Vichara Sagaram - Chapter-1-Rev-01

ஓம்:

ஸ்ரீநிச்சலதாசர் இயற்றிய

விசார சாகரம்

அத்தியாயம்-1

(அனுபந்த நிருபணம்)

முகவுரை
இந்த பூலோகததில் மனிதப்பிறவி எடுத்தவர்களால் அடையத்தக்கது ஆனந்த ரூப மோட்சமாகும். அந்த மோட்சத்திற்குச் சாதனமாகவுள்ள சாஸ்திரம் வேதாந்தமாகும். அந்த வேதாந்த சாஸ்திரம் பல பெரியோர்களால் பலவிதமாக கூறப்பட்டிருக்கிறது. இந்த விசாரசாகரம் என்ற நூலானது நிச்சலதாசர் என்பவரால் செய்யுள் ரூபமாக இந்தியில் இருநூறு வருடங்கட்கு முன் எழுதப்பட்டிருக்கிறது. இதன் அருமை தெரிந்து கோவிலூர் மடாதிபதி ஸ்ரீசிதம்பரஞான தேசிகரவர்கள், மாணாக்கர் சிதம்பரம் ஸ்ரீபொன்னம்பலஞான தேசிகரவர்கள் 150 வருடங்கட்கு முன்பு முதல் ஐந்து அத்தியாயங்களை தமிழில் மொழி பெயர்த்துள்ளார். ஸ்ரீகாசிகானந்த ஞானாச்சார்ய ஸ்வாமிகள் கடைசி இரண்டு அத்தியாயத்தினை மொழிபெயர்த்து அருளினார்கள்.
 
வஸ்து நிர்த்தேசரூப மங்கலம்

• சுகமாயும், நித்தியமாயும், பிரகாசமாயும், எங்கும் வியாபித்தும், நாமரூபங்களுக்கு ஆதாரமாயும், புத்தியறியாததாயும், புத்தியறிவதாயும், சுத்தமாயும் எதுவோ அதுவே நான்.
  
• எனது ஸ்வரூப சமுத்திரத்தில் விஷ்ணு, மகேசன், பிரம்மா, சூரியன், சந்திரன், வருணன், யமன், சக்தி, கணேசன் என்பவர்கள் அலைகளாயிருக்கின்றார்கள்.
  
• எந்தக் கிருபாநிதியாகிய சர்வக்ஞனை முனிகள் இருதயத்தில் நிறுத்தி தியானம் செய்கின்றார்களோ, அவர் என்னிடத்து உபாதியினால் மித்யாவாக விளங்குகின்றார்.
  
• எதனை அறியாமையால் கயிற்றில் பாம்பு போல ஜகத்  தோன்றுகின்றதோ, எதனை அறிவதனால் அந்தச் பாம்பு போல ஜகமானது மறைந்து விடுகின்றதோ அது நானேதான்.
  
• புண்ணியவான்கள் எந்த ராமனை ஆத்மஞானத்தை அடையும் ஆசைகொண்டு நிஷ்காமமாகப் பூஜிக்கின்றார்களோ, அந்த ராமன் எனது ஆத்மாவாக இருத்தலின், நான் யாரை வணங்குவேன்?

கிரந்த மகிமை
வேத சித்தாந்தமாகிய சம்பூர்ணமாய் அதிகம்பீரமாயுள்ள விசாரசாகரம் என்கின்ற கிரந்தமானது என்னால் எழுதப்படுகின்றது. இதனைத் அதிகாரிகள் நன்குணர்ந்தால் ஆனந்தம் அடைவர். சூத்திர, பாஷ்ய, வார்த்திக முதலிய சமஸ்கிருத கிரந்தங்கள் அனேகம் இருக்கப் அவைகளால் மந்த புத்தியுடையவர்களுக்கு ஆத்மஞானம் உண்டாகாமல் போகலாம். சமஸ்கிருத மொழி அறியாதவர்களுக்கு  இந்த கிரந்தம் எழுதப்பட்டிருக்கிறது.
 
சிலர் கொஞ்சம் சாஸ்திரம் படித்துப் பாஷாக் கிரந்தங்கள் இயற்றியிருப்பார்கள். அவற்றாலும் சந்தேகமற்ற அறிவுண்டாகாது. ஆனால் இந்த நூலில் முழுமையான கருத்துக்கள் அடங்கியிருக்கிறது. அவைகளும் வேதாந்தத்தின் உபதேசத்தின் கருத்தையொட்டியே சொல்லப்பட்டு இருக்கிறது. மேலும் ஆத்ம ஞானத்தை அடையக்கூடிய உபதேச கருத்துக்கள் விரிவாக கூறப்பட்டிருக்கிறது.
 
கிரந்தத்தின் அனுபந்தத்தை அறிந்தாலன்றி விவேகமுடைய மனிதர்களுக்கு கிரந்தத்தில் பிரவிருத்தி உண்டாகாது. ஆதலால் எந்த அனுபந்தத்தை அறிந்து கிரந்தத்தைக் கேட்க விரும்புவாரோ அவைகள் கூறப்படுகிறது. அவைகள் அதிகாரி, சம்பந்தம், விஷயம், பலன் ஆகிய நான்காகும்.
 
அந்தக்கரணத்தில் அசுத்தம், விக்ஷேபம், ஆவரணம் என்கின்ற மூன்று குறைகள் உள்ளது. அவற்றுள் நிஷ்காம கர்மத்தால் அசுத்துமானது நீக்கப்படுகிறது. உபாசனையினால் விக்ஷேபம் நீங்கும். நிஷ்காம கர்ம உபாசனைகளைச் செய்தால் அசுத்தம், விக்ஷேபம் நீங்கப் பெறுவோம். இந்த நிலையில் சைதன்ய ஸ்வரூபத்தின் ஆவரணம் மட்டும் யாருடைய மனதில் இருக்கிறதோ அவர்களும், யாரொருவர் நான்கு சாதனங்களையும் உடையவனாக இருக்கின்றாரோ அவர்களும் அதிகாரியாவார்கள்.
 
நான்கு சாதனங்களின் விளக்கம்:
நான்கு சாதனங்களாவன விவேகம், வைராக்கியம், சமாதிஷட்கசம்பத்தி, முமுக்ஷுத்துவம் ஆகியவனவாகும்.
 
விவேக லட்சணம்: ஆத்மா, அனாத்மாவை பிரித்தறியும் அறிவாகும். தோன்றிக் கொண்டிருக்கும் உலகம் அனாத்மா, மித்யா என்ற அறிவை அடைதல். இந்த விவேகமே மற்ற அனைத்து சாதனங்களுக்கும் மூலமாக இருக்கிறது. ஏனென்றால் இந்த விவேகத்திற்குள்ளேதான் வைராக்கியம் முதலிய மற்ற சாதனங்கள் அடங்கியிருக்கிறது. விவேகத்தை அடையாவிட்டால் மற்ற தகுதிகளை அடைய முடியாது.
வைராக்கிய லட்சணம்: இகலோகத்திலிருந்து பிரம்மலோகம் வரையுள்ள போகங்களில் இருக்கின்ற பற்றின்மையாகும்.
சமாதிஷட்க சம்பத்தி: இது ஆறு வகையாக இருக்கிறது. அவைகள் சமம், தமம், சிரத்தை, சமாதானம், உபரமம், திதிக்ஷா ஆகும்.

1. சமம்: உலக விஷயங்களிலிருந்து மனதை அடக்குது.
   
2. தமம் என்பது புலன்களை அடக்குவது.
   
3. சிரத்தை என்பது வேதவாக்கியங்கள், குரு வாக்கியங்களில் நிபந்தனையற்ற நம்பிக்கை.
   
4. சமாதானம் என்பது மனதின் விக்ஷேபத்தை நாசம் பண்ணுவதாகுமென்று கூறுகின்றனர்.
   
5. உபரமம் என்பது சாதன சகித கர்மங்களனைத்தும் தியாகம் செய்வதும், விஷயங்களை விஷத்திற்கு சமானமாகக் கண்டு. அவற்றினின்று ஓடுவதும், பெண்களைக் கண்டால் மனதில் போக இச்சை கொள்ளாமல் இருப்பது என்பர்.
   
6. திதிக்ஷா என்பது பசி-தாகம், குளிர்-வெப்பம் இருமைகளை சகித்துக் கொள்ளுதல் என்று பண்டிதர்கள் கூறுகின்றனர்.

இவ்வாறான சமாதிஷட்க சம்பத்தி ஆறாகவிருந்தாலும் அது ஒன்றேதான் என்று எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.
 
முமுட்சுத்துவம் மோட்சத்தை அடைய வேண்டும் என்ற இச்சை. மோட்சம் என்பது பிரம்மத்தின் பிராப்தியும் அனர்தத்தின் நிவிருத்தியுமாம். விவேகம் போன்ற நான்கும், சிரவண, மனன, நிதித்யாசனம் ஆகிய மூன்றும் தத்பதார்த்த, த்வம்பதார்தத்தின் விசாரம் ஒன்றும் ஆக இவையெட்டும் ஞானசாதனமாம்.
 
அந்தரங்க பகிரங்க சாதனம்: மேற்கூறிய எட்டும் அந்தரங்க சாதனங்களாகும். யாகம் போன்ற கர்மங்கள் பகிரங்க சாதனங்களாகும். அவற்றுள் பகிரங்க சாதனத்தை முமுக்ஷு தியாகம் செய்ய வேண்டும். அந்தரங்க சாதனத்தைத் பின்பற்ற, சிரவணத்தில் அல்லது ஞானத்தில் எந்த பிரத்யக்ஷம் பலமாகவுள்ளதோ அதுவே அந்தரங்க சாதனமாகும். விவேகாதி நான்கும் சிரவணத்திற்கு உபயோகமாயுள்ளன. அதனால் விவேகாதியின்றி சிரவணம் சித்திப்பதில்லை. அங்ஙனமே சிரவண, மனன, நிதித்தியாசனங்கள் ஞானத்தை அடைய உபயோகமாயுள்ளன. சிரவணாதியின்றி ஞானமுண்டாகாது. அங்ஙனமே தத்பதார்த்த த்வம்பதார்தத்தங்களின் ஞானமின்றியும் அபேத ஞானம் உண்டாவதில்லை. இவ்வாறு விவேகாதி நான்கு சாதனங்களும் சிரவணத்திற்கு உபயோகமாயுள்ளன. மற்றும் சிரவண, மனன, நிதித்யாசனம், தத்பதார்த்த, த்வம்பதார்தத்தின் விசாரம் ஆகிய நான்கும் ஞானத்திற்கு உபயோகமாக உள்ளன. இதனால் இவ்வெட்டும் அந்தரங்க சாதனமாகும்.
 
எது ஞானத்தில் அல்லது சிரவணத்தில் பிரத்யக்ஷ பலமாயில்லாமல், அந்தக்கரணச்  சுத்தி மாத்திரத்தில் பலமாயுள்ளதோ அது ஞானத்திற்குப் பகிரங்க சாதனமென்று சொல்லப்படும். யக்ஞாதி கர்மங்கள் சம்சாரத்திற்குச் சாதனங்களாகையால் அவற்றால் அந்தக்கரண சுத்தி உண்டாகாது. அங்ஙனமாயினும், அவை சகாம புருஷனுக்குச் சம்சாரத்திற்கு ஏதுவாகவும், நிஷ்காம புருஷனுக்கு அந்தக்கரண சுத்திக்கு ஏதுவாகவும் இருக்கும். நிஷ்காமபுருஷனுக்கு அந்தக்கரணசுத்தி வாயிலாக ஞானத்திற்கு ஏதுவாகும். இதனால் இவை பகிரங்க சாதனம் என்றும் விவேகாதிகள் அந்தரங்க சாதனமென்று கூறப்பட்டன. யக்ஞாதி கர்மங்களைத்  தியாகம் செய்பவன் ஞானாதிகாரியாவன். அவனுக்கு யக்ஞாதிகளின் தேவையில்லை.
 
விவேக முதலியவற்றின் உபயோகம் சிரவணத்தின் போது உபயோக்கரமாக இருக்கும்.. ஆதலால் விவேகாதிகளின் அபேட்சையினால் சிரவணாதிகள் அந்தரங்கமாம். விவேகாதிகளையும் ஞானத்திற்கு அந்தரங்க சாதனமென்றே சர்வ சாஸ்திரங்களிலும் கூறுகின்றன. அங்ஙனமாயினும் விவேகாதிகளின் பிரத்யக்ஷ பலம் ஞானசாதனமாகிய சிரவணத்தின் கண் உள்ளது. மற்றும் சிரவணாதிகள் போல விவேகாதிகளும் ஜிக்ஞாசுவால் அடையத்தக்கதாகும்.
 
விசாரத்தினால் பார்க்கும்போது ஞானத்திற்கு முக்கிய அந்தரங்க சாதனம் தத்வமஸி போன்ற மகாவாக்கியங்களாகும். அதனால் யுக்தியினால் வேதாந்த வாக்கியங்களின்  தாத்பர்ய நிச்சயம் செய்யப்படுவது சிரவணம் எனப்படும். ஜீவப்பிரம்மங்களினது அபேதத்தின் சாதகமும், பேதத்தின் பாதகமுமாகிய யுக்திகளால் அத்விதீயப் பிரம்மத்தைச் சிந்தித்தல் மனனம் எனப்படும். அனாத்மாகார விருத்தியின் வியவதான (மறைப்பு) ரகித பிரம்மாகார விருத்தியின் ஸ்திதி நிதித்யாசனம் எனப்படும்.
 
சிரவணத்தால் பிரமான சந்தேகம் நிவிருத்தியாம். மனனத்தால் பிரமேய சந்தேகம் நிவிருத்தியாம். வேதாந்த வாக்கியங்கள் அத்விதீயப் பிரம்மத்தைப் போதிக்கின்றனவா? என்றிங்ஙனம் பிரமாணத்தின்கண் சந்தேகம் உண்டாகும்போது, அது சிரவணத்தால் நிவிருத்தியாகும். மற்றும் ஜீவப் பிரம்மத்தின் அபேதம் சத்தியமா? அல்லது பேதம் சத்தியமா? என்றிங்ஙனம் பிரமேயத்தில் சந்தேகம் வந்தால் அது மனனத்தால் நிவர்த்தியாகும். தேகாதிகளும் சத்தியம், ஜீவப்பிரம்மத்தின் பேதமும் சத்தியமென்றும் ஞானத்தினை விபரீதபாவனை என்பர். அதனையே விபர்யயமென்பர். அதனை நிதித்தியாசனம் மூலம் நிக்கிக்கொள்ள வேண்டும். இவ்வாற்றால் சிரவணாதிகள் மூன்றும் விபரீதபாவனைகளை நீக்குவதற்கு உதவி செய்கின்றன. அசம்பாவனை விபரீதபாவனைகள் ஞானத்திற்கு தடைகளாக இருக்கிறது. இந்த தடைகளை நீக்கிக் கொள்வதற்காக சிரவணாதிகள் உதவி செய்கின்றன.
 
ஞானத்திற்குச் சாக்ஷாத் சாதனம் வேதாந்த வாக்கியமாம். அவ்வேதாந்த வாக்கியமும் அவாந்தர வாக்கியம், மகாவாக்கியம் என இருவகையாக பிரிக்கப்படுகிறது. பரமாத்மாவின் அல்லது ஜீவனின் ஸ்வரூபபோதமாகிய வாக்கியம் அவாந்தர வாக்கியம் எனப்படும். ஜீவ பரமாத்மாக்களின் ஏகத்துவ போதமாகிய வாக்கியம் மகாவாக்கியம்  எனப்படும். அவாந்தர வாக்கியத்தால் பரோக்ஷ ஞானமும், மகாவாக்கியத்தால் அபரோக்ஷ ஞானமும் உண்டாகும். பிரம்மமுண்டென்னும் ஞானம் பரோக்ஷ ஞானமாகும். நானே பிரம்மம் என்னும் ஞானம் அபரோக்ஷ ஞானமாகும். நீ பிரம்மமென்று ஆச்சாரியர் உச்சரித்த வாக்கியத்தினால், கேட்பவனுக்கு நான் பிரம்மனென்ற அபரோக்ஷ ஞானம் உண்டாகாது.
 
வேதாந்தத்தின் அத்விதீயம் பிரம்மம் என்பவர்களின் கருத்து:
சிரவண, மனன, நிதித்யாசன சகித வாக்கியத்தால் அபரோக்ஷ ஞானம் உண்டாகும்  கேவல வாக்கியத்தால் பரோக்ஷ ஞானம் உண்டாகும், அபரோக்ஷ ஞானம் உண்டாகாது. சிரவணாதிகளால் அசம்பாவனை, விபரீதபாவனைகள் நாசமாகும். இதனால் சிரவணாதிகள் வியர்த்தமன்றாம். அங்ஙனமாயினும் எந்த வஸ்துவினது அபரோக்ஷ ஞானம் உள்ளதாமோ, அதன்கண் அசம்பாவனை விபரீதபாவனை இருக்காது. கேவல வாக்கியத்தால் பரோக்ஷ ஞானம் ஏற்படும்.
 
எந்த வஸ்து தெரியாமல் இருக்கின்றதோ, அது சப்தத்தால் பரோக்ஷமாக தெரியவரும். சப்தத்தால் தெரியாத வஸ்துவினது அபரோக்ஷ ஞானம் ஏற்படாது. தெரியாமல் இருக்கின்ற சுவர்க்க, இந்திராதி தேவதைகளினது ஞானம் சாஸ்திரரூப சப்தத்தால் பரோக்ஷமாகவே இருக்கின்றது. எந்த வஸ்து மறைக்கப்பட்டு இருக்கிறதோ, அவைகளின் பரோக்ஷ ஞானம், அபரோக்ஷ ஞானம் ஆகிய இவையிரண்டும் சப்தத்தால் ஏற்படும்.
 
எவ்விதம் தெரிகின்ற வஸ்துவினைச் சப்தமானது இருக்கிறது என்று போதிக்கின்றதோ அவ்விதமே தெரியாத வஸ்து பற்றியும் பரோக்ஷ ஞானம் உண்டாகின்றது. பத்தாவது மனிதன் இருக்கிறான் என்று போதித்த சப்தத்தால் ஒருவனுக்கு பரோக்ஷ ஞானமே ஏற்படுகின்றது. மற்றும் எவ்விதம் தெரியாத வஸ்துவினை இருக்கின்றதென்று சப்தம் போதிக்கின்றதோ அவ்விதமே சப்தத்தால் அதன் அபரோக்ஷ ஞானமும் ஏற்படுகின்றது பத்தாவது மனிதன் நீயே என்ற சப்தமானது அவனுக்கு அபரோக்ஷ ஞானமும் உண்டாகின்றது.
 
அவ்விதமே பிரம்மம் அனைத்திற்கும் ஆத்மாவாயிருத்தலால் ஆதியந்தம் இல்லாத ஒன்றாகும். அதனை அவாந்தர வாக்கியம் இருத்தல் என்ற ஸ்வரூபத்தால் போதிக்கின்றது. இதனால் அவ்வியவகித பிரம்மத்தினது ஞானமும் அவாந்தர வாக்கியத்தால் பரோக்ஷமாகவே உண்டாகிறது. மற்றும் நீயே பத்தாவது மனிதன் என்னும் வாக்கியம் போல, கேட்பவனுடைய ஆத்ம ஸ்வரூபமாகப் பிரம்மத்தை மகாவாக்கியம் போதிக்கின்றது. இதனால் மகாவாக்கியத்தால் பிரம்மத்தினது அபரோக்ஷ ஞானமே ஏற்படும்.
 
எந்த வஸ்துவினது அபரோக்ஷ ஞானம் உண்டாகுமோ அதன்கண் அசம்பாவனை,  விபரீதபாவனைகள் ஏற்படாது  ஆதலால் சிரவணாதிகள் பலனளிக்காதென்று கூறுவது சரியல்ல. யாருடைய புத்தியில் அசம்பாவனை, விபரீதபாவனையென்னும் தோஷங்கள் இருக்கின்றதோ, அவரது தோஷரூப களங்கத்தோடு கூடிய ஞானமானது பலனைக் கொடுக்காது. தோஷ நிவிர்த்தியின் பொருட்டு அவர்கள் சிரவணாதி செய்யவேண்டும். எவருடைய புத்தியில் தோஷமில்லையோ, அவர்கள் சிரவணாதிகள் செய்ய வேண்டுவதில்லை.
 
எனவே ஞானத்திற்குச் சாதனம் மகாவாக்கியமாகுமே தவிர சிரவணாதிகள் கிடையாது. ஆயினும் ஞானத்தினது பிரதிபந்தங்களாகிய தோஷங்களை சிரவணாதிகள் நாசம் செய்கின்றன. சிரவணாதிகளுக்கு விவேகம் முதலியவைகள் ஞானயோக சாதனைகளாக இருக்கின்றன. இந்த நான்கு சாதனங்களை உடைய புருஷனே அதிகாரியாவான்.
 
சம்பந்த வர்ணகம்: கிரந்தத்திற்கும், விஷயத்திற்கும் பிரதிபாத்திய-பிரதிபாதக பாவ சம்பந்தமாம். கிரந்தம் பிரதிபாதகமும், விஷயம் பிரதிபாத்தியமுமாம். எது தடை செய்கின்றதோ அது பிரதிபாதகம் எனப்படும். எது தடை செய்வதற்கு யோக்கியமாக இருக்கின்றதோ அது பிரதிபாத்தியம் எனப்படும்.
 
அதிகாரிக்கும், பலனுக்கும் பிராப்பிய-பிராபக பாவ சம்பந்தமாம். பலன் பிராப்பியம்  அதிகாரி பிராபகன். எந்த வஸ்து அடையப்பட்டதோ அது பிராப்யம் எனப்படும்  யார் அதை அடைந்தானோ அவன் பிராபகன் எனப்படுவான்.
 
அதிகாரிக்கும், விசாரத்திற்கும் கர்த்துரு-கர்த்தவ்வியபாவ சம்பந்தமாம். அதிகாரி கர்த்தா விசாரம் கர்த்தவ்வியம். யார் செயல் செய்கின்றானோ அவன் கர்த்தா எனப்படுவான். எது செய்ய யோக்கியமாமோ அது கர்த்தவ்வியம் எனப்படும்.
 
கிரந்தத்திற்கும், ஞானத்திற்கும் ஜன்னிய-ஜனக பாவ சம்பந்தமாம்  விசாரத்துவாரா கிரந்தம் ஞானத்திற்கு ஜனகமாம்  ஞானம் ஜன்னியமாம். எது உற்பத்தி செய்கின்றதோ அது ஜனகம் எனப்படும்   எது உற்பத்தியாகின்றதோ அது ஜன்னியம் எனப்படும். இவை முதலிய மற்றைய சம்பந்தங்களையும் அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
விஷய வர்ணனம்: இனி விஷயங்கள் எதுவென விளக்கப்படுகின்றது. ஜீவ-பிரம்ம ஐக்கியம் இந்தக் கிரந்தத்திற்கு விஷயமாம். எது தடை செய்கின்றதோ அது விஷயம் எனப்படும். இந்தக் கிரந்தத்தில்  ஜீவ-பிரம்ம ஐக்கியம் நிச்சயம் செய்யப்பட்டுள்ளது. ஆதலால் அந்த ஐக்கியமே, ஒன்றாகவிருக்கும் தன்மையே கிரந்தத்திற்கு விஷயமாகும். இந்த ஐக்கியத்தையே அனைத்து வேதவாக்கியங்களும் நிச்சயம் செய்துள்ளன. ஆதலால் யார் ஜீவ பிரம்மத்தினிடையே பேதம் பார்க்கின்றார்களேர் அவர்கள் ஜடமானவர்கள்.
 
பிரயோஜன வர்ணனம்: பிரபஞ்சத்திற்குக் காரணமாகிய அக்ஞானமும், பிரபஞ்சமும் ஜன்ம மரண ரூபமாகிய துக்கத்திற்கு காரணமாக இருப்பதால், அவைகளை அனர்த்தம் என்று சொல்லப்படுகின்றது. அவ்வனர்த்தத்தின் நிவிருத்தியும் பரமானந்தத்தின் பிராப்தியும் மோட்சம் எனப்படும். அது கிரந்தத்திற்கு மேலான பலனாகும். மற்றும் அவாந்தரப் பலன் ஞானம்.
 
எதனிடத்து மனிதனுக்கு ஆசையுண்டாகுமோ அது பரமப் பிரயோஜனம் எனப்படும். அதுவே புருஷார்த்தம் என்றும் கூறப்படும். அந்த ஆசையானது துக்கத்தை நீக்கி சுகத்தை அனைவருக்கும் கொடுக்கிறது. அதுவே மோட்ச ஸ்வரூபமாதலால் பரமப் பிரயோஜனம் மோட்சமாகும். ஞானம் சுகப்பிராப்திக்கும், துக்க நிவிருத்திக்கும் சாதனமாகும்  அவைகளை தன் ஸ்வரூபமாக கொண்டிருக்கவில்லை. ஆதலால் ஞானம் அவாந்தரப் பிரயோஜனம். எந்த வஸ்து வாயிலாகப் பரமப்பலன் அடையப்படுகிறதோ அது அவாந்தர பலன் எனப்படும். கிரந்தத்தால் ஞானவாயிலாக முக்திரூபமாகிய பரமப்பிரயோஜனம் பிராப்தியாகின்றது ஆகையால் ஞானம் அவாந்தரப் பிரயோஜனம் ஆகும்.
 
பிரயோஜனத்தில் சந்தேகமும், சமாதானமும்: அனர்த்த நிவிருத்தியும் பரமானந்த பிராப்தியும் கிரந்தத்திற்குப் பிரயோஜனம் என்று முன்பு கூறப்பட்டது. அது பொருந்தாது. அவ்வாறெனின் சர்வவேதங்களும் ஜீவனைப் பரமானந்த ஸ்வரூபமாக கூறுகின்றன  நீங்களும் அதனை அங்கீகாரம் செய்கின்றீர்கள். எந்த வஸ்து அப்பிராப்தியாக உளதோ அதன் பிராப்தி பொருந்தும். ஆதலால் எப்பொழுதும் பரமானந்த ஸ்வரூபமாகிய ஆத்மாவிற்குப் பரமானந்தப் பிராப்தி சொல்லுதல் அனைத்து வகையிலும் பொருந்தாதென்று சிலர் சந்தேகிப்பர்.
 
அந்த சந்தேகத்தை கேட்டுக் கிரந்தத்தின் பிரயோஜனத்தில் விசுவாசத்தினை விடலாகாது.  ஆத்மவித்யாவை உபதேசித்தருளுகின்ற குருவினது கிருபையினால் சந்தேக ரூபமாகிய குதர்க்கத்தினைத் திருஷ்டாந்தத்தினால் நிவிருத்தி செய்து கொள்ள வேண்டும்.
 
அந்தத் திருஷ் டாந்தம் கூறப்படுகின்றது. ஒருவனது கரத்தில் கங்கணம் இருக்க அவனுக்கு என்னுடைய கரத்திலிருந்து கங்கணம் நழுவிவிட்டது என்றிங்ஙனம் பிராந்தி உண்டாகிப் பின்னர் ஒருவன் வார்த்தையினால் எனது கரத்தில் கங்கணம் இருக்கின்றது என்று அறிவு உண்டாகுமாயின், அப்போதவன் என்னுடைய கங்கணம் கிடைத்ததென்று கூறமாட்டான். இவ்வாற்றால் பிராப்தமாயுள்ள கங்கணமும் பிராப்தமாயிற்றென்றே எங்ஙனம் கூறப்படுகின்றதோ, அங்ஙனமே பரமானந்த ஸ்பரூபமாகிய ஆத்மாவின்கண் அவித்யையின் பலத்தால் இவ்விதப் பிராந்தி உண்டாகின்றது.  ஆத்மா பிரம்மத்தின் ஸ்வரூபமாகும். அந்தப் பிரம்மம் எனக்கும் வேறாக எங்கேயோ இருக்கிறது. இனி உபாசனை செய்து அந்தப் பிரம்மத்தை நான் அடைவேன் என்று இவ்வாறான பிராந்தி அனேக மூர்க்கப் பிராணிகட்கு உண்டாயிருக்கின்றது  அனேக பண்டிதரும் இங்ஙனமே சொல்கின்றனர். ஆயினும் அவர்களும் மூர்க்கரேயாவார். எதனாலெனின் ஜீவனுக்கும் பிரம்மத்திற்கும் இடையே வேற்றுமையை பார்ப்பவன் மூடனாவான். அத்தகையவர்க்கு உத்தம சம்ஸ்காரத்தால் ஒருவேளை பிரம்ம ஞானியாகிய ஆச்சாரியரால் வேதாந்த கிரந்தத்தினது சிரவணம் பிராப்தியாமாயின், அப்போது கேட்ட அர்த்தத்தை நிச்சயம் செய்து பரமானந்தம் நமக்குக் கிரந்தத்தினாலும் ஆச்சாரியரது கிருபையினாலும் பிராப்தமாயிற்று என்று கூறுகின்றனர். இங்ஙனம் அவர்கள் சொல்வதற்கு அபிப்பிராயம் இதுவாம். என்னுடைய ஆத்மா பரமானந்த ஸ்வரூபமென்று இவ்வாறு அறியாமலிருந்தது. ஆச்சாரியர் வாயிலாகக் கிரந்த சிரவணத்தால் புத்தியின்கண் பரமானந்தத்தினது அறியாமை நீங்கிவிட்டது. ஆதலால் பரமானந்தம் பிராப்தியாயிற்று என்றனர். இதன்மூலம் பிராப்தியாயுள்ளதன் பிராப்தியும் பொருந்துவதால், பரமானந்தத்தின் பிராப்தி ரூபமாகிய கிரந்தத்தினது பிரயோஜனம் பொருந்தும்.
 
எங்ஙனம் பிராப்தியாயுள்ளதன் பிராப்தி கிரந்தத்தினது பிரயோஜனமோ அங்ஙனமே நித்திய நிவிருத்தியினது நிவிருத்தியும் பிரயோஜனமாம். உதாரணமாக கயிற்றில் தோன்றும் பாம்பு நித்திய நிவிருத்தியாயுள்ளது. மற்றும் கயிற்றைப் பற்றிய அறிவை அடைந்ததும் நிவிருத்தியாகின்றது. அங்ஙனமே ஆத்மாவின்கண் சம்சாரம் நித்திய நிவிருத்தியாயுள்ளது. அதன் நிவிருத்தி ஆத்மாவின் ஞானத்தால் உண்டாகின்றது. ஆதலால் நித்திய நிவிருத்தியின் நிவிர்த்தியும் நித்தியப் பிராப்தியின் பிராப்தியும் கிரந்தத்தினது பிரயோஜனமாகும்.
 
சந்தேகம்: ஒரு பதார்த்தத்தில்(மோட்சத்தில்) பாவம், அபாவம் இரண்டும் பொருந்தாது என்று விசாரம் செய்யப்படுகிறது.
 
ஜகத்தின் நிவிர்த்தியும், பரமானந்தத்தின் பிராப்தியும் கிரந்தத்தினது பிரயோஜனமென்று முன்பு சொல்லப்பட்டது. அது பொருந்தாது. ஏனெனின் நிவிருத்தி நாமம் நாசமடையச் செய்கிறது. அந்த நாசம் அபாவ ரூபமாகும். ஆதலால் மோட்சத்தில் பாவ ரூபத்துவமும் அபாவ ரூபத்துவமும் பிரதீதியாகாது. அனர்த்தத்தின் நிவிருத்தியினைக் கூறுவதால் அபாவரூபத்துவம் பிரதீதியாகாது. மற்றும் பரமானந்தத்தின் பிராப்தியினைக் கூறுவதால், பாவரூபத்துவம் பிரதீதியாகாது.
 
அவ்விரண்டும் ஒரு பதார்த்தத்தின்கண் பொருந்தாவாம். ஏனெனில் பாவரூபத்துவம் அபாவரூபத்துவம் என்னும் இரண்டும் ஒன்றுக்கொன்று விரோதிகளாம். விரோதி தர்மங்களாயுள்ள யாவும் ஒரேகாலத்தில் ஒரே வஸ்துவின்கண் இருக்கமாட்டாது  ஆதலால் கிரந்தத்தினது பிரயோஜனம் பொருந்தாதென்று சிலர் சந்தேகம் கொள்வர்.
 
அந்தச் சந்தேகத்திற்கு பதில்
ஜகத்தின் நிவிருத்தி அதிஷ்டானப் பிரம்ம ரூபமாம். எங்ஙனம் சர்ப்பத்தின் நிவிருத்தி அதிஷ்டான கயிற்றின் ரூபமோ அதுபோல சகல கற்பித வஸ்துக்களின் நிவிருத்தியும் அதிஷ்டானம் பிரம்ம ரூபமாம். அந்தப் பிரம்மம் பாவரூபமாம். ஆதலால் அனர்தத்தின் நிவிருத்தி பாவரூபமாக இருத்தலின், கிரந்தத்தினது பலன் பொருந்துமென்றும் இவ்வார்த்தை சித்தமாயிற்று.
 
இந்த முதல் அத்தியாயத்தை எந்த ஜிக்ஞாசுவானவன் நிரந்தரமாகப் படிக்கின்றானோ அவனைத் தீனதயாளுவான குருவானவர் முக்தனாக செய்வாராக.
 

----ooo000ooo----

Pancadasi - Chapter-15 - Rev-01

பஞ்சதசி
அத்தியாயம்-15
விஷயானந்தம்

 
விஷயங்கள் மூலமாக அடையப்படும் ஆனந்தமும் பிரம்மானந்தத்தின் பிரதிபிம்பம்தான். அந்த விஷயானந்தம் இந்த அத்தியாயத்தில் விளக்கப்படுகிறது. இது பிரம்மானந்தத்தின் அம்சமாக இருக்கும் தன்மை உடையதாக இருக்கிறது. பிரம்மானந்தத்தை புரிந்து கொள்வதற்கு இந்த விஷயானந்த விசாரம் உதவி செய்கிறது.
 
இந்த பரமானந்தம் பிளவுபடாத தன்மை உடையது. ஒன்றான ஸ்வரூபத்தை உடையது. பூரணமான ஆனந்தம் எல்லா ஜீவராசிகளும் அந்த பிரம்மானந்தத்தின் ஒரு சிறு அம்சத்தைதான் அனுபவிக்கின்றன. மனதிலுள்ள எண்ண ஓட்டங்கள் குணத்தின் அடிப்படையில் மூன்றாக பிரிக்கப்படுகின்றது. சத்துவ குணத்திலிருந்து தோன்றுகின்ற எண்ணங்களான சாந்தம் போன்ற எண்ணங்கள். ரஜோ குணத்திலிருந்து தோன்றுபவைகள், மூடத்தனமான எண்ணங்கள் என்று மூன்று வகையாக இருக்கின்றன.
 
வைராக்கியம், பொறுமை, மன்னித்தல் போன்ற நற்குணங்கள், எல்லா நிலைகளிலும் சமநிலையோடு இருத்தல், எதற்கும் அதிக முக்கியத்வம் கொடுக்காமல் இருத்தல் போன்ற அனைத்தும் சத்துவ குணத்திலிருந்து தோன்றியவைகள். கோரமான எண்ணங்கள் என்பது  ஜடப்பொருட்களின் மீது ஆசை எழுதல், உயிரினங்களின் மீது எழும் பற்று, உயிரினங்களின் மீது உறுதியான பற்று, யாருக்கும் பகிர்ந்து கொள்ளாத குணம் ஆகியவைகளாகும். மூடமான எண்ணங்களாவது எதையும் சரியாக புரிந்து கொள்ள முடியாத மனநிலை, பொருளுக்கு அதிகமதிப்பு கொடுத்தல், பயப்படுகின்ற மனநிலை ஆகும்.
 
பிரம்மத்தின் ஸத்-சித் ஆனந்தத்தை நேரிடையாக அனுபவிக்க முடியாது. ஏனென்றால் நாமே பிரம்மனாக இருக்கின்றோம். ஆனால் இவைகளின் பிரதிபிம்பத்தைத்தான் பார்க்க முடியும். மனம் உணர்வுடையதாக இருப்பதனால், பிரம்மத்தின் அறிவு பிரதிபிம்பமாக மனதில் உணர்கின்றோம். மேற்சொன்ன மூன்று பிரமாண எண்ணங்களிலும் பிரம்மத்தினுடைய அறிவு ஸ்வரூபமானது பிரதிபிம்பிக்கின்றது. சாந்த விருத்தியில் பிரம்மத்தினுடைய ஆனந்த ஸ்வரூபமும் பிரதிபிம்பிக்கப்படுகிறது.
 
மேற்கூறிய கருத்துக்களுக்கு உபநிஷத் பிரமாணம் இதில் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஒவ்வொரு எண்ணங்களிலும் பிரம்ம தத்துவம், அறிவு ஸ்வரூபமானது பிரதிபிம்பிக்கிறது என்று உபநிஷத் கூறுகிறது. பிரம்ம சூத்திரத்தில் சூரிய பிரதிபிம்ப உதாரணத்தின் மூலமாக இந்த தத்துவம் விளக்கப்பட்டிருக்கிறது. எல்லா சரீரங்களுக்கும் இருக்கின்ற ஒரே ஆத்மா ஒன்றாகவும், பலவாகவும் தோன்றுகிறது. பல நீர்நிலைகளின் தோன்றுகின்ற வானிலுள்ள ஒரே நிலாவின் பிரதிபிம்பம் போல இதை எண்ணிப் பார்த்து புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
சந்திரனின் பிம்பம் தோன்றும் நீர்நிலையில் உள்ள நீரானது கலங்கியிருக்கும்போது அந்த பிம்பமானது சரியாக தெரியாது. அதேசமயம் நீர் தெளிவாக இருக்கும் போது சந்திரனின் பிம்பமும் தெளிவாக தெரிந்து கொண்டிருக்கும். அதேபோல பிரம்மனும் எண்ணங்களில் பிரதிபிம்பிக்கும்போது இரண்டுவிதமாக இருக்கும். சத்துவ குண எண்ணங்களில்தான் அறிவு ஸ்வரூபமும், சுக ஸ்வரூபமும் சேர்ந்து பிரதிபலிக்கும். மற்ற இரண்டு குண எண்ணங்களில் உணர்வுமயம் மட்டும்தான் பிரதிபிம்பிக்கும். கோரமான, மூடத்தனமான ரஜோகுண எண்ணங்களில் அழுக்குகள் படிந்திருப்பதால் பிரம்மத்தின் ஆனந்த அம்சம் மறைக்கப்பட்டு விடும், வெளிப்படுவதற்கு முடியாது. அழுக்கு குறைவான எண்ணங்களில் சைதன்யத்தின் ஆனந்த அம்சம் பிரதிபிம்பிக்கிறது, பிரகாசிக்கிறது.
 
தூய்மையான நீரில் அக்னியினுடைய உஷ்ணம் என்ற தன்மை கலந்து விட்டிருக்கிறது. ஆனால் பிரகாசிக்கும் தன்மை வெளிப்படுவதில்லை. அதுபோல எல்லா எண்ணங்களிலும் சைதன்யத்தினுடைய அறிவுத்தன்மை மட்டும்தான் வெளிப்படுகிறது. மரக்கட்டையில் அக்னியினுடைய இரண்டு அம்சங்களான உஷ்ணம், பிரகாசம் வெளிப்படுகிறது. அதுபோல சாத்விகமான எண்ணங்களில் சுகமும், அறிவும் வெளிப்படுகின்றது. வஸ்துக்களின் தன்மையை பொறுத்து இந்த நியமங்கள் உதாரணத்திற்கு ஏற்றதாக அமைகின்றது. இது நம்முடைய அனுபவத்தின் அடிப்படையில்தான்; உருவாகின்றது.
 
கோரமான எண்ணங்களிலும், மூடத்தானமாக எண்ணங்களிலும் சுக அனுபவங்கள் அனுபவிப்பதில்லை.  சாத்விகமான எண்ணங்களிலும் கூட சில இடங்களில் அதிக சுகம் வெளிப்படுகிறது. சுகம் வெளிப்படுவதில் ஏற்றத்தாழ்வு இருக்கின்றது. வீடு, நிலம் முதலிய விஷயங்களில் எப்பொழுது ஆசையானது தோன்றி விடுகின்றதோ அப்பொழுது ரஜோ குணத்திலிருந்து தோன்றிய அந்த எண்ணங்கள் கோரத்தன்மைளை அடைந்ததனால் பிரம்மத்தின் சுக அம்சம் வெளிப்படுவதில்லை.
 
ஆசையை பூர்த்தி செய்ய முடியுமா, முடியாதா என்ற எண்ணம் ஏற்பட்டு துக்கத்தை அடைவோம். ஒருவேளை நிறைவேறாவிட்டால் துக்கம் மிக அதிகமாகின்றது. அது நிறைவேறுவதற்கு தடைவந்தால் கோபமும், வெறுப்பும் வருகிறது. தடையை தாண்ட முடியாதபோது வெறுப்பாக மாறிவிடுகிறது. இந்த நிலையில் தமோ குணத்திலிருப்பவன் நிறைவேற்றக்கூடிய செயல் எதுவும் செய்யாமல் வருத்தப்பட்டுக் கொண்டு இருப்பான். தன்மீதே பரிதாபப்பட்டுக் கொண்டிருப்பான். கோபம், வெறுப்பு போன்ற உணர்ச்சிகள் வரும்போது அதிக துக்கப்பட்டுக் கொண்டிருப்பான். அந்த இடத்தில் ஆனந்தமானது வெகுதூரத்தில் இருக்கின்றது.
 
ஆசைப்பட்ட பொருள் கிடைக்கும் போல் இருந்தாலே கொஞ்ச சுகம் கிடைக்கிறது. ஆசைப்பட்டது கிடைத்துவிட்டதால் வருகின்ற சாத்விகமான எண்ணம்தான் சாந்த விருத்தி அதில் மகத்தான சுகம் கிடைக்கிறது. அதையே அனுபவிக்கும்போது மேலும் அதிகமான சுகம் கிடைக்கிறது. ஆசையே இல்லாதிருக்கும்போதும், ஆசைப்பட்ட பொருள் மீது வைராக்கியம் ஏற்பட்டாலும் அதில் மிகப்பெரிய சுகம் கிடைக்கிறது. இவ்விதம் மனம் சஞ்சலமெதுவும் அடையாமல் பற்றற்று இருக்கும் போது ஆனந்தநிலையை அனுபவிக்கின்றோம். கோபம், லோபம் போன்ற தீய எண்ணங்கள் இல்லாதிருக்கும்போது மேலும் மனம் சுகத்தை அடைகிறது.
 
எந்தெந்த விதத்தில் சுகத்தை அனுபவிக்கின்றோமோ அவைகளனைத்தும் பிரம்மத்தை சார்ந்தது. அதன் பிரதிபிம்பங்கள்தான் இவைகளாகும். எண்ணங்கள் உள்நோக்கி செல்ல இந்த பிரம்மத்தினுடைய ஆனந்தமான பிரதிபிம்பத்திற்கு தடையேதும் இருப்பதில்லை.
 
இருத்தல், அறிவு, ஆனந்தம் என்று பிரம்மத்திற்கு மூன்று தன்மைகள் இருக்கின்றது. மண், பாறை முதலியவைகளில் இருத்தல் மட்டும் வெளிப்படுகிறது. மற்ற இரண்டும் வெளிப்படுவது இல்லை. உள்நோக்கி செல்லுதல் என்பது ஸ்தூலத்திலிருந்து சூட்சும உடலுக்கு செல்லும் நிலையாகும். இருத்தல், அறிவு இரண்டும் தீய எண்ணங்களில் வெளிப்படுகிறது. சாத்விகமான எண்ணங்களில் மூன்றும் வெளிப்படுகிறது. இவ்விதம் மூன்று ஸ்வரூபங்களோடு ஜகத்தையும் கலந்துள்ள பிரம்மம் விளக்கப்பட்டது. உடல், மனம் எண்ணங்களுடன் இவைகளை கலந்துள்ளதை ஆத்மா என்று சொல்லப்பட்டது.
 
உபாதிகளை கலக்காத நிர்குண பிரம்மமானது சிரவண, மனன, நிதித்யாசன போன்ற ஞானயோக சாதனங்களினால் அறியப்படுகிறது.
 
என்றும் இல்லாமை, ஜடத்தன்மை, துக்கம் ஆகிய இவை மூன்றும் மாயையின் ஸ்வரூபமாகும். மனிதக்கொம்பு, ஆகாயத்தாமரை முதலியதில் இல்லாமையும், மரக்கட்டை, பாறை முதலியவைகளில் ஜடத்தன்மையும், தீய, மூடத்தனமான எண்ணங்களும், துக்கமும் மாயையின் வெளிப்பாடுகளேயாகும்.
 
இவ்விதம் இருப்பதால் இங்கே பிரம்மத்தை தியானம் செய்ய வேண்டுமென்று யாரொருவன் விரும்புகிறானோ அவன் மனிதக்கொம்பு முதலானதை விட்டுவிட வேண்டும். மாயா தத்துவத்தை முழுவதுமாக விட்டுவிட வேண்டும். பிரம்ம ஸ்வரூபத்தை சாஸ்திரத்தில் காட்டியபடி, உபதேசத்தின்படி தியானிக்க வேண்டும்.
 
பாறை முதலிய ஜடப்பொருட்களிலுள்ள நாம, ரூபத்தை விட்டுவிட்டு அவைகளின் இருத்தலை மட்டும், ஸத்தை மட்டும் தியானிக்க வேண்டும். தீய, மூடத்தனமான எண்ணங்களிலுள்ள துயரங்களை விட்டுவிட்டு அவைகளின் இருப்பையும், அறிவு என்ற அம்சத்தை மட்டும் தியானிக்க வேண்டும். இந்த எண்ணங்களில் உள்ள இன்ப, துன்பங்களை விளக்குபவனே நான், பிரம்மன்.
 
மகிழ்ச்சியைக் கொடுக்கின்ற சாத்விகமான எண்ணங்களிலுள்ள இருத்தல், அறிவு, ஆனந்தம் ஆகிய மூன்று அம்சங்களையும் சேர்த்து தியானிக்க வேண்டும். ஆத்ம ஞானத்தை அடையாதவர்கள், நிர்குண பிரம்மத்தை தியானம் செய்ய சக்தி இல்லாவர்கள் அவர்களுடைய உலக விவகாரத்தில் மாயையுடன் கூடிய பிரம்மத்தை, ஈஸ்வரனை, சகுண பிரம்மத்தை தியானிக்க வேண்டும். விஷயத்திற்கும் மேலான பிரம்மத்தை விளக்குவதற்காகத்தான் விஷயானந்தம் விளக்கப்படுகிறது.

 
மனம் உதாசீன நிலையில் இருக்கும்போதும், மனதில் எழுகின்ற எண்ணங்கள் அமைதியடைந்து இருக்கும்போதும், அந்த வாசனையில் மனம் இருக்கும்போதும் அதை தியானிக்க வேண்டும். இது மேலான தியானமாகும்.
 
மேற்கூறிய தியானங்களும் சாதாரணமாக செய்யப்படுகின்ற தியானமல்ல. இது ஞானமும்,  நிதித்யாஸனமும் சேர்ந்து இருப்பதால் இது ஒருவகையான மேலான தியானமாகும். இது பிரம்ம ஞானத்தை நிலைபெறுவதற்காக செய்யப்படுவதாகும். இதனால் மனதில் ஞானமானது ஒருமுகப்பட்டு உறுதியாக நிலைபெற்றுவிடும்.
 
பிரம்ம ஞானத்தில் நிலைபெற்றுவிட்டால் ஸத், சித், ஆனந்தம் ஆகிய மூன்று தன்மைகளும் தனித்தனியாக இருக்காமல் ஒரே தன்மையாக மட்டும் விளங்கிக் கொண்டிருக்கும். அவைகளை பிரித்துக் காட்டுகின்ற உபாதியில்லாததால் இவை மூன்றும் தனித்தனியாக பிரகாசிப்பது கிடையாது.
 
சாத்விக எண்ணங்களும், ரஜோ, தமோ குணங்களிலிருந்து எழுகின்ற துயரமான  எண்ணங்களும் பாறைப் போன்ற ஜடப்பொருட்களும் ஸத், சித், ஆனந்த ஸ்வரூபங்களை பிரித்துக் காட்டுகின்ற உபாதிகளாக கருதப்படுகின்றன. நிதித்யாசனத்தின் மூலமாகவும், விசாரத்தின் மூலமாகவும் இவைகளை மித்யாவாக புரிந்து கொண்டு நீக்கப்படுகின்றன.
 
தானே பிரகாசித்துக் கொண்டிருப்பதால் எந்தவித உபாதைகளும் (உடல், பிரபஞ்சம்) இல்லாததும், இரண்டற்றதாகவும் இருக்கின்ற பிரம்ம தத்துவமானது அறிவில் தானாகவே விளங்கும்போது அங்கு அறிபவன், அறியப்படும் பொருள், அறிய உதவும் கருவி ஆகிய மூன்றுவிதமான வேற்றுமைகளும் இல்லாதது தெரிய வருகின்றது. ஆகையால் அந்த நிலையில் வெறும் பேரானந்தம் மட்டுமே அனுபவிக்கப்படுகிறது என்று சொல்லப்படுகிறது.
 
பிரம்மானந்தம் என்ற பெயருடைய இந்த நூலில் விஷயானந்தம் என்பது விளக்கப்பட்டது. இந்த விளக்கத்தின் மூலமாக நன்கு விசாரம் செய்வதன் மூலமாக, ஆழ்ந்து படிப்பதன் மூலமாக பிரம்மானந்தத்திற்குள் நுழைந்துவிட வேண்டும்.
 
இந்த நூலை பகவானுக்கு சமர்ப்பித்து விடுவதால் விஷ்ணுவும், சிவனும் மகிழ்ச்சி அடைவார்கள். அதனால் பிரம்மானந்தத்தை அடைவதற்காகவும், பிரம்மஞானத்தை அடையவும், அதில் நிலைபெறவும் அருள் புரிய வேண்டும் என்று இறைவனிடம் வேண்டுகிறார். எல்லா உயிரினங்களையும் இறைவன் காப்பாற்றட்டும். இறைவனிடம் தஞ்சம் அடைந்த ஜீவர்கள் அவரால் காப்பாற்றபடுவார்கள்.
 

----ooo000ooo----

Pancadasi - Chapter-14 - Rev-01

பஞ்சதசி

அத்தியாயம்-14

வித்யானந்தம்

 
இதில் ஜீவன்முக்தி பற்றி விளக்கப்படுகிறது. ஜீவன்முக்தி என்பது என்றும் மனநிறைவுடன் இருக்கும் நிலை, துக்கத்திலிருந்து விடுபட்ட நிலை, மனத்திருப்தியுடன் இருக்கும் நிலை ஆகும். ஆத்மாவை பிரித்தறிவதனால் அடையப்படும் அறிவினால், ஜகத் மித்யாவாக இருக்கின்ற தன்மையை சிந்திப்பதனால் பிரமானந்தத்ததை பார்க்கின்றவனுடைய வித்யானந்தம் நிலை நாட்டப்படுகிறது.
 
விரும்பிய ஒன்றை அடையும் போது அடைகின்ற விஷயானந்தத்தைப் போலவே,  வித்யானந்தமும் மனதில் எழுகின்ற எண்ணமாகும். பிரம்மமே விஷயமாக இருப்பதால் அதை அடையும் போது எழுகின்ற எண்ணமே வித்யானந்தம். துயரமின்மை, விரும்பியதை அடைதல், நான் க்ருதக்ருதயன் ( செய்ய வேண்டியது எல்லாம் செய்தாகிவிட்டது, இனி செய்ய வேண்டியது எதுவும் இல்லை) என்கின்ற எண்ணம், நான் பிராப்த பிராப்யன் ( அடைய வேண்டியது எல்லாம் அடைந்தாகிவிட்டது, இனி அடைய வேண்டியது எதுவுமில்லை) என்ற எண்ணம், இவ்விதமாக நான்குவிதமாக சொல்லப்பட்டு இருக்கின்றது.
 
1.இனி துயரம் இல்லாத நிலை விளக்கப்படுகிறது
இந்த உலகத்தில் சரீரத்தின் மூலமாக அனுபவிக்கின்ற துன்பங்கள், பரலோகத்தில் அனுபவிக்கின்ற துயரங்கள் என்று துயரங்கள் இரண்டுவிதமாக சொல்லப்பட்டு இருக்கிறது. ஞானம் அடைந்ததும் இகலோக துயரங்களை நீக்கக்கூடிய விஷயத்தை பிருஹதாரண்ய உபநிஷத்திலுள்ள வாக்கியங்கள் விளக்குகிறது. ஒருவன் இதுவாக இருக்கிறான் என்று ஆத்மாவை அறிவானேயானால் அவன் எதை ஆசைப்பட்டு, யாருடைய ஆசைக்காக சரீரத்தையொட்டி துக்கமடைவான். அவன் தன்னைத்தானே துயரப்படுத்திக் கொள்ள மாட்டான்?
 
ஆத்மாவானது ஜீவாத்மா, பரமாத்மா என்று இரண்டுவிதமாக சொல்லப்படுகிறது. சைதன்ய ஸ்வரூபமான ஆத்மாவானது மூன்று தேகங்களுடன் ஒன்றாகவிருக்கும் தன்மையினால் ஜீவனாக கருதப்படுகிறான். அதனால் அனுபவிக்கிறவன் என்ற நிலையை அடைகிறான். சச்சிதானந்த ஸ்வரூபமாகவுள்ள பரமாத்மா நாம-ரூபங்களுடன் ஒன்றாகவிருக்கும் தன்மையை அடைந்து அனுபவிக்கப்படும் தன்மையை அடைந்து விடுகிறது. ஆனால் இதைப் பிரித்துப் பார்த்தால் ஜீவனிடமிருந்து மூன்று தேகங்களையும், பரமாத்மாவிடமிருந்து நாம, ரூபங்களை விலக்கிவிட்டால் அனுபவிக்கிறவன், அனுபவிக்கப்படும் பொருள் என்ற இரண்டுமே கிடையாது
 
அனுபவிக்க வேண்டிய பொருள் மீது ஆசைப்பட்டு, அனுபவிப்பவன் திருப்திக்காக சரீரத்தையொட்டி துக்கத்தை அனுபவிக்க வேண்டும். மூன்று தேகங்களிலும் துக்கங்கள் இருக்கின்றது. ஆனால் ஆத்மாவுக்கு துக்கமே கிடையாது. மனம் வயிற்றைப் போன்றது எவ்வளவு நிறைத்தாலும் மீண்டும் வெற்றிடம் ஏற்பட்டுவிடும். ஸ்தூல உடலில் இருக்கின்ற மூன்று விதமான துயரங்களானது உடலிலுள்ள தாதுப்பொருட்கள் சரியான விகிதத்தில் இல்லாததால் ஏற்படுகின்ற வியாதிகள், பேராசை, வெறுப்பு, கோபம் போன்ற உணர்ச்சிகள், மனதிற்கு வருகின்ற துயரங்கள். இந்த கடைசி இரண்டுவகை துயரங்களும் சூட்சுமமாக இருக்கின்ற காரண சரீரத்தில் இதுவே அறியாமையாகும்.
 
அத்வைதானந்தத்தைப் பற்றிய விசாரம் செய்து அடைந்த அறிவின்; மூலமாக பரமாத்மா அத்வைத தத்துவம் என்று உணர்ந்து விட்டால் தனக்கு சந்தோஷம் கொடுக்கின்ற பொருட்கள் அனைத்தும் மித்யாவாகி விட்டதால் இவன் எதைக் கண்டு ஆசைப்படுவான்? ஆசைப்படுகின்ற பொருட்கள் இல்லாததால் எதைக் கண்டு ஆசைப்படுவான்?
 
அனுபவிக்கின்றவனே இல்லையென்றால் சரீரத்தில் போக்தாவாக எதுவும் இருக்காது. எனவே துயரங்கள் எங்கிருந்து வரும்? ஜீவாத்மாவின் ஸ்வரூபம் நிச்சயிக்கப்பட்டுவிட்டால் எதுவுமே போக்தாவாகாது. அப்பொழுது இந்த சரீரத்தில் துயரம் எப்படி வரும்? பாவ, புண்ணியத்தைக் குறித்து மனதில் எழுகின்ற துயரங்களே பரலோக துயரமாகும். யோகானந்தம் என்ற அத்தியாயத்தில் விளக்கியதிலிருந்து ஆத்மஞானி இந்த துயரங்களால் பாதிக்கப்படமாட்டான் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும். எப்படி தாமரை இலையில் நீர் ஒட்டுவதில்லையோ அதுபோல ஞானம் ஏற்பட்ட பிறகு வருகின்ற ஆகாமி கர்மாவிற்கு ஞானியிடத்தில் ஒட்டுதல் கிடையாது. ஞானிக்கு ஆகாமி கர்மங்களும் அழிந்து விடுகிறது. அவர் செய்யும் கர்மங்களால் எந்த பலனும் ஏற்படாது.
 
நிபந்தனையற்ற மனநிறைவே ஜீவன் முக்தியின் நிலை. நம் மனதே நம்மை துயரத்தில் ஆழ்த்திவிடும் சக்தியை உடையது. அதேசமயத்தில் மகிழ்ச்சியைக் கொடுக்கக் கூடியதாகவும் இருக்கிறது. இரண்டு நிலையும் ஒரே நேரத்தில் இருக்க முடியாது. இஷீகா என்ற புல்லிலுள்ள பஞ்சுப் போன்ற மென்மையான தண்டை நெருப்பானது நொடிபொழுதில் எரித்து விடுதல் போன்று இதுவரை சேர்ந்திருக்கின்ற சஞ்சித கர்மபலன்களும் ஆத்ம ஞானத்தால் எரிக்கப்பட்டுவிடுகிறது. கொழுந்துவிட்டு எரிகின்ற அக்னி எப்படி விறகுகளை எரித்து சாம்பலாக்கிவிடுகிறதோ அப்படியே ஞானமாகிற அக்னி எல்லாக் கர்ம பலன்களையும் சாம்பலாக்கிவிடுகிறது.
 
யாருக்கு நான் இந்த உடல் என்கின்ற எண்ணம் இல்லையோ அந்த புத்தியானது சரீரத்திலிருந்து வெளிபட்ட செயல்களை நான் செய்யவில்லையென்று நினைக்கும், இன்ப, துன்பங்களால் பாதிக்கப்படாமல் இருந்தால் அந்த ஞானி இந்த உலகத்திலுள்ள உயிர்களை கொன்றாலும் கொலை செய்பவராகமாட்டார். செய்த கர்மத்தினால் எந்த பலன்களையும் அடையமாட்டார். எந்தவிதமான குற்ற உணர்வும் ஞானியின் மனதில் தோன்றாது. திருடுதல், கருவிலுள்ள சிசுவைக் கொல்லுதல் போன்ற பெரிய பாவ காரியங்களை செய்தாலும் அதனால் முக்தி அழிந்துவிடாது.
 
வயதானவர்களுக்கு எதைச் செய்தும் சந்தோஷப்படுத்த முடியாது. எனவே அவர்கள் திருப்தியாக, ஆரோக்கியமாக வாழ்வதற்கேற்ற சூழ்நிலையை ஏற்படுத்தி கொடுத்தாலே போதும் அவர்கள் மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பார்கள். – கௌஷீதகி உபநிஷத்
 
ஞானி அனைத்து ஆசைகளும் நிறைவேற்றியவனாக இருக்கிறான். எல்லா ஆசைகளையும் பூர்த்தி செய்துவிட்டவன் என்றும் சொல்லப்படுகிறது. மரணமற்ற பெருநிலையை அவன் அடைகிறான். ஆசைகள் பந்தப்படுத்துகின்ற ஆசைகள், பந்தப்படுத்தாத ஆசைகள் என இருவகையாக இருக்கிறது. ஞானிக்கு ஆசை வருகின்ற காலமும், அது நிறைவேறுகின்ற காலமும் ஒன்றாக இருக்கும் என்று சொல்லப்படுகிறது. இதிலிருந்து ஞானியின் மனதில் ஆசைகளே எழாது என்று புரிந்து கொள்ளலாம்.
 
ஆசை நிறைவேறாத போது பயம், கோபம், வெறுப்பு போன்ற தீய உணர்ச்சிகளால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு பந்தப்படுத்தப்படுகிறோம். ஞானியிடத்தில் பந்தப்படுத்துகின்ற ஆசைகள் இருக்காது. அவன் தன்னிடத்திலே மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பான். புலனுகர் போகப் பொருட்களுடன் சம்பந்தம் ஏற்பட்டாலும் சரீர அபிமானத்தை கடந்தவனாக இருப்பதால் அவைகளை அனுபவிப்பது கிடையாது. பிராரப்த கர்மபலனானது இவனை ஜீவித்திருக்கும்படி வைத்திருக்கிறது. ஞானி எல்லா ஆசைகளையும் சேர்ந்தாற்போல சமகாலத்திலே அடைகிறான்.  பொதுவாக எல்லா ஆசைகளும் ஒரே பிறவியில் நிறைவேறிவிடாது, ஆனால் இவனுக்கோ அனைத்தும் ஒரே காலத்தில் நிறைவேறிவிடுகிறது. புண்ணிய பலனால் இன்பம் அடைவது போன்றவைகள் இவனுக்கு கிடையாது. ஞானிக்கு போகங்கள் சேர்ந்தாற்போல ஒரே காலத்தில் ஏற்படுகிறது.  மற்றவர்களிடம் இருப்பது போல ஜன்மாவினாலும், கர்மபலனாலும் அந்தந்த தேசக்கால நிமித்தங்களை எதிர்பார்த்து ஏற்படுவதில்லை.
 
இளமையும் அழகும் நல்லறிவுடையவனாகவும், நல்ல வித்வானாகவும், நோயற்ற ஆரோக்கியமான உடலும், உறுதியான மனம் உடையவனாகவும், தன்னைப் பாதுகாக்க பெரிய பாதுகாப்பு படைகளை உடையவனாகவும், ஏராளமான செல்வங்கள் உடையவனாகவும், போக சாதனங்கள் நிரம்பிய தேசம் முழுவதையும் ஆள்பவனாகவும், மனிதர்களுக்கு வேண்டிய எல்லாவித போகங்களுடன் கூடியவனாகவும், மிகவும் திருப்தியடைந்திருக்கும் அரசன் எந்த ஆனந்தத்தை அடைகின்றானோ அதைவிட 100 மடங்கு ஆனந்தத்தை ஞானி அடைகிறான்.
 
மனிதலோகத்தில் இருக்கின்ற போகப் பொருட்களில் ஞானிக்கும், அரசனுக்கும் பற்று கிடையாது. எனவே இருவரும் சமமான திருப்தியுடன் இருக்கிறார்கள். அக்ஞானியான அரசனுக்கு அவைகள் போகத்திற்கு இருப்பதால் ஆசை தன்மையுடன் இருக்கிறான். ஞானிக்கு அந்தப் போகப் பொருட்களைப் பற்றிய உண்மை அறிவை அடைந்திருப்பதால் ஆசையற்ற தன்மையுடன் இருக்கிறான்,
 
வேதாந்த சாஸ்திரத்தை நன்கு கற்றவராக இருப்பதனால் போகத்தில் இருக்கின்ற குறைகளை அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. மைத்ராயனி உபநிஷத்தில் பிருஹத்ரன் என்ற அரசனுக்கு அந்த தோஷங்களை பற்றி சில வாக்கியங்கள் மூலமாக எடுத்துச் சொல்வதாக கூறப்பட்டிருக்கிறது
 
போக தோஷங்கள், சித்த தோஷங்கள் என இருவகையாக பிரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. போக தோஷங்கள் சரீரத்தில் இருக்கின்ற இயற்கையான குறைகள். சித்த தோஷங்கள் மனதில் இயற்கையாக இருக்கின்ற குறைகள். எனவே மனதிற்கு நம்மை நிரந்தரமாக திருப்தி அடையச் செய்யும் சக்தி கிடையாது.
 
வைராக்கியத்தை அடைந்தவனான ஞானிக்கும், அக்ஞானிக்கும் ஆசையற்றத் தன்மை ஒன்றாக இருந்தபோதிலும் அக்ஞானி அந்தப் போகப் பொருட்களை அடைவதற்காக பெரும் துயரத்தை அடைகிறான். பிறகு அடைந்தப் பொருட்கள் கொஞ்ச நாளிலே அழிந்துவிடும். அவனுக்குள் அதிகமான பயமும், வருத்தமும் இருந்துக் கொண்டிருக்கும்.
 
வைராக்கியத்தை உடையவனுக்கு ஆசைபட்ட பொருட்களை அடைவதில் துயரமும், அடைந்த பொருட்கள் நாசமடைந்து விடுமோ என்ற பயமும் கிடையாது. ஆகையால் ஆனந்தம் மற்றவனுடைய ஆனந்தத்தை விட அதிகம். மேலும் அரசனுக்கு மனிதலோக ஆனந்தத்தை விட மேலான கந்தர்வனுடைய ஆனந்தத்தில் ஆசையிருக்கும். விவேகிகளுக்கு கிடையாது. ஆதலால் விவேகி அடைகின்ற ஆனந்தம் அதிகம்.
 
பூமியை ஆள்கின்ற அரசன் முதல் சூத்ராத்மா வரையுள்ளவர்கள் அவரவர்களுடைய நிலைக்கு மேலேயுள்ள சுகத்தை அடைய விரும்புகிறார்கள். வாக்காலும், மனதாலும் விளக்க முடியாத இந்த ஆனந்தத்தை விட மேலானது பிரம்மானந்தம்.
 
அவரவர்கள் அடைய விரும்புகின்ற ஆனந்தத்தை வைராக்கியத்தை அடைந்தவன் அனுபவிக்கின்றான். இதுதான் எல்லா ஆசைகளையும் அடைவது என்று சொல்லப்பட்டது. சாட்சி சைதன்யமாக இருந்து கொண்டு தன் தேகத்தில் சாட்சியாக இருந்து கொண்டு ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கின்றான். அதுபோல மற்ற தேகங்களிலும் கூட சாட்சியாக இருந்து கொண்டு ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கிறான். இதையே ஸர்வகாமாதி என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஆத்மஞானம் இல்லாதவனுக்கும் இதே நிலைதானே இருக்கத்தான் இருக்கிறது. ஆனால் அவனுக்கு திருப்தி ஏற்படுவதில்லை. ஏனென்றால் இவனுக்கு நான் சாட்சி சைதன்யம் என்ற அறிவில்லாததனால் அதிருப்தியுடன் இருக்கிறான். யார் சாட்சி சைதன்யம் “நான்” என்று அறிகிறானோ அவன் எல்லா ஆசைகளையும் அடைந்தவன் என்று தைத்திரிய உபநிஷத்தில் கூறப்பட்டிருக்கிறது. மேலும் நானே அனைத்துமாக இருக்கிறேன் என்று அறிந்துகொண்டு கானம் பாடிக் கொண்டிருப்பான். நானே உணவு, நானே அதை சாப்பிடுபவன் என்று உணர்த்தும் சாம கானத்தையும் பாடிக் கொண்டு இருப்பான்.
 
துயரமின்மை, விரும்பியதை எல்லாம் அடைதல் ஆகிய இரண்டும் இவ்விதம் உறுதி செய்யப்படுகிறது. மீதமாயிருக்கும் செய்ய வேண்டியதை செய்துவிட்டான், அடைய வேண்டியதை அடைந்து விட்டான் என்பதை இனி விசாரம் செய்யப்படுகிறது.
 
2.எனக்கு செய்ய வேண்டியது ஒன்றும் இல்லை என்ற வாக்கியத்தின் விசாரம்
விஷயங்களிலிருந்து அடையப்படும் திருப்தியானது தற்காலிகமானது, குறிப்பிட்ட காலம் வரை இருப்பது. ஆனால் ஞானியிடத்தில் இருக்கின்ற திருப்தியானது எல்லையற்றது, நிலையானது. செய்ய வேண்டிதெல்லாம் செய்தாகிவிட்டது என்கின்ற திருப்தியுடன் இருக்கிறான் ஞானி.
 
இகலோகத்தில் அடையப்பட வேண்டியவைகள், பரலோகத்தில் அடையப்பட வேண்டியவைகள் அனைத்தும் அடைவதற்காக செய்யப்பட வேண்டிய செயல்கள் பலவாக இருக்கிறது. மோட்சத்தை அடைவதற்காகவும் செய்யப்பட வேண்டிய பல செயல்கள் ஞானத்திற்கு முன்னே ஞானிக்கு இருந்தது. இப்பொழுது ஞானிக்கு செய்ய வேண்டியது எதுவும் இல்லை.
 
மேலே விளக்கியபடி செய்ய வேண்டியதை செய்யப்பட்டு விட்டது என்ற எண்ணத்தை மீண்டும் மீண்டும் சிந்தித்து எப்போதும் திருப்தி அடைகிறான். ஞானத்திற்கு முன்னிருந்த பந்தப்பட்ட நிலை எண்ணிப்பார்த்து மகிழ்ந்திருப்பான்.
 
ஆத்மஞானமில்லாதவர்கள் புத்திரன் முதலியவைகளை விரும்பினால் அவைகளை அடைந்து கொள்ளட்டும். சம்சாரத்தில் உழன்று கொண்டிருக்கட்டும். முழுமையான பரமானந்த ஸ்வரூபமாக இருக்கின்ற நான் எதை விரும்புவனாக இருப்பேன். அலைந்து கொண்டிருப்பேன். பரலோகத்தை அடைய விரும்புபவர்கள் அதற்கான செயல்களை செய்து கொண்டிருக்கட்டும். நானே எல்லா உலகங்களாக இருக்கிறேன். எதற்காக, எப்படி செயல்களை செய்வேன். யார் தகுதியுடையவர்களாக இருக்கிறார்களோ அவர்கள் வேத சாஸ்திரத்தை அத்யயனம் செய்யட்டும், படிக்கட்டும். பிறருக்கு சொல்லித் தருதல் போன்றவற்றை செய்யட்டும். நான் அவைகளுக்கு தகுதியற்றவனாக இருப்பதால் எனக்கு அவைகளை செய்ய வேண்டியதில்லை. செயல்களற்ற ஆத்ம ஸ்வரூபமாக இருக்கிறேன். உறக்கம், உண்ணுதல், நீராடுதல், தூய்மையாக சுற்றுபுறத்தை வைத்திருத்தல் இவைகளை எல்லாம் நான் விரும்புவதில்லை. செய்வதுமில்லை. ஆனால் மற்றவர்கள் ஞானியிடம் இருப்பதாக கூறினால் இவைகளை செய்து கொண்டிருப்பதாக கூறினால் அதைப் பற்றி எனக்கு ஒன்றும் தொpயாது.  புதர் அருகே இருக்கும் குந்துமணியை தூரத்தில் இருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு நெருப்பு எரிவது போல தெரிந்தாலும். அதனால் அந்த புதருக்கு எந்த பாதிப்பும் கிடையாது. அதுபோல மற்றவர்கள் நான் செயல் செய்கின்றேன் என்று கூறினால் அதனால் நான் பாதிக்கப்படமாட்டேன். ஆத்ம தத்துவத்தை அறியாத அக்ஞானிகள் வேதாந்த சாஸ்திரத்தை கேட்டுக் கொண்டு இருக்கட்டும். சிரவணம் செய்து கொண்டிருக்கட்டும். நான் ஞானத்தை அடைந்து இருப்பதால் சிரவணம் செய்யத் தேவையில்லை. மேலும் ஆத்ம தத்துவத்தில் இருக்கும் சந்தேகங்களை நீக்கிக் கொள்வதற்கு மனனம் செய்யட்டும். எனக்கு எந்தவிதமான சந்தேகமும் இல்லையாதலால் நான் மனனம் செய்வதில்லை.
 
விபரீத எண்ணத்திலிருப்பவன் நிதித்யாஸனம் செய்ய வேண்டும். விபரீத எண்ணமே இல்லாததினால் எனக்கு நிதித்யாஸனம் தேவையில்லை. தேகமே ஆத்மாவாக கருதுகின்ற விபரீத எண்ணத்தை நான் ஒருபோதும் அடைவது கிடையாது. நான் மனிதன் இது போன்ற விவகாரமானது விபரீத எண்ணம் இல்லாமலும் நடைபெறும். வெகு நாட்கள் பழக்கத்தால் ஏற்பட்ட வாசனையினால் விபரீத எண்ணம் ஏற்பட்டு விவகாரம் நடைபெறலாம். பிராரப்த கர்மபலன் அழிந்துவிட்டால் விவகாரங்கள் அனைத்தும் சென்றுவிடும். ஆனால் பிராரப்த கர்மம் இருந்து கொண்டிருந்தால் ஆயிரம் தியானங்கள் செய்தாலும் விவகாரங்களை நீக்கிவிட முடியாது. விவகாரங்கள் குறைக்க வேண்டும் என்று உனக்கு விருப்பமாக இருந்தால் தியானத்தை செய்து கொள்ளலாம். ஆனால் விவகாரங்கள் மனநிறைவையோ, ஞான நிஷ்டையையோ பாதிக்காது என்றிருக்கின்ற எனக்கு எதற்காக தியானம் செய்ய வேண்டும். எதனால் விக்ஷேபம் என்றவொன்று இல்லையோ அந்தக் காரணத்தினால் சமாதியும், மனவமைதியம் கிடையாது. விக்ஷேபமோ, சமாதிநிலையே மாறுதல் அடையக்கூடிய தன்மையுள்ள மனதிற்குத்தான் உண்டு. எப்பொழுதும் அனுபவ ஸ்வரூபமாகவே இருப்பதனால் புதியதாக வேறென்ன அனுபவம் தேவை. செய்ய வேண்டியவையெல்லாம் செய்து விட்டேன். அடையப்பட வேண்டியது எல்லாம் அடைந்துவிட்டேன். இதுதான் ஞானியின் உறுதி என்று அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
சாதாரணமாக உலக வழக்கப்படி செய்யப்படும் விவகாரங்களாகட்டும் சாஸ்திரங்களில் கூறப்பட்ட விவகாரங்களாகட்டும் அல்லது வேறுவிதமான விவகாரங்கள் நடந்தாலும் எப்பொழுதும் செயலற்றவனாகவும் எதனோடும் சம்பந்தம் கொள்ளாதவனாகவும் இருக்கின்ற எனக்கு எந்த கர்மபலனிலும் பற்றில்லாத எனக்கு பிராரப்தத்தின் அடிப்படையில் விவகாரங்கள் இருக்கட்டும்.
 
நான் க்ருதக்ருத்யனாக இருந்த போதிலும் உலக நன்மைக்காக செயல்களை செய்து கொண்டேயிருக்கிறேன். சாஸ்திரங்களை காட்டுகின்ற வழியில்தான் விவகாரங்களை செய்து கொண்டு இருப்பேன். இதனால் எனக்கெந்த கெடுதலும் வந்து விடாது. இழப்பும் ஏற்படாது.
 
பூஜை செய்தல், மனதையும், உடலையும் தூய்மையாக வைத்திருத்தல் உலக வழக்கப்படியும், சாஸ்திர முறைப்படியும் தன்னையும், சுற்றுப்புறத்தையும் தூய்மையாக வைத்திருத்தல், பிச்சை எடுத்தல் போன்ற செயல்கள் செய்து கொண்டு என்னுடல் இருக்கட்டும். மனம் ஓங்காரத்தை ஜபம் செய்யட்டும். அதைபோல மனமானது வேதாந்த சாஸ்திரங்களை படித்துக் கொண்டிருக்கட்டும். மனமானது விஷ்ணுவை தியானித்துக் கொண்டிருக்கட்டும் அல்லது பிரம்மானந்தத்தில் மூழ்கி இருக்கட்டும். எல்லா நிலையிலும் நான் சாட்சியாக இருப்பதால் நான் எதையும் செய்யத் தூண்டுவதில்லை.
 
செய்யப்பட வேண்டியதெல்லாம் செய்தாகிவிட்டது என்ற திருப்தியுடனும் அடைய வேண்டியதெல்லாம் அடையப்பட்டுவிட்டது என்ற திருப்தியுடன் இருப்பதுடன் தன் மனதுக்குள் இடைவிடாமல் அவன் கீழ்கண்டவாறு எண்ணிக்கொண்டிருப்பான்.
 
நான் பாக்கியசாலி, நான் பேறு பெற்றவன் நித்யமான என்னை நான் நேரில் அறிகிறேன் பிரம்மானந்தம் எனக்கு தெளிவாக பிரகாசிக்கிறது. நான் பேறு பெற்றவன்,  சம்சார துயரத்தை ஞான நிஷ்டையிலிருக்கும் என்னால் பார்க்கப்படவில்லை, உணரவில்லை. என்னுடைய ஸ்வரூபத்தைப் பற்றிய அக்ஞானமானது எப்படியோ பயந்து சென்று விட்டது. நான் பேறு பெற்றவன், நான் பேறு பெற்றவன் எனக்கு செய்ய வேண்டியது சிறிதளவும் கிடையாது. அடைய வேண்டியது அனைத்தும் அடையப்பட்டு விட்டது. நான் பேறு பெற்றவன். நான் அடைந்திருக்கின்ற இந்த திருப்திக்கு எதையுமே இணையாக கூறமுடியும். நான் பேறு பெற்றவன் என்று  மீண்டும் மீண்டும் சொல்லிக் கொள்கிறேன். இந்த புண்ணியம் மிகவும் ஆச்சரியம். இந்த புண்ணியம் அதனுடைய முக்கிய பலனான மோட்சத்தைக் கொடுத்துவிட்டது. நாங்களே ஆச்சரியத்திற்கு உரியவர்கள். இந்த புண்ணியத்தினுடைய பலனை அடைகின்ற செல்வத்தை வைத்திருக்கின்ற ஞானிகள் அரிதானவர்கள்.
 
சாஸ்திரம் வெகு ஆச்சரியம். அத்வைத சாஸ்திரம் வணங்கத்தக்கது. அதை உபதேசித்த குருவும் ஆச்சரியம். குருவும் வணங்கத்தக்கவர். உபதேசத்தினால் அடைந்த ஞானமும் வெகு ஆச்சரியம். ஞானமும் மிகவும் அரிதானது. ஞானத்தினால் அடைந்த ஆனந்தமும் வெகு ஆச்சரியம் பிரமானந்தமும் மிகவும் அரிதானது.
 

----ooo000ooo----