Vairagya Sadhakam (Selected Verses)-Rev-01

வைராக்கிய சதகம்

பர்த்ருஹரி

ஸ்வாமி பரமார்த்தானந்தா விளக்கம்

முகவுரை
மகரிஷி பர்த்ருஹரி என்பவர் ஸருங்கார சதகம், நீதி சதகம் மற்றும் வைராக்கிய சதகம் என்கின்ற மூன்று நூல்களை எழுதியிருக்கிறார். இந்த நூல்கள் மூன்றிலும் வாழ்க்கையில் அடைய வேண்டிய நான்கு புருஷார்த்தங்களான அறம், பொருள், இன்பம், வீடுபேறு ஆகியவைகளைப் பற்றி விரிவாக விளக்கியுள்ளார்.
 
இன்பத்தை அடைய முயற்சி செய்வது என்பது எல்லா ஜீவராசிகளின் இயல்பு மனிதன் மட்டும் தனது பகுத்தறிவைக் கொண்டு புத்திசாலித்தனத்துடன் இன்பத்தை தேடுகிறான். சாஸ்திரம் இன்பத்தை தர்மப்படி அடைந்து அனுபவிப்பதை அனுமதிக்கின்றது. மேலும் எப்படி தர்மப்படி அடையவேண்டும் என்கின்ற வழியையும் கூறியிருக்கிறது. வேதத்தின் முற்பகுதியான கர்மகாண்டத்தில் எப்படி உலக இன்பத்தை அடைய வேண்டும் என்பதைப்பற்றி விரிவாக விளக்கப்பட்டிருக்கிறது. உலக இன்பத்தை அடைவதற்காக செய்யப்படுகின்ற செயல்கள் அனைத்தும் காம்யகர்மம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. இத்தகைய செயல்களை செய்யும்போது சில நியமங்கள் விதிக்கப்பட்டு இருக்கின்றது. தர்மத்திற்குட்பட்ட உலக இன்பங்களை மட்டும் சாஸ்திர விதிப்படி செய்து அடைய முயற்சிக்க வேண்டும். பர்த்ருஹரி தனது சிருங்கார சதகத்தில் எவ்வாறு காம்ய கர்மங்களை செய்ய வேண்டும் என்பதை கூறியிருக்கிறார்.
 
தனது அடுத்த நூலான நீதி சதகத்தில் அறம், பொருள் இவைகளை எப்படி முறைப்படி அடைய வேண்டும் என்பதைப் பற்றி கூறியிருக்கிறார். வாழ்க்கையில் செல்வத்தை அடைய முயற்சிப்பது தவறில்லை. ஏனென்றால் நம்முடைய அன்றாட வாழ்க்கைக்கு தேவைப்படுகின்ற அடிப்படையான பொருட்களை பெறுவதற்கும் அவைகளை அடைய மேற்கொள்கின்ற செயல்களுக்கும் செல்வம் நிச்சயம் தேவை. ஆனால் அவைகளை தர்மப்படி பெற்று, தர்மப்படி அனுபவிக்க வேண்டும். தேவையான அளவுக்கு செல்வம் இல்லாவிட்டால்  யாரும் நம்மை மதிக்கமாட்டார்கள்;. உறவுகளும் அலட்சியப்படுத்தி விடுவார்கள். எனவே இல்லறத்தில் செல்வத்திற்கு முக்கியமான பங்கு இருக்கிறது. பர்த்ருஹரி தனது நீதி சதகத்தில் அறம், பொருள் இவைகளின் முக்கியத்துவத்தை பற்றி விளக்கமாக கூறியிருக்கிறார்.
 
தர்மம் மூன்று வகையான விஷயங்களைப் பற்றி கூறுகிறது. அவைகள் 
1.    சாஸ்திரம் விதித்த முறைப்படி வாழ்தல், 
2.    அன்பு, கருணை, பொறுமை போன்ற நற்குணங்களுடன் வாழ்தல்
3.    மற்றவர்களுடன் நல்ல பாவனையுடன் பழகுதல், விவகாரம் செய்தல் 
ஆகியவைகளாகும். மற்றவர்களிடம் பழகும் விதம் என்று கூறுவதாவது பெற்றோர்களிடம் நடந்து கொள்ளும் விதம், ஆசிரியர்களிடம் நடந்து கொள்ளும் விதம், இயற்கையை அனுபவிக்கும் விதம் என்று இவ்விதமாக  புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
வைராக்கிய சதகம் நான்காவது புருஷார்த்தமான மோட்சத்தைப் பற்றி கூறுகின்றது. ஆத்மஞானத்தை அடையும் வழியைப் பற்றி நேரடியாக இதில் சொல்லப்படவில்லை. இதை அடைவதற்கு தேவையான தகுதிகளான விவேகம், வைராக்கியம், சமாதிஷட்கம் மற்றும் முமுக்ஷுத்வம் ஆகியவைகள் விளக்கப்பட்டிருக்கிறது. இந்த நான்கு தகுதிகளில் வைராக்கியம் என்பது மிகவும் முக்கியமான தகுதியாகும். இது பொதுவாக சந்நியாசத்தைக் குறிக்கின்றது.
 
பொதுவாக வைராக்கியத்திற்கும் சந்நியாசத்திற்கும் இடையேயுள்ள வேறுபாடு வெளிவிஷயங்களை துறந்துவிடுதல், மனதுக்குள்ளேயும் உலக விஷயங்களில் இருந்து விலகி இருத்தல் என்று கூறப்படுகிறது. வைராக்கியத்துடன் இருக்கும் போது மெய்ப்பொருளைப் பற்றிய அறிவை அடைய முடியம். இதனால் சம்சாரத்தில் இருந்து விடுதலை அடைய முடியும்.                                                                                                                                               
ஸ்லோகம்-1 (மங்கள ஸ்லோகம், தியான ஸ்லோகம்)
இந்த இறைவணக்க ஸ்லோகத்தில் பகவான் சிவபெருமானை அறிவொளியாக உருவகப்படுத்தி அவரை தியானித்து நூலை தொடங்குகிறார்.
 
ஆத்மஞானத்தை விளக்கக்கூடிய விளக்காக உள்ள சிவபெருமானே! உங்களுக்கு நமஸ்காரம்.
 
ஹர என்கின்ற சொல்லானது அறியாமையை நீக்கவல்ல பகவானே என்பதை குறிக்கிறது. பகவான் விஷ்ணுவை குறிக்கின்ற ஹரி என்கின்ற சொல்லும் இதேப் பொருளையே குறிக்கிறது.
 
இந்த நூலானது நான்கு பகுதியாக பிரிக்கப்பட்டு அதிலுள்ள முக்கியமான ஸ்லோகங்களுக்கு மட்டும் விளக்கவுரை கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவைகள் 
1. சம்சாரத்தில் குறையை பார்த்தல். அதாவது உலக வாழ்க்கையில் இருக்கின்ற பலவீனங்களையும், குறைகளையும் பார்த்தல் 
2. மோகம். உலக வாழ்க்கையிலுள்ள குறைகளை காண்பதில் மதிமயக்கம் அடைதல். 
3. வைராக்கியத்தின் மேன்மையை விளக்குவது 
4. அறிவுரை.
 
1. சம்சாரத்தில் குறையை காணுதல்
மனிதர்கள் அனைவரும் குழந்தை பருவத்திலிருந்து எதையாவது அடைய வேண்டும் என்பதில்தான் முழுகவனத்துடன் இருக்கிறார்கள். வாழ்நாள் முழுவதும் இது எனக்கு தேவை, அது எனக்கு தேவை என்று தேடி அடைவதில்தான் வாழ்நாட்களை செலவழித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒன்றை அடைந்தாலும் அத்தோடு நின்றுவிடாமல் வேறொன்றை குறி வைத்துச் செயல்பட்டுக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். இந்த வேண்டும் என்கின்ற எண்ணம் மனதில் வருவதற்கு அதிலிருந்து கிடைப்பதாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் பாதுகாப்பும், மகிழ்ச்சியும்தான்.
 
உலகத்தில் இவையிரண்டும் கிடைக்கும் என்பது ஓரளவு உண்மைதான். ஆனால் பாதுகாப்பும், மகிழ்ச்சியும் தேடுகின்ற அந்த பொருட்களின் மறுபக்கம் துயரத்தையும், திருப்தியற்ற மனநிலையையும் கொடுக்கின்ற தன்மையாக இருக்கிறது. இதைத்தான் இந்த நூலில் விளக்கப்படுகிறது.
 
உலகத்தில் எவ்வளவுக்கெவ்வளவு இவையிரண்டும் கிடைக்குமொ அவ்வளவுக்கவ்வளவு துயரமும், அதிருப்தியும் கிடைக்கும். பாதுகாப்பைப் கொடுக்கும் என்று நினைக்கின்ற பொருட்களே பயத்தை கொடுப்பதற்கு காரணமாகவும் அமைகின்றது. இந்த இரண்டு பக்கத்தன்மையை அறிந்து கொள்ளாத வரைக்கும் நாம் அடைந்திருக்கின்ற அறிவு முழுமையானதல்ல. இந்த அரைகுறையான அறிவால்தான் சம்சாரமானது அனுபவிக்கப்படுகிறது. கயிற்றில் தோன்றுகினற பாம்பு அரைகுறையான வெளிச்சத்தில் தான் ஏற்படுகிறது. அதேப்போன்று இன்பம் தரும் உலக விஷயங்களில் இருக்கின்ற அரைகுறையான அறிவானது நமக்கு துயரத்தை அனுபவிக்கச் செய்கிறது. இதிலிருந்து நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டியது உலகமானது சுகம், துக்கம், பயம், பாதுகாப்பு ஆகியவைகள் கலந்ததாக இருக்கிறது என்பதாகும். இந்த அறியாமை இருப்பதால்தான் இன்பத்தை நாடிக் கொண்டிருக்கும்போதே துன்பத்தையும் நாடிக் கொண்டிருக்கின்றோம் என்பதை உணர்வதில்லை.
 
உலகம் இன்பமும், துன்பமும் கலந்தது என்று தெரிந்தவுடன் நாம் என்ன செய்ய வேண்டும், இந்த வாழ்க்கை சிக்கலில் மாட்டிக்கொள்ளாமல் இருப்பதற்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என்று சிந்திக்க வேண்டும். இன்பத்தை நாடாமல் இருந்துவிட்டால் துன்பத்தில் சிக்கி கொள்ள மாட்டோம். ஆனால் இப்படி செய்தால் மனதில் ஒரு வெற்றிடம் ஏற்பட்டுவிடும். நான் என்னதான் செய்யவேண்டும் என்ற குழப்பம் மனதில் ஏற்படும்.
 
வாழ்க்கை துணையில்லாதவர்களுக்கு மனதில் எப்பொழுதும் வெற்றிடம் இருந்து கொண்டேயிருக்கும். இதுவே உடலாரோக்கிய குறைவுக்கும் காரணமாக அமைந்துவிடும். தனிமையே இவர்களுக்கு துன்பத்தை கொடுத்து கொண்டிருக்கும் வாழ்க்கைத் துணையுடன் வாழ்பவர்கள் இன்பத்தை நாடி செய்கின்ற செயல்களால் துன்பப்பட்டு கொண்டிருப்பார்கள்.
 
புலனுகர் போகப்பொருட்களை அடைய முயற்சி செய்யும்போது அதிலிருக்கும் துன்பத்தைக் கொடுக்கும் தன்மையை மீண்டும் மீண்டும் நினைத்துப் பார்த்து அதை சரியான வழியில் எதிர்கொள்வதற்கு தயாராக இருக்க வேண்டும். செயலில் உறவுகளை அடையலாம். ஆனால் அதேசமயத்தில் அவைகளிலிருந்து துன்பமும் அடைய நேரிடும். ஆதலால் அவை கொடுக்கும் துயரத்தால் மனமானது பாதிக்கப்படாமல் இருக்குமளவுக்கு சக்தியை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.
 
முதல் வழியானது இன்பத்தை நாடி செயல்படும்போது துன்பத்தையும் அனுபவிக்கின்ற மனநிலையோடு செயல்படுதல். இரண்டாவது வழியானது இன்பத்தை துறந்து விடுதல். இதில் இன்பத்தை நாடி செயல்படாமல் இருப்பதால் அதிலிருந்து வருகின்ற துன்பத்தையும் விலக்கி விடுகிறோம். ஆனால் இந்த நிலையில் மனதில் ஒரு பெரிய வெற்றிடம் ஏற்பட்டுவிடும். இன்பத்தை கொடுக்கக்கூடிய பொருட்களை துறந்தநிலையில் மனதில் ஏற்பட்ட இந்த வெற்றிடத்தை நிரப்பக்கூடிய வேறொன்று நம்மிடத்தில் இருக்க வேண்டும். இதுவே திருப்தி அல்லது போதும் என்ற மனப்பான்மை என்று அழைக்கப்படுகிறது.
 
பிரவிருத்தி மார்க்கத்தில் சென்றால் துயரத்தினால் அடைகின்ற வலியை தாங்குகின்ற மனவுறுதியை அடைய வேண்டும். நிவிருத்தி மார்க்கத்தில் சென்றால் நமக்குள்ளே வெற்றிடத்தை நிரப்பக்கூடிய சக்தி இருக்க வேண்டும். இந்த இரண்டு மார்க்கத்திலும் மனவமைதி அடைய ஆத்மஞானத்தை அடையவேண்டும். அதாவது நான் யார் என்ற கேள்விக்கான உண்மையான பதிலை அடையவேண்டும். எனவே இல்லறத்தில் இருந்தாலும் துறவறத்தில் இருந்தாலும் ஒருவன் அடைய வேண்டியது ஆத்ம ஞானத்தை மட்டும்தான். இந்தக் கருத்துதான் இந்த நூலில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.
 
எனவே சம்சாரத்தில் குறை பார்த்தல் என்ற தலைப்பில் நாம் தெளிவாக தெரிந்து கொள்ள வேண்டியது படைக்கப்பட்ட அனைத்திலும் நிறையும், குறையும் இருக்கின்றன. இன்பமும், துன்பமும் கலந்தே இருக்கின்றன என்பதாகும். ஆதனால் குறைகளை மட்டும் நாம் பார்க்க தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். இந்தக் குறைகளை,

1. அதிருப்தி (போதும் என்கின்ற மனதிருப்தி)
   
2. நிலையற்ற தன்மை
   
3. பயம்

என்று மூன்றுவிதமாக பிரித்து, அவைகள் இனி விளக்கப்படுகிறது.
 
1.1 முதல் குறை (அதிருப்தி):-
முதல்வகையான குறையானது அதிருப்தி. அதாவது எது கிடைத்தாலும், எதை அடைந்தாலும்; அதில் திருப்தி அடையாத குறை. நம்முடைய தேவைகள் இருந்து கொண்டே இருக்கும்.
 
பணமே இல்லாதவன் தனக்கு 100ரூபாய் போதும் என்பான். அது கிடைத்ததும் 1000ரூ வேண்டும் என்பான். அது கிடைத்ததும் ஒரு லட்சம் ரூபாய் கிடைக்க வேண்டும் என்று கூறுவான். இப்படியே ஆசையானது லட்சத்திலிருந்து கோடிக்கு செல்லும். பிறகு பணத்தை அதிகமாக சம்பாதிக்க கூடிய பதவிக்கு ஆசைப்படுவான். முதலில் எம்.எல்.ஏ பதவியை நாடுவான். அது கிடைத்ததும் மந்திரி பதவிக்கு ஆசைப்படுவான். இவ்வாறு எதை அடைந்தாலும் துயரத்தைத்தான் அனுபவிக்க போகிறோம் என்பதை உணராமல் ஆசைப்பட்டு என்ன பயன். இந்த மாதிரியான நிலைமை இந்திரலோகத்திலும் உண்டு, பிரம்மலோகத்திலும் உண்டு. இதை அடைந்தால் மகிழ்ச்சியாகவும், மனதிருப்தியுடனும் இருப்பேன் என்று நினைத்துத்தான் இப்படியெல்லாம் ஆசைப்படுகிறார்கள். ஆனால் உண்மையில் அவைகளை அடைந்தும் இவையிரண்டும் கிடைப்பதில்லை. எனவே போதும் என்கின்ற மனதிருப்தியை அடையாமல் இருப்பதுதான் முதல் குறையாகும்.
 
ஸ்லோகம்-2
சுகத்தை கொடுக்கின்ற வீடு, மனைவி, மக்கள், செல்வம் போன்றவற்றை நன்கு அடைந்துவிட்ட வாழ்க்கையின் இரண்டாவது பகுதியில் இருக்கின்ற ஒரு மனிதன் தன்னுடைய தற்போது நிலைமையை சிந்தித்து பார்க்கின்றான். இளமைக்காலத்தில் சுகத்தையும், மன அமைதியையும் கொடுக்கும் என்று நினைத்த இவைகளை அடைந்துவிட்டேன். ஆனால் இப்பொழுது வயோதிக ஆரம்ப நிலையில் உள்ள எனக்கு உண்மையில் மன அமைதியும் இல்லை, மகிழ்ச்சியும் இல்லை. மனதிருப்தியும் இல்லை. என் மனம் நிறைவற்ற நிலையில்தான் வெற்றிடத்துடன் கூடியதாக இருக்கிறது என்று வருந்துகிறான்.
 
இந்த நிலைமை வருவதற்கான காரணத்தை தர்க்கரீதியாக ஆராய்ந்து பார்த்தோமேயானால் உலகத்தில் உள்ள எந்த பொருட்களாலும் நம் மனதை நிறைக்க முடியாதென்ற உண்மை புரிந்துவிடும். ஒருவன் ஆயிரம் ரூபாய் அடைந்தாலும் கோடி ரூபாய் அடைந்தாலும் மனநிறைவின்மையுடன்தான் இருப்பான். மனதை நிறைக்கக்கூடிய உண்மையான வஸ்துவை அறிந்து கொள்ளாதவனால் எவ்வளவு சொத்து சுகத்தை அடைந்தாலும் மனநிறைவு அற்றவனாக இருப்பான். ஏழை பணக்காரனைப் பார்த்து அவன் எவ்வளவு சுகமாக, மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறான் என்று வருத்தப்பட்டுக் கொள்வான். ஆனால் பணக்காரனுக்கு வேறுவிதமான மனநிறைவின்மை இருக்கும்.
 
சொத்து, சுகத்தை அடைவதற்கு உலகம் முழுவதும் பயணம் செய்தும், இருக்கின்ற சொத்தை பெருக்குவதற்கு பெரிய பதவிகளை அடைவதற்கு பலவிடங்களுக்கு சென்று முயற்சி செய்தும் பலவிதமான தடைகளை கடந்து வெற்றி பெற்றும், உண்மையான பலனான மன அமைதியை கொஞ்சம் கூட அடைவதில்லை. என் மனமானது முதலிலிருந்த அதே மனநிறைவின்மை, அதிருப்தி ஆகியவற்றுடன்தான் இருந்து கொண்டிருக்கிறது.
 
வாழ்க்கையில் எதை அடைந்தாலும் அதிருப்தியுடன்தான் இருப்போம். இந்த நிலை மனவியாதியல்ல. இதுவொரு குறையாகும். இது வேறொன்றின் இல்லாமையினால் வருகிறது. இது நம்முடைய இயலாமையினால் ஏற்படுகிறது. அதிருப்தியுடன் இருப்பதற்கான அடிப்படை பிரச்சனையை ஆராயாமல் அதை நீக்கி கொள்வதற்கு முயற்சி செய்து கொண்டு இருப்பதனால் இந்த குறை வருகிறது. நம்முடைய உடலுக்கு வருகின்ற வியாதியின் அடிப்படையான காரணத்தை நீக்காமல் வியாதியினால் அனுபவிக்கும் வலியை மட்டும் நீக்கிக் கொள்வது போன்று இருக்கின்றது. உதாரணமாக நம்முடைய தலைவலிக்கு நிறைய காரணங்கள் இருக்கும்போது அப்போது ஏற்படும் தலைவலியின் மூலகாரணத்தை நீக்கிக் கொள்ளாமல் எப்பொழுதும் பயன்படுத்தும் தைலம் போடுதல், மாத்திரை உட்கொள்ளுதல் ஆகியவற்றைத்தான் செய்கிறோம். இவைகள் தற்காலிகமான நிவாரணத்தைக் கொடுக்கலாம். ஆனால் மீண்டும் அது வந்து தொந்தரவு கொடுத்துக் கொண்டிருக்கும். மரத்தை வேரோடு வெட்டியெறியாமல் அதன் கிளைகளை மட்டும் வெட்டுவதால் அதை அழிக்க முடியாது. அதுபோல அதிருப்தியின் மூலகாரணத்தை நீக்காமல் அப்பொழுது அதிருப்திக்கு காரணமாக இருக்கின்றதை நீக்குவதனால் அந்த அதிருப்தி தற்காலிகமாக நீங்கலாம் ஆனால் நிரந்தரமாக சென்றுவிடாது. வேறொன்று வந்து மீண்டும் மனதை அலைக்கழிக்கும். எனவே அதை அடியோடு ஒழிக்கமுடியாது.
 
ஸ்லோகம்-3
மண்ணுக்குள் புதையல் இருக்கலாம் என்ற ஆசையால் மண்ணை தோண்டுகிறோம். பிறகு அந்த புதையலை அடைகிறோம். அதேபோல மலையை குடைந்து உலோக தாதுப்பொருளை அடைகிறோம். இதை விற்று பணம் சம்பாதிக்கலாம் என்ற எண்ணத்துடன் இதை செய்கிறோம். இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு பணத்தை அடைந்தாலும் அதனால் மனமானது திருப்தி அடைந்துவிடுகின்றதா என்று பார்க்கும் போது இல்லையென்றுதான் நினைக்கத்தோன்றும். எனவே மனதிருப்திக்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற கேள்வி எழுகிறது. கடல் கடந்து பல நாடுகளுக்கு சென்று வியாபாரத்தை பெருக்குவதற்கு பலவிதமான செயல்களை செய்கிறோம். அந்தந்த நாடுகளிலுள்ள அரசாங்கத்தின் அனுமதியைப் பெற்று அந்த நாடுகளின் சட்டதிட்டங்களுக்கேற்ப வியாபாரத்தை மேற்கொள்வதற்கான செயல்களை செய்கின்றோம். இதில் பலவிதமான சிக்கல்களையும், பிரச்சனைகளையும் சந்திக்க நேர்ந்தாலும் இந்த முயற்சியிலிருந்து விடுபடுவதில்லை..
 
இவ்வாறு நிறைய நேரத்தையும். உழைப்பையும் செலவிடுகிறோம். இதனால் மனச்சோர்வையும், மன இறுக்கத்தையும், உடல் சோர்வையும், மனைவி, மக்களை பிரிந்திருக்க வேண்டிய நிலையையும், தன்னுடைய குடும்பத்தினரின் நலத்தைக் கூட கவனிக்க முடியாத நிலைகளையும் அடைகிறோம். மனைவி, குழந்தை இவர்களின் நியாயமான எதிர்ப்பார்ப்புகளையும் பூர்த்தி செய்ய முடியாமல் உழைக்க வேண்டியதாக இருக்கிறது. இதனால் அவர்களின் மனநிலை, ஒழுக்கநிலை போன்றவைகள் பாதிக்கப்படலாம். ஆனால் அவர்களின் முன்னேற்றத்திற்காகவும், மகிழ்ச்சிக்காகவும்தான் இவ்வாறு உழைக்கிறோம். ஆனால் அவர்கள் தங்களோடு சேர்ந்து வாழவேண்டும் என்று நினைக்கிறார்கள். அதை பூர்த்தி செய்ய வேண்டுமானால் அதிகமான பணத்தை சம்பாதிக்க முடியாது. இவையிரண்டும் சேர்ந்து செய்ய இயலாது. கடைசியில் குழந்தைகள் தங்களின் முன்னேற்றத்திற்காக என்ன செய்தாய் என்று கேட்கும் நிலைக்கு சென்றுவிடுவோம். திருமணம் ஆனதும் அவரவர்கள் தங்களுடைய சொந்த வாழ்க்கையை கவனிக்க வேண்டி செயல்படுவார்கள். நம்மை யாரும் கவனிக்கப்படாமல் இருக்கும் நிலைமைக்கு சென்றுவிடுவோம்.
 
அவர்களின் சந்தோஷத்திற்காகவும், முன்னேற்றத்திற்காகவும் கடுமையாக உழைத்தும் இறுதியில் மிஞ்சுவது அதிருப்திதான். மனதிருப்திக்கு சாஸ்திரம் விதித்த வெவ்வேறு வழிமுறைகளை கடைப்பிடித்து விதவிதமான தேவதைகளை அதற்குரிய மந்திரங்களை பயன்படுத்தி வழிபடுகிறோம். மேலும் சுடுகாட்டுக்கு சென்று துர்தேவதைகளையும் ஆராதிக்கின்றோம். பணத்தை அதிகமாக சம்பாதிப்பதற்காக மனிதன் எந்த வழிமுறைகளையும் கடைப்பிடிக்க தயங்க மாட்டான். சிறிதளவு பணமே தேவைபட்டாலும் எந்த வழியிலும் அதை அடைய முயற்சிப்பார்கள். இவையெல்லாம் தன்னுடைய மனதிருப்திக்காகத்தான் செய்கிறார்கள். ஆசை பூர்த்தி அடைந்தவுடன் அத்தோடு அந்த தேடுதல் சென்றுவிட வேண்டும் என்று விரும்புகிறார்கள்.
 
ஸ்லோகம்-4
எல்லா மனிதர்களும்; தங்களுடைய பாதுகாப்புக்காகவும் சொத்து சேர்ப்பதற்காகவும் நல்லவன், கெட்டவன், மூடன் என்று பார்க்காமல் எல்லாவகையான மனிதர்களிடமும் வேலை செய்கிறார்கள். தனது மேலதிகாரி எப்படி இருந்தாலும் தன்னை எப்படி நடத்தினாலும் அவைகளை பொருட்படுத்தாமல் பணம் சம்பாதிக்க வேண்டும் என்ற நோக்கத்துடன் பணிபுரிகிறார்கள்.
 
இந்த சூழ்நிலையில் மேலதிகாரிகள், தனக்கு கீழ் பணிபுரிபவர்கள் ஆகியோர் மனம் கோணாமல் இருப்பதற்காகவும், உற்சாகத்துடன் இருப்பதற்காகவும் அவர்களை செயற்கையாக புகழ்ந்தும் அவர்கள் செய்யும் தவறுகளை கண்டுக்காமலும் இருப்பார்கள். அவமரியாதையாக நடந்து கொள்ளும் போதும் அதை கண்டு கொள்ளாமல் இருப்பார்கள். பொதுவாக மனிதனிடத்தில் சுயமரியாதை இருக்கிறது.  தன்னை மற்றவர்கள் அவமதிக்கும் போது கோபப்படுவான். அவர்களை அவமதித்து கடுமையான சொற்களுடன் சத்தம் போட்டு ஆர்ப்பாட்டம் செய்வான். ஆனால் பணம் சம்பாதிக்க வேண்டும் என்ற நிலை வந்தவுடன் தன்னுடைய இயல்பான குணத்தை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு அவைகளை ஒதுக்கிவிடுவான்.
 
தன்னுடைய மேலதிகாரி  அவமானப்படுத்தினாலும், குறை கூறினாலும், திட்டினாலும் அவைகளினால் பாதிக்கப்படாமல் இருப்பது போல காட்டிக் கொள்வான். கண்களில் வருகின்ற கண்ணீரையும் அடக்கிக் கொண்டு நிற்பான். உதட்டளவில் அவருடைய கோபமான சொற்களை ஏற்றுக் கொண்டு மனதில் எந்த விதமான சலனமும் இல்லாமல் பொய்யான அமைதியுடன் சிரித்துக் கொண்டிருப்பான்.
 
அதுமட்டுமல்லாமல் அவருக்கு உடல் வளைந்த நிலையில் கைகூப்பி வணக்கமும் செய்வான். இவரை மட்டும் திருப்திபடுத்தினால் போதாது என்று நினைத்து அவருடைய மனைவி, மக்களையும் திருப்தி அடைகின்ற மாதிரி நடந்து கொள்வான். பணத்தின் மீது இருக்கும் பற்றானது அவர்களை இத்தகைய கீழான விதத்தில் நடந்து கொள்ள வைக்கிறது. தனது சுயமரியாதையையும் இழந்து, அடைந்த அறிவையும், திறமையையும் சரியான விதத்தில் பயன்படுத்த முடியாமல் பணிபுரிய வைக்கிறது. சுயமாக சிந்திக்கும் வாய்ப்பையும் இழந்து நிற்கவேண்டியதாக இருக்கின்றது. இவையனைத்தும் பொறுத்துக் கொண்டு, சமாளித்துக் கொண்டு பணத்தை அடைந்தும் மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பதில்லை.
 
ஆசை பூர்த்தி அடைந்தாலும் மனமானது முழுமையான திருப்தியுடன் இருப்பதில்லை. மனதிருப்தி, மனவமைதி என்றுமே அடைய முடிவதில்லை. யாருடைய இசைக்கேற்ப  நடனமாடுவேன், யாருடைய பாட்டுக்கு தாளம் போடுவேன், யாருக்காக ஜால்ரா அடிப்பேன்.
 
ஸ்லோகம்-6
இதில் ஆசிரியர் எடுத்துக்காட்டுவது உலக இன்பங்களை அடைய துடிக்கின்ற மக்கள் அதை அடைய அதிகமான உழைப்பை போட வேண்டும். அத்தோடு  அதிகமான தடைகளையும், மன வருத்தத்தையும், உடல்வலியையும், மனோவலியையும் அனுபவிக்க வேண்டும். அதனால் உழைப்பு என்பது கட்டாயமாக உலக இன்பங்களை அடைவதற்கு தேவைப்படுகிறது.
 
ஆனால் ஆன்மீகப்பாதையில் செல்ல விரும்பும் மனிதர்கள், அதாவது சாதன சதுஷ்டய சம்பத்தியை அடைந்து ஆத்மஞானத்தை அடைய விரும்புபவர்கள் இதை அடைவதற்கும் செயல்களை செய்ய வேண்டியதாக இருக்கிறது. இந்த வகையான செயல்களை செய்யும் போதும் பல தடைகள், கஷ்டங்கள் வரும். ஆனால் இதில் உலக இன்பங்களை எதுவும் எதிர்பார்க்காது செய்வதால் மனத்தூய்மை என்ற பலன் அடையப்படுகிறது.
 
இந்த இரண்டு வகையான செயல்களை செய்பவர்களுக்கு தடைகளும், கஷ்டங்களும் வருகின்றது. இதில் எது சிறந்தது என்று ஆராயும்போது உலக இன்பங்களை அடைய விரும்புவர்கள் எவ்வளவு உழைத்தாலும், கஷ்டப்பட்டு தடைகள் பலதாண்டி அவைகளை அடைந்தாலும் அவர்களுடைய மனநிலையில் எந்தவிதமான மாற்றமும் இருக்காது. அதே மனக்குறை, மன நிறைவின்மையோடுதான் இருந்து கொண்டு இருப்பார்கள்.
 
ஏனென்றால் நம்முடைய ஆசைகளானது வளர்ந்து கொண்டே இருக்கும் தன்மை உடையது. முதலில் நமக்காக மட்டும் சில ஆசைகளை வைத்திருப்போம். அதை அடைவதற்கு உழைத்துக் கொண்டு இருப்போம். பிறகு மனைவி, மக்கள், நண்பர்கள் போன்ற மற்றவர்களின் ஆசைகளை பூர்த்தி செய்வதற்காகவும் உழைப்பை அதிகரித்துக் கொள்வோம். வாழ்க்கை முழுவதும் ஆசைகளை பூர்த்தி செய்வதிலேயே கழித்து விடுவோம். இந்த வகையான வாழ்க்கை முறையில் ஆசைகளை பெருக்கிக் கொண்டே செல்வோம். அதனால் மனதில் நிறைவின்மையும், அதிருப்தியும் அதிகரித்துக் கொள்வோம். வயதான காலத்தில் ஆசைகளை பூர்த்தி செய்ய உழைப்பதற்கு தேவையான சக்தியில்லாத போது அந்த நிறைவேறாத ஆசைகளே துயரத்தைக் கொடுத்துக் கொண்டு இருக்கும்.
 
மனம் எப்பொழுதும் நிறைவேறாத ஆசைகளையே நினைத்து வருத்தப்பட்டு கொண்டிருக்கும். நிறைவேறிய ஆசைகளின் மீதிருந்த பற்றும், மகிழ்ச்சியும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குறைந்து இறுதியில் இல்லாமல் போய்விடும். மேலும் காலம் செல்ல செல்ல ஆசைகளும் வளர்ந்து கொண்டே செல்லும். நிறைவேறாத ஆசைகளின் எண்ணிக்கையும் அதிகமாகிக் கொண்டேயிருக்கும். அதாவது மனதில் என்றென்றும் அதிருப்தி இருந்து கொண்டேதான் இருக்கும். அதனுடைய அளவும் அதிகரித்துக் கொண்டேதான் இருக்கும். ஒரு ஆசையை நிறைவேற்றிக் கொண்டு இருக்கும் போதே பல ஆசைகளானது சேர்ந்து விடும். எனவே ஆசைகள் அனைத்தையும் நிறைவேற்றிக் கொள்ளவே முடியாது. இந்த உண்மையை உணராமல் இருந்துவிட்டோமேயானால் வாழ்நாள் முழுவதும் அதிருப்தியுடனே இருந்து பிறகு மறைந்து விடுவோம்.
ஆனால் ஆன்மீக சாதகனின் செயல்களானது அதிருப்தியிலிருந்து திருப்தியான மனநிலைக்கு அழைத்துக் சென்றுவிடுகிறது. இவனே புத்திசாலியானவன் மற்றவர்கள் அனைவரும் முட்டாள்கள்.
 
எல்லா மனிதர்களும் செயல்களை செய்யும்போது கஷ்டத்தை அனுபவிக்கிறார்கள். ஆனால் கர்மயோகியானவன் கஷ்டத்தைப் பொறுத்துக் கொள்வான். மேலும் அவன் தன்னுடைய செயல்களை தவமாக செய்துக் கொண்டிருப்பதால் கஷ்டங்கள் இவனுக்கு துயரத்தைக் கொடுக்காது. அதேசமயம் நிச்சயமான பலனை கொடுக்கும். உதாரணமாக பட்டினியாக இருப்பவனுக்கும் விரதம் இருப்பவனுக்கும் சாப்பிடாத நிலை ஒன்றாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால் மனநிலையில் வேற்றுமையிருக்கிறது. வறுமையால் பட்டினியால் வாடிக் கொண்டிருப்பவனுக்கு அதனாலே துன்பப்பட்டு கொண்டிருப்பான். விரதமிருப்பவனக்கு சாப்பிடாமல் இருக்கும் நிலை துயரத்தை தராது. ஆனால் அடைய வேண்டிய லட்சியத்தை அடைய வைத்துவிடும்.
 
கஷ்டத்தை தவமாக மாற்றிக்கொள்கின்ற மனநிலை, பொறுத்துக் கொள்கின்ற மனநிலை, ஏற்றுக் கொள்கின்ற மனநிலை, ஆசைகளுடன் செயல்களை செய்து கொண்டிருப்பவனிடத்தில் இருக்காது. அதுபோல இல்லற வாழ்க்கையில் உலக இன்பங்களை நாடாமல் துறந்துவிட வேண்டும். எந்த நிலையிலும் எந்த இடத்திலும் சுகத்தை நாடி மனம் செல்லாமல் இருக்கும்படி பழக்கிட வேண்டும். சூழ்நிலைக்கு ஏற்றபடி வாழ பழகிக் கொள்ள வேண்டும். இந்த தியாகத்தை மனம் விரும்பி செய்ய வேண்டும். வேறு வழியில்லையே என்ற மன எரிச்சலுடனோ, கோபத்துடனோ சுகமற்ற சூழ்நிலையை, பிடிக்காத உணவை வெறுப்புடன் ஏற்றுக்கொள்வது போன்றவைகள் தியாகமாகாது. இதனால் மனவமைதி கிடைக்காது. ஆனால் மனம் அதிக அதிருப்தியுடன் இருந்து கொண்டு தீய உணர்ச்சிகளை கிளப்பி கொண்டு இருக்கும். எந்தப் பலனையும் அடைய மாட்டோம்.
 
துயரத்தை தரக்கூடியதும், பொறுக்க முடியாததுமான இருமைகளான மிக அதிகமான குளிரையும், மிக அதிகமான வெப்பத்தையும் பொறுத்துக் கொள்ள வேண்டும். இத்தகைய கஷ்டத்தையும், துன்பத்தையும் பொறுத்துக் கொள்ளக்கூடிய நிலையை அடைவதற்கு மனதை பயிற்சி செய்து வைத்திருக்க வேண்டும். கர்மயோக சாதனத்தின் மூலம் மனதை இந்த நிலைக்கு கொண்டு வந்து விடலாம். இந்த நிலையை அடைவதற்கு மிக சுலபமான வழியை சாஸ்திரம் பரிந்துரைக்கிறது. எந்த சூழ்நிலையிலும் அதிருப்தியை வெளிபடுத்தக்கூடாது. எதனாலும் மனம் வருத்தம் அடையுமாறு வைத்திருக்க கூடாது. எப்பொழுதும் புலம்பிக் கொண்டேயிருந்தாலும் துயரமும் இருந்துக் கொண்டேதான் இருக்கும். கர்மயோகிக்கோ இந்த துன்பம் தரும் சூழ்நிலைக்கு மனதிற்கு துயரத்தைக் கொடுக்கும் சக்தியிருக்காது.
 
எல்லா காலத்திலும் பணத்தை பற்றியே சம்சாரியானவன் தியானம் செய்கின்றான். பணத்தை எப்படி எப்படி சேமிப்பது, எதில் முதலீடு செய்தால் பலமடங்கு பெருக்கலாம் போன்றவற்றையே சிந்தித்துக் கொண்டிருப்பான். பணம் சம்பாதிக்கக்கூடாது என்பது கிடையாது. தேவைக்கேற்ப சம்பாதிக்க வேண்டும் அதற்காக வாழ்நாள் முழுவதும் பாடுபடக்கூடாது என்றே ஆசிரியர் கூறுகிறார்.
 
பொருள் சம்பாதிப்பதும், சுகத்தை அடைவதும் மட்டுமே நம் வாழ்வின் முக்கிய குறிக்கோள் அல்ல. தர்மமும் மோட்சமும்தான் நமக்கு முக்கியமான குறிக்கோளாக இருக்க வேண்டும். பொருட்களையும் சுகத்தையும் தர்மத்திற்குட்பட்ட வகையில் அனுபவித்து கொண்டிருக்க வேண்டும். இது மோட்சத்தை அடைய எடுக்கும் முயற்சிக்கு உறுதுணையாக இருக்க வேண்டும்.
 
மன இறுக்கத்துடனும், உளைச்சலுடனும் செல்வத்தை வணங்கவோ, பூஜை  செய்யவோ முடியாது. மோட்சத்தைப் பற்றி துளிக்கூட நினைவிருக்காது. மோட்சத்தை நாடுபவன் எதை செய்கின்றானோ அதையேதான் சம்சாரியாக இருப்பவனும் செய்கின்றான். இருவரும் ஒரேவிதமான துயரத்தை மனவலியை அனுபவிக்கிறார்கள். ஒரேயளவு முழுகவனத்துடன் செயல்களை செய்வார்கள். ஒரேயளவு தடைகளையும், எதிர்ப்புக்களையும் சந்திப்பார்கள். ஆனால் இருவருடைய செயல்களின் விளைவுகள்தான் அவர்களுக்கிடையே உள்ள வித்தியாசம். சம்சாரியானவன் ஏமாற்றப்படுகிறான். ஏனெனில் அவன் அடைய நினைப்பதை அடைவதே இல்லை. சம்சாரி மனதிருப்தியைத்தான் அடைய நினைக்கிறான். ஆனால் எல்லா செயல்களின் முடிவில் அதிருப்தி அடைகிறான். திருப்தியை அடையவிடாமல் வஞ்சிக்கப்படுகிறான்.
 
எனவே செய்கின்ற செயல்களை அதற்குரிய பலனைத்தான் அடைய வேண்டும் என்ற நினைக்காமல் செய்வதனால் மனத்தூய்மை அடைகிறான்.  இது அவன் ஞானயோக பாதைக்கு செல்வதற்கு உதவி செய்யும். தகுந்த குருவையும் அடையப் பெற்று ஆத்மஞானத்தை அடைந்து மோட்சத்தையும் அடைந்து விடுவான்.
 
உலக இன்பங்களை நாடி அடைவதில் எல்லையிருக்கிறது. சாஸ்திரம் காம்யமான செயல்களைத்தான் குறை கூறுகிறது. நிஷ்காம்ய கர்மங்களை செய்ய வேண்டாம் என்று தடுப்பதில்லை. ஏனென்றால் அதுதான் ஆன்மீக முன்னேற்றத்திற்கு உதவி புரியும். இந்த கருத்தைத்தான் பகவான் கிருஷ்ணர் பகவத்கீதையில் இரண்டாவது அத்தியாயத்தில் உபதேசித்திருக்கிறார். இதில் செயல்களில் உள்ள குறைகளை உபதேசித்துவிட்டு உடனேயே செயல்களை செய்வாயாக என்று கூறியிருப்பதிலிருந்து புரிந்துகொள்ளலாம்..
 
வேதத்தின் கர்ம காண்டத்தில் கூறியுள்ள செயல்களை செய்வதால் அதற்குரிய பலன்களை அடையலாம். ஆனால் பிறப்பற்ற நிலையை அடைய முடியாது. மீண்டும் சம்சார சக்கரத்திலேதான் சுழன்று கொண்டிருக்க வேண்டியிருக்கும் என்று கூறியிருக்கிறார். இவர் குறை கூறியிருக்கும் கர்மங்கள் அனைத்தும் காம்யமான கர்மங்களாகும். நிஷ்காம்யமான கர்மங்களை செய்வாயாக என்று அர்ச்சுனனுக்கு கட்டளையிட்டிருக்கிறார். அதாவது ரஜோ, தமோ குண கர்மங்களைத்தான் குறை கூறியிருக்கிறார். சாத்விகமான செயல்களை பாராட்டியிருக்கிறார். பர்த்ருஹரியும் மனத்தூய்மைத் தருகின்ற செயல்களை செய்யாதே என்று கூறவில்லை. உலக இன்பங்களை அடைய விரும்பி செய்கின்ற செயல்களில்தான் கட்டுப்பாடுகளை கூறியிருக்கிறார். உலக இன்பங்களை மனதிருப்தி அடைய வேண்டும் என்று எண்ணி செயல்படுவது வீணான செயலாகும் என்றும் கூறியிருக்கிறார். ஏனென்றால் எதனாலும் மனதை திருப்தி செய்துவிட முடியாது. இதே கருத்தானது பிருஹதாரண்ய உபநிஷத்தில் கூறப்பட்டிருக்கிறது.
 
யாக்ஞவல்கியர் என்கின்ற மகரிஷி சந்நியாச வாழ்க்கைக்கு செல்ல முடிவெடுத்து தன்னிடமுள்ள செல்வங்களையெல்லாம் சமமாக இரண்டாக பிரித்து தனது இரண்டு மனைவிகளான மைத்ரேயி, காத்யாயினி ஆகியவர்களிடம் கொடுக்கும் போது இரண்டாவது மனைவி மிகவும் மகிழ்ச்சியோடு தனது பங்கை பெற்றுக்கொண்டு சென்று விட்டாள். ஆனால் முதல் மனைவியான மைத்ரேயி அதை வாங்குவதற்கு முன் நீங்கள் கொடுக்கும் இந்த செல்வமானது எனக்கு முழு மனதிருப்தியை கொடுக்க முடியுமா? என்று கேட்டாள்.
 
அதற்கு அவர் கொடுக்காது என்று பதிலளித்தார். மேலும் உலகத்திலுள்ள அனைத்தும் உடலுக்குத்தான் சுகத்தைக் கொடுக்கும் என்றும், மனதுக்கு சுகத்தை கொடுக்கும் சக்தி கிடையாது என்றும் கூறினார். இதைக் கேட்ட மைத்ரேயி, மனநிறைவை கொடுக்கும் சக்தியற்ற இந்த செல்வங்களை யார் நாடுவார், எனக்கு மனநிறைவை கொடுக்கின்ற செல்வம்தான் வேண்டும் என்று கூறினாள். அதை நீங்கள் எனக்கு குருவாக இருந்து மனநிறைவை கொடுக்கவல்ல அறிவை உபதேசிக்க வேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டாள்.
 
யாக்ஞவல்கியர் மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தார். தனக்கு ஒரு தகுதியான சீடன் கிடைத்துவிட்டானே என்று மகிழ்ந்தார். மனநிறைவானது வெளியிலுள்ள எதைக் கொண்டும் அடைய முடியாது. ஜீவனுடைய இயல்பே எப்பொழுதும் மனநிறைவுடன் இருப்பதாகும் என்று எடுத்துரைத்தார். பர்த்ருஹரியும் புலனுகர் போகப்பொருட்களை அடைய செய்கின்ற செயல்களைத்தான் கண்டிக்கிறார். மனத்தூய்மையை கொடுக்கக்கூடிய செயல்களை செய்யுமாறு வற்புறுத்துகிறார்.
 
ஸ்லோகம்-7
புலன்களால் அடையப்படுகின்ற இன்பங்கள் அனைத்தையும் நாம் உண்மையில் அனுபவிப்பதில்லை. புலன்கள்தான் நம்மை அனுபவிக்கின்றன. நம்மை பயன்படுத்திக் கொள்கிறது. புலனின்பங்களால் நாம்தான் பாதிக்கப்படுகிறோம். அவைகள் துயரத்தில்தான் நம்மை தள்ளிவிடுகின்றது. சாஸ்திரம் உரைக்கின்ற புனிதமான செயல்களை செய்தாலும்; அவைகள் நம்மால் செய்யப்படவில்லை. அந்தச் செயல்கள்தான் நம்மை பயன்படுத்திக் கொள்கிறது. அந்த செயல்களினால் நாம் துயரத்தைத்தான் அனுபவிக்க நேரிடும். காலம் நம்மை விட்டு செல்லவில்லை. நாம்தான் காலத்தை விட்டு செல்கின்றோம். ஆசைகள் வலுவிழப்பதில்லை, அடங்கி விடுவதில்லை. நாம்தான் ஆசைகளால் சக்தியை இழக்கின்றோம். ஆசைகள் அதிகமாகிக் கொண்டே செல்கின்றன. ஆனால் அவைகளை நிறைவேற்றிக் கொள்ளக்கூடிய சக்தியும், காலமும் குறைந்து கொண்டே செல்கின்றது. எனவே நிறைவேறாத ஆசைகள் அதிகமாகிக் கொண்டே செல்கின்றது. வயதான காலத்தில் இந்த ஆசைகளின் பிடியிலிருந்து நம்மால் மீள முடியாது. நம் கவனத்தை வேறு வழியில் செலுத்துவதற்கு தேவையான சக்தியும் நம்மிடம் இருக்காது. நமக்கு உறுதுணையாகவும், ஆறுதலாகவும் யாரும் இருக்கமாட்டார்கள்
 
ஸ்லோகம்-8
ஆசையொன்றுதான் நம்மிடத்தில் தானாக வளர்ந்து கொண்டேயிருக்கிறது. மற்றவைகளெல்லாம் சக்தியை இழந்து கொண்டேயிருக்கும். முகம், உடல் இவைகளில் தோல் சுருக்கம் வரும், தலைமுடி நரைக்கத் தொடங்கும். வயதான காலத்தில் இந்த அறிவுடன் இருந்துவிட்டால் மகிழ்ச்சியோடு இருக்கலாம். இந்தக்காலத்தில்தான் நிதித்யாசன தியானத்தை யாருடைய தொந்தரவு இல்லாமல் நன்றாக செய்யமுடியும். ஆனால் அறிவல்லாதவர்கள், மற்றவர்கள் தன்னுடன் பேசாவிட்டால் தன்னை ஒதுக்குகிறார்கள் என்றும் தன்னை அவமதிக்கிறார்கள் என்றும் வருத்தப்பட்டுக் கொண்டிருப்பார்கள்.
 
ஸ்லோகம்-29
இரண்டு வகையான மனிதர்களை ஆசிரியர் குறிப்பிடுகிறார். ஒருவகை மனிதன் போதுமென்ற மனதுடன் தன்னிடத்திலேயே மகிழ்ந்து கொண்டு இருப்பவன். இன்னொரு வகையான மனிதன் தன்னிடத்திலேயே மகிழ்ச்சியாக இல்லாதிருப்பவன். இந்த இருவகையான மனிதர்களுக்கும் வெளியேயுள்ள செல்வத்தால் எந்தவகையான பயனும் கிடையாது. கடலில் கலக்கின்ற நதியால் கடலுக்கும் ஒரு பயனும் இல்லையோ அதுபோல வெளியேயுள்ள செல்வத்தால் முதல்வகை மனிதனுக்கு எந்தவித பாதிப்பும் இருக்காது. இரண்டாவது வகையான மனிதனின் மனதை இதே செல்வமானது நிறைக்க முடியாது. அவன் மன அதிருப்தியுடன்தான் இருந்து கொண்டிருப்பான். செல்வத்தால் மனநிறைவை கொடுக்க முடியாது. பிறகு பகவான் எதற்கு இந்த செல்வத்தை படைத்தார். இந்த இரண்டுவகையான மனிதர்களை தவிர மூன்றாவது வகையான மனிதர்களும் உண்டு. அவர்கள் இந்த இரண்டு நிலைகளுக்கு இடையே உள்ள மனநிலையில் இருப்பவர்கள். அவர்களுக்கும் செல்வம் தேவைதான் அதனால்தான் அவைகள் பகவானால் படைக்கப்பட்டது.
 
ஸ்லோகம்-67
தன்னுள்ளேயே மனநிறைவை அடையவில்லையென்றால் வாழ்க்கையில் எதை அடைந்தாலும் இன்னும் அடைய வேண்டும் என்ற ஆசைதான் இருந்து கொண்டேயிருக்கும். எனவே ஆசைகளை விட்டுவிடுவதனால் மனநிறைவும், அமைதியும் கிடைக்கும். வாழ்க்கையில் எதுவும் இல்லாமல் நாம் சந்தோஷமாக இருந்து விட்டோமானால் அதுவே உயர்ந்த நிலை. எனவே வாழ்க்கையில் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்து கொண்டிருக்கலாம். ஆனால் எல்லா நிலைகளிலும் நான் மனநிறைவுடன் இருக்கின்றேன் என்ற எண்ணமும், உலக விஷயங்களால் இந்த மனநிறைவை அடையமுடியாது என்ற உறுதியான எண்ணமும்தான் நம்முடைய வெற்றியாகும்.
 
இதையே சங்கரர் தன்னுடைய அனாத்மா ஸ்ரிவிகர்ஹனம் என்ற நூலில் விளக்கமாக கூறியிருக்கிறார். மலையை தூக்குகின்ற சக்தி, நெருப்பை விழுங்குகின்ற சக்தி, கடல்மீது நடக்கின்ற சக்தி ஆகிய சித்திகளை அடைந்தாலும் அவைகளால் மனிநிறைவை அடைய முடியவில்லை என்றால் அவைகளை அடைந்து ஒரு பயனும் இல்லை. மேலும் பிரம்மலோகம், விஷ்ணுலோகம் போன்ற புனிதமான உலகங்களுக்கு சென்று திரும்பி வந்தாலும், சிவலோகத்தில் சில யுகங்கள் ஆட்சி செய்துவிட்டு வந்தாலும் மீண்டும் அதிருப்தியுடன்தான் இருப்போம். நான் இயல்பாகவே மனநிறைவுடன் இருக்கின்ற தன்மையுடையவன் என்ற அறிவை அடைந்தால் மட்டுமே இந்த மனநிறைவின்மையை போக்கிக் கொள்ள முடியும். இதைத் தவிர்த்து வேறு எதை அடைந்தாலும் மனநிறைவுடன் இருக்க முடியாது.
 
1.2 நிலையற்ற தன்மை (2வது குறை)
இனி இரண்டாவது குறையைப் பற்றி விசாரம் செய்யப்படுகிறது. அதாவது வாழ்க்கையானது நிலையற்ற தன்மை உடையது, குறைந்த காலம் மட்டுமே இருந்துவிட்டு அழியக்கூடிய தன்மையுடையது. உலகத்தில் உள்ள அனைத்துப் பொருட்களும் தற்காலிகமாக தோன்றி பின் மறைந்து விடக்கூடிய தன்மையை உடையது. இத்தகைய உலகவாழ்க்கையை பற்றி விரிவாக விசாரம் செய்யப்படுகிறது.
 
ஸ்லோகம்-50
உலக வாழ்க்கையை மேடையில் நடத்தப்படுகின்ற நாடகமாக ஆசிரியர் வர்ணிக்கிறார். நாடகத்தில் விதவிதமான வேடங்களில் நாம் நடிப்பது போல உலகமேடையில் நாம் நடித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். நாடகம் முடிந்ததும் வேஷம் கலைந்து இயல்பு வாழ்க்கைக்கு வருவது போல உலகமேடை நாடகம் முடிந்ததும் இறந்து எமதர்ம ராஜாவிடமே சென்றுவிட வேண்டும். இதை நன்கு மனதில் வைத்துக் கொண்டால் இளமையில் அனுபவிக்கின்ற இன்பங்கள் அனைத்தும் தற்காலிகமானதுதான் என்று புரிந்து கொள்ள முடியும்.
 
சில காலங்கள் பாலகனாக இருந்து மகிழ்ச்சியாக இருக்கின்றோம். அந்தக் காலங்களும் விரைவிலேயே சென்றுவிடும். பிறகு இளைஞனாக இருக்கும் போது சிலநேரத்தில் இன்பத்தையும், சில நேரங்களில் துன்பத்தையும் அனுபவிக்கின்றோம். அதுவும் சென்றுவிடும். விரைவாக முதுமையை அடைந்துவிடுவோம். பாலகனாக அனுபவித்தவைகள் அனைத்தும், இளைஞனாக அனுபவித்தவைகள் அனைத்தும் நினைவாகத்தான் இருக்கும். இளமைக்காலத்தில் சேர்த்த செல்வத்தையோ, உயர் பதவியின் சுகத்தையோ அனுபவிக்காமல், மென்மேலும் செல்வத்தையும், உயர்பதவியை அடைவதிலே காலத்தை செலவழித்துக் கொண்டிருப்போம்.
 
மனிதப்பிறவி மட்டும்தான் எதிர்காலத்தை நினைத்துக் கொண்டு வாழக்கூடிய மனதைக் கொண்டதாக இருக்கிறது. மனிதர்கள் நிகழ்கால இன்பத்தையோ, வெற்றியையோ, நல்ல சூழ்நிலைகளையோ அனுபவிக்காமல் எதிர்கால இன்பத்திற்காக தன்னை மறந்து எல்லாவிதமான கஷ்டங்களையும் பொறுத்துக் கொண்டு செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். முதுமைக்காலத்தில் பெரும் முயற்சி செய்து அடைந்திருக்கும் செல்வங்களை அனுபவிக்கின்ற சக்தியை இழந்திருப்பார்கள். ஏனென்றால் செல்வத்தை சம்பாதிப்பதிலேயே தன்னுடைய எல்லா சக்திகளையும், உடலாரோக்கியத்தையும், மன ஆரோக்கியத்தையும் இழந்திருப்பார்கள். இளமைக் காலத்தில் செல்வத்தை ஈட்டும் முயற்சியில் ஆரோக்கியத்தை இழந்திடுவார்கள். வயதான காலத்தில் உடலாரோக்கியத்தை பெறும் முயற்சியிலே சம்பாதித்ததை செலவழித்துக் கொண்டிருப்பார்கள்.
 
நாடக நடிகன் விதவிதமான கதாபாத்திரங்களில் நடிப்பதை போல மனிதர்கள்  சம்சாரம் என்ற வாழ்க்கை நாடகத்தில் பாலகனாகவும், இளைஞனாகவும், வயதானவனாகவும் நடிப்பவர்களாக இருக்கிறார்கள். நாடகம் முடிந்ததும் வீடு திரும்பி விடுவது போல வாழ்க்கையின் முடிவில் இறுதியில் யமதர்ம ராஜாவின் இருப்பிடத்திற்கு சென்றுவிட வேண்டும்.
 
ஸ்லோகம்-49
இதில் பர்த்ருஹரி நம்முடைய வாழ்க்கையானது எவ்வாறு வீணாக கழிக்கப்படுகிறது என்பதை விளக்குகிறார். ஒரு மனிதனுக்கு அதிகபட்ச வயது 100 ஆக விதிக்கப்பட்டு இருக்கிறது. ஆனால் ஒரு சிலரே இவ்வளவு காலம் வாழ்கிறார்கள். இதில் 50 வருடங்கள் தூங்கியே கழித்து விடுகின்றனர். மேலும் 12.5 வருடங்கள் குழந்தைப் பருவத்திலும், 12.5 வருடங்கள் வயோதிகத்திலும் கழிந்து விடுகின்றன. இந்த இரண்டு பருவத்திலும் புலன்கள் முழு அளவு செயல்படும் சக்தியில்லாத நிலையில் இருப்பதால் இந்த பருவ நாட்களை பயன்படுத்திக் கொள்ள முடியாது. மீதமுள்ள உள்ள 25 வருடங்களை பயனுள்ள விஷயத்திற்காக செலவிடுகின்றோமோ என்றால் அதுவும் கிடையாது என்கிறார். செல்வத்தையும். உலக இன்பங்களை அடைவதிலும், உடல் வியாதியினால் கஷ்டப்பட்டுக் கொண்டும், மன உளைச்சலினாலும் அவதிப்பட்டுக் கொண்டு அந்த வயோதிக வருடங்கள் செலவழிக்கப்படுகின்றது. ஆன்மீக பாதையில் செல்வதற்கான காலங்கள் கிடைப்பதில்லை. மகிழ்ச்சியாக இருக்கும் காலத்தில் ஆன்மீக வாழ்க்கையை சிந்தித்துக்கூட பார்ப்பது இல்லை. துயரத்தோடு இருக்கும் காலத்தில் ஆன்மீக வாழ்க்கையைப்பற்றி சிந்திக்க முடியாது. வாழ்க்கையில் அனுபவிக்கின்ற துயரங்கள், மனதை வாட்டுகின்ற விஷயங்கள் இவைகளால் காலமானது வீணாகவும் விரைவாகவும் சென்று விடுகிறது. கடலில் அலைகள் தோன்றி மறைவது போல வாழ்நாளும் தோன்றி மறைந்துவிடுகிறது. எனவே அமைதியான, சாதகமான காலத்தை எதிர்ப்பார்க்க முடியாது.
 
மோட்சத்தை அடைய இந்தக் காலத்தில்தான் முயற்சிக்க வேண்டும் என்ற வரையறையே கிடையாது. நாம்தான் அந்தப் பாதையில் போவதற்கான காலத்தை உருவாக்கிக் கொள்ள வேண்டும். நாம் மோட்சத்தை அடைய உதவும் சாதனத்தை எப்போது பயன்படுத்த ஆரம்பிக்கின்றோமோ அதுதான் நல்ல காலம். ஆனால் நாம் ஒரு காரியத்தை தொடங்குவதற்கு நாள், நட்சத்திரமெல்லாம் பார்த்து, பார்த்து காலத்தை வீணடித்து விடுகின்றோம்.
 
புகழ்பெற்ற பேரரசர்களின் வரலாற்றை நினைத்துப் பார்க்கும்போது அவர்கள் வாழ்ந்த காலத்தில் மிகவும் போற்றப்பட்டவர்களாகவும்,, அதிக சக்தியும், செல்வமும், புகழும் உடையவர்களாகவும் இருந்திருப்பார்கள். ஆனால் காலம் சென்றதும் அவர்களுடைய புகழ், பெருமை ஆகியவைகள் வரலாற்று புத்தகத்தில் சில பக்கங்களில் சுருங்கி விடுகிறது. அவர்கள் வாழ்ந்த காலத்தின் பெருமையானது இப்படி சுருங்கிப் போகும்போது சாதாரண மக்களின் நிலையையை பற்றி சொல்லவா வேண்டும்.
 
அழகான நகரத்தில் அரசாட்சி செய்து வந்த மிகப்பொருமை வாய்ந்த பேரரசர்களைப் பற்றியும், முற்காலத்தில் கோலோச்சிய மிகப்பெரிய சக்கரவர்த்திகளான விக்கிரமாதித்தன், ராஜேந்திர சோழன், அசோகர் போன்றவர்களின் பெருமைகள் அனைத்தும் இன்று யாராலும் நினைத்து பார்க்கப்படவில்லை. அவைகள் புத்தகங்களில்தான் இருக்கிறது. அதேப் போன்று புகழ்பெற்ற சிற்றரசர்களும்;, விதவிதமான சாஸ்திரங்களை அறிந்த வித்துவான்கள், முழுநிலவைப் போன்று அறிவுப் பிரகாசத்துடன் கூடிய அறிஞர்கள், மிகவும் கர்வத்துடனும், கோபத்துடனும், தீயகுணங்களை கொண்டவளாகவும் இருந்த பட்டத்தரசிகளும், கவிபாடும் திறமையுள்ள கவிகளும், ஆடல், பாடல் கலைகளில் தேர்ச்சி பெற்றவர்களும் பேரரசனுடன் இருந்திருக்கிறார்கள். இப்போது இவர்களை யாரும் நினைத்துக் கூடப் பார்ப்பதில்லை. அவைகள் புத்தகங்களில் சில பக்கங்களில் மட்டும்தான் இருக்கின்றன. ஆதலால் இந்த அனைத்து பெருமைகளும் வெகு சிலரின் மனதில் மட்டும் மறக்க முடியாத எண்ணங்களாக இருந்திருக்கும். பேரரசர்களின் கதியே இவ்வாறென்றால் சாதாரண மக்களின் அருமை பெருமைகளை யார் நினைத்துப் பார்ப்பார்கள். காலம்தான் இதற்கெல்லாம் காரணமாக இருக்கின்றது. அத்தகைய காலத்திற்கு நமஸ்காரம்.
 
1.3 பயம் (மூன்றாவது குறை):-
சம்சாரத்தை பேசும்போது மனதில் இருக்கும் அதிருப்தி, நிறைவின்மை இவைகளைப் பற்றி விளக்கினார். மேலும் உலகம் கொடுக்கும் போகப் பொருட்களின் நிலையற்ற தன்மையை எடுத்துரைத்தார். இனி பயம் என்கின்ற குறையை விளக்குகிறார். இது மனிதர்களின் மனதில் என்றென்றும், எல்லா சூழ்நிலைகளிலும் நிலையாக இருந்து கொண்டிருக்கிறது. நம் உயிருக்கு பாதுகாப்பற்ற நிலையே பயமாக மனதில் இருந்து கொண்டிருக்கிறது. இந்த ஸ்தூல உடலின்மீது அபிமானம் இருக்கின்ற வரையில் பாதுகாப்பற்ற நிலையை நினைத்து பயந்து கொண்டிருப்போம். பாதுகாப்பற்ற நிலையையும், துன்பத்தால் தாக்கப்பட்டு கொண்டிருக்கின்ற நிலையையும் கடக்க வேண்டும் என்றால் ஸ்தூலமான விஷயங்களில் இருந்து மனதை எடுத்துவிட வேண்டும். உன்னுடைய உண்மையான சுபாவமான தன்மையை உணர்ந்து கொண்டு அதில் நிலைபெற வேண்டும். எனவே ஆனமீக வாழ்க்கைக்கு செல்வதற்கு ஸ்தூல, சூட்சும விஷயங்களில் இருந்து வெளிவந்துவிட வேண்டும்.
 
புலனுகர் போகப் பொருட்களின் மீதுள்ள பற்றெல்லாம் அவைகளை அனுபவிக்க உதவும் புலன்களின் சக்தி குறைந்து போய்விட்டாலோ அல்லது சக்தி இழந்து போய்விட்டாலோ நீங்கியிருக்கலாம். வைராக்கியத்தினால் நீங்கியிருக்காது. வயதாகிவிட்ட போது முன்பு மாதிரி எல்லோரையும் அதிகாரம் செய்து கொண்டு வாழ முடியவில்லை. இவருடைய பேச்சை மனைவி, மகன், மகள் போன்ற நெருங்கிய உறவினர்கள் போன்ற யாரும் மதிப்பதில்லை, கேட்டும் நடப்பதில்லை. வயதானவர்களுக்கு தங்களுடைய எண்ணங்களையும், உணர்ச்சிகளையும் யாரிடமும் பகிர்ந்து கொள்ள முடியவில்லை. ஏனெனில் இளம் வயதினர்க்கு அவருடைய நிலைமையை புரிந்து கொள்ள முடிவதில்லை. என்னுடைய சமவயது நண்பர்களே அன்பானவர்களாக இருக்கிறார்கள். என்னுடைய எண்ணங்களையும், உணர்ச்சிகளையும் அவர்களிடம் பகிர்ந்து கொள்ள முடிகிறது. ஆனால் அவர்கள் அனைவரும் இப்போது காலமாகி விட்டார்கள். என்னுடைய செயல்பாடுகள் அனைத்தும் ஒரு எல்லைக்கு உட்பட்டதாகவே இருக்கிறது. வெளியே சென்று வருவதற்கு ஊன்றுகோல் உதவி தேவைப்படுகிறது. கண்பார்வையும் மழுங்கிவிட்டது. இவ்வளவு குறைபாடுகள் இருந்தாலும் அவைகளுடனே நூறு வயது வாழத்தான் எல்லோரும் விரும்புகிறார்கள். வயதான காலத்தில் இவ்வளவு குறைபாடுகள் இருந்தாலும் மரணம் வந்து விடுமே என்று பயப்படுகிறோம்.
 
இதுவரை விளக்கிய கருத்துக்களை தவறாக பொருட் கொள்ளப்பட்டு இந்த உலகத்தை வெறுப்போடு பார்க்கலாம் அல்லது அனைத்து உலகப் பொருட்களையும் வெறுத்து ஒதுக்கி மன அதிருப்தியை மேலும் வளர்த்துக் கொள்ளலாம். எனவே மிகவும் எச்சரிக்கையோடு ஒரு குருவின் துணைக் கொண்டு கற்க வேண்டும்.
 
பற்றானது எப்படி மோட்சத்தை அடைவதற்கு தடையாக இருக்குமோ அதுபோல இந்த வெறுப்பு உணர்ச்சியும் தடையாக இருக்கும். எனவே உலகத்தின் மீது ஆசை வரும்போது அதிலிருக்கும் குறைகளை நினைத்துப் பார்த்து, பிறகு வந்த ஆசையை விட்டுவிட வேண்டும். உலகத்தை வெறுக்கக் கூடாது, உன் உடலை வெறுக்கக் கூடாது. ஏனெனில் தோன்றி கொண்டிருக்கும் அனைத்தும் இறைவனின் படைப்புக்கள். எனவே அவைகளை வெறுக்காதே என்று சாஸ்திரம் கூறுகிறது. கடைசியாக புரிந்து கொள்ள வேண்டியது ஆசையும் இருக்கக்கூடாது, வெறுப்பும் இருக்கக்கூடாது என்பதாகும்.
 
நாம் எப்பொழுதும் ஈஸ்வர ஸ்ருஷ்டியில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கவில்லை. ஜீவ ஸ்ருஷ்டியில்தான் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றோம். இதுதான் சம்சாரத்தை கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறது. ஜீவ ஸ்ருஷ்டியை விட்டுவிட்டு ஈஸ்வர ஸ்ருஷ்டியோடு வாழ கற்றுக் கொண்டுவிட்டால், சம்சாரத்தை அனுபவிக்கமாட்டோம்.
 
ராக-துவேஷத்தில் இரண்டு வகையான குறைபாடுகள் உண்டு. முதலாவது சம்சாரத்தில் இருக்க வைப்பது. இரண்டாவது ஈஸ்வர ஸ்ருஷ்டியின் அழகை அனுபவிக்கவிடாது. வைராக்கிய சதகத்தின் முதல் பயன் ராக-துவேஷத்தை மனதில் இருந்து நீக்கிவிடுதலாகும். இரண்டாவது மாறிக் கொண்டிருக்கும் இந்த உலகத்தில் மாறாது இருக்கும் ஒன்றின் துணைக்கொண்டு உலகத்தை நன்றாக அனுபவிக்க வைக்கும். உதாரணமாக நாம் சுற்றுலா செல்ல திட்டமிடும்போது முதலில் தங்குவதற்கு இடம் பார்த்துவிட்டுத்தான் மற்ற இடங்களை சுற்றிப் பார்த்து அனுபவிக்க திட்டம் போடுவோம்.
 
ஆதிசங்கரர் கூறுகிறார். பகவானே! நீ மட்டும்தான் காலத்தால் அடித்துச் செல்லாதிருப்பவர் என்று புரிந்து கொண்டிருக்கிறேன். எனவே உன்னை நான் நன்றாக உறுதியுடன் பிடித்துக் கொள்ள விரும்புகிறேன். கடவுளைப் பற்றுதலே பக்தி, வேதாந்த மொழியில் சொன்னால் ஆத்மாவை இறுகப் பற்றிக் கொள்ளுதலாகும். இரண்டுமே திருப்தியான வாழ்க்கையை கொடுக்கும் இறைவனையோ அல்லது ஈஸ்வரனையோ இறுக பற்றிக் கொண்டு உலக சுகங்களை அனுபவிக்கலாம் என்று ஆசிரியர் கூறுகிறார். ஈஸ்வரனைப் பற்றிக் கொள்வதால் பயம் என்பது ஏற்படாது. ஹரிதுவாரில் உள்ள கங்கை நதியில் குளிக்கும் போது நதியோரம் இருக்கின்ற சங்கிலியை பிடித்துக் கொண்டால் பயம் இல்லாமல் குளிப்பதைப் போன்று ஈஸ்வரனைப் பற்றிக் கொண்டால் வாழ்க்கையெனும் நதியில் பயமில்லாமல் நீந்தலாம்.
 
ஸ்லோகம்-11

கஷ்டப்பட்டு சம்பாதித்து அடைந்த வாழ்க்கை சுகங்கள், வசதியான சூழ்நிலைகள் அனைத்தும் மேலோட்டமாக பார்த்தால் நன்றாகவே இருக்கும். ஆனால் ஆராய்ந்து பார்த்தோமானால் அவைகள் நமக்கு சாதகமாகவோ பாதுகாப்பாகவோ இருக்காது. புண்ணிய கர்ம பலனால் இன்பமும், சுகமும் இருப்பதாக நினைக்கலாம். ஆனால் ஆராய்ந்து பார்க்கும் போது அவைகள் நமக்கு பயத்தை மனதில் ஏற்படுத்தும். சுகத்தை கொடுப்பதாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கின்றதை ஆராய்ந்து பார்க்கும்போது ஏன் பயத்தை உண்டு பண்ணுகிறது. புண்ணிய பலத்தினால் கிடைத்த இன்பகரமான சூழ்நிலையானது எவ்வளவு பெரியதாக இருந்தாலும் நீண்டகாலம் அனுபவிக்கக்கூடியதாக இருந்தாலும் ஏன் அவைகள் பாதுகாப்பற்றதாக இருக்கின்றது என்பதை சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டும். ஒவ்வொரு புலனுகர் போகப் பொருளும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சக்தியை வளர்த்துக் கொண்டு நம்மை அடிமையாக்கி விடும். புலனுகர் பொருட்களுக்கு அடிமையாகுதல் என்பது புலன்களுக்கு அடிமையாகி விடுதலாகும். அவைகள் கிடைக்காவிட்டால் மனதில் விவரிக்க முடியாத துயரத்தை அடைகிறோம். இந்த பொருட்களின் நிலையாமையை அறிந்து இந்தக் கருத்தையே பகவான் கிருஷ்ணர் பகவத்கீதையின் 5வது அத்தியாயததில், இன்பத்தை கொடுப்பது போல இருக்கின்ற நிலையற்ற போகப் பொருட்களை அடையும்போது எச்சரிக்கையாக இருக்காவிட்டால் அவைகளே துயரத்தை கொடுக்கின்றவைகளாக மாறிவிடும் என்று கூறியிருக்கிறார்.

 

ஸ்லோகம்-31
எவ்விதம் ஒருவன் ராக-துவேஷம் என்கின்ற உலகத்தில் வாழ்ந்து கொண்டு, உலகத்திலிருக்கும் அனைத்திலும் பயத்தை அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்பதை கூறப்படுகிறது.
 
புலனின்பத்தில் மூழ்கியிருப்பவனுக்கு எப்பொழுதும் எதைக் கண்டாலும் பயம் ஏற்படும். எதையும் அளவுக்கு மீறி அனுபவித்தோமேயானால் அதுவே துன்பத்தை கொடுக்கும். அளவுக்கு மீறிய செல்வம் வந்து விட்டால் வருமானவரித் துறையை நினைத்து பயப்படுவோம். திருட்டு போய்விடுமோ என்றும் பயப்படுவோம். எனவே பாதுகாப்பதற்காக அதிக முயற்சிகளை எடுக்க ஆரம்பிப்போம். அதனால் நிலையான பயமும் வருத்தமும் இருந்து கொண்டிருக்கும் தன்னைப் பற்றி உயர்வாக நினைத்துக் கொண்டிருப்பவனுக்கு எப்போதும் தன்னை எல்லோரும் மதிக்க வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருப்பதால் யாராவது அவமரியாதையுடன் தன்னிடம் நடந்து கொள்வார்களோ என்ற பயம் இருந்து கொண்டிருக்கும். பலமும், வளமும் பொருந்தியுள்ள அரசனுக்கு எப்பொழுதும் அண்டை நாடுகள் பலம் பொருந்தியதாக வளர்ந்துவிடுமோ என்ற பயம் இருந்து கொண்டிருக்கும். அதனால் அண்டை நாடுகளை பலம் பொருந்தியதாக வளரவிடாமல் இருக்க ஏதாவது செய்து கொண்டிருப்பான். தன்னுருவத்தின் மீது கர்வம கொண்டிருப்பவனக்கு இந்த அழகு சென்று விடுமோ என்ற பயத்துடன் இருந்து கொண்டிருப்பான். அறிவும். திறமையும் உடையவன் வேறொரு அறிவாளியைக் கண்டு, அவன் தன்னைவிட அறிவும், திறமையும் கொண்டவனாக இருப்பானோ என்று நினைத்து உள்ளுக்குள் பயந்து கொண்டிருப்பான். அறிவற்றவனிடம் இநத பயம் இருக்காது. எல்லோருக்கும் எது நல்லது, எது கெட்டது என்று நன்றாகத் தெரியும். அதனால்தான் நற்குணங்களை உடையவனைக் கண்டாலும் பொறாமையும், எரிச்சலும் வருகின்றது. நற்குணங்களை உடையவனுக்கோ தன்னிடம் உள்ள நல்ல குணங்களைக் கண்டு பொறுக்காத மற்றவர்களின் இழிசொற்களை நினைத்தும், அவமரியாதை செய்வார்களோ என்று நினைத்தும் பயந்து கொண்டிருப்பான்.
 
இவ்வாறு பார்க்கும்போது அனைத்தும் பயத்தைக் கொடுக்கின்ற வஸ்துவாக இருக்கின்றதை அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. எனவே உலகத்தில் இருக்கும் எதைக் கண்டும் பயமோ வருத்தமோ அடையக் கூடாது. ஏனென்றால் அதுதான் அவைகளின் இயல்புத் தன்மையாகும். பற்றுடையவனிடம்  பயமும் சேர்ந்திருக்கும் எந்தப் பொருட்களின் மீதுள்ள பற்றை எடுத்து விடுகின்றோமோ அதிலிருந்து வருகின்ற பயமும் சென்றுவிடும். இந்த உலகத்தில் ஆத்மாவை அடைதலே அபயத்தை அடைதலாகும். இறைவனைப் பற்றிக் கொள்ளுதலே அபயத்தை கொடுக்கும். உலகத்திலுள்ள புலனுகர் பொருட்களின் மீது வைராக்கியம்தான் அபயத்தைக் கொடுக்கும்.
 
ஸ்லோகம் - 32
தோன்றிய அனைத்து உயிர்களுக்கும் ஏதாவதொன்றால் அதனுடைய இருத்தலுக்கு ஆபத்து இருந்து கொண்டு இருக்கிறது. அவைகளில் காலம்தான் மிகப்பெரிய அச்சுறுத்தலாக இருக்கிறது. மற்றவை அனைத்துமே இரண்டாவது நிலையிலேயே இருக்கிறது. படைப்புக்கள் அனைத்தும் அழகானவைதான். ஆனால் இறப்பு என்ற மறுபக்கத்தை உடையதாக இருக்கிறது. இளமையின் அழகும் சக்தியும் நோயாலும், வயோதிகத்தாலும் தாக்கப்படுகிறது. மனதிருப்தி, மனவமைதி எப்பொழுதும் இன்பத்தை தரும் பொருட்கள் மீது ஏற்படுகின்ற பேராசையால் தாக்கப்படுகிறது. பெரும் செல்வத்தை ஈட்ட வேண்டும்,  வசதியுடன் வாழ்வதற்கான பொருட்களை அடைய வேண்டும் என்கின்ற பேராசையாலும், பெண்சுகத்தை அனுபவிக்க வேண்டும் என்ற ஆசையாலும் மனமானது தாக்கப்பட்டோ, பயமுறுத்தப்பட்டோ அமைதியை இழக்கிறது. மன அமைதியானது அழகான இளம்பெண்கள் கண்டவுடன் சென்றுவிடுகிறது. நற்குணங்களை உடையவனைக் கண்டு பொறாமை கொள்ளும் தீயகுணம் படைத்த மனிதர்கள், அவனுக்கு தொல்லைகளைக் கொடுத்து அவனுடைய மனவமைதியை குலைக்க முயற்சிப்பார்கள். எனவே நல்ல குணங்களும் அதனுடைய இருப்புக்கு அச்சுறுத்தலை கொண்டிருப்பதாக இருக்கிறது. எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டு தனிமையை இயற்கையழகு கொஞ்சும் அமைதியான சூழ்நிலையை உடையதாக இருக்கின்ற காட்டிற்கு சென்றாலும் அங்கேயும் புலி, சிங்கம் போன்ற காட்டு விலங்குகளால் அந்த அழகையும் அமைதியையும் அனுபவிப்பதற்கு அச்சுறுத்தலாக இருக்கின்றது. புகழையும் போகத்தையும் அனுபவித்துக் கொண்டு இருக்கின்ற ஒரு நாட்டு அரசனுக்கும் பக்கத்து நாட்டு தீய அரசர்களால் பயமுறுத்தலுக்கு ஆளாகி கொண்டு இருப்பான். செல்வ செழிப்புடன் இருந்தாலும் அதனுடைய இயல்பான உயர்வு, தாழ்வு என்ற நிலையாமையை உணர்ந்து இருப்பதால், மனவமைதிக்கு அதுவே அச்சுறுத்தலாக இருக்கிறது.
 
மேற்கூறிய கருத்துக்களைக் கொண்டு பார்க்கும்போது இந்த உலகில் இருக்கும் எதுவுமே நிலையான இன்பத்தை, மனவமைதியை கொடுக்காது என்று தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது. எனவே இறைவனையே புகலிடமாக கொண்டு, அவர் மீது நம்பிக்கை வைத்து நாம் அனுபவிக்கின்ற இன்பத்தை அவர் பிரசாதமாக எடுத்துக்கொண்டு அனுபவிக்க வேண்டும். இதனால் அது சென்று விட்டாலும் மனவருத்தம் அடையமாட்டோம்.
 
ஏனென்றால் நிலையான இன்பத்தை கொடுக்கின்ற இறைவனுடைய திருவடியை நாம் பற்றிக் கொண்டு இருக்கிறோம். இதிலிருந்து நாம் அறிந்து கொள்வது ஞானியானவன் தன்னிடத்திலே என்றென்றும் மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பதால் அவனுக்கு உலகத்திலிருந்து கிடைக்கின்ற இன்பத்தை நாடி செல்வதில்லை. அதுவாக வந்தால் அனுபவிக்க மறுப்பதில்லை.
 
இந்த கருத்துக்கள் மூலம் உலகத்திலுள்ள அனைத்திலும் குறைகள் இருப்பதை உணர்ந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
ஸ்லோகம்-33
இந்த உலகத்திலுள்ள எல்லா விஷயங்களிலும் பொருட்களிலும் நல்லது, கெட்டது கலந்தே இருக்கிறது. நல்லதை ஏற்றுக் கொண்டு அனுபவிக்கலாம். அதேசமயம் அதனுடைய நிலையாமையை அறிந்து கொண்டிருக்க வேண்டும். கெட்டது வரும்போது அதையும் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய மனப்பக்குவத்தையும் அடைந்திருக்க வேண்டும்.
 
மனிதர்களுக்கு வருகின்ற மனவருத்தங்களும் உடலுக்கு வருகின்ற நோய்களும் மனித வாழ்வின் கெட்ட விஷயங்களாகும். இவையிரண்டும் திரும்ப திரும்ப வந்து மனநலத்தையும் உடல்நலத்தையும் பாதிக்கிறது. எங்கேயெல்லாம் அதிகமான செல்வங்கள் இருக்கின்றதோ. அங்கேயெல்லாம் சண்டை, சச்சரவுகள் இருந்து கொண்டிருக்கும். சகோதரர்களுக்குமிடையேயும், சகோதரிகளுக்குமிடையேயும் பணம் சண்டையை மூட்டிவிடும். அதுவே தந்தை மகனுக்கும் இடையேயும் கோர்ட்டு வரைக்கும் செல்கின்ற அளவில் பகையை வளர்த்துவிடும்.
 
நற்குணங்களை மதிக்காமல் பணத்திற்கு மதிப்பு கொடுத்துவிட்டால், பணமே அவரவர்களுக்கு தீமையை கொடுத்துவிடும். நாம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உலகத்தைச் சார்ந்திருக்காமல் நீங்கி கடவுளை சார்ந்திருக்குமாறு மாற்றிக் கொள்ள வேண்டும். முதலில் உலகத்தைச் சார்ந்து இருந்தாலும் கடவுளைப் பற்றி அறிந்து கொண்ட பிறகு அவரைச் சார்ந்திருக்கும் நிலைக்கு நம்மை மாற்றிக் கொள்ள வேண்டும். இந்த நிலையும் ஒரு தற்காலிகமானதாகும். இறுதியில் பிரம்மததை அடைவதே நம்முடைய லட்சியமாக இருக்க வேண்டும். நானே பிரம்மன் எதையும் சார்ந்திருக்காதவன் என்ற நிலை வரும்போது கடவுளை சார்ந்து இருக்கும் நிலையில் இருந்து கடந்து சென்றுவிட வேண்டும் பக்தி செலுத்துவதும் பிரம்மத்தை அறிந்துகொள்வதும் வேறல்ல என்று புரிந்து கொள்ளலாம்.
 
சங்கராச்சாரியாரும் அவருடைய பிரம்ம சூத்திர உபநிஷத் விளக்கத்தில் பக்தியைப் பற்றி கூறியிருக்கிறார். அவர் கடவுளை வெவ்வேறு உருவத்தில் புகழ்ந்து எழுதியுள்ளார். மேலும் அவர் தன்னுடைய சிவானந்தலஹரி என்னும் நூலில் அவருடைய இஷ்ட தேவதை பக்தியை பற்றி மிகவும் அழகாக எழுதியிருக்கிறார்.
 
கடவுளே! ஏன் கடினமான மலைக்குகையில் வசிக்கின்றீர்கள் கடினமான பாறைகள் மீது நடனமாடுகிறீர்கள். உங்கள் மென்மையான பாதங்களும், மிருதுவான உடலும் வலிக்காதா? தங்களுக்கு கீழ் பணிபுரியும் குபேரன் இருக்கும் போதும், வளமான மேரு மலை இருக்கும் போதும் தாங்கள் பாதமும் உடலும் நோகாமல் நடனமாடுவதற்கு நல்ல அரங்கத்தை ஏற்படுத்திக் கொள்ளலாமே! ஏதற்காக இந்தக் கடின பாறையின் மீது நடனமாடுகிறீர்கள்? இந்த கேள்விக்கு நானே பதில் கண்டுபிடித்து விட்டேன். உலகத்தில் பிறக்கும் மனிதர்களின் இதயம் மிகவும் கடினமானதாகவே இருக்கும். உலக சுகத்தை தேடி கொடிய செயல்களை செய்கின்ற மனித இதயம் பாறையைப் போன்று கடினமானதாகவே இருக்கும் கடவுள் மீது பக்தி செய்யாத கடினமான மனதை உடையவனாக இருக்கிறேன். தங்களுடைய அருளையும் எதிர்பார்க்காத முட்டாளாக இருக்கிறேன். நான் பக்தி செலுத்தா விட்டாலும் என்மீது அன்பு கொண்டு என் மனதில் நர்த்தனம் புரிய வந்துள்ளீர்கள். கடினமான என் மனதில் நடனமாட வேண்டும் என்பதற்காக அந்த கடினமான மலையில் நடனமாடி பழகிக் கொள்கிறீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். இவ்வாறு சங்கரர் வர்ணித்துள்ளார்.
 
இந்த உலகம் கொடுக்கும் சுகத்தை அனுபவிக்கலாம் அதேசமயம் இறைவனை நன்றாக பற்றிக் கொள்ள வேண்டும். உலக சுகங்கள் நிலையற்றவையானதாக இருப்பதால் அவை நம்மை விட்டு சென்று விட்டாலும் அல்லது துயரத்தை கொடுக்கும் நிலைக்கு சென்றுவிட்டாலும் அவைகளை விட்டுவிட்டு என்றென்றும் சுகத்தை கொடுக்கக்கூடிய இறைவனின் கால்களை பிடித்து கொள்ளலாம்.
 
வேதாந்தத்தில் விஷயம், பதார்த்தம் என்கின்ற இரண்டு அருமையான சொற்கள் இருக்கிறது. விஷயம் என்பது நம்மை பந்தப்படுத்துகின்ற பொருட்களை குறிக்கிறது. பதார்த்தம் என்கின்ற சொல்லுக்கு இரண்டு வகையான அர்த்தங்கள் உண்டு. ஒன்றின் இருப்பே மகிழ்ச்சியை கொடுப்பது என்பது ஒருவகை அதன் இல்லாமையே மகிழ்ச்சியை கொடுக்கும் என்பது இரண்டாவது வகையாகும். சிலபேர் நம்மிடத்திலே இருந்தால் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும். சிலர் இல்லாமல் இருந்தாலே மகிழ்ச்சியாக இருக்கும். அதேபோல கடவுளை சார்ந்திருப்பது மகிழ்ச்சியை தருகின்றது. உலகத்திலுள்ள எதனுடன் கூடிய உறவும் மனவமைதியை கெடுக்கும். உறவுகளினால் அடைகின்ற மனஉளைச்சலை கடவுளிடம் கொட்டிவிடலாம். கடவுளை சார்ந்திருக்கும் நிலையானது ஒரு அருமையான நிலையாகும். உலகம் கொடுக்கின்ற துயரத்தில் இருந்து மீண்டெழுவதற்கு கடவுள் பக்திதான் உதவிகரமாக இருக்கும். எனவே இந்த இடைப்பட்ட நிலை முற்றிலும் அவசியமாகின்றது. கடவுள் பக்தியில் திளைத்திருக்கும் மனதுதான் ஒருநிலைப்பட்டிருக்கும். ஏனெனில் கடவுளைத் தவிர வேறெந்த சிந்தனையும் மனதில் இல்லை. அவரைத் தவிர அடையவேண்டியது வேறெதுவுமில்லை. இந்த இடைப்பட்ட நிலையை அடைந்து நிலைத்து விட்ட பிறகு அடுத்த என்ன செய்யலாம் என்பது இனி கூறப்படுகிறது.
 
கடவுளின் இயல்புதன்மை என்ன? அவரும் ஒரு மனிதனா? மனிதன் என்றால் என்றும் இருப்பவரா? போன்ற கேள்விகள் மனதில் எழலாம். கடவுள் பக்தி எனக்கு ஆராக்கியமான மனதை கொடுத்து இருக்கிறது. இந்த மனநிலை ஞானயோகத்தில் முழுஈடுபாட்டுடன் தொடர்வதற்கு சாதகமாக இருக்கிறது. கடவுள் பக்தி இல்லையென்றால் உலகத்தை சார்ந்துதான் வாழ வேண்டும். இது பிடிப்பு எதுவும் இல்லாமல் கங்கை பிரவாகத்தில் இறங்குவதற்கு சமமாகும்.
 
நாம் நிலையற்ற இந்த உடலை நம்பினால் உறுதியாக தொடங்கப்பட்ட செயலை முழுமையாக செய்து முடிக்க முடியாது. அதை கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்திருக்க முடியாது. இதேபோல மனதையும் நம்பி எந்த செயலிலும் ஈடுபடமுடியாது. மனம் எந்த சூழ்நிலையில் எப்படி செயல்படும், எப்படி  உணர்ச்சிவசப்படும் என்று கூறமுடியாது. உணர்ச்சிகளின் தொகுதியாக இருக்கும் இந்த மனதையும் நம்ப முடியாது.
 
கோபப்படுவது எதிர்செயலாகும். ஏதாவது ஒரு செயலின் விளைவால்தான் கோபம் வெளிப்படும். காரணமில்லாமல் கோபம் வராது. பலவிதமாக இருக்கின்ற நூற்றுக்கணக்கான உடல் உபாதைகளும், மனதில் உருவாகின்ற உணர்ச்சிகளும், பிரச்சனைகளும் மனநலத்தையும், உடல்நலத்தையும் பாதிக்கிறது. இந்த பாதிப்பு நிலையானதாக அல்லது தற்காலிகமானதாக  இருக்கலாம். செல்வத்தின் நிலை என்ன என்று ஆராய்ந்து பார்க்கும் போது வறுமையில் இருக்கும்போது அதிகமான பணம் இருந்தால் என்னிடமுள்ள குறைகள் அனைத்தும் நீங்கிவிடும் என்றும் பணம் வந்துவிட்டால் வறுமையால் அனுபவித்த துன்பங்கள் போய்விடும் என்றும் நினைக்கின்றோம். ஆனால் பணத்தினால் வருகின்ற துயரத்தை அனுபவித்துக் கொண்டிருப்போம். பணம் இல்லாமல் இருந்தாலே மனவமைதியோடு இருந்திருக்கலாம் என்று நினைக்கத் தோன்றும். எனவே செல்வம் எங்கே இருக்கின்றதோ அங்கேயெல்லாம் அதன் இருப்பினால் வருகின்ற துயரங்களும் இருக்கும், நல்ல உறவுகள் கெடும். ஓட்டை குடிசையில் விழும் மழைப்போல பிரச்சனைகளும் வந்து கொண்டே இருக்கும். பிரம்மாவினால் படைக்கப்பட்ட எந்தவொன்றும் நிலையானதாக இருக்கிறதா என்று பார்க்கும் போது எதுவும் நிலையானதல்ல என்று அறிந்து கொள்ளலாம். தோன்றியிருக்கும் அனைத்தும் யமன் வாய்க்குள்தான் போகப் போகிறது.
 
ஸ்லோகம்-73
இனி வயோதிக நிலையைப் பற்றி கூறப்படுகிறது. ஒரு மனிதன் இந்தக் காலகட்டத்தில் வாழ்வதற்கு எப்படி தன்னை தயார்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்று கூறப்பட்டிருக்கிறது. 
 
கடவுள் பக்தியுடனோ அல்லது தன்னிடத்திலேயே வாழ்வதற்கு தயாராக இருக்கின்ற காலகட்டத்தில் நன்றாக வாழமுடியும். இல்லையெனில் பிரச்சனைகளோடுதான்  வாழ்ந்து கொண்டிருக்க முடியும். மனவருத்தத்தோடோ அல்லது மனநிலை சரியில்லாத நிலையிலோதான் வாழ்ந்து கொண்டிருக்க முடியும். மேலும் மற்றவர்களுக்கும் தொல்லைக் கொடுக்கும்படியான வாழ்க்கை வாழ்ந்து கொண்டிருப்போம். உறுதியான ஆரோக்கியமான உடலானது நலிந்தும், சக்தி குறைந்தும், ஆரோக்கியம் குன்றியதுமாக இருக்கும். உடல் வயோதிகத்தினால் உடலுறுப்புக்களின் சக்தி குறைந்து காணப்படும். புலன்களும் குறைவான   சக்தியுடன்தான் செயல்பட்டு கொண்டிருக்கும். தோல் சுருக்கம் அடைந்தும், கண்கள் பார்வை குறைந்தும், கை-கால்கள் சக்தி குறைந்தும் செயல்படும். தள்ளாடி நடக்கும் நிலையில் இருப்போம். பற்கள் விழுந்துவிடும் அல்லது சக்தியுடன் இருக்காது. கண்புரை வந்து பார்வையை மங்கச் செய்துவிடும். காதுக்கும் கேட்கும் சக்தி குறைந்து விடும். வாயிலிருந்து எச்சில் தன்னையறியாமல் வெளியே வரும். வயதானவனாக இருப்பதால் மற்றவர்களுக்கு அறிவுரை சொல்லும் தகுதியை உடையவன் என்று நினைக்கக்கூடாது. அப்படி நினைத்தால் தன்னுடைய வார்த்தைகளை யாரும் மதிப்பதில்லை, என்னையும் யாரும் மதிப்பதில்லை என்று வருந்திக் கொண்டிருப்போம். மனைவியும் என்னை கவனிப்பதில்லை என்று வருத்தப்படுவோம். வயதான காலத்தில் மனைவியும், மகனும் தன்னை கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கக் கூடாது. மனைவியும் வயதானவள் என்பதை மறந்துவிடக்கூடாது. வயதான காலத்தில் இருக்கும் மனிதர்கள்  அவர்களுடைய மகன், மகள் ஆகியோர்களிடமிருந்து அன்பும், ஆதரவும் கிடைக்காமல் மனவருத்தமடைகின்றனர். இவர்களே சிலநேரங்களில் பகைவர்களாகவும் மாறி துன்பம் கொடுக்கிறார்கள்.
 
இதுவரை சம்சாரத்தில் உள்ள குறைகளான அதிருப்தி, நிலையாமை, பயம் ஆகிய முக்கிய குறைகளைப் பற்றி விரிவாக பார்த்தோம். இந்தக் கருத்துக்களை மனதில் கொண்டு, உலகத்தை நம்பி வாழாமல் கடவுள் மீது நம்பிக்கைக் கொண்டு அவரைச் சார்ந்து வாழும் நிலைக்கு நம்மை மாற்றிக் கொள்ள வேண்டும். இத்துடன் சம்சாரத்தில் குறையை பார்த்தல் என்ற தலைப்பு முடிவடைகிறது.
 
2. மோகம்
உலக வாழ்க்கையில் இருக்கும் அடுத்த குறையானது மோகம் என்று அழைக்க்ப்படுகின்ற, மனமயக்கம், மதிமயக்கம் ஆகியவைகளாகும். இதன் பொருள் இந்த உலகம் கொடுக்கின்ற துன்பங்களையெல்லாம் மறந்து மீண்டும் உலகத்தையே நாடி செல்கின்ற நிலையை இது குறிக்கிறது. மனிதன் துயரமடைந்துக் கொண்டிருப்பதற்கு காரணம் கடவுளைச் சார்ந்து வாழாமல் இந்த உலகத்தை சார்ந்து வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதனால்தான் என்று நன்றாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும். ஆனால் மனிதன் உலகத்திலிருந்து கஷ்டங்களை அடைந்தாலும் அதிலிருந்து பாடம் கற்றக் கொள்வதில்லை.
 
ஸ்லோகம்-18
மோகம் என்பது அனுபவத்திலிருந்து பாடம் கற்றுக் கொள்ளமுடியாத மதிமயக்கம் என்று கூறலாம். தன்னுடைய சொந்த அனுபவத்திலிருந்தோ அல்லது மற்றவர்களின் அனுபவத்திலிருந்தோ பாடம் கற்றுக் கொள்ளாத நிலையே மோகம்.
 
மற்ற ஜீவராசிகளுக்கு தன் சொந்த அனுபவத்திலிருந்து பாடம் கற்றுக் கொள்ளும் அறிவு இல்லை. விட்டில் பூச்சி நெருப்பை நாடி அதிலேயே விழுந்து இறந்துவிடுகிறது. மற்ற பூச்சிகள் இறந்து கிடப்பதை பார்த்தும் அதனால் அறிவை அடைய முடியாமல் தானும் அதே தவறை செய்து உயிரை இழக்கிறது. மீன் தூண்டில் இருக்கும் புழுவை சாப்பிடும் ஆசையோடு சென்று அதில் மாட்டிக் கொள்கிறது. மற்ற மீன்கள் இதேமாதிரி மாட்டிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்தாலும் அதனால் அந்த அபாயத்தை அறிந்து கொள்ளமுடியவில்லை.
 
குரங்கானது குறுகிய வாயுள்ள பாத்திரத்தில் உள்ள தின்பண்டத்தை கையை உள்ளேவிட்டு அள்ளிக் கொண்ட பிறகு மூடிய கையை வெளியே எடுக்க முடியாமல் தவிக்கிறது. மனிதர்கள் தன்மை அடிக்கும் போதும் தப்பித்துக் கொள்ள கையில் உள்ள தின்பண்டத்தை போட்டுவிட்டால் கையை வெளியே எடுத்து கொண்டு தப்பித்து ஓடிவிடலாம். ஆனால் அவ்வாறு செய்வதற்கு அதனுடைய புத்தி வேலை செய்வதில்லை. அதேபோல மனிதர்கள் துன்பம் தரக்கூடிய உலக விஷயங்களை விடாமல் பிடித்துக் கொண்டு துயரத்தை அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
 
இறைவன் மோகத்திலிருந்து விடுபடுவதற்கான வழியை கண்டுபிடிக்கும் அறிவை கொடுத்தாலும் நாம் அடைகின்ற அனுபவங்களிலிருந்து பாடம் கற்றுக் கொள்ளக்கூடிய அறிவைக் கடவுள் கொடுத்திருந்தாலும் நாம் பாடம் கற்றுக் கொள்வதில்லை. மீண்டும், மீண்டும் அதே தவறை செய்து கொண்டு துன்பத்தில் உழன்று கொண்டிருக்கின்றோம். ”பரீக்ஷ்யலோகான் கர்மசிதான் ப்ராஹ்மனஹ நிர்வேதமாயாத்”  என்ற உபநிஷத் வாக்கியம் சில மனிதர்கள் தான் பெற்ற உலக அனுபவங்களை ஆராய்ந்து பார்த்து அதிலிருந்து பாடம் கற்றுக் கொள்கிறார்கள் என்று சொல்வதை பார்க்கிறோம். அனுபவங்களே பாடத்தை கொடுக்காது. அனை ஆராய்ந்து பார்த்துதான் அறிவை அடைய வேண்டும். இளமைக்காலத்திலேயே தொலைநோக்கு பார்வையுடன் நம்முடைய வயதான காலத்தில் நன்றாக நிம்மதியுடன் வாழ்வதற்கான மனநிலையை அடைந்திடும் வகையில் வாழ்க்கைமுறையை அமைத்துக் கொள்ள வேண்டும்.
 
விட்டில் பூச்சியானது நெருப்பிலும், எண்ணெயிலும் மற்ற பூச்சிகள் மாட்டிக்கொண்டு இறந்து கிடப்பதை பார்த்தும் தானும் அதிலேயே விழுந்து மடிகின்றது. அதேபோல மீனும் தூண்டிலில் மற்ற மீன்கள் மாட்டிக் கொண்டு துடிப்பதைப் பார்த்தும் அறிவையடையாமல் தானும் மாட்டிக் கொண்டு துடிக்கிறது. அறிவுடைய நாம் மதிமயக்கத்தினால் மோகத்தினால் சம்சாரத்தில் இருக்கின்ற குறைகளான் அதிருப்தி, பயம், நிலையாமை என்கின்ற வலைகளில் சிக்கிக் கொள்வோம் என்று நன்றாக தெரிந்தும் அதில் மாட்டிக் கொள்கிறோம். உலகத்தை சார்ந்திருக்கும் நிலையிலிருந்து  மீள்வதில்லை. நம்முடைய மகிழ்ச்சிக்காகவும், பாதுகாப்புக்காகவும் பாதுகாப்பற்றதும் துயரத்தையே கொடுக்கின்றதுமான உலகத்தைத்தான் முழுவதுமாக சார்ந்து இருக்கின்றோம். இவைகளே மோகத்தின் சக்திகளாகும். ஆனால் கடவுள் பக்தியிருந்தால் உலக இன்பங்களை அனுபவிக்கலாம்..
 
இந்தக் கருத்தையே பகவத்கீதையில் அர்ஜுனனின் கேள்விக்கு பதிலாக பகவான் கிருஷ்ணர் உபதேசித்து இருக்கிறார். இந்த மோகத்தையே மாயையின் தமோ குணத்தின் வெளிப்பாடாக கூறப்படுகிறது. சத்துவ குண பிரதானமாக இருப்பவன் பிராமணன் என்றும், ரஜோகுண பிரதானமாக இருப்பவனை சத்திரியன், வைசியன் என்றும், தமோகுண பிரதானமாக இருப்பவனை சூத்திரன் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது.

 
ஸ்லோகம்-38
இளமைக் காலத்தில் இருக்கும்போது வயோதிகமானது பெண்புலியைப் போன்று காத்துக் கொண்டு இருக்கும். இளமையில் நம் உடலிலுள்ள உல்லா உறுப்புக்களும் சக்தியுடனும், ஆரோக்கியத்துடனும் இருக்கும். உடலின் நோய் எதிர்ப்பு சக்தி முழுசக்தியுடன் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும். எனவே உடலை தாக்கும் கிருமிகள் வயதான காலத்திற்காக காத்துக் கொண்டிருக்கும். வியாதிகள் உடலை தாக்குவதற்கு எப்பொழுதும் தயாராகவே இருக்கின்றன. உடலைத் தாக்கும் வியாதிகள் இருட்டறையில் தாக்குகின்ற எதிரிகள் போன்றவைகள். இருட்டறையில் தாக்கும் எதிரிகளை எப்படி நம்மால் விரட்ட முடியாதோ அதுபோல வயதான காலத்தில் தாக்கும் இந்த வியாதிகளை நம்மால் விரட்ட முடியாது. ஒரு நோயை குணப்படுத்தினால் வேறொன்று வந்து உடலை தாக்கும் தொடர்ந்து தாக்குதல் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கும். எனவே நம் வாழ்நாள் முழுவதும் நம் உடல் ஆரோக்கியம்,  மனவமைதி ஆகியவற்றை அடைவதற்காக செலவிட்டுக் கொண்டிருப்போம்.
 
இந்த நிலையில் எப்படி வேதாந்த சிரவணம் செய்ய முடியும். சாதன சதுஷ்டய சம்பத்தியை அடைய முடியும். எனவே இளமைக் காலத்திலேயே வேதாந்த சிரவணத்தை தொடங்கிட வேண்டும். சாதன சதுஷ்டய சம்பத்தியை அடைவதற்கான முயற்சியை ஆரம்பித்துவிட வேண்டும். வெடிப்பு உள்ள நீர் நிறைந்துள்ள பானையிலிருந்து நீரானது வெளியேறிக் கொண்டிருப்பது போல நம் வாழ்நாள் மிக விரைவாக கழிந்து கொண்டிருக்கிறது. நமது உடலில் உள்ள ஒன்பது துவாரங்கள் வழியாக பிராணனானது கொஞ்ச கொஞ்சமாக வெளியேறிக் கொண்டிருக்கிறது. புலன்களையும் துவாரங்களாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். இப்படிப்பட்ட நிலையில் நாம் இருந்தாலும் தனக்கு எது நன்மையைத் தரக்கூடியது என்பதை நாம் அறிந்து கொள்வதில்லை. தனக்கு எது வேண்டும் எது தேவையில்லை என்பதை யாரும் தெளிவாக முடிவு செய்வதில்லை. அதை முடிவு செய்யும்போது வாழ்க்கையில் முக்கால் பாகம் சென்றுவிட்டிருக்கும்.
 
ஸ்லோகம்-43
அனைத்து மனிதர்களும் செயல்-விளைவு என்கின்ற பொறியில் மாட்டிக் கொண்டு துயரப்பட்டுக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். வேத சாஸ்திரம் அழகான வாழ்க்கைமுறையை மனித இனத்துக்கு கொடுத்திருக்கிறது. இந்த முறையில் மனிதன் செயலில் ஈடுபட்டு அறிவை அடைந்து அதன் வலையில் வீழ்ந்து விடாமல் இருக்க வேண்டும்.
 
நாம் சாஸ்திரம் செய்யக் கூடாது என்கின்ற செயல்களையும் சேர்த்துத்தான் எல்லா செயல்களையும்  செய்து கொண்டிருக்கிறோம். நம்மிடத்தில் இருக்கும் ராக-துவேஷங்கள்தான் இத்தகைய செயல்களை செய்யும்படி தூண்டிக் கொண்டிருக்கும். இதையே பகவான் கிருஷ்ணர் பகவத்கீதையில் இவ்வாறு கூறியிருக்கிறார். நாம் எல்லோரும் அறிவை அடைவதற்கு முன்னால் செய்யக்கூடாத செயல்களும், விரும்புகின்ற செயல்கள்தான் பிரதானமாக இருக்கும். செய்யக்கூடாத செயல்களை உடனே விட்டுவிட வேண்டும். ஆசைவயப்பட்டு செய்கின்ற செயல்களை சிறிது சிறிதாக விட்டுவிட வேண்டும். நித்திய, நைமித்திக கர்மங்களை செய்து கொண்டுவர வேண்டும். இறைவனின் நாம ஜபத்தையாவது விடாமல் செய்து கொண்டுவர வேண்டும். இல்லறத்தில் இருக்கும்போது காம்ய பிரதான செயல்களை முதலில் செய்துகொண்டு வரலாம். பிறகு நித்திய பிரதான செயல்களான பஞ்சமகா யக்ஞ செயல்கள் போன்றவைகளை மட்டும் செய்து கொண்டு வரவேண்டும்.
 
வானப்ரஸ்த ஆசிரமத்தில் உபாசன பிரதான செயல்களை செய்து கொண்டு வரவேண்டும். பிரம்மசர்ய ஆசிரமத்தில் அத்யயன பிரதானமாக செயல்களை செய்து கொண்டு வரவேண்டும். சன்னியாச ஆசிரமததில் ஞான பிரதானமான செயல்களை செய்ய வேண்டும். இல்லறத்தில் இருந்து கொண்டும் பிரதான செயல்களை மாற்றிக் கொண்டும் செயல்படலாம்.
 
நாம் எப்பொழுதும் அன்றாட கடமைகளையும், செயல்களையும் செய்து கொண்டிருப்பதால் நமக்கு வாழ்க்கையை திரும்பி பார்க்க நேரம் இருப்பதில்லை. பலவகையான பொறுப்புக்களை ஏற்றுக்கொண்டு பல செயல்களை செய்து கொண்டிருக்கின்றோம். காலம் நம்மை விட்டு செல்வதை அறியாமலே இருக்கின்றோம்.  பிறப்பு, வயோதிகம், ஆபத்துக்கள், மரணம் இவைகளை பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாலும் மனிதர்கள் மோகத்தின் வசத்தில் மாட்டிக் கொண்டு மது அருந்தியிருப்பவனைப் போல அவைகளை கண்டு கொள்வதில்லை. கவனக்குறைவுடனும், கண்டு கொள்ளாமலும் இருந்து கொண்டு இந்த சாரமற்ற உலகத்தில் பைத்தியக்காரத்தனமாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.
 
3.வைராக்கிய புகழ்ச்சி
ஸ்லோகம்-10
அனைத்து மனிதர்களும் சம்சார காட்டாற்றில் விழுந்து துன்பத்தை அடைகிறார்கள். ஆசை என்கின்ற நதியில் ஓடும் நீரை பொய்யாக விதவிதமாக காட்சியளிக்கின்ற போகப் பொருட்களாக, விஷயங்களாக, உறவுகளாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். நதியில் தோன்றும் அலைகள் எப்பொழுதும் அலைந்து கொண்டிருப்பதை போன்று மனமானது ஆசைகளால் அலைகழிக்கப்படுகிறது. பற்று என்கின்ற சுறாமீன்களின் பிடியில் மாட்டிக் கொள்கிறோம். பறவைகள் நதியின் மீது சுற்றி சுற்றி பறந்து கொண்டு இருப்பது போல மனமும் இதை அடையலாமா, அதை அடையலாமா என்ற முடிவெடுக்க முடியாமல் குழப்பத்துடன் இருந்து கொண்டிருக்கிறது. அதனால் மன தைரியம், மன உறுதி ஆகியவைகள் இழக்கப்படுகிறது.
 
பெரும் நீர்ச்சுழல்களே மதிமயக்கமாகும். நதியின் இருபுறமும் இருக்கும் உயரமான கரைகளை மனதில் இருக்கும் கவலைகளை குறிக்கிறது. இந்த நதியை ஆத்மஞானத்தை அடைந்திருக்கும் மனதை உடைய ஞானிகள்தான் கடக்கிறார்கள். இவர்கள் தன்னிடத்தில் இருக்கும் பூரணத்வத்தை உணர்ந்து கொண்டு சம்சார நதியை கடந்துவிடுகிறார்கள். வைராக்கியத்தை முழுமையாக அடைந்து இருக்கும் யோகிகள் எப்பொழுதும் தன்னிடத்திலே மகிழ்ச்சியுடன் இருக்கிறார்கள்.
 
வைராக்கியம் என்பது விருப்பு-வெறுப்புக்களிலிருந்து விடுதலை அடைந்த மனநிலையை நாம் அடைந்திருக்கும் நிலையை குறிக்கிறது.. ஆசை வேறு, பற்று வேறாகும். ஒரு பொருளை அடைவதற்கு முன் அதை அடைய வேண்டும் என்ற எண்ணமே ஆசையாகும். அதை அடைந்த பின்னர் ஆசை நிறைவேறிவிட்டது. பிறகு அதன்மீது இருப்பது பற்றாகும். ஆசைப்பட்டு அடைந்தது தன்னை விட்டு சென்று விடக்கூடாது என்ற பயம் எப்போதும் இருந்துகொண்டே இருக்கும். பறவைகள் ஆற்றின் மீது பறந்து கொண்டே நீருக்கு மேலே வருகின்ற மீன்களை பிடித்து சாப்பிடுவதை போல முடியுமா, முடியாதா என்கின்ற சந்தேகப்பறவை ஒரு செயலை செய்வதற்கு முன் நம் மனதில் பறந்து கொண்டேயிருக்கும்.
 
வாழ்க்கையில் வெற்றிகளை விட தோல்விகளே அதிகம் சந்திக்க நேரிடும். அதனால் தன்னம்பிக்கை குன்றி மனவலிமை இழந்து விடுகின்றோம். இளமையில் இருக்கின்ற உற்சாகமும், மனதைரியமும் வயோதிகத்தில் மிகவும் குறைந்து காணப்படும். ஆசையே எல்லாவிதமான துயரங்களுக்கும் காரணமாக இருக்கின்றது. இது மனவுறுதியையும் உற்சாகத்தையும் குலைத்து விடுகிறது. ஆற்றில் இருக்கும் நீர்ச்சுழல்களே மோகமாகும். ஆசைகள் அதிகமாகும் போது நல்லது, கெட்டதை பகுத்தறியும் அறிவு குறைந்துவிடும். எப்படி இந்த நீர்சுழலில் சிக்கிக்கொண்டால் நதியை கடக்க முடியாதோ அதுபோல ஆசை என்கின்ற சுழலில் சிக்கிக்கொண்டால் வைராக்கியத்தை அடையவே முடியாது. சம்சாரக் கடலை கடக்கவே முடியாது. சம்சார ஆற்றின் மனத்துயரங்கள் என்கின்ற இருகரைகள் உயர்ந்து காணப்படுகிறது.
 
ஸ்லோகம்-12
இதில் ஒருபொருளை தொலைத்து விடுவதற்கும் விரும்பி துறப்பதற்கும் உள்ள வேற்றுமையை கூறி இருக்கிறார். அடைந்த எந்தப்பொருளும் ஒருநாள் நம்மைவிட்டு சென்றுவிடும். இது இயற்கை விதி. தோன்றியது மறைதலும், உயர்வு, தாழ்வும் இதற்கு சான்றாகும். எனவே விரும்பினாலும், விரும்பாவிட்டாலும் நம்மை விட்டுபோவது என்பது தவிர்க்க முடியாதது. அதேபோல விரும்பி துறந்து விடுவதிலும் நம்மை விட்டுபோவது என்பது நடக்கிறது. இரண்டிலும் நம்மை விட்டு சென்றுவிடுதல் பொதுவாக இருந்த போதிலும் நாமாக துறத்தலை ஏன் மனிதர்கள் தேர்ந்தெடுப்பதில்லை என்று வியக்கிறார் ஆசிரியர். விட்டுப்போவது இரண்டிலும் இருந்தபோதிலும் அதன் விளைவுகளில்தான் வேற்றுமை இருக்கிறது.
 
ஒரு பொருளை இழக்கும்போது அது போய்விட்டதே என்கின்ற மனவருத்தமும், கோபமும் ஏற்படுகின்றது. அந்த பொருள் என்னிடத்தில் இருக்கவேண்டும் என்கின்ற ஆசையை மீறி அது என்னிடமிருந்து சென்றுவிட்டதே என்ற மனவருத்தம் ஏற்படுகிறது. ஆனால் விரும்பி அடைந்திருக்கும் ஒன்றை நாமே துறந்துவிட்டால், தானம் செய்துவிட்டால் மனம் மகிழ்ச்சி அடையுமே தவிர வருத்தம் அடையாது. தன்னைவிட்டு சென்றுவிட்ட அந்தப்பொருளை நினைத்து மனம் வாடிக்கொண்டிருக்காது.
 
தொலைந்தப் பொருள்தான் நமக்கு மனக்கஷ்டத்தைக் கொடுக்கக்கூடியதாக இருக்கிறது. இதுவே நமது மனவமைதியைக் குலைக்கிறது. இது நம்முடைய இயலாமையைக் காட்டுகிறது. ஆனால் நாமாக துறந்தவிட்ட பொருளும் நம்மைவிட்டு சென்றுவிட்டாலும், அது நமக்கு மகிழ்ச்சியைதான் கொடுக்குமே தவிர மனதை வருத்தாது. ஆகவே துறத்தல், இழத்தல் இரண்டிலுமே பிரிவு என்பது இருந்தாலும், அதனால் அனுபவிக்கும் விளைவு வெவ்வேறானவை என்று உணர்ந்து கொள்ளலாம்.
 
உதாரணமாக ஒரு பெண் கோவிலில் மூலவரை வணங்கிவிட்டு பிரகாரத்தை சுற்றி வரும்போது தன்னுடைய தங்கசங்கிலி தொலைந்து போய்விட்டதை உணர்கிறாள். அவள் கடவுளை நினைப்பதை விட்டுவிட்டு தொலைந்து போன அந்த நகையையே நினைத்துக் கொண்டே வலம் வந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் கடவுளை நினைத்து இவ்வாறு வேண்டிக் கொண்டாள். இறைவா, தொலைந்துப் போன அந்த நகை திரும்ப கிடைத்துவிட்டால் அதை உனக்கே காணிக்கையாக கொடுத்து விடுகிறேன் என்று உளமுருக வேண்டிக் கொண்டாள். சிறிது நேரம் கழித்து அந்த நகையானது கோவில் காப்பாளர் மூலம் திரும்ப கிடைத்துவிட்டது. அவளும் வேண்டிக்கொண்ட மாதிரி அந்த நகையை கோவிலுக்கே காணிக்கையாக்க் கொடுத்துவிட்டாள். இந்த சம்பவத்தில் நகையை இழந்தபோது மனம் வருந்திக் கொண்டிருந்த அந்தப்பெண் அதை காணிக்கையாக கொடுத்தப் பின்னர் மனமகிழ்ச்சியுடனும், மனநிம்மதியுடனும் வீட்டிற்கு சென்றாள். இரண்டு நிலையிலும் நகை அவளிடம் இருந்து சென்றுவிட்டது. ஆனால் சென்ற விதமே அவளது இரண்டுவிதமான மனநிலைக்கு காரணமாக அமைந்துவிட்டது. தொலைந்த போது வருந்திய மனம் காணிக்கையாக கொடுத்தபோது மகிழ்ச்சி அடைந்து விட்டது. இதுதான் தொலைத்தலுக்கும், துறத்தலுக்கும் இடையேயுள்ள வேறுபாடாகும்.
 
தன்னுடைய விருப்பமில்லாமல் ஏதாவது ஒருபொருள் நம்மை விட்டு சென்று விடும்போது மனம் வருத்தமடைகிறது. அதேப்பொருள் தன்னாலே விரும்பி துறக்கும் போது எல்லையற்ற ஆனந்தமும், திருப்தியும் மனம் அடைகிறது. பொருள் தொலைத்தல் என்பது தவிர்க்க முடியாதது. எனவே துறத்தலை ஏற்றுக் கொள்வதே புத்திசாலித்தனமானது. துறத்தல் என்பது மனதளவில் இருந்தாலும் சரிதான். பொருட்கள் நம்மிடத்திலிருந்தாலும் அதை அனுபவித்து கொண்டிருந்தாலும். அவைகள் என்னுடையதல்ல என்ற வைராக்கியத்துடனும், பற்றற்ற மனநிலையோடும் இருந்துவிட்டாலே போதும் அதுவே துறத்தலுக்கு சமமாகின்றது. இந்த நிலையில் அவைகள் சென்றுவிட்டாலும் அதனால் மனம் பாதிப்படையாது. நாம் பயன்படுத்துகின்ற போகப்பொருட்கள் எல்லாம் என்னுடையதல்ல என்று உறுதியுடன் பயன்படுத்திக் கொண்டிருத்தலே பற்றற்ற நிலையாகும். பள்ளி, கல்லூரிகளில் படிக்கும் போது  அங்குள்ள வகுப்பறைகளையும், விளையாட்டு மைதானத்தையும் பயன்படுத்திக் கொள்கிறோம். படிப்பு முடிந்ததும் அவைகளை விட்டுவிட்டு வந்துவிடுகிறோம். ஆதனால் மனவருத்தம் அடைவதில்லை. ஏனென்றால் அவைகள் நமக்கு சொந்தமானவைகள் அல்ல என்ற புத்தியோடு பயன்படுத்துகிறோம். அனைத்தும் இறைவனுடைய சொத்து என்ற நினைப்போடும், அவைகளை நாம் அனுபவிப்பதற்காக கொடுத்திருக்கிறார் என்றும் அவைகளை திருப்பி எடுத்துக் கொள்ளவும் செய்வார் என்றும் உணர்ந்து கொள்ள வேண்டும். எனவே நம்மிடத்திலுள்ள பொருட்கள், உறவுகள் வசதியான வாழ்க்கை சென்று விட்டால் அவைகள் இறைவன் நமக்கு தற்காலிகமாக கொடுத்திருந்தார். இப்போது திருப்பி எடுத்துக் கொண்டார் என்று நினைக்கும் மனப்பான்மையை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.
 
ஸ்லோகம்-13
துறத்தல் என்பதை கடைப்பிடிப்பது மிகவும் கடினமானது, படிப்படியாகத்தான் இதை அடைய முயற்சி செய்ய வேண்டும். இந்த துறத்தலை மனதில் கொண்டு வருவதற்காக துறத்தலை கீழ்கண்டவாறு மூன்று நிலைகளாக பிரித்துக் கொண்டு, ஒவ்வொன்றாக அடைய முயற்சி செய்ய வேண்டும்.

1. நம் வசமுள்ளதை உண்மையாக துறத்தல்
   
2. நம் வசமுள்ளதை கற்பனையாக துறத்தல்
   
3. நம் வசம் இல்லாததை துறப்பதாக கற்பனை செய்தல்
   

இதில் மூன்றாவது நிலையில் உள்ள துறத்தலையே கடைப்பிடிப்பது நிறைய பேருக்கு கடினமாக இருக்கும்.
 
உதாரணமாக ஒருவர் ரூபாய் ஒரு லட்சம் தருவதாக வாக்களித்தார். எனவே நாமும் இதையே வரவாக வைத்துக் கொள்வோம். பிறகு அவரே தன்னால் தரமுடியாது என்று கூறிவிட்டால் நம் மனம் ஒரு லட்சம் ரூபாயை இழந்து விட்டதைப் போல கவலை கொள்ளும். லாட்டரி சீட்டில் இரண்டாம் பரிசான காமிராவை வென்றாலும், முதல் பரிசான மொபைல் போனை வெல்லவில்லையே என்று கவலைப்படுவோம். இந்த இரண்டு உதாரணத்திலும் இல்லாததையே இழந்துவிட்டதாக எண்ணி வருத்தப்படுகின்ற மனநிலை. முதலில் இந்த மனநிலையை மாற்ற வேண்டும்.
 
ஞானிகளின் மனம் பற்றற்றதாகவும், தூய்மையாகவும் இருக்கும். இவர்கள் அடைவதற்கு அரிதான பிரம்ம ஞானத்தை அடைந்திருக்கிறார்கள். இவர்கள் பயனுள்ளதாக நினைக்கின்ற அனைத்தையும் முழுவதுமாக துறந்தவர்கள். உலகத்திலுள்ள தனக்கு சொந்தமான அனைத்து செல்வங்களையும் துறந்தவர்கள். ஏற்கனவே அவைகள் மீதுள்ள பற்றை முழுவதுமாக நீக்கிவிட்டவர்கள். அதனால்தான் அவர்களால் இவ்வாறு தன்னுடைய உரிமையையம் துறக்க முடிகிறது. வாழைப்பழம் காயாக இருக்கும் போது அதனுடைய தோலை நீக்குவது கடினமாக இருக்கும். ஆனால் பழுத்தபின் மிகவும் சுலபமாக அதன் தோலை நீக்கிவிடலாம். மனதில் பற்றற்ற நிலை வந்துவிட்டால் தன்னுடைய உடைமைகளை துறப்பது மிகவும் எளிதாகி விடும். சாதாரண மனிதர்களுக்கு இந்த முதல்நிலை துறத்தலை கடைப்பிடிப்பது என்பது கடினமானது. எனவே மூன்றாவது நிலையான கற்பனையான உடைமைகளை துறத்தலில் ஆரம்பிக்க வேண்டும்.
 
இவைகள் முன்பு எப்போதும் என்னுடையதாக இல்லை. இப்பொழுதும் என்னுடையதாக இல்லை. எதிர்காலத்திலும் என்னுடையதாகவும் ஆகப் போவதில்லை. இத்தகைய கற்பனையான உடைமைகளை கூட சாதாரண மனிதர்களால் துறக்க முடிவதில்லை. எனவே இந்த நிலையில் இருந்து முன்னேறி இரண்டாவது நிலைக்கு செல்ல முயற்சி செய்யவேண்டும்.
 
இரண்டாவது நிலையான சொந்த உடைமைகளை கற்பனையாக துறத்தலை முயற்சி செய்து அடைவது எப்படி என்று பார்ப்போம். உதாரணமாக பகவத்கீதையில் அர்ஜுனன் போர் புரிவதற்கு முன்பே பீஷ்மர், துரோணர் இவர்களின் இறப்பை எண்ணி மனம் கலங்கிய நிலைதான் இரண்டாம் நிலையாகும். இந்த நிலையில் சொந்தங்களின் இறப்பையே கற்பனையாக நினைத்து வருத்தப்படுதல், இழப்பை விரும்பாதிருத்தல் இவைகள்தான் இரண்டாம் நிலையாகும்.
 
வாழ்க்கையில் எவ்வளவோ அடிப்பட்டாலும் அதிலிருந்து பாடம் கற்றுக் கொள்வதில்லை. உதாரணமாக குரங்கு குறுகிய வாயுடைய பாத்திரத்திலுள்ள வேர்க்கடலையை சாப்பிட விரும்பி அதனுள் கையை விட்டு அள்ளிக் கொண்டது. மூடிய கைகளுடன் அதனால் கையை வெளியே எடுக்க முடியவில்லை. மக்கள குரங்கை விரட்டுவதற்கு கம்பால் அடியடியென்று அடித்தார்கள். குரங்கு கையிலுள்ள கடலையை போட்டுவிட்டால் தப்பித்து கொள்ளலாம். ஆனால் அந்தக் கடலையின் மீதுள்ள ஆசையினால் அவ்வாறு செய்யாமல் அடியை வாங்கிக் கொண்டிருந்தது. அதுபோல மனதர்களும் தம்முடைய உடைமைகளால், சொந்தங்களால் எவ்வளவோ கஷ்டங்கள் அடைந்தாலும் அவைகளை அவர்களால் விட்டுபிரிய முடியவில்லை.
 
ஸ்லோகம்-52
இந்த ஸ்லோகத்தில் சன்னியாசி எதையும் இழக்கவில்லை என்பது கூறப்படுகிறது. வெளிப்பார்வைக்கு ஒன்றுமே இல்லாதவனாகவும் பரிதாபத்திற்குரியவனாகவும் காணப்படுகின்ற சந்நியாசி உண்மையில் அவ்விதமில்லை என்பதை தெளிவாக காட்டுகிறது இந்த ஸ்லோகம்.
 
சந்நியாசிக்கு மனைவி, மகன், உறவுகள் யாருமில்லை. கடைசி காலத்தில் அவனை காப்பாற்ற யாரும் இருக்கமாட்டார்கள். வாழ்க்கையில் அனுபவிப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை. மனதளவில் அவன் ராஜாவை போல வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றான் என்பதை ஒரு உரையாடல் மூலம் விளக்கப்படுகிறது.
 
சந்நியாசிக்கும் ஒரு அரசனுக்குமிடையே நடக்கின்ற கற்பனை உரையாடலாக இருக்கிறது. ஓ அரசனே! நீயும் அளவற்ற செல்வங்களை உடையவனாக இருக்கின்றாய். நானும் அப்படியே வேதாந்த சாஸ்திர செல்வங்களை உடையவனாக இருக்கின்றேன் என்று சந்நியாசி அரசனைப் பார்த்து சொல்கிறான்.
 
நீ பல செல்வங்களுக்கு அதிபதியாக இருக்கின்றாய். நான் கூட சாஸ்திரம் உபதேசிக்கின்ற அனைத்து வாக்கியங்களுக்கும் அதிபதியாக இருக்கின்றேன். நீயோ படைபலம், பணபலம், வீரமும். தீரமும் உடையவனாகவும், எதிரிகளை வீழ்த்துகின்ற சக்தி உடையவனாக இருக்கின்றாய். அத்வைத கொள்கையை எதிர்க்கின்ற வேறுமதக் கொள்கை உடையவர்களின் வாதங்களை, எதிர்ப்புக்களை சந்தித்து தோற்கடிக்கின்ற எல்லையற்ற வாதத்திறமையும், நிபுணத்துவமும் உடையவனாக இருக்கிறேன். உனக்கு சேவை செய்வதற்காக செல்வந்தர்கள் போன்ற பெரியமனிதர்கள் தயாராக இருக்கின்றனர். உன்னைச் சுற்றி பலர் இருக்கின்றனர். உன்னை பலர் பின் தொடர்ந்து வருகின்ற அளவுக்கு புகழ் பெற்ற பெருமைமிக்க மனிதனாக இருக்கிறாய். அதேபோன்று வேதாந்தத்தில் எழுகின்ற சந்தேகத்தை நீக்கிக் கொள்வதற்காகவும், வேதாந்த சிரவணம் செய்வதற்காகவும் பலர் என்னைப் பின் தொடர்ந்து வருகிறார்கள். 
 
ஸ்லோகம்-53
இந்த ஸ்லோகத்தில் வறுமை, செழிப்பு ஆகிய இரண்டு சொற்களுக்கும் புதுவிதமான அர்த்தங்கள் சொல்லப்படுகிறது. சாதாரணமாக செழிப்பு என்பது அளவுக்கு அதிகமான செல்வமும் சொத்தும் உடைய நிலை என்று கூறுவர். இதற்கு எதிராக உள்ள நிலையே வறுமை என்று கூறப்படுகிறது. ஆனால் சாஸ்திரத்தில் செழிப்பு என்பது மனநிலையைக குறிக்கிறது. போதும் என்கின்ற மனதிருப்தியும், மகிழ்ச்சியும், தீய உணர்ச்சிகளற்ற, ஆசைகளற்ற நிலையே செழிப்பானதாகும். வறுமையென்பது மனதில் இருக்கும் நிறைவின்மையாகும். மனதுக்கு வெளியே எவ்வளவு செல்வமும், வசதியும் இருந்தாலும் மனதில் திருப்தியும் அமைதியும் இல்லாதவன் ஏழையாக கருதப்படுவான். ஆனால் எந்த வசதியும், செல்வமும் இல்லாதிருப்பவன் மனதிருப்தியோடு இருப்பதை நம்மால் காணமுடிகிறது. இதிலிருந்து வெளியில் இருக்கும் எந்த பொருளும் மனவமைதியை கொடுக்காது என்பது தெளிவாக தெரிகிறது. மனதிலிருக்கும் நல்லெண்ணங்களும், போதுமென்ற குணமும், நற்குணங்களும்தான் செழிப்பைக் குறிக்கிறது. எனவே மனதுக்கு வெளியேயுள்ள செல்வத்தையோ, சொத்தையோ, வசதியான வாழ்க்கையை வைத்தோ ஏழை, பணக்காரன் என்பதை தீர்மானிக்காதே. ஏழையாகவோ, பணக்காரனாகவோ நாம் இருப்பதற்கு நம்முடைய பிராரப்த கர்மபலனும் காரணமாக இருக்கின்றது. எனவே நாம் மனதுக்குள்ளே செழிப்பாக இருப்பதற்கு முயற்சி செய்ய வேண்டும்.
 
அரசனையும், சந்நியாசியையும் உதாரணத்திற்கு எடுத்துக் கொண்டு இந்தக் கருத்தானது விளக்கப்படுகிறது. அரசன் மாடமாளிகைகள,; ஏராளமான ஆபரணங்கள், பொன் பொருட்கள் இவைகளோடு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் செழிப்பான மனிதன். அதேசமயம் மனதில் நிறைவு உடையவராக இருக்கிறார். அவருக்கு எதிரேயிருக்கும் சந்நியாசியோ இவைகளெதுவும் இல்லாதவர். ஆனால் அவரும் மனதுக்குள் செழிப்பாக இருக்கிறார். எனவே இருவரும் மனதுக்குள்ளே செழிப்பாக இருக்கும் நிலையில் ஒன்றாகவே இருக்கிறார்கள். வெளித்தோற்ற செழிப்பை பார்க்கும்போது வேறுபட்டிருந்தாலும் மனநிறைவு என்பதில் ஒரேமாதிரி இருக்கிறார்கள். இதிலிருந்து மனநிறைவுக்கு வெளியே உள்ள எந்தப் பொருட்களும் காரணமாக இருக்கமுடியாது என்று அறிந்து கொள்ள முடிகிறது.
 
அரசன் உள்ளேயும், வெளியேயும் செழிப்பாக இருந்து கொண்டு மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார். அவரிடம் இரண்டும் இருப்பதால் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார் அல்லது இரண்டில் ஏதோ ஒன்றினால் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறாரா என்ற சந்தேகம் வரும்போது நாம் சந்நியாசியின் நிலையைப் பார்த்து தெளிவடைய வேண்டும். சந்நியாசி வெளியே எந்தவிதமான செழிப்பான உடைமைகள் இல்லாமல் இருந்தாலும் அவர் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார். ஒருவேளை வெளிப்பொருட்கள்தான் மகிழ்ச்சியைக் கொடுக்கும் என்றால் அவர் மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடியாது. எனவே மனநிறைவுதான் மகிழ்ச்சியைக் கொடுக்கிறது என்பது உறுதியாகிறது. அவர்களிருவருக்கும் உள்ளேயிருக்கும் மனநிறைவு ஒன்றாக இருப்பதால் நம்மிடத்தில் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும் நிலையும் ஒன்றாக இருக்கிறது.
 
மனதுக்குள் வறுமையாக இருத்தல் என்றால் என்ன என்பதைப் பார்ப்போம். உள்ளே வறுமையுடன் இருப்பவன் என்பது மனதில் அதிகமான பேராசையுடன் இருத்தலாகும். நம்முடைய மனம் செல்வத்தை, சுகத்தை அடைந்தாலும் நிறைவை அடையாது. வெளிப்புற வாழ்க்கையில் செல்வந்தனாக இருந்தாலும் ஏழையாக இருந்தாலும் மனதுக்குள் செல்வந்தனாக இருந்துவிட்டால் மகிழ்ச்சியாக இருக்கலாம்.
 
ஞானி எப்போதும் மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பான். அடுத்த வேளை சாப்பாட்டைப் பற்றிக் கூட கவலைப்படமாட்டான். கிடைத்தால் சந்தோஷப்படமாட்டான். கிடைக்கவில்லை என்றால் வருத்தப்படவும் மாட்டான். வைராக்கியத்தை அடைந்தவன் வெளிப்புற வாழ்க்கையில் எப்படிபட்டவனாக இருந்தாலும் மனதளவில் செல்வந்தனாக இருப்பான்.
 
செல்வத்தையோ, சொத்தையோ தன்னுடையது என்று எண்ணுகின்ற விஷயத்தில் போதும் என்ற மனநிலையோடு இருக்கவேண்டும். இது அதிகமாக சம்பாதிப்பதிலோ, நிறைய செல்வத்தை ஈட்டுவதிலோ இருக்கத் தேவையில்லை. அவைகளில் உரிமை கொண்டாடுவதில்தான் போதும் என்ற மனநிலை இருக்க வேண்டும். கர்மயோகி இந்த மனநிலையோடு  செயல்களில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருப்பான்.
 
ஸ்லோகம்-68
இதில் மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பவர்களிடத்தில் இருக்கின்ற ஆறு முக்கியமான குணங்களைக் கூறியிருக்கிறார்.

1. இறைவனிடம் பக்தியுடன் இருப்பது
   
2. இறைவனைத் தவிர உலகத்திலுள்ள அனைத்தும் தோன்றி மறையக் கூடியது என்ற நிலையான எண்ணத்துடன் இருத்தல், உலகத்தை சார்ந்து வாழக்கூடாது என்ற மனநிலையுடன் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பது
   
3. போகப்பொருட்களிடத்திலும், உறவுகளிடத்திலும் பற்றற்று இருத்தல். நெருங்கிய உறவினர்களிடத்தில் அன்புடன் இருக்கலாம். தன்னிடத்தில் இருப்பதை பகிர்ந்து கொண்டு மகிழ்விக்கலாம். தன்னுடைய நேரத்தையும், பணத்தையும் அவர்களிடத்திலே பகிர்ந்து கொண்டு வாழ்ந்திருத்தல். அவர்களுடைய பாதுகாப்பிற்கும், உயர்வுக்கும் உறுதுணையாக இருத்தல். இவைகளை வேதசாஸ்திரமோ, நூலின் ஆசிரியரோ செய்யக்கூடாது என்று சொல்லவில்லை. இவர்களிடத்தில் பற்றற்று இருக்க வேண்டும் என்பது இவர்களை சார்ந்து வாழக்கூடாது. அவர்கள் இல்லாமல் என்னால் வாழ முடியாது என்றிருக்க கூடாது. அவர்களின் துயரமோ, உயர்வோ, தாழ்வோ நம்மை பாதிக்கக்கூடாத மனநிலையில் இருக்க வேண்டும். நாம் எப்போதும் கடவுளைச் சார்ந்துதான் வாழவேண்டும். அவரை நம்பிதான் நம் வாழ்க்கையை நடத்த வேண்டும். நல்லதோ, கெட்டதோ எது வந்தாலும் அவைளை அவருடைய பிரசாதமாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.
   
4. பேராசை, கோபம் போன்ற தீய எண்ணங்களால் ஆட்கொள்ளப்படாமல் இருக்க வேண்டும். அதனால் விளைகின்ற விளைவுகளை வெளிப்படாமல் நிறுத்திவிடலாம். மனதானது தீய எண்ணங்களால் பாதிக்கப்படும்போது வெளிப்படும் உணர்ச்சிகள் சொல்லாகவோ, செயலாகவோ இருக்கலாம். இந்த தீய உணர்ச்சிகள் மனதில் எழுவது பூர்வஜன்ம கர்மபலனாகவோ அல்லது அப்போது செயலுக்கு வந்த கர்மவாசனையாலோ இருக்கலாம். ஆனால் அதன் விளைவுகளை சரியாக கையாள வேண்டும். இதையே விருப்பு-வெறுப்பை நன்றாக, சரியாக கையாளுதல் என்பர். அவைகளுக்கு அடிமையாகி விடக்கூடாது
   
5. கூட்டத்தோடுதான் இருக்க வேண்டும் என்பது ஒருவித குறையாகும். இந்த குறை நீங்கி இருத்தல். கூட்டத்திலிருந்தும், உறவுகள், நண்பர்கள் இவர்களிடமிருந்தும் விலகி தனிமையில் வாழ பழகிக் கொள்ள வேண்டும். நட்புடன் கூட்டமாக வாழ்வது குறையாக ஏன் சொல்ல வேண்டும்? இப்படி இருக்கும் சூழ்நிலையில் பிரச்சனையை நேரிடையாக சந்திக்கும் வாய்ப்புக் கிடைக்காது. நாம் தனியாக முடிவெடுக்க முடியாது. சுயமாக சிந்தித்து செயல்படமுடியாது. இதுதான் இந்த நிலையில் இருக்கின்ற குறைகள் இவைகளை விலக்க தேவையில்லை. ஆனால் இநத சூழ்நிலைக்கு அடிமையாகி விடக்கூடாது. நெருங்கிய நண்பர்களோ, மனைவியோ, மகனோ, மகளோ இல்லாமல் என்னால் பாதுகாப்பாக, நன்றாக வாழமுடியாது என்ற மனநிலைக்கு சென்றுவிடக்கூடாது.
   
6. வைராக்கியத்துடன் இருத்தல் என்பது இருக்கின்றதைத் தவிர வேறெதுவும் நமக்கு தேவையில்லை என்ற மனநிலையேயாகும். தேவைக்கு அதிகமாக அடைந்தால் அவைகளை பகவானின் பிரசாதமாக ஏற்றுக்கொண்டு அனுபவிக்க வேண்டும். அவைகள் நிரந்தரமில்லை. என்றாவது ஒருநாள் என்னை விட்டு சென்றுவிடலாம் என்ற புத்தியுடன் அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கலாம்.
   

 
ஸ்லோகம்-94
இந்த உலகமே சந்நியாசி வசிக்கும் இருப்பிடமாகும். பூமியே படுக்கையாகும். கைகளே பெரிய தலையனையாகும். வானமே கூரையாகும். சுகமான இயற்கை தென்றல் காற்றோடு குளிர்ந்த முழுநிலவின் ஒளி தந்து கொண்டிருக்கும். வைராக்கியமே எனது துணைவியாக இருக்கிறது. இது என்னை எங்கும், எப்போதும், எல்லாவிடத்திலும் தொடர்ந்து கொண்டே இருப்பது மட்டுமல்லாமல் சுகத்தையும், வசதியையும், மகிழ்ச்சியையும் கொடுத்து கொண்டிருக்கிறது. இத்தகைய துணையையும், இல்லத்தையும் கொண்டிருக்கும் சாது சுகமான மன அமைகியோடு இருக்கிறான். மனிதனுக்கு சத்யமே தாய், அறிவே தந்தை, தர்மம் சதோதரன், கருணை நண்பன், மனவமைதியே மனைவி, பொறுமை மகன், மகள் ஆகிய ஆறு உறவுகள் என்றென்றும் ஒருவனிடத்தில் இருந்து விட்டால் அவன் வாழ்வே சுகமாக இருக்கும். தனியாக இருக்கிறேன் என்ற மனநிலையே இருக்காது. அரசனைப் போல அளவற்ற செல்வத்தையும், சொத்து சுகத்தையும் கொண்டவனாக இருக்கிறான். யாரையும் சார்ந்து வாழாமல் இருக்கிறான்.
 
இதுவரையில் வைராக்கியத்தைப் பற்றிய பெருமைகள் முடிவடைகிறது. இனி இதை அடைய விரும்பும் சாதகர்களுக்கு சில அறிவுரைகள் கூறப்படுகிறது.
 
4. வைராக்கியத்தை அடைய உதவும் அறிவுரை
ஸ்லோகம்-75
இல்லறத்தில் இருந்து கொண்டே ஆன்மீகத்தில் தொடர்ந்து ஈடுபடுவதற்கான் முயற்சியை உடனே தொடங்குங்கள். இல்லற செயல்களை விட்டுவிட வேண்டும் என்று சாஸ்திரம் கூறவில்லை. இல்லறத்தில் இருக்கும்போது செல்வத்தையும் சேர்க்கவேண்டும். உறவுகளையும் கவனிக்க வேண்டும். தர்ம செயல்களை செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும். ஆனால் அதே சமயத்தில் ஆன்மீக வாழ்க்கைக்கு தேவையானதை செய்வதிலும் ஈடுபடவேண்டும். இந்த இரண்டையும் சமமாக செய்து கொண்டு வரவேண்டும்.
 
இளமைக்காலத்தில் இல்லற கடமைகளை சாஸ்திரம் காட்டிய தர்மப்படி செய்வதில் அதிக காலம் செலவழிக்க வேண்டும். இளமைக்காலத்தில் எல்லா ஞானேந்திரியங்களும், கர்மேந்திரியங்களும் சக்தியுடன் இருக்கும். எனவே இந்தக் காலத்தில் முதுமையில் கடைபிடிக்க வேண்டிய செயல்களுக்கு தேவையான மனநிலையை அடைந்துவிட வேண்டும். அதாவது அதிக நேரம் ஒரே இடத்தில் அமர்ந்து தவம் செய்வதற்கேற்ற உடல்நிலையை பயிற்சியின் மூலம் அடைந்துவிட வேண்டும். வயதான காலத்தில் தவம், தியானம், ஜபம் போன்ற ஆன்மீக முன்னேற்றத்தை கொடுக்கக் கூடிய செயல்களை கடைப்பிடிக்க வேண்டும்.
 
நமது ஆயுட்காலம் எப்பொழுது முடியும் என்று சொல்ல முடியாது. எனவே வாழும்போதே மனதை செம்மைப்படுத்தி ஞான சாதனங்களை செய்வதற்கான  பயிற்சியை மேற்கொண்டு தூய்மைப்படுத்தி விடவேண்டும். ஆன்மீக நாட்டத்தை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். ஆத்ம ஞானத்தை அடைவதற்கான சிரவண, மனனத்தை முடித்துவிட வேண்டும். நிதித்யாஸன சாதனத்தையும் கடைப்பிடிக்க தொடங்கிவிட வேண்டும். தனிமையில் அதிகநேரம் இருந்து பழக வேண்டும். மனதை தியானத்தில் நிலை நிறுத்தும் முயற்சியில் வெற்றி பெற வேண்டும். வயதான காலத்தில் உடல் உறுப்புக்கள் சக்தி குறைந்து செயல்பட்டாலும் மனம் சக்தியுடன் இருக்கும். எனவே நிதித்யாசன தியானத்தை செய்வதற்கு தடை இருக்காது. அடைந்த பரோக்ஷ ஞானத்தை விரைவில் அபரோக்ஷ ஞானமாக மாற்றிட வேண்டும்.
 
இந்த ஸ்தூல உடல் ஆராக்கியமாக இருக்கும்போதே, கடும் நோயால் பாதிக்கப்படாமல் இருக்கும் போதே, வயதான காலத்தில் வரும் உடல், மனம் சம்பந்தமான குறைபாடுகள் இல்லாதபோதே, ஞானேந்திரியங்கள், கர்மேந்திரியங்கள் ஆகியவைகள் சக்தியுடன் செயல்பட்டுக் கொண்டு இருக்கும்போதே ஆத்மஞானத்தை அடையும் விஷயத்தில் மனதை முழு  நாட்டத்துடனும், முழுவிருப்பத்துடனும், ஆர்வத்துடனும், மனதை முழுமையாக ஈடுபடுத்த வேண்டும்.
 
பல வேலைகளை செய்து முடிப்பதற்கு பிறருடைய உதவியை எடுத்துக் கொள்ளலாம். பிறருடைய உதவியை நாடலாம். ஆனால் சில செயல்களை நாமேதான் செய்ய வேண்டும். உதாரணமாக பசி எடுத்தால் நாம்தான் சாப்பிட்டு பசியை அடக்கிக் கொள்ள வேண்டும். அதேபோல மோட்சத்தை அடைவதற்கு நாம்தான் அதற்கான முயற்சியில் ஈடுபட வேண்டும். சொத்து சுகத்தை அடைவதற்கு எப்படி திட்டமிட்டு செயல்படுகின்றோமோ அதேபோல மோட்சத்தை அடைவதற்கும்  திட்டமிட்டு படிப்படியாக செயல்பட வேண்டும். வீடு தீப்பற்றி எரியும்போது ஒருவன் கிணறு தோண்டுகின்ற முட்டாள்தனமான முயற்சியை மேற்கொள்வது போல வயதான காலத்தில் ஆன்மீக முன்னேற்றத்திற்கான செயல்களை செய்யலாம் என்று நினைப்பதாகும். எனவே உடலில், மனதில் சக்தியிருக்கும் போதே ஆன்மீக முன்னேற்றத்திற்கான செயல்களை செய்ய ஆரம்பித்து விடவேண்டும்.
 
ஸ்லோகம்-61
இந்த உலகத்தில் மற்றவர்களை திருப்திபடுத்துவது, மகிழ்ச்சியடைய செய்வது என்பது மிகவும் கடினமான ஒன்றாகும். ஏனென்றால் எப்படி மற்றவர்களை மகிழ்வடைய செய்ய முடியும் என்று ஊகிப்பது மிகக்கடினம். எந்தவிதமான மனநிலையில் இருக்கிறார்களோ என்பதையும் அறியமுடியாது. ஒரு காலத்தில் மகிழ்ச்சியைக் கொடுத்ததே இன்னொரு காலத்தில் வெறுப்பை கொடுக்கக் கூடியதாக இருக்கிறது. இதிலிருந்து எது, எப்பொழுது மகிழ்ச்சியை கொடுக்கும் என்பதை நிர்ணயம் செய்ய முடியாது. மேலும் நல்லதை செய்கின்றோம் என்று நினைத்து ஒன்றை செய்தால் அதுவே வெறுப்பையோ அல்லது அதிருப்தியையோ கொடுத்து விடுகிறது. வாழ்நாள் முழுவதும் அதையே குற்றமாக சொல்லிக் கொண்டிருப்பார்கள். முதல் பிரச்சனையானது எது, எப்பொழுது மனிதனுக்கு மகிழ்ச்சியை கொடுக்கும் என்று தீர்மானிக்க முடியாததாகும். இரண்டாவது பிரச்சனை எதை செய்தாலும் அது மற்றவர்களுக்கு திருப்தியை கொடுக்கும் என்று உறுதியாக கூறமுடியாது. இறைவனாலும் இவர்களுக்கு மனநிறைவை கொடுக்க முடியாது.
 
உதாரணமாக இரயிலில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்த ஒருவருக்கு தாகம் எடுத்தது. தண்ணீர் பாட்டிலை கொண்டுவர மறந்துவிட்டதால் தவித்துக் கொண்டிருந்தார். அடுத்த ரயில்நிலையத்தில் வண்டி நின்றதும் தண்ணீர் பாட்டிலை வாங்கி தாகத்தை தீர்த்துக் கொண்டார். ஆனாலும் நான் தாகத்துடன் தவித்துக் கொண்டிருந்தேன் என்று புலம்பிக் கொண்டிருந்தார்.
 
மூன்றாவது பிரச்சனை இதைவிட கடினமானது. ஒரு செயல் ஒருத்தரை மகிழ்விக்கிறது. ஆனால் அதே செயல் மற்றொருவருக்கு வருத்தத்தை கொடுக்கிறது. ஒருவர் தன் மனைவிக்கு பிடித்தமான ஒன்றை செய்தால், தாய்க்கு பிடிக்கவில்லை. தாய்க்கு பிடித்தமானதை செய்தால் மனைவிக்கு பிடிக்கவில்லை. 
 
மேற்கூறியதை கவனத்தில் கொண்டு மற்றவர்களை திருப்தி செய்யும் முயற்சியை மேற்கொள்ளாமல் நம் கடமையை செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும். ஆனால் இதை மிகவும் கவனமாக செயல்படுத்த வேண்டும். இல்லையென்றால் சுயநலம் போலாகி மற்றவர்களுக்கு அதிருப்தியை கொடுத்துவிடும். மற்றவர்களிடத்தில் பரிவோடு, அன்போடு, இனிமையாக இருக்கவேண்டும். ஆனால் நாம் செய்கின்ற செயல்கள் அனைத்தும் அவர்களை மகிழ்விக்கும் என்று எண்ணத்துடன் செய்யக்கூடாது. மற்றவர்களை மகிழ்விக்க வேண்டும் என்று செயல்படுவது நம் கையில் இருக்கிறது. ஆனால் அவர்கள் எப்படி எடுத்துக் கொள்கிறார்கள் என்பது நம் கையில் கிடையாது. ஒருவேளை மற்றவர்களுக்கு உதவி தேவைப்படும்போது அவர்களுக்கு திருப்தி ஏற்படும் வகையில் செயல்பட வேண்டியிருக்கிறதே என்று நிலை வரும்போது. எதற்காக நாம் இவ்வாறு செயல்படுகிறோம் என்று நினைத்துப்பார்க்கும் போது, நம்முடைய திருப்திக்காக அல்லது மகிழ்ச்சிக்காகத்தான் இருக்கும். மகிழ்ச்சியை எதற்காக சுற்றி வளைத்து அடைய முயற்சி செய்ய வேண்டும். நம்மிடத்திலே வழியிருக்கும்போது மற்றவர்களை திருப்திபடுத்தி எதற்கு அடைய முயற்சிக்க வேண்டும். இந்த கடினமான முயற்சியை கைவிட்டுவிட்டு உன்னுடைய மனதை சாஸ்திரம் உரைக்கும் உபதேசப்படி கையாண்டு திருப்தியை அடைவாயாக.
 
ஓவ்வொரு நாளும் மற்றவர்களின் மனதை மகிழ்விக்கவும், திருப்திபடுத்தவும். மேலும் அவர்களிடத்தில் இருந்து தேவையானவற்றை பெறுவதற்காகவும், மானம், மரியாதையை இழந்தும், தீயவழியிலும், குறுக்கு வழியிலும் குடும்ப கவுரவத்தை விட்டுக்கொடுத்தும் செயல்படுகிறோம். பேராசை போன்ற தீய குணங்களிலிருந்து விடுபட்ட பிறகு தெளிவான, தங்கு தடையற்ற சிந்தனைகளை உடைய உன்னுடைய மனதை சார்ந்து செயல்படு. அதனால் மனம் அமைதியுடன், சஞ்சலமற்ற நிலையில் இருக்கும். இந்த மனநிலையில் நாம் நினைப்பதெல்லாம் செயல்படுத்தி விடலாம். இந்த மனநிலையில் எதைத்தான் அடைய முடியாது. மனதைச் சார்ந்து இருப்பதனால் எந்த ஆசைதான் நிறைவேறாமல் போகும். எனவே நம் மனதை திறமையுடன் சாஸ்திரம் கூறும்வழியில் நெறிப்படுத்தி அதை சார்ந்து செயல்பட்டோமானால் எதை வேண்டுமானாலும் அடையலாம்.
 
ஸ்லோகம்-62
இப்போது மூன்றாவது அறிவுரை கூறப்படுகிறது. கடந்தகால அனுபவங்கள், எதிர்கால லட்சியங்கள் இவைகளை பொருட்படுத்தும் முறையினால் நிகழ்காலம் நமக்கு சாதகமாகவோ, பாதகமாகவோ இருக்கும். அந்த இரண்டு காலங்களையும் சரியாக கையாண்டால் நிகழ்கால செயல்கள் அனைத்தும் நன்றாகவே சென்று கொண்டிருக்கும்
 
இந்த இரண்டு காலங்களையும் எப்படி முறையாக கையாள வேண்டும் என்று பார்க்கலாம். கடந்தகால அனுபவங்களை நினைத்துப் பார்த்து வருந்திக் கொண்டிருந்தாலும் நமக்கு மற்றவர்களால் கொடுக்கப்பட்ட துன்பத்தை, தோல்வியை அவமானத்தை நினைத்துக் கொண்டு இருந்தாலும், நாமே அறியாமையால், உணர்ச்சிவசத்தால் செய்த தவற்றையும், அதன் விளைவுகளையும் அவ்வப்போது நினைவுக்கு கொண்டுவந்து வருந்திக் கொண்டிருந்தாலும், கோபம் கொண்டாலும் நம்முடைய நிகழ்கால செயல்களில் போதிய கவனம் செலுத்த முடியாது. அதனால் சிறப்பாகவும், வெற்றிகரமாகவும் செயல்பட முடியாது. நிகழ்காலமும் நமக்கு நிம்மதியை கொடுக்காது. நிகழ்காலத்தில் கிடைக்கின்ற நல்ல இனிமையான, இன்பகரமான அனுபவங்களை நன்கு அனுபவிக்க முடியாது.
 
கடந்தகால அனுபவங்களிலிருந்து நாம் பாடத்தை கற்றுக்கொண்டு அதனால் நல்ல மனப்பக்குவத்தை அடைந்து, அறிவு முதிர்ச்சியை அடைந்து விடவேண்டும். பாலுக்குள் நெய்யும், கரும்புக்குள் இனிப்பும் மறைந்திருப்பது போல கடந்தகால கசப்பான அனுபவங்களுக்குள் நல்ல பாடமும் மறைந்திருக்கலாம். எனவே அவைகள் கொடுக்கும் பாடத்தை மட்டும் நினைவில் வைத்துக் கொண்டு மற்றவற்றை எல்லாம் மனதிலிருந்து தூக்கியெறிந்துவிட வேண்டும். இதனால் நாம் அறிவு முதிர்ச்சியுடனும், நல்ல அனுபவத்துடனும் நிகழ்கால செயல்களை செய்ய முடியும்.
 
அதேபோல எதிர்காலத்தையும் நாம் கையாள வேண்டும். நிகழ்கால நம் செயல்பாட்டையும், சூழ்நிலையையும் வைத்து நம்முடைய எதிர்கால வாழ்க்கை நிலையை பற்றிக் கவலைப்பட்டுக் கொண்டிருப்போம். எதிர்காலத்தில் நாம் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று முடிவெடுத்து அதை நோக்கி நம்பிக்கையுடன், சரியான செயல் திட்டத்தை வகுத்துக் கொண்டு செயல்பட்டு கொண்டிருக்க வேண்டுமே தவிர எதிர்காலத்தில் எப்படி இருப்போமோ என்று கவலைப்பட்டுக் கொண்டிருக்கக்கூடாது. மரணத்தை கண்டும் பயந்து கொண்டிருக்கக்கூடாது. அதை எதிர்கொள்வதற்கான மனோதிடத்தை வளர்த்துக் கொண்டுவர வேண்டும். அதேபோல வயோதிகத்தைக் கண்டும் பயந்து கொண்டிருக்கக் கூடாது. அந்த காலத்தில் வாழ்வதற்கு தேவையான மனவுறுதியை, மனப்பக்குவத்தை வளர்த்துக் கொள்வதற்கான செயல்களை செய்து கொண்டுவர வேண்டும். இதனால் எதிர்காலமும் நமக்கு வசப்படும், மனவமைதியுடன் வாழவும் முடியும்.
 
ஆகவே இறந்தகாலத்திலிருந்து வாழ்க்கைப் பாடத்தையும், எதிர்காலத்தில் நன்றாக வாழ்வதற்கான செயல்திட்டத்தையும் மனதில் கொண்டு நிகழ்காலத்தில் வாழ்வதே புத்திசாலித்தனமாகும்.
 
ஏ மனமே! தேவையில்லாமல், வீணாக எதற்கு அமைதியற்று, உறுதியற்று, தளர்ந்து போகின்ற நிலைக்கு செல்கின்றாய். கொஞ்ச காலமாவது ஓய்வாக இருக்க கற்றுக் கொள். தளர்ச்சி அடையாமல் இருக்க பழகு. உன்னுடைய கர்மபலன்படி எவையெல்லாம் அடைய வேண்டுமோ அவையெல்லாம் அடையப் போகிறாய். அவைகளைத் தவிர வேறெதையும் அடையப் போவதில்லை. எனவே கடந்தகால அனுபவங்களையே நினைத்துக் கொண்டிருப்பதை விட்டுவிட்டு அவைகளிலிருந்து பெற்ற பாடத்தை மட்டும் மனதில் வைத்திருப்பாயாக.
 
கடந்தகால அனுபவங்களை இரண்டு வகையாக பிரிக்கலாம். நாம் மற்றவர்களுக்கு செய்த நன்மை, தீமைகள், இன்னொன்று மற்றவர்கள் நமக்கு செய்த நன்மை, தீமைகள். நாம் செய்த தீய செயல்களினால் குற்றவுணர்ச்சியுடன் இருப்போம் அல்லது மற்றவர்கள் நமக்கு செய்த தீய செயல்களினால் மனக்காயங்களுடன் இருப்போம். எதிர்காலத்தைப் பற்றிக்கூட வருத்தப்படாமல், திட்டமிட்டு அதன்படி செயல்படுதல் நல்வாழ்க்கைக்கு வித்திடும். கவலைப்படுவதால் நிகழ்கால செயல்பாட்டில் திறமை குறைந்து போய்விடும். உன்னை அறியாமலே வந்தடைகின்ற அனுபவங்களை நிகழ்கால அனுபவங்களை திறமையுடன் எதிர்கொள்வாயாக.
 
ஸ்லோகம்-63
இதில் நான்காவது அறிவுரையானது சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. ஆன்மீக வழியில் சென்றால் மனநிறைவுடனும், அமைதியுடனும் வாழலாம். மனிதன் இயற்கையிலே இன்பவடிவமானவன். அந்த நிலையிலேயே இருக்கலாம். அந்த நிலையை அனுபவிக்கலாம். எப்படி விழித்தவுடன் கனவு அனுபவங்கள் சென்றுவிடுகின்றனவோ அதேமாதிரி விழிப்பு நிலையிலும் நம்முடைய உயர்ந்த நிலையான இன்பநிலையை இயல்பாக்கி மகிழலாம். எப்படி இதை அடையமுடியும் என்ற கேள்விக்கு பதில் இந்த ஸ்லோகத்தில் கூறப்பட்டிருக்கிறது.
 
இதனால் மற்ற உலக விவகாரங்களிலிருந்து மன இறுக்கத்தைக் கொடுக்கக் கூடிய அடர்ந்த காட்டை போலுள்ள புலனுகர் போகப்பொருட்களை நாடிக் கொண்டிருக்கின்ற மனநிலையை விட்டுவிட்டு ஆன்மீக பாதையை பின்பற்றினால், ஞானயோக சாதனத்தை கடைப்பிடித்தால் அனைத்து துயரங்களும் முழுமையாக உடனடியாக நீக்கிவிடக்கூடிய சக்தியை அடைந்துவிடலாம். உன்னுடைய உண்மை ஸ்வரூபமான ஆனந்த ஸ்வரூபத்தை அடையலாம். மனதில் அலைபாய்ந்து கொண்டிருக்கின்ற மற்ற எண்ணங்களை உறுதியாக நீக்கிவிடலாம். மீண்டும் புலனின்பத்தை அனுபவிக்க துடிக்கும் எண்ணங்களை உறுதியாக நீக்கிவிடலாம். மீண்டும் புலனின்பத்தை அனுபவிக்க துடிக்கும் பழைய மனநிலைக்கு செல்லமாட்டோம். மனமானது சஞ்சலமற்று, அமைதியாக இருக்கும்.
 
ஸ்லோகம்-69
அடைய வேண்டிய இறுதி லட்சியத்தை முடிவு செய்தபிறகு, எல்லையற்றதும், என்றுமிருப்பதும், அழிவற்றதும், மேலானதுமானதும், பூரணமானதும், எங்கும் வியாபித்திருப்பதுமான அந்த பிரம்மத்தை அடைய வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் இருக்க வேண்டும். அதிலிருந்து உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் அனாத்மாக்கள் எதுவாக இருந்தாலும் அவைகள் கொடுக்கும் இன்பங்களான நாட்டிற்கு அரசனாக இருத்தல் போன்ற உலகத்திலுள்ள அனைத்து போகங்களும் பிரம்மத்தின் ஒரு பகுதியாகத்தான் இருக்கிறது. அதாவது பிரம்மத்தின் சிறுதுளியை பிரதிபலிக்கின்ற பொருட்களாக இருக்கிறது. அறியாமையிலுள்ள மனிதர்களால் அவைகள் இன்பம் கொடுப்பவைகளாக மதிக்கப்படுகிறது.
 
இதிலிருந்து அறிய வேண்டியது உலகமே இந்த பொய்யான உலக இன்பத்தை அடைய விரும்பி எல்லா செயல்களும் செய்து கொண்டிருக்கின்றது.
 

வைராக்கிய உபதேசம் இத்துடன் முடிவடைகிறது.

----ooo000ooo----