Pancadasi - Chapter-15 - Rev-01

பஞ்சதசி
அத்தியாயம்-15
விஷயானந்தம்

 
விஷயங்கள் மூலமாக அடையப்படும் ஆனந்தமும் பிரம்மானந்தத்தின் பிரதிபிம்பம்தான். அந்த விஷயானந்தம் இந்த அத்தியாயத்தில் விளக்கப்படுகிறது. இது பிரம்மானந்தத்தின் அம்சமாக இருக்கும் தன்மை உடையதாக இருக்கிறது. பிரம்மானந்தத்தை புரிந்து கொள்வதற்கு இந்த விஷயானந்த விசாரம் உதவி செய்கிறது.
 
இந்த பரமானந்தம் பிளவுபடாத தன்மை உடையது. ஒன்றான ஸ்வரூபத்தை உடையது. பூரணமான ஆனந்தம் எல்லா ஜீவராசிகளும் அந்த பிரம்மானந்தத்தின் ஒரு சிறு அம்சத்தைதான் அனுபவிக்கின்றன. மனதிலுள்ள எண்ண ஓட்டங்கள் குணத்தின் அடிப்படையில் மூன்றாக பிரிக்கப்படுகின்றது. சத்துவ குணத்திலிருந்து தோன்றுகின்ற எண்ணங்களான சாந்தம் போன்ற எண்ணங்கள். ரஜோ குணத்திலிருந்து தோன்றுபவைகள், மூடத்தனமான எண்ணங்கள் என்று மூன்று வகையாக இருக்கின்றன.
 
வைராக்கியம், பொறுமை, மன்னித்தல் போன்ற நற்குணங்கள், எல்லா நிலைகளிலும் சமநிலையோடு இருத்தல், எதற்கும் அதிக முக்கியத்வம் கொடுக்காமல் இருத்தல் போன்ற அனைத்தும் சத்துவ குணத்திலிருந்து தோன்றியவைகள். கோரமான எண்ணங்கள் என்பது  ஜடப்பொருட்களின் மீது ஆசை எழுதல், உயிரினங்களின் மீது எழும் பற்று, உயிரினங்களின் மீது உறுதியான பற்று, யாருக்கும் பகிர்ந்து கொள்ளாத குணம் ஆகியவைகளாகும். மூடமான எண்ணங்களாவது எதையும் சரியாக புரிந்து கொள்ள முடியாத மனநிலை, பொருளுக்கு அதிகமதிப்பு கொடுத்தல், பயப்படுகின்ற மனநிலை ஆகும்.
 
பிரம்மத்தின் ஸத்-சித் ஆனந்தத்தை நேரிடையாக அனுபவிக்க முடியாது. ஏனென்றால் நாமே பிரம்மனாக இருக்கின்றோம். ஆனால் இவைகளின் பிரதிபிம்பத்தைத்தான் பார்க்க முடியும். மனம் உணர்வுடையதாக இருப்பதனால், பிரம்மத்தின் அறிவு பிரதிபிம்பமாக மனதில் உணர்கின்றோம். மேற்சொன்ன மூன்று பிரமாண எண்ணங்களிலும் பிரம்மத்தினுடைய அறிவு ஸ்வரூபமானது பிரதிபிம்பிக்கின்றது. சாந்த விருத்தியில் பிரம்மத்தினுடைய ஆனந்த ஸ்வரூபமும் பிரதிபிம்பிக்கப்படுகிறது.
 
மேற்கூறிய கருத்துக்களுக்கு உபநிஷத் பிரமாணம் இதில் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஒவ்வொரு எண்ணங்களிலும் பிரம்ம தத்துவம், அறிவு ஸ்வரூபமானது பிரதிபிம்பிக்கிறது என்று உபநிஷத் கூறுகிறது. பிரம்ம சூத்திரத்தில் சூரிய பிரதிபிம்ப உதாரணத்தின் மூலமாக இந்த தத்துவம் விளக்கப்பட்டிருக்கிறது. எல்லா சரீரங்களுக்கும் இருக்கின்ற ஒரே ஆத்மா ஒன்றாகவும், பலவாகவும் தோன்றுகிறது. பல நீர்நிலைகளின் தோன்றுகின்ற வானிலுள்ள ஒரே நிலாவின் பிரதிபிம்பம் போல இதை எண்ணிப் பார்த்து புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
சந்திரனின் பிம்பம் தோன்றும் நீர்நிலையில் உள்ள நீரானது கலங்கியிருக்கும்போது அந்த பிம்பமானது சரியாக தெரியாது. அதேசமயம் நீர் தெளிவாக இருக்கும் போது சந்திரனின் பிம்பமும் தெளிவாக தெரிந்து கொண்டிருக்கும். அதேபோல பிரம்மனும் எண்ணங்களில் பிரதிபிம்பிக்கும்போது இரண்டுவிதமாக இருக்கும். சத்துவ குண எண்ணங்களில்தான் அறிவு ஸ்வரூபமும், சுக ஸ்வரூபமும் சேர்ந்து பிரதிபலிக்கும். மற்ற இரண்டு குண எண்ணங்களில் உணர்வுமயம் மட்டும்தான் பிரதிபிம்பிக்கும். கோரமான, மூடத்தனமான ரஜோகுண எண்ணங்களில் அழுக்குகள் படிந்திருப்பதால் பிரம்மத்தின் ஆனந்த அம்சம் மறைக்கப்பட்டு விடும், வெளிப்படுவதற்கு முடியாது. அழுக்கு குறைவான எண்ணங்களில் சைதன்யத்தின் ஆனந்த அம்சம் பிரதிபிம்பிக்கிறது, பிரகாசிக்கிறது.
 
தூய்மையான நீரில் அக்னியினுடைய உஷ்ணம் என்ற தன்மை கலந்து விட்டிருக்கிறது. ஆனால் பிரகாசிக்கும் தன்மை வெளிப்படுவதில்லை. அதுபோல எல்லா எண்ணங்களிலும் சைதன்யத்தினுடைய அறிவுத்தன்மை மட்டும்தான் வெளிப்படுகிறது. மரக்கட்டையில் அக்னியினுடைய இரண்டு அம்சங்களான உஷ்ணம், பிரகாசம் வெளிப்படுகிறது. அதுபோல சாத்விகமான எண்ணங்களில் சுகமும், அறிவும் வெளிப்படுகின்றது. வஸ்துக்களின் தன்மையை பொறுத்து இந்த நியமங்கள் உதாரணத்திற்கு ஏற்றதாக அமைகின்றது. இது நம்முடைய அனுபவத்தின் அடிப்படையில்தான்; உருவாகின்றது.
 
கோரமான எண்ணங்களிலும், மூடத்தானமாக எண்ணங்களிலும் சுக அனுபவங்கள் அனுபவிப்பதில்லை.  சாத்விகமான எண்ணங்களிலும் கூட சில இடங்களில் அதிக சுகம் வெளிப்படுகிறது. சுகம் வெளிப்படுவதில் ஏற்றத்தாழ்வு இருக்கின்றது. வீடு, நிலம் முதலிய விஷயங்களில் எப்பொழுது ஆசையானது தோன்றி விடுகின்றதோ அப்பொழுது ரஜோ குணத்திலிருந்து தோன்றிய அந்த எண்ணங்கள் கோரத்தன்மைளை அடைந்ததனால் பிரம்மத்தின் சுக அம்சம் வெளிப்படுவதில்லை.
 
ஆசையை பூர்த்தி செய்ய முடியுமா, முடியாதா என்ற எண்ணம் ஏற்பட்டு துக்கத்தை அடைவோம். ஒருவேளை நிறைவேறாவிட்டால் துக்கம் மிக அதிகமாகின்றது. அது நிறைவேறுவதற்கு தடைவந்தால் கோபமும், வெறுப்பும் வருகிறது. தடையை தாண்ட முடியாதபோது வெறுப்பாக மாறிவிடுகிறது. இந்த நிலையில் தமோ குணத்திலிருப்பவன் நிறைவேற்றக்கூடிய செயல் எதுவும் செய்யாமல் வருத்தப்பட்டுக் கொண்டு இருப்பான். தன்மீதே பரிதாபப்பட்டுக் கொண்டிருப்பான். கோபம், வெறுப்பு போன்ற உணர்ச்சிகள் வரும்போது அதிக துக்கப்பட்டுக் கொண்டிருப்பான். அந்த இடத்தில் ஆனந்தமானது வெகுதூரத்தில் இருக்கின்றது.
 
ஆசைப்பட்ட பொருள் கிடைக்கும் போல் இருந்தாலே கொஞ்ச சுகம் கிடைக்கிறது. ஆசைப்பட்டது கிடைத்துவிட்டதால் வருகின்ற சாத்விகமான எண்ணம்தான் சாந்த விருத்தி அதில் மகத்தான சுகம் கிடைக்கிறது. அதையே அனுபவிக்கும்போது மேலும் அதிகமான சுகம் கிடைக்கிறது. ஆசையே இல்லாதிருக்கும்போதும், ஆசைப்பட்ட பொருள் மீது வைராக்கியம் ஏற்பட்டாலும் அதில் மிகப்பெரிய சுகம் கிடைக்கிறது. இவ்விதம் மனம் சஞ்சலமெதுவும் அடையாமல் பற்றற்று இருக்கும் போது ஆனந்தநிலையை அனுபவிக்கின்றோம். கோபம், லோபம் போன்ற தீய எண்ணங்கள் இல்லாதிருக்கும்போது மேலும் மனம் சுகத்தை அடைகிறது.
 
எந்தெந்த விதத்தில் சுகத்தை அனுபவிக்கின்றோமோ அவைகளனைத்தும் பிரம்மத்தை சார்ந்தது. அதன் பிரதிபிம்பங்கள்தான் இவைகளாகும். எண்ணங்கள் உள்நோக்கி செல்ல இந்த பிரம்மத்தினுடைய ஆனந்தமான பிரதிபிம்பத்திற்கு தடையேதும் இருப்பதில்லை.
 
இருத்தல், அறிவு, ஆனந்தம் என்று பிரம்மத்திற்கு மூன்று தன்மைகள் இருக்கின்றது. மண், பாறை முதலியவைகளில் இருத்தல் மட்டும் வெளிப்படுகிறது. மற்ற இரண்டும் வெளிப்படுவது இல்லை. உள்நோக்கி செல்லுதல் என்பது ஸ்தூலத்திலிருந்து சூட்சும உடலுக்கு செல்லும் நிலையாகும். இருத்தல், அறிவு இரண்டும் தீய எண்ணங்களில் வெளிப்படுகிறது. சாத்விகமான எண்ணங்களில் மூன்றும் வெளிப்படுகிறது. இவ்விதம் மூன்று ஸ்வரூபங்களோடு ஜகத்தையும் கலந்துள்ள பிரம்மம் விளக்கப்பட்டது. உடல், மனம் எண்ணங்களுடன் இவைகளை கலந்துள்ளதை ஆத்மா என்று சொல்லப்பட்டது.
 
உபாதிகளை கலக்காத நிர்குண பிரம்மமானது சிரவண, மனன, நிதித்யாசன போன்ற ஞானயோக சாதனங்களினால் அறியப்படுகிறது.
 
என்றும் இல்லாமை, ஜடத்தன்மை, துக்கம் ஆகிய இவை மூன்றும் மாயையின் ஸ்வரூபமாகும். மனிதக்கொம்பு, ஆகாயத்தாமரை முதலியதில் இல்லாமையும், மரக்கட்டை, பாறை முதலியவைகளில் ஜடத்தன்மையும், தீய, மூடத்தனமான எண்ணங்களும், துக்கமும் மாயையின் வெளிப்பாடுகளேயாகும்.
 
இவ்விதம் இருப்பதால் இங்கே பிரம்மத்தை தியானம் செய்ய வேண்டுமென்று யாரொருவன் விரும்புகிறானோ அவன் மனிதக்கொம்பு முதலானதை விட்டுவிட வேண்டும். மாயா தத்துவத்தை முழுவதுமாக விட்டுவிட வேண்டும். பிரம்ம ஸ்வரூபத்தை சாஸ்திரத்தில் காட்டியபடி, உபதேசத்தின்படி தியானிக்க வேண்டும்.
 
பாறை முதலிய ஜடப்பொருட்களிலுள்ள நாம, ரூபத்தை விட்டுவிட்டு அவைகளின் இருத்தலை மட்டும், ஸத்தை மட்டும் தியானிக்க வேண்டும். தீய, மூடத்தனமான எண்ணங்களிலுள்ள துயரங்களை விட்டுவிட்டு அவைகளின் இருப்பையும், அறிவு என்ற அம்சத்தை மட்டும் தியானிக்க வேண்டும். இந்த எண்ணங்களில் உள்ள இன்ப, துன்பங்களை விளக்குபவனே நான், பிரம்மன்.
 
மகிழ்ச்சியைக் கொடுக்கின்ற சாத்விகமான எண்ணங்களிலுள்ள இருத்தல், அறிவு, ஆனந்தம் ஆகிய மூன்று அம்சங்களையும் சேர்த்து தியானிக்க வேண்டும். ஆத்ம ஞானத்தை அடையாதவர்கள், நிர்குண பிரம்மத்தை தியானம் செய்ய சக்தி இல்லாவர்கள் அவர்களுடைய உலக விவகாரத்தில் மாயையுடன் கூடிய பிரம்மத்தை, ஈஸ்வரனை, சகுண பிரம்மத்தை தியானிக்க வேண்டும். விஷயத்திற்கும் மேலான பிரம்மத்தை விளக்குவதற்காகத்தான் விஷயானந்தம் விளக்கப்படுகிறது.

 
மனம் உதாசீன நிலையில் இருக்கும்போதும், மனதில் எழுகின்ற எண்ணங்கள் அமைதியடைந்து இருக்கும்போதும், அந்த வாசனையில் மனம் இருக்கும்போதும் அதை தியானிக்க வேண்டும். இது மேலான தியானமாகும்.
 
மேற்கூறிய தியானங்களும் சாதாரணமாக செய்யப்படுகின்ற தியானமல்ல. இது ஞானமும்,  நிதித்யாஸனமும் சேர்ந்து இருப்பதால் இது ஒருவகையான மேலான தியானமாகும். இது பிரம்ம ஞானத்தை நிலைபெறுவதற்காக செய்யப்படுவதாகும். இதனால் மனதில் ஞானமானது ஒருமுகப்பட்டு உறுதியாக நிலைபெற்றுவிடும்.
 
பிரம்ம ஞானத்தில் நிலைபெற்றுவிட்டால் ஸத், சித், ஆனந்தம் ஆகிய மூன்று தன்மைகளும் தனித்தனியாக இருக்காமல் ஒரே தன்மையாக மட்டும் விளங்கிக் கொண்டிருக்கும். அவைகளை பிரித்துக் காட்டுகின்ற உபாதியில்லாததால் இவை மூன்றும் தனித்தனியாக பிரகாசிப்பது கிடையாது.
 
சாத்விக எண்ணங்களும், ரஜோ, தமோ குணங்களிலிருந்து எழுகின்ற துயரமான  எண்ணங்களும் பாறைப் போன்ற ஜடப்பொருட்களும் ஸத், சித், ஆனந்த ஸ்வரூபங்களை பிரித்துக் காட்டுகின்ற உபாதிகளாக கருதப்படுகின்றன. நிதித்யாசனத்தின் மூலமாகவும், விசாரத்தின் மூலமாகவும் இவைகளை மித்யாவாக புரிந்து கொண்டு நீக்கப்படுகின்றன.
 
தானே பிரகாசித்துக் கொண்டிருப்பதால் எந்தவித உபாதைகளும் (உடல், பிரபஞ்சம்) இல்லாததும், இரண்டற்றதாகவும் இருக்கின்ற பிரம்ம தத்துவமானது அறிவில் தானாகவே விளங்கும்போது அங்கு அறிபவன், அறியப்படும் பொருள், அறிய உதவும் கருவி ஆகிய மூன்றுவிதமான வேற்றுமைகளும் இல்லாதது தெரிய வருகின்றது. ஆகையால் அந்த நிலையில் வெறும் பேரானந்தம் மட்டுமே அனுபவிக்கப்படுகிறது என்று சொல்லப்படுகிறது.
 
பிரம்மானந்தம் என்ற பெயருடைய இந்த நூலில் விஷயானந்தம் என்பது விளக்கப்பட்டது. இந்த விளக்கத்தின் மூலமாக நன்கு விசாரம் செய்வதன் மூலமாக, ஆழ்ந்து படிப்பதன் மூலமாக பிரம்மானந்தத்திற்குள் நுழைந்துவிட வேண்டும்.
 
இந்த நூலை பகவானுக்கு சமர்ப்பித்து விடுவதால் விஷ்ணுவும், சிவனும் மகிழ்ச்சி அடைவார்கள். அதனால் பிரம்மானந்தத்தை அடைவதற்காகவும், பிரம்மஞானத்தை அடையவும், அதில் நிலைபெறவும் அருள் புரிய வேண்டும் என்று இறைவனிடம் வேண்டுகிறார். எல்லா உயிரினங்களையும் இறைவன் காப்பாற்றட்டும். இறைவனிடம் தஞ்சம் அடைந்த ஜீவர்கள் அவரால் காப்பாற்றபடுவார்கள்.
 

----ooo000ooo----

Pancadasi - Chapter-14 - Rev-01

பஞ்சதசி

அத்தியாயம்-14

வித்யானந்தம்

 
இதில் ஜீவன்முக்தி பற்றி விளக்கப்படுகிறது. ஜீவன்முக்தி என்பது என்றும் மனநிறைவுடன் இருக்கும் நிலை, துக்கத்திலிருந்து விடுபட்ட நிலை, மனத்திருப்தியுடன் இருக்கும் நிலை ஆகும். ஆத்மாவை பிரித்தறிவதனால் அடையப்படும் அறிவினால், ஜகத் மித்யாவாக இருக்கின்ற தன்மையை சிந்திப்பதனால் பிரமானந்தத்ததை பார்க்கின்றவனுடைய வித்யானந்தம் நிலை நாட்டப்படுகிறது.
 
விரும்பிய ஒன்றை அடையும் போது அடைகின்ற விஷயானந்தத்தைப் போலவே,  வித்யானந்தமும் மனதில் எழுகின்ற எண்ணமாகும். பிரம்மமே விஷயமாக இருப்பதால் அதை அடையும் போது எழுகின்ற எண்ணமே வித்யானந்தம். துயரமின்மை, விரும்பியதை அடைதல், நான் க்ருதக்ருதயன் ( செய்ய வேண்டியது எல்லாம் செய்தாகிவிட்டது, இனி செய்ய வேண்டியது எதுவும் இல்லை) என்கின்ற எண்ணம், நான் பிராப்த பிராப்யன் ( அடைய வேண்டியது எல்லாம் அடைந்தாகிவிட்டது, இனி அடைய வேண்டியது எதுவுமில்லை) என்ற எண்ணம், இவ்விதமாக நான்குவிதமாக சொல்லப்பட்டு இருக்கின்றது.
 
1.இனி துயரம் இல்லாத நிலை விளக்கப்படுகிறது
இந்த உலகத்தில் சரீரத்தின் மூலமாக அனுபவிக்கின்ற துன்பங்கள், பரலோகத்தில் அனுபவிக்கின்ற துயரங்கள் என்று துயரங்கள் இரண்டுவிதமாக சொல்லப்பட்டு இருக்கிறது. ஞானம் அடைந்ததும் இகலோக துயரங்களை நீக்கக்கூடிய விஷயத்தை பிருஹதாரண்ய உபநிஷத்திலுள்ள வாக்கியங்கள் விளக்குகிறது. ஒருவன் இதுவாக இருக்கிறான் என்று ஆத்மாவை அறிவானேயானால் அவன் எதை ஆசைப்பட்டு, யாருடைய ஆசைக்காக சரீரத்தையொட்டி துக்கமடைவான். அவன் தன்னைத்தானே துயரப்படுத்திக் கொள்ள மாட்டான்?
 
ஆத்மாவானது ஜீவாத்மா, பரமாத்மா என்று இரண்டுவிதமாக சொல்லப்படுகிறது. சைதன்ய ஸ்வரூபமான ஆத்மாவானது மூன்று தேகங்களுடன் ஒன்றாகவிருக்கும் தன்மையினால் ஜீவனாக கருதப்படுகிறான். அதனால் அனுபவிக்கிறவன் என்ற நிலையை அடைகிறான். சச்சிதானந்த ஸ்வரூபமாகவுள்ள பரமாத்மா நாம-ரூபங்களுடன் ஒன்றாகவிருக்கும் தன்மையை அடைந்து அனுபவிக்கப்படும் தன்மையை அடைந்து விடுகிறது. ஆனால் இதைப் பிரித்துப் பார்த்தால் ஜீவனிடமிருந்து மூன்று தேகங்களையும், பரமாத்மாவிடமிருந்து நாம, ரூபங்களை விலக்கிவிட்டால் அனுபவிக்கிறவன், அனுபவிக்கப்படும் பொருள் என்ற இரண்டுமே கிடையாது
 
அனுபவிக்க வேண்டிய பொருள் மீது ஆசைப்பட்டு, அனுபவிப்பவன் திருப்திக்காக சரீரத்தையொட்டி துக்கத்தை அனுபவிக்க வேண்டும். மூன்று தேகங்களிலும் துக்கங்கள் இருக்கின்றது. ஆனால் ஆத்மாவுக்கு துக்கமே கிடையாது. மனம் வயிற்றைப் போன்றது எவ்வளவு நிறைத்தாலும் மீண்டும் வெற்றிடம் ஏற்பட்டுவிடும். ஸ்தூல உடலில் இருக்கின்ற மூன்று விதமான துயரங்களானது உடலிலுள்ள தாதுப்பொருட்கள் சரியான விகிதத்தில் இல்லாததால் ஏற்படுகின்ற வியாதிகள், பேராசை, வெறுப்பு, கோபம் போன்ற உணர்ச்சிகள், மனதிற்கு வருகின்ற துயரங்கள். இந்த கடைசி இரண்டுவகை துயரங்களும் சூட்சுமமாக இருக்கின்ற காரண சரீரத்தில் இதுவே அறியாமையாகும்.
 
அத்வைதானந்தத்தைப் பற்றிய விசாரம் செய்து அடைந்த அறிவின்; மூலமாக பரமாத்மா அத்வைத தத்துவம் என்று உணர்ந்து விட்டால் தனக்கு சந்தோஷம் கொடுக்கின்ற பொருட்கள் அனைத்தும் மித்யாவாகி விட்டதால் இவன் எதைக் கண்டு ஆசைப்படுவான்? ஆசைப்படுகின்ற பொருட்கள் இல்லாததால் எதைக் கண்டு ஆசைப்படுவான்?
 
அனுபவிக்கின்றவனே இல்லையென்றால் சரீரத்தில் போக்தாவாக எதுவும் இருக்காது. எனவே துயரங்கள் எங்கிருந்து வரும்? ஜீவாத்மாவின் ஸ்வரூபம் நிச்சயிக்கப்பட்டுவிட்டால் எதுவுமே போக்தாவாகாது. அப்பொழுது இந்த சரீரத்தில் துயரம் எப்படி வரும்? பாவ, புண்ணியத்தைக் குறித்து மனதில் எழுகின்ற துயரங்களே பரலோக துயரமாகும். யோகானந்தம் என்ற அத்தியாயத்தில் விளக்கியதிலிருந்து ஆத்மஞானி இந்த துயரங்களால் பாதிக்கப்படமாட்டான் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும். எப்படி தாமரை இலையில் நீர் ஒட்டுவதில்லையோ அதுபோல ஞானம் ஏற்பட்ட பிறகு வருகின்ற ஆகாமி கர்மாவிற்கு ஞானியிடத்தில் ஒட்டுதல் கிடையாது. ஞானிக்கு ஆகாமி கர்மங்களும் அழிந்து விடுகிறது. அவர் செய்யும் கர்மங்களால் எந்த பலனும் ஏற்படாது.
 
நிபந்தனையற்ற மனநிறைவே ஜீவன் முக்தியின் நிலை. நம் மனதே நம்மை துயரத்தில் ஆழ்த்திவிடும் சக்தியை உடையது. அதேசமயத்தில் மகிழ்ச்சியைக் கொடுக்கக் கூடியதாகவும் இருக்கிறது. இரண்டு நிலையும் ஒரே நேரத்தில் இருக்க முடியாது. இஷீகா என்ற புல்லிலுள்ள பஞ்சுப் போன்ற மென்மையான தண்டை நெருப்பானது நொடிபொழுதில் எரித்து விடுதல் போன்று இதுவரை சேர்ந்திருக்கின்ற சஞ்சித கர்மபலன்களும் ஆத்ம ஞானத்தால் எரிக்கப்பட்டுவிடுகிறது. கொழுந்துவிட்டு எரிகின்ற அக்னி எப்படி விறகுகளை எரித்து சாம்பலாக்கிவிடுகிறதோ அப்படியே ஞானமாகிற அக்னி எல்லாக் கர்ம பலன்களையும் சாம்பலாக்கிவிடுகிறது.
 
யாருக்கு நான் இந்த உடல் என்கின்ற எண்ணம் இல்லையோ அந்த புத்தியானது சரீரத்திலிருந்து வெளிபட்ட செயல்களை நான் செய்யவில்லையென்று நினைக்கும், இன்ப, துன்பங்களால் பாதிக்கப்படாமல் இருந்தால் அந்த ஞானி இந்த உலகத்திலுள்ள உயிர்களை கொன்றாலும் கொலை செய்பவராகமாட்டார். செய்த கர்மத்தினால் எந்த பலன்களையும் அடையமாட்டார். எந்தவிதமான குற்ற உணர்வும் ஞானியின் மனதில் தோன்றாது. திருடுதல், கருவிலுள்ள சிசுவைக் கொல்லுதல் போன்ற பெரிய பாவ காரியங்களை செய்தாலும் அதனால் முக்தி அழிந்துவிடாது.
 
வயதானவர்களுக்கு எதைச் செய்தும் சந்தோஷப்படுத்த முடியாது. எனவே அவர்கள் திருப்தியாக, ஆரோக்கியமாக வாழ்வதற்கேற்ற சூழ்நிலையை ஏற்படுத்தி கொடுத்தாலே போதும் அவர்கள் மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பார்கள். – கௌஷீதகி உபநிஷத்
 
ஞானி அனைத்து ஆசைகளும் நிறைவேற்றியவனாக இருக்கிறான். எல்லா ஆசைகளையும் பூர்த்தி செய்துவிட்டவன் என்றும் சொல்லப்படுகிறது. மரணமற்ற பெருநிலையை அவன் அடைகிறான். ஆசைகள் பந்தப்படுத்துகின்ற ஆசைகள், பந்தப்படுத்தாத ஆசைகள் என இருவகையாக இருக்கிறது. ஞானிக்கு ஆசை வருகின்ற காலமும், அது நிறைவேறுகின்ற காலமும் ஒன்றாக இருக்கும் என்று சொல்லப்படுகிறது. இதிலிருந்து ஞானியின் மனதில் ஆசைகளே எழாது என்று புரிந்து கொள்ளலாம்.
 
ஆசை நிறைவேறாத போது பயம், கோபம், வெறுப்பு போன்ற தீய உணர்ச்சிகளால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு பந்தப்படுத்தப்படுகிறோம். ஞானியிடத்தில் பந்தப்படுத்துகின்ற ஆசைகள் இருக்காது. அவன் தன்னிடத்திலே மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பான். புலனுகர் போகப் பொருட்களுடன் சம்பந்தம் ஏற்பட்டாலும் சரீர அபிமானத்தை கடந்தவனாக இருப்பதால் அவைகளை அனுபவிப்பது கிடையாது. பிராரப்த கர்மபலனானது இவனை ஜீவித்திருக்கும்படி வைத்திருக்கிறது. ஞானி எல்லா ஆசைகளையும் சேர்ந்தாற்போல சமகாலத்திலே அடைகிறான்.  பொதுவாக எல்லா ஆசைகளும் ஒரே பிறவியில் நிறைவேறிவிடாது, ஆனால் இவனுக்கோ அனைத்தும் ஒரே காலத்தில் நிறைவேறிவிடுகிறது. புண்ணிய பலனால் இன்பம் அடைவது போன்றவைகள் இவனுக்கு கிடையாது. ஞானிக்கு போகங்கள் சேர்ந்தாற்போல ஒரே காலத்தில் ஏற்படுகிறது.  மற்றவர்களிடம் இருப்பது போல ஜன்மாவினாலும், கர்மபலனாலும் அந்தந்த தேசக்கால நிமித்தங்களை எதிர்பார்த்து ஏற்படுவதில்லை.
 
இளமையும் அழகும் நல்லறிவுடையவனாகவும், நல்ல வித்வானாகவும், நோயற்ற ஆரோக்கியமான உடலும், உறுதியான மனம் உடையவனாகவும், தன்னைப் பாதுகாக்க பெரிய பாதுகாப்பு படைகளை உடையவனாகவும், ஏராளமான செல்வங்கள் உடையவனாகவும், போக சாதனங்கள் நிரம்பிய தேசம் முழுவதையும் ஆள்பவனாகவும், மனிதர்களுக்கு வேண்டிய எல்லாவித போகங்களுடன் கூடியவனாகவும், மிகவும் திருப்தியடைந்திருக்கும் அரசன் எந்த ஆனந்தத்தை அடைகின்றானோ அதைவிட 100 மடங்கு ஆனந்தத்தை ஞானி அடைகிறான்.
 
மனிதலோகத்தில் இருக்கின்ற போகப் பொருட்களில் ஞானிக்கும், அரசனுக்கும் பற்று கிடையாது. எனவே இருவரும் சமமான திருப்தியுடன் இருக்கிறார்கள். அக்ஞானியான அரசனுக்கு அவைகள் போகத்திற்கு இருப்பதால் ஆசை தன்மையுடன் இருக்கிறான். ஞானிக்கு அந்தப் போகப் பொருட்களைப் பற்றிய உண்மை அறிவை அடைந்திருப்பதால் ஆசையற்ற தன்மையுடன் இருக்கிறான்,
 
வேதாந்த சாஸ்திரத்தை நன்கு கற்றவராக இருப்பதனால் போகத்தில் இருக்கின்ற குறைகளை அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. மைத்ராயனி உபநிஷத்தில் பிருஹத்ரன் என்ற அரசனுக்கு அந்த தோஷங்களை பற்றி சில வாக்கியங்கள் மூலமாக எடுத்துச் சொல்வதாக கூறப்பட்டிருக்கிறது
 
போக தோஷங்கள், சித்த தோஷங்கள் என இருவகையாக பிரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. போக தோஷங்கள் சரீரத்தில் இருக்கின்ற இயற்கையான குறைகள். சித்த தோஷங்கள் மனதில் இயற்கையாக இருக்கின்ற குறைகள். எனவே மனதிற்கு நம்மை நிரந்தரமாக திருப்தி அடையச் செய்யும் சக்தி கிடையாது.
 
வைராக்கியத்தை அடைந்தவனான ஞானிக்கும், அக்ஞானிக்கும் ஆசையற்றத் தன்மை ஒன்றாக இருந்தபோதிலும் அக்ஞானி அந்தப் போகப் பொருட்களை அடைவதற்காக பெரும் துயரத்தை அடைகிறான். பிறகு அடைந்தப் பொருட்கள் கொஞ்ச நாளிலே அழிந்துவிடும். அவனுக்குள் அதிகமான பயமும், வருத்தமும் இருந்துக் கொண்டிருக்கும்.
 
வைராக்கியத்தை உடையவனுக்கு ஆசைபட்ட பொருட்களை அடைவதில் துயரமும், அடைந்த பொருட்கள் நாசமடைந்து விடுமோ என்ற பயமும் கிடையாது. ஆகையால் ஆனந்தம் மற்றவனுடைய ஆனந்தத்தை விட அதிகம். மேலும் அரசனுக்கு மனிதலோக ஆனந்தத்தை விட மேலான கந்தர்வனுடைய ஆனந்தத்தில் ஆசையிருக்கும். விவேகிகளுக்கு கிடையாது. ஆதலால் விவேகி அடைகின்ற ஆனந்தம் அதிகம்.
 
பூமியை ஆள்கின்ற அரசன் முதல் சூத்ராத்மா வரையுள்ளவர்கள் அவரவர்களுடைய நிலைக்கு மேலேயுள்ள சுகத்தை அடைய விரும்புகிறார்கள். வாக்காலும், மனதாலும் விளக்க முடியாத இந்த ஆனந்தத்தை விட மேலானது பிரம்மானந்தம்.
 
அவரவர்கள் அடைய விரும்புகின்ற ஆனந்தத்தை வைராக்கியத்தை அடைந்தவன் அனுபவிக்கின்றான். இதுதான் எல்லா ஆசைகளையும் அடைவது என்று சொல்லப்பட்டது. சாட்சி சைதன்யமாக இருந்து கொண்டு தன் தேகத்தில் சாட்சியாக இருந்து கொண்டு ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கின்றான். அதுபோல மற்ற தேகங்களிலும் கூட சாட்சியாக இருந்து கொண்டு ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கிறான். இதையே ஸர்வகாமாதி என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஆத்மஞானம் இல்லாதவனுக்கும் இதே நிலைதானே இருக்கத்தான் இருக்கிறது. ஆனால் அவனுக்கு திருப்தி ஏற்படுவதில்லை. ஏனென்றால் இவனுக்கு நான் சாட்சி சைதன்யம் என்ற அறிவில்லாததனால் அதிருப்தியுடன் இருக்கிறான். யார் சாட்சி சைதன்யம் “நான்” என்று அறிகிறானோ அவன் எல்லா ஆசைகளையும் அடைந்தவன் என்று தைத்திரிய உபநிஷத்தில் கூறப்பட்டிருக்கிறது. மேலும் நானே அனைத்துமாக இருக்கிறேன் என்று அறிந்துகொண்டு கானம் பாடிக் கொண்டிருப்பான். நானே உணவு, நானே அதை சாப்பிடுபவன் என்று உணர்த்தும் சாம கானத்தையும் பாடிக் கொண்டு இருப்பான்.
 
துயரமின்மை, விரும்பியதை எல்லாம் அடைதல் ஆகிய இரண்டும் இவ்விதம் உறுதி செய்யப்படுகிறது. மீதமாயிருக்கும் செய்ய வேண்டியதை செய்துவிட்டான், அடைய வேண்டியதை அடைந்து விட்டான் என்பதை இனி விசாரம் செய்யப்படுகிறது.
 
2.எனக்கு செய்ய வேண்டியது ஒன்றும் இல்லை என்ற வாக்கியத்தின் விசாரம்
விஷயங்களிலிருந்து அடையப்படும் திருப்தியானது தற்காலிகமானது, குறிப்பிட்ட காலம் வரை இருப்பது. ஆனால் ஞானியிடத்தில் இருக்கின்ற திருப்தியானது எல்லையற்றது, நிலையானது. செய்ய வேண்டிதெல்லாம் செய்தாகிவிட்டது என்கின்ற திருப்தியுடன் இருக்கிறான் ஞானி.
 
இகலோகத்தில் அடையப்பட வேண்டியவைகள், பரலோகத்தில் அடையப்பட வேண்டியவைகள் அனைத்தும் அடைவதற்காக செய்யப்பட வேண்டிய செயல்கள் பலவாக இருக்கிறது. மோட்சத்தை அடைவதற்காகவும் செய்யப்பட வேண்டிய பல செயல்கள் ஞானத்திற்கு முன்னே ஞானிக்கு இருந்தது. இப்பொழுது ஞானிக்கு செய்ய வேண்டியது எதுவும் இல்லை.
 
மேலே விளக்கியபடி செய்ய வேண்டியதை செய்யப்பட்டு விட்டது என்ற எண்ணத்தை மீண்டும் மீண்டும் சிந்தித்து எப்போதும் திருப்தி அடைகிறான். ஞானத்திற்கு முன்னிருந்த பந்தப்பட்ட நிலை எண்ணிப்பார்த்து மகிழ்ந்திருப்பான்.
 
ஆத்மஞானமில்லாதவர்கள் புத்திரன் முதலியவைகளை விரும்பினால் அவைகளை அடைந்து கொள்ளட்டும். சம்சாரத்தில் உழன்று கொண்டிருக்கட்டும். முழுமையான பரமானந்த ஸ்வரூபமாக இருக்கின்ற நான் எதை விரும்புவனாக இருப்பேன். அலைந்து கொண்டிருப்பேன். பரலோகத்தை அடைய விரும்புபவர்கள் அதற்கான செயல்களை செய்து கொண்டிருக்கட்டும். நானே எல்லா உலகங்களாக இருக்கிறேன். எதற்காக, எப்படி செயல்களை செய்வேன். யார் தகுதியுடையவர்களாக இருக்கிறார்களோ அவர்கள் வேத சாஸ்திரத்தை அத்யயனம் செய்யட்டும், படிக்கட்டும். பிறருக்கு சொல்லித் தருதல் போன்றவற்றை செய்யட்டும். நான் அவைகளுக்கு தகுதியற்றவனாக இருப்பதால் எனக்கு அவைகளை செய்ய வேண்டியதில்லை. செயல்களற்ற ஆத்ம ஸ்வரூபமாக இருக்கிறேன். உறக்கம், உண்ணுதல், நீராடுதல், தூய்மையாக சுற்றுபுறத்தை வைத்திருத்தல் இவைகளை எல்லாம் நான் விரும்புவதில்லை. செய்வதுமில்லை. ஆனால் மற்றவர்கள் ஞானியிடம் இருப்பதாக கூறினால் இவைகளை செய்து கொண்டிருப்பதாக கூறினால் அதைப் பற்றி எனக்கு ஒன்றும் தொpயாது.  புதர் அருகே இருக்கும் குந்துமணியை தூரத்தில் இருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு நெருப்பு எரிவது போல தெரிந்தாலும். அதனால் அந்த புதருக்கு எந்த பாதிப்பும் கிடையாது. அதுபோல மற்றவர்கள் நான் செயல் செய்கின்றேன் என்று கூறினால் அதனால் நான் பாதிக்கப்படமாட்டேன். ஆத்ம தத்துவத்தை அறியாத அக்ஞானிகள் வேதாந்த சாஸ்திரத்தை கேட்டுக் கொண்டு இருக்கட்டும். சிரவணம் செய்து கொண்டிருக்கட்டும். நான் ஞானத்தை அடைந்து இருப்பதால் சிரவணம் செய்யத் தேவையில்லை. மேலும் ஆத்ம தத்துவத்தில் இருக்கும் சந்தேகங்களை நீக்கிக் கொள்வதற்கு மனனம் செய்யட்டும். எனக்கு எந்தவிதமான சந்தேகமும் இல்லையாதலால் நான் மனனம் செய்வதில்லை.
 
விபரீத எண்ணத்திலிருப்பவன் நிதித்யாஸனம் செய்ய வேண்டும். விபரீத எண்ணமே இல்லாததினால் எனக்கு நிதித்யாஸனம் தேவையில்லை. தேகமே ஆத்மாவாக கருதுகின்ற விபரீத எண்ணத்தை நான் ஒருபோதும் அடைவது கிடையாது. நான் மனிதன் இது போன்ற விவகாரமானது விபரீத எண்ணம் இல்லாமலும் நடைபெறும். வெகு நாட்கள் பழக்கத்தால் ஏற்பட்ட வாசனையினால் விபரீத எண்ணம் ஏற்பட்டு விவகாரம் நடைபெறலாம். பிராரப்த கர்மபலன் அழிந்துவிட்டால் விவகாரங்கள் அனைத்தும் சென்றுவிடும். ஆனால் பிராரப்த கர்மம் இருந்து கொண்டிருந்தால் ஆயிரம் தியானங்கள் செய்தாலும் விவகாரங்களை நீக்கிவிட முடியாது. விவகாரங்கள் குறைக்க வேண்டும் என்று உனக்கு விருப்பமாக இருந்தால் தியானத்தை செய்து கொள்ளலாம். ஆனால் விவகாரங்கள் மனநிறைவையோ, ஞான நிஷ்டையையோ பாதிக்காது என்றிருக்கின்ற எனக்கு எதற்காக தியானம் செய்ய வேண்டும். எதனால் விக்ஷேபம் என்றவொன்று இல்லையோ அந்தக் காரணத்தினால் சமாதியும், மனவமைதியம் கிடையாது. விக்ஷேபமோ, சமாதிநிலையே மாறுதல் அடையக்கூடிய தன்மையுள்ள மனதிற்குத்தான் உண்டு. எப்பொழுதும் அனுபவ ஸ்வரூபமாகவே இருப்பதனால் புதியதாக வேறென்ன அனுபவம் தேவை. செய்ய வேண்டியவையெல்லாம் செய்து விட்டேன். அடையப்பட வேண்டியது எல்லாம் அடைந்துவிட்டேன். இதுதான் ஞானியின் உறுதி என்று அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
சாதாரணமாக உலக வழக்கப்படி செய்யப்படும் விவகாரங்களாகட்டும் சாஸ்திரங்களில் கூறப்பட்ட விவகாரங்களாகட்டும் அல்லது வேறுவிதமான விவகாரங்கள் நடந்தாலும் எப்பொழுதும் செயலற்றவனாகவும் எதனோடும் சம்பந்தம் கொள்ளாதவனாகவும் இருக்கின்ற எனக்கு எந்த கர்மபலனிலும் பற்றில்லாத எனக்கு பிராரப்தத்தின் அடிப்படையில் விவகாரங்கள் இருக்கட்டும்.
 
நான் க்ருதக்ருத்யனாக இருந்த போதிலும் உலக நன்மைக்காக செயல்களை செய்து கொண்டேயிருக்கிறேன். சாஸ்திரங்களை காட்டுகின்ற வழியில்தான் விவகாரங்களை செய்து கொண்டு இருப்பேன். இதனால் எனக்கெந்த கெடுதலும் வந்து விடாது. இழப்பும் ஏற்படாது.
 
பூஜை செய்தல், மனதையும், உடலையும் தூய்மையாக வைத்திருத்தல் உலக வழக்கப்படியும், சாஸ்திர முறைப்படியும் தன்னையும், சுற்றுப்புறத்தையும் தூய்மையாக வைத்திருத்தல், பிச்சை எடுத்தல் போன்ற செயல்கள் செய்து கொண்டு என்னுடல் இருக்கட்டும். மனம் ஓங்காரத்தை ஜபம் செய்யட்டும். அதைபோல மனமானது வேதாந்த சாஸ்திரங்களை படித்துக் கொண்டிருக்கட்டும். மனமானது விஷ்ணுவை தியானித்துக் கொண்டிருக்கட்டும் அல்லது பிரம்மானந்தத்தில் மூழ்கி இருக்கட்டும். எல்லா நிலையிலும் நான் சாட்சியாக இருப்பதால் நான் எதையும் செய்யத் தூண்டுவதில்லை.
 
செய்யப்பட வேண்டியதெல்லாம் செய்தாகிவிட்டது என்ற திருப்தியுடனும் அடைய வேண்டியதெல்லாம் அடையப்பட்டுவிட்டது என்ற திருப்தியுடன் இருப்பதுடன் தன் மனதுக்குள் இடைவிடாமல் அவன் கீழ்கண்டவாறு எண்ணிக்கொண்டிருப்பான்.
 
நான் பாக்கியசாலி, நான் பேறு பெற்றவன் நித்யமான என்னை நான் நேரில் அறிகிறேன் பிரம்மானந்தம் எனக்கு தெளிவாக பிரகாசிக்கிறது. நான் பேறு பெற்றவன்,  சம்சார துயரத்தை ஞான நிஷ்டையிலிருக்கும் என்னால் பார்க்கப்படவில்லை, உணரவில்லை. என்னுடைய ஸ்வரூபத்தைப் பற்றிய அக்ஞானமானது எப்படியோ பயந்து சென்று விட்டது. நான் பேறு பெற்றவன், நான் பேறு பெற்றவன் எனக்கு செய்ய வேண்டியது சிறிதளவும் கிடையாது. அடைய வேண்டியது அனைத்தும் அடையப்பட்டு விட்டது. நான் பேறு பெற்றவன். நான் அடைந்திருக்கின்ற இந்த திருப்திக்கு எதையுமே இணையாக கூறமுடியும். நான் பேறு பெற்றவன் என்று  மீண்டும் மீண்டும் சொல்லிக் கொள்கிறேன். இந்த புண்ணியம் மிகவும் ஆச்சரியம். இந்த புண்ணியம் அதனுடைய முக்கிய பலனான மோட்சத்தைக் கொடுத்துவிட்டது. நாங்களே ஆச்சரியத்திற்கு உரியவர்கள். இந்த புண்ணியத்தினுடைய பலனை அடைகின்ற செல்வத்தை வைத்திருக்கின்ற ஞானிகள் அரிதானவர்கள்.
 
சாஸ்திரம் வெகு ஆச்சரியம். அத்வைத சாஸ்திரம் வணங்கத்தக்கது. அதை உபதேசித்த குருவும் ஆச்சரியம். குருவும் வணங்கத்தக்கவர். உபதேசத்தினால் அடைந்த ஞானமும் வெகு ஆச்சரியம். ஞானமும் மிகவும் அரிதானது. ஞானத்தினால் அடைந்த ஆனந்தமும் வெகு ஆச்சரியம் பிரமானந்தமும் மிகவும் அரிதானது.
 

----ooo000ooo----

Pancadasi - Chapter-13 - Rev-01

பஞ்சதசி

அத்தியாயம்-13

அத்வைத ஆனந்தம்;

 
பிரம்மானந்தமே ஆத்மானந்தமாக இருக்கிறது. ஆனால் இந்த ஆனந்தம் எப்படி இரண்டற்ற தன்மை என்று கூறப்படுகிறது. பலவாக தெரிந்து கொண்டிருக்கின்ற ஆத்மானந்தம் எப்படி அத்வைத தன்மையுடையது என்று கூறப்படுகிறது.
 
ஆகாசத்திலிருந்து தேகம் வரையுள்ள ஜகத்தானது ஆனந்த ஸ்வரூபமான இந்த பிரம்மத்திற்கு கிடையாது என்று தைத்திரிய உபநிஷத்தில் கூறப்பட்டிருக்கிறது. இது இரண்டாவதற்ற பிரம்ம ஸ்வரூபம் தன்மையை நிலை நாட்டுகிறது.
 
இந்த ஜகத் ஆனந்த ஸ்வரூபமான பிரம்மத்திடமிருந்து உண்டாயிற்று. அது ஆனந்தத்தில்தான் நிலைத்திருக்கிறது, ஆனந்தத்தில்தான் ஒடுங்குகிறது. அதனால் ஜகத் எப்படி வேறாக இருக்க முடியும். பிரம்ம காரணம் ஜகத் காரியம் என்று புரிய வைக்கப்படுகிறது.
 
குயவனிடமிருந்து பானை தோன்றியது. ஆனால் வேறாகவும் இருக்கிறது என்று நினைக்க வேண்டாம். இங்கு குடம் உருவாக களிமண் உபாதான காரணமாக இருக்கிறது. குயவன் போல நிமித்த காரணமாக மட்டும் இருக்கிறான் அதுபோல ஜகத் தோன்றுவதற்கு பிரம்மன் உபாதான காரணமாக இருக்கிறது.
 
எந்தவொன்று தோற்றுவித்தல். இருத்தல், ஒடுக்கிக்கொள்ளுதல் ஆகியவற்றிற்கு காரணமாக இருக்கிறதோ அது உபாதான காரணம். குடத்திலேயே இருப்பதும், ஒடுங்குவதும் குயவனிடத்தில் கிடையாது.  ஆனால் களிமண்ணில் இது பார்க்கப்படுகிறது. அதேபோல ஜகத்திற்கு உபாதானமாக ஆனந்த ஸ்வரூபமான பிரம்மத்தை கூறப்படுகிறது.
 
உபாதான காரணம் மூன்றுவிதமாக இருக்கிறது. முதலாவது விவர்த்த உபாதான காரணம், இரண்டாவது பரிணாம உபாதான காரணம், மூன்றாவது ஆரம்பக உபாதான காரணம். இந்த மூன்றில் கடைசி இரண்டு உபாதான காரணங்கள் போல பிரம்மம் இல்லை.
 
அத்வைத சித்தி என்ற நூலில் மித்யாவுக்கு கொடுக்கப்பட்ட லட்சணங்களை பார்க்கலாம். அனுபவத்திற்கு இருப்பது ஆனால் ஆராய்ந்து பார்க்கும் போது இல்லாமல் இருப்பதுதான் மித்யா தன்மையின் லட்சணம்.
 
லட்சணம்:1 ஸதஸத் அனாதிகரணத்வம்
கயிற்றில் தெரியும் பாம்பு உதாரணத்தில் இருக்கின்ற பாம்புவின் இருத்தலுக்கும், இல்லாமைக்கும் கயிறுதான் ஆதாரமாக இருக்கிறது. அதற்கென்று எந்த ஆதாரமும் இல்லை. இதையே அனீர்வாச்யம் என்றும் கூறப்படுகிறது. இந்த லட்சணம் ஜகத்திற்கு பொருந்துவதால் ஜகத் மித்யாவென்று உறுதிப்படுத்தப்படுகிறது. விவகாரத்தில் பிரம்மத்திற்கு கொடுக்கக்கூடிய லட்சணம் ஸத், சித், ஆனந்தம் என்பதாகும். பாரமார்த்திக பார்வையில் பிரம்மத்திற்கு அனீர்வாச்யம் என்று கூறப்படுகிறது. பிரம்மம், மித்யா இவைகளை வாக்கால் விளக்க முடியாது. பாரமார்த்திக பார்வையில் ஜகத் அஸத்தாக இருக்கிறது.
 
லட்சணம்:2 நாம் பார்த்து அனுபவிக்கின்ற பாம்பு போன்ற பொருட்கள்; முக்காலத்திலும் இல்லாமைக்கு தகுதியான ஒன்றாக இருக்கிறது. இல்லாதவொன்று இல்லாமல் இருக்கிறது. ஆனால் இப்போது தோன்றிக் கொண்டிருக்கும் பொருட்கள் முன்பொரு காலத்தில் இல்லாமல் இருந்திருக்கின்றது. முன்பு இல்லாத பொருட்கள் எதிர்காலத்தில் இல்லாமல் இருப்பது. முன்பு அறிந்த பொருள் காணப்படும் பொருளில் மூன்று காலத்திலும் இல்லாத தன்மையுடன் இருப்பது.
 
லட்சணம்:3 ஞான நிவர்த்யத்வம் (அறிவினால் நீக்கப்படும் தன்மை)
எந்தவொன்று அறிவினால் நீக்கப்படும் தன்மையுடன் இருக்கின்றதோ அதுவே மித்யாவாகும். அறிவு எதையும் உருவாக்காது, அழிக்காது, இருப்பதைத்தான் வெளிச்சம் இருட்டில் உள்ள பொருட்களை காட்டிக் கொடுப்பது போல காட்டிக் கொடுக்கும்.
 
வேறாகவுள்ள ஒன்றிலிருந்து அதற்கும் வேறாகவுள்ள ஒன்று உண்டாகின்றது என்று சிலரால் சொல்லப்படுகிறது. நூலிலிருந்து துணி உண்டாவதால் நூலும், துணியும் வேறுபட்டவையல்ல. பரிணாமவாதிகள் கூறுவது ஒரு பொருளுக்கு வேறுநிலை ஏற்படுவது பரிணாமத்தன்மையினால்தான். பால் தயிராக பரிணாமித்து வேறுபடுவது போலவும், களிமண் பானையாவது போலவும், தங்கம் குண்டலமாக மாறுவது போலவும் இது இருக்கிறது. ஒன்று வேறொரு நிலைபோல தோன்றுவது விவர்த்த உபாதான காரணமாகும். கயிற்றில் தோன்றுகின்ற பாம்பு இதற்கு உதாரணமாகும். எந்தவித அம்சம் இல்லாத போதும் ஆகாசத்தில் நீல வர்ணம் கற்பனை  செய்யப்படுகிறது. ஆகையால் அம்சங்கள் எதுவுமில்லாத, பிளவுபடாத, ஆனந்தஸ்வரூபமான பிரம்மனிடத்தில் ஜகத்தானது விவர்த்தமாக கருத வேண்டும். இந்திரஜாலக்காரன் செய்கின்ற வித்தைகளை போல பிரம்மத்திடம் இருக்கின்ற மாயாசக்தி ஜகத்தை தோற்றுவிப்பதற்கு காரணமாக இருக்கிறது.
 
சக்தி வெளிப்படும் பொருட்களிலிருந்து சக்தி வேறாக தனியாக கிடையாது. அதேசமயம் சக்தியுள்ளதுடன் வேறில்லை என்பதும் கிடையாது. பார்க்கப்படுவதால் சக்தி என்பது இல்லையானால் தடை எதற்கு? எனவே சக்தி என்றவொன்று இருக்கிறது என்று உணர்ந்து கொள்ளப்படுகிறது. சக்தியை அதன் வெளிப்பாட்டிலிருந்துதான் அனுமானிக்க வேண்டியிருப்பதால் காரியம் ஏற்படவில்லையானால் தடை இருக்க வேண்டும். எரிந்துக் கொண்டிருக்கும் அக்னியில் மந்திரங்களை பயன்படுத்தினால் எரிக்கும் சக்தி தடைபடுகிறது.
 
எந்தவொரு சக்தியையும் அதன் வெளிப்பாடான காரியத்தில் இருந்துதான் அனுமானிக்க முடியும். சக்தி வெளிப்படுவதற்கு தடையேற்பட்டுவிட்டால் காரியமும் வெளிப்படாதிருக்கும். எனவே சக்தியை மித்யா என்று புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. எரிந்து கொண்டிருக்கும் நெருப்பின் உஷ்ணத்தை தடைப்படுத்துகின்ற மந்திரத்தை போல இதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
சைதன்ய ஸ்வரூபமான பிரம்மத்திடம் ஒரு சக்தி இருக்கிறது. அந்த சக்தியானது அதனிடத்திலிருக்கும் முக்குணங்களில் சேர்ந்திருக்கும் விகிதத்தில் ஏற்பட்ட மாற்றத்தினால் உலகம் தோன்றியிருக்கிறது. இந்த ரகசியத்தை முனிவர்கள் அறிந்து வைத்திருக்கிறார்கள். இந்த உத்தமமான சக்தி பலவிதமாக இருக்கிறது. செயல்திறன் புரிந்து கொள்கின்ற திறன், அறிவை அடைகின்ற திறன், செயல்படுதல், அறிவு, பலம் என்று பலவிதமாக இருக்கிறது.
 
மேற்கூறிய கருத்து உபநிஷத்தில் வேத சாஸ்திரத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. யோக வாஸிஷ்டம் என்ற உபதேச நூலில் வசிஷ்டரும் இந்தக் கருத்தை கூறி இருக்கிறார். எல்லா சக்திகளையும் தன்னகத்தே உடையதும், மேலானதும், என்றும் இருக்கின்ற தன்மை உடையதும், பூரணமாகவும் இருக்கின்ற பிரம்மமானது இரண்டற்றதாக இருக்கிறது.
 
எந்த சக்தி தன்னை வெளிப்படுத்தும் நிலை வருகின்றதோ அப்போது அது வெளிப்படும். பிரம்மாண்டத்திலுள்ள சைதன்ய சக்தியை மாயையானது ஜீவர்களின் சரீரத்திலும் பார்க்க முடிகிறது. மாயையிடத்தில் உள்ள உணர்வு மயமயமான சக்தி சரீரங்களில் வெளிப்படுகிறது.
 
அசைக்கின்ற சக்தி, கற்களில் கெட்டியாக இருக்கும் சக்தி, திரவமாக இருப்பது, எரிக்கின்ற சக்தி, உஷ்ணப்படுத்துகின்ற சக்தியானது நெருப்பில் இருக்கிறது. அப்படியே ஆகாசத்தில் வெற்றிடமாக இருக்கும் சக்தி, அழிவு ஏற்படுத்தக்கூடிய சக்தியை உடைய பொருட்கள், சிறிய முட்டைக்குள் பெரிய பாம்பு இருத்தல். அதுபோல ஜகத்தானது ஆத்ம ஸ்வரூபத்திடம் மாயையிடமும் இருக்கிறது. பழம், கொடி, இலை, பூ, சிறிய கிளைகள், வேர் என்று உறுப்புக்களை உடைய மரமானது எப்படி விதைக்குள் இருக்கிறதோ அதுபோல ஜகத் பிரம்மத்திடம் இருக்கிறது.
 
ஏதொவொரு சக்தி ஏதோவொரு காலத்தில் எப்போதாவது மாயையிடமிருந்து வெளிப்படுகிறது. இந்த சக்தியானது தேசம், காலம் என்று பலவிதமாக இருந்தாலும் எது எந்த நேரத்தில் வெளிப்பட வேண்டுமோ அதுதான் அந்த நேரத்தில் வெளிப்படும். நெற்பயிரானது நிலத்திலிருந்து விதவிதமான நிலையில் விதவிதமான நேரத்தில் வெளிப்படுவது போல இது இருக்கிறது.
 
ஹே ராமா! எப்போதும் இருக்கின்றதும், பூரணமானதாகவும் இருக்கின்ற ஆத்ம தத்துவத்திலிருந்து முதலில் வெளிப்பட்ட சக்தியானது மனம் என்கின்ற சக்தியாகும். ஆத்மா எல்லாவிடத்திலும் வியாபித்துள்ளது. பிரகாசித்துக் கொண்டு இருக்கிறது. இந்த மாயாசக்தியை பயன்படுத்தி மனம் என்கின்ற சக்தி வெளிப்படுகிறது. மனம் என்பது தன்னையையும். மற்ற விஷயங்களையும் உணர்ந்து கொண்டிருக்கின்ற சக்தியாகும். மனம் என்ற ஜட உபாதிக்குள் ஆத்மா பிரவேசித்து உணர்வுமயமாக்குகிறது.
 
படைக்கப்பட்ட மனம் சம்சாரத்தை உருவாக்குகிறது, பந்தத்தில் இருக்கிறேன் என்று கற்பனை செய்விக்கிறது. சம்சாரம் மித்யா என்று இதிலிருந்து அறிந்து கொள்ளலாம். அதே மனம் சில அறிவுரை மூலம் அந்த பந்தத்தை போக்கவல்ல மோட்சத்தையும் கல்பிக்கிறது. இந்த உலகத்தோடு தன்னை சம்பந்தப்படுத்தி பார்க்கின்றது. இந்த மாதிரியான நிலையானது உறுதியாக ஏற்பட்டுவிடுகிறது.
 
குழந்தைகள் மகிழ்ச்சி அடைய செய்வதற்காக பணிப்பெண் நல்ல நல்ல கதைகளை சொல்கிறாள். ஒரு ஊரில் மூன்று அழகான இளவரசர்கள் இருந்தார்கள். அவர்களில் இருவர் பிறக்கவேயில்லை. ஒருவர் கர்ப்பத்திலேயே இல்லை. இவர்கள் மூவரும் தர்மத்துடன் கூடியவர்களாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இல்லாத நகரத்தில் வாழ்ந்து வருகிறார்கள். தங்களுடைய இல்லாத நகரத்திலிருந்து வெளிக் கிளம்பி தூய்மையுடைய புத்தியுள்ளவர்களாக போய்க்கொண்டு இருக்கும்போது ஆகாயத்தில் பழங்களுடன் கூடிய  மரங்களைப் பார்த்தார்கள். அங்கே இனி ஏற்படப் போகும் நகரத்தில் மூவரும் வேட்டையாடிக் கொண்டு சுகமாக இருந்தார்கள். இவ்விதம் பணிப்பெண்ணால் குழந்தைக்காக சொல்லப்பட்டது. அதைக் கேட்டு அந்த குழந்தை விசாரணையற்ற புத்தியினால் எல்லாம் உண்மையென்று நம்பிவிடுகிறது.
 
சம்சாரமானது ஒவ்வொருக்கும் ஒவ்வொருவிதமாக வெளிபட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. இதை விசாரம் செய்யாத வரையில் இந்த சம்சாரம் இருந்து கொண்டேயிருக்கும். சம்சாரம் நம் மனதால் கற்பனை செய்யப்பட்டது என்று உணர்ந்து கொள்ள வேண்டும். குழந்தைக்காக சொல்லப்பட்ட கதையைப் போல பொய்யான சம்சாரத்தை அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
மேற்கூறிய யோகவாசிஷ்டத்தில் உள்ள கதைகள் மூலமாக மாயா சக்தியின் செயல்பாடு ராமருக்கு கூறப்பட்டது. இந்த மாயா சக்தியானது மேலும் விளக்கப்படுகிறது.
 
காரியத்திலிருந்தும், சார்ந்திருப்பதிலிருந்தும் சக்தியானது வேறாக இருக்கிறது. காரியமான தீப்பொறி, சார்ந்திருக்கின்ற நெருப்பு இவ்விரண்டும் பார்க்கப்படுபவை. அங்கு எரிக்கும் தன்மையென்ற சக்தி அனுமானத்தினால் அறியப்படுகிறது. பருத்து உருண்டையான வயிற்றை ரூபமாகவுள்ள குடம் காரியம். இதனுள் சப்தம் முதலான ஐந்து குணங்கள் கூடியதாக களிமண் இருக்கிறது. சக்தி இவ்விரண்டுவிதமும் இல்லாதது. குடம் உருவாகுவதற்கு களிமண்ணில் இருக்கும் சக்தியானது மேற்கூறிய இரண்டும் இல்லாதது.
 
சக்தியில் காரியத்திலுள்ள பருமன் முதலிய தன்மை கிடையாது. ஆதாரமான களிமண்ணின் குணங்களும் கிடையாது. ஆனால் எப்படியோ இருக்கிறது. அதனால்தான் அது நினைத்துப் பார்க்க முடியாதது, எடுத்துச் சொல்ல முடியாதது. சுக்தி காரியமாக(குடமாக) வெளிப்படுவதற்கு முன்பு களிமண்ணில் மறைந்து இருக்கிறது. குயவன் உதவியுடன் களிமண் மாற்றத்தை அடைந்து பானையாக உருவாகின்றது. பானையின் வடிவங்கள் போன்ற மாற்றங்கள் வரை உள்ள காரியமும், தொட்டுணரும் குணமுடைய களிமண்ணையும் காரணமும் ஒன்றாக சேர்தல் விசாரம் செய்யாத மக்கள் பானை என்ற காரியத்தை மட்டும் சொல்கிறார்கள். குயவன் வேலையை தொடங்குவதற்கு முன்னால் என்ன இருக்கின்றதோ அது மட்டும் பானையாகாது. பிறகு பானை வடிவத்தை உருவாக்கி முடித்ததும் அதற்கு பானை என்ற பெயர் பொருத்தமாக இருக்கிறது. இந்த பானை களிமண்ணிலிருந்து வேறாக இல்லை. ஏனென்றால் களிமண்ளை நீக்கிவிட்டால் பானை என்ற பொருள் இருக்காது. உருவாகுவதற்கு முன்னால் களிமண்ணாக இருக்கும் போது அது காணப்படாததால் இது களிமண்ணிற்கு வேறுபாடாததாகவும் இல்லை.
 
ஆகவே இதையும் காரியமான பானையும் சக்தியை போலவே எடுத்துரைக்க முடியாதது. இந்த காரணத்தினால் இது சக்தியிலிருந்து உண்டானது. வெளித்தோற்றத்திற்கு வராத போது சக்தி என்று சொல்லப்படுகிறது. வெளித்தோற்றத்திற்கு வந்தபிறகு அதை காரியம்(பானை) என்று சொல்லப்படுகிறது. இந்திரஜாலம் செய்கிறவனிடமிருந்து வெளிப்படுகின்ற மாயா சக்தியானது செய்வதற்கு முன்னால் வெளிப்படையாக தெரிவதில்லை. பிறகு கந்தர்வ சேனை உருவத்துடன் வெளிப்படையாக தெரிகிறது.
 
இவ்விதமாக மாயையின் காரியமாக இருப்பதனால் மாறுபடும் பொருளுக்கு பொய்யாக இருக்கும் தன்மையையும், மாறுபடும் பொருளுக்கு ஆதாரமாக உள்ள மண்ணாகிற பொருளின் சத்யத்தன்மையும் வேதத்தில் சொல்லப்படுகிறது. வாக்கினால் மட்டும் சொல்லக்கூடியதாகவும் பெயராக மட்டும் இருப்பதாகவுமுள்ள விசாரம்(காரியம்) இதற்கு சத்யத்தன்மை கிடையாது. தொடுதல் முதலிய குணங்கள் உடையதாக இருக்கும் வெறும் களிமண்ணே சத்யம்.
 
வெளித்தோற்றத்திற்கு வந்தது(ஜகத்), வராதது(மாயை) இவையிரண்டுக்கும் ஆதாரமாக இருப்பது(பிரம்மம்) என்ற மூன்று வகையான தத்துவங்கள் கூறப்பட்டது. முதல் இரண்டுக்குணங்களும் ஒன்றுதான் ஆனால் காலவேறுபாட்டால் மாறிமாறி வருதல் இருக்கிறது. ஆனால் ஆதாரமாக இருப்பது எல்லா காலங்களிலும் கூடவே வந்து கொண்டிருக்கும், தொடர்ந்து இருந்து கொண்டிருக்கும்.
 
காரியம் மித்யா என்பதை நிலைநாட்ட மூன்று காரணங்கள் கூறப்படுகின்றது. காரியத்தை வியக்தமாகவும்(வெளிபட்டதாகவும்), அறியப்படாததாகவும் இருப்பதை காட்டப்படுகிறது. இதற்கு சொந்தமான இருப்பு கிடையாது, உண்மையிலே இல்லை. ஆனால் இருப்பது போல தோன்றி அழியக்கூடியது. மனிதர்களால் அது வாக்கினால் உருவாக்கப்படுகிறது. தோன்றிய பானை உடைந்த போதிலும் அதனுடைய பெயர் மனிதர்களால் பேச்சு வழக்கில் தொடர்ந்து இருந்துக் கொண்டு இருக்கிறது. ஆகையால் அந்தப் பொருளினுடைய படைப்பு அதன் பெயரினால் நிரூபிக்கக்கூடிய தன்மையுடன் இருப்பதால். வியக்தம் என்ற நாம ரூபமாகி, பெயரை மட்டும் ஸ்வரூபமாகக் கொண்டதாக சொல்லப்படுகிறது.
 
காரிய தோற்றத்தின் சொந்த இருப்பு இல்லாததாகவும் அழியக்கூடிய தன்மையுடன் இருப்பதாலும் வாக்கு இந்திரியங்களால் தோற்றுவிக்கப்பட்ட சப்தமாக பெயராக மட்டும் இருப்பதனாலும் காரியத்திற்கு, தோன்றியவற்றிற்கு பானைக்கு களிமண் போல சத்யம் என்கின்ற தன்மை கிடையாது. தோன்றிய காலத்திலும், அதற்கு முன்னாலும், அதற்குப் பின்னாலும் எந்தவொரு தத்துவம் ஊடுருவி இருக்கின்றதோ தொடர்ந்து மாற்றமடையாமல் இருந்து கொண்டிருக்கின்றதோ அந்த வஸ்துவாக இருப்பதும், அழியாமலும் இருக்கின்றதோ அதுதான் சத்யம் என்று அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
எது ஞானத்தால் நீங்குகிறதோ அது மித்யா. பானை வெளித்தோற்றத்திற்கு வந்து காரியமானது என்ற இந்த மாதிரி சொற்களால் அழைக்கப்படுகின்ற வஸ்து மித்யா. பொய்யென்றால் களிமண்தான் சத்யம் என்ற அறிவு ஏற்பட்டவுடன் என்ன காரணத்தினால் அது மறையவில்லை?
 
அறிவு வந்தவுடன் பானை மறைந்து விட்டது. ஏனென்றால் உனக்கு அதிலுள்ள சத்யத்வமானது, சத்யம் என்கின்ற எண்ணம் நீங்கி விடுகின்றது. இப்படிபட்ட நீங்குதல்தான் நடைபெற்று பானையின் தோற்றம் தெரியாமல் போக வேண்டும் என்று இருக்க வேண்டியதில்லை.  குளத்தின் கரையில் நிற்கும்போது அதிலுள்ள நீரில் தெரிகின்ற நமது பிரதிபிம்பமானது தலைகீழாக தெரிந்து கொண்டிருந்தாலும் அது உண்மையில் நீரில் கிடையாது. அந்த பிரதிபிம்பம் உருவத்திற்கு  எப்போதும் யாரும் இருப்பைக் கொடுப்பதில்லை. இப்படிப்பட்ட அறிவு ஏற்பட்டாலே மோட்ச பலன் கிடைத்து விடுகிறது என்பது அத்வைதவாதிகளுடைய நிச்சயமான தீர்மானம். களிமண்ணின் ஸ்வரூபத்தை காரியத்தில் இருக்கின்ற சத்யத்வத்தை விடாமல் இருப்பதால் பானையில் விவர்த்த தன்மை இருக்கிறது என்று புரிந்து கொள்ளலாம்.
 
பரிணாம உபாதான காரணத்தில் காரணத்தினுடைய உருவத்தை விட்டுவிட வேண்டும். பால் என்ற உருவத்தை தயிரென்ற உருவத்தை அடைவதுபோல, மண் குடமாவது போல, தங்கம் வளையலாவது போல இருக்கும் போதும் முன்னுள்ள தன்மையை விடுவதில்லை. குடம் உடைந்து விட்டால் மண் தன்மையை அடைந்து விடுவதில்லையே. துண்டு துண்டான சில்லுகள் தான் தெரிகின்றனவே என்று கேட்டால் அதையே பொடிபொடியாக்கிவிட்டால் மண் ஸ்வரூபம் தெரிகிறதல்லவா. தங்கத்தின் ஸ்வரூபம் இன்னும் தெளிவாகவே தெரியும். பால் முதலிய உதாரணங்கள் பரிணாம உபாதான காரணத்திற்கு இருக்கட்டும். மறுபடியும் அந்தப் பால் என்கின்ற எண்ணம் இல்லாதபடியால். இதனால் மண் முதலியவைகளுக்கு உதாரணமாக இருக்கின்ற தன்மை கெட்டுவிடாது.
 
ஆரம்பவாதிகளின் வாதப்படி களிமண்ணுக்கு இருவித தன்மைகள் இருப்பதாக சொல்லப்படுவது அதாவது பானைக்கு தொடுதல், ரூபம் என்ற இரண்டு தன்மைகளும் காரியமான பானையில் இருக்கிறது. இதனால் மண்ணின் இரட்டிப்பு காரியத்தில் ஏற்படும். மண், தங்கம், இரும்பு என்ற இந்த மூன்று உதாரணங்களை ஆருணி என்ற ரிஷி தன் மகன் ஸ்வேதகேதுவிற்கு சொல்லியிருக்கிறார். ஆகையால் எல்லா பொருட்களிலுமே காரியத்தின் பொய்யான தன்மையை மனதில் பழக்கி பதிவுச் செய்ய வேண்டும். காரியங்கள் அனைத்துமே மித்யாவென்று சாந்தோக்ய உபநிஷத்தில் உள்ள உபதேசத்தை மனதில் நன்றாக நிலைநிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும். காரணத்ததைப் பற்றிய அறிவை அடைந்துவிட்டால் காரியங்களில் உள்ளதைப் பற்றிய அறிவை அடைந்துவிடலாம்.
 
காரணமாகிய சத்ய வஸ்துவின் அறிவினால் காரியமான பொய்யான தன்மையைப் பற்றிய அறிவு ஏற்படுமென்று எப்படி பொருத்தமாகும்?
 
உலகப்பார்வையில்தன் களிமண்ணில் சேர்ந்து இருக்கும் மாற்றம்தான் காரியமாக இருக்கும் தன்மை அதில் சத்யமாக இருப்பது மண் என்ற அம்சம்தான். அதன் அறிவு காரணத்தை அறிவதினால் ஏற்பட்டு விடுகிறது. காரியத்தின் விசேஷ தன்மையின் அறிவை அடையமாட்டோம். மித்யா தன்மையான விசேஷ தன்மையை அறிந்து கொள்ள வேண்டியதில்லை. அதை அறிவதனால் உபயோகமில்லாததனால் உண்மைப்பொருளை அறிவதுதான் புருஷார்த்தமாகும். மித்யா தன்மையுடைய அம்சத்தை அறிவது புருஷார்த்தமாகாது. பொய்யான அம்சத்தை அறிந்து கொள்ள வேண்டிய அவசியமில்லை. அந்த அறிவினால் உண்மையான பலனெதுவும் அடைய மாட்டோம். ஒரு பொருளினுடைய உண்மையான அம்சத்தை அறிவதுதான் பயனுள்ளதாகும்.
 
அப்படியென்றால் காரண அறிவினால் காரியத்தை பற்றிய அறிவை அடைவோம் என்று சொல்லும்போது களிமண்ணை அறிவதனால் அதைத்தான் காரியத்தில் அறியப்படுகிறது என்றுதானே சொன்னாதாக ஆகும். இதில் என்ன ஆச்சரியம்?
இது சரிதான். காரியங்களில் வாஸ்தவமாக இருக்கும் அம்சம் காரண ஸ்வரூபம் என்றறிந்து கொண்டவனுக்கு ஆச்சரியம் இருக்க வேண்டாம். அதை அறிந்தவனுக்கு ஏற்படும் ஆச்சரியத்தை யாரால் தடுக்க முடியும்? நீக்க முடியும்?
 
ஆரம்பவாதிகளுக்கும், பரிணாமிவாதிகளுக்கும், அறியாமையில் இருப்பவர்களுக்கும் இந்த வாக்கியம். ஒரு காரணத்தை அறிந்தால் எல்லாவற்றையும் அறிந்ததாகும் என்பதைக் கேட்டு ஆச்சரியத்தைத்தான் அடைவார்கள். அத்வைத தத்துவத்தை நோக்கி கவனத்தை இழுப்பதற்குத்தான் ஒன்றைப்பற்றிய அறிவினால் எல்லாவற்றின் அறிவு ஏற்படும் என்று வேதாந்தத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. பலவாக இருக்கின்ற தன்மையை சொல்ல உத்தேசித்து அல்ல.
 
ஒரு களிமண் கட்டியை அறிவதிலிருந்து அதிலிருந்து உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் பானைகள் அனைத்திலும் அதுவேதான் இருக்கிறது என்ற அறிவு எப்படி ஏற்படுகிறதோ அதுபோல பிரம்மத்தை அறிவதனால் ஈஸ்வரனை அறிந்து கொண்ட பிறகு அவரிடமிருந்து தோன்றியிருக்கும் ஜகத்தின் அறிவு உண்டாகிறது. ஜகத்தில் பிரம்மம்தான் தோன்றிக் கொண்டிருக்கிறது என்று அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
இருத்தல், அறிவு, ஆனந்தம் இவைகளை இயல்பான தன்மைகளை உடையது பிரம்மம். பெயரும், உருவமும் ஜகத்தின் தன்மைகளாகும். பிரம்மத்தின் ஸத், சித், ஆனந்த ஆகிய ஸ்வரூபங்களை உடையது என்று தாபனீய உபநிஷத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. ஸத்தாயிருக்கும் தன்மையானது சாந்தோக் உபநிஷத்தில் ஆருணி என்பவர் சொல்லியிருக்கிறார். பிரம்மம் ஞான ஸ்வரூபம் என்பதை ஐதரேய உபநிஷத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. இதே உபநிஷத்தில் சனத்குமாரர் என்பவர் ஆனந்த ஸ்வரூபத்தை சொல்லியிருக்கிறார். இப்படியே மற்ற உபநிஷத்தின் மூலம் தெரிந்து கொள்ளலாம்.
 
எல்லாவிதமான உருவங்களையும் நன்கு ஆலோசித்து தோற்றுவித்துவிட்டு ஈஸ்வரன் அப்படியே இருக்கிறார் என்று புருஷ ஸுக்தத்தில் சொல்லப்பட்டு இருக்கிறது. அனைத்தையம் தோற்றுவித்த பிறகு அவைகளுக்கு நாம்-ரூபங்களையும் தோற்றுவிக்கின்றேன் என்று நினைத்தார் என்று சாந்தோக்ய உபநிஷத்தில் கூறப்பட்டு இருக்கிறது.  ஸ்ருஷ்டிக்கு முன்பு வெளித்தோற்றத்திற்கு வராதநிலை இதுவே மாயையாகும். தோற்றுவித்தப் பிறகு நாம, ரூபம் என்று இரண்டாக வெளிப்படுகிறது. பிரம்மத்திலுள்ள நினைக்க முடியாத சக்தியுடன் கூடிய இந்த மாயைதான் வெளித்தோற்றத்திற்கு வந்த நிலையில் இருக்கின்றது. மாறுதலை அடையாத பிரம்மத்தில் இருக்கின்ற இந்த மாயை பலவிதமான மாறுதலை அடைகிறது. பானையை உபாதான காரணமாகவும் ஈஸ்வரனை மாயையை தன்னிடத்தில் உடையவராகவும் அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
முதலில் படைக்கப்பட்ட ஆகாசம் அதில் (ஸத்) இருக்கிறது, பிரகாசிக்கிறது(சித்), பிரியமாகவும் (ஆனந்தம்) இருக்கிறது. இடம் கொடுப்பது என்ற தன்மையுடன் இருக்கிறது. இது மித்யாவாகும். முதலில் சொன்ன மூன்றும் மித்யாவாகும். உருவான பொருளுக்கும் முன்பு இல்லாமை என்ற நிலையுடையதாக இருந்தது. பின்னாலும் அழியக்கூடியதாக இருப்பதால் இல்லாமல் போகக்கூடியது. எது முதலிலும் கடைசியிலும் இல்லையோ அது இப்போதும் நிகழ்காலத்திலும் கூட அப்படித்தான் என்று புரிந்துகொள்.
 
தோன்றியவைகள் அனைத்தும் முதலில் வெளித்தோற்றத்துக்கு வராத நிலையில் இருந்தது. இப்போது தோற்றத்தை உடையதாக இருக்கிறது. பிற்காலத்தில் அவைகள் அழிந்து இல்லாத நிலைக்கு சென்றுவிடும் என்று பகவான் கிருஷ்ணர் அதுஜுனனுக்கு உபதேசித்துள்ளார். (பகவத் கீதை 2.28) களிமண்ணில் செய்யப்பட்ட பானையில் ஸத்,சித்,ஆனந்தம் இவைகள் எப்போதும் அதன் கூடவே வருகின்றதோ அதுபோல எப்போதும் இவைகள் கூடவே வருகின்றன. ஆத்ம ஸ்வரூபத்தில் ஸத் முதலானவைகளின் அறிவு அனுபவமாக இருக்கிறது.
 
ஆகாசத்தை மறந்துவிட்டால் பிறகு அங்கே உனக்கு, எனக்கு தெரிகிறது? சொல்லு. சூன்யம்தான் என்று கூறினால் அப்படியே இருக்கட்டும். அப்படியொன்றாவது தெரிகிறதல்லவா? அதைப் பார்த்து கொண்டிருப்பவன் ஒருவன் அறிவு ஸ்வரூபமானவன் இருக்கின்றான். அதுதான் உன்னுடைய உண்மையான ஸ்வரூபமாகும்.
 
அந்தத்தன்மை இருப்பதனால் சூன்யத்தையும் பார்க்கின்ற தன்மையை இருப்பதனால் அதை பார்த்தவன் அதற்கு இருத்தல் சித்தமாகிறது. எதையும் பொருட்படுத்தாத மனநிலையுடன் இருக்கும்போது அந்த நிலையே சுக ஸ்வரூபம் வெளிப்படுகின்ற நிலையாகும். அனுகூலத்தன்மை, பிரதிகூலத்தன்மை இரண்டுமில்லாத நிலையே அனுபவிப்பது சுகமான நிலையாகும். பிடித்தது, பிடிக்காதது, விரும்பாத சூழ்நிலை, மனநிலை விரும்புகின்ற சூழ்நிலை இவையிரண்டும் அனுபவிக்காத நிலையே சுகத்தை மனம் அனுபவிக்கிறது. இதுவே ஆத்மானந்தத்தின் வெளிப்பாடான ஆனந்தமாகும் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
எந்த நேரத்தில், எந்த சூழ்நிலையில் எந்தவொன்று மனதுக்கு பிடித்த மாதிரியோ, மனதுக்கு சக்தியை கொடுக்கின்ற மாதிரியோ இருக்கின்றதோ அந்த நிலையில் மனதில் மகிழ்ச்சி ஏற்படுகிறது. மனதுக்கு பிடிக்காத சூழ்நிலையில் துக்க எண்ணங்கள், உணர்வுகள் ஏற்படுகிறது. இரண்டு மனநிலையும் இல்லாத போது நம்முடைய ஆத்மானந்த ஸ்வரூபத்தில் சுகம் தெரியும். அப்போது துயரம் என்பதே கிடையாது. தன்னுடைய ஆத்மானந்தம் நிலையாக இருந்த போதிலும் துயரமும். மகிழ்ச்சியும் ஒரு கணத்தில் மாறி மாறி வருகின்றன. ஏனென்றால் மனதானது ஷணிக தன்மையுடன் இருப்பதால் இவ்வாறு மாறிமாறி வருகின்றது என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும். மனம் சாத்விக எண்ணங்களுடன் இருக்கும் போது ஆனந்தம் வெளிப்படும். ஷணிகம் என்பது மாறிக் கொண்டே இருக்கும் நிலையைக் குறிக்கும்.
 
ஆகாசத்திலும் இப்படியே ஆனந்தம் இருக்கிறது. இருத்தல், பிரகாசமும் இருப்பது ஒப்புக் கொண்டதே. இந்த உண்மையை வாயுவில் ஆரம்பித்து ஸ்தூல உடல்வரை இவ்விதம் ஆராய்ந்து ஆத்மா, அனாத்மாவை பிரித்து பார்த்து புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
வாயுவின் தனித்த ஸ்வரூபம் அசைவும், தொடுதலாகும். அக்னிக்கு உஷ்ணமும், எரிதலும், பிரகாசமும், நீருக்கு திரவமாக இருத்தல், பூமிக்கு திடமாக இருத்தல், கடினமாகவிருத்தல் என்று நிச்சயம் செய்து கொள்ளலாம். அனாத்மாக்களில் வேறுபாடு இருக்கும் ஆனால் இருத்தல் என்பது ஒன்றாகவே இருக்கும்.
 
இவ்வாறே தாவரங்களில் உணவு, உடல் இவைகளுக்கு என்றே தனித்த தன்மையுடையதாக இருக்கிறது. இந்த மாதிரி அறிவு பூர்வமாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அந்தந்த பொருட்களுக்குள்ளே தனித்தன்மையுடன் இருக்கிறார் என்ற மனதினால் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். நாம, ரூபங்கள் குணங்கள் பலவிதமாக வேறுபட்டிருக்கையிலும். ஸத்,சித்,ஆனந்தம் என்கின்றவைகள் வேறுபடாமல் ஒன்றாகவே இருக்கின்றன. இதில் எந்த சந்தேகமும், எதிர்கருத்தும் கிடையாது.
 
நாம-ரூபங்கள் இரண்டும் பிறப்பு, இறப்பு என்கின்ற தன்மையை உள்ளதாகவும், சத்யமானதாக இல்லாததாகவும் சொந்தத்தில் இருப்பு இல்லாததாகவும் அறிவின் துணைக் கொண்டு பிரம்மத்தில் பார்க்க வேண்டும். கடலில் எழுகின்ற அலைகள் தோன்றி மறைவது போல இதை பொருத்திப் பார்த்து புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
ஸத்,சித்,ஆனந்த ஸ்வரூபமாக உள்ள இந்த பூரணமான பிரம்மத்தை பார்க்கப்பட்டு விட்டால், தியானித்துக் கொண்டு வந்தால், தானாகவே மெல்ல மெல்ல இந்த நாம-ரூபங்கள் அனைத்தும் கவனிக்காமலிருந்து விடுவார்கள். நாம-ரூபங்கள் என்பது நம்மை துயரப்படுத்திக் கொண்டிருக்கும் எண்ணங்களேயாகும். நாம-ரூபங்களின் இருப்பானது கொஞ்சம் கொஞ்கமாக மறைந்து போகும். எவையெல்லாம் நம்மை சம்சாரத்தில் அழுத்திக் கொண்டு இருக்கின்றதோ அவைகளெல்லாம் நாம-ரூபங்களாக புரிந்து கொள்ளலாம்.
 
எவ்வளவுக்கெவ்வளவு நாம ரூபங்களில் மித்யா தன்மையானது பார்க்கப்படுகிறதோ, அறியப்படுகிறதோ, உணரப்படுகின்றதோ அவ்வளவுக்கவ்வளவு அது பிரம்மம் என்கின்ற தத்துவத்தை சத்யமாக உணர வைத்துவிடும். எவ்வளவக்கெவ்வளவு பிரம்மத்தை சத்யமாக பார்த்து புரிந்து கொள்கின்றாயோ அவ்வளவுக்கவ்வளவு நாம, ரூபங்கள் பொய்யாகிப் போய்விடும்.
 
இதுவரை கூறிய நிதித்யாஸன பயிற்சியினால் அறிவானது நன்கு நிலைத்துவிட்டால் அந்த மனிதன் உயிரோடு இருக்கும் போதே முக்தனாகின்றான். சரீரம் எப்படி வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும். பிரம்மத்தையே எப்போதும் சிந்தித்தல், அதையே சொல்லுதல், அதைப்பற்றி மட்டும் பேசிக் கொண்டிருத்தல். மற்றவருடன் அதைப் பற்றியே உரையாடிக் கொண்டிருத்தல் இதையே நிதித்யாஸன குறிக்கோளாக வைத்துக் கொண்டு அதிலேயே மனதை செலுத்திக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.
 
வெகுநாட்களாக இருக்கின்ற சம்சார வாசனைகள் முழுமையாக நீங்கிவிடும். இவ்வாறு நீங்குவதற்கு அதிக காலம், இடைவிடாது முழுநம்பிக்கையுடன், உற்சாகத்துடன் பயிற்சி செய்து கொண்டு வரவேண்டும். பிரம்மத்திடமிருந்து பலவிதமான காரியங்கள் தோன்றியிருக்கிறது. களிமண்ணில் இருக்கின்ற சக்தியினால் பானைப் போன்ற பொருட்கள் உருவாக்க முடிகின்றது. அதேபோல பிரம்மத்தினிடையே இருக்கின்ற மாயா சக்தியினால் பலவிதமான பொய்யானவைகள் எல்லாம் படைக்கப்படுகின்றது. ஜீவர்களிடத்தில் இருக்கும் தூக்கம் என்கின்ற சக்தியினால் கற்பனையான கனவுலகம் படைக்கப்படுகிறது என்பதையும் உதாரணமாக எடுத்துக் கொண்டு விசாரம் செய்யலாம்..
 
ஜீவனிடத்தில் இருக்கின்ற உறக்கம் என்கின்ற சக்தி விளக்க முடியாத பலவிதமான பொய்யான கனவுகளை தோற்றுவிக்கிறது. அதுபோல பிரம்மத்தில் உள்ள மாயா என்ற சக்தியானது உலகத்தை படைத்து பாதுகாத்து பிறகு மீண்டும் தன்னுள்ளே இழுத்துக் கொள்கிறது. கனவுலகில் ஆகாயத்தில் பறப்பது போலவும், தன்னுடைய தலையையே அறுத்துக் கொள்வது போலவும், சில வினாடிகளில் பல வருடங்கள் கழிந்து போவது போலவும் காணப்படுகிறது. இறந்து போனவர்களை பார்க்கிறோம். இது சரி, இது பொருத்தமானது, இது பொருந்தாது என்கின்ற விவஸ்தைகள் கனவில் சொல்ல முடியாது. அதுபோல எது எது எப்படியெப்படி இருக்கின்றதோ. பார்க்கப்படுகின்றதோ அதை அப்படியப்படியே பார்க்க வேண்டும். இந்தவிதமான மகிமை உறக்கத்திற்கு சக்தியாக இருக்கும் போது அப்போது மாயா சக்திக்கு நினைக்க முடியாத இந்த பெருமை இருப்பதில் ஆச்சரியமே இல்லை.
 
மனிதன் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் போது உறக்கம் என்கின்ற சக்தியினால் விதவிதமான கனவுகளை தோற்றுவிக்கப்படுகிறது. அதுபோல மாற்றமெதுவும் அடையாமல் பிரம்மனிடத்தில் இருக்கின்ற மாயா என்கின்ற சக்தி உலகத்தை தோற்றுவிக்கிறது. ஆகாசம், காற்று, நீர், நெருப்பு, நிலம், பிரபஞ்சம், உயிரினங்கள் வாழத்தகுந்த உலகங்கள், பிராணிகள், ஜீவராசிகள், கல், மண் முதலியவைகள் பிரம்மத்தின் காரியங்களாக தோன்றின. ஜீவராசிகளின் அந்தக்கரணத்திற்குள், மனதில்தான் சைதன்யத்தின் அறிவு ஸ்வரூபம் பிரதிபிம்பிக்கிறது. ஆகையால் இவைகள் சேதனமாகவும் மற்றவைகள் ஜடமாகவும் இருக்கிறது. அறிவு ஸ்வரூபமாக உள்ளவைகள் அனுபவிப்பனவாகவும், மற்றவைகள் அனுபவிக்கப்படும் பொருட்களாகவும் பிரிக்கப்படுகிறது.
 
இந்த சேதன, அசேதன என்பவைகளின் சச்சிதானந்த லட்சணமுள்ள பிரம்மன் சமானமாக இருக்கிறது. நாம் ரூபம் மட்டும் தனித்தனியாக முற்றிலும் வேறுபட்டு இருக்கிறது. ஜடமான வஸ்துவில் மனம் என்கின்ற ஒன்று இல்லாததால் ஆனந்தம், உணர்வும் இல்லாதிருப்பதை காண்கின்றோம். நாம ரூபங்கள் ஒன்றிலிருந்து மற்றொன்றை விட வேறுபட்டு இருக்கிறது.

 
ஒரு துணியில் வரையப்பட்ட உயிருள்ள, உயிரற்ற நாம ரூபங்கள் சித்திரங்களுக்கு ஆதாரமாக இருப்பது போல உலகத்திலுள்ள எல்லா உயிருள்ள, உயிரற்ற படைப்புக்களுக்கு பிரம்மன் பொதுவாக இருக்கிறது என்பதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். நாம, ரூபங்களை நீக்கி விட்டு பிரம்மத்திலேயே புத்தியை வைத்தவனாக இருக்க வேண்டும். இப்படி பயிற்சி செய்யும்போது பிரம்மத்தினுடைய ஸ்வரூப அறிவு அடைவோம். குளக்கரையில் நின்று கொண்டிருக்கும்போது நம் உடல் தலைகீழாக தெரிந்து கொண்டிருந்த போதிலும், அதைக் கண்டு கொள்வதில்லை. பொய்யென்று நினைத்துக் கொள்கிறோம். கரையில் நிற்கும் தன்னுடைய சரீரத்திலேயே எப்படி உண்மை தன்மை இருக்கிறதோ அதுபோல பிரம்மத்தைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
மனதில் ஆயிரக்கணக்கான கற்பனை இராச்சியங்கள் இருந்த போதிலும் அவைகளை எல்லாம் எப்பொழுதுமே எல்லோராலும் கண்டுக் கொள்ளப்படுவதில்லை. அதேபோல உலகத்திலுள்ள பொய்யற்றதாக தோன்றுகின்ற நாம் ரூபங்களையும் பொருட்படுத்தாத தன்மையுடன் இருக்க வேண்டும், மித்யாவென்று ஒதுக்கிட வேண்டும்.
 
ஒவ்வொரு நிமிடத்திலும் மனோ ராச்சியம் வெவ்வேறு விதமாக மாறிக் கொண்டே இருக்கிறது. ஒருமுறை மாறிவிட்டால் அதே கற்பனை மீண்டும் வருவதில்லை. உலக விவகாரமும் அப்படியேதான் மாற்றங்கள் நிகழ்ந்து கொண்டேயிருக்கும். பழைய நிலையை திரும்ப அடையவே முடியாது. குழந்தைப் பருவம் இளமை வந்ததும் சென்றுவிடுகிறது. வயோதிகம் வந்ததும் இளமை சென்று விடுகிறது. இறந்துபோன தகப்பனார் போன்ற உறவுகள் மறுபடியும் வருவதில்லை. சென்றுவிட்ட நாள் திரும்ப வரவே வராது.
 
நொடியில் நாசமடையக் கூடிய உலக விவகாரத்தில் மனக்கோட்டையை விட என்ன விசேஷம் இருக்கிறது? ஆகையால் இந்த உலகம் தோன்றிக் கொண்டிருந்த போதிலும் அதில் இருக்கும் உண்மை என்கின்ற எண்ணத்தை விட்டுவிட வேண்டும். ஒரு பொருளைப் பார்த்ததும் அதைப் பற்றிய எண்ணம் ஏற்பட்டுவிடும். அந்த எண்ணம் பொருளின் உண்மையைக் குறிக்கின்றது. அந்த எண்ணம் செயலுக்கு வரவேண்டுமென்றால் அதனால் எதாவது விவகாரம் நடக்கவேண்டுமென்றால் நினைவுக்கு வந்துவிடும். இது முயற்சியில்லாமல் நினைவுக்கு வருகின்றது. கானல் நீரின் எண்ணத்தில் உள்ள உண்மைத்தன்மையை நீக்கி விடுகிறது. இந்த எண்ணத்துடன் பார்க்கும் நிலையே சாட்சிபாவமாக பார்க்கும் நிலையாகும். எனவே உலகத்தில் பார்க்கப்படும் அனைத்திலும் உண்மைத்தன்மை என்ற எண்ணங்கள் இல்லாமல் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் நிலையை அடைந்துவிட வேண்டும்.
 
பொதுவாக நாம் ஏதாவது ஒரு அறிவை அடைந்துவிட்டால் அதிலிருந்து நீங்கிக் இருக்க முடியாது. ஜகத்தினுடைய நாம ரூபத்தின் முக்கியத்துவத்தை விட்டுவிடும் போது பிரம்மத்தைப் பற்றிய ஸ்வரூபத்தை சிந்திக்கும்போது தடையின்றி சிந்திக்க முடியும். உலகமே ஒரு மித்யாவென்று அறிவுபூர்வமாக உணர்ந்துவிட்டால் உலக விவகாரங்களினால் துயரத்தை அடையமாட்டோம்.
 
நதியில் நீர் வேகமாக சென்று கொண்டிருந்த போதிலும் அதில் உள்ள உறுதியான பெரும்பாறை எப்படி அந்த நீரின் வேகத்தால் பாதிக்கப்படுவதில்லையோ, அப்படி உலகவிவகாரங்கள் நாம, ரூபங்கள் வெவ்வேறாக ஏற்பட்டுக் கொண்டிருந்த போதிலும் கூடஸ்தமாயுள்ள பிரம்மம் பாதிக்கப்படுவதில்லை. ஆகாசமில்லாத நிலைக் கண்ணாடிக்குள் வெளியே பெரியதாக இருக்கின்ற ஆகாசமும் அதற்குள் அடங்கிய பொருட்களுடன் தெரிகிறது. அப்படியே ஸத், சித் பிரம்ம ஸ்பரூபத்தில் பலவிதமான பொருட்களுடன் கூடிய ஜகத் விளங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. நிலைக் கண்ணாடியைப் பார்க்காமல் அதனுள்ளே தோன்றிக் கொண்டிருப்பதையும் பார்ப்பது சாத்தியமில்லை. அவ்விதமே ஸத்-சித்-ஆனந்த ஸ்வரூபமாகவுள்ள பிரம்மத்தை அறியாமல் அதில் தோன்றிக் கொண்டிருக்கும் நாம் ரூபங்களுடைய அறிவு எப்படி ஏற்பட முடியும்?
 
முதலில் ஸத்,சித்,ஆனந்த ஸ்பரூபமாக உடைய பிரம்மமானது பிரதிபிம்பித்துக் கொண்டிருக்கும் போது, அந்த அளவில் புத்தியை நிறுத்திக் கொண்டு அதைத் தாண்டி அதில் ஏற்றி வைத்திருக்கும் நாம ரூபங்களில் புத்தியை வைக்கக்கூடாது. இவ்விதமாக பிரம்மமானது ஜகத் இல்லாமல் அறியப்பட்டுவிடும். இந்த அத்வைத ஆனந்தத்தில் நாம் எல்லோரும் வெகுகாலம் நிலைத்திருக்கலாம்.
 
பிரம்மானந்தம் என்ற பெயருடைய நூலில் அத்வைத ஆனந்தம் என்ற தலைப்புள்ள இந்த அத்தியாயத்தில் அத்வைதானந்தத்தைப் பற்றி விளக்கப்பட்டது. ஜகத்தின் மித்யாவாக இருக்கும் தன்னையை சிந்திப்பதால் அத்வைத ஆனந்தமே ஏற்பட்டுவிடும்.
 

----ooo000ooo----