பகவத் கீதை ஸ்லோகங்கள் ( 1, 2)

शिव गायत्रि

ऊँ परमपुरुशाय विद्महे ।  वाक्विशुद्धाय दीमहि तन्नो शिव प्रचोदयात् ॥

ऊँ गमेशाय नमः

श्रीमद्भगवद्गीता

॥ ऊँ श्री परमत्मनॆ नमः ॥

॥ अथ श्रीमद्बगवद्गीता ॥

॥ अथ प्रथमॊऽध्यायः ॥

धृतराष्ट्र उवाच ।

धर्मक्षॆत्रे कुरुक्षॆत्रॆ समवेता युयुज्सवः ।

मामकाः पाण्डवाक्श्चैव किमकुर्वत सञ्जय ॥ (१-१ ॥

सञजय उवाच ।

दृष्टवा तु पण्डवानीकं व्यूढं दुर्यॊधनस्तदा ।

आचर्यमुपसंगम्य राजा वचनमब्रवीत् ॥ ॥१-२॥

पश्यैतां पाण्डुपुत्राणामाचार्य महतीम् चमूम् ।

व्य़ूढां द्रुपदपुत्रॆण तव शिष्यॆण धीमता ॥ १-३ ॥

अत्र शूरा महेष्वासा भीमर्जुनसमा युधि ।

युयुधानॊ विराटश्च द्रुपदश्च महारथाः \\ १-४ ॥

ध्रूष्टकेतुश्चॆकितानः काशिरजश्च वीर्यवान् ।

पुरुजित्कुन्तिभोजश्च शैब्यश्च नरपुंगवः ॥ १-५ ॥

युधामन्युश्च विक्रान्त उत्तमौजाश्च वीर्यवान् ।

सौभद्रॊ द्रौपदेयाश्च सर्व एव महारथाः ॥ १-६ ॥

सस्माकं तु विशिष्टा ये तान्निबॊध द्विजॊत्तम ।

नायका मम सैन्यस्य संज्ञार्था तान्ब्रवीमि ते ॥ १-७ ॥

भवान्भीष्मश्च कर्णश्च क्रृपश्च समितिञ्जयः ।

अश्वत्थामा विकर्णश्च सौमदत्तिस्तथैव च ॥ १-८ ॥

अन्ये च बहवः शूरा मदर्थे त्यत्क्तजीविताः ।

ननशस्रप्रहरणाः सर्वे युद्धविशारदाः ॥ १-९  ॥

अपर्याप्तं तदस्माकं बलं बीष्माभिरक्षितम् ।

पर्याप्तं त्विदमेतेषां बलं भीमाभिरक्षितम् ॥ १-१०॥

अयनषु च सवषु यथाभागमवास्थताः ।

भीष्म,एवाभिरक्षन्तु भवन्तः  सर्व एव हि ॥ १-११॥

तस्य सञ्जनयन्हर्ष कुरुवृद्धः पिहमहः ।

सिंहनादं विनद्यॊच्चैः श!ङ्खं दध्मौ प्रतापवान् ॥ १-१२ ॥

ततः शङ्खश्च भेर्यश्च पणवानकगॊमुखाः ।

सहसैवाभ्यहन्यन्त स शब्दस्तुमुलॊऽभवत् ॥ १-१३ ॥

ततः श्वेतैहयैर्युक्ते महति स्यन्दने स्थितौ ।

माधवः पाण्डवश्चै दिव्यौ शङ्खौ प्रदध्मतुः ॥ १-१४ ॥

पाञ्चजन्यं हृषीकेशॊ देवदत्तं धनञ्जयः ।

पौण्ड्रिं दध्मौ महशङ्ख भीमकर्मा वृकॊदरः ॥ १-१५ ॥

अनन्तविजयं राजा कुन्तिपुत्रॊ युधिष्टिरः ।

नकुलः सहदेवश्च सुघोषमणिपुष्पकौ ॥ १-१६ ॥

कश्यश्च परमेष्वासः शिखण्डि च महरथः ।

धृष्टद्युम्नॊ विराटश्च सात्यकिश्चापराजितः ॥ १-१७ ॥

द्रुपदॊ द्रौपदेयश्च सर्वशः पृथिवीपते ।

सौभद्रश्च महबहुः शङ्खान्दध्मु: पृथक्यृथक् ॥ १-१८ ॥

स घॊषॊ धार्तराष्ट्राणां हृदयानि व्यदारयत् ।

नभश्च पृथिवी चैव तुमुलॊऽभ्यनुनादयन् ॥ १-१९

अथ व्यवस्थितान्दृष्टवा धार्तराष्ट्रान् कपिध्वजः ।

प्रवृत्तॆ शस्रसम्पाते धनुरुद्यम्य पाण्डवः ॥ १-२० ॥

हृषीकेशं तदा वाक्यमिदमाह महीपते ।

अर्जुन उवाच ।

सेनयॊरुभयॊर्मध्ये रथं स्थापय मेऽच्युत ॥ १-२१ ॥

यावदेतान्निरिक्षेऽहं योध्दुकामानवस्थितान् ।

कैर्मया सह योध्दव्यमस्मिन् रणसमुद्यमे ॥ १-२२

योत्स्यमानानवेक्षेऽहं य एतेत्र समागताः ।

धार्तरष्ट्रस्य दुर्बुध्देर्युध्दे प्रियचिकीर्षवः ॥ १-२३ ॥

सञ्जय उवाच ।

एवमुक्ते हृषीकेशो गुडाकेशेन भारत ।

सेनयोरुभयोर्मध्ये स्थापयित्वा रथोत्तमम् ॥ १-२४ ॥

भीष्मद्रोणप्रमुखतः सर्वेषां च महीक्षिताम् ।

उवाच पार्थ पश्यैतान्समवेतान्कुरूनिति ॥ १-२५ ॥

तत्रापस्यस्त्थितान्पार्थाः पित्दृनथ पितामहान् ।

आचार्यन्मातुलान्भ्रातृन्पुत्रान्पौत्रान्सखींस्तथा ॥ १-२६ ॥

श्वशुरान्सुहृदश्चैव सेनयॊरुभयोरपि ।

तान्समीक्ष्य स कौन्तेयः सर्वान्बन्धूनवस्थितान् ॥ १-२७ ॥

कृपया परयाविष्टो विषीदन्निदमब्रवीत् ।

अर्जुन उवाच ।

दृष्ट्वेमं स्वजनं कृष्ण युयुर्सुं समुपस्थितम् ॥ १-२८ ॥

सीदन्ति मम गात्राणि मुखं च परिशुष्यति ।

वेपशुश्च शरीरे मे रोमहर्षश्च हयते ॥ १-२९ ॥

गाण्डिवं स्रंसते हस्तात्त्वक्चैव परिदस्यते ।

न च शक्नोम्यवस्थातुं भ्रमतीव च मे मनः ॥ १-३० ॥

निमित्तानि च पश्यामि विपरीतानि केशव ।

न च श्रॆयोऽनुपस्यामि हत्वा स्वजनमाहवे ॥ १-३१ ॥

न काङ्क्षे विजयं कृष्णनच राज्यं सुकानि च ।

किं नो रज्येन गोविन्द किं भोगैर्जीवितेन वा ॥ १-३२ ॥

येषामर्थे कङिक्षतं नो रज्यं भोगाः सुकानि च ।

त इमेऽवस्थिता युद्धे प्रणांस्त्यत्तवा धनानि च ॥ १-३३ ॥

आचार्याः पितरः पुत्रास्तथैव च पितामहाः ।

मातुलाः श्वशुराः पौत्राः स्यालाः सम्बन्धिनस्तथा ॥ १-३४ ॥

एतान्न हन्तुमिच्छामि घ्रतोऽपि मधुसूदन ।

ऐ त्रैलोक्यराज्यस्य हेतोः किं नु महीकृते ॥ १-३५ ॥

निहत्य धार्तराष्ट्रान्नः का प्रीतिः स्याज्जनार्दन ।

पापमेवश्रयेदस्मान्हत्वैतानातताहिन: ॥ १-३६ ॥

तस्माननार्हा वयं हन्तुं घार्तरष्ट्रान्स्वबान्धावान् ।

स्वजनं हि कथं हत्वा सुखिनः स्याम माधव ॥ १-३७ ॥

य्द्यप्येते न प्श्यन्ति लोभोपहतवेतसः ।

कुलक्षयकृतं दोषं मित्रद्रॊहे च पतकम् ॥ १- ३८ ॥

कथं न ज्ञेयमस्माभिः पपदस्मान्निवर्तितुम् ।

कुलक्षयकृतं दोषं प्रपस्यद्भिर्जनार्दन ॥ १-३९ ॥

कुलक्षये प्रणस्यन्ति कुलधर्माः सनातनाः ।

धर्मे नष्टे कुलं कृत्स्नमधर्मोऽभिभवत्युत ॥ १-४० ॥

अधर्माभिवत्कृष्ण प्रदुष्यान्ति कुलस्त्रियः ।

स्त्रीषु दुष्टासु वर्ष्णेय जायते वर्णसङ्कर: ॥ १-४१ ॥

सङ्करो नरकायैव कुलघ्नानां कुलस्य च ।

पतन्ति पितरो ह्येषां कुप्तपिण्डोदकक्रिया: ॥ १-४२ ॥

गोषैतैः कुलघ्नानां वर्णसङ्करकारकैः ।

इत्साद्यन्ते हातिधर्माः कुलधार्माश्च शाश्वताः ।  १-४३ ॥

उत्सन्नकुलधर्माणां मनुष्याणां जनर्दन ।

नरके नियतं वासो भ्यवतीत्यनुशुश्रुम ॥ १-४४ ॥

अहो बत महत्पापं कर्तु व्यवसिता वयम् ।

यद्राज्यसुखलोभेन हन्तुं स्वजनमुद्यता: ॥ १-४५ ॥

यदि मामप्रगीकारमशस्त्रं शस्त्रपाणय: ।

धार्तराष्ट्रा रणे हन्युस्तन्मे क्षेमतरं भवत् ॥ १-४६ ॥

सञ्जय उवाच ।

एवमुत्तवार्जुनः सङ्ख्ये रथोपस्थ उपाविशत् ।

विसृज्य सशरं चापं शॊक्संविग्नमानसः ॥ १-४७ ॥

ॐ तत्सदिति श्रीमद्भगवद्गीतासूपनिषत्सु ब्रह्मविद्यायां योगशास्त्रे शीकृष्णार्जुनस्वादे

अर्जुनविषादयोगो नाम प्रथमोऽध्याय:  ॥ १॥

Chapter-2

सञ्जय उवाच ।

तं तथा कृपयाविष्टमश्रुपूर्णाकुलेक्षणम् ।

विषीदन्तमिदं वाक्यमुवाच मधुसूदन:  ॥ २-१ ॥

श्रीभगवनुवाच ।

कुतस्त्वा कस्मलमिदं विषमे समुपस्थितम् ।

अनार्यजुष्टमस्वर्ग्यमकीर्तिकरमर्जुन ॥ २-२ ॥

क्लैब्यं मा सम गमः पार्थ नैतत्त्वय्युपपद्यते ।

क्षुद्रं हृदयदौर्बल्यं त्यत्तवोत्तिष्ट परन्तप ॥ २-३ ॥

अर्जुन उवाच ।

कथं भीष्ममहं सङ्ख्ये द्रोणं च मधुसूदन ।

इषुभिः प्रतियोत्स्यामि पूजार्हावरिसूदन ॥ २-४ ॥

गुरूनहत्वा हि महानुभावन् श्रेयो भोक्तुं भैक्ष्यमपीह लोके ।

हत्वार्थकामांस्तु गुरूनिहैव भुञ्जीय भोगान् रूधिरप्रदिग्धान् ॥ २-५ ॥

न चैतद्विद्मः कतरन्नो गरीयो य्द्वा जयेम यदि वा नो जयेयुः ।

यानेव हत्वा न हिहीविषामः तेऽवस्थिताः प्रमुखे धार्तरष्ट्राः ॥ २-६ ॥

कार्पण्यदोषॊपहतस्वभावः पृच्छामि त्वां धर्मसम्मूढचेताः ।

यच्छॆयः स्यान्निश्चितं ब्रूहि तन्मे शिष्यस्तेऽहं शाधि मां त्वां प्रपन्नम् ॥ २-७ ॥

न हि प्रपस्यामि ममापनुद्याद् यच्छोकमुच्छोषणमिन्द्रियाणाम् ।

अवाप्य भूमावसपत्नमृद्धं रज्यं सुराणामपि चाधिपत्यम् ॥ २-८

सञ्जय उवाच ।

एवमुत्तवा हृषीकेशं गुडाकेशः परन्तपः ।

न यॊत्स्य इति वोविन्दमुत्तवा तूष्णीं बभूव ह ॥ २-९ ॥

तमुवाच हृषीकेशः प्रहसन्निव भारत् ।

सेनयोरूभ्ययोर्मध्ये विषीदन्तमिदं वचः ॥ २-१० ॥

श्रीभगवानुवाच ।

अशोच्यानन्वशोचस्तवं प्रज्ञावादांश्च भाषसे ।

गतासूनगतासूंश्च ननुशोचन्ति पन्डिताः ॥ २-११॥

न त्वेवाहं जातु नासं न त्वं नेमे जनाधिपाः ।

न चैव न भविष्यामः सर्वे वयमतः परम् ॥ २-१२ ॥

देहिनोऽस्मेन्यथा देने कौमारं यौवनं जरा ।

तथा देहन्तरप्राप्तिर्धीरस्तत्र न मुह्यति ॥ २-१३ ॥

मात्रास्पशर्स्तु कौन्तेय शीतोष्णासुखदुःखदा:  ।

आगमापायिनोऽनित्यास्तांस्तितिक्षस्व भारत ॥ २-१४ ॥

यं हि न् व्यथयन्त्येते पुरुषं पुरुषर्षभ ।

समदुःखसुखं धीरं सोऽमृतत्वाय कल्पते ॥ २-१५  ॥

नासतो विद्यते भावो नाभावो विद्यते सतः ।

उभयोरपि दृष्टोऽन्तस्त्वनयोस्तत्त्वदशिर्भिः ॥ २-१६ ॥

अविनशि तु तद्विद्धि येन सर्वमिदं ततम् ।

विनाशमग्ययस्यास्य न कश्चित्कर्तुमर्हति ॥ २-२७ ॥

अन्तवन्त इमे देहा नित्यस्योक्ताः शरीरिणः ।

अनधिनोऽप्रमेयस्य तस्मद्युध्यस्व भारत  ॥ २-२८ ॥

य एनं वेत्ति हन्तारं यश्चैनं मन्यते हतम्

उभौ तौ न विजानीतो नायं हन्ति न हन्यते ॥ २- १९ ॥

न जायते म्रियते वा कदाचिन् नायं भूत्वा भविता वा न भूय:  ।

अजो नित्यः शश्वतोऽयं पुराणो न हन्यते हन्यमाने शरीरे ॥ २-२० ॥

वेदाविनाशिनं नित्यं यएनमहमव्ययम् ।

कथं स पुरुषः पार्थ कं घातयनि हन्ति कम् ॥ २-२१ ॥

नवानि गृह्णाति नरोऽप्राणि ।

तथा शरीराणि विहाय हीणार्न्यन्यानि स्ंयाति नवानि देही ॥ २-२२ ॥

नैनं  छिन्दन्ति शस्त्राणि नैनं दहनि पावकः ।

न चैनं क्लेदयन्त्यापॊ न शोषयति मारुतः ॥ २-२३ ॥

अच्छेद्योऽयमदाह्योऽयमक्लेद्योऽशोष्य एव च ।

नित्यः सर्वगतः स्थाणुरचलोऽयं सनातन:  ॥ २-२४ ॥

अव्यक्तोऽयमचिन्त्योऽयमविकार्योऽयमुच्यते ।

त्स्मादेवं विदित्वैनं नानुशोचितुमर्हसि ॥ २-२५

अथ चैनं नित्यहातं नित्यं वा मन्यसे मृतम् ।

तथापि त्वं महबाहो नैवं शोचितुमर्हसि ॥ २-२६ ॥

जातस्य हि ध्रुवो मृत्युर्ध्रुवं जन्म मृतस्य च ।

तस्मादपरिहार्येऽर्थे न त्वं शोचितुमर्हसि ॥ २-२७ ॥

अव्यक्तादीनि भूतानि ग्यक्तमध्यानि भारत ।

अव्यक्तनिधनान्येव तत्र का परिदेवना ॥  २-२८ ॥

आश्चर्यवत्पस्यति कश्चिदेनम् आश्चर्यवद्वदति तथैव चान्य झ् ।

आश्चर्यवच्चैनम्न्यः शृणोति श्रुत्वाप्येनं वेद न चैव कश्चित् ॥ २-२९ ॥

देही नित्यमवध्योऽयं देहे सर्वस्य भारत ।

तस्मात्सवार्णि भूतानि न त्वं शोचितुमर्हसि ॥ २-३०  ॥

स्वधर्ममपि चावेक्ष्य न विकम्पितुमर्हसि ।

धर्म्याद्धि युद्धाच्छ्रेयोऽन्यत्क्षत्रियस्य न विद्यते ॥ २-३१ ॥

यदृच्छया चोपपन्नं स्वर्गद्वार्मपावृतम् ।

सुखिनः क्षत्रियाः पार्थ लभन्ते युद्धमीदृशम् ॥ २-३२ ॥

अथ चेत्त्वमिमं धर्म्यं संग्रामं न करिष्यासि ।

ततः स्वधर्मं कीर्तिं च हित्वा पापमवाप्स्यसि ॥ २-३३ ॥

अकीर्तिं चापि भूतानि कथयिष्यन्ति तेऽव्ययाम् ।

स्म्भावितस्य चाकीर्तिर्मरणादतिरिच्यते ॥ २-३४ ॥

भयाद्रणादुपरतं संस्यन्ते त्वां महारथाः ।

येषां च त्वं बहुमतो भूत्वा यास्यसि लाघवम् ॥ २-३५॥

अवाच्यवादांश्च बहून्वदिष्यन्ति तवाहिता: ।

निन्दन्तस्तव सामर्थ्यं ततो दुःकतरं नु किम् ॥ २-३६ ॥

हतो वा प्राप्स्यसि स्वर्गं जित्वा वा भोक्ष्यसे महीम् ।

तस्मादुत्तिष्ट कौन्तेय युद्धाय कृतनिश्चयः ॥ २-३७ ॥

सुखदुःखे समे कृत्वा लाभालाभौ जयाजयौ ।

ततो युद्धाय युज्यस्व नैवं पापमवाप्स्यसि ॥ २-३८ ॥

एषा तेऽभिहिता साङ्ख्ये बुद्धिर्योगे त्विमां शृणु ।

बुद्धया युक्तो यया पार्थ कर्मबन्धं प्रहास्यसि ॥ २-३९ ॥

नेहाभिक्रमनशोऽस्ति प्रत्यवायो न विद्यते ।

स्वल्पमप्यस्य धर्मस्य त्रायते महतो भयात् ॥ २-४० ॥

व्यवसायात्मिका बुद्धिरेकेह क्रुनन्दन ।

बहुशाखा द्यनन्ताश्च बुद्धयोऽव्यवसायिनाम् ॥ २-४१ ॥

यमिमां पुष्पितां वाचं प्रवदन्त्यविपश्चितः  ।

वेदवादरताः पार्थ नान्यदस्तीति वादिनः ॥ २-४२ ॥

कामत्मानः स्वर्गपरा जन्मकर्मफलप्रदाम् ।

क्रियाविसेषबहुलां भोगैश्चर्यगतिं प्रति ॥ २-४३ ॥

bhogaभोगैश्वर्यप्रसक्तानां तयपहृतचेतसाम् ।

व्यवसायान्मिका बुद्धिः समधौ न विधीयते ॥ २-४४ ॥

त्रैगुन्यविषया वेदा निस्त्रैगुण्यो भवार्जुन ।

निर्द्वन्द्वो नित्यसत्त्वस्थो निर्योगक्षेम आत्मवान् ॥ २- ४५ ॥

यावानर्थ उदपाने सर्वतः सम्प्लुतोदके ।

तावान्सर्वेषु वेदेषु ब्राह्मणस्य विजनतः ॥ २-४६ ॥

कर्मण्येवाधिकारस्ते मा फलेषु कदाचन ।

मा कर्मफ,अहेतुर्भूर्मा ते सङ्गोऽस्त्वकर्मणि ॥ २-२७ ॥

योगस्थाः कुरू कर्माणि सङ्गं त्यत्तवा धनञ्जय ।

सिद्धयासिद्धयोः समो भूत्वा समत्वं योग उच्यते ॥ २-४८ ॥

दूरेण ह्यवरं कर्म बुद्धियोगाद्धनञ्जय ।

बुद्धौ शरणमन्विच्छ कृपणाः फलहेतवः ॥ २-४९ ॥

बुद्धियुक्तो जहतीह उभे सुकृतदुष्कृते ।

तस्माद्योगाय युज्यस्व योगः कर्मसु कौशलम् ॥ २-५० ॥

कर्मजं बुद्धियुक्ता हि फलं त्यत्तवा मनीषिणः ।

जन्मबन्धविनिर्मुक्ताः पदं गच्छन्त्यनामयम् ॥ २-५१ ॥

यदा ते मोहकलिलं बुद्धिर्व्यतितरिष्यति ।

तदा गन्तासि निर्वेदं श्रोतव्यस्य श्रुतस्य च ।  २-५२ ॥

श्रुतिविप्रतिपन्ना ते यदा स्थास्यति निश्चला ।

समधावचला बुद्धिस्तदा योगमवाप्स्यसि ॥ २-५३ ॥

अर्जुन उवाच।

स्थितपज्ञस्य का भाषा समधिस्थस्य केशव ।

स्थितधीः किं प्रभ्याषेत किमसीत व्रजेत किम् ॥ २-५४ ॥

श्रीभावनुवाच।

प्रजहाति यदा कमन्सर्वान्पार्थ मनोगतान् ।

आत्मन्येवात्मना तुष्टः स्थितप्रज्ञ्स्तदोच्यते ॥ २-५५ ॥

दुःकेष्वनुद्विग्नमनाः सुखेषु विगतस्पृहः ।

वीतरागभयक्रोधः स्थितधीर्मुनिरूच्यते ॥ २-५६ ॥

यः सर्वत्रानभिस्नेहस्तत्तत्प्राप्य शुभाशुभम् ।

नाभिनन्दति न द्वेष्टि तस्य प्रज्ञा प्रतिष्टिता ॥ २-५७ ॥

यदा संहरते चायं कूर्मोऽङ्गानीव सर्वशः ।

इन्द्रयाणीन्द्रियार्थेभ्यस्तस्य प्रज्ञा प्रतिष्टिता ॥ २-५८ ॥

विषया विनिवर्तन्ते निरहारस्य देहिनः ।

रसवर्जं रसोऽप्यस्य परं दृष्ट्वा निवर्तते ॥ २-५९ ॥

यततो ह्यपि कौन्तेय पुरुषस्य विपश्चितः ।

इन्द्रियाणि प्रमथीनि हरन्थि प्रसभं मनः  ॥ २-६० ॥

तानि सर्वाणि संयम्य युक्त आसीत मत्परः ।

वशे हि यस्येन्द्रियाणि तस्य प्रज्ञा प्रतिष्टिता । २-६१ ॥

ध्यायतो विषयान्पुंसः सङ्गस्तेषूपजायते ।

सङ्गात्सञ्जायते कामः कमत्क्रोधोऽभिजायते ॥ २-६२ ॥

क्रोधाद्भवति सम्मोहः सम्मोहात्स्मृतिविभ्रमः ।

स्मृतिभ्रंशाद् बुद्धिनाशो बुद्धिनाशात्प्रणस्यति ॥ २-६३ ॥

रागद्वेषविमुक्तौस्तु विषयानिन्द्रियैश्चरन् ।

आत्मवस्यैर्विधेयात्मा प्रसादमधिगच्छति ॥ २-६४ ॥

प्रसादे सर्वदुःखानां हानिरस्योपहायते । प्रसन्नचेतसो स्याशु बुद्धिः पर्यवतिष्टते ॥ २-६५ ॥

नास्ति बुद्दिरयुक्तस्य न चायुक्तस्य भावना ।

न चाभावयतः शान्तिरशान्तस्य कुतः सुखम् ॥ २-६६ ॥

इन्द्रियाणां हि चरतां यन्मनोऽनुविधीयते ।

तदस्य हरनि प्रज्ञां वयुर्नावमिवाम्भसि ॥ २-६७ ॥

तस्माद्यस्य महाबाहो निगृहीतानि सर्वशः ।

इन्द्रियाणिन्द्रियार्थेभ्यस्तस्य प्रज्ञा प्रतिष्टिता ॥ २-६८ ॥

या निशा सर्वभूतानां तस्यां जागर्ति संयमी ।

य्स्यां जाग्रति भूतानि सा निशा प्स्यतो मुनेः ॥ २-६९ ॥

आपूर्यमाणमचलप्रतिष्टं समुद्रमापः प्रविशन्ति यद्वत् ।

तद्वत्कामा यं प्रविशन्ति सर्वे स शान्तिमाप्नोति न् कामकामी ॥ २-७० ॥

विहाय कमान्यः सर्वान्पुमांश्चरति निःस्पृहः ।

निर्ममो निरहङ्कारः स शन्तिमधिगच्छति ॥ २-७१ ॥

एषा ब्राह्मी शितिः पर्था नैनां प्राप्य विमुह्यति ।

शित्वास्यामन्तकालेऽपि ब्रह्मनिर्वाणमृच्छति ॥ २-७२ ॥

ॐ तत्सदिति शीमद्भगवद्गीतासूपनिषत्सु ब्रस्मविद्यायां योगशस्त्रे शीकृष्णार्जुजसंवादे

साङ्ख्ययोगो नाम द्वितीयोऽध्यायः

                             ॥ २ ॥