Naishkarmya Siddhi - Chapter2-- பகுதி-3

நைஷ்கர்ம்ய சித்தி

அத்தியாயம்-2.3

Edited on 17-08-2024

நான் மனதை பார்ப்பவனாக இருக்கிறேன், மனதிற்கும் வேறாக இருக்கிறேன். அதனால் என்னிடத்தில் பயம், கோபம், ஆசை போன்ற எந்த தீய குணங்களும் மூன்று காலத்திலும் கிடையாது, ஆதலால் இவைகளிலிருந்து விடுபட நான் எதுவும் செய்யவேண்டியதில்லை. நான் எப்போதும் சுதந்திரமாக இருக்கின்ற ஆத்மா. அதுமட்டுமல்லாமல் இந்த உடலாலும் வரையறுக்கபடாதவன், எல்லா மனங்களுக்கும் பின்னாலும் இருக்கிறேன், எங்கும் வியாபித்திருக்கிறேன். இவ்வாறு நிதித்யாசனத்தின்போது  தியானிக்க வேண்டும்.

ஆசாரியார், மனதிலிருந்து உன்னை பிரிக்க பயிற்சி செய்யுங்கள் என்று அறிவுறுத்துகிறார். இதிலிருந்து மறைமுகமாக கூறுவது, மூன்று குணங்களின் ஆதிக்கத்தினால் மனதில் ஏற்படும் உயர்வு-தாழ்வுகளை வைத்துக் கொண்டு உன்னை எடைபோடாதே. ஞானிகள் மனதிலும் உயர்வு-தாழ்வுகள் இருக்கும். ஞானி அவைகளினால் பாதிக்கப்படுவதில்லை.

வேதாந்தத்தின் குறிக்கோள் உணர்ச்சிகளை நீக்குவது அல்ல, ஆத்மாவாகிய  உன்னிடத்தில் அவைகள் இல்லை என்பதை உணர்த்துவதுதான். ஆத்ம ஞானம் என்பது குறிப்பிட்ட அனுபவத்தையடைந்து அதன் மூலமாக ஆத்மாவை அறிந்து கொள்வதல்ல.

இதுவரை சாட்சி சைதன்யம் எதனோடும் ஒட்டாதது, இந்த உலகம் பார்க்கப்படுகின்ற பொருளாக இருப்பதால் இந்த பிரபஞ்சம் என்னை சம்சாரியாக்க முடியாது. நான் சம்சாரியாக இருக்கமுடியாது என்பதால் மோட்சத்தை அடைய வேண்டும் என்ற கேள்விக்கே இடமில்லை.  என்னுடைய உண்மையான ஸ்வரூபத்தை மறந்திருப்பதால் வாழ்க்கையை போராட்டமாக அனுபவிக்கிறேன். உண்மை ஸ்வரூபத்தின் நினைவுடனே இருந்தால் வாழ்க்கை பொழுது போக்காக, விளையாட்டாக மாறிவிடும் என்கின்ற கருத்துக்கள் கூறப்பட்டது.

மோட்சத்தை அடைவது என்பது துயரத்தைக் கொடுக்கின்ற இந்த உலகத்திலிருந்து தப்பித்து சென்றுவிட வேண்டும் என்ற தவறான கருத்து சாதகர்களிடையே இருக்கிறது. ஈஸ்வரன் வைகுண்டத்திலோ, கைலாயத்திலோ இருக்கிறார் எனவே அங்கே சென்று விடுவதுதான் மோட்சம் என்ற கருத்தையும் உடையவர்களாக இருக்கிறார்கள். வேதாந்த சாதகர்கள் இந்த கருத்துக்களை நீக்கிக் கொள்ள வேண்டும். கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ள வழிமுறைப்படி இந்த நீக்கத்தை செய்து கொள்ளலாம்.

1. இந்த உலகமானது விஸ்வரூப ஈஸ்வரனாக இருப்பதால், உலகத்தை விட்டு ஓடிவிட வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை நீக்கிவிட வேண்டும்.
   
2. இந்த உலகம் வெறும் நாம-ரூபங்கள்தான், மித்யாவான இந்த உலகத்தால் எந்த வகையிலும் நான் பாதிக்கப்படமாட்டேன். எனவே இந்த உலகத்தை விட்டு ஓடவேண்டிய அவசியமில்லை.
   
3. நானே பிரம்மனாக இருப்பதால், இந்த உலகத்திற்க அதிஷ்டானமாக இருக்கிறேன். எனவே உலகத்தைவிட்டு ஒடக்கூடிய வாய்ப்புமில்லை.

இந்த உலகத்துக்கும் எனக்கும் இடையேயுள்ள உறவு கயிறு-பாம்பு உதாரணத்தில் குறிப்பிடப்படும் பாம்பு-கயிறு உறவைப் போன்றது.  நான் கயிறு, உலகம் முழுவதும் பாம்பாக ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும் போது உலகம் என்னைத் தொடமுடியாது, பாதிக்கவும் முடியாது, பயமுறுத்தவும் முடியாது என்று தெளிவாக தெரிகிறது.

கயிற்றில் பாம்பு தெரியக்கூடிய அனுபவம் ஏற்படுவதற்கு சில நிபந்தனைகள் இருக்க வேண்டும். கயிறு இருக்க வேண்டும், மங்கலான வெளிச்சமும் இருக்க வேண்டும். இந்த சூழ்நிலையில்தான் கயிற்றை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாலும், அதுவே பாம்பாக தெரிகிறது. இதில் பாதி அறிவும், பாதி அறியாமையும் கலந்து இருக்கிறது. ஏதோ இருக்கிறது என்ற அறிவும், பாம்பு போல் தெரிகின்ற அறியாமையும் இருக்கிறது. ஏதோ இருக்கிறது என்பது சாமான்ய ஞானம்; அது கயிறுதான் என்ற உண்மையான தோற்றத்தை பற்றிய அறியாமையையே விசேஷ அக்ஞானம் எனப்படுகிறது.

இந்த அறியாமை பகுதிதான் கயிற்றை மறைக்கிறது. கயிற்றின் உண்மை தன்மை மறைக்கப்படும்போது தவறான கருத்து உருவாகின்றது. இதுவே கயிற்றை பாம்பாக நினைக்க வைக்கிறது. எனவே அக்ஞானம் காரணம், தவறான எண்ணம் (பாம்பு) காரியம் என்று நாம் சொல்லலாம். தவறுக்கும், அறியாமைக்கும் இடையே உள்ள உறவு காரிய-காரண சம்பந்தமாகும். இந்த உதாரணத்தை வேதாந்தம் ஆத்மாவை காட்டிக் கொடுக்க எடுத்துக் கொள்கிறது. ஆத்மாவின ஒருபகுதி அறியப்படுகிறது. ஒருபகுதி அறியாததாக இருக்கிறது.. ஆத்மாவின் அறியப்படுகின்ற பகுதியானது நான். அனைவருக்கும் தன்னைப்பற்றி நன்றாக தெரியும். இந்த நான் என்பது சுய-உணர்வு தத்துவமாகும். இதுவே சாமான்ய ஞானமாகும். இதை அறியாமை மறைக்கவில்லை. ஆனால் ஆத்மாவின் உண்மை ஸ்வரூபத்தை மறைக்கிறது. நான் அத்வைத ஸ்வரூபம், அதுவே என்னுடைய விசேஷம் என்கின்ற  இந்த விசேஷ ஞானத்தை அறியாமை மறைக்கிறது. இந்த அக்ஞானம் அனாதி காலமாக இருந்து கொண்டிருக்கிறது. இந்த அறியாமையினால் கயிற்றை பாம்பு மறைப்பது போல அத்வைதமானது த்வைத பிரபஞ்சத்தினால் மறைக்கப்படுகிறது. இந்த முழு த்வைத பிரபஞ்சமே என்னிடத்தில் பொய்யாக காட்சியளிக்கிறது.

இதிலிருந்து நாம் அறிந்து கொள்ள வேண்டிய முதல் கருத்தானது, புருஷனைப் பற்றிய அறியாமையினால் பிரகிருதி பொய்யாக காட்டப்படுகிறது. வேதாந்தம் அனைத்தும் என்னிடமிருந்து தோன்றுகிறது; என்னிடத்திலே இருக்கிறது; என்னிடத்திலே லயமடைகிறது என்று சொல்கிறது.

இரண்டாவது கருத்து: இந்த உலகம் ஸத்தாகவும் இல்லை, அஸத்தாகவும் இல்லை. அதனுடைய இருப்பை என்னிடத்திலிருந்து பெற்றிருக்கிறது. கயிற்றில் தோன்றும் பாம்பு இருத்தல் வகையை சேர்ந்ததல்ல. ஏனென்றால் அது பாம்பல்ல என்ற அறிவு வந்தவுடன் மறைந்து விடுகிறது. அதேசமயத்தில் இல்லாதது என்று கூறமுடியாது. ஏனென்றால் அறியாமையின்போது தெரிந்து கொண்டிருக்கிறது.. எனவே இருப்பதுபோல் காட்சியளிக்கின்ற வகையைச் (ஸத்-அஸத்-விலக்ஷணா) சார்ந்தது என்று எடுத்துக் கொள்ளலாம். இந்த நிலையையே மித்யா என்று கூறப்படுகிறது. இந்த வகையில் அதன் இருப்புக்கு அதன் அதிஷ்டானத்தின் இருப்பு காரணமாக இருக்கிறது. கயிறு-பாம்பு உதாரணத்தில் பாம்புக்கு தனக்கென்று எந்த இருப்பும் இல்லை. ஆனால் கயிற்றின் இருப்பை தற்காலிகமாக தன் இருப்பாக கொண்டு இருக்கிறது. கயிற்றை எடுத்துவிட்டால் அங்கே பாம்பு இருக்காது. கனவுலகமும் மித்யா. ஏனென்றால் விழித்தவுடன் கனவுலகமும் மறைந்து விடுகிறது. அதேபோல இந்த விழிப்புலகமும் ஆத்மாவின் இருப்பின் காரணமாக தெரிந்து கொண்டிருக்கிறது. ஆத்மாவே உலகமாக காட்சியளிக்கிறது. மூன்று குணங்களான சத்துவம், ரஜஸ், தமஸ் இவைகளினாலான அவித்யாவின் காரணமாக என்னால்தான் இந்த உலகம் வெளிக் கொண்டுவரப்பட்டது

மூன்றாவது கருத்து: நான் மித்யா உலகம் இயங்குவதற்கு காரணமாக இருக்கிறேன். நான் இந்த உலகத்தை சார்ந்தில்லை. இந்த உலகம் என்னைச் சார்ந்து இருக்கிறது.   ஸ்ருஷ்டி-ஸ்திதி-லயம் என்ற நித்திய செயல்முறை என்னிடத்தில் தொடரட்டும். இந்த கருத்துதான் சாதகனுடைய உறுதியான நம்பிக்கையாக இருக்க வேண்டும்.

மோட்சம் என்பது விதேக முக்தி அடைவது என்ற பொருளல்ல. இந்த உலகம் தொடர்ந்து இருந்து கொண்டிருக்கட்டும், பிறப்பு-இறப்பு என்ற சுழற்சி இருந்து கொண்டு இருக்கட்டும். இவைகளால் நான் பாதிக்கப்படுவதில்லை. இந்தவகையான அணுகுமுறைதான் மோட்சமாகும். கயிறில்லாமல் பாம்பு தோன்றாததை போல நான் இல்லாமல் இந்த உலகமில்லை, அதேசமயம் உலகமில்லையென்றாலும் நான் இருந்து கொண்டிருப்பேன். இந்த உலகத்துக்கும் எனக்கும் இடையே உள்ள உறவுமுறை சத்ய-மித்யா-உறவு என்று அழைக்கப்படுகிறது. இந்த முறையில் மித்யா உலகம், என்னைச் சார்ந்திருக்கிறது என்று சொல்லும்போது, நான் என்று குறிப்பிடுவது ஆத்மாவைதான் உடல்-மனத்தொகுப்பை அல்ல என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும். உடலும், மனமும் மித்யா அவைகளும் என்னைச் சார்ந்துதான் இருக்கிறது.

இது முக்கியமான கருத்தாகும், தொடக்கத்தில் சாதகர்கள் மோட்சமென்பது மனவமைதி என்று புரிந்து கொண்டிருப்பார்கள். பின்னால் நான் மனமல்ல என்றும், ஆத்மாதான் என்று புரிந்து கொள்ளும் போது மனவமைதி என்பது எந்த நிபந்தனைகளற்றது என்றும், எனவே அதை அடைவதில் முயற்சி செய்யாமல், ஆத்ம ஞானத்தை அடைய முயற்சி செய்ய வேண்டும் என்பதை அறிந்து கொள்வான். ஆத்ம ஞானமே மனசாந்தியைக் கொடுத்துவிடும் என்பது நன்றாக தெரிந்துவிடுகிறது.

ஆத்மா பார்க்கப்படும் பொருளாக இல்லை. அதை அடைவதற்கு எந்த சாதனமும் தேவையில்லை. எனவே அதை எதாவது குறிப்பிட்ட சாதனத்தை பயன்படுத்தி அடைய வேண்டும் என்று முயற்சிப்பது வீணான செயலாகும்.
எந்தவொரு காரியமும் அதன் காரணத்தை அதற்கு வெளியே கண்டுபிடிக்க முடியாது. உதாரணமாக தங்க ஆபரணத்தின் காரணம் அதற்கு வெளியே கிடையாது. அதுபோல அக்ஞானத்தின் காரியமும் அக்ஞானத்திற்கு வெளியே கிடையாது. எனவே எல்லா மித்யா பதார்த்தங்களும் அக்ஞானத்தை ஆதாரமாக கொண்டுதான் இருக்கிறது. எல்லா அத்யாஸமும் (தவறான எண்ணங்களும்) அறியாமையை ஆதாரமாகக் கொண்டுதான் இருக்கிறது. இந்தக் கருத்து அன்வய-வியதிரேக நியாயத்தின் மூலம் நிரூபிக்கப்படுகிறது. கயிறு-பாம்பு உதாரணத்தில் அக்ஞானம் இருக்கும்போது பாம்பு தோன்றுகிறது. அக்ஞானமில்லாத போது பாம்பும் இருக்காது. கயிற்றின் மீது பாம்பை தவறாக காண்பது அக்ஞானத்தினால்தான் என்று தெரிகிறது. ஆதலால் பார்ப்பவன், பார்க்க உதவும் கருவி, பார்க்கப்படும் பொருள், பார்த்தல் இவை நான்கும் ஆத்ம அக்ஞானத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

சூட்சும சரீரம் (மனம், புலன்களின் சக்தி, புத்தி), ஸ்தூல சரீரம் மற்றும் அனைத்து வெளிப்பதார்த்தங்கள் அனைத்தும்  சைதன்யத்திலிருந்து பிரிக்கப்படுகிறது. இந்த சைதன்யம்தான் இவைகளை இணைக்கின்ற இணைப்பாகும். இந்த இணைப்பு இல்லாத போது வெளியுலக அனுபவங்கள் ஏற்படாது, வெளியுலக பொருட்கள் வெளிப்படாது. இணைப்பு ஏற்படும்போது இவைகள் அனுபவத்திற்கு வருகின்றது, வெளியுலக பொருட்கள் வெளிப்படுத்தப்படுகிறது. நமக்கு வெளியேயுள்ள உலகம் பல அடுக்குகளை தாண்டிதான் அனுபவத்திற்கு வருகிறது. ஆத்மாவுக்கும் சூட்சும சரீரத்திற்கும் இடையேயுள்ள ஒரு அடுக்கு காரண சரீரம். ஆத்மாவுக்கும், ஸ்தூல சரிரத்திற்கும் இடையே இரண்டு அடுக்குகள் உள்ளது. அவைகள் காரண சரீரம், சூட்சும சரீரம் ஆகும்.  ஆத்மாவுக்கும், வெளியுலகத்திற்கும் இடையே மூன்று அடுக்குகள் உள்ளது. அவைகள் காரண சரீரம், சூட்சும சரீரம், ஸ்தூல சரீரம் ஆகியவைகளாகும். சிதாபாஸம் இவைகளை முழுவதுமாக வியாபித்து பிறகு வெளிப்படுத்துகிறது. இவ்வாறு உலக விஷயங்கள், பொருட்கள் ஒரு பிரமாணத்தின் மூலமாக குறிப்பிட்ட அனுபவத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. ஆனால் ஆத்மா வேறானது..

சத்ய-மித்யா சம்பந்தம்தான் ஆத்மா-அனாத்மாவுக்கிடையே உள்ள உறவாகும். இந்த உறவைப் பற்றிய அறிவுதான், இரட்டை-வடிவ தத்துவத்தை வெற்றிகரமாக பயிற்சி செய்வதற்கு முக்கியமாக தேவைப்படுகிறது. நான் சத்யம், உலகம் மித்யா என்ற தெளிவான அறிவை அடையவேண்டும்.
 
ஆசாரியார் ஆத்மா அறியப்படும் பொருளாக இல்லை என்று கருத்தை விளக்குகிறார். எது குறிப்பிட்ட அனுபவத்தால் அறியப்படுகிறதோ அதுவே பிரமேயம் எனப்படும்.. உதாரணமாக சப்தமானது குறிப்பிட்ட அனுபவத்தால் வெளிப்படுத்தப்படுகிறது. ஆனால் ஆத்மா அதுபோல அறியமுடியாததால் அதை அபிரமேயம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. அறியப்படுவது அனைத்தும் அனாத்மாவாகும். அனாத்ம பிரமேயம் சைதன்யத்தால் பல அடுக்கு தடைகளால் மறைக்கபட்டிருக்கிறது. இந்த தடைகள் என்னென்ன என்ற கேள்வியெழுகிறது.
 
முதலாவதும் பொதுவானதுமான தடை அக்ஞானம். இங்கே அக்ஞானம் என்று குறிப்பிடுவது உணர்வற்ற வஸ்துக்களாம். முதல் தடை என்பது உணர்வற்ற தன்மையான அனாத்மாவாகும். அனாத்மா உணர்வுடையதாக இருந்தால் அது சைதன்யத்திற்கும் வேறாக இருக்காது. உணர்வற்ற தன்மை அதனுடைய இயல்பாக இருப்பதால் அது மறைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று புரிந்து கொள்ளலாம். மேலும் அது அறியப்படுவதற்கு சிதாபாஸத்தின் உதவி தேவைப்படுகிறது. சிதாபாசம் அதை வியாபித்து அதன் இருப்பை வெளிப்படுத்துகிறது. உதாரணமாக மேசை மீதுள்ள பொருளை காட்டுவதற்கு வெளிச்சத்தின் வியாப்தி தேவைப்படுகிறது. ஒருவேளை மேசைக்கு அந்த சக்தியிருந்தால் அதுவே அந்த அதன் மீதுள்ள பொருளைக் காட்டிக் கொடுக்கும். வேறொன்றிலிருந்து இயல்பாக வருகின்ற வெளிச்சம் தேவையில்லை. அதேபோல ஜடத்தன்மையை இயல்பாக உடைய அனாத்ம வஸ்துவை காட்டிக் கொடுப்பதற்கு சைதன்யத்தின் வியாப்தி தேவைப்படுகிறது. எனவே அவைகளை பிரமேயம் என்று அழைக்கப்படுகிறது.
 
இந்த அனாத்மா பிரபஞ்சத்திலுள்ள ஒவ்வொரு பொருளும் ஜடத்தன்மை என்ற தடையோடு கூடியதாக இருக்கிறது. இவைகளை பிரமேயமாக ஆக்குகிறது. இதேபோல பலதடைகள் இருக்கிறது. இந்த தடைகளின் அடிப்படையில் அனாத்மா பொருளானது பல உட்பிரிவுகளாக பிரிக்கலாம். முதலாவது மனம், இது இயல்பிலே ஜடமானது, சிதாபாசனின் வியாப்தியால் இது உணரப்படுகிறது.
 
இரண்டாவது வகையான அனாத்மா உடலாகும். இது உணர்வுமயமாக இயங்குவதற்கும். அதன் இருப்பை உணாந்து கொள்வதற்கும் சிதாபாசனின் வியாப்தி தேவைப்படுகிறது. எனவே இதுவும் ஒருவகையான பிரமேயம். மனம், உடல் என்கின்ற இந்த இரண்டு பிரமேயத்திற்கும் இடையே வேற்றுமை உள்ளது. இவையிரண்டும் உணர்வு தன்மையை ஆத்மாவிடமிருந்து கடனாக பெற்றாலும், மனதைப் போல உடலால் நேரிடையாக ஆத்மாவிடமிருந்து கடனாக பெறமுடியாது. ஒருவேளை அப்படி பெறமுடிந்தால் இறந்தபிறகும் உடல் உணர்வுடையதாக இருக்கமுடியும். எனவே உடலுக்கும் ஆத்மாவுக்கும் இடையே ஒரு அடுக்கு இருந்தாக வேண்டும். அதுவே மனமாகும். மனதின் மூலமாகத்தான் உடலால் சைதன்யத்தின் உணர்வை கடனாக பெறமுடியும் என்று விளங்குகிறது. மனதிற்கு ஒரு அடுக்கு தடைதான் இருக்கிறது. ஆனால் உடலுக்கோ இரண்டு அடுக்கு தடைகள் இருக்கிறது என்பதை புரிந்து கொள்ளலாம். ஆத்மாவின் சைதன்யத் தன்மை மனம் வழியேதான் உடலை அடைந்து உடலையும், புலன்களையும் உணர்வுடையதாக ஆக்குகிறது.
 
மூன்றாவது வகையான அனாத்மா உடலுக்கு வெளியேயுள்ள உலகத்திலுள்ள பொருட்களாகும். இவைகளும் பிரமேயங்களாகும். இவைகளும் இயல்பிலே ஜடமாகும். அவைகளுக்கும் சிதாபாஸ வியாப்தி தேவைப்படுகிறது. இவைகள் எப்படி சிதாபாஸனை அடைகிறது என்று பார்க்கும்போது, ஆத்மாவிலிருந்து சிதாபாஸன் மனதை அடைந்து, பிறகு உடலையும் அடைந்து, உடலிலுள்ள சூட்சும புலன்களை வியாபிக்கிறது. இதனால் ஸ்தூல புலன்கள் சக்தியடைந்து செயல்பட ஆரம்பிக்கிறது. புலன்களின் வழியே சிதாபாஸள் வெளியுலகப் பொருட்களை வியாபித்து ஜடத்தன்மையை நீக்குகிறது. இதிலிருந்து உலகத்திலுள்ள பொருட்களுக்கு மூன்று அடுக்கு தடைகளாக மனம், உடல், ஜடத்தன்மை இருக்கிறது. ஆனால் இந்த மூன்றுவகையான அனாத்மாக்களுக்குமிடையே பொதுவாக உள்ளது பிரமேயம் என்ற தன்மைதான்.
 
மூன்று அடுக்கு தடைகளை உடைய பிரமேயத்தை பிரமேய அனாத்மா என்றும், இரண்டு அடுக்கு தடைகளை உடைய பிரமேயத்தை பிரமான அனாத்மா என்றும், ஒரு அடுக்கு தடையை உடைய பிரமேயத்தை பிரமாத்ரு அனாத்மா என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. பிரமேயம், பிரமாணம், பிரமாத்ரு ஆகிய மூன்றிற்கும் பொதுவான சிதாபாசன் தேவைப்படுகிறது.
 
சிதாபாசன் மனதை வியாபிக்கவில்லையென்றால் பிரமாதா-தெரிந்தவர் என்ற நிலை மறைந்துவிடும். சிதாபாசன் உடலை வியாபிக்கவில்லையென்றால் பிரமாணங்களான, ஞானேந்திரியங்கள் செயல்படாது. அதேமாதிரி வெளியுலகத்தை வியாபிக்கவில்லை என்றால் பிரமாதாவும் நிலையும் சென்றுவிடும். அதனால்தான்; ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் பிரமாதா, பிரமாணம், பிரமேயம் ஆகியவைகள் இல்லாமல் போய்விடுகிறது.
 
ஆத்மா பிரமேயம் என்ற வகையை சாராது ஏனென்றால் அதற்கு சிதாபாசனின் உதவி தேவைப்படாது என்று ஆசாரியார் சுட்டிக் காட்டுகிறார். எனவே உணர்வு மயமான ஆத்மா அபிரமேயமாகும். ஆத்மா எந்தவொரு அனுபவத்தாலும் அறிந்து கொள்ள முடியாது. பின்பு ஆத்மாவின் இருப்பை நிரூபிக்கமுடியும். ஆத்மா எந்தவொரு அனுபவத்தைக் கொண்டும் அறிந்து கொள்ள முடியாததாக இருந்தாலும் அது எப்போதும் எல்லா குறிப்பிட்ட அனுபவங்களின் மூலமாக வெளிப்படுகிறது. ஏனென்றால் எல்லா அனுபவங்களுக்கும் உணர்வு என்ற தன்மை மூலமாகத்தான் அனுபவிக்கப்படுகிறது.
 
ஒரு பொருளைப் பற்றிய அறிவை அடைவதற்கு அந்தப் பொருளும், கண்களும் மட்டும் போதாது. அதைக் காட்டக்கூடிய வெளிச்சமும் தேவை. பார்க்கப்படும் எல்லா பொருட்களிலும் வெளிச்சம் பரவியிருக்கிறது. ஒரு மனிதனைப் பார்க்கும்போது அவனருகில் உள்ள பொருட்கள் பார்க்கப்படாமலிருக்கலாம். அந்தப் பொருட்களைப் பார்க்கும்போது அந்த மனிதனைப் பார்க்காமலிருக்கலாம். அதற்கு மாறாக வெளிச்சம் எல்லா பொருட்களையும் ஒரே நேரத்தில் காட்டிக்கொடுக்கும். ஆனால் நாம் பொருட்களை கவனிப்பதில் மனதை செலுத்தியிருப்பதால் வெளிச்சத்தை புறக்கணித்துவிடுகிறோம். ஏனெனில் பார்ப்பவனுக்கு வெளிச்சத்தின் அனுபவம் தேவை கிடையாது. இந்த உதாரணத்தை போல ஆத்மா ஒரு குறிப்பிட்ட சம்பவத்திலோ, அனுபவத்திலோ வெளிப்படுவதில்லை. ஆனால் எல்லா அனுபவங்களிலும் வியாபித்து இருக்கிறது.  ஒரு குறிப்பிட்ட சம்பவத்தில் எது அனுபவித்தாலும் அது பிரமேயம். ஆனால் ஆத்மா அனைத்து பிரமேயத்தின் அனுபவங்களிலும் அதன் மூலமும் உணரப்படுகிறது. பிரமேயங்கள் வேறுபடலாம் ஆனால் ஆத்மா மாறாதிருக்கும்.
 
எனவே ஆசாரியார் ஏன் ஆத்மாவை அனுபவிப்பதற்கு சிரமப்படுகிறாய் என்று கேட்கிறார். சூரிய வெளிச்சமானது தவிர்க்கமுடியாததாக இருப்பது போல ஆத்மாவும் தவிர்க்க முடியாததாக இருக்கிறது. ஏனென்றால் அது எப்போதும் தன்னைத்தானே பிரகாசித்து கொண்டிருக்கிறது.
 
ஆத்மாவை வாக்கால், மனதால் விளக்கமுடியாது என்ற உபநிஷத் வாக்கியத்தை படித்து விட்டு சில சாதகர்கள் தவறு செய்கிறார்கள். அதனால் ஆத்மாவை அடைவதற்கு மனதையும், புலன்களையும் நீக்கிவிட வேண்டும் என்று நினைத்து அதற்கான முயற்சியில் ஈடுபடுகிறார்கள். ஆத்மாவை நிர்விகல்ப சமாதி மூலம் அடைந்து விடலாம் என்று முடிவெடுக்கிறார்கள். ஆத்மாவை எந்தவித முயற்சியும் இல்லாமல் உணர்வதற்கு எந்த தடைகளில்லாமல் இருக்கும் போது எதற்காக அதை அனுபவிப்பதற்கு செயலில் ஈடுபடவேண்டும்.
 
ஆத்ம அனுபவம் இல்லாதது பிரச்சனை இல்லை. அதன்மீது அனாத்மா குணங்களை ஏற்றி வைக்கிறோம். ஸ்தூல உடலின் பண்புகளை தவறாக ஆத்மாவில் ஏற்றி வைத்திருக்கிறோம். சாதகர்கள் என்னிடத்தில் சாதன-சதுஷ்டய-சம்பத்தி இல்லையே, எவ்வாறு எப்படி நான் முக்தன் என்று சொல்லிக் கொள்ள முடியும் என்று குறைக் கூறிக்கொள்கிறார்கள். இதன் மூலம் இவர்கள் மனதின் குணங்களையும் ஆத்மாவின் மீது ஏற்றி வைக்கிறார்கள். இந்த சாதன-சதுஷ்டய-சம்பத்தி என்ற ஞானயோக தகுதிகள் யாவும் அனாத்மாவை சார்ந்தது. ஆனால் இவைகளை ஆத்மாவின் பண்புகளாக தவறாக நினைத்துக் கொள்கிறார்கள். இதுவே ஆத்ம-அனாத்மா வடிவ அறிவை அடைவதற்கு தடையாக இருக்கிறது.
 
இந்த உலகம் அக்ஞான ஸ்வரூபமானது என்று எப்படி சொல்ல முடியும்?
வெறும் அறியாமையின் விளைவால்தான் முழுபிரபஞ்சமும் தோன்றுகிறது. எனவே அறியாமை காரணமாக இருக்கிறது; பிரபஞ்சம் காரியமாக இருப்பதால் அது ஜடம் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அது உணர்வபூர்வமாக இயங்குவதற்கு ஆத்மாவின் சேதனம் தேவைப்படுகிறது.
 
உலகம் அறியாமையினால் தோன்றியது என்று ஏன் சொல்கிறீர்கள்? அப்படி தோன்றி இருந்தால் அதுவும் ஆத்மாவைப் போல் சத்யமானதாக இருக்கும். எனவே அதை சத்யம் என்று ஏன் ஒத்துக் கொள்ளக்கூடாது?
 
இந்த உலகம் அறியாமையினால் தோன்றியது என்று சொல்லும் போது அறியாமை என்பது மனதின் நிலைமையை குறிக்கின்ற அம்சத்தை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். பலர் புரிந்து கொள்ளாமல் உலகம் மனதின் காரியம் என்று தவறாக புரிந்து கொள்கிறார்கள். கயிறு-பாம்பு உதாரணம் மேலும் இந்த குழப்பத்தை அதிகரிக்கிறது.. கயிற்றில் தோன்றும் பாம்பு மனதால் தோற்றிவிக்கப்படுகிறது. ஆனால் வேதாந்தம் சொல்வது அனாத்மா அறியாமையின் விளைவாகும். மனமும் அறியாமையின் விளைவாகும். இந்த முழுபிரபஞ்சம் மனம் உட்பட அறியாமையின் விளைவாகும். இதையே மூலாவித்யா என்று அழைக்கப்படுகிறது. அறியாமை மனம் உட்பட உள்ள உலகத்தை தோற்றுவிக்கிறது. எனவே இதை மூலாவித்யா என்று அழைக்கப்படுகிறது. உலகமும் மனமும் மூலாவித்யாவின் காரியங்களாக இருப்பதால் அவைகள் பொய்யானவை, அக்ஞானத்தின் காரியங்களாகும். இதுவொரு ஆழமான கருத்து, ஆகவே சரியாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும். வேதாந்தம் உலகத்தையும், மனதையும் நிராகரிக்கிறது.
 
மேற்கூறிய விளக்கத்திலிருந்து முதல் உண்மையான அனாத்மா அக்ஞான காரியம் என்பது நிரூபிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அடுத்த உண்மையான அனாத்மா ஜடம் என்பதும் நிரூபிக்கப்பட்டுவிட்டது. பிரம்மம் இயல்பாகவே உணர்வு ஸ்வரூபமாகவும், அறிவு ஸ்வரூபமாகவும் இருக்கிறது. அதிலிருந்து வேறுபட்ட அக்ஞானம் உணர்வற்ற ஜடமாகத்தான் இருக்கவேண்டும்.
 
ஆசாரியார் கூறுகியார், எல்லா எண்ணங்களும், அனுபவங்களும், எண்ணங்களின் பொருட்களும், அனுபவங்களின் விஷயங்களும் அனாத்மாவாகும். விழிப்பு நிலையில் வெளியேயுள்ள உலகத்தையும், உள்ளேயுள்ள எண்ணங்களையும் அனுபவிக்கிறான். எண்ணங்களோடு தொடர்பில்லாத உலகத்தை யாராலும் அனுபவிக்க முடியாது.. அதேபோல உலகத்தோடு தொடர்பில்லாமல் எண்ணங்கள் தோன்றாது. இவ்வாறு பிரமாதா, பிரமாணம், பிரமேயம் என்று திரிபுடியானது எண்ணங்கள்,பொருட்கள் என்று இரண்டாக குறைக்கப்படுகிறது. இவையிரண்டும் அனாத்மாவாகும். இவைகளுக்கும் சிதாபாஸன் மூலமாக உணர்வை கொடுப்பது ஆத்மாவாகும்.
 
உணர்வும், எண்ணங்களையும் பௌதீக ரிதியாக பிரிக்க முடியாது. அறிவின் மூலமாக அவைகளை கீழ்கண்ட ஐந்து அம்சங்ளைக் கொண்டு பிரித்தறிந்து கொள்ள முடியும். அவைகள்

1. உணர்வு எண்ணத்தின் ஒரு பகுதியோ, காரியமோ அல்ல.
2. உணர்வு எல்லா எண்ணங்களிலும் வியாபித்திருந்தாலும், ஒவ்வொரு எண்ணங்களிலிருந்தும் வேறுபட்டது.
3. எண்ணங்களினால் வரையறுக்கப்படாதது
4.  எண்ணங்கள் மறைந்தாலும் அது தொடர்ந்திருக்கும்
5. ஆத்மாவுடன் தொடர்ந்திருக்கும்.

அனாத்மாவின் தர்மங்களான உணர்ச்சி வசப்படுதல், ஸ்தூலமாக இருத்தல், ஆண், பெண் போன்றவைகள் ஆத்மாவில் ஏற்றி வைக்கப்பட்டு நான் இவ்வாறு இருக்கிறேன் என்று கூறுகிறோம்.  இவ்வாறு அனாத்மாவிற்கு சத்யத்வத்தை கொடுத்து விடுவதால் அதுவே பயத்திற்கு காரணமாக விடுகிறது. பதட்டத்தின் ஒவ்வொரு கணமும் பயமற்ற அனாத்மாவானது பயத்துக்கு காரணமான அனாத்மாவாக வெளிப்படுகிறது. உலகத்தின் உண்மைத்தன்மை மறந்து விடும்போது அதுவே வாழ்க்கைக்கு அச்சுறுத்தலாகவும் மாறுகிறது.. உலகத்தின் உண்மைத்தன்மையை உணர்ந்து கொண்டு வாழும்போது அதுவே பொழுதுபோக்காக இருக்கிறது.
 
வானத்தில் வேகமாக நகர்கின்ற மேகங்கள் நிலவு வேகமாக நகர்வது போன்ற பிரமையை ஏற்படுத்துவது போல அனாத்மாவில் அனுபவிக்கின்ற இன்பங்கள் யாவும் அனாத்மாவை சார்ந்ததாகும். உண்மையில் ஆனந்தமானது ஆத்மாவின் இயல்பாகும். சத்துவ குணத்தினால் அனுபவிக்கின்ற இன்பங்கள் கூட அனாத்மாவை சார்ந்தது.
 
ஆத்மா தவறாக அனாத்மாவில் ஏற்றி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அது மட்டுமல்லாமல் அதனுடைய இருப்பும், சத்யத்வமும் ஏற்றி வைக்கப்பட்டுள்ளது. ஒருவர் அனாத்மா மற்றும் அதன் பண்புகளை வேறுபாடுகளற்றதாக, உண்மையானதாக பார்க்க முனைகிறார். இப்படி சொல்லும் போது அப்படி பார்ப்பது ஆத்மாவா? அனாத்மாவா என்ற கேள்வி எழுகிறது.  ஆத்மா அகர்த்தா, அபோக்தா என்பதை நினைவுக்கு கொண்டு வரவேண்டும். இதன் அடிப்படையில் பார்க்கும் போது ஆத்மா செயலெதுவும் செய்வதில்லை, மேலும் எப்போதும் தவறெதுவும் செய்ய முடியாது. அனாத்மாவும் ஜடமாக இருப்பதால் அதனாலும் தவறெதுவும் செய்ய முடியாது.
 
பொதுவாக ஒருவர் ஜீவனை அல்லது தன்னை குறிக்கும்போதெல்லாம் ஆத்மா, அனாத்மா கலவையைத்தான் குறிக்கிறார் என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும். நான் என்ற சொல்லின் பொருள் ஆத்மா-அனாத்மா-கலவையாகும். இந்த நான் என்ற சொல்லில் உயர்ந்த சத்யத்வ அம்சமும், கீழான சத்யத்வ அம்சமும் சேர்ந்திருக்கிறது. எல்லா செயல்களும் இந்த கலவையாக இருக்கின்ற நான் என்று குறிப்பிடப்படுகின்ற என்னால்தான் செய்யப்படுகிது. ஆத்மா மட்டுமோ அல்லது அனாத்மா மட்டுமோ எந்த செயல்களையும் செய்வதில்லை.
 
குறைந்த உண்மை நிலையற்ற அம்சத்தைக் கொண்ட தன்னை சத்யமென்று தவறாக புரிந்து கொள்கின்ற போக்கைத்தான் சம்சாரம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. பின்பு மோட்சம் என்பது என்ன? மோட்சத்தை அடைவதற்கு குறைந்த சத்யத்வம்  கொண்ட அனாத்மாவான தன்னை நீக்க தேவையில்லை. ஒருவன் எது குறைந்த சத்யத்வம் கொண்டது, எது உயர்ந்த சத்யத்வம் கொண்டது என்பதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். ஆனால் அதேசமயம் அனாத்மாவையும் கவனத்துடன் பார்க்க வேண்டும். ஏனென்றால் இந்த உண்மையை புரிந்து கொள்வதற்கு அனாத்மா அகங்காரம்(மனம்) தேவைப்படுகிறது.  அவ்வாறு மனதை பயன்படுத்தும்போது அதனுடைய இயல்பான குறைந்த சத்யத்வத்தை கொண்டது என்று புரிதலுடன் இருக்க வேண்டும். இந்த தெளிவான அறிவே மோட்சத்தை அடைவதற்கு தேவை. இதைத் தவிர்த்து சமாதியோ, அமானுஷ்ய அனுபவங்களோ அல்ல. இந்த அனாத்மா-நான், ஜகத் இவைகள் உயர்ந்த-நான் என்று அழைக்கப்படும் சைதன்யத்துடன் தொடர்ந்து இருக்கட்டும். அவைகள் மித்யா என்று அறிவுடன் இருந்துவிட்டால் அவைகளே முக்தனாக வாழும்போது பொழுதுபோக்கு அம்சங்களாக மாறிவிடும்.
 
வேதாந்தத்தின் தனித்துவமான அணுகுமுறை என்னவென்றால், மக்கள் உறவுகளை பாதுகாப்பு என்று பார்க்க முனைந்தாலும், உண்மையில் அவர்களால் பாதுகாப்போ, பயமற்ற நிலையோ கிடையாது. ஏனென்றால் அந்த உறவுகளை இழக்கும் போது நிரந்தரமான கவலைகளை ஏற்படுத்துகிறது. வேதாந்தம் உறவுகளை த்வைதமாக பார்க்கிறது. த்வைதமே பயத்திற்கு காரணமாகிறது. அத்வைதமே பயமற்ற நிலையை கொடுக்கக்கூடியது என்று வேதாந்தம் கூறுகிறது. ஆனால் மக்கள அத்வைதத்தை கண்டு பயப்படுகிறார்கள். ஏனெனில் அது தனிமையைக் கொடுப்பதால், இரண்டாவதாக வேறான்று இல்லாத நிலையை கண்டு பயப்படுகிறார்கள்.
 
மூலாவித்யா என்பது மனதின் நிலையல்ல; மனதை உருவாக்குவது. அனுபவிப்பவன், அனுபவங்கள், அனுபவிக்கப்படும் கருவி இவை மூன்றிலிருந்தும் நான் வேறுபட்டவன். நான் வெறும் சாட்சியாகவும், உணர்வுபூர்வமாகவும் இருக்கிறேன். மூன்று அவஸ்தைகளிலும் உள்ள அனுபவிப்பவன், அனுபவங்கள், அனுபவிக்கப்படும் கருவிகள் ஆகியவைகள் அவித்யாவை சார்ந்திருக்கின்றன. அவித்யா ஆத்மாவைச் சார்ந்திருக்கிறது. ஏனென்றால் மூலாவித்யாவிற்கென்று தனி இருப்பும், அறிவும் கிடையாது. அவைகள் ஆத்மாவிடமிருந்த பெறப்பட்டு திரிபுடிகளை உருவாக்குகிறது. மூலாவித்யாவின் இந்த சக்திக்கு விக்ஷேப சக்தி என்று அழைக்கப்படுகிறது.
 
இன்னொரு கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கும் போது மூலாவித்யா இருப்பது ஒரு வரமாகும். இதனுடைய சக்தியால் உருவாக்கப்படுகின்ற திரிபுடிகளால் ஜாக்ரத், கனவு நாடகங்கள் நடந்துகொண்டிருக்கின்றன. இதனுதவியால்தான் நான் பிரம்மன் என்று கூறமுடிகிறது.
 
இந்த மூலாவித்யாவினிடத்தில் ஆவரண சக்தியும் இருக்கிறது. அதுவும் ஒரு பிரச்சனையாகவே இருக்கிறது. இது இருப்பதனால் திரிபுடி ஒவ்வொன்றின் கீழான சத்யத்வத்தை உணர்ந்து கொள்ள முடியவில்லை. இந்த ஆவரண சக்தியை நீக்கிவிட வேண்டும். அதன்பிறகு மூலாவித்யா தொடர்ந்து இருக்க அனுமதிக்கலாம். திரிபுடிகளும், உலகமும் தொடர்ந்து இருந்து கொண்டிருக்கலாம். இந்த திரிபுடி அவித்யாவில் அடித்தளமாக இருக்கிறது, ஆத்மாவில் தங்கியிருக்கவில்லை.
 
மூலாவித்யா அனைத்து பிரச்சனைகளுக்கும் காரணமாக இருக்கிறது என்று சொல்லும் போது முழு மூலாவித்யாவையும் குறைச் சொல்ல தேவையில்லை. அதிலுள்ள ஆவரண சக்தியை மட்டும்தான் பிரச்சினையை கொடுக்கிறது. எனவே வேதாந்த உபதேசத்தைக் கொண்டு அந்த சக்தியை  அழித்துவிட வேண்டும். விக்ஷேப சக்தியை அழிக்க தேவையில்லை. அது பொய்யென்ற அறிவை மட்டும் அடைந்திட்டாலே போதுமானது. விக்ஷேப சக்தி மாயை என்று அழைக்கப்படுகிறது.
 
மேற்கூறிய அறிவை அடைந்தவுடன் சாதகன் ஜீவ-ஈஸ்வர-ஜகத் என்ற திரிபுடியிலிருந்து ஆத்மா-அனாத்மா என்ற இரட்டைக்கு வந்துவிடுவான். இந்த அறிவை அடையாத வரையில் அவன் திரிபுடியிலே இருந்து கொண்டிருப்பான். இந்த நிலையில் உலகம் அவனுக்கு துயரத்தை கொடுத்து கொணடிருப்பதைப் போல உணர்வான். ஞானயோக சாதகன் இந்த உலகத்துக்கு சைதன்யத்துக்கு நிகரான சத்யத்வத்தை கொடுக்கக்கூடாது.
 
நம்முடைய பிராரப்த கர்மப்படி என்ன நடக்கிறதோ அதை அப்படியே நடக்க விட்டுவிட வேண்டும். ஆனால் அதனால் வருகின்ற இன்ப-துன்பங்கள் அனைத்தும் மித்யா என்ற உறுதியான நம்பிக்கையுடன் அவைகளை எதிர்கொள்ள வேண்டும்.

பிராரப்தமும் மித்யா, மூலாவித்யாவும் மித்யா என்ற அறிவுடன் இருக்க வேண்டும். இந்த அறிவை அடைவதற்கு மூலாவித்யாவிலுள்ள ஆவரண சக்தியை நீக்க வேண்டும். இந்த அறிவை அடைவதற்கு நான் உயர்நிலை சத்யமான ஆத்மா என்றும், வந்துபோகின்ற நிலையற்ற விஷயங்கள் என்னைத் தொடுவதில்லை என்கின்ற உறுதியான நம்பிக்க இருக்க வேண்டும். நான்தான் ஆத்மா என்ற அபரோக்ஷ ஞானத்தை அடைந்தவுடன் இந்த ஆவரண சக்தி சென்றுவிடும்.
 
இந்த அகில உலகமும் மித்யாவானால், வேதாந்தமும், அதை உபதேசிக்கும் குருவும் சத்யமா அல்லது மித்யாவா என்று கேள்வியெழுகிறது. ஆத்மாவை  தவிர மற்ற அனைத்தும் அனாத்மாவென்று சொல்லும்போது வேதாந்த பிரமாணமும், குருவும் மித்யாதான். இப்போது மித்ய பிரமாணம் எப்படி சத்ய ஆத்மாவை காட்டிக் கொடுக்கின்றது என்ற சந்தேகம் மனதில் எழுகிறது. இந்த சந்தேகத்தை ஆசாரியார் தீர்த்து வைக்கிறார்.
 
பயங்கரமான கனவு கண்டு கொண்டிருப்பவனை அதே பயங்கரமான கனவு எழுப்பி விட்டுவிடும். விழித்தெழுந்தவனுக்கு தான் கனவுதான் கண்டோம் என்று நன்கு தெரியும். மேலும் அது பொய்யானதுதான் என்றும் தெரியும்,  ஆனால் விழித்தவன் உண்மையானவன். இதிலிருந்து நாம் பொய்யான கனவுக்கு ஒருவனை தூக்கத்தில் இருந்து எழுப்பிவிடக்கூடிய சக்தியிருக்கிறது என்று தெரிந்து கொள்ளலாம். இதேபோல மித்யா சாஸ்திரம் ஒரு பிரமாதாவை எழுப்பலாம் மற்றும் அதனுடைய உண்மைத்தன்மையையும் வெளிப்படுத்தலாம் என்பது தெரிகிறது. ஒருவனுடைய தூக்கம் மித்யா கெட்ட கனவினால் துறப்பது போல சாதகனுடைய அறியாமை மித்யா சாஸ்திரம் மூலம் நீங்குகிறது என்று ஆசாரியார் கூறுகிறார்.
 
முதலில் கெட்ட கனவினால் விழித்தெழுந்தவன் கனவுலகம் சென்றுவிட்டது என்று சொல்வான். பிறகு கனவுலகம் என்றவொன்றே கிடையாது, இருந்தால்தானே அது சென்றுவிட்டது என்று சொல்லமுடியும் என்று சொல்வான். அதேபோல ஞானி முதலில் நான் விடுதலை அடைந்து விட்டேன் அதனால் சம்சாரம் என்னை விட்டுசென்று விட்டது என்பான். பிறகு சம்சாரம் என்றவொன்று இருந்தால்தானே நான் அதிலிருந்து விடுதலையடைவதற்கு என்று சொல்வான்.
 
மேகங்களால் மறைக்கப்பட்ட சூரியனைப் பார்த்து அது மேகங்களால் மறைக்கப்பட்டு விட்டது என்று சொல்கிறோம். காற்றடித்து மேகங்கள் கலைந்து சென்றுவிடும்போது சூரியனை பார்க்கும்போது சூரியனை மறைத்திருந்த மேகங்கள் சென்றுவிட்டது என்று சொல்கிறோம். உண்மையில் சூரியன் அந்த மேகக்கூட்டங்கனைவிட பலமடங்கு பெரியது என்று தெரிந்தாலும் மறைத்தலை அதன் மீது ஏற்றிவைத்து சொல்கிறாம். உண்மையில் இந்த மறைத்தல் பார்ப்பவனுடைய கண்களை சார்ந்தது. ஆனால் அதை சூரியனிடத்தில் ஏற்றி வைக்கிறோம். அதேமுறையில் மறைவு நீங்குதலும் பார்ப்பவனுடைய கண்களைச் சார்ந்தது அதை சூரியனிடத்தில் ஏற்றி வைக்கிறோம்.
 
வேதாந்த மாணவனுக்கு தான் நீண்ட காலமாக வேதாந்தத்தை உபதேசமாக பெற்றாலும் இன்னும் அபாரோக்ஷ ஞானத்தை அடையவில்லையே, சம்சாரத்தில் இருந்து விடுதலையடையவில்லையே என்ற வருத்தம் இருந்து கொண்டேயிருக்கும். தற்கால வேதாந்த மாணவர்களில் சிலர் சொல்வது, நான் வேதாந்த சிரவணத்தின் போது நன்கு புரிந்து கொண்டேன். ஆனாலும் இரட்டை வடிவ தத்துவத்தை செயலுக்கு கொண்டுவர முடியவில்லையே என்று வருத்தப்படுவார்கள். மேலும் சிலர் தங்களுக்கு நன்றாக புரிந்துவிட்டது ஆனால் சம்சார விடுதலையை தள்ளிப்போடும் நோக்கத்துடன் செயல்படுவார்கள்.
 
காரகம் எங்கேயிருக்கிறதோ அங்கே செயல்கள் இருக்கும். காரகம் சென்றுவிட்டால் செயலும் சென்றுவிடும். முன்பு ஒரு விவிதிஷ சந்நியாசியாக இருந்தார். இப்போது வித்வத் சந்நியாசியாகி விட்டார். விவிதிஷ சந்நியாசியாக இருக்கும்போது வெளியே உள்ள குடும்பத்தை விட்டுவிட்டார். வித்வத் சந்நியாசியாக இருக்கும்போது உள்ளே இருக்கின்ற குடும்பத்தையும் விட்டுவிடுகிறார்.

தொகுப்புரை
இந்த கீழ்கண்ட தொகுப்புரையானது நூலிலுள்ள ஸ்லோகங்களின் வரிசைப்படியோ அல்லது கருத்துக்களின் வரிசைப்படியோ கொடுக்கப்படவில்லை. அதற்குப் பதிலாக இந்த அத்தியாயத்தில் கூறப்பட்டுள்ள கருத்துக்களின் ஐந்து தலைப்புக்களின் தொகுப்பை மட்டும் கூறுகிறது. அவைகள் கீழே கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.
 
(1)  ஆத்ம-அனாத்ம விவேகம்
(2)  அனாத்மாவின் மித்யத்வ விவேகம்
(3)  அக்ஞானமே சம்சாரத்திற்கு காரணம்
(4)  ஆத்மஞானமே மோட்சத்திற்கு காரணம்
(5)  வேதாந்த மகாவாக்கியமே ஆத்மஞானத்தை கொடுக்கும்.
 
1. ஆத்ம-அனாத்ம விவேகம்:
உடல்-மனம் தொகுப்பு அல்லது ஸ்தூல சரீரம் அனாத்மாவான வெளியேயுள்ள பிரபஞ்சத்திள்ளே அடங்குகிறது. இந்த கருத்தை உடலுக்கும் உலகத்துக்கும் இடையேயுள்ள ஒற்றுமையையும், மனதுக்கும் உலகத்துக்கும் இடையேயுள்ள ஒற்றமையையும் எடுத்துக் காட்டி நிலைநாட்டுகிறார். இந்த  உலகத்துக்கும் உடலுக்கும் இடையே உள்ள பொதுவான ஐந்து ஒற்றுமையை சுட்டிக்காட்டுகிறார்.

1. த்ருஷ்யத்வம் - அனுபவிக்கப்படும் பொருளாக இருப்பது. உடலும், உலகமும் அனுபவிக்கப்படும் பொருளாக இருக்கிறது.
   
2. பௌதிகத்வம் - உடலும், உலகமும் பஞ்சபூதத்தினாலனவைகள்.
   
3. சகுணத்வம் - உடலும், உள்ளமும் பண்புக்கூறுகளைக் கொண்டவைகள். உடலுக்கு ஐந்துவகையான குணங்கள் உண்டு. அவைகள் சப்தம், ஸ்பரிஸம், ரூபம், சுவை மற்றும் மணம் ஆகும். உலகத்திற்கு இதே மாதிரியான ஐந்து குணங்களுண்டு.
   
4. சவிகாரத்வம் - உடலும், உலகமும் மாற்றத்திற்குட்பட்டவைகளாகும்.
   
5. ஆகமாபாயித்வம் - ஜாக்ரத் அவஸ்தை உலகம் வந்து, உறங்கும் போது போகக்கூடியது. அதேபோல கனவு அவஸ்தை உலகமும் வந்து, ஜாக்ரத் அவஸ்தையின் போது போகக்கூடியது. அதுபோல ஸ்தூல உடலும் ஜாக்ரத் அவஸ்தையில் வந்து கனவு அவஸ்தையின்போது சென்று விடும். கனவு காண்பவனுக்கு ஜாக்ரத் அவஸ்தை உடல் இருக்காது.

மேற்கூறிய ஒற்றுமையிலிருந்து உடலும் அனாத்மா என்ற முடிவுக்கு வரமுடிகிறது. இதேமுறையை மனதிற்கும் பொருத்திப் பார்த்து மனமும் அனாத்மா என்று அறிந்து கொள்ளலாம். மனமும் அறியப்படும் பொருளாக இருக்கிறது. நாம் எல்லாவிதமான உணர்ச்சிகளையும் மிக,மிக உன்னிப்பாக கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். அவைகள் மனதைச் சார்ந்தவைகளாகும். மற்றவர்களால் இந்த உணர்ச்சிகளை கவனிக்கவும் முடியாது, தெரிந்து கொள்ளவும் முடியாது. மனதில் உணர்ச்சிகளால் இன்பத்தையும், துன்பத்தையும் அடைகிறோம். இதையே த்ருஷ்யத்வம் என்ற உலகத்தின் த்ருஷ்யத்வமும் ஒன்றாக இருப்பதை பார்க்கலாம்.
 
இரண்டாவது அம்சமான பௌதிகத்வம் என்பது மனமும் ஐந்து சூட்சும பூதங்களால் உருவானது என்பதிலிருந்து நிலைநாட்டப்படுகிறது. மூன்றாவது அம்சமான சகுணத்வம் என்பது மனதிற்கும் ஆனந்தம். வருத்தம், சஞ்சலம் போன்ற குணங்கள் உண்டு என்பதன் மூலமும், நான்காவது அம்சமான சவிகாரம் என்பது மனநிலையானது மாற்றங்களை உடையாது என்பதன் மூலமும், ஐந்தாவது அம்சமான வந்து-போவது என்பது ஜாக்ரத், கனவு நிலையில் இருக்கின்ற மனமானது ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இல்லாமல் போகிறது என்பதன் மூலமும் நிலை நாட்டப்படுகிறது. இந்த பொதுவான அம்சங்களை உலகத்தோடு ஒப்பிட்டு ஆசாரியார் மனமும் அனாத்மா என்று விளக்கத்தை முடிக்கிறார்.
 
அகங்காரம் மேற்கூறிய ஐந்து அம்சங்களை கொண்டதால் அதுவும் அனாத்மா என்று ஆசாரியார் கூறுகிறார். ஆத்மா என்பது எது என்ற கேள்வி எழுகிறது. அனாத்மா இயல்பாகவே வெறும் ஜடம். மனமும், உடலும் ஜடம். ஆனால் நமது அனுபவத்தில் இவைகள் உணர்வுடன் இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. ஜடமான இவைகள் எங்கிருந்தோ உணர்வுடன் இயங்கும் சக்தியை பெற்றிருக்கிறது என்பது உறுதியாகிறது. இந்த சக்தியை கொடுத்திருக்கின்ற சக்தியை உடையதை ஆத்மா என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஆத்மா இயல்பாகவே அறிவு சக்தியுடனும், உணர்வு சக்தியுடனும் இருக்கிறது. ஆதலால் ஆத்மா அனாத்மாவிலிருந்து வேறுபட்டதாக இருக்கிறது. அதனால் அனாத்மாவின் குணங்களுக்கு எதிரான குணங்களை இயல்பாக கொண்டது. ஆத்மா பார்க்கக்கூடியதல்லாததாகவும், உருவமற்றதாகவும், நிர்குணமானதும், மாற்றத்தையடையாததாகவும், நிலையானதாகவும் இருக்கிறது.
 
2. அனாத்ம மித்யாத்வம்
வேதாந்தத்தின் முதல் கருத்து ஆத்மாவும், அனாத்மாவும் வெவ்வேறானது என்பதாகும். இரண்டாவது கருத்து அஹம் சத்யம் ஜகத் மித்யா என்பதாகும்.
இந்த கருத்தை விளக்குவதற்கு ஆசாரியார் மூன்று வாதங்களை அளிக்கிறார்.
 
முதல் வாதம்
அனைத்து பிரபஞ்சமும் பிரமாதா, பிரமாணம், பிரமேயம் என்று மூன்றாக பிரிக்கப்படுகிறது. இதை எப்படி நிரூபிக்க முடியுமென்றால், ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இந்த திரிபுடிகள் இல்லாததால் அனாத்மாவானது ஒடுங்கிய நிலையில் இருக்கிறது. அதனால் இந்த அவஸ்தையை நிர்விகல்ப ரூபம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. அனாத்மா பார்ப்பவன், பார்க்க உதவும் கருவி, பார்க்கப்படும் பொருள் என்று திரிபுடி வடிவமாக இருக்கிறது. இவை மூன்றும் ஒன்றையொன்று சார்ந்திருக்கிறது. உதாரணமாக உருவமும், நிறமும் கண்கள் இல்லாமல் நிரூபிக்க முடியாது. அதேமாதிரி பார்க்கும் சக்தியை நீரூபிக்க இவைகள் தேவை. அடர்ந்த இருட்டில் எதையும் பார்க்க முடியாததால், நம் கண்கள் சக்தியுடன் இருக்கிறதா என்ற சந்தேகம் வரலாம். பார்ப்பவனின் இருத்தலையும் பிரமாணம், பிரமேயம் இல்லாமல் நிரூபிக்க முடியாது. ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் உலகமானது ஓடுங்கிவிடுவதால் பார்க்கப்படும் பொருள் இல்லாததால் பார்ப்பவன் இருத்தலை நிரூபிக்க முடியாது.
 
திரிபுடிக்கு தனக்கென்று சொந்த இருத்தல் இல்லையென்பதால் அவைகளின் இருத்தலுக்கு ஆத்மாவைத்;தான் சார்ந்திருக்க வேண்டும். எல்லா விவகாரங்களும் திரிபுடியை சார்ந்துதான் நடைபெறுகிறது. ஆத்மா செயலெதுவும் செய்வதில்லை. ஆனால் அதன் உதவியால்தான் எல்லா செயல்களும் செய்யப்படுகின்றன. இந்த அம்சத்தில் ஆகாசமும் எந்த செயல்களும் செய்வதில்லை ஆனால் அதனிடத்தில் எல்லா செயல்களும் நடைபெறுகின்றன. அதேபோல ஒளியின் உதவியால் எல்லா செயல்களும் நடைபெறுகின்றன, ஆனால் அது எந்த செயலும் செய்வதில்லை. இதேபோல ஆத்மாவின் உதவியால்தான் எல்லா செயல்களும் நடைபெறுகின்றன. ஆனால் ஆத்மா எதுவும்; செய்வதில்லை. இந்த கருத்தானது வேதாந்தத்தில் ஆத்மா எதனோடும் ஒட்டாதது, செயலெதுவும் செய்யாதது  என்பதை எடுத்துக் காட்டுகிறது.
 
இவ்வாறு முதல் விவாதத்தில் அனாத்மாவின் மித்யாத்வம் நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது.
 
இரண்டாவது வாதம்
அனாத்மா சைதன்யத்தைப் போல் இல்லாதது, சைதன்யத்துக்கும் வேறானதாக இல்லாதது.
 
அனாத்மா முற்றிலும் மாறுபட்ட தன்மை உடையது, பார்க்கப்படுவது, குணங்களை உடையது, மாற்றமடையக்கூடியது, வந்து-போகக்கூடியது. ஆகவே சைதன்யத்துக்கு நிகராக அனாத்மாவை கூறமுடியாது.  ஆதிசங்கரர் தனது பிரம்மசூத்திர அத்யாஸ பாஷ்யத்தில் ஆத்மாவை விளக்கும் போது ஆத்மாவும், அனாத்மாவும் இருளும்-ஒளியும் போல வெவ்வேறானது என்று கூறியிருக்கிறார்.
 
எந்த வஸ்துவும் உணர்வில்லாமல் தனியே இருக்கமுடியாது. ஏனெனில் வஸ்துவை உணர்விலிருந்து தனியே பிரித்துவிட்டால் அதன் இருப்பை நிரூபிக்க முடியாது. அது ஜடமாக இருப்பதால் வஸ்து என்று கூறமுடியாது, ஆதலால் அதன் இருப்பது போல் தோன்றுகின்ற இருத்தலையே ஆத்மாவால்தான் வழங்கப்படுகிறது.
 
மூன்றாவது வாதம்
உண்மையிலே அனாத்மாவுக்கு சொந்தமான இருத்தல் தன்மை இருந்தால் வேதாந்தம் அதை நீக்கியிருக்காது. உபநிஷத் இருமைகள் இல்லையென்று கூறுகிறது. ஆகாசம், வாயு, நீர், நிலம், நெருப்பு, உடல். மனம், பாவ-புண்ணியம் போன்றவைகள் இல்லையென்று கூறுகிறது. மேலும் இந்த உலகம் பிறக்கவேயில்லை என்கிறது. தோன்றியிருப்பதைபோல் தெரிகிறது என்று சொல்லும்போது உலகமும் நீக்கப்படுகிறது. இதிலிருந்து உலகமே மித்யாவென்ற கருத்து உறுதியாகிறது.
 
எது இருக்கிறதோ அதை இல்லையென்று சொல்லமுடியாது. எது உண்மையிலே இல்லையோ அதை இல்லையென்று சொல்லத் தேவையில்லை. எது இருப்பது போல் தோன்றுகிறதோ அதைத்தான் இல்லையென்று நீக்கமுடியும்.
 
எனவே ஆசாரியார் மேற்கூறிய மூன்று வாத்தின்படி அனாத்மா மித்யாவென்று நிலை நாட்டியுள்ளார்.
 
3. அக்ஞானமே சம்சாரத்திற்கு காரணம்
நான் உயர்நிலை சத்யம் என்றும் உடல், மனம், எண்ணங்கள் போன்றவைகளை  அனுபவித்தாலும் அவைகள் யாவும் குறைவான சத்யத்வத்தை உடையது. இவைகள் யாவையும் என் பொழுதுபோக்குக்காகவும், மகிழ்ச்சிக்காகவும் பயன்படுத்துகிறேன். அவைகளின் விவகாரங்களில் நான் பங்கேற்கமாட்டேன். ஆதலால் அவைகளால் பாதிக்கப்படமாட்டேன். இந்த உண்மையை அறியாதவன் சம்சாரத்தில் விழுந்து எல்லா துயரங்களையும் அனுபவிக்கின்றான்.
 
வாழ்க்கையில் என்னைச் சுற்றி என்ன நடந்தாலும் அவைகளால் நான் பாதிக்கப்படமாட்டேன் என்றக் கருத்தை நினைவு கூறவேண்டும். ஏனென்றால் நான் எதனோடும் ஒட்டாதவன், எந்த விஷயத்திலும் பங்கேற்காதவன், எதனாலும் பாதிக்கப்படாதவனாக இருக்கிறேன். இந்த உண்மையை ஒருவர் விடாமுயற்சியுடன் நினைவில் நிறுத்தி வைத்திருந்தால் அவருக்கு வாழ்க்கையில் எந்த பிரச்சனைகளும் வராது. இதை மறந்துவிட்டு அனாத்மாவை உண்மையென்று நம்பினால் அதனால் வரும் பிரச்சனைகளை தவிர்க்க முடியாது, துயரத்தைத்தான் அனுபவிக்க வேண்டும்.
 
இது கனவில் நடக்கின்ற பொதுவான நிகழ்வுக்கு ஒத்திருக்கிறது. ஒருவர்; கனவில் ஒரு உலகத்தை தோற்றுவித்து அதில் நுழைகிறார். அது உண்மையானது என்று நினைக்கிறார். அதனால் கனவானது நம்மை தொந்தரவு செய்யும் சக்தியை பெறுகிறது. கனவில் மட்டுமல்ல விழித்த பின்னரும் சிறிது நேரத்திற்கு அதன் பாதிப்பு இருக்கும். சில நேரங்களில் கனவினால் மனதில் ஏற்பட்ட பயத்தினால் படபடப்பு, வியர்வை போன்ற உடல் அறிகுறிகளால் பாதிக்கப்படுகிறோம்.
 
நாமே கனவை உருவாக்குகிறோம், அதற்கு இருத்தலையும், சக்தியையும் கொடுக்கிறோம், பிறகு தொந்தரவை அடைகிறோம். ஆசாரியார் கூறுகிறார், நாம் அறியாமையினால் அனாத்மாவிற்கு சத்யத்வத்தை கொடுக்கிறோம். இதையே அத்யாஸம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. அத்யாஸத்தின் விளைவே சம்சாரமாகும்.
 
4. ஞானம்தான் மோட்சத்திற்கு காரணம்:
சம்சார நிவிருத்திக்கு உதவுகின்ற நிலையான தீர்வுகள் ஆத்மஞானத்தை அடைதல், அத்யாஸத்திலிருந்து நீங்கியிருத்தல் ஆகியவைகளாகும்.  கர்மகாண்டத்தில் கூறப்பட்டுள்ள பரிகாரங்கள் சம்சாரத்தில் அடைகின்ற துயரத்திற்கு தற்காலிக தீர்வைத்தான் கொடுக்கும். அத்யாஸம் நீங்கிவிட்டால் உலகம் மித்யாவென்ற அறிவை அடைவோம். அதனால் உலகம் மறைந்து விடாது. உலகத்திற்கு சத்யத்வத்தை கொடுத்துவிட்டால், அதற்கு துயரத்தைக் கொடுக்கும் சக்தியைக் கொடுத்துவிடுகிறோம். அக்ஞான நிவிருத்தியானது உலகத்திற்கு தவறாக கொடுத்திருக்கும் சத்யத்வத்தை எடுத்துக்கொள்கிறது. ஜகத் மித்யா என்று அறிவானது சம்சார விடுதலைக்கு நிலையான தீர்வாகும்.
 
5. வேதாந்த மகாவாக்கியமே ஆத்மஞானம் :
ஆசாரியார் குருமுகமாக கேட்கப்பட்ட வேதாந்த மகாவாக்கிய பிரமாணத்தால் மட்டுமே ஆத்மஞானத்தை அடைய முடியும் என்று உறுதியுடன் கூறுகிறார்,.  ஸ்ருதி பிரமாணத்தை தவிர்த்துள்ள மற்ற பிரமாணங்கள் அனைத்தும் அனாத்ம விஷயங்களை அறிவதற்கு மட்டுமே பயன்படுகிறது.
 
ஆத்மா நாடகத்தில் பங்கேற்காத ஊடகமாகும். ஆத்ம உலகமாக நாம-ரூபங்களுடன் உலகமேடையில் நடித்துக் கொண்டிருக்கிறது. இந்த மகாவாக்கிய விசாரம் சரியான முறையில் செய்யப்பட வேண்டும். சரியான முறையில் படிப்பது என்பது சாதகன் த்வம்(ஜீவாத்மா), தத்3(பரமாத்மா) மற்றும் அஸி(ஜீவ-ஈஸ்வர-ஐக்கியம்) இதை சரியாக புரிந்து கொள்வதற்கு அதிக காலம் செலவிட வேண்டும். வேதாந்த உபதேசத்தின் பல பகுதிகள் சரீர-த்ரய-விவேகம், அவஸ்தா-த்ரய-விவேகம், பஞ்சகோச விவேகம், த்ருக்-த்ருஷ்ய-விவேகம் போன்றவைகள் த்வம் பத ஜீவாத்மாவை விளக்குகின்றன.
 
சாதகன் தத்3 பதம் குறிக்கின்ற பரமாத்மாவைப் பற்றிய விரிவான விசாரம் செய்ய வேண்டும். பரமாத்மா நிரந்தரமான கடவுள், நான் அவருடைய நிரந்தர பக்தன் என்ற அளவோடு நின்று விடக்கூடாது. எனவே ஞானயோக சாதகன் அஸி பத விசாரத்தையும் தொடர்ந்து செய்ய வேண்டும். இந்த அஸி பதம்தான் நானே பரமாத்மா என்ற அறிவைக் கொடுக்கும்.
 
ஜீவ-ஈஸ்வர ஐக்கிய ஞானத்தைக் கொடுக்கக்கூடிய அஸி பத விசாரம் மிக முக்கியமானது. இந்த விசாரத்தை விடாமுயற்சியுடன் செய்ய வேண்டும். மகா வாக்கியத்தின் பொருளை வாச்யார்த்தம், லட்சியார்த்தம், லட்சணங்கள் ஆகியவைகளை பயன்படுத்தி புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
 
இந்த விசாரத்தின் மூலமாக சாதகன் நான் சத்யம்; ஜகத் மித்யா என்ற அறிவை அடைந்திட வேண்டும். ஜகத் மித்யா என்ற அறிவு மிகமிக முக்கியம். ஜகத் சத்யமாக இருந்துவிட்டால் மோட்சம் என்பதை அடையவே முடியாது. கர்ம பந்தமானது மிகவும் சக்தி வாய்ந்தது. அது எல்லோரையும் திணறடிக்கக்கூடியது. ஜகத் சத்யமாக இருந்துவிட்டால் ஜீவாத்மாவும், பரமாத்மாவும் கர்மபந்தத்தில் மாட்டிக் கொள்வார்கள்.
 
ஈஸ்வரனுக்கும் சில கடமைகள் உண்டு. அவரே படைப்பவர், காப்பவர். அழிப்பவராக, கர்மபலனைக் கொடுப்பவராக செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறார். அவர் விருப்பத்திற்கு படைக்கும் தொழிலை செய்ய முடியாது. கர்மவிதியின்படிதான் அவர் படைக்க வேண்டும். பகவான் உலகில் துன்பங்களை நிர்பந்தத்தினால் உருவாக்குகிறார். இந்த துன்பங்களை அனைத்து ஜீவராசிகளுக்கும் கர்மவிதிப்படி பகிர்ந்தளிக்கிறார். பகவானுக்கு துன்பங்களை ஜீவராசிகளுக்கு கொடுக்க வேண்டாம் நினைத்தாலும் அவரால் அவ்வாறு செய்ய முடியாது. பகவான் துன்பங்கள் எதுவும் இல்லாமல் சுதந்திரமாக இருக்கிறார். ஏனென்றால் படைக்கப்பட்ட உலகமும் மித்யா உலகத்தில் படைக்கப்பட்ட துன்பங்களும் மித்யா என்ற அறிவுடன் இருக்கின்றார்.. ஜீவர்களும் இந்த அறிவை அடைந்து சம்சாரத்திலிருந்து விடுதலை அடையலாம், மோட்சத்தை அடையலாம்.

-----oo000oo----

Naishkarmya Siddhi - Chapter2-- பகுதி-2

நைஷ்கர்ம்ய சித்தி
அத்தியாயம்-2.2

Edited on 14-08-2024

ஆசாரியார் சாட்சி-த்ருக், அகங்கார-த்ருக் ஆகிய இவையிரண்டிற்குமிடையே உள்ள வேற்றுமையை கூறுகிறார். இது மிகவும் முக்கியமானது ஏனென்றால் இவையிரண்டும் பௌதீகரீதியாக ஒன்றாக இருக்கிறது. இவையிரண்டையும் அறிவைக் கொண்டுதான் பிரித்து பார்த்து புரிந்து கொள்ளமுடியும். இவையிரண்டிற்குமிடையே பல வேற்றுமைகள் இருந்தாலும் ஒரு முக்கியமான வேற்றுமையை ஆசாரியார் இங்கே குறிப்பிடுகிறார். அதாவது அகங்காரம் தன்னளவில் மாற்றமடைந்து பார்ப்பவனாக இருக்கிறது. எனவே இதை சவிகார த்ருக் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. மறுபுறம் சாட்சி எந்தவொரு செயலும் செய்யாமல், மாற்றத்தையும் அடையாமல் மனதை பிரகாசிக்கிறது. உண்மையில் சாட்சி பிரகாசிப்பவரும் அல்ல ஆனாலும் அதனுடைய இருப்பால்தான் பிரகாசிப்பவர் என்று கூறப்படுகிறது. எனவே ஆத்மா நிர்விகார-த்ருக் என்று அழைக்கப்படுகிறது. உதாரணமாக வகுப்பறையில் உள்ள அனைத்து மாணவர்களையும் ஒரே நேரத்தில் சூரியவொளி பிரகாசிக்கிறது. அது ஒவ்வொரு மாணவனாக வரிசையாக பிரகாசிக்கவில்லை. எனவே சூரிய ஒளியை அகர்ம-த்ருக் என்று கூறலாம். ஒருவர் எல்லா மாணவர்களை அறிய வேண்டுமானால். அவர் ஒவ்வொரு மாணவனாக பார்த்து அறிந்து கொண்டால்தான் அனைத்து மாணவர்களையும் அறிந்து கொள்ளமுடியும். எனவே மனம் வரிசைகிரமமாகத்தான விஷயங்களை கிரகித்து அறிவை அடைய முடியும்.

ஆசாரியார் மூன்று முக்கியமான கருத்துக்களை ஒன்றிணைக்கிறார். முதலாவது தொடர்ச்சியாக பிரகாசித்தல், இரண்டாவது அறிவை அடைதல், மூன்றாவது  எங்கேயெல்லாம் தொடர்ச்சி இருக்கின்றதோ அங்கேயெல்லாம் மாற்றமும் இருக்கும். கவனித்தல் என்பது தொடர்ச்சியாக இருப்பதால் முதல் கவனிப்புக்கும், இரண்டாவது கவனிப்புக்கும் வேற்றுமையிருக்கும். அதனால் மாற்றம் நிச்சயமாக இருக்கவேண்டும். அதாவது முதலில் சப்த கவனிப்பு, உருவ கவனிப்பு மேலும் பல. ஓவ்வொன்றும் வெவ்வேறாக மனதில் செயல்புரியும். ஆதலால் கிரம-த்ருக்கை பரிணாம-த்ருக் என்றும் கூறலாம். மூன்றாவது கருத்து காலம். தொடர்ச்சி, மாற்றம் எங்கேயெல்லாம் இருக்கிறதோ அங்தேயெல்லாம் இறந்தகாலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் என்று காலமும் இருக்கும். மனம் அனுபவிக்கப்படுகின்றவைகள் காலத்தையும் சேர்த்து குறிக்கும். நான் கவலையோடு இருந்தேன், மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன் போன்றவைகள் காலத்தோடு சேர்த்து நிலைமையை குறிக்கிறது. இவ்வாறு தொடர்ச்சி, பரிணாமம், காலம் ஆகிய மூன்றும் அகங்காரத்தோடு சேர்ந்திருக்கிறது. ஆனால் ஆத்மாவிற்கு இந்த மூன்றுகாலங்கள் கிடையாது. ஆத்மா படிப்படியாக கவனிக்கும் தன்மை கொண்டதல்ல. மாறாக வழக்கத்தில் அகங்காரம் அனுபவிக்கும் காலங்களை சாட்சி சைதன்யத்தில் ஏற்றி வைக்கின்ற தவற்றை செய்துவிடுகிறோம்.

மேற்சொன்ன கருத்துக்களை இணைத்துப் பார்த்து ஆத்மா தான் எந்தவித சஞ்சலமும் அடையாமல் சஞ்சலமான மனதை  கவனிக்கிறது என்ற அறிவை ஞானயோக சாதகன் அடைந்திட வேண்டும்.

இந்த இரட்டை வடிவம் என்பது மனதில் கொண்டுள்ள கருத்தாகும். அதில் சாதகன் தன்னை எல்லா நேரங்களிலும் சாட்சி சைதன்யமாக அறிந்து கொள்ள வேண்டும். தன்னைத் தவிர்த்து மற்ற அனைத்தும், மனதையும் சேர்த்து அனாத்மா என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும். மனதை மோட்சத்தோடு இணைத்துப் பார்க்கக்கூடாது. சாதகன் எப்பொழுதும் முக்தனாக இருப்பதால் மனநிலையை இயல்பான தன்மையான ஆத்மாவோடு இணைத்துப் பார்க்கக்கூடாது.

இரட்டை வடிவ கருத்தோடு வாழ்வது என்பது சாட்சி-சாட்சியம் என்ற இரண்டு நிலையிருக்கிறது, அதில் சாட்சி பிரச்சனைகள் எதுவும் இல்லாதது, சாட்சியம் என்பது எப்போதும் பிரச்சனைகள் உள்ள நிலையில் இருப்பது என்ற நம்பிக்கையோடு இருப்பதாகும். மனம் அமைதியாக இருக்கும் போது அதை விரும்புவதும், சஞ்சலப்படும்போது அதை வெறுப்பதும் கூடாது.

எல்லா மனங்களையும் பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும் சாட்சி ஒன்றாகத்தான் இருக்கிறது. மனநிலை, புத்திநிலை இவைகளில் உயர்வு தாழ்வு இருந்தாலும் அனைத்து மனங்களிலும் இருக்கும் ஆத்மா ஒன்றுதான். இந்த கருத்து வேறொரு சந்தேகத்தை கொடுக்கலாம். அதாவது விக்ஞானியின் மனதை பிரகாசிக்கின்ற ஆத்மாவும் என்னுடைய ஆத்மாவும் ஒன்றாக இருக்கும் போது அந்த விக்ஞானியின்  அறிவு எனக்கேன் வருவதில்லை. இந்த கேள்வியில் குறிக்கப்படும் எனக்கு என்ற சொல் மனதைக் குறிக்கின்றது. மனம் ஒரு வரம்பிற்குட்பட்டது. சாட்சியானது சர்வக்ஞன், மனம் அல்பக்ஞன்.

ஆத்மா எப்படி ஆனந்தமில்லாமலும், மனம் ஆனந்தத்தோடும் இருக்கின்றன என்று கேள்வி எழுகின்றது. ஆனந்தம் என்பது பொதுவாக பேச்சில் பயன்படுத்தும்போது அந்த ஆனந்தம் தற்காலிக ஆனந்தத்தைக் குறிக்கிறது. இது வந்து-போகும் தன்மையுடைய பிரதிபிம்பானந்தம். இது மனதைச் சார்ந்தது. மாறாக சாட்சி சைதன்யம் ஆனந்தமாகவே இருப்பதால் வந்து-போகும் தன்மையுடைய இந்த பிரதிபிம்பானந்தத்தை உரிமை கோர தேவையில்லை.

யாராலும் ஆத்மானந்தத்தை அனுபவிக்க முடியாது; அதன் பிரதிபிம்பானந்தத்தை மட்டும் அனுபவித்ததாக கூறிக்கொள்ள முடியும். நிர்விகல்ப சமாதியில் ஆத்மானந்தத்தை அனுபவித்தேன் என்று கூறுவது தவறானதாகும். சமாதியில் அனுபவிக்கின்ற ஆனந்தமும் பிரதிபிம்பானந்தம்தான். இது ஆனந்தமய கோசத்திற்கு சொந்தமானது.

ஆசாரியார் சாட்சிக்கும், அகங்காரத்திற்குமிடையேயுள்ள வேற்றுமையை விளக்குகிறார். அகங்காரம் மனதைத் தவிர வேறெதுவுமில்லை. ஆத்மாவின் இருப்பினால்தான் மனம் தன்னைத்தானே பிரகாசித்துக் கொள்கிறது. சாட்சி சைதன்யம் எதுவும் செய்யாமலே தன்னுடைய இருப்பினாலே மனதை பிரகாசிக்கிறது. எனவே சாட்சியை வெளிப்படுத்துபவர் என்றும் கூறப்படுகிறது. வெளிப்படுத்துபவராக இருந்தாலும் செயலெதுவும் செய்வதில்லை.

அகங்காரம் என்கின்ற மனம்தான் பலவிதமான அனுபவங்களுக்குட்படுகிறது. ஒவ்வொரு அனுபவமும் எண்ணங்களின் மாற்றம்தான். எண்ணங்களின் ஓட்டம் என்று அழைக்கப்படுவது எண்ணங்களின் வருகையும், புறப்பாடும்தான் தவிர வேறில்லை. சிந்தனையே அனுபவம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. இது ஆத்மாவின் இருப்பினால்தான் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்கிறது.  ஆத்மாவின் இருப்பினால்தான் மனதில் எண்ணங்கள் வந்து போகின்றன, ஒவ்வொரு எண்ணமும் அனுபவம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. இந்த எண்ணங்கள் ஆத்மாவின் இருப்பினால் தன்னை காட்டிக் கொள்கிறது. வெளிப்படுகின்ற எண்ணங்களே அனுபவமாகும். இந்த அனுபவங்கள் யாவும் மனதைச் சார்ந்தது. எனவே மனதைக் குறிக்கும் அடைமொழிகளான மகிழ்ச்சி, வருத்தம், வெறுப்பு, பொறாமை போன்ற பண்புகள் மனதை மட்டும்தான் சார்ந்ததாகும். அவைகள் ஆத்மாவைச் சார்ந்ததல்ல, ஆத்மா நிர்குணமானது.

ஆசாரியார் அடுத்து மோக விருத்தியை விளக்குகிறார். மோகம் என்பது மனதில் ஏற்படுகின்ற தவறான எண்ணம் அல்லது மனக்குழப்பம். இது எல்லா மனிதர்களுக்கும் எல்லா நேரத்திலும் ஏற்படுகிறது. ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் எண்ணங்கள் எதுவும் இல்லாததால் மனக்குழப்பம் ஏற்படுவதில்லை. இந்த நிலை ஆத்மாவான எனக்கு கிடையாது. ஆத்மா தான் எந்த மாற்றமும் அடையாமல் இந்த குழப்பமான மனதைக் காட்டிக் கொடுக்கிறது. உதாரணமாக அழுக்கான பொருளைக் காட்டிக்கொடுக்கின்ற சூரிய ஒளியில் எந்தவிதமான அழுக்கும் ஏற்படாது.

ஆசாரியார் கூறுகிறார், பொய்யான நம்பிக்கை மனதை மட்டும்தான் சார்ந்தது. ஆத்மா பொய்யான நம்பிக்கை கொண்டுள்ள மனதை பிரகாசிக்கிறது. ஆதலால் பொய்யான நம்பிக்கையினால் அடைகின்ற விளைவை அனுபவிப்பது மனம்தான். தூக்கம் மனதுக்கு சொந்தமானது. இந்த நிலையில் மனதிற்கு ஸ்தூல, சூட்சும பிரபஞ்சத்தை பிரகாசிக்கின்ற எந்த எண்ணத்தையும் ஏற்படுவதில்லை.  இந்த ஆழ்ந்த உறக்கம் சாட்சியை சார்ந்ததல்ல.

வேதாந்த தத்துவமே இரண்டு முக்கிய கொள்கைகளை கொண்டது. அவைகளாவது ஒன்று ஆத்மா நாம் அனுபவிக்கின்ற எல்லாவற்றிலிருந்து வேறுபட்டது. ஏனென்றால் ஆத்மா அனுபவிப்பவனாகவும் மற்ற அனைத்தும் அனுபவிக்கப்படும் பொருளாகவும் இருக்கின்றது. அனுபவிக்கப்படும் விஷயங்களின் பண்புகள் அனைத்தும் அவைகளுக்கே சொந்தமானதே தவிர அனுபவிப்பவனை சார்ந்ததல்ல. கோபம், கவலை, மனஅழுத்தம் போன்ற எல்லா உணர்ச்சிகளும் மனதைச் சார்ந்தது, சாட்சியை சார்ந்ததல்ல.

பெரும்பாலான எண்ணங்கள் வெளியேயுள்ள பொருட்களுடன் ஒத்துப் போகின்றன. உலகத்திலுள்ள ஒவ்வொரு பொருட்களிடத்தும் முழுமையான வடிவம் இருக்கிறது. அதைச் சார்ந்த எண்ணங்களும் உருவமுடையதாக இருக்கிறது. இந்த உருவ எண்ணங்கள்தான் அனுபவத்தை முடிவு செய்கிறது. சப்தவடிவ எண்ணங்கள் சப்த அனுபவத்தையும், தொடு உணர்ச்சி வடிவ எண்ணங்கள் தொடுகின்ற அனுபவத்தையும் கொடுக்கிறது. ஏனென்றால் எல்லா எண்ணங்களும் ஒரே மாதிரியாக இருந்தால் எல்லா அனுபவங்களும் ஒரே மாதிரியாகத்தான் இருக்கும். ஒவ்வொரு எண்ணமும் தனித்துவம் கொண்டது அதனால் அது இயல்பாகவே வரம்பிற்குட்பட்டதாக இருக்கிறது.

அனுபவங்கள் குறிப்பிட்ட இயல்பை உடையது, ஆனால் ஆத்மாவுக்கு எந்த குறிப்பிட்ட இயல்பும் கிடையாது. எனவே இது நிர்விசேஷ சைதன்யம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஆத்மா தன்னைத்தானே பிரகாசிக்கும் தன்மை கொண்டது. மற்றவைகள் அனைத்தும் வேறொன்றின் உதவியால் அதன் உண்மைத்தன்மையை நிரூபிக்க முடியும். மனமும் தன்னைத்தானே வெளிக்காட்டிக் கொள்ள முடியாது. மனம் அமைதியாக இருக்கும்போது ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கின்றது, பாரமாக இருப்பதில்லை. மனம் பாரமாக இருக்கும்போது அது கவலையிலோ, பயத்திலோ இருக்கிறது என்று அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. ஒருவன் இந்த மனதை தூங்கியோ, மதுவை குடித்தோ, போதைப்பொருட்களை உட்கொண்டோ, தற்கொலை செய்து கொண்டோ அழித்துவிட நினைக்கிறான.

ஆசாரியார் அடுத்து காலதத்துவ அனுபவத்தை விளக்குகிறார். இந்த காலதத்துவம் படைப்புக்களில் உள்ள அனைத்து பொருட்களின் பண்பாக இருக்கிறது. ஒவ்வொரு பொருளுக்கும் இறந்த காலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் இருக்கிறது.

ஓவ்வொரு படைப்பும் வெளித்தோற்றத்திற்கு வராத முந்தைய காலமும், செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் நிகழ்காலமும், மறைந்து விடுகின்ற எதிர்காலம் இருக்கிறது. இந்த காலதத்துவம் மனதிற்கும் இருக்கிறது. இந்த உண்மையை அன்வயவியதிரேக தர்க்கம் மூலம் நிரூபிக்கலாம். மனம் செயல்படும் போது கால தத்துவமும் செயல்படுகிறது. விழிப்பு நிலையில் விழிப்புகாலமும், கனவுநிலையில் கனவுகாலமும் இருக்கிறது. ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் மனம் செயல்படாததால் கால அனுபவம் மறைந்து விடுகிறது.  ஆத்மாவிற்கு கால தத்துவம் கிடையாது. ஏனென்றால் மூன்று காலங்களிலும் இருந்து கொண்டிருக்கிறது.

ஆத்மா தனியாக இருந்துகொண்டு காலம், எண்ணங்கள், நிகழ்வுகள் ஆகியவற்றின்  ஓட்டங்களை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது. ஆத்மாவுக்கு காலத்தோடோ, நிகழ்வுகளோடோ, எண்ணங்களோடோ தொடர்பு கிடையாது. ஆற்றில் நீர்தான் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் அதன் தரைதளம் அசையாமல் அப்படியே இருக்கும். அதேபோல ஆத்மா அசையாமல் இருக்கிறது. நீர் போல காலமும், எண்ணங்களும், நிகழ்வுகளும் ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றன.

மக்கள் மோட்சத்தை நினைத்தாலே பதற்றமடைகிறார்கள். அதனால் மோட்சத்தை அடைவதில் தீவிரமாக முயற்சி செய்வதில்லை. ஆசாரியார் சுட்டிக் காட்டுவது, நீதான் என்றும் முக்தனாக இருப்பவன். உன்னுடைய மனம்தான் காலத்தால் பாதிப்புக்குள்ளாகிறது. ஆதலால் சாதகர்கள் மோட்சத்தை அடையும் முயற்சியில் பதற்றம் அடைய தேவையில்லை. இந்த பதற்றமும் ஒருவகையான சம்சாரமாக இருக்கிறது.

மனமானது எதையோ சார்ந்திருக்கிறது என்பது அதனுடைய இரண்டு அம்சங்களைக் கொண்டு அறிந்து கொள்ளலாம்.  ஒன்று அது உணர்வற்றது. ஆனால் அது உணர்வுமயமாக இயங்குவதற்கு ஆத்மாவின் உதவி தேவைப்படுகிறது. இரண்டாவது அதன் இருப்பிற்கு ஆத்மாவை சார்ந்திருக்கிறது.  நான் என்ற சொல்லில் ஆத்ம தத்துவம் உணரப்படுகிறது. அதேசமயத்தில் மனமும் உணரப்படுகிறது.

ஆத்மாவின் இருப்பினால்தான் மனம் தெரியவருகிறது. ஆத்மா தொடர்ந்து பிரகாசிப்பது போல மனமும் தொடர்ந்து அனுபவிக்கப்படுகிறது. ஆனால் ஆத்மா எந்தவித மாற்றமும் அடையாதது, மனம் மாற்றத்தை உடையது. ஆத்மா சத்யம், மனம் மித்யா. ஆத்மாவிற்கும், மனதிற்கும் இடையே உள்ள இந்த சத்ய-மித்யா-விவேகம் முக்கியாமானது.

நான் என்ற சொல் பயன்படுத்தும்போது ஆத்மாவும் பிரகாசிக்கிறது; மனமும் உணரப்படுகிறது. இவையிரண்டும் அருகருகே இருந்தாலும், ஒன்றாக பிரகாசித்தாலும் இரண்டும் வெவ்வேற் இயல்புகளை உடையது. ஆத்மா உணர்வுமயமானது. மனம் உணர்வற்றது. நிர்விகார ஆத்மா உயர்ந்த-நான் சவிகார அகங்காரம் கீழான-நான். ஆத்மா அனாத்மாவை பிரகாசிக்கிறது.

நான் சம்சாரி என்பது மனதையே குறிக்கிறது, ஆத்மாவையல்ல. எனவே முக்தியை கொடுக்க ஆத்மா சம்சாரத்தை நீக்க தேவையில்லை. நானே ஆத்மா என்று உணர்ந்துவிட்டாலே முக்தனாகிவிடுவான்.

உடல்-மனம் தொகுப்பு எப்போதும் கணிக்க முடியாதது, கட்டுபடுத்த முடியாதது, நீடித்திருக்க முடியாததாகும். அனாத்மாவை முழுவதுமாக கட்டுப்படுத்த முடியாது. ஆதலால் அனாத்மாவை கட்டுக்குள் வைத்துக் கொள்ள முயற்சிப்பது, அதை தன்னுடையதாக வைத்துக் கொள்ள முயற்சிப்பது வாழ்க்கையை துயராமாக்கிக் கொள்வது போலாகும். சில சமயங்களில் அதை தன் கட்டுக்குள் வைத்திருக்கலாம், ஆனால் அதை தொடர்ந்து கட்டுக்குள் வைத்துக் கொள்ள முடியாது. ஏனென்றால் அனாத்மாவை எல்லையற்ற காரணிகள் ஆதிக்கம் செலுத்துகின்றன.. எனவே உடல்-மனத்தொகுப்பை தன் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வரும் முயற்சியை விட்டுவிட்டு அவற்றை விஸ்வரூப ஈஸ்வரனிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு தன்னுடைய குடும்பம், சமுதாயம் இதில் கவனத்தை செலுத்தவேண்டும். இதுவே உள்முக சந்நியாசமாகும்.

நான் எப்போதும் சுதந்திரமானவன், உடல்-மனத்தொகுப்புத்தான் சுதந்திரமற்றது. அதனால் இதை விஸ்வரூப ஈஸ்வரனிடம் விட்டுவிட வேண்டும். நம்முடைய குறிக்கோள் மனதிலுள்ள உணர்ச்சிகளின் ஏற்றத்தாழ்வை நீக்குவதல்ல. அவைகள் என்னைச் சார்ந்ததல்ல அதனால் அதை ஈஸ்வரனிடம் ஒப்படைத்துவிடுகிறேன் என்ற மனநிலையை அடைய வேண்டும். இதுவை உண்மையான சந்நியாசம். இதன் பலன் மனவமைதி.

அகங்காரம் எப்போதுமே மாற்றத்தையுடைய விஷயங்களை அனுபவிக்கின்றது. ஆனால் ஆத்மா எப்போதுமே மாறாத-நான் என்பதை மட்டும்தான் அனுபவிக்கிறது. நாம் எப்போதும் மாற்றத்தையுடைய விஷயங்களை நாடித்தான் செல்கின்றோம், மாற்றத்தை அடையாத ஆத்மாவை கவனிப்பதில்லை.

மேற்கண்ட கருத்தை விளக்குவதற்கு இந்த உதாரணத்தை எடுத்துக் கொள்ளலாம். நாம் வெளிச்சத்தில் கையை அசைக்கும் போது அசைகின்ற கையை மட்டும்தான் கவனித்துக் கொண்டிருப்போம். அதை வியாபித்து அதன் இருப்பபைக் காட்டிக் கொடுக்கின்ற வெளிச்சத்தை முற்றிலுமாக கவனிக்க மாட்டோம். அதேபோல உலக விஷயங்கனை அனுபவிக்கும்போது அவைகளின் மீதுதான் கவனம் செலுத்துவோம். அவைகளை அனுபவிப்பதிலேதான் நம் மனம் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருக்கும். அனுபவிக்கின்ற இந்த மனதிற்கு பின்னாலிருக்கின்ற ஆத்மாவை கவனிப்பதில்லை.

நாம் நான் என்ற சொல்லை பயன்படுத்தும்போது மாறாதிருக்கின்ற ஆத்மாவையும், மாறிக்கொண்டிருக்கின்ற அகங்காரத்தையும் சேர்த்து அனுபவிக்கின்றோம். அகங்காரம் என்பது மாறிக்கொண்டிருக்கும் உடல், மனம், எண்ணங்கள், உணர்ச்சிகள் ஆகியவற்றின் தொகுப்பாக இருக்கின்றது. அதிலிருக்கின்ற சிதாபாசம் ஜாக்ரத் அவஸ்தையின் போது சுறுசுறுப்பாகவும், ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் அமைதியாகவும் இருக்கின்ற ஏற்றத்தாழ்வுகளை உடையது. இதற்கேற்றபடி உடலும், மனமும் மாற்றங்களை அனுபவிக்கின்றது.

ஆத்மா என்பது நாம் குறிக்கின்ற, நான் சொல்லில் இருப்பதால் உடலும், மனமும், உலகமும் அனுபவிக்கப்படுகின்றது. இவைகள் இயங்குவதற்கு ஆத்மா தேவைப்படுவதால் அவைகள் ஆத்மாவை சார்ந்திருக்கிறது. ஆனால் ஆத்மா தன்னுடைய அனுபவத்திற்கு எதையும் செய்யவேண்டியதில்லை. எனவே ஆத்ம அனுபவத்திற்கு ஒன்றும் செய்ய வேண்டியதில்லை. ஏனென்றால் அது எப்போதம் இருந்து கொண்டு இருக்கிறது. வேதாந்த உபதேசம் ஒருவனுடைய கவனத்தை ஆத்மாவை நோக்கி திருப்ப முயற்சி செய்கிறது.

அகங்காரம் விழிப்புநிலை, கனவுநிலை, ஆழ்ந்த உறக்கநிலை என்று மூன்று நிலைகளாக மாறியிருக்கிறது.. ஆனால் இதை மூன்று நிலையிலும் மாறாமல் இருப்பது ஆத்மாமட்டும்தான். அறிவு ஸ்வரூபமான ஆத்மா இருப்பதால்தான் ஒருவனால் மூன்று  நிலைகளிலும் அனுபவிக்கும் விஷயங்களை நினைவுபடுத்தி சொல்ல முடிகிறது. மனமும், உடலும், புலன்களும் முதல் இரண்டு நிலைகளில் இயங்கினாலும் அவைகள் வெவ்வேறானவையாகும்.

பொதுவாக உணர்வுமயத்திற்கு ஐந்து வகை அம்சங்கள் சொல்லப்படுகிறது. அவைகளாவது,

1. உணர்வுமயமானது உடலின் ஒரு பகுதியல்ல, அதன் காரியமுமல்ல. அதற்கு சொந்தமானதுமல்ல.
2. இது சுதந்திரமானது, தனித்துவமானது, உயிருள்ள ஜீவராசிகளில் வியாபித்து இருக்கிறது.
3. உடலால் வரையறுக்கப்படுவதில்லை
4. உடலழிந்தாலும் தொடர்ந்து இருந்து கொண்டிருப்பது.
5. ஆத்மாவை தொடர்பு கொள்ள முடியாது. எந்த செயல் செய்வதற்கும் இருக்காது.

மேற்கூறிய ஐந்து அம்சங்களும் மனதில் எழுகின்ற எண்ணங்களிலும் பொருத்திப் பார்க்கலாம். அவைகளாவது

1. உணர்வுமயமானது எண்ணங்களின் ஒரு பகுதியோ, காரியமோ, சொந்தமோ கிடையாது. 
2. இது சுதந்திரமானது, தனித்துவமானது. மேலும் ஒவ்வொரு எண்ணங்களிலும் ஊடுருவி அவைகளை அனுபவமாக்குகிறது.
3. எண்ணங்களால் வரையறுக்கப்படாதது. எண்ணங்களுக்கு இருப்பிடம் இருக்கிறது ஆனால் இதற்கு கிடையாது.
4. எண்ணங்கள், அனுபவங்கள் முடிந்தாலும் இது தொடர்ந்திருக்கும்.
5. இது தொடர்ந்திருந்தாலும் எந்தவொரு குறிப்பிட்ட அனுபவத்தையும் அனுபவிக்க முடியாது. ஏனென்றால் அனுபவங்களை உருவாக்க எண்ணங்கள் கிடையாது.

எண்ணங்கள் அழிந்தால் அனுபவங்கள் முடிந்துவிடும், ஆனால் ஆத்மா தொடர்ந்து இருக்கும் என்ற கருத்தை தவறாக புரிந்து கொண்டு சிலர் தியானத்தில் அமர்ந்து எண்ணங்களை அழித்துவிட்டால் ஆத்மாவை அடைந்திடலாம் என்று முயற்சி செய்கிறார்கள். இது அவர்கள் ஆத்மாவை சரியாக புரிந்து கொள்ளவில்லை என்பதை காட்டுகிறது.

மூன்று சரீரங்களோடு கூடிய அகங்காரத்தை சிதாபாசத்தோடு ஒப்பிட்டு பார்க்கிறார். பானையைப் போல மூன்று சரீரங்களும் தேய்வடையக் கூடியது. பானையில் உள்ள ஆகாசத்தைப் போல சைதன்யமும் எங்கும் வியாபித்திருக்கிறது, மாறாமல் இருந்து கொண்டிருக்கிறது. இந்த கருத்தை தியானம் செய்யலாம். அகங்காரத்தை பிரகாசிக்கும் ஆத்மாவை தோற்றுவித்தவர் யாரும் கிடையாது. அதற்கு தோற்றம், இருப்பு. தேய்வு, அழிவு என்ற மாற்றங்கள் எதுவும் கிடையாது.
 
அகங்காரம் ஆழ்ந்த உறக்கத்திலும், இறப்பிலும் தற்காலிகமாக இல்லாமலிருக்கும். தூங்கும் போது யாருக்கும் தனித்துவம் கிடையாது, ஆனாலும் மாறாத ஆத்மா தொடர்ந்திருக்கும். நான் இருக்கிறேன் என்று சொல்லும்போது அகங்காரத்தை பயன்படுத்துவதில்லை. இதையே தானே ஒளிரக்கூடிய தன்மையயை உடையது என்று கூறுகிறோம். உதாரணத்தில் கூறப்பட்ட அசைகின்ற கையில் ஒளிர்கின்ற ஒளியை அனுபவிக்க எந்த முயற்சியும் தேவை கிடையாது. ஆனால் அதைப் பற்றி பேசுவதற்கு அகங்காரத்தை பயன்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது. ஆத்மானுபவம் தொடர்ந்திருந்தாலும் அதை செயலுக்கு பயன்படுத்த அகங்காரம் தேவைப்படுகிறது.

சாட்சி அனுபவம் மாறாமல் அகங்கார அனுபவத்துடன் கலந்து இருக்கிறது. எனவே சாதகன் இரண்டுக்குமிடையே உள்ள வேறுபாட்டை பயன்படுத்தி ஆத்மாவை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். 

பொதுவாக மூன்று வகையான அனுபவங்களால் ஆத்மாவை அனாத்மாவிலிருந்து பிரித்தறிந்து கொள்ளலாம். அவைகள் அறிமுகப்படுத்தப்படுகிறது.

1.  நிகழ்கால அனாத்மா அனுபவங்கள், தற்போதைய பண்புகளுடன் கூடிய விழிப்புணர்வு.
2. கடந்தகால அனாத்மா அனுபவங்கள், முந்தைய பண்புகளுடன் கூடிய விழிப்புணர்வு.
3. கடந்தகால, நிகழ்கால அனுபவங்களின் சமன்பாடு. இந்த சமன்பாடு பொதுவாக அன்றாட உரையாடல்களில் வெளிப்படுகிறது.. உதாரணமாக நான் நேற்று வகுப்பில் கலந்து கொண்டேன். நான் இன்றைய வகுப்பில் கலந்து கொள்கிறேன். இப்படி சொல்லும்போது கடந்தகாலமும், நிகழ்காலமும் இணைக்கப்படுகிறது.

குரு சீடனைப் பார்த்து, மேற்கூறிய மூன்று அனுபவங்களை வைத்துக் கொண்டு நான் என்ற சொல்லின் பொருளை அறிந்து கொள் என்று சொல்லும்போது உண்மையான நான் என்று சொல்லின் பொருளை சமன்படுத்துவதற்கு எடுத்துக் கொள்ளக்கூடாது என்று உபதேசிக்கிறார். ஏனென்றால் கடந்தகால அகங்காரம் ஒருவகையான பண்புகளையும் நிகழ்கால அகங்காரம் ஒருவகையான பண்புகளையும் கொண்டதாக இருப்பதால் இரண்டையும் சமன்படுத்த முடியாது.

இந்த சமன்பாடு செய்வதற்கு கடந்தகால, நிகழ்கால பண்புகளை புத்தி பூர்வமாக விட்டுவிட வேண்டும். ஒருவன் அறிவுபூர்வமாக தன்னை கடந்தகால, நிகழ்கால  பண்புகளிலிருந்து, விலக்கிக் கொள்ளும்போது இரண்டிற்கும் பொதுவான சுயஉணர்வு மட்டும் மிஞ்சி நிற்கும். இந்த நீக்குதலை பாகத்தியாக லட்சணை என்ற நியாயத்தை பயன்படுத்தி செய்ய வேண்டும். இப்படி செய்யும்போது பண்புகள் நீக்கப்பட்ட நிர்குணமான சுய உணர்வே சாட்சி சைதன்யம் என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும். பிறகு சாதகன் நான் சாட்சியாக இருக்கிறேன் (அஹம் சாக்ஷி அஸ்மி) என்று கூறிக்கொள்ளலாம்.
 
அதேபோல அஹம் பிரஹ்மாஸ்மி என்ற வாக்கியம் சொல்லும்போது நான் என்று குறிப்பிடுவது தொடர்ந்து இருந்து கொண்டிருக்கும் ஆத்மாவைத்தான். மேலும் கடந்தகால வருங்கால பண்புகள் புறக்கணிக்கப்படுகிறது. சிறுவன், இளைஞன், வயோதிகன் போன்றவை மாறிவரும் பண்புகளாக இருக்கும்போது மாறாமல் இருந்து கொண்டிருக்கும் ஆத்மவுணர்வே சாட்சியாகும். இதுதான் வேதாந்த உபதேசத்தில் இருக்கின்ற மிகப்பெரிய சிக்கலாகும். சாதகன் இதை புரிந்து கொண்டுவிட்டால் சம்சாரத்திலிருந்து விடுபட்டுவிடுவான்.
 
நான் துயரத்துடன் இருக்கிறேன் என்று வாக்கியத்தின் பொருள் ஆத்மா மனதை அறிகிறது அந்த மனம் துயரத்துடன் இருக்கிறது என்பதுதான். உலக யுக்தி நான் துயரத்தை அனுபவிக்கிறேன் என்பது. வேதாந்த யுக்தி நான் துயரத்தை அனுபவிக்கிறேன் ஆனால் நான் துயரமாக இல்லை என்பதுதான். நான் மனம் அல்ல. மனதை கணிக்க முடியாது, கட்டுப்படுத்த முடியாது. ஆனால் ஆத்மாவோ என்றும் இருந்து கொண்டிருப்பது, மனதைப் பற்றிய அக்கறையில்லை என்ற இந்த கருத்து உறுதியான நம்பிக்கையாக மாற வேண்டும்.

இந்த உணர்தல், அனுபவித்தல் ஆத்மாவால் வேண்டுமென்று செய்யப்படும் செயல் அல்ல என்பதை தெளிவாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும். ஆத்மாவின் இருப்பினால் மனமானது உணரப்படுகிறது. அனுபவிக்கப்படுகிறது, பார்க்கப்படுகிறது. மனம் ஆத்மாவின் இருப்பினால் அனுபவத்தை அடைவதால் ஆத்மாவுக்கு அனுபவிப்பவன் என்ற பொய்யான பெயர் கிடைக்கிறது. ஆத்மா மனதை உணர்கிறது, இன்பம், துன்பம், வெறுப்பு, வருத்தம் போன்றவைகளையும் உணர்கிறது. இவையிரண்டிற்கும் இடையே உள்ள உறவையும் அறிகிறது. எப்படி சூரியனின் வெளிச்சம் நீரில் விழுந்தாலும் ஈரமாவதில்லையோ, நெருப்பின் மீது விழுந்தாலும் பாதிக்கப்படுவதில்லையோ அதேபோல ஆத்மா இவைகளோடு எந்த உறவும் இல்லாமல் உணர்கின்றது.
 
அனாத்மாவான மனம் அனாத்மாவான உலகத்திற்கு வெளிப்படுகிறது. இவை இரண்டுக்குமிடையேயான தொடர்பு தவிர்க்க முடியாதது. ஆதலால் உணர்ச்சிகளும் தவிர்க்க முடியாதது. மாறிக் கொண்டிருக்கும் உலகம் மாறுகின்ற உணர்ச்சிகளை உருவாக்குகிறது. இதனால் மனம் மாறிக்கொண்டேயிருக்கிறது. கர்ம வாசனைகளும் மனதை மாற்றிக்கொண்டிக்கிறது. மாறிக்கொண்டிருக்கும் மனநிலைகளான நம்பிக்கை, அவநம்பிக்கை, உற்சாகம், மனச்சோர்வு போன்றவைகள் கர்ம வாசனைகளினால் வரும் விளைவுகளாகும். இவ்வாறு மனம் வெவ்வேறு அனாத்மாக்களின் தாக்கங்களுக்குட்பட்டதாக இருக்கிறது. ஆனால் நாம் இவைகளை வேடிக்கைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் ஆத்மா என்றும் மனம் இல்லையென்ற உண்மையை நினைவுபடுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

எல்லா அனுபவங்களும் பரஸ்பரம் ஒன்றுக்கொன்று வேறாக இருப்பதால் நம்மால் ஒரு நேரத்தில் ஒரு அனுபவத்தை மட்டும்தான அனுபவிக்க முடியும். ஆதலால் மன அனுபவங்கள் தொடர்ச்சியான ஒட்டத்தின் வடிவமாக இருக்கின்றது. தூணைப் பார்க்கும் போது தூண் அனுபவம் மட்டும்தான் ஏற்படும், மனித அனுபவம் ஏற்படாது. ஒவ்வொரு அனுபவமும் மற்ற அனுபவங்களுக்கு வேறாக இருக்கும். எனவே ஒருவனுக்கு பலவித அனுபவங்கள் இருந்தாலும் ஒவ்வொன்றாகத்தான் அனுபவிக்க முடியும். ஏனென்றால் அனுபவங்கள் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக வரக்கூடியது. மனமும் அவைகளுக்கேற்றபடி மாற்றத்தை அடைகின்றது. ஆதலால் மனம் மாற்றத்துடன் கூடியதாக இருக்கிறது. ஆத்மா இந்த அகங்காரத்தை தான் எந்தவிதமான மாற்றமும் அடையாமல் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது. ஆத்மா மாறுகின்ற தன்மை உடையதாக இருந்தால் கடந்தகால ஆத்மா, நிகழ்கால ஆத்மா என்ற சமன்பாட்டை ஏற்படுத்தமுடியாது.
 
நான் வேண்டுமென்றே கவனிக்கும் செயலைச் செய்கிறேன் என்று செய்தியை பார்ப்பவன் என்ற சொல் தெரிவிக்கவில்லை. ஆத்மாவின் இருப்பினால்தான் மனமானது பார்க்கப்படுகிறது. உயிரோட்டமான மனதின் பார்வையிலிருந்து ஆத்மாவானது பார்ப்பவனாக அடையாளம் காட்டப்படுகிறது. உண்மையில் ஆத்மா பார்ப்பவனல்ல, வெறும் சாட்சியாக இருக்கிறது.
 
ஆத்மாவாகிய நான் உணர்ச்சிகளிலிருந்து விடுதலை பெற தேவையில்லை, ஏனென்றால் அவைகள் என்னிடத்தில் இல்லை. சாதகன் இந்த வேதாந்த தத்துவத்தை நன்கு புரிந்து கொண்டிருந்தால் நான் உணர்ச்சிகளிலிருந்து விடுதலை பெறவில்லை என்று சொல்லமாட்டான்.

சில சாதகர்கள் வேதாந்தத்தை படித்து முடித்துவிட்டேன். இனிமேல் மனதிலுள்ள உணர்ச்சிகளை, பிரச்சனைகளை வேதாந்த அறிவைக் கொண்டு அவைகளை நீக்கிக் கொள்வேன். ஆத்மாவை நான் அறிந்து கொண்டேன். இப்போது அனாத்மாவை நீக்கிக் கொள்வதற்கு தேவையான சாதனத்தை கடைப்பிடித்து அனாத்ம பிரச்சனைகளை நீக்கிக்கொள்வேன் என்ற நினைப்பது ஆத்ம-அனாத்ம-விவேகத்தின் அடிப்படையான தவறாகும். இந்த உலகத்தில் என்ன நடந்தாலும் - பிறப்பு, இறப்பு, வியாதி, வயோதிகம் இவைகள் இந்த உடலுக்கு வந்தாலும் நான் அவைகளால் ஒட்டாதவன், சச்சிதானந்த ஸ்வரூபத்தை உடையவன் என்று உறுதியான நம்பிக்கையை உடையவன்தான் வேதாந்தி. உடலைப் பற்றிக் கவலைப்படுபவன், தன் புகைப்படத்திற்கு வரும் சேதத்தைப் பற்றி கவலைப்படுவதைப் போலாகும். தன் உடலும் மித்யா, புகைப்படத்திலுள்ள தன் உருவமும் மித்யா என்று உணர்ந்து கொள்ள வேண்டும். மோட்சம் என்பது, பிறப்பு, இறப்பைப் பற்றி கவலைப்படாத நிலையேயாகும். உலகில் நடந்து கொண்டிருக்கும் தொடர்ச்சியான மாற்றங்களைப் பற்றி கவலைப்படாத நிலையே மோட்சமாகும்.
 
வேதாந்தியானவன் நீண்ட ஆயளை பிரார்த்திக்கக்கூடாது, சீக்கிரம் இறந்துவிட வேண்டும் என்றும் பிரார்த்திக்கக்கூடாது. ஏனென்றால் முழுவாழ்க்கையே ஆத்மாவில் நாடகமாக இருக்கிறது. ஆனால் அவைகளால் ஆத்மா பாதிக்கப்படுவது கிடையாது. நீண்ட குச்சியானது நீருள்ள பாத்திரத்தில் மூழ்கும்போது நீர் மேல் மட்டத்திற்கு கீழே வளைந்து காணப்படும். இந்த வளைவு வெறும் தோற்றம்தான். குச்சிக்கு எந்த சேதமும் கிடையாது. ஆத்மா குச்சியுடனும், மாயா நீருக்கும் ஒப்பிட்டு பார்க்கும்போது மாறாத ஆத்மா மாயாவின் சக்தியால் மாறுகின்ற அனாத்மாவாக பார்க்கப்படுகிறது. ஆத்மாவே வளையாத குச்சி போல் சாட்சியாகவும், வளைந்த குச்சி போன்ற அனாத்மாவாகவும் இருக்கிறது. எனவே ஆத்மாவை அடைவதற்கு எந்த சாதனமும் தேவையில்லை. நானே நித்ய-மாறாத-முக்த ஸ்பவரூபத்தை உடையவன் என்ற உறுதியான அறிவும், நம்பிக்கையும் அடைந்தாலே போதுமானது. 

ஆசாரியார் சீடன் சுலபமாக புரிந்து கொள்வதற்காக ஆத்மா, அனாத்மா என்ற இருமையை தற்காலிகமாக அறிமுகப்படுத்தினார். ஆத்மா பார்ப்பவன், அனாத்மா பார்க்ப்படுவது என்றும், ஆத்மா குணங்களற்றது, அனாத்மா குணங்களையுடையது என்றும், ஆத்மா உணர்வமயமானது, அனாத்மா உணர்வற்றது என்றும் இவை இரண்டிற்கும் இடையே உள்ள வேற்றுமைகளைக் கூறி இரண்டிற்குமிடையே ஒரு சுவரை எழுப்பி விட்டார். நான் ஆத்மாதான் என்றாலும் அனாத்மாவாக காட்சியளிக்கிறேன் என்ற யோசனையை சொல்வதற்காக இருமையை அறிமுகப்படுத்தினார். எப்படி நீருக்குள் பாதி மூழ்கியிருக்கும் குச்சியானது வளைந்து காணப்படுகிறது. நீரிலிருந்து எடுத்தவுடன் அந்த வளைவு மறைந்து நேராக காட்சியளிக்கிறதோ அதுபோல நான் ஆத்மாதான் ஆனால் மாயை வழியே பார்க்கும்போது நானே அனாத்மாவாக காட்சி அளிக்கிறேன். மாறாத சாட்சியாகிய ஆத்மா நான்தான் அதேசமயம் மனமாகிய பார்ப்பவனாகவும் தோன்றுகிறேன் என்ற அறிவை அடைந்திட வேண்டும்.
 
உயிரோடிருக்கும் போதே முக்தியை அடைந்திடலாம். இறந்தபிறகு அடைகின்ற விதேஹ முக்திதான் அடையப்படவேண்டிய முக்திநிலை என்று தவறாக நினைத்து விடக்கூடாது. வாழும்போதே ஆத்ம ஞானத்தை அடைந்துவிட்டாலே முக்தனாக இருக்கலாம்.
 
எனவே மனம்தான் மாறுகின்ற பார்ப்பவன் என்று சொல்வதற்கு பதிலாக நானே மாறிக் கொண்டிருக்கின்ற மனமாக காட்சியளிக்கிறேன். மாற்றத்தையுடைய மனம் என்மீது ஏற்றிவைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று சொல்லலாம்.  இது மாயையின் செயலால் நடைபெறுகிறது அதனால் நான் எந்தவிதமான மாற்றத்தையும் அடைய மாட்டேன். மனதில் ஏற்படும் மாற்றங்கள் நீக்கப்படும்போது அவைகள் அனுபவிக்கவில்லையென்று பொருளல்ல. மாறிக் கொண்டிருக்கும் அனுபவங்கள் அனைத்தும் மித்யாவாகும். மாற்றங்கள் நீக்கப்படும்போது, பொய்யென்று விலக்கும் போது அவைகளை அனுபவிக்கின்ற சம்சாரியும் மித்யாவாகும். நான் மட்டும் சத்யமாக இருந்து கொண்டு எதனால் பாதிக்கப்படுவதில்லை.

என் மனதில் எண்ணங்களின் ஓட்டமிருந்து கொண்டிருந்தாலும், நான் எதனோடும் ஒட்டாமல், பாதிக்காமல், மாறாமல் இருந்து கொண்டிருக்கும் ஆத்மாவாக இருக்கிறேன் என்று உறுதியாக நினைக்கும் போதே முக்திநிலை அடைந்து விட்டோம். இந்த முக்திநிலையை இவ்வளவு நாள் கழித்துத்தான் நான் அடைவேன் என்று காலத்தைக் குறிக்கக்கூடாது..
 
மோட்சம் என்பது மனதிலிருந்து விடுதலை அடைவதாகும். இதை புரிந்து கொண்டால் முக்திநிலை நம்முடைய இயல்பாகிவிடும். இதன்பிறகு மோட்சத்தை அடைவதற்கு  சாதன-சதுஷ்டய-சம்பத்தி ஒரு நிபந்தனையாக இருக்காது. மோட்சம் எனது இயல்பாகி விடும்போது நிபந்தனைகளுக்கு அவசியமில்லை. எனவே சாதன-சதுஷ்டய-சம்பத்தி மோட்சத்தை அடைவதற்கான சாதனம் அல்ல புரிந்து கொள்ளலாம். நான் என்றும் முக்தனாகவே இருக்கிறேன் என்ற மனநிலையின் அடிப்படையில் என்னை மதிப்பிடக்கூடாது. நான் சாட்சி சைதன்யமாக இருப்பதால் முழு அனாத்மாவுடனும், மூன்று சரீரங்களுடனும், மனநிலைகளுடனும் எந்தவித தொடர்பும் இல்லாதவனாக இருக்கிறேன் என்று உண்ர வேண்டும்.

--oo00oo--