Yoga Vasishtam - Part-6-Rev-01

அத்தியாயம்-5 - உபசமப் பிரகரணம்

(சாந்தி அடையும் முறைகள்)

 

வசிஷ்டர் இவ்வாறு சொல்லி முடித்ததும் சபை கலைந்து, அவரவர் தத்தம் காரியங்களைத் தொடரச் சென்றனர். வசிஷ்டரும் விசுவாமித்திரருடன் தம் ஆசிரமத்திற்கு சென்றார். தசரத புத்திரர்களும் இன்னும் இதர பெரியோர்களும் முனிவர்களைப் பின்தொடர்ந்து சென்று ஆசிரமத்தில் விட்டுவிட்டு ஆசீர்வாதம் பெற்றுக் கொண்டு வீடு திரும்பினார்கள்.
 
ராம-லட்சுமண சகோதரர்கள் மேற்கொண்ட கர்மானுஷ்டங்களைச் செய்து முடித்துக் கொண்டு, உணவருந்தி விட்டு நித்திரைக்கு சென்றுவிட்டார்கள். ராமன் அன்று இரவு முழுவதும் உட்கார்ந்தவண்ணம் வசிஷ்டரின் உபதேசங்களை நினைவுக்கு கொண்டுவந்து அவைகளைப் பற்றி விசாரம் செய்து கொண்டிருந்தான்.
 
யோசிக்க, யோசிக்க சந்தேகங்கள் பெருகின. வெகு நேரத்திற்குப் பின், கொஞ்சம் கொஞ்சமாக புத்தி தெளிவுபட்டு ஒரு முடிவும் தென்பட்டது. மனதை அசைவற்று வைத்துக் கொள்வதே அவசியமென்று புலப்பட்டது. ஆனால் இதை எப்படி அடைவது? மனதின் சஞ்சலத்தையோ சொல்லிவிட முடியாது. இதை ஒரு விஷயத்திலும் ஈடுபடாமல் நிலைநிறுத்துவது பிரம்மப் பிரயத்தனமல்லவா? ஆயினும் சாந்தி அடைவதன் பொருட்டு இவ்வாறு பயிற்சி செய்யாவிட்டால், சம்சாரச் சுழலினின்று தப்புவது எப்படி? என்று சிந்தித்தான்.
 
இரவை இவ்விதம் கழித்து, அதிகாலையிலேயே எழுந்து கர்மானுஷ்டானங்களை முடித்துக் கொண்டு பரிவாரங்களுடன் முனிவரின் ஆசிரமத்திற்குச் சென்று இரு மகரிஷிகளையும் தோலில் அமரச் செய்து சபா மண்டபத்திற்குத் திரும்பினார்கள். தசரதன் முனிவர்களைப் பணிந்து நல்வரவு கூறி, வசிஷ்டருடைய உபதேச வாக்கியங்களை புகழ்ந்துரைத்தார். பிறகு எல்லோருமாக ஆசனத்தில் அமர்ந்தார்கள். மகாசபையில் அமர்ந்திருந்த அனைவரும் வசிஷ்டரின் முகத்தையே உற்று நோக்கியவண்ணம் இருந்தார்கள். நிசப்தமான சமயம் பார்த்து ராமனை நோக்கி வசிஷ்டர் தான் நேற்று உரைத்தவைகளை ஆலோசித்து பார்த்தானா என்று கேட்டார். இரவெல்லாம் அவர் வார்த்தைகளை நினைவுக்குக் கொண்டுவந்து ஆராய்ந்து அவைகளின் கருத்தைப் புரிந்து கொண்டதாகவும் ராமன் சொன்னான்.
 
வசிஷ்டர் மிகவும் சந்தோஷித்து, ராமனின் குணாதிசயங்களை மெச்சித் தான் சொல்லி வரும் ஞானோபதேசத்திற்கு தகுதியுடையவனென்றும், ஆகையால் முயற்சியில் ஈடுபட்டு மனதைச் சீர்திருத்தம் செய்துகொண்டு, தகப்பனாருக்குப் பின் அரசப்பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டு ஒழுக்கத்துடனும், நீதியுடனும் குடிமக்களைப் பரிபாலித்து நிகரற்றவனாக விளங்க வேண்டுமென்றும் போதித்தார். பிறகு சபையோர்களை நோக்கி, தான் இப்பொழுது உபசமப் பிரகரணத்தை ஆரம்பிப்பதாகச் சொன்னார்.
 
வசிஷ்டர்: இந்த சம்சாரம் என்னும் அனுபவத்தை அடைவது எது? நம் தேகமோ வெறும் ஜடப்பொருள், அதற்கு உணர்ச்சியென்பது கிடையாது. ஆகையால் அது சம்சாரத்தை அனுபவிக்க முடியாது. பிறகு ஆத்மா அனுபவிக்கிறதா என்றால் அது சர்வசுத்தமாயும், நிர்மலமாயும், பரிபூரணமாயும் உள்ளதால், ஒருவித அழுக்கும் அதில் ஒட்டாது. ஆகாயமானது மேகத்தாலோ அல்லது தூசிகளாலோ அசுத்தமாகிறதா? தண்ணீரிலேயே உற்பத்தியாகி அதிலேயே இருக்கும் தாமரை அத்துடன் கலக்கின்றதா? தங்கம் எவ்வளவு அசுத்தமாக இருந்தாலும் அத்துடன் இரண்டறக் கலக்கின்றதா? அதேமாதிரி அனாத்மாவான தேகத்தோடு ஆத்மா கலக்காது. அது எப்பொழுதும் தனியாக இருக்கின்றது. ஆகவே சம்சாரமானது தேகம், ஆத்மா என்கின்ற இவ்விரண்டிற்கும் இடையே தோன்றிய மனதைத்தான் பாதிக்கும். அதாவது அக்ஞானத்தை அக்ஞானம் பாதித்தால் யாருக்கு நஷ்டம்? நமக்கு ஏன் இதனால் சந்தோஷமோ, வருத்தமோ கிடையாது. ஒவ்வொருவரும் ஆத்மாவே நான் என்று நீங்கள் அறிவீர்களாக. இவ்விஷயமாக நான் எவ்வளவு உபதேசித்தும் நீங்கள் ஏன் இதை ஏற்றுக் கொள்வதில்லை?
 
95.சீக்கிரம் விடுதலை அடைவதற்கு வேண்டிய குணவிசேஷம்
தாமஸம், ராஜஸம், சாத்வீகம் என்று மூன்றுவித குணங்களால் பிரிக்கப்பட்ட மக்கள் கூட்டங்களில், முதல் இரண்டு பிரிவில் இருப்பவர்கள் சம்சாரச் சுழலிலிருந்து எக்காலத்திலும் கரையேறமாட்டார்கள். அதாவது தங்களைச் சீர்திருத்தம் செய்துகொள்ளாத வரையில் சம்சாரத்திலேயே இருப்பார்கள். ராஜஸ-சாத்வீகத்தை உடையவர்களோ, அதாவது இங்கேயிருக்கும் சில மகரிஷிகளும், ராமன் முதலியவர்களைப் போன்றவர்களும், ஞானத்தை அடைவதில் ஊக்கத்தோடு செயல்பட்டுக் கொண்டும், பெரியோர்களின் சேர்க்கையை அடைந்தும், சாஸ்திரங்களை நன்கு ஆராய்ச்சி செய்து வெகு சீக்கிரமே விடுதலைக்கு ஏற்றவர்களாவார்கள். இவ்வினத்தோர் தங்களுடைய விசேஷ குணங்களால் பார்த்த மாத்திரமே அறியப்படுவார்கள். சுத்த சாத்வீகத்தை அடைந்தவர்கள் எக்காலத்திலும் வெகு சிலரேயிருப்பார்கள். இவர்கள் பக்குவமடைந்து இருப்பதால் வெகு சீக்கிரமே மோட்சத்தை அடைந்து விடுவார்கள். ஒரே ஜன்மத்தில் கூட அடைந்துவிடுவார்கள். இதை எடுத்துக்காட்டுகின்ற விதமாய் இருக்கின்ற ஒரு விருத்தாந்தத்தை இப்போது சொல்கிறேன்.
 
96.ஜனகர் விருத்தாந்தம்
மேன்மை பொருந்தியும் அழகு வாய்ந்தும் இருந்த விதர்ப்பதேசம், முன்னொரு காலத்தில் ஜனகர் என்ற பெயர்கொண்ட அரசனால் அரசாட்சி செய்யப்பட்டு வந்தது. இவ்வரசன் அழகிலும், குணத்திலும், வீரத்திலும் நிகரற்றவனாக இருந்தான். சாஸ்திரங்களை நன்கு ஆராய்ச்சி செய்தும், உதார குணத்தைப் பெற்றும், யாசித்து வந்து குடிமக்களுக்கு இல்லையென்று சொல்லாமலும் குடிமக்களை மிக அன்போடும், ஆதரவோடும் பாதுகாத்து வந்தான்.
 
ஒருநாள் தன் பரிவாரங்களோடு அரண்மனையை விட்டு வெளிக்கிளம்பி உத்யான வனத்திற்குச் சென்றான். அங்கே வந்ததும், பரிவாரங்களைப் பின்னே தங்கவிட்டு தனிமையாய் வனத்திற்குள்ளே சென்றான். கண்முன் தோன்றின இயற்கை அழகையும், ஏராளமாகப் பூத்திருந்த பூக்களையும், அதிலிருந்து வருகின்ற நறுமணத்தையும் அனுபவித்தவாறு உல்லாசமாக சென்று கொண்டிக்கும்போது, ஏதோ பேச்சுக்குரல் கேட்கவே, அதே இடத்தில் நின்றுவிட்டான். யாரோ சித்த வித்யாதரர்களென்று அறிந்து கொண்டு, இருந்த இடத்திலிருந்தே அவர்களின் உரையாடலைக் கவனிக்க ஆரம்பித்தான். பேசினவர்கள் ஒவ்வொருவரும் ஒரு சித்தாந்தத்தை வெளியிட்டனர்:-
 
97.சித்தர்களின் உரையாடல்

1. பார்க்கிறவன் - பார்வை இரண்டின் சேர்க்கையால் ஏற்படும் ஆனந்த சொரூபமாயும் சலனமற்றதாயுமுள்ள அறிவையே ஆத்மாவாக கருதி அதை நாம் உபாசிக்கிறோம்.
   
2. பார்க்கிறவன் பொருளில் பார்வை என்று வழங்கும் லயத்தை அடைவதற்கு முன்னுள்ள நிலையை ஆத்மாவாகக் கருதி அதை நாம் உபாஸிக்கிறோம்.
   
3. பார்ப்பவனுக்கும் பொருளுக்கும் இடையே உள்ளதும், உண்டு-இல்லை இவ்விரண்டிற்கும் இடையில் உள்ளதும் அறியப்படுவதற்கெல்லாம் அறிவாகவும் இருக்கின்ற ஆத்மாவை நாம் உபாஸிக்கிறோம்.
   
4. எந்தவொன்று எல்லாவற்றையும் வியாபித்திருக்கின்றதோ, எல்லாமுமே எதனால் நிலைநிற்கின்றனவோ அதையே ஆத்மாவாக நாம் உபாஸிக்கிறோம்.
   
5. “அஹம்” என்னும் சொல்லில் கடையெழுத்தின்றி ஏற்படும் உச்சரிப்பு, முடிவின்மையை விளக்குகிறது. மேலும் இது சதா தன்னையே சுட்டிக் காட்டுகிறது. இச்சொரூபமே ஆத்மா என்று நாம் உபாஸிக்கிறோம்.
   
6. தன்னுள்ளே பிரகாசிக்கும் ஆத்மாவை விட்டுவிட்டு வெளியிலிருக்கும் தெய்வத்தை நாடுகிறவர்கள் கையிலிருக்கும் கௌஸ்துப மணியை விட்டுவிட்டு வெளியிலிருக்கும் ரத்தினகல்லை நாடுபவர் போலாவார்கள்.
   
7. எல்லா ஆசைகளையும் விட்டதன் பலனாக ஆத்மஞானம் ஏற்படும். ஆத்மஞானம் ஏற்பட்டால் எல்லா ஆசைகளும் ஒருங்கே விடப்படும்.
   
8. எல்லாப்பொருட்களும் உலக வியவகாரங்களும் கடைசியாகத் துன்பத்தில்தான் முடிவு பெறுகின்றன. இதை அறியாதவர் மனிதர்களல்ல, கழுதைகளேயாவார்கள்.
   
9. எல்லாத் துக்கங்களுக்கும் காரணம் இந்திரியங்களாதலால் இவ்விஷப்பாம்புகளைத் தலையெடுக்கும்பொழுதெல்லாம், இந்திரன் வஜ்ராயுதத்தால் பறந்து கொண்டிருந்த மலைகளை அடித்து ஒரேயிடத்தில் நிலை நிறுத்தினதுபோல அடித்து அடக்க வேண்டும்.
   
10.  மனது உபசமத்தை அடைந்து தன் சுயநிலையில் இருந்துகொண்டு சாந்தத்தையும், சமநோக்கத்தையும் அடைந்து நிற்கும் நிலையே உன்னதமான நிலையென்று சொல்லப்படும்.

இந்த மகா வாக்கியங்களை ஜனகர் கேட்டதும், உத்யான வனத்திற்கு போகும் எண்ணத்தை விட்டுவிட்டார். ஏனெனில் வித்யாதரர்கள் மனிதரைக கண்டவுடன் அவ்விடத்தைவிட்டு அகன்று விடுவார்கள் என்ற பயத்தால் தன் எண்ணத்தை மாற்றிக்கொண்டார். அவர் பிறகு தன் பரிவாரங்கள் இருக்குமிடம் திரும்பிவந்து அவர்களுடன் அரண்மனை போய்ச் சேர்ந்தார். மறுதினம் வீட்டைவிட்டுத் தனிமையாகவே வெளிக்கிளம்பி அருகிலிருந்த ஒரு மலையின் உச்சியை அடைந்து, அங்கே அமர்ந்து வெகுநேரம் சிந்தனையில் ஆழ்ந்துவிட்டார். வித்யாதரர்கள் சொன்ன வாக்கியங்கள் ஒவ்வொன்றையும் நினைவுப்படுத்திக் கொண்டு அவைகளின் கருத்தையும் தான் இதுவரை நடத்திய வாழ்நாளையும் ஆராய்ந்து பார்த்தார். இவ்வாழ்நாட்களும், தான் அடைந்த போகங்களும், செல்வங்களெல்லாம் மிகவும் அற்பமாகத் தோன்றின. இந்த பிரம்மாண்டமான பிரபஞ்சத்தில் தன்னுடைய தேகம் ஒரு தூசிமாத்திரம், ஆயுள் காலத்தைக் கவனித்தால்,அதுவும் அப்படியேதான். இந்த சொற்ப காலமும் இளமைப் பருவத்தாலும், முதுமை பருவத்தாலும் வெகுவாய்க் குறைந்து விடுகிறது. மீதமிருக்கின்ற காலத்தில் இன்ப-துன்பங்களால் பீடிக்கப்பட்டு, அடைந்த செல்வங்கள் எல்லாம் கனவுபோல் காணப்படுகின்றன. எதுவும் நீடித்த சுகத்தைக் கொடுக்கத் தகுந்ததல்ல. இந்திரன், பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன், எல்லோரும்கூட காலனுக்கு இரையாகின்றார்கள். பிறகு நம்முடைய அற்ப காலத்து ஜீவிதத்தில் என்ன பற்றுதல்? இதுவரையில் காலம் வீ;ணாகக் கழிக்கப்பட்டது. இனிமேலாவது ஞானத்தைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வந்தார்.
 
இப்படி ஆழ்ந்த சிந்தனையிலிருந்ததால் காலம் கழிந்ததைக் கவனிக்கவில்லை. ஆகையால் சிப்பந்திகளில் ஒருவன் அரசனைத் தேடிவந்து, தினசரி காரியங்களுக்குத் பாதிப்பு  ஏற்பட்டதாகவும், அரசனைப் பார்க்க வந்த பெரியோர்கள், சிற்றரசர்கள் எல்லோரும் காத்திருப்பதாகவும், அரசன் தன் கடமைகளை கைவிட்டால் குடிமக்கள் அதிகத் துன்பப்படுவார்களென்றும் அறிக்கை கொடுத்த பொழுதுதான் கால உணர்ச்சி ஏற்பட்டது. இதைக் கேட்டதும் மறுபடியும் சிந்திக்கலானார். கர்மங்கள் யாவும் துன்பத்திலே முடிகின்றன, ஆகையால் ஏன் இவைகளைக் கைக்கொள்ள வேண்டும்? ஆனால் இவைகளைத் தியாகம் செய்வதால் அடையப்படுவது என்ன? கர்மங்கள் இந்திரியங்களால் செய்யப்படுகின்றன. அவைகளை மனதை பாதிக்காமல் செய்வதனால் ஒரு பாதிப்பும் இல்லை என்று முடிவெடுத்தார். ஆகவே மனதைச் சாந்தி செய்து கொண்டு ஒன்றிலும் பற்றுதலில்லாமல் கர்மங்களைச் செய்வதே சரியான முறையாகும் என்றும் நினைத்தார்;. உடனே சேவகனுடன் வீடு திரும்பித் தன் நித்ய கர்மங்களையும், ராஜ காரியங்களையும் வழக்கம்போல், ஆனால் இச்சையோ, துவேஷமோ இல்லாமல் நடத்தி வந்தான். அன்று முதல் ஜீவன் முக்தனாகவே விளங்கிவந்தார்;.
 
98.முக்திக்கு தேவை முயற்சியே
யதேச்சையாகவும் வெகு சீக்கிரமாகவும் முக்தனாவதற்கும். இதுவே சிறந்த உதாரணம். இதைக் கவனிக்கும்பொழுது சொந்த முயற்சியாலும் விவேகத்தாலும் மட்டுமே ஜனகரால் ஜீவன்முக்தி நிலையை அடையப்பட்டது என்பதை நாம் அறிந்து கொள்ளலாம். முன் ஜன்மத்தில் செய்யப்பட்ட பிரயத்தனங்களோடு, இந்த ஜன்மத்தில் செய்யப்பட்ட முயற்சிகள் கூடி பலனைத் திடீரென, அதாவது தெய்வாதீனமென்று சொல்லும்படி கொடுக்கின்றன. வாஸ்தவத்தில் இங்கே தெய்வசகாயம் ஒன்றுமில்லை. மேலும் இந்த முக்தியானது சாஸ்திரங்களாலோ, குருவினாலோ அல்லது பூஜை, யாகம், யாகாதிகளால்கூட அடையப்படாது. தன் சொந்த விசாரணையாலும் விவேகத்தாலும்தான் அடையப்படும்.
 
இப்படி அடிக்கடி ஒவ்வொரு விஷயத்தையும் தீவிர விசாரணை செய்வதால் புத்தி வெகு நுட்பமாயப் பிறகு எக்காரியத்தையும் கவலையின்றி நடத்தும் திறமையை அடைகிறது. அதனாலேதான் புத்திமான் எவ்வளவு கஷ்டநிலையையும் திரணமாகக் கருதுகிறான். புத்தியற்றவர்களோ அற்ப விஷயங்களைக் கண்டும் மலைக்கிறார்கள். மதம் பிடித்த யானையைக் கூட வெல்லும் சிங்கம், தந்திரமுள்ள நரியால் வெகுசுலபமாகவே நாசத்தை அடைந்துவிடும். ஆகையால் யுக்தியுடன் புத்தியை உபயோகித்தால் பிரபஞ்சத்தில் எதுதான் அடையப்படமாட்டாது? சொர்க்கம், பாதாளம் கூட இஷ்டப்பட்டால் அடையப்படும். பிறகு இந்த சம்சாரக் கடலை தாண்டுவதில் என்ன சிரமம்?
 
ஆகையால் புத்தியைச் சீர்திருத்தி வெகுநுட்பமாயிருக்கச் வைத்துக் கொள்வதற்கு  பிரயத்தனத்தால்தான் முடியும். ஆகாயத்தில் எவ்வளவு தூசி பறந்தாலும், எப்படி ஆகாயம் நிர்மலமாக இருக்கின்றதோ, அதுபோல் நம் புத்தியையும் எவ்வித நிலைமையிலும் களங்கமற்று வைத்திருப்பது அவசியம். பூமியை எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு உழுது சீர்திருத்தி வைக்கிறோமோ அதற்குத் தகுந்தபடி பலனை நாம் அனுபவிக்கிறோம். அப்படியே புத்தியையும் பக்குவம் செய்துவைத்தால் அதற்கேற்ற பலனைக் காண்போம். புத்தியின் தெளிவால் வஸ்துக்களிலும் விஷயங்களிலும் “நான்” என்னும் நினைவு நீங்கும். அதாவது அகங்காரமும், பந்தமும் ஏற்படாமலிருக்கும். இப்படியே பழகி வந்தால் தகுந்த காலத்தில் எல்லாம் தியாகம் செய்யப்பட்டு, மனமென்பது நிர்மலமான ஆகாயத்தைப் போலுள்ள சித்தாக விளங்கும், இந்த நிலையில் எல்லாம் சமநோக்கத்துடன் பார்க்கப்படும். நான், பதார்த்தம் என்ற தோற்றங்கள் அற்று ஜீவன் சுத்த அறிவுமயமாய் இருக்கும்.
 
99.பந்தத்திற்கு காரணம் இச்சை
பந்தம், சம்சாரம் என்பவைகள் மனது எவற்றைக் கருதிச் செல்லுகிறதோ அவைகளால் ஏற்படுகின்றன. ஆகையால் வேண்டும், வேண்டாம் என்னும் நிலைதான் பந்தங்களுக்குக் காரணமாகவிருப்பதால் இவைகளை முதலில் தியாகம் செய்யப்பட வேண்டும். இவ்விரண்டும் இரண்டுவிதக் குரங்குகளாக இருந்து கொண்டு நம்மைச் சதா சஞ்சல நிலையில் வைத்து சாந்தியின்றி இருக்க செய்கின்றன. இவைகளுக்கு இடங்கொடுக்காமல்  சதா விசாரணை செய்வதால்தான் முடியும். அப்படிச் செய்து வந்தால் சம்சாரமாகிய மரத்திற்கு வேர் அறுபட்டது போலாகும். இதுவே மகா வைராக்கியம் எனப்படும்.
 
100.மனமே பிராணன், அதுவே ஆத்மா
இந்த மனமென்பது வாஸ்தவத்தில் ஆத்மாவைத் தவிர்த்து வேறல்ல. ஆத்மா அசைவதினால் மனதென்ற தோற்றம் ஏற்படுகிறது. இப்பிராணன் அல்லது அசைவு சக்தி ஜட சொரூபம், ஆகையால் மனதும் அவ்வண்ணமாகின்றது. இந்த அசைவுதான் சங்கல்பம் எனப்படும். சங்கல்பமாவது அசைவு, இவ்வசைவே பிராணன் எனப்படுகின்றது. உதாரணமாக வெகுதூரத்திலிருக்கும் ஒரு பொருளை நாம் தியானிக்கும்பொழுது, அப்பொருள் தோற்றத்தில் ஏற்படுவது பிராணனால்தான். இதைத்தான் மனமென்று சொல்லுகிறோம். ஆத்மா இங்கும் அங்கும் சாட்சியாக இருப்பதால் இவ்விரண்டு இடத்திற்கும் நடுவில் பிராண அசைவு ஏற்பட்டு தோற்றம் உண்டாகிறது.
 
101.பிராணாயாமம் என்பது என்ன?
மேலே சொல்லப்பட்ட பிராணனை அடக்கும் நிமித்தம், பிராணாயாமமென்ற நியமம் யோகமார்க்கத்தை அனுசரிப்பவர்களால் ஏற்படுத்தப்பட்டது. இதனால் பிராணனை அடக்குவதாகப் பொருட்படுத்த வேண்டுமே தவிர பிராணவாயுவை அடக்கவேண்டும் என்று பொருட்படுத்தக்கூடாது. அதாவது சஞ்சலத்தையே தொழிலாகக் கொண்ட மனதை அசைவின்றிச் செய்வதே பிராணாயாமமாகும், மூச்சை அடக்கி வைப்பது பிராணாயாமம் அல்ல. இந்தப் பிராணாயாமத்தை அப்யசிப்பதற்கு, ஆசைகளை, தீய பழக்க-வழக்கங்களை ஒழிக்க வேண்டும், வைராக்கியமும் அவசியம். இவைகளை அனுசரித்து அப்யசித்து வந்தால் மனது அடங்குவதுடன் பிராணவாயுவின் கதியும் ஒழுங்குபடும்.
 
102.மனம் ஜடமா? அஜடமா?
மனமானது, தான் சித்தினுடைய சொரூபமென்பதை மறந்து, சங்கல்ப வசத்தால் வெளிநோக்கம் அடைந்து, தன்னால் கற்பிக்கப்பட்ட வஸ்துவைத் தானென்பதாக உணர்ந்து அதிலேயே ஐக்கியமாகின்றது. ஆதலால், இவ்வித ஜட சம்பந்தத்தால் மனமும் ஜடமென்று கருதப்படலாம். இந்நிலையிலிருக்கும் வரையில், தன் சுய சொரூபத்தை மறந்திருக்கையில் இது எப்படி சத்யமாக முடியும்? ஆகவே அது மித்யாவாகும். ஆயினும் சித் சக்தியோடு கூடியிருப்பதால் தான் கருதுவதை எல்லாம் அடையவும் செய்கிறது. ஆனால் ஒரு பொம்மை எவ்வளவு சாதுர்யமாகச் செய்யப்பட்டாலும், அது தானாக நடனம் செய்யுமா? அல்லது சித்திரத்தில் வரையப்பட்ட நிழலில் நாம் களைப்பாற முடியுமா? அப்படி மனம் சுத்த ஜடமாக இருப்பின், தான் கோரியவைகளை எல்லாம் அடைய முடிமா? அது எக்காலத்திலும் சித் சக்தியைக் கூடியே இருப்பதால் அஜடமென்றும் சொல்லத்தகும். ஜடப் பொருட்களில் ஈடுபடாமல் சித்தையே ஸ்மரித்தால் சுத்த சித்தாகிறது. இல்லையென்றால் ஜடமாக விஸ்தரிக்கிறது.
 
இங்கே சொல்லப்பட்ட ஆராய்ச்சிகளெல்லாம் மூடர்கள் பொருட்டாவது, சம்சாரத்தில் பற்றுதல் உடையவர்கள் பொருட்டாவது பேசப்படவில்லை. யார் வைராக்கியத்தை அடைந்து விடுதலையடைய வழி தெரியாமல் இருக்கின்றார்களோ, அவர்களே இவ்வாராய்ச்சிகளைக் கேட்கத் தகுந்தவர்கள். மூர்க்கரிடத்து இவ்வித ஆராய்ச்சி எந்த பயனையும் கொடுக்காது.
 
இந்த மனதைப் பற்றி இன்னும் ஆராய்ச்சி செய்வோம். எதை நாம் மனமாகப் பாவிக்கிறோம்? அறிவு என்பது ஆத்மாவிடத்தில் இருக்கிறது. பிராணன் ஆத்மாவில் ஸபந்திக்க அறிவு உண்டாகிறது. தேகம் தன்னுடைய சுயதர்மத்தை செய்துவருகிறது. பிறகு மனதுக்கு இடமேது? ஆகவே மனம் மித்யாவாகும். மேலும் பிராணன், தேகம் இரண்டும் ஆத்மாவின் அனுக்கிரகத்தால் தங்கள் செயல்களைச் செய்து வருகின்றன. ஜகத் முழுதும் ஆத்மாவினால்தான் நிலைநிற்கின்றது. ஆகையால் இதை அடைவதில்தான் நம் பிரயத்தனங்கள் இருக்கவேண்டும்.
 
ஜகத்தில் சதா எவ்வளவோ விசித்திரமான செயல்கள் நடைபெற்று வருகின்றன. சதா சிருஷ்டியும், அழிவும் ஏற்பட்டுக்கொண்டே இருக்கின்றன. இவை தண்ணீரிலும், ஆகாயத்திலும், மண்ணிலும், பிராணிகளின் உடல்களிலும் நடைபெறுகின்றன. மனித வர்க்கங்களில் எவ்வளவோ வித்தியாசங்களும் வேறுபாடுகளும் இருக்கின்றன. அனேகமாய் எல்லோரும் மூடராயும், மூர்க்கராயுந்தான் இருக்கிறார்கள். ஆகையாலேதான் ஆசைகளிலும், ஆபத்துக்களிலும் சுழன்று பல பிறவிகளெடுத்து நாசமடைகிறார்கள். இவைகளையெல்லாம்  கவனிப்பதனால் என்ன பலன்? இவர்களைக் கைதூக்கிவிட யாரால் முடியும்? ஏனெனில் அவரவர்கள் முயற்சியின்றிப் பிறரால் யாதும் செய்ய முடியாது. பார்க்கப்போனால் உலகத்தில் அனேக ஜந்துக்களுக்கு நாசம் ஏற்படுவது, பிற ஜந்துக்களுக்கு இரையாவதாலோ அல்லது வேறு பிராணிகளின் துவேஷத்தாலோதான். பெரிய மீன்கள் சிறிய மீன்களைப் புசித்து வாழ்கின்றன. நம் தேகத்திலும் ஆடைகளிலும் உள்ள பேன், மூட்டைப் பூச்சிகளால் புசிக்கப்படுகின்றது. மூட்டைப் பூச்சி சிலந்தியாலும், சிலந்தி வேறொன்றாலும் நாசமடைகின்றன. தவளை பாம்பாலும், பாம்பு கீரிப்பிள்ளையாலும், கீரிப்பிள்ளை பூனையாலும், புலி சிங்கத்தாலும், சிங்கம் யாளியினாலும் நாசமடைகின்றன. இந்த யாளியோ மேகத்தில் இடியைக் கேட்டவுடன் உயிரை இழக்கின்றன. இதெல்லாம் இப்படியிருக்க மகாவிஷ்ணுவே மனிதனாகப் பிறந்து இந்த சம்சார வலையில் சிக்கிக்கொண்டு பிறகு மோட்சத்தை அடைய உபாயத்தைத் தேடுகிறார். ஆகையால் உலகத்தின் போக்கைப் பார்த்து அதை சீர்திருத்துவதிலோ, நல்வழிப்படுத்துவதிலோ ஈடுபட்டால் அதிலிருந்து மீளுவது அசாத்தியமாகும். உலகத்தின் போக்கு தானாகவே நடக்கும்.
 
ஆகையால் உன் மனதை அடக்கிச் சாந்தநிலையை அடைய முயலுவாயாக. எவ்விதமென்றால் ருசிக்கப்படும் பொருளுக்கும், ருசிப்பவனுக்கும் இடையேயுள்ள ருசியென்னும் சத்தியத்தில் மனதை நிலைநிறுத்தி, அதாவது அறிகிறவனுக்கும் அறியப்படும் பொருளுக்கும் இடையே நின்று இவ்விரண்டிற்குமுள்ள சம்பந்தத்தை தெரியப்படுத்தும் அறிவில் நிலையாக மனதை நிறுத்தினால், சாந்தநிலை ஏற்படும் என்று சொல்லி நிறுத்தினார் வசிஷ்டர்.
 
பிறகு வசிஷ்டர் பேராசையால் ஏற்படும் துன்பங்களை ராமனுக்கு எடுத்துச்சொல்லி அதன் சொரூபத்தையும் விரித்துரைத்தார். இந்த பேராசைக்குக் காரணம் அகங்காரம். எனவே இதை அடியோடு ஒழிக்க வேண்டுமென்றார். அதற்கு ராமன்,  “அகங்காரத்தால்தான் இந்த தேகம் நிலைத்திருக்கும்பொழுது. அதை எவ்விதம் நாசம் செய்வது? அப்படி செய்வதால் தேகம் நாசம் அடையாதா?” என்று கேட்டான்.
 
அதற்கு வசிஷ்டர் அவ்விதமாவதில்லை என்றும் தேகத்தின் நாசம் காலக்கிரமத்தில் ஏற்படுமே தவிர, அகங்காரம் ஒழிவதால் உண்டாவதில்லை என்றும் சொன்னார். தேகமின்றி ஞானப்பதவியை அடைய முடியாது. இவ்வித ஞான நிலையில் சாந்தமும், சமதிருஷ்டியுமே கூடிய ஜீவன் தேகத்தில் பரிணமிக்கும். ஜனகரைப் போன்ற மகான்கள் இந்நிலையிலேதான் இருந்து வருகிறார்கள். இந்த நிலையில்  வாசனை முற்றிலும் தீர்ந்தபிறகு விதேக முக்திநிலை ஏற்படும் என்று வசிஷ்டர் கூறினார்.
 
மனிதப் பிரயத்தனம் ஜீவன்முக்தி அடையும் பொருட்டே செய்யப்பட வேண்டியதாக இருப்பதால், அதை அடைவதற்கான மார்க்கங்கள் யாவை?
 
வசிஷ்: விதேகமுக்தி ஸ்திதியையும், அதற்கும் மேலான பிரம்ம பதவியையும் நாம் கவனிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. தேகத்தினால் ஏற்படும் மேன்மையான ஜீவன்முக்தி நிலையே நம் குறிக்கோளாக இருக்க வேண்டும். இதையே நம் விடாமுயற்சியால் அடையப்படவேண்டியதாகும்.
 
இந்த முக்தியை அடைய மேற்சொல்லப்பட்ட பல வழிகளில் ஏதாவதொன்றை அனுசரித்து அதையே விடாமுயற்சியுடன் பின்பற்றி வருதல் அவசியமாகும். “நான்”, “பிரபஞ்சம்” இவைகளைப் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்தால் நான்கு விதமான அறிவில் ஏதாவதொன்று எல்லோருக்குமே சகஜமாக ஏற்படும். அவைகளாவன:-

1. “நான், என்னுடைய தாய்-தந்தையினுடைய மகன்” என்ற பாவனையே பந்தத்திற்கு மூலாதாரமாக இருக்கிறது. மோட்சத்தை அடைவதற்கு இந்த நோக்கம் பயன்படாது.
   
2. “நான் எல்லா சூட்சுமத்திற்கும் அதிசூட்சுமமாகவுள்ள சொரூபி” என்கின்ற நோக்கம் மோட்ச சாதனத்திற்கு தகுந்ததாகும்
   
3. “நான் ஆத்மா, அனைத்துமே ஆத்மா” என்று உணர்தலும் மோட்சத்திற்கு உபாயமாகும்
   
4.  “நான் ஜகத் எல்லாம் சூன்யம்” என்கின்ற நோக்கமும் மோட்ச சாதனமாகும்.

முதலில் சொல்லப்பட்ட ஒரு நோக்கந்தான் சம்சாரச் சுழலில் சிக்கிவைக்கும் மூடமான நோக்கம். மோட்சத்திற்கு உபாயமான மற்ற மூன்றுவித நோக்கங்களில், நாம் உபாசித்து வருவது சர்வமும் ஆத்மாவே என்பதாகும். இது ஒன்றே சத்யமானதும் நித்யமானதுமாகும். இரண்டு நோக்கத்தை மனதில் தியாகம் செய்து, ஆனால் கர்மங்களைச் செய்வதில் இந்த துவந்துவ பாவத்தைக் கைவிடாமல் இருப்பதுதான் ஞானிகளால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. இரண்டென்கின்ற பாவனையின்றிக் கர்மம் ஏற்பட முடியாது. ஆகையால் நீ இவ்விதம் ஜீவன்முக்தனாக இருந்து கொண்டு, உலக வியவகாரங்களையும் ராஜ்ய பரிபாலனத்தையும் செய்து வருவாயாக. கர்மங்களைத் தியாகம் செய்வது உசிதமில்லை. அப்படிச் செய்யவும் முடியாது. அதிலுள்ள வாசனைதான் தள்ளப்படவேண்டும். தாய், தகப்பன், பந்துக்கள், மித்திரர்கள் என்ற பாவனைகளெல்லாம், உலக வியவகாரத்தின் பொருட்டு நியமிக்கப்பட்ட விதிகளே, தவிர இவைகளில் உண்மை ஏதுமில்லை.
 
இந்த விஷயங்களைத் தெளிவாகக் காட்டும் விதமாக பூர்வீகக் கதையொன்று உண்டு. அதைச் சொல்லுகிறேன், கேள்:-
முன்னொரு காலத்தில் மகேந்திர மலையைச் சார்ந்த ஒரு திவ்யமான வனத்தின் மத்தியில், ஒரு முனி சிரேஷ்டர் தன் மனைவியுடனும், பிரகஸ்பதியின் புத்திரனான மகாமேதாவியான கசனைப் போன்ற இரு குழந்தைகளுடனும் கூடி வசித்து வந்தார். ஒரு குழந்தை புண்யன் என்றும், மற்றொரு குழந்தைக்கு பாவனன் என்றும் பெயரிட்டனர். இக்குழந்தைகள் காலாகாலத்தில் கற்றுக் கொள்ளவேண்டியவைகளை தகப்பனிடமிருந்து கற்றுக் கொண்டும், அறியவேண்டியவைகளை அறிந்தும் இளமை பருவத்தை அடைந்தார்கள். ஆனால் இவ்விருவர்களுக்குள் உள்ள வித்தியாசம் என்னவென்றால் மூத்தவன் அறிவில் தேர்ந்தும், இளையவன் அக்ஞானத்தால் கொஞ்சம் மூடபட்டும் இருந்ததேயாகும்.
 
இப்படி இருந்துவரும் காலத்தில், ஞானியாயிருந்த தகப்பன், தன் ஆயுட்காலம் முடிந்ததென்று அறிந்துகொண்டு, பிள்ளைகளுக்கு வேண்டிய போதனைகளைச் செய்து, அனுக்கிரகித்து விட்டு இயற்கை எய்தினார். இதன் பிறகு தாயும் கணவன் இறந்ததற்குப் பிறகு தான் வாழ்வது வியர்த்தமென்று எண்ணி, தான் செய்ய வேண்டிய கர்மங்களைச் செய்துவிட்டு, கணவனால் கற்பிக்கப்பட்ட யோக உபாயங்களைக் கொண்டு அவளும் சாந்தபதவியை அடைந்தாள்.
 
தாய், தகப்பன் இருவரையும் ஓரே நேரத்தில் இழந்த பாலகர்கள் திக்கற்றவர்களாக நின்றார்கள். சிலநேரம் கழிந்தபிறகு, மூத்தவன் தன் விவேகத்தால் மனதை ஆறுதல் செய்துகொண்டு, செய்ய வேண்டிய கர்மங்களைச் செய்யத் தொடங்கினான். இளையவனோ துக்க சாகரத்தில் மூழ்கியவனாக அழுது, புரண்டு செய்யவேண்டிய கர்மங்களைச் செய்யாமலும் இருந்தான். இவன் இப்படியிருக்க, புண்யன் கர்மாதிகளை முறைப்படி சில தினங்களில் செய்துமுடித்த பிறகு தன் சகோதரனைக் கூப்பிட்டு அவனுக்கு விவேகத்தை உபதேசித்தான்.
 
புண்யன்: சகோதரனே! நீ இவ்விதம் துக்கப்படுவதில் பயனென்ன? அக்ஞானமே உன் துக்கத்திற்குக் காரணம். நீ உன்னைப்பற்றிச் சரியாக விசாரணை செய்யாததாலேயே இவ்விதம் துக்கத்திற்குப் பாத்திரமானாய். யோசித்துப் பார்த்தால் நீ உன் தாய் தகப்பனார் பொருட்டு வருத்தப்படுவது புத்தியின்மையென்று அறிவாயாக. நீ வருத்தப்பட வேண்டியது உன் நிமித்தமே தவிர, அவர்களுடைய நிமித்தமல்ல. ஏனெனில் அவர்கள் தங்கள் சுயநிலையாகிய ஆத்மாவை அடைந்து விட்டார்கள். நீ இன்னும் சுக-துக்கங்களுக்கு பாத்திரமாகி ஜீவித்திருக்கிறாய். ஆகையால் அவர்கள் நற்கதி அடைந்தார்களென்று நீ மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும்.
 
பிறகு நீ எடுத்திருப்பது இந்த ஒரு ஜன்மந்தான் என்று நினைக்கிறாயா? இதற்குமுன் எவ்வளவோ ஜன்மங்களை எடுத்து, யாராரோ உன் தாய் தகப்பனராக இருந்திருக்க வேண்டும். அவர்கள் பொருட்டெல்லாம் யாதொரு கவலையுமில்லாமல், இந்தப் பிறவிக்கு காரணமாகயிருந்த தாய்-தகப்பனார் இழப்பைப் பற்றி மட்டும் துக்கப்படுவதில் என்ன பயன்? இவ்விஷயத்தால் நானென்பதும், நீயென்பதும், பந்துக்கள் என்பதும் அக்ஞானமென்று அறியவில்லையா? ஆத்மா ஒன்றே சத்யமாக இருக்க இந்த பேதங்களுக்கெல்லாம் ஆதாரமேது? யாராக இருப்பினும் அவன் ஆத்மாவைத் தவிர்த்து வேறாக இருக்க முடியாது. ஆகையால் நீ, நான் என்பதெல்லாம் ஒரே ஆத்மாவைத்தான் சுட்டிக்காட்டுகின்றது.
 
இவ்வாறு சரியான மார்க்கத்தில் யுக்தியுடன் நீ விசாரணை செய்து வருவாயாகில் ஞானம் உதித்து சாந்தியை அடைவாய்.
 
வசிஷ்: இந்த உபதேசத்தை பாவனன் மனதில் வாங்கிக்கொண்டு தானாகவே திரும்பித்திரும்பி விசாரம் செய்யத் தொடங்கினான். சில காலத்தில் அவனும் ஞானத்தை அடைந்தான். பிறகு இருவரும் வெகு காலத்திற்குப் பின் மோட்சத்தை அடைந்தார்கள்.

ராமா! இதைத் தவிர்த்து இன்னொரு விருத்தாந்தமும் உண்டு. அதாவது பலி சக்கரவர்த்தியைப் பற்றியது. அவன் கடைப்பிடித்த மார்க்கத்தை அனுசரித்தாலும் மோட்சத்தை அடையலாம்.
 
103.பலி சக்கரவர்த்தியின் கதை
வெகு காலத்திற்கு முன் விரோசனனென்று வழங்கப்பட்டு மகா மேதாவியும், ஞானியாயுமிருந்த அசுரத்தலைவனுக்கு பலியென்று சொல்லப்பட்ட புத்திரன் ஒருவனிருந்தான். தகப்பனைப் போலவே மகா பராக்கிரமசாலியாகவும், ஜப, தப மகிமைகளையும் அடைந்து இவைகளால் பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவனுமாகிய மும்மூர்த்திகளிடமிருந்து வரங்களையும் பெற்று மிகவும் சக்தி உடையவனாக திகழ்ந்தான். இதனால் அவன் மூன்று லோகங்களையும் வெற்றிக் கொண்டு தன் அரசாட்சிக்கு உட்படுத்திக் கொண்டான். இவ்வித நிகரற்ற பதவியிலிருந்தும், பக்தியைக் கைவிடாமலிருந்தான். ஆகையால் வெகுகாலம் மூன்று லோகங்களும் இவன் அரசாட்சிக்கே உட்பட்டு இருந்தன.
 
நல்லதும்கூட காலக் கிரமத்தில் சலிப்பைத்தான் கொடுக்கும். அதன்படியே பலியானவன் ஒருநாள் தான் வாழ்ந்துக் கொண்டிருக்கும் வாழ்க்கையைப் பற்றிச் சிந்திக்கலானான். இன்னும் எவ்வளவு காலம் செய்ததையே செய்தும், அனுபவத்தவைகளையே திரும்பித்திரும்பி அனுபவித்தும் காலம் கழிப்பது என்ற எண்ணினான். இதற்கும் ஒரு முடிவு வேண்டாமா என்ற எண்ணினான். ஆகையால் உடனே தன் தகப்பன் இருப்பிடம் சென்று, தன் மனக்கலக்கத்தைத் தெரிவித்து, இன்னும் மேலான பதவி ஏதாவது அடையத்தக்கதாக இருக்கிறதா என்ற கேட்டான்.
 
விரோசனன்:  நீ அரசாட்சி புரியும் மூன்ற லோகங்களைப் போல் இன்னும் அனேக பிரம்மாண்டங்களைத் தாங்கிவரும் அரசனொருவன் இருக்கிறான். அவனை ஒருவனாலும் அறியமுடியாது. அவனைக் காண அவனுடைய மந்திரியின் தயவுதான் தேவை. இந்த மந்திரி மகா பராக்கிரமசாலி. அவனே எல்லா உலகத்தையும், தேவர்கள், அசுரர்கள், மனிதர்கள், பிராணி வர்க்கங்கள் அனைத்தையும், தன்னிஷ்டம்போல், ஆனால் அரசனுடைய பார்வையில் ஆட்சி செய்து வருகிறான். ஒவ்வொருவரும் அனுபவிக்கும் சுக துக்கங்களெல்லாம் அவனாலே ஏற்படுகின்றன. ஆகையால் இவனையே நீ முதலில் அணுகி வெற்றிக் கொள்ள வேண்டும். இவனை வெற்றிக் கொண்டால் எல்லாப் பிரபஞ்சங்களையும் வெற்றிக் கொண்டது போலாகும். இவனை அஸ்திர சஸ்திரங்களைக் கொண்டோ அல்லது வேறெந்த பலத்தாலோ வெல்ல முடியாது. இவன் உதவியைக் கொண்டு அரசனுடைய தரிசனம் ஒரு கணமாவது அகப்பட்டால் இவன் வெல்லப்படுவான். அரசனுடைய கருணையின்றி இவன் உன்  வசப்படமாட்டான். இந்த மந்திரியை வெல்லப் பௌருஷமும், யுக்தியும்தான் வேண்டும். இவைகளைக் கொண்டு விடாமுயற்சியுடன் அப்யசித்து வந்தால் இவன் உன் வசமாவான். இவனைத்தான் மனமென்று சொல்லப்படுகிறது. ராஜாவென்று சொல்லப்படுவது ஆத்மாவாகும்.
 
இந்த ஆத்மாவை அடைய மகா வைராக்கியமே தேவை. பதார்த்தங்களிலும் விஷயங்களிலும் இச்சை அடியோடு ஒழிந்தால், மனம் நாசமடைந்து ஆத்ம லாபம் சித்திக்கும். ஆகவே சொந்த முயற்சியால்தான் இது அடையப்படலாமே தவிர, குருவினாலோ அல்லது தெய்வ சகாயத்தாலோ அடையப்படமாட்டாது. தெய்வத்தை  நம்பி முயற்சியைவிட்டால் எதுவும் கிட்டாது. இந்த தெய்வமென்பது மனிதர்களால் கற்பிக்கப்பட்டததாகும். கிரியைகளின் பலன் எதிர்பாராத காலத்தில் அடையப்படும் பொழுது தெய்வச்செயலென்று சொல்லப்படுகிறது. ஆகையால் நீ ஆத்மாவில் உன் பூரண நோக்கத்தை செலுத்தி, தீவிர முயற்சியை மேற்கொண்டு ஆராய்ச்சி செய்து வருவாயாக.
 
வசிஷ்: இதைக் கேட்டதும் பலிக்குத் தான் இவ்வளவு காலத்தை வீணாய்க் கழித்ததாகத் தோன்றிற்று. மூன்று லோகங்களையும ஜயித்து தேவர்களை எல்லாம் பகைத்துக் கொண்டதின் பலன் அற்ப ஐசுவரியமும், பெண் போகங்களையும் அடைந்ததே. எவ்வளவு ஐசுவரியமிருந்தும் என்ன பயன்? பெண்போகங்கூட திரும்பத்திரும்ப ஒரே மாதிரிதான் அனுபவிக்கத்தக்கது. எல்லாம் பித்துப் பிடித்தவன் செயல் போல் தோன்றுகின்றனவே ஒழிய, ஒரு விவேகியின் செயலாக இல்லை. இப்பொழுது நான் விவேகியானேன். இனி நான் ஆத்ம தரிசனத்தை அடைவதில் ஊக்கமுள்ளவனாகி அதை  எவ்விதமாயினும் அடைந்தே தீருவேன் என்று மனதில் உறுதி கொண்டான். இன்றோடு என்னிடத்தலிருந்த மோகங்கள் எல்லாம் ஒழிந்தன. தன் குல குருவாகிய சுக்ராச்சாரியருக்கு தன் சிஷ்யனுடைய வேண்டுகோள் மனதிலுதித்து, அதேகணம் அவனிருக்குமிடம் அடைந்தார். உடனே பலி அவரை வணங்கி உபசரித்து, தன்னுடைய தற்சமயத்து மனோநிலையைத் தெரிவித்துப் பிறகு இந்த 'நான்”, 'பிரபஞ்சம்”, 'ஆத்மா” இவைகளைப் பற்றித் தெளிவாகச் சொல்லும்படி வேண்டிக்கொண்டான்.
 
சுக்கிராச்சாரியார்:  நான் இப்பொழுது வேறு விஷயமாகச் சீக்கிரம் செல்ல வேண்டியிருப்பதால், உன் கேள்விகளுக்கு வெகு சுருக்கமாகப் பதில் சொல்லத்தான் நேரமிருக்கிறது. சொல்லப்போகும் தத்துவத்தைப் புரிந்துக் கொள்ள நீ பக்குவமாயிருந்தால், இவ்வார்த்தைகளே போதுமானது. பக்குவமாக இல்லாவிட்டால் எவ்வளவு சொன்னாலும் உன் புத்திக்கு தெளிவுபடாது. ஆகையால் சொல்வதைக் கவனமாகக் கேள். 'நான், நீ, இந்த ஜகத் எல்லாம் சுத்த சித்தைத் தவிர்த்து வேறல்ல. சித் சேதனத்தில் ஈடுபடும்போது நீ, நான் என்ற தோற்றங்கள் ஏற்படுகின்றன. இவைகளே பந்தத்திற்குக் காரணம். சித் அசேதனமாக இருந்தால், தோற்றங்கள் அழிவடைகின்றன. இதுவே மோட்சமென்பதாகும். சேதனமாக நிற்கும் அகண்டப் பிரபஞ்சம் முழுவதிலும் சித்தானது ஊடுருவி நிற்கின்றதென்பதுதான் சகல சாஸ்திரங்களின் சித்தாந்தமாகும். இவ்வளவேதான் இவ்விஷயமாக முடிவாகச் சொல்லக்கூடியது. இனி நான் அவசரமாக சப்தரிஷிகளின் சங்கம் போக வேண்டியிருப்பதால் விடைபெற்றுக் கொள்கிறேன்” என்று கூறி முடித்தார்.
 
வசிஷ்: இவ்வாறு சொல்லிவிட்டுச் சுக்ராச்சாரியார் மறைந்தார். பலியானவன் இவ்வார்த்தைளை மனதில் வாங்கிக் கொண்டு உடனே ஆலோசனையில் அமர்ந்தான். மேலும் மேலும் விசாரம் செய்ததன் பலனாக, முனிவர் சொன்ன மொழிகளின் பொருள் நன்கு விளங்கியது. எல்லாம் சித்தின் ஒளியென்றே அனுபவமாகத் தோன்றியது. சித் பிரகாசமின்றி சந்திர சூரியர்களின் ஒளியைக்கூட உணரமுடியாது. இந்த ஜகத்தும் நிலைநிற்க முடியாது. ஆகையால் நானும் இந்த சித்தேயாவேன். நானே இந்த பிரம்மாண்டமாகவும் பரமாணுவாகவும் இருக்கிறேன். நான் இல்லாமல் இடம், காலம், பொருட்கள் என்பவைகள் கிடையாது. இவ்வாறான எண்ணங்களில் மனது ஒருமுகப்பட்டு, இருந்த இடத்திலேயே சமாதி நிலையை அடைந்தான் பலி சக்கரவர்த்தி.
 
மகாராஜாவை வெகுநேரம் காணாத அலுவலர்கள், அமைச்சர்களெல்லாம் பலவிடங்களில் தேடிக் கடைசியில் இருக்குமிடத்துக் கண்டுபிடித்து, அவன் இருக்கும் நிலையைப் பார்த்து வியப்படைந்தார்கள். அரசனுக்கு என்ன நேர்ந்ததோ என்று தெரியாமல், அதைத் தெரிந்து கொள்ள குலகுருவையே நாட வேண்டும் என்று அவர்கள் நினைக்கலானார்கள். நினைத்த மாத்திரமே சுக்ராச்சாரியாரின் உருவம் அங்கு தோன்றிற்று. காரியதரிசிகளின் வியப்பின் காரணத்தை உணர்ந்து, பலி இருக்கும் நிலைமையையும் ஒருகணநேரம் தியானத்தால் அறிந்துகொண்டு, பரிவாரங்களுக்கு ஆறுதல் சொன்னார். பலியானவன் தற்சமயம் பகவான் பதவியை அடைந்து சமாதியில் இருப்பதாகவும், கொஞ்ச காலத்தில் இதுதானாகவே கலைந்து பழையநிலைக்கு வருவானென்றும் சொன்னார். அதுவரையில் மந்திரிமார்களை ராஜகாரியத்தைக் கவனிக்கும்படி சொல்லிவிட்டு மறைந்துவிட்டார்.
 
ஆயிரம் தேவவருட காலம் பலியானவன் சமாதியிலிருந்து, பிறகு கண் விழித்ததும் தன் பரிவாரங்கள் எதிரிலிருப்பதைக் கண்டான். இவ்வளவு சீக்கிரம் இவர்கள் திரும்பி வந்ததைக் கண்டு வியப்படைந்தான். ஏனெனில் தான் ஒருகண நேரந்தான் நிம்மதியுடன் இருந்ததாகத் தோன்றிற்று. அதற்குள் சம்சாரம் முன்வந்ததே என்று மனம் சலித்துக் கொண்டான். பிறகு சற்று ஆலோசனை செய்ததில், தனக்கு மோட்சத்தைப் பற்றிய ஆவல்தான் எதற்கு? ஏன் சம்சாரத்தைப்பற்றி வெறுப்புக் கொள்ள வேண்டும்? எதுவும் தனக்கு வேண்டுமென்பது இல்லை, வேண்டாம் என்பதும் இல்லை. யதேச்சையாக வந்ததை அனுபவிக்க வேண்டியதே முறையானது என்று முடிவுக்கு வந்தான். பிறகு தன் பரிவாரங்களுடன் கலந்து ராஜ்ய விஷயங்களை முன்போலவே கவனிக்கத் தொடங்கினான். ஆனால் அவைகளில் யாதொரு பலனையும் எதிர்பார்க்கவில்லை.
 
இதன்பிறகு ஒருநாள் தன் ஐசுவரியங்களை எல்லாம் தர்மம் செய்யத் தீர்மானித்து, அதன் பொருட்டு ஒரு யாகத்தை மேற்கொண்டு, மூன்று லோகத்திலும் உள்ள தகுதியானவர்களை எல்லாம் வரவழைத்து ஏராளமாகத் தானம் செய்தான். முனவர்களும், தேவர்களும் கூட அழைக்கப்பட்டிருந்ததால் நாராயணனும் வந்திருந்தார்.
 
அப்பொழுது தேவலோகம் இந்திரனுடைய அரசாட்சிக்கு உட்பட வேண்டிய கிரமத்தை நாராயணன் அறிந்து, மேலும் இந்திரன் அதன்மேல் விருப்பத்துடன் இருப்பதையும் உணர்ந்து, தவிர பலியானவன் ஞானத்தை பரிபூரணமாக அடைந்து ராஜ்யத்தில் யாதொரு இச்சையும்  இல்லாமலிருப்பதால், கிரமத்தைப் பூர்த்தி செய்விக்க இதுவே நல்ல சமயமென்றும் அறிந்து கொண்டார். ஆகையால் ஒரு சூழ்ச்சியினால் தானம் வாங்கும் முறையைக் கொண்டு பலியைப் பாதாளத்தில் தள்ளிவிட்டார். அப்படித் தள்ளப்பட்டும் பலியானவன் அதைப்பற்றி ஒரு சிந்தனையுமின்றி எப்பொழுதும் போல் சம நோக்கத்தில் இருந்து கொண்டு பாதாளத்தில் சர்வசுகியாய் இருந்து வந்தான். ஆனால் சிலகாலம் கழித்து அவன் மீண்டும் இந்திரனுடைய பதவியை அடைய நேரிடும்.
 
ஆகையால் ராமா! நீயும் இந்தப் பலி சக்கரவர்த்தியைப் போல பூரண பிரயத்தனத்துடன் இந்த சாந்த நிலையை அடைய முயற்சி செய்வாயாக. மற்றபடி நீ பக்குவமடைந்திருப்பதை உன் வாக்கின் நடையிலிருந்தே அறிவேன். நீ வெகு சீக்கிரம் ஜீவன்முக்தனாகி விடுவாய். ஆகையால் அiதரியத்தை விட்டு, லோக விஷயங்களில் வெறுப்பின்றி மனதை நிர்மலமாக வைத்துக் கொண்டு உன் கடமைகளைச் செய்து வருவாயாக.
 
104.பிரகலாதன் கதை
வசிஷ்: சத்துவ குணத்தைப் பூரணமாக அடைந்தவர்கள் வெகு சீக்கிரம் மோட்சத்தை அடைவார்கள். இதை விளக்க இன்னொரு விருத்தாந்தமும் உண்டு அதையும் சொல்கிறேன் கேள்.
 
ஒரு காலத்தில் வெகுபராக்கிரமும் தவமகிமையும் கொண்ட இரண்யகசிபு என்ற அசுரத் தலைவனொருவன் இருந்தான். தன் தவசக்தியினாலும், அடைந்த வரங்களினாலும் மூன்று லோகங்களையும் ஜயித்து, தேவலோகத்தின் செல்வங்களையெல்லாம் கைப்பற்றித் தன் வசமாக்கிக் கொண்டும், தேவர்களைத் தன் அரசாங்கத்தில் பணிவிடை செய்ய வறுபுறுத்தியும், அப்சர பெண்களைத் தன் அந்தப்புரத்தில் வேலைக்காரிகளாகவும் வைத்துக் கொண்டு எல்லோரையும் இம்சித்து அட்டகாசம் செய்து கொண்டிருந்தான். இத்துடன் புத்திர சம்பத்தும் மனம் குளிர கிடைத்திருந்தது. கடைசிப் புத்திரனான பிரகலாதன் தகப்பனைப் போலில்லாமல், மிக அறிவாளியாக விளங்கிவந்தான். இவைகளால் இரண்யகசிபுவுக்கு மதம் உச்சிக்கு ஏறிவிட்டது.
 
தலைவன் எவ்வளவு பராக்கிரமமுடையவனாயினும் அவனுடைய அநீதிகளையும்,  அக்கிரமங்களையும் குடிமக்கள் எவ்வளவு காலந்தான் பொறுப்பார்கள்? அவர்கள் பொறுமைக்கும் ஒரு அளவுண்டு அல்லவா? தேவர்கள், துன்பத்தைப் பொறுக்க முடியாமல் பகவான் நாராயணனிடம் முறையிட, அவர் உடனே நரசிம்ம அவதாரமெடுத்து, கண் பார்வையாலேயே அசுரர்களை பொசுக்கி உடனே மறைந்துவிட்டார். இரண்யகசபுவும் எரிக்கப்பட்டுவிட்டான். பிறகு தேவர்கள் தங்கள் ராஜ்யத்தை மீண்டும் அடைந்து பழைய நிலைமைக்கு திரும்பினார்கள். அசுரர்களிலோ அனேகமாய் எல்லோரும் இறந்து விட்டார்கள். பட்டணங்கள் எல்லாம் தீக்கிரையாகின. இவ்வழிவுக்குத் தப்பின பாகங்களுக்கும், அசுரப் பிரஜைகளுக்கும் தலைவனாக பிரகலாதன் ஒருவனே பகவான் கோபத்துக்கு இரையாகாமல் இருந்தான்.
 
நடந்த சம்பவங்களைக் குறித்துப் பிரகலாதன் மிகவும் துக்கித்தான். மகா சூரர்களெல்லாம் கணநேரத்தில் நசிக்கப்பட்டுவிட்டார்களே! நம்முடைய பலம் இவ்வளவுதானா! நம்மிடம் பணிவிடை செய்து வந்த தேவர்கள் இப்பொழுது நமக்கு எஜமான ஸ்தானத்தை வகிக்கிறார்கள். நம் பெண்களுக்கு தேவலோகத்தில் பணிவிடை செய்ய நேர்ந்தது! நமக்கும் எவ்வளவு கேவலமான நிலைமை ஏற்பட்டுவிட்டது! இந்த தேவர்கள் தங்களால் செய்யமுடியாத காரியங்களை நாராயணனிடம் முறையிட்டுக் கொண்டு சாதித்துக் கொள்ளுகிறார்கள். அசுரர்கள் தங்கள் பராக்கிரமத்தால் தலைதூக்கி வரும்பொழுதெல்லாம், திரும்பித் திரும்பி நாசத்திற்கு ஆளாகிறார்கள். இந்த நாராயணனுக்கு ஏன் இவ்வளவு பாரபட்சம் என்று புலம்பினான்.
 
இந்த நாராயணனுடைய சக்தியைத்தான் என்னவென்று சொல்வது! நாம் எவ்வளவு பராக்கிரமத்தை அடைந்தபோதிலும் அவன் பார்வையைக் கூட எதிர்க்க முடியாமல் போகிறதே! இனி நாம் தலைதூக்க என்ன செய்வது? இவனை வசம் செய்து கொள்வதே சரியான யோசனையாகும். இவனை எவ்விதம் வசம் செய்வது? அவனாகவே நான் ஆக வேண்டும். இதுவே சரியான வழியென்று தீர்மானித்துக் கொண்டான்.
 
இப்படித் தலைவன் விஷ்ணு பக்தனானதைப பார்த்து இதர அசுரர்கள் எல்லோரும் அவ்விதமே ஆனார்கள். இச்செய்தி தேவலோகத்திற்கு தெரிய வந்து, தேவர்கள் 'இதென்ன அதிசயம்! என்ன விபரீதத்திற்கோ இந்த அசுரர்களின் விஷ்ணுபக்தி” என்று யோசித்தார்கள். இவர்களும் நாராயணனால் காப்பாற்றப்பட்டால் நம்முடைய கதி என்ன” என்று யோசித்தார்கள். ஆகையால் உடனே விஷ்ணுவை நாடி, இப்படி அசம்பாவிதமான விஷயம் நேரிட்டிருப்பதாகவும், இதனால் தங்கள் இனத்தார்களுக்கு என்ன விபரிதம் நேரிடுமோ என்றும் தேவர்கள் முறையிட்டுக்; கொண்டார்கள். இதைக் கேட்ட விஷ்ணுவானவர் ஒரு நொடிப்பொழுதில் தியானத்தால் விஷயத்தை நன்கு உணர்ந்து தேவர்களை நோக்கி, நல்லோர் தீங்கைச் செய்ய மேற்கொண்டால் தகாதே ஒழிய, கெட்டவர் நல்லோராக மாறினால் ஒரு தீங்கும் விளையாதென்று ஆறுதல் சொல்லி அனுப்பிவிட்டுத் தானும் மறைந்துவிட்டார்.
 
பிரகலாதன் சிலகாலம் கழித்து சமாதியிலிருந்து கண்ணை விழித்ததும், விஷ்ணு பகவான் எதிரில் நிற்பதைக் கண்டான். பிரகலாதனுடைய தவத்தையும், பக்தியையும் பாராட்டிவிட்டு, தான் இவைகளால் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்ததாகச் சொல்லி அவன் என்ன வரங்களை எதிர்பார்க்கிறானென்றும் கேட்டார். பிரகலாதன் விஷ்ணுவை மிகச் சிரத்தையுடனும், பக்தியுடனும் நேரில் பூஜை செய்து பிறகு தனக்கு என்ன தேவையென்பதைத்தான் அறியவில்லை என்றான். இதைக்கேட்ட விஷ்ணு மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்து சர்வசாந்தமும், அமைதியும் கொண்டு ஆத்மாவை அவன் அடையக்கடவது என்று அனுக்கிரகம் செய்துவிட்டு மறைந்தார்.
 
இதன் பிறகு விஷ்ணுவின் அனுக்கிரகத்தின் பிரசாதமாக ஆத்ம சிந்தனையில் ஈடுபட்டு, 'நான் யார்” என்னும் விசாரணையில் முழு மனதையும் செலுத்தினான். படிப்படியாக தேகமோ, கர்மேந்திரியங்களோ, ஞானேந்திரியங்களோ அல்லது மனதோ 'நானாக” இருக்க முடியாது என்ற தீர்மானத்திற்கு வந்தான். எல்லாவற்றையும் பிரகாசிக்கச் செய்யும் சித்தே ஆத்மாவாகும், இதைத் தவிர  வேறெந்த வஸ்துவும் நிலையாக நிற்காதென்றும், இதுவே பிரபஞ்சமென்னும் தோற்றத்தை அளித்துக் கொண்டு, தான் களங்கமற்றதாகவும், எப்பொழுதும் பூரணமாகவும் இருக்கின்றது என்ற தீர்மானத்தை அடைந்தான்.
 
நான் இப்பொழுது ஆத்மாவாக எவ்விடத்திலும் இருக்கிறேன். நானில்லாமல் வஸ்துவேது, இடமேது? இந்நிலை எவ்வளவு பரமானந்தமாக இருக்கிறது. எவ்வளவு காலமாக ஒரு சிறிய பிரதேசத்தை மகத்தாக நினைத்தும், அற்ப சுகங்களைக் கருதியும் காலத்தை வீணாகக் கழித்தேன். என் முன்னோர்களும் கூட எவ்வளவு மூடர்களாக இருந்தார்கள்? ஒரு சிறிய ராஜ்யத்தின் பொருட்டு தேவர்களைப் பகைத்துக் கொண்டு, அடைய வேண்டிய பரமமான நிலையை மறந்து, தங்கள் நாசத்தைத் தேடிக் கொண்டார்கள். நம் குலகுலவாகிய சுக்கிராச்சாரியார்கூட நம் இனத்தாருக்கு கடைத்தேறும் வழியைக் காட்டாமலிருந்துவிட்டார். இவர்களைக் கைதூக்கிவிட ஒரு பிரயத்தனமும் செய்யவில்லையே. ஏன் எல்லா அசுரர்களும் இந்தப் பரமானந்தத்தை அடையக்கூடாது?
 
இந்த ஆத்மாவை எவ்வாறு வர்ணிப்பது, எவ்வாறு அறிவது? வாக்குக்கும்  மனதுக்கும் எட்டாமல், ஆயினும் சர்வ வியாபியாகவிருக்கும் ஆத்மா சர்வ மௌனத்தால்தான் சுட்டிக் காட்டப்படும். வஸ்து ஜாலங்களின் உள்ளும் புறமும் ஆத்மாவே இருக்கிறது. சூரிய சந்திரர்களும் ஆத்மாவேயாகும். மூன்று காலத்தையும் சமமாக்கித் தான் ஏகமாய் இருக்கிறது. இருப்பினும் அதைப் பூரணமென்றுதான் சொல்லத்தகும். பாவம்-அபாவம் என்ற இரண்டு தன்மையாகவும் இருந்தும், ஒன்றையொழிப்பதால் மற்றொன்று ஏற்படுவதின் பொருட்டு சமமென்றும் சொல்லப்படும். பிறகு வெகு சூட்சுமமாயும் எவ்விதத்திலும் புலப்படாமல் இருப்பதாலும் சூன்யமென்றும் சொல்லத்தகும். வார்த்தைகளின் குறைப்பாட்டால் இப்பதவி மோட்சமென்று சொல்லப்படுகிறது.
 
இவ்வித ஆராய்ச்சியையே மேற்கொண்டவனாய்ப் பிரகலாதன் சமாதியை அடைந்தான். வெகு காலம் சமாதியில் இருந்தபடியால் அசுர சாம்ராஜ்யம் அரசனுடைய மேற்பார்வையின்றி வெகு கேவலமான நிலையை அடைந்தது. மக்கள் நீதி நெறியிலிருந்து நழுவினார்கள். நண்பர்கள், சுற்றத்தார் என்கின்ற உறவுகள் மறைந்துவிட்டன. ஏழைகளும், பலகீனமானவர்களும் செல்வந்தர்களுக்கு அடிமையானார்கள். களவு, கொலை, ஒருவன் மனைவியை வேறொருவன் அபகரித்தல் போன்ற அதர்ம முறைகள் அதிகரித்தன. சுருக்கமாக அசுர அரசு நிர்மூலமடைகின்ற நிலைக்கு தள்ளப்பட்டது.
 
இவ்வித நிலையில் விஷ்ணுவானவர் பாற்கடலில் கிரமப்படி ஆறுமாதகால உறக்கத்திலிருந்து கண்விழித்தார். உடனே தன்னை ஆதாரமாகக் கொண்ட பிரபஞ்சம் எப்படி நடைபெற்று வருகிறதென்று கவனிக்கலானார். முதலில் தேவர்களை ஸ்மரித்து அவர்களுடைய நலத்தையும், தேவேந்திரன் தன்னுடைய பதவியில் நிலையாகவும், மகிழ்ச்சியாகவும் இருப்பதை அறிந்து கொண்டார். பிறகு பூலோகமும், சரிவர நடந்து வருவதை அறிந்தார். கடைசியாக பாதாளத்தை கவனிககும்போது அது முற்றிலும் சீர்கெட்டு இருப்பதையும், அதற்குக் காரணம் தலைவனில்லாமல் இருப்பது என்பதையும் உணர்ந்தார். அசுரர்கள் இவ்வாறு நாசமடைந்து போவது சரியல்லவென்று உணர்ந்தார். ஏனெனில் அதனால் தேவர்களும், செயல் குன்றி, முன்னேற்றத்திற்கு வசதியின்றி நாசமடைவார்கள். அது பிரபஞ்சத்தின் அழிவுக்குக் காரணமாகும். பிறகு தானும் யாதொரு கர்மமில்லாமல் ஆத்ம  நிஷ்டையில் இருக்கவேண்டியதாகவிருக்கும். இப்படி அழிவைத் தேடுவது தனக்கும் உரிமையல்ல, அதற்கு ஈசனிருக்கின்றார். தனக்கு விதிக்கப்பட்ட தர்மம் பிரபஞ்சத்தை பரிபாலிப்பதாகும். ஆகையால் அசுரர்கள் நாசமாகாமல் அவர்களுக்குத் தகுந்த தலைவனை நியமிப்பதே சரியாகும். இந்த பதவியை வகிக்க பிரகலாதனுக்கு யார் ஈடாகும்? அவனால் தேவர்களுக்கு யாதொரு தீங்கும் நேரிடாது. ஆகையால் இவனை நிஷ்டையிலிருந்து எழுப்பி ராஜ்ய பாரத்தை ஏற்றுக்கொள்ளச் செய்யவேண்டுமெனத் தீர்மானித்துக்கொண்டார்.
 
உடனே பாற்கடலிலிருந்து எழுந்து, தன் ஆயுதங்களைத் தரித்து, லட்சுமி சகிதமாய் கருடவாகனத்தின் மீதேறி பிரகலாதன் இருக்குமிடம் நோக்கிச் சென்றார். அவன் இருப்பிடத்தை அடைந்ததும், பிரகலாதனை விழிக்கச் செய்வதற்கு தன் சங்கினால் உலகமெங்கும் எதிரொலிக்கும்படி ஊதினார்.  விஷ்ணுவின் பிராண தொனியாக இருந்தபடியால் பிரகலாதனின் சமாதி கலைக்கப்பட்டு, பிறகு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உலக நினைவு ஏற்பட்டு, தேகமும் அசைவுற்று அவன் கண்ணை விழித்துக் கொண்டான். பிறகு உலகப்பிரக்ஞை முற்றிலும் ஏற்படும்படி பிரகலாதனை நோக்கி, 'மகாத்மா பிரகலாதா” என்று அழைத்தார். அவ்வாக்கின் சக்தியால் அவன் தேகம் அசைவுண்டு, மனம் உலக விஷயங்களில் இயங்கும்படியான தன்மையை அடைந்தது. அச்சமயம் பார்த்து பிரகலாதனுக்கு விஷ்ணு பின்வருமாறு உபதேசித்தார்.
 
விஷ்ணு: பிரகலாதா! நீ பரிபூரண ஞானியாகிவிட்டாய். ஆத்ம தத்துவத்தை நன்கு உணர்ந்து கொண்டாய். ஆதலால் உனக்கு வேண்டும், வேண்டாம் என்பதே கிடையாது. நோக்கம் இப்படியிருக்க எப்பொழுதும் சமாதியில் நீ உட்கார்ந்து தேகத்தை நாசம் செய்து கொள்வதன் பயனென்ன? ஏனெனில் உண்மையில் சமாதி நிலைக்கும், மரணத்திற்கும் வித்தியாசமேயில்லை. நான் நியதியின் போக்கை அறிந்தவன். இந்நியதியின் பிரகாரம் உன் தேகம் கல்ப காலம் வரை அழியாமல் இருக்க வேண்டும். அதாவது பிரம்மா, ருத்ரன், நான் எல்லோரும் அழிவடையும் காலத்தில்தான் உன் தேகத்திற்கும் நாசமேற்படும். ஆகையால் இப்பொழுது பலாத்காரமாக நீ தேகத்தை விட்டிருக்கும் நிலையில் இருக்க வேண்டும் என்ற உன் கருத்தை கைவிட வேண்டும். ஞானிகளுக்கு வேண்டாமென்ற நோக்கமும் தகாதல்லவா? ஜீவிதமென்பது இப்பொழுது தரிக்கப்பட்ட உடல் மேலுள்ள ஆசையைக் குறிப்பது. மரணமென்பது இந்த தேகத்தின் நாசத்திற்குப் பிறகு ஏற்படும் தேகத்தின் மேலுள்ள ஆசையைக் குறிப்பிடுவது. நீயே சர்வ வியாபியான ஆத்மாவாக இருப்பதால் உனக்கு இவ்விரண்டுவித ஆசைகளிலும் நோக்கம் கிடையாது. மேலும் ஒரிடம்விட்டு வேறொரு இடம் போவது, போகாமலிருப்பது போன்ற கிரமம் கிடையாது. தேகமிருந்தும் அதன்மேல் பற்றில்லாமலிருக்கும் போது தேகமில்லாத தன்னையை உடையவனாக இருக்கிறாய்.
 
மேலும் உன்னைப்போல மகாபுருஷர்கள் உலத்தில் வாழ்க்கையை நடத்தி வந்தால் மக்களுக்கு நலமுண்டாகும். ஏனெனில் மக்களும் நீதிமுறைகளைப் பின்பற்றி சம்சார வாழ்க்கையில் இன்பத்தை அடைவார்கள். உலகத்திற்கே திலகம்போல் விளங்கும் உன்னைப் போன்ற ஸத் புருஷர்கள் உலகத்தைத் தியாகம் செய்தால், மக்களுக்கு நற்கதியை போதிப்பது யார்? நல்லோர்களும் ஞானிகளும் உலகத்தை துறந்தால், அறிவில்லாதவர்களும் துஷ்டர்களுமே அதன் போக்கை கவனிக்க நேரிடும். அப்பொழுது உலகத்தின் போக்கு எவ்வாறிருக்கும் என்பதை யோசித்துப்பார். ஆகையால் சதா சமாதியிலிருக்கும் நோக்கத்தை நீ விட்டுவிடு. நியதியின்  போக்கை அனுசரித்து தேகம் தானாகவே நாசமடையட்டும். உன் பிரயத்தனமெல்லாம் மனம் ஒருமுகப்பட்டிருப்பதில் இருக்க வேண்டும். இச்சை, துவேஷம், வேண்டும், வேண்டாம் என்ற இரட்டை பாவங்களை மாத்திரம் விட்டுவிட்டு, யதேச்சையாக வந்தவைகளை மன வேறுபாடில்லாமல் அனுபவித்தும், வராதவைகளைப் பற்றிக் கவலையின்றி இருப்பதுமே உன்னைப்போன்ற ஞானிகளுக்குத் தகுந்த முறையாகும். கர்மத்தில் த்வைத  பாவமும் மனதில் அபாவமும்தான் சமநிலையென்றும், புறநோக்கமற்ற நிலையே ஜீவன்முக்த நிலையென்றும் கருதப்படும்.
 
வசிஷ்: இம்மொழிகளைக் கேட்டதும் பிரகலாதன் தான் எந்தவித நோக்கமும் இல்லாதிருப்பதால் பகவான் விருப்பப்படி செய்கிறேன் என்ற கூறினான். பிறகு பகவானே அவனைச் சிம்மாசனத்தில் அமரச்செய்து, தேவர், வித்யாதரர், முனிவர்கள் முன்பு மகுடாபிஷேகம் செய்து வைத்தார். பிறகு அசுரர்களையும் ஆசீர்வதித்துவிட்டு நாராயணன் திரும்பிச் சென்றார்.
 
இந்தப்பிரகலாதனுடைய வரலாற்றை யார் கேள்வியுற்று அதில் போதிக்கப்பட்ட ஒழுக்கங்களையும், தத்துவத்தையும் ஆராய்ச்சி செய்து அவ்விதம் அனுசரித்து வருகிறானோ அவன் மோட்சத்தை அடைவதில் சந்தேகமில்லை.
 
ராமன்: பிரகலாதன் தேகம், மனம் இரண்டின் ஸ்மரணையும் விட்டுவிட்டு ஆத்ம சிந்தனையிலேயிருக்க எவ்விதம் விஷ்ணு எழுப்பிய சங்கநாதத்தால் சமாதியிலிருந்து எழுப்பப்பட்டான்?
வசிஷ்: தேகத்தைத் தரித்திருக்கும்வரையில், நியதிக்குட்பட்ட தேக ஸ்மரணைக்கு அடிக்கடி வராமலிருக்க முடியாது. ஆகையால் சமாதியையே நோக்கியிருந்தாலும், திரும்பத்திரும்ப தேக உணர்ச்சிகளுக்கு உட்பட்டு உலக விஷயங்களுக்கு விழித்தே தீர வேண்டும். பஞ்ச பூதங்களாலே உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் தேகம் அப்பூத உணர்ச்சிகளுக்கு எப்படி உட்படாமலிருக்க முடியும்? மேலும் பிரகலாதன் விஷ்ணுவையே ஆத்மாவாகக் கருதி அந்த ஸ்மரணையில் சமாதியிலிருந்ததால் விஷ்ணுவானவர் நினைத்த தருணம் சமாதியிலிருந்து அவன் வெளிநோக்கத்தை அடைந்தான்.
 
ராமன்: முக்தியை அடைய சொந்த முயற்சியே தேவையென்று முன்னமே சொல்லப்பட்டது. ஆனால் பிரகலாதன் விஷ்ணுவின் அனுக்கிரகத்தால் முக்தி அடைந்தது எவ்விதம்?
வசிஷ்: இங்கே விஷ்ணுவின் அனுக்கிரகம் ஏது? தன் சொந்தப் பிரயத்தனத்தாலும், ஆராய்ச்சி செய்ததாலும்தான் ஆத்ம தத்துவத்தை அறிந்து கொண்டான். மேலும் விஷ்ணுவென்று சொல்லப்பட்டது ஆத்மாவேயாகும். வியவகாரத்தின் பொருட்டு ஒரு நாமம் கொடுக்கப்பட்டது. பிரயத்தனத்திற்கு பிறகு பலனாக சித்தி அடையப்பட்டதே தவிர, முயற்சிக்கு முன் வரமாக கிடைக்கவில்லை.
 
ஆத்மா ஆத்மாவினால்தான் காணப்படும், வேறெவ்விதத்தாலும் காணப்படாது. இதற்குப் பௌருஷமும், விசாரமும்தான் உதவி செய்யும். மக்களால் வழங்கப்பட்ட தெய்வமென்ற சொரூபத்தால் முடியாது. குருவின் மூலமும் அதையடைய முடியாது. அப்படி அடைவதாக இருந்தால், குருவினுடைய ஆடு, மாடெல்லாம் மோட்சத்தை அடையலாமே! எனவே ஜீவன்முக்தி நிலை பிறரால் கொடுக்கப்படுவதல்ல. இந்த விஷயத்தில் இதர வழிகளான பூஜை முதலியனவும் பயன்படாது. ஆராய்ச்சி செய்யத் தகுதியற்றவர்களுக்கே பூஜை விதிக்கப்பட்டது. விவேகிகளுக்கு இது தகுந்த மார்க்கமல்ல. பூஜை பக்தியடன் செய்யப்பட்டால் அதனால் மனம் தூய்மையாகலாம். ஆனால் ஆத்மலாபம் அடைவதென்பதைக் கனவிலும் எண்ணவேண்டாம். எந்த மார்க்கத்தை அனுசரித்தாலும் கடைசியில் இந்திரியங்களையும் மனதையும் அடக்கி ஆத்மாவைக் காணும் முயற்சியில் பௌருஷத்தை உபயோகித்தால்தான் ஆத்ம தரிசனம் கிடைக்கும். வீணாகப் பூஜையில் காலங்கழிப்பதைவிட நேராக மனதை வசம் செய்வதில் தீவிர முயற்சியை செய்வதே உசிதம். மூடர்களுக்கு விதித்த மார்க்கமாகிய பூஜையை விவேகிகள் ஏன் மேற்கொள்ள வேண்டும்?

 
ஆகவே சித்தத்தை ஒடுக்கி மாயையாகிற பிரபஞ்சத்தில் அகப்பட்டுக் கொள்ளாவண்ணம் பிரயத்தனம் செய்து வருவதே நமக்குரிய வழியாகும். இந்தப் பிரபஞ்சமாகிற மாயை எவ்வளவு விஸ்தாரமானது என்பதை விளக்க ஒரு கதை சொல்லுகிறேன் கேள்.
 
கோசலமென்ற தேசத்தில் முன்னொரு காலத்தில் காதியென்ற ஒரு பிராமணனிருந்தான். அவன் சாஸ்திரங்களை நன்றாக ஆராய்ந்தவனாயும் அதனால் வாழ்நாளைச் சிறப்பாய் நடத்திக் கொண்டிருப்பவனாகவும் இருந்தான். திடீரென ஒரு நாள் அவன் நகர வாழ்க்கையை வெறுத்து, காட்டில் போய்த் தவம் செய்யத் தீர்மானித்து, உடனே புறப்பட்டு விந்தியா என்ற காட்டிலிருக்கும் காடும் நதியும் சேர்ந்த இடமொன்றை தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டு அங்கேயே சிலகாலம் கழித்தான்.
 
பிறகு ஒருநாள் பெரும் தவமொன்றைத் தொடங்கக் கருதி, ஆற்றில் இறங்கி நீரில் நின்றவாறு தவம் செய்தான். எட்டு மாதம் கழிந்த பிறகு தேகமும் சற்று மாறுதலடைவதாக இருக்கும் சமயம் விஷ்ணுவின் தரிசனம் கிடைத்தது.
தவத்தால் தான் மிக சந்தோஷமடைந்ததாகவும், அவனுக்கு வேண்டிய வரத்தைக் கேட்டுக் கொள்ளலாமென்றும் விஷ்ணு சொன்னார். இச்சைகளை எல்லாம் துறந்த காதி, தான் பிரபஞ்சமாகிய மாயையை முற்றிலும் அறிய விருப்பப்படுவதாகச் சொன்னான். அவ்விதமே அறிந்து பிறகு ஞானத்தையும் அடையக்கடவதென்று அனுக்கிரகித்து விஷ்ணு மறைந்தார்.
 
சில நாட்கள் கழிந்ததும் விஷ்ணுவின் ஆசீர்வாதம் நடைபெறவில்லை என்ற சிந்தனையுடன், நீராடும் பொருட்டு ஆற்றிலிறங்கி நீரில் மூழ்குகையில் அவனுக்கு விசித்திரமான காட்சியொன்று மனக்கண்ணில் தோன்றியது. அதாவது தான் சவமாகக் கிடப்பதாகவும், தன் உறவினர்களும், நண்பர்களும் அழுது புரண்டு துக்கத்தில் மூழ்கிக் கிடப்பதாகவும் இருந்தது. பிறகுதான் ஒரு சக்கிலிப் பெண் வயிற்றில் ஆண் சிசுவாகப் பிறந்து, காலக்கிரமத்தில் இளமை பருவத்தையடைந்து, ஒரு வேடனாக இருந்து அந்தக்காட்டுப் பிரதேசத்தில் மகா தீரனென்று திகழ்ந்துவந்தான். பிறகு தன் இனத்திலே ஒரு பெண்ணை மணந்து, பல குழந்தைகளையும் பெற்று, வயதும் அதிகரித்து உடல் ஒடுங்கலாயிற்று. இனிக் காட்டுவாசம் சரியல்ல என்று அடுத்த கிராமத்தில் ஒரு குடிசையில் வசித்து வந்தான். நல்ல முதிர்ந்த வயது அடைந்த காலத்தில் மனைவி, குழந்தைகள், சுற்றத்தார் அனைவரையும் வெகு விரைவில் ஒவ்வொருவராக இழந்தான். விதியின் கொடுமையைக் கண்டு வருந்தி அவ்விடத்தைவிட்டு அகலுவதே மேலென்ற எண்ணத்துடன் கால்போன போக்கிலே நடந்து சென்று கொண்டிருந்தான். சிலநாள் கழித்து கிராடமண்டலமென்னும் ஒரு அழகிய நகரத்தை அடைந்தான். அந்த நகரத்தில் அரண்மனை வாசலின் அருகே அனேக மக்கள் கூடியிருப்பதையும் பார்த்தான்.  இக்கூட்டத்திற்கு காரணமென்ன என்று விசாரிக்க, அந்த நகர அரசன் வாரிசு இல்லாமல் இறந்து விட்டால், அந்த ஊர் வழக்கப்படி யானையிடம் மாலைக் கொடுத்துப் புதிய அரசனை நியமிக்க இருப்பதாகவும் கேள்விப்பட்டான். அவர்கள் கூறியபடி ஒரு யானை மாலையுடன் தயாராக இருப்பதையும் கண்டான். அந்த யானையைச் சற்று உற்ற பார்த்தவண்ணம் நிற்கையில், திடீரென யானை மாலையை இவன் கழுத்தில் போட்டது. உடனே அவனை யானையின் மீது ஏற்றி உட்கார வைத்துவிட்டு, அவனை ராஜாவாக அங்கீகரித்து சிம்மாசனத்தில் அமர்த்திப் பட்டாபிஷேகம் செய்தனர்.
 
இப்படி எட்டு வருடகாலம் அரசனாக ராஜ்ய பரிபாலனம் செய்து வந்தான். ஒரு நாள் தன் அரண்மனை வாசற்புரம் கால்நடையாகப் போய்க் கொண்டிருக்கும ;போது ஒரு சக்கிலியன் எதிரின் வந்து, 'ஓ, கடஞ்ஜா! என் சுற்றத்தானே, நீ இங்குதான் ராஜாங்கத்தில் வேலை செய்கிறாயா?” என்று கேட்டான். அதற்கு அவன் ஒன்றும் பதில் சொல்லாதவனாய் மனக்கலக்கத்தோடு அரண்மனைக்குத் திரும்பினான். அரண்மனைவாசிகள் சிலர் இதைக் கவனித்து விட்டதால், மந்திரிகள் மற்றும் இதர கனவான்கள் எல்லோருக்கும் இந்தச் செய்தி தெரியவந்தது. இவ்வளவு காலம் தாங்கள் ஒரு சண்டாளனை ராஜாவாக அடைந்ததைப் பற்றி மிகவும் வருத்தப்பட்டு, இந்தப் பாவத்தைக் தொலைக்க அக்னிப்பிரவேசம் செய்தால்தான் தீரும் என்று முடிவெடுத்து, அவ்வாறே எல்லோரும் அக்னிக்கு இரையானார்கள். ராஜா இந்த விபரீதச் செயலைக் கண்டு மிகவும் வருந்திப் பொதுமக்கள் அழிந்தபிறகு தான் மாத்திரம் வாழ்வதில் என்ன பயனென்று தானும் அக்னிகுண்டத்தில் வீழ்ந்தான்.
 
அதேகணம் தண்ணீரில் அமர்ந்த காதியானவன் தன்சுய நினைவை அடைந்தான். கண் விழித்ததும் கொஞ்ச நேரம் புத்தி ஸ்வாதீனம் இல்லாதவன் போல் இருந்தான். கள் குடித்தவன் போதை தெளிந்ததும் இருப்பதுபோல, மயக்கத்திலிருந்து தெளிந்து எழுந்தவன் போல இருந்தான். தன்னைச் சுற்றிப் பார்த்துப் பழைய ஞாபகம் முற்றிலும் வந்தபிறகு, தான் கண்டது கனவென்று தீர்மானித்து கொண்டான். ஆனால் வெகு சொற்ப நேரத்தில் எவ்வளவு நீண்ட காலத்து அனுபவம் ஏற்பட்டதென்பதை நினைக்க வெகு ஆச்சரியமாக இருந்தது. இது ஜகத்தின் மாயையென்று அறிந்து கொண்டு, விவேகமும் அடைந்து காலம் கழித்துவந்தான்.
 
சில தினங்களுக்குப் பிறகு பிராமணன் ஒருவன் அதிதியாக இவனை நாடி வந்தான். அவனுக்கு வேண்டிய உபசாரங்களை செய்து போஜனமிட்டுப் பல விஷயங்கபை; பற்றி அவனுடன் பேசிப் பொழுதைக் கழித்தான். இரவில் இருவரும் படுத்தபடியே பேசிக் கொண்டிருக்கையில் காதி யதேச்சையாக அதிதியை நோக்கி ஏன் அவன் தேகம் மிகவும் மெலிந்து இருக்கிறது என்று கேட்டான். அதற்குப் பிராமணன், தான் பிராயசித்தம் செய்து கொள்ளும் பொருட்டு பிரயாகை போயிருந்ததாகவும், அங்கே இரண்டு பட்சம் சாந்திராயண விரதம் இருந்ததாகவும், அதனால் உடம்பு மெலிந்ததென்றும் சொன்னான். இந்த விரதங்களை ஏற்றுக் கொண்டதன் காரணம், தான் ஒரு மாதகாலம் கிராட தேசத்தில் வாசம் செய்துவந்தபொழுது, அந்தத் தேசத்து அரசன், எட்டு வருட காலம் அரசாட்சி செய்து வந்த பின்னர், சண்டாள வம்சத்தைச் சேர்ந்தவனாக மக்களுக்கு தெரியவந்து, எல்லோரும் அதனால் ஏற்பட்ட பாவத்தைத் தொலைக்க அக்னிகுண்டம் பிரவேசித்தார்கள். அரசனும் அவ்வாறே செய்தான். ஆகையால் தானும் பிராயச்சித்தம் செய்துகொள்ள நேரிட்டதென்று அந்தப் பிராமணன் சொன்னான்.
 
காதிக்கு உண்டான ஆச்சரியம் அளவிடமுடியாது. தன் மனதில் தோன்றியது வெறும் காட்சியா அல்லது நடந்த சம்பவத்தின் பிரதிபிம்பமா என்பது விளங்கவில்லை. ஆகையால் மறுதினம், அதிதி விடைபெற்றுச் சென்றபின், தன் மனதில் தோன்றிய பிரதேசங்களை நேரே கண்டு பரிசோதிப்பதற்காக வெளிக்கிளம்பினான். சில நாட்களில் கிராட தேசத்தை அடைந்து அங்கு பல மக்களை கண்டு விசாரித்தான். சக்கிலியான வேடன் வசித்து வந்த இடங்களுக்கு சென்று, அங்கேயும் போய்ச் சோதித்தான். பிறகு கிராட தேசத்தின் எல்லை பிரதேசங்களுக்குச் சென்று அங்கும் விசாரித்தான். கனவுத் தோற்றத்தில் ஏற்பட்ட சம்பவங்களெல்லாம் வாஸ்தவமாக நடைபெற்றதாக எல்லோராலும் உறுதிபடுத்தப்பட்டது. இவைகள் நடந்து பன்னிரண்டு வருடமானதாகவும் அறிந்து கொண்டான். காதிக்கு மனக்கலக்கம் அதிகரித்ததே தவிர, குறையவில்லை. மாயையின் விஸ்தரிப்பும் விசித்திரமும் எவ்வளவு அளவு கடந்ததென்று எண்ணினான். ஆயினும், இதன் மூலத்தை அறிய ஆவல் கொண்டவனாய் ஏகாந்தமான ஓரிடத்தில் அமர்ந்து விஷ்ணுவைக் குறித்துத் தியானம் செய்தான்.
 
சில நேரத்தில் விஷ்ணு நேரில் தோன்றி, காதியை நோக்கி, மாயையின் விளையாட்டை வேண்டிய அளவு அனுபவித்தும் மறுபடியும் எதைக் குறித்து நிஷ்டையென்று கேட்டார். பகவானை வணங்கிவிட்டு, தான் மாயையைப்பற்றித் தெரிந்து கொண்டும், மனத்தோற்றத்திற்கும் பிரத்யக்ஷமான அனுபவத்திற்கும் சம்பந்தம் புரிpயவில்லை என்று சொன்னான். அதற்கு பகவான் அளித்த பதில் வருமாறு:-
 
விஷ்ணு: பிரபஞ்சம் முழுவதும் சித்தில் சூட்சமமாக அடங்கி இருக்கிறது. மரத்தின் கிளை, இலை, பூ ஆகியவைகளெல்லாம் விதையில் அடங்கி இருப்பதுபோல இது இருக்கிறது. சித்தில் அடங்கி இராதது வெளியிலும் தோன்ற முடியாது. ஆகையால் பிரபஞ்சத்தில் நடைபெறுவதெல்லாம் சித்தில் அடங்கி இருக்க, இந்த அற்ப விஷயம் மனதில் பிரதிபலித்ததில் ஆச்சரியம் என்ன இருக்கிறது. மேலும் சித்தில் காண்பது ஒரு தோற்றம்தானே! அதுவே வெளியிலும் காணப்படும்பொழுது இதை வாஸ்தவமென்று எப்படிச் சொல்லலாம். ஆகையால் அதுவும் பொய்யேயாகும். மேலும் நீ கிராட தேசம் அடைந்து அங்கே விசாரித்ததும் மெய்யன்று. நீ அங்குச் செல்லவேயில்லை. போகும் மார்க்கத்தில் களைப்பால் அயர்ந்து தூங்கும்போது கண்ட கனவே அவைகளாகும். மனதின் தீவிரத்தால் இக்கனவை வாஸ்தவமென எண்ணலானாய். ஆகையால் நீ கண்டதெல்லாம் தோற்றங்களேயாகும்.
 
வசிஷ்: இவ்வாறு சொல்லிமுடித்து விட்டு விஷ்ணு மறைந்துவிட்டார். காதிக்கு மனக்கலக்கம் கொஞ்சமேனும் குறையவில்லை. சிலநாள் ஆராய்ச்சி செய்து பார்த்தான். இன்னும் குழப்பம் அதிகரித்தது. ஆகையால் மறுபடியும் விஷ்ணுவைக் குறித்து தவம் செய்தான். பகவான் மறுபடியும் நேரில் தோன்றி மீண்டும் என்ன சந்தேகம் என்று கேட்டார். 'உங்களைப் போல் மகான்களால் மனதிற்கு சாந்தி ஏற்படுவதை விட்டு, சந்தேகங்கள் அதிகரிப்பது சரியல்ல. நீங்கள் சொன்னதில் ஒன்றுக்கொன்று பொருத்தமற்றதாக இருக்கிறது.  பல வருடங்களுக்கு முன் கிராட தேசத்தில் நடந்த சம்பவங்கள் என் கனவில் சில மாதங்களுக்கு முன்தான் காணப்பட்டது. நான் கண்டது கனவு; அங்கே நடந்தது பிரத்யக்ஷம். எனக்கும் இவைகளுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?” என்று சொல்லித் தன் மனக்கலக்கத்தை நீக்கும்படி வேண்டிக்கொண்டான்.
 
விஷ்ணு: மனம் என்பது எல்லாப் பிராணிகளையும் வியாபித்து நிற்கும் ஒரே சக்தியாகும். இது ஒவ்வொருவருக்கும் வெவ்வேறு காட்சியைக் கொடுக்கவும், பலபேருக்கு ஒரே காட்சியைக் கொடுக்கவும் கூடிய சக்தியைக் கொண்டது. ஆதலால்தான் சக்கிலியனுக்கும் கிராட தேசவாசிகளுக்கும் உனக்கும் ஒரே தோற்றம் மனதில் உதித்தது. ஆனால் அது உன்னிடத்தில் தோற்றமாக நின்றுவிட்டது, அவர்களிடமோ அனுபவமாக நடைபெற்றது.
இன்னொரு விஷயமும் கவனிக்கத்தக்கது. செடி, கொடிகளெல்லாம் கால வித்தியாசங்களை அனுசரித்து எப்படி வளர்கின்றனவோ அதேமாதிரி மனிதர்களும் வியவகாரத்தின் பொருட்டு காலமென்பதை நிமித்தமாக வைத்துக் கொண்டார்கள். இக்காலம் மனதால் சங்கல்பித்துக் கொள்ளப்பட்டது. பிறகு மனத்தோற்றங்களை இக்காலத்துடன் சேர்த்துப் பார்க்கும்பொழுது காண்கின்ற காட்சிகளில் கால வித்தியாசம் காணப்படுகிறது. ஆகவே, மனதில் காட்சியாகக் காணப்படுபவைகளும், வெளியில் பிரத்யக்ஷமாக நடைபெறுபவைகளும், சர்வ வியாபியான மனதில் எப்பொழுதும் இருந்தே வருகின்றன. அவரவர் மனதில் இக்காட்சிகள் பிரதிபலிக்கும் பொழுது, காலவித்தியாசத்துடன் கூடிய அனுபவங்களாக அவர்கள் உணருகிறார்கள். கடஞ்சனென்ற சக்கிலியன் இருந்தது வாஸ்தவம். அவன் கிராட தேசத்திற்கு அரசனானதும் வாஸ்தவமே. இதை நீயும் அறிந்தவனாக இருந்தாய். இந்தத் தோற்றந்தான் பல வருடங்களுக்கு பின் உன் மனதில் தோன்றிற்று. இப்படி வாஸ்தவமாக நடைபெற்ற விஷயங்கள்தான் யதேச்சையாக சிலர் மனதில் தோற்றமாக பல வருடங்களுக்குப் பின்னும் ஏற்படலாம். முற்றிலும் மறக்கப்பட்டவைகள் இவ்விதம் காணப்படலாம். இப்பொழுது உனக்கு மோகம் நீங்கியிருக்கும். இனி மாயையின் விசாரணை நிறுத்திவிட்டு, ஆத்மாவைக் குறித்து விசாரம் செய்து மோட்சத்தை அடைவாயாக. இவ்வாறு பதிலளித்துவிட்டு விஷ்ணு மறைந்து விட்டார்.
 
வசிஷ்: இதன் பிறகு காதியானவன் மாயை விசாரத்தை விட்டுவிட்டு 10 வருட காலம் ஆத்ம விசாரணையில் ஈடுபட்டுக் கடைசியில் முக்தியை அடைந்தான்.
மாயையின் மோகம் இவ்வாறு ஆடம்பரத்துடன் கூடி, பலமாகவும் விஸ்தாரமாகவும் இருந்து வருகிறது. இது ஆத்மாவின் வாசனையோடு சேர்ந்திருப்பதால எல்லா மக்களையும் தன் வசமாக்கிக் கொள்ளுகிறது. இந்த மோகத்திலிருந்து தப்பினவர்கள் மிகவும் குறைவு. ஆகவே ஆத்மாவை அடையும் நோக்கத்தை வைத்துக்கொண்டுதான் மாயையை விலக்கிக் கொள்ள முடியும் என்று கூறி முடித்தார்.
 
ராமன்: இந்த ஆத்மாவை அடைய உத்தாலகனைப் போல, பஞ்சபூதங்களின் தத்துவத்தை அறிந்துகொண்டு, தேகம், பிரபஞ்சமாகிய பஞ்சபூத விசேஷங்கள் மேலுள்ள ஆசையை ஒழிப்பது தகுந்த மார்க்கமாகும் என்று தாங்கள் சொன்னீர்கள். உத்தாலகன் எவ்விதம் ஆத்மாவை அடைந்தான் என்பதை விளக்க வேண்டும்.
வசிஷ்: கந்தமாதனம் என்கின்ற மலைப்பிரதேசத்தில் நீர், பூச்செடிகள், மரங்கள் போன்ற வசதிகள்கூடிய ஒரு பாகத்தில் உத்தாலகனென்ற பிராமணன் ஒருவன் ஏகாங்கியாக வசித்துவந்தான். நித்ய கர்மங்களை ஒழுக்கத்துடன் செய்தும், சாஸ்திரங்களை படித்தும், கடினமான தவங்களைச் செய்தும் வந்ததால், அவனுக்கு விவேகம் ஏற்பட்டு, அதனால் பின்வரும் எண்ணங்கள் மனதில் உதித்தன.
 
மனிதர்கள் படுகின்ற துயரங்களுக்குக் காரணம் எண்ணங்கள்தான். இந்த எண்ணங்கள் சங்கல்பத்தால் விருத்தியாகின்றன. நான் எப்பொழுது இவைகளை அடியோடு ஒழித்து நிராசையுடனும், சித்த விருத்தியின்றியும் இருப்பேன்? எப்பொழுது நான் பிரபஞ்சத்தை முற்றிலும் விட்டொழித்து ஏகாங்கியாக ஆத்மாவில் சாந்தியடைவேன்?
இவ்வித எண்ணங்களைத் தொடர்ந்து மனதை அடக்குவதில் பிரயத்தனத்தைச் செய்ய வேண்டுமென்ற தீர்மானத்தை அடைந்தான். உடனே பத்மாசனத்தில் அமர்ந்து ஆத்ம ஸ்மரணை செய்ய ஆரம்பித்தான்.
 
கண்ணை மூடியதுதான் தாமதம், மனம் சஞ்சலமடைய ஆரம்பித்தது. பலவித விஷயங்கள் தொடர்ந்து மனதில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அடக்கப் பிரயத்தனம் செய்ததில் இன்னும் அதிக சஞ்சலமடைந்தது. இதன் காரணமென்ன என்று யோசித்தான். மனதிற்கு இவ்விஷயங்களில் விருத்தி ஏற்படுவது இந்திரிய சுகங்கள் மேலுள்ள ஆசையே. இவ்வாசைகளை ஒழித்தால்தான், மனது அமைதியாகும். இப்படித் தோன்றவே, மனதை நோக்கித் தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டான். 'ஏன் உனக்கு இந்த விஷய சுகங்களில் ஆசை? இவைகளால் உண்டாகும் தீங்கை நீ அறியவில்லை போலும். சத்தத்தைக் கேட்டு மான் தன் உயிரை இழக்கிறது. ஆண்யானை ஸ்பரிசத்தால் தன் சுதந்திரத்தை இழக்கிறது. விட்டில் பூச்சி கண்ணாலும், மீன் ருசியினாலும், தேனீயானது வாசனையாலும் உயிரை மாய்த்துக் கொள்ளுகின்றன.  இவைகளுக்கெல்லாம் ஒரு இந்திரியந்தான் நாசத்திற்கு காரணமாயிருக்கின்றது. உன்னை ஐந்து இந்திரியங்கள் சேர்ந்து நாசம் செய்து வருகின்றன. இதை அறியாமல் நீ திண்டாடுகிறாய். உனக்குக் கொஞ்சமும் விவேகமில்லை. இனி இதை அறிந்து இவ்வாசைகளை அடியோடு ஒழித்துச் அமைதியடைவாயாக.
 
பிறகு தன் தேகத்தைப்பற்றி யோசித்தான். எந்தப் பரமாணுவிலும் 'நான்” என்பது இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. எதுவும் தனிமையாக ஆத்மாவென்று உணரப்படவுமில்லை. இவ்வாறு வெகுநேரம் ஆராய்ச்சி செய்தபின் ஆத்மா சர்வ வியாபி, சுயப்பிரகாசம், பகுக்கப்படாதது, சிரஞ்சீவி, சாந்தம் என்று உணர்ந்தான். 'நான்” என்பதை அறியாதவர்களே சம்சாரத்தில் சிக்கிக் கொண்டு திண்டாடுகிறார்கள். தேகத்தையும், மனதையும் நானென்று பாவிப்பதால் அக்ஞானம் ஏற்படுகிறது. ரத்தம், மாமிசம், தோல், ரோமம், எலும்பு, நரம்புகளாகிய ஜடப்பொருள்களுக்கு உணர்ச்சியென்பது கிடையாது. அப்படி இருந்தால் சவத்திற்கும் உணர்ச்சி இருக்கவேண்டும். கண்ணினால் மூக்கிற்கு ஏதாவது சகாயமுண்டோ? அல்லது காது மூக்கிற்கு சந்தோஷத்தைக் கொடுக்கும் சக்தியுண்டா? இவ்விந்திரியங்கள் தவிர தோல், ரத்தம் ஆகிய தேகபாகங்களும் மனதின் ஏவலைச் செய்து வஸ்துக்களிடமிருந்து இன்பத்தை அடையும் பொருட்டே மனதால் தேடிக் கொள்ளப்பட்டன. தன் இச்சைகளைப் பூர்த்தி செய்து கொள்ளும் வரையில் மனம் இவ்வுடலை ஆதரித்து வருகிறது. பலனின்றி போன பின் உடனே இக்கூட்டை விட்டுப் புதிய கூட்டைத் தேடிக்கொள்ளுகிறது.
 
பிறகு மனதைப்பற்றி ஆராய்வோமாகில், அது ஒரு இந்திரியத்திற்கும் புலப்படாதது. அதன் இருத்தல் இந்திரியங்ளின் செயல்களால்தான் உணரப்படுகிறது. தேடினால் காணோம், தேடாமலிருக்கையில் அது எல்லாவற்றையும் செய்துவருகிறது. ஆகவே அது ஒரு சொரூபத்தைக் கொண்ட வஸ்துவோ அல்லது தத்துவமோ இல்லை.
 
ஜடத்தன்மையால்தான் அது உணரப்படுகிறது. ஆகையால் அதுவும் ஜடமென்றுதான் கருதப்படும். இதுவும் அழிவுக்குட்பட்டதே. இதிலிருந்து அறிந்து கொள்ளவேண்டியது மனமும், தேகமும் 'நான்” என்று சொல்ல முடியாது. இவ்விரண்டும் சேர்ந்துதான் இந்த சம்சார மோகத்தை விருத்தி செய்துகொண்டு இருக்கின்றன. பிறப்பு-இறப்பு இவைகளின் முக்கிய அம்சமாகும். பிறப்பின் முடிவு இறப்பாகும். மரணத்தின் முடிவு பிறப்பாகும். ஒன்றில்லாமல் மற்றொன்றில்லை. தேகமும் மனமும் கூடு அவ்விதமாகத்தான் இருக்கிறது. ஆகையால் 'நான்” என்பது எப்பொழுதும் எந்த நிலையிலும் எக்காலத்தும் ஒவ்வொரு உணர்ச்சியிலும் உணர்வோனாகவும் சாட்சியாகவும் இருக்கும் அறிவாகும். இதுவே நித்ய சத்யம். இதுவே 'நான்” என்பதாகும். இதுவே பிரம்மம். ஒவ்வொரு பொருளும் பிரம்மமேயாகும். ஆகவே எல்லாம் நானாக இருக்கிறேன். இந்த சத்தியத்தையே சார்ந்திருப்பேன்.

105.'ஓம்” என்பதைத் தியானிக்கும் முறை
இந்தத் தீர்மானத்துடன் பத்மாசனத்தில் இருந்தபடி கண்களைப் பாதி மூடிக் கொண்டு தியானம் செய்தான். பிறகு மூன்றரை மாத்திரையில் அடங்கிய பிரணவத்தை உரக்க உச்சரித்தான். முதல் இரண்டு மாத்திரையில் அடங்கிய அகார, உகாரங்களைச் சேர்ந்த ஓ என்னும் சப்தத்தை உரக்க உச்சரிக்கும்போது உடல் முழுதும் அத்தொனியைப் பிரதிபலிக்கும்படி செய்து, உள்ளடங்கிய மனதை வெளியுலகத்தோடு கலக்கும்படி பாவனை செய்து கொண்டான். இதுவே பிராணாயாம முறையில் ரேசகமென்பது. இதனால் மனம் உள்ளும், புறமும் ஒன்றாக நின்று சர்வவியாபியான உணர்ச்சியை அடையும். இந்நிலையில் தேகத்திற்கு வாயுவுடன் கூடி நிற்பதைத் தவிர்த்து, வேறு உணர்ச்சி கிடையாது. பிறகு தொடர்ந்து அடுத்த மாத்திரையில் அதே சப்தத்தின் முடிவை சமமாக உச்சரித்து மனதை ஒரு நிலையில் நிற்கச் செய்தான். இதுவே கும்பகனெப்படுவது. அப்பொழுது மனம் நிர்மலமாய் யாதொரு விஷய பாவம் இல்லாமல் இருந்தது. கடைசியில் பூரகம் செய்ய வெளி ஆகாசமான மனதை உள்ளே இழுக்கும் பாவத்துடன் கூடி “ம”காரத்தை உச்சரித்தான். மனம் ஒரு சஞ்சலமின்றி நிலைநின்றது சாந்தியும் ஏற்பட்டது. சற்று நேரத்திற்கெல்லாம் மனம் கலைந்ததும் திரும்பித்திரும்பி மேலே சொல்லியபடி பிராணாயாமத்தைச் செய்தான். ஹடயோக முறைப்படி பிரணாயாமத்தைச் செய்யவில்லை. ஏனெனில் அதனால் சிற்சில சித்திகள் ஏற்படலாமே தவிர, சாந்தியுண்டாகாது.
 
இப்படிப் பிராணாயாமம் அடிக்கடி செய்தும், பூர்வ வாசனையின் காரணத்தால், மனம் சஞ்சலமடைந்து பலவிஷயங்களைப் பின்தொடர்ந்த வண்ணம் இருந்தது. இப்படி நேரும்போதெல்லாம் எண்ணங்களை உதறித் தள்ளினான். காலக்கிரமத்தில் மனதின் எண்ணங்களும் ஒருங்கெனவே ஒழிந்தன. அப்பொழுதுதான் நிரந்தரமான அமைதி ஏற்பட்டதாக உணர்ந்தான். அன்பிறகு ஒரு பிரகாசத்தை உணர்ந்தான். இதைத் தள்ளியதும் தூக்கம் மேலிட்டது. இதுவும் தள்ளப்பட்டபொழுது அக்ஞானமான இருளால் சூழப்பட்டான். அதையும் நீக்கினான். இந்த அபிப்பிராயங்கள் வெகுகாலம் மனதில் ஊறி இருப்பதால் இவ்விதமான தோற்றங்கள் ஏற்பட்டிருக்கிறது. இவைகளெல்லாம் தள்ளப்பட்ட பிறகு நிலையானதும், களங்கமற்றதுமான சாந்த நிலையை உத்தாலகன் அடைந்தான். இப்படி ஏற்பட்ட ஸ்திதியை வெகுகாலம் திரும்பத்திரும்ப அப்யசித்து வந்த பிறகு கவலையற்று இருக்கலானான். மறுபடியும் அக்ஞானத்தில் சிக்கிக் கொள்வோமென்ற பயம் இருக்கவில்லை.
 
இந்த நிலையில் இவனைத் தேவர்கள், முனிவர்கள், சித்தர்கள், வித்யாதரர்கள் ஆகிய எல்லோரும் அணுகிப் பூஜித்தார்கள். இவனைச் சொர்க்கத்திற்கும் அழைத்தார்கள். அதன்பொருட்டு அவர்கள் சொன்னதாவது: 'சர்வப் பிரயத்தனங்கள், தானம், தர்மம் எல்லாம் காமத்தை அடையும் பொருட்டே செய்யப்படுகின்றன. இக்கர்மங்களை அடைய சொர்க்கமே சிறந்து இடமாகும். கல்ப காலம் வரையில் இவைகள் அனுபவிக்கப்படலாம். இவைகளைக் கொஞ்சம்கூட உத்தாலகன் மதிக்காமல் வந்தவர்களை மரியாதையுடன் விடைகொடுத்து அனுப்பினான். பிறகு சிலகாலம் தேசம் தேசமாக, காடு, மலை, வனாந்திரம் என்றும் கவனியாமல் சுற்றித் திரிந்தான். ஏனெனில் தேகமிருக்கும் பரியந்தம் இந்திரியங்களுக்குத் தொழில் கொடுத்தே தீரவேண்டும். தங்குமிடத்தில் மனதையடக்கி இச்சைகளின்றிச் செய்ய வேண்டிய கர்மங்களைச் செய்துவந்தான்.
 
வசிஷ்:  இப்படி வெகுகாலம் கழிந்த பிறகு தேகத்திலிருந்து விடுதலை அடையும் தருணமறிந்து, உத்தாலகன் ஒரு தனிமையான இடத்தை அடைந்து பத்மாசனத்தில் உட்கார்ந்தான். அவன் அக்காலத்தில் இருந்த நிலைமை சித்-சாமான்யம் எனப்படும். அதாவது சித்தானது இயங்கும் தன்மை முற்றிலுமின்றி சுத்த சித்தாக எங்கும் பிரகாசிக்கும் தன்மையில் இருந்தது. அதாவது அதற்கு இயற்கையான சமநிலையை அடைந்துவிட்டது. இதுவே சத்வ-சாமான்ய நிலையென்றும் சொல்லப்படும். இருத்தலென்ற ஒரு தன்மையை மாத்திரம் கொண்ட ஸ்திதி. இது ஜீவன் முக்தர்களுக்கு மாத்திரம் ஏற்படும். பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன், நாரதர், நான் எல்லோரும் இந்த ஸ்திதியில இருப்பவர்களே. உள்ளும், புறமும் ஆத்மாவைத் தவிர்த்து வேறொரு விஷயபாவனையும் இல்லாமலிருப்பதே. அதாவது அபாவத்தையே பாவித்துவரும் நிலை அல்லது பாவத்தை அபாவம் செய்வது. பார்வைக்கு வஸ்துவாய் இருப்பவைகளில் எல்லாம் ஆத்மாவை உணரும் நிலை. தேகம் இருந்தும் இல்லாமல் போலிருப்பது. ஆகையால் இந்தச் சுமையை ஏன் வீணாய்த் தாங்கவேண்டும்? நியதியையும் பூர்வ கர்மாவையும் தழுவி இத்தேகம் அழியும் சமயத்தை உத்தாலகன் அறிந்து அனாயாசமாக பரம ஆகாசமான அறிவுக்கடலில் கலந்து விட்டான்.
 

மொழி பெயர்த்தவர் குறிப்பு

இந்த ஓம் என்னும் சொல் புராணங்கள், மந்திர சாஸ்திரங்கள், தத்துவ சாஸ்திரங்களில் கூட வெகு விசேஷமாகவும் சக்தியுள்ளதாகவும் அடிக்கடி கூறப்பட்டிருக்கிறது. இதில் நாம் தெளிவாக அறியவேண்டியது ஒரு விஷயம். அதாவது அந்தச்சொல்லில் எந்த விசேஷமும் இல்லை என்பதாகும். ஆனால் நம் முன்னோராகிய ரிஷிகளும், ஞானிகளும், பிரபஞ்சத்தின் உற்பத்தி, நடை, அழிவு, அதாவது இறந்தகாலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் ஆகிய இந்த மூன்றையும் ஒரே சொல்லால் வியவகாரத்தில் சுட்டிக்காட்டும்படி உபயோகித்து வந்தார்கள். எல்லாப் பெரியோர்களாலும் இந்தச் சொல் மேற்சொன்ன அர்த்தபாவத்துடன் உபயோகிக்கப்பட்டு வந்ததால், அது நம்மாலும் வெகு பக்தியுடன் கருதப்பட வேண்டியதாக இருக்கிறது. மூன்று காலத்திலும் அழியாமல் நிற்கும் ஆத்மாவைச் சுட்டிக் காட்டுவதாலேயே அதற்கு அவ்வளவு மகிமை.

 

சொர்க்கத்தில் இன்பத்தைப் பரிபூரணமாக அனுபவிக்கும் பொருட்டு உத்தாலகன் அழைக்கப்பட்டானென்று மேலே சொல்லப்பட்டது. இங்கு வார்த்தைகளின் சாதாரண அர்த்தபாவத்தை எடுத்துக் கொள்வது தவறு. அவற்றின் விசேஷ அர்த்தத்தைக் கவனிக்க வேண்டும். மனம் புருஷனாகவும், தேகம் பெண்ணாகவும் பாவிக்கப்பட்டு, பெரியோர்களால் அடிக்கடி சொல்லப்பட்டுள்ளது. பிருகதாரண்யக உபநிஷத்திலும் இதைக் காணலாம். இதன்படி நாம் செய்யும் தர்மார்த்தங்களின் கருத்து மோட்சத்தில் இன்பத்தை அடையும் பொருட்டேயாகும். அதாவது மனமாகிய புருஷன் தேகமாகிய பெண்ணை அடையும் பொருட்டேயாகும். சொர்க்க போகங்களின் முடிவு மீண்டும் மானிட பிறப்பெடுப்பதென்பது எல்லோரும் அறிந்த விஷயமாகும். உழைத்ததற்கு கூலி அகப்பட்ட பிறகு மறுபடியும் உழைப்பை நாட வேண்டியதே கிரமமாகும். ஆகையால் கர்மாக்களின் பலன் மீண்டும் பிறப்பதேயாகும்.

 

ராமன்:  ஜீவன் முக்தர்களாக இருப்பவர் இருவர்களில் ஒருவர் வியவகாரங்களை நிஷ்காமமாக நடத்தியம், மற்றொருவர் உலகத்தைத் துறந்து தனிமையாகவே காலத்தைப் போக்குபவராயுமிருந்தால் எவர் மேலானவர்?

வசிஷ்: அவ்விருவர்களும் ஜீவன்முக்தர்களாக இருப்பின், இருவரும் சமமேயாகும். இப்பதவி மனோநிலையைக் குறித்துச் சொல்லப்படுகிறதே தவிர, இந்திரியங்களாலும் தேகத்தாலும் செய்யப்படும் கர்மங்களைக் குறித்ததல்ல. இவ்விருவரிடத்தும் கர்மங்களில் மனம் ஈடுபடாமல் இருப்பதால் இருவரும் சமமேயாகும். காட்டில் தனிவாசம் செய்து, தேகாதி கர்மங்களையும் விட்டு, ஆனால் மனம் சதா வியவகரித்துக் கொண்டிருந்தால் இதைவிட அக்ஞானம் ஏதுமில்லை. இப்படியின்றி, நகரவாசம் செய்து சம்சாரத்தை நடத்தி எல்லாக் கர்மங்களையும் செய்து, ஆனால் மனதில் யாதொரு சங்கல்பமோ இச்சையோ இல்லாமலிருந்தால், அவனைக் காட்டிலும் புண்ணியவான் யார்?

 

இந்த மனித சங்கல்பங்களுக்கு, பூர்வ வாசனையே காரணம். இந்த வாசனைகளால் ஏற்படும் கர்ம ஏவல்களைக் கண்டித்து மனதின் சஞ்சலத்தைக் குறைத்துக் கொண்டே இருப்பதே முறை. வாசனையால் ஏற்படும் கர்மங்களுக்கும் தற்சமயம் செய்யப்படும் கர்மங்களுக்கும் அகங்காரமே மூலகாரணம். ஆகையால் இதை ஒழித்தால் எல்லாம் அழிந்துவிடும்.

 

106.ஆத்மாவை அறிய அகந்தை தேவை

இந்த அகந்தையும், தவிர வஸ்துக்களின் தன்மைகள், பேதங்கள், தேசம், காலம் எல்லாம் ஏற்படுவது சித்தின் தன்மையாகிய உணர்ச்சியால்தான். பிறகு இந்த ஜகத் முழுதும் ஆத்மாவைத் தவிர்த்து வேறல்ல என்று ஏற்கனவே சொல்லப்பட்டது. ஆகவே இந்த ஆத்மாவாகிய பொருள்களிடத்து அவைகளின் தன்மைகளை உணருதல் என்று ஏற்படும்பொழுது, உணர்ச்சி-உணருகிறவன் என்ற பேதம் காணப்படுகிறது. உதாரணமாக மிளகில் இருக்கும் காரம், உப்பில் இருக்கின்ற உப்புத்தன்மை, கரும்பில் இருக்கின்ற இனிப்புத்தன்மை, கல், மலை இவைகளின் கெட்டித்தன்மை, ஆகாசத்தின் சூன்யத்தன்மை எல்லாம் உணரப்படுவது சித்தின் இயக்கத்தாலேதான். இத்தன்மைகளெல்லாம் வஸ்துக்களில் அடங்கி இருந்தும், இவைகளை உணர தனிப்புருஷன் தேவை. உணர்கிறவன் இல்லையேல் உணர்ச்சிகள் எவ்வாறு அறியப்படும்? இவைகளை ஆராய்ச்சி செய்தால், உணர்கிறவன், உணர்ச்சி, உணரப்படுவது மூன்றுமே ஆத்மாவென்று விளங்கும். ஆகையால் இந்த ஆத்மா தன்னை உணர வேண்டுமென்றால் ஒதுங்கி நின்று வேறு புருஷனாக இருந்தால்தான் முடியும். இதுதான் ஜகத்தில் நடைபெறுவதும். தனிமையாகவே இருக்கும் நிலையில் உணர்ச்சி ஏற்பட நியாயமில்லை. இந்த முறையில்தான் அகங்காரம் ஏற்படுகிறது.

 

இந்த அகங்காரம் ஆத்ம தரிசனம் கிட்டும்வரையில் நீங்காது. 'நான்” என்னும் பாவம் இருக்கும்வரையில்தான் ஆத்மாவை அடையும் யத்தனமும் இருக்கக்கூடும். ஆகவே ஆத்மாவில் இரண்டறக் கலக்கும் வரையில் இந்த அகங்காரம் அழியாமலேதான் இருக்கும். இவ்வாறான அகங்காரம் ஆத்மாவைத் தவிர்த்து எப்படி வேறாகக் கருதப்படும்? எதுவாகிலும், எவ்விதமாய்ப் பாவிக்கப்படினும் அவ்விதமாய்க் காணும்படி செய்துகொடுப்பது இந்த எல்லாமுமாய் இருக்கும் ஆத்மாவே. ஆத்மா ஒன்றுதான் சர்வமாயும் சாசுவதமாயும் இருப்பது.

 

வசிஷ்:  மேலே சொன்ன விஷயத்தை தழுவி ஒரு இதிகாசம் உண்டு. அதனால் ஆத்ம விசாரணையாலேயே மட்டும் சாந்தம் ஏற்படுமென்பது விளங்குவதால், அதை கேட்பதனால் உனக்கு மனம் தெளிவடையும்.

 

இமோத்கிரி மலைப் பிரதேசத்தைச் சேர்ந்த, எங்கும் பனிக்கட்டியால் மூடப்பட்ட, கைலாச கிரியின் அடிவாரத்தில் கீரதேசமென்று ஒரு பிரதேசம் வழங்கப்பட்டு வந்தது. இந்தத் தேசத்து மக்கள் பெரும்பாலும் வேடர்களேயாவார்கள். இவர்களை அரசாண்டு வந்த சுரகு என்ற அரசன் குபேர பட்டணத்திற்கு ஈடாகும்படி, பலவித திரவியங்களைச் சேகரித்தும், மகாபராக்கிரமசாலியாயும், காவியத்தில் சுக்ராச்சாரியாரைப் போலவும், உதாரகுணம் பொருந்தியும் கொண்டவனாக குடிமக்களை சிறப்புடன் பரிபாலித்து வந்தான். செய்ய வேண்டிய கர்மங்களை மனம் கலங்காமலும் தைரியமாகவும் செய்துவந்தான். வெகுகாலம் சாந்த மனதுடன் அரசாட்சி செய்துவந்த பிறகு, இந்த நல்வாழ்க்கையில் சற்றுச் சலிப்பை அடைந்தான். சிலசமயம் குற்றம் செய்தவர்களைத் தண்டனை செய்யும்பொழுது, தன்னால் இவர்கள் ஏன் கஷ்டத்திற்குள்ளாக வேண்டுமென்று தண்டனையைக் குறைத்தான். பணத்தேவையினால்தான் அனேக குற்றங்கள் செய்யப்படுகின்றன என்று சிலருக்கு பணத்தையும் கொடுத்தான். பிறகு குற்றங்களுக்கு தண்டனை விதிக்காமலிருப்பது தவறென்றும், அதனால் மற்ற மக்களுக்கு தீங்கு ஏற்படுமென்றும் எண்ணலானான். இவ்வாறான மனோ சஞ்சலத்தை அடைந்திருக்கையில் ஒருநாள், மாண்டவ்யர் என்ற மகரிஷி யதேச்சையாக இவன் இருப்பிடம் வந்து சேர்ந்தார்.

 

அவரைக் கண்டதும் மனம் களித்து, தன் சந்தேகங்களைத் தீர்க்கவே வந்தாரென்று நினைத்து வெகுவாக உபசரித்துப் பிறகு தன் சந்தேகங்களை நிவர்த்தி செய்து கொள்ளும் பொருட்டு சில கேள்விகளைக் கேட்டான்.

 

சுரகு: முனிவரே! தாங்கள் சத்தியத்தை அறிந்து சாந்தநிலை பெற்றவராக இருக்கிறீர். நானோ செங்கோல் செலுத்தும் முறைப்படி அனுக்ரக, நிக்ரகங்களால் அனேக ஜனங்களைத் துன்பங்களுக்கு உட்படுத்துகிறேன். தர்ம நெறியாய் அரசாட்சி செய்யாவிடின் ஜனங்களும் சீர்கெட்டுப் போவார்கள். இவ்விதச் சந்தேகங்களால் என் மனம் துன்பப்படுகின்றது. மனிதருக்கு சந்தேகத்தைவிடக் கொடிய துன்பம் ஏது? ஆகையால் இவைகளைத் தாங்களே தீர்த்து, என் மனம் சாந்தி அடையச் செய்வீராக.

 

மாண்டவயர்: அரசே! நீ கோருவதை அடைய உன் பிரயத்தனத்தால்தான் முடியும். அதை என்னாலாவது வேறெவராலாவது நீ அடையும்படி செய்ய இயலாது. நீ தேடும் சாந்தம் உன்னிடத்திலேயே உள்ளது. அது நீயாகவே இருக்கிறாய். ஆகையால் இதை அடைய உன் ஆராய்ச்சியே தேவை. இவ்வாராய்ச்சியாவது 'நான் யார்”, 'இந்த ஜகத் சம்பந்தம்” இவைளைப் பற்றித் தீர்க்கமாக ஆலோசனை செய்து வருவாயானால், ஞானம் தானாகவே சித்திக்கும். இடைவிடாத ஆராய்ச்சியாலே ஞானம் உண்டாவதென்பது அனுபவத்தில் தெரிந்த விஷயம். இவ்விசாரணையால் ஜகத் முழுவதும் உணர்ச்சிகளைத் தவிர்த்து வேறல்ல என்ற நிச்சயம் ஏற்படும். இந்த உணர்ச்சிகளால் ஏற்பட்ட ஜகத் விடப்பட்டால் மிஞ்சுவது ஆத்மாவே. ஆகையால் திருஷ்ய விஷயங்கள் எல்லாம் உன்னால் விடப்பட்டால் நீயே ஞானமயமாக இருப்பாய்.

 

இவ்வாறு சொல்லிவிட்டு முனிவர் விடைபெற்றுச் சென்றார். சுரகு ஒருகண நேரமும் தாமதிக்காமல் இருந்தபடியே யோசிக்கத் தொடங்கினான். மேரு மலை நானல்ல, நான் அதுவுமல்ல. இது பிரத்யக்ஷமாகவும் சந்தேகமில்லாமலும் தெரிந்த விஷயம். பிறகு நான் அரசாட்சி செய்து வரும் இந்தப் பிரதேசம் நானல்ல, அதுவும் நானில்லை. இது என்னுடைய ராஜ்யமாக எப்படி நேர்ந்தது? கேவலம் ஒரு கட்டுப்பாட்டால் நான் ராஜாவாக கொண்டாடப்படுகிறேன். இந்தப் பதவியை துறந்தேனாகில் ஒருவனும் என்ன ராஜாவாக மதிக்கமாட்டான். ஆகவே பிரபஞ்சத்தில் அடங்கிய வஸ்துவோ விஷயமோ நானில்லை. பிறகு இத்தேகம் கேவலம் ஜடப்பொருள்தான். மனமும் அவ்வண்ணமே கருதப்பட வேண்டியிருக்கிறது. இது ஜடப்பொருட்களிலேயே எப்பவும் சிக்கிக் கொண்டிருப்பதால் இவ்வாறு கருதப்படுகிறது. இவ்விதமே பரம திருஷ்டியில் இவைகளும் அறிவுக்குப் பாத்திரமாகின்றன. ஆகையால் மிஞ்சினதாகிய நிர்மலமான பரிபூரண அறிவே என் ஸ்வரூபமாகும். பிரம்மா, விஷ்ணு, ருத்ராதிகள், யமன், இந்த ஜகத் எல்லாம் நூலில் கோர்க்கப்பட்ட மணிகளைப் போல் இந்த ஆத்மாவை அனுசரித்தே நிலைநிற்கின்றன. இதுவே எங்கும் வியாபித்து சூட்சுமமாயும், ஸ்தூலமாயும் தோற்றங்களைக் காட்டி, ஆனால் தான் ஒன்றிலும் இயங்காமல் இருக்கின்றது. இதுவே 'நான்” ஆகும். இப்பொழுது என் மனம் தெளிவடைந்தது. இனி இந்த நிலையையே சார்ந்திருப்பேன். என்று தீர்மானித்துக் கொண்டான்.

 

வசிஷ்: இந்தத் தத்துவம் அறிந்தபிறகு சுரகு ராஜ்யத்தை வெகுகாலம் மேன்மையாக அரசாட்சி செய்து, குடிமக்களைப் பரிபாலித்து வந்தான். எல்லா வியவகாரங்களையும் செய்தும், ஆனால் மனதில் ஒரு களங்கமும் இன்றி சதா ஆத்ம திருஷ்டியை உடையவனாக, சுகம்-துக்கம், இச்சை-துவேஷம், வேண்டும்-வேண்டாம் என்ற இரட்டை பாவங்களை நீக்கியவனாக, சமகுணமும், சாந்தமும் கூடி வாழ்க்கையை நடத்தி வந்தான். அதாவது சதா நித்திரையிலிருப்பவன் போல் வியவகாரங்களை நடத்திவந்தான்.

 

ராமன்: சஞ்சலத்தையே தன்மையாகக் கொண்ட இந்த மனதினால் சதா ஆத்ம திருஷ்டியை எவ்விதம் அனுசரிப்பது?

வசிஷ்: சுரகுவின் விருத்தாந்தத்தில் ஒரு விஷயம் எடுத்துக்காட்ட மறந்துவிட்டேன். அதை நீ கேட்டால், மனதை வசம் செய்யும உபாயத்தை அறிந்து கொள்வாய்.

சுரகுக்கு இளைய வயதில் பாரசீக தேசத்தை அரசாண்டு வந்த பரிகோ என்ற ராஜகுமாரன் நண்பனாக இருந்தான். ஒரு சமயம் ஒரு கொடிய பஞ்சம் நேரிட்டு அனேக மக்கள் மாண்டார்கள். அரசன் கருணையுடன் ஏராளமான திரவியங்களை செலவு செய்தும் பஞ்சம் குறையவில்லை. இனி, தான் அரசனாக இருந்து பயனில்லை என்று எண்ணி ராஜ்யத்தை துறந்து, வனங்களில் தவத்திலும், ஆத்ம விசாரணையிலும் வெகு ஊக்கமாகப் பிரயத்தனம் செய்து வந்ததன் பலனாகப், பரிபூரண ஞானத்தை அடைந்தான். இந்த ஸ்திதியில் பல தேசங்களைச் சுற்றி வரும்போது, சுரகு இருக்கும் நாட்டை அடைந்து, அவனை யதேச்சையாக கண்டான். இருவரும் ஞானமடைந்து பக்குவ நிலையில் இந்தச் சந்திப்பு நேர்ந்தது. கடைசியாக, தாங்கள் விவேகம் அடைந்த விஷயத்தைக் குறித்தும் பேசினார்கள். பரிகோ மேலும் சுரகு சமாதி நிலையை அடைந்தானா என்று கேட்டான்.

 

சுரகு: சமாதி என்பது என்ன? மனம் சமநிலையை அடைந்து உள்ளம் சதா அமைதியுடன் இருப்பதுதானே, அதாவது மனம் என்னும் ஸ்திதி அழிந்து அது ஆத்மாவாக நிற்பதுதானே. இந்நிலையில் எவ்விதமான வியவகாரங்களைச் செய்தாலென்ன? மனம், ஆத்மாவாகிப் பிரபஞ்சமெல்லாம் ஆத்மாவாக உணரப்படும்போது அதைவிட்டு நழுவுவது எப்படி? இந்த ஆத்மாவை உணராத வரையில்தான் பத்மாசனத்தில் அமர்ந்தோ, மூச்சையடக்கியோ அல்லது பிரம்மாஞ்சலி செய்தோ மனதை அடக்கும் பிரயத்தனங்கள் பொருந்தும். இதைச் சமாதியென்று எப்படிச் சொல்லத்தகும்?

 

ஆத்மாவை உணர்ந்தவன் ஒருகண நேரங்கூட அனாத்மாவாக இருக்க முடியாது. காலம் அதனுடைய ஒவ்வொரு அம்சத்தையும் எப்பொழுதும் கூடியே இருப்பதுபோல, ஆத்ம உணர்ச்சியும் இடைவிடாமல் இருந்தே தீர வேண்டும். வாயுவானது எப்படி எங்கும் வியாபித்திருக்கிறதோ அதேமாதிரி ஞானவானுக்கு ஆத்ம உணர்ச்சிதான் ஒவ்வொரு விஷயத்திலும் இருக்கும். ஆத்மாவைத் தவிர வேறொன்றையும் அவன் உணர்வதில்லை. நற்குணம் உடையவனிடத்தில் அத்தகைய குணம் எப்பொழுதும் வெளிப்படும். அதேமாதிரி பிரபஞ்சத்தில் இருத்தல் என்ற தன்மையுடைய ஆத்மாவை உணர்ந்த ஞானியின் இல்லாமை என்ற தன்மை ஒருகணமும் அவனுக்கு புலப்படாது. உண்மையில் இந்த சமாதியைப் பற்றிய கேள்வியே தவறு. எல்லாம் ஆத்மாவாக உணரப்படும் நிலையில் எது எதில் சமாதி அடையும்? ஆத்மா ஆத்மாவிலேயே சதா நிலைபெற்று நிற்கிறது. நான் இந்த நிலையில்தான் இருந்து வருகிறேன்.

 

ஆத்மாவை அடைய மனதை மனதாலே வசப்படுத்தி அதை அழிக்க வேண்டும். அப்பொழுதுதான் ஆத்மா பிரகாசிக்கும். இவ்விஷயமாக ஒரு புராதான இதிகாசம் உண்டு. அதைக் கேட்பாயாக.

 

முன்னொரு காலத்தில் மூன்றுலோகத்திற்கும் ஒப்பான பிரம்மாண்ட மலைப்பிரதேசம் ஒன்றிருந்தது. தேவலோகம், பூலோகம், பாதாளம் எல்லாம் அந்த பிரதேசத்திற்குள் இந்தப் பிரபஞ்சத்தைப் போலவே அமைக்கப்பட்டும், அந்தந்த லோகத்திற்குத் தகுந்த ஜட, சேதன வர்க்கங்கள் நிரம்பியும் இருந்தன.

 

அதன் பூபாகத்தில் ஒரு அழகிய வனத்தில் அத்திரி மகரிஷியின் ஆசிரமத்தில் இரண்டு பிராமண சிரேஷ்டர்கள் வசித்து வந்தார்கள். இருவரும் மகா பண்டிதர்களாய் இருந்தார்கள். அவர்கள் எல்லா சாஸ்திரங்களையும் ஆராய்ச்சி செய்து சுக்கிரன், பிரகஸ்பதியைப் போல விளங்கினார்கள். இருவரும் நண்பர்களாகவும் இருந்து வந்தார்கள். ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு புத்திரன் இருந்தான். ஒருவன் பாசனென்றும், மற்றொருவன் விலாசனென்றும் அழைக்கப்பட்டு வந்தனர்.

 

பிள்ளைகள் இளமைப்பருவத்ததை அடைந்ததும், இருவருடைய தகப்பன்மார்களும் ஒரேகாலத்தில் காலமானார்கள். இணைபிரியா நண்பர்களாகயிருந்த பாலர்கள் தாங்கள் செய்யவேண்டிய கர்மங்களைச் செய்து முடித்து, சிலகாலம் கூடியே இருந்து பிறகு பிரியலானார்கள். வெகுகாலம் கழிந்து இருவரும் முதுமையடைந்த பிறகு மறுபடியும் யதேச்சையாகச் சந்திக்க நேரிட்டது. ஒருவரையொருவன் கண்டு மகிழ்ந்து, பல விஷயங்களைப் பற்றிப் பேசிய பிறகு, விலாசன் பாசனைப் பார்த்து பின்வருமாறு கேட்டான்.

 

விலாசன்:  பாசா! உலகத்தில் நீதான் எனக்கு உறவினன் என்று சொல்லக்கூடியவன். இவ்வளவு காலம் நீ எங்கே சென்றிருந்தாய்? உன் மனத் துன்பமெல்லாம் தீர்ந்து பூரண ஞானத்தை அடைந்து விட்டாயா?

பாசன்: விலாசா! மனம் ஓய்வடைந்து, அடையப்பட வேண்டியதை அடையும் வரையில் விடுதலை என்பது ஏது? ஜனன-மரணத்திற்கு உட்பட்டுத்தான் இருக்கவேண்டும். மனதில் தோன்றும் இச்சைகளை ஒழித்து, இரண்டு என்ற பாவம் நீங்கி, ஆத்மஞானம் ஏற்படும் வரையில் சுகமேது? சாந்தமேது?

 

வசிஷ்:  இப்படியாக ஒருவருக்கொருவர் பேசியும், பிறகு இருவரும் முக்தியை அடையத் தீர்மானித்துக்கொண்டு ஆத்ம விசாரணையை செய்து வெகுகாலத்திற்குப் பின் ஞானத்தை அடைந்தனர்.

 

விவேகத்தை உடையவர்கள் சம்சாரக் கடலை இப்படிச் சுலபமாக தாண்டிவிடுவார்கள். தேகத்தின் மேலுள்ள பற்றுதலை நீக்கி அதன் செயல்களில் ஈடுபட்டுக் கொள்ளாமல் சாட்சியாகவே நின்று அனைத்து செயல்களிலும், விளைவுகளிலும் சமமாக இருப்பார்கள். ஒரு ரதத்தின் அச்சு உடைந்தால் சாரதி எப்படி பாதிக்கப்படுவதில்லையோ, அப்படியே தேகத்தின்பால் ஏற்பட்ட வியவகாரங்களில் சஞ்சலமின்றி உறுதியான மனமுடையவர்களாக இருக்கவேண்டும். உலகில் அனேகவிதமான பொருட்கள் இருக்கின்றன. ஒன்றுக்கொன்று யாதொரு சம்பந்தமும் இல்லை. ஒன்று அழிவதால் மற்றவைகளுக்கு ஒரு பாதிப்பும் ஏற்படாது. நம் தேகமும் இவ்விதமென்றுதான் கருதப்பட வேண்டும். தேகத்தின் நாசத்தால் சித்துக்கு நாசமேது? ஞானி, அக்ஞானி இருவரும் தேகத்தை உடையவர்களாக இருக்கிறார்கள். ஞானியானவன் எல்லாக் கர்மங்களையும் செய்தும் செய்யாதவனைப் போலிருக்கிறான். அக்ஞானியோ அவைகளால் இன்ப-துன்பங்களை அனுபவித்து பிறப்பு-இறப்பு சூழலில் சிக்கிக்கொள்கிறான்.

 

ஆகையால் ஞானிக்கும் அக்ஞானிக்கும் உள்ள வித்தியாசம் தேகத்தின் மேலுள்ள பற்றதலேயாகும். இப்பற்றுதல் இரண்டு வகைப்படும். முதலாவது அக்ஞான வசத்தால் கேவலம் ஜீவிதம் செய்வதையே கருதி இருப்பது ஒன்று. இதுவே பந்தத்திற்கு காரணமாகும். மற்றது பரோபகாரமானது. செடி, கொடிகள், மரம். மட்டையெல்லாம் நிலத்திலிருந்து நீரை பருகி, வெயிலினால் வாட்டப்பட்டும், காற்றினால் அடிக்கப்பட்டும் வளருகின்றன. இக்கஷ்டங்கள் எல்லாம் சகிப்பது உயிர் வாழ்வதன் பொருட்டேயாகும். கிருமிகள், புழுப்பூச்சிகள் எல்லாம் பலவிதமாகக் கஷ்டப்பட்டு, சந்துபொந்துகளில் வசித்து எப்படியோ உயிர் வாழ்கின்றன. எதன் பொருட்டு இவைகளெல்லாம் அனுபவிக்க வேண்டும்? வாழ வேண்டும் என்ற ஆசையினாலேதான் கஷ்டங்களை பொறுத்துக் கொள்கின்றன. கழுதை ஏன் மூட்டை சுமக்க வேண்டும். அடியும் உதையம் படவேண்டும்? தன் ஜீவிதத்தின் மேலுள்ள பற்றுதலாலேயாகும். மனிதரும் இவ்வாறே கஷ்ட-நஷ்டங்களுக்கு பாத்திரமாகவும், இவைகளிலிருந்து தப்பித்துக் கொள்ள வழி தெரியாமலும் அவைகளிலேயே சுழன்று கொண்டிருக்கிறார்கள்.

 

இப்படியில்லாமல் ஆத்ம தத்துவத்தை உணர்ந்து தேகத்தின்மேல் ஒருவித ஆசையுமின்றி ஜீவிதத்தை நடத்துகிறவர்கள் மேன்மை பொருந்திய பற்றுதலை உடையவராவர்கள். பஞ்ச பூதங்கள் தத்தம் தன்மைகளில் நிற்பதும், திசைப்பாலர்கள் திசைகளை காப்பாற்றி வருவதும், சூரிய சந்திரர்கள் இடைவிடாமல் சஞ்சரித்து வருவதும், இவைகளெல்லாம் பொது நன்மைக்காக இருப்பதால் போற்றத்தக்க பற்றுதலாகும். மகாவிஷ்ணு மூன்று உலகங்களை பாதுகாத்து வருவதும், பிரம்மா திரும்பித் திரும்பி சிருஷ்டியில் ஈடுபடுவதும் பற்றுதலாலேதான். ஆனால் இதுவும் போற்றத்தக்க பற்றுதலாகும். இப்பற்றுதலுக்கு காரணம் வாசனையேயாகும். இந்த வாசனையால் கட்டுப்பட்டுப் பிரபஞ்சம் சதா நடைபெறவது என்ன ஆச்சரியம்?

 

ஆகையால் எவன் பற்றதலை ஒழித்து, தேகவியவகாரங்களில் ஈடுபட்டுக் கொள்ளாமல் சாட்சியாக நின்று சம்சாரத்தை நடத்திவருகிறானோ அவனே ஜீவன்முக்தன் ஆகிறான். இப்படியின்றி பற்றுதலுடன் காரியங்களைச் செய்கிறவர்கள் துன்பத்தைத்தான் அனுபவிக்க வேண்டும். சமுத்திரக் கரையிலுள்ள மணலை எண்ணினாலும் எண்ணலாம், இவர்கள் எடுக்கும் ஜன்மங்களைக் கணக்கிலடங்காது,

 

ஆகையால் வாசனைகளால் ஏற்படும் தூண்டுதல்களை அடக்கி மனதை அசைவற்று இருக்கும்படிச் செய்வதே யுக்தியாகும். அதாவது எப்பொழுதும் எல்லாச் சந்தர்ப்பங்களிலும் எல்லாவித எண்ணங்களையும் மனதில் ஒழித்தவனாக இருத்தலாகும். மனதில் யாதொரு சிந்தையும் இருக்கக் கூடாது. வஸ்து, விஷயம் ஆகியவைகளின் ஸ்மரணையும் நீங்க வேண்டும். மனதை புருவமத்தி, நாசி நுனி, பிரம்மரந்திரம் இவைகளில் நிலைநிறத்துகின்ற  தியானமும் விடப்பட வேண்டும். ஆத்மாவெனும் சிந்தைகூட மனதில் இருக்கக்கூடாது. சுருக்கமாக மனம் சர்வ சூன்யமாய் இருப்பதே முறை. இதை இடைவிடாதப் பயிற்சியினால் அடைந்தால், பிறகு ஆத்மா தானாகவே பிரகாசிக்கும். மனம் முற்றிலும் ஒழிந்தால்தான் ஆத்மா உதிக்க இயலும். சந்திரகலை கொஞ்ச கொஞ்சமாக குறைந்து அமாவாசையன்று முற்றிலும் மறைந்து சூரியப்பிரகாசத்தில் கலந்துவிடுவது போல, மனமும் ஆத்ம ஜோதியில் மறைந்துவிட வேண்டும்.

 

107.துரியாதீத நிலையென்பது

இவ்வித நிலையில் மனதை வைத்திருப்பவன் என்ன கர்மங்களைச் செய்து வந்தாலும், அக்கர்மங்கள் இந்திரியங்களால் செய்யப்பட்டவைகளாகவே கருதப்படும். பார்ப்போருக்குச் செயல்களாகத் தோன்றினாலும் உண்மையில் அவைகள் பலனை அடைவதில் பற்றில்லாதவைகளாகும். மனம் மேருமலைபோல் அசைவற்றேயிருக்கும். லோக வியவகாரங்கள் அனைத்தும் அவனுடைய களங்கமற்ற மனதில் அப்படியே ஒருவித மாறுபாடின்றிப் பிரதிபலிக்கும். ஏனெனில் மனம் ஆத்மாவாகப் பிரகாசிப்பதால் இவ்வாறிருக்கிறது. சதா நித்திரையில் இருப்பவன்போல்தான் இவன் இருப்பான். அதாவது லோக வியவகாரங்களிலோ, ஆத்ம விஷயத்திலோ அவன் எப்பொழுதும் விழித்தவனாகவே இருப்பான். ஒரு குழந்தை கை கால்களை யாதொரு சிந்தனையின்றி உதைத்துக் கொள்ளுகிற்து. அவ்வாறேதான் ஜீவன் முக்தன் கர்மங்களைச் செய்வதுமாகும். அவன் உள்ளம் எப்பொழுதும் குளிர்ந்தேயிருக்கும். இந்நிலைதான் பெரியோர்களால் துரியத்தைத் தாண்டிய பதவியென்று சொல்லப்படுகிறது. இந்த நிலை தேகத்தைக் கூடிவாழும் நிலையில்தான் அடையப்பட வேண்டியது. இதற்கு அடுத்த பதவியானது, தேகத்திலிருந்து விடுதலை அடைந்தபிறகு சித்திக்கும். இந்நிலையில் தண்ணீரில் போட்ட உப்பைப்போல் ஜீவன் ஆத்மாவுடன் கலந்துவிடும்.

 

இப்பதவி ஆனந்தத்தையும் தாண்டி நிற்பதாகும். அதுவே ஆனந்தமயமாக இருப்பதால், அதற்கு உணர்ச்சியென்பது எப்படிப் பொருந்தும்? இதைப்பற்றி வாயால் சொல்லவோ, மனதால் உணரவோ சாத்தியமில்லை. அது இவைகளுக்கு எட்டாத நிலையாகும்.

 

நாம் செய்யவேண்டிய முயற்சிகளெல்லாம் தேகத்தைக்கூடி அடையும் பதவியைப் பற்றியேயாகும். அதாவது ஜீவன்முக்தி நிலையை அடையும் வழியைப் பற்றியேயாகும். இதுவே வாழ்க்கையில் இன்பத்தையும் சுகத்தையும் தரும். இப்படியிருப்பதை மனதில் கொண்டு உன் கர்மங்களைச் செய்வாயாக. தேகத்தில் அபிமானம் இல்லையென்றால் கர்மங்கள் பற்றுதலின்றி செய்யப்படும். ஆராய்ந்து பார்த்தால் தேகத்திற்கும் ஆத்மாவுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? ஒன்று ஜடம் மற்றொன்று சேதனம். பனிக்கட்டி சுடுகிறதென்றால் பொருந்துமா? வெளிச்சத்தில் இருட்டைக் காணமுடியுமா? இவைகள் எவ்வளவு அசம்பாவிதமோ அவ்வளவுதான் தேக-ஆத்மா சம்பந்தமும். ஒன்று நித்திய சத்தியம், சுயப்பிரகாசம், மற்றொன்று வெறும் ஜடம். இவ்விரண்டும் ஒன்றோடொன்று எப்படிக் கலக்கும்? ஆகையால் பந்தம்-மோட்சம் என்பது அறிவின்மை. ஆத்மாவுக்கு பந்தம் இல்லாமல் மோட்ச கதியென்பது எவ்விதம் பொருந்தும்?

 

108.தேகத்தின் தத்துவம்

தேகம் ஸ்பந்தத் தன்மையால் வளர்ச்சியடைகிறது. சப்தம், ரூபம், வாசனை இவைகளையடைந்து, இவைகளால் இயங்கவும் செய்கிறது. இது பஞ்ச பூதங்களைக் கொண்டு அமைக்கப்பட்டுள்ளது. அழிவடைந்தவுடன் மீண்டும் பஞ்சபூதங்களாக மாறித்தத்தம் இனத்தில் கலந்து நிற்கும். மண்ணால் செய்யப்பட்ட பலவிதச் சாமான்கள் உடைந்த பிறகு மண்ணாகத்தான் இருக்கும். தங்கத்தினால் செய்யப்பட்ட ஆபரணங்கள் எல்லாம் தங்கமயமாகத்தான் இருக்கும். அதேமாதிரி நம் உடலும் பஞ்ச பூதமயமாகத்தான் இருக்கிறது. ஒரு கல்லிலிருந்து பல சிலைகள் செய்யப்படுகின்றன. இந்த சிலைகளில் ஒன்றுக்கொன்று என்ன சம்பந்தம்? தாய், தகப்பன், உறவினர்கள், நண்பர்கள் ஆகிய உறவுகள் அனைத்தும் நம் பாவனைகளே தவிர, பூதமயமாகிய உடல்களுக்கு இவ்விதச் சம்பந்தம் ஏது? ஆண், பெண் என்பதும் உருவ அமைப்பின் வித்தியாசமே தவிர, அவைகளில் அதிசயமான தத்துவமோ சத்யமோ எங்கிருக்கிறது? இந்த தேகத்திற்கு தோற்றமும், அழிவும் இயல்பாகும். ஆகையால் இதைப்பற்றி ஒரு உற்சாகமோ, கவலையோ அடைவது புத்தியின்மையேயாகும். தேகம் மரணத்தை அடைவது சகஜம். ஆகையால் இதைப்பற்றி கவலைப்படுவது மதியீனமாகும். ஞானியின் உடல் இந்த நிலையைத்தான் அடையும். அக்ஞானிக்கோ மறுபடியும் வேறு உடல் உண்டாவது உறுதி. ஆகையால் எவ்விதத்திலும் கவலைப்படுவதற்கு காரணம் கிடையாது. ஆதலால் தேகத்தை மரம், மட்டை, கல் போன்றவற்றைப் போல பாவிப்பதே ஞானிகளின் முறையாகும்.

 

109.ஆத்மாவின் சொரூபம்

தேகம் இப்படியிருக்க, ஆத்மா எப்படி இருக்கின்றது? ஆத்மா ஆத்மாவாகத்தான் இருக்கும். இது ஒரு மாறுதலையும் அடைய முடியாது. தேகத்துடன் சேர்ந்திருப்பதான பாவனை நம் அக்ஞானத்தால்தான் ஏற்படுகிறது. இவ்விரண்டும் சேருவதற்கு எந்தவிதமான நியாயமும் இல்லையென்று மேலே கூறப்பட்டுள்ளது. தேகத்திற்கு ஏற்படும் மாறதல்களால் ஆத்மாவுக்கு பாதிப்பு எதுவும் கிடையாது. சமுத்திரத்தில் எவ்வளவோ அலைகள் அடுத்தடுத்து ஏற்படுகின்றன. இந்தச் சமுத்திரத்தில் அனேகப்பொருட்கள், திரவியங்கள் எங்கெங்கிருந்தோ கொண்டுவரப்பட்டு, சேகரிக்கப்பட்டுப் பிறகு வேறு பிரதேசங்களில் தள்ளப்படுகின்றன. இந்தப் பொருட்களுக்கும் சமுத்திரத்திற்கும் ஏதேனும் சம்பந்தம் உண்டா அல்லது அலைகளால்தான் சமுத்திரத்திற்கு கவலையுண்டா? இந்த அலைகள் போன்ற கொந்தளிப்புத்தானே இந்த ஜீவன்களும். ஆகையால் வஸ்துமயமான பிரபஞ்சத்தில் நியதியைத் தழுவி ஏற்படும் செயல்களாலும், மாறுதல்களாலும் சர்வவியாபியாகிய ஆத்மாவுக்கு கவலையுண்டோ? அது கேவலம் இருத்தல் என்ற ஒரு தன்மையை மட்டும் உடையதாக இருக்கின்றது.

 

இப்பேர்ப்பட்ட ஆத்மாவாக இருக்கும் ஜீவன், உணர்ச்சி-உணர்வோன் என்ற பேத வசத்தால் ஜகத்தாகிய அனுபவத்தில் ஈடுபட்டுவருகிறது. ஆத்மாதான் ஜகத்தை வியாபித்து உணர்ச்சிக்குப் பொருளாய் இருப்பது என்னும் நோக்கம் எவனிடத்தில் திடப்பட்டு வருகிறதோ, அவன் நோக்கத்தில் அப்பொழுது ஜகத் தோற்றம் மறைந்து ஆத்ம திருஷ்டி ஏற்படும்.

 

உண்மையில் உணரப்படுவது-உணர்ச்சி-உணர்வோன் மூன்றும் ஒரே சத்யம்தான். அப்படி இல்லாமலிருந்தால் திருஷ்டியே(உணர்ச்சி) ஏற்பட முடியாது. இந்த மூன்றையும் வெவ்வேறாகக் கருதுவதுதான் பந்தத்திற்குக் காரணம். ஆத்மாவைத் தவிர்த்து வேறொரு சத்தியமுமில்லை. ஆகையால் இதையே எப்பொழுதும் திடமாக பாவனை செய்தல் அவசியம். நான் நானும் அல்ல, வேறொன்றும் இல்லை, தனிமையும் இல்லை, பலவும் இல்லை, அருகிலிருப்பதுமில்லை, தூரத்திலிருப்பதும் இல்லை. நான் பதார்த்தமும் அல்ல, விஷயமுமல்ல, பஞ்ச பூதங்களும் இல்லை, அவைகளைத் தவிர்த்து வேறொன்றுமில்லை என்ற அறியப்படும். இந்த பாவனை ஏற்பட்டு நிலைநிற்குமானால், அதுவே பரமதிருஷ்டியாகும்.

 

இப்படி இல்லாமல், இரண்டு என்னும் பாவனையை ஒழித்து இருப்பதும் சரியான மார்க்கம். மனதை நிர்மலமாக வைத்துக்கொண்டு புலப்படுகிறவைகள் எல்லாம் நான் என்று உணர்ந்து கொள்கின்ற நிலையில் இருப்பது. நானே ஆதித்யன், நானே தேவர்கள், மனிதர்கள், அசுரர்கள், நானே பஞ்சபூதங்கள், சர்வமும் நானே என்ற பாவனையும் பரம திருஷ்டிக்குக் காரணமாகும். இந்த பாவனை இருவிதமாக ஏற்படலாம். அணுவிலும் அணுவாகயிருந்து எல்லாவற்றையும் வியாபித்திருப்பதான பாவனை ஒன்று, எல்லாம் சேர்ந்த மகத்தான 'நான்” என்ற பாவனை இரண்டாவது. இவ்விரண்டு விதமான சத்துவ அகங்காரங்களும் கூட மோட்ச சாதனமாகும். மூன்றாவதுதான் சம்சாரத்திற்கு காரணமாக இருக்கின்ற 'இது நான்”,'அது நான்” என்று சுட்டிக்காட்டுகின்ற தமோகுணம் படைத்த அகங்காரம், ரஜோகுண அகங்காரம், சத்வகுண அகங்காரம் ஆகிய மூன்று அகங்காரங்களையும் ஒழித்த பிறகு எது மீதமிருக்கிறதோ அதையே சார்ந்திருப்பதும் சரியே. எவ்விதம் ஆராய்ச்சி செய்தாலும் கடைசியில் சத்யம் ஒன்றுதான் என்ற ஒரு தீர்மானத்தைத்தான் அடைய வேண்டும். ஆராய்ச்சி செய்யாதவர்கள்தான் இரண்டென்னும் பாவனா தோஷத்தினல் சம்சாரத்தில் சிக்கிக்கொண்டு பல துன்பங்களை அனுபவிக்கிறார்கள். மேற்சொன்ன ஆத்ம தத்துவத்தை அடைவதே மோட்சமாகும். மோட்சம் என்றொரு இடம் இந்த பிரம்மாண்டத்தில் இருப்பதாக எண்ணுவது புத்தியீனமாகும். அவ்வித மோட்சமென்பதுமில்லை, நரகமென்பதுமில்லை

 

இந்த ஆத்மா சர்வவியாபியாக இருப்பதை அனுமானத்தாலோ அல்லது வேறு யுக்திப் பிரமாணங்களாலோ நிரூபிக்கப்படவில்லை. ஆத்மா பிரத்யக்ஷ பிரமாணத்தால் நிரூபிக்கப்பட்டதேயாகும். உதாரணமாக நம் தேகத்தில் ஒரு ஸ்பரிசம் ஏற்படுவதைக் கவனிப்போம். உடனே அந்த உணர்ச்சி ஏற்படுகிறது. இந்த உணர்ச்சியாவது என்ன? இதை ஸ்தூலமென்றோ அல்லது சூட்சுமமென்றோ சொல்லத்தகுமோ? இது ஒரு ஸ்பந்தம் அல்லது அசைவேயாகும். எதனடைய அசைவு? ஆத்மா அல்லது அறிவின் அசைவைத் தவிர வேறல்ல. இதேமாதிரி மற்ற இந்திரியங்களாலும் பூதங்களாலும் ஏற்படும் உணர்ச்சிகள் அறிவின் அசைவேயாகும். இவ்வுணர்ச்சிகளாகிய அசைவுகளுக்கு ஒருபுறம் பதார்த்தம் அல்லது விஷயமும், இன்னொருபுறம் ஆத்மா அல்லது அறிவும் இருக்கின்றன. முதலில் சொல்லப்பட்டதை வாஸ்தவமகக் கருதினோமானால் அது பந்தத்திற்கு காரணமாகின்றது. இரண்டாவதை  அனுசரித்தால் ஞானம் ஏற்படும். ஆகையால் ஆத்மா ஒவ்வொரு கணமும் எங்கும் வியாபித்து நிற்கும் பிரத்யக்ஷ சத்தியமாகும். அணுவிலும் அணுவாகிய காலமாவது தேசமாவது, அதன்  வியாபகமின்றி இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் இருக்க முடியாது.

 

109.ஆத்மாவின் அனுபவம் யாருக்கு ஏற்படும்?

இந்த ஆத்மாவின் அனுபவம் பஞ்சபூதங்களைக் கொண்ட மனதிற்குத்தான் ஏற்பட முடியும். ஜடப்பொருள்களாகிய கல், மண் போன்றவைகளாவது, மரம், செடி. கொடி வர்க்கங்களாவது அல்லது மிருகங்களாவது ஆத்ம அனுபவத்தை அடைய இயலாது. ஏனெனில் இவைகளுக்கெல்லாம் பஞ்ச பூதங்களின் அமைப்பு வேண்டிய அளவு இல்லாததாலும், மேலும் மனன சக்தியின்றி இருப்பதாலும் ஆத்ம உணர்ச்சி எக்காலத்திலும் ஏற்பட முடியாது. மனித தேகத்தில் மாத்திரந்தான் இவ்வாறு உணர்ச்சிகள் சரிவரப் பொருந்தி இருக்கின்றன. ஆகையால் மானிட வர்க்கம் ஒன்றினால்தான் ஆத்ம சத்தியம் உணரப்படும்.

 

இந்த வினோதமான அமைப்பு ஏற்பட்டதன் காரணம் ஆத்ம தத்துவத்தை உணரும் பொருட்டேயாகும். ஆகையால் நம் தேகத்தை இச்சத்தியத்தை உணர்வதன் பொருட்டு உபயோகித்தல் வேண்டுமே தவிர, அதையே போஷித்து அதன் செயல்களில் ஈடுபட்டுக் கொள்வதன் பொருட்டல்ல.

 

ஆத்ம உணர்ச்சியை அடை சர்வத் தியாகியாயிருந்து, மனதை நிர்மூலம் செய்ய வேண்டும். மனம் சஞ்சலமற்று இருந்தால், அதாவது மனனம் செய்யும் தன்மை, முற்றிலும் நீங்கியிருந்தால், அப்பொழுது அது ஆத்மாவாகப் பிரகாசிக்கும். குடத்தில் வைத்த விளக்கைப் போல ஒளிமயமாக இருக்கும். மௌன நிலை என்று சொல்லப்படுவதும் இதுவே. கை கால்களை அசையாமல் வைத்து, வாயை மூடியிருப்பது மௌனமாகாது. சரியான மௌனத்திற்கு இவை தேவையில்லை. ஒன்றிலும் ஈடுபடாமல் ஆத்மத் தியானத்தில் இருப்பதே மௌனமாகும்.

மேற்சொல்லியபடி மனம் அசைவற்று நிற்கும் பொருட்டு, இச்சைகளை எல்லாம் முற்றிலும் ஒழித்து சர்வ தியாகியாக இருத்தல் வேண்டும். மோட்சத்தை அடையும் இச்சையும் இருக்கலாகாது. ஏனெனில் இதுவே மனதின் அசைவிற்குக் காரணமாகிப் பிறகு வெகுப் பிரபலமாகப் பெருகும். இதுவே சர்வ ;தியாகம் எனப்படும்.

இப்படி இச்சையின்றி இருப்பவனின் ஆனந்தத்திற்கும், மன அமைதிக்கும் உலகத்தில் ஈடேது? சந்திரனைக் கோர்த்துக் கழுத்தில் மாலையாகக் கட்டிக்கொண்டாலும் இக்குளிர்ச்சிக்கு ஈடாகுமா? மூன்று லோகத்திற்கு அதிபதியாயினும் இவன் மகிழ்ச்சிக்கு ஈடாகுமா? அல்லது ஒரு அழகான பெண்ணின் ஆலிங்கனம் கூட ஆசையற்ற மனதின் ஆனந்தத்திற்கு இணையாகாது. தேவையென்பது இல்லாதவனுக்குப் பிரபஞ்சத்தில் எதுதான் திருப்தியைக் கொடுக்கும்? அவன் மனம் எப்பொழுதும் ஆத்மாவில் லயமடைந்த வண்ணம் இருக்கும். உலக வியவகாரங்களைச் செய்து வந்தால் என்ன? பார்ப்போருக்கு அவன் விஷய சுகங்களில் மூழ்கிக் கிடப்பது போல் தோன்றினாலும், வாஸ்தவத்தில் அவன் மனம் எப்பொழுதும் ஆத்ம தத்துவத்தை விட்டு நழுவாமலிருக்கும். பரபுருஷன் மீது ஆசைக் கொண்ட ஒரு பெண் பலவித தேக அசௌகரியங்கள், இடையூறுகள், மனோவேதனை போன்றவைகளையெல்லாம் ஒருவித சோகமுமின்றித் தாங்கி வருகிறாள். எப்படியென்றால் ஆசைப் புருஷன் சதா அவள் மனதில் குடிகொண்டு அதைக் கவர்ந்து எல்லா அசௌகரியங்களையும் மதியாவண்ணம் செய்துவிடுகிறான். ஆத்மாவைக் கண்ட ஞானியும் இவ்விதமே உலக வியவகாரங்களை நடத்தி வருவான். ஆகையால் அறிவாளிகளுக்கு ஆத்மதத்துவத்தை அடையும் பொருட்டுச் செய்யவேண்டிய யத்தனங்களுக்கு உதவும் கருவியே தேகம். ஒரு உத்தம பெண் விவாகத்திற்குச் சில காலத்திற்குப் பின் தன் ஆசைநாயகள் சண்டாளனென்ற அறியவந்தால், அந்தக்கணமே ஆசையெல்லாம் வெறுப்பாக மாறி அவனை அதேக்கணம் தியாகம் செய்கிறாள். அதுபோல தேகத்தின் மித்யா சொரூபம் அறியப்பட்டவுடன் அதன் மேலுள்ள பற்றுதல் நீங்கும்.

 

இப்படி இருப்பவர்களே ஜீவன்முக்தர்கள். இவ்வித ஜீவன் முக்தர்கள் அனேகரை நாம் அறிவோம். ஜனகன் ஜீவன்முக்தனாக ராஜ்யபாரம் செலுத்தி வருகிறான். பூர்வகாலத்தில் உன் குலத்திலே உதித்த திலீபனும், மானிடருக்கு ஆதிபுருஷனான மனுவும், மகாசிரேஷ்டரான மாந்தாதாவும் இவ்விதம் இருந்தவர்களேயாவார்கள். அசுரர்களில் பலிசக்கரவர்த்தியும், தானவர்களில் பிரகலாதனும் ஜீவன்முக்தர்களே. இந்திர ஜாலங்களுக்கு அதிபதியாகிய சம்பரன், சம்சாரமாகிய இந்திரஜாலத்தையும் கடந்தவனாக விளங்குகிறான். அசுர குருவாகிய சுக்கிராச்சாரியாரும் அவர் சிஷ்யனாகிய புதனும் சதா ஆகாயத்தில் சஞ்சரித்தவண்ணம் பூமிக்குப் பலனைக் கொடுத்துவரும் ஆத்ம ஞானிகளே. தேவகுருவாகிய பிரகஸ்பதியும், தன் பத்தினியின் நிமித்தம் சண்டையிட்ட போதிலும் ஆத்மஞானியே. சந்திர சூரியர்களும் அப்படியே. பிரபஞ்சத்தின் உற்பத்திக்குக் காரணமாகிய பிரம்மாவானவர், ஓய்வில்லாமல் இப்பிரபஞ்சம் விஸ்தரித்துக் கொண்டிருந்த போதிலும், சலிக்காமல் இதில் ஈடுபட்டுக் கொண்டேயிருக்கிறார். விஷ்ணு, சிவன் இவர்களும் இடைவிடாமல் தங்களுக்குண்டான கர்மங்களைச் செய்தே வருகின்றனர். பிருங்கி என்னும் ரிஷி, ஈசுவர பக்தியால் தன் தேகத்திலுள்ள ரத்தம், மாமிசம் போன்ற எல்லாம் தியாகம் செய்தார். ஆத்ம தத்துவத்தில் பரிபூரணமாக லயப்பட்டனால்தான் இவ்வாறு செய்ய முடிந்தது. மூன்று லோகங்களிலும் சதா சஞ்சாரம் செய்து அவ்விடத்தில் நேரும் விஷயங்களையெல்லாம் கவனித்துவரும் நாரதரும் ஆத்மஞானியாவார். பிருகு, பரத்வாஜர், சுகர், இங்கிருக்கும் விசுவாமித்திரரும் ஜீவன்முக்தர்களேயாவார்கள்.

 

இன்னும் எவ்வளவோ ஆயிரக்கணக்கான ஜீவன்முக்தர்கள் நமக்குத் தெரிந்தும் தெரியாமலும் இருக்கலாம். ஒவ்வொருவரும் வெவ்வேறு விஷயங்களைக் கவனித்துக் கொண்டிருக்கலாம். சிலர் ராஜ்ய விஷயங்களை  கவனிப்பதிலும், வேறு சிலர் சம்சாரத்தை நடத்துவதிலும், சிலர் உலக வியவகாரங்களைக் கவனிப்பதிலும், சிலர் நாட்டில் வாழ்வதிலும், சிலர் காட்டிலும் இப்படிப் பலவிதமாக இருக்கலாம். சிலர் இதர மக்களுக்கு தெரியும்படியும், சிலர் கண்ணுக்குப் புலப்படாமலும் இருக்கலாம்.

 

இவர்கள் அனைவருக்கும் மேலாக ஆத்மா எப்பொழுதும் எல்லாமுமாக இருந்து பிரபஞ்சத்தின் விஸ்தரிப்பைத் தாங்கிய வண்ணம் இருக்கிறது. இதுவே விஷ்ணு என்றும், ஈசுவரன் என்றும் பல பெயர்களால் வழங்குவத, இவ்விஷயங்களில் நாம் ஒரு யுக்தியைக் கவனிக்க வேண்டும்.

 

கல்லாகிய மலத்திலிருந்து தங்கமாகிய திரவியத்தை அடைகிறோம். பாபம் என்ற பயத்தால் உலகம் நீதியை அனுசரிக்கின்றது. மேலும் பொய்யினால் நன்மையோ அல்லது உண்மையோ ஏற்படலாம். சத்யமான ஆத்மாவில் அசத்யமாகிய ஜகத் தோற்றம் ஏற்பட்டுக்கொண்டே இருக்கிறது. அநித்யமாகிய தேகத்தின் மூலமாக நித்யமாகிய ஆத்மாவை அடைகிறோம். சூன்யத்தை தியானம் செய்வதாலும் ஆத்மாவை அடையலாம். அசத்தியமான ஜகத்தில் சத்யமாகிய ஆத்மா வியாபித்திருக்கிறது. பாவ-அபாவங்களின் தன்மை இவ்விதம் இருப்பதை அறிந்துகொள்ள வேண்டும்.

 

110.மோட்சத்திற்கு தகுதியுள்ளவர்கள் யார்?

சர்வமும் ஆத்மாவாக இருப்பதால், எல்லா ஜகத் சமூகங்களுக்கும் முக்தி ஏற்படுவது நிச்சயம். இதுவே நியதி. ஆனால் தாவர இனமாகிய மரம், செடி, கொடிகளுக்கும், ஜங்கமப் பிராணி வர்க்கங்களுக்கும் பிரபஞ்சமென்ற மோகம் கிடையாது. சங்கல்ப வசத்தால் ஏற்படும் சுகதுக்க உணர்ச்சிகளும் கிடையாது. மனம் என்பதும் கிடையாது. ஆகவே இவைகளுக்கு முக்தி என்னும் நிலை பொருந்தாது. மனித இனமொன்றே இந்த முக்திநிலையை அடைவதற்கேற்ற பிறப்பாகும். ஒவ்வொரு மனிதனும் ஒரு காலத்தில் முக்தியை அடைந்தே தீரவேண்டும். ஆனால் பிரயத்தனத்தால் விவேகத்தையும், யுக்தியையும் அடைந்து ஆராய்ச்சி செய்துவந்தால் வாழ்வை இன்பத்துடன் நடத்தி முக்தியை சீக்கிரமே அடையலாம்.

 

வசிஷ்டர் இப்படிச் சொல்லிய பிறகு, ராமனுடைய குணாதிசயங்களை அறிந்தவராய், ஜீவன் முக்தனாவதற்கு அவன் தகுதியுடையவன் என்றும், ஆகையால் சம்சாரத்தைவிட்டு ஒதுங்கி நிற்கத் தேவையில்லை என்றும் சொன்னார். சம்சாரத்தைப் பாம்பாக அறிவது சரியே, ஆனால் அதை அப்படியறிந்த பிறகு பாம்புக்குக் கருடனாக இருந்து அத்துடன் பயமின்றி விளையாடலாம். அக்ஞானி சம்சாரத்தில் ஈடுபட்டுக் கொள்கிறான். ஞானியோ சம்சாரத்தில் விளையாடுகிறான்.

 

வசிஷ்: ஆகவே நாம் அறிந்ததாவது இந்த ஜகத்தாகிய தோற்றம் சித்தின் அசைவினால் ஏற்பட்ட அசத்தியமான ஒன்றாகும். ஜலத்தில் ஒரு சிறிய அலை கிளம்பியதும் அதைத் தொடர்ந்து பல அலைகள் உண்டாகின்றன. சூரியன் உதயமானதும் அதன் கிரணங்கள் உலகமெங்கும் பரவி இருட்டைப் போக்கடித்துப் பிரகாசத்தைக் கொடுக்கின்றன. அதேமாதிரி, சித்தாகிய சூரியன்  இயங்கினதும் உலகமாகிய தோற்றத்தைப் புலப்படுத்துகிறது.

 

ராமன்: சித்தின் அசைவுதான் ஜகத் என்பது சரியே. ஆனால் இதை அறிவதில் லாபமென்ன? பிறகு இதை எப்படி அடக்குவது? இவைகளை எனக்கு விளக்கும்படி வேண்டிக்கொள்கிறேன்.

வசிஷ்: பனிக்கட்டியும் அதன் வௌ;ளை நிறமும் வெவ்வேறாகக் கருதப்படினும் அவை ஒன்றைவிட்டு ஒன்ற தனியாக நிற்காது. எள்ளும் எண்ணெயும் அல்லது பூவும்-வாசனையும் அதேமாதிரிதான். இவ்விதமே சித்தும், அதன் அசைவும் இருக்கிறது. ஒன்று நசித்தால் மற்றது கூடவே நசிக்கும். பிறகு இதை அடக்கும் மார்க்கங்கள் இரண்டு, அதாவது மேற்சொன்ன இரண்டு அம்சங்களைத் தழுவி, ஒன்று சித்த விருத்திகளைத் தடைசெய்யும் யோக மார்க்கம், மற்றொன்று சித்தத்தின் நாசத்தையே தழுவிய ஞானமார்க்கம்.

 

ராமன்: பிராண அபான வாயுக்களைத் தடை செய்து மனதை அடக்கும்படியான யோக மார்க்கத்தைப் பற்றி எனக்கு விளக்குங்கள்.

வசிஷ்:  நமது தேகம் அனேக நாடிகளால் வியாபிக்கப்பட்டு இவைகளின் அசைவால் தேகத்தில் விசித்திரமான கிரியைகள் நடைபெறுகின்றன. இந்த நாடிகள் எல்லாவற்றின் அசைவிற்கும் ஒரே பிராணன்தான காரணம். அபான, வியான, உதான, சமானமென்று சொல்லப்படும் இதர அசைவுகள் கற்பனைகளே. ஒவ்வொரு தேகபாகத்தை, செயல்பாட்டை ஒட்டி ஒரே பிராணனுக்கு வேறுபெயர்கள் கொடுக்கப்பட்டன. காலத்தை அனுசரித்து மலர்கள் எப்படி மலர்கின்றனவோ அதேமாதிரி இரண்டு என்ற பாவம் ஏற்பட்ட கணமே சித்தம் விஸ்தரிக்க ஆரம்பிக்கின்றது. இதனால் சங்கல்பங்கள் அலைகள்போல் அடுத்தடுத்து உதிக்கின்றன. ஆகவே அசைவு அல்லது பிராணன்தான் மனம், அசைவு குறைந்தால் மனம் சாந்தி அடைகிறது. மனம் விஸ்தரித்தால் சம்சாரம் வலுக்கிறது. எப்படியென்றால் சூரியன் உதயமானதும் மக்கள் பிரவிருத்தியில் ஈடுபடுவது போல இது இருக்கிறது.

 

111.பிராணாயாமம் செய்யும் முறை

இந்த மனதினுடைய அசைவை தடைசெய்யும் யோகமார்க்கம் பலவிதம். ஆனால் இதைப் பிரயாசமின்றிச் செய்வதே முக்கியம். பிராணனென்பது அசைவாகுமேத் தவிர வாயுவல்ல. ஆகையால் வாயுவை அடக்கி தேகத்தை துன்பப்படுத்துவதில் லாபமில்லை. அசைவை அடக்க ரேசகம், கும்பகம், பூரகம் என்பவைகளில் ஏதாவதொன்றை அனுசரித்து மனதை ஒருமுகப்படுத்துவதே பிராணாயாமம் எனப்படும். மனோவிருத்திகளை அடக்கி ஒரே விஷயத்தில் மனதை நிறுத்தி அப்யசிப்பதே யோகமெனப்படும். இவைகளைத் தவிர வேறு அப்யாசங்களும் உண்டு. அதாவது நாசி நுனியிலோ அல்லது 12 அங்குலத்திற்கு அப்பாலோ அல்லது புருவ மத்தியிலோ பார்வையை நிறுத்தி, மனதையும் அப்பார்வையிலே செலுத்துவது. எவ்வித அப்யாசமாயினும் மனதை வசப்படுத்துவதில் கண்ணாயிருக்க வேண்டும்.

 

112.இருதயமென்பது எது?

ராமன்: பூத வர்க்கங்களின் இருதயத்தில் ஆத்மா பிரகாசிப்பதாக சொல்லப்படுகிறது. இந்த இருதயமாவது எது?

வசிஷ்: இது இருவகைப்படும். முதலாவது மக்களால் சாதாரணமாகச் சுட்டிக் காட்டப்படும் மாமிச பிண்டம். இரண்டாவது விவேகிகளால் சொல்லப்படுகின்ற பதார்த்தங்களின் தத்துவம் அல்லது சொரூபந்தான்.

113.ஞானமார்க்கம்

ராமன்: யோக மார்க்கத்தை அறிந்து கொண்டேன். இனி, ஞான மார்க்கத்தைப் பற்றி சொல்லுங்கள்.

வசிஷ்: ஆதியும், அந்தமும் இல்லாத ஆத்மாவொன்றுதான் சத்தியம். இதுவே பிரபஞ்சமுழுவதும் வியாபித்தும், ஆதரித்தும் வருகிறது என்ற நிச்சயம் மனதில் ஏற்பட்டு, அதை எப்பொழுதும் சாதகம் செய்து வருவதே ஞானமார்க்கமாகும். எக்காரியத்தைச் செய்யும் முன்னும், அல்லது எந்த எண்ணம் மனதில் உதித்தபோதும், அந்தக்கணமே அது எதற்காக, எவ்விதம், யார் பொருட்டுச் செய்யப்படுவது என்ற விசாரணையைச் செய்து, இவைகளுக்கெல்லாம் சாட்சியாய் நிற்கும் அறிவின் உணர்ச்சிகளே என்பதை உணர்ந்து வருவதே ஞான சாதனமாகும்.  ஆகையால் இந்தச் சாதனம் சும்மாயிருக்கும்போது மாத்திரம் செய்யப்படுகின்ற அப்பியாசமல்ல, எப்பொழுதும் செய்யப்பட வேண்டியதாகும். எதைச் செய்த போதிலும் விசாரணை செய்த பின்னரே, காரியத்தைத் தொடர வேண்டும். இப்படிப் பயின்று வந்தால், நாளடைவில் மனம் ஆத்மாவை நோக்கியே செல்லும். இதனால் காரியங்களுக்கு ஏதாவது பாதிப்பு ஏற்படலாம் என்ற பயமே வேண்டியதில்லை. காரியம் இன்னும் நன்றாக நடைபெறுவதோடுகூட, அதனால் ஏற்படும் பலன்களில் பற்றுதலும் குறைந்துவிடும்.

 

ஞானிகளும், ஜீவன்முக்தர்களும் சதா இவ்வாராய்ச்சியைச் செய்துகொண்டே இருப்பார்கள். ஏனெனில் அப்படிச் செய்வதாலேதான் மனம் மறுபடியும் உலக வியவகாரங்களுக்கு நழுவாமலிருக்கும். சதா ஆராய்ச்சி செய்வதே ஞானத்திற்கு ஊன்றுகோலாகும்.

 

கேவலம் ஆராய்ச்சி செய்வதாலேயே ஞானமடையலாம் என்பதற்கு இன்னொரு திருஷ்டாந்தமும் உண்டு. அதை இப்பொழுது சொல்கிறேன்.

 

விந்தியமலைச் சார்பில் ஒரு காலத்தில் வசித்து வந்த வீதஹவ்யன் என்ற முனிவர், சாஸ்திரங்களைப் படித்தும், கர்மானுஷ்டாங்களைச் செய்தும், வெகு காலம் ஞானம் உதயமாகாததைக் கண்டு மேலும் இவைகளைக் குறித்து ஆராய்ச்சி செய்யலானார். இதன் முடிவாகக் கர்மங்களுக்கு ஓய்வில்லை என்றும் ஞானத்தை அடைய ஆராய்ச்சியால்தான் முடியும் என்றும் தீர்மானித்து, அந்த மார்க்கத்தையே கடைப்பிடித்துச் சில காலத்தில் பலனையும் கண்டார்.

 

இந்தப் பக்குவமான நிலையில் ஒரு நாள், நிர்விகல்ப சமாதியை அடைய எண்ணி, பர்ணசாலையில் உட்புகுந்து, பத்மாசனத்தில் அமர்ந்து, கண்களை மூடிக் கொஞ்சநேரம் மனதை அடக்கிப் பிறகு, பின்வருமாறு ஆலோசிக்கலானார்.

 

கர்மங்களெல்லாம் இந்திரியங்களால் செய்யப்படுகின்றன. இவ்விந்திரியங்களோ ஜடப்பொருட்களாக இருப்பதால் இவைகளால் தன்னிச்சையாக யாதொன்றும் செய்ய முடியாது. வெளி வஸ்துக்களுக்கும் இவைகளுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? ஒரு பொருளைக் கண்களால் பார்க்கும்பொழுது, கண் அனுபவிப்பது ஒன்றுமில்லை. கண் கண்ணாகவும் பதார்த்தம் பதார்த்தமாகவுமே இருக்கின்றன. இவ்விரண்டையும் பிணைத்த சம்பந்தம், பார்வையால் ஏற்படும் அனுபவம் ஆகியவைகளுக்கு சாட்சியாய் எது நிற்கிறதோ அதனுடைய உதவியால்தான் கர்மங்கள் நடைபெறுகின்றன. ஆகையால் பந்தம் இந்திரியங்களால் ஏற்பட முடியாது.

 

114.பந்தம் மனதாலும் ஏற்படுவதில்லை

பிறகு மனதைப் பற்றிக் கவனித்தால், இது குரங்கைப் போல சதா சஞ்சலத்திலேயே கண்ணாயிருக்கிறது. இதற்கேற்ப பஞ்ச இந்திரியங்களின் சகவாசமும் ஏற்பட்டுள்ளது. அவைகளை ஒட்டிப் பதார்த்தங்கள்மேல் இச்சை வைத்து, அதனால் வருத்தத்தைத் தேடிக்கொள்கிறது. பிச்சைக்காரன் வீடுவீடாகப் போய்க் கெஞ்சுவதுபோல். சுகத்தை அடைவதாக எண்ணி ஒவ்வொரு பதார்த்தமாகப் பார்த்துவருகிறது. கடைசியில் அடைவது என்னமோ துக்கம் மட்டும்தான். ஜட பதார்த்தங்களோடு கூடி இருப்பதும் ஜடம்தானே! ஆனால் மனம் தானே எல்லாம் செய்வதாகவும், அடைவதாகவும் நினைத்துக் கொள்கிறது. ஜடத்தன்மையை உடையவற்றிற்கு செயலும், போகமும் ஏது? ஜடப்பொருட்கள் அநித்தியம், ஆகவே அவைகள் அசத்தியம். ஒருகணம் தோன்றி மறுகணமே அழகின்றவைகளுக்கு இருத்தல் என்ற தன்மை ஏது? ஆகையால் இவைகளெல்லாம் தோற்றங்களேயாகும், இல்லாதவைகளேயாகும். இந்த மனமும் அதேமாதிரி இல்லாததே. இல்லாதது கர்த்தாவாகவும், போக்தாவாகவும் எப்படி இருக்கமுடியும்? இத்தன்மைகள் சர்வ வியாபியாகயிருக்கும் சித்துக்கே உரியாதாகும். சித்திற்கும் மனதிற்கும் உறவு இருக்கமுடியாது. ஏனெனில் சமஜாதி அல்லது சமநிலைமையிலிருப்பவர்களுக்குத்தான் உறவும், பகையும் ஏற்படும். சூட்சுமமாயிருக்கும் சித்துக்கும் ஜடமாகிய மனதிற்கும் இந்த சம்பந்தங்களே இருக்காது. கண் ஒருபொருளைப் பார்க்கும்பொழுது அவ்விரண்டிற்கும் என்ன சம்பந்தம்? மூக்குக்கும் மலரின் வாசனைக்கும் என்ன சம்பந்தம்? அதேமாதிரி ஜடப்பொருட்களையே பின்பற்றும் மனதிற்கும் சூட்சுமமான சித்துக்கும் யாதொரு சம்பந்தமும் இருக்க முடியாது. அகங்காரமாகிய மோகத்தால்தான் மனம் தன்னைச் சித்தாகப் பாவித்துக் கொள்கிறது. அது சித்தாக இருந்தால், அது எல்லாமுமாக இருக்க வேண்டும். நான், நீயென்ற வித்தியாசங்களை உணரக்கூடாது. உற்பத்தி, நாசம் என்றவைகளுக்கும் உட்படக்கூடாது. ஆகையால் மனதை ஜடமாகப் பாவித்தால் அதற்குக் கர்த்தா, போக்தா என்பது கிடையாது. அப்படியின்றி ஜடபாவனைகளை விட்டு ஆத்மாவை அடைந்தால், அப்பொழுதும் அதற்குக் கர்த்தா, போக்தா என்ற தன்மைகள் பொருந்தாது. ஏனெனில் அப்பொழுது அதுவே எல்லாமுமாகவும் ஒன்றாகவும் இருக்கின்றது. ஒன்று என்பதில் கர்த்தா-காரியம் என்ற இரட்டை பாவம் எப்படிப் பொருந்தும்? ஆகவே இவைகள் ஜடமாகிய வஸ்துக்களிலாவது அல்லது ஆத்மாவாகிய சத்தியத்திலாவது பொருந்தாது. இரண்டு என்ற பாவனையால் ஏற்படும் தோற்றங்களே ஜடப்பொருட்களாகும்.

 

இவ்வாறு தீர்க்க ஆலோசனையில் வெகுகாலம் இருந்த பிறகு வீதஹவ்யனுக்கு  பரிபூரண ஞானம் ஏற்பட்டது. இந்த நிலையில் உறுதியாக இருந்து கொண்டு தன் இந்திரியங்களையும், மனதையும் நோக்கி தனக்குத்தானே பின்வருமாறு சொல்லிக்கொண்டான்.

 

“உங்களை நான் இப்பொழுது நன்கு அறிந்து கொண்டேன். இவ்வளவு காலம் உங்களால் நான் ஏமாற்றப்பட்டேன். இப்பொழுது எனக்கு அறிவு ஏற்பட்டது. விபரிதமான புத்தி இவ்வளவு காலம் என்னிடத்து நிலைநின்ற காரணம் உங்களை ஆத்மாவென்று நினைத்ததே. வாஸ்தவத்தில் நீங்கள் இல்லாதவர்கள், ஆகவே எப்படி ஆத்மாவாக இருக்கமுடியும்? ஆகையால் நீங்கள் போகலாம். உங்கள் சகவாசம் போதும். நீங்கள் நாசமானால் எல்லோருக்கும் நலம், உங்களுக்கும் நலம். ஏனெனில் உங்களுடைய இல்லாமைதான் ஆத்மாவின் சொரூபம். ஆகையால் உங்களுக்கு மோட்சகதி ஏற்படும்.”

 

இதற்குப்பிறகு வெகுகாலம் மௌனமாய் சமாதியிலிருந்தான். வெளியுலகில் எவ்வளவோ நடந்தும், பல சப்தங்கள், மக்களின் போக்குவரத்து. நீர்ப்பிரவாகம், பூகம்பம் இன்னும் பலவித இடையூறுகள் ஏற்பட்டும் சமாதி கலையாமல் அமர்ந்திருந்தான். பிறகு ஒருநாள் சமாதியிலிருந்து விழித்துச் சுற்றிப் பார்த்தான். தன்னுடல் முழுதும் மண்புற்றால் மூடப்பட்டிருந்தது. ஆனால் பிராண ஸ்பந்தம் லேசாக உடலில் இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. பிறகு உள்ளும் புறமும் இயங்கிய பிராண ஸ்பந்தமாகிய தோற்றங்கள் சில புலப்பட்டன. இதைத் தொடர்ந்து தன்னுடைய பூர்வ ஜன்மங்களின் போக்கை அறியும் பொருட்டுக் கண்ணை மூடி நினைத்துப் பார்க்கையில், தான் கைலாசத்தில் சிவபக்த முனியாக அனேக காலம் கழித்ததாகவும், இந்திரப் பதவியை சிலகாலம் வகித்ததாகவும், வித்யாதரனாக இருந்ததாகவும் உணர்ந்தான்.

 

115.கால-தேசக் கிரமங்கள் மனதில் அடங்கியவை

ராமன்: நீங்கள் சொல்வது கால-தேசக் கிரமங்களுக்கு விரோதமாக இருக்கின்றதே! அனேக காலத்து அனுபவங்களும், பல தேச அனுபவங்களும் சிறிது நேரத்தில் ஒன்றன்பின் ஒன்றாகத் தோன்றுவது எப்படிப் பொருந்தும்?

வசிஷ்: காலம், தேசம் இரண்டும் நம்முடைய உணர்ச்சிகள். தன்னுடைய தற்காலத்துத் தன்மையாகவே கால தேசங்களை மனம் உணருகின்றது. இவையிரண்டும் மனோமாத்திர உணர்ச்சிகள். மனதை விட்டுத் தனிப்பிரமாணங்களல்ல. மனதின் அசைவு எப்பொழுதும் ஒரேமாதிரி இருப்பதில்லை. ஒரு சமயத்தில் வெகு நிதானமாகவும் மற்றச் சமயங்களில் வெகு துரிதமாகவும், ஒருகணம் வெகு சிறிய பிரதேசத்தில் அடங்கியபடியும், வேறுகணம் பூமி முழுவதையும் அடக்கியபடியும், இப்படித் தன் இஷ்டப்படியெல்லாம் காலத்தையும் தேசத்தையும் அனுபவித்து வருகிறது. ஆகையால் மனதின் வேகத்தைத் தழுவித்தான் காலம் ஒவ்வொரு கணமும் நிர்ணயிக்கப்படுகிறது.

 

வீதஹவ்யனின் மனத்தோற்றங்களைக் கவனிக்க, பூர்வ ஜன்மங்களில் இச்சைகளாகப் பாவிக்கப்பட்ட இந்திரப் பதவி, சிவபக்தனான முனி ஆகிய எல்லாம் அனேக ஆயிர வருடங்களில் நடைபெறும் பாவனைகளாக இருந்தன. தற்சமயமிருக்கும் மனோ நிலையில் இவைகள் வெகு சீக்கிரம் நடைபெறும் தோற்றங்களாகக் காணப்பட்டன. மேலும் தேகத்தை அனுசரித்து நேரும் அனுபவங்களுக்குக் காலப் பிரமாணம் வேறு. அப்படியின்றி அனுபவங்கள் மனோ மாத்திரமாக இருப்பின், அவை வெகு சொற்ப காலத்தில் ஏற்படும். மேலும் ஆயிர வருடத்திய அனுபவங்களுக்கு அவைகள் நடைபெறும்பொழுது அவ்வளவு காலம் வேண்டியிருப்பினும், தற்சமயம் இவைகளை மனதில் சிந்திக்கும்பொழுது, மிகச்சிறிய காலத்தில் பூரணமாகக் காணலாம்.

 

ராமன்: வீதஹவ்யன் ஜீவன்முக்தனாக இருந்தும் பந்தம், மோட்சம் என்ற நோக்கங்களை அடைந்ததேன்?

வசிஷ்: ராமா! உனக்குத் திரும்பத் திரும்ப இந்த சந்தேகம் ஏற்படுவதேன்? வீதஹவ்யனின் சிதாகாசத்தில் இந்த பாவங்கள் ஏது? உன்னுடைய சிதாகாசத்தில் கூட அவை ஏற்பட முடியாதே! ஏனென்றால் அவைகள் அஸத் ரூபம். ஜகத் முழுதும் சித்மயமாக இருக்கும்போது சித்தால் வேறொன்றை எவ்வாறு உணரமுடியும்? ஆனால் ஜகத் நோக்கம் ஏற்படும்போது, அதாவது சித்தானது மனம் என்கின்ற நிலைக்கு இறங்கியதும், ஜீவன்முக்தன் தனக்கு புலப்படுபவைகளைக் காட்சிகளாகவே உணருகின்றான். மற்றவர்களுக்கு இவைகள் உண்மையாகத் தோன்றிகிறது.

 

வீதஹவ்யன் தன் தேக நிலையைக் கண்டதும் மறுபடியும் ஏன் இந்த உடலை அடைய எண்ணினான். அடுத்த கணம் தனக்குத் தேகம் இருந்தாலும், இல்லாமல் போனாலும் எல்லாம் ஒன்றே என்ற எண்ணிக் கொண்டான். ஆகையால் இதை நாசம் செய்யும் பிரயத்தனம்தான் ஏன்? என்ற முடிவையடைந்து தேகத்தை மீண்டும் அடைய முயற்சி செய்தான். இதன் பொருட்டுச் சூரியனையும், பிங்களனையும் ஆசிரயித்து, தேகத்தினுள்ளே புகுந்து அதை இயங்கச் செய்தான்.

 

இப்படிச் சிலகாலம் சென்ற பிறகு, விதேகமுக்தியை அடையும் எண்ணம் உதித்தது. உடனே ஆசனத்தில் அமர்ந்து கர்மேந்திரியங்களையும், ஞானேந்திரியங்களையும், அவைகளைச் சேர்ந்த பூதங்களில் லயம் செய்த பிறகு மனதை நிர்மலமாகச் செய்து கொண்டான். இந்த நிலையில் மனம் அசைவற்று இருக்கும். இப்படி ஸ்படிகம் போலுள்ள மனதில் ஒரு பிரகாசம் ஏற்பட்டது. அதை அவன் கவனிக்கவில்லை. பிறகு அந்தகாரமாகிய இருள் தோன்றிற்று, அதையும் அவன் கவனிக்கவில்லை. அதன் பிறகு மனம் கேவலம் இருத்தலென்ற தன்மையை அடைந்தவாறே பரம ஆகாசத்தில் கலந்தது. வீதஹவ்யன் பரமாத்மாவாக ஆனான். அவன் தேகம் நாளடைவில் மண்ணுடன் கலந்தது.

 

116.ஞானம் சுயமுயற்சியால்தான் அடையப்படும்

இந்தக் கதையை அடிக்கடி ஆராய்ச்சி செய்து வந்தால், அனேக தத்துவங்கள் வெளிப்படும். இங்கே சொல்லப்பட்டவைகளும், இனி சொல்லப் போவதும் எல்லாம் என்னுடைய சொந்த அனுபவத்தால் அறியப்பட்டவைகள். மேலும் வெகு காலம் ஜீவித்து இந்த நீண்ட ஆயுள் காலத்தில் அடிக்கடி ஆராய்ச்சி செய்து சாரமாய்க் கண்டவைகளுமாகும். ஆகையால் இவைகளை மனதில் வாங்கிக் கொண்டு நீயும் அடிக்கடி ஆராய்ச்சி செய்து வருவாயாகில் ஜீவன் முக்தனாவதில் சந்தேகமில்லை. ஆனால் நான் சொல்வதிலேயே உனக்கு ஞானம் ஏற்படாது. உன் முயற்சியும் ஆராய்ச்சியுந்தான் பிரதானமாகக் கொண்டு அடைய வேண்டும்.

 

வீதஹவ்யன் தன்னுடைய சொந்த முயற்சியாலும் ஆத்ம விசாரணை செய்து வந்ததாலுமே பரமாத்மாவாக ஆயினான். நீயும் அவ்விதம் சோகம், பயம், கவலைகளின்றி ஆராய்ச்சி செய்தவண்ணம் கர்மங்களைச் செய்து வருவாயாக.

 

117.சித்திகளும், அவைகளின் அளவும்

ராமன்: ஜீவன் முக்தர்களாய் இருப்பவர்களுக்கு ஆகாயத்தில் சஞ்சரிப்பதும் போன்ற  சித்திகள் ஏற்படுவதுண்டா?

வசிஷ்: நீ சொல்லும் சித்திகளெல்லாம் பதார்த்தங்களுக்கு இயற்கையால் எற்பட்ட தன்மைகளையும் சக்திகளை தழுவியும் அடையப்படும். இத்தன்மைகளையும், சக்திகளையும் மீறியோ அல்லது விரோதித்தோ யாதொரு சித்தியும் அடையப்பட முடியாது. எவ்வித சித்தியும் இந்தக் கட்டுப்பாடுகளுக்கு அடங்கியே இருத்தல் வேண்டும். அபூர்வப் பிரயத்தனத்தால் அடையப்படும் சித்திகள், வஸ்து, காலம், கிரியைகளைத் தழுவியே இருக்கவேண்டும். நியதிக்கு விரோதமாக பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவனாலும் யாதொன்றும் செய்யத்தகாது. உதாரணமாக விஷம், மது இவ்விரண்டும் அதற்கேற்ற பலனைத்தான் கொடுக்கும். ஏனெனில் அவ்வஸ்துக்களின் தன்மை அவ்விதம். அதேமாதிரி காலம், கிரியை, மந்திரம் இவைகளும் தங்களின் தன்மைக்கேற்ற பலன்களைத்தான் கொடுக்கும். இவ்வஸ்துக்களின் சக்திகளைத் தவிர்த்து வேறு சித்திகளை அடைவது முடியாத காரியம்.

 

ஆனால் ஜீவன் முக்தர்களாக இருப்பவர்களுக்கு இவ்வித சித்திகளை அடையும் நோக்கமும், ஆசையும் கிடையாது. வஸ்துக்களின் மேல் சிந்தையும், ஆசையும் சென்றால் ஜீவனுக்கு முக்தி ஏது? எல்லாவற்றிற்கும் மேலான ஆத்ம தத்துவத்தில் தங்கள் நோக்கத்தைச் செலுத்தியவர்கள் இந்தக் கேவல சித்திகளைக் குறித்து ஒரு பொழுதும் சிந்திக்கமாட்டார்கள். தேவை என்பதையே அறியாத நித்யதிருப்தர்களுக்கு சித்திகளைக் குறித்த எண்ணம் எவ்விதம் ஏற்படும்?

 

118.வாசனைகளைக் கடந்தவர்களுக்கு எவ்விதத் தீங்கும் நேராது

ராமன்: வீதஹவ்யனுடைய தேகம் வெகுகாலம் பராமரிக்கப்படாமலும், கவனிக்கப்படாமலும் இருந்தும் எவ்விதம் துஷ்ட ஜந்துக்களாலாவது, பஞ்ச பூதங்களாலாவது நாசமடையாமல் இருந்தது?

வசிஷ்: எவர்களிடத்து வாசனை என்பது முற்றிலும் ஒழிந்து பிரம்மஞானம் ஒன்றே புலப்படுகின்றதோ, அவர்களிடத்து பஞ்சபூதங்களாவது, ஜீவ ஜந்துக்களாலாவது எந்த பாதிப்பும் தீங்கும் நேராது. ஆகையால் இந்த மகாபுருஷர்கள் வெகுகாலம் தங்கள் தேகத்திற்கு யாதொரு தீங்கும் நேராமல் சமாதியில் காலத்தைக் கழிக்கிறார்கள். இதன் தத்துவம் என்னவென்றால் மனம் எதில் இச்சைக்கொள்கிறதோ அதுவாகவே மாறி நிற்கும். ஒரு வஸ்துவைக் கண்டதும் அந்த வஸ்துவாகவே மாறுகின்றது. நண்பனைக் கண்டால் நட்பு பாவமும், விரோதியைக் கண்டால் விரோத பாவமும் தோன்றுகின்றது. இது மனதினுடைய தன்மையாகும். ஆகையால் மனனம் செய்யுமிடத்தில்தான் இதர மனங்களும் வேறுபாட்டை அடைகின்றன. உதாரணமாக அதிகாரியின் உத்தரவைக் கொண்டு வேலைக்காரன் பாதையிலிருக்கின்ற மரங்களை வெட்டுகிறான். அந்த வழியாகச் செல்லும் வழிப்போக்கர்கள் மரங்களை வெட்டுவதில் ஈடுபடுவார்களா? அதேமாதிரி மனம் என்கின்ற இயக்கமில்லாத மகான்களிடத்து இதரர்கள் மனவேறுபாடு அடைய மாட்டார்கள். காட்டு மிருகங்கள்கூட அவர்களுக்கு ஒரு தீங்கும் செய்யாது.

 

இன்னொரு யுக்தியும் உண்டு. அதாவது தேகத்தில் வாயுவால் ஏற்படும் தேக அசைவும், ஸ்பந்த சக்தியாகிய மனதின் அசைவும் ஆகிய இருவித அசைவுகள் உண்டு. இவ்விரண்டும் நிரோதம் செய்யப்பட்டால் தேகம் மேருமலையைப் போல அவ்வளவு ஸ்திரமாகிவிடும். இந்த சித் இருத்தல் என்ற தன்மையுடன் கூடியே இருத்தல் வேண்டும். ஸ்பந்தமற்ற நிலையில் யாதொன்றாலும் தேகத்திற்குத் தீங்கு நேரிடாது. இதை ஆசிரயித்துத்தான் யோகிகள் வெகுகாலம் ஜீவித்திருக்கிறார்கள்.

 

119.மனதின் நாசம்

ராமன்: மனது நாசமடைந்த பிறகு சமநோக்கமென்பது எதற்கு இணையாகும்? மனம் பிரம்மத்தில் லயமடைந்துவிட்டால் சம நோக்கமாகிய குணம் பரிணமிக்கக்கூடும்?

வசிஷ்: மனம் அல்லது சித்தத்தின் நாசம் இருவகைப்படும். அவைகள் ஒன்று சொரூப நாசம், மற்றொன்று அரூப நாசமாகும். அதாவது சொரூபத்தைக் கூடியதும், சொரூபமற்றதுமாகும். முதலில் சொல்லியது ஜீவன்முக்த நிலையை குறிக்கும். மற்றொன்று விதேகமுக்த நிலையை குறிக்கும். சொரூபம் கூடிய நிலையில் சித்தம் நாசமடைந்தாலும் சித் இருத்தல் என்ற தன்மையுடன் கூடியே இருத்தல் வேண்டும். இதுதான் சமகுணத்தை அடைந்ததாகக் கருதப்படும்.

 

ராமன்: மனம் நாசமடைந்தது என்று சொல்லும்போது

1.   யாருடைய மனம் நஷ்டமாகிறது,

2.   நாசமடைந்த மனம் எவ்வாறு இருக்கும்,

3.   அதனுடைய நாசம் எவ்விதமானது,

4.   நாசத்தினுடைய இருத்தல் எப்படிப்பட்டது?

வசிஷ்:  நீ கேட்ட முறைப்படி பதில் சொல்கிறேன், கவனித்துக் கேள். எந்த தீரனுடைய மனம் சுகமோ, துக்கமோ ஏற்பட்ட நிலைகளில் வேறுபாடின்றி கவலையற்று மலைபோல் ஸ்திரமாக இருக்கிறாதோ அத்தகையவனுடைய மனம் நாசமடைந்ததாக கருதப்படும். இது நான், அது நானல்ல என்கின்ற பாவனைகள் யார் மனதில் உதிப்பதில்லையோ அவன் மனம் நாசமடைந்ததாகும். எந்த தீரன் ஆபத்துக்காலத்தில் சஞ்சலமின்றியும், சந்தோஷம் உண்டாகும் இடத்தில் உற்சாகமின்றியும், மதந்தருமிடத்தில் மந்த புத்தியின்றியும், எப்பொழுதும் சமகுணத்துடன் பிரகாசிக்கிறானோ அவன் மனம் நாசமடைந்ததாகும். இப்படி நாசமடைந்த மனதை உடையவனே ஜீவன்முக்தன் எனப்படுவான். மனதின் நாசமே சத்தின் உதயமாகும். சத்தின் இருத்தல்தான் மனதின் நாசத்திற்கு அறிகுறியாகும். ஜனன-மரணத்திற்குக் காரணமான வாசனை முற்றிலும் நாசமடைந்து பரிமளிக்கும் ஜீவன்முக்தனுடைய மனம் இருத்தலென்ற தன்மையில்தான் தோற்றமளிக்கிறது. இதுவே சத்வம் எனப்படும்.

 

நாசமடைந்ததென்று சொல்லப்பட்ட ஜீவன்முக்தனின் மனம் எப்பொழுதும் எல்லாவற்றிலும் சமநோக்கமுடையதாக இருக்கும். குணவேற்றமைகளால் பாதிக்கப்படாமல் எப்பொழுதும் அமைதியாகவிருக்கும். இதுவே சொரூப நாசமாகும். சொரூபமற்ற மனோநாசமானது விதேகமுக்தி ஸ்திதியில் ஏற்படுவதாகும். இந்த ஸ்திதியை, குணமுடையதென்றோ அல்லது குணமற்றதென்றோ, தேஜஸென்றோ, ஸத்தாகவோ அல்லது அஸத்தாகவோ போன்ற எவ்விதமும் கருதப்படாதபடி, ஆனால் பரம சூட்சுமமாய் எல்லாவற்றையும் தன்னுள் அடக்கிக் கொள்ளும்படியான மகத்தான சத்தியமாக இருப்பதாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.

 

ராமன்: இந்தப் பரம ஆகாச கோசத்தில், பிரம்மாண்டமானதும், திடமானதுமான பிரபஞ்சமும் அதனுள் அடங்கிய சகல வஸ்துக்கள், தாவர-ஜங்கமப் பிராணிகள், மனிதர், அசுரர், தேவர் ஆகிய எல்லாம் எதைக் காரணமாகக் கொண்டு உற்பத்தியாயின? அந்த பீஜத்திற்கு எது காரணம்? இவைகளைப்பற்றி எனக்கு விவரமாக சொல்லும்படி வேண்டிக் கொள்ளுகிறேன். ஞானம் அடைவதற்குச் சாரமாக எது இருக்கின்றதோ அதையும் விளக்க வேண்டுகிறேன்.

வசிஷ்: எல்லா சுக-துக்கங்களுக்கும் முதல் காரணம் சரீரமாகும். செடி, கொடிகளின் மலர்ச்சிக்கும் வளர்ச்சிக்கும் வசந்தகாலம் எப்படிக் காரணமாகின்றதோ, அதேமாதிரி இந்தத் தேகமும் சித்தின் பாவ-அபாவத் தன்மையால் ஏற்படும் சுக-துக்கங்களின் விஸ்தரிப்புக்குக் காரணமாகின்றது. இந்தச் சித்தின் பாவனைகள், சொப்பனம் ஏற்படுவது போலும், சங்கல்பத்தில் கந்தர்வநகரம் ஏற்படுவது போலும்தான் உண்டாகின்றன. சித்தின் விஸ்தரிப்புக்குக் காரணம் இருவகைப்படும். அவைகள் 1.பிராணனுடைய ஸ்பந்தம், 2.திடமாகிய பாவனை ஆகியவைகளாகும். காரணம் இரண்டென்று சொல்வது அனுபவத்திற்கும் விரோதமில்லை. உதாரணமாக ஜலம் எடுக்கும் விஷயத்தைக் கவனித்தால், ஜலமிருக்கும் இடமும் அதை எடுக்கப் பாத்திரமும் வேண்டும். ஒன்றுமட்டும் இருந்தால் போதாது. அதேமாதிரித்தான் சித்தின் விருத்திக்கும் இரு காரணங்கள் இருப்பது சகஜமே. நாடிகளில் பிராணனுடைய ஸபந்தம் ஏற்பட்டவுடன் சித்தும் ஏக காலத்தில் விஸ்தரிப்பை அடையத் தயாராக இருக்கின்றது. பிராணன் இயங்குவது நின்றால் சித்தின் அசைவும் நின்றுவிடும். பிராணன் நிரோதப்பட்டு அசைவின்றியிருந்தால் அப்பொழுதுதான் மனதில் சாந்தி ஏற்பட்டதாகும். பிராணனின் அசைவு மறுபடியும் நேரும்போது அதேகணம் உணர்ச்சியும் உண்டாகிறது. இந்த உணர்ச்சியானது தேகத்தில் ஸ்புரிக்கும்பொழுது, தோற்ற ஜாலங்கள் ஏற்படுகின்றன. எந்த இந்திரியத்தை அனுசரித்து நிற்கிறதோ, அதன்மூலம் அந்தக்கணம் தோற்றமுண்டாகும். சுழன்று கொண்டிருக்கும் சக்கரத்தில் உட்கார்ந்திருப்பவன் காண்கின்ற காட்சிகளைப் போல உணர்ச்சிகள் ஓடும் வழியெல்லாம் காட்சிகள் தோன்றுகின்றன. ஆகவே சம்வித் அல்லது உணர்ச்சியை நிரோதம் செய்தால் சாந்தம் ஏற்படுகிறது. ஆனால் உணர்ச்சிகள் அனேகம். இவைகளை ஒவ்வொன்றாக நிரோதம் செய்வது சாத்தியமில்லை. ஆதலால் இவ்வுணர்ச்சிகள் ஏற்படுமிடத்து இவைகளை அங்கீகரிப்பதில்லை என்ற நிச்சயம் வைத்துக்கொண்டால், அவைகளால் யாதொரு மனோ வேற்றுமையும் ஏற்படாது. இப்படி உணர்ச்சிகளினிடையில் அசைவற்றிருப்பதே உன்னதமான பதவியாகும்.

 

மேலே சொன்ன பிராண ஸ்பந்தத்தை நிரோதம் செய்யும்பொருட்டே, யோக மார்க்கத்தைக் கடைபிடித்தவர்களால் பிராணயாமம், தியானம் என்ற முறைகள் எடுத்துக்காட்டப்பட்டன.

 

120.ஞானமார்க்கம்

ஆனால் ஞானமார்க்கத்தை அனுசரிப்பவர்களால் சொல்லப்படுவது வேறாகும். அதாவது ஆத்ம தத்துவத்தில் சித்தத்தின் உற்பத்திக்குக் காரணம் வாசனையேயாகும். இவ்வாசனையைப்பற்றி, பெரியோர்களால் சொல்லப்பட்டதைக் கேள்.

 

விசாரணை செய்யாமல் ஒரு பதார்த்தத்தைப் பார்க்கும்போது மனதில் ஒரு பாவனை ஏற்படுகிறது. இந்தப் பாவனை திடமானது, அது வாசனையாக நிற்கும். இவ்வாசனையில் காரணத்தால் பாவனை தீவிரமாகி, உணர்ச்சி என்ற ஸ்பந்தம் உணரப்படும். வஸ்துவாக மாறி நிற்கும். ஆக ஒன்றுக்கொன்று காரணமாக உணரப்படும் வஸ்துக்களுக்கு அதீனமாக இருக்கும் நிலையையே மனம் என்று சொல்லப்படுகிறது. ஆகவே இந்த மனமாக நிற்கின்ற நிலைக்கு விசாரணை செய்யாத துர்திருஷ்டியே காரணம், அக்ஞானமே காரணம். பிறப்பு-இறப்புக்கும் இந்த மனமே காரணம். ஆகவே பாவனை, வாசனை இவ்விரண்டில் ஏதாவது ஒன்று அழிந்தால் மற்றொன்று கூடவே அழிந்துவிடும். பாவனை ஏற்படாமல் வாசனை ஏற்படமுடியாது. அல்லது வாசனை முற்றிலும் அழிந்தால் பாவனையும் ஏற்படக் காரணமில்லை.

 

எவன் உணர்ச்சி என்னும் தன்மையில் ஈடுபடாமல் நிர்மலமான அறிவின் தன்மையில் இருக்கிறானோ அவனே மனமற்றவனாவான். அவனே ஜீவன்முக்தனாவான். வறுக்கப்பட்ட விதைபோல் யாதொரு கிளர்ச்சிக்கும் ஆதாரமில்லாதவனாவான். எக்காரியத்தைச் செய்தாலும் இயந்திரத்தைப் போல, பாவனையின்றி இருக்கின்ற நிலையே அந்த நிலையாகும். பாவனையின்றி இருக்கும் ஸ்திதியே அந்நிலை. இந்த வாசைன, பாவனை இரண்டும் எள்ளும், எண்ணையும் போலவும், விதையும் மரமும் போலவும் ஒன்றுக்கொன்று காரணமாகும். ஆனால் உணர்ச்சியானது உணர்பவனின்றி இருக்க முடியாது. உணர்பவனுடைய நோக்கமே உணர்ச்சியாகும். உணர்ச்சியே பிறகு வஸ்துவாகும். ஆகையால் உணர்பவன்தான் வஸ்துவாகப் பிரதிபலிக்கின்றான். உணர்ச்சியின் அழிவே வஸ்துவாகப் பிரதிபலிக்கின்றது. உணர்ச்சியின் அழிவே வஸ்து ஜாலங்களின் நாசமாகும். உணர்பவனுடைய சங்கல்பமே உணர்ச்சியாகும். ஆகவே பதார்த்தமும், சங்கல்பமும் ஏற்படாத நிலையில் அறிகிறவனும், அறியப்படும் பொருளும் கேவலம் அறிவாய் அதாவது ஒன்றாய் நிற்கும். ஆகையால் அறிவில் எது தோன்றினாலும் அதை உடனே அழித்தால், பிறகு உணர்ச்சி ஜாலங்களே அதாவது சம்சாரமே ஏற்படாது. இதுவே மோட்சத்திற்கு உபாயமாகும். ஆகையால் நீ உணர்ச்சியென்னும் தன்மையில் இருந்துகொண்டு, ஒன்றையும் உணராமல் இருப்பாயாக. உணர்ச்சியே இல்லாமலிருப்பது ஜடம், தமோ குணத்தால் நிறையப்பட்டது. ஆகையால் உணர்ச்சியேயின்றி இருத்தலாகாது.

 

121.உணர்ச்சியின் தத்துவம்

ராமன்: அதாவது ஜடமற்ற உணர்ச்சி ஏற்பட வேண்டுமென்றாகும். அது எப்படி முடியும்? ஏனெனில் உணர்ச்சியானது ஜடமாகும்.

வசிஷ்: உணர்ச்சியே இல்லாமலிருக்க முடியாது. உறக்கத்தில் மட்டும்தான் இது ஏற்படலாம். உறக்கமே ஒரு ஜட அவஸ்தையாகும். விழிப்பில் உணர்ச்சிகள் ஏற்பட்டுக்கொண்டேயிருக்க அவைகளை ஏற்றுக் கொள்ளாமலிருப்பது, அதாவது அவைகளால் யாதொரு வேறுபாடில்லாமல் தன் சுயநிலையில் இருப்பதே சேதனமான உணராமையாகும். வேறுபாடு அடையும்பொழுதுதான் மனம் இருப்பதாக அறிகிறோம். வேறுபாடு இல்லாமல் இருந்தால் மனம் அழிந்து கேவல அறிவாக நிற்பதைக் காண்போம். யோகிகளும், ஞானிகளும் அதாவது ஜீவன்முக்தர்கள் இந்நிலையில்தான் இருக்கிறார்கள். பட்டுப்பூச்சி தானே தன் வலையில் சிக்கிக்கொள்வதுபோல் அறிவானது அறியும் தன்மையில் ஈடுபட்டுக்கொண்டு, பதார்த்தங்களாக விஸ்தரித்து, சம்சாரத்தில் சிக்கிக் கொண்டு, திண்டாடிக் கடைசியில் அறிவையடைந்து மறுபடியும் பூர்வ அறிவு நிலையை அதாவது மோட்சத்தை அடைகின்றது. எதிலிருந்து நழுவியதோ அதையே மறுபடியும் அடைகிறது. ஆகவே பிரபஞ்சம் எல்லாம் அறிவைத் தவிர வேறல்ல. நான். நீ, பதார்த்தம் என்னும் பாவனைகள் எல்லாம், அறிவினுடைய சங்கல்பங்களேயாகும். இந்தச்சங்கல்பமே பாவனை, வாசனை ஆகிய இரண்டிற்கும் மூலகாரணமாகும்.

 

122.ஜகத்தின் முடிவு

ஆகவே பிரபஞ்சமெல்லாம் சம்வித் அல்லது அறிவில் முடிவை அடைகிறது. இந்த ஸ்திதி தேகத்தைக் கூடியிருக்கும் நிலையைத் தழுவிச் சொல்லப்பட்டது. இந்த ஸ்திதியில் வாசனை, பாவனை இவைகளுக்கு மூலமாகிய சங்கல்பம் முற்றிலும் ஒழிந்து, அறிவு தனிப்படையாக நிற்கும். பிறகு தேகம் நசித்ததும் இவ்வறிவும் ஒரு முடிவை அடையவேண்டும்.

 

ஏனெனில் அறிவு இயங்குவதற்கு யாதொரு நிமித்தமும் இல்லை. ஆகையால் கேவலம் இருத்தலென்ற தன்மையை அடைகின்றது. இதுவே ஒன்றாகவும் பலவாகவும் கருதுவது சரியல்ல. ஏனெனில் இந்த ஒவ்வொன்றிலும் இருத்தல் என்பதுதான் சாஸ்வதமாக இருக்கின்றது. ஆகையால் அதுதான் பலவற்றினுடைய உண்மையான சொரூபம். இந்த இருத்தல் என்பதுதான் எல்லாவற்றிற்கும் மூலகாரணம். இதற்குக் காரணம் ஒன்றுமில்லை. இதுவே வாக்குக்கும் மனதிற்கும் எட்டாத நிலை. இதை இருப்பதாகவோ அல்லது இல்லையென்றோ சொல்ல முடியாது. அது ஒளியுமல்லை இருளுமல்ல, அது காலமுமல்ல, காலமற்றதுமல்ல. எல்லாமும் அதுவே, ஒன்றும் இது இல்லை.

 

123.ஞானமார்க்கமே உயர்ந்தது

ராமன்: மேல் சொல்லிய இரண்டுவித உபாயங்களில் எதை அனுசரித்தால் வெகு சீக்கிரம் மோட்சத்தை அடையலாம்?

வசிஷ்: இதுவரையில் அனேக உபாயங்கள் சொல்லப்பட்டன. இவைகளில் யோகமார்க்கமும் ஞானமார்க்கமும் முக்கியமாகும். ஆனால் யோகமார்க்கம் நல்ல குரு உபதேசம் பெற்று, வெகுகாலம் பிரயாசைப்பட்டு பழகி வந்தால்தான், அதுவே ஞானமார்க்கத்திற்கு உபாயமாகும். அந்த மார்க்கத்தால் மாத்திரம் ஞானத்தை அடைய முடியாது. ஏனெனில் அது உணர்ச்சி சமுதாயத்தை ஒட்டியே நிற்கின்றது. உணர்ச்சியில் ஈடுபட்டிருக்கும் வரை, ஞானம் எவ்விதம் சித்திக்கும்? ஆகையால் காலத்தை வீணாகக் கழிக்காமல் நேராக ஞானமார்க்கத்தையே அனுசரிப்பதுதான் நல்லது.

 

இந்த மார்க்கத்தைக் கவனித்தால், வாசனையை ஒழிக்கும் முறையை மேற்கொள்வது தவறாகும். மேருமலையை அசைத்தாலும் வாசனையைத் தனியாக அழிப்பது அசாத்தியம். எவ்வளவு காலம் முயற்சி செய்தாலும் அதைச் செய்ய முடியாது. சித்தம்(மனம்) நசிக்காமல் வாசனை போகாது. வாசனை போகாமல் சித்தம் அழியாது. ஆத்மா உணரப்படாமல் சித்தம் நசிப்பதில்லை, வாசனையும் அழிவதில்லை. வாசனையும் சித்தமும் அழியாமல் ஆத்ம உணர்ச்சி ஏற்படுவதில்லை. ஆகவே மூன்றையும் ஆசிரயித்து, பௌருஷத்துடனும், விவேகத்துடனும் முயற்சி செய்து வந்தால் காலக்கிரமத்தில் ஆத்ம தத்துவம் அறியப்படும். இதுவே எல்லா முறைகளுல் சுலபமான முறையாகும். அனேகர் இதைத்தான் அனுசரிக்க முடியும். இதற்கு மேலான மார்க்கம் உணர்ச்சிகளை நிரோதம் செய்து வருவது. இதையும் வெகுகாலம் கிரமமாகவும் ஊக்கத்துடனும் பழகி வந்தால் பலனை அடையலாம். இதைவிட வெகு சீக்கிரம் ஆத்ம பதவியை அடைய சத்திய சாமான்ய ஸ்திதியை பௌருஷத்துடனும், யுக்தியுடனும் அனுசரித்து வருவதாகும். இந்த சத்திய சாமான்ய ஸ்திதியின் எல்லையாகிய 'கேவலம் இருத்தல்” என்ற தன்மையை ஒரு கண நேரமாவது விவேகத்தால் அடைந்தால், ஆத்மபதவி உடனே சித்திக்கும்.

 

மனிதனாகப் பிறந்து கொஞ்சமாவது ஆத்மவிசாரணையில் ஈடுபடாமலும், சேதனம் என்பதைக் கொஞ்சமாவது அடக்கிப் பழகாமலும் இருந்தால் அந்த ஜன்மம் வியர்த்தமே. ஆசாபாசங்களில் கொஞ்சமாவது வைராக்கியம் ஏற்படாமலிருந்தாலும் அந்த ஜன்மம் வீணாகும். இவைகளால் திரும்பித் திரும்பி ஜன்மமெடுத்து துக்க சாகரத்தில் மூழ்கிக் கிடக்க வேண்டும்.

 

விவேகிகளாக இருப்பவர்கள் மேற்சொல்லிய மார்க்கங்களில் ஏதாவதொன்றை அனுசரித்துக் காலக்கிரமத்தில் ஞானத்தை அடைந்து பிறகு சுகத்தை அனுபவித்துக் கொண்டிருப்பார்கள். ஞானமே பலம், ஞானமே சுபம், ஞானவானே தைரியசாலி, ஞானவான் மனிதன், மற்றவர்களெல்லாம் பசுவிற்குச் சமானம். ஆகையால் நீயும் ஞானியாகக் கடவது. ஞானம் என்பது அறிகிறவன் அறியப்படுவதில் லயமாவதாகும். இரண்டு என்ற பாவம் பந்தத்திற்குக் காரணம், ஒன்று என்ற பாவம் மோட்சத்திற்கு உபாயமாகும். இவ்வித ஐக்கியமின்றி ஞானமும் ஏற்படாது.

 

ஆகையால் நீ இனி உன் வாழ்நாட்களை நடத்த வேண்டிய முறையாவது, மனதை சஞ்சலமற்றதாக வைத்துக்கொண்டு யாதொரு கர்மத்திலாவது விஷயத்திலாவது கவனம் செலுத்தாமல், ஆனால் யதேச்சையாக ஏற்படும் கர்மங்களைப் பற்றுதலின்றிச் சரிவரச் செய்தும், பிறகு எவ்வித சம்பவத்திலும் அதாவது சுகத்திலும், துக்கத்திலும், ஆபத்திலும், சௌகரியத்திலும் மனம் கலங்காமல் 'நான் ஆத்மா” என்ற நிச்சயத்தை நழுவ விடாமல் ஸ்திரமாகவும், சமமாகவும், மௌனமாகவும் இருக்க வேண்டும். இவ்வாறு இருந்தால் நீ ஜீவன்முக்தன் ஆவாய்.

 

உபசமப் பிரகரணம் முற்றிற்று