வாக்கிய விருத்தி

வாக்கிய விருத்தி

ஸ்வாமி குருபரானந்தா விளக்கம்

www.poornalayam.org

ஸ்வாமி பரமார்த்தானந்தாவின் முகவுரை:

மனிதர்கள் அனைவரும் சுகத்தைத்தான் விதவிதமான வழிகளிலே அடைய முயற்சி செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்த சுகமானது நிலையானது, நிலையற்றது என்று இரண்டுவகையாக இருக்கிறது. கர்மகாண்டம் நிலையற்ற சுகத்தை அடைவதற்கான வழிகளையும், ஞானகாண்டம் நிலையான சுகத்தை அடைவதற்கான வழிகளையும் உபதேசிக்கிறது. 

உலகம் கொடுக்கும் சுகங்கள் நிலையற்றவை. அதை அனுபவித்து முடித்த பின்னர் துயரத்தைத்தான் அனுபவிக்க வேண்டியதாக இருக்கும் என்பதை நினைவில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும்.  நிலையான சுகம் வேண்டும் என்றால் அதை கொடுக்க கூடிய நிலையான வஸ்துவாக இருக்கின்ற பிரம்மத்தை நாட வேண்டும். அதை எப்படி அடைய வேண்டும் என்பதை உபநிஷத் உபதேசிக்கிறது. பிரம்மன் எது என்பதை தீர விசாரிக்கும் போது அது நானே என்றுதான் உபநிஷத்தின் மூலம் அறியப்படுகிறது.  நான் பிரம்மன் என்றால் அதை அடைய வேண்டிய அவசியமில்லை, உணர்ந்து விட்டாலே போதும்.  எனவே இதிலிருந்து பிரம்மன் என்றவொன்று அடைய வேண்டிய பொருளும் அல்ல, அறியக்கூடிய பொருளும் அல்ல என்று புரிந்து கொள்ள முடியும்.

ஆனால் நானே பிரம்மன் என்று ஏற்றுக் கொள்ள கஷ்டமாகத்தான் இருக்கிறது. ஏனென்றால் என்னுடைய அனுபவத்தில் நான் துக்க ஸ்வரூபமாகவும், தேச,கால, வஸ்துவிற்கு வரையறுக்கப்பட்டவனாக இருக்கிறேன். ஆனால் பிரம்மமோ எதனாலும் வரையறுக்கப்படாததாகவும், பூரணமாகவும், ஆனந்த ஸ்வரூபமாகவும் இருக்கிறது.  எனவே இதை விசாரம் செய்துதான் உறுதியான முடிவுக்கு வரமுடியும்.  இதற்கு உபநிஷத் நமக்கு உதவி செய்கின்றது.  இதுவே மகாவாக்கிய விசாரம் என்று கூறுவர். சங்கராச்சாரியார் இந்த மகாவாக்கியத்தை இந்த நூலில் மிகவும் தெளிவாக விசாரம் செய்து கொடுத்திருக்கிறார்.

ஸ்வாமி குருபரானந்தாவின் முகவுரை

ஒரு பொருளை இரண்டுவிதமாக இழந்துவிட்டதாக கருதலாம். அது எங்கேயோ தொலைந்து விட்டிருக்கலாம் அல்லது தன்னிடத்திலே வைத்துக் கொண்டு தொலைந்துவிட்டதாக நினைக்கலாம்.  பத்தாவது மனிதன் என்ற உதாரணத்தில், பத்தாவது மனிதனாக தானே இருந்தும் அவன் தொலைந்துவிட்டான் என்று கருதிக் கொண்டிருப்பது இரண்டாவது வகையான இழப்புக்கு உதாரணம்.  அதைபோல என்றும் இருக்கின்ற வஸ்துவான பிரம்மத்தைப் பற்றிய வேதாந்த உபதேசத்தின்படி சிந்தித்து, தியானித்து அடையவேண்டும்.

கடவுள் வாழ்த்து

படைத்தல், காத்தல், அழித்தல் என்கின்ற மூன்று சக்திகளையுடைய ஈஸ்வரனுக்கு நமஸ்காரம். மாயையுடன் கூடியவராகவும், ஜகத்திற்கு தலைவராகவும், அனைத்தையும் அறியும் சக்தியுள்ளவராகவும், நாம-ரூபங்களாக காட்சியளித்துக் கொண்டு இருப்பவராகவும், பந்தங்களற்றவராகவும், ஆனந்தக் கடலாகவும் இருப்பவரும், மகாலட்சுமிக்கு கணவராக இருப்பவரும், குறைவற்ற எல்லா ஐஸ்வர்யங்களையும் உடையவரும், சைதன்ய ஸ்வரூபமாகவும் இருக்கின்ற ஈஸ்வரனுக்கு நமஸ்காரம்.

யாருடைய உபதேசத்தினால் நானே பிரம்மன் என்ற அறிவையும், அனைத்தும் என்னிடத்தில்தான் ஏற்றி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்ற அறிவையும் அடைந்து இருக்கின்றேனோ அந்த குருவுக்கு நமஸ்காரம். மேலும் என்னை எப்பொழுதும் ஆத்ம ஸ்வரூபமாகவும், இருத்தல் ஸ்வரூபமாகவும் அறிய வைத்தாரோ அந்த குருவினுடைய பாத கமலங்களை எப்போதும் வணங்குகின்றேன்.

யாரோவொருவன் மூலமாக மூன்றுவிதமான துயரங்களால் நன்கு வாட்டப்பட்டவனாக இருக்கிறேன். என்ற அறிவையும் அதேசமயம் விவேகத்தை அடைந்தவனாகவும் இருக்கிறேன் என்ற அறிவையும் அடைந்திருக்கின்றான். மனதில் சோர்வை அடைந்திருக்கின்றான், நிம்மதியை இழந்திருக்கிறான், துயரத்துடன் இருக்கின்றான், சோகத்துடன் இருக்கின்றான். சம, தம, உபரதி, திதிக்ஷா போன்ற தகுதிகளை அடைந்தவனாகவும், வைராக்கியத்தை அடைந்தவனாகவும் இருக்கிறான். இவனே முமுக்ஷூவாக இருந்து கொண்டு ஸ்ரோத்திரியனாகவும், பிரம்ம நிஷ்டனாகவும் இருக்கின்ற குருவை அடைந்து கேள்விகளை கேட்கின்றான்

மூன்று விதமான துயரங்களாவது 1. ஆதியாத்மிகம், 2. ஆதிபௌதிகம், 3. ஆதிதைவீகம்.

1.       ஆதியாத்மிகம் – ஸ்தூல, சூட்சும சரீர சம்பந்தமாக அடைகின்ற துயரங்கள். ஸ்தூல சரீர துயரங்களாவது வியாதி, வயோதிகம், மரணம் ஆகும். சூட்சும சரீர துயரங்களாவது மனிதில் உள்ள தீய குணத்தினால் அடையப்படுகின்றது. ஆசை, கோபம் போன்ற தீய குணங்களினால் அனுபவிக்கப்படுகின்ற துயரங்கள்.

2.       ஆதிபௌதிகம் – சூழ்நிலைகளினால் அடைகின்ற துயரங்கள்

3.       ஆதிதைவீகம் – இயற்கையிலிருந்து அடைகின்ற துயரங்கள், அதிக மழை, அதிக வெப்பம், புயல் போன்றவைகள்

குருபகவானே! “எதனால் இந்த சம்சாரம் என்கின்ற பந்தத்திலிருந்து நான்விடுபட முடியுமோ அந்த வழியை எனக்கு சுருக்கமாக, தெளிவாக கருணைக் கூர்ந்து அன்போடு எனக்கு கூறுங்கள்” என்று வேண்டினான்.

சீடனே! உன்னுடைய இந்த கேள்வி சரியானது என்று எனக்கு தோன்றுகிறது. அதற்கான பதிலை மிகத்தெளிவாக சொல்கிறேன். அதை. மிக கவனத்துடனும், மனவொருமுகப்பாடோடும் கேட்பாயாக.

சம்சார விடுதலைக்கு ஆத்மஞானம்தான் சாதனமாக இருக்கிறது. எந்த அறிவானது  ஜீவ-ஈஸ்வர ஐக்கியத்தை புரிய வைக்கின்றதோ அதுவே “தத்-த்வம்-அஸி” போன்ற மகாவாக்கியங்களிலிருந்து அடையப்படுகின்ற அறிவாகும். இதுதான் சம்சார விடுதலைக்கு சாதனமாக இருக்கின்றது.

ஜீவாத்மா என்பது என்ன என்றும், பரமாத்மா என்பவர் யார்? இருவருக்கும் ஒன்றாக இருக்கும் தன்மை எப்படி ஏற்படும்? தத்+த்வம்+அஸி போன்ற வாக்கியங்கள் எப்படி சம்சார விடுதலைக்கு உதவியாக இருக்கின்ற ஞானத்தை அடைய உதவி புரியும். இந்த வாக்கியம் எப்படி ஜீவ-ஈஸ்வர ஐக்கியத்தை போதிக்கிறது? என்று மேலும் நான்கு கேள்விகள் சீடனால் கேட்கப்பட்டது.

உன்னுடைய இந்தக் கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்கின்றோம். உன்னைத் தவிர வேறாக ஜீவன் என்ற ஒருவன் இருக்கின்றான். நீயேதான் ஜீவாத்மாவாகவும், “நான் யார்” என்ற கேள்வி கேட்ட நீயேதான் பிரம்மனாகவும் இருக்கிறாய்.  இதில் சந்தேகமே கிடையாது

குருபகவானே! இப்போது கூட இந்த மகாவாக்கியத்தில் உள்ள சொற்களினுடைய அர்த்தமே என்னால் தெளிவாக புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அப்படி இருக்கும் போது நான் பிரம்மனாக இருக்கிறேன் என்ற மகாவாக்கியத்தின் பொருளை எப்படி புரிந்து கொள்ள முடியும் என்பதையும் தெளிவாக கூறுங்கள்

சீடனே! நீ சொல்வது சரிதான்.  வாக்கியத்தின் பொருளை புரிந்து கொள்ளும் விஷயத்தில் எந்தவொரு கருத்து வேறுபாடும் இருக்கக்கூடாது.  ஒரு வாக்கியத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு சொல்லினுடைய பொருளையும் அறிந்திருப்பதுதான் அந்த வாக்கியத்தின் முழு பொருளை புரிந்து கொள்வதற்கு காரணமாக இருக்கிறது.

ஜீவாத்மா சாட்சியாக இருக்கின்ற சைதன்ய ஸ்வரூபம், அந்தக்கரணத்தையும் அதில் உருவாகின்ற எண்ணங்களையும் சாட்சியாக பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது. இதுவே த்வம் (நான்) சொல்லின் லட்சியார்த்தமாகும். இது பூர்ணமாக, எல்லையற்றதாக, ஆனந்த ஸ்வரூபமாக இருக்கின்றது. எதனாலும் வரையறுக்கப்படாத இருத்தல் என்ற ஸ்வரூபமாகவும், சத்யமானதாகவும் இருக்கின்றது. இப்படி ஜீவாத்மாவான நீ இருந்து கொண்டு எதனால் உன்னை புரிந்து கொள்ளவில்லை.

நிலையான ஆனந்த ஸ்வரூபமாகவும், அந்தக்கரணத்திற்கு சாட்சியாக இருந்து கொண்டும், அதை பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கின்றதும், ஞான ஸ்வரூபமாகவும் இருப்பதையே ஆத்மாவாக, இடைவிடாமல் சிந்தித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும். அனாத்மாவில் இருக்கும் ஆத்ம புத்தியை துறக்க வேண்டும்.  ஸ்தூல, சூட்சும, காரண சரீரங்களில் நான் என்ற அபிமானத்தை விட்டுவிட வேண்டும்.

மூன்று சரீரங்களை பக்ஷமாக வைத்துக் கொண்டு இவைகள் ஆத்மாவல்ல என்ற சாத்தியத்தை அடைவதற்கு இவைகள் உருவங்களாக இருப்பதே காரணமாகிறது.  இது பார்க்கப்படும் பொருளாக இருக்கிறது.  ஆத்மா அறிபவனாக இருப்பதால் அது பார்க்கப்படும் பொருளான சரீரத்திற்கு வேறாக இருக்கிறது. எதனால் ஸ்தூல சரீரமானது உருவம் போன்றவைகளுடன் இருக்கின்றதோ அதனால் ஆத்மாவல்ல (நானல்ல) பானைக்கு உருவமிருப்பதால் அது களிமண் அல்ல என்று நாம் அறிந்து கொள்வது போல ஸ்தூல சரீரம் நானல்ல என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும். மேலும் ஸ்தூல உடல் மாற்றத்திற்குட்பட்டு இருப்பதலும் அது நானல்ல.  ஆகாசம் முதலிய ஸ்தூல பஞ்ச பூதங்களினுடைய விகாரங்கள்தான் இந்த ஸ்தூல உடல். இது பானையுடன் ஒப்பிட்டு புரிந்து கொள்ளலாம்.

உங்களால் சொல்லப்பட்ட சரியான, பொருத்தமான காரணத்தினால் இந்த ஸ்தூல உடல் அனாத்மா என்று புரிந்து கொள்கிறேன். மேலும் ஆத்ம தத்துவத்தை  உள்ளங்கனி நெல்லிகனி போல புரிந்து கொள்ளும் வகையில் தெளிவாக மீண்டும் உபதேசிக்க வேண்டும்.

இந்த உடலை அனுபவிக்கின்றவனான நான் உடல் அல்ல என்று உறுதி செய்து கொள்ள வேண்டும். எப்படிக்கு அனுபவிக்கின்ற பானைக்கு வேறுபட்டவனாக நீ இருக்கின்றாயோ அதுபோல இதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

இந்திரியங்கள் புலன்கள் வழியாக உலகத்தை அனுபவிக்கின்றோம். எனவே புலன்களை பயன்படுத்துவதால் அவைகள் நானல்ல, மனம் அனுபவிக்கப்படுவதால் அதுவும் நானல்ல, அதேபோல புத்தியையும், பிராணனையும் அனுபவிக்கப்படுவதால் அவைகளும் நானல்ல என்று உறுதி செய்து கொள்ள வேண்டும்.

மேலும் இவைகளின் (உடல், புலன்கள், அந்தக்கரணம்) சேர்க்கையும் நானல்ல என்று உறுதி செய்து கொள்ள வேண்டும். பார்க்கப்படும் பொருளுக்கு வேறுபட்டவனாக இருக்கின்ற பார்ப்பவனை அனுமானத்தினால் அறிவுபூர்வமாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும் உறுதிபடுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

தேகம், புலன்கள் ஆகியவைகள் ஜடமான வஸ்துக்கள் என்றாலும் செயல்களை செய்கின்ற திறனுடையதாக இருக்கிறது. இவைகளின் செயல்களை எடுத்துக் கொள்ளுதல்,.  விட்டுவிடுதல் என இரண்டு வகைகளாக பிரிக்கலாம். இந்த சைதன்யத்தின் இருப்பினால் அனுகிரகத்தால் இவைகள் செயல்பட முடிகிறது. அந்த சாட்சி சைதன்யமே நான் என்று உறுதி செய்து கொள்ள வேண்டும்.

எந்தவிதமான மாற்றமடையாமல் இருந்து கொண்டு காந்தத்தைப்போல இருக்கின்ற  எந்தவொன்றானது புத்தி, மனம் முதலியவைகளை செயல்பட வைத்துக் கொண்டு இருக்கிறது. இது மிகவும் அருகில் இருக்கிறது.  அப்படிபட்ட சாட்சி சைதன்யம் “நான்” என்று அறிந்து கொள்வாயாக.

உணர்வுடையது போல தெரிகின்றது. தேகம், புலன்கள், மனம், பிராணன் ஆகியவைகள். ஆனால் இவைகள் ஜடமாக இருக்கின்றது. யாருடைய இருப்பினால் இவைகள் உணர்வுடையதாக இருப்பது போல தெரிகிறது.  அதுவே நான் என்று நிச்சயம் செய்ய வேண்டும்.

எது வந்து செல்கின்றதோ அது நிலையாக இருப்பதைக் காட்டிலும் வேறானது என்பது ஒரு நியாயம் இருக்கின்றது.  என்னுடைய மனமானது எங்கேயோ சென்றுவிட்டது. மீண்டும் கொண்டு வந்து விட்டேன். இப்போது திரும்பி வந்து விட்டது. இவ்வாறு  யாரொருவன் அறிகின்றானோ, மனம் சென்றதையும், திரும்பி வந்துவிட்டதையும் எது அறிகின்றதோ அதுவே நானாக இருக்கின்றேன் என்று உறுதியாக தெரிந்து கொள்வாயாக.

விழிப்புநிலை, கனவுநிலை, ஆழ்நிலை உறக்கம் ஆகிய மூன்றும் மனதுக்குள் வருகிறது. புத்தி செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்ற நிலை, புத்தி செயல்படாத நிலையிலும் எந்தவொன்று இவைகளை மாற்றமடையாமல் அறிகின்றானோ, நேரிடையாக அறிகின்றதோ அதுவே நான் என்று தெரிந்து கொள்வாயாக. அறிபவன் இரண்டுவிதமாக இருக்கிறது. 1.பிரமாதா- சேதனமான அந்தக்கரணம் மூலம் ஒன்றை அறிந்து கொண்டிருப்பவன்.  அறிவை அடைவதற்கு ஏதாவது ஒரு பிரமாணத்தை பயன்படுத்தியாக வேண்டும். உதாரணமாக ஒரு பொருளின் நிறத்தை அறிவதற்கு கண் என்கின்ற பிரமாணத்தை, பயன்படுத்த அறிவை அடைவது. 2. சாட்சி – நேரிடையாக பிரமாணம் இல்லாமல் விருத்திகளை, பாவம், அபாவங்களை பிரகாசப்படுத்துவது.

பானையை பிரகாசிக்கின்ற தீபமானது, பானைக்கு வேறாக எப்படி ஏற்றுக் கொள்ளப்படுகிறதோ அதேபோல தேகத்திற்கு வேறாக இருந்து தேகத்தை பிரகாசிப்பது சாட்சி சைதன்யம். நானே இந்த சாட்சி சைதன்யம் என்று உறுதியாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

நாம் ஆசைப்படும் அனைத்துப் பொருட்களிலும் ஆனந்தம் இருக்கின்றது. இந்த நியாயப்படி பார்க்கும் போது நாம் நம்மை அதிகமாக நேசிப்பதால், நாமே ஆனந்த ஸ்வரூபமாக இருக்கின்றோம். நம்மை நேசிப்பதில் எந்தவிதமான நிபந்தனையும் கிடையாது. ஆனால் மற்றவற்றை நேசிப்பதில் நிபந்தனையுடன் கூடியதாக இருக்கிறது.  நமக்கு அப்பாற்பட்டவற்றை விரும்புகிறேன் என்ற விஷயத்தில் தன்னுடைய சம்பந்தம் இருப்பதனால்தான் அவைகள் விரும்பப்படுகிறது.  நம்முடைய சம்பந்தம்தான் எல்லாம் இன்ப துன்பங்களாக நிர்ணயிக்கப்படுகிறது.

மனைவி, மக்கள், சொத்து போன்றவற்றில் யாருக்கும் சம்பந்தம் இருக்கிற்து.தனால் அவர்களுக்கு இவைகள் விரும்பத்தகுந்தவையாக இருக்கின்றது. நிர்விகார சாட்சி சைதன்யத்தைதான் எல்லாவற்றையும் விட உண்மையில் நாம் விரும்புகிறோம். எனவே அதுதான் நான் என்று உறுதியாக அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.

நான் இல்லாமல் போகக்கூடாது, என்றென்றும் நலமுடன் இருந்துக் கொண்டு இருக்க வேண்டும் என்றெல்லாம் நினைப்பது ஒருவன் தன்னை முழுமையாக, எந்தவித நிபந்தனையில்லாமல் நேசிப்பதைக்காட்டுகிறது. இப்படிபட்ட ஆத்மாவே நான் என்று நிச்சயம் செய்து கொள்ள வேண்டும்.

எது சாட்சி ஸ்வரூபமாக இருக்கிறதோ, அதுவே சாட்சி சைதன்யம், இது அந்தகரணத்தையும், அதிலெழுகின்ற எண்ணங்களையும் பிரகாசிக்கிறது. அந்தக் கரணத்தில் பிரதிபலிக்கின்ற சிதாபாஸன் பிரபஞ்சத்தை பிரகாசிக்கிறது.  இதுதான் த்வம் (நான்) என்ற சொல் குறிக்கின்ற லட்சியார்த்தம் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும். சாட்சி சைதன்யமானது அந்தகரணத்தை அறிதல் என்ற தன்மை மாற்றத்திற்குள்ளாகாமல் இருக்கிறது. அறிபவனும் அல்ல வெறும் பிரகாசப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறது

தேகம், புலன்கள், மனம், பிராணன், அகங்காரம் இவைகளிலிருந்து வேறுபட்டதாக சாட்சி சைதன்யம் இருக்கிறது. ஆறுவிதமான மாறுதல்களிலிருந்தும் விடுபட்டது இந்த சாட்சி த்வம் (நான்) என்ற சொல்லால் குறிப்பிடப்படுகிறது.

த்வம் (நான்) என்ற சொல்லின் பொருளை இவ்விதம் மேற்கூறியபடி நிச்சயம் செய்து கொள்ள வேண்டும். இனி “தத்3 (அது)” என்ற சொல்லின் பொருளை மீண்டும் விசாரம் செய்ய வேண்டும்.  இல்லாததை நீக்குதல் மூலமாகவோ, விதிமுகமாகவும், நேரடியாகவும் இந்த சொல்லின் பொருள் இனி விளக்கப்படுகிறது

பிரம்மன் எல்லாவித சம்சாரம் என்கின்ற தோஷங்கள் மீதியில்லாமல் (அஶேஷம்) நீக்கப்பட்டதாக (நிரஸ்த) இருக்கின்றது. ஸ்தூல தன்மையற்றதாக இருக்கிறது. பார்க்கப்படாததாக ஸ்வரூபமாக இருக்கிறது.  நிர்குணமாக இருக்கிறது.  அறியாமையென்ற அழுக்கு இல்லாதது. இவையெல்லாம் பிரம்மத்தின் லட்சணமாக கூறப்பட்டிருக்கிறது.

எது ஏற்றத்தாழ்வு அற்ற (நிரஸ்த அதிஶயம்) ஆனந்தமாகவும், இது பூரணமான ஆனந்த ஸ்வரூபமாகவும், என்றும் இருக்கின்ற அழியாத ஞான ஸ்வரூபமாகவும், இருத்தல் என்ற தன்மையுடையதாகவும், தேசம், காலம், வஸ்து இவைகளால் வரையறுக்கப்படாதாகவும் (பூரணமானது) இருக்கிறதோ இதையே பரமாத்மா என்று ஸ்ருதியில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.

ஈஸ்வரன் அனைத்தையும் அறிந்தவர் (ஸர்வக்ஞன்), அனைத்தையும் ஆள்பவர், அனைத்துக்கும் தலைவராக இருப்பவர், எல்லாவிதமான சக்திகளையும் பூரணமாக கொண்டிருப்பவர். இந்த ஈஸ்வரன் மாயையுடன் கூடிய பிரம்மன் என்று அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.

எந்தவொன்றை அறிந்தால் அனைத்தையும் அறிந்ததாகின்றதோ களிமண்-பானை போன்ற விதவிதமான உதாரணங்களில் விளக்கப்பட்டிருக்கிறது. அதை பிரம்மன் என்று அறிந்து கொள்வாயாக.  இந்த ஜகத்தை பிரம்மத்தின் காரியம் என்று கூறி பிரம்மத்தின் பூரணத்வத்தை அத்வைத தன்மையை உறுதி செய்யப்பட்டு இருக்கிறது. அத்தகைய பிரம்மனை உறுதி செய்ய வேண்டும்.

எந்தவொன்றை முமுக்ஷூக்களால் அறியதக்கதாக எல்லா உபநிஷத்துக்களிலும் கூறப்படுகின்றதோ அதை பிரம்மன் என்று தெரிந்து கொள். அதுதான் அதிக முயற்சி எடுத்துக் கொண்டு தேடத்தக்கது.  எந்தவொன்றை சாதன-சதுஷ்டய சம்பத்தை அதிக முயற்சியுடன் அடைந்து பிறகு நாடப்படுகின்றதோ அதையே பிரம்மன் என்று அறிந்து கொள்.

எந்தவொன்று ஜீவாத்மாவாக உடலுக்குள் நுழைந்து, பிறகு அதனை செயல்படுத்தி கொண்டிருக்கும் தலைவனாக இருந்து கொண்டிருக்கிறதோ என்று ஸ்ருதியால் சொல்லப்பட்டிருக்கின்றதோ அந்த பிரம்மனை நன்கு அறிந்துக் கொள்வயாக.

ஜீவ ஈஸ்வர ஐக்கியம்

ஈஸ்வரன் கர்மத்தின் பலனைக் கொடுப்பவராக உபநிஷத்தின் உபதேசம் மூலம் அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.. ஜீவர்களை செயல்படுத்திக் கொண்டிருக்கிற சக்தியாகவும் பிரம்மன் இருக்கிறது.  ஜடமான ஜீவன் செயல்படுகின்ற தத்துவமாக இருப்பதற்கு காரணமாக இருப்பது பிரம்மன். இதை அறிந்து கொள்.

வியதிகரேண வாக்கியம் – ஒரு வாக்கியத்தில் எத்தனை சொற்கள் இருக்கின்றதோ அத்தனை சொற்களுக்கும் அர்த்தம் இருக்கும். உதாரணமாக ராமன் சொம்பில் நீர் கொண்டு வந்தான். இந்த வாக்கியத்தில் உள்ள சொற்களான ராமன், சொம்பு, நீர், கொண்டு வருதல் ஆகிய அனைத்து சொற்களுக்கும் தனிதனியான அர்த்தம் உண்டு.

சாமானதிகரண்யம் வாக்கியம் – தசரத புத்திர, தர்மஸ்தாபகனான, கருணையுடைய ராமர் வந்தார். என்ற வாக்கியத்தில் ராமர் என்ற சொல்லை விதவிதமாக மற்ற சொற்களால் குறிக்கப்படுகிறது. ஒருவாக்கியத்தில் பல சொற்கள் இருக்க வேண்டும். ஒவ்வொன்று அதிலுள்ள ஒரு சொல்லை விதவிதமாக குறித்திருக்க வேண்டும்.

மகாவாக்கியமான “தத்3 த்வம் அஸி” இது சாமனாதிகரணய் வாக்கியமாக இருக்கிறது. நீ அதுவாக இருக்கிறாய், இதில் நீ என்ற சொல் அது என்ற சொல்லையேதான் குறிக்கிறது.

தத்3, த்வம்  என்ற சொற்களின் பொருளைப் பார்த்தோம். அதையே நிச்சயம் செய்து விட்டோம். இனி அந்த வாக்கியத்தின் பொருளை விசாரம் செய்யப் போகிறோம், சிந்திக்க போகிறோம். தத்-த்வம்-அஸி என்ற மகாவாக்கியத்தில் “தத்3”, “த்வம்” ஆகிய இரண்டினுடைய ஐக்கியம்தான் வாக்கியார்த்தமாக இருக்கிறது. இந்த இரண்டு சொற்களின் லட்சியார்த்தம் ஒன்றாகவே இருக்கிறது.

ஸம்ஸர்க3 அர்த்தம் – மிக அருகில் இருப்பது என்று பொருள். உதாரணமாக வெள்ளைப் பானை இருக்கிறது. என்ற வாக்கியத்தில் இரண்டு சொற்களும் ஒரு வஸ்துவைத்தான் குறிக்கிறது.  ஆனால் வெள்ளை நிறமும், பானையும் வெவ்வேறாக இருக்கிறது.

விசிஷ்டார்த்தம்

கையில் வில்லேந்திய முருகன் என்ற வாக்கியத்தில் முதல் இரண்டு சொற்களும் முருகனையே குறிக்கிறது. ஆனால் இவை மூன்றும் ஒன்றாக இல்லை. கை வேறு, வில் வேறு, முருகன் வேறு.

மகாவாக்கியம் ஸம்ஸர்க அர்த்தமும் கிடையாது, விசிஷ்டார்த்தமும் கிடையாது. ஆனால் அறிவாளிகளால் பிளவுபடாமல் ஒன்றாக இருக்கிறது. அவனே இந்த தேவதத்தன் என்ற வாக்கியத்தில் அவனும், தேவதத்தனும் ஒன்று என்று குறிப்பது போல மகாவாக்கியத்திலுள்ள இரு சொற்களும் ஒன்று என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

ஸம்ஸர்க அர்த்தம் பொருந்தாது ஏனென்றால் நீ என்ற சொல் அது என்ற சொல்லுக்கு உரிச்சொல்லாக இருக்கிறதா அல்லது அது என்ற சொல் நீ என்ற சொல்லுக்கு உரிச்சொல்லாக இருக்கிறதா என்று சிந்திக்கும்போது பரோக்ஷமாக இருக்கின்ற ஜீவன் அபரோக்ஷமாக இருக்கின்ற ஈஸ்வரனுக்கு அடைமொழியாக இருக்க முடியாது. அதேபோல விசிஷ்டார்த்தமும் பொருந்தாது.  ஜீவன் ஈஸ்வரனின் அம்சமாக இருக்க முடியாது. எனவே இவையிரண்டும் மகாவாக்கியத்திற்கு பொருந்தாது.

எந்தவொரு சைதன்யம் நமக்கு மிக அருகில் அறியப்படுகிறதோ அதுவே ஒன்றாக இருக்கின்ற ஆனந்த ஸவரூபம், பூரணமான, இரண்டற்ற ஸ்வரூபமான தத்3 பத லட்சியார்த்தம். அதுபோல இரண்டற்றதும், பூரணமானதும் ஆனந்த ஸ்வரூபமாக தத்3 பத லட்சியார்த்தம் அதுவே நமக்கருகில் இருக்கின்ற சாட்சி சைதன்யமாக இருக்கிறது.

மேற்சொன்ன விதம் இரண்டு சொற்களும் ஒன்றுக்கொன்று ஐக்கியாமாக இருக்கிறது என்பதை புரிந்து கொள்கின்றது எப்பொழுது சம்பவிக்குமோ, ஏற்படுமோ அப்பொழுது த்வம் (நான்) என்ற சொல்லுக்கு பிரம்மனில்லை என்று நினைத்துக் கொண்டிருப்பது நீக்கப்படுகிறது

அதேபோல தத்3 (அது) என்ற சொல்லினுடைய அர்த்தம் புரிந்து கொண்டபிறகு மிக தொலைவில், எங்கேயோ இருப்பது போல உணர்கின்றோம். அது நீக்கப்படுகிறது. இவ்வாறு நன்றாக புரிந்தவுடன் இந்த இரண்டும் மறைந்து, அபரோக்ஷமாக, நமக்கருகிலே இருக்கின்ற சைதன்யம், ஆனந்தஸ்வரூபம், பூரணமானது, ஒன்றானது இவ்வாறாக இருக்கின்ற சாட்சி சைதன்யம் மட்டும் எஞ்சி இருக்கிறது.

“தத்த்வமஸி”  போன்ற மகாவாக்கியங்கள் ஜீவ-ஈஸ்வர ஐக்கியத்தை விளக்குகின்ற விஷயத்தில் “தத்3”, “த்வம்” இரண்டு சொற்கள் குறிக்கின்ற லட்சியார்தத்தை  எடுத்துக் கொண்டுதான் உபதேசிக்கபடுகின்றது.

ஹித்வா – விட்டுவிடு, தியாகம் செய்வது

மகாவாக்கியமானது அதனுடைய உண்மைப் பொருளை உபதேசிப்பதற்காக அதில் இருக்கின்ற இரண்டு சொற்கள் குறிக்கும் வாச்யார்தத்தை விட்டுவிட்டு அவைகளில் ஏற்றிவைக்கப்படுகின்ற உபாதிகளை நீக்கி விட்டு எப்படி உபதேசிக்கிறதோ அவ்விதம் இங்கு மிகக்கவனத்துடன் விளக்கபட்டது.

எந்தவொன்று மனதில் உள்ள எண்ணங்களுக்கு, நான் என்கின்ற எண்ணங்களுக்கு ஆதாரமாக தெரிந்து கொண்டிருக்கின்றதோ அதுதான் த்வம்(நான்) என்ற சொல்லின் வாச்யார்த்தம். அந்த கரணத்துடன் கலந்து இருப்பது போல விளங்குகின்ற சைதன்யம் என்பதுதான் அந்தக்கரணத்தை நீக்கிவிட்டு சைதன்யத்தை மட்டும் இருக்கிறது என்பது லட்சியார்த்தம்

தத்3 சொல்லின் வாச்யார்த்தம் ஈஸ்வரன். மாயையை உபாதியாக கொண்டுள்ள ஈஸ்வரனே ஜகத்தின் தோற்றத்திற்கு காரணமாக இருப்பவர். எல்லாம் அறிந்தவர் என்ற லட்சணத்தையுடையவர். நிமித்த காரணமாக இருப்பவர்.  பரோக்ஷத்துடன் இருப்பவராக கருதப்படுபவர்.  சத்யம் போன்ற குணங்களை உடையவர். இதுவே தத்3 சொல்லின் வாச்யார்த்தம்

ஒரு தத்துவம் அருகில் இருப்பதாகவும், தொலைவில் இருப்பதாகவும் கூறமுடியாது. த்வம்(நான்) என்ற சொல் அருகிலிருப்பது, தத்3 என்ற சொல் தொலைவில் இருப்பது. இவையிரண்டும் ஒன்று கூற முடியாது.  த்வம் சொல்லின் அர்த்தம் பலவாக இருக்கிறது. தத்3 என்ற சொல்லின் அர்த்தம் ஒன்றாக மட்டும் இருக்கிறது.  இவை இரண்டிற்கும் ஐக்கியம் சொல்ல முடியாது.  வாச்யார்தத்தில் இவையிரண்டும் இவ்வாறாக ஒன்றுக்கொன்று விரோதமாக இருப்பதால், அவைகளின் லட்சியார்தத்தின் அடிப்படையில் ஐக்கியம் சொல்ல முடியும்.

வாச்யார்தத்தை எடுத்துக் கொள்ளும்போது அது வேறு பிரமாணத்துக்கு வேறுபடும் ஆனால் வாச்யார்தத்தோடு சம்பந்தபட்டு இருந்துவிட்டால் அதுவே லட்சியார்த்தம் என்று கூறப்படுகிறது.

தத்3 த்வம் அஸி போன்ற மகாவாக்கியங்களில் பாக4 தியாக லட்சணையானது பயன்படுத்தப்படுகிறது.  பொருத்திப்பார்த்து லட்சியார்த்தத்தை புரிந்து கொள வேண்டும்.  அந்த தேவதத்தனே இந்த ஆள் என்ற ஐக்கியத்தில் இடம், காலம், இவைகளை விட்டுவிட்டு அந்த ஆளின் உடலை மட்டும் வைத்துக் கொள்வது போல தத், த்வம் சொற்களில் ஐக்கியத்தை புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.  இவைகளின் உபாதிகளை விட்டுவிட்டு, சைதன்யத்தை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு ஐக்கியத்தை புரிந்து கொள்ளலாம். வேறுவிதமான லட்சணைகளை எடுத்துக் கொள்ளக்கூடாது.

“நானே பிரம்மன்” என்று மனதில் வருகின்ற மகாவாக்கிய ஞானம் எவ்வளவு காலம் உறுதியாகின்றதோ அவ்வளவு காலம் சம, தம போன்ற சாதனங்களுடன் இடைவிடாமல் சிரவணம் முதலியவைகளை பயிற்சி செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும்.

உபநிஷத் உபதேசம், குருமூலமாக எப்பொழுது ஆத்மஞானமாக உறுதியாகின்றதோ, நிலைப்படுகின்றதோ அப்போது எல்லாவித சம்சாரத்திற்கும் காரணமான ஆத்ம அக்ஞானம் நீங்கப்பட்டவனாக இருக்கிறான்.

ஞானி இறந்தபிறகு ஸ்தூல, சூட்சும, காரண சரீரங்களிலிருந்து விடுபடுகின்றான். இவைகள் அந்தந்த பூதங்களோடு கலந்து விடுகின்றது. பிராரப்தம் முடிவடையும் போது, மரண காலத்திற்கு பிறகு கர்ம பந்தத்திலிருந்து விடுபட்டு மோட்சத்தை அடைகின்றான். 

ஞானம் நிலைப்பட்டவுடன் பலன் கொடுக்க ஆரம்பிக்காத கர்மபலன்கள் உடனே நாசத்தை அடைந்து விடுகின்றது.  பிராரப்த கர்மபலன் நடந்து கொண்டிருக்கும் போது சில நாட்களில் ஜீவன் முக்தனாக இருந்து கொண்டிருப்பான், மனநிறைவின்மையில் இருந்து விடுபடுகின்றான்.

பூரணமான ஆனந்தத்துடன் இருக்கின்றான். எங்கும் வியாபித்திருக்கின்ற மேலான இருப்பிடத்தை அடைந்து மீண்டும் பிறவாமல் பிரம்மனோடு ஐக்கியமாகின்றான்.

--- ooo0OOOooo ---

ஈஸாவாஸ்யம் உபநிஷத்

ஈஸாவாஸ்யம் உபநிஷத்

ஸ்வாமி குருபரானந்தா உபதேசம் விளக்கம்

திருத்தம் செய்யப்பட்டது – 18-03-2022

www.poornalayam.org

முகவுரை
மீமாம்ஸ என்கின்ற பூஜ்ய விசாரமானது வணங்கத்தக்கதும், போற்றுதலுக்கு உரியதான மேன்மையான விசாரம்.  வேதத்தை ஜெய்ம்னி மகரிஷியும், .வியாஸ பகவானும் விசாரம் செய்துள்ளார்கள்.  ஜெய்மினி வேதத்தின் முதல் பாகத்தை எடுத்துக் கொண்டு விசாரம் செய்துள்ளார்.  அதற்கு பூர்வமீமாம்ஸம் என்று பெயர். அதை பின்பற்றுபவர்கள் பூர்வமீமாம்ஸகர்கள் என்று கூறுவர். வியாஸ பகவான் வேதத்தின் இறுதிபகுதியான வேதாந்தத்தை விசாரம் செய்துள்ளார். வேதாந்தம் என்பதை உபநிஷத் என்றும் அழைப்பர்.  இதற்கு உத்தரமீமாம்ஸ என்ற பெயரும் பிரம்மசூத்திரம் என்ற பெயரும் உண்டு.  உபநிஷத்திலுள்ள வாக்கியங்களுக்கு அர்த்தத்தை நிர்ணயம் செய்துள்ளார்.  உபநிஷத் கருத்துக்களுக்கு முரண்பாடாக உள்ள மற்ற மதங்களின் கருத்தை நிராகாரம் செய்துள்ளார். நான் மூன்று காரணங்களினால் இந்த விசாரம் செய்கின்றேன் என்று கூறியுள்ளார். அவைகள்.

1. பரமாத்மாவை பற்றிய ஸ்வரூபத்தை உபநிஷத் விளக்குவதாலும்
   
2. இந்த அறிவினால் மோட்சம் என்று பலன் கிடைப்பதாலும்
   
3. இந்த அறிவையும், மோட்ச பலனையும் நாடும் சாதகர்களுக்காகவும்

இவைகளெல்லாம் ஏற்கனவே பூர்வ மீமாம்ஸத்திலேயே இருக்கின்றதே என்று கேட்கும் போது

1. பூர்வமீமாம்ஸையில் விதவிதமான கர்மங்கள், யாகங்கள் கூறப்படுகின்றது. ஏதாவது ஒரு தேவதையைக் குறித்தும், பலனுக்காகவும் யாகங்கள் செய்வதால் ஈஸ்வரனைப்பற்றி ஏற்கனவே பேசப்பட்டுவிட்டது.
   
2. தியாகம், உபாஸனை, யாகங்கள் மூலமாக சொர்க்கத்திற்கும்,பிரம்ம லோகத்திற்கும் செல்வதே மோட்சத்தை அடைவதாகும்
   
3. இவைகளை நாடும் சாதகர்கள் எங்களிடத்தில்தான் இருக்கிறார்கள்

இதற்கு வியாஸ பகவான் அளிக்கும் பதில்:

1. ஈஸ்வரன் என்ற சொல்லில் இரண்டு தத்துவங்கள் இருக்கின்றது. அவரோடு மாயை சேர்ந்திருக்கின்றது. இந்த ஈஸ்வர தத்துவம் விசாரம் செய்யப்படுவதில்லை.  ஈஸ்வர நிர்குண ஸ்வரூபம், ஜீவனின் ஸ்வரூபம் உபநிஷத்தில்தான் பேசப்பட்டிருக்கிறது. எனவே இதை விசாரம் செய்கின்றேன்.
   
2. சொர்க்கம், பிரம்மலோகம் இறுதி லட்சியமல்ல, இவைகளுக்கு அப்பால் அடைய வேண்டியது ஒன்று இருக்கிறது. பிரம்மத்தை அடைதலே மோட்சமாகும்.  பரம்பொருள் ஸ்வரூபமே நான் என்ற அறிவை அடைவதே பிரம்மத்தை அடைவதாகும்.  அதனால் சம்சாரம் முழுவதுமாக நீங்கிவிடும்.  ஆகவே உபநிஷத்துக்கு விளக்கம் எழுத வேண்டியதாக இருக்கிறது.  ஜீவனும், ஈஸ்வரனும் ஒன்றுதான் என்ற அறிவை அடைந்தவுடன் மனநிறைவை அடைகிறான்.  துயரங்களிலிருந்து விடுபடுகிறான்.
   
3. இந்த பயனை அடைவதில் ஆசையுள்ளவர்களும் இருக்கிறார்கள். சொர்க்கலோக இன்பங்களில் வைராக்கியம் அடைந்தவர்களுக்காக இந்த விசாரம் செய்யப்படுகிறது.  வைராக்கியமானது இந்த உலகத்தை விசாரம் செய்வதினால் வருவது.

பூர்வமீமாம்ஸாவில் கூறப்பட்டுள்ள விதவிதமான உபாஸனைகள் யாகங்கள் விதவிதமான பலன்களில் வைராக்கியம் உடையவர்கள். உத்தரமீமாம்ஸாவிற்கு வருவான்.  மோட்சத்தை அடைய உதவும் சாதனம் பிரம்மஞானம் அதை அடைய விரும்புகின்றவனே அதிகாரியாக இருக்கின்றான்.  சாதன-சதுஷ்டய சம்பத்தி இந்த ஞானத்தை அடைவதற்கான தகுதிகளாகும்.  ஞானத்தை அடைய விரும்புபவனை முமூக்ஷு என்று அழைப்பர்.
 
இந்த உபநிஷத் ஶுக்ல யஜுர் வேதத்தில் அமைந்துள்ளது. உபநிஷத் என்ற சொல்லுக்கு பிரம்ம வித்யா என்ற அர்த்தமாகின்றது.
உப – மிக அருகில் இருக்கின்றது; அபே4தம் – வேறில்லாதது
நி – நிச்சயமானது, உறுதியான அறிவு
ஷத் – சம்சாரத்தை நாசம் செய்தல்
உபநிஷத் – ஆத்மாவும், பிரம்மனும் ஒன்றுதான் என்ற உறுதியான அறிவு. இந்த அறிவு சம்சாரத்தை நாசம் செய்கின்றது..
ஶாந்தி – நீங்குதல், நமக்கு வரும் தடைகளிலிருந்து நீங்கி இருத்தல்
 
சாந்தி பாடம்
ஓம் பூர்ணமத3 பூர்ணமிதம் பூர்ணாத் பூர்ணமுத3ச்யதே |
பூர்ணஸ்ய பூர்ணமாதாய பூர்ணமேவாவஶிஷ்யதே ||
ஓம் ஶாந்தி! ஶாந்தி!! ஶாந்தி!!!
 
பூர்ணம் அத3:: - ஈஸ்வரன் வரையறுக்கப்படாத பூரண ஸ்வரூபமாக இருக்கிறார்
பூர்ணம் இதம் – இந்த ஜீவன் பூரண ஸ்வரூபமாக இருக்கிறான்
பூர்ணாத்      – பூரணமான ஈஸ்வரனிடமிருந்து
பூர்ணமுதச்யதே – பூரணமான ஜீவன் தோன்றுகிறான்
பூர்ணஸ்ய      – பூரணமான ஜீவனுடைய
பூர்ணமாதாய   – பூரண ஸ்வரூபத்தை எடுத்துவிட்டால்
பூரணமேவ     – பூரண ஸ்வரூபம் மட்டும்
அவஶிஷ்யதே  – எஞ்சியிருக்கின்றது
 
விசாரம்
பூரணம் என்றால் வரையறுக்கப்படாதது.  கால,தேச,வஸ்து, குணம் இவைகளால் வரையறுக்கப்படாதது.  பூரணம் என்ற சொல் பிரம்மனையும் குறிக்கும்.  எனவே பிரம்மன் மட்டும்தான் இருக்கிறது என்று குறிப்பிடப்படுகின்றது.  மற்றவைகள் எல்லாம் மித்யா, அபூரணம் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.  நமக்கு ஈஸ்வரன், ஜீவன், ஜகத் என்கின்ற மூன்று தத்துவங்கள் தோன்றுகிறது.  இவைகளின் உண்மையான ஸ்வரூபம் சாந்தி பாடத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது.
 
பூரணமான பிரம்மத்திற்கு பொய்யான “காரணம்” என்ற தன்மையை தற்காலிகமாக கொடுக்கிறது.  காரண பிரம்மன் என்று அழைக்கப்படுகிறது.  இதையே ஈஸ்வரன் என்றும் கூறப்படுகிறது.  பிரம்மன் + காரணம் = ஈஸ்வரன்.  இதிலிருந்து பூரணத்திலிருந்து வந்த ஈஸ்வரன் பூரணமானவர். பூரணத்திற்கு காரியம் என்ற தன்மையும் கொடுக்கப்படுகிறது.  எனவே பூரணம் + காரியம் = ஜீவன் என்ற சமன்பாடு கிடைக்கின்றது.  காரணத்திலிருந்து வரும் காரியத்திற்கு காரணத்தின் தன்மை நிச்சயமாக இருப்பதைப்போல, பூரணமான ஈஸ்வரனிடமிருந்து வந்த காரியமான ஜீவன் பூரணமானவனே என்று அறிந்து கொள்ளலாம். கடலிலிருந்து அலைகள் தோன்றின என்ற வாக்கியத்தில் அலைகள் வெறும் நாம-ரூபம்தான்.    இரண்டிலும் பொதுவக இருப்பது நீர்தான்.  நாம-ரூபத்திற்கு வேறொரு பெயர் உபாதி.  அலைகளில் உள்ள நீரை நீக்கிவிட்டால் அலைகள் இருக்காது.  நாம-ரூபத்துடன் கூடிய ஜீவனிடத்தில் உள்ள நாம-ரூபத்தை எடுத்து விட்டால் பூரணம் மட்டும் இருக்கும்.  நாம-ரூபம் வெறும் தோற்றம் பொய் என்று சொன்னால் காரணம் பொய்யாகிவிடும். எனவே காரியமும், காரணமும் நீங்கி விட்டதால் எஞ்சியிருப்பது பிரம்மன், பூரணம் மட்டும்தான் என்பது தெளிவாக தெரிகின்றது.
 
 
ஈஶா வாஸ்யம் இத3ம் ஸர்வம் யத்கிஞ்ச ஜக3த்யாக் ஜக3த் |
தேன த்யக்தேன பு4ஞ்ஜீதா2 மா க்3ருத4: கஸ்ய ஸ்வித்3த4னம் ||
 
இத3ம் ஸர்வம் – நம்முடைய அனுபவத்திற்கு வருகின்ற அனைத்தும்
ஈஶா – ஈஸ்வரனால்,  பரமாத்மாவினால்
வாஸ்யம் – வியாபிக்கப்பட்டுள்ளது
யத்கிஞ்ச ஜகத்யாம் ஜகத் – இந்த பிரபஞ்சத்தில் உலகம் போன்ற எவைகள் உண்டோ அவைகள் அனைத்தும்
ஈஶா – ஈஸ்வரன் என்கின்ற அறிவினால்
வாஶ்யம் – மறைக்கப்பட வேண்டும்
தேன த்யக்தேன – தியாகத்தினால் உன்னை
புஞ்ஜீதா – காப்பாற்றிக் கொள்
கஸ்யவித் – யாருடைய
த4னம் – பொருட்களையும், செல்வத்தையும்
மா க்3ருத4: - அபகரிக்காதே, ஆசைக் கொள்ளாதே
 
களிமண்ணால் பானைகள் வியாபிக்கப்பட்டிருக்கிறது.  இந்த வாக்கியத்தில் களிமண் பானைகளுக்கு உபாதான காரணமாக இருப்பதைக் காணலாம்.  ஸ்ருஷ்டி, ஸ்திதி, லயம் இவைகளுக்கு காரணமாக இருப்பது உபாதான காரணம் என்று கூறுவர். நிமித்த காரணம் ஸ்ருஷ்டிக்கு மாத்திரம் காரணமாக இருப்பது. குயவன் பானை உற்பத்தி செய்வதற்கு நிமித்த காரணமாக இருக்கிறன்.  ஈஸ்வரனால் இந்த உலகம் வியாபிக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று சொல்லும்போது அவர் ஜகத்துக்கு உபாதான காரணம் என்று அறிந்து கொள்ளலாம்.
 
களிமண் பானையை வியாபித்திருக்கிறது என்பது களிமண்ணே வெறும் நாம-ரூபமாக இருக்கும் போது அதற்கு பானை என்று கூறுகிறோம்.  உண்மையில் பானை என்ற ஒன்றுமில்லை.  அதேபோல இந்த ஜகத்தை ஈஸ்வரன் வியாபித்திருக்கிறார் என்றால் அவரேதான் நாம-ரூபங்களாக காட்சியளிக்கிறார் என்று புரிந்து கொள்ளலாம். பூரண ஸ்வரூபமான பரமாத்மா நாம-ரூபங்களாக தோன்றும்போது அவரே பரமேஸ்வரனாக உலகமாக காட்சியளிக்கின்றார்.
 
இந்த பிரபஞ்சத்தில் உள்ள அனைத்து படைப்புக்களையும் ஈஸ்வரன் என்ற அறிவைக் கொண்டு மறைத்துவிட வேண்டும் என்று சங்கரர் வலியுறுத்துகிறார்.  பார்த்து அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கும் ஜகத் வெறும் நாம-ரூபங்கள்தான் என்ற அறிவுடன் பார்க்கும் போது ஜகத் மறைந்து பரமேஸ்வரன் தெரிவார்.  நாம-ரூபத்தில் திருஷ்டியை வைத்தால் உபாதானம் தெரியாது. அதை மறைத்து விட்டால் உபாதானத்தை உணர முடியும். கண் வழியே பார்க்கின்ற அனைத்துமே ஈஸ்வரன் ஸ்ருஷ்டி, மனதால் பார்ப்பவைகள் அனைத்தும் ஜீவன் ஸ்ருஷ்டி. நாம் மனதிலுள்ள ராக-துவேஷங்களினால் நாம் ஒரு உலகத்தையே படைத்து அதைத்தான் அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கின்றோம்.
 
மனிதனிடம் இருக்கும் ஆசைகளை மூன்று பிரிவுகளாக பிரிக்கலாம். அவைகள் மகன், சொத்து, உலகம் அதாவது தன்னுடைய மனைவி, மக்கள், உறவினர்கள், நண்பர்கள் இவைகளை துறப்பதன் மூலம் உன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள். தியாகம் செய்யப்பட்ட பொருட்களிலிருந்து இந்த உலகத்தை மித்யா என்று புரிந்து கொள்வதுதான் இதை தியாகம் செய்தல் இங்கு குறிப்பிடப்படுகிறது. நம்மிடம் இருக்கும் செல்வம், பொருட்கள் மீது ஆசைக் கொள்ளாதே. மற்றவர்கள் பொருட்கள் மீது ஏன் ஆசைப்படக்கூடாது என்ற கேள்வி வரும்போது இவ்வாறு எண்ணிப்பார்த்து கொள்ள வேண்டும். அவைகள் எல்லாமும் ஈஸ்வரனுடையதாக இருக்கும் போது நானே ஈஸ்வரன் என்ற அறிவுடன் பார்க்கும்போது உலகிலுள்ள அனைத்துப் பொருட்கள் என்னுடையதாக நினைத்துக் கொள்வோம். இதுவே ஈஸ்வர திருஷ்டி. அனைத்தும் மித்யா என்ற அறிவுடன் இருத்தல்.
 
குர்வன்ன ஏவேஹ கர்மாணி ஜிஜீவிஷேச்ச2தம் ஸமா: |
ஏவம் த்வயி நான்யதே2தோSஸ்தி ந கர்ம லிப்யதே நரே || 2 ||
 பிரவிருத்தி, நிவிருத்தி என்ற இரண்டுவிதமான வாழ்க்கைப் பாதைகள் உண்டு.  பிரவிருத்தி மார்க்கத்தில் இருப்பவர்களுக்கு தாங்கள் அறியாமையில் இருக்கின்றோம் என்பதே தெரியாது.  நிவிருத்தி மார்க்கத்தில் இருப்பவர்கள் தன்னிடத்தில் இருக்கின்ற அறியாமையை அறிந்து அதை நீக்கும் முயற்சியில் இருப்பவர்கள். இந்த ஸ்லோகத்தில் பிரவிருத்தி மார்க்கத்திலிருப்பவர்கள் எப்படி வாழ்ந்தால் நிவிருத்தி மார்க்கத்திற்கு செல்ல முடியாது என்பதை கூறுகிறது.
 
குரவன் ஏவ இஹ – நாம் உலகத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும்போது
கர்மாணி - வேதத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ள கடமைகளை செய்து கொண்டு,
ஶதம் ஸமா: - நூறு வருடங்கள் அதாவது எவ்வளவு வருடங்கள் வாழ்வதற்கு பிராரப்தம் இருக்கின்றதோ அவ்வளவு நாட்கள்
ஜிஜீவிஷேத் – வாழ்வதற்கு விருப்பம் கொள்ள வேண்டும்.
ஏவம் – இப்படி வாழ விரும்புகின்ற
த்வயி நரே – மனிதனாகிய உனக்கு
இதஹ – இவ்விதம் செயல்பட்டு கொண்டிருப்பதை தவிர
அன்யதா ந அஸ்தி – வேறு வழி கிடையாது
கர்ம லிப்யதே – இவ்விதம் செயல் செய்து வாழ்வதினால் அந்த செயல்களினால் பந்தப்படாமல் இருக்கலாம்.
அதாவது கர்மயோகப்படி செயல்களை செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும்.
 
அஸுர்யா நாம தே லோகா அந்தே4ன தமஸாவ்ருதா: |
தாம்ஸ்தே ப்ரேத்யாபி4க3ச்ச2ந்தி யே கே சாத்மஹனோ ஜனா: || 3 ||
 
அஸுர்யா நாம – அஸுர்யா என்ற பெயருடைய
தே லோகோ – எந்த லோகங்கள் உண்டோ அவைகள்
அந்தே4ன தமஸ – ஆத்மஞானம் இல்லாத அறியாமை என்ற அடர்ந்த இருளால்
ஆவ்ருதா – மூடப்பட்டுள்ளது
இங்கே லோகங்கள் என்பதற்கு சரீரங்கள் என்று பொருட் கொள்ளப்படுகிறது. அக்ஞானிகளுக்கென்று படைக்கப்பட்ட சரீரங்கள். இந்த உடலின் மீது அதிகப்பற்று கொண்டு வாழ்பவர்களே அசுரர்கள் என்று கூறப்படுகின்றனர்.
யே தே ஆத்மனஹ – எந்த மனிதர்கள் ஆத்மாவான தன்னை அழித்துக் கொள்கின்றார்களோ
தான் தே – அவர்கள் மேலே சொல்லப்பட்ட சரீரங்களை
ப்ரேத்ய அபி கச்சந்தி – இந்த சரீரத்தை விட்ட பிறகு அடைகிறார்கள்
 
ஆத்மாவை அழித்து கொள்வது என்பது அனாத்மாவை அதன் மீது ஏற்றி வைத்துக் கொள்வது என்று பொருட் கொள்ள வேண்டும். இதனால் சம்சாரத்தில் சிக்கி தவிப்பதையே ஆத்மாவை அழித்துக் கொள்பவர்கள், தன்னையே அழித்துக் கொள்பவர்கள் என்று அழைக்கப்படுகிறார்கள்.
 
அனேஜத்3 ஏகம் மனஸோ ஜவீயோ நைனத்3தே3வா ஆப்னுவன்பூர்வமர்ஷத் |
தத்3தா4வதோSன்யானத்யேதி திஷ்ட2த் தஸ்மின்னபோ மாதரிஶ்வா ததா4தி || 4 ||
எப்படிபட்ட அறிவினால் ஒருவன் தன்னை அழித்துக் கொள்வதில்லையோ அப்படிபட்ட அறிவை இங்கு உபநிஷத் கொடுக்கிறது. இது இந்த ஞானத்தை நேரடியாக விளக்கவில்லை.  ஏனென்றால் அது ஒரு பொருளாக இல்லாமல் இருப்பதால் அதை மறைமுகமாக புகட்டுகிறது. அதாவது அத்யாரோப – அபவாதம் என்ற முறையில் ஆத்ம ஞானத்தை நமக்கு உபதேசிக்கிறது.
அத்யாரோபம் என்பது ஒரு பொருளின் மீது அதற்கப்பாற்பட்ட வேறொரு பொருளை தெரிந்தே ஏற்றி வைத்தலாகும்.  தெரியாமல் ஏற்றி வைத்தால் அதற்கு அத்யாஸம் என்று பெயர். அபவாதம் என்பது ஏற்றி வைத்ததை நீக்கி விடுதலாகும்.
 
அக்ஞானிகள் உண்மையான வஸ்துவின் மேல் அனாத்மா வஸ்துவை பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்ற காரணத்தால் உபநிஷத் இந்த முறையை கையாண்டு உபதேசிக்கிறது.  எனவே முதலில் ஜீவனின் பார்வையை, அவஸ்துவை இருப்பதாக ஏற்றுக் கொண்டு பிறகு அதனுடைய மித்யா தன்மையை உபதேசிக்கிறது.  அதன் மூலம் அவனிடத்தில் உள்ள அறியாமையை நீக்கி ஆத்ம தத்துவமானது விளக்கப்படும்போது நன்கு புரிந்து விடுகிறது. பிரம்மனான ஆத்மாவின் மீது நம்முடைய மூன்று சரீரங்களும் ஏற்றி வைக்கப்படுகிறது. அறியாமையில் இருப்பவர்கள் இந்த மூன்று சரீரங்களைத்தான் நான் என்று சுபாவமாக புரிந்து கொண்டு இருக்கிறார்கள்.
 
தத்3- அந்த ஆத்மா
அனேஜத் – சலனமற்றது, அசைவற்றது, தன்னுடைய நிலையிலிருந்து என்றும் மாறாமல் இருப்பது
ஏகம் – ஒன்றாகவே இருக்கிறது
மனஸ: ஜவீயஹ – மனதைக்காட்டிலும் வேகமானது.
இவ்விதம் கூறி ஆத்மாவானது எல்லாவிடத்திலும் வியாபித்திருப்பதைக் என்பதை எடுத்துக் காட்டுகிறது.
 
ஏனத் – இந்த ஆத்ம தத்துவத்தை
தேவா: - நம்முடைய இந்திரியங்களால்
ந ஆபுனுவன் – அடைய முடியாது, அறிந்துக் கொள்ள முடியாது. இது புலன்களுக்கு விஷயமாக இல்லாததால் அவைகளால் கிரகிக்க முடியாது
பூர்வம் அர்ஷத் – மனதுக்கு முன்னாடியே சென்றுவிடுவதால் புலன்களால் அறியப்பட முடியவில்லை. புலன்கள் மனதைச் சார்ந்திருப்பதால்தான் இந்த நிலை
தத்3 – இந்த ஆத்மா
தா4வத் அன்யானதஹ – ஓடுகின்ற மற்றவைகளையும்
அத்யேதி – கடந்து சென்று கொண்டிருக்கின்றது
திஷ்டத் – நின்று கொண்டிருக்கிறது. ஆத்மாவானது எங்கும் வியாபித்திருப்பதால் இதை தாண்டி வேறொன்றும் கிடையாது என்று குறிப்பிடப்படுகிறது
தஸ்மின் – ஆத்மா இருக்கின்ற காரணத்தால்
அபஹ – எல்லா செயல்களையும்
மாதரிஶ்வா ததா4தி – ஹிரண்யகர்ப்பன் பிரித்துக் கொடுக்கிறார்
 
ஈஸ்வரனே ஹிரண்யகர்ப்பனாக தோன்றி அனைத்து செயல்களையும் விதவிதமான தேவதைகளுக்கு பிரித்துக் கொடுக்கின்றார்.  தானே விதவிதமான தேவதைகளாக தோன்றி கொண்டுமிருக்கிறார்.
 
தத்3 ஏஜதி தன் நைஜதி தத்3 தூ3ரே தத்3வந்திகே |
தத3 அந்தர அஸ்ய ஸர்வஸ்ய தத்3 உஸர்வஸ்யாஸ்ய பா3ஹ்யத: || 5 ||
 
இதில் ஆத்மாவை உபாதியுடனும், உபாதியை நீக்கியும் பார்க்கப்படுகிற்து
தத்3 ஏ3ஜதி – இந்த ஆத்மாவானது அசைகின்றது, செயல்படுகின்றது
தத்3 ந ஏஜதி – செயல்படாமலும், அசையாமலும் இருக்கின்றது
ஆத்மாவானது அறிவு ஸ்வரூபமாகவும், உணர்வு ஸ்வரூபமாகவும் இருப்பதால் அசையாது, நகராது. அனாத்மாவானது ஜட ஸ்வரூபம் எனவே செயல்படும் சக்தியற்றது, இதுவும் நகராது. ஆனால் உடலோடு சிதாபாசனும் இருந்தால் அங்கே செயல்படும் தன்மையை பார்க்கலாம். அசைகின்ற தன்மையுடையதாக இருக்கும். நம்முடைய மனமும்,புலன்களும் செயல்படுவதற்கு காரணம் சைதன்ய ஸ்வரூபமான ஆத்மாதான். செயல்படும் பொருட்களுக்கு ஆத்மாதான் காரணம்.  ஆனால் அது செயலெதுவும் செய்யாமல் இருந்து கொண்டிருக்கின்றது
 
தத3 தூ3ரே – மிகவும் தொலைவில் இருக்கிறது
தத்3 அந்திகே – மிகவும் அருகிலும் இருக்கிறது
ஆத்மாவை பற்றி அறியாதவர்களுக்கு மிகவும் தொலைவில் இருக்கிறது. அறிந்தவர்களுக்கோ மிகவும் அருகில் இருக்கிறது.
பத்தாவது மனிதனான தன்னை தேடுபவனுக்கு மிக தொலைவில் இருக்கிறது. அவனே தான்தான் அவன் என்று அறிந்தபிறகு மிகவும் அருகில் இருக்கின்றான்.  இதிலிருந்து அவன் தொலைவிலும் கிடையாது, அருகிலும் கிடையாது. ஏனென்றால் அவனே பத்தாவது மனிதானாக இருக்கின்றான். அதுபோல ஆத்மாவையும் புரிந்து கொள்ளலாம்.
 
தத்3 அந்தரஸ்ய ஸர்வஸ்ய – இது அனைத்திற்கும் உள்ளேயும் இருக்கிறது. அதே சமயம் அனைத்திற்கும் வெளியேயும் இருக்கிறது.
இதிலிருந்து நாம் ஆத்மா எங்கும் இருக்கின்றது என்ற அறிவை அடையலாம்.  பானைக்கு உள்ளேயும் ஆகாசம் இருக்கிறது வெளியேயும் இருக்கிறது என்று சொல்லும் போது பானையை உபாதியாக கொண்டு ஆகாசம் எங்கும் இருக்கிறது என்று புரிந்து கொள்வது போல ஆத்மாவை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். நம்முடைய சரீரங்களை உபாதியாகக் கொண்டு உள்ளே, வெளியே என்று கூறப்படுகின்றது.
 
 
யஸ்து ஸர்வாணி பூ4தான்ய ஆத்மன்ய ஏவானுபஶ்யதி |
ஸர்வபூ4தேஶு சாத்மானம் ததோ ந விஜுகு3ப்ஸதே || 6 ||
 
யஹ து – யாரொருவன்
ஸர்வாணி பூதானி – எல்லா ஜீவராசிகளையும், பூதங்களையும்
ஆத்மனி ஏவ – தன்னிடத்திலேயும்
ஸர்வ பூ4தேஷு – எல்லா பூதங்களிடத்திலும், ஜீவராசிகளிடத்திலும்
சாத்மானம் – தன்னை பார்க்கின்றானோ
தத3 – இப்படிபட்ட பார்வையினால்
ந விஜுகு3ப்தஸதே – யாரையும் நிந்திக்கவோ, வெறுக்கவோ மாட்டான், யாரிடத்திலும் பரிதாபப்படவோ மாட்டான் கருணையே கொள்வான்
 
 
யஸ்மின் ஸர்வாணி பூதான்ய ஆத்மைவாபூ4த்3 விஜானத: |
தத்ர கோ மோஹ:: க: ஶோக ஏகத்வம் அனுபஶ்யத: || 7 ||
விஜானத: - ஆத்ம ஞானத்தை அடைந்த ஞானிக்கு
யஸ்மின் – எப்பொழுது, எந்தக் காலத்திலும்
ஸர்வாணி பூதானி – எல்லா ஜீவராசிகளிடத்திலும்
ஏகத்வம் அனுபஶ்யதஹ – ஒன்றையே பார்ப்பவனாக இருப்பதால்
தத்ர – அந்த காலத்தில்
கஹ மோஹ கஹ ஶோக – மோகமும் இல்லை, சோகமும் இல்லை
 
ஆட்சேப முறையில் சொல்லுதல் கருத்து அதன் இருப்பை ஆழமாக சொல்வதற்காக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். இந்த ஞானமானது அவ்வளவு சுலபமாக மனதில் பதியாது.  எனவே எந்த நேரத்தில் இந்த அறிவு மனதில் இருக்கிறதோ அந்த நேரத்தில் கோபமும், மோகமும் இருக்காது.  எந்த ஞானியிடத்தில் எல்லா ஜீவராசிகளிடத்தில் தானாகவே இருப்பதாக அறிவுடன் இருக்கின்றானோ அவனிடத்தில் சோகமும், மோகமும் இல்லை.
 
மோகம் – ஆத்ம ஆவரண லட்சணம், ஆத்மாவை மறைக்கும் நிலை
ஶோகம் – விக்ஷேபம் – பொய்யானவை தோற்றுவிக்கும், மனம் கொந்தளிப்பை கொடுப்பது.
ஆத்மாவைப்பற்றிய அக்ஞானம் இல்லை, தன்னைக் குறித்து எந்த சோகமும் இருக்காது. மோகத்துக்கும், சோகத்துக்கும் அனுபவங்கள், சம்பவங்கள் இருந்து கொண்டிருக்கும். ஆனால் அதை பொருட்படுத்துவதும் விதத்தில் அவைகளில் இல்லாமை உணரப்படும்.  அவைகளால் பாதிக்கப்படாமல் இருப்போம்.  சோகத்திற்கு காரணம் மோகத்தினால்தான் என்று சொல்லப்படுகிறது.
 
 
ஸ பர்யகா3ச சு2க்ரம் அகாயம்
அவரணம் அஸ்னாவிரம் ஶுத்3த4ம் அபாபவித்3த4ம்  |
கவிர்மனீஷீ பரிபூ4; ஸ்வயம்பூ4ர யாதா2தத்2யதோர்Sதா2ன்
வ்யத3தா4ச்சா2ஶ்வதீப்4ய: ஸமாப்4ய: || 8 ||
 
ஸஹ – மேற்சொன்ன ஆத்மதத்துவம்
பர்யகாத்3 – எல்லா இடத்திலும் பரவியிருப்பது, வியாபித்திருப்பது
ஶுக்ரம் – பிரகாச ஸ்வரூபமானது, சைதன்ய ஸ்வரூபமானது அறிவு ஸ்வரூபமானது
அகாயம் – சூட்சும சரீரங்களற்றது, மனது, புத்தி இவைகள் கிடையாது
அவரணம் – காயப்படுத்த முடியாதது
அஸ்னாவிரம் – நரம்புகள் கிடையாது
இவையிரண்டும் கிடையாது என்று சொல்வதிலிருந்து ஸ்தூல சரீரமும் அற்றது என்று புரிந்து கொள்ளலாம்
ஶுத்தம் – தூய்மையானது, காரண சரீரமற்றது.
மேற்கூறியதிலிருந்து மூன்று சரீரங்களும் கிடையாது என்பதை அறியலாம்.
அபாபவித்3த4ம் -  பாவ-புண்ணியங்களற்றது, தர்ம-அதர்மங்கள் இல்லாதது
கவி – அனைத்தையும் அறிந்தவன், எல்லோருடைய மனதிற்குள்ளேயும் இருப்பதால் அனைத்தையும் அறிந்ததாகிறது.
மனீஷீ – மனதை ஆள்வது, மனதை செயல்படுத்துவது
பரிபூ4 – எல்லாவற்றிற்கும் மேலானது, எல்லாமாகவும் இருக்கின்றது
ஸ்வயம்பூ4: - தானாகவே இருக்கிறது, தனக்கு காரணாமாக எதுவும் இல்லாதது
யாதா2தத்2யத: - அவரவர்கள் செய்த கர்ம உபாஸனைகளுக்கு தக்கபடி
அரா2ன் – ஆற்ற வேண்டிய கடமைகளை
ஶாஶ்வதிப்4ய ஸமாப4ய: வ்யத3தாத் - அதிக காலம் இருக்கின்ற தேவதைகளுக்கு, பிரஜாபதிகளுக்கு பிரித்துக் கொடுத்தார்
இயற்கை சக்திகள் நியமப்படி ஒழுங்காக இயங்குவதற்கு காரணமாக யாரோ ஒருவன் ஈஸ்வரன் இருக்கிறான் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
அந்த4ம் தம: ப்ரவிஶந்தி யேSவித்3யாம் உபாஸதே |
ததோ பூ4ய இவ தே தமோ ய உவித்3யாயாம் ரதா: || 9 ||
 
கர்மங்கள் என்று சொல்வது வைதீக கர்மங்கள். உபாஸனா வேதத்தில் சொல்லப்பட்ட வைதீக தியானங்கள். கர்மத்தின் பலனில் ஆசைப்பட்டு செய்வது சகாம கர்மங்கள், இவைகளை செய்வதால் பித்ரு லோகத்தை அடையலாம்.  கர்மம் செய்பவர்களின் மனம் பரபரப்பாகவே இருக்கும்.  உடலாலும், வாக்காலும் செய்யப்படும் செயல்களையும், மனதால் செய்யப்படும் தியானம், போன்றவற்றையும் ஆசைவசப்பட்டு செய்வதால் அதன் பலனாக போகத்தை அனுபவிக்கிறான். அசுவமேத யாகத்தை செய்வதால் சொர்க்க லோகத்தை அடைகிறார்கள். இதே யாகத்தை பிராமணன் உபாஸனையாக செய்தாலும் அதே பலனை அடைகிறான்.
 
ஸமுச்சயஹ – சேர்த்தல் – கர்மத்தையும், உபாஸனையும் சேர்த்து செய்பவன் அடையும் பலன் பிரம்மலோகத்தை அடைவது கர்மத்தை நிஷ்காமமாக செய்தால் மனத்தூய்மை அடையலாம். நிஷ்காம உபாஸனையின் பலனாக அடைவது மன ஓருமுகப்பாடு.
 
யஹ – எவர்கள்
அவித்யாம் உபாஸதே – கர்மத்தை மட்டும் செய்து கொண்டிருக்கிறார்களோ
அந்தம் தம: - அவர்கள் அடர்ந்த இருளை, சொர்க்கலோகத்தை
பிரவிஶந்தி – அடைகிறார்கள்
சொர்க்கலோகத்கில் ஆத்ம வித்யாவை படிக்கமுடியாது. ஆத்ம ஞானத்தை அடைய முடியாத அறியாமையுடன் கூடிய உலகம் நான், என்னுடைய என்கின்ற அபிமானம் மட்டும் உடைய இருள் நிறைந்த உலகத்தை அடைகிறார்கள்.
ய உ – யார்
வித்யாயாம் ரதா – உபாஸனையை மட்டும் செய்து கொண்டு மகிழ்ந்திருக்கிறார்களோ
தத்2 பூ4ய இவ தே தம் – அவர்கள் அதைவிட அதிகமான அடர்ந்த இருளை அடைவார்கள்.
அதிகமான சுகத்தையும், மமகார, அகங்காரத்தையும் கொண்ட உலகத்தை அடைகிறார்கள்.
 
அன்யத்3 ஏவாஹுர் வித்3ய்யான் யத்3 ஆஹுர் அவித்3ய்யா |
இதி ஶுஶ்ரும தீ4ராணாம் யே நஸ் தத்3 விச்சக்ஷிரே || 10 ||
 
அன்யத்3 ஏவ ஆஹு வித்யயா - .உபாஸனை செய்வதினால் ஒரு வகையான பலன் கிடைக்கிறது என்று கூறுகிறார்கள்
அனய்த்3 ஆஹு: அவித்3யயா – கர்மத்தை செய்வதனால் வேறொரு பலன் கிடைக்கிறது என்றும் கூறுகிறார்கள்
தீராணாம் – கற்றறிந்தவர்களுடைய வார்த்தைகளாக
இதி ஶுஶ்ரும – இவ்விதம் நாங்கள் கேள்விபட்டிருக்கிறோம்
யே தத் விச்சக்ஷிரே – அவர்கள் எங்களுக்கு எடுத்து சொன்னார்கள்
 
வித்யாம் சாவித்3யாம் ச யஸ்தத்3 வேதோ3ப4யம் ஸஹ |
அவித்3யயா ம்ருத்யும் தீர்த்வா வித்3யயாம்ருதம் அஶ்னுதே || 11 ||
 
யாரொருவன் தியானத்தையும், கர்மாவையும் ஒன்று சேர்ந்து செய்யக்கூடியவை என்று புரிந்து கொள்கின்றானோ அவன் செயல் செய்வதனாலேயே மரணத்தையும் வென்று தியானத்தினாலேயே அழிவற்ற நிலையை அடைகின்றான். இங்கே ம்ருத்யு என்ற சொல்லானது நமக்கு இயல்பாகவே எந்த செயல்களை செய்ய விரும்பி செய்கின்றோமோ அதைக் குறிக்கிறது.  இதையே ஸ்வாபீக கர்மம் என்றும்  கூறப்படுகிறது.  நமக்கு என்ன செயல் செய்யலாம் என்பதை தேர்ந்தெடுக்கும் அறிவு இயல்பாகவே இருக்கிறது. இந்த கர்மத்தின் பலனாக சுபாவமாக செய்யும் நிலையிலிருந்து விடுபட்டு சாஸ்திர தர்மப்படி இயல்பாகவே செயல்பட்டுக் கொண்டிருப்பார்கள்.  உபாஸனையின் மூலம் தேவதையை தியானித்துக் கொண்டிருப்பதால் அந்த ஸ்வரூபமாகவே உயர்ந்து விடுகின்றான். இதையே அம்ருதம் என்று கூறப்படுகிறது.
 
அந்தம் தம: ப்ரவிஶந்தி யேSஸம்பூ4திம் உபாஸதே |
ததோ பூ4ய இவ தே தமோ ய உ ஸம்பூ4த்யாம் ரதா: || 12 ||
 
எது தோன்றியுள்ளதோ அதை ஸம்பூதி என்று பொருட் கொள்ள வேண்டும்.. எது வெளித்தோற்றத்திற்கு வராமல் இருக்கிறதோ அதை அஸம்பூதி என்று பொருட்கொள்ள வேண்டும். இங்கே ஸம்பூதி உபாஸனம் என்பது ஹிரண்யகர்ப்ப உபாஸனம் என்று பொருட் கொள்ள வேண்டும்.  அஸம்பூதி என்பதை ப்ரகிருதி உபாஸனம் என்று எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.
 
யார் பிரகிருதியை மட்டும் உபாஸிக்கிறார்களோ அவர்கள் அடர்ந்த இருளை அடைகிறார்கள்.  யார் ஹிரண்யகர்ப்ப உபாஸனையில் மட்டும் பற்று உள்ளவர்களாக அதை செய்து கொண்டிருக்கிறார்களோ அவர்கள் மேற்சொன்ன இருளை காட்டிலும் அதிகமான இருளை அடைகிறார்கள்
 
 
அன்யத்3 ஏவாஹு: ஸம்ப4வாத்3 அன்யத்3 ஆஹுர் அஸம்ப4வாத் |
இதி ஶுஶ்ரும தீராணாம் யே நஸ் தத3 விச்சக்ஷிரே || 13 ||
 
ஸம்பூதி உபாஸனையை செய்வதால் ஒருவகையான பலன் கிடைக்கின்றது.  அஸம்பூதி  உபாஸனை செய்வதால் வேறுவகையான பலன் கிடைக்கின்றது.  இது கற்றறிந்தவர்கள் எங்களுக்கு கூறியதையே நாங்கள் கேட்டிருக்கிறோம்.  இவ்விதம் எங்களுக்கு யார் சொன்னார்களொ அந்த தீரர்களுடைய வார்த்தையை நாங்கள் கேட்டிருக்கிறோம்.
ஸம்பூதி உபாஸனையின் பலன் – அஷ்டமகா சித்திகளை அடைவது
அஸம்பூதி உபாஸ்னையின் பலன் – பிரகிருதியுடன் லயத்தை அடைவது
 
ஸம்பூ4திம் ச வினாஶம் ச யஸ் தத்3 வேதோ3ப4யம் ஸஹ |
வினாஶேன ம்ருத்யும் தீர்த்வா ஸம்பூ4த்யாம்ருதம் அஶ்னுதே || 14 ||
 
யார் பிரகிருதி உபாஸனையையும், ஹிரண்யகர்ப்ப உபாஸனையும் சேர்த்து செய்கின்றானோ, அனுஷ்டிக்கின்றானோ அவர் ஹிரண்யகர்ப்ப உபாஸனையின் பலனாக மரணத்தை தாண்டி, பிரகிருதி உபாஸனையின் பலனாக பிரகிருதியுடன் லயமாகின்ற அடைகின்றார்.
 
 
ஹிரண்மயேன பாத்ரேண ஸத்யஸ்யாபிஹிதம் முக2ம் |
தத். த்வம் பூஷன்ன அபாவ்ருணு ஸத்யத4ர்மாய த்3ருஷ்டயே || 15 ||
 
இந்த பிரார்த்தனை உபாஸனை செய்பவர்களால் செய்யப்படுகிறது. நல்ல உலகத்தை அடைய வேண்டும் என்பதற்காக செய்வது.  முமூக்ஷூவின் பிரார்த்தனையாகவும் இவைகளை விசாரம் செய்தால் அவன் மோட்சத்தை அடைவதற்காக செய்கின்றான் என்று புரியும்.
 
முமூக்ஷுவின் பிரார்த்தனை
உலகத்தில் இருக்கின்ற புலனுகர் போகப் பொருட்களால் பரபிரம்மத்தினுடைய உண்மையான இருத்தல் மறைத்திருக்கின்றது.  மாயையின் சக்தியால் மனதை கவர்ந்திழுக்கும்படி தோன்றியிருக்கின்ற பொருட்களின் மாயையில் விழுந்து விடாமல் என்னை பாதுகாப்பீர்களாக. நற்பண்புகளை பின்பற்றி கொண்டிருக்கும் முமுஷுவான என்னிடத்திலிருந்து மாயையை நீக்கி விடுவீர்களாக.
 
ஸத்யஸ்ய முக2ம் – ஹிரணயகர்ப்பனுடைய லோகத்தின் வாயில், பிரம்மத்தை அடைவதற்கான நுழைவாசல்
அபிஹிதம் – மூடப்பட்டிருக்கிறது
ஹிரண்மயேன பாத்ரேண – தங்கம் போன்ற ஓளிமயமான மறைப்பானால்
பூஷண் – சூரியதேவரே!
தத் த்வம் – அதை நீங்கள்
அபாவ்ருணு – நீக்கிவிடுங்கள், விலக்கி விடுவீர்களாக
ஸத்யதர்மாய – உண்மையான பிரம்மத்தை உபாஸிக்கின்ற,
திருஷ்டயே – என்னுடைய பார்வைக்காக
பிரம்ம லோகத்திற்கே சுக்லகதியாக செல்லும்போது தடையாக இருக்கும் ஒளிமயமான மறைப்பை எடுத்து வழி விடுவீர்களாக இது உபாஸனின் பிரார்த்தனை.
 
பூஷன்ன ஏகர்ஷே யம ஸூர்ய ப்ராஜாபத்ய
வ்யூஹ ரஶ்மீன் ஸமூஹ தேஜ: |
யத் தே ரூபம் கல்யாணதமம்.தத் தே பஶ்யாமி
யோSஸாவ் அஸௌ புருஷ: ஸோSஹம் அஸ்மி || 16 ||
 
உபாஸகனின் பிரார்த்தனை ( கர்மத்தையும், உபாஸனையும் சேர்த்து செய்து கொண்டிருப்பவர்கள், பிரம்மலோகத்தை அடைவதற்காக உபாஸனை செய்பவர்கள் )
பூஷன் – சூரியதேவனே! உலகத்தை போஷிப்பவரே!
ஏகர்ஷே – ஒருவராகவே இருந்து செய்பவரே!
யம – எல்லாவற்றையும் தன்வசம் வைத்துள்ளவரே
ஸூர்ய – சூரிய பகவானே! எல்லாவற்றையும் கிரகித்துக் கொண்டவரே!
ப்ரஜாப்த்ய – பிரஜாபதியின் புதல்வரே
ரஶ்மின் வ்யூஹ – உங்களின் ஒளிக்கதிர்களை விலக்கி கொள்வீர்களாக
தேஜ: ஸமூஹ – உங்களுடைய உஷ்ணமான ஓளியை ஒடுக்கிக் கொள்வீர்களாக
யத் தே கல்யாண தமம் ரூபம் – எந்த உங்களுடைய மங்களகரமான ரூபம் உண்டோ
தத் தே பஶ்யாமி – அதை உங்களுடைய அருளால் பார்க்க விரும்புகிறேன்
ய:: அஸௌ புருஷ: - யார் இந்த புருஷனோ, ஆதித்ய மண்டல தேவதையோ
ஸஹ அஹம் அஸ்மி – அவரே நானாக இருக்கிறேன்
 
உலகத்தில் மனதை கவர்ந்திழுக்கும் பொருட்களை நீக்கிக் கொள். மோட்சத்தை அறிய வேண்டும். அந்த ஆதித்ய மண்டலத்திலிருக்கின்ற பிரம்ம தத்துவம் நானாக இருக்கிறேன் என்ற அறிவை உடையவனாக இருக்கிறேன்
 
 
வாயுர் அனிலம் அம்ருதம் அதே2த3ம் ப4ஸ்மாந்தம் ஶரீரம் |
ஓம் க்ரதோ ஸ்மர க்ருதம் ஸ்மர க்ரதோ ஸ்மர க்ருதம் ஸ்மர || 17 ||
 
அக்னிதேவனை குறித்து, மனதிடமே பிரார்த்தனை. இப்பொழுது இறக்கும் தறுவாயில் இருக்கும் எனக்கு பிராணனானது.
அம்ருதம் – என்றும் இருக்கின்ற ஹிரண்யகர்ப்பனான
அனிலம் – சமஷ்டி பிராணனுடன் கலந்து விடட்டும்.
அத இத3ம் – பிறகு இந்த உலகமானது
பஸ்மாந்தம் – அக்னியில் சாம்பலாகட்டும்
ஓம் க்ரதோ = ஹிரண்யகர்ப்பனே, அக்னிதேவனே
ஸ்மர க்ருதம் – நீங்கள் என்னால் செய்யப்பட்ட நற்காரியங்களை நினைத்துப்பார்த்து தகுந்த கதியை அடைய உதவ வேண்டும்
க்ரதோ க்ருதம் ஸ்மர – ஏ மனமே! இதுவரை செய்த நல்ல காரியங்களை, உபாஸனையை நினைத்துப் பார்ப்பாயாக
க்ரதோ ஸ்மர க்ருதம் ஸ்மர – அக்னிதேவன், நான் செய்த உபாஸனைகளை, நற்காரியங்களை வைத்துக்கொண்டு நற்கதியை அடைய உதவி செய்வீர்களாக. ஏ மனமே நீயும் இதையே நினைப்பாயாக
 
அக்3னே நய ஸுபதா2 ராயே அஸ்மான் விஶ்வானி தே3வ வயுனானி வித்3வான் |
யுயோட்4ய அஸ்மஜ் ஜுஹுராணம் ஏனோ பூ4யிஷ்டா2ம் தே நம உக்திம் விதேம || 17 ||
 
ஓ அக்னிபகவானே எங்களை நற்கதியை அடையக் கூடிய நல்ல மார்க்கத்தில் அழைத்து செல்ல வேண்டும்.  திரும்பி வராத உலகமான பிரம்மலோகத்திற்கு அழைத்து செல்ல வேண்டும்.
ராயே – செய்த கர்மபலன்களின் போகத்திற்காக
தேவ – அக்னிபகவானே
வஶ்வானி வ்யுனானி – நாங்கள் செய்த அனைத்து கர்மங்களையும், உபாஸ்னைகளையும்
வித்வான் – அறிந்துள்ள நீங்கள்
அஸ்மாத் – எங்களிடமிருந்து
ஜுஹுராணம் ஏனம் – கீழான பாவங்களை
யுயோதி4 – நீக்கிவிடுவீர்களாக
தே பூ4யுஷ்டாம் – உங்களுக்கு பலமுறை
நம: உக்திம் விதே4ம – நமஸ்காரத்தை சமர்ப்பிக்கின்றோம்
 

தொகுப்புரை

01-08   வேதாந்த கருத்துக்கள் உடையது

01-01:  இதில் வேதாந்தத்தின் மையக்கருத்து கூறப்பட்டுள்ளது. இந்த உலகத்தில் உள்ள படைக்கப்பட்ட அனைத்திலும் ஈஸ்வரனே வியாபித்திருக்கிறார். இந்த உலகத்திற்கு அவரே உபாதான காரணமாக இருக்கிறார். இந்த உலகத்தை ஈஸ்வரனைக் கொண்டு மூடி விடவேண்டும். இருமையை நீக்கி அனைத்திலும் ஈஸ்வர ஸ்வரூபத்தையே பார்க்க வேண்டும். இந்த அறிவை தியாகத்தினால் காப்பாற்றிக் கொள்ள வேண்டும். தியாகம் என்பது அகங்காரம், மமகாரம் இவைகளை நீக்கிவிடுவதையே குறிக்கின்றது.  யாருடைய பொருளையும் அபகரிக்க கூடாது.

02-02   மேற்சொன்ன அறிவை அடைய தகுதியில்லாதவர்களுக்கு மனதிலுள்ள ராக, துவேஷங்கள் தடையாக இருந்தால் கர்மயோகத்தை செய்து தகுதிபடுத்தி கொள்ள வேண்டும்.  சாஸ்திர விதித்த கடமைகளை செய்து கொண்டுதான் வாழ வேண்டும். இப்படி வாழ்வதால் கர்மத்தால் பந்தப்படாமல் ராக, துவேஷங்கள் நீங்கி எது உண்மை எது பொய் என்று பிரித்தறியும் அறிவை அடைவோம்.  மேற்சொன்ன அறிவை அடைய தகுதிப்படுத்தும்

03-03   அறியாமையில் உள்ளவர்களை நிந்தனை செய்கின்றது.  இத்தகையவர்கள் தன்னைத்தானே கொலை செய்வது போன்ற நிலைக்கு சமானமாகும் என்று கூறுகிறது

04-05   ஆத்ம தத்துவத்தை அத்யாரோப அபவாதம் முறையில் உபதேசிக்கின்றது. இருப்பதை, அனுபவித்துக் கொண்டிருப்பதால் அவைகளை முதலில் ஏற்றுக் கொண்டு பிறகு அவைகள் மித்யா என்று நீக்கி பிரம்ம ஞானத்தை உபதேசிக்கிறது. பிரம்மத்தின் லட்சணங்களான அசைவற்றது, வேகமாக செயல்படக் கூடியது போன்றவற்றை எடுத்துக் கூறி பிரம்மத்தின் துணைக் கொண்டுதான் பிரபஞ்சம் செயல்படுகின்றது என்பதையும் விவரித்துள்ளது

06-07   இதில் பிரம்ம ஞானத்தினுடைய லட்சணங்களும், பலனும் கூறப்பட்டுள்ளது. யார் எல்லா ஜீவராசிகளையும் தன்னிடத்திலேயும், அவைகளில் தன்னையும் பார்ப்பதே ஞானபலன் லட்சணம்.  எந்த காலத்தில் இந்த அறிவு நிலைபெறுகின்றதோ அப்போதே அவனிடத்திலிருந்து மோகமும், சோகமும் விடைபெற்று சென்றுவிடும்

09-14   கர்ம-உபாஸனம்

 

ஓம் தத் ஸத்