Naishkarmya Siddhi - Chapter2-- பகுதி-2

நைஷ்கர்ம்ய சித்தி
அத்தியாயம்-2.2

Edited on 14-08-2024

ஆசாரியார் சாட்சி-த்ருக், அகங்கார-த்ருக் ஆகிய இவையிரண்டிற்குமிடையே உள்ள வேற்றுமையை கூறுகிறார். இது மிகவும் முக்கியமானது ஏனென்றால் இவையிரண்டும் பௌதீகரீதியாக ஒன்றாக இருக்கிறது. இவையிரண்டையும் அறிவைக் கொண்டுதான் பிரித்து பார்த்து புரிந்து கொள்ளமுடியும். இவையிரண்டிற்குமிடையே பல வேற்றுமைகள் இருந்தாலும் ஒரு முக்கியமான வேற்றுமையை ஆசாரியார் இங்கே குறிப்பிடுகிறார். அதாவது அகங்காரம் தன்னளவில் மாற்றமடைந்து பார்ப்பவனாக இருக்கிறது. எனவே இதை சவிகார த்ருக் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. மறுபுறம் சாட்சி எந்தவொரு செயலும் செய்யாமல், மாற்றத்தையும் அடையாமல் மனதை பிரகாசிக்கிறது. உண்மையில் சாட்சி பிரகாசிப்பவரும் அல்ல ஆனாலும் அதனுடைய இருப்பால்தான் பிரகாசிப்பவர் என்று கூறப்படுகிறது. எனவே ஆத்மா நிர்விகார-த்ருக் என்று அழைக்கப்படுகிறது. உதாரணமாக வகுப்பறையில் உள்ள அனைத்து மாணவர்களையும் ஒரே நேரத்தில் சூரியவொளி பிரகாசிக்கிறது. அது ஒவ்வொரு மாணவனாக வரிசையாக பிரகாசிக்கவில்லை. எனவே சூரிய ஒளியை அகர்ம-த்ருக் என்று கூறலாம். ஒருவர் எல்லா மாணவர்களை அறிய வேண்டுமானால். அவர் ஒவ்வொரு மாணவனாக பார்த்து அறிந்து கொண்டால்தான் அனைத்து மாணவர்களையும் அறிந்து கொள்ளமுடியும். எனவே மனம் வரிசைகிரமமாகத்தான விஷயங்களை கிரகித்து அறிவை அடைய முடியும்.

ஆசாரியார் மூன்று முக்கியமான கருத்துக்களை ஒன்றிணைக்கிறார். முதலாவது தொடர்ச்சியாக பிரகாசித்தல், இரண்டாவது அறிவை அடைதல், மூன்றாவது  எங்கேயெல்லாம் தொடர்ச்சி இருக்கின்றதோ அங்கேயெல்லாம் மாற்றமும் இருக்கும். கவனித்தல் என்பது தொடர்ச்சியாக இருப்பதால் முதல் கவனிப்புக்கும், இரண்டாவது கவனிப்புக்கும் வேற்றுமையிருக்கும். அதனால் மாற்றம் நிச்சயமாக இருக்கவேண்டும். அதாவது முதலில் சப்த கவனிப்பு, உருவ கவனிப்பு மேலும் பல. ஓவ்வொன்றும் வெவ்வேறாக மனதில் செயல்புரியும். ஆதலால் கிரம-த்ருக்கை பரிணாம-த்ருக் என்றும் கூறலாம். மூன்றாவது கருத்து காலம். தொடர்ச்சி, மாற்றம் எங்கேயெல்லாம் இருக்கிறதோ அங்தேயெல்லாம் இறந்தகாலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் என்று காலமும் இருக்கும். மனம் அனுபவிக்கப்படுகின்றவைகள் காலத்தையும் சேர்த்து குறிக்கும். நான் கவலையோடு இருந்தேன், மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன் போன்றவைகள் காலத்தோடு சேர்த்து நிலைமையை குறிக்கிறது. இவ்வாறு தொடர்ச்சி, பரிணாமம், காலம் ஆகிய மூன்றும் அகங்காரத்தோடு சேர்ந்திருக்கிறது. ஆனால் ஆத்மாவிற்கு இந்த மூன்றுகாலங்கள் கிடையாது. ஆத்மா படிப்படியாக கவனிக்கும் தன்மை கொண்டதல்ல. மாறாக வழக்கத்தில் அகங்காரம் அனுபவிக்கும் காலங்களை சாட்சி சைதன்யத்தில் ஏற்றி வைக்கின்ற தவற்றை செய்துவிடுகிறோம்.

மேற்சொன்ன கருத்துக்களை இணைத்துப் பார்த்து ஆத்மா தான் எந்தவித சஞ்சலமும் அடையாமல் சஞ்சலமான மனதை  கவனிக்கிறது என்ற அறிவை ஞானயோக சாதகன் அடைந்திட வேண்டும்.

இந்த இரட்டை வடிவம் என்பது மனதில் கொண்டுள்ள கருத்தாகும். அதில் சாதகன் தன்னை எல்லா நேரங்களிலும் சாட்சி சைதன்யமாக அறிந்து கொள்ள வேண்டும். தன்னைத் தவிர்த்து மற்ற அனைத்தும், மனதையும் சேர்த்து அனாத்மா என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும். மனதை மோட்சத்தோடு இணைத்துப் பார்க்கக்கூடாது. சாதகன் எப்பொழுதும் முக்தனாக இருப்பதால் மனநிலையை இயல்பான தன்மையான ஆத்மாவோடு இணைத்துப் பார்க்கக்கூடாது.

இரட்டை வடிவ கருத்தோடு வாழ்வது என்பது சாட்சி-சாட்சியம் என்ற இரண்டு நிலையிருக்கிறது, அதில் சாட்சி பிரச்சனைகள் எதுவும் இல்லாதது, சாட்சியம் என்பது எப்போதும் பிரச்சனைகள் உள்ள நிலையில் இருப்பது என்ற நம்பிக்கையோடு இருப்பதாகும். மனம் அமைதியாக இருக்கும் போது அதை விரும்புவதும், சஞ்சலப்படும்போது அதை வெறுப்பதும் கூடாது.

எல்லா மனங்களையும் பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும் சாட்சி ஒன்றாகத்தான் இருக்கிறது. மனநிலை, புத்திநிலை இவைகளில் உயர்வு தாழ்வு இருந்தாலும் அனைத்து மனங்களிலும் இருக்கும் ஆத்மா ஒன்றுதான். இந்த கருத்து வேறொரு சந்தேகத்தை கொடுக்கலாம். அதாவது விக்ஞானியின் மனதை பிரகாசிக்கின்ற ஆத்மாவும் என்னுடைய ஆத்மாவும் ஒன்றாக இருக்கும் போது அந்த விக்ஞானியின்  அறிவு எனக்கேன் வருவதில்லை. இந்த கேள்வியில் குறிக்கப்படும் எனக்கு என்ற சொல் மனதைக் குறிக்கின்றது. மனம் ஒரு வரம்பிற்குட்பட்டது. சாட்சியானது சர்வக்ஞன், மனம் அல்பக்ஞன்.

ஆத்மா எப்படி ஆனந்தமில்லாமலும், மனம் ஆனந்தத்தோடும் இருக்கின்றன என்று கேள்வி எழுகின்றது. ஆனந்தம் என்பது பொதுவாக பேச்சில் பயன்படுத்தும்போது அந்த ஆனந்தம் தற்காலிக ஆனந்தத்தைக் குறிக்கிறது. இது வந்து-போகும் தன்மையுடைய பிரதிபிம்பானந்தம். இது மனதைச் சார்ந்தது. மாறாக சாட்சி சைதன்யம் ஆனந்தமாகவே இருப்பதால் வந்து-போகும் தன்மையுடைய இந்த பிரதிபிம்பானந்தத்தை உரிமை கோர தேவையில்லை.

யாராலும் ஆத்மானந்தத்தை அனுபவிக்க முடியாது; அதன் பிரதிபிம்பானந்தத்தை மட்டும் அனுபவித்ததாக கூறிக்கொள்ள முடியும். நிர்விகல்ப சமாதியில் ஆத்மானந்தத்தை அனுபவித்தேன் என்று கூறுவது தவறானதாகும். சமாதியில் அனுபவிக்கின்ற ஆனந்தமும் பிரதிபிம்பானந்தம்தான். இது ஆனந்தமய கோசத்திற்கு சொந்தமானது.

ஆசாரியார் சாட்சிக்கும், அகங்காரத்திற்குமிடையேயுள்ள வேற்றுமையை விளக்குகிறார். அகங்காரம் மனதைத் தவிர வேறெதுவுமில்லை. ஆத்மாவின் இருப்பினால்தான் மனம் தன்னைத்தானே பிரகாசித்துக் கொள்கிறது. சாட்சி சைதன்யம் எதுவும் செய்யாமலே தன்னுடைய இருப்பினாலே மனதை பிரகாசிக்கிறது. எனவே சாட்சியை வெளிப்படுத்துபவர் என்றும் கூறப்படுகிறது. வெளிப்படுத்துபவராக இருந்தாலும் செயலெதுவும் செய்வதில்லை.

அகங்காரம் என்கின்ற மனம்தான் பலவிதமான அனுபவங்களுக்குட்படுகிறது. ஒவ்வொரு அனுபவமும் எண்ணங்களின் மாற்றம்தான். எண்ணங்களின் ஓட்டம் என்று அழைக்கப்படுவது எண்ணங்களின் வருகையும், புறப்பாடும்தான் தவிர வேறில்லை. சிந்தனையே அனுபவம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. இது ஆத்மாவின் இருப்பினால்தான் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்கிறது.  ஆத்மாவின் இருப்பினால்தான் மனதில் எண்ணங்கள் வந்து போகின்றன, ஒவ்வொரு எண்ணமும் அனுபவம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. இந்த எண்ணங்கள் ஆத்மாவின் இருப்பினால் தன்னை காட்டிக் கொள்கிறது. வெளிப்படுகின்ற எண்ணங்களே அனுபவமாகும். இந்த அனுபவங்கள் யாவும் மனதைச் சார்ந்தது. எனவே மனதைக் குறிக்கும் அடைமொழிகளான மகிழ்ச்சி, வருத்தம், வெறுப்பு, பொறாமை போன்ற பண்புகள் மனதை மட்டும்தான் சார்ந்ததாகும். அவைகள் ஆத்மாவைச் சார்ந்ததல்ல, ஆத்மா நிர்குணமானது.

ஆசாரியார் அடுத்து மோக விருத்தியை விளக்குகிறார். மோகம் என்பது மனதில் ஏற்படுகின்ற தவறான எண்ணம் அல்லது மனக்குழப்பம். இது எல்லா மனிதர்களுக்கும் எல்லா நேரத்திலும் ஏற்படுகிறது. ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் எண்ணங்கள் எதுவும் இல்லாததால் மனக்குழப்பம் ஏற்படுவதில்லை. இந்த நிலை ஆத்மாவான எனக்கு கிடையாது. ஆத்மா தான் எந்த மாற்றமும் அடையாமல் இந்த குழப்பமான மனதைக் காட்டிக் கொடுக்கிறது. உதாரணமாக அழுக்கான பொருளைக் காட்டிக்கொடுக்கின்ற சூரிய ஒளியில் எந்தவிதமான அழுக்கும் ஏற்படாது.

ஆசாரியார் கூறுகிறார், பொய்யான நம்பிக்கை மனதை மட்டும்தான் சார்ந்தது. ஆத்மா பொய்யான நம்பிக்கை கொண்டுள்ள மனதை பிரகாசிக்கிறது. ஆதலால் பொய்யான நம்பிக்கையினால் அடைகின்ற விளைவை அனுபவிப்பது மனம்தான். தூக்கம் மனதுக்கு சொந்தமானது. இந்த நிலையில் மனதிற்கு ஸ்தூல, சூட்சும பிரபஞ்சத்தை பிரகாசிக்கின்ற எந்த எண்ணத்தையும் ஏற்படுவதில்லை.  இந்த ஆழ்ந்த உறக்கம் சாட்சியை சார்ந்ததல்ல.

வேதாந்த தத்துவமே இரண்டு முக்கிய கொள்கைகளை கொண்டது. அவைகளாவது ஒன்று ஆத்மா நாம் அனுபவிக்கின்ற எல்லாவற்றிலிருந்து வேறுபட்டது. ஏனென்றால் ஆத்மா அனுபவிப்பவனாகவும் மற்ற அனைத்தும் அனுபவிக்கப்படும் பொருளாகவும் இருக்கின்றது. அனுபவிக்கப்படும் விஷயங்களின் பண்புகள் அனைத்தும் அவைகளுக்கே சொந்தமானதே தவிர அனுபவிப்பவனை சார்ந்ததல்ல. கோபம், கவலை, மனஅழுத்தம் போன்ற எல்லா உணர்ச்சிகளும் மனதைச் சார்ந்தது, சாட்சியை சார்ந்ததல்ல.

பெரும்பாலான எண்ணங்கள் வெளியேயுள்ள பொருட்களுடன் ஒத்துப் போகின்றன. உலகத்திலுள்ள ஒவ்வொரு பொருட்களிடத்தும் முழுமையான வடிவம் இருக்கிறது. அதைச் சார்ந்த எண்ணங்களும் உருவமுடையதாக இருக்கிறது. இந்த உருவ எண்ணங்கள்தான் அனுபவத்தை முடிவு செய்கிறது. சப்தவடிவ எண்ணங்கள் சப்த அனுபவத்தையும், தொடு உணர்ச்சி வடிவ எண்ணங்கள் தொடுகின்ற அனுபவத்தையும் கொடுக்கிறது. ஏனென்றால் எல்லா எண்ணங்களும் ஒரே மாதிரியாக இருந்தால் எல்லா அனுபவங்களும் ஒரே மாதிரியாகத்தான் இருக்கும். ஒவ்வொரு எண்ணமும் தனித்துவம் கொண்டது அதனால் அது இயல்பாகவே வரம்பிற்குட்பட்டதாக இருக்கிறது.

அனுபவங்கள் குறிப்பிட்ட இயல்பை உடையது, ஆனால் ஆத்மாவுக்கு எந்த குறிப்பிட்ட இயல்பும் கிடையாது. எனவே இது நிர்விசேஷ சைதன்யம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஆத்மா தன்னைத்தானே பிரகாசிக்கும் தன்மை கொண்டது. மற்றவைகள் அனைத்தும் வேறொன்றின் உதவியால் அதன் உண்மைத்தன்மையை நிரூபிக்க முடியும். மனமும் தன்னைத்தானே வெளிக்காட்டிக் கொள்ள முடியாது. மனம் அமைதியாக இருக்கும்போது ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கின்றது, பாரமாக இருப்பதில்லை. மனம் பாரமாக இருக்கும்போது அது கவலையிலோ, பயத்திலோ இருக்கிறது என்று அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. ஒருவன் இந்த மனதை தூங்கியோ, மதுவை குடித்தோ, போதைப்பொருட்களை உட்கொண்டோ, தற்கொலை செய்து கொண்டோ அழித்துவிட நினைக்கிறான.

ஆசாரியார் அடுத்து காலதத்துவ அனுபவத்தை விளக்குகிறார். இந்த காலதத்துவம் படைப்புக்களில் உள்ள அனைத்து பொருட்களின் பண்பாக இருக்கிறது. ஒவ்வொரு பொருளுக்கும் இறந்த காலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் இருக்கிறது.

ஓவ்வொரு படைப்பும் வெளித்தோற்றத்திற்கு வராத முந்தைய காலமும், செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் நிகழ்காலமும், மறைந்து விடுகின்ற எதிர்காலம் இருக்கிறது. இந்த காலதத்துவம் மனதிற்கும் இருக்கிறது. இந்த உண்மையை அன்வயவியதிரேக தர்க்கம் மூலம் நிரூபிக்கலாம். மனம் செயல்படும் போது கால தத்துவமும் செயல்படுகிறது. விழிப்பு நிலையில் விழிப்புகாலமும், கனவுநிலையில் கனவுகாலமும் இருக்கிறது. ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் மனம் செயல்படாததால் கால அனுபவம் மறைந்து விடுகிறது.  ஆத்மாவிற்கு கால தத்துவம் கிடையாது. ஏனென்றால் மூன்று காலங்களிலும் இருந்து கொண்டிருக்கிறது.

ஆத்மா தனியாக இருந்துகொண்டு காலம், எண்ணங்கள், நிகழ்வுகள் ஆகியவற்றின்  ஓட்டங்களை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது. ஆத்மாவுக்கு காலத்தோடோ, நிகழ்வுகளோடோ, எண்ணங்களோடோ தொடர்பு கிடையாது. ஆற்றில் நீர்தான் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் அதன் தரைதளம் அசையாமல் அப்படியே இருக்கும். அதேபோல ஆத்மா அசையாமல் இருக்கிறது. நீர் போல காலமும், எண்ணங்களும், நிகழ்வுகளும் ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றன.

மக்கள் மோட்சத்தை நினைத்தாலே பதற்றமடைகிறார்கள். அதனால் மோட்சத்தை அடைவதில் தீவிரமாக முயற்சி செய்வதில்லை. ஆசாரியார் சுட்டிக் காட்டுவது, நீதான் என்றும் முக்தனாக இருப்பவன். உன்னுடைய மனம்தான் காலத்தால் பாதிப்புக்குள்ளாகிறது. ஆதலால் சாதகர்கள் மோட்சத்தை அடையும் முயற்சியில் பதற்றம் அடைய தேவையில்லை. இந்த பதற்றமும் ஒருவகையான சம்சாரமாக இருக்கிறது.

மனமானது எதையோ சார்ந்திருக்கிறது என்பது அதனுடைய இரண்டு அம்சங்களைக் கொண்டு அறிந்து கொள்ளலாம்.  ஒன்று அது உணர்வற்றது. ஆனால் அது உணர்வுமயமாக இயங்குவதற்கு ஆத்மாவின் உதவி தேவைப்படுகிறது. இரண்டாவது அதன் இருப்பிற்கு ஆத்மாவை சார்ந்திருக்கிறது.  நான் என்ற சொல்லில் ஆத்ம தத்துவம் உணரப்படுகிறது. அதேசமயத்தில் மனமும் உணரப்படுகிறது.

ஆத்மாவின் இருப்பினால்தான் மனம் தெரியவருகிறது. ஆத்மா தொடர்ந்து பிரகாசிப்பது போல மனமும் தொடர்ந்து அனுபவிக்கப்படுகிறது. ஆனால் ஆத்மா எந்தவித மாற்றமும் அடையாதது, மனம் மாற்றத்தை உடையது. ஆத்மா சத்யம், மனம் மித்யா. ஆத்மாவிற்கும், மனதிற்கும் இடையே உள்ள இந்த சத்ய-மித்யா-விவேகம் முக்கியாமானது.

நான் என்ற சொல் பயன்படுத்தும்போது ஆத்மாவும் பிரகாசிக்கிறது; மனமும் உணரப்படுகிறது. இவையிரண்டும் அருகருகே இருந்தாலும், ஒன்றாக பிரகாசித்தாலும் இரண்டும் வெவ்வேற் இயல்புகளை உடையது. ஆத்மா உணர்வுமயமானது. மனம் உணர்வற்றது. நிர்விகார ஆத்மா உயர்ந்த-நான் சவிகார அகங்காரம் கீழான-நான். ஆத்மா அனாத்மாவை பிரகாசிக்கிறது.

நான் சம்சாரி என்பது மனதையே குறிக்கிறது, ஆத்மாவையல்ல. எனவே முக்தியை கொடுக்க ஆத்மா சம்சாரத்தை நீக்க தேவையில்லை. நானே ஆத்மா என்று உணர்ந்துவிட்டாலே முக்தனாகிவிடுவான்.

உடல்-மனம் தொகுப்பு எப்போதும் கணிக்க முடியாதது, கட்டுபடுத்த முடியாதது, நீடித்திருக்க முடியாததாகும். அனாத்மாவை முழுவதுமாக கட்டுப்படுத்த முடியாது. ஆதலால் அனாத்மாவை கட்டுக்குள் வைத்துக் கொள்ள முயற்சிப்பது, அதை தன்னுடையதாக வைத்துக் கொள்ள முயற்சிப்பது வாழ்க்கையை துயராமாக்கிக் கொள்வது போலாகும். சில சமயங்களில் அதை தன் கட்டுக்குள் வைத்திருக்கலாம், ஆனால் அதை தொடர்ந்து கட்டுக்குள் வைத்துக் கொள்ள முடியாது. ஏனென்றால் அனாத்மாவை எல்லையற்ற காரணிகள் ஆதிக்கம் செலுத்துகின்றன.. எனவே உடல்-மனத்தொகுப்பை தன் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வரும் முயற்சியை விட்டுவிட்டு அவற்றை விஸ்வரூப ஈஸ்வரனிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு தன்னுடைய குடும்பம், சமுதாயம் இதில் கவனத்தை செலுத்தவேண்டும். இதுவே உள்முக சந்நியாசமாகும்.

நான் எப்போதும் சுதந்திரமானவன், உடல்-மனத்தொகுப்புத்தான் சுதந்திரமற்றது. அதனால் இதை விஸ்வரூப ஈஸ்வரனிடம் விட்டுவிட வேண்டும். நம்முடைய குறிக்கோள் மனதிலுள்ள உணர்ச்சிகளின் ஏற்றத்தாழ்வை நீக்குவதல்ல. அவைகள் என்னைச் சார்ந்ததல்ல அதனால் அதை ஈஸ்வரனிடம் ஒப்படைத்துவிடுகிறேன் என்ற மனநிலையை அடைய வேண்டும். இதுவை உண்மையான சந்நியாசம். இதன் பலன் மனவமைதி.

அகங்காரம் எப்போதுமே மாற்றத்தையுடைய விஷயங்களை அனுபவிக்கின்றது. ஆனால் ஆத்மா எப்போதுமே மாறாத-நான் என்பதை மட்டும்தான் அனுபவிக்கிறது. நாம் எப்போதும் மாற்றத்தையுடைய விஷயங்களை நாடித்தான் செல்கின்றோம், மாற்றத்தை அடையாத ஆத்மாவை கவனிப்பதில்லை.

மேற்கண்ட கருத்தை விளக்குவதற்கு இந்த உதாரணத்தை எடுத்துக் கொள்ளலாம். நாம் வெளிச்சத்தில் கையை அசைக்கும் போது அசைகின்ற கையை மட்டும்தான் கவனித்துக் கொண்டிருப்போம். அதை வியாபித்து அதன் இருப்பபைக் காட்டிக் கொடுக்கின்ற வெளிச்சத்தை முற்றிலுமாக கவனிக்க மாட்டோம். அதேபோல உலக விஷயங்கனை அனுபவிக்கும்போது அவைகளின் மீதுதான் கவனம் செலுத்துவோம். அவைகளை அனுபவிப்பதிலேதான் நம் மனம் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருக்கும். அனுபவிக்கின்ற இந்த மனதிற்கு பின்னாலிருக்கின்ற ஆத்மாவை கவனிப்பதில்லை.

நாம் நான் என்ற சொல்லை பயன்படுத்தும்போது மாறாதிருக்கின்ற ஆத்மாவையும், மாறிக்கொண்டிருக்கின்ற அகங்காரத்தையும் சேர்த்து அனுபவிக்கின்றோம். அகங்காரம் என்பது மாறிக்கொண்டிருக்கும் உடல், மனம், எண்ணங்கள், உணர்ச்சிகள் ஆகியவற்றின் தொகுப்பாக இருக்கின்றது. அதிலிருக்கின்ற சிதாபாசம் ஜாக்ரத் அவஸ்தையின் போது சுறுசுறுப்பாகவும், ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் அமைதியாகவும் இருக்கின்ற ஏற்றத்தாழ்வுகளை உடையது. இதற்கேற்றபடி உடலும், மனமும் மாற்றங்களை அனுபவிக்கின்றது.

ஆத்மா என்பது நாம் குறிக்கின்ற, நான் சொல்லில் இருப்பதால் உடலும், மனமும், உலகமும் அனுபவிக்கப்படுகின்றது. இவைகள் இயங்குவதற்கு ஆத்மா தேவைப்படுவதால் அவைகள் ஆத்மாவை சார்ந்திருக்கிறது. ஆனால் ஆத்மா தன்னுடைய அனுபவத்திற்கு எதையும் செய்யவேண்டியதில்லை. எனவே ஆத்ம அனுபவத்திற்கு ஒன்றும் செய்ய வேண்டியதில்லை. ஏனென்றால் அது எப்போதம் இருந்து கொண்டு இருக்கிறது. வேதாந்த உபதேசம் ஒருவனுடைய கவனத்தை ஆத்மாவை நோக்கி திருப்ப முயற்சி செய்கிறது.

அகங்காரம் விழிப்புநிலை, கனவுநிலை, ஆழ்ந்த உறக்கநிலை என்று மூன்று நிலைகளாக மாறியிருக்கிறது.. ஆனால் இதை மூன்று நிலையிலும் மாறாமல் இருப்பது ஆத்மாமட்டும்தான். அறிவு ஸ்வரூபமான ஆத்மா இருப்பதால்தான் ஒருவனால் மூன்று  நிலைகளிலும் அனுபவிக்கும் விஷயங்களை நினைவுபடுத்தி சொல்ல முடிகிறது. மனமும், உடலும், புலன்களும் முதல் இரண்டு நிலைகளில் இயங்கினாலும் அவைகள் வெவ்வேறானவையாகும்.

பொதுவாக உணர்வுமயத்திற்கு ஐந்து வகை அம்சங்கள் சொல்லப்படுகிறது. அவைகளாவது,

1. உணர்வுமயமானது உடலின் ஒரு பகுதியல்ல, அதன் காரியமுமல்ல. அதற்கு சொந்தமானதுமல்ல.
2. இது சுதந்திரமானது, தனித்துவமானது, உயிருள்ள ஜீவராசிகளில் வியாபித்து இருக்கிறது.
3. உடலால் வரையறுக்கப்படுவதில்லை
4. உடலழிந்தாலும் தொடர்ந்து இருந்து கொண்டிருப்பது.
5. ஆத்மாவை தொடர்பு கொள்ள முடியாது. எந்த செயல் செய்வதற்கும் இருக்காது.

மேற்கூறிய ஐந்து அம்சங்களும் மனதில் எழுகின்ற எண்ணங்களிலும் பொருத்திப் பார்க்கலாம். அவைகளாவது

1. உணர்வுமயமானது எண்ணங்களின் ஒரு பகுதியோ, காரியமோ, சொந்தமோ கிடையாது. 
2. இது சுதந்திரமானது, தனித்துவமானது. மேலும் ஒவ்வொரு எண்ணங்களிலும் ஊடுருவி அவைகளை அனுபவமாக்குகிறது.
3. எண்ணங்களால் வரையறுக்கப்படாதது. எண்ணங்களுக்கு இருப்பிடம் இருக்கிறது ஆனால் இதற்கு கிடையாது.
4. எண்ணங்கள், அனுபவங்கள் முடிந்தாலும் இது தொடர்ந்திருக்கும்.
5. இது தொடர்ந்திருந்தாலும் எந்தவொரு குறிப்பிட்ட அனுபவத்தையும் அனுபவிக்க முடியாது. ஏனென்றால் அனுபவங்களை உருவாக்க எண்ணங்கள் கிடையாது.

எண்ணங்கள் அழிந்தால் அனுபவங்கள் முடிந்துவிடும், ஆனால் ஆத்மா தொடர்ந்து இருக்கும் என்ற கருத்தை தவறாக புரிந்து கொண்டு சிலர் தியானத்தில் அமர்ந்து எண்ணங்களை அழித்துவிட்டால் ஆத்மாவை அடைந்திடலாம் என்று முயற்சி செய்கிறார்கள். இது அவர்கள் ஆத்மாவை சரியாக புரிந்து கொள்ளவில்லை என்பதை காட்டுகிறது.

மூன்று சரீரங்களோடு கூடிய அகங்காரத்தை சிதாபாசத்தோடு ஒப்பிட்டு பார்க்கிறார். பானையைப் போல மூன்று சரீரங்களும் தேய்வடையக் கூடியது. பானையில் உள்ள ஆகாசத்தைப் போல சைதன்யமும் எங்கும் வியாபித்திருக்கிறது, மாறாமல் இருந்து கொண்டிருக்கிறது. இந்த கருத்தை தியானம் செய்யலாம். அகங்காரத்தை பிரகாசிக்கும் ஆத்மாவை தோற்றுவித்தவர் யாரும் கிடையாது. அதற்கு தோற்றம், இருப்பு. தேய்வு, அழிவு என்ற மாற்றங்கள் எதுவும் கிடையாது.
 
அகங்காரம் ஆழ்ந்த உறக்கத்திலும், இறப்பிலும் தற்காலிகமாக இல்லாமலிருக்கும். தூங்கும் போது யாருக்கும் தனித்துவம் கிடையாது, ஆனாலும் மாறாத ஆத்மா தொடர்ந்திருக்கும். நான் இருக்கிறேன் என்று சொல்லும்போது அகங்காரத்தை பயன்படுத்துவதில்லை. இதையே தானே ஒளிரக்கூடிய தன்மையயை உடையது என்று கூறுகிறோம். உதாரணத்தில் கூறப்பட்ட அசைகின்ற கையில் ஒளிர்கின்ற ஒளியை அனுபவிக்க எந்த முயற்சியும் தேவை கிடையாது. ஆனால் அதைப் பற்றி பேசுவதற்கு அகங்காரத்தை பயன்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது. ஆத்மானுபவம் தொடர்ந்திருந்தாலும் அதை செயலுக்கு பயன்படுத்த அகங்காரம் தேவைப்படுகிறது.

சாட்சி அனுபவம் மாறாமல் அகங்கார அனுபவத்துடன் கலந்து இருக்கிறது. எனவே சாதகன் இரண்டுக்குமிடையே உள்ள வேறுபாட்டை பயன்படுத்தி ஆத்மாவை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். 

பொதுவாக மூன்று வகையான அனுபவங்களால் ஆத்மாவை அனாத்மாவிலிருந்து பிரித்தறிந்து கொள்ளலாம். அவைகள் அறிமுகப்படுத்தப்படுகிறது.

1.  நிகழ்கால அனாத்மா அனுபவங்கள், தற்போதைய பண்புகளுடன் கூடிய விழிப்புணர்வு.
2. கடந்தகால அனாத்மா அனுபவங்கள், முந்தைய பண்புகளுடன் கூடிய விழிப்புணர்வு.
3. கடந்தகால, நிகழ்கால அனுபவங்களின் சமன்பாடு. இந்த சமன்பாடு பொதுவாக அன்றாட உரையாடல்களில் வெளிப்படுகிறது.. உதாரணமாக நான் நேற்று வகுப்பில் கலந்து கொண்டேன். நான் இன்றைய வகுப்பில் கலந்து கொள்கிறேன். இப்படி சொல்லும்போது கடந்தகாலமும், நிகழ்காலமும் இணைக்கப்படுகிறது.

குரு சீடனைப் பார்த்து, மேற்கூறிய மூன்று அனுபவங்களை வைத்துக் கொண்டு நான் என்ற சொல்லின் பொருளை அறிந்து கொள் என்று சொல்லும்போது உண்மையான நான் என்று சொல்லின் பொருளை சமன்படுத்துவதற்கு எடுத்துக் கொள்ளக்கூடாது என்று உபதேசிக்கிறார். ஏனென்றால் கடந்தகால அகங்காரம் ஒருவகையான பண்புகளையும் நிகழ்கால அகங்காரம் ஒருவகையான பண்புகளையும் கொண்டதாக இருப்பதால் இரண்டையும் சமன்படுத்த முடியாது.

இந்த சமன்பாடு செய்வதற்கு கடந்தகால, நிகழ்கால பண்புகளை புத்தி பூர்வமாக விட்டுவிட வேண்டும். ஒருவன் அறிவுபூர்வமாக தன்னை கடந்தகால, நிகழ்கால  பண்புகளிலிருந்து, விலக்கிக் கொள்ளும்போது இரண்டிற்கும் பொதுவான சுயஉணர்வு மட்டும் மிஞ்சி நிற்கும். இந்த நீக்குதலை பாகத்தியாக லட்சணை என்ற நியாயத்தை பயன்படுத்தி செய்ய வேண்டும். இப்படி செய்யும்போது பண்புகள் நீக்கப்பட்ட நிர்குணமான சுய உணர்வே சாட்சி சைதன்யம் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும். பிறகு சாதகன் நான் சாட்சியாக இருக்கிறேன் (அஹம் சாக்ஷி அஸ்மி) என்று கூறிக்கொள்ளலாம்.
 
அதேபோல அஹம் பிரஹ்மாஸ்மி என்ற வாக்கியம் சொல்லும்போது நான் என்று குறிப்பிடுவது தொடர்ந்து இருந்து கொண்டிருக்கும் ஆத்மாவைத்தான். மேலும் கடந்தகால வருங்கால பண்புகள் புறக்கணிக்கப்படுகிறது. சிறுவன், இளைஞன், வயோதிகன் போன்றவை மாறிவரும் பண்புகளாக இருக்கும்போது மாறாமல் இருந்து கொண்டிருக்கும் ஆத்மவுணர்வே சாட்சியாகும். இதுதான் வேதாந்த உபதேசத்தில் இருக்கின்ற மிகப்பெரிய சிக்கலாகும். சாதகன் இதை புரிந்து கொண்டுவிட்டால் சம்சாரத்திலிருந்து விடுபட்டுவிடுவான்.
 
நான் துயரத்துடன் இருக்கிறேன் என்று வாக்கியத்தின் பொருள் ஆத்மா மனதை அறிகிறது அந்த மனம் துயரத்துடன் இருக்கிறது என்பதுதான். உலக யுக்தி நான் துயரத்தை அனுபவிக்கிறேன் என்பது. வேதாந்த யுக்தி நான் துயரத்தை அனுபவிக்கிறேன் ஆனால் நான் துயரமாக இல்லை என்பதுதான். நான் மனம் அல்ல. மனதை கணிக்க முடியாது, கட்டுப்படுத்த முடியாது. ஆனால் ஆத்மாவோ என்றும் இருந்து கொண்டிருப்பது, மனதைப் பற்றிய அக்கறையில்லை என்ற இந்த கருத்து உறுதியான நம்பிக்கையாக மாற வேண்டும்.

இந்த உணர்தல், அனுபவித்தல் ஆத்மாவால் வேண்டுமென்று செய்யப்படும் செயல் அல்ல என்பதை தெளிவாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும். ஆத்மாவின் இருப்பினால் மனமானது உணரப்படுகிறது. அனுபவிக்கப்படுகிறது, பார்க்கப்படுகிறது. மனம் ஆத்மாவின் இருப்பினால் அனுபவத்தை அடைவதால் ஆத்மாவுக்கு அனுபவிப்பவன் என்ற பொய்யான பெயர் கிடைக்கிறது. ஆத்மா மனதை உணர்கிறது, இன்பம், துன்பம், வெறுப்பு, வருத்தம் போன்றவைகளையும் உணர்கிறது. இவையிரண்டிற்கும் இடையே உள்ள உறவையும் அறிகிறது. எப்படி சூரியனின் வெளிச்சம் நீரில் விழுந்தாலும் ஈரமாவதில்லையோ, நெருப்பின் மீது விழுந்தாலும் பாதிக்கப்படுவதில்லையோ அதேபோல ஆத்மா இவைகளோடு எந்த உறவும் இல்லாமல் உணர்கின்றது.
 
அனாத்மாவான மனம் அனாத்மாவான உலகத்திற்கு வெளிப்படுகிறது. இவை இரண்டுக்குமிடையேயான தொடர்பு தவிர்க்க முடியாதது. ஆதலால் உணர்ச்சிகளும் தவிர்க்க முடியாதது. மாறிக் கொண்டிருக்கும் உலகம் மாறுகின்ற உணர்ச்சிகளை உருவாக்குகிறது. இதனால் மனம் மாறிக்கொண்டேயிருக்கிறது. கர்ம வாசனைகளும் மனதை மாற்றிக்கொண்டிக்கிறது. மாறிக்கொண்டிருக்கும் மனநிலைகளான நம்பிக்கை, அவநம்பிக்கை, உற்சாகம், மனச்சோர்வு போன்றவைகள் கர்ம வாசனைகளினால் வரும் விளைவுகளாகும். இவ்வாறு மனம் வெவ்வேறு அனாத்மாக்களின் தாக்கங்களுக்குட்பட்டதாக இருக்கிறது. ஆனால் நாம் இவைகளை வேடிக்கைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் ஆத்மா என்றும் மனம் இல்லையென்ற உண்மையை நினைவுபடுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

எல்லா அனுபவங்களும் பரஸ்பரம் ஒன்றுக்கொன்று வேறாக இருப்பதால் நம்மால் ஒரு நேரத்தில் ஒரு அனுபவத்தை மட்டும்தான அனுபவிக்க முடியும். ஆதலால் மன அனுபவங்கள் தொடர்ச்சியான ஒட்டத்தின் வடிவமாக இருக்கின்றது. தூணைப் பார்க்கும் போது தூண் அனுபவம் மட்டும்தான் ஏற்படும், மனித அனுபவம் ஏற்படாது. ஒவ்வொரு அனுபவமும் மற்ற அனுபவங்களுக்கு வேறாக இருக்கும். எனவே ஒருவனுக்கு பலவித அனுபவங்கள் இருந்தாலும் ஒவ்வொன்றாகத்தான் அனுபவிக்க முடியும். ஏனென்றால் அனுபவங்கள் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக வரக்கூடியது. மனமும் அவைகளுக்கேற்றபடி மாற்றத்தை அடைகின்றது. ஆதலால் மனம் மாற்றத்துடன் கூடியதாக இருக்கிறது. ஆத்மா இந்த அகங்காரத்தை தான் எந்தவிதமான மாற்றமும் அடையாமல் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது. ஆத்மா மாறுகின்ற தன்மை உடையதாக இருந்தால் கடந்தகால ஆத்மா, நிகழ்கால ஆத்மா என்ற சமன்பாட்டை ஏற்படுத்தமுடியாது.
 
நான் வேண்டுமென்றே கவனிக்கும் செயலைச் செய்கிறேன் என்று செய்தியை பார்ப்பவன் என்ற சொல் தெரிவிக்கவில்லை. ஆத்மாவின் இருப்பினால்தான் மனமானது பார்க்கப்படுகிறது. உயிரோட்டமான மனதின் பார்வையிலிருந்து ஆத்மாவானது பார்ப்பவனாக அடையாளம் காட்டப்படுகிறது. உண்மையில் ஆத்மா பார்ப்பவனல்ல, வெறும் சாட்சியாக இருக்கிறது.
 
ஆத்மாவாகிய நான் உணர்ச்சிகளிலிருந்து விடுதலை பெற தேவையில்லை, ஏனென்றால் அவைகள் என்னிடத்தில் இல்லை. சாதகன் இந்த வேதாந்த தத்துவத்தை நன்கு புரிந்து கொண்டிருந்தால் நான் உணர்ச்சிகளிலிருந்து விடுதலை பெறவில்லை என்று சொல்லமாட்டான்.

சில சாதகர்கள் வேதாந்தத்தை படித்து முடித்துவிட்டேன். இனிமேல் மனதிலுள்ள உணர்ச்சிகளை, பிரச்சனைகளை வேதாந்த அறிவைக் கொண்டு அவைகளை நீக்கிக் கொள்வேன். ஆத்மாவை நான் அறிந்து கொண்டேன். இப்போது அனாத்மாவை நீக்கிக் கொள்வதற்கு தேவையான சாதனத்தை கடைப்பிடித்து அனாத்ம பிரச்சனைகளை நீக்கிக்கொள்வேன் என்ற நினைப்பது ஆத்ம-அனாத்ம-விவேகத்தின் அடிப்படையான தவறாகும். இந்த உலகத்தில் என்ன நடந்தாலும் - பிறப்பு, இறப்பு, வியாதி, வயோதிகம் இவைகள் இந்த உடலுக்கு வந்தாலும் நான் அவைகளால் ஒட்டாதவன், சச்சிதானந்த ஸ்வரூபத்தை உடையவன் என்று உறுதியான நம்பிக்கையை உடையவன்தான் வேதாந்தி. உடலைப் பற்றிக் கவலைப்படுபவன், தன் புகைப்படத்திற்கு வரும் சேதத்தைப் பற்றி கவலைப்படுவதைப் போலாகும். தன் உடலும் மித்யா, புகைப்படத்திலுள்ள தன் உருவமும் மித்யா என்று உணர்ந்து கொள்ள வேண்டும். மோட்சம் என்பது, பிறப்பு, இறப்பைப் பற்றி கவலைப்படாத நிலையேயாகும். உலகில் நடந்து கொண்டிருக்கும் தொடர்ச்சியான மாற்றங்களைப் பற்றி கவலைப்படாத நிலையே மோட்சமாகும்.
 
வேதாந்தியானவன் நீண்ட ஆயளை பிரார்த்திக்கக்கூடாது, சீக்கிரம் இறந்துவிட வேண்டும் என்றும் பிரார்த்திக்கக்கூடாது. ஏனென்றால் முழுவாழ்க்கையே ஆத்மாவில் நாடகமாக இருக்கிறது. ஆனால் அவைகளால் ஆத்மா பாதிக்கப்படுவது கிடையாது. நீண்ட குச்சியானது நீருள்ள பாத்திரத்தில் மூழ்கும்போது நீர் மேல் மட்டத்திற்கு கீழே வளைந்து காணப்படும். இந்த வளைவு வெறும் தோற்றம்தான். குச்சிக்கு எந்த சேதமும் கிடையாது. ஆத்மா குச்சியுடனும், மாயா நீருக்கும் ஒப்பிட்டு பார்க்கும்போது மாறாத ஆத்மா மாயாவின் சக்தியால் மாறுகின்ற அனாத்மாவாக பார்க்கப்படுகிறது. ஆத்மாவே வளையாத குச்சி போல் சாட்சியாகவும், வளைந்த குச்சி போன்ற அனாத்மாவாகவும் இருக்கிறது. எனவே ஆத்மாவை அடைவதற்கு எந்த சாதனமும் தேவையில்லை. நானே நித்ய-மாறாத-முக்த ஸ்பவரூபத்தை உடையவன் என்ற உறுதியான அறிவும், நம்பிக்கையும் அடைந்தாலே போதுமானது. 

ஆசாரியார் சீடன் சுலபமாக புரிந்து கொள்வதற்காக ஆத்மா, அனாத்மா என்ற இருமையை தற்காலிகமாக அறிமுகப்படுத்தினார். ஆத்மா பார்ப்பவன், அனாத்மா பார்க்ப்படுவது என்றும், ஆத்மா குணங்களற்றது, அனாத்மா குணங்களையுடையது என்றும், ஆத்மா உணர்வமயமானது, அனாத்மா உணர்வற்றது என்றும் இவை இரண்டிற்கும் இடையே உள்ள வேற்றுமைகளைக் கூறி இரண்டிற்குமிடையே ஒரு சுவரை எழுப்பி விட்டார். நான் ஆத்மாதான் என்றாலும் அனாத்மாவாக காட்சியளிக்கிறேன் என்ற யோசனையை சொல்வதற்காக இருமையை அறிமுகப்படுத்தினார். எப்படி நீருக்குள் பாதி மூழ்கியிருக்கும் குச்சியானது வளைந்து காணப்படுகிறது. நீரிலிருந்து எடுத்தவுடன் அந்த வளைவு மறைந்து நேராக காட்சியளிக்கிறதோ அதுபோல நான் ஆத்மாதான் ஆனால் மாயை வழியே பார்க்கும்போது நானே அனாத்மாவாக காட்சி அளிக்கிறேன். மாறாத சாட்சியாகிய ஆத்மா நான்தான் அதேசமயம் மனமாகிய பார்ப்பவனாகவும் தோன்றுகிறேன் என்ற அறிவை அடைந்திட வேண்டும்.
 
உயிரோடிருக்கும் போதே முக்தியை அடைந்திடலாம். இறந்தபிறகு அடைகின்ற விதேஹ முக்திதான் அடையப்படவேண்டிய முக்திநிலை என்று தவறாக நினைத்து விடக்கூடாது. வாழும்போதே ஆத்ம ஞானத்தை அடைந்துவிட்டாலே முக்தனாக இருக்கலாம்.
 
எனவே மனம்தான் மாறுகின்ற பார்ப்பவன் என்று சொல்வதற்கு பதிலாக நானே மாறிக் கொண்டிருக்கின்ற மனமாக காட்சியளிக்கிறேன். மாற்றத்தையுடைய மனம் என்மீது ஏற்றிவைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று சொல்லலாம்.  இது மாயையின் செயலால் நடைபெறுகிறது அதனால் நான் எந்தவிதமான மாற்றத்தையும் அடைய மாட்டேன். மனதில் ஏற்படும் மாற்றங்கள் நீக்கப்படும்போது அவைகள் அனுபவிக்கவில்லையென்று பொருளல்ல. மாறிக் கொண்டிருக்கும் அனுபவங்கள் அனைத்தும் மித்யாவாகும். மாற்றங்கள் நீக்கப்படும்போது, பொய்யென்று விலக்கும் போது அவைகளை அனுபவிக்கின்ற சம்சாரியும் மித்யாவாகும். நான் மட்டும் சத்யமாக இருந்து கொண்டு எதனால் பாதிக்கப்படுவதில்லை.

என் மனதில் எண்ணங்களின் ஓட்டமிருந்து கொண்டிருந்தாலும், நான் எதனோடும் ஒட்டாமல், பாதிக்காமல், மாறாமல் இருந்து கொண்டிருக்கும் ஆத்மாவாக இருக்கிறேன் என்று உறுதியாக நினைக்கும் போதே முக்திநிலை அடைந்து விட்டோம். இந்த முக்திநிலையை இவ்வளவு நாள் கழித்துத்தான் நான் அடைவேன் என்று காலத்தைக் குறிக்கக்கூடாது..
 
மோட்சம் என்பது மனதிலிருந்து விடுதலை அடைவதாகும். இதை புரிந்து கொண்டால் முக்திநிலை நம்முடைய இயல்பாகிவிடும். இதன்பிறகு மோட்சத்தை அடைவதற்கு  சாதன-சதுஷ்டய-சம்பத்தி ஒரு நிபந்தனையாக இருக்காது. மோட்சம் எனது இயல்பாகி விடும்போது நிபந்தனைகளுக்கு அவசியமில்லை. எனவே சாதன-சதுஷ்டய-சம்பத்தி மோட்சத்தை அடைவதற்கான சாதனம் அல்ல புரிந்து கொள்ளலாம். நான் என்றும் முக்தனாகவே இருக்கிறேன் என்ற மனநிலையின் அடிப்படையில் என்னை மதிப்பிடக்கூடாது. நான் சாட்சி சைதன்யமாக இருப்பதால் முழு அனாத்மாவுடனும், மூன்று சரீரங்களுடனும், மனநிலைகளுடனும் எந்தவித தொடர்பும் இல்லாதவனாக இருக்கிறேன் என்று உண்ர வேண்டும்.

--oo00oo--

Uddhava Gita - Chapter-04

 

அத்தியாயம்-04

இவ்வுலக, மேலுலக இன்ப அனுபவ பயனின்மையை நிரூபித்தல்

ஸ்வாமி குருபரானந்தாவின் உபதேச விளக்கம்

திருத்தம் செய்யப்பட்டது-19-02-2022

ஶ்ரீபகவான் உவாச

மயோதி3தேஷ்வவஹித: ஸ்வர்மேஷூ மதா4ஸ்ரிய |

வர்ணாசிரம குலாசாரமகாமாத்மா ஸமாசரேத் || 1 ||

 

ஶ்ரீபகவான் கூறினார்

என்னால் உபதேசிக்கப்பட்டக் கருத்துக்களில் கவனத்தை செலுத்து. வேதம், ஸ்ம்ருதி, ஆகம, புராணங்களில் என்னால் கூறப்பட்ட தர்மங்களை, உபதேசங்களை கவனத்துடனும் அனுசரிக்க வேண்டும். உன்னுடைய கடமைகளை என்னையே சரணடைந்தவனாக அனுசரிக்க வேண்டும். இறைவனிடத்தில் சரணாகதி என்பது அவரிடத்தில் வைக்க வேண்டிய முழுநம்பிக்கையை குறிக்கின்றது

ஸமாசரேத் – நன்கு செய்வாயாக

அகாமாத்மா – நிஷ்காமபாவம்

வர்ணாசிரம குல ஒழுக்கங்களை நிஷ்காம பாவத்துடனும், பலனில் பற்றுதலின்றி கவனத்துடனும் செய்ய வேண்டும்.

 

அன்வீக்ஷேத விஶுத்3தா4த்மா தே3ஹினாம் விஷயாத்ம்னாம் |

கு3ணேஷு தத்த்வத்யானேன ஸர்வாரம்ப4விபர்ய்யம் || 2 ||

 

அன்விக்ஷேத – கவனமாக சிந்தித்துப் பார்

விஶுத்3தா4த்மா – மனத்தூய்மை அடைந்தவனாக

உலக சுகங்களில் ஈடுபாடுள்ள மனிதர்களின் செயல்களே இறுதி லட்சியம் என்று எண்ணிக் கொண்டிருப்பவர்கள் வெளிப்பார்வைக்கு சுகத்தை அடைந்திருந்தாலும், மனதளவில் விபரீதமான பலன்களையே அடைந்திருப்பார்கள் என்று கூர்ந்து கவனித்து புரிந்து கொண்டு  அனாத்மா விஷய, சுகங்களில் வைராக்கியத்தை அடைய வேண்டும்.

 

ஸுப்தஸ்ய விஷயாலோகோ த்4யாயதோ வா மனோரத2: |

நானாத்மகத்வாத்3 விப2லஸ்ததா2 பே4தா3த்மதீ4ர்கு3ணை || 3 ||

 

மனோரத2 – பகற்கனவு

உலக விஷயங்களில் கிடைக்கும் இன்ப, துன்பங்களை தூங்கும்போது காணும் கனவில் அடையும் இன்ப, துன்பங்ளுக்கு பகவான் ஒப்பிடுகிறார். விழித்துக் கொண்டிருக்கும் போது காண்கின்ற கற்பனைகளில் கிடைக்கின்ற சுகங்களை வெறும் எண்ணங்கள்தான் கொடுக்கின்றது. எனவே எண்ணங்கள்தான் சுக-துக்கத்தைக் கொடுக்கின்றது, பொருட்கள் அல்ல என்பதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

ஸுப்தஸ்ய விஷயாலோகஹ - தூங்கிக் கொண்டிருக்கும்போது கனவில் காணும் பொருட்களும்

த்4யாயதோ வா மனோரதஹ    - விழித்துக் கொண்டிருப்பவனின் கற்பனை உலகத்தில்

நானாத்மகத்வாத்3  - மனதில் பலவிதமான காண்கின்ற பொருட்களும்;

விபலஹ                       - பொய்யானவை

ததா3                                - அவ்விதம்

கு3ணைஹி‘                - இந்திரியங்களால்

பேதாத்மதீஹி            - பார்த்து அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கும் உலகமும் நிலையானதல்ல,  உண்மையானதல்ல

 

நிவிருத்தம் கர்ம ஸேவேத ப்ரவ்ருத்தம் மத்பரஸ் த்யஜேத் |

ஜிக்ஞாஸாயாம் ஸம்ப்ரவ்ருத்தோ நாத்ரியேத் கர்மசோத3னாம் || 4 ||

 

ஒருவனுக்கு மேலான அறிவை அடைய வேண்டும் என்ற ஆர்வம் வந்துவிட்டால் அதற்கேற்ற மனநிலையை அடைய வேண்டும். உலகத்தில் போகம் தரும் விஷயங்களிலோ, பொருட்களிலோ வைராக்கியம் வந்திருக்க வேண்டும். 

ஜிக்ஞாஸாயாம் ஸம்ப்ரவ்ருத்தஹ     பரம்பொருளை புரிந்து கொள்ளும் ஆர்வம் உடையவன்  அதையடைய தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டவன்

ப்ரவ்ருத்தம் கர்ம -  நம்மை கர்த்தாவாக வைத்திருக்கும் உலக சம்பந்தபட்ட செயல்களையெல்லாம்

த்யஜேத் - விட்டுவிடு, துறந்துவிட்டு

நிவிருத்தம் கர்ம ஸேவேத - ஆன்மீக மேன்மைக்கான செயல்களையே செய்ய வேண்டும். உபாஸனை, ஜபம், தியானம் போன்ற செயல்களை செய்வாயாக.

சமுதாயத்திலிருந்து விலகியிருக்கும்போது சிறிது பயம் ஏற்படலாம். இந்த நேரத்தில் பகவானை முழுமையாக நம்பி அவரிடத்தில் நிலைபெற்றிட வேண்டும்.

மத்பரஹ  -  அவர் என்னைப் பாதுகாப்பார் என்று நம்பிக்கையுடன் அவரை சரணடைந்திட வேண்டும்.
ந ஆத்3ரியேத் கர்மசோத3னாம் -  வேதத்தில், கர்ம காண்டத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ள கர்மங்களுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்காதே

 

யமானபீக்ஷணம் ஸேவேத நியமான்மாத்பர: க்வசித் |

மத3பி4க்ஞம் கு3ரும் ஶாந்தமுபாஸீத மதா3த்மகம் || 5 ||

யமஹ                     -  விலக்குதல்

நியமஹ                -  பின்பற்றுதல்

நியமம்                    - தூய்மை, சந்தோஷம், தவம், ஸ்வாத்யாயம், ஈஸ்வர ப்ரணிதானம்

க்ரியாயோகம்    -  தவம், ஸ்வாத்யாயம், ஈஸ்வரப்ரணிதானம்

யமம்                        – அஹிம்ஸா, சத்யம், அஸ்தேயம், பிரம்மச்சர்யம், அபரி3ரஹம்

யமத்தை கண்டிப்பாக பின்பற்ற வேண்டும், நியமங்களை முடிந்தவரையில் கடைப்பிடிக்கா வேண்டும்.

ஶாந்தம்                          - மனவமைதி அடைந்தவரும்,

மத்3 அபி4க்3ஞம்      - என்னைப்பற்றிய அறிவை அடைந்தவரும்

மத்3 ஆத்மகம்           - என்னைப்பற்றிய அறிவில் நிலைத்தவரான குருவை நாடி

உபாஸீத்                        - சேவை செய்து அறிவை பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.

 

அமான்யமத்ஸரோ த்3வேஷ நிர்மோ த்3ருட4ஸௌஹ்ருத3:  |

அஸத்வரோsர்த2ஜிக்3ஞாஸுரநஸூயுரமோக4வாக் || 6 ||

 

வேதாந்த மாணவர்களிடத்து இருக்க வேண்டிய ஒன்பது பண்புகளைக் பகவான் கூறுகிறார்.

1.        அமானி    -    கர்வமற்றவன், பணிவுடன் இருப்பவன் (உடல், மனம், வாக்கு)

2.        அமத்ஸரஹ -  பொறாமையற்றவன். பொறாமையானது மற்றவர்களின் நிலையோடு  ஒப்பிட்ட பார்ப்பதால் வருகின்றது . தாழ்வு மனப்பான்மையினாலும் பொறாமை வருகின்றது

3.        த3தஹ  -   திறமையுடன் செயல்படுபவன் – தமோகுணத்திலிருந்து விடுபட்டவனாக இருப்பவன். எதையும் சரியாக புரிந்து கொண்டு செயல்படும் திறமையுடையவன்

4.        நிர்மமஹ  -   மமகாரம் இல்லாதிருப்பவன்

5.        த்3ருட4ஸௌஹ்ருத3: - எல்லோரிடமும் உறுதியான, மென்மையான உறவு வைத்திருப்பவன் (ஸௌஹிருத)

6.        அஸத்வரஹ   -   நிதானமாக செயல்படுபவன்; அவசர அவசரமாக எதையும் செய்யாதவன்

7.        அர்த2ஜிக்3ஞாஸு - வேதாந்தத்தையும், பிரம்மத்தையும் அறிந்து கொள்ள விரும்புவன்

8.        அனஸூயு:   -     எதிலும் குறைகாணாதவன்; சாஸ்திரத்தில் குறை காணாதவன்

9.        அமோக4வாக்  -   பயனற்ற சொற்களை பேசாதவன், வீண்பேச்சு பேசாதவன்

 

ஜாயாபத்ய க்3ருஹக்ஷேத்ர ஸ்வஜன த்3ரவிணாதி3ஷு |

உதா3ஸீன: ஸம்ம் பஶ்யன் ஸர்வேஷ்வர்த2மிவாத்மன: || 7 ||

 

மனைவி, மகன், மகள், வீடு, நிலம், சொத்து, உறவினர்கள், நண்பர்கள் போன்றவற்றில் அதிக பற்றுடன் இருக்கக்கூடாது. இவைகள் இல்லாமலும் வாழமுடிய வேண்டும். எல்லோரையும் சமநோக்குடன் பார்க்க வேண்டும். தன் நலனைப் போலவே எல்லோருடைய நலனிலும் சமநோக்குடன் இருக்க வேண்டும்.

 

விலக்ஷண ஸ்தூலஸூக்ஷ்மாத்3 தே3ஹாதா3த்மேக்ஷிதா ஸ்வத்3ருக் |

யதா2க்3நிர்தா3ருணோ தா3ஹ்யாத்3 தா3ஹகோsன்ய: ப்ரகாஶக: || 8 ||

 

இதில் ஆத்ம-அனாத்ம விவேகத்தை கூறுகின்றார். நான் என்ற சொல்லினுடைய உண்மையான அர்த்தம் என்னவென்றும், அது எதைக் குறிக்கின்றது என்றும் விசாரம் செய்ய வேண்டும். பொதுவாக நாம் இந்த சொல்லுக்கு உண்மைப்பொருளையும், உண்மையற்ற பொருளையும் சேர்த்துப் புரிந்து கொண்டிருக்கின்றோம். இதை நாம் பிரித்து உண்மையற்ற பொருளை நீக்க வேண்டும். அவைகள் ஸ்தூல, சூட்சும, காரண சரீரங்களே. இது எப்பொழுதும் நம் அனுபவத்திற்கு கொண்டு வரவேண்டும். ஆனால் நம் அனுபவமும், அபிமானமும் உண்மையற்ற விஷயத்தில்தான் இருக்கின்றது. இந்த உடலுக்கு வருகின்ற அனுபவங்கள் நம்மை பாதிப்பால்தான் இதில் நாம் அபிமானித்துக் கொண்டிருக்கின்றோம் என்பதை அறியலாம்.

 

பகவான் த்3ருக்-த்3ருஷ்யம் (அறிபவன்-அறியப்படும் பொருள்) என்ற முறையை பயன்படுத்தி ஆத்ம-அனாத்மாவை விளக்குகின்றார். அறிபவனும், அறியப்படும் பொருளும் வேறாகத்தான் இருக்க வேண்டும். இதை நம் உடலிலிருந்து ஆரம்பித்து விசாரம் செய்ய வேண்டும். ஸ்தூல, சூட்சும சரீரங்களிலிருந்து ஆத்மா வேறாக இருக்கின்றது. நாம் இந்த ஸ்தூல உடலையும் அனுபவிக்கின்றோம். கனவுலகில் நம்மை நாமே அனுபவிக்கின்றோம்.  இவையிரண்டையும் நினைத்துப் பார்த்து புரிந்து கொள்ளலாம்.

விலக்ஷணஹ  - வேறுபடுகின்றது.

ஈக்ஷிதா                - பார்ப்பவனாக இருக்கும் போது, வெறும் பார்வையாளனாக இருக்கும்போது

ஸ்வத்3ருக்         - தன்னுடைய இருப்புக்கு தானே சாட்சி. உதாரணமாக சூரியனை பார்ப்பதற்கு வேறு வெளிச்சம் தேவையில்லை, அது தானாகவே தெரிந்து கொண்டிருப்பது போல ஆத்மாவை புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

 

இதை சரியாக புரிந்துகொண்டால் உடலுக்கும், மனதுக்கும் வருகின்ற கஷ்ட, நஷ்டங்கள், சுக-துக்கங்கள் நம்மை பாதிக்காது.

 

நெருப்புக்கு இரண்டு தன்மைகள் உண்டு. ஒன்று வெளிச்சம் மற்றொன்று உஷ்ணமாகும். மரக்கட்டையை எரிக்கும் நெருப்பு அதற்கும் வேறானது. வெளிச்சத்தினால் காட்டிக் கொடுக்கப்படும் பொருட்களிலிருந்து வேறானதாக இருக்கின்றது. எரிந்து கொண்டிருக்கும் அக்னியிலிருந்து வேறானது. அதேபோல இந்த சரீரத்தை விளக்கும் ஆத்மாவானது அதற்கும் வேறானது என்பதை அக்னி உதாரணத்தோடு ஒப்பிட்டு புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

 

நிரோதோ4த்பத்த்யணு ப்3ருஹன் நானாத்வம் தத்க்ருதான் கு3ணான் |

அந்த:பிரவிஷ்ட ஆத4த்த ஏவம் தே3ஹகு3ணான் பர: || 9 ||

 

உபாதி – எது தன்னுடைய குணத்தை வேறொன்றிற்கு பொய்யாக கொடுக்கிறதோ அதற்கு உபாதி என்று பெயர்.

இதன் அடிப்படையில் பார்த்தால் நம் உடலும், மனமும் அதனுடைய தர்மத்தை பொய்யாக ஆத்மாவில் ஏற்றி வைத்திருப்பதால் இவைகள் ஆத்மாவின் உபாதிகள் என்று அறிந்து கொள்ளலாம்;.

நிரோத4ம்    – அணைந்து விடுதல்

உத்பத்தி     – தோன்றுகின்றது, உற்பத்தியாகின்றது.

அணு          - சிறியதாக ,இருக்கின்றது

ப்4ருஹ       - மிகப்பெரியதாக இருக்கின்றது

நானாத்வம்   - விதவிதமான நெருப்புக்கள்

தத்க்ருதான் கு4ணான் – இந்த குணங்களெல்லாம் நெருப்பு எதை எரிக்கின்றதோ அதன் அடிப்படையில் கூறப்படுகின்றது.

அந்த:பிரவிஷ்ட -  எதை எரிக்கின்றதோ அதன் வடிவத்தை 

ஆத4த்த       -  எடுத்து கொள்கிறது, ஏற்றுக் கொள்கிறது.

தே2ஹ கு3ணான் பரஹ ஆத4த்த – அனைத்து தேகத்தின் குணங்கள் மேலான ஆத்மாவில் பொய்யாக ஏற்றி வைக்கப்பட்டிருக்கின்றது. எந்தெந்த சரீரத்திற்கு ஆதாரமாக இருக்கின்றதோ அந்தந்த சரீரத்தின் குணங்களை பொய்யாக ஏற்றுக் கொண்டிருக்கின்றது.

 

யோsஸௌ கு3ணைர்விரசிதோ+ தே3ஹோsயம் புருஷஸ்ய ஹி |

ஸம்ஸாரஸ் தன்னிப3ந்தோ4யம் பும்ஸோ வித்3யாச்சி2தா3த்மன: || 10 ||

 

பும்ஸஹ தே3ஹ – இந்த ஜீவனுடைய உடலானது
புருஷஸ்ய குணைஹி விரசிதஹ – பகவானுடைய மாயையினுடைய முக்குணங்களின்  துணைக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்டது.
ச ஸம்ஸாரஹ தன்னிபந்தஹ -    சம்சாரம் என்பது மூன்று உடலை நான் என்று அத்யாஸம் செய்யும்போது தோன்றுவது
யஹ அஸௌ -    யாரொருவன் இதை புரிந்து கொள்கிறானோ அவனது
ஆத்மனஹ சி2த் வித்3யா   -  ஆத்மஞானமானது இந்த சம்சாரத்தை நீக்க உதவுகின்றது.

 

தஸ்மாஜ்ஜிக்3ஞாஸயாத்மானமாத்மஸ்த2ம் கேவலம் பரம் |

ஸங்க3ம்ய நிரஸேதே3தத்3வஸ்துபு3த்3தி4ம் யதா2க்ரமம் || 11 ||

 

தஸ்மாத் – ஆகவே ஆத்மஞானம் சம்சாரத்தை நீக்குகின்றது

ஜிக்ஞாஸயா – விசாரம்; விசாரத்தின் மூலமாக (சரியான பிரமாணத்தை பயன்படுத்த வேண்டும்)

ஆத்மஸ்தம் - இந்த உடலுக்குள் இருக்கின்ற

கேவலம்     - இரண்டற்றதான
ஆத்மானம்    - ஆத்மஸ்வரூபத்தை

ஸங்க3ம ய  - புரிந்துகொண்டு, உணர்ந்துகொண்டு

பரம்           - அழியாத, மேலான

ஏதத்3  வஸ்து பு3த்3தி4ம் – இந்த உடலே நானென்று நினைக்கின்ற எண்ணத்தை

நிரஸேத்3     -  நீக்கிவிட வேண்டும்.

யதா2க்ரமம்   -  இந்த நிலையை படிபடியாக அடைய வேண்டும்

 

இதை பஞ்சகோச முறையில் செய்யும்போது முதலில் அன்னமயத்திலிருந்து ஆரம்பித்து ஆனந்தமய கோசத்திற்கு படிப்படியாக செல்ல வேண்டும்.

 

 

ஆசார்யோsரணிராத்3ய: ஸ்யாத3ந்தேவாஸ்யுத்தராரணி: |

தத்ஸந்தா4னம் ப்ரவசனம் வித்3யாஸந்தி4: ஸுகா2வஹ: || 12 ||

 

ஆசார்யஹ – குருவானவர்

அரணி ஆத்3யஹ ஸ்யாத் -  அக்னி உண்டாக்க பயன்படும் நிலையாக இருக்கும் அடிமரக்கட்டையாக இருக்கிறார்.

அந்தேவாஸ்யஹ  - குருவிற்கு அருகே வாழ்பவர், குருவை அடைந்து ஆத்மஞானத்தை அடைய விரும்பும் சிஷ்யன்

உத்தர அரணி - மேலேயுள்ள அரணி கட்டையாக ,இருக்கிறான்

தத்ஸந்தானம் -  அரணிக்கட்டையை உரசுவதைப் போல இருப்பது

ப்ரவசனம்   -  குரு உபதேசம் செய்தல்

வித்3யாஸந்தி4ஹி - ஞானம் பலனாக கிடைக்கின்றது, அக்னி உண்டாவதைப் போல

ஸுகா2வஹ  - இந்த ஞானத்தின் பலன் நிலையான மனநிறைவை, மோட்சத்தைக் அடைவதாகும்

 

வைஶாரதீ3 ஸாதிவிஶுத்3த4பு4த்3தி4ர்து4னோதி மாயாம் கு3ணஸம்ப்ரஸூதாம் |

கு3ணாம்ஶ்ச ஸந்த3ஹ்ய யதா3த்மமேதத் ஸ்வயம் ச ஶாம்யத்யஸமித்3 யதா2க்3னி: || 13 ||

 

இதில் ஆத்மஞானத்தின் பலன் கூறப்படுகின்றது

வைஶாரதீ –    திறமைமிக்க குரு-சிஷ்யன் இவர்களுடைய சேர்க்கையால் அடையப்படுகின்ற

அதி விஶுத்3த4 பு3த்3தி4ஹி -   மிகமிக தூய்மையான இந்த ஆத்மஞானம்

மாயாம் கு3ணஸம்ப்ரஸூதாம் து4னோதி – நம்மிடத்தில் இருக்கும் முக்குணங்களினால் தோன்றும் மோகத்தையும், தவறான அறிவையும் அழித்துவிட்டு.

அஸமித்3 யதா2க்3னி: -  எப்படி அக்னி

யதா3த்மம் –  அனைத்தையும் எரித்துவிட்டு

ஸ்வயம் ச ஶாம்யத் - எரிப்பதற்கு விறகில்லாமல் தானும் அடங்கிவிடுகின்றதோ

ஏதத் – அதுபோல ஆத்மஞானமும்

கு3ணாம்ஶ்ச ஸந்த3ஹ்ய – முக்குணங்களையும் எரித்துவிட்டு அதன் பலனை கொடுத்துவிட்டு சென்று விடுகிறது.

 

அதை2ஷாம் கர்மகர்த்ரூணாம் போ3க்த்ரூணாம் ஸுக2து3:க2யோ: |

நானாத்வமத2 நித்யத்வம் லோககாலாக3மாத்மனாம் || 14 ||

 

அத2 ஏஷாம் – இப்போது பூர்வமீமாம்ஸ மதத்தின் கருத்துக்களைப் பார்ப்போமாக

கர்மகர்த்ரூணாம் – கர்மத்தை செய்பவர்கள் எல்லோரும்

போ3க்த்ரூணாம் ஸுக2து3:க2யோ: - இன்ப-துன்பங்களை அனுபவிக்கின்ற ஜீவர்களும்

நானாத்வமத2 - பலவிதமாகவும், வேற்றுமையுடையவராகவும்

நித்யத்வம் - தனித்தனியாக நிலையான கர்த்தாவாக இருக்கிறார்கள்

லோக -  இந்த உலகம்

கால -   காலம் என்கின்ற தத்துவம்

ஆக3ம - கர்மத்தை போதிக்கின்ற சாஸ்திரம்

ஆத்மனாம் - இவை மூன்றும் நிலையானவைகள் என்பது அவர்களது கருத்து.

 

மன்யஸே ஸர்வபா3வானாம் ஸம்ஸ்தா2 ஹ்யௌத்பத்திகீ யதா2 |

தத்ததா2க்ருதிபே4தே3ன ஜாயதே பி4த்3யதே ச தீ4: || 15 ||

 

மன்யஸே - இவ்வாறு நீ கருதினால்

ஸர்வபா3வானாம் - நாம் அனுபவிக்கக்கூடிய அனைத்து பொருட்களும்

யதா2 ஔத்பத்தி ஸம்ஸ்தா2 -  பிரவாக நித்யத்வமாக இருக்கின்றது (ஓடும் நதி பிரவாக சத்யத்வத்திற்கு உதாரணமாகும். மாறிக்கொண்டே தொடர்ந்து இருப்பது பிரவாக நித்யம். இதை கிரகிக்கின்ற நம் மனதில் தோன்றுகின்ற எண்ணங்களும் பிரவாக சத்யம்.

தத் தத்2 ஆக்ருதி பே4த3ம் -    நாம் பார்க்கும் பொருட்களின் உருவத்தின் அடிப்படையில்

ஜாயதே தீ4: -  எண்ணங்கள் தோன்றுகிறது

பி4த்3யதே  -   இந்த எண்ணங்களும் வேறுபடுகின்றன

 

ஏவமப்யங்க3 ஸர்வேஷாம் தே3ஹினாம் தே3ஹயோக3த: |

காலாவயவத: ஸந்தி பா4வா ஜன்மாத3யோsஸக்ருத் || 16 ||

 

அங்க3  - இவ்வாறு கருதுபவர்களே!

ஏவம் அபி    இப்படியொரு கருத்தை வைத்திருந்தால் அவையெல்லாம் தவறாகும்

ஸர்வேஷாம் - எல்லா ஜீவர்களுக்கும்

தே3ஹினாம் தே3ஹயோக3த: உடலினுடைய சேர்க்கை தவிர்க்க முடியாததாக ,இருப்பதனால்

கால அவயவதஹ   காலம் ஒரு உறுப்பாக ,இருப்பதனாலும்

ஜன்மாத3யஹ பா4வா ஸந்தி – பிறப்பு-இறப்பு போன்ற மாற்றங்கள் கண்டிப்பாக இருக்கும்.

அஸக்ருத்     - எனவே மீண்டும் மீண்டும் ஏற்படும். சம்சார சுழலில்தான் இருப்பாய்.

 

அத்ராபி கர்மணாம் கர்துரஸ்தாதந்த்ர்யம் ச ல்க்ஷயதே |

போ4க்துஶ்ச து3: க2ஸுக2யோ: கோ ந்வர்தோ2 விவஶம் ப4ஜேத் || 17 ||

 

மீமாம்ஸகர்களுடைய கருத்துப்படி கர்மங்களை செய்து கொண்டிருக்கும் கர்த்தாவானவர்கள் சுதந்திரமற்றவர்களாக இருக்கிறார்கள். அடிமையாகவே இருக்கிறாற்கள். செயலின் பலனை சுக துக்கங்களை அனுபவிக்கும் போக்தாவும் சுதந்திரமற்றவர்களாக இருக்கிறார்கள். துயரத்தில்தான் அகங்காரத்தின் சக்தியின் எல்லையை அறிகின்றோம். எனவே இதிலிருந்து மேலானதாக இருக்கின்ற ஒரு சக்தியை நாடமுயற்சி செய்வோம். இவ்வாறு அடிமைப்பட்டிருக்கும் ஒருவனுக்கு எந்தப் பொருள்தான் மகிழ்ச்சியைத் தரும்.

 

ந தே3ஹினாம் ஸுக2ம் கிஞ்சித் வித்3யதே விது3ஷாமபி |

ததா2 ச து3க2ம் மூடா4னாம் வ்ருதா2ஹங்கரணம் பரம் || 18 ||

இந்த உலகத்தில் அடைய வேண்டிய லட்சியமாக எதுவும் கிடையாது என்ற கருத்தானது இதில் சுட்டிக் காட்டப்படுகிறது. அறிவுடன் செயல்பட்டு உலகத்தில் உள்ள செல்வங்களை அடைந்தவனாலும் சுகம் என்பது சிறிதளவு கூட காணப்படவில்லை. அதுபோல அறிவில்லாதவர்கள் எப்பொழுதுமே துக்கப்படுகிறார்கள் என்பதும் இல்லை. அதிக அறிவு, புகழ், செல்வம், சுகம் தரும் சூழ்நிலை இவைகளை அடைவதால் சுகமடையலாம் என்ற இந்த அகங்காரம் கொள்வதால் பயனெதுவும் இல்லை.

 

யதி3 ப்ராப்திம் விகா4தம் ச ஜானந்தி ஸுக2து3:க2யோ: | S

தேSப்யத்3தா4 ந விது3ர்யோக3ம் ம்ருத்யுர்ன ப்ரப4வேத்3 யதா2 || 19

 

ஒருவேளை இன்பங்களை மட்டும் அனுபவிக்கும் நிலையை அடைந்தாலும் துக்கத்தை தவிர்க்கின்ற நிலையை அடைந்தாலும் அவர்களும் கண்டிப்பாக மரணத்தை நீக்குகின்ற உபாயத்தை அறியமாட்டார்கள்

 

கோ ந்வர்த2: ஸுக2யத்யேனம் காமோ வா ம்ருத்யுரந்திதே |

ஆகா4தம் நீயமானஸ்ய வத்4யஸ்யேவ ந துஷ்டித3: || 20 ||

 

மரண தண்டனை நிறைவேற்ற அழைத்துச் செல்லப்படும் குற்றவாளிக்கு எந்தப் பொருள்தான் சுகத்தைக் கொடுக்கும். எந்த ஆசை நிறைவேறினாலும் முழுமனநிறைவைக் கொடுக்கமுடியும். அதேபோல மரணம் தன் பின்னாலேயே தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கும் நிலையில் எந்தப் பொருள்தான் சுகத்தை கொடுக்க முடியும்.

 

ஶ்ருதம் ச த்3ருஷ்டவத்3 து3ஷ்டம் ஸ்பர்தா4ஸூயாத்யாவ்யயை: |

ப3ஹ்வந்தராயகாமத்வாத் க்ருஷிவச்சாபி நிஷ்ப2லம் || 21 ||

 

ஶ்ருதம் ச   - சாஸ்திரங்கள் மூலம் அறியப்பட்ட சொர்க்கம் போன்ற பரலோகத்திலும்

த்3ருஷ்டவத்3 - நாம் பார்த்து அனுபவிக்கின்ற இந்த மனிதலோகத்தைப் போல

ஸ்பர்த்4  - போட்டி

அஸூய  - பொறாமை

அத்ய   - அழிவுக்குட்பட்டதாக இருத்தல் 

அவ்யயை: - தேய்ந்துகொண்டே போகுதல்

து3ஷ்டம் - போன்ற குறைகளுடன் கூடியதாகத்தான் இருக்கிறது

ப3ஹ்வந்தராய காமத்வாத் -  பல தடைகளுக்கு அப்பால்தான் இன்பங்களை அடைய முடியும். நம் அறியாமையினால் இழப்புத்தான் அதிகம், கிடைக்கிறது. சுகம்  கொஞ்சம்தான் அடைகிறோம் என்ற உண்மையை புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

க்ருஷிவச்சாபி நிஷ்ப2லம்   விவசாயி எவ்வளவு உழைத்தாலும் நல்ல பலன் கிடைக்கும் என்று உறுதியாக கூறமுடியாது. அப்படி பலன் கிடைக்காமல் போய்விட்டால் உழைப்பு வீணாகி போய்விடுகிறது                

 

இனி(22-26) பரலோக பலன்கள் அனைத்தும் நிலையற்றது என்று விளக்கப்படுகிறது.

அந்தராயைரவிஹதோ யதி3 த4ர்ம: ஸ்வனுஷ்டி2த: |

தேனாபி நிர்ஜிதம் ஸ்தா3னம் யதா2 க3ச்ச2தி தச்ச்2ருணு || 22 ||

 

அந்தராயை – தடைகள்

ஒருவேளை எந்த இடையூறுமில்லாமல் தர்மமானது நன்கு அனுஷ்டானம் செய்யப்பட்டு சுகம் தருகின்ற மேலுகங்களை அடைந்தாலும், அந்த லோகத்தை  அவன் எவ்விதம் அடைகிறான், எவ்வாறு இருக்கிறான் என்பதை சொல்கிறேன் கேள்.

 

இஷ்டவேஹ தே3வதா யக்2ஞை: ஸ்வர்லோகம் யாதி யாக்3ஞிக: |

பு4ஞ்ஜீத தே3வ்வத்தத்ர போ4கா3ன் தி3வ்யான் நிஜார்ஜிதாத் || 23 ||

 

விதவிதமான வேள்விளைச் செய்து அதற்குரிய தேவதைகளை பூஜித்து இன்பம் கொடுக்கும் லோகங்களுக்கு செல்கிறான். அந்த தேவதை அடைந்ததைப் போல போகங்களை அனுபவிக்கின்றான்.

 

ஸ்வபுண்யோபசிதே ஶுப்ரே விமான உபகீ3யதே |

க3ந்த4ர்வைர்விஹரன் மத்4யே தே3வீனாம் ஹ்ருத்3யவேஷத்3ருக் || 24 ||

 

ஹ்ருத்3யவேஷத்3ருக்   - மனதை கவர்கின்ற ஆடை அணிகலன்களுடன் கூடியவனாக இருக்கும் இவன்

ஸ்வபுண்ய உபசிதே  - அவனுடைய புண்ணியத்திற்கேற்ப      

ஶுப்ரே விமான -  அழகிய விமானத்தில்

தே3வீனாம் மத்4யே விஹரன் -  தேவலோக பெண்களுடன் கூடிக் குலாவுகின்றான்

க3ந்த4ர்வ உபகீ3யதே - கந்தர்வர்களால் புகழப்படுகிறான், புகழ்ந்துப் பாடப்படுகிறான்

 

ஸ்த்ரீபி4: காமக3யானேன கிங்கினீஜாலமாலினா |

க்ரீட3ன் ந வேதா3த்மபாதம் ஸுராக்ரீடேஷு நிர்வ்ருத: || 25 ||

 

தேவலோக பெண்களுடன், விரும்பிய இடத்திற்கு அழைத்துச் செல்லக்கூடியதும், விதவிதமான மணிமாலைகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருக்கும் வாகனத்தில் அமர்ந்துகொண்டு இன்பமாக காலத்தைக் கழித்துக் கொண்டிருக்கும் போது தேவலோக இன்பங்களில் மூழ்கியிருக்கின்ற அவன் தன்னுடைய வீழ்ச்சியை அறியமாட்டான். அவனிடம் இருக்கின்ற புண்ணியம் அழிந்து கொண்டிருப்பதை அறியமாட்டான்.

 

தாவத் ப்ரமோத3தே ஸ்வர்கே3 யாவத் புண்யம் ஸமாப்யதே |

க்ஷீணபுண்ய: பதத்யர்வாக3நிச்ச2ன் காலசாலித: || 26 ||

 

எதுவரை புண்ணியம் இருக்கின்றதோ அதுவரை சொர்க்கத்தின் இன்பங்களை அனுபவிக்கின்றான். புண்ணியம் தீர்ந்தபின்னே அவன் விரும்பாவிட்டாலும்கூட காலம் அவனைக் கீழேத் தள்ளிவிடும்.

 

யத்3யத4ர்மரத: ஸங்கா3த3ஸதாம் வாஜிதேந்த்3ரிய: |

காமாத்மா க்ருபணோ லுப்3த4: ஸ்த்ரைணோ பூதவிஹிம்ஸக: || 27 ||

பஶூனவிதி3னாSSலப்4ய ப்ரேதபூ4தக3ணான் யஜன் |

நரகாநவஸோ ஜ்ந்துர் க3த்வா யாத்யுல்ப3ணம் தம: || 28 ||

 

ஒருவேளை அதர்மத்தையே செய்து கொண்டிருப்பவன், அதர்மத்தை செய்துகொண்டு வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவர்களின் நட்பினால் தன்னுடைய புலன்களை வசப்படுத்தாதவனாக இருப்பவன், ஆசைவயப்பட்டவன்,

க்ருபணஹ   - தானம் செய்யாதவன் (லோபி, கஞ்சன்)

லுப்3த4ஹ    - பேராசைக்காரன், மற்றவர்களுடைய செல்வத்தை அபகரிக்கும் எண்ணமுடையவன்

ஸ்த்ரைணஹ  - உடலின்பத்திலே ஆசையுள்ளவன்

பூதவிஹிம்ஸக:ஹ - எல்லா உயிரினங்களையும் வேண்டுமென்றே இம்சிப்பவன்

 

உயிரினங்களை பலியிட்டு செய்கின்ற யாகங்களை செய்பவன், துஷ்ட தேவதைகளை வழிபடுபவன், இப்படிப்பட்ட குணங்களுடன் அதர்மத்தையே செய்து கொண்டிருப்பவன் தன் வசமின்றி நரகத்தை, அடர்ந்த இருளால் சூழப்பட்ட லோகங்களை அடைகிறான்.

 

லோகானாம் லோகபாலானாம் மத்3ப4யம் கல்பஜீவினாம் |

ப்3ரஹ்மணோSபி ப4யம் மத்தோ த்3விபரார்த4பராயுஷ: || 29 ||

 

பிறகு துயரத்தை பலனாக உடைய கர்மங்களை செய்து உடலின் துணைக்கொண்டு அதன் பலனாக மீண்டும் உடலை அடைகின்றார்கள். அழிந்து போகும் இயல்புடைய உடலினால் என்ன சுகத்தை கொடுக்கமுடியும்!

 

கர்மாணி து3:கோ2த2ர்காணி குர்வன் தே3ஹேன தை: புன: |

தே3ஹமாப4ஜதே தத்ர கிம் ஸுக2ம் மர்த்யத4ர்மிண: || 30 ||

 

பூர்வமீமாம்சகர்களால் குறிக்கப்படும் மோட்சம் சம்சாரம்தான். எல்லா ஜீவராசிகளும், எல்லா தேவதைகளும் உலகத்தை பரிபாலிக்கின்ற தேவதைகளும் ஒரு கல்பகாலம்தான் வாழ்வார்கள். அவர்களும் என்னிடத்தில்(பகவான் கிருஷ்ணனிடத்தில்) பயந்துகொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். பிரம்மதேவனும் என்னிடத்தில் பயம் கொண்டுதான் இருக்கிறார். இவரது ஆயுட்காலம் 100 ஆண்டுகள்.

 

கு3ணா ஸ்ருஜந்தி கர்மாணி கு3ணோSனுஸ்ருஜதே கு3ணான் |

ஜீவஸ்து கு3ணஸம்யுக்தோ பு4ங்க்தே கர்மப2லாந்யஸௌ || 31 ||

 

கு3ணாஹா   - உடலும், மனமும் (ஸ்தூல, சூட்சும சரீரங்கள்)

ஸ்ருஜந்தி கர்மாணி – செயல்களை செய்து கொண்டிருக்கிறது.

கு3ணோ அனுஸ்ருஜதே கு3ணான் – சத்துவ, ரஜஸ், தமஸ் என்கின்ற மூன்று குணங்கள்தான் உடலையும், மனதையும் செயலில் ஈடுபட தூண்டுகின்றது.

ஜீவஸ்து கு3ணஸம்யுக்தஹ    - இந்த ஜீவன் முக்குணங்களோடு கூடியிருக்கின்றன

அஸௌ கர்மப2லான் பு4ங்க்தே  - அதனால் ஜீவன் கர்ம பலன்களை அனுபவிக்கின்றான்.

 

மோட்சம் என்பது நிலையான சுகத்தைத் தரும் ஒரு வஸ்துவாக நினைத்தால் அது தவறு. மோட்சம் என்பது விசேஷ அனுபவத்திற்குட்பட்டதல்ல. அனுபவிப்பது எல்லாம் சம்சாரம். மோட்சம் என்பது சாமான்ய அனுபவம் எப்பொழுதும் மனநிறைவுடன் இருக்கின்றேன் என்ற உணர்வுடன் இருப்பதுதான் மோட்சம். நான் ஆத்மா, சாட்சி என்ற நினைப்புடன் இருப்பது. கர்த்தாவும் அல்ல, போக்தாவும் அல்ல.

 

யாவத் ஸ்யாத்3 கு3ணவைஷம்யம் தாவன்நானாத்வமாத்மன:  |

நானாத்வமாத்மனோ யாவத் பாரத்ந்த்ர்யம் ததை3வ ஹி || 32 ||

 

எப்பொழுது குணங்களின் வேற்றுமைகள் இருக்கின்றதோ அப்பொழுது விதவிதமான ஜீவர்கள் தோன்றுகிறார்கள். பலவிதமான ஸூட்சும சரீரங்கள் தோன்றுகின்றன.  எப்பொழுது பலவிதமான ஜீவர்கள் தோன்றுகிறார்களோ அப்போது பிறர் வசத்திற்கு அடிமையாகவே சென்று விடூகிறார்கள்.

 

யாவத்3ஸ்யாஸ்வதந்த்ரத்வம் தாவதீ3ஶ்வரதோ ப4யம் |

ய ஏதத் ஸமுபாஸீரம்ஸ் தே முஹ்யந்தி ஶுசார்பிதா: || 33 ||

 

ஜீவனுக்கு எதுவரை ஒன்றை சார்ந்திருத்தல் என்ற நிலை இருக்கின்றதோ, அதாவது சுதந்திரம் இல்லாமல் குணங்களுக்கு வசப்பட்ட நிலையில் இருக்கின்றானோ, அதுவரை இறைவனிடத்தில் பயம் இருக்கவே செய்யும். பகவானிடம் பயம் நீங்க பிரார்த்திப்போம். ஆனால் இந்த நிலையில் அவரிடத்திலே பயம் ஏற்படும். எவர்கள் பூர்வமீமாம்ஸ மதக்கொள்கையை பின்பற்றுகிறார்களோ, குணங்களின் பிடியில் சிக்கியிருக்கிறார்களோ அவர்கள் மோகத்தில் வீழ்ந்து விடுவார்கள். சோகத்திலும் மூழ்கடிக்கப்பட்டு விடுவார்கள்.

 

கால ஆத்மாSSக3மோ லோக: ஸ்வபா4வோ த4ர்ம ஏவ ச |

இதி மாம் ப3ஹுதா4 ப்ராஹுர் கு3ணவ்யதிகரே ஸதி || 34 ||

 

குணமாற்றத்தினால் இந்த ஸ்ருஷ்டியானது இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் போது இறைவனான என்னையே பலவாக பார்க்கின்றார்கள். காலமாகவும், அனைத்து ஜீவாத்மாகவும், வேத சாஸ்திரங்களாகவும், அனைத்து உலகமாகவும், ஒவ்வொரு பொருளிலிருக்கும் பொதுவான தன்மையாகவும், சக்தியாகவும், மேலும் பாவ-புண்ணியங்களாகவும் நானே இருக்கின்றேன் என்றும் ஞானிகள் கூறுகிறார்கள்.

 

உத்3த4வ உவாச:

கு3ணேஷு வர்தமானோSபி தே3ஹஜேஷ்வனபாவ்ருத: |

கு3ணைர்ன ப3த்3த்4யதே தே3ஹீ ப3த்3த்4யதே வா கத2ம் விபோ4 || 35 ||

 

உத்தவர்  கேட்கிறார்:

விபோ4  - பலவாக காட்சியளிக்கும் இறைவா!

கு3ணேஷு வர்தமான அபி    உடலிலிருந்து கொண்டிருக்கும்போது அதிலிருந்து செயல் செய்து கொண்டிருந்த போதிலும் அதனால் கட்டுப்படாமல், தாக்கப்படாமல், உடல்களாலும், செயல்களாலும் ஞானி எப்படி பந்தப்படாமல் இருக்கின்றான்?  மற்றவர்கள் எப்படி பந்தப்படுகிறார்கள்?

 

கத2ம் வர்தேத விஹரேத் கைர்வா ஞாயேத லக்ஷணை: |

கிம் பு4ஞ்ஜீதோத விஸ்ருஜேச்ச2யீதஸீத யாதி || 36 ||

 

முக்தியடைந்தவன் நடத்தை எப்படியிருக்கும்?

ஞானி எவ்விதம் இருப்பான்? எப்படி நடந்து கொள்வான்? எந்தெந்த அடையாளங்களால் அவனை அறிந்து கொள்ள முடியும்? எதை உட்கொள்வான்? போக்தாவாக இருக்கும்போது என்ன மனநிலையில் இருப்பான்? கர்த்தாவாக இருக்கும்போது எவ்விதம் செயல்படுவான்? எப்படி உறங்குவான்? எப்படி அமர்ந்திருப்பான்? எப்படி, எவ்விதம் செல்வான்?

 

 

ஏதத்3ச்யுத மே ப்3ரூஹி  ப்ரஶ்னம் ப்ரஶ்தவிதா3ம் வா |

நித்யமுக்தோ நித்யப3த்3த4 ஏக ஏவேதி மே ப்4ரம: || 37 ||

 

அச்சுதா! இந்த கேள்விக்கு எனக்கு பதில் சொல்லுங்கள். கேட்கப்படுகின்ற கேள்விகளை சரியாக புரிந்து கொள்வதில் சிறந்தவரே! ஒரே ஜீவன் எப்படி முக்தனாகவும், சம்சாரியாகவும் இருக்க முடியும்? இதுவே எனக்கு குழப்பமாக இருக்கிறது.

 

----ooOOOoo----