Yoga Vasishtam - Part-5-Rev-01

அத்தியாயம்-4 - ஸ்திதிப் பிரகரணம்

(“நான்’’ என்பதன் விஸ்தரிப்பு)

 

வசிஷ்:  இனி “நான்” என்று வழங்கிவரும் அகங்கார ரூபத்தைப் பற்றி சொல்கிறேன். இதை சரியாக புரிந்து கொண்டால் முக்தியடைவதற்கு உதவிகரமாக இருக்கும்.

 

92.ஜகத் தோற்றம் பொய்:

பிரபஞ்சம் நிலையாகவும் சாசுவதமாகவும் இருப்பதாக நம் மனதில் தோன்றினாலும் அது சொப்பனத்தில் காண்கிற காட்சிகளைப் போலவே பொய்யானதாகும். ஒரு சித்திரத்தில் எழுதப்பட்ட உருவம் எவ்வளவு சாரமற்றதோ அப்படியேதான் இப்பிரபஞ்ச உணர்ச்சியும். இவ்வுணர்ச்சிகளை நாம் எவ்வாறு அனுபவிக்கிறோம் என்றால், குரங்குகள் நெருப்பின் அனலைக் கண்ட அனுபவத்திலிருந்து சிவப்பு நிறமான குன்றிமணிகளைச் சேகரித்து, அவைகளை அனலாகப் பாவித்துக் குளிர் காய்ந்து சந்தோஷத்தையும் அடைவது போலவாகும். மேகத்தில் காண்கின்ற நகரம் பார்த்துக்கொண்டிருக்கையிலே மறைவது போல, பிரபஞ்சமாகிய தோற்றமும் விசாரணை செய்யும் போது அநித்யமாக அறியப்படுகிறது. நாம் சங்கல்பத்தில் மிகவும் இன்பத்தைத் தருகின்றவைகளை கற்பனை செய்துகொள்ளும்போதும் அல்லது மனதைக் கவருகின்ற கதைகளைக் கேட்கும்போதும் அனுபவிக்கின்ற இன்பத்தை போன்றதே பிரபஞ்ச அனுபவங்களால் ஏற்படும் இன்பங்களும் என்று உணர்ந்து கொள்ள வேண்டும். இந்த இன்ப துன்பங்களும் அவ்வளவு சூட்சுமமானவையாகும். சூரியனிடமிருந்து கிளம்பும் கிரணங்களுக்குச் சொரூபமாவது, வஸ்துத் தன்மையாவது இல்லாதிருந்தும், அவை சகலத்தையும் பிரகாசிக்கச் செய்கின்றன. மேகங்களிடையில் வானவில்லை காண்கிறோம். பிறகு ஆகாயத்தில் நீல நிறத்தைக் காண்கிறோம். இவைகள் இல்லாதவைகளே, இருந்தாலும் இருப்பது போன்ற தோற்றத்தை அளிக்கின்றன. அதேமாதிரியே நம் உணர்ச்சியில் ஏற்படும் பிரபஞ்சத்திற்கு வஸ்துத் தன்மையாவது, சத்யமாவது சிறிதும் கிடையாது. எல்லாம் வெறும் தோற்றமேயாகும், சூன்யமாகும்.

 

93.ஜகத்தின் உற்பத்தியும் பொய்யானது:

ராமன்: மரமானது விதையில் சூட்சுமமாக இருப்பது போல ஜகத்தும் பிரம்மத்தில் சூட்சுமமாக இருந்து பிறகு உற்பத்தியாகின்றது என்று எனக்குப் தோன்றுகிறது. இவ்விஷயத்தை எனக்கு தெளிவுபடுத்துமாறு கேட்டுக் கொள்கிறேன்.

வசிஷ்: நீ சொன்னது மகா மூடத்தனமான கருத்து. விவேகமற்றவர்களின் புத்திக்குப் புலப்படுவதற்கு ஏதாவது ஒரு சித்தாந்தத்தைக் கொண்டு புலம்ப வேண்டியிருப்பதால் இந்த உபமானம் எடுத்துச் சொல்லப்பட்டது. நீயும் இதுதான் உற்பத்தி கிரமமென்று எண்ணுவது தவறு. மரமும், விதையும் நமது இந்திரியங்களுக்கு புலப்படுகின்ற வஸ்துக்கள். ஆகையால் இவைகளில் காரண-காரிய சம்பந்தத்தை நாம் உணருகிறோம். சூன்யமாகிய பிரம்மத்தில் உணர்ச்சிகள் ஏற்படுவதெப்படி? ஆகவே ஜகத்தாகிய உணர்ச்சி அதிலிருந்து உண்டானதென்பது யுக்திக்குச் சமாதானமாகாது. பிரம்மத்திற்கும் ஜகத்திற்கும் அதாவது சூன்யத்திற்கும், உணர்ச்சிக்கும் காரண காரிய சம்பந்தம் பொருந்தி வராது. இது பரமாணுவிலிருந்து மேரு பர்வதம் உண்டாயிற்றென்பது போலாகும். அல்லது நெருப்பில் குளிர்ச்சியைக் தேடுவது போலாகும். ஆகையால் ஜகத்தை உற்பத்தியானதாக நினைப்பது தவறு. சிலர் மகாபிரளயம் ஏற்பட்ட பிறகு பிரம்மாவுக்கு அழிவு ஏற்படுவதற்கு முன்னிருந்த வாசனையின் காரணத்தால் ஜகத் உற்பத்தியாவதாக நினைக்கலாம். இதுவும் தவறேயாகும். சாதாரணமாக நமது தோற்றத்தில் யதேச்சையாக ஒரு சங்கல்ப நகரம் தோன்றுகிறது. இதற்கு என்ன வாசனை இருந்தது? பிரம்மாவுக்கு யாதொரு வாசனையுமில்லை. இதை வேறு விதமாகவும் எடுத்துச் சொல்லலாம். மகாபிரளயம் ஏற்பட்ட நிலையில் எல்லோரும் மோட்சத்தை அடைவதால் வாசனைகள் அறவே அழிந்துவிடுகின்றன. ஆகவே ஜகத்தின் உற்பத்திக்குக் காரணம் எதுவும் இல்லை.

 

உண்மை என்னவென்றால் பிரம்மந்தான் ஜகத், ஜகத்துதான் பிரம்மம். அறிவு என்னும் உணர்ச்சி ஏற்படும்பொழுது பிரம்மம் ஜகத்தாக தோன்றகிறது. அறியும் உணர்ச்சி அடங்கினால் ஜகத் பிரம்மமாக இருக்கிறது. ஆக எப்பொழுதும் ஒன்றுதான் சத்தியமாய் நிற்கும். அது, இது என்ற துவைத பாவம்தான் அக்ஞானமாகும்.

 

மேற்சொன்னதை இன்னும் விவரித்துச் சொல்லுவோமானால், மகா நிர்மலமான சித்திலிருந்து அதே இனத்தைச் சேர்ந்த பிரபஞ்சம் எப்படி உற்பத்தியாகும்? எப்பொழுது காரணமில்லையோ, அப்பொழுது மூன்று காலத்திலும் இப்பிரபஞ்சம் இல்லைதான். பிரபஞ்சமே மூல காரணமாகிய பிரம்மமென்று சொல்லலாம். அதைத் தவிர்த்து வேறாகக் கருதுவதற்கு இடமில்லை. மேலும் பிரபஞ்சம் ஏற்கனவே இருந்ததாக எண்ணப்படின் உற்பத்தியாவது தவறு. அல்லது ஏற்கனவே இல்லாவிடின் இப்பொழுது வருவதற்கும் நியாயமில்லை. ஆகையால் பிரபஞ்சத்தைப் பிரம்மத்தை விட்டுத் தனியாக அறிவது தவறாகும்.

 

மேற்சொன்ன உணர்ச்சி ஏற்படுவது மனதினாலேயாகும். மனம் பிரபஞ்சமாகத்தான் விஸ்தரிக்கும். ஆகையால் இந்த உணர்ச்சிகள் அழிவதில் முயற்சி செய்து வந்தால் மனம் அழிவடையும். மனம் அழிந்தால் பிரபஞ்சமாகிய தனித் தோற்றம் நாசமடையும். ஆனால் பிரபஞ்சத் தோற்றம் அழிவதால் மனம் அழியவேண்டிய அவசியமில்லை. ஆகையால் மனதின் நாசத்தை தேட முயற்சி செய்தல் அவசியமானது.

 

இந்த மனதின் விஸ்தரிப்பு எவ்வளவு அகண்டமாயும், அற்புதமாயும் இருக்கிறது என்பதை விளக்க ஒரு கதை சொல்கிறேன். அதைக் கவனித்துக் கேட்பாயாக:

 

மந்தரபர்வதச் சார்பில் பிருகு என்னும் மகரிஷி ஒரு காலத்தில் ஒரு நீண்ட தவத்தை தொடங்கியிருந்தார். அப்பொழுது அவருடைய குமாரானாகிய சுக்கிரன், அவர் கூடவேயிருந்து வந்தான். தாயார் இல்லாததாலும் தகப்பனார் உலக சிந்தையை மறந்து தவத்தில் ஈடுபட்டிருந்ததாலும், சிறுவனான சுக்கிரன் தானாகவே வளர்ந்து வந்தான். யாதொரு வேலையுமில்லாத நேரத்தில் எல்லாம் தானும் தவத்தில் இருந்து வந்தான். இளமை பருவத்தை அடைந்ததும் நிகரற்ற அழகானவனாகவும், மகா தேஜஸ்வியாகவும் திகழ்ந்தான்.

 

ஒரு நாள் நிஷ்டையிலிருந்து கண்ணை விழித்த தருணம் ஆகாயமார்க்கமாக ஒரு அப்ஸர பெண் உல்லாசமாக போவதைக் கண்டான். அவளுடைய இளமை, அழகு முகம், கட்டான உடல் சுக்கிரன் மனதைக் கவர்ந்து விட்டது. சற்று அவளையே உற்று நோக்கவே அவளும் இவனுடைய அழகில் மனதை இழந்தாள். ஆனால் ஒருவருக்கொருவர் பார்த்துக் கொண்டதை தவிர வேறெதுவும் சம்பவிக்கவில்லை. சுக்கிரனானவன், அப்ரசின் உருவத்தை நன்கு மனதில் வாங்கிக் கொண்டு, உடனே கண்ணை மூடி அவள் நிமித்தம் தவத்தில் ஆழ்ந்தான். கொஞ்ச காலத்தில் தபோவேகத்தினால் நினைத்ததை அடைகின்ற சக்தியை அடைந்தான். அந்த நிலையில் மனதில் குடி கொண்ட அப்ரசை அடையும் பொருட்டு இந்திரலோகத்திற்கு சென்றான். அங்கே இந்திரனால் வெகு அன்புடன் வரவேற்கப்பட்டு, லோகத்தின் போகங்களை வேண்டிய காலம் அனுபவிக்கும்படியும் அனுமதி பெற்றான். அதன்பின் அவன் தேடி வந்த அப்ரசை கண்டு அவளுடன் வெகுகாலம் சரச சல்லாபமாகக் கழித்தான். இப்படிப் பல யுகங்கள் கழிந்த பிறகு ஒரு நாள் சுக்கிரனுக்குத் தன் தகப்பனாரின் ஞாபகமும், அவருக்குத்தான் செய்துவந்த பணிவிடைகளும் மனதில் உதித்து, கூடவே தான் செய்த புண்ணிய கர்மங்களும் முடிவு பெற்றனவோ என்னும் சந்தேகம் தோன்றிற்று. இப்படித் தோன்றியதும் அப்ரசுடன் கூடிய சம்சாரம் முடிவுபட்டு அவனுடைய கற்பனை ஜீவனுக்கும் நாசம் ஏற்பட்டது. அந்த ஜீவன் அதன் பிறகு பல ஜன்மங்கள் அடுத்தடுத்து எடுத்துக் கடைசியாக ஒரு முனி புத்திரனாகப் பிறந்து தபோ மகிமைகளையும் பெற்றிருந்தான்.

 

இவ்வளவு காலம் சென்றும் சுக்கிரனுடைய தேகம், தகப்பனார் பிருகுவின் தபோபலத்தால், பஞ்சபூதங்களாலோ அல்லது மிருகங்களாலோ அழிவடையாமல் பாதுகாக்கப்பட்டு வந்தது. ஆனால் தேகம் சருகு போல ஒடுங்கியும், பார்க்கப் பயங்கரமாகவும் இருந்தது. இந்நிலையில் ஒரு நாள் பிருகு முனிவர் தவத்திலிருந்து கண்விழித்து தன்னுடன் இருந்த மகனைக் காணாமல் தியானத்தால் அவன் தற்சமயம் இருக்கும் ஸ்திதியை உணர்ந்தார். உடனே தேகத்தைத் தேடி, இருக்கும் நிலைமையைக் கண்டு மகாகோபங்கொண்டார். யமனுக்குத் தன் புத்திரனைக் கூட இரையாக்கிக் கொள்ள அவ்வளவு தைரியமா என்றெண்ணி, கமண்டலத்தைக் கையிலெடுத்து யமனைச் சபிக்கத் தொடங்கினார். அந்த கணமே காலத்துக்கு அதிபதியான யமன், இதை ஞான திருஷ்டியால் உணர்ந்து, உடனே மானிட உருவம் தரித்து முனிவரின் முன் வந்து நின்றார். முனிவரை ஒரு கணம் நோக்கிச் சில வார்த்தைகளைச் சொல்லத் தொடங்கினார்.

 

யமன்: முனிவரே! நீங்கள் பிராமணனாக இருந்து மகா கடுமையான தவங்களைச் செய்து, ஞானத்தையும் அடைந்தவராகயிருந்தும், தற்சமயம் ஒரு சாதாரண மனிதன் கூடச் செய்யத் துணியாத செயலில் தலையிடுவதாக இருந்தீர். காலத்தால் பீடிக்கப்படாதவர் யார்தான் இருக்கிறார்கள்? காலத்திற்கு இரையாவது அவரவரின் கர்மத்தாலென்று உமக்குத் தெரியாதா? என் கடமையானது நியதியை நிலைநாட்டுவது என்பதும் நீர் அறிந்த விஷயமே. மற்றவர்களைப் போல பிரியத்தினாலே அல்லது ஒரு குறிப்பிட்ட எண்ணத்துடனோ நான் என் கர்மாவில் ஈடுபடுவதில்லை. சகல தேவர்களும், இந்திரன், ருத்ரன், விஷ்ணு, சிவன் எல்லோருமே எனக்கு இரையாவதில் தப்புவதில்லை. இதை அறியாதவனும் ஒருவனுமில்லை. அப்படியிருக்க, ஞானியான நீரே பரபரப்பாய்ச் சாபமிடத் துணிந்தது வெகு ஆச்சரியப்படத்தக்கது. கோபத்தை முன்னிட்டுக் காரியத்தில் இறங்குவது வியர்த்தமென்று நீர் அறியவில்லையா? உங்களுடைய சாபம் என்னை என்ன செய்யக்கூடும்? ஏன் வீணாக உங்கள் தவமகிமைக்கு விக்கினம் தேடிக் கொள்ளுகிறீர்? என்னுடைய உண்மை சொரூபத்தை இன்னும் நீர் அறியவில்லை. இதோ என் விசுவரூபத்தைப் பாரும். நான் சர்வாத்மாவாக இருக்கிறேன். உமக்கு இன்னும் அகங்காரம் நீங்காமலிருப்பதால் பிள்ளை என்ற வாஞ்சை மேலிட்டது. தான் கர்த்தா என்ற எண்ணத்தை மேற்கொண்டவர்கள் மூடர்கள் அல்லவா? தண்ணீரில் சந்திரபிம்பத்தை காணும் போது தண்ணீரைக் கர்த்தாவென்று எண்ணலாமா? ஆனால் தண்ணீர் இல்லாவிட்டால் பிரதிபிம்பம் ஏற்படாது, இவ்விதமான சம்பந்தந்தான் ஆத்மாவுக்கும் சிருஷ்டிக்கும் இருப்பது. சிருஷ்டி நியதியைத் தழுவியும், நியதி சிருஷ்டியை தழுவியும் விஸ்தரிக்கின்றன. இவைகளில் கர்த்தா, போக்தா என்பன ஏற்படுவதைப் போலவே அழிவையும் அடைகின்றன. இந்த நடையில் எனக்கு விருப்புக்கோ, வெறுப்புக்கோ இடமேது? நியதியை நிலைநாட்டுவதே நம் கடமையாகும்.

 

உங்கள் புத்திரன் விஷயத்தைக் கவனிக்க, ஒவ்வொருவருக்கும் இரண்டு சரீரமிருப்பது நீர் அறிவீர். அதாவது பூத சரீரமும், மனோ சரீரமும் அவைகளாகும். சுக்கிரன் மனோ சரீரத்தை கொண்டு மகா சங்கல்பத்தை அடைந்தவனாய், தன் இஷ்டம் போல் பல கர்மங்களை மேற்கொண்டு பல ஜன்மங்களை எடுத்து நான்கு சதுர்யுகத்தை கழித்துவிட்டான். அவன் செய்த வினைப்பயன்களை அவன் அனுபவிக்கலானான். தற்சமயம் பிராமண குமாரனாகவும் அபூர்வ ஞானத்தை அடைந்தவனாகவும் இருக்கிறான். உம்முடைய ஞானக்கண்ணால் பார்த்தால் நீர் அவனை அறியலாம்.

 

வசிஷ்: இப்படி யமன் சொல்லி முடித்ததும் பிருகு முனிவர் சற்றுக் கண்ணை மூடித் தியானித்து. தன் புத்திரன் இருக்கும் இடம், நிலை ஆகியவற்றை உணர்ந்து பிறகு கண்ணை விழித்துக் காலபுருஷனைப் பார்த்துச் சொன்னார்.

 

பிருகு: நீங்கள் சொன்னதெல்லாம் சத்தியமே. நான் செய்யத் துணிந்தது பெரும் தவறாகும். அவசரத்தால் மதியிழந்தேன். ஆனால் என்னைப்போல் பூத உடலைத் தாங்குபவர்களுக்கு இதுவே நியதி. எவ்வளவு அறிவாளியாக இருந்தும் இவ்விதச் சந்தர்ப்பங்களில் மனோவிகாரமடைந்து நாங்கள் மதியை இழக்கிறோம். கர்த்தா, போக்தா என்ற உணர்ச்சி வெகுகாலம் வேரூன்றினதால், மனதில் இருந்துகொண்டே இருக்கிறது. அது எங்களுக்கு ஏற்பட்ட நியதி.

 

நான் இப்பொழுது சமங்கா நதிக்கரையில் தவத்திலிருக்கும் என் மகனைக் கண்டேன். மேலும் சகலப் பிராணிகளுக்குமுள்ள இரண்டு சரீரங்களில் மனதுதான் சம்சாரமாகிய தோற்றத்தை நடத்தி வருகிறதென்றும், மனதே ஜகத்தாக வியாபித்து நிற்பதையும் நன்கு இப்பொழுது அறிந்து கொண்டேன்.

 

வசிஷ்: காலத்திற்கு அதிபதியானவன் இதைக் கேட்டு ஆமாதித்து, பிறகு பிருகு முனிவருக்கு உபதேசம் செய்தார். குடத்திலுள்ள ஆகாசத்திற்கு குடம் எவ்வளவு ஆதாரமோ அவ்வளவுதான் இந்த மனதாகிய ஜீவனுக்குப் பூதவுடலும் ஆதாரமாக இருக்கிறது. மனதின் செயல் மனனம் செய்வதேயாகும். இப்படிச் செய்து தன்னை விஸ்தரித்துக் கொள்கிறது. மனம் ஏற்படும் நிலையில் பேதமும் கூடவே ஏற்படுகின்றது. பேதந்தான் மனமாகும். பேதம் அதிகரிப்பதால்தான் பிரபஞ்சமும் விஸ்தரிக்கின்றது. பொருட்கள் மனதின் பாவனைகளாகும். பாவிக்கப்பட்டதுபோல் அனுபவத்தை மனம் அடைகிறது. ஆகவே பாவனை, பொருள், அனுபவம் இந்த மூன்று நிலையிலும் மனந்தான் வெவ்வேறு சொரூபமாகத் தோற்றத்தைக் கொடுக்கிறது. பதார்த்தங்களின் தன்மைகளும், உஷ்ணம், குளிர் என்பவைகளும் மனதின் உணர்ச்சிகளைத் தவிர வேறில்லை. ஆகையால் மனதின்றிப் பிரபஞ்சமில்லை. மனது பிரம்மத்தில் ஏற்பட்ட பேதம். பேதம் ஒழிந்தால் சம்சாரம் அடங்கும். இந்த மனம் என்னும் தோற்றத்தால் பந்தப்பட்டவர்கள் அசுரர்கள், மானிடர்கள், தேவர்கள் ஆவார்கள். இவர்களில் ஒருவருக்கொருவர் உள்ள வித்தியாசம் பந்தத்தன்மையில்தான் இருக்கிறது. ஆகவே பிரம்மா, ருத்ரன், ஹரி  உட்பட எல்லோரும் பந்தத்தால் பீடிக்கப்பட்டவர்களே ஆவார்கள். இவர்களுடைய கதியும் பரிதாபத்திற்குரியதே. ஆகையால் இவர்களின் பதவியை அடைவதிலும் பிரயோஜனமில்லை. அடையவேண்டிய பதவி அந்தப் பரமபதம் ஒன்றேயாகும்.

 

யமதர்மராஜன் இவ்வாறு சொல்லி முடித்துவிட்டு, பிருகு முனிவரின் கையைப் பிடித்து, இனிச் சுக்கிரனை பார்த்து வரலாமென்று அழைத்து இருவருமாக, சூரிய சந்திரர்கள் யாத்திரை புறப்பட்டதுபோல், ஆகாயமார்க்கமாக சமங்கா நதியை அடைந்தார்கள். அங்கே பிராமண முனிவர் தவம் செய்து கொண்டிருந்த இடத்திற்கு சென்றார்கள். சமாதியிலிருக்கும் பிராமணனை காலன் விழிக்கவைத்து அவன் தவம் செய்து கொண்டிருப்பதன் நோக்கத்தைத் தெரிவிக்கும்படி கேட்டார். பிராமணன் வந்தவர்களை நல்வரவு கூறி வரவேற்று அவர் யாரென்று விசாரித்தான். தன் ஞானக்கண்ணால் தெரிந்து கொள்ளும்படி காலதேவன் பதிலளித்தார். அவ்வாறே கணநேரம் பிராமணன் கண்ணை மூடி தியானிக்க வந்தவர்கள் யாரென்றும், தன்னுடைய பூர்வ ஜன்மங்களையும் உணர்ந்தான். கடந்த லட்சக்கணக்கான ஜன்மங்களையும், அவைகளால் உண்டான அனுபவங்களையும் கடைசியாக தற்காலம் ஏற்பட்ட ஞானப் பதவியையும் உணர்ந்தான். வந்தவர்களுக்கு இவைகளை எடுத்துரைத்தான். தற்சமயம் தனக்கு யாதொரு தேவையும் இல்லை என்பதாகவும், ஆயினும் நியதியின் கட்டுப்பாட்டினால், தேகம் இருக்கும் வரையில் தன் கர்மங்களைச் செய்துவர உத்தேசமென்றும் சொல்லிமுடித்தான்.

 

இதைக் கேட்ட காலபுருஷன், பிராமணனைப் பார்த்து, அவன் இப்பொழுது பற்றற்று இருந்தாலும், பழைய வாசஸ்தலமாகிய மந்தரகிரியை அடைந்து அங்கே விட்டுவந்த தேகத்தை மீண்டும் தரிக்க வேண்டிய கிரமம் இருப்பதாகச் சொன்னார். ஏனெனில் அந்த ஜன்மத்தின் பலனைப் பூர்த்தியாகச் சுக்கிரன் அனுபவிக்கவில்லை. மேலும் சுக்கிர தேகத்துடன் ஜீவன்முக்தனாகி அசுரர்களின் குருவாக நியமிக்கப்படும் கிரமமும் ஏற்படும். இப்படிச் சொல்லி முடித்த பிறகு மூவரும் ஆகாயமார்க்கமாக மந்தரகிரியை அடைந்து, சுக்கிர தேகத்தைக் கண்டு, இந்தத் தேகத்தில் புகுந்து கொள்ளும்படி பிராமணனிடம் சொல்லிவிட்டுக் காலதேவன் மறைந்துவிட்டார்.

 

அவ்வாறே பிராமணன் பழைய உடலில் தன் ஜீவனை நினைத்துப் புகுந்து, பிராமண தேகத்தை விட்டான். வெறும் எலும்பும், தோலும் இருந்த தேகம் ஜீவசக்தியை அடைந்ததும் கொஞ்சம் கொஞ்சாக தெளிந்து, அசைவுற்று, ரத்தவோட்டம் கிரமமாகச் செல்ல பழைய யௌவனமும் பூர்ணமாக உண்டாயிற்று. ஜீவன் அகன்ற பிராமண தேகம் சவமாயிற்று. பிருகு முனிவருக்கு, உடனே மகனென்ற வாஞ்சை உண்டாகிப் பிள்ளையை ஆலிங்கனம் செய்துகொண்டார். பிறகு முறைப்படி சவத்திற்கு வேண்டிய கர்மங்களைச் செய்து முடித்து, இருவரும் நீண்டகாலம் ஜீவன்முக்த நிலையிலே இருந்தார்கள். இப்படியிருக்கையில் சுக்கிரன் அசுரர்களால் தங்கள் குருவாக இருக்கும்படி வேண்டப்பட்டு, அதை ஒப்புக்கொண்டு அவர்களுடைய பிரதேசம் சென்றான். பிள்ளையை விட்டுப் பிரிந்த பிறகு பிருகு முனிவர் மீண்டும் தவத்தில் ஆழ்ந்தார்.

 

இக்கதை முடிந்ததும் ராமன் வசிஷ்டரைப் பார்த்து, “இவ்விரு முனி சிரேஷ்டர்கள் ஜீவன் முக்தர்களாக இருந்தும் ஏன் தங்கள் உடலின்மேல் வாஞ்சை, அதாவது தந்தை-மகன் என்ற பாசம், இவைகளிலிருந்து ஏன் விடுதலையடையவில்லை?” என்று கேட்டான்.

வசிஷ்: எல்லா இச்சை மோகங்களையும் அவர்களுக்கு மனதளவில் இல்லாமலிருந்தும், தேகத்தின் நியதியைக் கடக்க முடியாமல் நீ எடுத்துக் காட்டிய உணர்ச்சிகளுக்குக் கட்டுப்பட்டவர்களாகத் தோன்றினார்கள். தேகம் இருக்கும் வரையில் அதன் நியதிக்கு உட்பட்டும் உலக வழக்கங்களாகிய கட்டுப்பாடுகளை அனுசரித்தும் இருப்பதே ஞானிகளின் ஒழுக்கமாகும். ஆனால் அவர்கள் இவ்வித அனுசரணைகளால் பந்தப்பட்டு இருப்பதில்லை. யாதொரு பலனையும் கருதாமல் அவர்கள் கர்மங்களை விருப்பு, வெறுப்பில்லாமல் செய்து வருவார்கள். இவைகளைக் கேட்ட பிறகு ராமனுக்கு மேலும் சில சந்தேகங்கள் தோன்றி அவைகளை நிவர்த்தி செய்யும்படி வசிஷ்டரைக் கேட்டுக்கொண்டான்.

 

ராமன்: சுக்கிரனுக்கு மனத்தோற்றமாக ஏற்பட்ட சம்பவங்கள் எவ்விதம் உண்மையான அனுபவங்களாக நிறைவேறின?

வசிஷ்: எல்லோருக்குமே தோற்றமாக மனதில் உண்டாவதுதான் பிற்பாடு பலனாக அனுபவிக்கப்படுகிறது. சுக்கிரனுக்கு இவ்விதம் ஏற்பட்டதில் யாதொரு ஆச்சரியமும் இல்லை. ஆனால் ஒரு விஷயம் கவனிக்கத்தக்கது. சாதாரணமாக எல்லோருடைய மனமும் பல ஜன்மங்களெடுத்து பந்தம் மேலுக்கு மேல் அதிகரிப்பதால், களங்கப்பட்டிருக்கும். அதனால் மனத்தோற்றங்கள் நிறைவேறுவதற்குக் காலதாமதமாகும்.  மனமானது எவ்வளவுக்கெவ்வளவு பந்தமின்றி தூய்மையாக இருக்கிறதா அவ்வளவு சீக்கிரம் தோற்றங்களும் நிறைவேறும். சுக்கிரனுக்கு இதுவே முதல் ஜன்மமாக இருந்து வாசனைகளால் பீடிக்கப்படாமலிருந்ததால் சங்கல்பங்கள் உடனே நிறைவேறுவதற்கு ஏதுவாக இருந்தது. ஞானிகளுக்கும் இவ்விதமே ஏற்படும்.

 

ராமன்: இது அவனுக்கு முதல் ஜன்மமாக இருந்தால், எவ்விதம் பல ஜன்மங்களெடுத்த இதரர்களுக்குப் போலவே காலதேசக் கிரியைகளாகிய அனுபவங்கள் சுக்கிரனுக்கும் உண்டாயின?

வசிஷ்: அப்படி ஏற்படுவதில் ஆச்சரியமென்ன? விதையைப்போல்தான் அதிலிருந்த மரம் இருக்கும். பிருகு முனிவரின் புத்திரனாக உதித்த காரணத்தாலேயே அவருடைய அனுபவங்களெல்லாம் சுக்கிரனுக்கு வாசனா ரூபமாக இருப்பதுதானே சகஜம். இவைகள் அவனிடம் சூட்சுமமாக இருந்ததால் அவனுடைய தோற்றம் ஆகாசத்தில் கிளம்பியது.

 

ராமன்: சொப்பனத்திற்கும் ஜாக்கிரத நிலைக்கும் உள்ள பேதம் என்ன? விழிப்பு நிலையென்பது எவ்விதம் அவ்வாறு இருக்கிறது? பிறகு சொப்பனமாவது எப்படி? விழிப்பு நிலை அனுபவங்கள் சொப்பனத்தில் தோன்றுவது எப்படி?

வசிஷ்: இரண்டு நிலைகளிலும், அனுபவிக்கும் புருஷன் ஒருவனே. அதாவது மனம் அல்லது ஜீவன். இந்த மனமானது விழிப்புநிலையில் சங்கல்பித்துக் கொண்டதை இந்திரியங்களின் உதவியால் ஜகத்தில் சங்கல்பித்தபடியே காண்கிறது. வேறாகக் காண்பதில்லை. காணப்பட்டதை அனுபவிக்கின்றது. இப்படியான அனுபவங்களை உண்மையென்றும், நிலையானதென்றும் நாம் சொல்லுகிறோம். ஆராய்ந்து பார்க்கையில் இதுவும் ஒரு மோகமென்றுதான் சொல்லப்படுகிறது. ஏனெனில் மனம் தன்னை வேறாக உணருவதால் இவ்வாறு சொல்லப்படுகிறது. ஆனால் இவ்விதந்தான் விழிப்புநிலையில் சதா நடைபெற்று வருகிறது. சொப்பனத்திலோ இந்திரியங்கள் அடங்கியிருப்பதால் மனதிற்கும் வெளிபிரபஞ்சத்திற்கும் சம்பந்தம் இல்லாமல் போகின்றது. ஆகையால் விழிப்புநிலையில் ஏற்பட்ட அனுபவங்களை மனமானது சூட்சும நிலையில் அனுபவிக்கின்றது. இந்த அனுபவங்களை நாம் விழித்தபிறகு பொய்யாகப் பாவிக்கிறோம். உண்மையில் அந்தந்த நிலையில் அந்தந்த அனுபவங்கள் சத்தியமே. ஆனால் இரண்டுவித அனுபவங்களும் மனதின் சுய சொரூபமின்றிக் கற்பனை செய்யப்பட்ட தோற்றங்களேயாதலால் இரண்டும் மோகமேயாகும். விழிப்புநிலையானது ஒரு நீண்ட சொப்பனத்தைத் தவிர வேறில்லை.

 

மூன்றாவது நிலையாகிய நித்திரையில், காற்றில்லாத இடத்து வைத்த தீபம்போல், மனம் யாதொரு அனுபவமுமின்றிச் சலனமற்றிருக்கிறது. அறியும் தன்மையுமற்று இருப்பதால் இது ஒரு ஜாட்ய நிலையென்றுதான் சொல்லத்தகும். இந்த மூன்று நிலைகளையும் விட்டு நான்காவதான துரிய பதவியில், நித்திரையிலிருப்பது போலவே ஜாட்யமாகிய பிரபஞ்ச உணர்ச்சியற்று இருக்கும். இந்தத்துரிய நிலையானது தானே பிரபஞ்சமாகவும், பிரபஞ்சமே தானாகவுமிருக்கும் நிலையாகும். எல்லாம் அதுவாக இருப்பதால் அறிவதற்கு அப்பொழுது பொருள் கிடையாது. கண்ணினால் இதர வஸ்துக்களை பார்க்க முடியும். தன்னையே எவ்விதம் பார்க்க இயலும்? ஆகையால் தன்மயமாய் இருக்கும் ஜகத்தைப் பார்ப்பதென்பது இவ்விடத்தில் பொருந்தாது.

 

ஆகையால் நீ சுக்கிரனைப்போல் உணர்ச்சிகளாகிய மனதை அடக்கி மோட்சத்தை அடைவாயாக. மனதை வெளிநோக்கத்தில் சற்றுச் செலுத்தின காரணத்தால் சுக்கிரன் சம்சார வலையில் சிக்கிக் கொண்டு அலைந்து திரிந்து வெகு காலங்களுக்குப் பிறகுதான் மோட்சத்தை அடைய முடிந்தது.

 

ராமன்: எல்லாம் பிரம்மமாக இருந்து, அதைத் தவிர்த்து வேறெதுவும் சத்தியமில்லாமலிருக்க, இந்தச் சம்சாரமென்ற மோகத்தைக் கற்பிக்கும் மனமும் பிரம்மத்தைத் தவிர வேறாக இருக்கமுடியாது. அப்படியிருக்க மோகம் எவ்விதம் ஏற்படுகிறது?

வசிஷ்: உன் கேள்வி வெகு சிலாக்யமானதே. இதனால் நீ நன்றாக கவனித்து வருவதாகவும், ஆராய்ச்சி செய்து வருவதாகவும் அறிகிறேன். ஆனால் இப்பொழுது நாம் மனதைப் பற்றி ஆராய்ந்து வருவதால் இந்தக் கேள்விக்கு தற்சமயம் பதில் சொன்னால் உன் புத்திக்கு விளங்காது. பிற்பாடு பிரம்மத்தைப்பற்றி நாம் பேசும்போது இக்கேள்விக்கு பதிலளிக்கிறேன். அப்பொழுது நான் சொல்வதன் பொருளும் நன்கு விளங்கும்.

 

இவ்விடத்தில் நாம் மேலும் மனதைப்பற்றி ஆராய்ச்சி செய்வோம். மனதின் குணம் சஞ்சலம். இந்தத் தன்மையானது இயங்குவதிலும் கிரியைகளாக முடிவு பெறுவதிலும் தோற்றுவிக்கப்படுகிறது. ஆகவே கிரியை, கர்மாவென்பவைகள் மனதைத் தவிர்த்து வேறல்ல. மனம்தான் கர்மா, கர்மாதான் மனம். கர்மமின்றி மனமில்லை. ஆகையால் மோட்சத்தை அடைவதற்கு மனதை ஒழிப்பதினால்தான் முடியுமென்பதில் சந்தேகமேயில்லை.

 

இந்த மனோ தத்துவத்தையொத்துதான் இதர கொள்கைகளை அனுசரிப்போர் அதாவது வேதாந்த, சாங்கிய, போன்ற சமயத்தோர் வேறான மோட்ச உபாயங்களைத் தெரிவித்திருக்கிறார்கள். ஆனால் இந்த மார்க்கங்கள் எல்லாம் மனதின் கட்டுப்பாட்டை அனுசரிப்பதால் மோட்ச மார்க்கமென்று சொல்லத்தகாதது. எல்லையைக் கடந்து நிற்கும் பிரம்மத்தை இவ்விதம் எல்லைக்குள் அடைவது சாத்தியமா? ஆகையால் இந்த மார்க்கங்களைக் கடைப்பிடிப்பதில் பிரயோஜனமே இல்லை. பிரபஞ்சம் சம்சாரம் என்பவை பாவனையால் ஏற்படுவதாலும், இவைகள் சங்கல்பத்தைத் தவிர்த்து வேறல்லாததாலும், அபாவம் செய்து வருவதினால்தான் மோட்சம் சித்திக்குமே தவிர வேறெவ்விதத்தாலும் முடியவே முடியாது. சிந்தனை, எண்ணம் என்பவைகளை அடியோடு ஒழிக்க வேண்டும். அப்பொழுதுதான் மனம் நித்திரையிலிருப்பதுபோல் இருக்கும். அல்லது பிரபஞ்சமெல்லாம் பிரம்மமென்ற பாவனை ஏற்பட வேண்டும். அப்படியுமின்றி நானே பிரபஞ்சம், பிரபஞ்சமே நான் என்ற பாவனையாகிலும் ஏற்பட்டால் உணர்ச்சி என்பது நசித்துப்போகும். இதுவும் சித்தியைக் கொடுக்கும்.

 

நம் பிரயத்தனங்கள் யாவும் தேகத்தை அனுசரித்தும், அதன் உதவியாலும் செய்ய வேண்டி இருப்பதால், அதை நம் கைவசத்தில் வைத்துக்கொண்டுதான் மேற்படி முயற்சிகளைச் செய்ய வேண்டும்.

 

ராமன்: சாதாரணமாக மனிதர்களுக்கு இத்தேகம் முக்தியடையத் தடையாக இருப்பதாகத்தான் சொல்லப்படுகிறது. ஆனால் நம் முயற்சிகளுக்கு தேகம்தான் சௌகரியமாக இருக்கிறது என்று தாங்கள் சொல்கிறீர்கள்.

வசிஷ்:  ஆம்! ஆனால் இதுதான் சத்யம். அக்ஞானிக்கு மாத்திரமே இத்தேகம் அசௌகரியமாகவும் தடங்கலாகவும் தோன்றும். விவேகத்தை அடைந்தவனுக்கு இத்தேகத்தால் யாதொரு பாதிப்பும் ஏற்படுவதில்லை. இதனால் எல்லாவித போகங்களையும் அனுபவிக்க சௌகரியமாக இருக்கிறது. இந்திரனுக்கு அமராவதி பட்டணம் எப்படியோ, அப்படியே இத்தேகமும் ஒரு விவேகிக்கு இருக்கிறது. விவேகியானவன் இந்தியங்களையும், மனதையும் முதலில் பிரயத்தனத்தால் வெற்றிக் கொண்டு தன் கைவசப்படுத்திக் கொண்டு, பிறகு தன்னிஷ்டம்போல் சம்சாரத்தை நடத்தி வருகிறான். யாதொரு இச்சையோ, துவேஷமோ இல்லாமல் வந்தவைகளை அனுபவித்தும், வராதவைகளைப் பற்றிச் சிந்திக்காமலும் காலத்தை அனாயாசமாகச் நடத்திச் செல்வான். இந்த தேகத்தை இழப்பதில் சிந்தையின்றியும், புதிய தேகத்தை எடுப்பதில் ஆசையின்றியும் இருப்பான். கஷ்டம், சுகம், துக்கம், சந்தோஷம் என்பவைகளை அறியாமல் எல்லாவற்றிலும் சம பார்வையுடன் இருப்பவனுக்கு யார்தான் ஒப்பாவார்? இவ்வித மகாபுருஷனை நான் வணங்குகிறேன்.

 

இப்படி மனதை அடக்கிச் சர்வ அமைதியாக இருப்பதைவிட்டு தேகம், மனம் இவைகளின் தேவையிலும், நோக்கத்திலும் சிக்கிக்கொண்டால் பிறகு அனேகவித துன்பங்களுக்குப் பாத்திரமாகத்தான் வேண்டும். ஆகையால் உலக விவகாரத்தில் நீ தாம, வியால, கடன் என்னம் அசுரர்களைப் போல் இல்லாமல், பீம, பாச, த்ருடன் என்பவர்களைப் போல் இருப்பாயாக. இவர்களின் விருத்தாந்தத்தை இப்பொழுது உனக்குச் சொல்கிறேன்.

 

சம்பரன் என்ற அசுரத் தலைவன் ஒருகாலத்தில் பாதாளத்திற்கு அதிபதியாக இருந்துவந்தான். இவன் அனேக காலம் தவம் செய்து பிரம்மா, ஈஸ்வரன் ஆகியோரின் பரிபூரண அனுக்கிரகத்தையும், அனேக வரங்களையும் பெற்று, மூன்று லோகங்களையும் வெற்றிக் கொண்டு தன் வசமாக்கிக்கொண்டான். பிறகு இந்திரனுடைய நகரத்தையும் பதவியையும் இகழத்தக்கவாறு, பாதாளத்தில் பிரம்மாண்ட நகரமொன்றை உருவாக்கி, எல்லாவித போகங்களுக்கும் தகுந்த சௌகரியங்களையும் உண்டாக்கி, இந்திரனைவிட பலமடங்கு மேலாக திகழ்ந்தான்.

 

இதைக்கண்டு தேவர்கள் வியப்பும், பொறாமையும் அடைந்து, ஆனால் ஒன்றும் செய்ய முடியாமல் மனவருத்தப்பட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆயினும் சம்பரனை எவ்விதமாயினும் துன்பப்படுத்திக்கொண்டே இருப்பதுதான் சரியென்று தீர்மானித்து, தங்களால் முடிந்தபோதெல்லாம் அவன் சேனைகளைத் தாக்கியும், பட்டணங்களை அழித்தும், பலவாறு தொந்தரவுக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இது பொறுக்க முடியாமல் போகவே, சம்பரன் வெகு கோபங்கொண்டு இத்தேவர்களை ஒழித்துக்கட்ட எண்ணித் தாமன், வியாலன், கடன் என்ற மூன்று அசுரர்களைச் சிருஷ்டி செய்தான். இவர்களின் குண விசேஷம் என்னவென்றால், தங்கள் கடமையைச் செய்வதைத் தவிர்த்து வேறொன்றும் அறியார். நன்மை-தீமை, வெற்றி-தோல்வி, இன்ப-துன்பம் போன்றவைகள் என்னவென்று கூடத் தெரியாது. மேலும் இவர்களுக்கு இது முதல் சிருஷ்டியானபடியால் இவர்கள் பூர்வ வாசனையுமில்லாமல் இருந்தார்கள். ஆகையால் தங்கள் கட்டளையை இக்குணத்திற்கேற்றவாறு சளைக்காமல் செய்யத் தகுந்தவர்களாக இருந்தார்கள்.

 

சம்பரன் இவர்களைத் தன் சேனைத் தலைவர்களாக நியமித்து தேவர்களை அழித்துவர அனுப்பினான். சம்பரன் எண்ணியபடியே இச்சேனைகள் தேவேந்திரன் பட்டணத்தைத் தாக்கி தேவர்களையெல்லாம் வதம் செய்து வந்தார்கள். எவ்வளவு பராக்கிரமத்துடன் சண்டையிட்டும் தேவர்கள் அசுரப்படைகளை எதிர்க்க முடியாமல் போனார்கள். பிறகு ஒளிந்து மறைந்து சண்டை செய்தும், மாய யுத்தம் செய்தும் ஒன்றும் பயன்படாமல் உதை வாங்கிக் கொண்டு ஓடலானார்கள்.

 

இப்படித் தப்பித்த தேவர்கள் ஒன்றுகூடி பிரம்மாவை நோக்கிச் சென்று சரணாகதி அடைந்தார்கள். இவர்களின் நிலைமையைக் கண்டு பிரம்மா பரிதாபப்பட்டு சற்று ஆறுதல் சொல்லி மேற்கொண்டு செய்ய வேண்டிய முயற்சிகளை காட்டிக் கொடுத்தார். பல வரங்களைப் பெற்ற சம்பரன் இப்பொழுது அழிக்கப்படமாட்டான் என்றும், ஆனால் ஒரு லட்சவருடங்கள் கழிந்ததும் அவன் ஆயுளுக்கு முடிவு  உண்டாகும் என்றார். அதுவரையில் தேவர்கள் விடாமுயற்சியோடு சண்டையிட்டுக் கொண்டேயிருந்தால் தங்கள் எண்ணம் பூர்த்தியாகும் என்றார். அசுரத் தலைவர்களாகிய தாம, வியால, கடன் மூவரும் சண்டையைப் பற்றுதலற்று செய்வதால் வெல்லப்படாமலிருக்கிறார்கள். ஆனால் அடிக்கடி சண்டையில் ஈடுபட நேரிட்டால் அதனால் பற்றுதல் உண்டாகி, கூடவே வாசனையும் அதன் பரிவாரங்களாகிய பேதபுத்தி, அகங்காரம் எல்லாம் ஒன்று சேர்ந்து பிறகு லகுவாக வெற்றிக் கொள்ளப்படுவார்கள் என்று சொல்லியனுப்பினார்.

 

உடனே தேவர்கள் தங்கள் இருப்பிடம் அடைந்து கொஞ்ச காலம் ஒளிந்து வசித்து, பிறகு சேனைளைத் திரட்டி அசுரர்கள்மேல் மாயா யுத்தம் செய்து வந்தார்கள். ஓயாமல் சண்டைசெய்து வரவே, தாம, வியால, கடன் ஆகிய மூவரும் கொஞ்சம் கொஞ்சமான அகங்காரத்தை அடையலானார்கள். அதனால் இச்சையும், தன் தேகமென்ற எண்ணமும் அதைப் பாதுகாக்கும் பொறுப்பும் ஏற்பட்டுவிட்டது. இவ்வளவு கீழான நிலைக்கு இறங்கின அசுரத்தலைவர்களை திடமாகவும், மனோதைரியத்துடனும் தேவர்கள் தாக்கினார்கள். மனம் கலங்கி இருந்த தலைவர்கள் சண்டை மேலிட்டதும் திகிலடைந்து உயிர் பிழைக்கப் போர்க்களத்தைவிட்டு ஓடிவிட்டார்கள். தலைவர்கள் ஓடின பிறகு பரிவாரங்கள் இருப்பது ஏது? எல்லோரும் பயந்த ஓடுவதைக் கண்டு, தேவர்கள் இன்னும் அதிக ஊக்கத்துடன் துரத்தித் துவம்சம் செய்தார்கள்.

 

இச்செய்தியைக் கேட்டதும் சம்பரன் மகாகோபங்கொண்டு இச் சேனைத் தலைவர்களை தண்டிக்க எண்ணினான். ஆனால் இவர்களோ தண்டனைக்குப் பயந்து ஏழாவது பாதாளமாகிய யமபுரத்திற்கு சென்று ஒளிந்துக் கொண்டார்கள். சம்பரன் கைக்கு அகப்படாவிட்டாலும் யமகிங்கரர்கள் கையிலகப்பட்டு உயிரை இழந்தார்கள். இப்படியான மரணத்திற்கு பிறகு அவர்களடைந்த மனோநிலைக்குத் தகுந்தபடி புழுவாகவும், மிருகங்களாகவும் பல ஜன்மங்கள் எடுக்கலாயிற்று. ஆகவே எவ்வளவு மகத்தான நிலைமையிலிருந்தாலும் அகங்காரம் கொண்டால் இந்த அசுரர்கள் அடைந்த நிலைமைக்குத்தான் வரவேண்டும்.

 

ராமன்: இக்கதை விஷயமாக எனக்கு ஒரு சந்தேகம், அதை நிவர்த்தி செய்யும்படி வேண்டுகிறேன். இருப்பது இல்லாமல் போகமுடியாது. இல்லாதது இருத்தலென்ற தன்மையையும் அடைய முடியாது. ஆகவே இந்த மித்யா ரூபமான மூன்று அசுரத் தலைவர்களுக்கும் இருத்தல் என்ற குணம் எப்படிப் பொருந்தும்?

வசிஷ்: நீ சொல்வது சரியே, ஆனால் இருத்தல், இல்லாமை என்பவைகளை நீ எவ்வாறு உணருகிறாய்?

 

ராமன்:  கதையில் சொல்லப்பட்ட அசுரத் தலைவர்கள் இல்லாதவர்கள், இங்கே இருக்கும் நாம் இருப்பவர்கள்.

வசிஷ்:  அவர்கள் இல்லாதவர்களானால் நம்மை மாத்திரம் இருப்பவர்கள் என்று எப்படிச் சொல்ல முடியும்? அவர்களின் சித்தின் விகாரம். நாமும் சித்தின் விகாரம். நாம் இருப்பதாக இருந்தால், அவர்களும் இருந்தது சத்யம். அல்லது அவர்கள் இல்லாதவர்களானால் நாமும் இல்லாதவர்களே. இதுதான் உண்மை. இல்லாததுதான் இருப்பதாக தோற்றத்தைக் கொடுத்து வருகிறது. இதுதான் அக்ஞானமாகும்.

 

ராமன்: இந்த மூன்று அசுரர்களுக்கும் விமோசனம் எப்பொழுது கிடைக்கும்? அல்லது வேறு நற்கதியே கிடையாதா?

வசிஷ்: இந்த விஷயத்தைப்பற்றி யம கிங்கரர்களே அவர்களுடைய அரசனாகிய யமதர்ம ராஜாவிடமிருந்து கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டார்கள். பிறகு அவர்கள் இதை அசுரத் தலைவர்களுக்கு மன ஆறுதலுக்காகச் சொன்னார்கள். இந்த ஜன்மத்திற்கு பிறகு மீனாக பிறந்து அதற்கப்பால் பறவை ஜன்மம் எடுத்து ஒருவரையொருவர் விட்டுப்பிரிந்து காலம் கழிக்கையில், அவர்கள் வசித்துவரும் காஷ்மீர தேசத்தில் மகாதீரனான அரசனும் அவனுக்கேற்ற மிக ஞானியாயுள்ள மந்திரியும் அமைந்திருப்பார்கள். அரசனுடைய உத்யானவனத்தில் இம்மூன்று அசுரர்களும் குருவி, கிளி, கொசுவாக பிறப்பெடுத்து வசித்து வருகையில் மந்திரியானவன் தாம, வியால, கடன் என்றவர்களின் வரலாற்றைப் பற்றி ஒரு காவியம் செய்து அதை வெளியிடுவான். இதைக் கேட்டவுடன் இந்த மூன்று அசுரர்களும் மோட்சத்திற்கு தயாராவார்கள்.

 

ஆகையால் சம்சாரமென்ற மோகத்தில் சிக்கிக் கொண்ட மாத்திரமே எப்பேர்ப்பட்ட மகான்களும் வெகு கேவல நிலையை அடைவார்களென்று இக்கதையால் விளங்கும். இச்சை, தேவை என்பவையே இதற்குக் காரணம். எவனொருவன் தேவை என்பதையே அறியாமலிருக்கிறானோ அவனே மகாபுருஷன். அவனே எல்லோராலும் பூஜிக்கத்தகுந்தவன்.

 

மேற்சொன்ன நிலையை அடைய ஊக்கத்துடன் கூடிய விடாமுயற்சியே பிரதான சாதனமாகும். இவ்வித முயற்சியால் உலகத்தில் அடையப்படாதது ஒன்றுமே இல்லை. பிரயத்தனம் பலனில்தான் முடியவேண்டும். இதுவே நியதியாகும். பலன் கிடைக்காவிட்டால் முயற்சியில் குற்றமிருக்க வேண்டுமென்று அறிந்து கொள்ள வேண்டும். முயற்சி பலனில் முடியாதிருப்பதை விட உலகத்தில் வேறு அதிசயம் கிடையாது. இப்படி முயற்சியால் உத்தம பதவியை அடைந்தவர்களைப் பற்றி நாம் புராணங்களில் கேட்டிருக்கிறோம். மருத்தன் என்ற அசுரன் தன் வீட்டிற்குப் பிராமணார்த்தத்திற்கு பிரகஸ்பதியின் சகோதரனாகிய சம்வர்த்தனைக் கொண்டு தேவர்களை வரவழைத்தான். நந்தி பதினான்கு வயதில் மிருத்யுவை வெற்றிக் கொண்டு அமரத்வத்தை அடைந்தான். சாவித்திரி தன் வாக்கின் புத்திசாலித்தனத்தால் மிருத்யுவிடமிருந்து தன் கணவன் சத்தியவானுடைய உயிரை மீட்டுவந்தாள். இதோ இருக்கும் விசுவாமித்திரர் சத்திரியனாகப் பிறந்தும் பிரம்ம ரிஷி ஆயினார்.

 

இவ்வித விடாமுயற்சியை நீ அகங்காரத்தை ஒழிப்பதில் உபயோகிப்பாயாக. அகங்காரத்தால்தான் பிரபஞ்சம் விஸ்தாரமடைகிறது. இந்த அகங்காரம் மூன்று வகைப்பட்டது. அவைகளாவது

1. எல்லோராலும் அனுபவிக்கப்பட்டும் அதனால் பிரபஞ்ச வியவகாரத்தில் மூழ்கிக் கிடப்பது. இதுவே வேரோடு அறுபட வேண்டிய அகங்காரம்
2. பிரம்மத்தின் ஒரு அணுவாக எண்ணி வியவகாரத்தை முற்றிலும் மனதில் ஒழித்து உத்தம பதவியிலிருக்கும் அகங்காரம்.
3. இவ்விரண்டிற்கும் மேலாக, தானே பிரம்மமென்று அறிந்து சம பார்வையுடன் இருப்பதாகிய அகங்காரம்.

இந்த நிலைகளை படிப்படியாக முயற்சியால் நிச்சயம் அடையலாம். ஆகவே நீ இவ்வித முயற்சியைச் செய்வாயாக.

 

ராமன்: எல்லாம் பிரம்மமென்றால் நாம் இப்பொழுது இருக்கும் நிலையும் பிரம்ம நிலையேயாகும். பிறகு நம் பிரயத்தனத்திற்கு என்ன அவசியம்?

வசிஷ்: ஆம், நீ சொல்வது சரியே. ஆனால் இந்த பிரம்ம நிலையில் துக்கமும், துன்பமும் அனுபவிக்கப்படுகின்றன. இப்படியின்றி சாஸ்திர விதிப்படி பிரம்ம தத்துவத்தை அறிந்தால் நித்யானந்தம் சம்பவிக்கும். ஆகையால் உன் விருப்பப்படி செய்யலாம்.

 

இனி நாம் மேற்கூறிய கதையைத் தொடரலாம். சம்பரன் தன் சேனாதிபதிகளுக்கும் சேனைகளுக்கும் சம்பவித்ததையும், இத்தோல்விக்குக் காரணமும் அறிந்து கொண்டு, மறுபடியும் மூவரைச் சிருஷ்டித்தான். இவர்களே பீம, பாச, த்ருடனென்ற சேனைத் தலைவர்களாவார்கள். இவர்கள் ஆத்ம ஞானிகளாக சிருஷ்டி செய்யபட்டிருப்பதால், எப்பொழுதும் எந்த நிலையிலும் மனோ வேறுபாடின்றி தங்கள் காரியத்தைச் செய்கிறவர்களாகவும் இருந்தார்கள். சேனைகளை இவர்களிடம் ஒப்படைத்துத் தேவர்களை அழிக்கும்படி அனுப்பினான். கட்டளைப்படி தேவ சேனைகளைத் தாக்கி, விருப்பு-வெறுப்பில்லாமல் ஓயாமல் சண்டை செய்து வந்தார்கள். ஆகையால் தோல்வியென்பதையும் அறியாமல் இருந்தார்கள். தாங்களாகவே சண்டையைத் தொடராமல், தங்களை எதிர்த்து வந்த தேவர்களை விடாமலும், ஒருவித துவேஷம், பற்றுதலின்றி தங்களுக்கேற்பட்ட கட்டளையை நிறைவேற்றும் எண்ணத்துடன் சண்டை செய்துவந்ததால், வெற்றியையே அடைந்தார்கள். தேவப்படைகள் சளைத்துக் களைத்து இனிச் சண்டை செய்வது முடியாதென்று அறிந்துகொண்டு போர்க்களத்தைவிட்டு ஓடி பிரம்மதேவனிடம் சரணடைந்தார்கள். பிரம்மதேவன் இவர்களின் கோரிக்கையைக் கேட்டு, இருக்கும் நிலைமையையும் அறிந்துகொண்டு இனித்தேவர்களால் யாதொன்றும் செய்ய முடியாதென்பதை உணர்ந்தார். தானே இவ்விஷயத்திற்கு ஒரு முடிவு செய்வதாகக் கூறி, சம்பரனை நேராகத் தேடிச் சென்று அவைனை யுத்தத்தில் கொன்றுவிட்டார். இதனால் சம்பரனும் முக்தியை அடைந்தான். இப்படி அரசன் காலமானதும் பீம, பாச, த்ருடனென்ற அசுரத் தலைவர்களுக்கு யுத்தம் செய்ய வேண்ட கடமை ஒழிந்து விட்டது. காற்று வீசும் வரையில் தீபம் அசைந்து கொண்டிருக்கும், காற்று நின்றவுடன் தீபமும் அசையாமல் ஒளியைக் கொடுத்து கொண்டிருக்கும். அதுபோல சம்பரனாகிய காற்று நின்றவுடன், ஆத்ம ஞானிகளாகிய மூவரும் தங்கள் சுய ரூபமாகிய அறிவாக நின்றார்கள். இதனால் தேவர்களும் தப்பிப் பிழைத்தார்கள்.

 

ஆகவே பிரபஞ்சமென்பது வாக்கினாலும் பாவனையாலும் மாத்திரம் இருத்தலென்ற தன்மையை அடைகின்றது. ஆகையால் இது செயற்கையாக ஏற்பட்ட பிரபஞ்சமே ஒழிய இயற்கையாக ஏற்பட்டதல்ல. எல்லா வஸ்துக்களும் நம் பாவனைகளேயாகும். ஆக இந்த பாவனைகளில்தான் பல என்ற உணர்ச்சிகள் நமக்கு ஏற்படுகின்றன. பாவனை ஒழிந்தால் எல்லாப்பொருட்களும் மறைந்துவிடும். சத்தியமொன்றுதான் யாதொரு மாறுபாடுமில்லாமல் நிலைத்து நிற்கும்.

 

பிரபஞ்சம், சம்சாரம் என்பவைகள் மனம் என்னும் தோற்றத்தில்தான் பிரதிபலிக்கின்றன. மனம் அசைவற்று நின்றால் இவைகளும் வேறுபாடில்லாமல் ஒரே காட்சியைத்தான் அளிக்கும். ஆனால் மனம் என்பதே ஒரு கற்பனையாக இருப்பதால் அதில் பிரதிபலிக்கும் காட்சிகளும் பொய்யாகத்தான் இருக்க வேண்டும். மனம் நாசமடைந்தால் பந்தம்-மோட்சம் என்பவைகளும் நாசமடைந்துவிடும். ஆத்மாவில் இவைகளுக்கு இருப்பிடமில்லை. இவைகளொன்றும் அதில் ஒட்டாது. இவைகளை நீ அடிக்கடி ஆராய்ச்சி செய்து பகுத்தறிந்து அனுபவத்திற்குக் கொண்டு வருவாயாக. அனுபவத்தில்தான் பலன் ஏற்படும். தத்துவங்களை அறிந்து கொள்வதில்தான் பலன் ஏற்படும். தத்துவங்களை அறிந்து கொள்வதில் மாத்திரம் யாதொரு பயனுமில்லை. அனுபவத்தில் கொண்டு வந்தால்தான் இந்திரியங்களும் மனமும் அடங்கும். அதனால் சித்தியும் மனசாந்தியும் உண்டாகும். சாந்தி உண்டானால் வாழ்க்கையை யாதொரு கவலையுமின்றி சுலபமாக நடத்தலாம். இதுதான் ஞானிகளுக்கேற்ற வழியாகும். கர்மங்களை யாதொரு பற்றுதலுமின்றிச் செய்து வருவதே அறிவாளிகளின் நோக்கமாகும். இந்தத் தத்துவங்களெல்லாம் வாழ்க்கையை சீர்திருத்தம் செய்யும் பொருட்டே சொல்லப்பட்டன.

 

வசிஷ்டர் மேற்படி உபதேசங்களை எடுத்துரைத்தும், ராமனுக்குப் புத்தி முற்றிலும் தெளிவடையாததால், மீண்டும் வசிஷ்டரை நோக்கி, “பிரம்மமொன்றுதான் சத்யம் என்றால் அசத்யமாகிய ஜகத் அதிலிருந்து உற்பத்தியானதென்பது எப்படிப் பொருந்தும்” என்று கேட்டான்.

 

வசிஷ்டர் சற்று ஆலோசிக்கலானார். மிகத்தெளிவாகவும், பலவித நியாயங்களைக் கொண்டு தத்துவங்களை எடுத்துச் சொல்லியும் ராமன் புத்திக்கு புலப்படவில்லை என்று உணர்ந்தார். இதற்குக்காரணம் அவன் இன்னும் பக்குவமடையாததேயாகும். ஆகையால் அவன் இப்பொழுது தத்துவங்களை மனதில் வாங்கிக் கொண்டால் போதும் என்றார். பிறகு இவைகளை அடிக்கடி ஆராய்ச்சி செய்தால் நாளடைவில் பக்குவமடைவானென்றும் சொன்னார். இப்படிச் சொல்லி முடித்தபிறகு உபதேசத்தைத் தொடர்ந்தார்.

 

வசிஷ்: இந்திரஜாலத்தைப் பார்க்கும்பொழுது நாம் மிகவும் அசம்பாவிதமான விஷயங்களையும் விசித்திரமான காட்சிகளையும் காண்கிறோம். மிகச்சிறிது நேரம் காணும் காட்சிகளே இவைகள். இதைப் போலதான் ஜகத்தின் தோற்றமுமாகும். மானிடர்கள் உலகத்தில் உதித்து, வளர்ந்து, அழிவடைவதும் சொற்ப காலத்தில்தான். இந்த அளவிடப்பட்ட காலத்தில் இவர்கள் மனதில் ஜகத்தின் சொரூபம் சதா மாறுதலடைந்து வருகிறது. எந்த ஜகத் சொரூபமும் வாஸ்தவமென்று சொல்லுதற்கில்லை. மறுபிறப்பில் அனுபவிக்கும் ஜகத்தானது மறுபடியும் வேறானது. அவ்விடத்தும் இப்படியே நிமிடத்திற்கு ஒரு சொரூபத்தை இவர்கள் மனதில் கொடுத்து வருகிறது. ஆகையால் இதைச் சத்யமென்று எவ்வாறு சொல்லத்தகும்? பிரம்மம் ஒன்றுதான் சத்யமாகும். இதில் தோன்றுகின்ற தோற்றங்களே ஜகத்தாகும். இக்காட்சிகள் பிரம்மத்தை ஒட்டுவதில்லை. ஆனால் பிரம்மமின்றி காட்சிகள் ஏற்பட முடியாது. காட்சிகளும் அனுபவங்களும் பிரம்மத்தை தவிர்த்து வேறாக இருக்கமுடியாது. அப்படி வேறாக நினைப்பதே அக்ஞானம். ஏனெனில் அதுதான் சம்சாரத்திற்கு காரணமாகிறது. கடலில் எவ்வளவோ அலைகள் ஏற்படினும் அவைகளெல்லாம் நீரைத் தவிர வேறில்லை அல்லவா? அதுபோலவே ஜகத்தும் பிரம்மத்தைத் தவிர்த்து வேறில்லை.

 

ஆகையால் ஜகத்தை பிரம்மத்திலிருந்து உற்பத்தியானதாக நினைப்பது தவறு. இவ்விதமான எண்ணம் உண்டாவது மனதின் தன்மையாலும் அதன் சக்தி குறைப்பாட்டாலுமேயாகும். ஆகையால் அது அசத்யமான மனதின் அனுபவமே தவிர, பிரம்மத்தின் அனுபவமல்ல. சத்யமாக ஒன்று எப்பொழுதும் நிலைத்திருப்பதால்தான் அசத்யமாகிய தோற்றங்களுக்கும் இடம் கொடுக்கிறது.

 

ராமன்: இந்த பிரம்ம தத்துவத்தை எனக்கு மிகத்தெளிவாகவும், சாதுர்யமாகவும் எடுத்துரைத்ததன் பலனாக எனக்கு ஒரு கணம் பிரம்மத்தை அறிந்ததாகவும், மறுகணம் மேகத்தால் மறைந்த சூரியனைப் போல அறியாமலும் இருக்கிறது. சந்தேகங்கள் முற்றிலும் நீங்கவில்லை. ஆகையால் இந்த சுத்த, களங்கமற்ற பிரம்மத்தில் அக்ஞான அழுக்கு எப்படி சேர்ந்தது என்பதை மீண்டும் விவரித்துச் சொல்ல வேண்டிக்கொள்கிறேன்.

வசிஷ்:  ராமா! என் உபதேசத்தைக் கேட்டபிறகு உனக்கு பிரம்மம் ஒரு கணம் அறியப்பட்டும், அடுத்த கணம் அறியப்படாமலிருந்தால் பிரம்மம் அப்படித்தான் இருக்குமென்று அறிவாயாக. இது இப்பொழுது உனக்கு விளங்காது. இந்த அறிவானது மனதில் திடப்படும் காலத்தில் நீயாகவே இதை அறிந்து கொள்வாய். தற்சமயம் என் உபதேசத்தின் கருத்தை மனதில் வாங்கிக் கொள்வதே உனக்குத் தகும். வார்த்தைகள் பேதத்தை அனுசரித்துத்தான் கற்பிக்கப்படுகின்றன. பேதங்களைத் தள்ளிவிட்டால் வார்த்தைகளுக்குத் தேவை ஏது? இவ்வார்த்தைகள் ஒருவருக்கொருவர் செய்யவேண்டிய வியவகாரத்தின் பொருட்டும், உபதேசத்தின் பொருட்டுந்தான் பிரயோஜனம். வார்த்தையின்றி தத்துவங்களை போதிக்கமுடியாது. ஆகையால் வாக்கானது பேதங்களை அனுசரித்து அக்ஞானத்தின் விஸ்தரிப்பை சுட்டுக்காட்டும்.

 

ஆயினும் பிரம்மத்தை அறிய இந்த அக்ஞான நிலையிலிருந்துதான் முயற்சிக்க வேண்டும். அக்ஞானத்தைக் கொண்டுதான் ஞானத்தை நிரூபிக்கலாம். சுத்த அக்ஞானத்திலிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் ஞானத்தை விருத்தி செய்துகொண்டு பிறகு பிரயத்தனத்தாலும், விவேகத்தாலும் பூர்ண ஞானத்தை அடைவதுதான் முறையாகும்.

 

ஆகவே மானிடர்கள் படும் துன்பங்களெல்லாம் உண்மையில் இல்லாததானதும்,  ஆராய்ந்து பார்த்தால் உடனே நாசமடையும் தன்மையை உடையதாகவும் இருக்கிறது. அக்ஞானத்தாலேதான் ஏற்பட்டதென்று ஏற்கனவே சொல்லப்பட்டது. சமுத்திரத்தின் ஒரு பாகத்தில் அலைகள் கிளம்புவது போல, சர்வ அமைதியுற்ற பிரம்மத்தில் அதனுள் அடங்கியே இருக்கும் அசைவு சக்தியினால் ஒரு அசைவு ஏற்பட்டு பிரபஞ்சத்தின் உற்பத்திக்குக் காரணமாகிறது. சமுத்திரத்தின் உட்பாகம் அசைவற்றும் கம்பீரமாகவும் இருப்பதுபோல பிரம்மமும் வெறும் சாட்சியாக நிற்கின்றது. இயக்கத்திற்குக் காரணமாக இருப்பதைத்தான் சித் சக்தியென்று சொல்லப்படுகிறது. இதைத்தான் இதர கொள்கைகளையுடையவர்கள் பிரகிருதி, மலம், கர்மம், பந்தம், இச்சை, மாயையென்று பலவாறாகக் குறிப்பிடுகிறார்கள். எந்தப் பெயரிட்டாலும் அது ஆத்மாவைத் தவிர வேறாகாது.

 

மேற்சொன்ன இயக்கத்தின் காரணத்தால் பஞ்சபூதங்களும் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக உருவாக்கப்பட்டு, இவைகளின் சம்பந்தத்தாலும் வேறுபாடுகளினாலும் பதினான்கு முக்கிய தத்துவங்கள் ஏற்பட்டு பிரபஞ்சத்திற்கு மூலகாரணமாய் நின்றன. சித்தின் விஸ்தரிப்பு இப்படி நடைபெற்று வருகையில் அகங்காரமென்பது கிரமமாகவும், சகஜமாகவும் ஏற்பட்டு, இதிலிருந்து புத்தியென்னும் ஸ்திதியும், புத்தி விஷயங்களில் ஈடுபட்டுக்கொண்டபொழுது மனம் என்கின்ற தன்மையும் ஏற்பட்டன. மனம் நிலைபெறாமல் பல வியவகாரங்களில் பற்றுதலையடைவதால் சித்தமென்று சொல்லப்படும் கேவல நிலையை நாளடைவில் அடைகிறது. இந்த நிலைமையில்தான் இந்திரியங்களுடன் கூடிய உடல் அல்லது இருப்பிடம் என்பதை அடைகிறது. இந்த இருப்பிடத்திற்கு அதிகாரி சித்தம், மனம், அகங்காரம், ஜீவன் என்று பல பெயரைத் தரித்த ஆத்மாவேவாகும். இந்த இருப்பிடமாகிய உடல்தான் முதுமை, மரணம் என்பவைகளுக்கு பாத்திரமாகிறது. மூட ஜனங்கள் தாங்கள் ஆத்மாவைக் காட்டிலும் வேறில்லை என்பதை மறந்து, ஒரு மலையைக் காணும்போது அதைத் தான்தான் தாங்கி நிற்பதாக எண்ணி, எல்லா வியவகாரங்களிலும் தாங்களே கர்த்தாவாக நினைத்து அதனால் கோபம், தாபம், துக்கம், முதுமை, மரணம் இவைகளுக்கு இருப்பிடமாகிறார்கள். இதுதான் அக்ஞானம். யாருக்கு இந்த அக்ஞானமென்று யோசித்தால் உண்மையை அறிந்து கொள்ளலாம்.

 

இவைகளைக் கேட்டதும் ராமனுக்கு சற்று மனக்குழப்பம் ஏற்பட்டு வசிஷ்டரை மறுபடியும் இந்த தேகம் உண்டான கிரமத்தை விஸ்தரித்துச் சொல்லும்படி கேட்டுக்கொண்டான். இதற்கிணங்கி வசிஷ்டர் மீண்டும் மேறசொல்லியவைகளை விவரித்து ராமனுக்கு உரைத்தார்.

 

வசிஷ்: இந்த ஞான மார்க்கத்தை அனுசரித்து இதனால் ஏற்படும் விவேகத்தை வாழ்க்கையில் உபயோகிப்பதே உபதேசத்தின் கருத்தாகும். ஆகையால்தான் பெரியோர்கள் இந்த தத்துவங்களைப் பொது மக்களுக்கு அடிக்கடி எடுத்து உரைக்கிறார்கள். ஆராய்ந்து பார்த்தால் வாழ்க்கையில் நேரும் சுக-துக்கங்கள் மனதையும், தேகத்தையும்தான் பாதிக்கக்கூடும். தேகமோ மரமட்டையைப் போலொரு ஜடப்பொருள்தான். முதுமை, மரணம் இவைகளால் தாக்கப்படக் கூடியது. உணர்ச்சி, அறிவு என்னும் சூட்சுமத்தை அறியாதது. ஆகவே இவைகள் நம்மைப் பாதிக்காது. பிறகு மனம் என்பது சூன்யத்தன்மையை உடையது. இல்லாத ஒரு கற்பனையான ஒன்றாகும். அது ஆத்மாவைக் காட்டிலும் வேறல்லாததாக இருந்தும் அதை மறந்து வேறாக இருப்பதான ஒரு மோக நிலையில் சிக்கிக் கொண்டு கஷ்டப்படுகிறோம். இந்த மோகம் பாதிக்கப்பட்டால் யாருக்கு என்ன நஷ்டம் வந்து விடப்போகிறது? ஆத்மாவில் எந்தவொன்றும் ஒட்டாது, ஒன்றும் அதை பாதிக்கச் செய்யமுடியாது. இதனால் ஏற்படும் சுக துக்கங்களாகிய மோகங்கள் மனம், தேகம் என்கின்ற மோக ரூபங்களைத்தான் பாதிக்கின்றன. ஆகையால் இதைக் குறித்து ஏன் கவலைப்பட வேண்டும்.

 

ஒரு மனிதனின் நடத்தையைப் பற்றி கவனித்தால், அவன் தன்னை நெருங்கி இருப்போர்களைக் குறித்தும், தனக்கு வாழ்க்கையில் தேவையானவைகளைக் குறித்தும்தான் இன்ப-துன்பங்களை அடைகிறான். இவைகளைத் தவிர்த்து இதர விஷயங்களைப் பற்றியோ அல்லது மக்களைப் பற்றியோ ஒரு கவலையுமின்றி இருக்கிறான். இவைகள் விஷயமாக ஒருவித மனக்கலக்கமும் அடையாமல் அறிவாளிளைப் போல விளங்குகிறான். இதேமாதிரி தன்னுடைய சிறிய உலகத்திலும் நடந்துகொண்டால் மனோசாந்தி அடைவது எளிதாகும். யாருக்குமே வெளிவிஷயங்களில் ஈடுபடுவதாக இருந்தால் கவலைக்கு எல்லையே இருக்காது. அப்படியின்றி வெளிவிஷயங்களில் ஈடுபடாமலிருப்பது போலவே தன் விஷயங்களிலும் இருந்தால் தான் அடைகின்ற இன்பத்திற்கு அளவேயிருக்காது. ஆகவே நாம் கவனித்த மனிதனின் நடத்தையில் யாதொரு ஒழுக்கமும் நீதியும் கிடையாது. தானாகவே சில விஷயங்களைத் தியாகம் செய்தும் சிலவற்றை மேற்கொண்டும் தானாகவே இன்ப-துன்பங்களுக்கு பாத்திரமாகிறான். ஞானிகளோ எல்லா விஷயங்களையும் ஒரே நோக்கத்துடன் பாவிக்கிறார்கள். ஆகையால் அவர்கள் என்றென்றும் மன அமைதியுடன் இருக்கிறார்கள். ஆகவே நீயும் இவ்விதம் இருப்பாயாக.

 

94.இதுவரையில் சொல்லியதன் பொருளாவது:-

இந்த சம்சாரம், ஜகத் என்பவைகள் ஒரு நீண்ட சொப்பனமென்றும், தேச, காலம் என்கின்ற கட்டுப்பாடுகளில் அவைகள் அடங்கியிருக்கின்றன என்றும், காலத்தில்தான் பிரபஞ்சமாகிய தோற்றம் காணப்படுகிறது என்றும் புரிந்து கொண்டோம். இவ்விரண்டும் கற்பனைகளென்று முன்னமே சொல்லப்பட்டன. இவைகள் புத்திக்கு புரியும்வரையில்தான் இந்தக்காட்சிகள் தோற்றத்திற்கு வருகின்றன. இவைகளை விட்டுப் பார்த்தால் காட்சிகளும் தோன்றுவதில்லை. இக்காட்சிகள் எக்காலத்தும் காணப்பட்டே வருகின்றன. இதற்கு ஆரம்பமும் இல்லை, முடிவுமில்லை. எவ்வளவோ பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன் இதில் தோன்றியும் மறைந்தும் இருக்கிறார்கள். தோன்றுதல், இருத்தல், அழிதல் இவைகளே சிருஷ்டியின் கிரமமாகும். திரும்பித்திரும்பி இவைகள் தொடர்ந்து நடைபெற்றுக் கொண்டே இருக்கும். ஒன்றும் நிலையாக இருப்பதில்லை. ஆதலால்தான் இவைகள் சத்யமாகாதென்று சொல்லப்படுகிறது. இந்த அஸத்தாகிய தோற்றம் இப்பொழுது தோன்றுவதுபோல்தான் எக்காலத்தும் தோன்றிக் கொண்டிருக்கும். இதில் அசம்பாவிதமாக ஏதாவது புதியதாக காணலாமென்பதற்கும் இடமில்லை. நியதியின் கிரமம் ஒருபொழுதும் மாறாது. ஆகையால்  விபரிதமான நடத்தைக்கோ உலகப் போக்குக்கோ யாதொரு காரணமுமில்லை. இதன்படி உலகம் ஒரு காலம் நாசமடையலாமென்னும் கொள்கைக்கும் இடமில்லை. அப்படியின்றி உலகம் ஒருவேளை அழிந்தாலும் நமக்கென்ன நஷ்டம்? இவ்வித மனோநிலையையும், மனவுறுதியையும் நீ அடைவாயாக.

 

இந்த இந்திரஜாலமாகிய சம்சாரம் சத்யமா அல்லது அசத்யமா என்பது தாசுரனுடைய வரலாற்றிலிருந்து அறியப்படும்.

 

மகதநாட்டில் முன்னொரு காலத்தில் சிரலோமா என்ற ஒரு முனிவர் காட்டில் தவம் செய்து வருகையில் பத்தினியை இழந்து தன் குமாரனாகிய தாசுரன் என்ற சிறுவனைத் தானே கொஞ்ச காலம் பாதுகாத்து வந்தார். சில வருடங்கள் சென்றதும் சிரலோமாவும் காலமானார். இளைஞனான தாசுரன் மிகவும் வருத்தப்பட்டு புலம்பினான். அனாதையான நிலைமையை காட்டில் தனித்திருந்த சிறுவனால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. அவனுடைய நிலையைக் கண்ட வனதேவதை அவன் மேல் கருணைக் கொண்டு, அவனுக்கு தேறுதல் சொல்லும் பொருட்டு அசரீரியாகச் சில வாக்குகளைச் சொன்னாள். “சிறுவனே! துயரத்தில் மூழ்கிக் கிடப்பது உனக்குத் தகாது. சூரியன் உதிக்கும்போதே அது அஸ்தமிப்பது நிச்சயமென்று நாம் எப்படி அறிவோமோ அப்படியேதான் மனிதர்களின் வாழ்க்கையும். இதை அறிந்து கொண்டும், மேலும் நீ தவத்திலும், ஞானத்திலும் சிறந்து பிராமணன் புத்திரனாக இருந்தும் இவ்வளவு பரிதாபப்படும் நிலைமையிலிருப்பது சரியல்ல. ஆகையால் நீ உன் முன்னேற்றத்தைக் குறித்து முயற்சி செய்வாயாக” என்றுக் கூறிமுடித்தது.

 

இதைக் கேட்டதும் தாசுரன் சற்று சிந்தையில் ஆழ்ந்து சொற்ப நேரத்திற்கு எல்லாம் ஒரு முடிவுக்கு வந்தான். இந்த முடிவின் பிரகாரம், மிகவும் அசுத்தமான பூமியில் வாசம் செய்துகொண்டு நித்யகர்மங்களைச் செய்வது சரியல்லவென்று அவனுக்குத் தோன்றிற்று. ஆகையால் அவன் அந்தக் காட்டை அலங்கரித்து வந்த ஒரு பெரிய மரத்தின்மேல் தவம் செய்வதே சரியென்று தீhமானித்து அப்படியே தவம் செய்யத் தொடங்கினான். இந்தத் தவத்தின் முறைப்படி, நிலத்தில் தீயை மூட்டி ஹோமத்திற்குத் தன் தேகத்தை அறுத்து ஆஹுதி செய்தான். பிராமணனடைய மாமிசம் தேவர்களுக்கு ஏற்காததால் இந்த ஹோமத்தை நிறுத்த, தேவர்களின் பொருட்டு அக்னிபகவான் தாசுரன்முன் தோன்றி யாகத்தை நிறுத்தும்படி கேட்டுக் கொண்டார். கிடைத்த வரப்பிரசாதத்தால் அக்காட்டில் மேருமலையைப் போல ஒரு பிரம்மாண்டமான மரத்தை உற்பத்தி செய்துகொண்டு இவ்வுலகத்திலிருப்பதைப் போல் மரவுலகத்திலும் தாசுரன் தன் தவத்தைத் தொடங்கினான். வெகுகாலம் இப்படித் தவம் செய்தும் ஒரு பலனும் கிடைக்காமல் இருப்பதைக் கண்டான். இதற்குக்காரணம் என்னவென்று தீர்க்கமாக ஆலோசனை செய்தபிறகு கேவலம் கர்மங்களைச் செய்வதாலும், தவம், யாகம் போன்றவைகளால் ஞானம் சித்திக்காதென்ற முடிவை அடைந்தான். சங்கல்பத்தை ஒழித்தால்தான் ஞானம் ஏற்படுமென்ற முடிவையும் அடைந்தான். இதன்பிறகு இந்த மார்க்கத்தில் முயற்சியை மேற்கொண்டான். இதன் பலனாக கொஞசம் கொஞ்சமாக அக்ஞானம் நீங்கி கடைசியாக பூரண ஞானத்தையும் அடைந்தான்.

 

ஒருநாள் அங்கே அருகில் வசித்து வந்த ஒரு அப்சரஸ் தாசுரனிடம் வந்து வணங்கி, தான் அனாதையாக இந்தக் காட்டில் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதாகவும், அதனால் தனக்கு ஆதரவாக இருக்கும்படியாக தன்னுடன் கூடி வாழவேண்டும் என்றும் கேட்டுக் கொண்டாள். இப்படி இருவரும் சேருவதால் முனிவருடைய ஞானத்தையும் தன்னுடைய அழகையும் கூடிய புத்திரன் உதித்து, அதனால் உலகத்திற்கு நன்மை ஏற்படும் என்றாள். இதைக் கேட்ட தாசுரன், சம்சார வாழ்க்கை தனக்குத் தேவையில்லையென்றும் ஆனால் அவளுக்கு தேவையானது காப்பாற்றத்தகுந்த ஒரு புத்திரன்தானேயென்றும் கூறி, அவ்வாறே ஒரு வரத்தைக் கொடுத்தனுப்பினார். அப்சரஸ் இந்த வரத்தைப் பெற்றுக்கொண்டு தன்னிருப்பிடம் வந்து சேர்ந்தாள். கொஞ்ச நாள் கழித்து ஒரு புத்திரனை அடைந்தாள். பன்னிரண்டு வருடகாலம்  புத்திரனை வளர்த்து, பிறகு அவன் கல்வி பயிலும் பொருட்டு அவனை அழைத்துக் கொண்டு மீண்டும் முனிவரிடம் சென்றாள். முனிவர் இவள் வேண்டுகோளுக்கிணங்கி சிறுவனுக்கு ஞானோபதேசம் செய்ய ஏற்றுக் கொண்டார். ஆனால் சிறுவனைத் தன் வசம் ஒப்படைத்துவிட்டு அவள் தன் இருப்பிடம் சென்றிவிட வேண்டும் கூறினார். வாக்களித்தபடி அப்சரஸின் புத்திரனுக்குத் தெரியவேண்டியவைகளையெல்லாம் போதித்து, பிறகு ஞானத்தையும் உபதேசித்தார். இந்த ஞானோபதேசம் இனி சொல்லப்படுகிறது.

 

தாசுரன்:  ஜகத்தென்று வழங்கப்பட்டு நம்மால் அனுபவிக்கப்படுவதாகத் தோன்றுவது எல்லாம் சங்கல்பத்தில்தானே தவிர, வாஸ்தவமாக அவ்விதச் சத்தியம் ஒன்றுமில்லை. சங்கல்பமாக மனதில் தோன்றுவதை வெளியில் ஜகத்தாக உணருகிறோம். சங்கல்பமின்றி இருக்கையில் வெளித் தோற்றங்களுக்கு யாதொரு உருவமுமில்லை. இருத்தலென்னும் தன்மையும் கிடையாது. அல்லது உருவம் இருப்பதாகக் கொண்டாலும் அவ்வுருவத்தில் காணும் மாறுபாடுகள் சங்கல்பத்தில் இருக்கின்றனவே தவிர வஸ்துக்களில் கிடையாது. ஏனெனில் இந்த வஸ்துக்கள் அவைகளிலிருக்கும் நிலைமையிலேதான் இருக்க முடியும். ஆனால் அவைகள் அளிக்கும் தோற்றங்களோ மாறுபாடுகளை அடைந்தவைகளாக இருப்பதால், இந்த மாறுபாடுகள் மனோ விகாரங்களேயாகும். இவைகளே சங்கல்பம் எனப்படும். ஆகவே பிரபஞ்சத்தின் விஸ்தரிப்புக்குக் காரணமாயுள்ள மனோபாவங்கள் மனதிலேயே உதித்து, வெளிப்பதார்த்தங்களைக் கருவியாகக் கொண்டு, இவைகள் மனதால் அனுபவிக்கப்பட்டு, இந்த அனுபவங்களே பிரபஞ்சமெனத் தோற்றமாகின்றன. ஆகையால், சங்கல்பம் அல்லது பாவனைதான் பிரபஞ்சம், சம்சாரமாகும்.

 

ஆகவே முக்தியையடைய சங்கல்பத்தை ஒழிக்க வேண்டும். இதை ஒழிக்க ஆராய்ச்சியும் முயற்சியும்தான் பிரதானம். முயற்சியாவது பிரபஞ்சம் சத்யமல்ல என்ற அறிவு மனதில் வேரூன்றும்படி இடைவிடாமல் பயிற்சி செய்ய வேண்டும். இது அநித்யம், எக்காலத்திலும் இல்லாதது, அது இருப்பதெல்லாம் நம் மனதில்தான் என்று உணர்ந்து கொள்ளவேண்டும். மனம் அடங்கினால் பிரபஞ்சமும் மனதில் நாசமடைகின்றது. இவ்விதம் ஒவ்வொரு விஷயத்தையும் ஆராய்ச்சி செய்து, அதன் இல்லாமையை உணர்ந்துவந்தால் பிரபஞ்சத்தின் சுய சொரூபம் காணப்படும்.

 

இப்படியின்றி, பிரபஞ்சம் சத்யமென்று நினைத்தாலும் அது ஆத்மாவைத் தவிர்த்து வேறல்லவென்ற அறிவு ஏற்பட வேண்டும். சகலமும் ஆத்மாவாக இருப்பின் இரண்டென்னும் தன்மைக்கு இடமேது? ஆதலால் இவ்விதமும் மனதில் சங்கல்ப விகல்பங்கள் ஏற்படாமலிருக்கும். பிறகு மனது ஆத்ம சொரூபத்தை அடையும்.

 

இந்த பாவனையையும் தள்ளி, பிரபஞ்சம் ஸத்துமில்லை, அஸத்துமில்லை என்பதை உபதேசிப்பது எல்லாவற்றிலும் மேலான தத்துவமாகும். இந்த மூன்றில் எந்த மார்க்கத்தை கடைப்பிடித்தாலும் இறுதியில் சமப்பார்வை ஏற்படும். இந்த சம திருஷ்டியே ஆத்ம உணர்ச்சியென்பதாகும். ஆகையால் ஞானத்திற்கு சாரமாய் நிற்பது, பிரபஞ்சம் ஒரு மனோமோகமென்பது, அல்லது பிரபஞ்சமே பிரம்மம் என்ற பாவனை அல்லது பிரபஞ்சம் ஸத்துமல்ல அஸத்துமல்ல என்ற பாவனை ஆகியவைகளாகும். இதையே வேறுவிதமாக சொல்வோமாகில், நான் எதற்கும் கர்த்தாவில்லையென்றும், நானே சகலத்திற்கும் கர்த்தாவென்றும், நான் கர்த்தாமல்ல அகர்த்தாவுமல்ல என்றும் மூன்றுவிதமாக பொருட்கொள்ளலாம்.

 

இது படிப்படியாகத்தான் அடையப்படும். பிரபஞ்சம் முழுதும் வேண்டும், வேண்டாமென்ற இரு பாவனைகளைக் கொண்டே சம்சாரச் சுழலில் சிக்கிக் கொண்டு தவிக்கின்றது. இவ்விரண்டைக் கடந்தவர்கள் மிகவும் சொற்பமேயாகும். எவ்விதப் பதவியில் இருந்த போதிலும், மூன்று லோகங்களுக்கும் அதிபதியாக இருந்தாலும், வேண்டும்-வேண்டாம் என்பவைகளைத் தியாகம் செய்யாமல் இருக்கும் வரையில் யாவரும் சம்சாரத்திலிருந்து விடுதலை அடைய முடியாது.

 

ஸ்திதிப் பிரகரணம் முற்றிற்று

Yoga Vasishtam - Part-4-Rev-01

அத்தியாயம்-3..(தொடர்ச்சி)

 
பிரம்மா: சங்கல்ப கிரமத்தால் சிருஷ்டியில் நான் ஈடுபட்டுப் பலவிதமான வஸ்துக்கள் செடி, கொடிகள் ஜீவராசிகள், மானிடர்கள், அனைவற்றையும் வரிசை வரிசையாக ஏற்படுத்திப் பல காலமாகிய பகல் நேரம் சென்றதும், அந்திப் பொழுதில் இதைப்பற்றி யோசிக்கலானேன். யோசித்துப் பார்க்கையில் பல பிரபஞ்சங்கள், ஜனக்கூட்டங்கள், பல சூரிய சந்திர மண்டலங்கள், இவைகளுக்குக் காரணமாகிய என்னைப் போன்ற பல பிரம்மாக்களையும் கண்டேன். இதன் பொருள் விளங்காமல், இதை அறியும் பொருட்டு ஒரு சூரியனை அழைத்து அவரைக் கேட்டேன். சூரியன் என்னை வணங்கி, நான் இக்கேள்வியைக் கேட்டதுபற்றி மிகவும் ஆச்சரியப்பட்டார், இருந்தபோதிலும் பதிலாக, நானின்றி இவையொன்றுமில்லை என்றார். இதையொட்டி முன்னொரு காலத்தில் நடந்த சம்பவத்தையும் எடுத்துச் சொன்னான்.
 
சூரியன்: கச்யபமென்ற குலத்தில் பிறந்த இந்து என்ற பிராமணன் எல்லா சாஸ்திரங்களையும் படித்து சரியான காலத்தில் தனக்குத் தகுந்தவளான நற்குலத்தில் பிறந்த மனைவியை அடைந்து ஆனால் புத்திர பாக்கியமின்றி துயரப்பட்டுக் கொண்டிருந்தான். கடைசியாக இக்குறையைத் தீர்த்துக் கொள்ளம் பொருட்டு இருவருமாக ஒரு தவத்தைத் தொடரத் தீர்மானித்து, அப்படியே ஒரு அடர்ந்த காட்டில் புகுந்து, சரியான இடத்தில் அமர்ந்து சிலகாலம் தவம் செய்தார்கள். தவம் வெகு சிரத்தையுடனும், ஊக்கத்துடனும் செய்யப்பட்டதால், சீக்கிரமே ஈசுவரன் பிரத்யக்ஷமாகி, தம்பதிகள் கோரின வரத்தைக் கொடுத்தார். வரப் பிரசாதத்தால் காலக்கிரமத்தில் வெகு அழகாகவும், விவேகிகளாகவுமுள்ள பத்துப் புத்திரர்கள் பிறந்தார்கள். புத்திரர்கள் சரியான காலத்தில் எல்லா சாஸ்திரங்களையும் தகப்பனிடமே கற்றுவந்தனர். அவர்கள் சிறுவர்களாக இருக்கும்போதே தாய்-தகப்பன் இருவரும் காலமானார்கள்.
 
உற்றார் உறவினர் ஒருவருமில்லாத சிறுவர்கள், இனி நாட்டில் வாழ்வது கடினமென்று அறிந்து காட்டிற்குச் சென்று தங்கள் முன்னேற்றத்தைக் கவனிப்பதே சரியென்று அதற்கேற்றதைச் செய்யத் தொடங்கினார்கள். இந்த முடிவை அனுசரித்து, ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தை அடைந்து அமைதியுடன் உட்கார்ந்து விசாரம் செய்யத் தொடங்கினார்கள். உலகத்தில் மேன்மையான பதவி யாது, எது நிலையான இன்பத்தைக் கொடுப்பது, எவையெல்லாம் தியாகம் செய்யப்பட வேண்டியது என்பவைகளைப் பற்றியும் இவைகளுக்குச் சம்பந்தமான விஷயங்களப் பற்றியும் எல்லோருமாகச் சேர்ந்து ஆலோசனை செய்தார்கள். அவர்களில் மூத்தவன் வெகு சீக்கிரமாகவே ஒரு முடிவுக்கு வந்தான். பிரம்ம பதவியே முயற்சிக்கவும், அடையவும் தகுந்ததுமானது என்ற  தீர்மானத்திற்கு வந்தான். இதற்கு மேலானது பிரபஞ்சத்தில் ஒன்றுமில்லை என்று தன் முடிவைச் சொன்னான். இதை எல்லோரும் ஆமோதித்து, அப்படியே அந்தப் பத்து பாலகர்களும் பத்மாசனத்தில் அமர்ந்து தீவிரமாகத் தவம் செய்தார்கள். இவர்கள் செய்த தவமுறையாவது, “நான்” என்பது ஒவ்வொரு வஸ்து, பிராணி எல்லாவற்றிலும் பொதுவாக உள்ளதாகும். இந்த “நான்” என்பதே பிரம்மமாகும். நானே இவ்வுலகத்தைச் சிருஷ்டி செய்வதும், அழிப்பதும் என்றவாறு தவநெறியைக் கைக்கொண்டு வெகு ஊக்கத்துடனும் விடாமுயற்சியுடனும் தவம் செய்தார்கள். நீண்ட காலம் மனம் ஒருமைப்பட்டதின் பலனாக பத்து பாலகர்களும் ஒரே காலத்தில் பிரம்ம பதவியை அடைந்தார்கள். இவர்களே இப்பொழுது பத்து திசைகளுக்கும் அதிபதிகளாக பத்து பிரம்மாவாக விளங்குகிறார்கள்.
 
பிரம்மா: சூரியன் இக்கதையைச் சொல்லி முடித்ததும், இவர்கள் என் செயலில் முயன்றிருப்பதால் நான் எதற்குச் சிருஷ்டியில் தலையிட வேண்டுமென்று நினைக்கலானேன். அதைச் சூரியனிடம் வெளியிட அவன் இதற்கு பதிலுரைத்ததாவது:-
 
சூரியன்: உங்கள் செயலை நிறுத்துவதில் உமக்கு என்ன பலன்? உமக்குப் பற்றுதலென்பது இல்லாததால் சிருஷ்டியில் ஆகவேண்டியது ஒன்றுமில்லை. ஒருநாள் என்பது எப்படித் திரும்பத்திரும்ப இடைவிடாமல் சூரியனால் ஏற்பட்டு வருகிறதோ அதேமாதிரி உம்மிடத்தில் ஜகத்தானது திரும்பித்திரும்பி ஏற்பட்டும் அழிந்தும் வருகின்றது. ஆகவே இது உமக்கு ஒரு விளையாட்டைத் தவிர வேறல்ல. இந்தப் பிரபஞ்சத்தை சிருஷ்டித்தே தீரவேண்டுமென்ற முயற்சியுடன் நீர் இதைச் செய்வதில்லை. இப்பொழுது நீர் சிருஷ்டியை செய்யாவிடின் வேறு நித்ய கர்மா உமக்கு என்ன ஏற்படும்? பற்றுதலற்ற கர்மாக்களைச் செய்வதே நமக்குரிய கடமை. ஒரு சுத்தமான கண்ணாடி எவ்விதம் அதன் முன்னே தோன்றும் பொருட்களை விருப்போ, வெறுப்போவின்றி பிரதிபிம்பித்துக் காட்டுகிறதோ, அப்படியே ஞானிகளுக்குக் செயல்களைத் செய்யாமலிருப்பதிலும், செயல் செய்வதிலும் ஒரேவிதமான மனோ நோக்கந்தான் உண்டு. ஆகையால் நீங்கள் கர்மத்தை செய்வதை விட்டுவிடுவதைப் பற்றி யோசிக்க வேண்டாம். எப்பொழுதும் போல், நித்திரைக்கு ஒப்பான பற்றுதலற்ற மனதுடன், நித்திரையிலிருந்து விழித்தவனைப் போல ஊக்கத்துடன் தங்கள் கர்மத்தை சம்பவத்திற்கேற்றவாறு தொடர்வீராக. இந்த ஐந்தவர்களின் சிருஷ்டியில் அவர்களும் சந்தோஷிப்பார்கள். தாங்கள் இவர்களுடைய சிருஷ்டியை மனக்கண்ணால் காணமுடியுமே தவிர புறக்கண்ணால் காண முடியாது. ஏனெனில் சிருஷ்டியென்பது ஊனக் கண்களால் உருவாக்கப்பட்டதல்ல, அது மனதால் உருவாக்கப்பட்டது. ஆகையால் ஒருவன் மனதால் சிருஷ்டிக்கப்பட்டது அவனுடைய ஊனக்கண்களால்தான் உணரமுடியுமே தவிர பிறருடைய கண்களால் உணர முடியாது. இந்தப் பத்து ஐந்தவ பிரம்மாக்களால் உருவாக்கப்பட்ட பத்து பிரபஞ்சங்களும் மனோதிடத்தால் நிலைபெற்றுவிட்டமையால் எவராலும் அழிக்கப்பட முடியாது.. கர்மேந்திரியங்களால் செய்யப்படும் செயல்களே புறப்பொருட்களால் பாதிக்கப்படலாம். மனோ நிச்சயத்தால் செய்யப்பட்ட கிரியையை வேறெருவராலும் தடுக்கமுடியாது. வெகுகாலம் எது ஒன்ற திடமாக மனதினால் பாவிக்கப்பட்டு வருகிறதோ அதற்குச் சாபத்தினாலும் பாதகம் ஏற்படாது. சாபம் சரீரத்தைத்தான் பாதிக்கும்.
 
சூரியன்: இந்த பரந்த பிரம்மாண்டம் மனதிலிருந்து உதித்ததேயாகும். ஆகையால் இந்த மனதுதான் பிரதான புருஷன். தேகத்தால் செய்யப்படும் செயல்கள் எல்லாம் மனதால் செய்யப்படுவதுதான். அதாவது மனதின் ஏவலின்றி செயல்கள் செய்யப்படவில்லை. இந்த ஸ்தூல தேகமானது மனதால் தேடிக்கொள்ளப்பட்டதேயாகும். ஆகையால் தேகம் யாதொரு செயலுக்கும் கர்த்தாவாக முடியாது. ஏனெனில் அது ஒரு ஜடப்பொருள். மனதின் வேகத்தால் சங்கல்பிக்கப்பட்ட ஒரு விஷயத்தை இந்த தேகமாவது அல்லது வேறொரு ஜடப் பொருளாவது தடை செய்ய முடியாது. மனது வேறொரு மனதால்தான் அசைக்கப்படும். இவ்விஷயத்தையொட்டி பூர்வீக விருத்தாந்தமொன்று உண்டு. அதைச் சற்று பொறுமையுடன் கேட்பீராக.
 
79. இந்திரத்யும்னன் - அகல்யா கதை
முன்னொரு காலத்தில் இந்திரத்யும்னன் என்ற அரசனொருவன் தன் மனைவியாகிய அகல்யா என்பவளுடன் அரசாட்சி செய்து வருகையில், அதே தேசத்தில் வசித்து வந்த இந்திரனென்று பெயர் கொண்ட பிராமணன் தன் கெட்ட நடத்தைகளாலும், முக அழகினாலும் வெகுப் பிரபலமாய் இருந்தான். இந்தப் பெயரும் பிரதாபமும் அகல்யா ராணிக்கு தெரிய வந்தது. புராணத்தில் கேள்விப்பட்ட இந்திரன்-அகல்யா விருத்தாந்தம் இவள் மனதில் வேரூன்றிய காரணத்தால் தாங்களிருவரும் கூட இவ்விதமான கள்ளச் சினேக பாவனைக்குரியவர்களாக எண்ணி, நாளடைவில் இந்திரன் மீது காதல் பெருகி, பிறகு சோகமுமடைந்தாள். நாளுக்குநாள் தன் கணவனாகிய அரசனை மறந்தாள். பிறகு தன் மனதைக் கொள்ளைக் கொண்ட இந்திரனனால் தன்னையே மறந்தாள். இதையெல்லாம் கவனித்து வந்த ராணியின் தோழி ஒருத்தி தன் எஜமானியின் பரிதாப நிலையைக் கண்டு பரிதாபப்பட்டு, இவள் நேசித்து வந்த புருஷனை சந்திக்க ஏற்பாடு செய்தாள். இவ்விருவரும் சந்தித்த பிறகு சினேகம் அதிகரித்து, கொஞ்ச காலத்தில் இருமனதும் ஒன்றெனாகிவிட்டது.
 
இவ்விஷயம் நாளுக்கு நாள் ஊரெல்லாம் பரவி ராஜனுக்கும் தெரியவந்தபடியால் ராஜநீதிக் கிரமமாக இருவரும் தண்டிக்கப்படலானார்கள். தண்டனையால் எந்த பயனும் இல்லாததால், இன்னும் கொடுமையான தண்டைனைகள் விதிக்கப்பட்டன. இவைகளால் கூட குற்றவாளிகள் பாதிக்கப்படவில்லை. தவிர இந்த தண்டனைகளால் இவர்களின் காதல் இன்னும் அதிகரித்தது. அரசனுக்கு இனி என்ன செய்வதென்று புலப்படாமல் தன் குலகுருவாகிய பரத முனிவரிடம் விஷயங்களைச் சொல்லி அவரைச் சபிக்கச் சொன்னான். விவரத்தை அறிந்த முனிவர்  ராஜதர்மம் நிலைபெறும் பொருட்டு, அவ்விருவரையும் நாசமாகும்படி சபித்தார். இதைக் கேட்ட இந்திரனென்ற பிராமணன் இவர்களின் மதியீனத்தைக் கேட்டு நகைத்து முனிவரை நோக்கிச் சொன்னான்.
 
“பெரிய முனிவராக இருந்தும் இப்படி மதியை இழப்பதைப் பார்த்து வியப்படைகிறேன். நீங்கள் விஷயத்தை தீர விசாரிக்கவில்லை போலும். எங்கள் இருவருக்குமுள்ள காதல் எவ்விதமென்று நீங்கள் அறியவில்லை. இந்தக் காதல் தேக சுகத்தைத் தேடியோ அல்லது சிற்றின்பத்தைப் பற்றியதாகவோ நினைப்பது தவறு. இந்தக் காதல் எக்காலத்தும் எந்த நிலையிலும் அழியாது, சாசுவதமாக உள்ளது. இரு மனதும் ஒன்றான நிலையில், அதாவது எனக்கு ஜகத்தெல்லாம் அகல்யாவாகவும், அவளுக்கு அதே ஜகத் இந்திரமயமாகவும் இருக்கையில் உங்கள் சாபம் எங்களை என்ன செய்யக்கூடும்? ஏன் வீணாக மதிகெட்டு உங்கள் தவ மகிமையை இழக்கிறீர்கள்? உங்கள் சாபம் எங்கள் தேகத்தை பாதிக்கலாம், ஆனால் எங்கள் மனதை என்ன செய்யக்கூடும்” என்று சொல்லி முடித்தான்.
 
ஆனால் சாபத்தின் தீவிரத்தால் இருவரின் உடலும் மரணகதி அடைந்தன. அதன்பிறகு இவ்விரு ஜீவன்களும் எக்காலத்திலும் ஜோடியாக புருஷனும் மனைவியாக வாழ்க்கை நடத்திவந்தார்கள்.
 
ஆகையால் மனோ நிச்சயம் தீர்க்கமாகவும் தளர்ச்சியுமின்றி இருந்தால் அதை யாராலும் எவ்விதமும் அசைக்க முடியாது. எவ்வித சாபமும் அதைப் பாதிக்காது. இவ்விதமான மனோதிடத்தால் இந்த இந்து புத்திரர்கள் பிரம்ம பதவியை அடைந்தார்கள். ஆகையால் அவர்களின் சிருஷ்டிக்கு உம்மால் யாதொரு தீங்கும் செய்ய முடியாது. ஏனெனில் அது வெறும் மனோ சிருஷ்டியாகும். அவர்களின் சிருஷ்டியைப்பற்றி தாங்கள் கவனிப்பது தகுதியுமன்று. ஆகையால் தாங்கள் தங்களுடைய நித்ய கர்மாவை அனுஷ்டித்து எப்பொழுதும் போல சிருஷ்டியைச் செய்துவருவதே நலமாகும். ஆகாசமென்பது எவ்வளவு சிருஷ்டிகள் ஏற்படினும் அவைகளெல்லாவற்றிற்கும் இடம் தரும். ஆகையால் எப்பொழுதும்போல் ஆத்மாவில் கவனத்தில் கொண்டு சிருஷ்டிக் கிரமத்தை நடத்துவீராக என்று சூரியன் சொல்லி முடித்தார்.
 
80.ஜீவராசிகளும் இரண்டு சரீரங்களும்
பிரம்மா: இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் ஊக்கத்தினாலும் விடாமுயற்சியாலும் மனிதர்களால் அடையப்படாதது ஒன்றுமேயில்லை. பிறகு எல்லாப் பொருட்களும் இரண்டு சரீரங்களை சார்ந்திருக்கின்றன. அதாவது எப்பொழுதும் சஞ்சலமென்பதையே குணமாகக் கொண்ட மனம் என்பதையும், இரண்டாவதாக உருவம் கொண்ட ஜட சரீரத்தையும் உடையதாக இருக்கிறது. இந்த ஜட சரீரந்தான் சாபம் போன்ற மந்திரங்களால் பாதிக்கப்பட்டு நாசமடையலாம். ஆனால் மனதென்பதோ திடமாகத் தன் சக்தியை உணர்ந்து இருக்குமாயின் யாதொன்றாலும் அசைக்கப்பட முடியாது, மனோதிடம், மனோதைரியம் இல்லாதவர்கள்தான் மனதின் மூலமாக சாபங்களுக்குப் பாத்திரமாவார்கள். இந்த தேகம் தானாகவே எதையும் செய்ய முடியாது. மனதோ எதையெல்லாம் அடைய வேண்டுமென்று ஆசைப்படுகின்றதோ, அதையெல்லாம் அடைந்தே தீரும். ஓன்றை இச்சிப்பதும், பிறகு அதை அடையும்பொருட்டு பிரயத்தனப்படுவதும், கடைசியில் பலனை அடைவதும் ஆகிய எல்லாம் மனதால் நடைபெற்று வருகிறதே தவிர தேகத்தால் இல்லை. மனதின் கட்டளையை செய்ய வேண்டிய ஒரு கருவியாகத்தான் தேகமிருக்கிறது. ஆகையால் இந்த மூன்று லோகங்களுக்கும் மூலமாயிருக்கும் மனதை சாபமும் மந்திரமும் என்ன செய்யக்கூடும்? மேற்சொல்லப்பட்ட கதைகளால் மனதின் சொரூபத்தை நன்கு புரிந்து கொள்ளலாம்.
 
குயவன் பானையை செய்து முடித்ததும் மண்ணாகிய சொரூபம் பானையில் மறைவது போலும், தங்க ஆபரணங்களில் தங்கத்தின் சொரூபம் மறைவது போலும், மனதானது தன் பௌருஷத்தால் இச்சை கொண்டதை அடைந்து அந்தப் பலனில்தான் மறைகிறது. ஆகையால் பலன் என்பதும் மனதின் வேறுபாட்டைத் தவிர வேறில்லை என்று பிரம்மா கூறிமுடித்துவிட்டு என்னையும் அனுக்கிரகித்து பிரம்மா மறைந்துவிட்டார் என்று வசிஷ்டர் சொல்லி முடித்தார்.
 
வசிஷ்:  பிரம்மதேவன் உபதேசத்திலிருந்து புரிந்து கொள்ள வேண்டியது, மனம் என்பது பிரம்மத்திலிருந்து தானாகவே ஒரு இயக்கத்தினால் உண்டானதென்பது தெரிகிறது. மேலும் இந்த பிரம்மாவென்ற புருஷன் மனதுதான் என்றும் நான் அறிந்தேன். இந்த இயக்கமே மூல அவித்தை அல்லது மூல அக்ஞானமாகும். இதனால் பிறகு தன் கற்பனா சக்தியால் “நான்”, “நீ”, என்ற பேதங்களும் பிறகு ஜகத்தாகிய பல பொருட்களும் கற்பிக்கப்பட்டன. ஆகவே சிருஷ்டி ஆரம்பத்தில் மனதாகிய ஒரே சரீரந்தான் ஏற்பட்டது. பிறகு இது தன் இச்சையால், பிரம்மாண்டத்தின் உற்பத்திக்குக் காரணமாகிய பஞ்சபூதங்களையும் அவைகளின் வேறுபாடாகிய இதர சக்திகளையும் பதினான்கு மூல வஸ்துக்களையும் கொண்டு, சூரிய கிரணங்களாலும் வெப்பத்தினாலும் சிருஷ்டிக்கப்பட்ட உருவ அமைப்புக்களில் பிராணனென்று கூறப்படும் சக்தியாக உட்சென்று இரண்டாவது சரீரத்தை அடைகின்றது. வாசனை என்பவைகள் இவ்விதம் ஏற்பட்டு, பிறகு சம்சாரமென்ற பிரவாகம் உலகத்தை திரட்டி நிற்கின்றது. ஆகவே இச்சா சொரூபங்களே இந்தப் பூதாதிகளெல்லாம் என்று தெரிகிறது.
 
பிரபஞ்ச வாழ்க்கையையும், சம்சாரத்தையும் கவனித்தால், மானிட வர்க்கங்கள் மூன்று முக்கிய பிரிவுகளாகப் பிரிக்கப்படும். அவைகள் உத்தமம், மத்திமம், அதமம் என்பவைகளாகும். இந்த மூன்று பிரிவுகள் மறுபடியும் ஒவ்வொன்றும் சாத்வீக, ராஜஸ, தாமஸமென்ற மூன்று கிளைகளாக பிரிக்கப்படுகிறது. இந்தப் பிரிவுகளில் அடங்கப்பட்ட ஒவ்வொரு ஜனக்கூட்டங்களும் அவரவர்களின் குணம், செயல், சம்சார ஈடுபாடுகளையொத்து வெகு சீக்கிரமோ அல்லது கொஞ்சம் தாமதித்தோ அல்லது வெகுகாலம் தாமதித்தோ சம்சாரத்திலிருந்து விடுபட்டு மோட்சத்தை அடைகிறார்கள். ஆகவே ஒவ்வொரு மனிதனும் காலக் கிரமத்தில் மோட்சத்தை அடைவது நிச்சயம். ஒருவருக்கொருவரில் உள்ள வித்தியாசம் காலத்தில்தானே தவிர பதவியில் அல்ல.
 
அப்படியிருந்தும் இந்தக் கதியை அடையும் வரையில் சம்சாரத்தில் சுழன்று திண்டாட வேண்டியிருப்பதால் நம்முடைய முயற்சிகளெல்லாம் மோட்சத்தை கூடிய சீக்கிரம் அடையும்பொருட்டுச் செய்யப்பட வேண்டும். இந்தச் சம்சாரமாவது ஏற்கனவே சொன்னபடி கர்மாவினால் ஏற்பட்டது. கர்மாவோ கர்த்தாவைத் தவிர்த்து தன் சொரூபமாக இல்லை. பூவும் வாசனையும் போலவும், சமுத்திரமும் அலைகள் போலவும் கர்த்தாவும் கர்மாவும் கூட ஏக காலம் தோன்றி விரிவடைந்து, அழிந்து சம்சாரத் தோற்றம் நடைபெற்று வருகிறது.
 
ஆகையால் மனதின் இயக்கந்தான் கர்மாக்களுக்குக் காரணமாகின்றது. இக்கர்மாக்களே மறுபடியும் மனதிற்குச் சஞ்சலமேற்படக் காரணமாகின்றன. ஆகவே ஒன்றைத் தழுவி மற்றொன்று விஸ்தரிக்கின்றது. கர்மா நாசமடைந்தால் மனம் நாசமடைகின்றது. மனம் நாசமடைந்தால் கர்மாவும் நாசமடைந்துவிடும். மனம் சங்கல்ப சொரூபம். சங்கல்பம்  அசைவின் சொரூபம். இந்த அசைவினால் ஏற்படும் கிரியைகளெல்லாம் பாவனையின் பலன்களேயாகும்.
 
ராமன்: முனி சிரேஷ்டரே! சங்கல்ப சொரூபத்துடன் கூடிய மனம் ஜட சம்பந்தமான விஷயங்களில் எப்படி நிலைபெற்றது என்பதை விளக்கிச் சொல்ல வேண்டும்.
வசிஷ்: மனம் சஞ்சல சொரூபமென்று சொல்லப்பட்டது. இவ்வாறு சஞ்சலத்துடன் இருப்பதற்கான காரணமாக இருப்பது தான் யாரென்று அறியாத தன்மைதான். இந்தச் சந்தேகத்தினால் ஒவ்வொரு பொருட்களிலும் தானிருப்பதாகப் பாவித்து அதில் தன்னைக் கண்டு அதிலேயே சிக்கிக் கொள்கிறது. இப்படி எல்லாப் பொருட்களிலும் பற்றுதல் அடைந்து அவைகளாகவே மாறிவிடுகிறது. இதனால் ஜடத் தன்மை வேரூன்றிவிட்டது. இப்படியின்றி தான் யாரென்ற உண்மை நிலை ஞானம் ஏற்பட்டு சந்தேகமின்றி இருக்குமானால் மனதுக்கு சஞ்சலமேது? ஆதலால் தன் சுயநிலையாகிய சாந்தத்தில் அது நிலைத்துநிற்கும். ஆகையால் அக்ஞானமே சஞ்சலத்திற்குக் காரணமாக இருக்கின்றது என்பது தெரிகிறது. இச்சஞ்சலங்களே கிரியை, கர்மா, வாசனை என்பவைகளாக ஏற்படுகின்றன. எவ்விதக் கிரியைகளும் மனதின் ஏவலின்றி ஏற்படமுடியாது.
 
ஆகவே சுத்த சம்வித்தே ஒரு களங்கத்தினால் மனதென்ற நிலைக்கு வந்திருக்கிறது. இந்த மனம் ஏதாவது ஒரு விஷயத்தில் ஒருமுகமாகி ஒரு நிச்சயத்தை அடையும்போது புத்தியென்று சொல்லப்படுகிறது. மனதுக்கு நானென்ற பாவம் ஏற்பட்டபொழுது அகங்காரமென்று சொல்லப்படும். ஒரு பாலகனைப் போல் பல விஷயங்களில் சஞ்சலப்பட்டால் அப்பொழுது சித்தமென்று சொல்லப்படும். இவ்விதமே கர்மம், கற்பனை, ஸ்மிருதி, வாசனையென்று சமயத்திற்கேற்றபடி பல வேறு பெயர்களால் வழங்கிவருகிறது. உண்மையில் இருப்பது சுத்த சம்வித் ஒன்றேயாகினும் இரண்டு என்ற பாவம்தான் பூரணமாக உணரப்படுகிறது. இதுதான் வித்யாயென்று அக்ஞானத்தால் சொல்லப்படுகிறது.
 
ராமன்: உங்கள் உபதேசத்திலிருந்து மனம் ஜடமா, அல்லது சேதனமா என்பது நிச்சயம் ஏற்படவில்லை. எனவே இதைத் தெளிவுபடுத்தும்படி கேட்டுக் கொள்கிறேன்.
வசிஷ்: அது இரண்டுமான தோற்றத்தை உடையது. ஆகையால் இரண்டிற்கும் நடுவிலுள்ள தன்மையென்றே சொல்லவேண்டும். இதுவோ அதுவோவென்ற நிச்சயம் தனக்கு ஏற்படாமல் அங்கும் இங்கும் ஊஞ்சலாடித் திகைத்து நிற்பதைத்தான் மனமென்று சொல்கிறோம்.
 
மற்ற கொள்கைகளாகிய நியாய, வைசேஷிக, சாங்கிய, ஜைமினி, புத்த சமயத்தவர்களால் இந்த மனதின் சொரூபம் வெவ்வேறு விதமாகச் சொல்லப்படுகின்றது. ஆனால் இக்கொள்கைகள் யாவும் புத்திக்கோ, யுக்திக்கோ பொருந்தி வராது. ஆகையால் இங்கே ஒரே ரூபமாக விஸ்தரித்துச் சொல்லப்பட்டதை மனதில் வாங்கிக் கொள்ளவும். சுருக்கிச் சொல்வோமாகில் மனம் ஜடமாக இருந்தால் சம்சாரத்திற்குக் காரணமாக இருக்கமுடியாது. அஜடமாக இருந்தாலும் அப்படியோயாகும். சேதனத் தன்மையுள்ள சிலந்திப் பூச்சி எப்படி ஜடமாகிய நூலை தன் தேகத்திலிருந்து வெளிப்படுத்தியும், பிறகு தன்ளுள்ளே இழுத்துக் கொள்கிறதோ, அதுபோலவே சுத்தசம்வித்தானது இப்பிரபஞ்சத்தை தன்னிடம் தோற்றிவைக்கவும், மறைத்துக் கொள்ளவும் செய்கிறது. காண்கின்ற புருஷனும், மறைக்கின்ற புருஷனும் இந்த மனமேயாகும்.
 
ஆகவே இந்த மனம்தான் தேவர்கள், யட்சர்கள், அசுரர்கள், கின்னரர்கள், மனிதர்கள் என்றெல்லாம் விஸ்தரித்து, தன்னையே வெவ்வேறாகக் கருதிக் கொள்கிறது. அவ்விதமே கருதிக்கொண்டு அனுபவித்து, பிறகு சஞ்சரித்து, துக்கித்து கடைசியாக விவேகம் தோன்றி ஆத்மாவை அடைகிறது. ஆத்மாதான் சத்யம், சாசுவதம், பரமசுகம். இதிலிருந்து தோன்றிய மனதோ சிருஷ்டிப்பதிலும், அழிவதிலும் சுழன்று கொண்டிருக்கின்றது. ஆகையால் மனம் அழிந்தால் ஆத்மலாபம். இந்த மனதைத்தான் சித்தாகாசம், சிதாகாசம், ஆகாசம் என்று மூன்றுவிதமாக ஞானம் அடையாதவர்களால் சொல்லப்படும். ஆனால் உண்மையில் ஞானிகள் அறிந்தபடி அது ஒரே சொரூபத்துடன் கூடியது. இடம், காலங்களைத் தழுவி வெவ்வேறு பெயரால் அழைக்கப்படலாம்.
 
81.சம்சார ஈடுபாடு மனதிற்கு மட்டும்தான்
இந்த மனதின் பிரதாபத்தை விளக்க ஒரு பூர்வகாலத்து விஷயத்தைச் சொல்லுகிறேன். இப்பூமியின் ஒரு பாகத்தில், ஒரு காலத்தில் ஆயிரம் கைகளை உடைய பிராமணன் ஒருவன் இருந்தான். நான் ஒருநாள் யதேச்சையாக அந்தக் காட்டின் வழியே செல்லும்போது இந்தப் பிராமணனைக் கண்டேன். அவன் தன் ஆயிரம் கைகளினால் கனத்த தடிகளைக் கொண்டு தன்னைத் தானே பலமாக அடித்துக் கொண்டு போதுமான அளவு அடி விழுந்தபிறகு அதனால் ஏற்பட்ட துன்பத்தால் வெகுதூரம் ஓடிக் களைத்து கடைசியில் ஒரு பாழுங்கிணற்றில் விழுந்தான். கொஞ்சம் சிரமம் தீர்ந்ததும் அங்கிருந்து கிளம்பி மறுபடியும் அடித்துக் கொண்டு ஒடிக் களைத்து, கடைசியில் ஒரு முள் நிறைந்த புதரில் போய் விழுந்தான். திரும்பத் திரும்ப இவ்வாறு செய்து வந்ததன் காரணம் தெரியாமலும், மேலும் அவன் என்ன இன்பத்தை அடைகிறான் என்பதை அறியவும், ஓடிக்கொண்டிருந்த அவனை நிறுத்தி அவன் அந்தமாதிரி ஏன் செய்கிறானென்று  கேட்டேன். கேட்டவுடன் சற்றுத் தயங்கி பிறகு கொஞ்சம் ஆலோசித்தான், அதைத் தொடர்ந்து துக்கித்து கடைசியாக முக மலர்ச்சி அடைந்தான். அதன்பிறகு இவனுடைய பல கை, கால்களெல்லாம் ஒவ்வொன்றாக மறைந்து உடல் சுருங்கி, தலையும் நாசமடைந்ததைக் கண்டேன். இவ்விடம் தேகத்திலிருந்து விடுபட்டவனாய் மறைந்தான்.
 
அவ்விடம் விட்டு சற்றுதூரம் சென்ற பிறகு இன்னொரு பிராமணனைக் கண்டேன். அவனும் அதேமாதிரி தன்னையே அடித்துக் கொண்டும், ஓடிக்கொண்டும் ஒரு வாழைத் தோட்டத்தில் போய் விழுவதும், அவ்விடம் விட்டு எழுந்து பழையபடி அடித்துக் கொண்டு ஒடுவதுமாக இருந்தான். இன்னும் சற்று தூரம் சென்றபிறகு இன்னுமொரு பிராமணன் அதேமாதிரி செய்வதையும் கண்டேன், ஆனால் அவன் முள்காட்டை நாடிச் செல்வதைக் கண்டேன். மேலே போகப் போக அனேக ஜனங்கள் அவ்விதமே செய்வதைக் கண்டு வந்தேன். இவர்களை நெருங்கி, தாங்கள் செய்வதின் கருத்தென்னவென்று கேட்டபொழுது சிலர் என்னைக் கண்டு நகைத்தார்கள், சிலர் அசட்டை செய்தார்கள், சிலர் என்னை  ஒன்றுமறியாதவனென்று எண்ணிப் பேசாமலும் போய்விட்டார்கள்.
 
ராமா! இந்தக் கதையின் தாத்பர்யத்தை நீ அறிவாயென்று நினைக்கிறேன். நான் கண்டதாகச் சொன்ன பிராமணர்களெல்லாம் அவர்களின் மனதேயாகும். இந்த மனம் பல மனிதக் கூட்டங்களாகப் பல்வேறு விதமாக விஸ்தரித்து, சிலர் புத்திமான்களாகவும், சிலர் மகா மோகமடைந்தவர்களாகவும், வேறு சிலர் முழு முட்டாள்களாகவும் இருந்து, உலக நடைக்கு காரணமாயிருந்து வருகிறார்கள். இந்த மனதுதான் உலகத்தில் அடையப்படும் இன்ப துன்பங்களையும் அனுபவித்து வருகிறது. ஜடமாகிய தேகம் எதை அனுபவித்து ஆனந்தப்பட முடியும். சில மனங்கள் முள்காட்டில் விழுவதுபோல் துக்கத்தை நோக்கியே செல்லுகின்றது. விவேகம் போதிக்கப்படினும் ஏற்றுக்கொள்வதில்லை. சில மனம் சுகபோகங்களை நாடியே செல்கின்ற தன்மையுடையது. விவேகத்தையுடைய மனங்கள் மிகவும் சொற்பம். இவைகள்தான் நல்ல போதனையால் லாபத்தை அடைகின்றன. ஆகையால் இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் விஸ்தரிப்புக்குக் காரணம் மனதேயாகும் என்று தெரிந்து கொள்வாயாக. பிரபஞ்சம் நடைபெறுவதும் இந்த மனதாலேதான். இதுதான் ஜீவனென்றும் சொல்லப்படும்.
 
மேற் சொன்ன கதையில் உரைத்தபடி இன்ப துன்பங்களை மனது தானாகவே தேடிக் கொள்கிறது. தான் சங்கல்பித்ததையே இன்னொரு சொரூபத்தில் பலனாக அடைகிறது. ஆகையால் யாரொருவன் கர்மமும் பலனும் ஒரே மனதின் வேறுபாடே என்று அறிந்து அதற்கு மூலமாகிய சங்கல்பத்தை ஒழித்து சாந்தத்தையும் மௌனத்தையும் அடைகிறானோ அவன் ஆத்மாவை அறிவான். ஆகவே மனம் தான் உற்பத்தியானதாகவும் அழிந்ததாகவும், இருப்பதாகவும், இல்லாததாகவும் தோன்றுகிறது. சாசுவதமான தோற்றத்தை எப்பொழுது கொடுக்கவில்லையோ அப்பொழுது அது சத்யமல்ல. தவிர ஞானம், அக்ஞானம், சம்சாரம், விடுதலை என்பனவெல்லாம் இந்த மனதைப் பற்றிச் சொல்வதேயன்றி ஆத்மாவைப் பற்றியல்ல. இந்த மனமோ அசத்யம், ஆகையால் அதைத் தழுவியிருப்பது எல்லாமும் அசத்யமேயாகும். ஆத்மாவைப் பற்றி பேசும்பொழுது இவைகள் எதுவுமே ஒட்டாது. ஆகையால் பந்தம், மோட்சம் என்பவைகள் அக்ஞானிகளைக் குறித்து சொல்லும் வார்த்தைகளே ஒழிய வாஸ்தவமில்லை. எனவேதான் பிரபஞ்சம் முற்றிலும் தோற்றமேயென்று சொல்லப்படுகிறது.
 
இந்தப் பிரபஞ்சம் எவ்வளவு அசத்யமென்பதைத் தெரிவிக்க ஒரு சிறிய கதையுண்டு. ஒரு ஒரு சிறிய குழந்தை தன் தாயாரிடம் வேடிக்கையான கதை ஒன்றை சொல்லகேட்க, அவள் இந்தக் கதையை சொன்னாள்.
 
முன்னொரு காலத்தில் ஆகாயப் பிரதேசத்தில் உண்டாகாத பெரிய பட்டணம் ஒன்றிருந்தது. அப்பட்டணத்தில் மூன்று அழகிய ராஜகுமாரர்கள் இருந்தார்கள். அவர்களில் இரண்டு பேர் பிறக்கவேயில்லை. ஒருவன் கர்ப்பத்திலும் இல்லை. இந்த மூவரும் ஒருநாள் வெளியூர் சென்று திரவியம் தேடி வரலாமென்று உத்தேசித்துக் கிளம்பி ஒரு காட்டுப்பாதையைத் தொடர்ந்து செல்லுகையில் தாகமெடுத்து நீரைத் தேட மூன்று ஓடைகளைக் கண்டார்கள். அவைகளில் இரண்டு வற்றியும், ஒன்றில் நீரே இல்லாமலுமிருந்தது. மூவரும் ஓடைகளில் இறங்கி குளித்து, தண்ணீரும் அருந்தி பக்கத்தில் தென்பட்ட மூன்று மரங்களில் அணுகி பழங்களைச் சாப்பிட எண்ணினார்கள். இந்த மூன்று மரங்களில் இரண்டு வளரவேயில்லை. ஒன்றுக்கு விதையே கிடையாது. இந்த மரங்கள்மேல் ஏறி வேண்டியவாறு பழங்களைத் தின்று திருப்தியடைந்தார்கள். பிறகு அக்காட்டை விட்டுச் சென்று சிறிது நேரத்தில் உருவாகாத நகரமொன்றை அடைந்து அங்கே சுவரேயில்லாத பெரிய சத்திரமொன்றைக் கண்டார்கள். சத்திரத்திலே மூன்று பாத்திரங்களிருந்தன. இரண்டு இல்லவேயில்லை, ஒன்ற ஓட்டையானது. இப்பாத்திரங்களில் நூறுபடி அரிசியைச் சமைத்து வாயில்லா விருந்தாளிகளுக்கு அன்னமிட்டு பாக்கியைத் தாங்கள் சாப்பிட்டு சுகமாக உறங்கினார்கள். இந்தக் கதையைக் கேட்ட குழந்ததை மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தது. இப்படி உண்டாகாத ஜகத்தில்தான் எல்லா விவகாரங்களும் நடைபெற்று வருகின்றன.
 
ஆகையால் இந்த மித்யாவான ஜகத்தில் ஏன் இவ்வளவு பற்றுதல்? ஜகத் இருப்பது நம்முடைய மனதில் மாத்திரமே. இப்படி மனதால் கற்பிக்கப்பட்டதை ஏன் மனதாலேயே அழிக்கக்கூடாது? இந்த ஜகத்திலிருக்கும் பொருட்கள் அனைத்தும் அல்லது இந்த ஜகத் முழுவதும் நாசமடைந்தாலும் என்ன நஷ்டம்? யாருக்கு நஷ்டம்? இதனால் ஆத்மாவுக்கு ஒரு குறையும் ஏற்படுவதில்லை. மலர் வாடி கசக்கப்பட்டபோதிலும் அதிலுள்ள வாசனைக்கு என்ன நஷ்டம். அது காற்றோடு கலந்துவிடுகிறது. பானை உடைந்து போனால் அதிலுள்ள ஆகாசத்திற்கு என்ன நஷ்டம்? அது மகா ஆகாசத்தில் கலந்து விடுகிறது. அதுபோலவேதான் நம் தேகம் நாசமானாலும் அதனால் ஜீவனுக்கு ஒரு இழப்பும் கிடையாது. வண்டானது ஒரு பூவை இழந்தாலும், இன்னொரு பூவை நாடிச் சென்று விடுகிறது. நமக்கும் ஒரு தேகம் போனால் வேறொரு தேகம் கிடைக்கிறது. மரணமென்பது தேச, கால வித்தியாசத்தில் ஏற்படும் ஒரு மரபேயாகும். இந்த தேகத்தை ஒரு கருவியாக உபயோகித்து வந்த மனம் ஆகாயத்தில் கலந்து நின்று திரட்டி வைத்த வாசனைகளின் பலனாக மறுபடியும் ஒரு தேகத்தைத் தேடிக் கொள்ளுகிறது. ஆகையால் மரணத்தைப்பற்றி வருந்துவது விவேகமற்றதாகும்.
 
இப்படி இந்த மோகங்களெல்லாம் மனதால் உண்டாவதால் அது நாசமடைய வேண்டிய உபாயங்களை, விசாரணை செய்தலும் அவசியமாகிறது. இவ்விதப் பிரயத்தனங்கள் மனதாலேதான் செய்ய வேண்டும். மனோ நாசம் ஆத்மலாபம்.
 
82.மனதும் அதன் செயல்களும்
மனதானது பிரம்மத்தின் சொரூபமாக இருந்தும் அதற்கு இந்த சம்சாரமென்னும் பந்தம் ஏற்படுவதற்கு காரணம் அது தன்னை ஜகத்தாகிய தோற்றத்தில் விஸ்தரித்துக் கொள்வதால்தான் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அதாவது தன்னையே வேறாக பாவித்து அதுவே தானாக மாறி நிற்கும் தன்மையுடையது. தனக்கு விருப்பமிருந்தால் வேண்டிய அளவு தன்னை விஸ்தரித்துக் கொள்ளும், இல்லாவிட்டால் சுருக்கிக் கொள்ளும். மனது எந்த விஷயத்தில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்கிறதோ அதைத் தொடர்ந்து இந்திரியங்கள் ஊழியர்களைப் போல் வேலை செய்கின்றன. மனதின் விருப்பப்படிதான்தான் இந்திரியங்கள் பரபரப்பாகவோ, மெதுவாகவோ செயல்களை செய்கின்றன. வெறும் இந்திரியங்களால் செய்யப்படும் செயல்கள் கர்மங்கள் ஆகமாட்டாது. மனதால் ஏவப்பட்டனவே கர்மங்களாகும். அடையப்படும் பலன்களும் மனதின் ஊக்கத்தையும், முயற்சியையும் அனுசரித்துத்தான் கிடைக்கின்றது. ஆகையால் சங்கல்பங்கள், கிரியைகள், கர்மாக்கள், பலன்கள் ஆகிய அனைத்தும் மனதை அனுசரித்தே நடைபெறுகின்றன. ஆகையால் பிரபஞ்சத்தின் போக்கே மனதின் போக்காகும்.
 
கால, தேச உணர்ச்சிகள் மனோநிலையைத் தழுவித்தான் ஏற்படுகின்றன. இவ்வுணர்ச்சிகளை அனுபவிப்பதும், அங்கீகரிப்பதும் மனதேயாகும். மனதால் ஒரு அகண்டப் பிரதேசத்தைக் கையளவாகவும் சங்கல்பித்துக் கொள்ள முடியும். ஒரு நிமிடத்தை நீண்டகாலமாகவும் அல்லது நீண்ட காலத்தை ஒரு நிமிடமாகவும் அனுபவிக்கும் சக்தியையுடையது. இந்திரியங்களோடு கூடிப் பிரபஞ்ச விஷயங்களில் மனது ஈடுபட்டிருக்கும் போது காலப் பிரமாணம் ஒருவிதமாக இருக்கும். இது இந்திரியங்களின் நுட்பத்தையும் சாமர்த்தியத்தையும் அவைகளுக்கு இயற்கையி;ல் ஏற்பட்ட கட்டுப்பாடுகளையும் தழுவி, சூரிய சந்திரர்கள் பூமி இவைகளின் சம்பந்தத்தால் நிர்ணயிக்கப்பட்டதாக இருக்கிறது. இவ்வளவு கட்டுப்பாடுகளையும் கூடிய காலப்பிரமாணத்தையும் மனது தன் விருப்பப்படிதான் உணருகிறது. எப்படியெனில் ஒரே கால அளவை சந்தோஷ நிலையில் வெகு குறைவாகவும், துயரத்தின்போது நீண்டதாகவும் உணருவது எல்லோருக்கும் தெரிந்ததே.
 
பிறகு இந்த இந்திரியங்களின் சுமையை நீக்கிக் கொண்டபொழுது, அதாவது ஒரு மூர்ச்சையிலாவது, நித்திரையிலாவது, அல்லது மரணத்திலாவது காலப்பிரமாணம் மனதின் இஷ்டப்படிதான் நடக்கிறது. அப்பொழுது அளவென்பதே கிடையாது. அதன் போக்கே அதன் அளவு. மனோவேகம் என்று வழங்குவதும் இந்த சந்தர்ப்பங்களையொத்து ஏற்பட்ட சொல்லாகும். ஒரு கல்பகாலத்து அனுபவம் ஒரு நொடிப்பொழுதில் ஆவது ஆச்சரியமில்லை. ஆகையால் காலம், தேசம் ஆகிய இரண்டும் வியவகாரத்தின் பொருட்டு ஏற்பட்ட கற்பனைகளாகும். மனதால் இவைகள் நிர்ணயிக்கப்பட்டு அதானாலேயே வேண்டியபொழுது உதறித் தள்ளப்படுகிறது. இந்த கால-தேசங்களின் சொரூபத்தை விளக்கம் புராதன கதை ஒன்றைச் சொல்கிறேன் கேள்.
 
83.லவண அரசன் கதை 
வசிஷ்: முன்னொரு காலத்தில் உத்தரபாண்டவம் என்றொரு பிரதேசமிருந்தது. அந்த தேசம் இந்திர லோகத்தை இகழும்படி நீர்வளம், நிலவளம், குடிவளம் பொருந்தியும், மாடமாளிகை கூடகோபுரங்களால் அலங்கரிக்கப்பட்ட அழகிய பட்டணங்கள் கூடியுமிருந்தது. மிகப் பிரசித்தி பெற்றிருந்த இந்த நாட்டை  குணத்திலும், அழகிலும், பராக்கிரமத்திலும் நிகரற்றவனாகக் கருதப்பட்ட அரிச்சந்திரன் குலத்தில் உதித்த லவணனென்ற அரசனால் ஆளப்பட்டு வந்தது. அரசன் ஒருநாள் தன் சபா மண்டபத்தில் மந்திரிமார்கள், காரியதரிசிகள், சபையோர்கள் இவர்களுடன் கூடி ராஜ்ய காரியங்களை விசாரித்த பிறகு, இதிகாச புராணங்கள் சொல்வதைக் கேட்டவாறு சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்திருந்தான். அந்தத் தருணத்தில் ஒரு இந்திரஜால வித்தைக்காரன் மிக அமைதியுடனும், கம்பீரத்துடனும் சபை முன்வந்து அரசனை நோக்கிச் சில வார்த்தைகளைச் சொன்னான். தான் ஒரு விசித்திரமான ஜாலவித்தை காண்பிப்பதாகவும், அதற்கு கைமாறாக தான் யாதும் யாசிக்கவில்லை என்றும் சொல்லி அரசனுடைய அனுமதியும் பெற்று அவனைச் சற்று உற்றுநோக்கிப் பார்த்தான். அரசனும் இமை கொட்டாமல் சற்று கவனித்த பிறகு, தன்னுடைய சிற்றரசன் ஒருவனுடைய உயர்தரக் குதிரையைச் சபையில் கண்டதாக உணர்ந்து, பிறகு ஒன்றும் அறியாதவனாகத் தன் ஆசனத்தில் சாய்ந்தான். இரண்டு முகூர்த்த காலம் கழித்து கண்ணை விழித்துக் கொண்டு, ஒரு நொடிப்பொழுது தன் இருப்பிடம் அறியாமல் பிறகு புத்தி சற்று தெளிவுபட்டதும் சபையோர்களை ஞாபகம் செய்து கொண்டு அவர்களை நோக்கித் தனக்கு சற்றுமுன் ஏற்பட்ட அனுபவத்தை சொன்னான்.
 
“நான் சவாரி செய்யும்பொருட்டு அனுப்பப்பட்டதாகக் கருதிய குதிரைமேல் அமர்ந்ததும், அது வாயுவேகம் மனோவேகமாக ஆகாயத்தில் பறந்து, பல தேசங்களைக் கடந்து, விடியற்கால நேரத்தில் நம் தேசத்திற்கு இணையான ஒரு திவ்ய தேசத்தை அடைந்தேன். கொஞ்ச நேரத்தில் இதன் எல்லையை கடக்கும் போது ஒரு மரத்தின் கிளை எதிரில் இருப்பதைப் பார்த்து அதை பிடித்துக் கொண்டு காலை தூக்கியதும் குதிரை மாயமாக மறைந்துவிட்டது. பிறகு கால்நடையாக வெகுதூரம் நடந்து மாலை வேளையில் ஒரு சிறிய கிராமத்தை அடைந்தேன். பசியால் வருந்தி சற்று இளைப்பாறுகையில், ஆகாரத்தை தலையில் சுமந்து போகும் ஒரு அழகான பெண்ணைக் கண்டேன். பசியின் கொடுமை பொறுக்க முடியாமல் இருந்ததால், அவளிடம் கொஞ்சம் உணவு தனக்கு கொடுக்குமாறு வேண்டினேன். சாப்பாடு தன் தந்தைக்கு எடுத்துச் செல்வதாகவும், காலையிலிருந்து வேலை செய்து வருவதால் அவர் மிகப் பசியுடன் காத்திருப்பார். அதனால் இந்த உணவை வேறொருவருக்கும் கொடுக்க முடியாதென்று சொல்லி விட்டாள். மேலும் தான் சண்டாள குலத்தைச் சேர்ந்தவளாததால் உயர்ந்த குலத்தவர்களுக்கு இந்த உணவு தரக்கூடாதென்றும் சொன்னாள். பசியால் வருந்துவோருக்கு அது பாதகமில்லையென்று சொல்லியும் கேட்கவில்லை. மானத்தை இழந்து மீண்டும் மீண்டும் கேட்டதனால் அவள் ஒரு முடிவுக்கு வந்தாள். அதாவது நான் அவள் ஜாதி முறைப்படி அவளை மணந்துகொண்டால் உணவில் பாதி கொடுப்பதாக சொன்னாள். கணவனுக்காக இப்படிச் செய்வதில் குற்றமில்லை என்பது அவளுடைய கொள்கை. ராஜ குலத்தில் பிறந்தும், பசியின் கொடுமை தாங்கமுடியாமல் அந்தச் சண்டாளியை மணம் செய்துக்கொள்ள சம்மதம் தெரிவித்தேன். இதனால் அவள் கொண்டுவந்த உணவில் பாதியை எனக்கு கொடுத்துவிட்டாள். சாப்பிட்டதும் அவளுடன் சென்று தகப்பனை கண்டு, பிறகு எல்லோருமாக அந்தி நேரத்தில் அவளிருப்பிடத்தை அடைந்தோம்.
 
சிலதினம் கழிந்ததும், வாக்களித்தபடி அவளுடைய ஜாதி முறைப்படி அவளை மணம் செய்து கொண்டேன். சில காலத்தில் நானும் சரியான சண்டாளனானேன். என்னுடைய பூர்வ நடத்தையெல்லாம் முற்றிலும் மறைக்கப்பட்டன. காலக்கிரமத்தில் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக நான்கு குழந்தைகள் பிறந்து, அவர்கள் வளரவும், நான் முதியவனாகவும் காலம் சென்றவண்ணம் இருந்தது. சண்டாள சம்சாரத்தில் முற்றிலும் பீடிக்கப்பட்டேன். அக்காலங்களில் நான் யாரென்று நானே அறியேன்.
 
இப்படியாக முதுமைப் பருவத்தை அடைந்து காலம் கழித்து வருகையில் மகா கொடுமையான பஞ்சம் வந்து, மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாக வறுமையினால் உயிர் துறந்தும், தேசமெல்லாம் வறண்டு புல், பூண்டு, நீரும் இன்றி ஒரு பாலைவனத்திற்கு ஈடாயிற்று. ஆகையால் என் மனைவி மக்கள் சகிதமாய் அண்டை தேசத்தை நாடிச் சென்றேன். போகும் வழியில் களைப்பால் எல்லோரும் ஒரு மரத்தடியில் படுத்திருக்கையில் இளையமகன் பசியினால் மிகவருந்தி சாப்பிட ஏதாவது மாமிசம் வேண்டுமென்றான். எங்கு தேடியும் கிடைக்காததால், உணவில்லாமல் மகன் உயிர் துறப்பானே என்ற எண்ணினேன். நான் இறந்தாலாவது மனைவி, மக்களாவது என் மாமிசத்தை உண்டு உயிர் பிழைக்கலாமே என்ற எண்ணம் உதித்தது. எனவே இதைப் பூர்த்தி செய்யும் பொருட்டு சில குப்பை செத்தைகளைச் சேகரித்து தீ மூட்டி அதில் பிரவேசிக்க காலைத் தூக்கினதும் நான் விழித்துக் கொண்டேன்.
 
மேல் சொல்லிய எழுபது வருடத்திய அனுபவங்கள் இந்த இந்திரஜால வித்தையால், சொற்ப நேரத்தில் ஏற்பட்டன”, என்று லவணன் சொல்லி முடித்தான்
 
வசிஷ்: அவன் சொல்லி முடிப்பதற்குள் எதிரிலிருந்த ஜால வித்தைக்காரனும் மாயமாக மறைந்து விட்டான். சபையோர்கள் மிகவும் வியப்படைந்தார்கள். ஆனால் கேவல ஜாலவித்தையன்று என்று உணர்ந்தார்கள். கடவுளே அரசனுக்கு சம்சார மாயையை விளக்கும்பொருட்டு பிரத்யக்ஷமாக வந்து ஜாலமாகக் காட்டிச் சென்றார். நானும் அந்த சபையில் அன்று இருந்தபடியால் எல்லாவற்றையும் நானே காணலானேன்.
 
84.மனதே பிரபஞ்சம்
ஆகவே பிரபஞ்சத்தில் நடைபெறுவதெல்லாம் மனதை அனுசரித்தே நடக்கின்றது.  மனதே பிரபஞ்சமாகவும், அதில் நடைபெறுகின்ற விஷயங்களாகவும் இருக்கிறது.  கடைசியில் இவைகளையெல்லாம் துறந்து விடுதலையடைவதும் மனதுதான். ஜடமாகிய தேகம் மனதின் கருவியாயிருந்து அதன் ஏவலைச் செய்வதைத் தவிர வேறு என்ன செய்யக்கூடும்? தானாக எதைச் செய்வதற்கும் சக்தியற்றது. மனது இதில் வாசம் செய்திருக்கும்வரையில் அது தேகமென்றும் மனது அதைவிட்டு அகன்றதும் சவமென்றும் கருதப்படுகிறது. மனதானது கவனமற்றிருப்பின் எவ்விஷயமோ, பதார்த்தமோ உணரப்படுவதில்லை. ஆகையால் தேகத்தின் அசைவுகள் செயலாகமாட்டாது, மனதால் தூண்டப்பட்டு அதன் ஏவலை நிறைவேற்றும்படியான கிரியைகளே செயல் எனப்படும். இவ்விதச் செயல்களுக்குத்தான் பலன்களும்; உண்டாகிறது. ஆகையால் உலகத்தில் நடைபெறும் செயல்கள் யாவும் மனதின்  விளையாட்டுகளேயாகும். மேலும் பிரபஞ்சத்தில் வஸ்துக்களென்று கருதப்படுபவைகள் அனைத்தும் சுதந்திரமாக யாதொரு உபயோகத்தையும் அடைந்திருக்கவில்லை. மனதின் இச்சையைத் தழுவியே இவைகளின் உபயோகங்களும் இருக்கிறது. ஆகையால் இந்தப் பதார்த்தங்கள் எல்லாம் மனதால் வியாபிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. வாஸ்தவமாக ஆகாயம், காற்று, நீர், நிலம் ஆகிய அனைத்துமே மனதால் சிருஷ்டிக்கப்பட்டவைகளாகும். இவைகளின் இருப்பை மனதின்றி யார் உணருவது? அல்லது யார் அறிவது? தவிர வாழ்க்கையில் ஏற்படும் சுக துக்கங்களும் இவ்விதமேதான் இருக்கிறது. இவைகளெல்லாம் அனுபவிக்கப்படுவது மனதால்தான். ஆனால் இந்த சுக துக்கங்கள் பதார்த்தங்களில்லை. ஏனெனில் இவைகளெல்லாம் ஜடப்பொருட்களாகும். ஆகையால் சுகம்-துக்கம் ஆகிய இரண்டும் மனதால்தான் சங்கல்பித்துக் கொள்ளப்பட்டவைகள். சுகத்தை துக்கமாகவும், துக்கத்தை சுகமாகவும் அனுபவிக்க மனதால் முடியும். ஆகையால் பிரபஞ்சமென்பதும் வாழ்க்கையென்பதும் மனதின் சஞ்சலமாகிய சங்கல்பக் கூட்டங்களாகும். இந்தச் சங்கல்பங்களுக்குக் காரணமான பேதங்கள் எல்லாம் மனம் ஒருமுகப்பட்டால் ஒரு நொடிப்பொழுதில் மாறி நிற்கலாம். ஆகையால் நம் பிரயத்தனங்கள் முழுமையம் மனதை வெளிநோக்கிச் செல்லாமலிருக்கும்படி செய்தலில் இருக்க வேண்டும்.  இதை வெகு ஊக்கத்துடனும், இடைவிடாமலும் பயிற்சி செய்து வந்தால் மனதிற்கு ஏற்பட்ட பற்றுதல், வாசனையெல்லாம் அறுபட்டு, சம்சாரத்திலிருந்து விடுதலை அடைந்து விடலாம்.
 
85.மோட்சத்தை அடைவதற்கான உபாயம்
ஆகவே இந்த மோட்சோபாயமென்பது மனதை மனதாலேயே அடக்கிப் பிறகு அதை நாசமடையச் செய்வதாகும். இதை அப்யசிப்பதும் வெகு எளிதாகும். ஆனால் அதற்கு ஒரு முறையுண்டு. அதாவது எது நமக்கு அதிக சந்தோஷத்தை, விருப்பத்தை கொடுக்கும் என்று நினைக்கின்றோமோ அதையே முதலில் தியாகம் செய்ய வேண்டும் அல்லது விருப்பு-வெறுப்பின்றி செய்ய வேண்டும். இவ்விதம் ஒவ்வொன்றாகப் பல விஷயங்களிலும், பதார்த்தங்களிலும் ஏற்படும் இச்சையோ அல்லது மனோ வேறுபாடுகளோ உண்டாகாமல் அப்யசித்து வந்தால், மனதில் ஏற்படுகின்ற சஞ்சலங்கள் குறைந்துவிடும். மேலும் அது நம் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்துவிடும். அப்பொழுது நம் விருப்பம்போல் ஆசைகளையும், வாசனைகளையும் ஒழிப்பது சுலபமாக இருக்கும். இதற்குப் பிறகும் கூட ஊக்கம் குறையாமல் இந்த மார்க்கத்தையே கடைப்பிடித்து வந்தால், மனது வெகு சீக்கிரத்தல் நாசமடையும். மனம் நாசமானால் பிரபஞ்சத்தில் சம பார்வை ஏற்படும். அதனால் த்வைத பாவமும் நீங்கிவிடும். இதுவே ஜீவன்முக்தி நிலையாகும். இந்த நிலையிலிருக்கும் பொழுதும் அதைவிட்டு நழுவாமலிருக்க முயற்சி  செய்துகொண்டேயிருக்க வேண்டும்.
 
மேற்சொன்ன பிரயத்தனத்தின் பலன் இவ்வளவு மேன்மையானதும் பரம சாந்தமுமான நிலையாக இருக்க, அதை எல்லோரும் ஏன் கடைப்பிடித்து வரக்கூடாது? இப்படிச் செய்யாதவர்கள் மூடர்கள் அல்லவா? அவர்களுக்கு நற்கதி எவ்விதம் சம்பவிக்கும்.
 
சற்று நித்ய வியவகாரங்களைக் கவனித்துக் கொண்டிருக்கும் போது, வெகுவாய் மக்கள் கஷ்டமோ, மனக் கவலையோ நேர்ந்த காலத்திலும், அல்லது உறவினர்களில் யாராவது இறந்தாலும் அதிகமாக துக்கித்து மனத்தளர்ச்சி அடைவதை நாம் அறிவோம். இதைச் சற்று விசாரித்துப் பார்த்தால், கவலையால் நிவர்த்தியாவது ஒன்றுமில்லையென்று புலப்படும். இறந்தவர்கள் திரும்பித்திரும்பி இப்பிரபஞ்ச வாழ்வில் ஈடுபட்டுத்தான் தீரவேண்டும். ஆகையால் இவர்களை நினைத்துப் புலம்புவது அக்ஞானம். இவ்விதம் ஒவ்வொரு விஷயத்தையும் ஆராய்ச்சி செய்து மனோ வேறுபாடுகளைத் தள்ளிவைத்து மனச்சாந்தி அடைவதை அப்யசித்து வந்தால் சம்சாரம் இன்பமாக நடைபெற்றுக் கொண்டு இருக்கும்.
 
இந்த மனதின் சொரூபத்தையும் அது உண்டான கிரமத்தையும் அறிந்தால், இந்த மோட்ச உபாயத்தை அனுசரிப்பது எளிதாகும். இது ஏற்பட்ட கிரமம் முன்பே சொல்லப்பட்டது. அதாவது நிர்மலமான பிரம்மத்தில் அலைபோல் ஏற்பட்ட அசைவே சித்தென்பது. அசைவுதான் இதன் சொரூபம். இந்த அசைவின் காரணத்தாலேதான் உற்பத்தி உண்டாகின்றது. இந்த அசைவு ஒவ்வொரு ஜட-அஜட பொருட்களிலும் கிரமமாகவும், ஒழுக்கத்துடனும், ஒரு வரைமுறையோடும் ஏற்பட்டுள்ளது. ஆகையால் இவ்வசைவின்றி பிரபஞ்சத்தில் ஒரு வஸ்துவுமில்லை. ஆகவே இந்தப் பிரபஞ்சம் அசைவினால் வெளித்தோற்றத்திற்கு வந்துள்ளது.
 
இந்த சித்தே ஜீவ ஜந்துக்களில் மனதாகத் தோன்றி மானிட வர்க்கத்தில் மிகப் பிரபலமாகி, அதுவே மானிட வாழ்க்கையாகவும் நிற்கின்றது. இந்த மனதின் சொரூபம் சஞ்சலம், ஏனெனின் இது சித்தின் வர்க்கத்தைச் சேர்ந்ததாக இருக்கிறது. ஆனால் இதற்கு ஒரு கணக்கோ, கிரமமோ, ஒழுக்கமோ கிடையாது. இதுவே மனதுக்கும் சித்துக்குமுள்ள வித்தியாசமாகும். யாரிடம் மனம் அதிகச் சஞ்சலமாயிருக்கின்றதோ, அவர்களே வாழ்விலும் அதிக இன்ப-துன்பங்களை அனுபவிக்கிறார்கள். இதர ஜந்துக்களுக்கும் மானிட வர்க்கத்திற்கும் உள்ள வித்தியாசமும் மனதால் ஏற்பட்டதேயாகும்.
 
ஆகையால் இதையறிந்து கொண்டு மனதை நெறிபடுத்த வேண்டும். எப்படியென்றால் யதேச்சையாக உதிக்கும் எண்ணங்களை ஒவ்வொன்றாகக் கவனித்து, ஆராய்ந்து இவைகள் தங்களிஷ்டப்படியின்றி ஒரு முறையாக ஏற்படும்படி அப்யசித்து வரவேண்டும். இப்படிச் செய்து வருவதால் மனது ஒரு கிரமமாக வேலைசெய்யும். மேலும் விஷயங்களை ஆராய்ந்து அவைகளை ஒவ்வொன்றாக தியாகம் செய்ய வேண்டும். செய்வது கடினமாயிருப்பினும் மனதை திடப்படுத்திக் கொண்டு அப்யாசத்தை இடைவிடாமல் செய்து கொண்டு வரவேண்டும். ஒரு அரசனை தோற்கடிக்க எப்படி வேறொரு அரசன் தேவையோ அப்படி எல்லாவற்றிற்கும் காரணமாயிருக்கும் மனதையடக்க மிக திடமான புத்தியை உபயோகிக்க வேண்டும். இப்படிச் செய்துவந்தால் மனமென்பது கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மெலிந்து எண்ணங்களும் தோன்றாமல் இருக்கும். இச்சைகளின்றி எண்ணங்கள் ஏது? எண்ணங்கள் உதிக்காமலிருக்கையில் மனமென்பது ஏது? வாஸ்தவத்தில் அது எப்பொழுதும் இருக்கவில்லை, ஆகையால் இப்போதும் இருக்காது.
 
ஆகவே முக்தியை அடைய இந்த மார்க்கத்தைத் தவிர வேறு மார்க்கமே கிடையாது. இந்த முறையானது எல்லா சாஸ்திரங்களை ஆராய்ச்சி செய்தும், என்னுடைய சொந்த அனுபவத்தாலும் அறியப்பட்டது. அதாவது மனதை மனதாலேதான் வெற்றிக் கொள்ள வேண்டும் என்ற உபாயமே என் சொந்த அனுபவத்தில் கண்டறிந்தது. மனம் வெல்லப்பட்டால் மூவுலகமும் வெல்லப்பட்டதாகும். மனம் வெல்லப்பட்டு அது நாசமடைந்தால் ஆத்மா பிரத்யக்ஷமாகக் காணப்படும். அதாவது மனமென்று வழங்கி வந்த இல்லாமை, இருத்தலாகிய ஆத்மாவாக நிற்கும். சாதாரணமாக இந்த மனம்தான் ஜடப்பொருளாகவும், ஆத்மாவாகவும் இரட்டை சொரூபமான காட்சியை அளித்து வருகின்றது. ஜட சம்பந்தமற்று தனியாக அது இருக்குமாயின், அப்பொழுது அது மனமன்று, ஆத்மாவேயாகும்.
 
86.வாசனை அக்ஞானம்
இந்த ஆத்மாவை அடையத் தடையாயிருப்பது வாசனையென்ற அக்ஞானமே. இது ஒரு பொருளல்ல. இதற்கொரு உருவமில்லை. அதை எவ்விதமும் உணர இயலாது. ஆயினும் பிரபஞ்சத்தின் போக்குக்கு இதுவே மூல காரணமாகும். இதன் சொரூபத்தை மனிதர்களின் செயல்களினால்தான் அறிய வேண்டும். இதன் தூண்டுதலின்றி பிரபஞ்சத்தில் ஒரு செயலும் நடைபெறுவதில்லை. இன்றைக்கு நடப்பது நேற்றைய வாசனையால், நாளை நடக்கப்போவது இன்றைய வாசனையால். இவ்விதம் இது உலகம் முழவதையும் பற்றி, அதில் ஊடுருவி நிற்பதற்கு காரணம் அக்ஞானமேயாகும். ஞானத்தின் ஒளி வீசினால் சூரியனைக் கண்ட பனிபோல் இது மறைந்துவிடும். இருளாகிய அக்ஞானத்திலேயே அது வளர்ந்தும் புஷ்டியாகிக் கொண்டும் இருக்கும். ஞானம் உதிக்கும் வரையில் நாம் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதைப்   பற்றிதான் நாம் யோசிக்க வேண்டும். ஆத்ம நோக்கமிருந்தால் வாசனையைப் பற்றி கவனிக்கத் தேவையில்லை. ஏனெனில் நம் செயல்களெல்லாம் வாசனையால் ஏற்படுவதால், “நான் செய்கிறேன்” என்னும் எண்ணத்திற்கு அப்பொழுது இடமில்லை. பிறகு வாசனையே செயல்களை நடத்துகிறது. இப்படி விஷயங்களில் கர்த்தாவென்ற எண்ணம் அழிந்தால் வாசனைகளும் கூடவே அழிவடையும். அப்பொழுது பழைய வாசனைகளும் சக்தி குறைந்து செயல்களில் நோக்கமற்றவனைப் பாதிக்க முடியாமல் அடங்கிப் போகும். ஆகையால் வாசனையை ஒழித்துக்கொள்ளும் மார்க்கம் அகங்காரம் என்ற அக்ஞானத்தை நீக்கிக்கொள்வதாகும்.
 
வாசனையென்னும் அக்ஞானம் ஜடமாகிய தேகத்தை ஒட்டியோ அனுசரித்தோ இல்லை. அது மனதைத் தழுவி நிற்கிறது. அதாவது அக்ஞானம் மனோமாத்திரமேயாகும். இந்த அக்ஞானம் பிரபஞ்சத்தின் உற்பத்தி எல்லாம் கணநேரமாத்திரமான சங்கல்பத்தால் ஏற்பட்டவைகள். ஒரு தடவை ஏதாவது சங்கல்பிக்கப்பட்டால் பிறகு திரும்பித்திரும்பி அதே நினைவு மனதிலுண்டாகி, குடிகொண்டு கனத்துவத்தை அடைகிறது. இதேமாதிரி ஒவ்வொரு விஷயமும் பொருளும் மனதால் கற்பிக்கப்பட்டும், ஆதரவுபட்டும் இருக்கின்றது. இவைகளே மனதின் பந்தத்திற்கு காரணமாக இருக்கின்றது. அக்ஞானம் சங்கல்பத்தால் ஏற்பட்டதால் சங்கல்பத்தாலேயேதான் அது அழிவையும் அடைய வேண்டும். “நான்”, “நீ’, “பிரபஞ்சம்” என்பவைகள் நம்மால் பாவனை செய்யப்பட்டதன் காரணமாக சத்யமாகவே உணரப்படுகின்றன. இப்படிச் சாத்தியமல்லவென்ற பாவனையையே நாம் சங்கல்பித்து வந்தால் அதுவே சத்யமாக உணரப்படும். ஆத்ம உணர்ச்சி உண்டானவுடன் கணமாத்தித்தில் உற்பத்தியான மாதிரி கணமாத்திரத்திலேயே நாசமாகிவிடும்.
 
87.பந்தம் ஏற்படும் முறை
பந்தம் அதாவது சம்சாரம் ஏற்பட்ட முறையாவது, முதலில் சங்கல்பமும் பிறகு இதுவே அடிக்கடி ஏற்படும்போது ஸ்மரணையாகி, அதனால் இச்சையுண்டாகி சம்சாரம் ஏற்படுகிறது. இந்த முறைக்கு விரோதமான உபாயத்தைக் கைப்பற்றினால் சம்சாரத்திலிருந்து விடுதலைந்துவிடலாம். எப்படியெனில், விஷயங்களில் இச்சை குறைந்தால் ஞாபகம் அழிவடையும். ஞாபகம் குறைந்தால் சங்கல்பத் தீவிரம் குறையும். சங்கல்பம் ஒழிந்தால் அக்ஞானம் ஏது? நிழலானது சூரியப் பிரகாசத்தை விரும்பினால் தனது நாசத்தினால்தான் அதை அடைய இயலும். அதேமாதிரி ஞானத்தில் நோக்கம் சென்றால் அக்ஞானத்தின் நாசமேற்படும். அக்ஞானமென்ற ஒரு தத்துவமிருந்தால்தானே அதை ஒழிக்க அதிகச் சிரமம் தேவை. நிர்மலமான ஆகாயத்தில் நாம் நீலத்தன்மையைக் காண்கிறோம். இது கண்களின் சக்திக் குறைவால் ஏற்படுகின்ற தோற்றம். பிரகாசமேயற்று வெறும் இருளேதான் நீலமான தோற்றத்தைக் கொடுக்கின்றது, அதேமாதிரி இந்த அக்ஞானமும் பந்தங்களால் ஏற்பட்ட சக்திக் குறைவால் சூன்யத்தில் தோற்றத்தைக் கொடுக்கிறது. ஆகையால் அபாவமான சங்கல்பத்தால்தான் ஞானம் ஏற்படும். அதாவது எந்தவொரு எண்ணமும் மனதில் உதிக்காத நிலையில் ஞானம் ஏற்படும்.
 
இந்த உபதேசத்தைக் கேட்டதன் பலனாக ராமனுடைய முகம் தெளிவுபட்டுப் பிரகாசமடைந்தது. இந்த உபதேசங்களால் தனக்கு ஞானம் உதித்ததென்றும், அதனால் தான் முனிவருக்கு மிகவும் கடமைப்பட்டதாகவும் தெரிவித்துக் கொண்டு மேலே சொன்ன லவண கதையில் தனக்கு வந்த ஒரு சிறிய சந்தேகத்தை நிவர்த்தி செய்யும்படி கேட்டுக்கொண்டான். லவணனுக்கு நிஷ்காரணமாக சண்டாளனான மதிமயக்கம் ஏன் ஏற்பட்டது? அதன் கருத்தென்னவென்று கேட்டான்.
 
வசிஷ்: நிஷ்காரணமாக பிரபஞ்சத்தில் ஒன்றும் ஏற்படுவதில்லை. ஆகவே லவணனுக்கு உண்டான அனுபவமும் காரணமின்றி ஏற்படவில்லை. நான் அன்றைய தினம் சபையிலிருந்தபடியால் என்னை சபையோர்கள் நாடி தங்கள் ஆச்சரியத்தைத் தெரிவித்துக்கொண்டு அதன் கருத்தை விளக்கும்படி வேண்டிக் கொண்டனர். ஞானதிருஷ்டியால் விஷயத்தை நான் அறிந்துகொண்டு அவர்களுக்கு சொன்னேன்.
 
88.செயல்களற்ற எண்ணங்களுக்கும் பலனுண்டு
அரிச்சந்திர குலத்திலுதித்த இந்த லவணன், தன் குல ஒழுக்கப்படி ராஜசூய யாகம் செய்து முடித்தான். ஆனால் மற்றவர்களைப் போலன்றி இந்த யாகத்தை இவன் மானசீகமாக ஒன்றரை வருடகாலத்தில் செய்திருந்தான். ஆனால் யாக முறைப்படி வெளிதேசங்களில் பன்னிரண்டு வருடகாலம் யாகம் முடிந்ததும் சஞ்சரித்து பல கஷ்டங்களை அனுபவிக்க வேண்டிய கிரமத்தை அனுஷ்டிக்காமல் போனதால் இந்த அனுபவம் சம்பவித்தது. யாகம் மானசீகமாக செய்யப்பட்டதால், இந்த அனுபவமும் மானசீகமாகவே ஏற்பட்டது. அன்று ஜாலவித்தைக்காரனாக வந்தவன் ஒரு தேவதூதன்.
 
ஆகையால் எல்லா வியவகாரங்களைச் செய்வதும், அவைகளின் பலன்களை அனுபவிப்பதும் மனதாகிய புருஷனே. ஆதலால் இந்த மனதை மேற்சொல்லியபடி வசம் செய்துகொண்டு ஆத்ம நோக்கத்தில் திடமாக இருப்பாயாக. அப்படி செய்து வந்தால் இந்த யோக பூமியைக் கொண்டு ஏழுவித பக்குவ நிலையில் ஒன்றையாவது அடையலாம்.
 
89.ஏழுவித மானிடப்பிறவி
ராமன்: யோக பூமியாவது எது? ஏழுவித நிலைகள் யாவை? இவைகளை எனக்கு விளக்கும்படி வேண்டுகிறேன்.
வசிஷ்:  இந்த தேகத்தைத்தான் யோக பூமியென்றும், ஞான பூமியென்றும் சொல்லப்படுகிறது. ஏனெனில் இதை ஆசிரயித்துக்கொண்டுதான் யோகம், ஞானம் போன்றவைகளை பயிற்சி செய்யமுடியும். அவரவர்களின் பாவ-புண்ணிய பலன்களுக்குத் தகுந்தவாறு ஏழுவிதப் பதவிகள் மானிடர்கள் இருக்கும் நிலைமையையைக் குறித்துச் சொல்லப்படுகிறது. இவை வியவகாரத்தின் பொருட்டு ஏற்படுத்தப்பட்ட பிரிவுகளாகும். இந்த ஏழவிதப் பதவிகளை ஞானத்தை ஒட்டியாவது அல்லது அக்ஞானத்தை தழுவியாவது பிரிக்கலாம். எப்படிப் பிரிக்கப்பட்டாலும் எல்லா மனித வர்க்கங்களும் இவ்வேழில் ஒன்றாகிய பதவியில் அடங்கியே தீரவேண்டும். இந்த ஏழுவிதப் பதவிகளாவன:-

1. ஏழாவது நிலை ஜடப்பொருட்களை விட வேறில்லாதவாறு கருதும்படி, பிரபஞ்ச வாழ்க்கையிலேயே முற்றிலும் ஈடுபட்டு பரம்பொருளின் உணர்ச்சி லவலேசமுமில்லாமலும், வாழ்க்கையெல்லாம் இச்சைகளாகவே இருப்பதே கடைசியான ஏழாவது நிலையாகும். இந்த வாழ்வு ஜடவாழ்வைக் காட்டிலும் உயர்ந்ததல்ல. ஏனெனில் இது தேகமே பிரதானமென்று தேகத்தைப் போஷித்து வருகின்ற வாழ்வாக இருக்கிறது. இந்த நிலையிலிருந்து கரையேறுவதற்கு, சுப இச்சைகளைக் கருதியும், துராசைகளை ஒழித்தும், நல்லொழுக்கங்களை அனுசரித்தும் வந்தால், மனது கொஞ்சம் சுத்தப்பட்டு இதற்கு மேலான பதவியை அடையலாம்.
   
2. ஆறாவது  நிலை சொப்பன ஜாக்கிரதையென்று சொல்லப்படும். அதாவது நீண்ட சொப்பனமாகிய வாழ்வை சத்யமென்றே பாவித்திருப்பது. இந்நிலையில் கடவுளென்ற ஒரு பரம்பொருளின் உணர்ச்சியிருந்து அதனால் சில நல்லொழுக்கங்கள் ஏற்பட்டு வாழ்க்கை சற்று சீர்திருத்தப்பட்டிருக்கும்.
   
3. ஐந்தாவது நிலை சொப்பன நிலை எனப்படுவது. அதாவது வாழ்க்கையை அநித்யமாக உணர்ந்து சம்சாரத்தைப் பற்றுதலின்றி நடத்துவது. இந்த நிலையில் மனதை ஒடுக்கிப் பழகிவந்தால் சங்கல்பங்கள் நீங்கிவிடும்.
   
4. நான்காவது நிலை ஜாக்கிரத சொப்பனமெனப்படும். விழிப்பு நிலையில் இருந்து கொண்டே சம்சாரத்தை சொப்பனம் போல் உணர்ந்து முற்றிலும் பற்றுதல் இல்லாமல் இருப்பது. இந்த நிலையில் மனதை ஒருமுகப்படுத்தி ஆத்மாவை தியானித்துவந்தால் அடுத்த நிலைக்கு சென்றுவிடலாம்.
   
5. இந்த மூன்றாவது நிலை அதிஜாக்கிரத நிலையெனப்படும். ஆத்ம தத்துவம் அறியப்பட்டும் “நான்”,”நீ” என்ற துவைத பாவம் நீங்காமல் சம்சாரத்தை நடத்தி வருவதாகும். இந்நிலையில் பதார்த்த பாவனைகளை ஒழிப்பதை அப்யசித்து வந்தால் அடுத்த நிலையை அடையலாம்.
   
6. இரண்டாவது நிலை வெறும் ஜாக்கிரத நிலையெனப்படும். பதார்த்த பாவனைகளற்று “நான்” என்னும் உணர்ச்சிதான் மிஞ்சி நிற்கும். இந்த நானென்ற நினைவை ஆத்மாவாக பாவித்து  வருதல் வேண்டும். இதுவே ஜீவன் முக்த நிலையாகும்.
   
7. ஆத்ம உணர்ச்சி ஸ்திரபட்டு நானென்ற நினைவும் அழிந்தால் அதுவே பீஜ ஜாக்கிரத நிலையென்றும், விதேகமுக்தி என்றும் சொல்லப்படுவதாகும்
   

இவைகளை நீ அறிந்து கொண்டு தீரனாகவும் ஜீவன் முக்தனாகவும் ஆகக்கடவாய். இப்படி இருப்பவர்களுக்கு சம்சாரம் ஒரு தூசிமாத்திரம். அக்ஞானம், பயம், துன்பம், யாதும் இவர்களை அண்டாது.
 
இதுவரை சொல்லிவந்ததின் பொருளாவது, பிரபஞ்சம் பிரம்மத்தைத் தவிர வேறல்ல என்பதேயாகும். தங்க வளையலில் தங்கத்தைத் தவிர்த்து வேறொன்றும் நாம் காண்பதில்லை. தங்கமின்றி வளையலேது? தங்கத்தின் ஆதரவைக் கொண்டுதான் வளையலோ அல்லது வேறு ஆபரணங்களோ, பொருளாலும் வார்த்தைகளாலும் விஸ்தரிக்கப்படுகின்றன. இவ்விதம் எந்தப் பொருளை ஆராய்ந்து பார்த்தாலும் அதில் கடைசியில் பிரம்மத்தைத்தான் உணரமுடியும். ஒரு வஸ்துவை அறிய, அறிகிறவன் வஸ்துவில் ஐக்கியமானால்தான் முடியும். இப்படி ஒன்றோடொன்று லயமடைய, இரண்டும் ஒரே இனத்தைச் சேர்ந்திருக்க வேண்டும் அல்லது அறிகிறவனையும் அறியப்படுவதையும் ஒருமித்து ஒரு உணர்ச்சியை ஏற்படுத்துவதே அறிவாகிய பிரம்மம்.
 
90.கனவு, நனவு இரண்டிற்குமுள்ள சம்பந்தம்
தங்கத்தில் காணும் வளையலைப்போல, பிரம்மத்தைக் காட்டிலும் வேறாகக் கருதப்படும் பிரபஞ்ச அக்ஞானம் எவ்வளவு விஸ்தரித்திருக்கின்றது என்பது, லவணனுக்கு ஏற்பட்ட மேற்படி அனுபவத்தால் நமக்கு தெளிவுபடும். சபையோர்களுக்கு நான் தாத்பரியத்தை சொன்ன மறுநாள், லவணன் என் மொழிகளை சிந்தித்து, தான் சொப்பனத்தில் அனுபவித்த சம்சாரமும், பிரதேசமும் ஒரு சமயம் எவ்விடத்திலாவது உண்மையாகவே இருக்கலாமென்று நினைத்தான். பிறகு இதைச் சோதிப்பதே சரியென்று தீர்மானித்துக் கொண்டு சைதன்யத்தைத் திரட்டிக்கொண்டு மந்திரிகளுடன் புறப்பட்டான். தான் கனவில்  கண்ட காட்சிகளை ஞாபகம் செய்து கொண்டு, தன் சண்டாள வாழ்க்கை நடந்த பிரதேசத்தை தேடிச் சென்றான். பல நாட்களுக்கு பிறகு விந்தியமலை சார்பையடைந்து, அங்கே பல காடுகளைச் சோதித்து கடைசியில் தான் கண்ட காட்டையடைந்து அவ்விடமிருந்து தான் வசித்து வந்த கிராமத்தையடைந்தான். பார்க்கப்பார்க்க யாவும் வியப்படையத்தக்கதாக இருந்தன. கனவில் கண்ட கிராமம், ஜனக்கூட்டம், உற்றார், உறவினர் எல்லாம் உருவமும், ஜீவனும் கொண்டு கண்ணெதிரில் புலப்பட்டார்கள். தன் மனைவியின் சுற்றத்தார்கள், அந்தப் பெண்ணுக்கேற்பட்ட அதிருஷ்ட தசையையும், பிற்பாடுண்டான பல துன்பங்களையும் நினைத்துப் புலம்புவதையும் பார்த்து ஆச்சரியம் அடைந்தான். அவ்வூரார்களைக் கேட்டும் வேறுவிதமாகப் பரிசோதித்தும் பார்க்கையில் தான் கண்ட சொப்பனம் இங்கே வாஸ்தவமாக நடைபெற்றிருப்பதாக அறியவந்தது. அதனால் மனம் கலங்கினான். அன்று கண்ட கனவுக்கும் இங்கே பிரத்யக்ஷமாக காண்கின்ற காட்சிக்கும் என்ன சம்பந்தம்? அவனுக்கும் ஒன்றும் விளங்கவில்லை. பிறகு கிராமவாசிகளுக்கு வேண்டிய வெகுமதிகள் அளித்து தன் பரிவாரங்களுடன் வீடு திரும்பினான். மறுதினம் சபைகூடியதும் என்னைப் பார்த்து, தான் கண்டதையெல்லாம் விவரமாகச் சொல்லி இவைகளுக்குள்ள சம்பந்தத்தைத் தனக்கு விளக்கும்படி வேண்டிக்கொண்டான்.
 
அப்பொழுது அவனுக்கும் சபையோர்களுக்கும் விவரமாக எடுத்துரைத்தேன். நாம் விழிப்பில் காண்பவைகளும் சொப்பனத்தில் காண்பவைகளும் வெறும் தோற்றங்களேயன்றி உண்மையல்ல என்று எடுத்துரைத்தேன். கனவில் வெகு அசம்பாவிதமான செய்கைகளெல்லாம் நாம் காண்கிறோம். நம் மரணத்தையே கூடக் காணலாம். அதேமாதிரி நம் மனதில் கற்பனை செய்யப்பட்டவைகளை விழிப்புநிலையிலும் காட்சிகளாகக் காண்கிறோம். ஒரு கணநேரத்தை நீண்ட காலமாகவும், அல்லது நீண்ட காலத்தை ஒரு கணநேரமாகவும் அனுபவிப்பதையம் நாம் அறிவோம். இவையெல்லாமுமே சம்வித்தாகிய கண்ணாடியில் சித்தாகிய தோற்றங்களேயன்றி உண்மையானவைகள் அல்ல. இப்படியிருக்க ஒன்றை மெய்யாகவும் மற்றொன்றைப் பொய்யாகவும் நினைப்பதற்கு இடமேது? ஒரு பெரிய மலையானது சிறிய கண்ணாடியில் முழவதுமாக எப்படிக் காணப்படுகிறது. அதேமாதிரி தேச-கால நிபந்தனைகளுக்குக் கட்டுப்பட்டிருக்கையில் மனதால் காணப்படும் காட்சி ஒருவிதம். இக்கட்டுபாடுகளின்றி காணும் காட்சி இன்னொரு விதம், அதாவது கனவில் இவைகளை ஒன்றோடொன்று சேர்த்து வைத்து பேசினால் அசம்பாவிதமாகத்தான் இருக்கும்.
 
விந்திய மலைச்சார்பில் சண்டாளக் கிராமத்தில் நடந்தவைகள் லவணனுக்குச் சொப்பனமாகப் பிரதிபிம்பித்தன அல்லது லவணனுடைய சொப்பனமாகிய சங்கல்பம் விந்திய மலையில் சொரூபத்தையடைந்தது, அதாவது பூர்த்தியாயிற்று. இவ்விரண்டு கொள்கைகளும் சரியேயாகும்.
 
சொப்பனத்திலும் விழிப்பிலும் காணப்படும் காட்சிகளை வேறுவிதமாகவும் பாவிக்கலாம், அதாவது இரண்டும் தோற்றங்களல்லாமல் சத்யமுமல்ல, அசத்தியமுமல்ல என்பதே இன்னொரு கொள்கை. காட்சிகள் காணப்படுவதால் அசத்யமாகாது, காணப்பட்டவைகள் மறைந்து விடுவதால் சத்யமும் ஆகாது. மற்றொருவாறும் இவைகளைக் கருதலாம், தற்காலத்துச் சத்யமென்ற  சொப்பனத்தில் காண்பவைகள் அப்பொழுது சத்யமாக இருக்கிறது. ஆனால் விழிப்பில் அசத்யமானது. விழிப்பில் காண்பவைகள் சொப்பனத்தில் அசத்யமாக இருக்கிறது. கண்ணாடி பிரதிபிம்பத்தை எப்படி விருப்பு-வெறுப்பில்லாமல் இருப்பதை இருக்கிற மாதிரி காட்டுகின்றதோ, அதேமாதிரி சம்வித்தானது தோற்றங்களை கனவிலும், நினைவிலும் தோன்றியபடி பிரதிபலிக்கச் செய்கின்றது. ஒன்றில் காலதேச சங்கல்பமின்றியும், மற்றொன்றில் இச்சங்கல்பத்தைக் கூடியும், தோற்றுவிப்பதின் காரணத்தால் சம்வித்தானது தோற்றங்களுக்குக் கர்த்தாவாகாது. எப்படி கண்ணாடி பிரதிபிம்பங்களுக்கு கர்த்தா இல்லையோ அப்படியே, இந்தக் காரிய-காரண சம்பந்தம் ஒரே இனத்தைச் சேர்ந்தவைகளுக்குத்தான் பொருந்தும். சம்வித்தை எந்த இனத்தில் சேர்க்கத் தகும்? தோற்றமாகிய ஜகத்தின் விஸ்தரிப்பு எப்படி ஏற்படுகிறது என்பதைக் கவனிப்போம். சித் அல்லது மனம் கர்த்தாவாக நிற்க அதன் தொடர்ச்சியாக அது செயலாகவும் மாறுகிறது. இது ஜடப்பொருட்களில் நோக்கத்தை செலுத்தினால் அவைகளுடன் லயமாகி அவைகளின் தன்மையை உணருகிறது. அதாவது அவைகளின் அறிவு மனதிற்கு ஏற்படுகிறது. அந்த கணம் மனமே ஜடமாய் நின்று தன் சுதந்திரத்தை இழக்கிறது. இப்படியே ஒவ்வொரு பதார்த்தத்திலும், விஷயத்திலும், உணர்ச்சியிலும் தானே அதுவாய் நின்று பல நாம ரூபங்களையடைந்து பிரபஞ்சமாய் விஸ்தரிக்கின்றது.
 
இந்த அறிவு என்னும் சேதனம் ஏற்படுவதற்குக் காரணம், அகங்காரம் அல்லது “நான்” என்ற உணர்ச்சியாகும். இந்த உணர்ச்சியுடன் கூடவே அறிகிறவன், அறியப்படுவது என்ற சங்கல்பங்களும் ஏற்படுகின்றன. ஆகையால் இவ்வுணர்ச்சியை ஒழிப்பதே முக்கிய முயற்சியாக இருக்க வேண்டும். அறிகிறவன், அறியப்படுவது அல்லது “நான்” பதார்த்தம் என்னும் பாவனை ஒழிந்தால் அபாவமாகிய தன்மைதான் மிஞ்சும். இதுவே பிரம்மம்.
 
91.ஆத்ம உண்ர்ச்சியை அடையும் முறை

• இந்தப் பிரகரணத்தில் சொல்லியவைகளைச் சுருக்கிச் சொல்வோமாகில், மனிதர்கள் கடைத்தேற ஆரம்பத்திலேயே சாஸ்திரங்களைப் படித்து ஆராய்ச்சி செய்தும் நல்லோர் சேர்க்கையை அடைந்தும் முயற்சிப்பதே நல்வழியாகும். இவைகளால் சற்று விவேகம் ஏற்பட்டுப் பிறகு படிப்படியாக நல்லொழுக்கம், விசாரம், பகுத்தறிவு, பற்றுதலற்றிருத்தல், மனமொடுக்கம், துவைத பாவம் நீங்குதல், கடைசியில் ஜீவன்முக்தி நிலையும் அடையப்படும்.
  
• பிறகு சம்சாரத்திலிருந்து விடுதலையடைய முக்கியமான தடையாக இருப்பது வாசனையேயாகும். இவ்வாசனையினால் மோகம், மரணம் என்பவைகள் முதலில் தேகத்தைத்தான் பாதிக்கின்றன. பிறகு இவைகளால் ஏற்படும் இன்ப, துன்பங்கள் மனதைப் பாதிக்கின்றன. ஆகையால் வாசனையை ஒழிப்பது மிக அவசியம். அதற்கு “நான் ஆத்மா” என்ற உணர்ச்சி ஏற்பட வேண்டும். மனதை ஒடுக்கினால்தான் இவ்வுணர்ச்சி சித்திக்கும். மனதானது செயல்களில் எவ்வளவு எளிதாக ஈடுபடுகிறதோ அதேமாதிரி செயல் இல்லாமையில் ஏன் ஈடுபடக்கூடாது? இதைப் பயிற்சி செய்துவந்தால் மனம் சாந்தி அடைவதில் சந்தேகமில்லை.
  
• பிரபஞ்சம் என்பது பிரம்மத்திலிருந்து உற்பத்தியானது போல் தோன்றும் மனதின் தோற்றமேயாகும். சூரியன் கிளம்பியதும் அதன் கிரணங்கள் எங்கும் வியாபித்து நிற்பது போல் மனம் தோன்றியதும் பல பிரபஞ்சங்களும் சூட்சுமமாய்க் கூடவே தோன்றுகின்றன. இதுதான் பிரம்மமென்றும், சித்தென்றும், அகங்காரமென்றும் பலவாறாகச் சாஸ்திரங்களில் கூறப்படுகின்றது. ஆனால் எப்படி சூடு அனலைக் காட்டிலும் வேறில்லையோ அல்லது ஜலத்தைக் காட்டிலும் அலைகள் வேறில்லையோ, தங்கத்தைக் காட்டிலும் வளையல் வேறில்லையோ, அப்படி இந்த மனதாகிய பிரபஞ்சமும் ஆத்மாவைக் காட்டிலும் வேறில்லை. வியவகாரத்தின் பொருட்டுப் பல நாம-ரூபங்கள் ஏற்பட்டிருந்தும் விசாரணை செய்து பார்த்தால் சகலமும் ஆத்மாவைத் தவிர்த்து வேறில்லையென்று நன்றாக விளங்கும்.

உற்பத்திப் பிரகரணம் முற்றிற்று