Vichara Sagaram Chapter-7-Rev-01

அத்தியாயம்-7

(ஜீவன்முக்தி, விதேகமுக்தி)

 
உத்தம, மத்திம, கனிஷ்டாதிகாரிகளான மூவரும் குரு உபதேசத்தைக் கேட்டு ஒரு சம்சயமுமின்றி ஆத்மாவே பிரம்மமென்னும் உத்தமமான ஞானத்தை அடைந்தனர். குரு மூவருக்கும் ஏக காலத்தில் உபதேசம் செய்தாராயினும், குரு உபதேசத்தால் பிரம்ம சாட்சாத்காரம் உத்தமமான தத்துவதிருஷ்டிக்கு உண்டாயிற்று.
 
காய்ந்த அரசமர சருகுகள் காற்றினால் அங்குமிங்கும் பறந்து ஓடுவது போல எஞ்சிய கர்மமான பிராரப்தத்தால் ஞானி கிரியைகளைச் செய்கின்றவனாகக் காணப்படுகின்றான் சில சமயங்களில் ரதம், குதிரை, யானை என்பவற்றில் ஏறி தோட்டம் முதலியவற்றைப் பார்க்கின்றான். ஒருகால் காலில் ஒன்றுமில்லாமல் திரும்பி வருகின்றான். அவன் படுக்கையோ அனேகவிதமாக இருக்கும். சில சமயங்களில் போஜனமின்றி மலையின் குகையில் இருந்து கொண்டு கல்தரையில் படுத்துக்கொண்டு இரவைப் போக்குகின்றான். சில சமயங்களில் இவனை லட்சம், ஆயிரம் மக்கள் வணங்குகின்றார்கள், பூஜிக்கின்றார்கள். சில சமயங்களில் உபயலோகப் பிரஷ்டனென்று கர்மியால் வெறுக்கப்படுகின்றான். யார் இவனைப் பூஜிக்கின்றானோ அவன் சஞ்சித சுகிர்தத்தை அடைகின்றான். தோஷ திருஷ்டியுடன் இவனைப் பார்க்கின்றவன் பாவ பலத்தையடைகின்றான். இவ்வாறு ஞானியின் தேக வியவகாரம் நியமம் இன்றி இருக்கின்றது. தத்துவத்தை நிச்சயமாக அறிந்தவனுக்கு எப்போதும் சந்தேகம் உண்டாகாது. அவனுக்குச் செய்யவேண்டியது ஒன்றுமில்லை. அவனுக்குப் பயம், பேதப் பிராந்தி நாசமாய்விட்டன. வேதப் பிரமாணத்தால் ஸ்வயம் பிரகாசமான அத்வயப் பிரம்மத்தின் ஞானம் உண்டாயிருக்கின்றது.
 
ஞானியின் வியவகாரத்தில் நியமத்தை ஆக்ஷேபித்தல்.
ஞானியின் வியவகாரத்தில் நியமம் உண்டென்று சிலர் கூறுகின்றனர். திரிபுடியைத் துக்கத்திற்குக் காரணமென்று அறிந்து, பிரியத்தோடு ஞானி சமாதி செய்கின்றான். கொஞ்ச வியவகாரமிருக்குமாயின் அது பிச்சை வாங்கிப் புசித்தலும், ஜல பானம் செய்தாலுமாம். சமாதி சுகத்தை மறக்கின்றதில்லை. திரிபுடியினின்றும் அருவருப்பால் நீங்குகின்றான். இக்காரணத்தால் ஞானி சமாதிக்குப் பிரயத்தனம் அடிக்கடி செய்கின்றான். சமாதி சுகத்தை விட்டுப் பிரமிக்கின்றவன் நாய், கழுதைப் பிரேதத்திற்கொப்பாவன். கௌடபாதரின் காரிகையில் சமாதியின் பிரகாரம் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. இவ்விதமாய் ஞானியானவன் விக்ஷேபத்தைப் போக்கிக் சகல சுகத்தின் சாரத்தையும் அடைகின்றான். சமாதி சுகம் அஷ்டாங்கமின்றி உண்டாவதில்லை. அந்தச் சமாதி சுகத்திற்குக் காரணம் அந்த அஷ்டாங்கங்களேயாம். அந்தச் சமாதியின் அனுகூலமான அஷ்டாங்கங்களை இப்போது கேட்பாயாக. யம, நியமாதிகள் ஐந்தைந்து அனேகவித ஆசனங்கள். அனேகவிதப் பிராணாயாமம், அனேகவிதப் பிரத்தியாகாரம், தாரணை, தியானம், சவிகல்ப சமாதி என்பன. இந்த அஷ்டாங்கங்களைச் சாதித்து நிர்விகல்ப சமாதி அனுஷ்டிக்கத்தக்கதாம்.
 
இவ்வாறு சமாதியின் கர்த்தவ்யத்தினைக் கேட்டு இவர்கள் பேய்பிடித்தவர்கள் போல் பிதற்றுகின்றார்கள் என்று நினைத்துத் தத்துவதிருஷ்டி மேல் ஒன்றும் பேசாமல் சிரித்தான்.
 
ஞானயின் சரீர வியவகாரத்திற்கு நியமமில்லை. ஏனெனின், ஞானியின் வியவகாரத்தில் அக்ஞானமும் அதன் காரியமான பேதப் பிராந்தியும், பேதப் பிராந்தியின் காரியமான ராகத் துவேஷங்களும் இல்லை. ஆனால் ஞானிக்கும் பிராரப்த கர்மத்தின் மீதமிருப்பதால், அதுவே அவனுடைய வியவகாரத்திற்குக் காரணமாயிருக்கின்றது. அப்பிராரப்த கர்மம் புருஷ பேதத்தால் நானாவிதமாக இருக்கின்றது. ஆதலால் ஞானியின் பிராரப்த கர்ம ஜன்னிய வியவகாரத்தில் நியமமில்லை. இது சித்தாந்த பட்சமாம்.
 
சிலர் இவ்வாறு கூறுகின்றனர். ஞானியின் வியவகாரத்தில் வேறு எந்தக் கர்மத்தின் நியமமுமில்லை.  ஆனால் ஞானிக்கு நிவிருத்தியின் பொருட்டு நியமமுண்டு. பிரவிருத்தி உண்டானால், தேக ஸ்திதிக்குக் காரணமான பிக்ஷை வாங்கிப் புசித்தலிலும், கௌபீன ஆச்சாதனமாத்திர கிரகணத்திலும் பிரவிருத்தியுண்டாகின்றது. வேறு பிரவிருத்தியுண்டாகின்றதில்லை. ஏனெனின், ஞானமுண்டாவதற்கு முன் ஞான விருப்ப காலத்தில் விஷயத்தில் தோஷ திருஷ்டியால் வைராக்கியமுண்டாகின்றது. அந்த வைராக்கியம் ஞானம் உண்டான பின்னரும் தோஷ திருஷ்டியால் ராகம் உண்டாகின்றதில்லை. பிரவிருத்தி ராகத்தாலுண்டாகின்றது. ஞானிக்கு ராகம் சம்பவியாமையினால் பிரவிருத்தியுண்டாகின்றதில்லை. சரீர நிர்வாகத்தின் பொருட்டு போஜனாதிகளில் உண்டாகும் பிரவிருத்தியோ ராகமின்றிப் பிராரப்த கர்மத்தினால் பொருந்துகின்றது.
 
சஞ்சிதம், ஆகாமியம், பிராரப்தம் எனக் கர்மம் மூன்றுவிதமாக இருக்கின்றது. சென்ற சரீரங்களில் செய்யப்பட்டுப் பலனை கொடுக்காமலிருக்கும் கர்மம் சஞ்சிதம் எனப்படும். எதிர்காலத்தில் செய்யப்படும் கர்மம் ஆகாமியம் எனப்படும். முன் சரீரங்களில் செய்யப்பட்டு வர்த்தமான சரீரத்திற்கு ஏதுவாக இருக்கும் கர்மம் பிராரப்தம் எனப்படும். அவற்றுள் சஞ்சித கர்மத்திற்கு ஞானத்தினால் நாசமுண்டாகின்றது.
 
ஞானிக்கு ஆத்மாவினிடத்தில் கர்த்திருத்துவ பிராந்தி இல்லை. ஆதலால், அவனுக்கு ஆகாமிய கர்மத்தின் சம்பவமில்லை. எந்தப் பிராரப்த கர்மமானது ஞானியின் சரீரத்தை ஆரம்பித்திருக்கின்றதோ அந்தப் பிராரப்த கர்மம் சரீர ஸ்திதிக்குக் காரணமான பிக்ஷை முதலியவற்றில் பிரவிருத்தியை உண்டாக்குகின்றது. பிராரப்த கர்மம் போகமின்றி நாசமடையாது.
 
சிலவிடங்களில் சஞ்சித ஆகாமிய கர்மங்களைப் போல் ஞானிக்குப் பிராரப்த கர்மமும் இருப்பதில்லை. ஆதலால் போஜன முதலிய பிரவிருத்திகளும் ஞானிக்குச் சம்பவிக்காது. என்று எழுதப்பட்டிருக்கின்றது. அதன் அபிப்பிராயம் இதுவாம். ஞானியின் திருஷ்டியால் ஆத்மாவில் கர்மம் அதன் பலன் என்பவற்றின் சம்பந்தமில்லை. ஆதலால் ஆத்மாவில் எல்லாக் கர்மங்களுக்கும் நிஷேதமுண்டாவதால் பிராரப்தம் நிஷேதிக்கப்பட்டு இருக்கின்றது. ஞானத்திற்கு முன் செய்த பிராரப்தத்திற்கு ஞானியின் சரீரத்தில் போகம் உண்டாவதில்லை என்கின்ற அபிப்பிராயத்தால் பிராரப்தம் நிஷேதிக்கப்படவில்லை. ஏனெனின், ஞானியின் சஞ்சித கர்மம் ஞானத்தால் நாசமடைகின்றது. ஆகாமிய கர்மத்தின் சம்பந்தமும் உண்டாகின்றதில்லை. பிராரப்தம் போகத்தால் நசித்துப் போகின்றது. என்று இவ்வாறு சூத்திரக்காரர் எழுதியிருக்கிறார். ஆதலால் பிராரப்த பலத்தால் சரீரத்தினை நிர்வகிக்கும் கிரியை ஞானிக்கு உண்டாகின்றது.
 
ஆனால் கர்மம் அனேகவிதமாம். எங்கு ஒரு கர்மம் அனேக சரீரங்களை ஆரம்பிக்கின்றதோ இவ்வாறாக கர்மத்தாலுண்டான முதல் சரீரததில் ஒருவனுக்கு ஞானமுண்டாயின், அங்கு ஞானிக்கு வேறு சரீரத்தின பிராப்தி உண்டாதல் வேண்டும். ஏனெனின் எது பலனைக் கொடுக்க ஆரம்பித்து இருக்கின்றதோ அது பிராரப்தமெனப்படும். அதுபோகமின்றி நாசம் அடைவதில்லை. அனேக சரீரங்களுக்கு ஹேதுவான கர்மம் ஒன்று. அதனாலுண்டான முதல் சரீரத்தில் ஞானமுண்டாமாயின், ஞானத்திற்குப் பிறகும் அந்தக் கர்மத்திற்குப் பலனாகிய அனேக சரீரங்களுண்டாக வேண்டியனவாயிருக்கின்றன. ஆதலால், ஞானிக்கும் வேறு சரீரங்களின் அடைவு உண்டாதல் வேண்டும்.
 
பிராரப்த கர்மத்தின் பலனாக எத்தனை சரீரங்களுண்டாக வேண்டுமோ அத்தனை சரீரங்களும் ஞானிக்குண்டாம். பிராரப்த போகத்திற்கு அதிகமாக உண்டாகின்றதில்லை. இதனால் ஞானமும் சபலமாகின்றது என்று ஒருவன் கூறினால் அது பொருந்தாது. ஏனெனின், ஞானியின் பிராணன் அன்னிய லோகத்திலாவது இவ்வுலகத்தின் அன்னிய சரீரத்திலாவது செல்லுகின்றதில்லை என்று வேதம் உறுதிபட கூறியிருக்கிறது.. ஆனால் அவ்விடத்திலேயே அந்தக்கரணம் இந்திரியங்களோடு லயமாகிவிடுகின்றது. பிராணன் போதலின்றி வேறு சரீரத்தின் பிராப்தி பொருந்துகின்றதில்லை. ஆதலால் ஞானிக்குப் பிராரப்த சேஷத்தால் வேறு சரீரமுண்டாகுமென்று கூறுவது பொருந்தாது.
 
ஆனால் இத சமாதானமாம். எங்கு ஒரு கர்மம் அனேக சரீரங்களை ஆரம்பிக்கின்றதோ, அங்கு அந்திம சரீரத்திலேயே ஞானமுண்டாகின்றது. பூர்வ சரீரத்தில் ஞானமுண்டாவதில்லை. ஏனெனின், அனேக சரீரங்களை ஆரம்பிக்கும் பிராரப்தமே ஞானத்திற்குப் பிரதிபந்தகமாம்.
 
எங்ஙனம் விஷயத்தில் ஆசக்தி, புத்தி மந்தத்தன்மை, பேதவாதி வசனத்தில் விசுவாசங்கள் ஞானத்திற்குப் பிரதிபந்தங்களோ, அங்ஙனமே விலக்ஷணப் பிராரப்தமும் ஞானத்திற்குப் பிரதிபந்தங்கமாம்.
 
ஞானத்தின் பிரதிபந்தகங்களிருக்க எங்கு ஞான சாதனங்களான சிரவணாதிகள் இருக்கின்றனவோ அங்குப் பிரதிபந்தம் நிவிருத்தியாகவே முதல் ஜன்மத்தில் செய்த சிரவணாதிகளாலேயே வேறு சரீரத்தில் ஞானமுண்டாகின்றது. எங்ஙனம் வாமதேவர் பூர்வ ஜன்மததில் சிரவணாதிகளைச் செய்தார். அப்போது பிராரப்தத்தின் பலனாகிய ஒரு சரீரம் எஞ்சியிருந்ததால் ஞானம் உண்டாகவில்லை. சிரவணாதிகள் செய்து கொண்டிருக்க வர்த்தமான சரீரம் போய் வேறு சரீரம் அடையப்பட்டமையின், முன் ஜன்மத்தில் செய்த சிரவணாதிகளினால் அவருக்குக் கர்ப்பத்தில் ஞானமுண்டாயிற்று. ஆதலால், ஞானத்திற்குப் பின் வேறு சரீரத்தின் சம்பந்தமுண்டாகாது. வர்த்தமான சரீரத்தின் சேஷ்டைகள் பிராரப்தத்தால் உண்டாகின்றன. எங்கு சரீர நிர்வாகததிற்கு எவ்வளவு கிரியைகள் வேண்டுமோ அவ்வளவே உண்டாகின்றன. ராகத்தாலுண்டாகும் அதிக சேஷ்டைகள் உண்டாகின்றதில்லை. ஆதலால், சகலப் பிரவிருத்தியும் இல்லாதவன் ஞானியாகின்றான்.
 
இவ்வாறு நிவிருத்திப் பிரதானமான ஞானியின் வியவகாரமுண்டாகின்றது. இதனிடத்து இவ்வாறாய சங்கையிருக்கின்றது. மனத்தின் சுபாவம் அதிக சஞ்சலமானது. மனதின் ஸ்திதி நிராலம்பனமாகின்றதில்லை. யாதேனும் ஓர் ஆலம்பனத்தால் மனத்தின் ஸ்திதியுண்டாகின்றது. ஆதலால், மனத்தின் யாதேனும் ஓர் ஆலம்பத்தின் அடைவின் பொருட்டும் ஞானிக்குப் பிரவிருத்தி உண்டாகும்.
 
அதன் சமாதானம் இதுவாம். சமாதியில்லாத புருஷனது மனம் சஞ்சலம் அடைந்தாலும் சமாதியால் மனம் வெற்றிக்கொள்ளப்படும். ஞானி சமாதியில் நிலைக்கின்றான். அதனால் ஞானிக்குப் பிரவிருத்தி உண்டாகின்றதில்லை.
 
சமாதியின் அஷ்டாங்கங்கள்.
அந்த சமாதி எட்டு அங்கங்களாலுண்டாகின்றது. அவை யமம், நியமம், ஆசனம், பிராணாயாமம், பிரத்தியாகாரம், தாரணை, தியாகம், சமாதி ஆகியவைகளாம்.
அகிம்சை, சத்தியம், அஸ்தேயம்(திருடாமை), பிரம்மசரியம், அபர்க்ரகம், என்னும் இவ்வைந்தும் யமம் எனப்படும். சௌசம், சந்தோஷம், தவம், ஸ்வாத்தியாயம், ஈசுவரப் பிரணிதானம் என்னும் இவ்வைந்தும் நியமமெனப்படும்.  ஞான சமுத்திரக் கிரந்தத்தில் பத்துவித யமமும், பத்துவித நியமமும் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. அது புராணக் கிரமமாய்ச் சொல்லப்பட்டிருக்கின்றன. வேதாந்த சம்பிராதாயத்தில் யம, நியமங்கட்கு ஐந்து ஐந்து பேதங்களே உள்ளது.
 
ஆசனங்களின் பேதம் அனந்தமாம். அவற்றுள் ஸ்வஸ்திகம், கோமுகம், வீரம், கூர்மம், பத்மம், குக்குடம், உத்தானம், கூர்மனம், தனுஷம், மத்ஸ்யம், பச்சிமதானம், மயூரம், சவம் முதலிய 84 ஆசனங்கள் யோக கிரந்தங்களில் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. அவற்றின் லட்சணங்களும் அங்கு எழுதப்பட்டு இருக்கின்றன. அவற்றுள் சிம்மம், பத்ரம், பத்மம், சித்தம் என்னும் நான்கு ஆசனங்களும் பிரதானங்களாம். அவற்றுள் சித்தாசனம் மிக பிரதானமாம். அதன் லட்சணம் இதுவாம். இடது குதிக்காலைக் குதலிங்கங்களின் மத்தியான யோனியில் அழுத்திக் கொண்டு வலது குதிக்காலை லிங்கத்தின் மேலழுத்திக் கொண்டு புருவங்களின் மத்தியில் திருஷ்டியை வைத்துக் கட்டை போல் நிமிர்ந்து சலனமின்றிச் சரீரமிருப்பது சித்தாசனமாம். சிலர் இந்த ஆசனத்தை வேறுவிதமாவும் கூறுகிறார்கள். இடது குதிக்காலை யோனி ஸ்தானத்தில் வைக்காமல் லிங்கத்தின்மேல் வைத்து அதன்மேல் வலது குதிக்காலை வைக்க வேண்டியது. ஏனைய லட்சணங்கள முன்போன்றவையேயாம். இந்தச் சித்தாசனமே அதிக சிரேஷ்டமானது. ஏனெனில் சில ஆசனங்கள் ரோக நாசத்திற்கு ஏதுவாம். சில ஆசனங்கள் பிராணாயாமாதி சமாதி அங்கங்களுக்குச் சாதகங்களாயிருக்கின்றன. சித்தாசனம் சமாதி காலத்தில் உண்டாகின்றது. ஆதலால் இது அதிக பிரதானமானது. இதனையே வஜ்ஜிராசனமென்றும், முக்தாசனமென்றும், குப்தாசனமென்றும் கூறுவர்.
 
ஆசன சித்தியின் பின்னர்ப் பிராணாயாமமும் செய்தல் வேண்டும். அந்தப் பிராணாயாமம் அனேகப் பிரகாரமாக இருப்பினும் அதன் லட்சணம் சுருக்கமாக கூறப்படுகின்றது. மூக்கின் இடது துவாரத்தின் வழியாய் இடையென்னும் நாடியால் வாயுவை பூரித்தல் வேண்டும். அதனைப் பூரகம் என்று கூறுவர். மூக்கின் வலது துவாரத்தால் வாயுவை வெளியே விடல் வேண்டும். அதனை ரேசகம் என்று கூறுவர். சுழுமுனையால் வாயுவை அடக்கல் வேண்டும். அதனைக் கும்பகம் என்று கூறுவர். இவ்வாற்றால் பூரக ரேசக கும்பகங்களுக்கு பிராணாயாமமென்று பெயர்.
 
அந்தப் பிராணாயாமம் இரண்டு பிரகாரமாம். ஒன்று அகர்ப்பம்  மற்றொன்று ஸகர்ப்பமாம். பிரணவோச்சாரணமின்றிய பிராணாயாமம் அகர்ப்பம் எனப்படும். பிரணவோச்சாரணத்தோடு கூடிய பிராணயாம் ஸகர்ப்பமெனப்படும்.
 
விஷயங்களினின்றும் சகல இந்திரியங்களையும் நிரோதனம் செய்வது பிரத்தியகாரமெனப்படும். அந்தராயமின்றி(இடைவிடாமல்) அந்தக்கரணம் நிலைத்தல் தாரணை எனப்படும். அந்தராயத்தோடு கூடி அத்விதீய வஸ்துவினில் செல்லும் அந்தக்கரணத்தின் பிரவாகம் தியானமெனப்படும்.
 
எழுந்த ஸம்ஸ்காரங்களின் திரஸ்காரமும், அடங்கிய ஸம்ஸ்காரங்களின் பிரகடமுமுண்டாய் அந்தக்கரணம் ஏகாக்கிரமாய்ப் பரிணமித்தல் சமாதி எனப்படும். அந்தச் சமாதி இரண்டு பிரகாரமாகும். ஒன்று சவிகல்ப சமாதி, மற்றொன்று நிர்விகல்ப சமாதியாகும்.
 
ஞாதா, ஞானம, ஙேய ரூப திரிபுடி விளக்கத்தோடு கூடிய அத்விதீயப் பிரம்மத்திலுள்ள அந்தக்கரண விருத்தியின் ஸ்திதி சவிகல்ப சமாதி எனப்படும். அந்த சவிகல்பசமாதி இரண்டு பிரகாரமாம். ஒன்று சப்தானுவித்தமாம், மற்றொன்று சப்தானனுவித்தமாம். அகம் பிரம்மாஸ்மி என்னும் சப்தத்தோடு அனுவித்தம், அதாவது கூடியது சப்தானுவித்தம் எனப்படும். சப்தமின்றியதனை சப்தானனுவித்தம் என்பர்.

திரிபுடியின் பானமின்றிய அகண்டப் பிரம்மாகாரமான அந்தக்கரண விருத்தியின் ஸ்திதி நிர்விகல்ப சமாதி எனப்படும். இவ்வாற்றால் சவிகல்ப நிர்விகல்ப ரூபத்தால் சமாதி இருவகையாகின்றது. அவற்றுள், சவிகல்ப சமாதி சாதனமாம். நிர்விகல்ப சமாதி பலனாகும்.
 
சாதனரூப சவிகல்ப சமாதியில் திரிபுடி ரூபத் த்வைதம் பிரதீதியாமாயினும் அந்தத் த்வைதம் இவ்வாற்றால் பிரம்மரூபமாகப் பிரதீதியாகின்றது. மண் விகாரத்தை மண்ரூபமாக அறிதலால், விவேகிக்கு மண் விகாரமாகக் கடாதிகளின் பிரதீதியுண்டாயினும் மண் ரூபமாகவே பிரதீதியாகின்றது. அதுபோல் சவிகல்ப சமாதியில் திரிபுடிரூபத் த்வைதம் பிரம்ம ரூபமாகவே பிரதீதியாகின்றது.
 
நிர்விகல்ப சமாதியிலும் சவிகல்ப சமாதியில் போல் திரிபுடி ரூபத் த்வைதம் இருக்கின்றதாம் ஆயினும் அது பிரதீதியாகின்றதில்லை. அது ஜலத்தில் உப்பைப் போடுவதால் அதில் உப்பு இருந்தாலும் கண்ணிற்கு தெரியாததாக இருப்பது போலவாம்.
 
இவ்வாற்றால் சகிகல்ப நிர்விகல்ப சமாதிகளுக்கு இப்பேதம் சித்தித்தது. சவிகல்ப சமாதியில் பிரம்ம ரூபமாகத் த்வைதம் பிரதீதியாதலும், நிர்விகல்ப சமாதியில் திரிபுடி ரூபத் த்வைதம் பிரதீதியாயாமையுமாம்.
 
சுஷுப்திக்கும், நிர்விகல்ப சமாதிக்கும் இது பேதமாகும். சுஷுப்தியில் அந்தக்கரணம் பிரம்மாகார விருத்திகளின் அபாவம் இருக்கின்றது. நிர்விகல்ப சமாதியில் பிரம்மாகாரமான விருத்தி அநதக்கரணம் இருக்கின்றன. அவற்றின் அபாவமில்லை. இவ்வாற்றால் சுஷுப்தியில் விருத்தி சகித அந்தக்கரணத்தின் அபாவமுண்டாகின்றது. நிர்விகல்ப சமாதியில் விருத்தி சகித அந்தக்கரணம் இருக்கின்றது. ஆனால் அது பிரதீதியாகின்றதில்லை.
 
நிர்விகல்ப சமாதியில் அந்தக்கரணத்தின் எந்தப் பிரம்மாகார விருத்தி உண்டாகின்றதோ, அதற்கு ஹேது சவிகல்ப சமாதியின் அப்யாஸமாம். ஆதலால் சாதனரூப எட்டு அங்கங்களில் சவிகல்ப சமாதி எண்ணப்பட்டிருக்கிறது. நிர்விகல்ப சமாதி பலனாகும்.
 
அந்த நிர்விகல்ப சமாதியும் இருவகைத்தாம். ஒன்று அத்வைத பாவனா ரூபம்  மற்றொன்று அத்வைத அவஸ்தான ரூபமாம். அத்வைதப் பிரம்மகாரமான அந்தக்கரணத்தின் அக்ஞாத விருத்தியோடு கூடியது அத்வைத பாவனா ரூப நிர்விகல்ப சமாதியெனப்படும்.
 
இந்தச் சமாதியில் அப்யாஸம் அதிகமாவதனால் பிரம்மாகார விருத்தியும் சாந்தமாய் விடுகின்றது. ஆதலால், விருத்தியின்றியதனை அத்வைத அவஸ்தான ரூப நிர்விகல்ப சமாதி என்பர். எங்ஙனம் காய்ச்சின இரும்பின் மீது விடப்பட்ட ஜலத்திவலை அவ்விரும்பிலேயே பிரவேசிக்கின்றதோ, அங்ஙனமே அத்வைத பாவனாரூப சமாதியின் திடமான அப்யாஸத்தினால் அத்யந்தப் பரகாசமான பிரம்மத்தில் விருத்தி லயமாகின்றது. அது அத்வைத அவஸ்தான ரூப நிர்விகல்ப சமாதிக்குச் சாதனமாயிருக்கின்றது.
 
அத்வைத அவஸ்தான ரூப சமாதிக்கும், சுஷுப்திக்கும் இவ்வளவு பேதமுண்டு. சுஷுப்தியில் அக்ஞானத்தில் விருத்தியின் லயமுண்டாகின்றது. அத்வைத அவஸ்தான ரூப சமாதியில் பிரம்ம பிரகாசத்தில் விருத்தியின் லயமுண்டாகிறது. சுஷுப்தியின் ஆனந்தம் அக்ஞான ஆவிருதமாயிருக்கின்றது. சமாதியில் நிராவரணமான பிரம்மானந்தத்தின் பானமுண்டாகின்றது.
 
ஆனால், நிர்விகல்ப சமாதியில் நான்கு தடைகள் இருக்கின்றன. அவற்றை நிஷேதம் செய்தல் பொருட்டு அவற்றின் சொரூபங்கள் கூறப்படுகின்றது. லயம், விக்ஷேபம், கஷாயம், ரஸாஸ்வாதம் என்று தடைகள் நான்காக இருக்கிறது. மயக்கத்திலாவது. நித்திரையினாலாவது விருத்தியில்லாமலிருத்தற்கு லயமென்று பெயர். அந்த லயத்தால் சுஷுப்திக்குச் சமானமான அவஸ்தை உண்டாகின்றது. பிரம்மானந்தத்தின் பானமுண்டாவதில்லை. ஆதலால், நித்திரை, மயக்கம்(ஆலஸ்ய) முதலிய காரணங்களால் எப்போது விருத்தி தனது உபாதானமான அந்தக்கரணத்தில் லயமாகின்றதைப் பார்க்கின்றானோ அப்போது யோகியானவன் சாவதானனாய் நித்திரை முதலியவற்றைத தடுத்து விருத்தியை விழிப்பிக்குக. இவ்வாறு லயரூப தடை  விரோதியான நித்திரை ஆலஸ்யம் என்பவற்றின் நிரோதசகித விருத்தியின் பிரவாகரூப விழிப்பை கௌடபாதர் சித்தசம்போதனம் என்று கூறியிருக்கிறார்.
 
விக்ஷேபத்தின் அர்த்தம் இதுவாம். சிட்டுக்குருவிகள் பூனைக்குப் பயந்து தன் கூட்டுக்குள் சென்றுவிடுகின்றது. அதனால் பயத்திலிருந்து விடுபடுகின்றன. மீண்டும் வெளியே வரும்போது அவைகள் பயத்தையே அடைகின்றன. அதுபோல் அனாத்ம பதார்த்தங்களைத் துக்க ஹேதுவென அறிந்து அத்வைதானந்தத்தை விஷயமாக்குவதற்காக அந்தர்முகமாகிய விருத்தி, அதில் விஷயமாக இருக்கும் சேதனம் அதிசூட்சுமமாக இருத்தலால், கொஞ்ச காலமும் விருத்தி நிலைத்தலின்றி அக்காலத்திலேயே சேதன ஸ்வரூப ஆனந்தத்தின் பயன் உண்டாகின்றதில்லை. அதனால் விருத்தி பகிர்முகமாக சென்றுவிடுகின்றது. இவ்வாற்றால் பகிர்முக விருத்தி விக்ஷேபம் என்பபடும். அந்த விருத்தியின் ஸ்திரத் தன்மையின்றிச் சொரூபானந்தத்தின் லாபம் உண்டாகின்றதில்லை. ஆதலால், அந்தர்முக விருத்தியுண்டாயினும் எவ்வளவு காலம் விருத்தி பிரம்மாகாரமாகவில்லையோ அவ்வளவு காலம் பாஹிய பதார்த்தங்களில் தோஷ பாவனையால் விருத்தியை யோகி பகிர்முகமாக விடுகின்றதில்லை. ஆனால் விருத்தியின் அந்தர்முகத் தன்மையினையே நிலைபெறச் செய்வான். விக்ஷேப ரூப விக்னத்தின் விரோதியான யோகியின் முயற்சியை கௌடபாதர் சமம் என்று கூறியிருக்கிறார்.
 
ராகாதி தோஷத்தினைக் கஷாயம் என்பர். ராகாதி தோஷங்கள் இருவகையாம். ஒன்று பாஹியமாம், மற்றொன்று ஆந்தரமாம். எவற்றிற்கு புத்திரன், பெண், சொத்து விஷயங்கள் இருக்கின்றதோ அவைகள் பாஹியமாம். சென்ற காலத்தின் அல்லது வரும் காலத்தின் சிந்தனாரூப ராச்சியம் ஆந்தரமெனப்படும். இவ்விருவகை ராகாதிகளும் சமாதியில் பிரவிருத்தித்த யோகியினிடத்துச் சம்பவிக்காது. ஏனெனின், சித்தத்திற்கு ஐந்து பூமிகைகள் இருக்கின்றன. அவைகள் க்ஷேபம், மூடத்தன்மை, விக்ஷேபம், ஏகாக்கிரத்தன்மை, நிரோதம் ஆகியவைகளாகும். அவற்றுள் உலகவாசனை, தேகவாசனை, சாஸ்திர வாசனை என்பவைகள் ரஜோகுணத்தின் பரிணாமங்களாகிய திட அனாத்மா வாசனையை க்ஷேபம் என்பர். நித்திரை, ஆலஸ்ய முதலியன தமோகுண பரிணாமங்களை மூடத்தன்மை என்பர். தியானத்தில் பிரவிருத்தித்த சித்தம் வெளியே செல்வதை விக்ஷேபம் என்பர். அந்தக்கரணத்தின் அதீத பரிணாமமும், வர்த்தமான பரிணாமமும் சமானாகாரமாதலை ஏகாக்கிரத்தன்மை என்பர்.
 
இந்த ஏகாக்கிரத் தன்மையின் லட்சணம் யோக சூத்திரத்தில் பதஞ்சலி பகவானால் கூறப்பட்டிருக்கிறது. அதன் தாத்பர்யம் இதுவாம். சமாதி காலத்தில் யோகியின் அந்தக்கரணத்தில் ஏகாக்கிரத் தன்மையுண்டாகின்றது. அந்த ஏகாக்கிரகத்தன்மை விருத்தியின் அபாவரூபமன்று. ஆனால் சமாதி காலத்தில் உண்டாம். அந்தக்கரணத்தின் பரிணாமங்களெல்லாம் பிரம்மத்தினையே விஷயம் செய்கின்றன. ஆதலால், அந்தக்கரணத்தின் அதீத பரிணாமமும் வர்த்தமான பரிணாமமும் கேவலம் பிரம்மாகாரமாதலால் சமானாகாரமாகின்றன. அந்த ஏகாக்கிரத்தன்மையின் விரிவை நிரோதமென்பர்.
 
இந்த ஐந்து பூமிகைகளும் அந்தக்கரணத்தினவாம். பூமிகை என்பது அவஸ்தையாம். இவைகளோடு கூடிய அந்தக்கரணத்திற்கு முறையே க்ஷிப்தம், மூடம், விக்ஷிப்தம், ஏகாக்கிரம், நிருத்தம் என்று பெயராம். அவற்றுள் க்ஷிப்த, மூட அந்தக்கரணங்களுக்கோ சமாதியில் அதிகாரம் இல்லை. விக்ஷிப்த அந்தகரணத்திற்கு அதிகாரமுண்டு. ஏகாக்கிர, நிருத்த அந்தக்கரணங்கள் சமாதி காலத்தில் உண்டாகின்றன. இது யோக சாஸ்திரத்தில் கூறப்பட்டிருக்கின்றது.
 
ராகாதி தோஷத்தோடு கூடிய அந்தக்கரணம் க்ஷிப்தமாகவே இருக்கின்றது. அந்த க்ஷிப்த அந்தக்கரணத்திற்கு யோகத்தில் அதிகாரமில்லை. ஆகையால் ராகாதி தோஷ ரூப கஷாயம் சமாதிக்கு தடையென்று கூறுவது பொருந்தாது என்று சந்தேகித்தால் அதற்கான விளக்கம் இது. பாஹியமாகவோ, ஆந்தரமாகவோ இருக்கும் ராகாதிகள் க்ஷிப்த அந்தக்கரணத்திலேயே உண்டாகின்றன. அந்த அந்தக்கரணத்திற்கு அதிகாரமுமில்லை. ஆயினும் அனேக ஜன்மங்களில் முன் அனுபவிக்கப்பட்ட பாஹிய ஆந்தர ராகத் துவேஷங்களின் சூட்சும சம்ஸ்காரம் விக்ஷிப்தாதியையுடைய அந்தக்கரணத்திலும் சம்பவிக்கும். ஆதலால், ராகத்துவேஷங்களுக்குக் கஷாயமென்று பெயரில்லை. ஆனால், ராகத் துவேஷாதிகளின் சம்ஸ்காரத்திற்குக் கஷாயமென்று பெயராம். அந்தச் சம்ஸ்காரம் அந்தக்கரணம் இருக்கும் வரையில் நீங்குவதில்லை. ஆதலால் சமாதி காலத்திலும் அந்தக்கரணத்திலிருக்கின்றது. ஆனால், ராகத்துவேஷாதிகளின் உற்பூத சம்ஸ்காரம் சமாதிக்கு விரோதமாம், அனுற்பூதம் விரோதியன்று. வெளிப்பட்டதனை உற்பூத் என்பர், வெளிப்படாததனை அனுற்பூதம் என்பர்.
 
சமாதியில் பிரவிருத்தித்த யோகிக்கு ராகத்துவேஷங்களினது சம்ஸ்காரத்தின் பிரகடத்தன்மையுண்டாமையின் அதனை விஷயத்தில் தோஷ திருஷ்டியால் அமிழ்த்த வேண்டும். விக்ஷேபத்திற்கும், கஷாயத்திற்கும் இப்பேதமுள்ளது. பாஹிய விஷயாகார விருத்திக்கு விக்ஷேபமென்று பெயர்.
 
யோகியின் முயற்சியால் அங்கு விருத்தி அந்தர்முகமாயினும், ராகாதிகளின் உற்பூத சம்ஸ்காரத்தினால் அந்தர்முகமான விருத்தியும் அடக்கப்பட்டுப் பிரம்மத்தை விஷயம் செய்கின்றதில்லையோ அவ்விருத்தியினைக் கஷாயம் என்பர். விஷயத்தில் தோஷதர்சனத்தோடு கூடிய யோகியின் பிரயத்னத்தினால் கஷாயமாகிய தடை நீங்கிவிடுகின்றது.
 
ரஸாஸ்வாதத்தின பொருள் இதுவாம். யோகிக்குப் பிரம்மானந்தத்தின் அனுபவமுண்டாகின்றது. விக்ஷேப ரூப துக்கத்தின் நிவிருத்தியின் அனுபவம் உண்டாகின்றது. சிலவிடத்துத் துக்க நிவிருத்தியினாலும் ஆனந்தம் உண்டாகின்றது.
 
சுமையைத் தூக்கும் புருஷனுக்குச் சுமையை இறக்குவதனால் ஆனந்தம் உண்டாகின்றது. அதை அடைவதற்கு வேறு விஷயம் காரணமன்று  சுமையாலுண்டான துக்கத்தின் நிவிருத்தியினால் எனக்கு ஆனந்தம் உண்டாயிற்று என்ற கூறுகின்றான். ஆதலால் துக்க நிவிருத்தியும் ஆனந்தத்திற்கு ஏதுவாம். அங்ஙனமே. யோகிக்குச் சமாதியில் விக்ஷேபத்தால் உண்டான துக்க நிவிருத்தியினால் எந்த ஆனந்தம் உண்டாகின்றதோ அதன் அனுபவத்திற்கு ரஸாஸ்வாதம் என்று பெயர்.
 
துக்க நிவிருத்தியினாலுண்டான ஆனந்தத்தின் அனுபவத்தினாலேயே யோகி சாந்தி அடைந்து விடின் சகல உபாதிகளுமின்றிய பிரம்மானந்தாகார விருத்தியின் அபாவத்தினால் அதன் அனுபவம் சமாதியில் உண்டாகாது. ஆதலால் துக்க நிவிருத்தியாலுண்டாகும் ஆனந்தத்தின் அனுபவ ரூப ரஸாஸ்வாதமும் சமாதியில் தடையாகும்.
 
விரும்பிய பதார்தத்தை பிராப்தியின்றியம் விரோதியின் நிவிருத்தியால் ஆனந்தம் உண்டாகின்றதென்பதில் வேறு திருஷ்டாந்தம். பூமியில் புதையல் இருக்கின்றது. அது கொடிய விஷமுடைய சர்ப்பத்தினால் பாதுகாக்கப்பட்டு இருக்கின்றது. அங்கு புதையலை அடைவதன் முன்னும், அதனை அடைவதற்கு விரோதியாயிருந்த சர்ப்பத்தின் நிவிருத்தியினாலும் ஆனந்தம் உண்டாகின்றது. அங்கு சர்ப்ப நிவிருத்தியாலுண்டான ஆனந்தத்தில் ஒருவன் திருப்தியடைந்து, புதையலெடுக்கும் முயற்சியை விட்டுவிடின் புதையலை அடைதலாலுண்டாகும் பரமானந்தத்தின் அடைவுண்டாகாது. அதுபோல அத்வைதப் பிரம்மரூபம் புதையலாம், தேகாதி அனாத்ம பதார்த்தங்களின் பிரதீதிரூப விக்ஷேபம் சர்ப்பமாம். விக்ஷேப ரூப சர்ப்பத்தின் நிவிருத்தியால் உண்டாகும் அவாந்தர ஆனந்த ரூப ரஸத்தின் அனுபவம் ஆஸ்வாதனமாம். அது புதையல் வடிவ அத்வைதப் பிரம்மத்தினை அடைவதாலுண்டாகும் மகா ஆனந்தத்தின் அடைவதற்கு பிரதிபந்தகமாயிருத்தலால் தடையெனப்படுகிறது.
 
ரஸாஸ்வாதத்திற்கு இது வேறு விளக்கமும் கொடுக்கப்பட்டிருக்கின்றது. சவிகல்ப சமாதிக்கு பின் நிர்விகல்ப சமாதி உண்டாகின்றது. சவிகல்ப சமாதியில் திரிபுடி பிரதீதியாகின்றது. ஆதலால் சவிகல்ப சமாதியின் ஆனந்தம் திரிபுடி ரூப உபாதி சகிதமாயிருத்தலால் ஸோபாதிகம் எனப்படுகிறது. நிர்விகல்ப சமாதியில் திரிபுடி பிரதீதியாகின்றதில்லை. ஆகையால், நிர்விகல்ப சமாதியில் நிருபாதிக ஆனந்தமுண்டாகின்றது. இவ்வாற்றால் சவிகல்ப சமாதியின் பின்னரும் நிர்விகல்ப சமாதியின் ஆரம்பத்திலும் சவிகல்ப சமாதியின் சோபாதிகானந்தம் விடமுடியாது. அனுபவிக்கப்படுகின்றது  அது ரஸாஸ்வாதம் எனப்படும். ஆதலால் விக்ஷேப நிவிருத்தியாலுண்டாகும் ஆனந்தத்தின் அனுபவம், அல்லது சவிகல்ப சமாதியினது ஆனந்தத்தின் அனுபவம் ரஸாஸ்வாதம் எனப்படும். அவ்விருவித ரஸாஸ்வாதங்களும் நிர்விகல்ப சமாதியின் பரமானந்தானுபவத்திற்கு விரோதிகளாதலால் தடைகளாகின்றன. ஆதலால் ரஸாஸ்வாதத்தினையும் தியாகம் செய்ய வேண்டும்.
 
இவ்வாறு நிர்விகல்ப சமாதியில் நான்கு தடைகளிருக்கின்றன. அந்த நான்கு தடைகளும் சமாதியின் ஆரம்பத்திலுண்டாகின்றன. ஆதலால் சாவதானமாய் நான்கு தடைகளையும் தடுத்துச் சமாதியில் பரமானந்தத்தினை ஞானி அனுபவிக்கின்றான். அவனையே ஜீவன்முக்தன் என்பர்.
 
இவ்வாற்றால் ஞானியின் சித்தம் நிராலம்பனமாயிருக்கின்றதில்லை. எப்பொழுது பிராரப்த பலத்தால் சமாதியினின்றும் எழுகின்றானோ அப்போதும் அவனுக்குச் சமாதியில் அனுபவித்த பரமானந்தத்தின் ஸ்மிருதி உண்டாகின்றது. ஆதலால் எழுந்த காலத்திலும் ஞானியின் சித்தம் நிராரம்பனமாயில்லை.
 
போஜனாதிகளிலுண்டாகும் ஞானியின் பிரவிருத்தி கேவலம் பிராரப்தத்தால் உண்டாகின்றது. ஆனால், போஜனாதி வியவகாரங்களில் ஞானி துக்கம் இருக்கின்றதாக நினைத்துப் பிரவிருத்திக்கின்றான். எனெனின், போஜனாதிகளில் பிரவிருத்தியும் சமாதி சுகத்திற்கு விரோதியாகும். யாருக்கு சரீர நிர்வாகமான போஜனாதிப் பிரவிருத்தியே துக்கரூபமாய்ப் பிரதீதியாகின்றதோ அவனுக்கு அதிகப் பிரவிருத்தி உண்டாவதில்லை. இவ்விதமாக அனேக ஆச்சாரியர்கள் இந்தப் பட்சத்தையே எழுதி இருக்கின்றார்கள். ஜீவன் முக்தியின் ஆனந்தமும் பாஹியப் பிரவிருத்தியில் உண்டாகின்றதில்லை. ஆனால் நிவிருத்தியில் உண்டாகின்றது. ஆதலால் ஜீவன் முக்தியின் சுகத்தை இச்சிக்கின்ற ஞானிக்குப் பாஹியப் பிரவிருத்தி உண்டாகின்றதில்லை.
 
ஞானிக்கு நிவிருத்தியிலும் நியமமிருப்பதாகக் கூறுவது பொருந்தாது. ஏனெனில், நிவிருத்தியிலாவது பிரவிருத்தியிலாவது வேதத்தின் ஆக்ஞாரூப விதியோ ஞானிக்கு இருப்பதில்லை. ஞானிக்கு வியவகாரத்தில் நியமம் இல்லாமையால் ஞானி நிரங்குசனாவான். அவன் வியவகாரம் பிராரப்தத்தினால் உண்டாகின்றது. ஞானியின் பிராரப்தம் பிக்ஷா போஜன மாத்திரத்தில் பிரவிருத்தி உண்டாகின்றது. யாருக்கு  பிராரப்தம் அதிக போதத்திற்கு ஹேதுவாகின்றதோ, அவனுக்கு அதிகத்திலும் பிரவிருத்தி உண்டாகின்றது. யார் பிராரப்தம் பிக்ஷா போஜன மாத்திரத்திற்கு ஹேதுவாகின்றதோ அவனுக்கே ஞானமுண்டாகும். யார் பிராரப்தம் அதிக வியவகாரத்திற்கு ஹேதுவாகின்றதோ அவனுக்கு ஞானமுண்டாவதில்லை. ஆதலால் பிக்ஷா போஜனாதி வியவகாரத்திலும் அதிக வியவகாரம் ஞானிக்குண்டாவதில்லை. யாருக்கு அதிகப் பிரவிருத்தி உண்டாகின்றதோ அவன் ஞானியல்லன் என்று ஒருவன் கூறினால் அது சரியில்லை. ஏனெனின், யாக்ஞவல்கியர், ஜனகர் முதலியோர் ஞானிகளெனப்படுகின்றனர். சபையில் ஜயமடைந்து தனத்தைச் சேர்க்கும் வியவகாரம் யாக்ஞவல்கியர்க்கும் ராஜ்ய பர்பாலன வியவகாரம் ஜனகருக்கும் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. மேலும் வாசிஷ்ட கிரந்தத்தில் அனேக ஞானி புருஷர்களின் வியவகாரம் பலவிதமாக கூறப்பட்டிருக்கின்றது. ஆதலால், ஞானியின் பிரவிருத்தியிலாவது நிவிருத்தியிலாவது நியமமில்லை.
 
யாக்ஞவல்கியர் சபையில் ஜயமடைந்த பின்னர் வித்வத் சன்னியாஸ ரூப நிவிருத்தியையே தரித்தார். அன்றியும், பிரவிருத்தியில் துக்கத்திற்கு ஹேதுவான அனேக தோஷங்களையும் கூறியிருக்கின்றாராயினும், யாக்ஞவல்கியர்க்கு வித்வத் சன்னியாஸத்தின் பூர்வம் ஞானமிருந்ததில்லை என்று கூறுதல் பொருந்தாது. ஆனால், ஞானமோ முன்னும் இருந்தது. ஆயினும் வித்வத் சன்னியாஸத்திற்கு முன் ஜீவன் முக்தியின் ஆனந்தம் அடையப்படவில்லை. ஆதலால் ஜீவன் முக்தியின் ஆனந்தத்தின் பொருட்டுச் சேர்த்து வைத்திருந்ததையெல்லாம் தியாகம் செய்துவிட்டார். அவருடைய பிராரப்தம் சிறிது காலம் அதிக போகத்திற்கு ஏதுவாக இருந்தது. பிற்காலம் சொற்ப போகத்திற்கு ஏதுவாயிருந்தது. ஆதலால் முதலிலோ அவருக்கு அருவருப்பில்லாத அதிக போகமும் பின் அருவருப்பினால் சர்வ போகத் தியாகமும் உண்டாயின.
 
ஜனகருடைய பிராரப்தம் மரணம்வரை ராஜ்ய பர்பாலனாதி ஐஸ்வர்ய போகத்திற்கு ஹேதுவாயிருந்தது. ஆதலால் எப்போதும் தியாகத்தின் அபாவமே இருந்தது. போகத்தில் அருவருப்பும் அவருக்கு உண்டாகவில்லை. வாமதேவாதிகளுடைய பிராரப்தம் சொற்ப போகத்திற்கு ஹேதுவாக இருந்தது. அவர்களுக்கு எப்போதும் போகத்தில் அருவருப்பு இருந்தமையின், பிரவிருத்தியின் அபாவமே கூறப்பட்டிருக்கிறது. சிகித்துவஜனுக்கு ஞானத்தின் பின் அதிகப் பிரவிருத்தி உண்டாயிருந்ததாக வாசிஷ்டத்தில் கூறப்பட்டு இருக்கின்றது.
 
இவ்வாறு ஞானிகளுக்கு அனேகவிதமான விலக்ஷண வியவகாரங்கள் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. அவர்கள் எல்லோருக்கும் ஞானம் சமானமாம். அதன் பயனாகிய மோட்சமும் சமானமாகும். பிராரப்த பேதத்தால் வியவகாரத்தில் பேதமிருக்கின்றது. வியவகாரம் குறைதலால் ஜீவன்முக்தியின் சுகம் அதிகப்படுகின்றது. வியவகாரம் அதிகரித்தலால் ஜீவன் முக்தியின் சுகம் குறைகின்றது.
 
இதில் சிலர் இவ்வாறு சந்தேகிக்கின்றனர். ஜீவன் முக்தியின் சுகத்தை விட்டுத் துச்சமான போகத்தில் பிரவிருத்திக்கின்றவன் விதேக மோட்சத்தையும் விட்டு வைகுண்டாதி லோகங்களை இச்சித்து அந்த லோகங்களுககுச் செல்வான். இந்த சந்தேகம் தவறானது. ஏனெனின், ஜீவன் முக்திச் சுகத்தின் தியாகமும் போகத்தில் பிரவிருத்தியும் ஞானயின் பிராரப்த பலத்தினால் சம்பவிக்கின்றன. விதேக மோட்சத்தின் தியாகமும் பரலோகம் செல்வதும் சம்பவிக்கின்றதில்லை. ஏனெனின், ஞானியின் பிராணன் வெளியில் செல்வது கிடையாது. ஆதலால் பரலோகத்தின் கமனம் சம்பவிப்பதில்லை. விதேக மோட்சத்தின் தியாகமும் சம்பவிப்பதில்லை. ஏனெனின், ஞானத்தினால் அக்ஞானத்தின் நிவிருத்தி உண்டாய்ப் பிராரப்த போகத்தின் பின் ஸ்தூல சூட்சும சரீராகாரமான அக்ஞானம் சேதனத்தில் லயமாதலே விதேக மோட்சமாகும். மூலாக்ஞானம் எஞ்சியிருப்பின் நஷ்டமான அக்ஞானம் மீண்டும் உற்பத்தியாயினும் விதேக மோட்சம் சித்திக்கின்றதில்லை. அந்த மூல அக்ஞானத்திற்கு விரோதியான ஞானமுண்டாகவே அக்ஞானம் எஞ்சி இருப்பதில்லை. பிரமாணத்தால் நாசமான அக்ஞானம் மீண்டும் உற்பத்தி ஆவதில்லை. ஆதலால் விதேக மோட்சத்தின் அபாவமுண்டாகின்றதில்லை.
 
விதேக மோட்சத்தின் தியாகத்திலும், பரலோக அடைவதிலும் ஞானிக்கு இச்சையும் பொருந்துகின்றதில்லை. ஏனெனின், ஞானிக்கு இச்சை கேவலம் பிராரப்தத்தினால் உண்டாகின்றது. எவ்வளவு சாமக்கிரிகளின்றிப் பிராரப்தத்தின் போகம் சம்பவிக்கின்றதில்லையோ அவ்வளவு சாமக்கிரிகளைப் பிராரப்தம் உண்டாக்குகின்றது. இச்சையின்றிப் போகம் சம்பவிக்கின்றதில்லை. ஆதலால் ஞானியின் இச்சையும் பிராரப்தத்தின் பலனாகும்.
 
அன்னிய லோகத்திலாவது, இந்த லோகத்திலாவது அன்னிய சரீரத்தின் சம்பந்தம் ஞானிக்குப் பிராரப்தத்தினாலும் உண்டாகின்றதில்லை என்று பூர்வம் இந்த அத்தியாயத்தில் பிரதிபாதன் செய்யப்பட்டிருக்கின்றது. ஆதலால் ஞானிக்குப் பிராரப்தத்தினால் விதேக மோட்சத்தின் தியாகத்திலாவது, பரலோக அடைவதிலாவது இச்சை உண்டாகின்றதில்லை.
 
ஜீவன்முக்திச் சுகத்திற்கு விரோதியான வர்த்தமான சரீரத்திலுள்ள அதிக போகத்தின் இச்சையோ, பிக்ஷா போஜனாதிகளில் போல் ஜனகாதிகளுக்கு சம்பவிக்கின்றது.
 
இவ்விடத்து இது ரகசியமாம். ஞானியின் பாஹியப் பிரவிருத்தி ஜீவன் முக்திக்கு விரோதியன்று. ஆனால், ஜீவன் முக்தியின் விலக்ஷண சுகத்திற்கு விரோதியாம். ஏனெனின், ஆத்மா நித்திய முக்தமாகும். அவித்யாவினால் அதற்குப் பந்தம் பிரதீதியாகின்றது. எந்தக் காலத்தில் ஞானம் உண்டாகின்றதோ அந்தக்காலத்தில் அவித்யாவினால் உண்டான பந்தப் பிராந்தி உண்டாகின்றதில்லை. ஞானமுண்டான பின்னர்ப் பந்தப் பிராந்தி உண்டாகின்றதில்லை. சரீரத்தோடு கூடியிருப்பவனுக்குப் பந்தப் பிராந்தியின் அபாவமே ஜீவன்முக்தியென்று கூறப்படும். தேகாதிகளின் பிரவிருத்தியிலும் நிவிருத்தியிலும் ஞானிக்கு ஆத்மாவில் பந்தப் பிராந்தி உண்டாவதில்லை. ஆதலால் பாஹியப் பிரவிருத்தியினாலும் ஜீவன் முக்தி நிவிருத்தி ஆகின்றதில்லை. ஆயினும் பாஹியப் பிரவிருத்தியில் ஜீவன் முக்தனுக்கு விலக்ஷண சுகமுண்டாகின்றதில்லை. ஏகாக்கிரத்தன்மை ரூப அந்தக்கரண பரிணாமத்தினால் சுகமுண்டாகின்றது. அந்த ஏகாக்கிரத் தன்மையாகிய பரிணாமம் பாஹிய விருத்தியில் உண்டாகின்றதில்லை.
 
இவ்வாற்றால் பிராரப்தத்தினால் ஞானிகளின் வியவகாரம் பலவிதமாக இருக்கின்றது. ஆனால், யாருடைய பிராரப்தம் அதிகப் பிரவிருத்திக்கு ஹேதுவாக இருக்கின்றதோ அவருடைய பிராரப்தம் மந்தப் பிராரப்தம் எனப்படுகிறது. ஏனெனின், அதிகப் பிரவிருத்தி ஏகாக்கிரத் தன்மைக்கு விரோதியாகவே இருக்கின்றது. ஏகாக்கிரத் தன்மையின்றி நிருபாதிக ஆனந்தம் பிரதீதியாகின்றதில்லை. இது சமாதி நிரூபணத்தில் கூறப்பட்டிருக்கின்றது.
 
ஞானிக்குச் சகல அனாத்ம பதார்த்தங்களிலும் மித்யா புத்தி உண்டாகின்றது, ராகம் உண்டாகின்றதில்லை. ஆதலால் பிரவிருத்தி சம்பவிக்காது என்று முன்பு கூறப்பட்டது. அச்சங்தேகமும் பொருந்தாது. ஏனெனின், தேகத்தில் மித்யா புத்தியும் ஞானிக்கு உண்டாகின்றதாம். ஆயினும், தேகத்திற்கு அனுகூலமான பிக்ஷாதிகளில் கேவலம் பிராரப்தத்தினால் பிரவிருத்தி உண்டாகின்றது. எந்த ஞானிக்கு அதிக போகத்தின் பொருட்டுப் பிராரப்தம் இருக்கின்றதோ அந்த ஞானிக்கு அதிகப் பிரவிருத்தியும் உண்டாகிறது.
 
எங்ஙனம் வித்தையாடியின் வேடிக்கையை மித்யாயென்றறிந்து அதைப் பார்க்க எல்லா ஜனங்களும் பிரவிருத்திக்கின்றார்களோ, அங்ஙனமே சர்வ பதார்த்தங்-களிலும் ஞானிக்கு மித்யா புத்தியிருக்கினும் பிரவிருத்தி உண்டாகின்றது.
 
யாருக்கு எந்தப் பதார்த்தத்தில் தோஷ திருஷ்டியிருக்கின்றதோ அவருக்கு அந்தப் பதார்த்தத்தில் பிரவிருத்தி உண்டாகின்றதில்லை. ஞானிக்கு அனாத்ம பதார்த்தத்தில் தோஷ திருஷ்டியிருக்கின்றது, ராகமில்லை. ஆதலால் பிரவிருத்தி இருக்கும் என்பதில்  பொருந்துகின்றதில்லை என்று கூறினால் அதுவும் பொருந்தாது. ஏனெனின். எந்த அபத்தியம் செய்வதால் ரோகியால் அன்வய வியதிரேகங்களால் தோஷமிருப்பதாக நிச்சயிக்கப்பட்டிருக்கின்றதோ, அந்த அபத்தியம் செய்வதில் பிராரப்தத்தால் எங்ஙனம் ரோகிக்கு பிரவிருத்தி உண்டாகின்றதோ, அங்ஙனமே ஞானிக்கு தோஷ திருஷ்டியிருப்பினும் பிராரப்தத்தினால் சர்வ வியவகாரங்களிலும் பிரவிருத்தித்தல் பொருந்துகின்றது. இவ்வாற்றால் ஞானியின் வியவகாரத்திற்கு நியமமில்லை.
 
இந்தப் பட்சம் வித்யாரண்ய ஸ்வாமிகளால் விஸ்தாரமாய்த் திருப்தி தீபத்தில் பிரதிபாதனம் செய்யப்பட்டிருக்கிறது. ஆதலால் தத்துவதிருஷ்டியின் விவகாரம் நியமமின்றி இருக்கின்றது. சமாதிரூப நியமவிதியைக் கேட்டுத் தத்துவதிருஷ்டி சிரிக்கின்றான்.
 
இவ்வாறு சிறிதுகாலம் சஞ்சாரம் செய்து நல்ல ஞானமடைந்த தத்துவதிருஷ்டி தனது பிராரப்த போகங்களை அனுபவித்தான். பின்னர் அவன் பிராணன் அவ்விடத்திலேயே லீனமாய்விட்டது.
 
பிராரப்த போகத்தின் பின்னர் ஞானியின் பிராணன் கமனம் செய்வதில்லை. ஆதலினால் தத்துவதிருஷ்டியின் பிராணன் லீனமாய்விட்டதென்று கூறப்பட்டது. ஞானிக்கு சரீரத்தை விடுவதில் கால விசேஷங்களின் அபேக்ஷையில்லை. உத்தராயணத்திலாவது தட்சிணாயத்திலாவது சரீரத்ததை விடுதல் கூடும். எவ்விதத்தினாலும் அவன் முக்தனே. அங்ஙனமே தேச விசேஷத்தின் அபேக்ஷையுமில்லை. காசி முதலிய புண்ணிய தேசங்களிலாவது, மிக மலின தேசங்களிலாவது ஞானிக்குத் தேக வீழ்ச்சியுண்டாம். எவ்விதத்தினாலும் அவன் முக்தனே. அங்ஙனமே ஆஸன விசேஷங்களின் அபேக்ஷையுமில்லை. பூமியில் சவாசனத்திலிருந்து கொண்டாவது, சித்தாசனத்திலிருந்து கொண்டாவது சரீரத்தை விடுதல் கூடும்.
 
அங்ஙனமே சாவதானமாய்ப் பிரம்ம சிந்தனை செய்து கொண்டாவது ரோகத்தினால் வியாகூலத்தையடைந்து ஐயோ, ஐயோ என்று அலறிக் கொண்டாவது தேகத்தை விடுதல் கூடும். எவ்விதத்தினாலும் அவன் முக்தனே. ஏனெனின், எந்தக் காலத்தில் ஞானத்தால் அக்ஞானம் நிவிருத்தியாயிற்றோ, அந்தக் காலத்திலேயே ஞானி முக்தனாகிவிட்டான். ஆதலால் ஞானிக்கு விதேக மோட்சத்தில் தேச கால ஆசனாதிகளின் அபேக்ஷையில்லை.
 
எங்ஙனம் ஞானிக்குத் தேக வீழ்ச்சியில் தேச காலாதிகளின் அபேக்ஷை இல்லையோ, அங்ஙனமே ஞானத்தின் நிமித்தமான சிரவணத்திலும் தேச கால ஆசனாதிகளின் அபேக்ஷையில்லை.
 
உபாசகனுக்கு தேசகாலாதிகளின் அபேக்ஷையிருக்கின்றது. பீஷ்மர் உத்தராயணத்திலன்றிப் பிராணத் தியாகம் செய்யவில்லையாயினும், பீஷ்மர் முதலியோர் அதிகாரி புருஷர்களாவர். ஆதலால் உபாஸகர்களுடைய உபதேசத்தின் பொருட்டு அவர்கள் காலவிசேஷத்தை அபேக்ஷித்தார்கள்.
 
வசிஷ்டர், பீஷ்மர் முதலியோர் அதிகாரிகளாக இருந்ததால்தான், அவர்களுக்கு அனேக ஜன்மங்கள் உண்டாயின. ஏனெனின், அதிகாரி புருஷனுக்கு ஒரு கல்பம்வரை பிராரப்தமிருக்கின்றது. கல்பம் முடிந்தாலன்றி விதேக மோட்சம் உண்டாகின்றதில்லை. கல்பத்திற்குள்ளேயே அவர்களுக்கு இச்சையின் வலியால் அனேக சரீரங்கள் உண்டாகின்றன. அங்ஙனமாயினும் ஆத்ம ஸ்வரூபத்தில் அவர்களுக்கு ஜனன மரணப் பிராந்தி உண்டாகின்றதில்லை. ஆதலால் அவர்கள் ஜீவன் முக்தர்களாவர். இந்த அதிகாரி புருஷர்களின் வியவகார முற்றும் பிறருடைய உபதேச நிமித்தமாகவே இருக்கின்றது.  ஏனைய ஞானிகளின் வியவகாரத்தில் ஒரு நியமமுமில்லை. இந்த அபிப்பிராயத்தால் தத்துவதிருஷ்டியின் தேகவீழிச்சிக்குத் தேசகால ஆசனாதிகள் ஒன்றம் கூறப்படவில்லை.
 
இரண்டாவது சிஷ்யனாகிய அதிருஷ்டியானவன் அந்தக் கங்கைக்கரையை சுபஸ்தானமாகக் கொண்டு எகாந்தமும், அதிபவித்திரமுமான இடத்தில் பிரம்மத் தியானம் செய்து சாஸ்திரப்படி தேகத்தை விட்டு முற்கூறிய மார்க்கமாய்ச் சென்று பிரம்மத்தை அடைந்து அதிக ஆனந்தத்தை அடைந்தான்.
 
எங்ஙனம் ஞானிக்கு தேசகாலங்களின் அபேக்ஷையில்லையோ அங்ஙனமே உபாஸகனுக்கு அதற்கு எதிர்மறையாக (தேசகாலங்களின் அபேக்ஷை உண்டென்று) அறிக.
 
உத்தமமான தேசங்களிலும், உத்தமமான உத்தராயணாதி காலங்களிலும் உபாஸகன் சரீரத்தைவிடின் அப்போது உபாஸனையின் பலனுண்டாகின்றது. ஞானிக்கு மரண சமயத்தில் சாவதானத்தன்மையால் ஞேயத்தின் ஸ்மிருதி இருக்கவேண்டுமென்னும் அபேக்ஷையில்லை. உபாஸகனுக்கு மரண சமயத்தில் தியேயத்தினது ஸ்வரூபத்தின் ஸ்மிருதி இருத்தல் வேண்டும் என்னும் அபேக்ஷை இருக்கின்றது.
 
எந்தத் தியேயத்தை முன்னர்த் தியானம் செய்திருக்கின்றானோ அந்தத் தியேயத்தின் ஸ்மிருதி மரண சமயத்திலுண்டானால் அப்போது உபாஸனையின் பலனுண்டாகின்றது. எங்ஙனம் தியேயத்தின் ஸ்மிருதி வேண்டுமோ அங்ஙனமே, தியேயப் பிரம்மத்தை அடைய 5வது அத்தியாயத்தில் கூறிய மார்க்கத்தின் ஸ்மிருதியும் வேண்டும். ஏனெனின், மார்க்க சிந்தனையும் உபாஸனைக்கு அங்கமாம்.
 
ஞானத்தின் பொருட்டுச் செய்யும் சிரவணத்தில் தேசகால ஆசனங்களின் அபேக்ஷையில்லை. தியானத்தில் உத்தமமான தேசம், நிரந்தரமான காலம், சித்தாதி ஆசனங்கள் முதலியன அபேக்ஷிக்கப்படுகின்றன. அதனால் அதிருஷ்டிக்கு உத்தம தேசமான கங்காதீர்த்திலிருப்பும் மரண சமயத்திலும் யோக சாஸ்திரக் கிரமப்படித் தேகவீழ்ச்சியும் கூறப்பட்டன.
 
சகல சாஸ்திரங்களுக்கும் பிரம்ம ஞானத்தின் காரணத் தன்மை.
மூன்றாவது சிஷ்யனாகிய தர்க்கதிருஷ்டி குருமுகமாக உபதேசம் பெற்று, கேட்ட அர்த்தத்தில் பிற சாஸ்திரங்களின் விரோதத்தை தள்ளுவதற்காகச் சர்வ சாஸ்திரங்களின் அபிப்பிராயத்தையும் விசாரணை செய்து இவ்வாறு நிச்சயம் செய்தான்.
 
சர்வ சாஸ்திரங்களின் பரமப் பிரயோஜனம் மோட்சமாம். மோட்சத்திற்கு சாதனம் ஞானமாம். அந்த ஞானம் அத்வய நிச்சய ரூபமாம். பேத நிச்சயம் யதார்த்த ஞானமன்றாம். எல்லா சாஸ்திரங்களும் சாட்சாத்தாகவாவது, பரம்பரையாகவாவது பிரம்மஞானத்திற்கு ஹேதுக்களாம்.
 
ஸம்ஸ்கிருத வைகரி வாக்கின்படி பதினெட்டுப் பிரஸ்தானங்களிருக்கின்றன. அவற்றுள் சில கர்மத்தைப் பிரதிபாதனம் செய்கின்றன. சில விஷய சுகத்தின் உபாயங்களைக் கூறுகின்றன. சில பிரம்மத்திற்குப் பின்னமான தேவதைகளின் உபாஸனையைப் போதிக்கின்றன.
 
அங்ஙனமே ஞானத்தின் பொருட்டுள்ள நியாய சாங்கியாதி சாஸ்திரங்களும் பேத ஞானத்தையே யதார்த்த ஞானமென்று கூறுகின்றன. ஆதலால் எல்லாவற்றிற்கும் அத்வைதப் பிரம்மத்தைப் போதிக்கும் தன்மை பொருந்தாது. ஆயினும், சகல சாஸ்திரங்களின் கர்த்தாக்களும் சர்வக்ஞர்களாயும் கிருபாநிதிகளாயுமிருக்கின்றார்கள். ஆதலால் அவர்களால் செய்யப்பட்ட மூல சூத்திரங்களின் அர்த்தம் வேதானுசாரமாகவே இருக்கின்றது. மூல சூத்திரகாரருடைய அபிப்பிராயங்களுக்கு விலக்ஷணமாய் சிலர் விளக்கவுரை செய்தார்கள். ஆனால் சகல சாஸ்திரங்களின் அர்த்தமும் வேதானுசாரமாகவே இருக்கின்றது. இதைத் தர்க்கதிருஷ்டி உத்தம சம்ஸ்காரத்தால் நிச்சயம் செய்தான்.
 
பிரம்ம வித்யாவின் 18 பிரஸ்தானங்கள் இவைகளாம். 4-வேதங்கள், 4-உபவேதங்கள், 6-வேதாங்கங்கள், புராணம், நியாயம், மீமாம்சை, தர்மசாஸ்திரம் என்றிவ்வாறு வைகரி வாக்குரூப வித்யாவின் 18 வகைகளாம். அவற்றைப் பிரஸ்தானங்கள் என்பர்.
 
நான்கு வேதங்களான ரிக், யஜுர், சாமம், அதர்வனம் என்பவற்றுள் சில வசனங்கள் ஞேயப் பிரம்மத்தினைப் போதிக்கின்றன. சில தியேயத்தினைப் போதிக்கின்றன. கர்மத்தைப் போதிக்கும் வேத வசனத்திற்கும் அந்தக்கரண சுத்தி வாயிலாக ஞானமே பிரயோஜனம்.
 
பிரவிருத்தியில் எந்த வேத வசனத்திற்கும் அபிப்பிராயமில்லை. ஆனால் நிஷித்தமாகிய ஸ்வாபாவிகப் பிரவிருத்தியினின்றும் நிவிர்த்திப்பதில் அபிப்பிராயமாம். ஆதலால் அபிசாராதி கர்மத்தைப் பிரதிபாதிக்கின்ற அதர்வண வேதத்திற்கும் நிவிருத்தியில் தாத்பர்யமாம். துவேஷத்தினால் சத்துருவைக் கொல்வதில் ஒருவன் பிரவிருத்திப்பானாயின், அவனை விஷம் கொடுத்தலினால், அல்லது சுடுவதனால் கொல்லாமலிருப்பதற்காக அபிசார கர்மங்களாகிய சியேனயாகாதிகள் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. சத்துருவைக் கொல்லும் பொருட்டான கர்மம் அபிசாரமெனப்படும். இத்தன்மையது சியேனம் என்னும் யக்ஞமாம்.
 
சியேன யாகத்தைப் போதிக்கின்ற வேத வசனத்திற்கு சத்துருவைக் கொல்ல இச்சிக்கின்றவன் சியேன யாகத்தில் பிரவிருத்திக்க என்பது அர்த்தமன்று. ஆனால் சத்துருவைக் கொல்ல இச்சிக்கின்றவன் சியேன யாகத்திற்கு வேறான விஷம் கொடுத்தல் முதலிய சத்துருவைக் கொல்லும் உபாயங்களை பயன்படுத்தக்  கூடாதென்பதாம். இவ்விதமாகத் துவேஷத்தால் கிடைத்த விஷங்கொடுத்தல் முதலியவற்றினின்றும் நிவிருத்திப்பதில் சியேனயாகத்தை அறிவிக்கும் வசனத்திற்கு அபிப்பிராமாகும், பிரவிருத்தியிலில்லை. ஏனெனின், பிரவிருத்தி துவேஷத்தால் பிராப்தமாகும். எது அன்னியத்தால் பிராப்தமாகின்றதோ அது வாக்கியத்திற்கு அபிப்பிராயமாகாது.
 
இவ்வாறு அதர்வண வேதம் முழுவதற்கும் நிவிருத்தியில் தாத்பர்யமாம். ஏனைய மூன்று வேதங்களில் கர்மத்தைப் போதிக்கும் வாக்கியங்கட்கு அந்தக்கரண சுத்தி வாயிலாக ஞானத்தில் உபயோகமுண்டென்பது தெளிவாக இருக்கிறது.
 
நான்கு உபவேதங்கள். ஆயுர்வேதம், தனுர்வேதம், காந்தர்வவேதம், அர்த்தவேதம் என்று நான்கு வகையாக இருக்கின்றது.
 
ஆயுர் வேதத்தின் கர்த்தாக்கள் பிரம்மா, பிரயாபதி, அஸ்வினி குமாரர்கள், தன்வந்திரி முதலியவர்களாவர். சரகம் வாக்பட்டம் முதலிய சிகிச்சா சாஸ்திரங்களும், வாத்ஸ்யாயானரால் செய்யப்பட்ட காம சாஸ்திரமும் ஆயுர் வேதத்தில் அடங்கியனவாம். ஏனெனின், காம சாஸ்திரத்திற்கு விஷயமான வித்தையாடியின் ஸ்தம்பனாதிகளும் சரகர் முதலியோரால் கூறப்பட்டு இருக்கின்றன. அந்த ஆயுர்வேதத்திற்கு வைராக்கியத்திலேயே அபிப்பிராயமாம். ஏனெனின், ஆயுர்  வேதத்தின்படி ரோகாதிகள் நிவிருத்தி ஆயினும் மீண்டும் ரோகாதிகள் உண்டாகின்றன. ஆதலால் லௌகிக உபாயங்கள் எல்லாம் துச்சமாயிருக்கின்றன. இவ்வர்த்தத்தில் ஆயுர் வேதத்திற்கு அபிப்பிராயமாம். ஓளஷத தானம் முதலியவற்றால் புண்ணியம் உண்டாக அந்தக்கரணசுத்தி வாயிலாகவும் ஞானத்தில் ஆயுர் வேதம் உபயோகமாகின்றது.
 
தனுர் வேதம் விசுவாமித்திரரால் செய்யப்பட்டது. இதில் ஆயத நிருபணம் செய்யப்பட்டிருக்கின்றது. முக்தம், அமுக்தம், முக்தாமுக்தம் இயந்திர முக்தம் என ஆயுதங்கள் நான்கு வகையாம். சக்கராதிகள் கையால் விடப்படுவதால் முக்தம் எனப்படுகின்றன. வாள் முதலியன அமுக்தமெனப்படுகின்றன. ஈட்டி முதலியன முக்தாமுக்தமெனப்படுகின்றன. அம்பு, குண்டு முதலியன யந்திரமுக்தம் எனப்படுகின்றன. இவ்வாறு நான்கு பிரகாரமாக ஆயதங்கள் இருக்கின்றன. அவற்றுள் முக்தத்தை அஸ்திரமென்பர்  அமுக்தத்தை சஸ்திரமென்பர். இந்த நான்குவித ஆயுதங்களுக்கும் பிரம்மா, விஷ்ணு, பசுபதி, பிரஜாபதி, அக்னி, வருணன் முதலிய தேவதைகளும் மந்திரங்களும் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. சத்திரிய குமாரர்களும் அவர்களை அனுசரித்த பிராம்மணாதிகளும் அதிகாரிகளென்று கூறப்படுகிறார்கள். அவர்கள் பதாதிகள், ரதாரூடர்கள், அசுவாரூடர்கள், கஜாரூடர்களென நான்கு பேதமாகக் கூறப்படுகின்றார்கள். மற்றும் யுத்தத்தில் சகுண மங்கலங்களும் கூறப்பட்டு இருக்கின்றன.
 
இவ்வளவு அர்த்தமும் தனுர் வேதத்தின் முதல் பாதத்தில் கூறப்பட்டிருக்கிறது. ஆச்சாரியாருடைய லட்சணமும் அவரிடத்திருந்து சாஸ்திரத்தை கிரகிக்கின்ற முறைமையும் இரண்டாம் பாதத்தில் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. குரு சம்பிரதாயத்தால் அடையப்பெற்ற சஸ்திரத்தின் அப்யாஸமும், மந்திர சித்தி தேவதா சித்திகளின் பிரகாரங்களும் மூன்றாம் பாதத்தில் கூறப்பட்டிருக்கிறது. சித்தியான மந்திரத்தின் பிரயோஜனம் நான்காம் பாதத்தில் கூறப்பட்டு இருக்கின்றது.
 
இவ்வளவு விஷயங்கள் தனுர்வேதத்தில் இருக்கின்றன. இந்தத் தனுர்வேதம் பிரம்மா பிரஜாபதி முதலியோர்களினின்றும் விசுவாமித்திரருக்கு கிடைத்தது. அவர் இதைப் பிரகடனம் செய்தார். விசுவாமித்திரரிடத்தினின்றும் தனுர் வேதம் உண்டாகவில்லை. துஷ்டர்கள் திருடர்கள் முதலியவர்களினின்றும் ஜனங்களை காப்பாற்றுகின்ற சத்திரியர்களின் தர்மத்தைத் தனுர்வேதம போதிக்கின்றது. ஆகையால் அதற்கும் அந்தக்கரண சுத்தியால் ஞானவாயிலாக மோட்சத்தை அடையலாம்.
 
காந்தர்வ வேதம் பரதரால் பிரகடனம் செய்யப்பட்டிருக்கின்றது. அதில் ஸ்வர, தாள, மூர்ச்சனா சகித கீதம், நடனம், வாத்தியம் என்பன விஸ்தாரமாய கூறப்பட்டிருக்கின்றன. தேவதைகளின் ஆராதனையும், நிர்விகல்ப சமாதி சித்தியும் காந்தர்வ வேதத்தின் பிரயோஜனமாகக் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. ஆதலால் அதற்கும் அந்தக்கரணத்தின் ஏகாக்கிரத் தன்மையால் ஞான வாயிலாக மோட்சமே பிரயோஜனமாம்.
 
அர்த்த வேதமும் அனேகவிதமாம். நீதி சாஸ்திரம், அசுவசாஸ்திரம், சிற்ப சாஸ்திரம், பாக சாஸ்திரம் முதலிய தனப்பிராப்தியின் உபாயங்களை போதிக்கும் சாஸ்திரங்கள் அர்த்தவேதமெனப்படும். தனப் பிராப்தியின் சகல உபாயங்களிலும் நிபுணனாயிருக்கும் புருஷனுக்கும் பாக்கியமின்றித் தனம் கிடைக்கின்றதில்லை. ஆதலால் அர்த்த வேதத்திற்கும் வைராக்கியத்திலேயே தாத்பர்யமாம்.
 
நான்கு வேதங்களுக்கும் ஆறு அங்கங்கள் உள்ளது. அவைகள் சிட்சை, கற்பம், வியாகரணம், நிருக்தம், ஜோதிடம், பிங்களம் ஆகியவைகளாகும். இவைகள் வேதத்திற்கு உபயோகமாயிருப்பதால் வேதத்தின் அங்கங்கள் எனப்படுகின்றன. அவற்றுள் சிக்ஷையை செய்தவர் பாணினி. வேதத்தின் சப்தங்களில் அக்ஷரங்களினது ஸ்தானங்களின் ஞானமும் உதாத்த, அனுதாத்த, ஸ்வரங்களின் ஞானமும் சிக்ஷையால் உண்டாகின்றன. வேதத்தின் வியாக்கியான ரூப அனேகப் பிரதிசாகை என்னும் கிரந்தங்கள் உள்ளது. அவையும் சிக்ஷைக்குட்பட்டவையாகும்.
 
அங்ஙனமே கற்ப சூத்திரங்களினின்றும் வேதத்தில் போதிக்கப்படுகின்ற கர்மங்களை அனுஷ்டிக்கும் முறை அறியப்படுகின்றது. யக்ஞத்தைச் செய்து வைக்கும் பிராமணன் ரித்விக்கென்ற அழைக்கப்படுகின்றான். அவர்களது வேறு வேறாகச் செய்ய யோக்கியமான கர்மங்களின் கிரமங்களை அறிவிப்பான கற்ப சூத்திரங்களாம். இந்தக் கற்ப சூத்திரத்தைச் செய்தவர் காத்தியாயனர். ஆசவலாயனர் முதலிய முனிகளாவர். கற்ப சூத்திரமும் வேதத்திற்கு உபயோகமாக இருத்தலால் வேதத்தின் அங்கமாம்.
 
அங்ஙனமே வியாகரணத்தால் வேதத்தினது சப்தங்களின் சுத்தத் தன்மையின் ஞானமுண்டாகின்றது. அந்த வியாகரண சூத்திர ரூப எட்டு அத்தியாயங்கள் பாணினி முனிவரால் செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. காத்தியாயனரும், பதஞ்சலியும் அந்த சூத்திரங்களுக்கு வியாகயான ரூபமாக வார்ததிகமும், பாஷ்யமும் செய்து இருக்கின்றார்கள். வேறு வியாகரணங்களில் வேதத்தினது சப்தங்கள் விசாரிக்கப்படவில்லை. ஆதலால் புராணாதிகளில் அவை உபயோகம் உள்ளனவாம்  ஆனால் வேதத்திற்கு உபயோகமானவையன்று. பாணினியால் செய்யப்பட்ட வியாகரணம் வேதங்களின் சப்தங்களினது சித்தியையும் செய்கின்றது. ஆதலால் வேதத்தின் அங்கமாம்.
 
அங்ஙனமே யாஸ்னர் என்னு முனி 18 அத்தியாய வடிவ நிருக்தத்தை செய்து இருக்கின்றார். அதில் வேதமந்திரங்களில் பிரசித்தமில்லாத பதங்களின் அர்த்தங்களைப் போதிக்கும் பொருட்டுப் பெயர்கள் நிரூபிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஆதலால் வைதிக அப்பிரசித்த பதங்களின் அர்த்த ஞானத்தில் உபயோகியாக இருத்தலின் நிருக்தமும் வேதத்தின் அங்கமாம். ஸம்ஞையை (பெயரை) போதிக்கின்ற ஐந்து அத்தியாய ரூபமான நிகண்டு என்னும் கிரந்தத்தை யாஸ்கர் செய்திருக்கின்றார். அதுவும் நிருக்தத்திற்கு அந்தர்ப் பூதமாயிருக்கின்றது. அதரசிம்மன், ஹேமாத்ரி முதலியோரால் செய்யப்பட்ட பெயர்களைப் போதிக்கும் நிகண்டுகள்யாவும் நிருக்தத்தில் அடங்கியனவாம்.
 
அங்ஙனமே ஆதித்தியர், கர்க்கர் முதலியவர்களால் செய்யப்பட்ட ஜோதிடமும் வேதத்தின் அங்கமாயிருக்கின்றது. ஏனெனின். வைதிக கர்மத்தின் ஆரம்பத்தில் காலத்தின் ஞானம் வேண்டும். அந்தக் காலத்தின் ஞானம் ஜோதிடத்தால் உண்டாகின்றது. ஆகையால் இதுவும் வேதத்தின் அங்கமாகும்.
 
பிங்கள முனிவரால் எட்டு அத்தியாயங்களை அடங்கிய சூத்திரத்தால் சந்தஸ் நிரூபிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவற்றால் வேதத்தில் கூறிய காயத்திரி முதலிய சந்தசுகளின் ஞானமுண்டாகின்றது. ஆகையால் பிங்களர் செய்த சூத்திரமும் வேதத்தின் அங்கமாம்.
 
இவ்வாறும் வேதத்தின் அங்கங்களாம். அவற்றுள், வேதத்தில் உபயோகம் இல்லாத அர்த்தங்களும் பிரசங்கத்தால் நிரூபிக்கப்பட்டன  பிரதானத் தன்மையால் நிரூபிக்கப்படவில்லை. ஆதலால் வேதத்தின் பிரயோஜனமே இந்த ஆறு அங்கங்களின் பிரயோஜனமாம்.
 
பதினெட்டு புராணஈ உபபுராணங்களின் அர்த்தம்.
புராணங்கள் பதினெட்டு வகையாக இருக்கின்றது. அவைகள் வியாசர் என்னும் முனிவரால் செய்யப்பட்டன. அவை பிரம்மம், பத்மம், வைஷ்ணவம், சைவம், பாகவதம், நாரதீயம், மார்க்கண்டேயம், ஆக்ஞேயம், பவிஷியத், பிரம்ம வைவர்த்தம், லைங்கம், வாராஹம், ஸ்கந்தம், வாமனம், கூர்மம், மாத்ஸ்யம், காருடம், பிரம்மாண்டம் ஆகியவைகளாகும். இந்த பதினெண் புராணங்ளும் வியாசரால் செய்யப்பட்டன. அங்ஙனமே காளி புராண முதலிய வேறு அனேக புராணங்களிருக்கின்றன. அவை உபபுராணங்களாம். சிலர் அவைகளும் 18ஆக இருக்கின்றன என்று கூறுகின்றனர். பாகவதம் இரண்டிருக்கின்றது. ஒன்று வைஷ்ணப பாகவதமாம்  இன்னொன்று பகவதீ பாகவதமாம். ஒவ்வொன்றிலும் பதினெண்ணாயிரம் கிரந்தங்கள் உள்ளது. ஒவ்வொன்றிலும் 12 ஸ்கந்தங்கள் உள்ளது. ஆனால், அவற்றுள் ஒன்று புராணமாம் மற்றொன்று உபபுராணமாம். இவ்விரண்டும் வியாசரால் செய்யப்பட்டனவாம். ஆதலால் இரண்டும் பிரமாணங்களாம். எங்ஙனம் வியாசர் புராணங்ளைச் செய்தாரோ அங்ஙனமே சில உபபுராணங்களையும் செய்திருக்கினறார். சில உபபுராணங்கள் பராசரர் முதலிய வேறு சர்வக்ஞ முனிகளால் செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. ஆகையால் உப புராணங்களும் பிரமாணங்களாம்.
 
உபநிஷத்தின் பொருளே புராண உபபுராணங்களின் பொருளாம். இவ்வார்த்தை மேற் பிரதிபாதிக்கப்படும்.
 
நியாய வைசேஷிக சூத்திரங்களின் பலன்.
கௌதம முனவரால் நியாய சூத்திரம் ஐந்து அத்தியாய ரூபமாகச் செய்யப்பட்டு இருக்கின்றது. அதில் யுக்தி பிரதானமாம். யுக்தி சித்தாந்தத்தால் புருஷனுக்குத் தீவிர புத்தியுண்டாகின்றது  அப்பொழுது மனனம் பண்ணுவதில் சமர்த்தனாகின்றான். ஆகையால், யுக்திப் பிரதானமான நியாய சூத்திரத்திற்கும் மனன வாயிலாக வேதாந்த ஜன்னிய ஞானமே பலனாம். கணாதரென்னும் முனிவர் பத்து அத்தியாய ரூபமான வைசேஷிக சூத்திரங்களை எழுதி இருக்கின்றார். அவையும் நியாயத்தில் அந்தர்ப்பூதமாம்.
 
மீமாம்சை இருவகையாம். ஓன்று தர்மமீமாம்சை, மற்றொன்று பிரம்ம மீமாம்சை ஆகும். தர்மமீமாம்சையினைப் பூர்வமீமாம்சை என்பர். பிரம்ம மீமாம்சையினை உத்தர மீமாம்சையென்பர்.
 
தர்மமீமாம்சை 12 அத்தியாயமாம். அதற்கு ஜைமினி என்னும் முனிவர் கர்த்தாவாவார். கர்மத்தை அனுஷ்டிக்கும் விதி இதில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. ஆதலால் விதியுடன் கர்மத்தில் பிரவிர்த்தித்தல் தர்மமீமாம்சையின் பலனாம். கர்மத்தில் ஈடுபடுவதால், அந்தக்கரண சுத்தியும் அதினின்றும் ஞானமும், ஞானத்தால் மோட்சமும் உண்டாகின்றன. இவ்விதமாகத் தர்ம மீமாம்சைக்கு மோட்சமே பலனாகின்றது. தர்ம மீமாம்சையின் 12 அத்தியாயங்களில் பரஸ்பர அர்த்த பேதமிருக்கின்றது. அது கடினமாக இருப்பதால் இவ்விடத்தில் எழுதப்படவில்லை. ஜைமினியால் ஐந்து அத்தியாய ரூபமாகச் சங்கர்ஷண காண்டம் செய்யப்பட்டிருக்கின்றது. அதில் உபாஸனை கூறப்பட்டு இருக்கின்றது. அந்தச் சங்கர்ஷண காண்டமும் தர்ம மீமாம்சையில் அந்தர்ப் பூதமாயிருக்கின்றது.
 
உத்தரமீமாம்சை நான்கு அத்தியாயமாக இருக்கின்றது. அதன் கர்த்தா வியாசராவார். ஓவ்வொரு அத்தியாயத்திலும் நான்கு நான்கு பாதங்கள் இருக்கின்றன. எல்லா உபநிஷத் வாக்கியங்களும் பிரம்மத்தைப் பிரதிபாதனம் செய்கின்றன். உபநிஷத் வாக்கியங்களில் மந்த புத்தியுள்ள புருஷர்களுக்குப் பரஸ்பர விரோதங்கள் தோன்றுகின்றன. அவற்றின் பரிகாரம் இரண்டாவது அத்தியாயத்தில் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. மூன்றாவது அத்தியாயத்தில் ஞான உபாஸனைகளின் சாதன விசாரம் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. நான்காவது அத்தியாயத்தில் ஞானவிசாரத்தின் பலன் கூறப்பட்டிருக்கின்றது.
 
இந்தப் பிரம்ம மீமாம்ஸரூப சாரிரக சாஸ்திரமே சர்வ சாஸ்திரங்களிலும் பிரதானமாம். முமுக்ஷுவிற்கு இதுவே ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கதாம். இதற்கு வியாக்கியானரூப கிரந்தங்கள் அனேகமிருப்பினும், ஜகத்குரு ஸ்ரீசங்கரபகவத் பாதாசார்ய சுவாமிகளால் செய்யப்பட்ட பாஷியரூப வியாக்கியானமே முமுக்ஷுக்களால் கேட்கத்தக்கதாகும். அதற்கு ஞானவாயிலாக மோட்ச பலன் விளக்கமாகவே இருக்கின்றது.
 
ஸ்மிருதி முதலிய நூல்களின் கர்த்தாக்களும் பிரயோஜனமும்.
மனு, யாக்ஞவல்கியர், விஷ்ணு, யமன், அங்கிரா, வசிஷ்டர், தட்சர், ஸம்வர்த்தர், சாதாதபர், பராசரர், கௌதமர், சங்கர், லிகிதர், ஹாரிதர், ஆபஸ்தம்பர், சுக்கிரர், பிரஹஸ்பதி, வியாசர், காத்தியாயனர், தேவலர், நாரதர் முதலிய சர்வக்ஞர்களால் வேதானுசாரமாக ஸ்மிருதிகளென்னும் கிரந்தங்கள் செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. அவைகள் தர்ம சாஸ்திரங்கள் எனப்படும். அவற்றில் வர்ணாசிரமங்களின் காயிக, வாசிக, மானசிக தர்மங்கள் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. அவற்றிற்கும் அந்தக்கரண சுத்தி வாயிலாக ஞானமுண்டாகி மோட்சம் சித்தியே பிரயோஜனமாயிருக்கின்றது. அங்ஙனமே, வியாசரால் மகாபாரதமும், வால்மீகியால் ராமாயணமும் செய்யப்பட்டிருக்கின்றது. அவைகளுக்கும் தர்ம சாஸ்திரத்தில் அந்தர்ப்பாவமுண்டாயிருக்கின்றது.
 
தேவதைகளை ஆராதிக்கும் பொருட்டுள்ள மந்திர சாஸ்திரமும் தர்ம சாஸ்திரத்தில் அந்தர்ப்பூதமாயிருக்கின்றது. தேவதைகளின் ஆராதனைக்கு அந்தக்கரண சுத்தி பிரயோஜனமாம். அங்ஙனமே, சாங்கிய சாஸ்திரம், யோக சாஸ்திரம், வைஷ்ணவ தந்திரம், சைவ தந்திரம் முதலியனவும் தர்ம சாஸ்திரத்தில் உள்ள ஆழமான, ரகசியமான, மற்றும் அறியப்படாத சூட்சுமமான கருத்துக்களாக உள்ளன. ஏனெனின், இவற்றிலும் மானஸ தர்மத்தின் நிரூபணமிருக்கின்றது.
 
சாங்கிய சாஸ்திரத்தின் பலன்
கபிலர் சாங்கிய சாஸ்திரத்தை ஆறு அத்தியாயங்களாக செய்திருக்கின்றார். அதன் முதல் அத்தியாயத்தில் விஷயம் நிரூபிக்கப்பட்டு இருக்கின்றது. இரண்டாவது அத்தியாயத்தில் மகத்தத்துவம், அகங்காரம் முதலிய பிரதானத்தின் காரியங்கள் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. மூன்றாவது அத்தியாயத்தில் விஷயத்தினின்றும் வைராக்கியமுண்டாதல் கூறப்பட்டு இருக்கின்றது. நான்காவது அத்தியாயத்தில் விரக்தர்களுடைய சரித்திரமும், ஐந்தாவது அத்தியாயத்தில் சகல அர்த்தங்களும் சுருக்கமாய்க் கூறப்பட்டு இருக்கின்றன. பிரகிருதி புருஷர்களின் விவேகத்தினால் புருஷன் அசங்கன் என்னும் ஞானம் சாங்கிய சாஸ்திரத்தின் பிரயோஜனமாம். அந்தச் சாஸ்திரத்திற்கும் த்வம் பதத்தின் லட்சியார்த்த சோதனை வாயிலாக மகாவாக்கிய ஜன்னிய ஞானத்தில் உபயோகமிருத்தலால் மோட்சமே பலனாம்.
 
யோக சாஸ்திரத்தின் பலனும், சாரிரததில் புகன்றதோடு விரோதமின்மையும்.
யோக சாஸ்திரம் நான்கு பாதரூபமாம். அதன் கர்த்தா பதஞ்சலி முனிவராவர். அவர் சேஷாவதாரமாம். அத்திரி என்றவொரு ரிஷி சந்தியோபாஸனை செய்து கொண்டிருக்கும்போது அவருடைய அஞ்சலியில் வெளிப்பட்டுப் பூமியில் விழுந்தமையின், பதஞ்சலியென்னும் பெயர் வழங்கலாயிற்று.
 
அவர் சரீரத்தின் ரோகரூப மலத்தை நிவிர்த்திக்கும் பொருட்டுச் சிகிச்சை நூலைச் செய்திருக்கின்றார்  அசுத்த சப்தங்களின் உச்சாரண ரூப வாக்கின் மலத்தைப் போக்கப் பாணினி முனிவரின் வியாகரணத்திற்குப் பாஷியம் செய்திருக்கின்றார். அங்ஙனமே, விக்ஷேப ரூப அந்தக்கரண மலத்தைப் போக்க யோக சூத்திரங்களைச் செய்திருக்கின்றார். அதில் முதல் பாதத்தில் சித்த விருத்தியின் நிரோத ரூப சமாதியும் அதன் சாதனமான அப்யாஸம் வைராக்கிய முதலியனவும் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. அங்ஙனமே இரண்டாவது பாதத்தில் விக்ஷேப சித்தமுள்ளவர்களுக்குச் சமாதி சாதனமாகிய யமம், நியமம், ஆசனம், பிராணாயாமம், பிரத்யாகாரம், தாரணை, தியானம், சமாதி எனச் சமாதியின் எட்டு அங்கங்கள் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. மூன்றாவது பாதத்தில் யோகத்தின் பெருமைகள் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. நான்காவது பாதத்தில் யோகத்தின் பலனாகிய மோட்சம் கூறப்பட்டிருக்கின்றது.
 
இதிலிருந்து யோக சாஸ்திரமும் ஞான சாதனமான நிதித்யாஸனத்தைச் சம்பாதித்தல் வாயிலாக மோட்சத்திற்கு ஹேதுவாக இருக்கின்றது.
 
சாரிரக சூத்திரத்தில் சாங்கிய யோகங்களின் எந்தக் கண்டனம் செய்யப்பட்டு இருக்கின்றதோ, அது உபநிஷத்திற்கு விருத்தமாக உள்ள அவற்றின் வியாக்கியானங்களைக் கண்டித்திருக்கின்றதேயன்றி மூல சூத்திரத்தைக் கண்டனம் செய்யவில்லை.
 
பாஞ்சராத்திர பாசுபத தந்திரங்களின் பலன்.
அங்ஙனமே, நியாய வைசேஷிக சூத்திரங்களின் கண்டனமும் விருத்தமான வியாக்கியானத்தின் கண்டனமென்றே கொள்க. அங்ஙனமே நாரதரால் பாஞ்சராத்திரமென்னும் தந்திரம் செய்யப்பட்டிருக்கின்றது. அதில் வாசுதேவனிடத்தில் அந்தக்கரணத்தை நிறுத்துதல் கூறப்பட்டிருக்கிறது. அதற்கும் அந்தக்கரணத்தின் ஸ்திரத்தன்மையால் ஞான வாயிலாக மோட்சமே பலனாம். வைஷ்ணவ கிரந்தங்கள் யாவும் பாஞ்சராத்திரத்தில் அடங்குகின்றன. அந்தப் பாஞ்சராத்திரம் தர்ம சாஸ்திரத்தில் அடங்குகின்றது.
 
அங்ஙனமே, பாசுபத தந்திரத்தில் பசுபதியின் ஆராதனம் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. அதன் கர்த்தா பசுபதியாம். அதற்கும் அந்தக்கரணத்தின் நிச்சலத்தன்மை வாயிலாக மோட்ச சாதனமான ஞானம் பலனாம்.
 
சைவ நூல்களெல்லாம் பாசுபத தந்திரத்தில் அடங்கியிருக்கின்றன. அதுபோல கணேசன், சூரியன், தேவி என்பவர்களை உபாஸிக்கும் விதத்தை போதிக்கும் கிரந்தங்களுக்குச் சித்த ஏகாக்கிரத்தன்மை வாயிலாக ஞானம் பலனாம். இவையாவும் தர்ம சாஸ்திரத்தில் அடங்குகின்றன. ஆனால் தேவியின் உபாஸனையைப் போதிக்கும் கிரந்தங்களுள் இரண்டு சம்பிரதாயங்களுள்ளது. ஒன்று தட்சிண சம்பிரதாயம், மற்றொன்று உத்தர சம்பிரதாயமாம். உத்தர சம்பிரதாயத்தை வாமமார்க்கமென்பர். அவற்றுள், தட்சிண சம்பரதாயத்தின் ரீதியினால் எந்த நூல்களில் தேவி உபாஸனை இருக்கின்றதோ அவை தர்ம சாஸ்திரத்தில் அடங்குகின்றன. வாமமார்க்கம் எந்நூல்களிலிருக்கின்றதோ அந்நூல்கள் தர்ம சாஸ்திரத்திற்கு விருத்தமாம். ஆதலால் அவை அப்பிரமாணமாம். வாம தந்திரம் பரமசிவனால் செய்யப்பட்டதாயினும், சகல சாஸ்திரங்களுக்கும் வேதத்திற்கும் விரோதமாயிருக்கின்றதால் அது பிரமாணமன்றாம்.
 
விஷ்ணுவால் பத்தாவதாரத்தில் செய்யப்பட்ட நாஸ்திகக் கிரந்தம் வேதத்திற்கு விருத்தமாயிருப்பதால் அப்பிரமாணமாயிருப்பது போல், சிவனால் செய்யப்பட்ட வாமதந்திரமும் வேதத்திற்கு மிக விருத்தமாயிருக்கின்றது. கள் முதலிய அசுத்தமான பதார்த்தங்களைக் கிரகிக்கலாமென்று அதில் கூறப்பட்டு இருக்கின்றது. உலகத்தை வஞ்சிக்கும்பொருட்டு உத்தம பதார்த்தங்களின் பெயரை மலின பதார்த்தங்களுக்குக் கொடுத்திருக்கின்றார்கள். கள்ளிற்குப் பெயர் தீர்த்தம் மாமிசத்திற்குப் பெயர் சுத்தம். மத்திய பான பாத்திரத்திற்கு பதுமை என்று பெயர். வெங்காயத்திற்குப் பெயர் வியாசர். வெள்ளைப் பூண்டிற்கு சுகதேவரென்று பெயர். கள்ளைக் கட்டும் சாணானுக்குப் பெயர் தீக்ஷிதர். வேசியைச் சேவிப்பனுக்கும், சக்கிலிச்சி முதலிய சண்டாள ஸ்திரீகளைச் சேவிப்பவனுக்கும், பிரயாகையைச் சேவிப்பவன் காசியைச் சேவிப்பவன் என்று கூறுகிறார்கள். பைரவி சக்கரத்தில் இருக்கின்ற சண்டாளர் முதலியோரைப் பிராமணன் என்கின்றார்கள். மிக வியபிசார ஸ்திரீயை மோகினியென்பர். வியவிசாரியை யோகியென்பர். இவ்வாறு அனேக பிரகாரமாக வாமமார்க்கத்தின் வியவகாரம் நிஷித்தமாயிருக்கிறது. பூஜாகாலத்தில் அனேக தோஷங்களுடன் கூடிய ஸ்திரீயை உத்தம சக்தியென்று கூறுகிறார்கள். ஜாதியில் சண்டாளியும், அதிவியவிசாரியுமான ரஜஸ்வலா(தூர) ஸ்திரீயை தேவி புத்தியால் பூஜை செய்கின்றார்கள். அவளது உச்சிஷ்டமான கள்ளைக் குடிக்கின்றார்கள். அதிகமான கட்குடியால் அவள் வாந்தி செய்தால் அதைப் பூமியில் விழவிடாமல் ஆச்சாரியர் சகிதமாய் மற்றவர்கள் சாவதானமமாக சாப்பிடுகின்றார்கள். இவ்வாந்தியைப் பைரவி என்கின்றார்கள். ஸ்திரீயின் யோனியில் நாக்கை வைத்துக் கொண்டு மந்திரம் ஜபிக்கின்றார்கள். மத்தியம், மாமிசம், மத்ஸியம், முத்திரை, மந்திரம் என்னும் பஞ்சமகா ஆகாரங்களையும் போக மோட்சத்தின பொருட்டுச் சேவிக்கின்றார்கள். முதலாவது இரண்டாவது முதலிய மகா ஆகாரங்களை அப்பிரசித்தமான பெயர்களால் வியவகரிக்கின்றார்கள். இவைகள் போன்ற வாம தந்திரத்தின் சகல வியவகாரங்களும் இவ்வுலகத்தினின்றம் பரலோகத்தினின்றும் ஒருவனைப் பிரஷ்டனாக்கி விடுகின்றன. இக்காரணத்தினால் காது குத்திக்கொண்டிருக்கின்ற யோகிகள், அவதூத கோசாயிகள், அனேக சன்னியாசிகள், பிராமணர்கள் முதலியோர்கள வாம மார்க்கத்தைச் சேவிக்கின்றனராயினும், உலகத்தாலும் வேதத்தாலும் நிந்திக்கப்பட்டதென அறிந்து, இம்மார்க்கத்தை இரகசியமாய் வைத்துக் கொண்டிருக்கின்றார்கள்.
 
வாம மார்க்கத்தைக் கேட்ட மிலேச்சனுக்கும் மயிர்க்கூச்சுண்டாய்விடும். இவ்வாறு நிந்திக்கப்பட்டதாயிருக்கின்றது. தாழ்ந்தவர்களும் உண்ணாதவற்றை உண்ணுதல் முதலிய எல்லா நிந்திக்கப்படும் மார்க்கங்களையும் வாம தந்திரத்தில் கூறுகின்றார்கள். வாமதந்திரம சர்வவிதத்திலும் ஒதுக்கத்தக்கதாம்.
 
நாத்திக மதமும் ஒதுக்கத்தக்கதாம். இதில் மாத்தியமிகர், யோகாசாரர், சௌத்திராந்திகர், வைபாஷிகர், சார்வாகர், திகம்பரர் என் அறுவகைப் பேதமுடையோர் உள்ளனர். இவ்வறுவரும் வேதத்தைப் பிரமாணமாகக் கொள்வதில்லை. இவர்களது சித்தாந்தமும் பரஸ்பரம் விலக்ஷணமாக இருக்கின்றது.

1. மாத்தியமிகன் என்பவன் சூன்யவாதியாவான்.
   
2. யோகானுசாரனுடைய மதத்தில் சகல பதார்த்தங்களும் விக்ஞானத்தினும் பின்னமன்று, விக்ஞானமே தத்துவமாம். அந்த விக்ஞானம் ஷணிகமாம்.
   
3. சௌத்திராந்திகனது மதத்தில் விக்ஞானத்தின் ஆகாரம் பாஹிய பதார்த்தமாகிய விஷயமின்றி உண்டாவதில்லை. ஆதலால் விக்ஞானத்தினால் பாஹிய பதார்த்தங்களின் அனுமானம் உண்டாகின்றது. இவ்வாற்றால் சௌத்திராந்திகனது மதத்தில் பாஹிய பதார்த்தம் அனுமானப் பிரமாணத்திற்கு விஷயமாம், பிரத்யக்ஷமன்று, ஸ்திரமுமன்று. ஆனால் எல்லாப் பதார்த்தங்களும் ஷணிகமாம்.
   
4. வைபாஷிகனது மதத்தில் பாஹிய பதார்த்தம் ஷணிகமாயிருப்பினும், பிரத்யக்ஷப் பிரமாணத்திற்கு விஷயமாம். இதுவே சௌத்திராந்திக மதத்திற்கும் வைபாஷிக மதத்திற்கும் உள்ள வேறுபாடாகும். இந்த நான்கு மதமும் புத்தருடையது.
   
5. சார்வாக மதத்தில் பதார்த்தம் ஷணிகமன்று. ஆனால் இந்த மதத்தில் தேகமே ஆத்மாவாம்.
   
6. திகம்பர மதத்தில் தேகம் ஆத்மாவன்று. தேகத்தினும் ஆத்மா பின்னமாம். ஆனால் தேகத்தின் பரிமாணம் எவ்வளவோ அவ்வளவு ஆத்மாவின் பரிமாணமாம்.

இவர்களுக்குத் தம்முள் மதபேதமிருக்கின்றது. மற்றும் இவர்கட்குத் தம்முள் விலக்ஷணத் தன்மை அனேகமிருக்கின்றன. எல்லாம் வேத விருத்தமாக இருக்கின்றன. ஆகையால், இவர்கள் நாத்திகராவர். இதனால் அந்த மதங்களைப் பற்றி விரிவாக கூறப்படவில்லை.
 
இவ்வாற்றால் வாம மார்க்க நாத்திக மதக் கிரந்தங்கள் சம்ஸ்கிருத வாக்கு ரூபமாயிருப்பினும் வேதத்திற்குப் பாஹியமாயிருக்கின்றன. ஆகையால் வேதானுசாரியான வித்யாவின் பிரஸ்தானங்கள் பதினெட்டாம். அன்றியும் மம்மடர் முதலியவர்களால் செய்யப்பட்ட சாகித்தியக் கிரந்தமும் காமசாஸ்திரத்தில் அடங்குகின்றது. அங்ஙனமே சகல காவியங்களுக்கும் சிலவற்றிற்குக் காம சாஸ்திரத்திலும் சிலவற்றிற்கு தர்மசாஸ்திரத்திலும் சேர்க்கப்பட்டிருக்கின்றன.
 
இவ்வாற்றால் வித்யாவின் 18 பிரஸ்தானங்கள் எல்லாம் பிரம்மஞான வாயிலாக மோட்சத்திற்கு ஹேதுக்களாம். சில சாட்சாத் ஞானத்திற்கு ஹேதுக்களாயும், சில பரம்பரையாக ஞானத்திற்கு ஹேதுக்களாயும் இருக்கின்றனவென்று தர்த்ததிருஷ்டி சகல சாஸ்திரங்களின் அபிப்பிராயங்களை நிச்சயம் செய்தான். உத்தரமீமாம்சை தவிர்த்து பிற சாஸ்திரங்களெல்லாம் ஜிக்ஞாஸுவால் தள்ளத்தக்கனவென்று சாரிரகத்திற்கு சூத்திரகாரராலும், பாஷியகாரராலும பிரதிபாதிக்கபட்டிருக்கின்றது. ஆகையால் வேறு சாஸ்திரங்களும் மோட்சத்திற்கு உபயோமென்று கூறுதல் பொருந்தாதாம். ஆயினும சாரத்தை கிரகிக்கும் திருஷ்டியால் தர்க்கதிருஷ்டி மேற்கூறிய சாரமான நிச்சயம் செய்தான்.
 
குருமுகமாகக் கேட்கப்பட்ட அர்த்தத்தில் புத்தி ஸ்திரப்படுவதற்கு சகல சாஸ்திரங்களின் அபிப்பிராயத்தையும் விசாரித்தும், மீண்டும் சாஸ்திரத்தின் அபிப்பிராயம், தான் நிச்சயித்ததோ வேறோவென்று சந்தேகமுண்டாயிற்று. ஏனெனின், தர்க்கதிருஷ்டி கனிஷ்டாதிகாரியென்று கூறப்பட்டமையின், அவனுக்கு அடிக்கடி குதர்க்கத்தால் சந்தேகமுண்டாகின்றது. அதனை நிவர்த்திக்கும் பொருட்டுத் தான் நிச்சயித்ததை வேறு வித்துவானுடைய நிச்சயத்தோடு ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பதற்குப் புறப்பட்டுப் போய் ஒரு வித்துவானை சந்தித்துத் தன் அபிப்பிராயங்களை அவரிடம் வெளியிட்டான். அப்போது அவர் அவனுடைய கருத்துக்களை கேட்டு நீ கூறியதெல்லாம் முக்கிய சித்தாந்தம் அல்ல என்று கூறினார். இவ்வாறாக, தர்க்கதிருஷ்டி சகல சம்சயங்களுமற்று அபரோக்ஷமாய்ப் பிரம்மத்தை அறிந்து ஜகத் பந்த மோட்சம் யாவும் மித்யா என்ற நன்கு அறிந்துகொண்டான்.
 
ஞானிக்கு இச்சை சம்பவித்தலும், இச்சையினபாவத்தின் அபிப்பிராயமும்
பிராரப்தம் மீதியிருந்தமையின் தாய் தந்தையரையும் தன் வீட்டையும் பார்க்க வேண்டுமென்கின்ற இச்சையுண்டாகி அப்பொழுதே புறப்பட்டான். ஞானிக்கு சகல வியவகாரங்களும் அக்ஞானிக்குண்டாவது போல் பிராரப்தத்தால் உண்டாகின்றன என்று முன் கூறப்பட்டது. ஆகையால் இச்சை சம்பவிக்கிறது. ஞானிக்கு இச்சை உண்டாவதில்லை யென்ற சில சாஸ்திரங்களில் எழுதப்பட்டிருக்கின்றது. அதற்கு ஞானியின் அந்தக்கரணம் பதார்த்தத்தின் இச்சாரூப பரிணாமத்தை அடைகின்றதில்லை என்பது அபிப்பிராயமன்று. ஏனெனின், அந்தக்கரணத்திற்கு இச்சை முதலியன சகஜ தர்மங்களாகும்.
 
அந்தக்கரணம் பூதங்களின் சத்துவ குண காரியமாகக் கூறப்பட்டிருப்பினும் ரஜோ குண, தமோ குண சகித சத்துவ குணத்தின் காரியமாகும். கேவலம் சத்துவ குணத்தின் காரியமன்று. கேவலம் சத்துவகுணத்தின் காரியமாயின் அந்தக்கரணத்திற்குச் சலிக்கும் சுபாவமுண்டாக வேண்டுவதில்லை. அங்ஙனமே காமக்குரோதாதி ராஜஸ விருத்தியும் மூடத்தன்மை முதலிய தாமஸ விருத்தியும் எந்த அந்தக்கரணத்திற்குமுண்டாக வேண்டுவதில்லை. உண்டாவதால் அந்தக்கரணம் கேவலம் சத்துவகுணத்தின் காரியமன்று. ஆனால் அப்பிரதானமாக ரஜோ குண தமோகுண சகிதமாயும், பிரதானமான சத்துவ குணமுடையதாயுமிருக்கின்ற பூதங்களினின்றும் அந்தக்கரணம் உண்டாயிருக்கின்றது. ஆதலால் அந்தக்கரணத்தினல் முக்குணங்களும் இருக்கின்றன. அந்த முக்குணங்களும் எல்லா அந்தக்கரணங்களிலும் சமமாக இல்லை. ஆனால் மிகுதி-குறைவுமாக இருக்கின்றன. ஆகையால் குணங்களின் மிகுதித் தன்மை, குறைவுத்தன்மைகளினால் எல்லோருக்கும் விலக்ஷண சுபாவம் இருக்கின்றது. இவ்வாற்றால் அந்தக்கரணம் முக்குணங்களின் காரியமாக இருக்கின்றது.
 
அந்தக்கரணமிருக்கின்றவரையில் ரஜோகுணத்தின் பரிணாம ரூபமான இச்சையின் அபாவம் பொருந்தாது. ஆகையால் ஞானிக்கு இச்சை உண்டாகின்றதில்லை என்பதற்கு அபிப்பிராயம் இதுவாம். ஞானி, அக்ஞானி இருவருக்கும் இச்சை சமானமாகவே இருக்கின்றது. ஆயினும் அக்ஞானி இச்சையாதிகளை ஆத்மாவின் தர்மமாக அறிகின்றான். ஞானி இச்சை உண்டாகும் காலத்திலும் இச்சையை ஆத்மாவின் தர்மமாக அறிகின்றதில்லை. ஆனால் காமம், சங்கல்பம், சந்தேகம், ராகம், துவேஷம், சிரத்தை, பயம், லஜ்ஜை, இச்சை முதலியன அந்தக்கரணத்தின் பரிணாமங்களாம்  ஆதலால் அவற்றை அந்தக்கரணத்தின் தர்மங்களாக அறிகின்றான்.
 
இவ்வாற்றால் இச்சை முதலியன உண்டாயினும் அவை ஆத்மாவின் தர்மமாக ஞானிக்கு பிரதீதியாகின்றதில்லை. ஆகையால் ஞானியிடத்தில் இசசையின் அபாவம் கூறப்பட்டது.
 
அங்ஙனமே மனம், வாக்கு, காயங்களினால் செய்யப்படும் வியவகாரங்கள் எல்லாம் ஞானிக்கு ஆத்மாவினிடத்தில் பிரதீதியாகின்றதில்லை. ஆனால் கிரியைகளெல்லாம் மனோ வாக்குக் காயங்களிலிருக்கின்றன. ஆத்மா அசங்கமென்பது ஞானியின் நிச்சயமாம். ஆகையால் வியவகாரங்கள் அனைத்துக்கும் ஞானி கர்த்தாவாயினும், அகர்த்தாவேயாவன். இக்காரணத்தினால் ஸ்ருதியில் ஞானத்திற்குப் பிறகு வர்த்தமான சரீரத்தில் செய்யப்படும் சபாசுப கர்மங்களின் பலனாகிய பாவ புண்ணியங்களின் சம்பந்தம் அவனுக்கு உண்டாகின்றதில்லை என்று கூறப்பட்டிருக்கின்றது. பிராரப்த பலத்தினால் அக்ஞானிக்குண்டாவது போல் ஞானிக்கும் சகல வியவகாரங்களும் அவற்றின் இச்சையும் சம்பவிக்கின்றன.
 
சுபசந்ததி ராஜாவின் சரித்திரம்
சுபசந்ததி ராஜாவினை விட்டு மூன்று புத்திரர்களும் புறப்பட்டுப் போனார்கள். அங்குப் புத்திரர்களுடைய சரித்திரம் கூறப்பட்டது. இப்போது அந்த அரசனின் சரித்திரத்தைச் கூறுகின்றேன். புத்திரர்கள் வீட்டை விட்டுப் போன போது ராஜாவிற்குத் தீவிர வைராக்கியமில்லாமையினால் அவர்களது பிரிவால் துக்கமுண்டாயிற்று. அங்ஙனமே மந்த வைராக்கியமிருந்தமையின், விஷய போகத்தில் சுகமுண்டாகவில்லை. வெளியில் புறப்பட்டுப் போக இச்சை இருந்தும், புத்திரர்கள் போய்விட்டமையால், ராஜ்யத்தை விட்டுப் போக முடியவில்லை  இதனாலும் துக்கமுண்டாயிற்று. தீவிர வைராக்கியமிருந்தால் ராஜ்யத்தை விட்டுப்போவான். வைராக்கியம் தீவிரமின்றி மந்தமாயிருந்தமையின் ராஜ்யத்தை விடமுடியவில்லை. போகத்தை அனுபவிக்கவும் ஆசையில்லை. ஆகையால் இருவிதத்திலும் துக்கமே உண்டாயிற்று. மந்த வைராக்கியத்தின் பலனாகிய உபாஸ்யத்தை அறிந்துகொள்ள வேண்டுமென்னும் இச்சையை கூறுகின்றார்.
 
மந்த வைராக்கியம் சுபசந்ததியாகிய பிதாவிற்கு உண்டானதே அவனுக்குப் பெரும்பாக்கியம். இதனால் அவனுக்கு எந்தத்தெய்வம் உபாஸிக்கத்தக்கது என்று அறிந்து கொள்ளும் இச்சை உண்டாயிற்று  பிறகு வித்துவான்களை வரவழைத்து அவர்களைத் தகுந்த ஆசனங்களில் அமர வைத்து அவர்களைப் பார்த்து. புருஷார்த்தத்தை அடைவதற்காகவும், எல்லா ஜனங்களாலும் ஆராதிக்கத்தக்கதாயும், தூக்கம் விழிப்பற்றதாகவும், பக்தர்களுககு விளங்குகின்றதாகவுமிருக்கின்ற தெய்வம் எதுவென்று கேட்டான். அரசன் வார்த்தையைக் கேட்டு அவ்வித்துவான்களுள் ஒருவன் அரசனை நோக்கி கூறத்தொடங்கினான்.
 
விஷ்ணு உபாசகனது உத்தரம்.
கேளும் அரசனே! உம்மால் கேட்கப்பட்ட தேவன், சிவனும், பிரமனும் சேவிக்கின்றவராயும் சங்கு, சக்கர,கதா பதம்தாரியாயும், நல்லதே செய்பவராயும் பரோபகாரியாயும், கிருபாளுவாயும், மங்கல மூர்த்தியாயும் இருக்கின்ற மகாவிஷ்ணுவாவர். அவர் நிஜ பக்தர்களையறிந்து அவர்களுக்கு சேமத்தை அளிக்கின்றார். சக்தி, கணேசர், சூரியன், சிவன் என்னும் இவர்கள் எல்லாம் அவரது கட்டளைப்படி தத்தம் செயல்களை செய்து கொண்டு இருக்கிறார்கள் என்று பாரதமும் பத்மபுராணமும், நிருசிம்ஹதாபனீ, ராமதாபனீ, கோபாலதாபனீ என்னும் உபநிஷத்துக்களுமாகிய எல்லாக் கிரந்தங்களும் கூறுகின்றன. விஷ்ணு சொரூபத்தினின்றும் ஜகத் முற்றும் உண்டாகின்றது  மீண்டும் அவரிடத்தில் லயமாகின்றது. பலவித அவதாரங்களைத் தரித்து எல்லாத் தேவர்களுக்கும் சகாயம் செய்து இருக்கின்றார். நாரத பாஞ்சராத்திரத்தில் விஷ்ணுவின் பூஜைத் தியான விதிகள் விவரிக்கப்பட்டிருக்கின்றன.
 
சிவ உபாஸகனது உத்தரம்
சிவ உபாஸகராகிய முனி அவர் கருத்தை கூறுகிறார். அரசனே! விரும்பியதைக் கொடுக்கவல்ல பரமசிவனைக்குச் சமானம் யார்? மகாவிஷ்ணுவால் யாசிக்கப்பட்டு தம்முடைய சகல ஐசவரியங்களையும கொடுத்துக் தாம் பஸ்மத்தைத் தரித்தார். இக்காரணத்தினாலேயே தோலையும் கபாலத்தையும தரித்தார். அவர்க்கு உயர்வு, தாழ்வு என்னும் விசாரம் இல்லை எல்லாம் சமம்தான். நிர்வாணமாக இருந்து கொண்டு வைராக்கியத்திற்குச் சமானமான சுகமில்லையென்று உபதேசிக்கின்றார். இவ்விதமான பெரும் கொடையளிக்கின்றார். அவரும், பார்வதியும் காசியில் மரணமடைபவர்கள் சீக்கிரத்தில் சாயுஜ்ய மோட்சத்தை அடைய உதவிக் கொண்டருக்கின்றார்கள். அவர்கள் சிவனுக்கு சமானமாகிச் சர்வ திவ்விய போகங்களையும் அனுபவிக்கின்றார்கள். அப்போது லிங்க சரீரத்தைவிட்டுப் பிரம்மத்தை அடையும்படியான அத்வைத உபதேசத்தைப் பரமசிவன் செய்கின்றார். உயர்வு, தாழ்வு சிறிதும் பாராமல் எல்லோருக்கும் அவர் முக்தி அளிக்கின்றார். அரசனே! பக்தியுள்ளவர்கள், இல்லாதவர்களாயுள்ள எல்லோரையும் காப்பாற்றுகின்றார். விஷ்ணுவின் சுபாவமானது நாம் இவ்வாறு கேள்விப்படுகிறோம். அபக்தர்களை அவர் காப்பாற்றுவதில்லை என்பது உலகப் பிரசித்தமாயிருக்கின்றது. ஹரி சேவகன், ஹரன் சேவியனென்று இராமர் பரமசிவனைப் பூஜித்திருக்கின்றார். பாரத பத்ம புராணங்களில் சகல தேவர்களினும் ஹரன் உயர்வுடையோரென்று கூறியதற்குத் தாத்பர்யம் அப்படியன்று. ஏனெனின், பாரத தாத்பர்ய நூலைப் பார்க்குமிடத்துச் சிவனுக்கே ஈசுவரத்துவம் பிரதீதியாகின்றது. இவ்வாறு அப்பைய தீக்ஷிதர் என்னும வித்துவான் சகல புராணங்களுக்கும் இதிகாசங்களுக்கும் தாத்பர்யம் எழுதியிருக்கின்றார்.
 
அசுவத்தாமாவால் நாராயணஸதிரமும், ஆக்கினேயாஸ்திரமும் பிரயோகிக்கப்பட்டபோது அனேக சைன்யங்கள் நாசமாயும் பஞ்சபாண்டவர்களுள் ஒருவரும் மரிக்கவில்லை. அப்போது அஸ்வத்தாமா ரதத்தைவிட்டு, தனுர் வேதத்தையும் ஆச்சாரியரையும் திரஸ்கரித்து வனத்திற்குச் சென்றார். அங்கு வியாசபகவான் அவரைச் சந்தித்துக் கூறுகின்றார். ஹே பிராமணா! நீ ஆச்சாரியரையும் வேதத்தையும் திரஸ்காரம் செய்யலாகாது. இந்த அர்ச்சுனனும், கிருஷ்ணனும் நரநாராயண ரூபங்கள். இவர்கள் சிவனை பூஜித்திருக்கின்றார்கள் அதனால் இவர்களுடைய பக்திக்கு அதீனமாகித் திரிசூலியான மகாதேவன் இவர்களுடைய ரதத்திற்கு முன்னிற்கின்றார். ஆதலால் இவர்கள் மீது பிரயோகிக்கப்படும் அனேக சஸ்திராஸ்திரங்களின் சாமார்த்தியத்தை மகாதேவர் நாசம் செய்கின்றார்.
 
இந்தப் பாரதப் பிரசங்கத்தினால் நாராயண ரூப கிருஷ்ணனது விபூதி மகாதேவருடைய கிருபையால் உண்டாயிருக்கின்றதென்பது சித்தித்தது. ஆதலால் விஷ்ணு சரித்திரத்தைப் பிரதிபாதிக்கும் கிரந்தம் சிவனுடைய ஆதிக்கயத்தைப் பிரதிபாதிக்கின்றது. ஏனெனின், அக்கிரந்தத்தில் விஷ்ணு சேவியராகக் கூறப்பட்டிருக்கின்றார். ஆதலால் எந்தச் சிவபக்தியால் விஷ்ணு சேவியரானாரோ அந்தச் சிவனே பரம சேவியராகின்றார். இவ்வாற்றால் அப்பையதீக்ஷிதர் சகல வைஷ்ணவ கிரந்தங்களிலும் சிவனே பிரதிபாத்தியராகக் கூறப்பட்டிருக்கின்றதென்று கூறியிருக்கிறார். சிவனுக்கே மகேசனென்றும் மகாதேவன் என்றும் பெயர். ஏனைய தேவர்களுக்குத் தேவரென்றும் ஈசுவரென்றும் பெயர். சிவமென்பதற்கு மங்களமென்று பொருள். சிவத்திற்குப் பின்னமானவெல்லாம் அசிவமாம். அதாவது அமங்கல ஸ்வரூபமாம். இந்த அமங்கலரூப தெய்வங்களை விட்டு மங்கள ஸ்வரூப சிவனை உபாஸித்தல் வேண்டும். விஷத்தைப் பார்த்து மற்றெல்லாத் தேவர்களுக்கும் பயமுண்டாயிற்று. அப்போது அவ்விஷத்தைக் கண்டத்தில் தரித்துப் பயத்தைப் போக்கினார். இவருடைய குமாரரான கணேசர் சகல விக்னங்களையும் உடனே போக்குகின்றார். காரியத்தில் காரண குணமிருத்தலால் விக்னங்களை எல்லாம் மூலத்தோடு நாசம் பண்ணுகின்றவர் சிவனென்றறிதல் வேண்டும். ஜனன மரணங்களாகின்ற துக்கரூப விக்னங்கள் எல்லாம் சிவத்தியானத்தால் மூலத்தோடு நாசமாகுமென்று அறியத்தக்கதாம். சேவிக்கத்தக்கவன் சதாசிவனே விவேகி சமாதியோடு விழிக்கக்கடவன். பாசுபத தந்திரததில் சிவபூஜா விதிகள் விவரிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. நாரத பாஞ்சராததிர மதம் பொய்யென்று சூத்திரபாஷியத்தில் கண்டிக்கப்பட்டிருக்கின்றது. அதனை அனுசரித்த இராமானுஜாதிகளின் நவீன வைஷ்ணவ மதமும் கல்பதருவின் உரையாகிய பரிமளத்தில் கண்டிக்கப்பட்டிருக்கின்றது. ஆதலின், சிவ சேவையினிடத்து மனத்தினைச் செலுத்தினால், புருஷார்த்தம் நன்கு சித்திக்கும்.
 
கணேச பூஜையின் விளக்கம்
கணேச பூஜை செய்பவன்  கூறுகின்றான். அரசனே! இவ்விருவரும் பொய் வசனத்தை மெய்ப்போன்று கூறுகின்றனர். கணேசபகவான் சிவபுத்திரன் என்னும் பராதீனனென்றும் கூறுகின்றனர். இவ்விஷயமாய் வியாசர் புராணத்தில் கூறியிருக்கின்ற ஒரு கதையைக் கூறுகின்றேன்.
 
திரிபுர சங்காரம் செய்ய ஹரி, ஹராதி எல்லாத் தேவர்களும் சென்றார்கள். கணேசபகவானை பூஜிக்காதவரையில் திரிபுரர்கள் சிறிதும் தோல்வி அடையவில்லை பின்னர் மனவருத்தமுற்று எல்லோரும் அவரை ஆராதித்து திரிபுரர்களை வெற்றி கொண்டார்கள். யாரைப் பூஜித்ததனால் இவர்கள் வெற்றி அடைந்தார்களோ அவரே சேவிக்கத்தக்கவரென்று அறிதல் வேண்டும். தசரதனுக்கு ராமன் புத்திரானாயிருந்தது போல் பரமசிவனுக்கு கணபதி புத்திரராயிருந்து விக்னங்களைப் போக்கினார். கணேச புராணம் வியாசர் செய்திருக்கின்றார். அதில் எல்லாவற்றிற்கும் கணேசனே காரணம் என்று காட்டி இருக்கின்றார். அவருடைய துதிக்கையிலிருந்து ஹரி, ஹரன், சூரியன், தேவி முதலியோர் யாவரும் ஜனித்தார்கள். எவர்கள் கணமாத்திரம் இவரைத் தியானிக்கின்றார்களோ அவர்களுடைய விக்னங்களையெல்லாம் உடனே நீங்கிவிடுகின்றன. இப்படி விழிப்புள்ளவராயிருக்கின்ற வினாயகக் கடவுளை இரவும் பகலும் பக்தியுடன் நிஷ்காமமாய்ப் பஜித்தல் வேண்டும்.
 
தேவி பக்தனது உரை.
பகவதீ பக்தன் அரசனைப் பார்த்து கூறத் தொடங்கினார். அரசனே! என் சத்தியமான வசனத்தைக் கேட்பீராக. இம்மூவரும் கூறியவெல்லாம் அப்பிரமாணமாம். சக்தியில்லையாயின், தேவர்களெல்லாம் கொல்லப்பட்ட சரீரத்திற்கு சமான அமங்கலமென்று அறிக. சக்தியில்லாதவர் அசமர்த்தரெனப்படுவர். அவர்கள் எங்ஙனம் காரியத்தை உண்டுபண்ணுவர்? எவர்கள் அதிகமாய்ச் சக்தியை உபாசித்தார்களோ அவர்கள் சகலத்திற்கும் அதிகாரியானார்கள். ஹரி, ஹரன், சூரியன், கணபதி என்பவர்கள் முக்கியமானவர்கள். இவர்களிடத்தில பலவிதமான சக்தி காணப்படுகிறது. பிரபஞ்சத்தில் எதனைச் சக்தியென்று கூறுகின்றார்களோ அதனை பகவதியின் ரூபமென்று அறிக. பகவதிக்கு இரண்டு ரூபங்களுள்ளது. ஒன்று சாமானியம், மற்றொன்று விசேஷமாம்.
 
எல்லாப் பதார்த்தங்களிலுமுள்ள தத்தம் காரியத்தைச் செய்யும சாமார்த்திய ரூப சக்தி எதுவோ அது பகவதியின் சாமானிய ரூபமாம். அஷ்டபுஜாதிகளை உடைய மூர்த்தி விசேஷரூபமாம்.
 
சாமானிய ரூபசக்தியின் அம்சங்கள் எண்ணிறந்தனவாயிருக்கின்றன. எவனிடத்தில் சக்தியின் அம்சம் குறைவாயிருக்கின்றதோ அவன் அற்ப சக்திமான். அசமர்த்தன் எனப்படுகிறான். எவனிடத்தில் சக்தியின் அம்சம் அதிகமாக இருக்கின்றதோ அவன் சமர்த்தன் எனப்படுகிறான். விஷ்ணு சிவன் முதலியவர்களிடத்தில் சக்தியின் அம்சம் அதிகமாயிருக்கின்றமையின் அவர்கள் அதிக சமார்த்ரென்று கூறப்படுகின்றார்கள்.
 
இவ்வாற்றால் பகவதியின் சாமானிய ரூபசக்தி அம்சத்தின் மிகுதியால் விஷ்ணு, சிவன், கணேசன், சூரியன் என்னும் இவர்களுடைய மகிமை பிரசித்தமாயிருக்கின்றது. சக்தியின்றியிருப்பின், பிராணனின்றிய சரீரம் அமங்களமாவது போல், சக்தியின்றிய சகல தேவர்களும் அமங்கள ஸ்வரூபிகளாவார்கள். ஆதலால் எந்தச் சக்தியின் மிகுதியால் தேவர்களுடைய மகிமை பிரசித்தமாயிருக்கின்றதோ அம்மகிமை சக்தியினதாம். விஷ்ணு சிவன் முதலியோர் பகவதியின் சாமானிய ரூப சக்தியை விசேஷமாக உபாசித்ததால், அவர்களிடத்தில் சக்தியின் அம்சம் அதிகமாக இருக்கின்றது.
 
பகவதியினுடைய நிராகார ரூபசக்திக்கு அனேக அம்சங்களிருப்பது போல ஸாகார ரூப சக்திக்கும் அனேக அம்சங்களுள்ளது. அச்சாகார அம்சங்களில் காளி ரூபம் பிரதானமாம். மாகேசுவரி, வைஷ்ணவி, கௌரி, கணேசீ முதலியனவும் பிரதான அம்சங்களாம். விஷ்ணுவிற்குப் பகவதியின் உபாஸனையால் வைஷ்ணவியென்னும் பகவதியின் அம்சம் கிடைத்தது. அங்ஙனமே ஏனைய தேவதைகளுக்கும் பகவதியின் உபாஸனையால் தத்தம் மகேஸ்வரி முதலிய அம்சங்கள் கிடைத்திருக்கின்றன. அவர்களுள்ளும் விஷ்ணுவும், சிவனும் பகவதியின் முக்கிய பக்தர்களாக இருக்கின்றார்கள். ஏனெனின், தியானம் செய்வோனுக்கு தியேயரூபத்தை அடைவதே உபாஸனையின் பரம அவதியாகும். விஷ்ணுவுக்கும், சிவனுக்கும் உபாஸனையால் தியேய ரூபம் கிடைத்திருக்கின்றது. ஆதலால் இவர்கள் முக்கிய உபாஸகர்களாவர்.
 
மதனத்தினால் அமிர்தமுண்டானபோது தேவர் அசுரர்களிடையே ஏற்பட்ட விவாதத்தைத் தீர்க்க தன்னுடைய உபாஸிய ரூபமான பகவதியின் அம்சத்தைத் தியானம் செய்து தானே அந்த உபாஸிய ரூபத்தை அடைந்தார். அநத ரூபத்தின் மாகாத்மியத்தால் அசுரர்களும் விஷ்ணுவுக்கு அனுகூலமானார்கள். அங்ஙனமே சிவனும் சமாதியில் பகவதியைத் தியானம் செய்தார். அதனால் சிவனது பாதி சரீரம் உபாஸிக்கத்தக்கதாயிற்று. ஒவ்வொரு காலத்து விக்ஷேபத்தால் சமாதியில்லாமல் போனமையின் சிவனது முழு சரீரமும் உபாஸிக்கதக்கதாக இல்லை. இவ்விதத்தால் எல்லாத் தேவர்களும் பகவதியின் உபாசகர்களாகிறார்கள். அவ்வுபாஸனை தட்சிண மார்க்கத்தினாலும் உத்தரமார்க்கத்தினாலும் இரண்டு பிரகாரமாகக் கூறப்படுகின்றது. முன் தட்சிணமார்க்கம் கூறப்பட்டது. இனி உத்தர மார்க்கத்தை கூறுவோம்.
 
பகவதியின் பக்தர்களான ஹரிஹரர்களைப் போல் பகவதியை யார்தாம் உபாஸிக்கப் போகின்றனர்? அங்ஙனமாயினும் மகாமாயையைத் தியானிக்கின்றவன் சகல புருஷார்த்தங்களையும் சீக்கரத்திலடைவான். ஒருங்கே போக மோட்சத்தை அடையத்தக்கதாகிய வேறு சாதனம் ஜகத்தில் இல்லை. பகவதிபக்தன் சகல போகங்களையும் அனுபவித்தும் கர்ப்பவாசத்தை அடைகின்றதில்லை. சிவனால் செய்யப்பட்ட தந்திரத்தின் கிரமத்தைக் கூறினோம். கிருஷ்ணதேவர் பலதேவராகிய நல்ல ஞானியும் முதல் மகாரத்தை எப்போதும் ஜலத்தைப் போல் சாப்பிட்டார்கள். மேலும், முன்னோர்கள் எல்லோரும் மகாரத்தையே சேவித்தார்கள். மகாரங்களைச் சேவிக்கும் விதிகள் எல்லாம் பரமசிவனால் பரோபகாரத்தின் பொருட்டுக் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. சிவ வசனத்தை மனதில் தரிக்கின்றவன் இந்தச் சரீரத்திலேயே போக மோட்சத்தை அடைகின்றான். வியாசர் பாகவதத்தை செய்திருக்கின்றார்  உபபுராணத்தில் காளியை வர்ணித்திருக்கிறார். பகவதியின் பக்திதான் மேலாகக் கூறப்பட்டு இருக்கிறது. பூஜாவிதிகள் எல்லாவற்றையும் கூறியிருக்கிறார். ஹரி, ஹரன், சூரியன், கணேசன் முதலியோர் பகவதியைத் தியானம் செய்கின்றவாகளாய் ஜீவிக்கின்றார்கள். மதியுடையோர் யாவரும் முதல் மகாரத்தை குடித்து மூழ்கிய மனத்தினை உடையவராய்ப் பகவதியை பூஜிக்கின்றனர். ஜகத் ஜனனியாகிய தேவியே விழிப்புள்ளவளாயிருக்கிறாள். இவளைச் சேவிப்பவன் பரமானந்தத்தை அடைகின்றான்.
 
சூரிய பக்தனது விளக்கம்.
சூரிய பக்தன் பகவதியின் மகாத்மியத்தைக் கேட்டுக் கோபம் கொண்டு கூறுகின்றான். அரசனே! என் உண்மையான வசனத்தை கேட்பீராக. அவர்களுடைய மதங்களெல்லாம் மிகவும் பாவமுள்ளனவாயும், இழிவானவையாகவும் இருக்கின்றன. ஜகத்தில் கூறப்படும் கெட்ட குணங்களெல்லாம் தேவி மார்க்கத்தில் உத்தமமாகக் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. மலின மத்தியம் தீர்த்தம் என்றும் மாமிசம் சுத்தமென்றும் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. விபரீதத்தினைக் கூறும் சம்பு தந்திரம் அனுஷ்டிக்கத்தக்கதன்று. தட்சிண சம்பிரதாயம் சிரேஷ்டம் ஆகையால் அது எல்லோராலும் அனுஷ்டிக்கத்தக்கதாயிருப்பினும் இவர்களுடைய மனது எதில் கட்டுப்படுகின்றதோ அந்தச் சூரியனில்லையாயின் எல்லோரும் அந்தகராவர். எல்லாவற்றையும் பிரகாசிக்கின்றவன் சூரியன். அவன் இல்லாவிட்டால் எங்கும் இருள் சூழ்ந்து கொள்ளும். பிரகாசம் கொடுக்கும் ஜகத்திலுள்ள ஏனைய வஸ்துக்களெல்லாம சூரியனுடைய அம்சங்களே. சூரியனைப் பொல் ஒருவனும் ஹிதம் செய்கின்றவனில்லை. பிறருடைய ஹிதத்தின் பொருட்டுத்தான் ஆகாயத்தில் ஓயாமல் அலைகின்றான். சகல காரியங்களும் காலாதீனமாயிருக்கின்றன. அதனையே சென்ற காலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலமென்று மூவகையாக விவேகிகள் கூறுகின்றார்கள். ஆச்சரியம்! இந்தச் சூரியன் சூத்திரமாய்ச் கிரியைகளைச் செய்கின்றார். இவ்விதியாக எல்லாம் சூரியனிலிருந்தே உண்டாகின்றன. அவர் கோபத்தால் எல்லாம் பஸ்மமாகின்றன. இவர்க்கு ஸாகாரம் நிராகாரமென்று இரண்டு ரூபங்கள் உண்டு. அவ்விரண்டினுள் நிராகாரப் பிரகாசம் சகல நாம ரூபங்களிலும் வியாபித்திருக்கின்றது. எதை வேதாந்தி பாதி விளங்குகின்றது என்னும் சப்தத்தால் வியவகரிகின்றானோ, அது நிராகாரப் பிரகாச ரூபமான சூரியனுடைய சமாமானிய ரூபமாம். அது ஜகத்திற்கெல்லாம் அதிஷ்டானமாம். அதனையறியாததனால் ஜகத்வடிவ விவர்த்தமுண்டாகின்றது. அந்த நிராகாரப் பிரகாசமே அந்தக்கரண விருத்தியிலுள்ள பிரதிபிம்பத்தோடு ஞானமென்று கூறப்படும். அகம் சூரியன் என்று அந்தக்கரண விருத்தி பிரகாசத்தின் பிரதிபிம்பத்தோடு உண்டாகும்போது அக்ஞான நிவிருத்தி வாயிலாக ஜகததின் நிவிருததி உண்டாகின்றது.
 
சூரியனுடைய ஸாகார ரூபத்தைக் கூறுகிறேன். பகல் காலததில் அவருடைய தேஜஸ் பிரகாசிக்கின்றது. சந்திரன், நட்சத்திரங்கள். தீபம் முதலிய அனேகம் அதன் அம்சமே. நிராகார, ஸாகார பேதத்தால் சூரியனுக்கு இரண்டு ரூபம் உணடாம். அவற்றுள் நிராகார ரூபம் ஞேயமாம், ஸாகார ரூபம் தியேயமாம். இதுவே வேதாந்தங்களில் நிர்க்குண சகுண பேதத்தால் இருவகைப் பிரம்மமாகக் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. எந்தச் சூரியனிடத்தில் ஒருகாலத்திலும் அந்தகாரம் லேசமுமில்லையோ அவரைப்பார்த்து எல்லோரும் கர்மத்தைச் செய்கின்றார்கள். ஒருபோதும் தூங்காது விழித்திருக்கிறார்கள். அவரைத் தியானம் செய்வதனால் அந்தகாரம் ஒழிந்துபோகும். ஏனைய தேவதைகள் விழிப்புள்ளவர்களென்று கூறினது மித்யாவென்று அறிதல் வேண்டும்.
 
ஸ்மார்த்த மதம்.
ஐந்து உபாஸகர்களும் பரஸ்பரம் விருத்த வசனங்களை கூறினது போல அனேக பண்டிதர்களும் தங்களது புத்தியின் அனுசாரமாய் விருத்தமாகவே கூறினார்கள். இந்த ஐந்து மதங்களும் ஒன்றுக்கொன்று விரோதமாயிருப்பது போல் ஸ்மார்த்த பண்டிதன் மேற்கண்ட ஐந்து தேவதைகளிடத்திலும் பேதபுத்தி கொள்ளாவிட்டாலும் அவனுடைய மதமும் இவர்கள் மதங்கள் எல்லாவற்றோடும் விரோதமாகவே இருக்கின்றது.
 
வைஷ்ணவனுடைய மதம் விஷ்ணுவிற்குச் சமானமான வேறு தெய்வமில்லை என்றும் எல்லோரும் விஷ்ணு பக்தரே என்றும் பிற தெய்வங்களின் நாமங்களை எவன் நினைக்கின்றானோ அவன் நாமாபராதியாவான் என்றும் அவனுக்கு ராமாதி நாமோச்சாரணங்களின் யதார்த்த பலனுண்டாகின்றதில்லை என்றும் கூறுகிறது.
 
சைவ மதத்திலும் சிவனுக்குச் சமானமான வேறு தெய்வமில்லை. அவருடை நாம உச்சாரணத்தினால் அடையும் பலன் போல் வேறு தெய்வங்களின் நாம உச்சாரணத்தினால் உண்டாகின்றதில்லை என்று கூறுகிறது. இவ்விதமாக எல்லோருடைய மதங்களிலும் அவரவர்களின் உபாஸிய தெய்வத்திற்குச் சமானமாய் வேறு தெய்வமில்லை. ஸ்மார்த்த மதத்திலோ எல்லாத் தேவர்களும் சமமானவர்களே. ஆதலால் ஸ்மார்த்த மதமும் மேற்கூறிய ஐந்து மதங்களோடும் விருத்தமாயிக்கின்றது.
 
ஆறு சாஸ்திரங்களும் ஒன்றற்கொன்று விரோதமாதல்
சாங்கியம், பாதஞ்சலம், நியாயம், வைசேஷிகம், பூர்வமீமாம்சை, உத்தர மீமாம்சை என்னும் ஆறு சாஸ்திரங்களின் மதங்களும் பரஸ்பரம் விருத்தமாம். ஏனெனின், சாங்கிய சாஸ்திரத்தில் ஈசுவரன் அங்கீகரிக்கப்படவில்லை. சமாதி வடிவ யோகத்தில் அபேக்ஷையின்றிய பிரகிருதி புருஷர்களின் விவேக ஞானத்தினால் மோட்சம் உண்டாவதாகக் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. பாதஞ்சல சாஸ்திரத்தில் ஈசுவரனும் சமாதியால் மோட்சமும் அங்கீகரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆகையால் சாங்கியமும் பாதஞ்சலமும் ஒன்றுக்கொன்று விருத்தமாம். நியாய மதத்தில் நான்கு பிரமாணம், வைசேஷிக மதததில் இரண்டு பிரமாணம் என்பன விருத்தமாம். அவ்வாறே நியாய வைசேஷிகங்களுககுள் மற்றும் அனேக விரோதங்கள் உள்ளது. அவைகள் தேவையில்லாததால் விரிவாக கூறப்படவில்லை. பூர்வ மீமாம்சையில் ஈசுவரனும் மோட்சரூப நித்திய சுகமும் அங்கீகரிக்கப்படவில்லை. ஆனால் கர்மத்தாலுண்டாகும் விஷய சுகமே புருஷார்த்தமாயிருக்கின்றது.
 
உத்தர மீமாம்சையின் மோட்சமும் ஈசுவரனும் அங்கீகரிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். விஷய சுகம் புருஷார்த்தமன்று. உத்தரமீமாம்சையின் மதம் இக்கிரந்தத்தில் வியக்தமாகக் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. ஆகையால் சர்வ சாஸ்திரங்களின் பேத வாதம் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. இதிலோ பேதம் கண்டிக்கப்பட்டும், அபேதம் கூறப்பட்டுமிருக்கின்றன.
 
இவ்வாற்றால் சகல சாஸ்திரங்களின் சித்தாந்தமும் பரஸ்பரம் விருத்தமாம்.
 
இவ்விருத்த வசனங்களைக் கேட்டு அரசனுக்கு வினோதமான சந்தேகங்கள் உண்டாயின. இவர்களுள் யார் கூறுவதுண்மை. எல்லோரும் யுக்திப் பிரமாணங்களுடன் பேசுகிறார்கள். இவ்வித சம்சயமாகிய சோகத்தினால் துக்கமுற்ற அரசன் மனதில் உபாசிக்கத்தக்க தெய்வம் இன்னதென்று தோன்றாமல் போயிற்று. இந்தச் சந்தேகத்தை எவனிடத்தில் கூறுவது, ஜகத்தில் உள்ள சாஸ்திர நிபுண பண்டிதர்கள் கூறும் விருத்த வசனங்களைக் கேட்டு நெடுங்காலம் யோசனையில் முழகியிருந்தான். இப்படியிருக்கும்போது தர்க்கதிருஷ்டி தகப்பனிடம் வந்தான். இருவரும் பரஸ்பரம் ஆலிங்கனம் செய்து கொண்டனர். புத்திரன் தகப்பனை விதிப்படி நமஸ்கரித்தான். தகப்பன் பிரியத்துடன் ஆசீர்வதித்து ஆசனம் கொடுத்தான்.
 
காரண ரூபத்தின் உபாசியத் தன்மையும், காரிய ரூபத்தின் நிக்ருஷ்டத் தன்மையும்
தகப்பன் சிந்தையில் மூழ்கியிருப்பதைக் கண்டு, தங்கள் சித்தத்தில் உள்ள வியாகூலம் யாது, என்று வினவினான். புத்திரன் வசனத்தை கேட்டு தன் கவலைக்குக் காரணமான சகல விருத்தாந்தங்களையும் சுபசந்ததி மகாராஜன் அவனுக்குக் கூறினான். எந்தத் தெய்வம் உபாசிக்கத் தக்கதென்ற தெரியவில்லை எனக்கூறினான்.
 
தர்க்கதிருஷ்டி தகப்பன் வார்த்தையைக் கேட்டு அவனுக்குச் சுபமுண்டாகக் கருதி கூறுகின்றான். காரணரூபம் உபாஸ்யமென்றும், காரிய ரூபம் துச்சம் என்றும் அறிக. காரணரூபத்தின் நாமங்கள் பல. இது வேதத்தின் முக்கிய சித்தாந்தமாம். இதிகாச புராணங்களில் வியாசர் கூறிய சித்தாந்தம் இதுவேயாகும். இந்த ரகசியத்தை பண்டிதர்களறியாமல் பிறர் மதத்தைக் கண்டிக்கிறார்கள். பாரதத்திற்கு வியாக்கியானம் எழுதிய நீலகண்ட பண்டிதர் அவ்வியாக்கியானத்தின் ஆரம்பத்தில் இப்பிரசங்கத்தை செய்திருக்கின்றார். அவ்விடத்திலேயே உத்தமமான சுருதி சித்தாந்தங்களையும் உள்ளபடி கூறி இருக்கின்றார்.
 
புராணத்தில் கூறியிருக்கும் நிந்தாஸ்துதிகளைப் பற்றிய வியாசரின் கருத்து
சகல புராணங்களின் கர்த்தா வியாசர் ஒருவரே. அவர் ஸ்கந்த புராணத்தில் சிவனுக்கு ஸவாந்திராதி ஈசுவர தர்மங்களுளவென்று கூறியிருக்கின்றார். ஏனைய தேவதைகளுக்குச் சிவ கிருபையால் எல்லா பெருமைகளும் கிடைக்கின்றனவென்று கூறியிருக்கின்றார். ஆகையால் இவர்களுக்கு ஜீவதர்மம் கூறப்பட்டது. அங்ஙனமே விஷ்ணு புராணம், பத்ம புராணங்களில் விஷ்ணுவுக்கு ஈசுவரத்தன்மை கூறப்பட்டிருக்கின்றது. அவ்வாறே சிலரைப் புராணங்களிலும் சிலரை உபபுராணங்களிலுமாக விஷ்ணு சிவன் என்பவர்களக்கு வேறான கணேசாதி தேவதைகளுக்கு ஈசுவரத் தன்மை கூறப்பட்டிருக்கின்றது. இவ்விதத்தால் வியாசர் வாக்கியத்தில் விரோதம் காணப்படுகிறது.
 
அதற்கான காரணம் இதுவாம். எல்லோரும் ஈசுவரர்களேயாவர். எந்தப் பிரகரணத்தில் பிறதெய்வம் நிந்திக்கப்பட்டிருக்கின்றதோ அதன் நிந்தையால் அதன் உபாஸனையை விடுதலில் வியாசருக்கு அபிப்பிராயமில்லை. ஆனால் வைஷ்ணவ புராணத்தில் சிவாதி தேவதைகளின் நிந்தை விஷ்ணுவின் ஸதுதியினால் விஷ்ணு உபாசனையில் பிரவிருத்தித்தற்கு ஹேதுவாம். அவ்வாறே சிவ புராணத்தில் செய்த விஷ்ணுவாதிகளின் நிந்தையும் அவற்றின் உபாசனைகளை விட்டுவிட வேண்டுமென்னும் கருத்தன்று. ஆனால் அந்த நிந்தை சிவ உபாசனையில் பிரவிருத்தியுண்டாகும் பொருட்டாகும். ஒரு பிரகரணத்தில் பிற தேவதையின் நிந்தை அதன் உபாசனையைத் தள்ளுவதற்காக இருக்கும் பட்சத்தில் எல்லாத்தேவதைகளின் உபாசனைகளை தள்ளும்படி நேரிடும். ஆகையால் அன்னிய தேவதையின் நிந்தை ஒன்றனது ஸ்துதியின் பொருட்டாகும்  மற்றவற்றின் உபாசனையை விட்டுவிடுவதன் பொருட்டன்று.
 
உதாரணம்: வேதத்தில் அக்னிஹோத்திரத்திற்கு இரண்டு காலங்கள் கூறப்பட்டு இருக்கின்றன. ஒன்று சூரியோதயத்திற்கு முன்னும், மற்றொன்று சூரியோதயத்திற்கு பின்னுமாம். அங்கு முற்காலப் பிரசங்கத்தில் பிற்காலம் நிந்திக்கப்பட்டிருக்கின்றன. பிற்காலப் பிரசங்கத்தில் முற்காலம் நிந்திக்கப்பட்டு இருக்கின்றது. அங்கு அக்னிஹோத்திரத்தை விட்டுவிடவேண்டுமெனனும் அபிப்பிராயம் இருக்குமாயின், இவ்விரண்டு காலங்களிலும் ஹோமத்தை விட்டுவிடும்படி நேரிடும். நித்திய கர்மத்தை விடுதல் பொருந்தாது. ஆகையால் முற்காலத்தினது ஸ்துதியின் பொருட்டு பிற்கால நிந்தையும், பிற்கால ஸ்துதியின பொருட்டு முற்கால நிந்தையும் செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. அங்ஙனமே ஒரு தெய்வத்தின் உபாசனைப் பிரசங்கத்தில் பிறதேவதையில் நிந்தைக்குத் தாத்பர்யம் அத்தெய்வத்தின் ஸ்துதியாம். பிற தெய்வத்தின் நிந்தையில் தாத்பர்யமன்று.
 
ஐந்து தேவதைகளின் உபாஸகரும் ஒரே பிரம்மலோக பலனை அடைதல்
சாகார பேதத்தால் சிலர் உதயத்திற்கு முன் ஹோமம் செய்கின்றனர்  சிலர் உதயத்திற்குப் பின் செய்கின்றனர். இருவருக்கும் கிடைக்கும் பலன் ஒன்றே ஆகும். அதுபோல் இச்சா பேதத்தால் ஐந்து தேவதைகளுக்குள் எதை உபாஸித்தாலும் ஐந்து உபாசனைகளாலும் பிரம்மலோகமே அடையப்படும். அவ்விடத்தில் போகங்கள் அனுபவிக்கப்பட்டு விதேக மோட்சம் சித்திக்கிறது. விஷ்ணு முதலிய தேவதைகளினுபாஸஸனையால் வைகுண்ட லோகம் அடையப்படுமென்று புராணங்ளில் கூறப்பட்டிருக்கின்றது. பிரம்மலோகம் அடையப்படுவதாகக் கூறப்படவில்லையாயினும், உத்தம உபாஸகர்கள் விதேக முக்திக்கு அதிகாரிகளாயிருக்கின்றமையால், தேவயான மார்க்கமாக அவர்கள் பிரம்மலோகத்திற்கே போகின்றார்கள். ஆனால் ஒரே பிரம்மலோகம் விஷ்ணு உபாஸகனுக்கு வைகுண்ட ரூபமாயும், அங்குள்ளவர்கள் சதுர்ப்புஜ பார்ஷத் ரூபங்களோடு கூடினவர்களாயும் பிரதீதியாகின்றார்கள்.  தானும் சதுர்ப்புஜ மூர்த்தியாகவேயாகின்றான். அங்ஙனமே சிவோபாஸகனுக்குப் பிரம்மலோகமே சிவலோகமாகவும், அங்குள்ளோர்கள் மூன்று கண்களை உடையவர்களாக தோன்றுகிறார்கள். தன்னையும் அப்படியே காண்கின்றான். இவ்விதமாக எல்லா உபாஸகர்களுக்கும் பிரம்மலோகமே தமது உபாஸ்யத்தின் லோகமாகக் காணப்படுகின்றது. ஏனெனின், இது நியமமாம். தேவயான மார்க்கமின்றி வேறு மார்க்கமாக செல்லுகின்றவன் மீண்டும் சம்சாரத்திற்கு வருகின்றான். தேவயான மார்க்கமொன்றே பிரம்மலோகத்திற்கு செல்லும் மார்க்கமாம். ஆகையால், விதேக மோட்சத்திற்கு யோக்கியர்களாகிய உபாசகர்களெல்லாம் பிரம்ம லோகத்திற்குப் போகின்றார்கள். அந்தப் பிரம்ம லோகத்தில் உபாஸகனுடைய இச்சா அனுசாரமாகச் சகல சாமக்கிரியைகளுடன் கூடியதாக அவனுக்கு பிரதீதியாகும்படியான இத்தன்மையான அற்புத மகிமை இருக்கின்றது. எனவே ஐந்து தேவதைகளின் உபாஸனைகளுக்கும் கிடைக்கின்ற  பலனொன்றேயாகும்.
 
ஒரே பரமாத்மாவினிடத்தில் பலவித நாமரூபங்கள் சம்பவிக்கின்றன.
அதில் இந்தச் சங்கையுண்டாகின்றது. ஐந்து தேவதைகளுக்கும் நாமரூபங்கள் வெவ்வேறாய்க் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. ஈசுவரனோ ஒருவன், அவருக்கே பலவித ரூபங்கள் சம்பவிக்காது.
 
அதற்குச் சமாதானம் இதுவாம். பரமார்த்தமாக நாம ரூபங்கள் எவையும் பரமாத்மாவினிடத்திலில்லை. மந்தபுத்தி உள்ளவர்களது உபாஸனையின் பொருட்டு நாமரூப ரகித பரமாத்மாவிற்கு மாயையினாலாக்கப்பட்ட கற்பித நாம ரூபங்கள் கூறப்படுகின்றன. ஆகையால் ஒரே பரமாத்மாவினிடத்தில் மாயையால் கற்பிக்கப்பட்ட நாம ரூபங்கள் அனேகம் பொருந்துகின்றன. இவ்விதத்தால் சர்வ புராண வாக்கியங்களின் விரோதமும் நிவிருத்தியாய் விடுகின்றது.
 
எல்லாப் புராணங்களுக்கும் காரண காரியப் பிரம்மங்களினது உபாஸனையின் கிரமத்தால் ஏற்றூக்கொள்ளப்படும் தன்மையிலும், ஒதுக்கித்தள்ளப்படும் தன்மையிலும் தாத்பர்யமாகிறது.
 
புராண வாக்கியங்களிலுண்டாகும் விரோத சங்கைக்கு முக்கிய சமாதானம் இதுவாம். விஷ்ணு, சிவன், கணேசன், தேவி, சூரியன் முதலிய ஒவ்வொன்றின் நாமம் யாவும் காரணப்பிரம்மத்தினதும் காரியப் பிரம்மத்தினதுமாகும். மாயா விசிஷ்ட காரணத்தைப் பிரம்மமென்கின்றார்கள். காரியமான ஹிரண்யகர்ப்பனையும் பிரம்மமென்கின்றார்கள். இவ்விதமாகக் காரணப் பிரம்மத்தையும் காரியப் பிரம்மத்தையும் விஷ்ணு, சிவன், கணேசன், தேவி, சூரியன் என்னும் பதங்கள் அறிவிக்கின்றன. இவ்வாறே இவ்வைந்து பதங்களுக்கும் நாராயணன், நீலகண்டன், விக்னேசன், சக்தி, பானு முதலிய அனேகம் பர்யாய பதங்கள் உள்ளது. அவையாவும் காரண காரியப் பிரம்மங்களிரண்டையும் போதிக்கின்றன. சிலவிடத்துக் காரணப் பிரமத்தையும், சிலவிடத்துக் காரியப் பிரம்மத்தையும் சந்தர்ப்பத்திற்குத் தகுந்தபடி போதிக்கின்றன. எங்ஙனம் ஸைந்தவ என்ற சொல் குதிரையும், உப்பையும் குறிக்கின்றதோ, அது போஜன சமயத்தில் அது உப்பையும், நடை சந்தர்ப்பத்தில் குதிரையையும் குறிக்கின்றது. அதுபோல் வைஷ்ணவ புராணத்தில் விஷ்ணு, நாராயணன் முதலிய பதங்கள் காரணப் பிரம்மத்தையும், சிவன், கணேசன், சூரியன் முதலிய பதங்கள் காரியப் பிரம்மத்தையும் போதிக்கின்றன.
 
ஆதலால், வைஷ்ணவ கிரந்தங்களில் விஷ்ணுவின் ஸ்துதிக்கும், சிவாதிகளின் நிந்தைக்கும் வியாசர் அபிப்பிராயம் இதுவாகும். காரணப் பிரம்மம் உபாஸிக்கத் தக்கது  காரியப் பிரம்மம் உபாஸிக்கத் தக்கதன்று. அங்ஙனமே ஸ்கந்த புராணாதி சைவ கிரந்தங்களில் சிவன், மகேசன் முதலிய பதங்கள் காரணப் பிரம்மத்தையும், விஷ்ணு, கணேசன், தேவி, சூரியன் முதலிய பதங்கள் காரியப் பிரம்மத்யையும் போதிக்கின்றன. ஆகையால், இந்தப் புராணங்களிலும் காரணப் பிரம்மத்தின் ஸ்துதியும், காரியம் பிரம்மத்தின் நிந்தையும் இருக்கின்றன. அங்ஙனமே, கணேச புராணத்தில் கணேச பதம் காரணப் பிரம்மத்திற்கும் விஷ்ண, சிவன் முதலிய பதங்கள் காரியப் பிரம்மத்திற்கும் வாசகங்களாயின. ஆகையால் காரணத்தின் ஸ்துதியும் காரியத்தின் நிந்தையும் இருக்கின்றன. அங்ஙனமே. காளிபுராணத்தில் காளிதேவி முதலிய பதங்கள் காரணப் பிரம்மத்தையும், விஷ்ணு-சிவன்-கணேசன்-சூரியன் முதலிய பதங்கள் காரியப் பிரம்மத்தையும் போதிக்கின்றன. ஆகையால் காளி பதத்தினால் குறிக்கும் காரணத்தின் ஸ்துதியும், விஷ்ணு, சிவாதி பதங்களிளால் குறிக்கும் காரியத்தின் நிந்தையுமிருக்கின்றன. அங்ஙனமே சௌர புராணத்தில் சூரிய, பானு முதலிய பதங்களால் காரணப் பிரம்மத்தின் ஸ்துதியும், விஷ்ணு-சிவன் முதலிய பதங்களால் காரியப் பிரம்மத்தின் நிந்தையும் போதிக்கப்படுகின்றன.
 
இவ்விதமாகச் சகல புராணங்களிலும் காரிய காரணங்களின் பெயர் வடிவ சங்கேத பேதமிருக்கின்றது  கொள்ளும்படியாயும் தள்ளும்படியாயும் இருக்கின்ற அர்த்தத்தில் பேதமில்லை. சகல புராணங்களிலும் காரணப் பிரம்மத்தின் உபாஸனை கொள்ளத்தக்கதாம், காரியப் பிரம்மத்தின் உபாஸனை தள்ளத்தக்கதாம். ஆகையால், சகல புராணங்களும் ஒரே காரணப் பிரம்மத்தின் உபாஸியத் தன்மையினைப் போதிக்கின்றன. இவற்றிற்குத் தம்முள் விரோதம் இல்லை.
 
மூர்த்திப் பிரதிபாதனத்தின் அபிப்பிராயம்.
சதுர்ப்புஜ, திரிநேத்திர, ஸதுண்ட, அஷ்டபுஜாதி மூர்த்திகள் மாயையின் பரிணாமமாயும் சேதனத்தின் விவர்த்தமாயும் இருப்பதால், காரியங்களாக இருக்கின்றன. அவற்றிற்கும் உபாஸனை கூறப்பட்டிருக்கின்றதாமாயினும், அந்தச் சதுர்ப்புஜாதி மூர்த்திகளுக்கு மாயாவிசிஷ்ட காரணத்தோடு விசாரிக்குமிடத்துப் பேதமில்லை. ஆகையால் அவ்வாகாரங்களைப் பாதித்துக் காரணரூபத்தால் அவற்றை உபாசிப்பதில் கருத்தாம். ஏனெனின், ஆகாரம் காரியமாம். ஆகையால் அது துச்சமாம், காரணம் சத்தியமாம். எவனுடைய மந்தப் பிரக்ஞை ஆகாரத்திலேயே ஸ்திரமாயிருக்கின்றதோ அவன் சாஸ்திரத்தில் கூறப்பட்ட ஆகாரத்தையே உபாஸித்தல் வேண்டும். அதனாலும் பிரக்ஞை நிச்சலமாகிக் காரணப் பிரம்மத்தின் உபாஸனையில் ஸ்திரப்படுகிறது.
 
காரணப் பிரம்ம உபாஸனை இவ்வாறு கூறப்பட்டிருக்கின்றது. பிரம்மம் ஜகத்திற்கு காரணம், சத்திய காமன், சத்திய சங்கற்பன், சர்வக்ஞன், சுதந்திரன், சர்வப்பிரேரகன், கிருபாளு என்றிவ்வாறு ஈசுவர தர்மங்களைத் தியானித்தல் வேண்டும். மூர்த்தியைத் தியானித்தல் வேண்டுமென்பது சாஸ்திரத்தின் கருத்தன்று. சாஸ்திரத்தில் அனேக மூர்த்திகளைக் கூறியது உபாஸனையின் பொருட்டன்று. ஆனால் எல்லா மூர்த்திகளும் காரணப் பிரம்மத்தின் உபலட்சணங்களே. எந்த வஸ்து எதன் ஏக தேசத்திலும், ஏக காலத்திலும் வியாவர்த்தகமாயுமிருக்கின்றதோ அது உபலட்சணம் எனப்படும்.
 
எங்ஙனம் காகம் அமர்ந்திருக்கும் வீடுதான் அவனுடையது என்னும் வாக்கியத்தில் வீட்டிற்கு காகம் உபலட்சணமாக இருக்கின்றது. ஏனெனின், வீட்டின் ஒரு பக்கத்திலும் எப்போதாவதொரு காலத்தில் காகம் உட்கார்ந்து இருக்கின்றது. எப்போதும் உட்கார்ந்திருக்கின்றதில்லை. மற்ற வீட்டிலிருந்து அவனது வீட்டை பிரித்துக் காட்டுவதற்காக மட்டும் குறிக்கப்படுகின்றதோ, அதுபோல ஜகத்தின் காரணம் பிரம்மமாம். அதன் ஏகதேசத்தில் எப்போதாவது மூர்த்தியிருக்கின்றது. சதுர்ப்புஜாதி மூர்த்திகள் காரணப் பிரம்மத்திலேயே இருக்கின்றன  வேறிடத்தில் இல்லை. ஆகையால், வியாவர்த்தகங்களாக இpருத்தலால் உபலட்சணங்களாயிருக்கின்றன.
 
உபலட்சணத்தின் பிரயோஜனம் இதுவாம். விசேஷிய வஸ்துவினது ஸ்வரூபத்தின் ஞானமுண்டாம். எங்ஙனம், காகத்தால் தேவதத்தன் வீடு அறியப்படுகின்றதோ, காகத்தினால் வேறு பிரயோஜனமில்லையோ, அங்ஙனமே சதுர்ப்புஜாதி ஆகாரங்களால் நிராகாரமான காரணப் பிரம்மத்தின் ஞானமே உபாஸனையின் பொருட்டு மூர்த்தியைக் கூறுதலின் பிரயோஜனமாம்.
 
ஆகாரங்களில் ஆக்கிரகமுள்ள சைவராதியர்க்குத் துக்கத்தின் அடைவு.
மந்தப் பிரக்ஞையுள்ளவர்கள் சாஸ்திரத்தின் கருத்தையறியாமல் சியாலஸாரமேய நியாயத்தால் பரஸ்பரம் கலகம் செய்கின்றார்கள். மனைவியின் சகோதரனை சியாலன் என்பர். நாயினை ஸாரமேயமென்பர். ஒருவனுடைய சியாலனுக்கு பெயர் உத்பாலகன். ஆவன் விரோதியின் பெயர் தாவகன். அப்புருஷன் வீட்டிலிருந்த நாய்க்குப் பெயர் தாவகன். மற்றொருவன் வீட்டிலிருக்கும் நாய்க்கு உத்பாலகன் என்று பெயர். அங்கு அப்புருஷனுடைய மனைவி முதல் முதல் வீட்டுக்கு வந்தாள். அப்போது இரண்டு நாய்களும் பரஸ்பரம் எப்போதும் சண்டை செய்துகொள்ளும். அங்கு அந்த ஸ்திரீயின் பதி, மாமியார் முதலியோர் உத்பாலகனை திட்டி தம் தாவகனைப் பாராட்டுவார்கள். அப்போது அந்த ஸ்திரீக்கு என சகோதரனை திட்டி அவன் சத்துருவைப் போற்றுகின்றார்கள் என்னும் மயக்கமுண்டாயிற்று. அதனால் கோபப்பட்டு தன் கணவனோடு சண்டையிட்டாள். எங்ஙனம் அவர்களது அபிப்பிராயத்தை அறியாமல் ஒரேமாதிரி பெயரால் பிரமித்து ஸ்திரீ துக்கமடைந்தனளோ அங்ஙனமே வைஷ்ணவக் கிரந்தத்தில் சிவன் முதலிய பெயர்களால் காரியப் பிரம்மம் நிந்திக்கப்பட்டிருக்கின்றது என்ற கருத்தை அறியாமல் சைவர் முதலியோர் துக்கிக்கின்றனர். அங்ஙனமே விஷ்ணு நாமத்தால் காரியப் பிரம்மம் நிந்திக்கப்பட்டிருக்கின்றதென்பதை அறியாமல் வைஷ்ணவர்கள் துக்கிக்கின்றார்கள். சகல புராணங்களுக்கும் அபிப்பிராயம் காரணப் பிரம்மம் உபாசிக்கத்தக்கது, காரியப் பிரம்மம் தள்ளத்தக்கது என்பதாம்.
 
மாயா விசிஷ்ட சேதனம் காரணப் பிரம்மமாம். மாயையாலுண்டான காரிய விசிஷ்ட சேதனம் காரியப் பிரம்மமாம். இவ்வர்த்தமே வியாக்கியானத்தின் ஆரம்பத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கின்றது. சகல வேதாந்தங்களின் சித்தாந்தமும் இதுவேயாம்.
 
உத்தர மீமாம்சையின் பிரமாணத்தன்மையும், மற்றவற்றின் அப்பிரமாணத் தன்மையும்.
சுபசந்ததி தன் குமாரன் வார்த்தையைக் கேட்டுப் புராணங்களின் விரோத சங்கைக்குச் சமாதானமடைந்து மனத்தில் சுகமடைந்தான். ஆறு சாஸ்திரங்களின் பரஸ்பர விரோத சங்கை நீங்கியமையால் அற்ப சுகத்தை அடைந்தார், ஆனால் விசேஷ சுகத்தை அடையவில்லை. அதனால் எந்தச் சாஸ்திரார்த்தத்தை அங்கீகரிக்கலாமோ அந்தச் சத்தியமான சாஸ்திரம் யாதென்று மைந்தனை வினவினான்.
 
தர்க்கதிருஷ்டி தன் தகப்பன் வார்த்தையைக் கேட்டுப் பரமப் பிரமாணமான வார்த்தையைக் கூறினான். உத்தர மீமாம்சையின் உபதேசம் சிறிதும் வேத விருத்தமல்லவென்று கூறினான். ஏனைய ஐந்து சாஸ்திரங்களும் வேத விருத்தங்களாயிருக்கின்றமையினால் அவற்றை அசுத்தமென்றறிதல் வேண்டும். அவற்றுள், சில அம்சங்கள் வேதானுசாரிகளாக இருக்கின்றமையினால், மந்த அதிகாரிகள் அவற்றை அனுஷ்டிக்கின்றார்கள்.
 
ஆறு சாஸ்திரங்களின் கர்த்தா சர்வக்ஞரெனப்படுவர். சாங்கியத்தின் கர்த்தா கபிலாராவார். பாதஞ்சலத்தின் கர்த்தா பதஞ்சலியாவார். இவர் சேஷ அவதாரமாம். நியாய சாஸ்திரத்தின் கர்த்தா கௌதமராவார். வைசேஷிக சாஸ்திரத்தினா கர்த்தா கணாதராவார். பூர்வ மீமாம்சையின் கர்த்தா ஜைமினி ஆவார். உத்தர மீமாம்சையின் கர்த்தா வியாசராவார்.
 
இவர்களது மாகாத்மியமும் பிரசித்தமாம். ஆதலால் இவர்களுடைய வசனவடிவ சாஸ்திரங்கள் முற்றும் சமானப் பிரமாணமாதல் வேண்டுமாயினும், சகல வாக்கியங்களினும் வேதவாக்கியம் பிரபலப் பிரமாணமாக இருக்கிறது. ஏனெனின், வேதத்தின் கர்த்தா சர்வக்ஞனான ஈசுவரன். அவரிடத்தில் பிராந்தி, சந்தேகம் முதலிய குறைகள் இல்லை. இந்தச் சாஸ்திரங்களின் கர்த்தாக்கள் ஜீவர்கள். இவர்களிடததில் பிராந்தி முதலிய தோஷங்கள் பொருந்தும்.
 
சாஸ்திரகாரர்களும் சர்வக்ஞர்களென்று கூறப்பட்டிருப்பினும், அவர்களுடைய சர்வக்ஞத் தன்மை யோக மாகாத்மியத்தால் உண்டாயிருக்கின்றது. ஆதலால் அவர்கள் யுக்தஞான யோகிகளாவர்.
 
ஈசுவரனுடைய சர்வக்ஞத் தன்மை ஸ்வபாவ சித்தமாயிருக்கின்றது. ஆகையால் ஈசுவரன் யுக்த யோகியாவர். சிந்தனை செய்வதால் பதார்த்த ஞானம் உண்டாகின்றவனுக்கு யுக்தஞான யோகியென்ற பெயர். எவனுக்கு எப்போதும் ஏகரசமாய் எல்லாப் பதார்த்தங்களும் அபரோக்ஷமாய்ப் பிரதீதியாகின்றனவோ அவனுக்கு யுக்த யோகியென்று பெயர். இத்தன்மையன் ஈசுவரனாவான். அவரால் செய்யப்பட்ட வேதவசனம் பிரபலமாகும். யுக்தஞான யோகிகளால் செய்யப்பட்ட சாஸ்திர வசனம் துர்ப்பலமாம்.
 
ஆகையால் வேதானுசாரமான சாஸ்திரம் பிரமாணமாம், வேத விருத்தம் அப்பிரமாணமாம். ஐந்து சாஸ்திரஙகள் எங்ஙனம் வேதவிருத்தமோ, உத்தர மீமாம்சை எந்த அம்சத்திலும் வேதவிருத்தமன்று. ஆகையால் அது பிரமாணமாம். ஏனைய சாஸ்திரங்களும் சில அம்சங்களில் வேதத்தை அனுசரித்தே இருக்கின்றன என்பதனைப் பார்த்து மந்த புத்தியுள்ளவர்கள் அவற்றில் விசுவாசம் கொள்கிறார்கள். ஆனால் அனேக அம்சங்களில் அவை வேத விருத்தங்களாக இருக்கின்றமையால் தள்ளத்தக்கனவாம். சில அம்சங்களில் வேதானுசாரிகளாக இருப்பதால் கொள்ளத்தக்கனவாமாயின் ஜைன சாஸ்திரமும் அகிம்சை அம்சத்தில் வேதானுசாரியாக இருக்கிறது. அதுவும் அங்கீகரிக்கத்தக்கதாகும். ஆனால் அதுவும் தள்ளத்தக்கதே.
 
சுகதர் ஈசுவர அவதாரராவார். அவரைப் புத்தரென்று அழைக்கின்றனர். அவருடைய வசனமும் வேதத்திற்குச் சமானமான பிரமாணமாதல் வேண்டும். அங்ஙனமாயினும், விப்ரலிப்ஜையாகிய நிமித்தத்தால் சுகதர் புத்தரானார். ஆதலால் அவருடைய வசனம் எவ்விதத்தினாலும் அப்பிரமாணமேயாகும். வஞ்சிக்கும் இச்சையினை விப்ரலிப்ஜையென்பர். ஆகையால் எல்லா அம்சங்களிலும் வேதத்தை அனுசரித்திருக்கின்ற உத்தரமீமாம்சையே எவ்விதத்தாலும் முமுக்ஷுவால் அங்கீகரிக்கத்தக்கதாம்.
 
உத்தரமீமாம்சை வியாசரால் சூத்திர ரூபமாகச் செய்யப்பட்டு அதன் வியாக்கியானமும் அனேகரால் அனேகவிதமாய்ச் செய்யப்பட்டிருப்பினும் பூஜ்யபாதரான சங்கரரால் செய்யப்பட்ட வியாக்கியானமே வேதானுசாரியாக இருக்கின்றது. ஆதலின் எனைய ஐந்து சாஸ்திரங்களும் அப்பிரமாணங்களாம்.
 
அன்னிய சாஸ்திரங்களை விடுதலில் திருஷ்டாந்தமும், காரணமும்
இந்த அத்தியாயத்தில் முன் சகல சாஸ்திரங்களும் மோட்சத்திற்கு உபாயோகமானது என்று கூறியது தர்க்கதிருஷ்டியின் சாரத்தைக் கிரகிக்கும் விவேகத்தால் கூறியதாம். ஒருவனை சத்துரு கத்தியால் குத்தினான், அதனால் ரத்தம் வெளிப்பட்டுத் தெய்வாதீனமாய் அவன் காப்பாற்றப்பட்டான். அப்போது சாரத்தைக் கிரகிக்கும் புருஷன் கத்தியை வீசினது தனக்கு உபகாரம் செய்ததாக நினைக்கின்றான். அதுபோல மற்ற சாஸ்திரங்களாலும் எவ்விதத்திலாவது அந்தக்கரணத்தின் சுத்தியும் நிச்சலத் தன்மையும் உண்டாய்ப் புருஷன் நிவிருத்தி அடைந்து வேதானுசாரமான நிச்சயம் செய்யின் மோட்சமுண்டாகும். மற்றும் அவற்றிலேயே ஆக்கிரகம் செய்யின் அந்தகோலங்கூல நியாயத்தினால் அவன் அனர்த்தத்தை அடைவான். ஆகையால் சகல சாஸ்திரங்களையும் விட்டு அத்வைத வியாக்கியானத்தின்படி உத்தரமீமாம்சை அங்கீகரிக்கத் தக்கதாம்.
 
அந்தகோலாங்கூல நியாயம இதுவாம். ஒரு தனிகனது ஆபரணம் பூண்ட புத்திரனைத் திருடர்கள் காட்டிற்குக் கொண்டுபோய் ஆபரணங்களைக் கழற்றிக் கொண்டு அவன் கண்ணைக் குத்திவிட்டுப் போய்விட்டார்கள். அப்போது அழுது கொண்டிருந்த பாலகனை தயையற்றவனாயும், வஞ்சனையுள்ள ஒருவன் சந்தித்து பலமும், உன்மத்தமும் உள்ள ஒரு காளையின் வாலை அவனைப் பிடிக்கச் செய்து நீ இதன் வாலைவிடாது பிடித்துக் கொண்டு போனால் உனது கிராமத்தில் இது கொண்டுபோய்விடும் என்று கூறினான். துயருற்ற பாலகன் அவன் வசனத்தில் விசுவாசம் வைத்துத் துக்கத்தினை அனுபவித்து நஷ்டமானான். அங்ஙனமே விஷயரூப சோரன் விவேக ரூப நேத்திரத்தைக் கெடுத்துச் சம்சார ரூப வசனத்தில் கொண்டுபோய் விடுகின்றான். அப்போது தயையற்றவனாயும், வஞ்சகனாவுமுள்ள பேதவரி அன்னிய சாஸ்திரங்களின் சித்தாந்தத்தில் அவனுக்கு விசுவாசம் வரும்படி செய்து என்னுடைய உபதேசமே உனக்குப் பரமசுகப் பிராப்திக்குக் காரணமாகும், அதனைவிடாதே என்று கூறுகின்றான். அவன் வாக்கியத்தில் விசுவாசம் வைத்துப் புருஷார்த்த சுகமின்றியவனாக ஜனன மரண ரூப மகத்தான துக்கத்தை அனுபவிக்கிறான். ஆகையால் அன்னிய சாஸ்திரங்கள் ஒதுக்கித்தள்ளத்தக்கனவாம்.
 
இவ்விதமாகச் சுபசந்ததியென்னும அரசன் தர்க்கதிருஷ்டியின் வசனத்தைக் கேட்டுச் சகல சந்தேகங்களும் துக்கங்களும் நீங்கியவனான், பூரண ஆனந்தத்தை அடைந்தான். காரணப் பிரம்ம உபாஸனை செய்து சித்தத்தை ஸ்திரப்படுத்தினான். தன் மகன் தர்க்கதிருஷ்டியைத் உண்மையான குருவாக பாவித்து ராஜ்ய முழுமையும் அவனுக்குக் கொடுத்தான். தர்க்கதிருஷ்டி புத்திரனாயினும் உத்தமமான உபதேசத்தைச் செய்தமையின், அவன் குரு பதவியை அடைந்தான். இது பிரம்ம வித்யாவின் மாகாத்மியமாம்.
 
சிலகாலம் சென்றதும் அரசன் தன் பிராணனைவிட்டு பிரம்மலோகத்தை அடைந்தான். அரசனுடைய மரணத்திற்குத் தேசகாலங்கள் கூறப்படவில்லை. அதற்கு அபிப்பிராயம் இதுவாம். உபாசகனுடைய மரணத்தில் தேச காலங்களின் அபேக்ஷையில்லை. பகலில் இறந்தாலும், இரவில் இறந்தாலும் தட்சிணாயனத்தில் இறந்தாலும், உத்தராயணத்தில் இறந்தாலும், சுத்தமான இடத்தில் அல்லது அசுத்தமான இடத்தில் இறந்தாலும் எவ்விதத்தினாலும் உபாசனையின் பலத்தால் தேவயான மார்க்க வாயிலாக பிரம்மலோகத்தின் அடைவு உண்டாகின்றது. அதிருஷ்டியின் பிரசங்கத்தில் முன் எந்தத் தேச காலங்களின் அபேக்ஷை கூறப்பட்டதோ அது யோகத்தோடு கூடிய உபாசகனுக்குக் கூறப்பட்டதாம். கேவலம் ஈசுவரனைச் சரணமடைந்த உபாசகனுக்குத் தேசகாலங்களின் அபேக்ஷையில்லை. இந்த அர்த்தத்தைச் சூத்திரக்காரரும், பாஷ்யகாரரும் பிரதிபாதனம் செய்திருக்கின்றார்கள்.
 
அப்போது தர்க்கதிருஷ்டி இராஜ்ய காரியங்களெல்லாவற்றையும் கவனமாகச் செய்தான் அவற்றில் சிறிதும் பற்று வைக்கவில்லை. பிரம்ம நிச்சயத்தினையே கொண்டிருந்தான் பிராரப்தம் முடியவே நிச்சல வீட்டை அடைந்தான். ஆத்மா அதாவது கூடஸ்த சாட்சி பரமாத்மாவில ஐக்கியமடைந்தான். தேகம் சாம்பலாய் விட்டது. கூடஸ்தனுக்குப் பரமாத்மாவுடன் எப்போதும் அபேதம் இருப்பினும் உபாதியினாலாகிய பேதமிருக்கின்றது. உபாதி லயத்தால் அதனாலாகிய பேதத்தின் அபாவம் உண்டாகின்றது.
 
பரமாத்மாவோடு அபேதம் கூறியதன் அபிப்பிராயம் இதுவாம். விதேக முக்தியில் ஈசுவரனோடு அபேதம் சித்திக்கின்றது.  சுத்த சேதனமாகிய பிரம்மத்துடன் அபேதம் சித்திக்கின்றதில்லை. இது சாரிரக பாஷியத்தின் 4வது அத்தியாயத்தில் பிரதிபாதிக்கப்பட்டிருக்கிறது.
 
விதேக முக்தியில் சத்திய சங்கற்பாதிகளின் அடைவு ஜைமினி மதத்தில் கூறப்பட்டிருக்கின்றது.  ஓளடுலோமி மதத்தில் சத்திய சங்கற்பாதிகளின் அபாவம் கூறப்பட்டிருக்கினறது. சித்தாந்த மதத்தில் சத்திய சங்கற்பாதிகளின் பாவாபவங்களிரண்டும் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. அதற்கு அபிப்பிராயம் இதுவாம். விதேக முக்தியில் ஈசுவரனோடு அபேதமுண்டாகின்றது. ஈசுவரனது சத்திய சங்கற்பாதிகள் முக்தனிடத்து அன்னிய ஜீவர்களால் வியவகரிக்கப்படுகின்றன. அந்த ஈசுவரன் பரமார்த்த திருஷ்டியால் சுத்தர், அவரிடத்தில் ஒரு குணமும் இல்லை. ஆனால் அவர் நிர்க்குணர் ஆகையால் சத்திய சங்கற்பாதிகள் இல்லை.
 
சம்சார தசையிலும் ஜீவன் பரமார்த்தமாக நிர்க்குணமும் சுத்தமுமாயினும், அவனுக்கு சம்சார தசையில் அவித்யாவால் கர்த்தா, போக்தாவாக இருக்கிறான். ஈசுவரனுக்கு எக்காலத்திலும் தன்னிடத்திலாவது வேறிடத்திலாவது சம்சாரம் உண்டாகின்றதில்லை. ஆகையால் ஈசுவரன் எப்போதும் அசங்கனும், நிர்குணனும், சுத்தனுமாகின்றான். ஆகவே ஈசுவரனோடு உள்ள அபேதமே சுத்தப்பிரம்மத்தோடு உள்ள அபேதமாம்.
 
ஈசுவரனோடுள்ள அபேதத்தினைச் சுத்தப்பிரம்மத்தோடுள்ள அபேதமென்று கொள்ளாவிடின், ஈசுவரனுக்குச் சுத்தப்பிரம்மத்தின் பிராப்தி ஒருகாலத்திலும் உண்டாகமாட்டாது. ஏனெனின், ஜீவனைப் போல் ஈசுவரனுக்கு உபதேசத்தால் உண்டாகும் ஞானமும், விதேக மோட்சமும் ஒருகாலத்திலும் உண்டாகாது. எப்போதும் அடைந்துள்ள அவருடைய ரூபம சுத்தமன்று. ஆதலால் ஜீவனிலும் குறைவாக ஈசுவரனும் சதா பந்தப்பட்டவனென்பது சித்திக்கும்.
 
ஆகையால் ஈசுவரனுக்கு ஆவரணமில்லை. ஆகையால் உபதேச ஞானங்களின் அபேக்ஷை(தேவை) இல்லை. ஆவரண இல்லாமையால் பிராந்தியில்லை. ஆதலால் ஈசுவரன் நித்திய ஸர்வக்ஞன், நித்தியமுக்தன். மாயையும் அதன் காரியமும் ஆத்மாவினிடத்தில் பிரதீதி ஆகின்றதில்லை. ஆகையால் சதா அசங்கன், இதனாலேயே சுத்தன்.
 
இவ்வாற்றால் ஈசுவரனோடு உண்டாகும் அபேதமே சுத்த சேதனத்தோடுண்டாம் அபேதமாம்.
 
திருஷ்டாந்தத்தினாலும் ஈசுவரனோட அபேதம் சித்திக்கின்றது  எங்ஙனம் மடத்தில் கடாபாவமுண்டாகுமாயின் மடாகாசத்தில் கடாகாசம் லயமாகின்றது. மகாகாசத்தில் லயமாகின்றதில்லையோ அங்ஙனமே ஞானியினுடைய சரீரம் ஈசுவரனால் செய்யப்பட்ட பிரம்மாண்டத்தில் நஷ்டமாகின்றது. பிரம்மாண்டம் எல்லாம் ஈசுவர சரீரமாகிய மாயையில் மறைந்திருக்கின்றது. ஞானியினுடைய ஆத்மா விதேக மோட்சத்தில் பிரம்மாண்டத்திற்கு வெளியில் செல்லுவதில்லை. ஆதலால் ஈசுவரனோடு அபேதம் சித்திக்கின்றது. ஆனால் எங்ஙனம் மடாகாசத்தோடு கடாகாசத்திற்கு அபேதம் சித்திக்கின்றதோ அந்த மடாகாசம் மகாகாச ரூபமாகவே இருக்கின்றதோ, அங்ஙனமே ஈசுவரனோடு அபேதம் உண்டாகின்றது. இந்த ஈசுவரன் சுத்தப் பிரம்மமேயாவான். ஆதலால் சுத்தப் பிரம்மத்தின் பிராப்தி உண்டாகின்றது.
 
இந்த நூலின் பிரயோஜனம்.
இவ்விதமாக அனேக இரத்தினங்கள் அடங்கியதும் இரகசியமான வேத சித்தாந்தங்கள் அடங்கியதுமான விசாரசாகரம் செய்யப்பட்டு விவேகத்துடன் பிரகடனம் செய்யப்பட்டது.
 
வியாகரண சாஸ்திரம் முழுமையும் படித்தேன். சாங்கிய, நியாய சாஸ்திரங்களையும் மிகுந்த சிரமப்பட்டு படித்தேன். அத்வைதக் கிரந்தங்கள் முழுமையும் படித்தேன். படிக்காத கிரந்தமொன்றுமில்லை. கடினமான அன்னிய மதவாதிகளுடைய சித்தாந்தங்களையும் பிரயாசத்துடன் ஆராய்ந்து பார்த்தேன். வேதங்களையும் மூழ்கிப் பார்த்தேன். அப்படிப்பட்ட நிச்சலதாசனாகிய என்னால் இந்தப் பாஷாகிரந்தம் செய்யப்பட்டது. இதை எழுதியதற்கு பரோபகார சிந்தையே காரணமாகும். வியாகரணமின்றி சமஸ்கிருத கிரந்தங்களைப் படிக்கச் சக்தியற்ற மந்தபுத்தியுள்ளவர்கள் இந்தக் கிரந்தத்தை அனாயாசமாக படித்துப் பரமானந்தத்தை அடைவார்கள்.
 

----ooo000ooo----