Yoga Vasishtam - Part-5-Rev-01

அத்தியாயம்-4 - ஸ்திதிப் பிரகரணம்

(“நான்’’ என்பதன் விஸ்தரிப்பு)

 

வசிஷ்:  இனி “நான்” என்று வழங்கிவரும் அகங்கார ரூபத்தைப் பற்றி சொல்கிறேன். இதை சரியாக புரிந்து கொண்டால் முக்தியடைவதற்கு உதவிகரமாக இருக்கும்.

 

92.ஜகத் தோற்றம் பொய்:

பிரபஞ்சம் நிலையாகவும் சாசுவதமாகவும் இருப்பதாக நம் மனதில் தோன்றினாலும் அது சொப்பனத்தில் காண்கிற காட்சிகளைப் போலவே பொய்யானதாகும். ஒரு சித்திரத்தில் எழுதப்பட்ட உருவம் எவ்வளவு சாரமற்றதோ அப்படியேதான் இப்பிரபஞ்ச உணர்ச்சியும். இவ்வுணர்ச்சிகளை நாம் எவ்வாறு அனுபவிக்கிறோம் என்றால், குரங்குகள் நெருப்பின் அனலைக் கண்ட அனுபவத்திலிருந்து சிவப்பு நிறமான குன்றிமணிகளைச் சேகரித்து, அவைகளை அனலாகப் பாவித்துக் குளிர் காய்ந்து சந்தோஷத்தையும் அடைவது போலவாகும். மேகத்தில் காண்கின்ற நகரம் பார்த்துக்கொண்டிருக்கையிலே மறைவது போல, பிரபஞ்சமாகிய தோற்றமும் விசாரணை செய்யும் போது அநித்யமாக அறியப்படுகிறது. நாம் சங்கல்பத்தில் மிகவும் இன்பத்தைத் தருகின்றவைகளை கற்பனை செய்துகொள்ளும்போதும் அல்லது மனதைக் கவருகின்ற கதைகளைக் கேட்கும்போதும் அனுபவிக்கின்ற இன்பத்தை போன்றதே பிரபஞ்ச அனுபவங்களால் ஏற்படும் இன்பங்களும் என்று உணர்ந்து கொள்ள வேண்டும். இந்த இன்ப துன்பங்களும் அவ்வளவு சூட்சுமமானவையாகும். சூரியனிடமிருந்து கிளம்பும் கிரணங்களுக்குச் சொரூபமாவது, வஸ்துத் தன்மையாவது இல்லாதிருந்தும், அவை சகலத்தையும் பிரகாசிக்கச் செய்கின்றன. மேகங்களிடையில் வானவில்லை காண்கிறோம். பிறகு ஆகாயத்தில் நீல நிறத்தைக் காண்கிறோம். இவைகள் இல்லாதவைகளே, இருந்தாலும் இருப்பது போன்ற தோற்றத்தை அளிக்கின்றன. அதேமாதிரியே நம் உணர்ச்சியில் ஏற்படும் பிரபஞ்சத்திற்கு வஸ்துத் தன்மையாவது, சத்யமாவது சிறிதும் கிடையாது. எல்லாம் வெறும் தோற்றமேயாகும், சூன்யமாகும்.

 

93.ஜகத்தின் உற்பத்தியும் பொய்யானது:

ராமன்: மரமானது விதையில் சூட்சுமமாக இருப்பது போல ஜகத்தும் பிரம்மத்தில் சூட்சுமமாக இருந்து பிறகு உற்பத்தியாகின்றது என்று எனக்குப் தோன்றுகிறது. இவ்விஷயத்தை எனக்கு தெளிவுபடுத்துமாறு கேட்டுக் கொள்கிறேன்.

வசிஷ்: நீ சொன்னது மகா மூடத்தனமான கருத்து. விவேகமற்றவர்களின் புத்திக்குப் புலப்படுவதற்கு ஏதாவது ஒரு சித்தாந்தத்தைக் கொண்டு புலம்ப வேண்டியிருப்பதால் இந்த உபமானம் எடுத்துச் சொல்லப்பட்டது. நீயும் இதுதான் உற்பத்தி கிரமமென்று எண்ணுவது தவறு. மரமும், விதையும் நமது இந்திரியங்களுக்கு புலப்படுகின்ற வஸ்துக்கள். ஆகையால் இவைகளில் காரண-காரிய சம்பந்தத்தை நாம் உணருகிறோம். சூன்யமாகிய பிரம்மத்தில் உணர்ச்சிகள் ஏற்படுவதெப்படி? ஆகவே ஜகத்தாகிய உணர்ச்சி அதிலிருந்து உண்டானதென்பது யுக்திக்குச் சமாதானமாகாது. பிரம்மத்திற்கும் ஜகத்திற்கும் அதாவது சூன்யத்திற்கும், உணர்ச்சிக்கும் காரண காரிய சம்பந்தம் பொருந்தி வராது. இது பரமாணுவிலிருந்து மேரு பர்வதம் உண்டாயிற்றென்பது போலாகும். அல்லது நெருப்பில் குளிர்ச்சியைக் தேடுவது போலாகும். ஆகையால் ஜகத்தை உற்பத்தியானதாக நினைப்பது தவறு. சிலர் மகாபிரளயம் ஏற்பட்ட பிறகு பிரம்மாவுக்கு அழிவு ஏற்படுவதற்கு முன்னிருந்த வாசனையின் காரணத்தால் ஜகத் உற்பத்தியாவதாக நினைக்கலாம். இதுவும் தவறேயாகும். சாதாரணமாக நமது தோற்றத்தில் யதேச்சையாக ஒரு சங்கல்ப நகரம் தோன்றுகிறது. இதற்கு என்ன வாசனை இருந்தது? பிரம்மாவுக்கு யாதொரு வாசனையுமில்லை. இதை வேறு விதமாகவும் எடுத்துச் சொல்லலாம். மகாபிரளயம் ஏற்பட்ட நிலையில் எல்லோரும் மோட்சத்தை அடைவதால் வாசனைகள் அறவே அழிந்துவிடுகின்றன. ஆகவே ஜகத்தின் உற்பத்திக்குக் காரணம் எதுவும் இல்லை.

 

உண்மை என்னவென்றால் பிரம்மந்தான் ஜகத், ஜகத்துதான் பிரம்மம். அறிவு என்னும் உணர்ச்சி ஏற்படும்பொழுது பிரம்மம் ஜகத்தாக தோன்றகிறது. அறியும் உணர்ச்சி அடங்கினால் ஜகத் பிரம்மமாக இருக்கிறது. ஆக எப்பொழுதும் ஒன்றுதான் சத்தியமாய் நிற்கும். அது, இது என்ற துவைத பாவம்தான் அக்ஞானமாகும்.

 

மேற்சொன்னதை இன்னும் விவரித்துச் சொல்லுவோமானால், மகா நிர்மலமான சித்திலிருந்து அதே இனத்தைச் சேர்ந்த பிரபஞ்சம் எப்படி உற்பத்தியாகும்? எப்பொழுது காரணமில்லையோ, அப்பொழுது மூன்று காலத்திலும் இப்பிரபஞ்சம் இல்லைதான். பிரபஞ்சமே மூல காரணமாகிய பிரம்மமென்று சொல்லலாம். அதைத் தவிர்த்து வேறாகக் கருதுவதற்கு இடமில்லை. மேலும் பிரபஞ்சம் ஏற்கனவே இருந்ததாக எண்ணப்படின் உற்பத்தியாவது தவறு. அல்லது ஏற்கனவே இல்லாவிடின் இப்பொழுது வருவதற்கும் நியாயமில்லை. ஆகையால் பிரபஞ்சத்தைப் பிரம்மத்தை விட்டுத் தனியாக அறிவது தவறாகும்.

 

மேற்சொன்ன உணர்ச்சி ஏற்படுவது மனதினாலேயாகும். மனம் பிரபஞ்சமாகத்தான் விஸ்தரிக்கும். ஆகையால் இந்த உணர்ச்சிகள் அழிவதில் முயற்சி செய்து வந்தால் மனம் அழிவடையும். மனம் அழிந்தால் பிரபஞ்சமாகிய தனித் தோற்றம் நாசமடையும். ஆனால் பிரபஞ்சத் தோற்றம் அழிவதால் மனம் அழியவேண்டிய அவசியமில்லை. ஆகையால் மனதின் நாசத்தை தேட முயற்சி செய்தல் அவசியமானது.

 

இந்த மனதின் விஸ்தரிப்பு எவ்வளவு அகண்டமாயும், அற்புதமாயும் இருக்கிறது என்பதை விளக்க ஒரு கதை சொல்கிறேன். அதைக் கவனித்துக் கேட்பாயாக:

 

மந்தரபர்வதச் சார்பில் பிருகு என்னும் மகரிஷி ஒரு காலத்தில் ஒரு நீண்ட தவத்தை தொடங்கியிருந்தார். அப்பொழுது அவருடைய குமாரானாகிய சுக்கிரன், அவர் கூடவேயிருந்து வந்தான். தாயார் இல்லாததாலும் தகப்பனார் உலக சிந்தையை மறந்து தவத்தில் ஈடுபட்டிருந்ததாலும், சிறுவனான சுக்கிரன் தானாகவே வளர்ந்து வந்தான். யாதொரு வேலையுமில்லாத நேரத்தில் எல்லாம் தானும் தவத்தில் இருந்து வந்தான். இளமை பருவத்தை அடைந்ததும் நிகரற்ற அழகானவனாகவும், மகா தேஜஸ்வியாகவும் திகழ்ந்தான்.

 

ஒரு நாள் நிஷ்டையிலிருந்து கண்ணை விழித்த தருணம் ஆகாயமார்க்கமாக ஒரு அப்ஸர பெண் உல்லாசமாக போவதைக் கண்டான். அவளுடைய இளமை, அழகு முகம், கட்டான உடல் சுக்கிரன் மனதைக் கவர்ந்து விட்டது. சற்று அவளையே உற்று நோக்கவே அவளும் இவனுடைய அழகில் மனதை இழந்தாள். ஆனால் ஒருவருக்கொருவர் பார்த்துக் கொண்டதை தவிர வேறெதுவும் சம்பவிக்கவில்லை. சுக்கிரனானவன், அப்ரசின் உருவத்தை நன்கு மனதில் வாங்கிக் கொண்டு, உடனே கண்ணை மூடி அவள் நிமித்தம் தவத்தில் ஆழ்ந்தான். கொஞ்ச காலத்தில் தபோவேகத்தினால் நினைத்ததை அடைகின்ற சக்தியை அடைந்தான். அந்த நிலையில் மனதில் குடி கொண்ட அப்ரசை அடையும் பொருட்டு இந்திரலோகத்திற்கு சென்றான். அங்கே இந்திரனால் வெகு அன்புடன் வரவேற்கப்பட்டு, லோகத்தின் போகங்களை வேண்டிய காலம் அனுபவிக்கும்படியும் அனுமதி பெற்றான். அதன்பின் அவன் தேடி வந்த அப்ரசை கண்டு அவளுடன் வெகுகாலம் சரச சல்லாபமாகக் கழித்தான். இப்படிப் பல யுகங்கள் கழிந்த பிறகு ஒரு நாள் சுக்கிரனுக்குத் தன் தகப்பனாரின் ஞாபகமும், அவருக்குத்தான் செய்துவந்த பணிவிடைகளும் மனதில் உதித்து, கூடவே தான் செய்த புண்ணிய கர்மங்களும் முடிவு பெற்றனவோ என்னும் சந்தேகம் தோன்றிற்று. இப்படித் தோன்றியதும் அப்ரசுடன் கூடிய சம்சாரம் முடிவுபட்டு அவனுடைய கற்பனை ஜீவனுக்கும் நாசம் ஏற்பட்டது. அந்த ஜீவன் அதன் பிறகு பல ஜன்மங்கள் அடுத்தடுத்து எடுத்துக் கடைசியாக ஒரு முனி புத்திரனாகப் பிறந்து தபோ மகிமைகளையும் பெற்றிருந்தான்.

 

இவ்வளவு காலம் சென்றும் சுக்கிரனுடைய தேகம், தகப்பனார் பிருகுவின் தபோபலத்தால், பஞ்சபூதங்களாலோ அல்லது மிருகங்களாலோ அழிவடையாமல் பாதுகாக்கப்பட்டு வந்தது. ஆனால் தேகம் சருகு போல ஒடுங்கியும், பார்க்கப் பயங்கரமாகவும் இருந்தது. இந்நிலையில் ஒரு நாள் பிருகு முனிவர் தவத்திலிருந்து கண்விழித்து தன்னுடன் இருந்த மகனைக் காணாமல் தியானத்தால் அவன் தற்சமயம் இருக்கும் ஸ்திதியை உணர்ந்தார். உடனே தேகத்தைத் தேடி, இருக்கும் நிலைமையைக் கண்டு மகாகோபங்கொண்டார். யமனுக்குத் தன் புத்திரனைக் கூட இரையாக்கிக் கொள்ள அவ்வளவு தைரியமா என்றெண்ணி, கமண்டலத்தைக் கையிலெடுத்து யமனைச் சபிக்கத் தொடங்கினார். அந்த கணமே காலத்துக்கு அதிபதியான யமன், இதை ஞான திருஷ்டியால் உணர்ந்து, உடனே மானிட உருவம் தரித்து முனிவரின் முன் வந்து நின்றார். முனிவரை ஒரு கணம் நோக்கிச் சில வார்த்தைகளைச் சொல்லத் தொடங்கினார்.

 

யமன்: முனிவரே! நீங்கள் பிராமணனாக இருந்து மகா கடுமையான தவங்களைச் செய்து, ஞானத்தையும் அடைந்தவராகயிருந்தும், தற்சமயம் ஒரு சாதாரண மனிதன் கூடச் செய்யத் துணியாத செயலில் தலையிடுவதாக இருந்தீர். காலத்தால் பீடிக்கப்படாதவர் யார்தான் இருக்கிறார்கள்? காலத்திற்கு இரையாவது அவரவரின் கர்மத்தாலென்று உமக்குத் தெரியாதா? என் கடமையானது நியதியை நிலைநாட்டுவது என்பதும் நீர் அறிந்த விஷயமே. மற்றவர்களைப் போல பிரியத்தினாலே அல்லது ஒரு குறிப்பிட்ட எண்ணத்துடனோ நான் என் கர்மாவில் ஈடுபடுவதில்லை. சகல தேவர்களும், இந்திரன், ருத்ரன், விஷ்ணு, சிவன் எல்லோருமே எனக்கு இரையாவதில் தப்புவதில்லை. இதை அறியாதவனும் ஒருவனுமில்லை. அப்படியிருக்க, ஞானியான நீரே பரபரப்பாய்ச் சாபமிடத் துணிந்தது வெகு ஆச்சரியப்படத்தக்கது. கோபத்தை முன்னிட்டுக் காரியத்தில் இறங்குவது வியர்த்தமென்று நீர் அறியவில்லையா? உங்களுடைய சாபம் என்னை என்ன செய்யக்கூடும்? ஏன் வீணாக உங்கள் தவமகிமைக்கு விக்கினம் தேடிக் கொள்ளுகிறீர்? என்னுடைய உண்மை சொரூபத்தை இன்னும் நீர் அறியவில்லை. இதோ என் விசுவரூபத்தைப் பாரும். நான் சர்வாத்மாவாக இருக்கிறேன். உமக்கு இன்னும் அகங்காரம் நீங்காமலிருப்பதால் பிள்ளை என்ற வாஞ்சை மேலிட்டது. தான் கர்த்தா என்ற எண்ணத்தை மேற்கொண்டவர்கள் மூடர்கள் அல்லவா? தண்ணீரில் சந்திரபிம்பத்தை காணும் போது தண்ணீரைக் கர்த்தாவென்று எண்ணலாமா? ஆனால் தண்ணீர் இல்லாவிட்டால் பிரதிபிம்பம் ஏற்படாது, இவ்விதமான சம்பந்தந்தான் ஆத்மாவுக்கும் சிருஷ்டிக்கும் இருப்பது. சிருஷ்டி நியதியைத் தழுவியும், நியதி சிருஷ்டியை தழுவியும் விஸ்தரிக்கின்றன. இவைகளில் கர்த்தா, போக்தா என்பன ஏற்படுவதைப் போலவே அழிவையும் அடைகின்றன. இந்த நடையில் எனக்கு விருப்புக்கோ, வெறுப்புக்கோ இடமேது? நியதியை நிலைநாட்டுவதே நம் கடமையாகும்.

 

உங்கள் புத்திரன் விஷயத்தைக் கவனிக்க, ஒவ்வொருவருக்கும் இரண்டு சரீரமிருப்பது நீர் அறிவீர். அதாவது பூத சரீரமும், மனோ சரீரமும் அவைகளாகும். சுக்கிரன் மனோ சரீரத்தை கொண்டு மகா சங்கல்பத்தை அடைந்தவனாய், தன் இஷ்டம் போல் பல கர்மங்களை மேற்கொண்டு பல ஜன்மங்களை எடுத்து நான்கு சதுர்யுகத்தை கழித்துவிட்டான். அவன் செய்த வினைப்பயன்களை அவன் அனுபவிக்கலானான். தற்சமயம் பிராமண குமாரனாகவும் அபூர்வ ஞானத்தை அடைந்தவனாகவும் இருக்கிறான். உம்முடைய ஞானக்கண்ணால் பார்த்தால் நீர் அவனை அறியலாம்.

 

வசிஷ்: இப்படி யமன் சொல்லி முடித்ததும் பிருகு முனிவர் சற்றுக் கண்ணை மூடித் தியானித்து. தன் புத்திரன் இருக்கும் இடம், நிலை ஆகியவற்றை உணர்ந்து பிறகு கண்ணை விழித்துக் காலபுருஷனைப் பார்த்துச் சொன்னார்.

 

பிருகு: நீங்கள் சொன்னதெல்லாம் சத்தியமே. நான் செய்யத் துணிந்தது பெரும் தவறாகும். அவசரத்தால் மதியிழந்தேன். ஆனால் என்னைப்போல் பூத உடலைத் தாங்குபவர்களுக்கு இதுவே நியதி. எவ்வளவு அறிவாளியாக இருந்தும் இவ்விதச் சந்தர்ப்பங்களில் மனோவிகாரமடைந்து நாங்கள் மதியை இழக்கிறோம். கர்த்தா, போக்தா என்ற உணர்ச்சி வெகுகாலம் வேரூன்றினதால், மனதில் இருந்துகொண்டே இருக்கிறது. அது எங்களுக்கு ஏற்பட்ட நியதி.

 

நான் இப்பொழுது சமங்கா நதிக்கரையில் தவத்திலிருக்கும் என் மகனைக் கண்டேன். மேலும் சகலப் பிராணிகளுக்குமுள்ள இரண்டு சரீரங்களில் மனதுதான் சம்சாரமாகிய தோற்றத்தை நடத்தி வருகிறதென்றும், மனதே ஜகத்தாக வியாபித்து நிற்பதையும் நன்கு இப்பொழுது அறிந்து கொண்டேன்.

 

வசிஷ்: காலத்திற்கு அதிபதியானவன் இதைக் கேட்டு ஆமாதித்து, பிறகு பிருகு முனிவருக்கு உபதேசம் செய்தார். குடத்திலுள்ள ஆகாசத்திற்கு குடம் எவ்வளவு ஆதாரமோ அவ்வளவுதான் இந்த மனதாகிய ஜீவனுக்குப் பூதவுடலும் ஆதாரமாக இருக்கிறது. மனதின் செயல் மனனம் செய்வதேயாகும். இப்படிச் செய்து தன்னை விஸ்தரித்துக் கொள்கிறது. மனம் ஏற்படும் நிலையில் பேதமும் கூடவே ஏற்படுகின்றது. பேதந்தான் மனமாகும். பேதம் அதிகரிப்பதால்தான் பிரபஞ்சமும் விஸ்தரிக்கின்றது. பொருட்கள் மனதின் பாவனைகளாகும். பாவிக்கப்பட்டதுபோல் அனுபவத்தை மனம் அடைகிறது. ஆகவே பாவனை, பொருள், அனுபவம் இந்த மூன்று நிலையிலும் மனந்தான் வெவ்வேறு சொரூபமாகத் தோற்றத்தைக் கொடுக்கிறது. பதார்த்தங்களின் தன்மைகளும், உஷ்ணம், குளிர் என்பவைகளும் மனதின் உணர்ச்சிகளைத் தவிர வேறில்லை. ஆகையால் மனதின்றிப் பிரபஞ்சமில்லை. மனது பிரம்மத்தில் ஏற்பட்ட பேதம். பேதம் ஒழிந்தால் சம்சாரம் அடங்கும். இந்த மனம் என்னும் தோற்றத்தால் பந்தப்பட்டவர்கள் அசுரர்கள், மானிடர்கள், தேவர்கள் ஆவார்கள். இவர்களில் ஒருவருக்கொருவர் உள்ள வித்தியாசம் பந்தத்தன்மையில்தான் இருக்கிறது. ஆகவே பிரம்மா, ருத்ரன், ஹரி  உட்பட எல்லோரும் பந்தத்தால் பீடிக்கப்பட்டவர்களே ஆவார்கள். இவர்களுடைய கதியும் பரிதாபத்திற்குரியதே. ஆகையால் இவர்களின் பதவியை அடைவதிலும் பிரயோஜனமில்லை. அடையவேண்டிய பதவி அந்தப் பரமபதம் ஒன்றேயாகும்.

 

யமதர்மராஜன் இவ்வாறு சொல்லி முடித்துவிட்டு, பிருகு முனிவரின் கையைப் பிடித்து, இனிச் சுக்கிரனை பார்த்து வரலாமென்று அழைத்து இருவருமாக, சூரிய சந்திரர்கள் யாத்திரை புறப்பட்டதுபோல், ஆகாயமார்க்கமாக சமங்கா நதியை அடைந்தார்கள். அங்கே பிராமண முனிவர் தவம் செய்து கொண்டிருந்த இடத்திற்கு சென்றார்கள். சமாதியிலிருக்கும் பிராமணனை காலன் விழிக்கவைத்து அவன் தவம் செய்து கொண்டிருப்பதன் நோக்கத்தைத் தெரிவிக்கும்படி கேட்டார். பிராமணன் வந்தவர்களை நல்வரவு கூறி வரவேற்று அவர் யாரென்று விசாரித்தான். தன் ஞானக்கண்ணால் தெரிந்து கொள்ளும்படி காலதேவன் பதிலளித்தார். அவ்வாறே கணநேரம் பிராமணன் கண்ணை மூடி தியானிக்க வந்தவர்கள் யாரென்றும், தன்னுடைய பூர்வ ஜன்மங்களையும் உணர்ந்தான். கடந்த லட்சக்கணக்கான ஜன்மங்களையும், அவைகளால் உண்டான அனுபவங்களையும் கடைசியாக தற்காலம் ஏற்பட்ட ஞானப் பதவியையும் உணர்ந்தான். வந்தவர்களுக்கு இவைகளை எடுத்துரைத்தான். தற்சமயம் தனக்கு யாதொரு தேவையும் இல்லை என்பதாகவும், ஆயினும் நியதியின் கட்டுப்பாட்டினால், தேகம் இருக்கும் வரையில் தன் கர்மங்களைச் செய்துவர உத்தேசமென்றும் சொல்லிமுடித்தான்.

 

இதைக் கேட்ட காலபுருஷன், பிராமணனைப் பார்த்து, அவன் இப்பொழுது பற்றற்று இருந்தாலும், பழைய வாசஸ்தலமாகிய மந்தரகிரியை அடைந்து அங்கே விட்டுவந்த தேகத்தை மீண்டும் தரிக்க வேண்டிய கிரமம் இருப்பதாகச் சொன்னார். ஏனெனில் அந்த ஜன்மத்தின் பலனைப் பூர்த்தியாகச் சுக்கிரன் அனுபவிக்கவில்லை. மேலும் சுக்கிர தேகத்துடன் ஜீவன்முக்தனாகி அசுரர்களின் குருவாக நியமிக்கப்படும் கிரமமும் ஏற்படும். இப்படிச் சொல்லி முடித்த பிறகு மூவரும் ஆகாயமார்க்கமாக மந்தரகிரியை அடைந்து, சுக்கிர தேகத்தைக் கண்டு, இந்தத் தேகத்தில் புகுந்து கொள்ளும்படி பிராமணனிடம் சொல்லிவிட்டுக் காலதேவன் மறைந்துவிட்டார்.

 

அவ்வாறே பிராமணன் பழைய உடலில் தன் ஜீவனை நினைத்துப் புகுந்து, பிராமண தேகத்தை விட்டான். வெறும் எலும்பும், தோலும் இருந்த தேகம் ஜீவசக்தியை அடைந்ததும் கொஞ்சம் கொஞ்சாக தெளிந்து, அசைவுற்று, ரத்தவோட்டம் கிரமமாகச் செல்ல பழைய யௌவனமும் பூர்ணமாக உண்டாயிற்று. ஜீவன் அகன்ற பிராமண தேகம் சவமாயிற்று. பிருகு முனிவருக்கு, உடனே மகனென்ற வாஞ்சை உண்டாகிப் பிள்ளையை ஆலிங்கனம் செய்துகொண்டார். பிறகு முறைப்படி சவத்திற்கு வேண்டிய கர்மங்களைச் செய்து முடித்து, இருவரும் நீண்டகாலம் ஜீவன்முக்த நிலையிலே இருந்தார்கள். இப்படியிருக்கையில் சுக்கிரன் அசுரர்களால் தங்கள் குருவாக இருக்கும்படி வேண்டப்பட்டு, அதை ஒப்புக்கொண்டு அவர்களுடைய பிரதேசம் சென்றான். பிள்ளையை விட்டுப் பிரிந்த பிறகு பிருகு முனிவர் மீண்டும் தவத்தில் ஆழ்ந்தார்.

 

இக்கதை முடிந்ததும் ராமன் வசிஷ்டரைப் பார்த்து, “இவ்விரு முனி சிரேஷ்டர்கள் ஜீவன் முக்தர்களாக இருந்தும் ஏன் தங்கள் உடலின்மேல் வாஞ்சை, அதாவது தந்தை-மகன் என்ற பாசம், இவைகளிலிருந்து ஏன் விடுதலையடையவில்லை?” என்று கேட்டான்.

வசிஷ்: எல்லா இச்சை மோகங்களையும் அவர்களுக்கு மனதளவில் இல்லாமலிருந்தும், தேகத்தின் நியதியைக் கடக்க முடியாமல் நீ எடுத்துக் காட்டிய உணர்ச்சிகளுக்குக் கட்டுப்பட்டவர்களாகத் தோன்றினார்கள். தேகம் இருக்கும் வரையில் அதன் நியதிக்கு உட்பட்டும் உலக வழக்கங்களாகிய கட்டுப்பாடுகளை அனுசரித்தும் இருப்பதே ஞானிகளின் ஒழுக்கமாகும். ஆனால் அவர்கள் இவ்வித அனுசரணைகளால் பந்தப்பட்டு இருப்பதில்லை. யாதொரு பலனையும் கருதாமல் அவர்கள் கர்மங்களை விருப்பு, வெறுப்பில்லாமல் செய்து வருவார்கள். இவைகளைக் கேட்ட பிறகு ராமனுக்கு மேலும் சில சந்தேகங்கள் தோன்றி அவைகளை நிவர்த்தி செய்யும்படி வசிஷ்டரைக் கேட்டுக்கொண்டான்.

 

ராமன்: சுக்கிரனுக்கு மனத்தோற்றமாக ஏற்பட்ட சம்பவங்கள் எவ்விதம் உண்மையான அனுபவங்களாக நிறைவேறின?

வசிஷ்: எல்லோருக்குமே தோற்றமாக மனதில் உண்டாவதுதான் பிற்பாடு பலனாக அனுபவிக்கப்படுகிறது. சுக்கிரனுக்கு இவ்விதம் ஏற்பட்டதில் யாதொரு ஆச்சரியமும் இல்லை. ஆனால் ஒரு விஷயம் கவனிக்கத்தக்கது. சாதாரணமாக எல்லோருடைய மனமும் பல ஜன்மங்களெடுத்து பந்தம் மேலுக்கு மேல் அதிகரிப்பதால், களங்கப்பட்டிருக்கும். அதனால் மனத்தோற்றங்கள் நிறைவேறுவதற்குக் காலதாமதமாகும்.  மனமானது எவ்வளவுக்கெவ்வளவு பந்தமின்றி தூய்மையாக இருக்கிறதா அவ்வளவு சீக்கிரம் தோற்றங்களும் நிறைவேறும். சுக்கிரனுக்கு இதுவே முதல் ஜன்மமாக இருந்து வாசனைகளால் பீடிக்கப்படாமலிருந்ததால் சங்கல்பங்கள் உடனே நிறைவேறுவதற்கு ஏதுவாக இருந்தது. ஞானிகளுக்கும் இவ்விதமே ஏற்படும்.

 

ராமன்: இது அவனுக்கு முதல் ஜன்மமாக இருந்தால், எவ்விதம் பல ஜன்மங்களெடுத்த இதரர்களுக்குப் போலவே காலதேசக் கிரியைகளாகிய அனுபவங்கள் சுக்கிரனுக்கும் உண்டாயின?

வசிஷ்: அப்படி ஏற்படுவதில் ஆச்சரியமென்ன? விதையைப்போல்தான் அதிலிருந்த மரம் இருக்கும். பிருகு முனிவரின் புத்திரனாக உதித்த காரணத்தாலேயே அவருடைய அனுபவங்களெல்லாம் சுக்கிரனுக்கு வாசனா ரூபமாக இருப்பதுதானே சகஜம். இவைகள் அவனிடம் சூட்சுமமாக இருந்ததால் அவனுடைய தோற்றம் ஆகாசத்தில் கிளம்பியது.

 

ராமன்: சொப்பனத்திற்கும் ஜாக்கிரத நிலைக்கும் உள்ள பேதம் என்ன? விழிப்பு நிலையென்பது எவ்விதம் அவ்வாறு இருக்கிறது? பிறகு சொப்பனமாவது எப்படி? விழிப்பு நிலை அனுபவங்கள் சொப்பனத்தில் தோன்றுவது எப்படி?

வசிஷ்: இரண்டு நிலைகளிலும், அனுபவிக்கும் புருஷன் ஒருவனே. அதாவது மனம் அல்லது ஜீவன். இந்த மனமானது விழிப்புநிலையில் சங்கல்பித்துக் கொண்டதை இந்திரியங்களின் உதவியால் ஜகத்தில் சங்கல்பித்தபடியே காண்கிறது. வேறாகக் காண்பதில்லை. காணப்பட்டதை அனுபவிக்கின்றது. இப்படியான அனுபவங்களை உண்மையென்றும், நிலையானதென்றும் நாம் சொல்லுகிறோம். ஆராய்ந்து பார்க்கையில் இதுவும் ஒரு மோகமென்றுதான் சொல்லப்படுகிறது. ஏனெனில் மனம் தன்னை வேறாக உணருவதால் இவ்வாறு சொல்லப்படுகிறது. ஆனால் இவ்விதந்தான் விழிப்புநிலையில் சதா நடைபெற்று வருகிறது. சொப்பனத்திலோ இந்திரியங்கள் அடங்கியிருப்பதால் மனதிற்கும் வெளிபிரபஞ்சத்திற்கும் சம்பந்தம் இல்லாமல் போகின்றது. ஆகையால் விழிப்புநிலையில் ஏற்பட்ட அனுபவங்களை மனமானது சூட்சும நிலையில் அனுபவிக்கின்றது. இந்த அனுபவங்களை நாம் விழித்தபிறகு பொய்யாகப் பாவிக்கிறோம். உண்மையில் அந்தந்த நிலையில் அந்தந்த அனுபவங்கள் சத்தியமே. ஆனால் இரண்டுவித அனுபவங்களும் மனதின் சுய சொரூபமின்றிக் கற்பனை செய்யப்பட்ட தோற்றங்களேயாதலால் இரண்டும் மோகமேயாகும். விழிப்புநிலையானது ஒரு நீண்ட சொப்பனத்தைத் தவிர வேறில்லை.

 

மூன்றாவது நிலையாகிய நித்திரையில், காற்றில்லாத இடத்து வைத்த தீபம்போல், மனம் யாதொரு அனுபவமுமின்றிச் சலனமற்றிருக்கிறது. அறியும் தன்மையுமற்று இருப்பதால் இது ஒரு ஜாட்ய நிலையென்றுதான் சொல்லத்தகும். இந்த மூன்று நிலைகளையும் விட்டு நான்காவதான துரிய பதவியில், நித்திரையிலிருப்பது போலவே ஜாட்யமாகிய பிரபஞ்ச உணர்ச்சியற்று இருக்கும். இந்தத்துரிய நிலையானது தானே பிரபஞ்சமாகவும், பிரபஞ்சமே தானாகவுமிருக்கும் நிலையாகும். எல்லாம் அதுவாக இருப்பதால் அறிவதற்கு அப்பொழுது பொருள் கிடையாது. கண்ணினால் இதர வஸ்துக்களை பார்க்க முடியும். தன்னையே எவ்விதம் பார்க்க இயலும்? ஆகையால் தன்மயமாய் இருக்கும் ஜகத்தைப் பார்ப்பதென்பது இவ்விடத்தில் பொருந்தாது.

 

ஆகையால் நீ சுக்கிரனைப்போல் உணர்ச்சிகளாகிய மனதை அடக்கி மோட்சத்தை அடைவாயாக. மனதை வெளிநோக்கத்தில் சற்றுச் செலுத்தின காரணத்தால் சுக்கிரன் சம்சார வலையில் சிக்கிக் கொண்டு அலைந்து திரிந்து வெகு காலங்களுக்குப் பிறகுதான் மோட்சத்தை அடைய முடிந்தது.

 

ராமன்: எல்லாம் பிரம்மமாக இருந்து, அதைத் தவிர்த்து வேறெதுவும் சத்தியமில்லாமலிருக்க, இந்தச் சம்சாரமென்ற மோகத்தைக் கற்பிக்கும் மனமும் பிரம்மத்தைத் தவிர வேறாக இருக்கமுடியாது. அப்படியிருக்க மோகம் எவ்விதம் ஏற்படுகிறது?

வசிஷ்: உன் கேள்வி வெகு சிலாக்யமானதே. இதனால் நீ நன்றாக கவனித்து வருவதாகவும், ஆராய்ச்சி செய்து வருவதாகவும் அறிகிறேன். ஆனால் இப்பொழுது நாம் மனதைப் பற்றி ஆராய்ந்து வருவதால் இந்தக் கேள்விக்கு தற்சமயம் பதில் சொன்னால் உன் புத்திக்கு விளங்காது. பிற்பாடு பிரம்மத்தைப்பற்றி நாம் பேசும்போது இக்கேள்விக்கு பதிலளிக்கிறேன். அப்பொழுது நான் சொல்வதன் பொருளும் நன்கு விளங்கும்.

 

இவ்விடத்தில் நாம் மேலும் மனதைப்பற்றி ஆராய்ச்சி செய்வோம். மனதின் குணம் சஞ்சலம். இந்தத் தன்மையானது இயங்குவதிலும் கிரியைகளாக முடிவு பெறுவதிலும் தோற்றுவிக்கப்படுகிறது. ஆகவே கிரியை, கர்மாவென்பவைகள் மனதைத் தவிர்த்து வேறல்ல. மனம்தான் கர்மா, கர்மாதான் மனம். கர்மமின்றி மனமில்லை. ஆகையால் மோட்சத்தை அடைவதற்கு மனதை ஒழிப்பதினால்தான் முடியுமென்பதில் சந்தேகமேயில்லை.

 

இந்த மனோ தத்துவத்தையொத்துதான் இதர கொள்கைகளை அனுசரிப்போர் அதாவது வேதாந்த, சாங்கிய, போன்ற சமயத்தோர் வேறான மோட்ச உபாயங்களைத் தெரிவித்திருக்கிறார்கள். ஆனால் இந்த மார்க்கங்கள் எல்லாம் மனதின் கட்டுப்பாட்டை அனுசரிப்பதால் மோட்ச மார்க்கமென்று சொல்லத்தகாதது. எல்லையைக் கடந்து நிற்கும் பிரம்மத்தை இவ்விதம் எல்லைக்குள் அடைவது சாத்தியமா? ஆகையால் இந்த மார்க்கங்களைக் கடைப்பிடிப்பதில் பிரயோஜனமே இல்லை. பிரபஞ்சம் சம்சாரம் என்பவை பாவனையால் ஏற்படுவதாலும், இவைகள் சங்கல்பத்தைத் தவிர்த்து வேறல்லாததாலும், அபாவம் செய்து வருவதினால்தான் மோட்சம் சித்திக்குமே தவிர வேறெவ்விதத்தாலும் முடியவே முடியாது. சிந்தனை, எண்ணம் என்பவைகளை அடியோடு ஒழிக்க வேண்டும். அப்பொழுதுதான் மனம் நித்திரையிலிருப்பதுபோல் இருக்கும். அல்லது பிரபஞ்சமெல்லாம் பிரம்மமென்ற பாவனை ஏற்பட வேண்டும். அப்படியுமின்றி நானே பிரபஞ்சம், பிரபஞ்சமே நான் என்ற பாவனையாகிலும் ஏற்பட்டால் உணர்ச்சி என்பது நசித்துப்போகும். இதுவும் சித்தியைக் கொடுக்கும்.

 

நம் பிரயத்தனங்கள் யாவும் தேகத்தை அனுசரித்தும், அதன் உதவியாலும் செய்ய வேண்டி இருப்பதால், அதை நம் கைவசத்தில் வைத்துக்கொண்டுதான் மேற்படி முயற்சிகளைச் செய்ய வேண்டும்.

 

ராமன்: சாதாரணமாக மனிதர்களுக்கு இத்தேகம் முக்தியடையத் தடையாக இருப்பதாகத்தான் சொல்லப்படுகிறது. ஆனால் நம் முயற்சிகளுக்கு தேகம்தான் சௌகரியமாக இருக்கிறது என்று தாங்கள் சொல்கிறீர்கள்.

வசிஷ்:  ஆம்! ஆனால் இதுதான் சத்யம். அக்ஞானிக்கு மாத்திரமே இத்தேகம் அசௌகரியமாகவும் தடங்கலாகவும் தோன்றும். விவேகத்தை அடைந்தவனுக்கு இத்தேகத்தால் யாதொரு பாதிப்பும் ஏற்படுவதில்லை. இதனால் எல்லாவித போகங்களையும் அனுபவிக்க சௌகரியமாக இருக்கிறது. இந்திரனுக்கு அமராவதி பட்டணம் எப்படியோ, அப்படியே இத்தேகமும் ஒரு விவேகிக்கு இருக்கிறது. விவேகியானவன் இந்தியங்களையும், மனதையும் முதலில் பிரயத்தனத்தால் வெற்றிக் கொண்டு தன் கைவசப்படுத்திக் கொண்டு, பிறகு தன்னிஷ்டம்போல் சம்சாரத்தை நடத்தி வருகிறான். யாதொரு இச்சையோ, துவேஷமோ இல்லாமல் வந்தவைகளை அனுபவித்தும், வராதவைகளைப் பற்றிச் சிந்திக்காமலும் காலத்தை அனாயாசமாகச் நடத்திச் செல்வான். இந்த தேகத்தை இழப்பதில் சிந்தையின்றியும், புதிய தேகத்தை எடுப்பதில் ஆசையின்றியும் இருப்பான். கஷ்டம், சுகம், துக்கம், சந்தோஷம் என்பவைகளை அறியாமல் எல்லாவற்றிலும் சம பார்வையுடன் இருப்பவனுக்கு யார்தான் ஒப்பாவார்? இவ்வித மகாபுருஷனை நான் வணங்குகிறேன்.

 

இப்படி மனதை அடக்கிச் சர்வ அமைதியாக இருப்பதைவிட்டு தேகம், மனம் இவைகளின் தேவையிலும், நோக்கத்திலும் சிக்கிக்கொண்டால் பிறகு அனேகவித துன்பங்களுக்குப் பாத்திரமாகத்தான் வேண்டும். ஆகையால் உலக விவகாரத்தில் நீ தாம, வியால, கடன் என்னம் அசுரர்களைப் போல் இல்லாமல், பீம, பாச, த்ருடன் என்பவர்களைப் போல் இருப்பாயாக. இவர்களின் விருத்தாந்தத்தை இப்பொழுது உனக்குச் சொல்கிறேன்.

 

சம்பரன் என்ற அசுரத் தலைவன் ஒருகாலத்தில் பாதாளத்திற்கு அதிபதியாக இருந்துவந்தான். இவன் அனேக காலம் தவம் செய்து பிரம்மா, ஈஸ்வரன் ஆகியோரின் பரிபூரண அனுக்கிரகத்தையும், அனேக வரங்களையும் பெற்று, மூன்று லோகங்களையும் வெற்றிக் கொண்டு தன் வசமாக்கிக்கொண்டான். பிறகு இந்திரனுடைய நகரத்தையும் பதவியையும் இகழத்தக்கவாறு, பாதாளத்தில் பிரம்மாண்ட நகரமொன்றை உருவாக்கி, எல்லாவித போகங்களுக்கும் தகுந்த சௌகரியங்களையும் உண்டாக்கி, இந்திரனைவிட பலமடங்கு மேலாக திகழ்ந்தான்.

 

இதைக்கண்டு தேவர்கள் வியப்பும், பொறாமையும் அடைந்து, ஆனால் ஒன்றும் செய்ய முடியாமல் மனவருத்தப்பட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆயினும் சம்பரனை எவ்விதமாயினும் துன்பப்படுத்திக்கொண்டே இருப்பதுதான் சரியென்று தீர்மானித்து, தங்களால் முடிந்தபோதெல்லாம் அவன் சேனைகளைத் தாக்கியும், பட்டணங்களை அழித்தும், பலவாறு தொந்தரவுக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இது பொறுக்க முடியாமல் போகவே, சம்பரன் வெகு கோபங்கொண்டு இத்தேவர்களை ஒழித்துக்கட்ட எண்ணித் தாமன், வியாலன், கடன் என்ற மூன்று அசுரர்களைச் சிருஷ்டி செய்தான். இவர்களின் குண விசேஷம் என்னவென்றால், தங்கள் கடமையைச் செய்வதைத் தவிர்த்து வேறொன்றும் அறியார். நன்மை-தீமை, வெற்றி-தோல்வி, இன்ப-துன்பம் போன்றவைகள் என்னவென்று கூடத் தெரியாது. மேலும் இவர்களுக்கு இது முதல் சிருஷ்டியானபடியால் இவர்கள் பூர்வ வாசனையுமில்லாமல் இருந்தார்கள். ஆகையால் தங்கள் கட்டளையை இக்குணத்திற்கேற்றவாறு சளைக்காமல் செய்யத் தகுந்தவர்களாக இருந்தார்கள்.

 

சம்பரன் இவர்களைத் தன் சேனைத் தலைவர்களாக நியமித்து தேவர்களை அழித்துவர அனுப்பினான். சம்பரன் எண்ணியபடியே இச்சேனைகள் தேவேந்திரன் பட்டணத்தைத் தாக்கி தேவர்களையெல்லாம் வதம் செய்து வந்தார்கள். எவ்வளவு பராக்கிரமத்துடன் சண்டையிட்டும் தேவர்கள் அசுரப்படைகளை எதிர்க்க முடியாமல் போனார்கள். பிறகு ஒளிந்து மறைந்து சண்டை செய்தும், மாய யுத்தம் செய்தும் ஒன்றும் பயன்படாமல் உதை வாங்கிக் கொண்டு ஓடலானார்கள்.

 

இப்படித் தப்பித்த தேவர்கள் ஒன்றுகூடி பிரம்மாவை நோக்கிச் சென்று சரணாகதி அடைந்தார்கள். இவர்களின் நிலைமையைக் கண்டு பிரம்மா பரிதாபப்பட்டு சற்று ஆறுதல் சொல்லி மேற்கொண்டு செய்ய வேண்டிய முயற்சிகளை காட்டிக் கொடுத்தார். பல வரங்களைப் பெற்ற சம்பரன் இப்பொழுது அழிக்கப்படமாட்டான் என்றும், ஆனால் ஒரு லட்சவருடங்கள் கழிந்ததும் அவன் ஆயுளுக்கு முடிவு  உண்டாகும் என்றார். அதுவரையில் தேவர்கள் விடாமுயற்சியோடு சண்டையிட்டுக் கொண்டேயிருந்தால் தங்கள் எண்ணம் பூர்த்தியாகும் என்றார். அசுரத் தலைவர்களாகிய தாம, வியால, கடன் மூவரும் சண்டையைப் பற்றுதலற்று செய்வதால் வெல்லப்படாமலிருக்கிறார்கள். ஆனால் அடிக்கடி சண்டையில் ஈடுபட நேரிட்டால் அதனால் பற்றுதல் உண்டாகி, கூடவே வாசனையும் அதன் பரிவாரங்களாகிய பேதபுத்தி, அகங்காரம் எல்லாம் ஒன்று சேர்ந்து பிறகு லகுவாக வெற்றிக் கொள்ளப்படுவார்கள் என்று சொல்லியனுப்பினார்.

 

உடனே தேவர்கள் தங்கள் இருப்பிடம் அடைந்து கொஞ்ச காலம் ஒளிந்து வசித்து, பிறகு சேனைளைத் திரட்டி அசுரர்கள்மேல் மாயா யுத்தம் செய்து வந்தார்கள். ஓயாமல் சண்டைசெய்து வரவே, தாம, வியால, கடன் ஆகிய மூவரும் கொஞ்சம் கொஞ்சமான அகங்காரத்தை அடையலானார்கள். அதனால் இச்சையும், தன் தேகமென்ற எண்ணமும் அதைப் பாதுகாக்கும் பொறுப்பும் ஏற்பட்டுவிட்டது. இவ்வளவு கீழான நிலைக்கு இறங்கின அசுரத்தலைவர்களை திடமாகவும், மனோதைரியத்துடனும் தேவர்கள் தாக்கினார்கள். மனம் கலங்கி இருந்த தலைவர்கள் சண்டை மேலிட்டதும் திகிலடைந்து உயிர் பிழைக்கப் போர்க்களத்தைவிட்டு ஓடிவிட்டார்கள். தலைவர்கள் ஓடின பிறகு பரிவாரங்கள் இருப்பது ஏது? எல்லோரும் பயந்த ஓடுவதைக் கண்டு, தேவர்கள் இன்னும் அதிக ஊக்கத்துடன் துரத்தித் துவம்சம் செய்தார்கள்.

 

இச்செய்தியைக் கேட்டதும் சம்பரன் மகாகோபங்கொண்டு இச் சேனைத் தலைவர்களை தண்டிக்க எண்ணினான். ஆனால் இவர்களோ தண்டனைக்குப் பயந்து ஏழாவது பாதாளமாகிய யமபுரத்திற்கு சென்று ஒளிந்துக் கொண்டார்கள். சம்பரன் கைக்கு அகப்படாவிட்டாலும் யமகிங்கரர்கள் கையிலகப்பட்டு உயிரை இழந்தார்கள். இப்படியான மரணத்திற்கு பிறகு அவர்களடைந்த மனோநிலைக்குத் தகுந்தபடி புழுவாகவும், மிருகங்களாகவும் பல ஜன்மங்கள் எடுக்கலாயிற்று. ஆகவே எவ்வளவு மகத்தான நிலைமையிலிருந்தாலும் அகங்காரம் கொண்டால் இந்த அசுரர்கள் அடைந்த நிலைமைக்குத்தான் வரவேண்டும்.

 

ராமன்: இக்கதை விஷயமாக எனக்கு ஒரு சந்தேகம், அதை நிவர்த்தி செய்யும்படி வேண்டுகிறேன். இருப்பது இல்லாமல் போகமுடியாது. இல்லாதது இருத்தலென்ற தன்மையையும் அடைய முடியாது. ஆகவே இந்த மித்யா ரூபமான மூன்று அசுரத் தலைவர்களுக்கும் இருத்தல் என்ற குணம் எப்படிப் பொருந்தும்?

வசிஷ்: நீ சொல்வது சரியே, ஆனால் இருத்தல், இல்லாமை என்பவைகளை நீ எவ்வாறு உணருகிறாய்?

 

ராமன்:  கதையில் சொல்லப்பட்ட அசுரத் தலைவர்கள் இல்லாதவர்கள், இங்கே இருக்கும் நாம் இருப்பவர்கள்.

வசிஷ்:  அவர்கள் இல்லாதவர்களானால் நம்மை மாத்திரம் இருப்பவர்கள் என்று எப்படிச் சொல்ல முடியும்? அவர்களின் சித்தின் விகாரம். நாமும் சித்தின் விகாரம். நாம் இருப்பதாக இருந்தால், அவர்களும் இருந்தது சத்யம். அல்லது அவர்கள் இல்லாதவர்களானால் நாமும் இல்லாதவர்களே. இதுதான் உண்மை. இல்லாததுதான் இருப்பதாக தோற்றத்தைக் கொடுத்து வருகிறது. இதுதான் அக்ஞானமாகும்.

 

ராமன்: இந்த மூன்று அசுரர்களுக்கும் விமோசனம் எப்பொழுது கிடைக்கும்? அல்லது வேறு நற்கதியே கிடையாதா?

வசிஷ்: இந்த விஷயத்தைப்பற்றி யம கிங்கரர்களே அவர்களுடைய அரசனாகிய யமதர்ம ராஜாவிடமிருந்து கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டார்கள். பிறகு அவர்கள் இதை அசுரத் தலைவர்களுக்கு மன ஆறுதலுக்காகச் சொன்னார்கள். இந்த ஜன்மத்திற்கு பிறகு மீனாக பிறந்து அதற்கப்பால் பறவை ஜன்மம் எடுத்து ஒருவரையொருவர் விட்டுப்பிரிந்து காலம் கழிக்கையில், அவர்கள் வசித்துவரும் காஷ்மீர தேசத்தில் மகாதீரனான அரசனும் அவனுக்கேற்ற மிக ஞானியாயுள்ள மந்திரியும் அமைந்திருப்பார்கள். அரசனுடைய உத்யானவனத்தில் இம்மூன்று அசுரர்களும் குருவி, கிளி, கொசுவாக பிறப்பெடுத்து வசித்து வருகையில் மந்திரியானவன் தாம, வியால, கடன் என்றவர்களின் வரலாற்றைப் பற்றி ஒரு காவியம் செய்து அதை வெளியிடுவான். இதைக் கேட்டவுடன் இந்த மூன்று அசுரர்களும் மோட்சத்திற்கு தயாராவார்கள்.

 

ஆகையால் சம்சாரமென்ற மோகத்தில் சிக்கிக் கொண்ட மாத்திரமே எப்பேர்ப்பட்ட மகான்களும் வெகு கேவல நிலையை அடைவார்களென்று இக்கதையால் விளங்கும். இச்சை, தேவை என்பவையே இதற்குக் காரணம். எவனொருவன் தேவை என்பதையே அறியாமலிருக்கிறானோ அவனே மகாபுருஷன். அவனே எல்லோராலும் பூஜிக்கத்தகுந்தவன்.

 

மேற்சொன்ன நிலையை அடைய ஊக்கத்துடன் கூடிய விடாமுயற்சியே பிரதான சாதனமாகும். இவ்வித முயற்சியால் உலகத்தில் அடையப்படாதது ஒன்றுமே இல்லை. பிரயத்தனம் பலனில்தான் முடியவேண்டும். இதுவே நியதியாகும். பலன் கிடைக்காவிட்டால் முயற்சியில் குற்றமிருக்க வேண்டுமென்று அறிந்து கொள்ள வேண்டும். முயற்சி பலனில் முடியாதிருப்பதை விட உலகத்தில் வேறு அதிசயம் கிடையாது. இப்படி முயற்சியால் உத்தம பதவியை அடைந்தவர்களைப் பற்றி நாம் புராணங்களில் கேட்டிருக்கிறோம். மருத்தன் என்ற அசுரன் தன் வீட்டிற்குப் பிராமணார்த்தத்திற்கு பிரகஸ்பதியின் சகோதரனாகிய சம்வர்த்தனைக் கொண்டு தேவர்களை வரவழைத்தான். நந்தி பதினான்கு வயதில் மிருத்யுவை வெற்றிக் கொண்டு அமரத்வத்தை அடைந்தான். சாவித்திரி தன் வாக்கின் புத்திசாலித்தனத்தால் மிருத்யுவிடமிருந்து தன் கணவன் சத்தியவானுடைய உயிரை மீட்டுவந்தாள். இதோ இருக்கும் விசுவாமித்திரர் சத்திரியனாகப் பிறந்தும் பிரம்ம ரிஷி ஆயினார்.

 

இவ்வித விடாமுயற்சியை நீ அகங்காரத்தை ஒழிப்பதில் உபயோகிப்பாயாக. அகங்காரத்தால்தான் பிரபஞ்சம் விஸ்தாரமடைகிறது. இந்த அகங்காரம் மூன்று வகைப்பட்டது. அவைகளாவது

1. எல்லோராலும் அனுபவிக்கப்பட்டும் அதனால் பிரபஞ்ச வியவகாரத்தில் மூழ்கிக் கிடப்பது. இதுவே வேரோடு அறுபட வேண்டிய அகங்காரம்
2. பிரம்மத்தின் ஒரு அணுவாக எண்ணி வியவகாரத்தை முற்றிலும் மனதில் ஒழித்து உத்தம பதவியிலிருக்கும் அகங்காரம்.
3. இவ்விரண்டிற்கும் மேலாக, தானே பிரம்மமென்று அறிந்து சம பார்வையுடன் இருப்பதாகிய அகங்காரம்.

இந்த நிலைகளை படிப்படியாக முயற்சியால் நிச்சயம் அடையலாம். ஆகவே நீ இவ்வித முயற்சியைச் செய்வாயாக.

 

ராமன்: எல்லாம் பிரம்மமென்றால் நாம் இப்பொழுது இருக்கும் நிலையும் பிரம்ம நிலையேயாகும். பிறகு நம் பிரயத்தனத்திற்கு என்ன அவசியம்?

வசிஷ்: ஆம், நீ சொல்வது சரியே. ஆனால் இந்த பிரம்ம நிலையில் துக்கமும், துன்பமும் அனுபவிக்கப்படுகின்றன. இப்படியின்றி சாஸ்திர விதிப்படி பிரம்ம தத்துவத்தை அறிந்தால் நித்யானந்தம் சம்பவிக்கும். ஆகையால் உன் விருப்பப்படி செய்யலாம்.

 

இனி நாம் மேற்கூறிய கதையைத் தொடரலாம். சம்பரன் தன் சேனாதிபதிகளுக்கும் சேனைகளுக்கும் சம்பவித்ததையும், இத்தோல்விக்குக் காரணமும் அறிந்து கொண்டு, மறுபடியும் மூவரைச் சிருஷ்டித்தான். இவர்களே பீம, பாச, த்ருடனென்ற சேனைத் தலைவர்களாவார்கள். இவர்கள் ஆத்ம ஞானிகளாக சிருஷ்டி செய்யபட்டிருப்பதால், எப்பொழுதும் எந்த நிலையிலும் மனோ வேறுபாடின்றி தங்கள் காரியத்தைச் செய்கிறவர்களாகவும் இருந்தார்கள். சேனைகளை இவர்களிடம் ஒப்படைத்துத் தேவர்களை அழிக்கும்படி அனுப்பினான். கட்டளைப்படி தேவ சேனைகளைத் தாக்கி, விருப்பு-வெறுப்பில்லாமல் ஓயாமல் சண்டை செய்து வந்தார்கள். ஆகையால் தோல்வியென்பதையும் அறியாமல் இருந்தார்கள். தாங்களாகவே சண்டையைத் தொடராமல், தங்களை எதிர்த்து வந்த தேவர்களை விடாமலும், ஒருவித துவேஷம், பற்றுதலின்றி தங்களுக்கேற்பட்ட கட்டளையை நிறைவேற்றும் எண்ணத்துடன் சண்டை செய்துவந்ததால், வெற்றியையே அடைந்தார்கள். தேவப்படைகள் சளைத்துக் களைத்து இனிச் சண்டை செய்வது முடியாதென்று அறிந்துகொண்டு போர்க்களத்தைவிட்டு ஓடி பிரம்மதேவனிடம் சரணடைந்தார்கள். பிரம்மதேவன் இவர்களின் கோரிக்கையைக் கேட்டு, இருக்கும் நிலைமையையும் அறிந்துகொண்டு இனித்தேவர்களால் யாதொன்றும் செய்ய முடியாதென்பதை உணர்ந்தார். தானே இவ்விஷயத்திற்கு ஒரு முடிவு செய்வதாகக் கூறி, சம்பரனை நேராகத் தேடிச் சென்று அவைனை யுத்தத்தில் கொன்றுவிட்டார். இதனால் சம்பரனும் முக்தியை அடைந்தான். இப்படி அரசன் காலமானதும் பீம, பாச, த்ருடனென்ற அசுரத் தலைவர்களுக்கு யுத்தம் செய்ய வேண்ட கடமை ஒழிந்து விட்டது. காற்று வீசும் வரையில் தீபம் அசைந்து கொண்டிருக்கும், காற்று நின்றவுடன் தீபமும் அசையாமல் ஒளியைக் கொடுத்து கொண்டிருக்கும். அதுபோல சம்பரனாகிய காற்று நின்றவுடன், ஆத்ம ஞானிகளாகிய மூவரும் தங்கள் சுய ரூபமாகிய அறிவாக நின்றார்கள். இதனால் தேவர்களும் தப்பிப் பிழைத்தார்கள்.

 

ஆகவே பிரபஞ்சமென்பது வாக்கினாலும் பாவனையாலும் மாத்திரம் இருத்தலென்ற தன்மையை அடைகின்றது. ஆகையால் இது செயற்கையாக ஏற்பட்ட பிரபஞ்சமே ஒழிய இயற்கையாக ஏற்பட்டதல்ல. எல்லா வஸ்துக்களும் நம் பாவனைகளேயாகும். ஆக இந்த பாவனைகளில்தான் பல என்ற உணர்ச்சிகள் நமக்கு ஏற்படுகின்றன. பாவனை ஒழிந்தால் எல்லாப்பொருட்களும் மறைந்துவிடும். சத்தியமொன்றுதான் யாதொரு மாறுபாடுமில்லாமல் நிலைத்து நிற்கும்.

 

பிரபஞ்சம், சம்சாரம் என்பவைகள் மனம் என்னும் தோற்றத்தில்தான் பிரதிபலிக்கின்றன. மனம் அசைவற்று நின்றால் இவைகளும் வேறுபாடில்லாமல் ஒரே காட்சியைத்தான் அளிக்கும். ஆனால் மனம் என்பதே ஒரு கற்பனையாக இருப்பதால் அதில் பிரதிபலிக்கும் காட்சிகளும் பொய்யாகத்தான் இருக்க வேண்டும். மனம் நாசமடைந்தால் பந்தம்-மோட்சம் என்பவைகளும் நாசமடைந்துவிடும். ஆத்மாவில் இவைகளுக்கு இருப்பிடமில்லை. இவைகளொன்றும் அதில் ஒட்டாது. இவைகளை நீ அடிக்கடி ஆராய்ச்சி செய்து பகுத்தறிந்து அனுபவத்திற்குக் கொண்டு வருவாயாக. அனுபவத்தில்தான் பலன் ஏற்படும். தத்துவங்களை அறிந்து கொள்வதில்தான் பலன் ஏற்படும். தத்துவங்களை அறிந்து கொள்வதில் மாத்திரம் யாதொரு பயனுமில்லை. அனுபவத்தில் கொண்டு வந்தால்தான் இந்திரியங்களும் மனமும் அடங்கும். அதனால் சித்தியும் மனசாந்தியும் உண்டாகும். சாந்தி உண்டானால் வாழ்க்கையை யாதொரு கவலையுமின்றி சுலபமாக நடத்தலாம். இதுதான் ஞானிகளுக்கேற்ற வழியாகும். கர்மங்களை யாதொரு பற்றுதலுமின்றிச் செய்து வருவதே அறிவாளிகளின் நோக்கமாகும். இந்தத் தத்துவங்களெல்லாம் வாழ்க்கையை சீர்திருத்தம் செய்யும் பொருட்டே சொல்லப்பட்டன.

 

வசிஷ்டர் மேற்படி உபதேசங்களை எடுத்துரைத்தும், ராமனுக்குப் புத்தி முற்றிலும் தெளிவடையாததால், மீண்டும் வசிஷ்டரை நோக்கி, “பிரம்மமொன்றுதான் சத்யம் என்றால் அசத்யமாகிய ஜகத் அதிலிருந்து உற்பத்தியானதென்பது எப்படிப் பொருந்தும்” என்று கேட்டான்.

 

வசிஷ்டர் சற்று ஆலோசிக்கலானார். மிகத்தெளிவாகவும், பலவித நியாயங்களைக் கொண்டு தத்துவங்களை எடுத்துச் சொல்லியும் ராமன் புத்திக்கு புலப்படவில்லை என்று உணர்ந்தார். இதற்குக்காரணம் அவன் இன்னும் பக்குவமடையாததேயாகும். ஆகையால் அவன் இப்பொழுது தத்துவங்களை மனதில் வாங்கிக் கொண்டால் போதும் என்றார். பிறகு இவைகளை அடிக்கடி ஆராய்ச்சி செய்தால் நாளடைவில் பக்குவமடைவானென்றும் சொன்னார். இப்படிச் சொல்லி முடித்தபிறகு உபதேசத்தைத் தொடர்ந்தார்.

 

வசிஷ்: இந்திரஜாலத்தைப் பார்க்கும்பொழுது நாம் மிகவும் அசம்பாவிதமான விஷயங்களையும் விசித்திரமான காட்சிகளையும் காண்கிறோம். மிகச்சிறிது நேரம் காணும் காட்சிகளே இவைகள். இதைப் போலதான் ஜகத்தின் தோற்றமுமாகும். மானிடர்கள் உலகத்தில் உதித்து, வளர்ந்து, அழிவடைவதும் சொற்ப காலத்தில்தான். இந்த அளவிடப்பட்ட காலத்தில் இவர்கள் மனதில் ஜகத்தின் சொரூபம் சதா மாறுதலடைந்து வருகிறது. எந்த ஜகத் சொரூபமும் வாஸ்தவமென்று சொல்லுதற்கில்லை. மறுபிறப்பில் அனுபவிக்கும் ஜகத்தானது மறுபடியும் வேறானது. அவ்விடத்தும் இப்படியே நிமிடத்திற்கு ஒரு சொரூபத்தை இவர்கள் மனதில் கொடுத்து வருகிறது. ஆகையால் இதைச் சத்யமென்று எவ்வாறு சொல்லத்தகும்? பிரம்மம் ஒன்றுதான் சத்யமாகும். இதில் தோன்றுகின்ற தோற்றங்களே ஜகத்தாகும். இக்காட்சிகள் பிரம்மத்தை ஒட்டுவதில்லை. ஆனால் பிரம்மமின்றி காட்சிகள் ஏற்பட முடியாது. காட்சிகளும் அனுபவங்களும் பிரம்மத்தை தவிர்த்து வேறாக இருக்கமுடியாது. அப்படி வேறாக நினைப்பதே அக்ஞானம். ஏனெனில் அதுதான் சம்சாரத்திற்கு காரணமாகிறது. கடலில் எவ்வளவோ அலைகள் ஏற்படினும் அவைகளெல்லாம் நீரைத் தவிர வேறில்லை அல்லவா? அதுபோலவே ஜகத்தும் பிரம்மத்தைத் தவிர்த்து வேறில்லை.

 

ஆகையால் ஜகத்தை பிரம்மத்திலிருந்து உற்பத்தியானதாக நினைப்பது தவறு. இவ்விதமான எண்ணம் உண்டாவது மனதின் தன்மையாலும் அதன் சக்தி குறைப்பாட்டாலுமேயாகும். ஆகையால் அது அசத்யமான மனதின் அனுபவமே தவிர, பிரம்மத்தின் அனுபவமல்ல. சத்யமாக ஒன்று எப்பொழுதும் நிலைத்திருப்பதால்தான் அசத்யமாகிய தோற்றங்களுக்கும் இடம் கொடுக்கிறது.

 

ராமன்: இந்த பிரம்ம தத்துவத்தை எனக்கு மிகத்தெளிவாகவும், சாதுர்யமாகவும் எடுத்துரைத்ததன் பலனாக எனக்கு ஒரு கணம் பிரம்மத்தை அறிந்ததாகவும், மறுகணம் மேகத்தால் மறைந்த சூரியனைப் போல அறியாமலும் இருக்கிறது. சந்தேகங்கள் முற்றிலும் நீங்கவில்லை. ஆகையால் இந்த சுத்த, களங்கமற்ற பிரம்மத்தில் அக்ஞான அழுக்கு எப்படி சேர்ந்தது என்பதை மீண்டும் விவரித்துச் சொல்ல வேண்டிக்கொள்கிறேன்.

வசிஷ்:  ராமா! என் உபதேசத்தைக் கேட்டபிறகு உனக்கு பிரம்மம் ஒரு கணம் அறியப்பட்டும், அடுத்த கணம் அறியப்படாமலிருந்தால் பிரம்மம் அப்படித்தான் இருக்குமென்று அறிவாயாக. இது இப்பொழுது உனக்கு விளங்காது. இந்த அறிவானது மனதில் திடப்படும் காலத்தில் நீயாகவே இதை அறிந்து கொள்வாய். தற்சமயம் என் உபதேசத்தின் கருத்தை மனதில் வாங்கிக் கொள்வதே உனக்குத் தகும். வார்த்தைகள் பேதத்தை அனுசரித்துத்தான் கற்பிக்கப்படுகின்றன. பேதங்களைத் தள்ளிவிட்டால் வார்த்தைகளுக்குத் தேவை ஏது? இவ்வார்த்தைகள் ஒருவருக்கொருவர் செய்யவேண்டிய வியவகாரத்தின் பொருட்டும், உபதேசத்தின் பொருட்டுந்தான் பிரயோஜனம். வார்த்தையின்றி தத்துவங்களை போதிக்கமுடியாது. ஆகையால் வாக்கானது பேதங்களை அனுசரித்து அக்ஞானத்தின் விஸ்தரிப்பை சுட்டுக்காட்டும்.

 

ஆயினும் பிரம்மத்தை அறிய இந்த அக்ஞான நிலையிலிருந்துதான் முயற்சிக்க வேண்டும். அக்ஞானத்தைக் கொண்டுதான் ஞானத்தை நிரூபிக்கலாம். சுத்த அக்ஞானத்திலிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் ஞானத்தை விருத்தி செய்துகொண்டு பிறகு பிரயத்தனத்தாலும், விவேகத்தாலும் பூர்ண ஞானத்தை அடைவதுதான் முறையாகும்.

 

ஆகவே மானிடர்கள் படும் துன்பங்களெல்லாம் உண்மையில் இல்லாததானதும்,  ஆராய்ந்து பார்த்தால் உடனே நாசமடையும் தன்மையை உடையதாகவும் இருக்கிறது. அக்ஞானத்தாலேதான் ஏற்பட்டதென்று ஏற்கனவே சொல்லப்பட்டது. சமுத்திரத்தின் ஒரு பாகத்தில் அலைகள் கிளம்புவது போல, சர்வ அமைதியுற்ற பிரம்மத்தில் அதனுள் அடங்கியே இருக்கும் அசைவு சக்தியினால் ஒரு அசைவு ஏற்பட்டு பிரபஞ்சத்தின் உற்பத்திக்குக் காரணமாகிறது. சமுத்திரத்தின் உட்பாகம் அசைவற்றும் கம்பீரமாகவும் இருப்பதுபோல பிரம்மமும் வெறும் சாட்சியாக நிற்கின்றது. இயக்கத்திற்குக் காரணமாக இருப்பதைத்தான் சித் சக்தியென்று சொல்லப்படுகிறது. இதைத்தான் இதர கொள்கைகளையுடையவர்கள் பிரகிருதி, மலம், கர்மம், பந்தம், இச்சை, மாயையென்று பலவாறாகக் குறிப்பிடுகிறார்கள். எந்தப் பெயரிட்டாலும் அது ஆத்மாவைத் தவிர வேறாகாது.

 

மேற்சொன்ன இயக்கத்தின் காரணத்தால் பஞ்சபூதங்களும் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக உருவாக்கப்பட்டு, இவைகளின் சம்பந்தத்தாலும் வேறுபாடுகளினாலும் பதினான்கு முக்கிய தத்துவங்கள் ஏற்பட்டு பிரபஞ்சத்திற்கு மூலகாரணமாய் நின்றன. சித்தின் விஸ்தரிப்பு இப்படி நடைபெற்று வருகையில் அகங்காரமென்பது கிரமமாகவும், சகஜமாகவும் ஏற்பட்டு, இதிலிருந்து புத்தியென்னும் ஸ்திதியும், புத்தி விஷயங்களில் ஈடுபட்டுக்கொண்டபொழுது மனம் என்கின்ற தன்மையும் ஏற்பட்டன. மனம் நிலைபெறாமல் பல வியவகாரங்களில் பற்றுதலையடைவதால் சித்தமென்று சொல்லப்படும் கேவல நிலையை நாளடைவில் அடைகிறது. இந்த நிலைமையில்தான் இந்திரியங்களுடன் கூடிய உடல் அல்லது இருப்பிடம் என்பதை அடைகிறது. இந்த இருப்பிடத்திற்கு அதிகாரி சித்தம், மனம், அகங்காரம், ஜீவன் என்று பல பெயரைத் தரித்த ஆத்மாவேவாகும். இந்த இருப்பிடமாகிய உடல்தான் முதுமை, மரணம் என்பவைகளுக்கு பாத்திரமாகிறது. மூட ஜனங்கள் தாங்கள் ஆத்மாவைக் காட்டிலும் வேறில்லை என்பதை மறந்து, ஒரு மலையைக் காணும்போது அதைத் தான்தான் தாங்கி நிற்பதாக எண்ணி, எல்லா வியவகாரங்களிலும் தாங்களே கர்த்தாவாக நினைத்து அதனால் கோபம், தாபம், துக்கம், முதுமை, மரணம் இவைகளுக்கு இருப்பிடமாகிறார்கள். இதுதான் அக்ஞானம். யாருக்கு இந்த அக்ஞானமென்று யோசித்தால் உண்மையை அறிந்து கொள்ளலாம்.

 

இவைகளைக் கேட்டதும் ராமனுக்கு சற்று மனக்குழப்பம் ஏற்பட்டு வசிஷ்டரை மறுபடியும் இந்த தேகம் உண்டான கிரமத்தை விஸ்தரித்துச் சொல்லும்படி கேட்டுக்கொண்டான். இதற்கிணங்கி வசிஷ்டர் மீண்டும் மேறசொல்லியவைகளை விவரித்து ராமனுக்கு உரைத்தார்.

 

வசிஷ்: இந்த ஞான மார்க்கத்தை அனுசரித்து இதனால் ஏற்படும் விவேகத்தை வாழ்க்கையில் உபயோகிப்பதே உபதேசத்தின் கருத்தாகும். ஆகையால்தான் பெரியோர்கள் இந்த தத்துவங்களைப் பொது மக்களுக்கு அடிக்கடி எடுத்து உரைக்கிறார்கள். ஆராய்ந்து பார்த்தால் வாழ்க்கையில் நேரும் சுக-துக்கங்கள் மனதையும், தேகத்தையும்தான் பாதிக்கக்கூடும். தேகமோ மரமட்டையைப் போலொரு ஜடப்பொருள்தான். முதுமை, மரணம் இவைகளால் தாக்கப்படக் கூடியது. உணர்ச்சி, அறிவு என்னும் சூட்சுமத்தை அறியாதது. ஆகவே இவைகள் நம்மைப் பாதிக்காது. பிறகு மனம் என்பது சூன்யத்தன்மையை உடையது. இல்லாத ஒரு கற்பனையான ஒன்றாகும். அது ஆத்மாவைக் காட்டிலும் வேறல்லாததாக இருந்தும் அதை மறந்து வேறாக இருப்பதான ஒரு மோக நிலையில் சிக்கிக் கொண்டு கஷ்டப்படுகிறோம். இந்த மோகம் பாதிக்கப்பட்டால் யாருக்கு என்ன நஷ்டம் வந்து விடப்போகிறது? ஆத்மாவில் எந்தவொன்றும் ஒட்டாது, ஒன்றும் அதை பாதிக்கச் செய்யமுடியாது. இதனால் ஏற்படும் சுக துக்கங்களாகிய மோகங்கள் மனம், தேகம் என்கின்ற மோக ரூபங்களைத்தான் பாதிக்கின்றன. ஆகையால் இதைக் குறித்து ஏன் கவலைப்பட வேண்டும்.

 

ஒரு மனிதனின் நடத்தையைப் பற்றி கவனித்தால், அவன் தன்னை நெருங்கி இருப்போர்களைக் குறித்தும், தனக்கு வாழ்க்கையில் தேவையானவைகளைக் குறித்தும்தான் இன்ப-துன்பங்களை அடைகிறான். இவைகளைத் தவிர்த்து இதர விஷயங்களைப் பற்றியோ அல்லது மக்களைப் பற்றியோ ஒரு கவலையுமின்றி இருக்கிறான். இவைகள் விஷயமாக ஒருவித மனக்கலக்கமும் அடையாமல் அறிவாளிளைப் போல விளங்குகிறான். இதேமாதிரி தன்னுடைய சிறிய உலகத்திலும் நடந்துகொண்டால் மனோசாந்தி அடைவது எளிதாகும். யாருக்குமே வெளிவிஷயங்களில் ஈடுபடுவதாக இருந்தால் கவலைக்கு எல்லையே இருக்காது. அப்படியின்றி வெளிவிஷயங்களில் ஈடுபடாமலிருப்பது போலவே தன் விஷயங்களிலும் இருந்தால் தான் அடைகின்ற இன்பத்திற்கு அளவேயிருக்காது. ஆகவே நாம் கவனித்த மனிதனின் நடத்தையில் யாதொரு ஒழுக்கமும் நீதியும் கிடையாது. தானாகவே சில விஷயங்களைத் தியாகம் செய்தும் சிலவற்றை மேற்கொண்டும் தானாகவே இன்ப-துன்பங்களுக்கு பாத்திரமாகிறான். ஞானிகளோ எல்லா விஷயங்களையும் ஒரே நோக்கத்துடன் பாவிக்கிறார்கள். ஆகையால் அவர்கள் என்றென்றும் மன அமைதியுடன் இருக்கிறார்கள். ஆகவே நீயும் இவ்விதம் இருப்பாயாக.

 

94.இதுவரையில் சொல்லியதன் பொருளாவது:-

இந்த சம்சாரம், ஜகத் என்பவைகள் ஒரு நீண்ட சொப்பனமென்றும், தேச, காலம் என்கின்ற கட்டுப்பாடுகளில் அவைகள் அடங்கியிருக்கின்றன என்றும், காலத்தில்தான் பிரபஞ்சமாகிய தோற்றம் காணப்படுகிறது என்றும் புரிந்து கொண்டோம். இவ்விரண்டும் கற்பனைகளென்று முன்னமே சொல்லப்பட்டன. இவைகள் புத்திக்கு புரியும்வரையில்தான் இந்தக்காட்சிகள் தோற்றத்திற்கு வருகின்றன. இவைகளை விட்டுப் பார்த்தால் காட்சிகளும் தோன்றுவதில்லை. இக்காட்சிகள் எக்காலத்தும் காணப்பட்டே வருகின்றன. இதற்கு ஆரம்பமும் இல்லை, முடிவுமில்லை. எவ்வளவோ பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன் இதில் தோன்றியும் மறைந்தும் இருக்கிறார்கள். தோன்றுதல், இருத்தல், அழிதல் இவைகளே சிருஷ்டியின் கிரமமாகும். திரும்பித்திரும்பி இவைகள் தொடர்ந்து நடைபெற்றுக் கொண்டே இருக்கும். ஒன்றும் நிலையாக இருப்பதில்லை. ஆதலால்தான் இவைகள் சத்யமாகாதென்று சொல்லப்படுகிறது. இந்த அஸத்தாகிய தோற்றம் இப்பொழுது தோன்றுவதுபோல்தான் எக்காலத்தும் தோன்றிக் கொண்டிருக்கும். இதில் அசம்பாவிதமாக ஏதாவது புதியதாக காணலாமென்பதற்கும் இடமில்லை. நியதியின் கிரமம் ஒருபொழுதும் மாறாது. ஆகையால்  விபரிதமான நடத்தைக்கோ உலகப் போக்குக்கோ யாதொரு காரணமுமில்லை. இதன்படி உலகம் ஒரு காலம் நாசமடையலாமென்னும் கொள்கைக்கும் இடமில்லை. அப்படியின்றி உலகம் ஒருவேளை அழிந்தாலும் நமக்கென்ன நஷ்டம்? இவ்வித மனோநிலையையும், மனவுறுதியையும் நீ அடைவாயாக.

 

இந்த இந்திரஜாலமாகிய சம்சாரம் சத்யமா அல்லது அசத்யமா என்பது தாசுரனுடைய வரலாற்றிலிருந்து அறியப்படும்.

 

மகதநாட்டில் முன்னொரு காலத்தில் சிரலோமா என்ற ஒரு முனிவர் காட்டில் தவம் செய்து வருகையில் பத்தினியை இழந்து தன் குமாரனாகிய தாசுரன் என்ற சிறுவனைத் தானே கொஞ்ச காலம் பாதுகாத்து வந்தார். சில வருடங்கள் சென்றதும் சிரலோமாவும் காலமானார். இளைஞனான தாசுரன் மிகவும் வருத்தப்பட்டு புலம்பினான். அனாதையான நிலைமையை காட்டில் தனித்திருந்த சிறுவனால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. அவனுடைய நிலையைக் கண்ட வனதேவதை அவன் மேல் கருணைக் கொண்டு, அவனுக்கு தேறுதல் சொல்லும் பொருட்டு அசரீரியாகச் சில வாக்குகளைச் சொன்னாள். “சிறுவனே! துயரத்தில் மூழ்கிக் கிடப்பது உனக்குத் தகாது. சூரியன் உதிக்கும்போதே அது அஸ்தமிப்பது நிச்சயமென்று நாம் எப்படி அறிவோமோ அப்படியேதான் மனிதர்களின் வாழ்க்கையும். இதை அறிந்து கொண்டும், மேலும் நீ தவத்திலும், ஞானத்திலும் சிறந்து பிராமணன் புத்திரனாக இருந்தும் இவ்வளவு பரிதாபப்படும் நிலைமையிலிருப்பது சரியல்ல. ஆகையால் நீ உன் முன்னேற்றத்தைக் குறித்து முயற்சி செய்வாயாக” என்றுக் கூறிமுடித்தது.

 

இதைக் கேட்டதும் தாசுரன் சற்று சிந்தையில் ஆழ்ந்து சொற்ப நேரத்திற்கு எல்லாம் ஒரு முடிவுக்கு வந்தான். இந்த முடிவின் பிரகாரம், மிகவும் அசுத்தமான பூமியில் வாசம் செய்துகொண்டு நித்யகர்மங்களைச் செய்வது சரியல்லவென்று அவனுக்குத் தோன்றிற்று. ஆகையால் அவன் அந்தக் காட்டை அலங்கரித்து வந்த ஒரு பெரிய மரத்தின்மேல் தவம் செய்வதே சரியென்று தீhமானித்து அப்படியே தவம் செய்யத் தொடங்கினான். இந்தத் தவத்தின் முறைப்படி, நிலத்தில் தீயை மூட்டி ஹோமத்திற்குத் தன் தேகத்தை அறுத்து ஆஹுதி செய்தான். பிராமணனடைய மாமிசம் தேவர்களுக்கு ஏற்காததால் இந்த ஹோமத்தை நிறுத்த, தேவர்களின் பொருட்டு அக்னிபகவான் தாசுரன்முன் தோன்றி யாகத்தை நிறுத்தும்படி கேட்டுக் கொண்டார். கிடைத்த வரப்பிரசாதத்தால் அக்காட்டில் மேருமலையைப் போல ஒரு பிரம்மாண்டமான மரத்தை உற்பத்தி செய்துகொண்டு இவ்வுலகத்திலிருப்பதைப் போல் மரவுலகத்திலும் தாசுரன் தன் தவத்தைத் தொடங்கினான். வெகுகாலம் இப்படித் தவம் செய்தும் ஒரு பலனும் கிடைக்காமல் இருப்பதைக் கண்டான். இதற்குக்காரணம் என்னவென்று தீர்க்கமாக ஆலோசனை செய்தபிறகு கேவலம் கர்மங்களைச் செய்வதாலும், தவம், யாகம் போன்றவைகளால் ஞானம் சித்திக்காதென்ற முடிவை அடைந்தான். சங்கல்பத்தை ஒழித்தால்தான் ஞானம் ஏற்படுமென்ற முடிவையும் அடைந்தான். இதன்பிறகு இந்த மார்க்கத்தில் முயற்சியை மேற்கொண்டான். இதன் பலனாக கொஞசம் கொஞ்சமாக அக்ஞானம் நீங்கி கடைசியாக பூரண ஞானத்தையும் அடைந்தான்.

 

ஒருநாள் அங்கே அருகில் வசித்து வந்த ஒரு அப்சரஸ் தாசுரனிடம் வந்து வணங்கி, தான் அனாதையாக இந்தக் காட்டில் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதாகவும், அதனால் தனக்கு ஆதரவாக இருக்கும்படியாக தன்னுடன் கூடி வாழவேண்டும் என்றும் கேட்டுக் கொண்டாள். இப்படி இருவரும் சேருவதால் முனிவருடைய ஞானத்தையும் தன்னுடைய அழகையும் கூடிய புத்திரன் உதித்து, அதனால் உலகத்திற்கு நன்மை ஏற்படும் என்றாள். இதைக் கேட்ட தாசுரன், சம்சார வாழ்க்கை தனக்குத் தேவையில்லையென்றும் ஆனால் அவளுக்கு தேவையானது காப்பாற்றத்தகுந்த ஒரு புத்திரன்தானேயென்றும் கூறி, அவ்வாறே ஒரு வரத்தைக் கொடுத்தனுப்பினார். அப்சரஸ் இந்த வரத்தைப் பெற்றுக்கொண்டு தன்னிருப்பிடம் வந்து சேர்ந்தாள். கொஞ்ச நாள் கழித்து ஒரு புத்திரனை அடைந்தாள். பன்னிரண்டு வருடகாலம்  புத்திரனை வளர்த்து, பிறகு அவன் கல்வி பயிலும் பொருட்டு அவனை அழைத்துக் கொண்டு மீண்டும் முனிவரிடம் சென்றாள். முனிவர் இவள் வேண்டுகோளுக்கிணங்கி சிறுவனுக்கு ஞானோபதேசம் செய்ய ஏற்றுக் கொண்டார். ஆனால் சிறுவனைத் தன் வசம் ஒப்படைத்துவிட்டு அவள் தன் இருப்பிடம் சென்றிவிட வேண்டும் கூறினார். வாக்களித்தபடி அப்சரஸின் புத்திரனுக்குத் தெரியவேண்டியவைகளையெல்லாம் போதித்து, பிறகு ஞானத்தையும் உபதேசித்தார். இந்த ஞானோபதேசம் இனி சொல்லப்படுகிறது.

 

தாசுரன்:  ஜகத்தென்று வழங்கப்பட்டு நம்மால் அனுபவிக்கப்படுவதாகத் தோன்றுவது எல்லாம் சங்கல்பத்தில்தானே தவிர, வாஸ்தவமாக அவ்விதச் சத்தியம் ஒன்றுமில்லை. சங்கல்பமாக மனதில் தோன்றுவதை வெளியில் ஜகத்தாக உணருகிறோம். சங்கல்பமின்றி இருக்கையில் வெளித் தோற்றங்களுக்கு யாதொரு உருவமுமில்லை. இருத்தலென்னும் தன்மையும் கிடையாது. அல்லது உருவம் இருப்பதாகக் கொண்டாலும் அவ்வுருவத்தில் காணும் மாறுபாடுகள் சங்கல்பத்தில் இருக்கின்றனவே தவிர வஸ்துக்களில் கிடையாது. ஏனெனில் இந்த வஸ்துக்கள் அவைகளிலிருக்கும் நிலைமையிலேதான் இருக்க முடியும். ஆனால் அவைகள் அளிக்கும் தோற்றங்களோ மாறுபாடுகளை அடைந்தவைகளாக இருப்பதால், இந்த மாறுபாடுகள் மனோ விகாரங்களேயாகும். இவைகளே சங்கல்பம் எனப்படும். ஆகவே பிரபஞ்சத்தின் விஸ்தரிப்புக்குக் காரணமாயுள்ள மனோபாவங்கள் மனதிலேயே உதித்து, வெளிப்பதார்த்தங்களைக் கருவியாகக் கொண்டு, இவைகள் மனதால் அனுபவிக்கப்பட்டு, இந்த அனுபவங்களே பிரபஞ்சமெனத் தோற்றமாகின்றன. ஆகையால், சங்கல்பம் அல்லது பாவனைதான் பிரபஞ்சம், சம்சாரமாகும்.

 

ஆகவே முக்தியையடைய சங்கல்பத்தை ஒழிக்க வேண்டும். இதை ஒழிக்க ஆராய்ச்சியும் முயற்சியும்தான் பிரதானம். முயற்சியாவது பிரபஞ்சம் சத்யமல்ல என்ற அறிவு மனதில் வேரூன்றும்படி இடைவிடாமல் பயிற்சி செய்ய வேண்டும். இது அநித்யம், எக்காலத்திலும் இல்லாதது, அது இருப்பதெல்லாம் நம் மனதில்தான் என்று உணர்ந்து கொள்ளவேண்டும். மனம் அடங்கினால் பிரபஞ்சமும் மனதில் நாசமடைகின்றது. இவ்விதம் ஒவ்வொரு விஷயத்தையும் ஆராய்ச்சி செய்து, அதன் இல்லாமையை உணர்ந்துவந்தால் பிரபஞ்சத்தின் சுய சொரூபம் காணப்படும்.

 

இப்படியின்றி, பிரபஞ்சம் சத்யமென்று நினைத்தாலும் அது ஆத்மாவைத் தவிர்த்து வேறல்லவென்ற அறிவு ஏற்பட வேண்டும். சகலமும் ஆத்மாவாக இருப்பின் இரண்டென்னும் தன்மைக்கு இடமேது? ஆதலால் இவ்விதமும் மனதில் சங்கல்ப விகல்பங்கள் ஏற்படாமலிருக்கும். பிறகு மனது ஆத்ம சொரூபத்தை அடையும்.

 

இந்த பாவனையையும் தள்ளி, பிரபஞ்சம் ஸத்துமில்லை, அஸத்துமில்லை என்பதை உபதேசிப்பது எல்லாவற்றிலும் மேலான தத்துவமாகும். இந்த மூன்றில் எந்த மார்க்கத்தை கடைப்பிடித்தாலும் இறுதியில் சமப்பார்வை ஏற்படும். இந்த சம திருஷ்டியே ஆத்ம உணர்ச்சியென்பதாகும். ஆகையால் ஞானத்திற்கு சாரமாய் நிற்பது, பிரபஞ்சம் ஒரு மனோமோகமென்பது, அல்லது பிரபஞ்சமே பிரம்மம் என்ற பாவனை அல்லது பிரபஞ்சம் ஸத்துமல்ல அஸத்துமல்ல என்ற பாவனை ஆகியவைகளாகும். இதையே வேறுவிதமாக சொல்வோமாகில், நான் எதற்கும் கர்த்தாவில்லையென்றும், நானே சகலத்திற்கும் கர்த்தாவென்றும், நான் கர்த்தாமல்ல அகர்த்தாவுமல்ல என்றும் மூன்றுவிதமாக பொருட்கொள்ளலாம்.

 

இது படிப்படியாகத்தான் அடையப்படும். பிரபஞ்சம் முழுதும் வேண்டும், வேண்டாமென்ற இரு பாவனைகளைக் கொண்டே சம்சாரச் சுழலில் சிக்கிக் கொண்டு தவிக்கின்றது. இவ்விரண்டைக் கடந்தவர்கள் மிகவும் சொற்பமேயாகும். எவ்விதப் பதவியில் இருந்த போதிலும், மூன்று லோகங்களுக்கும் அதிபதியாக இருந்தாலும், வேண்டும்-வேண்டாம் என்பவைகளைத் தியாகம் செய்யாமல் இருக்கும் வரையில் யாவரும் சம்சாரத்திலிருந்து விடுதலை அடைய முடியாது.

 

ஸ்திதிப் பிரகரணம் முற்றிற்று