Vichara Sagaram Chapter-5-Rev-01

அத்தியாயம்-5

(மத்திம அதிகாரி உபதேச நிரூபணம்)

 
அதிருஷ்டியின் கேள்வி. வேதமும், குருவும் சத்திய, மித்யா ஆகிய இருவகையாலும் அத்வைத ஞானம் உண்டாகதென்று விளக்குதல்
 
முன் அத்தியாயத்தில் குருமுகவாயிலாய்ச் சிரவணம் செய்த வேதத்தின்  வாக்கியத்தினால் அத்வைதப் பிரம்மத்தின் சாக்ஷாத்காரம் உண்டாகும் என்று கூறியதைக் கேட்டு அதிருஷ்டியெனும் பெயருடைய இரண்டாவது சிஷ்யன் தன்னுடைய சந்தேகத்தை கேட்கின்றான்.
 
வேதமும், குருவும் சத்தியமாயின், அத்வைதம் பொய்யாகிவிடுகிறது. அதனால் த்வைதம் சித்திக்கும். அஸத்தியமாயின், அவற்றால், புருஷார்த்தப் பிராப்தி பொருந்தாது. சம்சார துக்கமும் நாசமாகாது. அது மித்யாவான கானல் ஜலத்தினால் தாகசாந்தி ஆகாதது போலவாம். இவ்வாறு. இரண்டு விதங்களாலும் அத்வைத ஞானம் பொருந்தாது. இவ்வாற்றால் சங்கராச்சாரியருடைய மதத்திலுள்ள குறையை அறிந்து மிகவும் அறிவுடையவர்களான மத்வர் முதலியோர் தியாகம் செய்து இருக்கின்றனர். பகவானே! இந்தச் சந்தேகம் எனக்கு உண்டாயிருக்கின்றது.  தயை செய்து இந்த சந்தேகத்தை நீக்கவேண்டும்.
 
குரு சொல்கின்றார். சங்கரமதமே பரமப்பிரமாணம். மற்ற மதங்கள் வேதத்திற்கு விருத்தமாகையால் அப்பிரமாணமாம். சங்கர மதமே பிரமாணமென்பதில் வியாஸ வசனத்தினைக் கேள்.  கலியில் வேதத்தின் அர்த்தத்தை எப்போது பலவிதமாய்ச் செய்வார்களோ அப்போது பரமசிவன் ஸ்ரீசங்கரரூபமாக அவதரித்து பிரபுவாகிய பத்திரிநாத மூர்த்தியை தேவநதியிலிருந்தும் வெளிப்படுத்தி தன்னுடைய ஸ்தானத்தில் ஸ்தாபிப்பர். ஜைன புத்தமதங்களை நிர்மூலமாக்குவர். சூர்யப்பிரகாசத்தினால் ஜகத்தில் உள்ள அந்தகாரம் நீங்கிச் சகல வஸ்துக்களும் யதார்த்தமாக விளங்குவன போல சந்தேகங்களும் விபரீதங்களும் நாசமாகின்றன. ஸ்ரீசங்கரவியாக்யானம் வேதார்த்தத்திலுள்ள அக்ஞானத்தினை நாசம் செய்து, சந்தேக பிராந்திகளை நாசம் செய்து, யதார்த்த உபதேசம் செய்யும். வேதார்த்தத்தினை வேறு விதமாய்ச் செய்தவர்கள் மூடர்களே என்று வியாஸ பகவான் புராணத்தில் கூறியிருக்கின்றனர். இவ்வியாஸ வசனத்தினால் ஸ்ரீசங்கராசாரியருடைய மதமே பிரமாணம்  மத்துவர் முதலியோர் பேதமதம் அப்பிரமாணமாம்.
 
வேறு பிரமாணம் சொல்லுகின்றேன் கேள். உபநிஷத், கீதை, பிரம்மசூத்திரம் என்னும் மூன்றும் வேதாந்தத்தின் பிரஸ்தானங்களாம். அவற்றிற்கு மத்துவர் முதலியோர் ஒருவாறிழுத்துத் தத்தம் மதானுஸாரமாக வியாக்கியானம் செய்தனராயினும், வியாஸவசனத்தினால் ஸ்ரீசங்கர்ரியற்றிய வியாக்கியானமே யதார்த்தமாம். ஆதிகவியாகிய சர்வக்ஞ வால்மீக ரிஷியென்பவர் உத்தர ராமாயணமாகிய வாசிஷ்டமென்னும் நாமமுள்ள கிரந்தம் செய்திருக்கின்றனர். அதன்கண் அத்வைத மதத்தில் பிரதானமாகிய திருஷ்டி ஸ்ருஷ்டி வாதத்தினை அனேக இதிகாசங்களினால் பிரதிபாதனம் செய்திருக்கினறார். ஆதலால், வான்மீகி வசனானுசாரமாகிய அத்வைதமதமே பிரமாணமாம். வால்மீகி வசனத்திற்கு விருத்தமாகிய பேதமதம் அப்பிரமாணமாம்.
 
இவ்வாறு சர்வக்ஞ ரிஷிகள், முனிவர்களின் கருத்து விரோதத்தினால் பேதவாதம் அப்பிரமாணமென்று கூறப்பட்டது. யுக்தியினாலும் பேதவாதம் விருத்தமாம். இது கண்டநாதி கிரந்தங்களில் ஸ்ரீஹர்ஷர் முதலியோரால் பிரதிபாதனம் செய்யப்பட்டிருக்கின்றது.
 
ரிஷி முனிகளின் வசனத்தோடு விருத்தமாகிய பேத மதத்தில் ஜைன மதம் போல் அப்பிரமாணத்தன்மை நிச்சயமுண்டானால் ஆஸ்திக அதிகாரிகட்கு யுக்தியினால் கண்டனத்தின் அபேக்ஷை உண்டாவதில்லையென்று சொல்லப்படுகின்றது. ஸ்ரீஹர்ஷரால் செய்யப்பட்டிருக்கின்ற கண்டன கிரந்தத்தில் பேதத்தின் கண்டனமும், அத்வைத மண்டனமும் வெகு விஸ்தாரமாக கூறப்பட்டிருக்கின்றன. பேதவாதம் யுக்தியோடு கூடியதன்றாம். பேததிக்காரம் என்ற கிரந்தத்தில் கூறப்பட்ட பேத கண்டனத்தின் மார்க்கங்கள் உனக்கு மிகவும் கடினமாய் அறிதற்கரிய தர்க்கங்களாக இருக்கும். ஆகையால் உன்னுடைய புத்தி அதில் நுழையாது. ஆதலால், பேதத்தினையே கண்டனம் செய்திருக்கின்ற யுக்திகளை உன்னிடத்தில் கூறவில்லை. பேத மதம் அப்பிரமாணமென்று எப்பொழுது அறியப்படுகின்றதோ அப்பொழுது அதன் கண்டனத்தில் யுக்தி விரும்பத்தக்கதில்லை.
 
வேத வசனத்தினாலும் பேதமதம் விருத்தமாமென்று சொல்லுகின்றேன். பேதப் பிரதீதியானது மகாதுக்கத்தைத் தருகின்றது.
 
சிஷ்யனே! இது கடோ உபநிஷத்தில் எமனால் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. ஆதலால், பேதவார்த்தைச் சித்தத்தினின்றும் தியாகம் செய்து அத்வைத வாதத்ததை ஆதாரஞ்செய்து எவன் இங்கு இருமைகளைப் பார்க்கின்றானோ அவன் மிருத்தியுவினின்றும் மிருத்தியினை அடைகின்றான். எவன் இரண்டாவதைப் புத்தியில் பார்க்கின்றானோ அவனுக்கு பயமுண்டாகின்றது என்று வேதம் கூறுகின்றது. தன்னினும் அறியத்தக்கது தியானிக்கத்தக்கது என்று வேறொன்றை அறியும்போது அவன் தேவதைகளின் பசுவென வேதம் உறுதிபட கூறுகின்றது.
 
சிஷ்யனே! ஆதலால், அதிக துக்கத்தினைக் கொடுக்கும் மத்துவர் முதலியோரது வார்த்தைகளைக் கேட்டவுடன் மறந்து விடு. த்வைத வசனம் உனது இதயத்தின்கண் எதுவரை இருக்குமோ அதுவரை அத்வைத நிச்சயம் உண்டாகாது.
 
த்வைத வசனத்தின் ஸ்மரணமுண்டாயின், அது சாக்ஷாத்காரத்தினைக் கெடுக்கும். பூர்வ ஸ்மிருதி சாக்ஷாத்காரத்தினைக் கெடுக்கும் என்பதனை விளக்கும் ஒரு கதையை உனக்குச் சொல்லுகிறேன் கேட்பாயாக.
 
ஒரு அரசனுக்கு பர்சசுவென்னும் ஒரு மந்திரி இருந்தான். அரசக்காரியங்கள் முழுவதையும் அவன் தனது அதீனமாய் வைத்திருந்தான். ஏனைய மந்திரிகளைத் தனது ஏவலில் வைத்திருந்தான். அதனால் அவர்கள் பொறாமை அடைந்தார்கள். பர்ச்சுவினிடததில் அரசனுக்குப் பிரியமிருப்பதை அறிந்து அவனுக்கு எந்த தீங்கும் செய்ய முடியவில்லை. அப்போது எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து இந்த உபாயத்தை செய்தார்கள். திருடர்களைக் கொண்டு கலகம் விளைவித்தார்கள். அதனை அரசன் கேட்டு மற்ற மந்திரிகளை வரவழைத்துச் சபைக்கூட்டி அவர்களைப் பார்த்து சீக்கிரம் சென்று திருடர்களால் நமது தேசத்திலுண்டாகின்ற கலகத்தை அடக்கி வாருங்கள் என்று ஆணையிட்டார். அப்போது அவர்கள் அனைவரும் சேர்ந்து அரசனைப் பார்த்து அரசனே! எப்போதும் பர்ச்சு ஒருவனையே நீங்கள் கொண்டாடுகிறீர்கள். மரணத்தின் பொருட்டு இப்போது எங்களை அனுப்புகிறீர்கள். பர்ச்சுவை எங்குமே அனுப்பாதிருக்கிறீர்கள் என்று சொன்னார்கள். அப்போது பர்ச்சு கைகூப்பிக்கொண்டு மகாராஜாவே! எனது விண்ணப்பத்தினை கேட்பீராக. எனக்கு உமது ஆணையுண்டாயின் நானே சென்று எல்லா திருடர்களையும் கொல்லுகின்றேன் என்றான். அப்போது பர்ச்சுவைப் பார்த்து. சரி நீயே சென்று அந்தக் காரியத்தை செய்வாயாக என்று உத்தரவிட்டார். அந்தப் பர்ச்சுவானவர் சென்று திருடர்களை அடித்துத் துரத்தி எல்லோருக்கும் பாதுகாப்பை கொடுத்தார். பர்ச்சுவின் வெற்றியை எப்போது அனைவரும் கேட்டனரோ அப்போதே அரசனிடத்தில் சென்று பர்ச்சுவானவன் காரியத்தை நிர்வகிக்காமல் இறந்து போயினான் என்று சொன்னார்கள். இவர்களின் மித்யா வசனத்தை அரசன் கேட்டு சிறிய மந்திரிகளுள் ஒருவனை பிரதம மந்திரியாக நியமித்து அவனுக்கு குடை, சிவிகை, சாமர முதலியவற்றை கொடுத்தான். அவன் அரசன் பர்ச்சுவை கனவிலும் நினைக்காதவாறு பணி புரிந்தான். அப்போது பர்ச்சுவானவன் இந்தச் சகல விருத்தாங்களையும் கேட்டு அரசனிடத்தில் நம்மைச் செல்லவிடமாட்டார்கள், சென்றோமாயின் வாயிலிற்கு சென்றால் உயிரை பறித்துவிடுவார்கள் என்றெண்ணித் தபோவேடந்தரித்து ஆத்ம விசாரம் செய்ய தொடங்கிவிட்டார்.. இதுவரை சகல பதார்த்தங்ளையும் அனுபவித்தேன். தேகேந்திரியங்கள் வியாதி எதுவுமின்றி இருந்தன. மனத்திற்கு மோகத்தைக் கொடுக்கும் பெண்களோடு கூடியிருந்தேன். பெண்களை நிமிடமாவது நான் தியாகம் செய்திலேன். அதற்குச் சாதகமான மற்ற போகங்களை எல்லாம் அனுபவித்தேன். இப்போது மரணம் சமீபித்தது. அஹோ! ஜகத்தின்கண் எனக்குச் சமானமான மூடன் யார்?
 
கலாகந்தம்(கிழங்கு) தயிர், பாயாஸம், இனிப்பு, அரிசி, நெய், பலவகைக் காய்கறிகள் மற்றும் பலவித போஜனங்களை உண்டும், அவற்றின் எல்லா சுவைகளையும் நாக்கினால் ருசித்து இதுவரையில் திருப்தியடையாத இந்த நாக்கினை விருதாவாகப் போஷித்தேன். பசியை நாசம் செய்தற்கு வனத்தின்கண் கனி, கிழங்குகள் இருக்கின்றன. பாறையே படுக்கையாம். தன்கையே தலையணையாம், தாகத்திற்கு அருவி நீராம்  கரம் பாத்திரமாம். கூஜா முதலியவைகள் இல்லை. ஏகாந்த ஸ்தானத்தில் ஸவாதீனாகவிருந்து இவ்வாறு விசாரித்துப் பர்ச்சு பரமானந்தத்தினை அடைந்தார். சமுத்திர வரையிலான பிருதிவி முழுதும் அடைந்தாலும், ஏகாந்தத்தை அடையாமலன்றி ஆனந்தம் ஒருகாலும் உண்டாகாது.
 
இராஜா முதல் பிரம்மா வரையில் கூறப்பட்ட சர்வ சுகங்களும் எல்லா இச்சையும் நீங்கி எப்போதும் ஏகாந்தத்தில் இருப்பவனது இருதயத்தின்கண் உதிக்கின்றது. ஏகாந்தவிடத்தில் இவ்வித சுகம் இருக்கின்றது. பெண்கள், புத்திரன், சொத்து போன்ற உலக விஷயங்கள் எப்பொழுதும் துக்கத்தைப் கொடுப்பனவாம்.
 
புத்திகெட்டு மலினமான தெருச்சாக்கடையில் புரளுவதுபோல மனிதர்கள் காமத்தால் விவேகமிழந்து மிக மலினமான சரீரங்களைக் கட்டிக்கொண்டு புரளுகின்றார்கள். காம மதம் மனத்தினைப் பிரமிக்கச் செய்கின்றது. காமத்தின் மதத்தினால் மனிதனது புத்தி நாசம் அடைகின்றது. எவன் அழகிய பெண்ணைச் சேரப்பிரியப்பட்டு விஷத்திற்கு சமானமாக துக்கத்தை கொடுக்கும் என்று எண்ணி ஓடுகின்றானோ, அவன் இரண்டு லோக சுகத்தையும் அடைகின்றான் என்று முனிவர்கள் கூறுகின்றார்கள்.
 
சாப்பிட்ட பலவிதமான உணவின் சுவையினின்றும் விந்துவாகிய பலம் உற்பத்தியாகின்றது. எல்லோருக்கும் ஜீவனம் விந்துவின் அதீனமாம். விந்துவினால் மனதின் துக்கம் நாசமாகின்றது. மனது எப்பொழுது ஜீவர்களின் மலத்தில் வசிக்கின்றதோ, அப்பொழுது அவர்களுக்குத் துக்கமுண்டாகின்றது. மனம் எப்பொழுது ரத்தத்தில் வசிக்கின்றதோ அப்பொழுது சஞ்சலம் அதிகப்பட்டு ரஜோகுணம் உண்டாகின்றது. எப்போது மனம் விந்துவில் வாசம் செய்கின்றது. அப்போது சோக, சஞ்சலத்தன்மைகள் நாசமாகின்றன. மேலும், தானே பலமுடையவன் என அறிந்து பிரசன்னனாகி சுபகாரியத்தினைச் செய்கின்றான். எவர்களிடத்தில் விந்து அதிகமாக இருக்கின்றதோ அவர்களது சரீரத்தில் அழகும், காந்தியும் உண்டாகின்றன. விந்து நசித்தால் சரீரமும் மனம் கொல்லப்பட்டவனது போலாகின்றன. எவனுக்கு விந்து ஒருகாலும் நாசம் அடைகின்றதில்லையோ, அவன் சரீரம் நரைதிரையின்றிப் பிரகாசிக்கின்றது. கேசரி முத்திரையினை அப்யஸிக்கும் யோகி, சிரேஷ்டத் தன்மையினை அடைகின்றான் விந்துவை இழுத்தலால் யோகி அஷ்டமாசித்திகளையும் அடைகிறான். விந்து வெளிப்படுதலால் யோகி அவற்றை இழக்கின்றான். ஜகத்தில் அதிஉத்தமமான இந்த விந்துவை பெண்ணானவள் தனது யோனியில் கிரகித்து கொள்ளுகின்றாள். கரும்பின் துண்டத்தை ஆலையில் அடிக்கடி கொடுத்துப் பிழிந்து சக்கையானபின் எரித்துவிடுவது போல, பெண்ணானவள் புருஷனைத் தன் கைகளால் ஆலிங்கனம் செய்து அவன் வீரியத்தினை இழுத்துத் தன் யோனியாகிய கடத்தில் நிரப்புகின்றாள். இவ்வாறு புருஷன் வீரியமெல்லாம் ஒழியும்வரை மீண்டும் மீண்டும் பிரதி தினமும் செய்து அவன் சரீரத்தினை பெண்ணானவள் அசாரமாக்கி விடுகின்றாள். வாசனையிழந்த பூவின் சக்கையைப் போலப் புருஷன் விந்து அற்றுப்போனபோது அவனைக் கடும் சொற்களாகிய கொள்ளிக்கட்டையால் சுடுகிறாள். அழகு, பலம், தனம் என்பன மிகுதியாய் இருக்கின்ற புருஷனினும் பெண் பலமுடையவளாய், அவன் அழகு, பலம், தனம் முதலியவற்றை நாசம் செய்து நீ எனது கணவனோ என்கின்றாள். மூடன் மறுபடியும் அவளிடத்தில் ரமிக்க விரும்புகின்றான். அவன் தொட்டால் அவச் சொற்களால் பேசுகின்றாள். கோவத்தினால் மூக்கைச்சுழித்து சிவந்தகண்களைச் சுழற்றுகிறாள். பிறகு புருஷன் படுக்கையின் அருகே போகின்றதில்லை. கோடி வஜ்ரங்களின் கூட்டமாகிய எல்லாவற்றின் சாரத்தினை இழுத்துச் சேர்த்துவைக்கின், பெண்ணின் இருதயம் போன்று கடினமாகமாட்டாதென்று ரிஷிகளும், முனிகணங்களும் கூறுகின்றனர். பெண்ணானவள் இவனை அவமானம் செய்து எவ்வளவுக்கெவ்வளவு பின்னடைகின்றாளோ, புருஷன் அவ்வளவுக்கவ்வளவு ஆசையினால் பின்பற்றி மரணம்வரை விடாதிருக்கின்றான். ஸ்ருதி, ஸ்மிருதி, புராணம், கீதை முதலியவற்றைப் படித்துத் தர்க்கத்தில் நிபுணனாகவும், ஒருவராலும் ஜயிக்கப்படாத அதிபுத்திசாலியாக உள்ளவனையும் பெண் இவ்வாறு ஸ்வாதீனம் செய்துவிடுகின்றாள். வித்தைக்காரனிடம் உள்ள குரங்கு அவன்சொன்னபடி ஆடுவதுபோல் பெண்ணின் விருப்பப்படி ஆடுகின்றான். பெண் மோகத்தினால் பண்டிதனும் வார்த்தை, யுக்தி ஆகிய எல்லாவற்றையும் மறந்து விடுகின்றான். எப்பொழுதாவது வேதத்தின் ஞாபகம் வந்தால் பெண்ணிடத்தில் வெறுப்பையடைந்து அவளைவிட விரும்புகின்றான். அப்பொழுது அவள் தன் கண் அம்பைச் செலுத்துகின்றாள். அவள் விஷத்தில் நனைத்த கண்ணம்பை புருவமாகிய வில்லை வளைத்து இரண்டையும் சேர்த்துப் பாணப்பிரயோகம் செய்து காரியசித்தி செய்கின்றாள். எல்லா ஜனங்களையும் மனத்தினால் கொல்லுகின்றாள். வித்தவான்களே விழுந்துவிடுவார்கள் என்றால், மற்ற மூடர்கள் ஒரு பொருளா? இவ்வாறு பெண்ணிடத்தில் தீவிர வைராக்கியம் இன்மையால் மந்தபுத்தியுடையோர்கள் மறுபடியும் இச்சை வைக்கின்றார்கள். அரசன் வேலைக்காரனை ஆக்ஞையிடுவதுபோல் பெண், புருஷனுக்கு பலவித உத்தரவு செய்து எஜமானைப்போல் உட்கார்ந்திருக்கிறாள். எவன் பெண்ணின் கண்ணாகின்ற பாணத்தினால் துளைக்கப்படுகின்றானோ, அப்போது நன்மை, தீமை, சுகம், துக்கம் முதலியவற்றை மறக்கின்றான். அதனால் சம்சார துக்கத்தினின்றும் விடுபட மாட்டான். தர்மார்த்தமோட்சங்களை பெண் நன்றாக நாசம் செய்கின்றாள். அவர்களை சகல அனர்த்தங்களுக்கும் மூலமென்று அறிந்து அவர்களை விட்டவனுக்குச் சுகமுண்டாம்.
 
புத்திரனும் அபபடியே சதா துக்கத்தினைக் கொடுக்கின்றான். புத்திரன் இல்லாவிட்டால் இல்லையென்ற துக்கம் மட்டும்தான் இருக்கும். புத்திரன் உண்டானால் கர்ப்ப சமயத்திலும் துக்கம், பிறப்பிலும் துக்கமாம். இறந்தாலோ அதிக துக்கமாம். பெண் கர்ப்பிணியாகாவிட்டால் அதுவரையில் கணவன், மனைவி இருவருக்குமே பெருந்துக்கம். கர்ப்பமுண்டானால் அது நாசமடையாமல் இருக்க வேண்டுமென்று பயப்படுவார்கள். பிறகு பிறப்பது பெண்ணோ அல்லது ஆணோ என்று கலக்கம் அடைகின்றார்கள். கர்ப்பம் விழுந்து போவதற்கு பலக்காரணங்கள் இருப்பதால், அவைகளை எண்ணி பயந்து கொண்டிருப்பார்கள். ஓன்பதுமாதம் வரை புத்திரன் பிறப்பதற்கு மாதா, பிதாக்கள், அதிக துக்கத்தைப் பொறுத்துக் கொள்ளுகின்றார்கள். நவக்கிரகங்களில் ஒன்றிரண்டு விரோதமின்றியிராது. சில கிரக தோஷங்கள் இருப்பதைக் கண்டு தம்பதிகள் அகோராத்ரம் ஏகாந்தத்திலிருந்து சிந்தை செய்கின்றார்கள். சிசு சாப்பிடாவிட்டால் தாயும், சேயும் சோர்ந்து அழுகின்றார்கள். இவ்வித சிந்தையால் சில மாதங்கள் கழிந்தபின் சீரகம் போல் புத்திரனுக்குப் பல் முளைக்கும்போது அனேக குழந்ததைகள் மரணமடைவதை எண்ணி துக்கப்படுகின்றார்கள். குழந்தை இளைத்துப் போனால் துக்கப்படுகிறார்கள். புத்திரன் நலனுக்காக சாஸ்திர நியமங்களை எல்லாம் விட்டுவிட்டு எதை வேண்டுமானலும் செய்வார்கள். பைரவன், பூதம் முதலியவற்றைப் பிரார்த்தித்து மயானபூமியில் பலிகொடுக்கின்றார்கள். பூசாரியை அழைத்து வீட்டில் உடுக்கு அடிப்பித்துக் கைகுவித்து வெட்கமின்றி பூஜிக்கின்றார்கள். தன் குலத்தில் ஒரே நாராயணனைப் பூஜித்துக் கனவிலும் வேறு தேவதைகளை நினைக்காதவர்களும் குழந்தையின் நிமித்தம் குலநியமங்களைவிட்டு விபசாரி போல் பலதேவதைகளைத் தேடுகின்றார்கள். கழுதையை மேலான தெய்வமென்று கொண்டாடுவார்கள். குழந்தையைக் காப்பாற்றுவதற்கு மிகவும் பலவகையில் கஷ்டப்படுகிறார்கள். குழந்தை இளமைப்பருவம் வரையல் மற்றும் அனேகமாயிரம் கவலையிருக்கின்றது. குழந்தைக்கு ஆயுள் அற்பமானால் இறந்து போவானென்று கோடி உபாயம் செய்கின்றார்கள். இறந்து போனால் பெற்றோர்கள் தலையிலடித்துக் கொண்டு தங்களை தீனர்களாகவும், அனாதர்களாயும் பாவித்து அஹோ இவன் பிறப்பு வியர்த்தமாகிவிட்டது என்று வருந்துகிறார்கள். புத்திரன் உள்ளவன் புத்திர மரணத்தால் அடையும் துக்கத்தை புத்திரன் பெறாதவன் அடையமாட்டான். புத்திரன் பிழைத்துப் பெரியவன் ஆனால் தனது மனைவியை போஷித்துக் காக்கின்றான். வெகு பிரயாசைப்பட்டு வளர்த்த தாய், தந்தையருக்கு குடிக்கத் தண்ணீர் கொடுப்பதும் அவனுக்கு சுமையாம். இரவு படுக்கையில் அவள் சொல்லி வைத்தபடி தாய். தந்தையரை கோபமாக திட்டுவான். காலையில் எழுந்து பெற்றோரைத் தூரத்திலிருந்து தலையினால் வணங்கி ஒன்றும் சொல்லுகின்றதில்லை. மாதா, பிதாக்கள் விரும்பினால் அருகே வருவானே அன்றி மற்ற நேரங்களில் அவர்களை நிமிர்ந்தும் பார்க்கமாட்டான். அஸத் புத்திரன் காலையில் எழுந்தவுடனே அவர்களை பார்க்க விரும்பாதவனாய் மனம் நோகும்படி பேசுகிறான். அவன் தனியாக வேறிடத்திற்கு குடியேறுவான். தான் சம்பாதித்து அவர்கட்கு ஒன்றும் ஒருகாலத்தும் கொடுப்பதில்லை. தன் சரீரத்தையும், ஸ்திரீயின் சரீரத்தினையும் இரவும், பகலும் போஷிக்கிறான்.
 
இவ்வாறாகப் புத்திரன் எப்போதும் துக்க சமூகத்தினையே உண்டாக்குபவனாக இருக்கிறான். ஆதலால், விசாரித்துப் பார்க்குமிடத்துப் புத்திரன் எப்போதும் துக்கரூபமென்று அறிந்தும் புத்திரனால் சுகம் பெறலாமென்று எவன் விரும்புகின்றானோ அவன் மூடர்களுக்கு அரசனாகிறான்.
 
பெண்ணையும், புத்திரனையும் விட்டுத் தனத்தை விரும்புவோன் வாயில் மண் விழும். தனம் சம்பாதிப்பதிலும், காப்பாற்றுவதிலும், செலவிடுவதிலும் இழந்து போவதிலும் துக்கத்தினையே தருகின்றது. தனத்தை அதிகமாகச் சேர்க்க விரும்புகின்றவன் கோடிக்கணக்கான அனர்த்தங்களைச் செய்கின்றான். தனத்தினைச் சேர்க்க ஆரம்பிக்கின்றவன் ஜாதி, தர்மம், குல தர்மங்களை எல்லாம் விட்டுவிடுகின்றான். அப்படிச் செய்தும் அதிருஷ்டமின்றி அந்தத் தனம் கிடைப்பதில்லை. கிடைத்தாலும் அதைக் காப்பாற்றிக் கொண்டு இருக்கும்போதே மரணமடைகிறான். செலவிட்டால் தனம் குறையமென்னும் விசாரம் உண்டாகின்றது. இவ்வாறாக தனம் மனதிற்கு சதா துக்கத்தினையே உண்டாக்குகின்றது. அதனை இச்சிப்பவன் நிந்திக்கத்தக்கவனாவான்.
 
இவ்வாறாக பெண், புத்திரன், செல்வம் ஆகியவைகள் துக்கத்தினைத் தருவதாம் என்று அறிந்து பர்ச்சு அவற்றில் உள்ள தன்னுடையது என்ற சம்பந்தத்தை அறவே ஒழித்தான்.
 
பர்ச்சு வனத்திற்கு சென்று தனிமையில் சித்த சாந்தியை அடைந்தான். புதிய மந்திரியானவன் இந்தச் சகல விருத்தாந்தங்களையும் கேள்விப்பட்டு அவனது சித்தத்தில் இப்படிப்பட்ட சிந்தனை உதித்தது. பர்ச்சு உயிரோடு இருப்பதை அரசன் கேள்விபட்டால் அல்லது யாரேனும் அவனை சந்தித்தால் நாம் பொய்யர்களாகி விடுவோம் ஆகையால் அரசன் எல்ரோரையும் தண்டிப்பான் என்று மனதில் நினைத்து, உத்தியோகஸ்தர்களுடன் ஆலோசித்து இப்போது அனைவரும் கூடி அரசனிடம் போய்ப் பர்ச்சு பிசாசு ரூபமாய் சஞ்சரிப்பதாயும் தேகத்தில் சாம்பலைப் பூசிக்கொண்டிருப்பதாயும், அவனைப் பார்த்து எல்லோரும் பயந்தோடுவதாகவும் கூறினார்கள். இதனை கேட்டு அரசன் பர்ச்சு இறந்து பிசாசாயினானென்று நம்பிவிட்டான். மோகத்தை உடையவர்களால், இது சத்தியம், இது மித்யாயென்று அறிகிறார்களில்லை. சில தினங்கள் சென்றபின் அரசன் வேட்டையாடச் காட்டிற்குச் சென்றான். அங்கே பர்ச்சு ஒரு மரத்தின் கீழே தவம் செய்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து பிசாசு என்றெண்ணி பயந்து திரும்பி ஓடினான்.
 
பர்ச்சு இறந்து பிசாசாயினானென்னும் வாக்கியம் அசத்தியமாயினும் சத்தியமாக அறிந்து பர்ச்சு உயிரோடிருப்பதைத் தனது கண்களினால் கண்டும் பிசாசாக எண்ணி அரசன் ஓடினது போல் த்வைதத்தை வஞ்சகர்களால் கேட்டுப் புத்தியின்கண் விசுவாசம் செய்து, அக்ஞானிக்குப் பிரம்மம் அத்வைத என்னும் பிரத்யக்ஷ ஞானம் உண்டானாலும் அது இருதயத்தில் இராது. பேத வசன விசுவாசத்தினால் அவர்கள் எப்போதும் துக்கத்தையே அனுபவிப்பார்கள். ஒருகாலும் அவனுக்குப் பிரம்ம ஞானம் உண்டாவதில்லை. ஆதலால் பேத வசனத்தைக் கேட்டால் அதனை சத்தியமாக அறியுங்காலத்து அவனுக்கு மகாவாக்கியத்தினால் சத்திய ஞானம் உண்டாகாது. பேதவசனத்தினை நீ கேட்பாயானால் அதனைப் பொய்யாகவும் அதனைக் கூறுகின்ற அனைவரும் பொய்யரென்றும் அறிந்து கொள். அவர்களோடு ஒருகாலும் சேர்தல் கூடாது. சேர்ந்தாலும் அவர்களது வசனத்தினைக் கேட்கலாகாது. கேட்டாலும் கேட்டவுடனே விட்டுவிடுக.
 
குருவும், வேதமும் மித்யாவின் துக்கத்தை எப்படி நாசம் செய்யமுடியும் என்ற கேள்விக்கான பதில் கூறப்படுகிறது.
 
மித்யாவாகிய துக்கம் மித்யாவினால் நிவிருத்தியாகும். வேதமும், குருவும் சத்தியமாயின், மித்யாவாகிய சம்சார துக்கம் நாசமாகாது. இதை புரிந்து கொள்ள ஒரு கதையுண்டு. அதைக் கேட்டால் உனது சந்தேகம் நீங்கிவிடும்.
 
சொர்க்கத்தின்கண் தேவதைகளுக்கு அதிபதியாகிய இந்திரன் எப்படியோ, அப்படிப் பிரபலமான ஒரு அரசனிருந்தான். அவனைச் சுற்றி பீமனைப் போன்ற சூரர்கள் இருந்தார்கள். அவனது அந்தப்புரத்து வாயிலிலும், வெளிவாயிலிலும் அனேகமாயிரம் வீரர்கள் உருவின கத்தியுடன் நிற்பார்கள். பதினெட்டு நிலையுள்ள உன்னதமான மாளிகையில் புஷ்ப சயனத்தில் அரசன் நித்திரை செய்து கொண்டிருந்தான். பட்சியும் செல்லுதற்கரிய அவ்விடத்தில் மற்றவை எங்ஙனம் செல்லக்கூடும்.
 
அப்போது அரசன் ஒரு கனவு கண்டான். கனவில் தன் காலை நரி கவ்விக்கொண்டது, அதிலிருந்து விடுபட முயற்சி செய்தான். ஆனாலும் அது அவன் காலை விடவில்லை அப்போதரசன் இந்த நரியை விரட்டுங்கள் என்று காவலாளிகளை கூவி அழைத்தான். ஆனால் யாரும் உதவிக்கு வரவில்லை. அங்கிருந்த ஒரு தடியால் நரியை ஓங்கி அடித்தான். அந்த தடியால் அது இறந்துவிட்டது. அப்போது நரியின் கடியால் காயப்பட்ட தன் காலுக்கு வைத்தியம் செய்ய வைத்தியன் வீட்டிற்கு சென்றான். வைத்தியர் அநதக் காயத்தை குணப்படுத்துவதற்கு பணம் கேட்டார். பணமெதுவுமில்லாத அவரை வைத்தியன் திருப்பியனுப்பிவிட்டான். அவனுக்கு ஒரு கெடுதலும் நான் செய்யவில்லை கொஞ்சம் கூட மனிதாபமில்லாமல் என்னை துரத்திவிட்டான்.
 
பலனின்றி ஒருவரும் ஆதரியார். மாதா, பிதா, உறவினர், புத்திரர் ஆகியோர் கூட செல்வத்தின் மீது மிகவும் பிரியம் வைக்கின்றனர். சொத்து சித்தியை அடையாவிடில், இவனை ஒருவரும் திரும்பிப் பார்க்கமாட்டார்கள். எவன் வீட்டிலில்லாதிருக்கின் தனிமையாய் இருக்கமாட்டார்களோ. எவன் கொஞ்ச நேரம் பிரிந்து போனால் அதிக துக்கப்படுகின்றார்களோ, எவன் வீட்டு வாசலில் வந்தவுடன் அவனைக் கட்டிக்கொள்ள எல்லோரும் எருவார்களோ, அவர்களும் அவன் விதிவசத்தால் குஷ்டரோகியாய் அழுகிப்போய் எல்லா விரல்களிலும் ஜலம் பெருக ஈக்களால் உபத்திரவப்பட்டுக் கொண்டு இருப்பானாயின் இவனால் என்ன பிரயோஜனம் என்று நினைத்து முன்பு பிரியமாக இருந்தவர்களே இப்போது வெறுத்து ஒதுக்கிவிடுவார்கள். ஏன் இன்னும் உயிரோடு இருக்கின்றாய், செத்துப்போ என்று கோபத்துடன் திட்டுவார்கள். மனைவியும் சற்றுவிலகி நின்றுதான் அவனை மொய்க்கின்ற ஈக்களை விரட்டுகிறாள். இவனை மடியில் வைத்து வளர்த்த தாயும், தந்தையும் கூட இவனிடமிருந்து விலகியே இருப்பார்கள்.
 
இவ்விதமாக சர்வ ஜகத்தும் சுகத்தினையே எதிர்பார்க்கின்றன. ஸ்வார்த்தமின்றி ஒருவனிடத்திலும் ஒருவரும் விருப்பம் வைக்கமாட்டார்கள். என்னால் வைத்தியனுக்கு ஒருவிதமான பிரயோஜனமின்மையால்,  அவன் மருந்து கொடுக்கவில்லை என்று இப்படிச் சிந்தித்துக் கொண்டு போகும்போது, அங்கே ஒரு சந்நியாசியைக் கண்டான். அவர் தயவினால் மருந்து கிடைக்கப்பெற்று காயத்தினால் பட்ட வேதனையிலிருந்து நீங்கினார். அரசன் தூக்கத்திலிருந்து விழித்தபோது கனவில் அனுபவித்த காயம், வேதனை, சந்நியாசி எல்லாமும் சென்றுவிட்டது. இதிலிருந்து நீ அறிய வேண்டியது, மித்யா அனுபவம் மித்யா உபதேசத்தால் மட்டும் நீங்கும் என்பதாகும். அரசன் மித்யா துக்கத்தினை போக்குவதற்காக  சத்தியமானவை ஒரு காரியமும் செய்யவில்லை. ஆனால் மித்யா முனிவரால் தான் துக்கம் நீங்கியது.
 
இப்போது கூறிய கதையினது அபிப்பிராயம் இதுவாம். சம்சாரரூப துக்கமும் மித்யாவாகும். ஆதலால், அதை நீக்கிக்கூடிய குருவும், சாஸ்திரமும் மித்யாவாகத்தான் இருக்க வேண்டும். மித்யாவின் நாசத்திற்கு சத்திய சாதனத்தின் அபேக்ஷையில்லை.
 
சத்திய சாதனம் உளதாயின், அதனால் மித்யாவின் நாசம் உண்டாகாது. எங்ஙனம் அரசனின் கனவில் வந்த மித்யாவான நாpயை சத்தியமான காவலாளியால் விரட்ட முடியாது. அரசன் கூவினாலும் ஒருவராலும் அந்த நாp அடிக்கப்படவில்லை. அவனருகே அனேக சத்திய அஸ்திரங்கள் இருந்தாலும் அவைகள் பயன்படவில்லை. ஆனால் மித்யா தடியினால்தான் நாpயை விரட்ட முடிந்தது. அரசனுக்கு பொய்யான காயம் உண்டானபோது சத்தியமான வைத்தியனொருவனும் அடைந்தனனில்லை. மித்யாவான வைத்தியனிடத்தில் சென்றனன். அவன் காசு கேட்டும் ஏராளமான சத்திய செல்வம் இருந்தாலும் அவைகளிலிருந்து ஒருபைசா கூட அவனுக்கு கிடைக்கவில்லை. ஒரு சத்திய சாதனமும் இராஜாவின் துக்கத்தினை போக்குவதற்கு பயன்படவில்லை. பின்னரோ, மித்யாவான முனிவர் மித்யாவான மூலிகையைக் கொடுத்து பொய்யான துக்கத்தை போக்கினார். எங்ஙனம் ஜாக்கிரத பதார்த்தங்கள் கனவில் ஒருவருக்கும் ஒருகாலத்தும உபயோகம் ஆகின்றதில்லையோ, அங்ஙனமே மித்யாவாகிய சம்சார துக்கத்தின் நாசமும் மித்யாவாகிய வேதத்தினாலும், குருவினாலும் உண்டாகின்றது. சத்தியமாகிய வேதத்தினையும், குருவினையும் தேவையில்லை.
 
மித்யாவாகிய கானல் ஜலத்தினால் தாகசாந்தியாகாதது போல மித்யாவாகிய வேதத்தினாலும் குருவினாலும் சம்சார துக்கம் நாசமாகின்றதில்லை. மித்யா வேதமும் மித்யா குருவும் சம்சார துக்கநாசத்தினை அங்கீகரிக்கின், கானல் ஜலத்தினாலும் தாகசாந்தி ஆக வேண்டும் என்று சிஷ்யன் கேள்வி கேட்கிறான்.
 
கானல்நீரிலும், தாகநாசமென்னும் இரண்டிலும் ஸத்தின் பேதமுளது. அதனை அறிந்து கொள்.
 
சமஸத்துக்கள் தனக்குள் சாதக பாதகமாதல்.
பலதுக்கமும் குரு, வேதங்களும் ஒரே ஸத்தாம். ஆதலால். குருவேதங்களினால் சம்சார துக்கத்தின் நாசமுண்டாகிறது. எந்தப் பதார்த்தங்கட்கு தம்மில் சமஸத்தையுண்டோ, அவற்றிற்குத் தம்மில் சாதகத்தன்மை, பாதகத்தன்மை உண்டாகிறது. எங்ஙனம் மண்ணிற்கும் கடத்திற்கும் சமஸத்தாம். ஆதலால், மண் கடத்திற்குச் சாதகமாம். அக்னிக்கும் காஷ்டத்திற்கும் சமஸத்தாம். அங்கு அக்னி காஷ்டத்திற்குப் பாதகமாம். சாதகமென்பது காரணமாம்  பாதகமென்பது நாசம் செய்வதாம். கானல் நீருக்கும், தாகத்திற்கும் சமஸத்தை இல்லை. ஆதலால், கானல் நீர் தாகத்திற்குப் பாதகமாவதில்லை. சேதனத்தின்கண் பரமார்த்த ஸத்தையுண்டு. சேதனத்திற்கும் வேறாகிய மித்யா பதார்த்தங்களில் வியவகார ஸத்தை, பிரதிபாசிக ஸத்தை என இரண்டு பிரகாரமாகிய ஸத்தையிருக்கின்றன.
 
வியாவாரிக-ஸத், பிராதிபாசிக-ஸத், பாரமார்த்திக-ஸத்.
எந்தப் பதார்த்தத்திற்கு பிரம்மஞானமின்றிப் பாதமுண்டாகவில்லையோ, பிரம்மஞானத்தினாலேயே பாதமுண்டாமோ அந்தப் பதார்த்தத்தில் வியவகார ஸத்தை கூறப்படுகின்றது. அந்த வியவகார-ஸத் ஈஸ்வர ஸ்ருஷ்டியில் இருக்கின்றது. எதனாலெனின், தேகேந்திரிய முதலிய பிரபஞ்சமாகிய ஈஸ்வர ஸ்ருஷ்டி பிரம்மஞானமின்றிப் பாதிக்கப்படுகின்றதில்லை. பிரம்ம ஞானத்தினாலேயே பாதமுண்டாகின்றது. ஈஸ்வர ஸ்ருஷ்டியாகிய பதார்த்தங்கட்குப் பிரம்ம ஞானமின்றி நாசமுண்டானாலும் பிரம்மஞானமின்றிப் பாதமாகின்றதில்லை.
 
அபரோக்ஷ மித்யா நிச்சயத்திற்குப் பாதமென்று பெயராம் அந்த அபரோக்ஷ மித்யா நிச்சயம் ஈஸ்வரஸ்ருஷ்டியாகிய பதார்த்தங்களில் பிரம்மஞானத்திற்கு முன்னரொருவருக்கும் உண்டாகின்றதில்லை. பிரம்மஞானத்திற்கு பின்னரே உண்டாகின்றது. ஆதலால், மூலாவித்யாவின் காரியமாகிய ஜாக்கிர பதார்த்தமாகிய ஈஸ்வர ஸ்ருஷ்டியில் வியவகார ஸத் இருக்கின்றது. ஜன்மம், மரணம், பந்தம், மோட்சம் முதலிய வியவகாரங்களைச் சித்திக்கச் செய்வதாகிய ஸத்தை(இருத்தல்) வியவகார ஸத் யெனப்படும்.
 
பிரம்மஞானமின்றியே எவற்றிற்குப் பாதமுண்டாமோ அப்பதார்த்தங்களில் பிரதிபாச ஸத்தை கூறப்படுகின்றது. பிரம்மஞானமின்றியே சிப்பி, கயிறு, கானல் முதலியவற்றின் ஞானத்தினால், வெள்ளி, பாம்பு, நீர் முதலியவற்றின் பாதமுண்டாகின்றன. அவற்றில், பிரதிபாச ஸத்தை இருக்கிறது. பிரதீதிமாத்திரமாயிருப்பது பிரதிபாச ஸத் எனப்படும். ஜாலவித்தையின் காரியமாகிய வெள்ளி முதலிய பதார்த்தங்கட்குப் பிரதீதிமாத்திரமேயிருப்பாம். ஆதலால், அவற்றிற்குப் பிரதிபாச ஸத்தையுண்டு.
 
எதற்கு மூன்றுகாலத்திலும் பாதமுண்டாகவில்லையோ, அதற்குப் பரமார்த்த ஸத்தை இருக்கின்றதென்று கூறப்படும். சேதனத்தின் பாதம் ஒருகாலத்திலும் உண்டாகவில்லை. ஆதலால், பரமார்த்த ஸத்தை சேதனத்திற்காம்.
 
இந்த ரீதியினால், வேதம், குரு, சம்சார துக்கம் என்பவற்றிற்கு ஒரு வியவகார ஸத் இருப்பதனால், தம்மில் சமஸத் இருக்கின்றது. ஆதலால், மித்யாவாகிய வேதம், குரு என்பவற்றால் மித்யாவாகிய சம்சார துக்கநாசம் பொருந்தும்.
 
பசி, தாகம், பிராணனது தர்மங்கள், பிராணனுக்கும், அதன் தர்மங்கட்கும் பிரம்மஞானமின்றிப் பாதமுண்டாகாது. ஆதலால், தாகத்திற்கு வியவகார ஸத் இருக்கின்றது. கானல்நீருக்குப் பிரம்மஞானமின்றியே கானல் ஞானத்தினால் பாதிக்கப்படுகின்றதனால், கானல்நீருக்குப் பிரதிபாச ஸத் இருக்கின்றது. ஆதலால், தாகத்திற்கும், கானல் நீருக்கும் சமஸத் இல்லாமையினால், அந்த நீருக்கு தாகசாந்தி உண்டாகின்றதில்லை.
 
இப்பிரகாரமாகத் வேதம் குரு என்பவற்றிற்கும் பாத்தியமாகிய சம்சார துக்கத்திற்கும் ஸத் ஒன்றாகும். நீருக்கும், தாகத்திற்கும் ஸத்தின் பேதமிருத்தலால், உனுடைய உதாரணம் இதற்கு பொருந்தாது.
 
பிரபுவே! பிரம்மத்திற்கு வேறாகிய எல்லாவற்றையும் மித்யாவென்று தாங்கள் கூறினீர்கள். அந்த மித்யபதார்த்தங்களில் சிப்பியில் வெள்ளி, கயிற்றில் பாம்பு, கானலில் ஜலம் முதலியவற்றிற்குப் பிரம்மஞானமின்றியே பாதமுளதாம். சம்சார துக்கம் பிரம்மஞானத்திற்குப் பின்பாதமுளதாம் என்னும் பேதம் எந்த காரணத்தினால் கூறினீர்கள்? இந்த சந்தேகத்தை நீக்கியருள வேண்டும்.
 
எதன் அக்ஞானத்தினால் எது உற்பத்தியாகின்றதோ அதன் ஞானத்தினால் அதற்குப் பாதமுண்டாகின்றது என்று விளக்குதல்
 
சிஷ்யனே! பிரம்மத்திற்குப் வேறாகிய சகலமும், அவித்யாவின் காரியமாம். ஆதலால். மித்யாவாம். இதில் சிறிதும் சத்தியமில்லை. ஆயினும், எதன் அக்ஞானத்தினால் எது உண்டாகின்றதோ அதன் ஞானத்தால் அதற்குப் பாதம் உண்டாம். சிப்பி, கயிறு, கானல்நீர் முதலியவற்றின் அக்ஞானத்தினால் வெள்ளி, பாம்பு, ஜலம் முதலியவை உண்டாகின்றன. அவற்றின் பாதம், சிப்பி, கயிறு, கானல்நீர் முதலியவற்றின் ஞானத்தினாலுண்டாம். பிரம்மத்தின் அக்ஞானத்தினால் ஜன்மம், மரண முதலிய சம்சார துக்கம் உண்டாகின்றன. அதன் பாதம் பிரம்மஞானத்தினால் உண்டாகும்.
 
பகவானே! பிரம்மத்தினை அறியாததனால் உண்டாகின்ற சம்சாரம் எந்தக் கிரமமாக உண்டாகின்றது? அந்த நிர்ணயத்தை எனக்குக் கூறவேண்டும்.
 
எங்ஙனம் கனவு கிரமமின்றி உண்டாகின்றதோ, அங்ஙனமே பிராந்தியினால் மித்யாவாகிய ஜகத்துத் தோன்றுகின்றது. இதன் கிரமத்தினை அறிய விரும்புகின்றவன். கானல் ஜலத்தில் வஸ்திரத்தினை நனைத்தற்கு விரும்பக்கூடும். உபநிஷத்தில் ஜகத்தின் உற்பத்தி அனேகப் பிரகாரமாகக் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. சாந்தோக்ய உபநிஷத்தில் ஸத்ரூப பரமாத்மாவினின்று அக்னி, ஜலம், பிருதிவி என்பன கிரமமாக உண்டாயினவென்று கூறப்பட்டு இருக்கின்றது. தைத்திரிய உபநிஷத்தில் ஆகாசம், வாயு, அக்னி, ஜலம், பிருதிவி என்பன கிரமமாக உண்டாயினவென ஐந்து பூதத்தின் உற்பத்தி சொல்லப்பட்டிருக்கின்றது. சிலவிடத்தில் எல்லாவற்றையும் பரமேஸ்வரன் உண்டாக்கினான் என்று கிரமமின்றியே உற்பத்தி சொல்லப்பட்டிருக்கின்றது. இவ்வாறு ஜகத்தின் உற்பத்தி வேதத்தின்கண் அனேகப் பிரகாரமாகக் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. அங்கு வேதத்திற்கு அபிப்பிராயம் இதுவாம். ஜகத்து மித்யாவாம். ஜகத்து ஒரு பதார்த்தமாயின் அதன் உற்பத்தி அனேகப் பிரகாரமாக வேதம் கூறி இருக்காது. அனேகப் பிரகாரமாக ஜகத்தின் உற்பத்தியைச் சொல்லியிருக்கின்றபடியால், ஜகத்தின் உற்பத்தியைப் பிரதிபாதிப்பதில் வேதத்திற்கு அபிப்பிராயமில்லை. பின்னரோ, அத்வைதப் பிரம்மத்தினை அறிவித்தற்காக ஜகத்தை நிஷேதம் செய்யும் பொருட்டு மித்யாவாகிய ஜகத்தை ஒருவாறு ஆரோபம் செய்திருக்கின்றது.
 
உதாரணம்: மரத்தினால் உருவாக்கப்பட்ட யானை சிலையில் உள்ள செவி, வால் ஆகியவற்றில் குறையிருப்பின், அதனைச் சரி செய்வதற்கு, எங்ஙனம் யத்னம் செய்கின்றதில்லையோ அங்ஙனமே அத்வைத ஞான யத்னம் பிரபஞ்சத்தினை நிஷேதிப்பதற்கு அதனை ஆரோபம் செய்திருக்கின்றது. ஆதலால், வேதம் பிரபஞ்சத்தின் உற்பத்திக் கிரமத்தினை ஒரு ரூபமாகக் கூறுவதில் முயற்சிக்கவில்லை. பிரபஞ்சத்தின் உற்பத்தியினை ஒரு ரூபமாக வேதம் கூறாமையினால் வேதத்தின் அபிப்பிராயம் பிரபஞ்ச நிஷேதத்திலாம். அதன் உற்பத்தியில் அபிப்பிராயம் இல்லையென்றறிக.
 
சூத்திரக்காரரும், பாஷ்யக்காரரும் இரண்டாம் அத்தியாயத்தில் உற்பத்திதனை கூறும் ஸ்ருதி வசனங்களின் விரோதத்தை நீக்கி ஒரு ரூபமாக தைத்திரிய ஸ்ருதின் அனுசாரமாகச் சொல்லப்பட்ட உத்பத்தியில் எல்லா உபநிஷத்துக்களின் கருத்து என்று கூறியிருக்கின்றார்கள். அது மந்த ஜிக்ஞாஸுக்களின் நிமித்தம் கூறியதாம். முன்பு  சொல்லிய உத்பத்தி வாக்கியங்களின் அபிப்பிராயத்தை அறியாத மந்த ஜிக்ஞாஸுவிற்கு உபநிடதங்களில் கூறியுள்ள பலப்பல பிரகாரமாய ஜகத்தின் உற்பத்தியினைப் பார்த்து உபநிஷதங்கட்குப் பரஸ்பரம் விரோதமிருக்கின்றதென்னும் பிராந்தி உண்டாய்விடும்  அதனை நீக்குவதற்கு, எல்லா உபநிஷதங்களிலும் ஏக ரூபமாக ஜகத்தின் உற்பத்தியினை  கூறியிருக்கின்றன என்று சொல்லப்படுகின்றது.
 
பிரம்ம விசாரத்தால் உண்மையான ஞானமுண்டாகாதவனுக்கு லயசிந்தனை நிமித்தமும் உற்பத்திக் கிரமங்கூறப்பட்டதாம். எந்தக் கிரமத்தினால் உற்பத்தி சொல்லப்பட்டிருக்கின்றதோ அதற்கு விபரீதக் கிரமமாக லயசிந்தனம் செய்யும் போது அந்த லயசிந்தனத்தால் அத்வைதத்தில் புத்தி ஸ்திதமாகும். அந்த லயசிந்தனத்தின் பிரகாரம் பஞ்சீகரணத்தில் வார்த்தீககாரராகிய சுரேஸ்வராச்சாரியர் கூறியிருக்கின்றார். இந்தக் கிரந்தம் உத்தம ஜிக்ஞாஸுவின் நிமித்தமாய் இருக்கின்றதால் ஜகத்தின் உற்பத்தி லயப்பிரகாரங்களை எழுதவில்லை. பிரம்மத்தினின்றும் ஜகத்தின் உற்பத்தி உண்டாகவில்லை. எதனாலெனின், சுத்தப் பிரம்மம், அசங்கமும் அக்கிரியமுமாம். மாயாவிசிஷ்ட ஈஸ்வரனிடத்தினின்று ஜகத்தின் உற்பத்தி உண்டாகின்றது. ஆகையால், மாயை ஈஸ்வரர்களின் ஸ்வரூபங்கள் பிரதிபாதனம் செய்யப்படுகின்றன.
 
ஜீவ-ஈஸ்வர பேதமின்றிய சுத்த சேதனத்தின் ஆசிரிதமாக மாயை இருக்கின்றது. அந்த மாயை அனாதியாம். மாயையின் உற்பத்தியினை அங்கீகரிக்கின், மாயையின் காரியமாகிய பிரபஞ்சத்தினின்றும், மாயையின் உற்பத்தி புத்திரனிடத்தினின்றும் பிதாவிற்கு உற்பத்தியின்றியது போல் பொருந்தாது. சேதனத்தினின்றுமே மாயையின் உற்பத்தி அங்கீகரிக்கவரும்.
 
அங்கு ஜீவ பாவமும், ஈஸ்வர பாவமும் மாயையின் காரியமாகும். மாயை சித்தித்தாலன்றி ஜீவேஸ்வரது ஸ்வருபம் சித்தியாகாது. ஆதலால், ஜீவ சேதனத்தினின்றும் அல்லது ஈஸ்வர சேதனத்தினின்றும் மாயையின் உற்பத்தி சொல்லுதல் பொருந்தாது.
 
சுத்த சேதனம் அசங்கமாயும், அக்கிரியமாயும், நிர்விகாரமாயுமுள்ளது. அதனின்றும் மாயையின் உற்பத்தியொப்பினால் விகாரியாகும். சுத்த சேதனத்தினின்றும் மாயையின் உத்பத்தியுண்டாயின் மோட்சகாலத்தில் மாயை மீண்டும் உண்டாம். அதனால், மோட்ச நிமித்தமாயிருக்கின்ற சாதனங்கள் நிஷ்பலமாம். இவ்விதத்தால் மாயை உற்பத்தியின்றி இருத்தலின் அனாதியாம். ஏகமாம். ஞானத்தினால் அந்தமுண்டாவதாயிருத்தலால் சாந்தமாம். ஸதஸத் விலக்ஷணமாம். மூன்று காலத்திலும் பாதமுண்டாகாதது ஸத்தென்று சொல்லப்படும். இவ்வாறு அது சேதனமாம். மாயைக்கு ஞானத்தினால் பாதம் உண்டாகாத வந்தியா புத்திரன், ஆகாய புஷ்பம் முதலியன அஸத்தென்று சொல்லப்படும். ஞானத்திற்குப் பூர்வம் மாயையும், அதன் காரியமும் பிரதீதியாகின்றன. ஜாக்கிரத்தின்கண் நான் அக்ஞானியாயிருக்கிறேன், பிரம்மத்தை அறியவில்லை என்னும் ரீதியினால் மாயை பிரதீதியாகின்றது. கனவின்கண் பிரதீதியாகின்ற பலபலப் பதார்த்தங்களின் உபாதான காரணம் மாயையாம்.
 
ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் நான் சுகமாக உறங்கினேன், ஓன்றும் அறியவில்லை என்ற அக்ஞானத்தின் ஸ்மிருதி உண்டாகின்றது. அந்த ஸ்மிருதி அக்ஞாத வஸ்துவினதாகாது. ஆதலால், சுஷுப்தியின்கண் அக்ஞானம் பிரதீதியாகின்றது. அந்த அக்ஞானமும் மாயையும் ஒன்றேயாகும். அவற்றிற்கு பேதமில்லை. இப்பிரகாரம் மூன்று அவஸ்தையின்கண் மாயையின் பிரதீதியுள்ளதாம். ஆதலால், அஸத்தின் விலக்ஷணமாம். இவ்வாறு ஸத் அஸத்தின் விலக்ஷணமாகிய மாயையின் காரியமும் ஸத் அஸத்தின் விலக்ஷணமாம். ஸத் அஸத் விலக்ஷணத்தினையே அத்வைத மதத்தில் மித்யாவென்றும், அனிர்வசனீயம் என்றும் சொல்லப்படுகிறது. ஆதலால், மாயை அதன் காரியங்களால் த்வைதம் சித்திக்கின்றதில்லை  எதனாலெனின், எங்ஙனம் சேதனமானது ஸத் ரூபமாயிருக்கின்றதோ அங்ஙனமே மாயையும் அதன் காரியமும் ஸத் ரூபமாயின், த்வைதமாம். அந்த மாயையும் அதன் காரியமும் ஸதஸத்தின் விலக்ஷணமாவதுதான் மித்யாவாகும். மித்யா பதார்த்தத்தினால் த்வைதம் உண்டாகாது. மித்யாவாகிய கனவு பதார்த்தத்தினால் த்வைதமாகாதது போல அறிக.
 
ஜீவேஸ்வர விபாகமின்றிய சுத்தப் பிரம்மத்தின் ஆஸ்ரிதமாக மாயை இருக்கிறது. சுத்தப் பிரம்மத்தினையே மறைக்கிறது. கிருகத்தினாசிரிதமான அந்தகாரம் கிருகத்தை ஆச்சாதனம் செய்வது போலாகும். இந்தப் பட்சத்தினை ஸ்வாசிரய, ஸ்வவிஷய பட்சமென்பர். ஸ்வ என்பது சுத்த பிரம்மம். அதுவே ஆசிரயமாயிருத்தல் ஸ்வாசிரயம். ஸ்வ என்பது சுத்தப் பிரம்மம். அதுவே விஷயமாகுதல், அதாவது மாயையினால் மறைக்கப்டுதல், ஸ்வ விஷயமாம்.
 
வாசஸ்பதியின் மதம் இதுவாம். அக்ஞானம் ஜீவனை ஆசிரயித்திருக்கின்றது. நான் அக்ஞானி பிரம்மத்தினை அறியேன். என்னும் பிரதீதியினால் நான் என்னும் சப்தத்திற்கு அர்த்தம் ஜீவன் அக்ஞானி என்று சொல்வதால் அக்ஞானத்திற்கு ஆசிரயமாகத் தோன்றுகின்றது. பிரம்மத்தினை அறியேன் என்பதால் அக்ஞானத்திற்கு விஷயமாகப் பிரம்மம் பிரதீதியாகின்றது. இந்த ரீதியினால், அக்ஞானம் ஜீவனாசிரிதமாய்ப் பிரம்மத்தினையே மறைக்கின்றது. அது அக்ஞானமன்று, அனந்தமாம். எதனாலெனின், ஒன்றாக அக்ஞானத்தினையொப்பின் ஒருவனது ஞானத்தினால் ஒரு அக்ஞானத்தின் விருத்தி உண்டாவதால், மற்றையோர்க்கு அக்ஞானமும் அதன் காரியமாகிய சம்சாரமும் பிரதீதியாக வேண்டுவதில்லை. இன்றளவில் ஒருவர்க்கும் ஞானம் உண்டாகவில்லையெனில் மேலும் ஒருவருக்கும் ஞானமுண்டாகாது. இதனால் சிரவணாதி சாதனம் நிஷ்பலமாகும். ஆதலால், அனந்த ஜீவனின் ஆசிரிதமாய அக்ஞானம் அனந்தமாம். அனந்த ஜீவனின் அனந்த அக்ஞானத்தினால் கற்பிக்கப்பட்ட ஈஸ்வரனும் அனந்தமாம, பிரம்மாண்டமும் அனந்தமாம். எந்த ஜீவனுக்கு ஞானம் உண்டாமோ அவனுடைய அக்ஞானம், ஈஸ்வரன், பிரம்மாண்டம் என்பன நீங்குகின்றன. எவனுக்கு ஞானம் உண்டாகவில்லையோ அவனுக்குப் பந்தமிருக்கின்றது. இது வாசஸ்பதியின் மதமாம். அது சிறந்ததன்று.
 
ஈஸ்வரன், ஜீவனால் அக்ஞானத்தினால் கற்பிக்கப்பட்பவன் என்று கூறினால் இது ஸ்ருதி, ஸ்மிருதி, புராணங்கட்கு விருத்தமாம். ஈஸ்வரன் அனந்தம் தனித்தனி ஜீவரிடததில் ஸ்ருஷ்டிபேதமாம் என்பதும் விருத்தமாம். ஆதலால், நானாவித அக்ஞானத்தினை ஒப்புவது அசங்கதமாம். நானா அக்ஞானத்தினை ஒப்பி ஈஸ்வரனையும் ஸ்ருஷ்டியையும் ஏகமாக ஒப்புதலும் பொருந்தாது. எதனாலெனின், ஜீவன், ஈஸ்வரன், பிரபஞ்சங்கள் அக்ஞான கற்பிதமாம். அனந்த அக்ஞானத்தினை ஒப்புவதனால் ஒவ்வோர் அக்ஞானத்தினாலும் கற்பிக்கப்படுகின்ற ஜீவனைப்போல ஈஸ்வரனும் பிரபஞ்சமும் அனந்தமேயாம். இதனாலேயே வாசஸ்பதியென்பவர் அனந்த ஈஸ்வரனையும் அனந்த ஸ்ருஷ்டியினையும் கூறியிருக்கின்றார். ஆதலால், அக்ஞானம் ஏகம் என்னும் மதமே சிறந்ததாம்.
 
அந்த ஒரு அக்ஞானமும் ஜீவனை ஆசிரயித்ததன்று. பின்னரோ சுத்தப் பிரம்மத்தின் ஆசிரிதமாம். எதனாலெனின், ஜீவபாவம் அக்ஞானத்தின் காரியமாம். அந்த அக்ஞானம் சுதந்திரமாக ஒருகாலத்திலும் இருப்பதில்லை. ஆதலால், நிராசிரய அக்ஞானத்தினாலோ ஜீவபாவம் பொருந்தாது. முதலில் அக்ஞானம் ஒன்றனது ஆசிரிதமாகுமாயின், அப்போது அக்ஞானத்தின் காரியமாகிய ஜீவபாவம் உண்டாகும். ஜீவத்தன்மை போன்று ஈஸ்வரத்தன்மையும் அக்ஞானத்தின் காரியமாகும். அக்ஞானம் ஈஸ்வரனையும் ஆசிரயிக்கவில்லை.  சுத்தப் பிரம்மத்தின் ஆசிரிதமாய் அனாதி அக்ஞானமுள்ளது. அனாதியாகிய சேதனத்திற்கும் அக்ஞானத்திறகும் உள்ள சம்பந்தமும் அனாதியே. சேதன அக்ஞானங்களின் அனாதி சம்பந்தத்தினால், ஜீவபாவம், ஈஸ்வர பாவங்களும் அக்ஞானத்தின் அதீனமாம். ஆதலால், அக்ஞானத்தின் காரியமெனப்படும். நான் அக்ஞானி என்று இவ்வாறு ஜீவனை ஆசிரயித்ததாக அக்ஞானம் தோன்கிறது. ஆயினும் சுத்தப்பிரம்மத்தின் ஆசிரிதமாகிய அக்ஞானத்தினது அபிமானம் ஜீவனுக்கு நான் அக்ஞானி என்று உண்டாகின்றது. ஜீவன் அக்ஞானத்தின் காரியமாதலால், அக்ஞானத்திற்கு அதிஷ்டானரூப ஆசிரயமாதல் பொருந்தாது. சுத்தப் பிரம்மமே அக்ஞானத்திற்கு அதிஷ்டானரூப ஆசிரயமாகும். சுத்தப் பிரம்மமாகிய அதிஷ்டானத்தின் ஆசிரிதமாகிய அக்ஞானம் அந்தப் பிரம்மத்தினையே மறைக்கின்றது. அதன்பின் நான் அக்ஞானி என்று இவ்வாறு ஜீவன் அக்ஞானத்தின் அபிமானரூப ஆசிரயமாகின்றான். இவ்விதத்தால் அக்ஞானம் ஸ்வாசிரய, ஸ்வவிஷயமாம்.
 
அந்த அக்ஞானம் ஏகமாம். ஞானத்தால் நிவர்த்தியாகும் ஆயினும் எந்த அந்தகரணத்தில் அக்ஞானம் இருக்கின்றதோ அந்த அந்தக்கரண அவச்சின்ன சேதனத்தின்கண் உள்ள அக்ஞானத்தின் அம்சம் ஞானத்தினால் நிவிருத்தியாகின்றது. அவனே முக்தனாவான்  எந்த அந்தக்கரணத்தில் ஞானம் உண்டாகவில்லையோ அங்கு அக்ஞானத்தின் அம்சமும், பந்தமும் இருக்கின்றது. இந்த ரீதியினால் அக்ஞானம் ஏகமென்னும் பட்சத்தில் பந்த மோட்ச வியவகாரம் பொருந்தும். ஒருவருக்கு வாசஸ்பதியின் ரீதியாக பலவிதமான அக்ஞானவாதமே புத்தியின்கண் பிரவேசிக்குமாயின், அதுவும் அத்வைத ஞானத்திற்கு உபாயமாகும். எந்த ரீதியினால் ஜிக்ஞாஸுவிற்கு அத்வைத போதம் உண்டாமோ, அங்ஙனமே புத்தியினை ஸ்திரம் செய்க.
 
பிரம்மத்தினது ஆசிரிதமாகிய மாயையினை அவித்யாவென்றும், அக்ஞானமென்றும் சொல்லப்படுகிறது. அசிந்திய சக்தியுள்ளதாயும், யுக்தியினால் விவரிக்க முடியாமல் இருத்தலால் மாயை என்பர். வித்யாவினால் நாசமாவதால் அவித்யா என்பர். ஸ்வரூபத்தினை மறைத்தலினால் அக்ஞானம் என்பர். மாயை எந்தச் தேசத்தின் ஆசிரிதமாயிருக்கின்றதோ அந்தச் சாமான்ய சேதனம் அதன் விரோதியன்று. விருத்தியின்கண் இருக்கின்ற சேதனம் அல்லது, சேதன சகித விருத்தி அதன் விரோதி என்றறிவாயாக.
 
ஈஸ்வர ஸ்வரூபம் கூறப்படுகின்றது. சுத்த ஸத்வகுண சகித மாயை, மாயையின் அதிஷ்டான சேதனம், மாயையின்கண்ணுள்ள ஆபாசம் என்னும் மூன்றும் சேர்ந்தது ஈஸ்வரன் எனப்படுகிறது. அந்த ஈஸ்வரன் சர்வக்ஞன் அவனே ஜகத்திற்குக் காரணமாவான்.
 
காரணம் இரண்டு பிரகாரமாம். ஒன்று உபாதான காரணம், மற்றொன்று நிமித்த காரணம். எது காரியத்தின் ஸ்வரூபத்தில் பிரவேசிக்கின்றதோ, எது இன்றி காரியத்தின் ஸ்திதி இல்லையோ அது உபாதான காரணமெனப்படும். களிமண் கடத்தின் உபாதான காரணமாம். கடத்தின் ஸ்வரூபத்தில் அது பிரவேசித்திருக்கின்றது. மண்ணின்றி கடத்தின் இருத்தல் கிடையாது. எது ஸ்வரூபத்தில் பிரவேசியாமல் காரியத்திற்குப் வேறாகவிருந்து காரியத்தைச் செய்கின்றதோ, எதன் நாசத்தினால் காரியம் கெடுகின்றது இல்லையோ, அது நிமித்தகாரணம் எனப்படும். கடத்திற்கு குயவன், தண்டம், சக்கரம் முதலியன நிமித்த காரணங்களாம். கடத்தின் ஸ்வரூபத்தில் அவற்றிற்குப் பிரவேசம் இல்லை. கடத்திற்குப் வேறாகவிருந்து கடத்தின் உற்பத்தியைச் செய்கின்றன. உற்பத்தியானபின் குயவன் தண்டம், சக்கரம் முதலியவற்றின் நாசத்தினால் கடம் கெடுகின்றதில்லை. இந்த ரீதியினால் உபாதானமென்றும் நிமித்தம் என்றும் காரணமிருவகையாக இருக்கின்றது.
 
சிலந்தி பூச்சி வலைக்கு உபாதான காரணமாகவும், நிமித்த காரணமுமாக இருககின்றது. அதுபோல ஜகத்திற்கு உபாதான நிமித்தமென்னும் இருவகைக் காரணங்களும் ஈஸ்வரனேயாவன். சிலந்தி பூச்சியின் ஜடமாகிய சரீரம் ஜாலத்திற்கு உபாதான காரணமாம். அதன் சரீரத்தின்கண் உள்ள சேதனபாகம் நிமித்த காரணமாம். ஆதலால், ஈஸ்வரன் ஒருவனையே நிமித்தகாரணமும் உபாதான காரணமுமாக அங்கீகரிப்பதில் ஒரு உதாரணமும் இல்லையெனின், சிலந்திப் பூச்சியினைப் போல ஈஸ்வரனது சரீரமென்னும் ஜடமாகிய மாயை ஜகத்திற்கு உபாதான காரணமாம். சேதனபாகம் நிமித்த காரணமாம். இந்த ரீதியினால் ஈஸ்வரனொருவனே ஜகத்திற்கு உபாதான நிமித்தகாரணங்களாவான். அதில் சிலந்திப் பூச்சி திருஷ்டாந்தமாம். முக்கிய திருஷ்டாந்தம் கனவாம். எந்தச் சமயத்தில் ஜீவர்களின கருமம் பலனைக் கொடுத்ததற்கு ஸன்முகமாகவில்லையோ, அப்போது பிரளயமாகின்றது. எப்போது ஜீவர்களின் கர்மம் பலனைக் கொடுத்து அதற்கு ஸன்முகமாகின்றதோ, அப்போது ஸ்ருஷ்டி உண்டாகின்றது. இந்த ரீதியினால் ஸ்ருஷ்டி ஜீவர்களின் கர்மாதீனமாம்.
 
இரஜோகுண, தமோகுணங்களைத் தாழ்த்துவது சுத்த சத்வகுணம் எனப்படும். ரஜோகுண, தமோகுணங்களால் தான் தாழ்ந்து போவது மலின சத்துவகுணம் எனப்படும். அம்மலின சத்துவகுண சகித அக்ஞானத்தின் அம்சத்தில் சேதனத்தின் ஆபாசம், அக்ஞானம், அதன் அதிஷ்டான கூடஸ்தன் என்னும் மூன்றும் சேர்ந்தது ஜீவன் எனப்படும். அந்த ஜீவன் கருமத்தினைச் செய்கின்றான். அதன் பலனை அனுபவிக்கின்றான்.
 
ஜீவனது கர்மானுசாரமாக உயர்வு, தாழ்வான போகத்தின் நிமித்தம் ஈஸ்வரன் ஸ்ருஷ்டி செய்கின்றான். ஆதலால், ஈஸ்வரனிடத்து விஷம திருஷ்டியும், குரூரத் தன்மையுமில்லை. எல்லாவற்றிற்கும் பிரதமமான ஸ்ருஷ்டிக்குப் பூர்வம் கர்மமில்லை. பிரதம ஸ்ருஷ்டியில் உயர்வு, தாழ்வாகிய சரீரங்களையும், போகங்களையும் ஈஸ்வரன் ஸ்ருஷ்டிக்கிறான் ஆகையால், ஈஸ்வரன் விஷம திருஷ்டியுடையவனெனின், அது பொருந்தாது. எதனாலெனின், சம்சாரம் அனாதியாம். உத்தரோத்தர ஸ்ருஷ்டியில் பூர்வபூர்வ ஸ்ருஷ்டியின் கர்மம் ஹேதுவாம். எல்லாவற்றிற்கும் பிரதமத்தில் ஒரு ஸ்ருஷ்டியும் இல்லை. ஆதலால், ஈஸ்வரனிடத்துத் தோஷமில்லை.
 
பிரளயத்தின்கண் சர்வ பதார்த்தங்களின் சம்ஸ்காரம் மாயையில் இருக்கின்றது. ஆதலால், ஜீவர்களின் எஞ்சியிருக்கும் கர்மமும் சூட்சுமமாய் மாயையில் இருக்கின்றது. எப்பொழுது கர்மம் போகம் கொடுத்ததற்கு தயாராக இருக்கின்றதோ, அப்போது ஈஸ்வரனுக்கு ஜீவர்களுடைய போக நிமித்தம் ஜகத்தினை உண்டாக்கும் இச்சை உண்டாகின்றது.
 
சூட்சும ஸ்ருஷ்டி நிரூபணம்
ஈஸ்வரனது இச்சையினால் மாயை தமோகுணப் பிரதானமாகின்றது. அதனின்றும் ஆகாயம், வாயு, அக்னி, நீர், பிருதிவியென்னும் பஞ்ச பூதங்கள் உண்டாயின. அப்பூதங்களில் கிரமமாக சப்தம், ஸ்பர்சம், ரூபம், சுவை, மணம் என்னும் ஐந்து குணங்கள் இருக்கின்றன. மாயையினின்றும் சப்தத்தோடு கூடிய ஆகாயமும் உண்டாகின்றது. ஆகாயத்தினின்றும் வாயு உண்டாகின்றது. வாயு ஆகாயத்தின் காரியமாம். ஆகையால், ஆகாயத்தின் சப்தகுணம் வாயுவிலிருக்கின்றது. தன் குணம் ஸ்பர்சமாம். வாயுவினின்றும் அக்னியுண்டாம். அந்த அக்னியில் ஆகாயத்தின் குணமாகிய சப்தமும், வாயுவின் குணமாகிய ஸ்பர்சமும், தன் குணமாகிய ரூபமுமிருக்கின்றன. அக்னியினின்றும் நீர் உண்டாகின்றது. அந்த நீரில் ஆகாயத்தின் குணமாகிய சப்தமும், வாயுவின் குணமாகிய ஸ்பர்சமும், அக்னியின் குணமாகிய ரூபமும், தன் குணமாகிய சுவையுமிருக்கின்றன. நீரிலிருந்து பிருதிவி உண்டாகும். இதில் சப்தமும், ஸ்பர்சமும், ரூபமும், சுவையும் இவைகளுடன் தன் சொந்த குணமாகிய கந்தமும் இருக்கின்றன.
 
இவற்றால், ஆகாயத்திலொன்றும், வாயுவிலிரண்டும், அக்னியில் மூன்றும், அப்புவில் நான்கும், பிருதிவியில் ஐந்தும் குணங்களாம். அவற்றில் ஒவ்வொன்று தன் குணமாம். அதிகம் காரணத்தின் குணங்களாம். எல்லாவற்றிற்கும் மூலகாரணம் ஈஸ்வரன் அவனிடத்தில் மாயை, சேதனம் என்னும் இரண்டு பாகங்கள் உள்ளது. எல்லாப் பூதங்களிலும் மித்யாபாகம் மாயையினதும், ஸத்தா ஸ்பூர்த்தி சேதனத்தினதுமாகும்.
 
பூதங்களின் சத்துவகுணாம்சங்கள் கூடி, சத்துவமென்னும் அந்தக்கரணத்தை உண்டாக்குகின்றன. அந்தக்கரணம் ஞானத்திற்கு ஹேதுவாம். ஞானத்தின் உற்பத்தி சத்துவ குணத்தினின்றும் அங்கீகரிக்கப்படுகின்றது. ஆதலால், அந்தக்கரணம் பூதங்களின் சத்துவகுணத்தின் காரியமாம். பஞ்ச பூதங்களின் காரியமாகிய ஞானேந்திரியங்கள் ஐந்திற்கும் சகாயமாம். ஆதலால், பஞ்ச பூதங்களும் சேர்ந்த சத்துவகுணத்தினால் அந்தக்கரணத்தின் உற்பத்தி சொல்லப்பட்டிருக்கின்றது. தேகத்தினுள்ளிருந்து ஞானத்தின் சாதனமாக இருத்தலால் அந்தக்கரணம் எனப்படும். பூதங்களின் சத்துவகுணத்தின் காரியம் இருத்தலால், அந்தக்கரணத்திற்குச் சத்துவமெனவும் பெயராம்.
 
அந்தக்கரணத்தின் பரிணாமத்தினை விருத்தியென்பர். அவ்வந்தக்கரணத்தின் விருத்தி நான்கு வகையாக இருக்கின்றது . பதார்த்தங்களின் நல்லது கெட்டது என்ற ஸ்வரூபத்தினை நிச்சயம் செய்கின்ற விருத்தி, புத்தியெனப்படும். சங்கற்ப, விகற்ப விருத்தி மனமெனப்படும். சிந்தை செய்யும் விருத்தி சித்தமெனப்படும். நான் என்னும் அபிமான விருத்தி அகங்காரமெனப்படும்.
 
பஞ்ச பூதங்களின் சமஷ்டி ரஜோகுணாம்சத்தினால் பிராணனது உற்பத்தியாம். அந்தப்பிராணன் கிரியையின் பேதங்களினாலும் ஸ்தான பேதங்களினாலும் ஐந்து பிரகாரமாம். எதற்கு ஹிருதயம் ஸ்தானமும், பசி,தாகம் கிரியையாமோ, அது பிராணன் எனப்படும். எதற்குக் குதம் ஸ்தானமும், மூத்திர மலங்களைக் கீழ்க்கொண்டு போதல் கிரியையாமோ, அது அபானனாம். எதற்கு நாபி ஸ்தானமும், புசித்தல் குடித்தல் செய்யும் அன்ன ஜலங்களைப் செரிக்கும் யோக்கியமாகிய சமம் செய்யும் கிரியையோ, அது சமானாம். எதற்குக் கண்டம் ஸ்தானமும், ஸ்வாசம் கிரியையோ, அது உதானம். எதற்கு சர்வ சரீரமும் ஸ்தானமும், ரசத்தினை இழுத்துச் செல்லுதல் கிரியையுமோ, அது வியானாம்.
 
சிலவிடத்தில் நாகன், கூர்மன், கிரிகலன், தேவதத்தன், தனஞ்ஜயன் என்னும் பஞ்சப் பிராணன்கள் அதிகமாகக் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. அவற்றிற்கு வாந்தி செய்தல், தும்மல், கொட்டாவி விடுதல், பிண சரீரத்தினை வீங்கச் செய்தல் என்பன கிரமமாகக் கிரியை எனப்படுகின்றன. பிருதிவி, அப்பு, தேயு. வாயு, ஆகாசம் என்னும் ஐந்தினை ரஜோகுணாம்சங்களினின்றும் ஒவ்வொன்றிற்கும் கிரமமாக உற்பத்தி கூறியிருக்கின்றனர். அபானன், சமானான், பிராணன், உதானன், வியானன் என்பவற்றிற்கும் பிருதிவி முதலியவற்றின் ஒவ்வொரு ரஜோ குணாம்சங்களினின்றும் உற்பத்தி கூறியிருக்கின்றனர். சமஷ்டி ரஜோ குணாம்சத்தினின்றும் உற்பத்தி சொல்லவில்லை.
 
ஆயினும், அத்வைத சித்தாந்தத்திலிந்தப் பிரக்கிரியையில்லை. எதனாலெனின், வித்யாரண்ய சுவாமிகளும் பஞ்சீகரணத்தின்கண் வார்த்தீககாரரும், சூட்சும சரீரத்திலும் பஞ்சகோசத்திலும் நாகன், கூர்மன் முதலியவற்றைக் கிரகணம் செய்யவில்லை. அவர்கள் அபானன் முதலிய பஞ்சப்பிராணங்களின் உற்பத்தியும் பூதங்களின் சமஷ்டி ரஜோகுணாம்சத்தினின்றும் உண்டானதாகக் கூறியுளர். ஆதலால், வியஷ்டி ரஜோ குணாம்சத்தினின்றம் அபானாதிகளின் உற்பத்தி கூறுதல் அசங்கதமாம். சூட்சும சரீரத்தில் நாகன், கூர்மன் முதலியவற்றைக் கிரகணம் செய்தலும் அசங்கதமாம். பஞ்சப் பிராணன்களே சூட்சும சரீரத்தில் கிரகிக்கத்தக்கன. பிராணன் விக்ஷேப ரூபமாம் விக்ஷேப ஸ்வபாவம் ரஜோகுணத்தினைதாம். ஆதலால், பூதங்களின் ரஜோகுணம் சத்துவத்தினின்றும் பிராணனது உற்பத்திக் கூறப்பட்டிருக்கிறது.
 
வியஷ்டி பூதங்களின் சத்துவ குணாம்சத்தினின்றும் ஐந்து ஞானேந்திரியங்கள் உண்டாயின. வியஷ்டி ரஜோ குணாம்சத்தின்றும் ஐந்து கர்மேந்திரியங்கள் உண்டாகின்றது. ஆகாயத்தின் சத்துவ குணாம்சத்தினின்று காதும், வாயுவின் சத்துவ குணாம்சத்தினின்று நாக்கும், தேயுவின் சத்துவ குணாம்சத்தினின்று கண்ணும், அப்புவின் சத்துவ குணாம்சத்தினின்று சுவையும், பிருதிவியின் சத்துவ குணாம்சத்தினின்று ஸ்பர்சமும் தோன்றியது. இவைகள் ஐந்தும் ஞானத்தின் சாதனமாகும். ஆதலால், ஞானேந்திரியம் எனப்படும். ஞானம் சத்துவ குணத்தினால் உண்டாகியிருப்பதால் பூதங்களின் சத்துவ குணத்தினின்றும் உற்பத்தி கூறப்பட்டிருக்கின்றது. சுரோத்திரேந்திரியம் ஆகாயத்தின் குணத்தைக் கிரகணம் செய்கின்றதாதலால் அதற்கு ஆகாயத்தினின்றும் உற்பத்தி கூறப்பட்டிருக்கின்றது. அதுபோல் ஆகாயத்தின் ரஜோ குண அம்சத்திலிருந்து வாக்கிந்திரியமும், வாயுவின் ரஜோகுண அம்சத்திலிருந்து பாணி இந்திரியமும், தேயுவின் ரஜோகுண அம்சத்திலிருந்து பாதேந்திரியமும், அப்புவின் ரஜோகுண அம்சத்திலிருந்து உபஸ்தேந்திரியமும், பிருதிவியின் ரஜோகுண அம்சத்திலிருந்து குதேந்திரியமும் உற்பத்தியாயின. ஸ்திரீயின் யோனியிலும் புருஷனது ஆண்குறியிலும் உள்ள விஷயானந்தத்திற்குச் சாதனமான இந்திரியம் உபஸ்தம் எனப்படும். கர்மமென்னும் நாமம் கிரியைக்காம். இந்த பஞ்சேந்திரியங்களும், கிரியைக்குச் சாதனமாகையால் சர்மேந்திரியங்கள் எனப்படும். கிரியை ரஜோகுணத்தினாலுண்டாகின்றது. ஆதலால், பூதங்களின் ரஜோகுண அம்சத்திலிருந்து இவற்றின் உற்பத்தி கூறப்பட்டிருக்கிறது. இவ்வாறு சூட்சும ஸ்ருஷ்டி நிரூபிக்கப்பட்டது.
 
அபஞ்சீகிருத பூதங்கள், அவற்றின் காரியமாகிய அந்தக்கரணம், பிராணன், கர்மேந்திரியம், ஞானேந்திரியம் என்பன சூட்சும ஸ்ருஷ்டி எனப்படும். சூட்சும ஸ்ருஷ்டியின் ஞானம் இந்திரியங்களாலுண்டாலாகாது. கண், நாசி, கை முதலிய கோளகங்களோ இந்திரியங்களின் விஷயமாகும். ஆயினும், அக்கோளகங்கள் உள்ள இந்திரியங்கள் எந்த இந்திரியங்கட்கும் விஷயமாகாது. சூட்சும ஸ்ருஷ்டியின் உற்பத்தியின் அனந்தரம் ஈஸ்வரனது இச்சையினால் ஸ்தூல ஸ்ருஷ்டியின் நிமித்தம் பூதங்களின் பஞ்சீகரணம் உண்டாயின.
 
அப்பஞ்சீகிருத பூதங்களினின்றும் இந்திரியங்கட்கு விஷயமான ஸ்தூல பிரமாண்டம் உண்டாயிற்று. அப்பிரம்மாண்டத்தினுள் பூர்லோக, புவலோக, ஸுவர்லோக, மஹர்லோக, ஜனலோக, தபலோக, சத்திய லோமென்னும் மேல் ஏழு புவனங்களும் உண்டாயின், அதலம், ஸுதலம், பாதாளம், விதலம், ரஸாதலம், தலாதலம், மகாதலம் என்னும் கீழ் ஏழு லோகங்களும் உணடாயின. அந்தச் சதுர்த்தச லோகங்களில் ஜீவர்களின் போக போக்கியமாகிய அன்னாதிகளும், போகத்தின் ஸ்தனமாகிய தேவ, மனுஷ்ய, விலங்கு முதலிய ஸ்தூல சரீரங்களும் உண்டாயின.
 
ஆத்ம விவேகம் (பஞ்சகோச விவேகம்)
மாயை அதன் காரியங்களில் மூன்று சரீரங்களும் பஞ்சகோசங்களும் உள்ளது. சுத்த சத்துவகுணசகித மாயை, ஈஸ்வரனது காரண சரீரம்  மலின சத்துவகுண சகித அவித்யா அம்சம் ஜீவனது காரண சரீரமாம். உத்தர சரீரத்தின் ஆரம்பமாகிய பஞ்ச சூட்சும பூதங்கள், மனம், புத்தி, சித்தம், அகங்காரம், பிராணன்கள், கர்மேந்திரியங்கள், ஞானேந்திரியங்கள் என்கின்ற இவைகள் ஜீவனது சூட்சும சரீரமாகும். அனைத்து ஜீவர்களின் சூட்சும சரீரங்களுமே சேர்ந்து ஈஸ்வரனது சூட்சுமசரீரமாகும் (ஹிரண்யகர்ப்பன்). சம்பூர்ண ஸ்தூலப் பிரம்மாண்டமும் ஈஸ்வரனது ஸ்தூல சரீரமாம். ஜீவர்களின் வியஷ்டி, ஸ்தூல சரீரங்கள் பிரசித்தங்களாம். இம்மூன்று சரீரங்களிலேயே பஞ்சகோசங்களுள்ளது. காரண சரீரத்தை ஆனந்தமய கோசமென்பர். விக்ஞானமயம், மனோமயம், பிராணமயம் என்னும் மூன்று கோசங்களும் சூட்சும சரீரத்தின்கண் உள்ளன. பஞ்ச ஞானேந்திரியங்களும் நிச்சயரூபமாகிய அந்தக்கரண விருத்தியென்னும் புத்தியும், விக்ஞானமயகோசம் எனப்படும். பஞ்ச ஞானேந்திரியங்களும் சங்கற்ப விகற்ப ரூபமாகிய அந்தக்கரண விருத்தி என்னும் மனமும், மனோமயகோசம் எனப்படும். பஞ்சப் பிராணனும் பஞ்ச கர்மேந்திரியங்களும் பிராணமயகோசமாம். ஸ்தூல சரீரத்தை அன்னமயகோசம் என்பர். இந்த ரீதியினால், மூன்று சரீரங்களிலேயே பஞ்சகோசங்களும் உள்ளதாம். ஈஸ்வரனது சரீரத்தில் ஈஸ்வரனது கோசங்களும் ஜீவனது சரீரத்தில் ஜீவனது கோசங்களுமிருக்கின்றன. உறையைப் போல் பஞ்சகோசங்கள் ஆத்மாவின் ஸ்வரூபத்தை மறைக்கின்றன. ஆதலால். அன்னமய முதலியன ஆத்ம ஸ்வரூபத்தை மறைக்கின்றன.
 
விரோசன மதானுசாரியராகிய அனேக பாமரர் ஸ்தூல சரீரரூப அன்னமய கோசத்தையே ஆத்மா என்கின்றனர். இந்த யுக்தியும் கூறுகின்றனர். எதில் நான் என்கின்ற புத்தி உண்டாகுமோ அது ஆத்மாவாம். அந்த நான் என்கின்ற புத்தி ஸ்தூல சரீரத்தின்கண் உண்டாகின்றது. நான் மனிதன், நான் அரசன் என்னும் பிரதீதி எல்லோருக்கும் உண்டாகின்றது. மனுஷ்யத்தன்மை ஸ்தூல சரீரத்தின் கண்ணே உள்ளது. ஆதலால், ஸ்தூல சரீரமே நான் புத்திக்கு விஷயமாவதால் ஆத்மாவாம். அன்றியும் எதில் முக்கியப் பிரீதி உண்டாகுமோ அது ஆத்மாவாம். பெண், புத்திரன், தனம், பசு முதலியன ஸ்தூல சரீரத்திற்கு உபகாரம் செய்வதால் அவற்றின்கண் பிரீதி உண்டாகின்றது. ஸ்தூல சரீரத்திற்கு உபகாரமாகாவிட்டால் பிரீதி உண்டாவதில்லை. எதன் நிமித்தம் அன்னிய பதார்த்தத்தில் பிரீதி உண்டாமோ, அந்த ஸ்தூல சரீரத்திலேயே முக்கியப் பிரீதி உளதாதலால், ஸ்தூல சரீரமே ஆத்மாவாம். வஸ்திரம், பூஷணம், அஞ்சனம் போன்ற பலவிதமான போஜனங்களினால் அதனை சிருங்கரித்து போஷிப்பதே பரம புருஷார்த்தமாம். இது அசுரர்களின் தலைவன் விரோசனனின் சித்தாந்தம்.
 
வேறு சிலர் இவ்வாறு கூறுகின்றனர். ஸ்தூல சரீரமே ஆத்மாவன்று. ஆனால் ஸ்தூல சரீரத்தில் எதன் இருப்பினால் ஜீவன் வியவகாரம் உண்டாமோ, எது இல்லாவிட்டால் மரண வியவகாரமுண்டாமோ அவ்வாத்மா ஸ்தூல சரீரத்தை விட வேறானது. ஜீவன், மரணங்கள் இந்திரியங்களின் அதீனமாம். எவ்வளவு காலம் சரீரத்தின்கண் இந்திரியம் இருக்குமோ அவ்வளவு காலம் சரீரத்தின் ஜீவனம் உண்டாகின்றது. இந்திரியங்கள் இல்லையெனில் அப்போது மரணமெனப்படும். நான் பார்க்கின்றேன், நான் கேட்கின்றேன் என்று இவ்வாறு நான் என்கின்ற புத்தியும் இந்திரியங்களில் உண்டாகின்றது ஆதலால் இந்திரியமே ஆத்மாவாம்.
 
ஹிரண்யகர்ப்ப உபாஸகர் பிராணனை ஆத்மாவென்பர். அதற்கு இந்த யுக்தியை கூறுவர். எப்போது மரண சமயத்தில் மூர்ச்சையுண்டாமோ அப்போதவனது சம்பந்தியாகிய புத்திரர் முதலியோர் பிராணன் இருந்தால் ஜீவித்திருப்பதாயும், பிராணன் இல்லாவிடின் மரணமாய் விட்டதாகவும் அறிகின்றனர். சரீரத்தின்கண் கண் இந்திரியம் இல்லையாயின், குருடன் சரீரம் இருக்கின்றது. காதிந்திரியம் இல்லையாயின் செவிடன் சரீரம் இருக்கின்றது. வாக்கிந்திரியம் இல்லையாயின் ஊமையன் சரீரம் இருக்கின்றது என்று எந்த இந்திரியம் இல்லையோ அதன் வியாபாரம் இல்லாமல் சரீரம் நிலையாக இருக்கின்றது. பிராணன் நீங்குமாயின் அக்கணமே தேகம் மயானத்திற்குச் சமானமாக அமங்களமாய் பயங்கரமாகி விழுகின்றது. நான் பார்க்கின்றேன், நான் கேட்கின்றேன் என்னும் பிரதீதியினானும் இந்திரியங்களினும் வேறாகவே ஆத்மா சித்தமாகின்றது. எதனாலெனின், கண் ஸ்வரூபமாகிய நான் பார்க்கிறேன், சிரவண ஸ்வரூபமாகிய நான் கேட்கின்றேன் என்று பிரதீதியாமாயின், இந்திரியரூப ஆத்மா சித்தமாம். ஆனால் கண்ணையுடைய நான் பார்க்கின்றேன், காதையுடைய நான் கேட்கின்றேன் என்று பிரதீதி உண்டாகின்றதாதலால், இந்திரியங்களினும் வேறாக ஆத்மா உளதாம்.
 
சுஷுப்தியின்கண் சர்வேந்திரியங்களும் அபாவமாகின்றனவாயினும், பிராணன் இருப்பினால் ஜீவன வியவகாரம் இல்லாதிருக்கின்றது. ஆதலால், ஜீவன மரணங்களும் இந்திரியங்களின் அதீனமன்றாம்  ஸ்தூல சரீரப் பிராணன்களின் வியோகத்தை மரணமென்கின்றனர். ஆதலால், ஜீவன், மரணங்கள் பிராணனனது ஆதீனமேயாம். அதுவே ஆத்மாவாம்.
 
வேறு சிலர் பிராணன் ஜடமாம். ஆதலால், கடம் போன்று அனாத்மாவாம். பந்த மோட்சங்கள் மனதின் அதீனமாம். விஷயத்தின்கண் ஆசையுள்ள மனம் பந்தத்திற்கு ஏதுவாம். விஷயவாசனை இன்றிய மனம் மோட்சத்திற்கு ஹேதுவாம். மனத்தின் சம்பந்தத்தினாலேயே இந்திரியங்கள் ஞானத்திற்கு ஹேதுவாகின்றன. மனதின் சம்பந்தமின்றி இந்திரியங்களால் ஞானமுண்டாகாது. ஆதலால், சர்வ வியவகாரத்திற்கும் ஹேது மனமாம். எனவே அதுவே ஆத்மாவாம்.
 
க்ஷணிக விக்ஞானவாதி என்னும் பௌத்தர் இங்ஙனம் கூறுகின்றனர். மனதின் வியாபாரம் புத்தியின் அதீனமாம். எதனாலெனின், புத்தியின் ஆகாரமே மனமாகின்றது. ஆதலால், ஷணிக விக்ஞான ரூப புத்தியே ஆத்மாவாம். எல்லாப் பதார்த்தங்களும் விக்ஞானத்தினது ஆகாரமேயாம். அந்த விக்ஞானம் பிரகாச ரூபமாம். ஒவ்வொரு கணத்திலும் விக்ஞானத்தின் உற்பத்தியும் நாசமுண்டாகின்றன. பூர்வ விக்ஞானத்திற்குச் சமானமாக அன்னிய விக்ஞானத்தின் உற்பத்தி உண்டாகி, பூர்வ விக்ஞானத்தின் நாசம் உண்டாகின்றது. அங்ஙனமே மூன்றாவது விக்ஞானத்தின் உற்பத்தியும் இரண்டாவது விக்ஞானத்தின் நாசமும், நான்காவதன் உற்பத்தியும் மூன்றாவதன் அம்சமும் உண்டாகின்றன. இந்த ரீதியினால், நதியின் பிரவாஹம் போல் விக்ஞானத்தினது தாரை பொருந்தி இருக்கின்றன. விக்ஞானத்தினது தாரை இருவகைத்தாம். ஒன்று ஆலய விக்ஞான தாரை, மற்றொன்று பிரவிருத்தி விக்ஞான தாரையாம்.
 
அஹம் அஹம் என்னும் விக்ஞான தாரையை ஆலய விக்ஞானதாரை என்பர். அதனையே புத்தியென்பர். இது கடம், இது சரீரமென்னும் விக்ஞான தாரையினைப் பிரவிருத்தி விக்ஞான தாரையென்பர். ஆலய விக்ஞான தாரையினின்றும் பிரவிருத்தி விக்ஞான தாரை உற்பத்தியாகின்றது. மனதின் ஸ்வரூபமும், பிரவிருததி விக்ஞான தாரையின்கண் உளதாம்.
 
ஆதலால், ஆலய விக்ஞான தாரைரூப புத்தியின் காரியமாம். அந்தப்புத்தியே ஆத்மாவாம். ஆலய விக்ஞான தாரையின்கண் பிரவிருத்தி விக்ஞான தாரையினது பாதசிந்தனத்தின் நிர்விசேஷ க்ஷணிக விக்ஞான தாரையின் ஸ்திதியே அவரது மதத்தில் மோட்சமாம். இவ்வாறு, விக்ஞானவாதி புத்தியையே க்ஷணிக ரூபமும் ஸ்வயம் பிரகாச ரூபமுமாகக் கற்பனை செய்து ஆத்மா என்கின்றனர்.
 
பூர்வ மீமாம்சையின் வார்த்திகக்காரரான பட்டர் இவ்வாறு சொல்கின்றார். மின்னல் போல க்ஷணிக ரூபம் ஆத்மாவன்று. ஆனால், ஸ்திரஸ்வரூபமான ஆத்மா, ஜடஸ்வரூபம் என்றும், சேதன ஸ்வரூபம் என்றும் கூறுவர். சுஷுப்தியினின்றும் விழித்த புருஷன், நான் ஜடமாக உறங்கினேன் என்று கூறுகின்றான். ஆதலால், ஆத்மா ஜடரூபமாம். விழித்தோனுக்கு ஸ்மிருதி உண்டாகின்றது. அக்ஞானத்தின் ஸ்மிருதி உண்டாகாது. சுஷுப்தியின்கண் ஞானத்திற்கு ஆத்மஸ்வரூபத்தினும் வேறாக வேறெந்த சாதனமுமில்லை. ஆதலால், அங்கு ஸ்மிருதியின் ஹேதுவாகிய ஞானமிருக்கின்றது. அந்த ஆத்மாவினது ஸ்வரூபமேயாகும். இந்த ரீதியினால் மின்மினி போன்ற ஆத்மா பிரகாசரூபமும், ஜடரூபமாதலால் அப்பிரகாச ரூபமுமாகும். அந்தப் பிரகாச ரூபமும் அப்பிரகாசரூபமும் ஆனந்தத்தின் ஆபாச சகித அக்ஞானத்தினை ஆனந்தமய கோசமென்பர். அங்கு ஆபாஸமோ. பிரகாசரூபமாயும், அக்ஞானம் அப்பிரகாசரூபமாயும் இருக்கின்றன. ஆதலால், பட்டரது மதத்தில் ஆனந்தமய கோசமே ஆத்மாவாம்.
 
சூன்யவாதியென்னும் பௌத்தர் இங்ஙனம் கூறுகின்றனர். ஆத்மா நிரம்சமாம். ஆதலால், ஓர் ஆத்மாவைப் பிரகாசரூபமாகவும், அப்பிரகாச ரூபமாகவும் கூறுதல் பொருந்தாது. மின்மினியின் ஓர் அம்சம் பிரகாச ரூபமாகவும் மற்றொரு அம்சம் அப்பிரகாச ரூபமாகவும் இருக்கிறது என்று கூறுவதும் பொருந்தாது. ஆதலால், இரண்டு ரூபங்கள் சித்தித்தல் பொருட்டு ஆத்மாவை அம்ச ஸகிதமாகவே ஒப்ப வேண்டும். அம்சத்தையுடைய கடாதி பதார்த்தங்கள் உற்பத்தி நாசங்களை உடையனவாம். அப்படியே ஆத்மாவும் அம்ச ஸகிதமாவதால் உற்பத்தி நாசங்களை உடையதாகவே ஒப்பவரும். உற்பத்தி நாசங்களை உடைய பதார்த்தம் உற்பத்திக்குப் பூர்வமும் நாசத்திற்கு அனந்தரமும் அஸத்தாம். எது ஆதியிலும அந்தத்திலும் அஸத்தாமோ, அது மத்தியிலும் ஸத்தாகமாட்டாது. ஆனால், மத்தியிலும் அஸத்தாகவேயிருக்கும். ஆதலால், ஆத்மா அஸத்துரூபமாம். அங்ஙனமே ஆத்மாவிலும் வேறாகிய சகலபதார்த்தங்களும் உற்பத்தி நாசங்களை உடையனவாம். ஆதலால், அஸத் ரூபங்களாம். இவ்வாறு. ஆத்மானாத்மாக்கள் என்னும் சர்வ வஸ்துக்களும் அஸத் ரூபமாகின்றமையால் சூன்யமே பரமதத்துவமாம். இது சூன்யவாதியென்னும் மாத்தியமிக பௌத்தரது மதமாகும்.
 
அவர்களும் அக்ஞானரூப ஆனந்தமய கோசத்தைப் பிரதிபாதனம் செய்கிறார்கள். எதனாலெனின், அக்ஞான மூவகை ரூபமாகப் தோன்றுகின்றது. அத்வைத சாஸ்திரத்தின் சம்ஸ்காரமின்றிய மூடர்க்கு ஜகத்ரூப பரிணாமத்தை அடைந்த அக்ஞானம் சத்தியமாகப் பிரதீதியாகின்றது. அத்வைத சாஸ்திர அனுசார யுக்தியின் நிபுண பண்டிதர்க்கு ஸத் அஸத்தின் விலக்ஷணமான அனிர்வசனீய ரூபமாய் அக்ஞானமும் அதன் காரியமாகிய ஜகத்தும் பிரதீதியாகின்றன. ஞானநிஷ்டையை அடைந்துள்ள ஜீவன் முக்தனாகிய வித்வானுக்குக் காரிய சகித அக்ஞானம் துச்ச ரூபமாகப் பிரதீதியாகின்றது. துச்சம், அஸத், சூன்யம் என்னும் மூன்று சப்தத்திற்கும் ஒரேப் பொருளையே குறிக்கும். இவ்வாறு. ஜீவன் முக்தனுக்குத் துச்சரூபமாய்ப் பிரதீதியாகும். அக்ஞானத்தில் மோகத்தினை அடைந்த சூன்யவாதிகள் பரம புருஷார்த்தத்தை அறிவதில்லை. ஆயின், துச்சரூப ஆனந்தமய கோசத்தை ஆத்மாவென்கின்றனர்.
 
பூர்வ மீமாம்சையின் ஏகதேசியாகிய பிரபாகரரும், நையாயிகரும் இவ்வாறு கூறுகின்றனர்: ஆத்மா சூன்யமன்று. எதனாலெனின், சூன்யரூபமாக ஆத்மாவைக் கொள்கின்றவனிடம், சூன்ய ரூபத்தை நீ அனுபவித்தனையா? இல்லையா? என்று கேட்டால், அவன் சூன்ய ரூபத்தை அனுபவிக்கவில்லை என்று சொன்னால் அது சூன்யமில்லையென்பது சித்திக்கிறது. சூன்யத்தை அனுபவித்தேன் என்றால் எது சூன்யத்தை அனுபவம் செய்ததோ, அது சூன்யத்தினின்று வேறாக இருக்கின்ற ஒன்றாக இருக்கிறது. இதனால் சூன்யத்தின் வேறாக இருக்கும் அந்த ஒன்றே ஆத்மாவாகும். அதன்கண் மனதின் சம்யோகத்தால் ஞானமுண்டாகின்றது. அந்த ஞானகுணத்தினால் ஆத்மா சேதனமெனப்படும்.
 
ஸ்வரூபத்தினால் ஆத்மா ஜடமாம். அங்ஙனமே சுகம், துக்கம், இச்சை, துவேஷம், பிரயத்னம், தர்மம், அதர்மம் முதலிய குணங்கள் ஆத்மாவின்கண் உள்ளன. அவர்களுடைய மதத்திலும் ஆனந்தமய கோசமே ஆத்மாவாம். விக்ஞானமய கோசத்திலுள்ள புத்தியை ஆத்மாவின் ஞான குணமென்கின்றனர். எதனாலெனின, ஆனந்தமய கோசத்தின்கண் சேதனம் கூடமாயுள்ளது. விவேக சூன்யர்க்குப் பிரதீதியாகின்றதில்லை. பிரபாகரரும், நையாயிகரும் ஆத்மாவைச் சுஷுப்தியின்கண் ஞான ஹீனமாயொப்பி, ஸ்வரூபத்தினால் ஜடமாகக் கூறுகின்றனர். ஆதலால், கூட சேதனத்தினுடைய ஆனந்தமய கோசத்தில்  அவர்களுக்கு ஆத்மப் பிராந்தியுள்ளது. ஆத்ம ஸ்வரூப நித்திய ஞானத்தை ஜீவனிடத்திலொப்பாமல், அநித்திய ஞானமாக ஒப்பியிருக்கின்றனர். அந்த அநித்திய ஞானம் சித்தாந்தத்தில் அந்தக்கரணத்தின் விருத்தியாகிய புத்தி ரூபமாம். இவ்வாறு பிரபாகரர் நையாயயிகர்களது மதத்தில் ஆனந்தமய கோசம் ஆத்மாவாம், புத்தியானது குணமாம். அவர்களுடைய மதமும் சிறந்தது அன்றாம். எதனாலெனின் ஞானத்தினும் வேறான ஜட வஸ்துக்களாகிய கடாதிகள் அநித்தியங்களாக இருக்கின்றன. அங்ஙனமே, ஆத்மாவும் ஞான ஸ்வரூபமன்றாயின் கடாதிகள் போன்று ஜடமாவதால், அநித்தியமாம். ஆத்மா அநித்தியமாயின், மோட்சத்தின் பொருட்டான சாதனங்கள் நிஷ்பலமாம். இவ்வாறு வேதாந்த வாக்கியத்தின்கண் விசுவாச மற்ற அனேக பகிர்முகர், பஞ்சகோசங்களிலேயே ஒரு பதார்த்தத்தை ஆத்மாவாகவொப்பி, முக்கிய ஆத்மஸ்வரூபமாகிய சாட்சியை அறியவில்லை.
 
ஜீவனுடைய பஞ்சகோசங்கள் ஜீவனது யதார்த்த ஸ்வரூபமான சாட்சியை மறைக்கின்றது போல ஈஸ்வரனது சமஷ்டி பஞ்சகோசங்களும் ஈஸ்வரனது யதார்த்த ஸ்வரூபத்தினை மறைக்கின்றன. எதனாலெனின், ஈஸ்வரனது யதார்த்த ஸ்வரூபம் தத்பதத்திற்கு லட்சியமாம். அதைக் கைவிட்டுச் சிலர் மாயாரூப ஆனந்தமய கோச விசிஷ்ட அந்தர்யாமியென்னும் தத்பத வாச்சியத்தையே பரமதத்துவமென்பர். அங்ஙனமே ஹிரண்யகர்ப்பன், வைசுவாநரன், விஷ்ணு, பிரம்மா, சிவன், கணேசன், தேவி, சூரியன் முதலாக வாள், கூந்தாலம், அரசு, எருக்கு, மூங்கில் பர்யந்தமான பதார்த்தங்களில் பரமாத்மப் பிராந்தி செய்கின்றனர். சர்வ பதார்த்தங்களினும் உள்ள லட்சியபாகம் பரமாத்மாவாகவொப்புகின்றனர். அது அவர்களுடைய அறியாமையாகும்.
 
இவ்வாறு பஞ்சகோசங்களினால் மறைக்கப்பட்ட ஜீவேஸ்வரர்களின் பரமார்த்த ஸ்வரூபத்தினின்றும் விமுகராய்த் தேகாதிகளில் ஆத்மப்பிராந்தியை செய்து புண்ணிய பாவ கருமங்களைச் செய்கின்றனர். அந்தர்யாமி முதல் மூங்கில் உள்ளவற்றை ஈஸ்வர ரூபமாகவொப்பி, ஆராதனை செய்து சுகத்தை இச்சிக்கின்றனர். எவ்வித உபாதியினை ஆராதனம் செய்கின்றனரோ, அதன் அனுசாரமாகவே அவர்களுக்குப் பலன் உண்டாகும். எதனாலெனின், காரண, சூட்சும, ஸ்தூலப் பிரபஞ்சங்கள் எல்லாம் ஈஸ்வரனது மூன்று சரீரத்தில் அந்தர்ப்பாவமாம். அவற்றில் உபாஸனையின் அனுசாரமாகப் பலனும் எல்லாவற்றிலுமே உண்டாகின்றது. ஆயினும் பிரம்மஞானமின்றி மோட்சம் உண்டாகாது. மோட்ச இச்சை உண்டானவனோ விவேகத்தினால் ஜீவேஸ்வரருடைய ஸ்வரூபத்தைப் பஞ்சகோசத்தினின்றும் வேறென்று அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.
எங்ஙனம் முஞ்சத்தினின்றும் இஷீகை வேறு செய்யப்படுகின்றதோ, அங்ஙனமே விவேகத்தினால் ஜீவேஸ்வரருடைய ஸ்வரூபத்தைப் பஞ்சகோசங்களினின்றும் வேறாக அறிந்து கொள்ள வேண்டும்..
 
பஞ்சகோச விவேகததின் தன்மையை அறிவித்தல்
கனவு அவஸ்தையின்கண் ஸ்தூலதேகத்தின் உணர்வு உண்டாகவில்லை. ஆத்மா உணரப்படுகின்றது. அங்ஙனமே. சுஷுப்தி அவஸ்தையின்கண் சூட்சும சரீரத்தின் ஞானம் உண்டாகின்றதில்லை. சுக ஸ்வரூபமாகிய ஆத்மா ஸ்வயம் பிரகாச ரூபமாக பிரதீதியாகின்றது. சுகத்தின் ஞானம் சுஷுப்தியின் இடத்தில் இல்லையாயின், நான் சுகமாக உறங்கினேன் என்னும் ஸ்மிருதி விழித்தபின் உண்டாக வேண்டுவதில்லை. அங்ஙனமுண்டாதலால் சுகத்தின் ஞானம் சுஷுப்தியின்கண் உள்ளதாம். அந்தச் சுகம் சுஷுப்தியில் விஷய ஜன்யமன்று. ஆனால், ஸ்வரூபமேயாகும். அந்த ஆத்மா ஸ்வயம் பிரகாசமாம். ஆதலால், சுக ஸ்வரூபமாகிய ஆத்மா ஸ்வயம்பிரகாச ரூபமாகச் சுஷுப்தியில் பிரகாசிக்கின்றது.
 
நிதித்யாஸனத்தின் பலனாகிய நிர்விகல்ப சமாதி அவஸ்தையின் போது அக்ஞானத்தினால் செய்யப்பட்ட ஆவரணமின்றி ஆத்மா பிரகாசிக்கின்றது. காரண சரீரமென்னும் அக்ஞானம் பிரகாசிக்கவில்லை. இவ்வாறு மூன்று தேகங்களும் ஓரு அவஸ்தையொழித்து மற்றோர் அவஸ்தையின்கண் பிரகாசிக்கின்றதில்லை. ஆத்மா அனுகதமாய் அனைத்து அவஸ்தையிலும் பிரகாசிக்கின்றது. ஆதலால், வியாபகமாம். இந்த விவேகத்தினால் மூன்று சரீரங்களினின்றும் ஆத்மாவை அன்னியமாக அறிக. ஸ்தூல சரீரம் அன்னமய கோசமாம். காரண சரீரம் ஆனந்தமய கோசமாம். சூட்சும சரீரத்தின்கண் பிராணமயம், மனோமயம், விக்ஞானமயம் என்னும் மூன்று கோசங்களும் உள்ளது. மூன்று சரீரங்களின் விவேகத்தினால் பஞ்சகோசங்களின் விவேகமேயாகின்றது. எங்ஙனம் ஜீவனது ஸ்வரூபம் பஞ்ச கோசங்களினின்றும் வேறாக உள்ளதோ, அங்ஙனமே ஈஸ்வரனது ஸ்வரூபமும் சமஷ்டி பஞ்ச கோசங்களினின்றும் வேறாகவுள்ளது.
 
மகாவாக்கியார்த்தத்தின் உபதேசம்
இவ்வாறு பஞ்சகோசங்களினின்றும் ஆத்மாவை வேறாக அறிந்தாலும் கிருதகிருத்யனாவதில்லை. எனவே ஜீவ பிரம்ம அபேத நிச்சயத்தின் பொருட்டு மீண்டும் விசாரம் செய்யத்தக்கது. ஆதலின், கர்த்தவ்யத்தின் அபாவரூப கிருதகிருத்யத் தன்மையின் சித்தியின் பொருட்டு மகாவாக்கியத்தின் அர்த்தமானது உபதேசம் செய்யப்படுகிறது.
 
சிஷ்யனே! பஞ்சகோசத்தினின்றும் ஆத்மாவை வேறாக அறிந்து அந்த ஆத்மாவை பிரம்ம ஸ்வரூபம் என்று அறிந்து கொள்வாயாக.
 
ஆத்மா புண்ணிய பாவங்களைச் செய்கின்றது. ஆதலால். சுவர்க்க, நரக, பூலோகங்களில் அனேகவித சுக துக்கங்களை அனுபவிக்கின்றது. அதற்குப் பிரம்மத்தோடு ஐக்கியம் பொருந்தாது. அந்தப் பிரம்மரூப ஆத்மாவிற்கு வேறாகக் காணப்படுவனவும் சாஸ்திரத்தினால் கேட்கப்படுவனவுமாகிய ஸ்வர்க்க நரக புண்ணிய பாவங்கள் யாவும் மித்யாப் பிராந்தி என்று அறிக.
 
மித்யாவஸ்து அதிஷ்டானத்தினைக் கெடுப்பதில்லை. கனவில் பிச்சை வாங்குவதனால் அரசன் தரித்திரனாவதில்லை. கானல் நீரினால் பூமி நனைவதில்லை. பொய்யான சர்ப்பத்தினால் கயிறு விஷமாவதில்லை. ஆதலின், பொய்யான எல்லாப் சுபாசுப கர்மங்களைக் செய்கின்றவன் ஆயினும் உண்மையில் கர்த்தாவாகான். இவ்வாறு உன்னுடைய அற்புத ஆச்சரிய ஸ்வரூபம் சமானமின்றியதாயிருக்கின்றது. பிரம்மத்தோடு வேறான உனது ஸ்வரூபத்தில் ஸ்தூல, சூட்சும சரீரங்களும் அவற்றின் சுபாசுபக்கிரியைகளும், அவற்றின் பலனாகிய ஜன்மம், மரணம், சுவர்க்கம், நரகம், சுகம், துக்கங்களுமாகிய யாவும் அவித்யாவினால் கற்பிக்கப்படுகின்றன. உனது பிரம்மத்தன்மை அந்தக் கற்பித சாமக்கிரியினால் கெடுகின்றதில்லை.  ஞானத்தின் முன்னும் ஆத்மா பிரம்ம ஸ்வரூபமாகவே இருக்கின்றது. ஆத்மாவிடத்தில் மூன்று காலங்களிலும் சரீரமும் அதன் தர்மங்களுமாகிய இவற்றின் சம்பந்தமில்லை. அதற்குப் பிரம்மத்தோடு ஒருகாலத்தும் பேதம் இல்லை.
 
ஆத்மா எப்போதுமே நித்தியமுக்தப் பிரம்மஸ்வரூபமாயிருக்குமாயின், ஞான சாதனங்களான சிரவணாதிகள் நிஷ்பலமாகுமே என்று கூறின், அதற்குச் சமாதானம். ஜீவன் முக்த வித்வானுடைய திருஷ்டியில் அக்ஞானமும் அதன் காரியமும் துச்சமாயிருக்கின்றன. அந்த ஜீவன் முக்தனது நிச்சயத்தினைக் காண்பிப்பாம்.
 
இந்தப் பிரபஞ்சம் ஆகாசதாமரை போன்றிருத்தலால் அது இருப்பதில்லை. ஆதலின் அதன் கர்த்தாவான ஈஸ்வரனுமில்லை. சாட்சிக்கு விஷயமான அக்ஞானம் முதலியன சாட்சியமென்று சொல்லப்படுகின்றன. அந்தச் சாட்சியம் இல்லாமையினால் சாட்சியுமில்லை. அதுபோல திருஷ்யத்தைப் பிரகாசிப்பது த்ருக் எனப்படும். பிரகாசித்தற்கு யோக்கியமாகிய தேகாதிகள் திருஷ்யம் எனப்படும். அந்த தேகாதி திருசியம் இல்லாமையினால் த்ருக்கும் இல்லை. கேவலம் கூடஸ்த சேதனம் சாட்சியென்றும், த்ருக்கென்றும் கூறப்படுகின்றது. அதன் நிஷேதம் பொருந்தாது, ஆயினும், சாட்சியத்தின் அபேக்ஷையினால் சாட்சியென்னும் பெயரும், த்ருசியத்தின் அபேக்ஷையினால் த்ருக்கென்னும் பெயருமாம். சாட்சியமும் திருசியமும் இல்லை. ஆதலின் சாட்சி, த்ருக் என்னும் பெயர்கள் நிஷேதிக்கப்படுகின்றன. ஸ்வரூபம் நிஷேதிக்கப்படுகின்றது இல்லை. பந்தமிருக்குமாயின், பந்த நிவிருத்தி ரூபமான மோட்சமும் இருக்கும். பந்தமில்லையானால் மோட்சமுமில்லை. அக்ஞானம் இருக்குமாயின், அது ஞானத்தினால் நாசமாகும். அக்ஞானமில்லாமையினால் அதனை நாசம் செய்யும் ஞானமுமில்லை. இதனையறிந்து நான் இதனைச் செய்யவேண்டும் என்னும் புத்தியை விடவேண்டும். ஏனெனின், இந்த லோகமும், பரலோகமும் துச்சமாம். அவற்றின் பொருட்டுச் செய்யவேண்டியதொன்றுமில்லை. ஆத்மாவில் பந்தமில்லை ஆதலால் மோட்சத்தின் பொருட்டும் கர்த்தவ்யமில்லை. இந்த விதத்தால் ஆத்மாவினை நித்திய முக்தப் பிரம்மரூபமாக உணர்ந்து நிச்சலமாகி எப்போது செயல்களையெல்லாம் விடுவாயோ அப்போது செயலற்ற  பிரம்மஸ்வரூபமான விதேக மோட்சத்தினை அடைவாய்.
 
ஆத்மா ஞானத்தின் முன்னும் நித்திய முக்தப் பிரம்மஸ்வரூபமாகவே இருக்கின்றதாமாயினும், ஞானத்திற்கு முன் ஆத்மாவை கர்த்தா போக்தாவென மித்யாவாகக் கொண்டு சுகப்பிராப்தி துக்க நிவிருத்திகளின் பொருட்டு அனேக சாதனங்களைச் செய்கின்றான். அதனால் கிலேசத்தையே அடைகிறான்.
 
சரியான குருவையடைந்தபோது, அவருடைய  வேதாந்த உபதேசத்தை கேட்பதனால் நான் கர்த்தா, போக்தாவல்லன்,  நான் பிரம்மஸ்வரூபம்,, ஆதலின் எனக்குச் செய்ய வேண்டியது எதுவும் இல்லை என்னும் ஞானம் உருவாகின்றது. இவ்வாறு அறிவதே சிரவணாதிகளின் பலன்  பிரம்மத்தின் அடைவு வேதாந்த சிரவணத்தின் பலனன்றாம். ஏனெனின், பிரம்மம் தன் ஸ்வரூபமாம். ஆதலால், நித்தியப் பிராப்தமாம், என்றும் அடையப்பட்டதாம்.
 
ஏகமாயும், அகண்டமாயும், அசங்கமாயும், ஜன்மமில்லாததாயும், நாமரூபங்கள் இல்லாததாயும் உள்ள பிரம்மத்தில் மூல அக்ஞானமில்லை. சூட்சும ஸ்தூலங்களில்லை சமஷ்டி வியஷ்டிகளில்லை,  ஈசனில்லை, சூத்ராத்மா இல்லை,  விராட் இல்லை, பிராக்ஞனில்லை,  சைதன்யமில்லை,  விஸ்வ ரூபனில்லை, போகமில்லை, பந்தமில்லை, மோட்சமில்லை போன்றவொன்றும் அதனிடத்தில் இல்லை.
 
ஜாக்கிரத்தில் விளங்கும் பிரபஞ்சம் யாவும் புத்திவிலாசத்தினால் பொருந்தி இருக்கின்றன. கனவில் அனுபவித்த போகங்கள் இல்லாதிருந்தும் சித்திர விசித்திரங்களாய் உண்டகின்றன. இந்தப் புத்தி சுஷுப்தியில் லயமடையவே பேதங்களொழிந்து ஒரு ரூபமாகக் கேட்கப்படுகின்றது. புத்தியால் ஸ்ருஷ்டிக்கப்படுவன எல்லாம் மனோரத மாத்திரமாம்.
 
பிரம்மம் புத்தியைப் பிரகாசிக்கின்றது என்று கூறப்படுகின்றது. எவனது இருதயத்தில் ஞானம் உதயமாகின்றதோ, அவனது இருதயத்தைவிட்டு அக்ஞானம் என்னும் இருள் நிச்சயமாய் நாசம் அடைகின்றது. அதனால் அவன் எப்போதும் அசங்கமாயும், ஏகரஸமாயும், சுயம் பிரகாசமாயும் இருக்கின்ற பிரம்மசொரூப ஆத்மாவாக இருக்கின்றான். முன் ஒன்றும் உண்டானதில்லை. இப்போதும் இல்லை, பின்னும் ஒன்றும் உண்டாகாது. ஜகத் மனோரதமாத்திரமான விலாசமாம். அதன் அடைவையும் நிவிருத்தியையும் ஞானி விரும்புவதில்லை.
 
ஞானிக்கு ஒரு ஆசையும் இல்லை. பார்த்தும் பார்ப்பதில்லை,  கேட்டும் கேட்பதில்லை.  சகல ரசங்களையும் ருசித்தும் ருசிக்காதவன்,  ஸ்பர்சித்தும் ஸ்பர்சிககாதவன்,  நல்ல வாசனையை முகர்ந்தும் முகராதவன்,  பேசியும் பேசாதவன்,  கிரகித்தும் கிரகிக்காதவன்,  நடந்தும் நடக்காதவன் ஆவான்.
 
இந்திரியங்கள் தத்தம் விஷயங்களில் ஈடுபடுகின்றன  அவற்றினோடு எனக்குச் சம்பந்தமில்லை. நான் இந்திரியம் இல்லை. இந்திரியம் எனதுமன்று. நான் சாட்சி, கூடஸ்தன், அசங்கன் என்று இருக்கவேண்டும். இந்திரிய விஷயத்தை தியாகம் செய்ய வேண்டும். எனக்கு அனுபவிக்க எதுவும் இல்லையென்னும் நிச்சயம் ஞானிக்கு இருத்தலால், அவன் கர்த்தாவாகக் காணப்பட்டாலும் செயலெதுவும் செய்யாதவனாக கருதப்படுவான்.
 
சர்வப் பிரபஞ்சமும் ஈஸ்வர ஸ்வரூபம் என்பதை விளக்கப்படுகிறது.
சிஷ்யனுக்கு இதுவரை உபதேசித்தும் இன்னும் அவனுக்கு புரியாததை உணர்ந்த குரு மீண்டும் ஸ்தூலக்கிரமமாக உபதேசம் செய்யும் பொருட்டு மேலும் கூறுகின்றார்.
 
எங்ஙனம் மண்ணின் காரியமான கடம், உள்ளும் புறமும் மண்ணாகவே இருக்கின்றது. ஆதலின், மண்ணின் காரியங்கள் எல்லாம் மண் ஸ்வரூபமாகவே இருக்கின்றன. நுரைமுதலிய ஜல காரியங்கள் ஜல ஸ்வரூபமாகவே இருக்கின்றன. இவ்வாறு எது எதன் காரியமோ அது அந்தக் காரண ஸ்வரூபத்தினும் வேறன்று. ஆனால் காரியம் காரண ஸ்வரூபமாகவே இருக்கின்றது. சர்வப் பிரபஞ்சத்திற்கும் மூலகாரணம் ஈஸ்வரனானவன். ஆதலின், எல்லாக்காரியப் பிரபஞ்சத்தின் ஸ்வரூபமும் ஈஸ்வரனே ஆவான். அந்த ஈஸ்வரன் நான் என்றிவ்வாறு அறிந்து லயசிந்தனையை நீ செய்வாய்.
 
லயசிந்தனையின் சுருக்கமான கிரமம் இதுவாம். ஸ்தூலப் பிரம்மாண்ட முற்றும் பஞ்சீகிருத பூதத்தின் காரியமாம். அதன்கண் எது பிருதிவியின் காரியமோ, அது பிருதிவி ஸ்வரூபமாம். ஜலத்தின் காரியம் ஜல ஸ்வரூபமாம். இவ்வாற்றால் எது எந்தப் பூதத்தின் காரியமோ, அது அதன் ஸ்வரூபமேயாம். இவ்வாறு எல்லா ஸ்தூலப் பிரம்மாண்டமும் பஞ்சீகிருத பூத ஸ்வரூபமாம்.
 
அங்ஙனமே பஞ்சீகிருத பூதம் அபஞ்சீகிருத பூதத்தின் காரியமாகும். ஆதலின் அபஞ்சீகிருத ஸ்வரூபமே பஞ்சீகிருத பூதமாம். அந்தக்கரண முதலிய சூட்சும ஸ்ருஷ்டியும், அபஞ்சீகிருத பூத காரியமாயிருத்தலால், அபஞ்சீகிருத பூத ஸவரூபமாகும். அதில் அந்தக்கரணம் சகல பூதங்களின் சத்துவ குண காரியமாயிருத்தலால் சத்துவகுண ஸ்வரூபமாகும். பூதங்களின் ரஜோகுணாம்சத்தின் காரியமான பிராணன் ரஜோகுண ஸ்வரூபமாகும். குதேந்திரியம் பிருதிவியின் ரஜோகுணாம்சத்தின் காரியமாயிருத்தலின் அது பிருதிவியின் ரஜோகுண ஸ்வரூபமாகும். கிராணேந்திரியம் பிருதிவியின் சத்துவகுண காரிமாதலின், அது சத்துவகுண ஸ்வரூபமாகும். இங்ஙனமே சுவை இந்திரியமும் உபஸ்தேந்திரியமும் ஜலத்தின் சத்துவகுண ரஜோகுண ஸ்வரூபங்களாகும். துவக்கும், பாணியும் வாயுவின் சத்துவகுண ரஜோகுண ஸ்வரூபங்களாகும். சுரோத்திரமும், வாக்கும் ஆகாசத்தின் சத்துவகுண ரஜோகுண ஸ்வரூபங்களாம். இவ்வாற்றால் சூட்சும ஸ்ருஷ்டி முற்றும் அபஞ்சீகிருத பூத ஸ்வரூபமாம்.
 
இந்தச் சிந்தனை செய்து அபஞ்சீகிருத பூதங்களின் லயசிந்தனத்தையும் செய்தல் வேண்டும். பிருதிவி ஜலத்தின் காரியமாயிருத்தலின் ஜல ஸ்வரூபமாகுகம். ஜலம் தேஜஸின் காரியமாயிருத்தலின் தேஜஸ் ஸ்வரூபமும். தேஜஸ் வாயுவின் காரியமாயிருத்தலின் வாயு ஸ்வரூபமாகும். வாயு ஆகாசத்தின் காரியமாயிருத்தலின் ஆகாச ஸ்வரூபமாகும். ஆகாசம் தமோகுணப் பிரதானப் பிரகிருதியின் காரியமாயிருத்தலின் பிரகிருதி ஸ்வரூபமாகும்.
 
மாயையின் அவஸ்தா விசேஷம் பிரகிருதியாம். ஆதலின், பிரகிருதி மாயா ஸ்வரூபம். ஒரே வஸ்துவிற்கு பிரதானம், பிரகிருதி, மாயை, அவித்யா, அக்ஞானம் என்ற பெயராம். சர்வ காரியங்களையும் தன்னில் லயப்படுத்திப் பிரளயகாலத்தில் இருக்கிற உதாசீன ஸ்வரூபம் பிரதானமாம். ஸ்ரூஷ்டியின் உபாதான யோக்கியமான தமோகுணப் பிரதான ஸ்வரூபம் பிரகிருதியாம். எங்ஙனம் தேசகாலாதி சாமக்கிரிகளின்றி இந்திரஜாலத்தால் இல்லாத பதார்த்தங்களும் உண்டாகுமிடத்து இந்திரஜாலத்தினை மாயை என்பர். அங்ஙனமே, அசங்க அத்விதீயப் பிரம்மத்தின்கண் இச்சையாதிகள் உண்டாக இயலாது அவற்றைச் செய்தலின் மாயை எனப்படும். ஸ்வரூபத்தினை மறைத்தலின் அக்ஞானம் எனப்படும். பிரம்மவித்தையினால் நாசமடைதலின் அவித்யா எனப்படும். சுதந்திரமாக ஒருகாலத்திலும் இருக்கின்றதில்லை. பின்னரோ, சேதனத்தை ஆசிரயித்தே இருக்கின்றது. அதனால் சக்தியென்றும் சொல்லப்படும். இவ்விதத்தால், பிரகிருதி முதலியன பிரதானத்தின் பேதங்கள் ஆதலால் பிரதான ஸ்வரூபமாவனவாம். அந்தப்பிரதானம் பிரம்மசேதனத்தின் சக்தியாம். எங்ஙனம் புருஷனிடத்திலுள்ள சாமர்த்தியரூப சக்தி புருஷனின்றும் வேறன்றோ, அங்ஙனமே, சேதனத்திலுள்ள பிரதானரூப சக்தி பிரம்ம சேதனத்தினின்றும் வேறன்றாம்.
 
இவ்வாற்றால் பிரம்மத்தின்கண் சகல அனாத்ம பதார்த்தங்களின் லயசிந்தனத்தைச் செய்து அந்த அத்வயப் பிரம்மம் நான் என்று சிந்தனை செய்தல் வேண்டும்.
 
எவனுக்கு மகாவாக்கிய விசாரம் செய்யினும் புத்தியின் மந்தத்தன்மை முதலிய பிரதிபந்தத்தால் அபரோக்ஷஞானம் உண்டாகின்றதில்லையோ, அவனுக்கு இந்த லயசிந்தனரூபத் தியானம் கூறப்பட்டது. ஞானத்திற்கும் தியானத்திற்கும் இவ்வளவு பேதமுண்டு. ஞானமோ பிரமாணப் பிரமேயம் என்பவற்றின் அதீனமாகும். விதி புருஷனுடைய இச்சை என்பனவற்றின் அதீனமன்று. தியானமோ விதி, புருஷனுடைய இச்சை, விசுவாசம் என்பனவற்றின் அதீனமாயிருக்கின்றது.
 
பிரத்யக்ஷ ஞானத்தில் பிரமாணம் நேத்திரமும், பிரமேயம் கடாதிகளுமாம். அங்கு நேத்திரத்திற்கும் கடத்திற்கும் சம்பந்தமுண்டாகாது, புருஷனுடைய இச்சையின்றியும் கடத்தின் பிரத்யக்ஷ ஞானம் உண்டாகின்றது. ஆவணிமாதம் வினாயக சதுர்த்தி தினத்தில் சந்திரனைப் பார்க்கக்கூடாதென்னும் நிஷேதம் உண்டு, விதியில்லை. இன்றைத் தினம் எனக்குச் சந்திர தரிசனம் கூடாது என்று புருஷனுக்கு இச்சையுண்டானாலும் எவ்விதத்திலாவது நேத்திரப் பிரமாணத்திற்குப் பிரமேயமாகிய சந்திரனோடு சம்பந்தம் உண்டாகிவிடுமாயின், சந்திரனுடைய பிரத்யக்ஷ ஞானம் அவசியமாகவே உண்டாகும். இவ்வாற்றால் ஞானம் பிரமாணப் பிரமேயங்களின் அதீனமாயிருக்கின்றது, இச்சை விதிகளின் அதீனமாகவில்லை.
 
சாலிக்கிராமம் விஷ்ணுரூபமாயிருக்கின்றது என்று தியானம் செய்கின்றவனுக்கு உத்தமமான பலன் கிடைக்கின்றது. அங்குச் சாஸ்திரப் பிரமாணத்தினால் விஷ்ணுவைச் சதுர்ப்புஜ மூர்த்தியாகவும், சங்கு சக்கிர கதா பத்மலட்சுமி சகிதமாகவும் அறிகின்றான். நேத்திரப் பிரமாணத்தால் சாலிக்கிராமத்தை சிலையாக அறிகின்றான். அங்ஙனமாயினும் விதி விசுவாச இச்சைகளால் சாலிக்கிராமம் விஷ்ணுவாம் என்னும் தியானமுண்டாகின்றது. ஆனால் இந்தத் தியானம் அனேக பிரகாரமாக இருக்கின்றது.
சாலிக்கிராமத்ததை விஷணுரூபமாகத் தியானிப்பது போல அன்னிய வஸ்துவினை அன்னியரூபமாகத் தியானிப்பது பிரதீகத்தியானமாம்.
 
வைகுண்ட லோகத்தில் வசிக்கிற விஷ்ணுவைச் சங்கு சக்கராதி சகித சதுர்ப்புஜ மூர்த்தி வடிவமாகத் தியானிப்பதில் அன்னிய வஸ்துவின் அன்னிய ரூபமான தியானமில்லை. ஆனால், தியேய வடிவத்தின் அனுசாரமான தியானம் இதுவாம். வைகுண்டவாசி விஸ்ணுவின் ஸ்வரூபம் பிரத்யக்ஷயமாகவோ இல்லை. கேவலம் சாஸ்திரத்தினால் அறியப்படுகிறது. சாஸ்திரத்தில் சங்கு சக்கராதி சகிதமாகவே விஷ்ணுவின் ஸ்வரூபம் சொல்லப்பட்டிருக்கின்றது. ஆகையால், தியேய ஸ்வரூபத்தின் அனுசாரமே இந்தத் தியானமாம். விதி, விசுவாச, இச்சைகளின்றித் தியானமுண்டாகின்றதில்லை.
 
இந்த உபாஸனையை செய் என்று புருஷனைப் பிரவிர்த்திக்குமாறு செய்கின்ற வசனம் விதியாம். அந்த வசனத்திலுள்ள சிரத்தை விசுவாசமாம். அந்தக் கரணத்தின் காம வடிவ ரஜோகுணத்தின விருத்தி இச்சையாம். தியானத்திற்கு இம்மூன்றும் ஹேதுவாம். ஞானத்திற்கின்றாம். தியானம் ஹடத்தினால் உண்டாகும். ஞானத்தில் ஹடத்தின் அபேக்ஷையில்லை. ஏனெனின், நிரந்தரத் தியேயாகாரமான சித்தவிருத்தி தியானமாம். ஆங்கு விருத்தியில் விக்ஷேபம் உண்டானால் ஹடத்தால் விருத்தினை ஸ்திரப்படுத்துக. ஞானரூப அந்தக்கரண விருத்தியால் தற்கால ஆவரண பங்கமுமுண்டாதலால் விருத்தியை ஸ்திரப்படுத்துவதன் உபயோகமில்லை. ஆதலால், ஹடத்தின் அபேக்ஷையில்லை.
 
வைகுண்டவாசியான சதுர்ப்புஜ விஷ்ணுவைத் தியானிப்பது போல நான் பிரம்மம் என்னும் தியானமும் தியேயானுசாரமாயிருக்கின்றது, பிரதீதமன்று. ஆனால், இது அகங்கிரகத் தியானமாம். தியேய ஸ்வரூபத்தைத் தன்னோடு அபேதமாகச் சிந்தித்தல் அகங்கிரகத் தியானமாம்.
 
எவனுக்கு அபரோக்ஷஞானம் உண்டாகின்றதில்லையோ, வேதத்தின் ஆக்ஞா ரூப விதியில் சிரத்தை வைத்து ஹடத்தால் இடைவிடாமல் நான் பிரம்மம் என்னும் விருத்தியின் ஸ்திதிரூப அகங்கிரகத் தியானம் செய்கின்றானோ அவனுக்கும் ஞானமுண்டாகி மோட்சம் கிடைக்கும்.
 
பிரணவத்தின் அகங்கிரகத் தியானம்.
வேறு பிரகாரத்தால் அகங்கிரக உபாஸனையைக் கூறுகின்றேன், பிரணவ ரூபமாகிய ஓங்கார ஸ்வரூபத்தின் அகங்கிரகத் தியானம் மாண்டுக்கியம், பிரஷ்ண முதலிய உபநிஷத்துக்கனை அனுசரித்துச் சுரேசுவராசாரியர் கூறி இருக்கின்றனர். அதனை நீ செய்வாயாக. அதன் சுருக்கமான கிரமம் இதுவாம். பிரணவாக்ஷரம் பிரம்ம ஸ்வரூபம் அந்தப் பிரணவ ஸ்வரூபப் பிரம்மம் நான் என்று ஒரு கணமும் இடையின்றித் தன் புத்தி விருத்தியை நிறுத்துக. இதற்குச் சமானமான வேறு தியானமில்லை. இந்தத் தியானத்தின் விசேஷக் கிரமம் சுரேசுவராசாரியர் செய்த பஞ்சீகரணக் கிரந்தத்தில் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. இந்த உபாஸயையைச் செய்பவன் அபர சம்சாரத்தை ஒழிக்கிறான்.
 
பிரணவ உபாஸனை அனேக உபநிஷத்துக்களில் கூறப்பட்டிருப்பினும், மாண்டூக்கிய உபநிஷத்தில் விசேஷமாய் கூறப்பட்டிருக்கிறது. அதன் வியாக்கியானத்தில் பாஷியகாரரும், ஆனந்தகிரியும் அதன் கிரமத்தினைத் தெளிவாய் எழுதியிருக்கின்றார்கள். அந்தக் கிரமமே வார்த்திககாரரால் பஞ்சீகரணக் கிரந்தத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கிறது. அங்ஙனமாயின், அந்தக் கிரந்தங்களை விசாரித்தலில் எவன் புத்தி சாமர்த்தியம் இல்லையோ அவனுக்காகப் பிரணவ உபாஸனையின் கிரமத்தினை விளக்கப்படுகிறது.
 
உபநிஷதங்களில் பிரணவத்தின் சிந்தனம் இருவகையாகக் கூறப்பட்டு இருக்கின்றது. ஒன்று பரப்பிரம்ம ரூபமாகப் பிரணவத்தினைச் சிந்தித்தல். மற்றொன்று அபரப்பிரம்ம ரூபமாகச் சிந்தித்தல். நிர்குண பிரம்மத்தினை பரபிரம்மம் என்பர். சகுணப் பிரம்மத்தினைப் அபரப் பிரம்மமென்பர். பரப்பிரம்ம ரூபமாகப் பிரணவத்தினைச் சிந்திக்கின்றவன் மோட்சத்தினை அடைகின்றான். அபரப் பிரம்ம ரூபமாகப் பிரணவத்தினைச் சிந்தனை செய்கின்றவன் பிரம்ம லோகத்தினை அடைகிறான். இவ்வாற்றால் நிர்க்குண சகுண பேதங்களால் பிரணவ உபாஸனை இரண்டுவிதமாம்.
 
நிர்க்குண உபாசனையின் கிரமமானது விளக்கப்படுகிறது. பிரம்மலோக இச்சையுள்ளவனுக்கு நிர்குண உபாசனையினாலும் இச்சையாகிய பிரதிபந்தத்தால் ஞானவாயிலாகத் தற்காலம் மோட்சம் உண்டாகின்றதில்லை.  ஆனால், பிரம்ம லோகமே அடையப்படுகின்றது. அங்கு ஹிரண்யகர்ப்பனுக்குச் சமானமாகப் போகங்களை அனுபவித்து ஞானமுண்டாகும் பொழுது மோட்சத்தினை அடைகின்றான். பிரம்மலோக இச்சையில்லாதவனுக்கு இந்த லோகத்திலேயே ஞானமுண்டாகி மோட்சம் உண்டாகின்றது. இவ்விதத்தால், சகுண உபாசனையின் பலனும் நிர்குண உபாசனையில் அடங்கி இருக்கின்றது. ஆகையால், நிர்குண உபாசனையின் கிரமத்தினைக் கூறுகின்றோம்.
 
காரண காரிய வஸ்து யாவும் ஓங்கார ஸ்வரூபமாதலால், சகல ரூபங்களும் ஓங்காரமாம். சகல பதார்த்தங்களிலும் நாமம், ரூபம் என்ற இரண்டு பாகங்கள் உள்ளன. அவற்றில் ரூபபாகம் தத்தம் நாம பாகத்தினும் வேறன்று  பின்னையோ நாம ஸ்வரூபமே ரூப பாகமாம். ஏனெனில், பதார்த்தத்தின் ரூபத்தின் பெயரால் நிரூபிக்கப்பட்டுக் கிரகிக்கப்படுகிறது அல்லது தள்ளப்படுகின்றது. பெயர் அறிவிக்கப்பட்டாலன்றிக் கேவலம் ஆகாரத்தால் வியவகாரம் சிந்திக்கின்றதில்லை. ஆதலால், பெயரே சாரமாம். ஆகாரம் அழிந்தாலும் பெயர் மிஞ்சி நிற்கின்றது. கடம் நாசமடைந்தாலும் மண் மிஞ்சுகிறது. அங்குக் கடம் மண்ணினும் வேறு வஸ்துவன்று  மண் ஸ்வரூபமேயாம். அது போன்று, ஆகாரம் நாசமடைய மண் போன்று மிஞ்சி நிற்கும் நாமத்தினும் ஆகாரம் வேறன்று, நாம ஸ்வரூபமே ஆகாரமாம்.
 
கடம், சட்டி முதலியவற்றில் மண் அனுகதமாயிருக்கின்றது. கடம், சட்டி முதலியன பரஸ்பரம் வியவிசாரியாம். ஆதலால், கடம், சட்டி முதலியன பொய்யாம். அவற்றில் அனுகதமான மண் சத்தியமாம். அது போன்று கடத்தின் ஆகாரம் அனேகமாம். அவற்றிற்கெல்லாம் “கட” என்னும் இரண்டு எழுத்துக்களுடன கூடிய பெயரொன்றாம். அந்த ஆகாரங்கள் பரஸ்பரம் வியவிசாரியாம். எல்லாக் கடங்களின் ஆகாரத்திலும் பெயர் ஒன்றே அனுகதமாயிருக்கின்றது. ஆதலால், பொய்யான ஆகாரம் சத்தியமான பெயரினும் வேறாகாதாம். இவ்வாற்றால் சகல பதார்த்தங்களின் ஆகாரமும் தத்தம் பெயரினும் வேறன்றாம். நாமஸ்வரூபமே ஆகாரமாம். அந்த எல்லா நாமங்களும் ஓங்காரத்தினைவிட வேறன்று. பின்னரோ, ஓங்கார ஸ்வரூபமே நாமமாம். ஏனெனின், வாசக சப்தத்தினை நாமமென்பர். உலகத்திலும் வேதத்திலும் வழங்கும் சப்தங்களெல்லாம் ஓங்காரத்தினின்று உண்டாயின என்பது சுருதியில் பிரசித்தமாம். காரியம் யாவும் காரண சொரூபமேயாம். ஆதலால், ஓங்காரத்தின் காரியமான சப்தரூப நாமம் ஓங்கார ஸ்வரூபமாம். இவ்வாற்றால் ரூப பாகமான பதார்த்தத்தின் ஆகாரம் நாம ஸ்வரூபமாம். எல்லா நாமங்களும் ஓங்கார ஸ்வரூபமாம்  ஆதலால், எல்லாச் சொரூபமும் ஓங்காரமாம்.
 
எங்ஙனம் எல்லாச் சொரூபமும் ஓங்காரமோ, அங்ஙனமே எல்லாச் சொரூபமும் பிரம்மமாம். ஆதலால், ஓங்காரம் பிரம்மரூபமாம். அல்லது ஓங்காரம்  பிரம்மத்தின் வாசகமாம்  பிரம்மம் வாச்சியமாம். வாச்சியத்திற்கும் வாசகத்திற்கும் அபேதமுண்டாகின்றது. இதனாலும் ஓங்காரம் பிரம்மரூபமாம்.
 
விசார திருஷ்டியினால் பிரம்மத்தில் எந்த அக்ஷரம் அத்தியஸ்தமாக இருககின்றதோ, அதற்குப் பிரம்மம் அதிஷ்டானமாயிருக்கின்றது. அத்தியஸ்தத்தின் ஸ்வரூபம் அதிஷ்டானத்திலும் வேறன்று. இதனாலும் ஓங்காரம் பிரம்மரூபமாம். ஆதலால், ஓங்காரத்தைப் பிரம்ம சொரூபமாகச் சிந்தனை செய்க.
 
பிரம்மரூப ஓங்காரத்தை ஆத்மாவினும் வேறன்றெனச் சிந்தனை செய்க. ஏனெனின், ஆத்மாவிற்கு பிரம்மத்தோடு முக்கிய அபேதமிருக்கின்றது. பிரம்மத்திற்கு நான்கு பாதங்களுண்டு அங்ஙனமே ஆத்மாவிற்கும் நான்கு பாதங்களுண்டு. பாதமென்பது பாகத்திற்காம். அதனுடைய அம்சம் என்றும் கூறப்படுகிறது.
 
விராட், ஹிரண்யகர்ப்பன், ஈஸ்வரன், தத்பத லட்சியமான ஈஸ்வர சாட்சியாகிய நான்கும் பிரம்மத்தின் பாகங்களாம். விஸ்வன், தைஜஸன், பிராக்ஞன், த்வம்பத லட்சியமான ஜீவசாட்சியாகிய் நான்கும் ஆத்மாவின் பாதங்களாம். ஜீவசாட்சிக்கே துரியமென்றும் பெயர்.
 
சமஷ்டி ஸ்தூலப் பிரபஞ்ச சகித சேதனத்திற்கு விராட்டென்று பெயர். வியஷ்டி ஸ்தூல அபிமானிக்கு விஸ்வனென்று பெயர். விராட்டிற்கும் விஸ்வனுக்கும் உபாதி ஸ்தூலமாக இருத்தலால் விராட்ரூபமே விஸ்வன் விராட்டினும் வேறல்லன்.
 
விராட்ரூப விஸ்வனுக்கு ஏழு அங்கங்களுண்டு. சுவர்க்க லோகம் தலை, சூரியன் கண், வாயு பிராணன், ஆகாசம் மார்பு, சமுத்திராதி ரூப ஜலம் மூத்திர ஸ்தானம், பிருதிவி பாதம், ஹோமம் பண்ணப்படும் அக்னி முகம். இவ்வேழும் விஸ்வனுடைய அங்கங்கள் எனக் கூறப்படுகின்றன.
 
மாண்டூக்ய உபநிஷத்தில் இவைகள் விஸ்வனுடைய அங்கங்களாகச் சொல்லாவிடினும் விராட்டின் அங்கங்களாம். அந்த விராட்டினோடு விஸ்வனுக்கு அபேதமிருத்தலின் விஸ்வனுடைய அங்கங்கள் என்று சொல்லப்படுகின்றன.
 
அவ்வாறு விராட், விஸ்வர்களுக்கு 19 முகங்கள் இருக்கின்றன. அவைகள் ஐந்து பிராணன்கள், ஐந்து கர்மேந்திரியங்கள், ஐந்து ஞானேந்திரியங்கள், நான்கு அந்தக்கரணம் ஆகும். இவைகள் பத்தொன்பதும் முகங்கள் போலப் போகததிற்கு சாதனமாயிருத்தலால் முகங்கள் எனப்படுகின்றன. ஜாக்கிர அவஸ்தையில் இந்தப் பத்தொன்பது முகங்களாலும் ஸ்தூல சப்தாதிகள் பாஹிய விருத்தியால் அனுபவிக்கப்படுகின்றன. ஆதலால், விராட்ரூப விஸ்வன், ஸ்தூலத்தின் போக்தாவென்றும், பாஹ்ய விருத்தி (பஹிர் பிராக்ஞன்) என்றும், ஜாக்கிராவஸ்தை உடையவனென்றும் கூறப்படுகின்றான்.
 
போக சாதனங்களான பிராணாதி பத்தொன்பது முகங்களில், பத்து இந்திரியங்களும், அந்தக்கரணம் நான்கும் ஆகிய பதினான்கும் தத்தம் விஷயங்களின் சகாயத்தையும், தத்தம் தேவதைகளின் சகாயத்தையம் விரும்புகின்றன. தேவதை விஷயம் என்பவற்றின் சகாயமின்றிக் கேவலம் இவறறால் போகம் உண்டாகின்றதில்லை. ஆதலால், பஞ்சப் பிராணன்களும் 14 திரிபுடிகளும் விராட்ரூப விஸ்வனுடைய முகங்களெனப்படுகின்றன. முகம், தேவதை, விஷயம் என்கின்ற மூன்றும் சேர்ந்து திரிபுடி என்று பெயராம். அந்த திரிபுடி இவ்வாறு சொல்லப்படுகின்றது.
 

1. சுரோத்திரேந்திரியம் அத்யாத்மம். அதன் விஷயமாகிய சப்தம் அதிபூதம். திசையின் அபிமானி தேவதை அதிதைவமாம். இப்பிரகரணத்தில் கிரியா சக்தி உடையனவும் ஞானசக்தி உடையனவுமாகிய இந்திரியமும் அந்தக்கரணமும் அத்யாத்மம் எனப்படும். அவற்றின் விஷயம் அதிபூதம் எனப்படும். அவற்றின் சகாயமான தேவதை அதிதைவமெனப்படும்.
   
2. துவக்கிந்திரியம் அத்யாத்மம்.  அதன் விஷயமான ஸ்பர்சம் அதிபூதம். வாயுதத்துவ அபிமானி தேவதை அதிதைவமாம்.
   
3. நேத்திரேந்திரியம் அத்யாத்மம்.  ரூபம் அதிபூதம்.  சூரியன் அதிதைவம்.
   
4. இரசனேந்திரியம் அத்யாத்மம்.  இரசம் அதிபூதம்.  வருணன் அதிதைவம்.
   
5. கிராணேந்திரியம் அத்யாத்மம்.  கந்தம் அதிபூதம்.  அஸ்வினிகுமாரர்கள் அதிதைவமாம்.

வார்த்திககாரரான சுரேசுவராசாரியர் பிருதிவியின் அபிமான தேவதையைக் கிரணத்தின் அதிதைவமாகச் சொல்லியிருக்கின்றார். அதுவும் பொருந்தும். எதனாலெனின், பிருதிவியினின்றும் கிராணம் உற்பத்தியாகின்றது. ஆகையால், பிருதிவி குதிரையின் மூக்கினின்றும் அஸ்வினி அதிதேவதை அஸ்வினி குமாரரென்று சிலவிடத்துக் கூறப்பட்டிருக்கின்றது.
 
6.  வாக்கிந்திரியம் அத்யாதமம்.  வக்தவ்யம்(சொல்லப்படுவது) அதிபூதம்  அக்னிதேவதை அதிதைவமாம்.
7.  பாணீந்திரியம் அத்யாத்மம்.  பதார்த்தங்களைக் கிரகித்தல் அதிபூதம்.  இந்திரன் அதிதைவமாம்.
8.  பூத இந்திரியம் அத்யாத்மம்.  நடத்தல் அதிபூதம்.  விஷ்ணு அதிதைவமாம்.
9.  குத இநதிரியம் அத்யாத்மம்.  மலவிசாஜனம் அதிபூதம்.  யமன் அதிதைவமாம்.
10. உபஸ்த இநதிரியம் அத்யாதமம்.  கிராமிய(மைதுனக்கிரியாரூப) தர்மததினது சுகததின் உற்பத்தி அதிபூதம்.  பிரஜாபதி அதிதைவமாம்.
11. மனம் அத்யாத்மம். மனதின் விஷயம் அதிபூதம். சந்திரன் அதிதைவம்.
12. புத்தி அத்யாத்மம். புத்திக்கு விஷயம் அதிபூதம். பிரகஸ்பதி அதிதைவம்.
13. அகங்காரம் அத்யாத்மம். அகங்காரத்தின் விஷயம் அதிபூதம். ருத்ரன் அதிதைவமாம்.
14. சித்தம் அத்யாத்மம். சிந்தனையின் விஷயம் அதிபூதம். ஷேத்திரக்ஞனாகிய சாட்சி அதிதைவம்
 
இந்தப் பதினான்கு திரிபுடிகளும், ஐந்து பிராணனகளும் சேர்ந்து பத்தொன்பது விராட்ரூப விஸ்வனுடைய முகங்களாகும்.
 
எங்ஙனம் விராட்டுடன் விஸ்வனுக்கு அபேதம் இருக்கின்றதோ, அங்ஙனமே ஓஙகாரத்தின் முதன்மாத்திரையாகிய அகாரத்திற்கும் விராட்ரூப விஸ்வனோடு அபேதம் இருக்கின்றது. எதனாலெனின், பிரம்மத்தின் முதற்பாகம் விராட்டாம். ஆத்மாவின் நான்கு பாதங்களில் முதற்பாதம் விஸ்வனாம். அங்ஙனமே ஓங்காரத்தின் நான்கு மாத்திரை ரூப பாதங்களில் முதற்பாதம் அகாரமாம். ஆதலால், பிரதமத் தன்மை மூன்றிலும் சமான தர்மமாயிருத்தலால் விஸ்வன், விராட் அகாரங்களின் அபேத சிந்தனை செய்க.
 
விஸ்வனுக்குக் கூறப்பட்ட ஏழு அங்கங்களும் பத்தொன்பது முகங்களும் தைஜஸனுக்கும் இருப்பனவாக அறியத்தக்கனவாம். ஆனால் இவ்வளவு பேதமுண்டு. விஸ்வனது அங்கங்களும் முகங்களும் ஈஸ்வரனால் செய்யப்பட்டன. தைஜஸனது இந்திரிய தேவதா விஷயரூப திரிபுடிகளும் சிரசு முதலிய அங்கங்களும் மனோமயமாயிருக்கின்றன. தைஜஸனது போகம் சூட்சுமமாம்.
 
போகமென்பது சுக துக்கங்ளின் ஞானமாம். அதன்கண் ஸ்தூல சூட்சுமத் தன்மைகள் சொல்லுதல் பொருந்தாவாயினும் பாஹிய சப்தாதி விஷயங்களின் சம்பந்தத்தால் உண்டாகிற சுகதுக்கங்களின் சாக்ஷாத்காரம் ஸ்தூலம் எனப்படும். மானஸமான சப்தாதிகளின் சம்பந்தத்தாலுண்டாகும் போகம் சூட்சுமமெனப்படும்.
 
இக்காரணத்தால் விஸ்வன் ஸ்தூலத்தின் போக்தாவென்று சுருதியில் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. தைஜஸன் சூட்சுமத்தின் போக்தாவென்று கூறப்பட்டு இருக்கின்றனது. எதனாலெனின், தைஜஸனது போக யோக்கியமான சப்தாதிகள் மானஸமாயிருத்தலால் சூட்சுமாம். அவற்றை அபேக்ஷித்து விஸ்வனது போக்கியம் பாஹிய சப்தாதிகளாம். அவை ஸ்தூலமாம்.
 
விஸ்வன் பகிர்ப் பிராக்ஞனாவான்.  தைஜஸன் அந்தர்ப்பிராக்ஞனாவான்.  ஏனெனின், விஸ்வனது அந்தக்கரணத்தின் விருத்திரூபப் பிரக்ஞை வெளியே போகின்றது. தைஜஸனது பிரக்ஞை வெளியே போகின்றதில்லை.
 
எங்ஙனம் விஸ்வனுக்கும் விராட்டிற்கும் அபேதமிருக்கின்றதோ, அங்ஙனமே தைஜஸனையும் ஹிரண்யகர்ப்ப ரூபமாக அறிதல் வேண்டும். ஏனெனின், தைஜஸனது உபாதி சூட்சுமமாம். ஹிரண்யகர்ப்பனது உபாதியும் சூட்சுமமே. ஆதலால் இவ்விரண்டையும் ஒன்றென அறிக. தைஜஸ ஹிரண்யகர்ப்பர்களின் ஏகத் தன்மையினை அறிந்து ஓங்காரத்தின் இரண்டாவது மாத்திரையான உகாரத்தோடு அவற்றின் அபேதத்தைச் சிந்தனை செய்க. ஏனெனின், ஆத்மாவின் நான்கு பாதங்களில் இரண்டாவது பாதம் தைஜஸனாவான். பிரம்மத்தின் இரண்டாவது பாதம் ஹிரண்யகர்ப்பனாகும். ஓங்காரத்தின் மாத்திரைகளில் இரண்டாவது மாத்திரை உகாரமாம். இரண்டாவதாம் தன்மை மூன்றிலும் சமான தர்மமாம். ஆகையால், மூன்றனது ஒன்றாம் தன்மையினைச் சிந்தனை செய்க.
 
பிராக்ஞனை ஈஸ்வர ரூபமாக அறிக. ஏனெனின், பிராக்ஞனுக்குக் காரண சரீரம் உபாதியாம். ஈஸ்வரனுக்கும் காரணம் உபாதியாம். ஈஸ்வரனும் பிராக்ஞனும் பாதங்களில் மூன்றாவதாவர். ஓங்காரத்தின் மூன்றாவது மாத்திரை மகாரமாம்.
மூன்றிலும் மூன்றாவதாம் தன்மை சமான தர்மமாயிருத்தலால் மூன்றற்கும் ஒன்றாம் தன்மையினை உணர்க.
 
இந்தப் பிராக்ஞன் பிரக்ஞானகன் ஆவான். ஏனெனின், ஜாக்கிர கனவுகளின் எல்லா ஞானங்களும் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் கனம் எனப்படும். ஒரே அவித்யா ரூபமாய் விடுகின்றது. ஆதலால், பிரக்ஞான கனமெனப்படுகிறது. இந்த பிராக்ஞன் ஆனந்தபுக் என்றும் ஸ்ருதியால் கூறப்பட்டிருக்கிறது. ஏனெனின், அவித்யாவினால் மறைக்கப்பட்ட ஆனந்தத்தினை இந்தப் பிராக்ஞன் புசிக்கின்றான். ஆகையால், ஆனந்தபுக் என்று கூறப்படுகிறான்.
 
எங்ஙனம் தைஜஸ விஸ்வர்களின் போகம் திரிபுடியால் உண்டாகின்றதோ, அங்ஙனமே பிராக்ஞனது போகத்திற்கும் திரிபுடி கூறப்படுகின்றது. சேதனத்தின் பிரதிபிம்ப சகிதமான அவித்யாவின் விருத்தி அத்யாத்மம். அக்ஞானத்தினால் மறைக்கப்பட்ட ஸ்வரூபானந்தம் அதிபூதமாம். ஈஸ்வரன் அதிதைவமாவான். இவ்வாற்றால் விஸ்வன் பகிர்ப் பிரக்ஞனாயிருக்கின்றான். தைஜஸன் அந்தர்ப்பிரக்ஞனாகவிருக்கிறான். பிராக்ஞன் பிராக்ஞனாக இருக்கின்றான்.
 
இவ்விதமாக விஸ்வாதி மூன்றிற்குமுள்ள பேதம் உபாதியினாலாயிருக்கின்றது. விஸ்வனுக்கு ஸ்தூலம் சூட்சுமம் அக்ஞானம் என்னும் மூன்றும் உபாதிகளாம். தைஜஸனுக்குச் சூட்சுமம் அக்ஞானமென்னும் இரண்டும் உபாதிகளாம். பிராக்ஞனுக்கு அக்ஞானம் ஒன்றே உபாதியாம்.
 
இவ்வாறு உபாதிகளின் ஏற்றத் தாழ்வால் மூன்றிற்கும் பேதமுண்டு. ஆனால் உண்மையில் ஸ்வரூபமாகப் பேதமில்லை. விஸ்வன், தைஜஸன், பிராக்ஞன் என்னும் மூன்றிலும் அனுகதமான சேதனம் பாரமார்த்திகமாக மூன்று உபாதிகளின் சம்பந்தம் இல்லாதிருக்கின்றது. மூன்று உபாதிகளின் அதிஷ்டானம் துரியமாம். அது பகிர்ப்பிரக்ஞனன்று, அந்தர்ப் பிரக்ஞனன்று, பிரக்ஞான கனமுமன்று,  கர்மேந்திரியத்திற்கும் ஞானேந்திரியத்திற்கும் விஷயமன்று, புத்திக்கு விஷயமன்று  எந்தச் சப்தத்திற்கும் விஷயமன்று. இத்தன்மையான துரியத்தைப் பரமாத்மாவின் நான்காவது பாதமான ஈஸ்வர சாட்சியாகிய சுத்தப் பிரம்ம ரூபமென்ற அறிக.
 
இவ்வாற்றால், ஆத்மாவுக்கு இரண்டுவித ஸ்வரூபங்கள் கூறப்பட்டன. ஓன்று பரமார்த்த ரூபம்,  மற்றொன்று அபரமார்த்த ரூபம். மூன்று பாதங்களோ அபரமார்த்தரூபமாம். ஒரு பாதமாகிய துரியம் பரமார்த்தரூபமாம்.
 
ஆத்மாவிற்கு இரண்டு ஸ்வரூபங்கள் இருப்பதுபோல் ஓங்காரத்திற்கும் இரண்டு ஸ்வரூபங்களுண்டு. அகார உகார மகாரங்களாகிய மூன்று மாத்திரை ரூப அக்ஷரங்கள் அபரமார்த்த ரூபமாம். மூன்று மாத்திரைகளிலும் வியாபித்து இருக்கின்ற அஸ்திபாதிப் பிரிய ரூப அதிஷ்டானசேதனம் பரமார்த்த ரூபமாம். ஓங்காரத்தின் பரமார்த்தரூபம் ஸ்ருதியில் அமாத்திரை யென்னும் சப்தத்தினால் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. ஏனெனின், அந்தப் பரமார்த்த ஸ்வரூபத்தின்கண் மாத்திரைகளின் விபாகமில்லை. ஆதலால், அமாத்திரை எனப்படுகிறது. இவ்விதத்தால், இரண்டு ஸ்வரூபங்களுடன் கூடிய ஓங்காரத்திற்கு இரண்டு சொரூபங்களுடன் கூடிய ஆத்மாவோடு அபேதத்தை அறிக. வியஷ்டி, சமஷ்டி ஸ்தூலப் பிரபஞ்சத்துடன் கூடிய விஸ்வ, விராட்களுக்கும் அகாரத்தோடு அபேதத்தினை அறிக.
 
ஆத்மாவின் பாதங்களில் விஸ்வன் முதலாவதாவான். ஓங்காரத்தின் மாத்திரைகளில் அகாரம் முதலாவதாம். ஆதலால், இரண்டையும் ஒன்றாக அறிக. தைஜஸனும் ஆத்மாவின் பாதங்களில் இரண்டாவதாவான். ஓங்காரத்தின் மாத்திரைகளில் உகாரமும் இரண்டாவதாம். ஆதலால்  இரண்டையும ஒன்றாக அறிக. காரண உபாதியோடு கூடிய ஈஸவரரூபப் பிராக்ஞனை மகார ரூபமாக அறிக. எங்ஙனம் ஈஸ்வரரூபப் பிராக்ஞன் மூன்றாவதாவான், அங்ஙனமே மகாரமும் மூன்றாவதாம். ஆதலால், ஈஸ்வரரூபப் பிராக்ஞனையும் மகாரத்தினையும் ஒன்றாக அறிக.
 
மூன்றிலும் அனுகதமான பரமார்த்தரூப துரியத்தினை ஓங்கார அக்ஷரத்தின் மூன்று மாத்திரைகளில் அனுகதமான ஓங்காரத்தின் பரமார்த்த ரூபமாகிய அமாத்திரையோடு அபேதமாக அறிக.
 
எங்ஙனம் விஸ்வாதிகளில் துரியம் அனுகதமாயிருக்கின்றதோ, அங்ஙனமே அகராதி மூன்று மாத்தரைகளிலும் அமாத்திரை அனுகதமாயிருக்கின்றது. ஆதலால் ஓங்காரத்தின் அமாத்திர ரூபத்தினையும் துரியத்தினையும் ஒன்றாக அறிக. இதனால் ஆத்மாவின் பாதத்தையும் ஓங்காரத்தின் மாத்திரையையம் ஒன்றாக அறிந்து லயசிந்தனை செய்க.
 
விஸ்வரூப அகாரம் தைஜஸ ரூப உகாரத்திற்கு வேறாகாமல் உகாரமாகவே இருக்கின்றது. இவ்வாறு சிந்தனை செய்தல் இங்கு லயம் எனப்படுகிறது. இவ்வாறே ஏனைய மாத்திரைகளிலும் அறிந்து கொள்க.
 
எந்த உகாரத்தில் அகாரம் லயமாகின்றதோ அந்தத் தைஜஸரூப உகாரத்தினைப் பிராக்ஞ ரூப மகாரத்தில் லயம் செய்க. பிராக்ஞ ரூப மகாரத்தினைத் துரிய ரூபமான ஓங்காரததின் பரமார்த்த ரூபமாகிய அமாத்தரையில் லயம் செய்க. ஏனெனின், ஸதூலத்தின் உற்பத்தியும் லயமும் சூட்சுமத்தில் உண்டாகின்றன.
 
ஆதலால், விஸ்வரூப அகாரத்திற்கு தைஜஸரூப உகாரத்தில் லயமாதல் பொருந்தும். சூட்சுமத்தின் உற்பத்தியும் லயமும் காரணத்திலுண்டாகின்றன. ஆதலால், தைஜஸ ரூப உகாரத்திற்கும் அதன் காரணமாகின்ற பிராக்ஞ ரூப மகாரத்தில் லயமாதல் பொருந்தும். இந்த இடத்தில் விஸ்வாதிகளைக் கொள்வதினால் சமஷ்டி விராட்டாதிகளும் தத்தம் திரிபுடிகளுமாகிய எல்லாவற்றையும் கொள்ளவேண்டுமென்பதனை அறிக.
 
எந்தப் பிராக்ஞ ரூப மகாரத்தின்கண் உகாரம் லயம் செய்யப்பட்டதோ, அந்த மகாரத்திற்குத் துரிய ரூப ஓங்காரத்தின் பரமார்த்த ரூப அமாத்திரையில் லயம் செய்க. ஏனெனின், ஓங்காரத்தின் பரமார்த்த ஸ்வரூபத்திற்கு துரியத்தோடு அபேதமிருக்கின்றது. அந்தத் துரியம் பிரம்ம ரூபமாம். சுத்தப்பிரம்மத்தில் ஈஸ்வரன் பிராக்ஞன் என்னுமிருவரும் கற்பிக்கப்பட்டிருக்கின்றார்கள். எது எதன்கண் கற்பிக்கப்படுகின்றதோ அது அதன் ஸ்வரூபமாகின்றது. ஆதலால், ஈஸ்வர சகிதப் பிராக்ஞரூப மகாரத்திற்கு லயமாதல் பொருந்துகின்றது.
 
இவ்விதத்தால் எந்த ஓங்காரத்தின் அசங்கமாயும், அத்வயமாயும், அசம்சாரியாயும், நித்ய முக்தமாயும் இருக்கிற பிரம்ம ரூப ஓங்காரத்தின் பரமார்த்த ஸ்வரூபத்தினை அது நான் என்று சிந்தனை செய்வதனால் ஞானமுண்டாகின்றது. ஆதலால், ஞானவாயிலாக முக்தி ரூப பலத்தினைக் கொடுப்பது இந்த ஓங்காரத்தின் நிர்க்குண உபாஸனையாம். அது எல்லாவற்றிலும் உத்தமமாம்.
 
ஓங்கார சிந்தனத்தில் பரமஹம்ஸனுக்கு அதிகாரமுள்ளது என்ற விளக்கம்.
முன் சொன்ன பிரகாரம் ஓங்கார ஸ்வரூபத்தை அறிகின்றவன் முனியாவான். அறியாதவன் முனியாகான். ஏனெனின், முனியென்னும் பெயர் மனனம் செய்பவனுக்காம். இந்த ஓங்காரத்தின் சிந்தனம் மனன ரூபமாம். எவனுக்கு ஓங்காரத்தின் சிந்தனை வடிவ மனனமில்லையோ அவன் முனியல்லன்.
 
இங்கு மாண்டூக்கிய உபநிஷத்தின் ரீதியாய் ஓங்காரத்தின் சிந்தனம் சுருக்கமாக கூறப்பட்டது. நிருசிம்மதாபினி முதலிய உபநிஷத்துக்களிலும் இதன் பிரகாரம் இருக்கின்றது. இந்த ஓங்கார சிந்தனம் பரமஹம்ஸர்களின் ரகசிய தனமாம். பகிர்முக புருஷனுக்கு இதில் அதிகாரமில்லை. மிக அந்தர்முகனுக்கே அதிகாரமிருக்கின்றது. கிரகஸ்தனுக்கு இதில் அதிகாரமில்லை. தனம், புத்திரன், ஸ்திரீ சங்கம் முதலியன இல்லாத பரமஹம்ஸனே அதிகாரியாவன்.
 
முற்புகன்ற பிரகாரத்தினால் ஓங்காரத்தைப் பிரம்மரூபமாகத் தியானம் செய்வதினால் ஞானவாயிலாக மோட்சம் உண்டாகின்றது. ஆனால் எவனுக்கு இந்த லோக போகத்திலாவது, பிரம்மலோக போகத்திலாவது இச்சை இருககின்றதோ எவன் தீவிர வைராக்கியம் இல்லாமல் ஹடத்தினால் இச்சையை தகைந்து தன, புத்திராதிகளைத் தியாகம் செய்து பரமஹம்ஸ குரு உபதேசத்தினால் ஓங்காரரூபப் பிரம்மத்தை தியாகம் செய்கிறானோ, அவனுக்குப் போக இச்சை ஞானத்தில் பிரதிபந்தமாயிருக்கின்றது. அதனால், அவனுக்கு ஞானமுண்டாகின்றதில்லை. பின்னரோ, தியானம் செய்துகொண்டே இந்தச் சரீரம் விட்டபின் வேறு சரீரம் அடையப்படுகிறது.
 
இந்த லோக போகங்களின் இச்சையைத் தவிர்த்து தியானத்தில் மனதினைச் செலுத்தினால் இந்த லோகத்தில் வெகு செல்வமுடைய பரிசுத்தமான சத்சங்க குலத்தில் ஜன்மம் உண்டாகின்றது. அங்கு முன் ஜன்மத்தின் இச்சைக்கு விஷயமான எல்லாப் போகங்களும் பிராப்தமாகின்றது. முன் ஜன்மத்தின் தியான சம்ஸ்காரத்தினால் மீண்டும் விசாரத்திலாவது, தியானத்திலாவது பிரவிருத்தி உண்டாகின்றது. அதனால் ஞானமுண்டாகி மோட்சம் உண்டாகின்றது.
 
பிரம்ம லோகத்தின் போகங்களில் இச்சையைத் தவிர்த்து ஓங்காரரூபப் பிரம்மத்தின் தியானத்தில் பிரவிருத்திக்கின்றவன் சரீரத்தைவிட்டுப் பிரம்ம லோகத்திற்குச் செல்கின்றான். அவ்விடத்தில் மனிதர்களுக்கும், பித்ருக்களுக்கும், தேவதைகளுக்கும் துர்லபமான சுதந்திரத் தன்மையின் ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கின்றான். ஹிரண்யகர்ப்பனுடைய சத்திய சங்கல்பம் போன்ற சகல ஐசவரியங்களும் இவனுக்குக் கிடைக்கின்றன.
 
பிரம்மலோகத்திற்குப் போகும் மார்க்கத்தின் கிரமம் இதுவாம். பிரம்ம உபாஸனையில் தற்பரணாயுள்ள புருஷன் இறக்குங்கால் அவன் இந்திரிய அந்தக்கரணங்கள் முழுவதும் மூர்ச்சையடைந்து எதனையும் அறியச் சாமர்த்தியம் இல்லாதனவாயினும், யமதூதர்கள் அவனுடைய லிங்க சரீரத்தைக் கொண்டு போக சமீபத்தில் வருகின்றதில்லை. ஆனால் அக்னி அபிமானி தேவதை அவனை மரண சமயத்தில் சரீரத்தினின்றும் வெளிப்படுத்தி தனது லோகத்திற்கு கொண்டு போகின்றது. அந்த அக்னி லோகத்தினின்றும் தினத்தின் அபமானி தேவதை தனது லோகத்திற்கு கொண்டு போகின்றது. அங்கிருந்து சுக்கில பட்சத்தின் அபிமானி தேவதை தனது லோகத்திற்குக் கொண்டு போகின்றது. அங்கிருந்து மேல் உத்தராயண ஆறு மாதத்தின் அபிமானி தேவதை தனது லோகத்திற்குக் கொண்டுபோகின்றது. அங்கிருந்து மேல் சம்வதசர அபிமானி தேவதை தன் லோகத்திற்கு கொண்டு போகின்றது. அங்கிருந்து மேல் தேவலோக அபிமானி தேவதை தனது லோகத்திற்குக் கொண்டு போகின்றது. அங்கிருந்து மேல் வாயு அபிமானி தேவதை தனது லோகத்தற்குக் கொண்டுபோகின்றது. அங்கிருந்து மேல் சூரிய தேவதை தனது லோகத்திற்குக் கொண்டு போகின்றது. அங்கிருந்து மேல் சந்திர தேவதை தனது லோகத்திற்கு கொண்டுபோகின்றது. அங்கிருந்து மேல் மின்னல் அபிமானி தேவதை தன் லோகத்திற்கு கொண்டு போகின்றது.
 
அந்த லோகத்தில் அந்த உபாசகனுக்குச் சமானமான ஹிரண்யகர்ப்பனது ஆணையினால் ஹிரண்யகர்ப்பலோகவாசியும், அவருக்கு சமானமான ரூபத்தை உடையவனுமான திவ்யபுருஷன் இந்த உபாஸகனைக் கொண்டுபோக இவன் முன் வந்து சேருகின்றான் அவன் இந்த மின்னல் அபிமானி தேவதையின் லோகத்திலிருந்து வருணலோகத்திற்குக் கொண்டு போகின்றான். மின்னல் அபிமானி தேவதை கூடவே செல்கின்றது. வருணலோகத்திலிருந்து இந்திரலோக வரை ஹிரண்யகர்ப்ப லோகவாசியான புருஷனுடனும் உபாசகனோடும் இருக்கின்றான். அங்கிருந்து மேல் பிரஜாபதிலோகம் வரை இந்திரதேவதை இருவரோடும் இருக்கின்றது. அங்கிருந்து மேல் பிரஜாபதி அவ்விருவர்களோடும் பிரம்மலோகத்திற்கு கொண்டுபோவதற்கு சமர்த்தனாகான். ஆதலால் பிரம்மலோகத்தில் அந்தத் திவ்யபுருஷனோடு அந்த உபாசகன் சேருகின்றான். பிரம்மலோகத்தின் அதிபதி ஹிரண்யகர்ப்பனாவான். சூட்சும சமஷ்டியின் அபிமானி சேதனன் ஹிரண்யகர்ப்பன் எனப்படுகிறான். அவனையே காரியப் பிரம்மம் என்பர். காரியப் பிரம்மத்தின் இருப்பிடத்தினைப் பிரம்மலோகம் என்பர்.
 
மேற்கூறியபடி ஓங்கார உபாசனை சுத்தப் பிரம்ம ரூபமாகக் கூறப்பட்டு இருக்கிறது. சுத்தப் பிரம்மத்தின் உபாசகனுக்குச் சுத்தப் பிரம்மத்தின் பிராப்தி வேண்டுமாயினும், சுத்தப்பிரம்மத்தின் பிராப்தி ஞானத்தினாலேயே உண்டாகிறது. இச்சாரூபப் பிரதிபந்தத்தினால் எவனுக்கு ஞானமுண்டாகவில்லையோ அவனுக்குக் காரியப் பிரம்மத்தின் பிராப்தியாகிய சாயுஜ்ய ரூப மோட்சம் உண்டாகின்றது.
 
பிரம்மலோகத்தை அடைந்த உபாசகனுக்கு ஹிரண்யகர்ப்பனுக்குச் சமானமான பெருமை கிடைக்கின்றது. அவன் சத்திய சங்கற்பனாகின்றான். இச்சித்தபடி அவனுக்கு சரீரம் உண்டாகின்றது. இச்சிக்கும் போகங்களெல்லாம் அவனுக்கு சங்கற்பத்தினாலேயே கிடைக்கின்றன. ஒருசமயத்தில் ஆயிரம் சரீரங்களால் அவ்வற்றின் போகங்களைத் தனித்தனியே புசிக்க வேண்டுமென்று இச்சை உண்டாயின், அதேசமயம் ஆயிரம் சரீரங்களும் அவற்றை அனுபவித்தற்கு வெவ்வேறு சாமக்கிரிகளும் உண்டாகின்றன.
 
எதனைச் சங்கிற்பிக்கின்றானோ அவைகள் அடையப்படுகின்றன. ஆனால் ஜகத்தின் ஸ்ருஷ்டி, ஸ்திதி சம்ஹாரங்களை விட்டு மற்றெல்லா பெருமைகளும் ஈஸ்வரனுக்கு சமானமாக உண்டாகின்றன. இதனையே சாயுஜ்ய மோட்சம் என்பர். இவ்வாறு ஹிரண்யகர்ப்பனுக்குச் சமானமாய் வெகுகாலம் சங்கற்பத்தால் சித்தித்த திவ்விய பதார்த்தங்களைப் புசித்துப் பிரளய காலத்தில் ஹிரண்யகர்ப்ப லோகத்திற்கு நாசம் வரும்போது ஞானம் உண்டாக உபாசகனானவன் விதேகமுக்தி அடைகின்றான்.
 
எங்ஙனம் ஓங்காரரூபப் பிரம்மத்தை உபாசனை செய்பவன் பிரம்மலோகப் பிராப்தியின் வாயிலாக மோட்சத்தை அடைகின்றானோ அங்ஙனமே மற்ற உபநிஷத்துகளிலும் பிரம்மத்தின் உபாசனை கூறப்பட்டிருக்கிறது. அவற்றால் இதே பலன் உண்டாகின்றது. ஆனால் அகங்கிரக உபாசனையின்றி வேறு உபாசனையால் பிரம்ம லோகத்தின் பிராப்தி உண்டாகின்றதில்லையென்று சூத்திரக்காரரும் பாஷ்யகாரரும் பிரம்ம சூத்திரத்தின் நான்காவது அத்தியாயத்தில் பிரதிபாதனம் செய்திருக்கின்றார்கள்.
 
நர்மதையின் பானங்களை சிவரூபமாகவும், சாளிக்கிராமங்களை விஷ்ணு ரூபமாகவும் தியானம் செய்தல் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. அது பிரதீகத் தியானமாம். அகங்கிரகத் தியானமன்றாம். மனதைப் பிரம்மரூபமாகவும், ஆதித்யனைப் பிரம்மரூபமாகவும் தியானம் செய்தல் கூறப்பட்டிருக்கிறது. அதுவும் பிரதீகத் தியானமாம், அகங்கிரகத் தியானமன்றாம். அவற்றால் பிரம்மலோகத்தின் பிராப்தி உண்டாவதில்லை. சகுண அல்லது நிர்குண பிரம்மத்தைத் தன்னின் அபேதமாகச் சிந்தனை செய்தல் அகங்கிரகத் தியானமெனப்படும். அதனாலேயே பிரம்மலோகத்தின் பிராப்தி உண்டாகின்றது.
 
மேற்கூறிய மார்க்கம் உத்தராயண மார்க்கமென்றும், தேவமார்க்கமென்றும் கூறப்படும். அந்தத் தேவமார்க்கத்தினால் பிரம்மலோகத்திற்கு எந்த உபாசகன் செல்கின்றானோ, அவனுக்கு மீண்டும் சம்சாரம் உண்டாகின்றதில்லை. ஆனால் ஞானம் உண்டாகி விதேகமுக்தி அடைகின்றான்.
 
அங்கு ஞானத்தின் சாதனங்களான குரு உபதேசாதிகளின் அபேக்ஷையில்லை ஆனால் பிரம்மலோகத்தில் குரு உபதேசாதி சாதனங்களின்றியே ஞானம் உண்டாகின்றது. ஏனெனின் பிரம்ம லோகத்தில் தமோகுண ரஜோ குணங்கள் கொஞ்சமும் கிடையாது. அந்த லோகம் சத்துவக்குண பிரதானமானது. தமோகுணமில்லாமையினால் ஜடத்தன்மை, ஆலஸ்யம் முதலியன இல்லை. ரஜோகுணம் இல்லாமையினால் காமக் குரோதாதி ரூப ரஜோ குணத்தின் காரியமான விக்ஷேபமில்லை. கேவலம் சத்துவகுணமிருத்தலால் அதன் காரியமான ஞானரூபப் பிரகாசம் அந்த லோகத்தில் பிரதானமாம்.
 
ஓங்காரத்தைப் பிரம்மரூபமாக முதலில் உபாசனை செய்த காலத்து ஓங்காரத்தின் மாத்திரைகளின் அர்த்தம் இவ்வாறு சிந்தனை செய்யப்பட்டது.
 
ஸ்தூல உபாதிசகித விராட் விசுவசேதனம், அகாரத்தின் வாச்சியமாம். சூட்சும உபாதிசகித தேசனமாகிய ஹிரண்யகர்ப்ப தைஜஸன் உகாரத்தின் வாச்சியமாம். காரண உபாதிசகசித தேசனமாகிய ஈஸ்வர பிராக்ஞன் மகாரத்தின் வாச்சியமாம். என்று இவ்வாறு எந்த அர்த்தம் முன் சிந்திக்கப்பட்டதோ அதன் ஸ்மிருதி பிரம்மலோகத்தில் உண்டாகிறது. சத்துவகுணப் பிரபாவத்தினால் இவ்வாறு விவேசனம் உண்டாகின்றது. ஸ்தூல உபாதியால் சேதனத்தில் விராட் தன்மையும், விஸ்வத்தன்மையும் பிரதீதியாகின்றன. ஸ்தூல சமஷ்டியின் திருஷ்டியால் விஸ்வத்தன்மையும், ஸ்தூல வியஷ்டியின் திருஷ்டியால் விஸ்வத்தன்மையுமிருக்கின்றன. சமஷ்டி வியஷ்டி ஸ்தூலத்தின் திருஷ்டியின்றி விராட் தன்மையும், விஸ்வத்தன்மையும் பிரதீதியாவதில்லை. ஆனால், சேதன மாத்திரமே பிரதீதியாகின்றது.
 
அங்ஙனமே சூட்சும உபாதி சகித ஹிரண்யகர்ப்ப தைஜஸ சேதனம் உகாரத்தின் வாச்சியமாம். அங்குச் சமஷ்டி சூட்சும உபாதியின் திருஷ்டியால் சேதனத்தில் ஹிரண்யகர்ப்பத்தன்மையும், வியஷ்டி சூட்சும உபாதியின் திருஷ்டியால் தைஜஸத்தன்மையம் பிரதீதியாகின்றதில்லை. அங்ஙனமே மகாரத்தின் வாச்சியம் ஈஸ்வரப் பிராக்ஞனாம். ஆங்குச் சமஷ்டி அக்ஞான உபாதியின் திருஷ்டியினால் சேதனத்தில் ஈஸ்வரத்தன்மையும் வியஷ்டி அக்ஞான உபாதியின் திருஷ்டியால் சேதனத்தில் பிராக்ஞத்தன்மையும் பிரதீதியாகின்றன. அக்ஞான உபாதியின் திருஷ்டியின்றி ஈஸ்வரத் தன்மையும், பிராக்ஞத் தன்மையும் பிரதீதியாகின்றதில்லை.
 
எந்த வஸ்து எதனிடத்தில் மற்றொன்றன் திருஷ்டியினால் பிரதீதியாகின்றதோ, அது அதனிடத்தில் பரமார்த்தமாக இருக்கின்றதில்லை. எதன் எந்த ரூபம் பிறவற்றின் திருஷ்டியின்றிப் பிரதீதியாகின்றதோ, அது அதன் பரமார்த்த ரூபமாகின்றது. எங்ஙனம், ஒரு புருஷனிடத்தில் பிதாவின் திருஷ்டியால் புத்திரத்தன்மையும், பாட்டனது பார்வையில் பேரன் என்கின்ற தன்மையும் இருக்கிறது. அவை பரமார்த்தமாக இல்லை  புருஷனுடைய பிண்டமே பரமார்த்தமாக இருக்கின்றதோ, அங்ஙனமே ஸ்தூல சூட்சும காரண உபாதிகளின் திருஷ்டியினால் எந்த விராட் விஸ்வாதி ரூபங்கள் தோன்றுகின்றனவோ, அவை மித்யாவாம். சேதன மாத்திரமே சத்தியமாம். அந்தச்  சேதனம் சர்வ பேதங்களுமில்லாததாம். ஏனெனின், விராட்டுக்கும் விஸ்வனுக்கும் இருக்கும் பேதம் உபாதியினாலாகியதாம். அந்த உபாதி இருவருக்கும் ஸ்தூலமாயினும், விராட்டுக்கு உபாதி சமஷ்டியும், விஸ்வனுக்கு உபாதி வியஷ்டியுமாம். அந்தச் சமஷ்டி வியஷ்டி உபாதியால் அவற்றிற்குப் பேதமுளது. ஆதலால், ஸ்வரூபமாகப் பேதமில்லை.
 
அவ்வாறே தைஜஸனுக்கு ஹிரண்யகர்ப்பனோடு உள்ள பேதமும், சமஷ்டி வியஷ்டி உபாதியினால் ஆனதாம்,  ஸ்வரூபமாகவில்லை. அங்ஙனமே, ஈஸ்வரனோடு பிராக்ஞனுக்குப் பேதமும், சமஷ்டி வியஷ்டி உபாதியின் பேதத்தினாலானதாம் ஸ்வரூபமாகவில்லை. இவ்வாறு பிராக்ஞனுக்கு ஈஸ்வரனோடு அபேதமுண்டு. தைஜஸனுக்கு ஹிரண்யகர்ப்பனோடு அபேதம் உண்டு. அங்ஙனமே விஸ்வனக்கு விராட்டோடு அபேதமுண்டு.
 
இதிலிருந்து ஸ்தூலோபாதியுடைவனுக்குச் சூட்சுமோபாதி உடையவனோடாவது காரண உபாதி உடையவனோடாவது பேதமில்லை. ஏனெனின், ஸ்தூல சூட்சும காரண உபாதியின் திருஷ்டியை விடுதலால் சேதன ஸ்வரூபத்தில் எவ்வாறாக பேதமும் பிரதீதியாகின்றதில்லை. சேதனத்துக்கு அனாத்மாவோடும் பேதமில்லை. ஏனெனின், அனாத்மாவாகிய தேகாதிகள் அவித்யா காலத்தில் பிரதீதியாகின்றன, பரமார்த்தமாகப் பிரதீதியாகின்றதில்லை. அவற்றிற்கும் சேதனத்தோடு பேதம் பொருந்தாது.
 
இவ்வாறு சர்வபேதரகிதமாயும், அசங்கமாயும், நிர்விகாரமாயும், நித்திய முக்தமாயும், பிரம்ம ரூபமாயும் இருக்கின்ற ஆத்மா, ஓங்காரத்தின் லட்சிய ஸ்வயம்பிரகாசரூபமாக, அந்த உபாசகனுக்குப் தோன்றுகின்றது. ஆதலால், ஹிரண்யகர்ப்பலோகவாசிக்குச் சம்சாரம் உண்டாகின்றதில்லை.
 
மகாவாக்கிய விவேகமின்றி ஞானமுண்டாகாதாம் ஆயினும் ஓங்காரத்தின் விவேகமே மகாவாக்கியத்தின் விவேகமாம். ஸ்தூல உபாதி சகித சேதனம் அகாரத்தின் வாச்சியமாம். ஸ்தூல உபாதியை விட்ட சேதன மாத்திரம் அகாரத்தின் லட்சியமாம். சூட்சும உபாதி சகித சேதனம் உகாரத்தின் வாச்சியமாம். சூட்சும உபாதியைவிட்டு சேதன மாத்திரம் உகாரத்தின் லட்சியமாம். காரண உபாதி சகித சேதனம் மகாரத்தின் வாச்சியமாம். காரண உபாதியைவிட்ட சேதனமாத்திரம் மகாரத்தின் லட்சியமாம்.
 
இவ்வாற்றால், உபாதிசகித விஸ்வாதிகள் அகாராதி மாத்திரைகளின் வாச்சியங்களாம். உபாதி ரகித சேதனம் எல்லா மாத்திரைகளுக்கும் லட்சியமாம். அவ்வாறே நாம் ரூபமான சகல உபாதிகளோடுகூடிய சேதனம் ஓங்கார அக்ஷரத்தின் வாச்சியமாம். நாம  ரூபமான சகல உபாதிகளுமின்றிய சேதனம் ஓங்கார அக்ஷரத்தின் லட்சியமாம். இவ்வாறு ஓங்காரத்திற்கும் மகாவாக்கியத்திற்கும் அர்த்தம் ஒன்றாகவே இருக்கின்றது. ஆதலால், ஓங்கார விவேகத்தால் அத்வைத ஞானமுண்டாகின்றது. இவ்விதமாக ஆச்சாரியர் வாக்கினின்றும் சிரவணம் செய்து அதிருஷ்டியென்னும் மத்தியம சிஷ்யன் உபாசனையில் பிரவிருத்தித்து ஞான வாயிலாகப் பரம புருஷார்த்தமான மோட்சத்தை அடைந்தான்.
 
நிர்குண உபாசனையில் அதிகாரமில்லாதவன் செய்ய வேண்டியதைக் கூறுகின்றார். இந்த நிர்குணத் தியானத்தினை செய்ய முடியவில்லையாயின், சகுண ஈஸ்வரனை மனதில் தரித்தல் வேண்டும். சகுண உபாசனை செய்ய முடியவில்லையாயின், நிஷ்காம கர்மத்தினை செய்து ஸ்ரீராம மூர்த்தியைப் பூஜிக்க வேண்டும். நிஷ்காம கர்மம் செய்ய முடியவில்லையாயின், சகாம தர்ம செயல்களை செய்க. சகாம கர்மம் செய்ய முடியவில்லையாயின், அந்த ஜடமான மூடன் அடிக்கடி பிறந்து இறக்க வேண்டியதுதான்.
 
ஓங்காரத்தின் அர்த்தத்தினை அறிந்து அதிருஷ்டி கிருதார்த்தனானான். இந்தத் அத்தியாயத்தைப் படிப்பவனைத் தாதுவானவர் சுதிருஷ்டியாக்குவார்.
 

----ooo000ooo----