Yoga Vasishtam - Part-3-Rev:01

அத்தியாயம்-3 (தொடர்ச்சி)

56 லீலாவதி கதை
முன்னொரு காலத்தில் பத்மன் என்ற பெயர் கொண்ட அரசனொருவன், வீர, சூர பராக்கிரமசாலியாகவும், அழகிலும், குணத்திலும் யாருக்கும் நிகரற்றவனென்று கருதப்பட்டான். அவன் தனக்குத் தகுந்தவளாயும், சௌந்தர்யமும் குணமும் பொருந்தியவளாயுள்ள லீலாவதி என்ற பெயர் கொண்ட பெண்ணை மனைவியாக அடைந்து அரசாட்சி செய்துவந்தான்.

லீலாவதி எல்லா சுகங்களையும் புருஷனுடைய அன்புடன் கூடி அனுபவித்து வருகையில், திடீரென்று ஒருநாள் தன் கணவன் ஒருவேளை தனக்குமுன் இறக்க நேரிட்டால், தன் கதி என்னவாகுமென்று எண்ணிப் பயந்தாள். இதனால் தன்னுடைய கணவனுடைய ஜீவன் அழியாமலிருக்கும்படி தானே பிரயத்தனம் செய்ய வேண்டுமென்று தீர்மானித்து, உடனே தகுந்த நியம நிஷ்டைகளை ஆரம்பித்து, ஞான தேவதையான சரஸ்வதியைப் பூஜித்து வந்தாள். பிரயத்தனம் தீவிரமாகவும், பௌருஷத்துடனும் கூடி இருந்தபடியால், பலன் சீக்கிரமே கிட்டி, சரஸ்வதி தேவியும் அவளுக்கு காட்சிக் கொடுத்தாள். லீலாவதியின் சிரத்தையாலும், ஒழுக்கத்தாலும் தான் மிகத் திருப்தியடைந்ததாகச் சொல்லிவிட்டு அவளுக்கு வேண்டிய வரங்களை கேட்கும்படி கட்டளையிட்டாள். லீலாவதி தேவியை வணங்கி, பூஜைசெய்து பிறகு தான் தேவையான வரங்களை கேட்டாள். அவைகளாவன:

• தனக்குமுன் தன் கணவன் காலமாகும் பட்சத்தில் அவனுடைய ஜீவன் அரண்மனை அந்தப்புரத்திலேயே இருக்கவேண்டும்.
  
• தான் விரும்பும்போதெல்லாம் தேவி தன் தரிசனத்தை எனக்கு கொடுக்க வேண்டும்.

ஆகியவைகளாகும்.
 
தேவியும் அவள் கேட்ட வரங்களை கொடுத்துவிட்டு அக்கணமே மறைந்துவிட்டாள். கொஞ்ச காலத்திற்கு பிறகு, அரசன் காலமாகி அதனால் லீலாவதி ஆழ்ந்த துயரத்திற்கு உள்ளானாள். வெகுநேரம் பரிதபித்து மனம் உடையும்போல் இருக்கையில் அசரீரி வாக்கொன்று காதில் விழுந்தது. அதாவது சவத்தைப் பூக்களால் மூடி வைத்தால் பூவும், உடலும் வாடாமலிருப்பதுடன் இறந்த கணவனை அவள் மீண்டும் அடைவாளென்றும் அந்த வாக்கின் மூலம் அறிந்து கொண்டாள். இதைக் கேட்டு லீலாவதி மனம் தேறி அப்படியே சவத்தை ஜாக்கிரதை செய்து, கொஞ்ச நேரத்திற்கெல்லாம் ஆழ்ந்த சிந்தனையில் அமர்ந்தாள். இதைத் தொடர்ந்து ஆத்ம விசாரணையில் மனம் செல்ல, அதையே ஆராய்ச்சி செய்து அதன் பலனாகச் சில தினங்களில் சமாதி நிலையை அடைந்தாள்.
 
சமாதியிலிருந்து விழித்ததும் தன் கணவன் ஞாபகம் வந்து, அவன் தற்சமயம் எங்கே எவ்வாறு இருக்கலாமென்று ஆலோசிக்க அதன் காரணமாகவே ஸ்தூலப் பிரபஞ்சத்தை மறந்தவளாய் சூட்சும உலகத்தில் சஞ்சரிக்கலானாள். இச்சஞ்சாரத்தில் கண்ட காட்சியாவது தானிருக்கும் மண்ணுலகைப் போல் ஒரு விண்ணுலகமும் ஒன்றைக் கண்டாள். அதிலே தன் கணவன் 16வயது வாலிபன் போல் சுற்றத்தார், சேவகர்கள், சபையோர் எல்லோருடன் கூடி அரசாட்சி செய்து கொண்டிருந்தான். மேலும் தான் இதுவரையில் அனுபவித்தவைகள் எல்லாம் இந்த உலகத்திலும் காணப்பட்டன. உடனே தன் கணவன் இறந்தது நினைவுக்கு வந்து, அதைத் தொடர்ந்து ஸ்தூலப் பிரபஞ்ச நோக்கமும் ஏற்பட்டு அரண்மனை அந்தப்புரவாசிகளைப் பற்றிச் சிந்திக்கலானாள். அவர்கள் உயிர் வாழ்ந்திருப்பதும் நினைவிற்கு வந்தது. இது நிஜமானால் தான் கண்ட காட்சி யாதென அறிய விரும்பி, தேவியை ஸ்மரிக்கலானாள். தேவியும் உடனே தோன்றி லீலாவின் கோரிக்கை என்னவென்று கேட்க, அப்பொழுது அவர்கள் இருவருக்கும் நடந்த உரையாடல் பின்வருமாறு:-
 
57 சரஸ்வதி தேவியுடன் உரையாடல்
லீலா: சித்தில் தோன்றும் பிரதிபிம்பமே ஜகத். ஆனால் அசைவு, இயக்கம் என்பவை சித்தில் ஏற்படுவதில்லை. ஜகத் என்பதில் இவைதாம் பூரணமாக இருக்கின்றன. இவையிரண்டில் எது உண்மை, எது பொய்?
சரஸ்: உண்மை, பொய் இவ்விரண்டினுடைய தன்மைகள் யாவை?
லீலா: நான் இப்பொழுது உங்களை நேரில் பார்ப்பது உண்மை. ஆனால் கொஞ்ச நேரத்திற்கு முன் நான் என் கணவனை சங்கல்பத்தில் கண்டது பொய். ஏனெனில் இந்தக் காட்சியில் தேசம் காலம் ஒன்றும் பொருத்தமாக இல்லை.
சரஸ்: சங்கல்பத்தில் கண்டவைகள் யாவும் வாழ்க்கையில் நடந்ததைத் தழுவியே இருக்கவேண்டும். மேலும் காரணத்தைவிடக் காரியம் வேறாக இருக்க முடியாது. வாழ்க்கையில் அனுபவித்தது மெய்யாக இருந்தால், அதை அனுசரித்தே நிற்கின்ற சங்கல்பத் தோற்றம் எப்படிப் பொய்யாகும்,
லீலா: காரணத்தைக் காட்டிலும் ஏன் காரியம் வேறாக இருக்க முடியாது? உதாரணமாக மண்ணினால் நீரை எடுக்க முடியாது. ஆனால் அதிலிருந்து செய்யப்பட்ட பானையால் எடுக்கமுடியும்.
சரஸ்: ஆம், நீ சொல்வது சரியே, உதவிக்கரணத்தின் உதவியால் காரணத்தைவிடக் காரியம் சிறிது மாறுபாடு அடையலாம். அப்படியானால் உன் சங்கல்பத் தோற்றத்திற்கு உதவிக் கரணங்கள் யாவை?
லீலா: சங்கல்ப சிருஷ்டிக்கு நினைவு காரணமாகிறது.
சரஸ்: ஆம். இதுதான் மேலும் சொல்லப்பட்டது. நினைவு என்பதற்கு உருவமில்லை. அது ஆகாச ரூபமானது. அதன் காரணமாக ஏற்பட்டவைகளும் ஆகாச ரூபந்தானே (சூன்யந்தானே)?
லீலா: அப்படியானால் இவ்வளவு காலம் நான் அனுபவித்த யாவும், என் கணவர்  இருந்ததும் பிறகு இறந்ததும் எல்லாம் பொய்யா?
சரஸ்: ஆமாம்.  
லீலா: அப்படியானால் ஸ்தூல ரூபமான என் கணவர் எந்தக் கிரமப்படி சூட்சும ரூபமான தோற்றத்தை அளித்தார்? இந்த விஷயம் எனக்கு விளங்கிவிட்டால் பின்பு ஜகத்மோகமும் எனக்கு நீங்கிவிடும்.
சரஸ்: இதை விளக்க நான் ஒரு சிறு விஷயத்தைச் சொல்லுகிறேன். அதைக் கவனித்துக் கேட்டுக் கருத்தைக் கிரகித்துக் கொண்டால், உன் புத்தி தெளிவடையும்.
 
58 வசிஷ்ட – அருந்ததி விருத்தாந்தம்
விந்தியமலைப் பிரதேசத்தில் மிகவும் ரம்மியமான ஒரு சோலையினிடையில் மானிட சிரேஷ்டராக விளங்கிவந்த வசிஷ்டரென்ற ஒரு பிராமணர் எல்லாவிதத்திலும் தமக்குப் பொருந்திய அருந்ததி என்னும் மனையாளை அடைந்து காலம் கழித்து வந்தார். ஒருநாள் இந்த பிராமணர் மலைச்சார்பின் வழியாகப் போய்க் கொண்டிருக்கையில் அடிவாரத்தை யதேச்சையாக நோக்க, அங்கே ஏராளமான படைகளுடன் கூடி வேட்டையாட வந்த ஒரு மன்னனைக் கண்டு, இவ்வளவு வைபவமிருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்குமென்ற இச்சை அவர் மனதில் உதித்தது. இதற்குப்பின் கொஞ்சகாலம் கழித்து இவர் காலமாகவே, மனையாளும் மிக வருந்தி, சோகத்தால் மனமுருகி உயிர் துறந்து தன் கணவனை மற்றொரு உலகத்தில் மீண்டும் அடைந்தாள். அந்த வசிஷ்டரென்ற பிராமணர் உன் கணவரே. நீயே அருந்ததி. இப்பிராமணர் இறந்து 8 தினம் ஆகின்றது.
லீலா: நீங்கள் சொல்லியவையெல்லாம் விபரீதமாகத் தோன்றுகின்றனவே. நாங்கள் வசித்த நாட்டிற்கும் இந்தப் பிராமண தம்பதிகள் இருந்ததாகச் சொல்லப்பட்ட பிரதேசத்திற்கும் எவ்வளவோ தூரம் இருக்கின்றது. மேலும் நாங்கள் இந்த தேசத்தில் எவ்வளவோ காலம் இருந்தோம். வசிஷ்டர் காலமாகி 8 நாட்கள்தான் ஆனதாகச் சொல்லப்பட்டது. என் கணவன் சற்றுமுன் இன்னொரு உலகத்தில் 16 வயதுள்ளவராகத் காட்சியளித்தார். இவையெல்லாம் என்ன? ஜாலமா அல்லது உண்மையா? காலத்திலும் தேசத்திலும் ஒன்றுக்கொன்று எதுவும் பொருந்தி வரவில்லையே.
 
59 கால-தேச உணர்ச்சி
சரஸ்: காலம், தேசம் இரண்டும் ஒவ்வொருவருடைய மனநிலையைத் தழுவி இருக்கின்றன. ஒரே கால அளவு சில சமயங்களில் வெகு சீக்கிரம் கடப்பதாகவும், வேறு சில சமயங்களில் மிக மெல்ல நடப்பதாகவும் எல்லோருடைய அனுபவமாக இருக்கிறது. கனவிலும் மயக்கமான நிலையிலும் காலஅளவு உணரப்படுவதில்லை. ஆகவே காலமென்பது நம் மனதின் நிலையைத் தழுவி இருக்கிறதே தவிர, அது ஒரு தனி சத்தியமென்று ஏற்படவில்லை. இதேமாதிரிதான் தேசமும். இவ்விரண்டும் சித்தில் பிரதிபலிக்கும் தோற்றமேயாகும். இந்த அகண்டப் பிரபஞ்சத்தை ஒரு கணநேரத்தில் ஒரு தோற்றமாக நம் மனதில் காண்பதில்லையா? இதையே திருப்பிச் சொல்வோமாகில் மனதில் தோன்றிய ஆகாசமான தோற்றம் வெளிப்படையாக உருவமும் கனமும் கூடிய பிரம்மாண்டமான காட்சியாகிறது. ஆகையால் மனதில் தோன்றுவதும் வெளிப்படையாகக் காண்பதும் சித்தில் ஏற்படும் தோற்றங்களேயாகும். இதேமாதிரிதான் காலப்பிரமாணமும் இருக்கிறது. பல வருடங்களாக உன் மனதில் ஏற்பட்ட தோற்றம் வேறு சிலருக்குச் சொற்பக் காலமாகத் தோன்றலாம்.
 
60 மரணத்திற்கு பிறகு ஜீவன் செயல்
பிறகு ஜீவிதம் எடுக்கும் கிரமத்தைப் பார்ப்போமாகில், மரணத்திற்கு பிறகு இந்த ஜீவன் சூட்சும தேகத்துடன் எல்லாவற்றையும் நினைக்கின்றது. ஆனால் சற்று முன்பு ஸ்தூல சரீரத்துடன் நடத்திய வாழ்வு முற்றிலும் அதன் கவனத்திற்கு வருவதில்லை. மேலும் இந்தச் சூட்சும நிலையில் இதற்கு முன் அனுபவித்தவைகள், அனுபவிக்கப்படாதவைகள் எல்லாம் மறக்கப்பட்டிருக்கும். எல்லை இல்லாக் கற்பனைகளைச் செய்துகொள்ளச் சக்தி வாய்ந்திருப்பதால் ஜகத், காலம், தேசம், சம்சாரம், உறவினர்கள் போன்றவற்றை கற்பித்துக் கொள்கிறது.  இதற்கெல்லாம் காரணம் முன்செய்த செயல்களேயாகும். ஆனால் இவைகள் ஜீவனுடைய நினைவுக்கு மாத்திரம் வருவதில்லை. ஏனெனில் அனுபவங்கள் தேகத்துடன் கூடி உண்டாயின. ஆகையால் அத்துடன் ஒழிந்தும் விடுகின்றன. ஆயினும் மறுபிறப்புக்கு வேண்டிய சங்கல்பங்களை செய்துக் கொள்கிறது. இந்த நிலையில் அனுபவிக்காதது கூட அனுபவித்ததுபோல் தோன்றும். கனவில் வேற்று மனிதனை தன் தகப்பனாகக் காணுவது போல இது இருக்கிறது. ஜீவனுக்குச் சங்கல்பமே முக்கியமான செயலாகும். திரும்பித் திரும்பி தேகத்தை எடுத்துக் கொள்ளுவதும் இதனாலேதான்.
 
லீலா: பிராமணனுடைய சங்கல்பத்தால் என் கணவன் ஏற்பட்டதாக இருந்தால், பிராமணன் யாருடைய சங்கல்பத்தால் பிறந்தான்?
சரஸ்: பிராமணனுடைய பிறப்புக்கு பிரம்மத்தில் ஏற்பட்ட ஆதிஸ்மிருதிதான் காரணம். ஆதி ஸ்மிருதிக்கு யாதொரு காரணமும் கிடையாது. காரண காரிய பாவம் பிரம்மத்தில் பொருந்தாது. அதில் எது எப்பொழுது தோன்றியதென்று சொல்ல முடியாது.
 
லீலா: உங்கள் உபதேசத்தால் என் அக்ஞானம் வெகுவாக நீங்கியது. ஆயினும் ஒரு மனக்குறை அதைப் பூர்த்தி செய்து கொள்ள வேண்டும். அதாவது அந்தப் பிராமணன் வசித்த இடத்தை உங்களுடன் நான் பார்க்க விரும்புகிறேன்.
சரஸ்: அவ்விடத்தைப் பார்க்க நீ உன் தேகத்தையும் பிரபஞ்சத்தின் நினைவையும் விட்டு, மனதை நிர்மலமாகச் செய்துகொண்டு சங்கல்பித்துக் கொள்ளவும்.
 
லீலா: எனக்கு உங்கள் அனுக்கிரகம் இருக்கும்போது ஏன் தேகத்துடன் போய்ப் பார்க்க முடியாது? அதற்கு ஒரு யுக்தி செய்ய உங்களால் முடியாமலிருக்குமா?
சரஸ்: ஜகத்தாகிய மனோ மோகத்திற்கு உருவமும் கனமும் கிடையாது. அது மனதால் கற்பிக்கப்பட்டது. அது மனிதரிடத்து வெகு காலமாக வேரூன்றிவிட்டது. இந்த மோகம் நீங்கும் வரையில் திடமான உடலே தடையாக இருக்கும். ஆகையால் நீ உன் உடல்மேலுள்ள மோகத்தை நீக்கிக்கொள்ளும் வரையில் உன் எண்ணம் பூர்த்தியாகாது. உன் சங்கல்பத்திலே தோன்றும் தேசத்திற்கே உடலுடன் நீ போக முடியாதபோது வேறொருவன் சங்கல்ப நகரத்திற்கு நீ எப்படிப் போக முடியும்?
 
லீலா: அப்படியானால் நாம் இருவரும் சூட்சும சரீரத்துடன் போவதாக இருக்கட்டும். அப்பொழுது சங்கல்பம் செய்துகொண்டு தேகத்தை விட்டுவிட என்னால் முடியும். நீங்கள் என்னுடன் எவ்வாறு வரமுடியும்?
சரஸ்: என் சரீரம் மிகவும் சூட்சுமமானது. அதற்கு எதுவும் தடங்கல் செய்ய முடியாது. என் சங்கல்பம் சித்தைக் காட்டிலும் வேறில்லை. ஆகையால் அது எங்கும் வியாபித்திருக்கிறது. நினைத்த மாத்திரம் அங்கே இருக்க இயலும். ஆனால் என்னை ஒட்டிக்கொண்டு நீ ஏன் வரலாகாதென்று கேட்கலாம். ஸ்தூல சரீரத்துடன் கூடிய ஜீவன் முற்றும் சூட்சும சரீரமாகியிருப்பதுடன் ஒட்டாது. கற்பனையால் ஒரு மலையைச் சிருஷ்டி செய்யலாம். அதை ஆகாயத்தில் பறக்கவும் வைக்கலாம். ஆனால் அதை பூத சம்பந்தமான மலையால் தடுக்க முடியுமா?
 
லீலா: அப்படியானால் இந்தச் சூட்சும சரீரத்தை ஸ்தூல சரீரத்துடன் அடைய முடியுமா, முடியாதா?
சரஸ்: ஏதாவது உண்டாகியிருந்தால்தானே அதற்கு அழிவு என்று ஏற்படும்? பிரமையால் ஏதோ இருப்பதாக உன் மனதிற்கு தோன்றி வருகிறது. பிரமை நீங்கினால் நீ உன் சுய நிலையை அடைவாய். கயிற்றைப் பாம்பாக நினைத்தவனுக்கு அறிவு ஏற்பட்டவுடன் பிரமை நீங்கி விடுகிறது. அவ்விடத்தில் பாம்பு மறைந்ததென்றோ அல்லது பாம்பு கயிறாக மாறினதென்றோ சொல்ல முடியுமா? இரண்டும் தவறு. அதேமாதிரி அக்ஞானமே உன் பந்தத்திற்கும் மோகத்திற்கும் காரணம். இவ்வளவு காலம் விசாரணை செய்யாமலிருந்ததால் சம்சார வலையில் சிக்கிக் கொண்டு துக்கத்திற்கு பாத்திரமானாய். இப்பொழுது விசாரணை செய்து வந்தால் அக்ஞானம் கண நேரத்தில் நீங்கலாம். இப்பொழுது இந்த அக்ஞானமும் அதனால் ஏற்படும் வாசனையும் நீங்கும் பொருட்டு உன் மனதில் ஒரு விதை விதைத்திருக்கிறேன். இனி அவைகள் நாளுக்கு நாள் குறைந்து, உன் மனது கூடிய சீக்கிரமே நிர்விகல்ப சமாதியை அடையலாம்.
 
61 ஸ்தூல சரீரம் உண்டாவதும், அழிவதும்
கனவில் வாசனை நீங்கினால் நல்ல தூக்கம் ஏற்படுவதுபோல உலக வியவகாரத்தில் வாசனைகள் நீங்கினால் ஜீவன் முக்தனாகிறான். அதாவது எதிலும் விருப்பமின்றிக் செயல்களை செய்து கொண்டிருப்பவனாவான். இந்த நிலையிலேயே இருந்துவந்தால் ஸ்தூல சரீரத்தில் பிடிப்புவிட்டுச் சூட்சும சரீரம் பலப்படும். வாசனைகள் முற்றும் அழிந்தால் அப்பொழுதுதான் சூட்சும சரீரத்திற்கு, வேறு சிருஷ்டியிலே, இதர மனங்களுடனே கலக்கும் சக்தி ஏற்படும். பூத சரீரத்துடன் இப்படிச் செய்ய முடியாது. ஏனெனில் அது பூத சரீரத்துடன்தான் சேரும்.
 
இப்பொழுது உனக்கு அகங்காரம் நீங்கினால் சுயமான அறிவு ஏற்படும், சூட்சும சரீரமும் நிலையாக நிற்கும். ஸ்தூல சரீரத்தின் விருத்தி குறைந்துவிடும். ஸ்தூல சரீரத்தின் அழிவுதான் மரணமென்று வியவகாரத்தில் சொல்லப்படுகிறது. ஆனால் இந்த மரணமென்பதும், கனவில் காணும் ஜீவிதம், மரணம் எல்லாம் விழித்தவுடன் எப்படி கற்பனையென்று தோன்றுகின்றனவோ, அப்படியே ஜீவனுக்கு அறிவு ஏற்பட்டவுடன் கற்பனையென்றே தெளிவுபடும்.
 
இந்த ஜீவன்முக்தி நிலையை அடைய இடைவிடாத முயற்சியும், அப்பியாசமும் வேண்டும். இவ்வப்பியாசம் 1.பிரம்மாப்யாசம், 2. ஞானாப்பியாசம் என்று இரண்டு வகையாக இருக்கிறது. முதலில் சொன்ன முறை கொஞ்சம் குறைப்பட்டதாக கருதப்படும். ஏனெனில் இதுவும் ஒரு நோக்கத்தைக் குறித்துச் செய்யும் முயற்சியாக இருக்கிறது. ஞானாப்பியாசத்திலோ நோக்குகிறவன், நோக்கமென்ற த்வைத பாவமும் சென்றுவிடுகிறது. இதுதான் பரமசாந்த நிலையை அடையச் செய்கிறது.
 
62 சரஸ்வதியும், லீலாவும் வசிஷ்ட தேசம் செல்லுதல்
வசிஷ்டர்: பிறகு தேவியும் லீலாவதியும் ஆகாயத்தில் சஞ்சரிக்கலானார்கள். இச்சஞ்சாரத்தின் போது பூமியின் எல்லைப் பிரதேசங்கள், சந்திர, சூரிய, நட்சத்திர மண்டலங்கள் எல்லாம் கடந்து அக்காட்சிகளைக் கண்டு மறுபடியும் பூமிக்கு திரும்பினார்கள். திரும்பினதும் நேராக பிராமண தம்பதிகள் வசித்து வந்த பிரதேசத்திற்குச் சென்று, அங்கே இறந்தவரைக் குறித்து ஆழ்ந்த துயரத்திலிருக்கும் குடும்பத்தைக் கண்டார்கள்.
 
உடனே தேவியானவள் மானிட உருவம் தரித்து காலம் சென்ற பிராமணனுடைய மூத்த குமாரனான ஜேஷ்டசர்மாவை சந்தித்து துக்கம் விசாரித்து அவனுக்குத் தக்க ஆறுதலையும் சொன்னாள். லீலாவதியோ மறைந்திருந்த வண்ணம் அனுக்கிரகம் செய்தாள். ஆனால் பிற்பாடு அவ்வூரை விட்டுப் புறப்படும்முன் தன் மூத்த மகனை வனத்தில் சந்தித்த போது வனதேவதை உருவத்தில் அவனுக்குத் தரிசனமும் அனுக்கிரகமும் கொடுத்தாள். பின் தேவியும் லீலாவதியும் மறைந்து விட்டார்கள்.
 
ராமன்: லீலாவதி ஏன் தன் பிள்ளையாகிய ஜேஷ்டசர்மாவுக்குத் தன்னுடைய சுயமான தரிசனத்தைக் கொடுக்கவில்லை?
வசிஷ்: பூதவுடலை உடையவர்கள் பூதவுடலுடன் இருப்பவர்களைத்தான் உணர முடியும். லீலாவதியோ அந்தச் சமயத்தில் சூட்சும சரீரத்துடன் இருந்தாள். ஆகையால் ஜேஷ்டசர்மாவால் உணர முடியவில்லை. மேலும் லீலாவதிக்கு சற்று ஞானம் உதயமாயிருந்தபடியால் பிள்ளை, உறவினர் என்ற அக்ஞானமில்லை. ஆனால் அவனுக்கு அனுக்கிரகம் செய்தாளென்றால் சித்தின் குணமே எல்லோரையும் சந்தோஷப்படுத்துவதுதான்.
 
பிறகு இருவருமாக லீலாவதியின் அந்தப்புரம் அடைந்து அங்கே ஒருவருக்கொருவர்  சங்கல்ப நிலையில் இருந்து கொண்டே உரையாடிக் கொண்டார்கள். அப்பொழுது லீலாவதி தன் குமாரன் ஏன் தன்னைப் பார்க்கவில்லை என்று சரஸ்வதியைக் கேட்டாள். லீலாவதிக்குத் த்வைத பாவம் நீங்காமலிருந்தபடியாலும், சூட்சும சரீரத்தில் இருந்தபடியாலும் ஜேஷ்டசர்மாவால் உணரமுடியவில்லை என்றும், பிற்பாடு த்வைத பாவம் நீங்கியதும் வனதேவதையாகத் தரிசனம் கொடுக்க இயன்றது என்றும் சரஸ்வதி சொன்னாள். இதனால் லீலாவதியின் சங்கல்பம் சத்தியமானதாக ஏற்பட்டது.
 
பிறகு லீலாவதி தான் கடைசி முறையாகத் தன் கணவனை ஒருதரம் பார்க்க வேண்டுமென்று விரும்பினாள். அதற்கு சரஸ்வதி பதில் சொன்னதாவது:- “நீ இதுவரையில் 800 ஜன்மங்கள் எடுத்தாயிற்று. இவைகளில் கடைசியாக ஏற்பட்ட ஜன்மத்தைப் பற்றி சற்று முன்புதான் சொன்னேன். பத்மனின் உடல் சவமாக அந்தப்புரத்தில் மூடப்பட்டிருக்கிறது. கொஞ்ச நேரத்திற்கு முன் சங்கல்பத்தில் தோன்றிய கணவன் இன்னொரு உலகத்தில் சம்சாரத்தில் மூழ்கி ராஜ்ய பரிபாலனம் செய்கிறான். ஆகவே இந்த மூவரில் எந்தக் கணவனைப் பார்க்க விரும்புகிறாய்?” என்று கேட்டாள்.
 
லீலாவதி சற்று யோசனை செய்தாள். கொஞ்ச நேரத்தில் மனக்கலக்கம் நீங்கி அக்ஞானம் முற்றிலும் அறுபட்டு ஞானம் மேலம் திடமாகியது. புத்தியின் தெளிவினால் பூர்வ ஜன்மங்களின் ஞாபகம் ஏற்பட்டது. இவைகளைத் தேவியிடம் சொல்லி, தான் இப்பொழுது இவைகளிலிருந்து விடுபட்டதாகச் சொன்னாள்.
 
63.பிரம்மாண்டத்தின் அளவு
ராமன்: மிகவும் கனம் பொருந்திய பிரம்மாண்டமாயுள்ள பிரபஞ்சத்தை விட்டு இந்த பெண்கள் இருவரும் எப்படி வெளிக் கிளம்பினார்கள்?
வசிஷ்: இவர்கள் இருவரும் தாங்கள் இருந்த இடத்தைவிட்டு எங்கேயோ வெகு தூரம் செல்லவில்லை. இந்த பிரம்மாண்டம் முழுவதும் ஒவ்வொரு அணுவிலும் அடங்கியிருக்கிறது. ஆகையால் பிரபஞ்சத்தின் எல்லையை தாங்கள் இருந்த இடத்திலிருந்தே அடைய முடியும். இவ்விதமே அந்த பெண்கள் பிரம்மாண்டத்தைச் சுற்றிப் பார்த்தார்கள். பிராமணன் அரசனாக இருக்கச் சங்கல்பம் செய்து கொண்டான். ஆகையால் அந்தப் பிரதேசத்திலேயே அவ்விதமே அரசனாக ஆனான். பிரம்மாண்டமும் சம்சாரமும் சித்திலிருந்து உண்டான தோற்றங்களாகும். சித்தாகிய சத்தியத்திற்கு எல்லையே கிடையாது. எல்லையற்றதாகத் தோற்றமளிக்கும் பிரபஞ்சம் சித்தினுடைய அணுவில் அடங்கியிருக்கிறது. சித்தில் ஒரு அசைவு ஏற்பட்டால் அதிலிருந்து “ஸ்பந்த யுக்தி”( waves of mentation) என்று சொல்லப்படும் பலகோடி அசைவுகள் கூடவே ஏற்பட்டு பிரபஞ்சமாகிய தோற்றம் ஏற்படுகிறது.
 
பிறகு இந்த பெண்களிருவரும் மறுபடியும் உயரக் கிளம்பி பிரபஞ்சத்தின் எல்லையைக் கடந்து சந்திரலோகம், சூரிய லோகம், சூரிய கிரணங்கள் எட்டாத இருட்டான பிரதேசங்களையும் கடந்து, பரம சாந்தமும் தேஜசும் நிறைந்த பிரம்மலோகத்தை அடைந்தார்கள். அங்கிருந்து புறப்பட்டுப் பத்மனாக இருந்த அரசன் தற்சமயம் அரசாட்சி செய்து கொண்டிருந்த உலகத்தை அடைந்தார்கள். அங்கே வேறொரு சிற்றரசன் இந்த ராஜ்யத்தின் மீது படையெடுத்துவந்ததால் இரு படைகளும் உக்கிரமாகப் போர் புரிந்து கொண்டிருந்ததைக் கண்டார்கள்.
 
குறிப்பு:
லீலாவதி பல பிரதேசங்களைக் கடந்தது, சங்கல்பத்திலென்று நாம் அறிந்து கொள்ள வேண்டும். இருப்பிடத்திலேயே சங்கல்பத்தாலே ஒவ்வொரு பூத சம்பந்தத்திலிருந்தும் விடுவித்துக் கொண்டு கடைசியில் அறிவு என்னும் சத்தியத்தில் மனதை லயப்படுத்தினாள். இந்நிலையில் அவளுக்கு இதர மனதில் நுழைந்து பார்க்கும் சக்தி ஏற்பட்டது.
 
வசிஷ்டர் சண்டையை மிகவும் அழகாக 32-39வது சர்க்கங்களில் வர்ணித்திருக்கிறார். சூரனுடைய குணாதிசயங்களைப் பற்றியும், சண்டையில் மரணமடைபவர்களில் யார் சொர்க்கத்திற்கு செல்வார்கள், யார் நரகத்திற்கு செல்வார்கள் என்பதைப் பற்றியும் விவரித்துச் சொல்லியிருக்கிறார். சூரனென்பவனுக்கு நற்குணம், ஒழுக்கம் இவைகளிருப்பதுடன், குடிமக்களை காக்கும் பொருட்டு அநீதியாயப் படையெடுத்துவரும் அரசர்களுடன் போர் புரிவது முக்கிக் குணமாக கூறப்பட்டிருக்கிறது. இவ்வித அரசன் பொருட்டு போர்புரிகின்ற படைவீரர்களே சொர்க்கத்திற்கு செல்வார்கள். அக்கிரமமான அரசன் பொருட்டுக் கடமையென்று செய்யும் காரியங்களால் ஒரு நன்மையும் ஏற்படாது. இவ்விதக் குடிமக்கள் குற்றம் செய்தவர்களாகத்தான் கருதப்படுவார்கள்.
 
லீலாவதியின் சஞ்சாரத்தைக் கேட்டதும் ராமனுக்கு ஒரு சந்தேகம் தோன்றி அதைத் தெளிவுபடுத்தும்படி வசிஷ்டரைக் கேட்டுக் கொண்டான்.
 
ராமன்: லீலாவதி எவ்விதம் தங்குதடையின்றி எங்கும் சஞ்சரிக்கலானாள்?
வசிஷ்: சங்கல்பமாகிய சூட்சும சரீரத்துடன்தான் இவ்விதம் செய்யக்கூடும்; பூத உடலுடன் போகமுடியாது. ஏனெனில் பஞ்ச பூதங்களின் கட்டுப்பாட்டுக்கு உட்பட்டுத்தான் தேகம் இருக்கமுடியும். நீரால் ஒடும் தன்மையை விட்டு நிற்க இயலாது. தீயால் மேல்நோக்கி எரியும் தன்மையைவிட்டு கீழ்நோக்கி எரிய முடியாது. ஆகையால் உடலென்னும் ஞாபகமும் சிந்தனையும் இருக்கும் வரையில், அதாவது திரும்பித் திரும்பிப் பூதவுடலை எடுத்துக் கொள்ளும் இயல்புடைய மனிதர்கள் இருக்கும்வரையில், அதற்குண்டான கட்டுப்பாடுகளுக்கு(Laws of nature) உட்பட்டுதான் இருக்க வேண்டும்.
 
மொழி பெயர்த்தவரின் குறிப்பு
கூடுவிட்டுக் கூடு பாய்வதென்று நாம் பலவாறாகக் கேட்டும், படித்தும் இருப்பதெல்லாம் அர்த்தவாதம் என்று அறிந்து கொள்ள வேண்டுமே தவிர உண்மை என்று எடுத்துக் கொள்ளக்கூடாது. இது ஏற்படுவது மரணத்திற்குப் பிறகு ஜீவன் வேறுவுடலை அடையும்பொழுதுதான் சாத்தியமாகும். காலத்துக்குத் தகுந்தவாறு ஜீவன் வேறு உடலைத் தேடிக்கொள்ளும் கிரமமும் இதுவே.
 
64.ஜன்மங்கள் ஏற்படும் முறை:
சூட்சும நிலையிலிருக்கும் அறிவின் விஸ்தரிப்பே சம்சாரமாகவும் பிரபஞ்சமாகவும் தோற்றத்தை அளிக்கிறது. அறிவின் பிரவிருத்திதான் சிருஷ்டியென்பதாகும். இந்த ஜீவனுடைய ஒவ்வொரு ஆயுட்காலமும் ஒரு சிருஷ்டியாகும். மூர்ச்சைக்கு சமமான மரணமென்ற கதி ஜீவனுக்கு ஏற்பட்டதும் தேகத்திலிருந்து விடுதலையடைந்து, நடந்ததெல்லாம் மறந்து, புதிய அனுபவம் பூர்வ வாசனையின் காரணமாயிருந்தும், ஜீவன் அதை அறிவதில்லை. ஆனால் இதுவே அதற்கு அடுத்த சிருஷ்டியாகிறது. இப்படி ஒவ்வொரு ஜீவனும் அடுத்தடுத்துச் சிருஷ்டியிலேயே பிரவிருத்தித்து நிற்கிறது. ஒவ்வொரு சிருஷ்டியிலும் ஒரு பிரபஞ்சத்தை உண்டுபண்ணிக் கொண்டு அதிலே தன் காலத்தைக் கழிக்கிறது. இதுவே அடுத்து சிருஷ்டிக்கும் காரணமாக இருந்து பிரளயமென்னும் மரணாவஸ்தை ஏற்பட்டு, அடுத்த சிருஷ்டிக்குத் தயாராகிறது. ஞானம் ஏற்பட்ட கணம் சிருஷ்டியின் வேகம் அடங்கும். அப்போது ஜீவன் பிரவிருத்திப்பதைக் குறைத்து மகாப்பிரளயமென்னும் நிலையை அடைந்து தன் சுய சொரூபமாகிய அறிவென்பதில் ஸ்திரமாக நிற்கும். இப்படி இருப்பவள்தான் சரஸ்வதி தேவியும்.
 
கதைக்குத் திரும்ப, லீலாவதியின் விருப்பத்தைப் பூர்த்தி செய்யும் பொருட்டு, சரஸ்வதி அவளை அழைத்துக் கொண்டு பத்மனைப் பார்க்கப் போனாள். போரில் அடைந்த களைப்பால் அரசன் அயர்ந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். பக்கத்தில் மந்திரியும் படுத்திருந்தார். இந்த இரு பெண்களின் வரவால் அரசன் உடனே விழித்துக்கொண்டு, அவர்களின் முகலட்சணத்தைக் கொண்டு அவர்கள் யாரென ஊகித்துக் கொண்டு, வணங்கியவண்ணம் உட்கார்ந்து, தனக்கு அவர்களின் தரிசனத்தால் எளிதில் கிடைத்த பாக்கியத்தைத் தெரிவித்தான். இதனுள் மந்திரியும் விழித்துக் கொண்டு அவர்களை வணங்கி நின்றான். பிறகு தேவியானவள் மந்திரியை நோக்கி அரசனுடைய வரலாற்றைப் பற்றி சொல்லும்படி கேட்டுக்கொண்டாள். மந்திரியானவன் உடனே அரசனுடைய குலம், கோத்தரம், பூர்விகமெல்லாம் எடுத்துச் சொல்ல, தேவி விதூரகனென்று அழைக்கப்பட்ட பத்மனைத் தொட்டு அனுக்கிரகித்து அவனைப் பேசச் சொன்னாள். தேவியின் திவ்ய ஸ்பரிசத்தால் விதூரகனுக்குப் பூர்வ ஜன்மங்களின் ஞாபகம் வந்து, அதன் காரணமாகக் கொஞ்சம் ஞானம் உதித்தது. ஞாபகத்தில் தோன்றிய ஜன்மங்களைப் பற்றி தேவியிடம் சொன்னான். கடைசியாகத் தேவியை நோக்கி, “காலமும் தேசமும் வெறும் தோற்றங்கள்தான் என்றும், நீண்டகால அனுபவங்கள் சொப்பனத்தில் எப்படி சொற்ப நேரத்தில் முடிந்துவிடுகிறதோ, அதுபோலவேதான் ஒருவனுடைய பல வருட உணர்ச்சிகளும் குறுகியகாலதிற்குள் முடிந்துவிடுகிறது” என்று கூறினான்.
 
மொழிபெயர்த்தவர் குறிப்பு:
இங்கே சொல்லியதன் தாத்பர்யமாவது: பூத உடலின் சம்பந்தமிருக்கும்பொழுது ஏற்படும் கால உணர்ச்சியும், சொப்பனம், மூர்ச்சை ஆகிய தேக சம்பந்தமற்ற நிலையில் ஏற்படும் கால உணர்ச்சியும் வெவ்வேறாகும் என்பதாகும். ஸ்தூல தேகத்திற்கு உண்டான கட்டுப்பாடுகளும் நியதிக்கிரமங்களும் ஒருவித கால உணர்ச்சியையும் அளவையும் தருகின்றன. சூட்சும ஸ்திதியில் இக்கட்டுப்பாடுகளின் தடை கிடையாது. ஆகவே கால அளவும் வேறாகும். இதனால், பிரபஞ்ச காலப் பிரமாணத்தை ஒத்து, வெகு நீண்ட காலத்தின் அனுபவம் கண நேரத்தில் ஏற்படலாம். பத்மனுக்கு ஏற்பட்ட அனேக வருடத்திய அனுபவமும் இவ்விதமேயாகும்.
 
இந்த உணர்ச்சி என்பது ஒரு தோற்றம். கனவில் எவ்வளவோ அசம்பாவிதமான தோற்றங்கள் காண்கிறோம். இவைகள் எவ்வளவு உண்மையோ அப்படியேதான் நம்முடைய வாழ்க்கையென்ற தோற்றமுமாகும். கால அளவில்தான் வித்தியாசமிருப்பதாகத் தோன்றுகிறது. இவ்விரண்டுவிதத் தோற்றங்களும் சாட்சியாய் நிற்கும் அறிவில் பிரதிபலிக்கும் கேவலக் காட்சிகளேயாகும். ஓவ்வொரு மூர்ச்சையாகிய மரணத்திற்குப் பிறகு, இடமும், காலமும் வேறாகத் தோன்றுகின்றன. அதாவது ஒன்றும் இருப்பிடத்தை விட்டு அசையாத நிலையில்தான் இவ்வாறு தோன்றுகிறது.
 
65.பிரபஞ்ச அனுபவம் ஒரு தோற்றமென்பதன் விளக்கம்
வசிஷ்: ராமா! சரஸ்வதி தேவியின் மொழிகளிலிருந்து நாம் அறிவதாவது, பிரபஞ்சமாகிய தோற்றம் மூடர்களுக்குத்தான் வஜ்ராயுதம் போல உறுதியாகவும், அழிவற்றதாகவும் தோன்றுகிறது. உதாரணமாக அசத்தியமான வேதாளமென்பதன் பயம் ஒரு மூடனைச் இறக்கும்வரை விடாமல் பிடித்துக் கொள்கிறது. வேதாளம் பொய்யாயிருந்தும் மூடன் படும் அவஸ்தைகள் மெய்யேயாகும். காட்டில் தாகத்தால் தவிக்கும் மானுக்கு கானல் நீரானது உண்மையான நீரைப் போன்ற தோற்றத்தைக் கொடுக்கிறது. தங்கத்தையே பார்க்காதவன் தங்க வளையலைக் காணும்பொழுது இதுவே தங்கத்தின் சொரூபமென எண்ணுகிறான். இவ்விதமே மூடர்களால் உணர்ச்சிகளிலேயே நோக்கமிருப்பதால் இந்திரியங்களுக்குப் புலப்படுகிறவைகள் சத்தியமென்று எண்ணப்படுகின்றன. இவைகளைத் தவிர்த்து வேறொன்று சாசுவதமாயும், சத்தியமாயும் இருப்பதை இவர்கள் உணருவதில்லை.
 
சொப்பனத்தில் ஒரு நகரத்தைக் காண்கிறோம். காணும்பொழுது அது வாஸ்தவமாக இருக்கிறது. விழித்தவுடன் சொப்பனம் ஞாபகத்திலிருந்தும், கண்டவைகள் அனைத்தும் அசத்தியமென உணர்கிறோம். அதுபோலவே விழித்திருக்கும்பொழுது ஏற்படும் அனுபவங்களும் உணர்ச்சிகளும் அந்தக் காலத்தில் மட்டும்தான் சத்தியம். இதுவும் ஒரு நீண்ட சொப்பனமேயாகும். ஏனெனில் இதுவும் ஒருகால அளவில் முடிவுபெற்று, அதாவது மரணம் ஏற்பட்டதும், இந்த அனுபவங்களும் அறியப்படாமல் போகின்றன. ஆகையால் இரண்டுவித அனுபவங்களும் சித்தில் ஏற்பட்ட தோற்றங்களாக இருப்பதால் அவைகள் அசத்தியமாகும். ஆனால் சத்தியமாகிய சித்தில் ஏற்பட்டவைகளாதலின் இவைகளுக்குச் சத்தியபாவமும் உண்டு. அதாவது அந்தந்தக் காலப் பிரமாணத்தில், இப்படித் தற்காலச் சத்தியமாக இருப்பதால்தான் ஒருவருக்கொருவர் வியவகாரங்களை நடத்தி வருகிறோம்.
 
66.விதூரதன் வரம் பெறுதல்
கதைக்குத் திரும்ப, சரஸ்வதி தேவி விதூரதனைப் பார்த்து அவனைப் பார்க்க வந்ததன் நோக்கம், இந்தத் தத்துவங்களை உபதேசிப்பதற்காக என்று கூறிவிட்டு லீலாவதிக்கும் இவைகள் போதிக்கப்பட்டனவென்றும், இவைகளைப் பிரத்யக்ஷமாக காண்பிக்கும் பொருட்டு அவனிடம் அழைத்துவந்ததாகவும் சொன்னாள். விதூரதன் பிரமித்துச் சந்தோஷமடைந்து தேவியின் தரிசனம் வீண்போகாமலிருக்கத் தனக்கு ஒரு வரத்தைக் கொடுக்கும்படி வேண்டிக் கொண்டான். அதாவது, தான் தன் பழைய ராஜ்யத்திற்கு திரும்பி அதே மனைவி, மந்திரி, சுற்றத்தாரெல்லோரையும் அடைய வேண்டுமென்பதை வரமாக கேட்டான். தேவியும் கேட்ட வரனைக் கொடுத்துவிட்டு, நடக்கின்ற இந்தச் சண்டையில் அவன் தோல்வியடைந்து உயிரையும் இழக்கலாகுமென்றாள். இதன் பிறகு அவன் விருப்பம் பூர்த்தியாகும் என்றும் கூறினாள். தேவி அவ்விடத்தை விட்டு புறப்பட யத்தனித்தாள். அச்சமயம் இரவாக இருந்தும் சண்டை வெளிப்புறம் நடப்பதாகக் காணப்பட்டது. விதூரதனுடைய படைகள் எதிர்பாராமலும், அதர்மமாகவும் இரவில் தாக்கப்பட்டதால் சின்னாபின்னமாகி, நகரமெங்கும் கொளுத்தப்பட்டு சண்டையும் ஒரு முடிவுக்கு வரும்போல் தோன்றியது. விதூரதன் இக்காட்சியை ஒரு கண்ணால் பார்த்தவனாக இருந்ததால் உடனே ஆயுதங்களணிந்து வெளிக்கிளம்பி சண்டையில் கலந்து கொண்டான். அரசன் போனதும் அவனுடைய மனைவியாகிய லீலா தன்னையும் தன் தோழிகளையும் பாதுகாத்துக் கொள்ளும் பொருட்டு தன் கணவனைத் தேடி வந்த சரஸ்வதியும், பூர்வலீலாவும் இருக்குமிடம் வந்து சேர்ந்தாள்.
 
இவளைக் கண்டதும் தன்னுடைய பிரதிபிம்பம் போலிருப்பதை உணர்ந்து பூர்வலீலாதேவியை நோக்கி என்னைப் போன்றிருக்கும் இந்த பெண்மணி இப்பொழுது இங்கே என்முன் எப்படி வந்தாள்? என்று கேட்டாள்.
 
சரஸ்: நாம் இப்பொழுது உணருவதும் அனுபவிப்பதும் முன்னால் சித்தில் ஏற்பட்ட சங்கல்பங்களேயாகும். உணர்ச்சியென்ற நோக்கம் நம்மிடத்தில் வெகுகாலங்களாக வேரூன்றியிருப்பதால் இவ்வெளித்தோற்றங்கள் சத்தியமாகவும் திடரூபமாகவும் உணரப்படுகின்றன. ஆனால் சொப்பனத்தில் தோன்றுகின்றவைகள் எப்படி அக்காலத்தில்தான் சத்தியமோ அப்படியே விழித்திருக்கும்போது ஏற்படும் அனுபவங்களும் அக்காலத்தில்தான் சத்தியம். சொப்பனத்தில் விழிப்புநிலை அசத்தியம். விழித்திருக்கையில் சொப்பனம் அசத்தியம். அழிவு என்பது இவைகளுக்கெல்லாம் சகஜம். ஆகவே இவைகள் ஸத்துமல்ல, அஸத்துமல்ல, வெறும் மதிமயக்கமேயாகும். அந்தந்தக் காலப் பிரமாணத்தில் அவையவைகள் சத்தியமாக இருக்கின்றன. ஆனால் நித்ய சத்தியத்தைக் குறித்துப் பேசுங்கால் எல்லாம் அசத்தியமே.
 
எக்காலத்திலும் எது ஒன்று அறியப்படாததோ அதுதான் பிரம்மம். இந்தப் பிரம்மத்தில் சிருஷ்டியானது விஸ்தாரமடைகிறது. அதில் நீ, நான் என்பவைகளெல்லாம் பொய்யாகும். ஆகையால் இவைகள்மேல் ஏன் பற்றுதல்? இதில் மதிமயக்கத்துக்கு இடம் ஏது? இருட்டில் தோன்றுகின்ற பிசாசுகள் எல்லாம் இருட்டைத் தவிர உண்மையான பிசாசுகளல்ல. அதுபோல நித்தியமான பிரம்மத்தில் தோன்றுகின்ற ஜனன, மரணங்கள் பிரம்மமே தவிர, ஜனன மரணங்களல்ல. இவைகள் நம் கற்பனைகளேயாகும்.
 
இந்தப் பிரம்மமானது ஆகாயத்திலும் பரமாணுக்களின் உட்புறமும், திரவியங்களின் ஒவ்வொரு அணுக்களிலும் வியாபித்திருப்பதால் இவைகள் யாவும் பிரம்மத்தைத் தவிர வேறாகமாட்டாது. ஆகையால் தானாக இருக்கின்ற இந்தப் பிரபஞ்சத்தைத் தன் விருப்பம் போலெல்லாம் ஜீவன் காண்கிறது. சூரிய கிரணங்களில் காணப்படும் அணுக்கள்போல எண்ணிக்கையற்ற பிரம்மாண்டங்களாகிய அணுக்கள் இந்தப் பிரம்மம் உதிக்கையில் தோன்றுகின்றன. வாயுவின் அசைவும், கந்தமும், ஆகாயத்தில் சூன்யமும் உருவமற்றிருந்தும் எவ்விதம் இருப்பதாகவே அறியப்படுகின்றவோ அதுபோலவேதான் பிரம்மமும். அதனுள் பிரபஞ்சம் விஸ்தாரமடைவதால் இருப்பதாகவே கொள்ள வேண்டும். இருப்பது, இல்லாதது, ஏற்பது, ஏற்காதது, சரம், அசரம், ஸ்தூலம், சூட்சுமம் என்பதெல்லாம் நம் புத்திக்கு விளங்குவதற்காக ஏற்பட்டவையே தவிர உண்மையில் பிரம்மத்தின் பாகங்கள் ஆகமாட்டாது. பிரம்மத்தைக் காட்டிலும் வேறல்லாத இவற்றைப் பிரம்மத்தின் அவயவங்களாக் கருதுவதும் பொருந்தாது. ஆவே கயிற்றில் காணும் பாம்புத் தோற்றம் போல் பிரம்மனிடத்தில் காணும் இப்பிரபஞ்சம் சத்தியமென்றோ, அசத்தியமென்றோ முடிவாகக் கூறமுடியாது.
 
இந்த ஜீவன் என்பது சித் அல்லது பிரம்மத்தின் தன்மையாக இருப்பதால், ஜீவன் சித்தில் விஸ்தரிப்பதாக எண்ணுவதே பொருந்தும். சித்தில் ஜீவன் தன்னை நெடுங்காலம் ஜீவனாகவே கருதி வந்ததால் ஜீவத்தன்மையே பெருகி வருகிறது. தோற்றமாகப் பெருகி வந்தாலும், ஜீவன் சத்தியமாகிய பிரம்மத்திலிருந்து உற்பத்தியானதால் தன் இச்சைகளையும் சத்தியமாக அடையவேண்டும். ஆகையால்தான் இவ்விச்சைகள் நினைத்தபடி பூர்த்தியாகின்றன. ஆனால் இவைகளும் தோற்றங்களேயாகும். ஆகவே இப்பிரபஞ்சம் சத்தியமாகக் கொண்டாலும் அசத்தியமாகக் கொண்டாலும் ஆகாயத்தில் தோன்றிய தோற்றமேயாகும். இதைத் தழுவியே இந்த ஜீவன் தன்னிடத்தில் (ஜீவாகாசத்தில்) தன் அனுபவங்கள் அசத்தியமாக இருந்தும், சத்தியம் போலவே குலம், ஒழுக்கம், நடத்தை, பிறப்பு இவற்றால் ஒன்றெனவே தோன்றும்படி அதே மந்திரி, சேவகர்கள், குடிமக்கள் இவைகளைக் கொண்டு அதன் இஷ்டப்படி தோற்றத்தில் உண்டாக்கிக் கொள்கின்றது. இவன் விஷயத்தில் அவர்களும் சத்தியமானவர்களே, தேச காலங்களாலும் சமமானவர்களேயாவார்கள். எங்கும் வியாபித்திருக்கும் ஆத்மாவின் சொரூபத்தை கொண்ட தோற்றத்திற்கு இதுவே நியதி. அதாவது சித் என்கின்ற கண்ணாடி எங்கும் இருப்பதால் சங்கல்பம் எங்கு எவ்விதம் உண்டாகிறதோ அங்கு அவ்விதமே பிரதிபிம்பம் தோன்றுகிறது. எனவே உன் குலம், உன் குணம், உன் நடத்தை, உன் உருவமும் கொண்ட இந்த லீலாவென்பவளும் ராஜாவின் இச்சைப்படி அவ்விஷ்டம் பூர்த்தியாகும்படி தோன்றினாள். ராஜனுடைய மனோ ஆகாசத்தில் நீயும் அவளும் சமமானவர்களே. நீ எவ்வளவு நிஜமோ அவ்வளவு நிஜம் அவளும். ஆனால் உண்மையில் இந்த “நீ” இவ்வாகாசம், இதோவிருக்கும் “நான்”, இந்தப் புவனம், இந்த பூமி, இவ்வரசன் ஆகிய எல்லாம் “நானே” ஆகும். ஆகையால் மனக்கிளர்ச்சியின்றி சாந்தியுடன் உள்ளபடி ஒருமித்து நிற்பாயாக.
 
அச்சமயத்தில் ராஜனைத் தேடி வந்த இரண்டாவது லீலாவானவள் சரஸ்வதியைக் கண்டு உடனே வணங்கி அவளை நோக்கி தான் இப்பொழுது நேரில் பார்க்கும் உத்தமியை ஏற்கனவே அடிக்கடி கனவில் பார்த்திருப்பதாகவும், இன்று இக்கனவுகள் பூர்த்தியாகும்படி தனக்குத் தரிசனம் கொடுத்ததுடன் ஒரு வரமளிக்க வேண்டுமென்றும் வேண்டிக்கொண்டாள். தேவியும் அப்படியே வாக்குக் கொடுக்க, லீலா தான் இந்த உடலுடனே மறு ஜன்மத்தில் தன் கணவனை மறுபடியும் அடைய வேண்டுமென்று கேட்டுக் கொண்டாள். தேவி வாக்களித்தபடி கேட்ட வரத்தைக் கொடுத்தாள்.
 
ஸ்தூல தேகத்துடன் பல பிரம்மாண்டங்களில் சஞ்சரிப்பது எவ்விதம்?
உடனே ஞானலீலா தேவியை நோக்கி தனக்கு மாத்திரம் இந்தப் பூதவுடல் தடங்கலாக இருப்பதாகவும் ஆகையால் சூட்சும சரீரத்துடன்தான் இதர பிரம்மாண்டங்களைப் பார்க்க முடியுமென்று சொல்லிவிட்டு, இப்பொழுது இந்த லீலாவுக்கு இதே தேகத்துடன் பத்மனாகிய் விதூரதனை அடைய அனுக்கிரகம் செய்தது எவ்வாறு என்று கேட்டாள். தேவியானவள், எக்காரியத்திலும் தான் செய்வது ஒன்றுமில்லையென்றும் ஒவ்வொருவரும் தங்கள் இச்சை, நோக்கம், பிரயத்தனம் இவைகளுக்குத் தகுந்தவாறு கிடைக்கும் பலனைத்தான் அனுபவிக்கிறார்களென்றும் சொன்னாள். தான் சாட்சியாய் இருப்பதைத் தவிர, செயல்களில் ஈடுபட்டுக்கொண்டு செய்வதொன்றுமில்லையென்றும், அவள் கோரியபடி அவளுக்கு பலன் கிடைத்ததென்றும் சொன்னாள். “உன் மனதில் உடல் ஒரு தடையாகத் தோன்றி உன் கணவனின் ஜீவன் அந்தப்புரத்தை விட்டுப் போகக்கூடாதென்று மாத்திரம் விரும்பினாய். அந்த லீலாவோ இப்பொழுது இருக்கும் உடலுடனே தன் கணவனை மறுபடியும் அடைய வேண்டுமென்று முயற்சி செய்தாள். ஆகையால் அவரவர் இச்சைப்படி அவரவருக்குப் பலன் கிடைத்தது” என்று சொல்லி முடித்தாள்.
 
இவர்கள் இவ்வாறு பேசிக் கொண்டிருக்கையில் விதூரதன் அரண்மனையை விட்டுப் புறப்பட்டுப் போர்க்களம் சென்று எதிர்த்தலைவனான சிந்துராஜனைத் தேடி, அவனை எதிர்த்து அகோரமாக போர் புரியலானான். போர் அதிமும்முரமாக நடந்து வருகையில் விதூரனுடைய போர்த்திறமையைக் கண்டு லீலாவதி தேவியைப் பார்த்து தன் கணவன் இவ்வளவு திறமையாக சண்டை செய்து வருகையில் எவ்வாறு தோல்வி அடைய முடியுமென்றும் கேட்டாள். அதற்குத் தேவி சிந்துராஜனும் தன்னை வெகுநாளாக பூஜித்து வருவதாகவும் ஆனால் அவன் சண்டையில் வெற்றியைக் குறித்தே தவம் செய்து வந்ததாகவும், விதூரதனோ இவ்வெண்ணத்தை விட்டு முக்தியைக் கோரிவந்ததாலும் சிந்துராஜனே வெற்றி அடைவானென்று பதிலுரைத்தாள். இப்படிப் பேசிக்கொண்டே சண்டையைக் கவனித்து வருகையில், போரின் வேகம் மேலிட்டு முடிவில் விதூரதனுடைய கை, கால்களெல்லாம் வெட்டப்பட்டு தன்னுடைய உயிரையும் இழக்கலானான். இதைக் கவனித்திருந்த இரண்டாவது லீலாவும் அதே சமயத்தில் தன் உயிரைத் துறந்தாள்.
 
இதன் பிறகு இவர்களின் கதி என்னவென்று அறிய விரும்பிய ஞானலீலா, தேவியைப் பார்த்து தனக்கு அவர்கள் கதியை தெரிவிக்கும்படி கேட்டுக் கொண்டாள். தேவியானவள், “இவ்விருவருடைய ஜீவன்களும் தங்கள் இச்சைப்படி பத்மனுடைய பழைய சாம்ராஜ்யத்தில் பத்மனென்றும், லீலாவென்றும் பெயர்கள் உடையவர்களாய் முன்போலவே ஜீவிதம் எடுத்துக் கொள்வார்கள்” என்று விடையளித்தாள். லீலாவினடைய ஜீவன் உடலை விட்டதும் பல பிரம்மாண்டங்களைக் கடந்து போவதான அனுபவத்தை சூட்சும நிலையில் உணர்ந்து மறுபடியும் பூலோகத்தில் ஜனனமாகும். உண்மையில் இருந்த இடத்தை விட்டு எங்கும் செல்வதில்லை. பல லோகங்கள் இருப்பதான கொள்கைகள் வேரூன்றி இருந்தபடியால் அந்த அனுபவமெல்லாம் சூட்சும நிலையில் காணப்பட்டு சங்கல்பங்கள் நிறைவேறுகின்றன.
 
ஞானலீலா: லீலாவின் உடல் இங்கேயே இருக்க, எவ்விதம் இந்த உடலுடனே தன் கணவனை அடைவதாகச் சொன்ன வார்த்தை பொருந்தும்?
சரஸ்: அசத்தியமாகிய பூதவுடல் சத்தியமாகிய சித்துடன் எப்படிக் கலக்க முடியும்? பூதவுடலோ கற்பனையைத் தவிர வேறில்லை. சித்தானது இதை ஆசிரயித்து இருப்பதில்லை. அப்பொழுதுக்கப்பொழுது தன் விருப்பபடி ஒரு தேகத்தைத் தேடிக் கொள்ளுமே தவிர, ஒரே உடலில் நிலையாக சம்பந்தபட்டுக் கொள்வதில்லை. ஆகையால் லீலாவுக்கு இதே உடல் இருப்பதான உணர்ச்சிதான் இருக்குமே ஒழிய இந்த உடலே அங்கே செல்ல முடியாது. அவர்கள் இருவர் மனதிலும் பூர்வ ஞாபகம் உதித்து, பழைய உடல்களையே அடைந்ததான எண்ணம் ஸ்திரமாயிருக்கும். அதாவது இவர்கள் சித்தில் உதித்த எண்ணங்கள் இப்பொழுது பலன் ரூபமாக வெளிப்படையாக அனுபவத்திற்கு வரும்.
 
67.ஜன்மாக்களின் பிரவிருத்தி
ஆகவே இவர்களின் வரலாற்றைக் கவனிப்போமாகில், விதூரதன் பத்மனுடைய மனதில் தோன்றிய தோற்றம். பத்மன் பிராமணனாகிய வசிஷ்டன் மனதில் உதித்தவன். இந்தத் தோற்றம் ஒவ்வொன்றும் விஸ்தாரமடைந்து, அந்தந்தப் பிரதேசத்தில் மனைவி, மக்கள், சுற்றத்தார், இனக்கூட்டம், தேசம் எல்லாம் கூடி ஒரு பிரபஞ்சமாகப் பெருகி வந்தது. இவ்விதம் ஒரு பிரபஞ்சத்திற்குள் இன்னொரு பிரபஞ்சம். இப்படி எவ்வளவோ லட்சக்கணக்கானவைகள் உண்டாகின்றன. பிறகு அழிகின்றன. ஒன்றுக்கொன்று சம்பந்தமே கிடையாது. ஏனெனில் ஒன்றால் மற்றொன்று பாதிக்கப்படுவதில்லை. எல்லாம் தோற்றங்கள், சத்தியமில்லை. ஆகவே லீலாவானவள் முக்தியை நாடுவதை விட்டு, கேவலம் தேகத்திலேயே ஆசை வைத்ததால் பத்மனுடைய மனோராஜ்யத்திற்குச் சென்றான்.
 
ஞானலீலா: பாவம்-அபாவம், உண்டு-இல்லை என்ற உணர்ச்சிகள் எவ்விதம் ஏற்பட்டன; உஷ்ணம், குளிர், ஆகாயம், நீர், பூமி என்பவைகளும் அவைகளின் தன்மைகளும் ஏற்பட்ட விதம் என்ன? மரணம்-பிறப்பு இவைகளின் காரணம் யாது?
 
68.உணர்ச்சிகளின் தோற்றமே
சரஸ்: மகாப்பிரளயமென்ற ஸ்திதியாக இருக்கும்பொழுது, பிரபஞ்சமென்பது வெளிப்படையாகத் தோன்றாமல் கேவல அறிவு சொரூபமாக அதாவது சூட்சுமமாக அறிவில் அடங்கி இருக்கிறது. அவ்வறிவானது “நான்” என்ற உணர்ச்சியை உணருங்கால் அறியும் தன்மை, உணர்ச்சி, நோக்கம் என்ற பல பெயருடைய வெளி அசைவு ஏற்படுகிறது. இது ஒரு தடவை ஏற்பட்ட மாத்திரம், அதே வெளியசைவு அல்லது இயக்கம் அதே மாதிரி திரும்பத்திரும்ப உண்டாகின்றது. இதனால் நாளடைவில் “நான்” என்ற மித்யா பாவம் நிலைப்பட்டு சூட்சும கதியிலிருந்து ஸ்தூல கதிக்கு இறங்குகிறது. இவ்விதம் உண்டானதே இந்தப் பிரம்மாண்டம்; உண்டு-இல்லை என்பவைகளும். ஆகையால் இந்த வெளிநோக்கம் என்பது கற்பனையால் ஏற்பட்டதேயாகும்.
 
பிறகு ஆகாயம், நீர், நிலம் முதலிய பஞ்ச பூதங்களும் அவைகளின் தன்மைகளும், ஸ்பந்த சக்தியை இயற்கையாகக் கொண்ட சித் அல்லது வெறும் அறிவின் கற்பனைகளே. ஒவ்வொரு பூத ஜாதியையும் அவ்வவ்விதம் ஆதியில் உணர்ந்தபடியால் அதே உணர்ச்சிகள் இதுவரையில் தொடர்ந்து வருகின்றன. இவைகளே நியதி என்றும் கூறப்படுகின்றன. முதலில் சுயநிலை இருக்கும்பொழுது எதையும் எவ்விதமாகிலும் உணரும் ஸ்திதியிலிருக்கிறது. ஆனால் ஒருதரம் ஒருவிதமாக உணர்ந்த பிறகு அதே உணர்ச்சிதான் எப்பொழுதும் தொடரும். இதுவே நியதி என்று சொல்லப்படுகிறது. இவ்விதந்தான் நெருப்பில் சூடு என்ற தன்மையும், பனியில் குளிர்ச்சியும் முதலில் உணரப்பட்டு அவைகளை நாம் நியதியால் ஏற்பட்டவைகளாகச் சொல்லிவருகிறோம். இப்பொழுது இவ்வுணர்ச்சிகளை வேறாக உணர நம்மால் இயலாது.
 
இருப்பதும் இல்லாததும் கூட இவ்விதம் சித்தில்(அறிவில்) தோன்றிய தோற்றங்கள்தான். இந்த ஜீவன் என்று சொல்லப்படுவதற்கு ஸ்தூல சம்பந்தமும் நோக்கமும் அதிகரித்தாலும், தன்னுடைய சுயநிலையை மறந்த காரணத்தாலும், இந்திரியங்களுக்குப் புலப்படுபவைகளை இருப்பதாகவும், புலப்படாதவைகளை இல்லாததாகவும் கருதி வியவகரித்து வருகிறது.
 
அடுத்த கேள்வியாகிய மரணம் என்பது ஒரு மூர்ச்சையைத் தவிர வேறில்லை. ஆதியில் இந்த ஜீவன் சிருஷ்டி என்னும் இயக்கத்தில் கட்டுப்பட்டுக் கொண்ட மாத்திரமே தன்னுடைய காலத்தையும் நிர்ணயித்துக் கொள்கிறது. இதுதான் ஜீவனுடைய ஆயுட்காலமுமாகும். இந்தக் காலம் முடிவுபெறும் வரையில் தன்னை விஸ்தரித்துக் கொண்டும், ஓயாமல் பல ஜன்மங்களை எடுத்தும், அழிந்தும் கடைசியில் பூர்வ ஸ்திதியை அடைகின்றது. ஒரு நீண்ட கொடியானது பல கணுக்களால் பலப்படுவது போல, ஜீவராசிகளுக்கு நித்திரைக்குப் பிறகு புதிய வலிமை ஏற்படுகிறது. மரணமும் அதேமாதிரி ஜீவனுக்கு அடுத்து பிறவியின் அனுபவங்களுக்குப் புதிய சக்தியைக் கொடுத்துத் தயார் செய்கிறது. ஆகவே நித்திரைக்குப் பிறகு மறுதினம் ஏற்படுவது போல மரணத்திற்கு பிறகு மறுஜன்மம் ஜீவனுக்கு ஏற்பட்டே தீரவேண்டும்.
 
69.ஜீவனின் ஆயுட்காலம் கால-தேச செயல்களைத் தழுவியது.
மனிதர்களின் ஆயுட்காலம் ஒவ்வொரு யுகத்தின் போக்குப்படி, அதாவது கால, காரிய, கர்ம வேறுபாடுகளை அனுசரித்து நிர்ணயிக்கப்படுகிறது. இந்தக் கிரமத்தை அனுசரித்து கலியுகத்தில் நூறு வருடமும், துவாபர யுகத்தில் இருநூறும், திரேதா யுகத்தில் முன்னூறும், கிருத யுகத்தில் நானூறுமாக ஏற்பட்டுள்ளது. இந்த ஆயுட்காலங்கள் கிரமமாகவும், சாஸ்திர ரீதியாகவும் வாழ்க்கையை நடத்துகிறவர்களுக்கே ஏற்றன. சாஸ்திர விரோதமான நடத்தையை உடையவர்களுக்கு அக்கர்மங்களுக்கேற்றபடி ஆயுட்காலம் குறையும். அகால மரணம் ஏற்படுவது பூர்வ வாசனையின் காரணத்தாலே தவிர வேறு காரணத்தால் அல்ல.
 
மரணம் என்ற ஸ்திதியில் ஏற்படும் அனுபவங்கள் மனிதர்களின் நடத்தை, பழக்க வழக்கங்கள், கர்மங்கள் இவைகளைத் தழுவியே சம்பவிக்கின்றன. பொதுவாக மானிட வர்க்கம் ஆறு பாகங்களாகப் பிரிக்கப்படலாம். அதாவது அதமம், மத்திமம், சொற்பம் என்று மூன்றவித பாவகர்மங்களைச் செய்கிறவர்களும், அதேமாதிரி மூன்றுவித புண்ணியகர்மங்களைச் செய்கிறவர்களுமாக பிரிக்கப்படுகிறது. ஒவ்வொரு வகுப்பைச் சேர்ந்தவர்களின் அனுபவங்களும் வேறுவிதமாகும்.
 
மரணமென்ற மோகம் ஜீவனுடைய பூர்வ கர்மங்களைத் தழுவியும் தற்காலத்திய கர்மங்களைத் தழுவியும் ஏற்படும். மரணத்திற்கு முன் ஜீவநாடிகளின் ஸ்பந்தம்(vibration) குறைந்து, அதனால் இந்திரியங்களின் சக்தியும் குறைந்து, இதைத் தொடர்ந்து தேகத்திற்குண்டான செயல்கள் விபரீதமாக நடைபெற்றும் சுவாசம் மெலிந்தும், கடைசியாக உள்ளுக்கும், வெளிக்குமுள்ள சம்பந்தம் நின்றுவிடுகிறது. அப்பொழுது உடலானது மரணத்தை அடைந்ததாக பாவிக்கப்படுகிறது. அப்பொழுது இந்த ஜீவன் வாசனைகளைத் திரட்டிக்கொண்டு உடலைவிட்டு நீங்கி, பிரபஞ்சத்தின் பூத சம்பந்தமின்றி சூட்சும ஸ்திதியில் இருக்கும். இந்நிலையில்தான் நரக-சொர்க்க போகங்களையெல்லாம் அனுபவிக்கப்படுகின்றது. இந்த ஸ்திதியில் மரம், மிருகம், இன்னும் இதரப் பிராணிகளாகிய ஜன்மங்களை அனுபவிக்கலாம். எல்லாம் கனவில் காணும் காட்சிபோல் நடைபெறும். எவ்வளவு காலம் இந்த ஜீவன் சூட்சும ஸ்திதியிலிருக்குமென்று சொல்ல முடியாது. ஆனால் இந்த ஸ்திதி காலதேசக் கட்டுப்பாடுகளுக்கு அடங்காமலிருப்பதாலும், இந்திரியங்களுக்கு நியதியாலுண்டான கட்டுப்பாடுகளையும் விட்டிருப்பதால், வெகு காலத்திய அனுபவங்களை, அதாவது விழிப்புநிலைளை தழுவிய காலப் பிரமாணத்தை ஒத்து சொற்ப நேரத்தில் அனுபவிக்கலாகும். இந்த ஸ்திதியின் காலப்பிரமாணம் கனவுக்கு உண்டான காலப் பிரமாணமேதான். இந்த அனுபவங்கள் தீர்ந்தவுடன் ஜீவன் பழைய வாசனைகளின் காரணமாக, புதிய உடலைக் அடைய விரும்பி, அது அகப்பட்டவுடன் அதை அடைகிறது. சூட்சும ஸ்திதியில் ஜீவனுக்கு இருப்பிடம் எங்கேயென்ற கேட்கலாம். அது எவ்விடத்திலும் தோன்றும் நிலையிலிருக்கிறது. ஆகையால் எங்கே தக்க உடலை உணருகிறதோ அவ்விடம் ஜனனத்தை எடுத்துக் கொள்கிறது. ஆகவே மரணம் என்ற கதி உடலுக்குத்தான் ஏற்படுகிறதே தவிர ஜீவனுக்கல்ல. ஜீவன் சித்தின் சொரூபமாகையால், சித் ஒன்றாக இருக்கையில், ஒரு ஜீவன் அழிவதென்றால் எல்லா ஜீவன்களும் அழியவேண்டும். ஆகையால் அழிவு ஜீவனுக்கு கிடையாது.
 
லீலா: பிறகு மனிதர்களுக்கு இந்த மோகம் எவ்விதம் ஏற்பட்டது?
சரஸ்: பிரம்மத்தில் சேதனம் அல்லது ஸ்பந்தம் என்று சொல்லப்படும் இயக்கம் தோன்றியதும் இதுவே சித்தென்று ஒரு தனித் தோற்றமாக பிரம்மத்தில் தோன்றுகிறது. சித்தானது எவ்விதமெல்லாம் இயங்குகிறதோ அந்த இயக்கமெல்லாம் பிரம்மத்தில் பிரதிபலிக்கும் பிம்பமாகிறது. சித்தானது தன்னை எவ்விதம் வேண்டுமானாலும் உணர்ந்து கொள்ளும் சக்தியை உடையது. தன்னை நிஸ்பந்தமாகவோ அல்லது ஸ்பந்தமாகவோ இயக்கிக் கொள்ளலாம். நிஸ்பந்தமாக உணர்ந்த மாத்திரம் பஞ்ச பூதங்களுக்குக் காரணமாக நின்று ஜடப்பொருளாக பிரவிருத்தியாயிற்று. ஸ்பந்தமாக பாவனை செய்த மாத்திரம் ஜீவராசிகளுக்குக் காரணமாக நின்ற இவைகள் பிரவிருத்திக்கலாயின. ஆகவே இரண்டு இனங்களும் சித்தின் விலாசமேயாகும். ஆனால் ஸ்பந்தமான பாவனையில் உணர்ச்சியென்னும் தன்மை கூடவே இருக்கின்றது; நிஸ்பந்த பாவனையில் இது கிடையாது. இவ்விரண்டிற்கும் உள்ள வேறுபாடு இதுவேயாகும். ஆதியில் இவ்விதம் இயங்க அதுவே ஸ்திரமாய் நின்று நியதியாக ஏற்பட்டுவிட்டது. இப்பொழுது ஒன்று மற்றொன்றாக மாறுவது இயலாது.
 
மேலும் சித்தானது புத்தியென்ற கதியை அடைந்ததும், சித்தினுடைய இதர பாவனைகளை வேறாகவே மதித்து அந்த வேற்றுமையே இதுவரையிலும் தொடர்ந்து வந்தது. எல்லாம் சித்தால் வியாபிக்கப்பட்டிருப்பதால், ஜீவராசிகளுக்கும் ஜடப்பொருள்களுக்கும் உள்ள வித்தியாசம் புத்தியின் உணர்ச்சியில்தான் உணரப்படுமே தவிர சித்தென்னும் ஸ்திதியில் இந்த வித்தியாசம் புலப்படாது.. ஆகவே இப்பொழுது நிலைத்து நிற்கும் மோகம் ஆதியில் தோன்றியதே.
 
இச்சித்தானது ஸபந்த சக்தியைக் கூடி பிரவிருத்திக்கையில், உணர்ச்சி என்பது கூடவே இருப்பதால், தன்னைத்தான் பிரவிருத்தியில் அறியும்பொருட்டு பல இந்திரியங்களாகிய கண், காது என்பவைகளையெல்லாம் சிருஷ்டித்துக்  கொள்கிறது. இந்தக் கருவிகளாலேதான் தன்னைத் தான் உணர முடியும். எனவே பல ஜந்துக்கள் உண்டாவதற்குக் காரணமாயிற்று. இவைகளுக்குள் உள்ள வித்தியாசம் நிலத் தவளைக்கும் கல்லினுள் உள்ள தவளைக்குமுள்ள வித்தியாசம் போலதான். ஓவ்வொரு ஜந்துவும் அதன் இனத்திலேயே சம்சாரித்து வருவதால் மற்ற இனங்களின் அறிவில்லாமல் விருத்தி ஆகிக்கொண்டே இருக்கின்றது.
 
ஆகவே இவைகள் அனைத்தும் கற்பனையால் உண்டானவைகள். மேற்சொன்னவைகளைச் சுருக்கிச் சொல்வோமானால் சத்யமென்பதே ஒன்றேயாகும். அதாவது பிரம்மம். அதுவன்றி வேறல்லாததும், ஆனால் இயங்கும்பொழுது வேறாகக் கருதப்படுவதுமான சித்தானது ஸபந்த சக்தியின் காரணத்தால், சூட்சூம ஸ்திதியிலிருந்து ஸ்தூல ஸ்திதியை அடைகின்றது. ஆகவே சித்தும் அதன் வேறுபாடாகிய இயக்கங்களும் அறிவில் தோன்றிய தோற்றங்களேயாகும். ஆனால் சத்யத்திலிருந்து பிரவிருத்தியானபடியால் இத்தோற்றங்களும் சத்யமான பாவனைகளையே அளிக்கின்றன. ஆகவேதான் சித்தின் வேறுபாடாகிய புத்தி புலப்படுபவைகளை சத்தியமாகவே உணருகின்றது. புத்தியென்னும் ஸ்திதியில்  இருக்கும் வரையில் இவ்விதந்தான் உணரும். இதுவே நியதியாகும். புத்தியின் எல்லையைத் தாண்டி சித்தின் சொரூபத்தை அடைந்தால் இப்பிரபஞ்சம் பொய்யென்று தோன்றும்.
 
70.மரணத்திற்கு பிறகு ஜீவனின் ஸ்திதி
விதூரதனுடைய உடலை நோக்கியவண்ணம் லீலா கேட்கிறாள்.
லீலா: இந்த ஜீவன் எந்த மார்க்கமாக பத்மபுரத்திற்குச் செல்லும்?
சரஸ்: அவனுடைய வாசனைகளைத் தழுவியும், அவன் எவ்விதக் கொள்கைகளை பாவித்து வந்தானோ அம்மார்க்கமாகவும் செல்லும்.
 
வசிஷ்: இவர்கள் உரையாடல் முடிந்ததும் அவ்விடத்தைவிட்டு விதூரதனுடைய ஜீவனைப் பின் தொடர்ந்தார்கள். விதூரதனுடைய ஜீவனோ உடலை விட்டுக் கொஞ்ச நேரத்திற்கெல்லாம், மரண மூர்ச்சையிலிருந்து தெளிவுபட்டு பிறகு தன் வாசனையின் வேகத்தால் பிரபஞ்சத்தின் எல்லையைவிட்டு வெகுதூரம் சென்று பல பிரம்மாண்டங்களைக் கடந்து எமபுரம் அடைந்து, யமபுரவாசிகளால் பிடிக்கப்பட்டு அந்த நகரத்திற்கு ஏற்றதல்லவென்று அங்கிருந்து தள்ளப்பட்டது. அவ்விடமிருந்து நேராக பத்மபுரம் நோக்கிச் சென்று அரண்மனையில் அந்தப்புரம் அடைந்தது.
 
ராமன்: இந்த ஜீவனுக்குப் பத்மபுரியிலிருந்தும் சவத்தின் இருப்பிடம் எப்படித் தெரியும்?
வசிஷ்: தூரதேசத்தில் பணத்தைப் புதைத்து வைத்தவன் மனதில் அப்பணம் சதா எப்படிக் குடிகொண்டிருக்கிறதோ, அல்லது மரம் எப்படி சூட்சுமமாக விதையில் இருக்கிறதோ, அதேமாதிரி பின்னால் ஏற்படுவது இவனிடத்தில் முன்னாலேயே சூட்சுமமாக இருக்கும். அதனால் தக்க காலத்தில் இவன் தானாகவே வேண்டியதை உணருகிறான்.
 
71.மரணமடைந்தவர்களும் பிண்ட தானாதிகளும்
ராமன்: மரணமடைந்தவனுக்குப் பந்துக்களால் பிண்ட தானம் அளிக்கப்படாமல் இருந்தால் அது ஜீவனை எப்படிப் பாதிக்கும்?
வசிஷ்: பிண்டம் அளிக்கப்பட்டாலும் இல்லாவிட்டாலும் ஜீவனுக்கு இந்த வாசனை இருந்து வந்ததால், அது அளிக்கப்பட்டதாகவே உணரும். சித்தில் சங்கல்பமாக பாவனை செய்யப்பட்டவைகளேதான் சூட்சும ஸ்திதியிலும் ஸ்தூல ஸ்திதியிலும் சம்பவிக்கும். சங்கல்பம் செய்யப்படாதவைகள் அனுபவத்திற்கு வராது. ஆகையால்தான் பிண்டம் கொடுத்த ஸ்மரணை கூடியே இருக்கும். இதனால் தனக்கும் பிண்டம் அளிக்கப்பட்டதாகவே சூட்சும ஸ்திதியில் உணரும்.
 
ராமன்: ஒருவன் தனக்கு தர்மமென்பதே கிடையாதென்ற எண்ணத்துடன் இறப்பானாகில் அவன் பொருட்டு அவன் பந்துக்களால் செய்யப்படும் தர்மங்களின் பலன் இவனுக்குச் சேருமா சேராதா?
வசிஷ்: தர்மங்களைச் செய்கிறவனுடைய சக்தியைப் பொருத்தது.
 
குறிப்பு: சூட்சும தேகத்திலிருப்பவனுடைய சக்தியைவிட ஸ்தூல தேகத்தில் இருப்பவனுடைய சக்தி குறைந்ததாகவே இருக்கும்.

ராமன்: பூர்வ லீலாவின் தேகம் என்ன கதி அடைந்தது?
வசிஷ்: அந்த தேகம் ஏது? அது எங்கிருந்தது? ஆகையால் அது எப்படிப் போகும்? ஒரு மனப்பிராந்திதானே இருந்தது. கனவில் கண்டதை எங்கேயென்று கேட்பது போலிருக்கிறது. வாஸ்தவமாக இருந்தால்தானே அதன் இருப்பிடத்ததை அறியலாம். லீலாவுக்கு ஞானம் உதித்து சூட்சும ஸ்திதியை அடைந்ததும் மனோ மயக்கம் நீங்கியது. மேலும் பிரபஞ்சமெல்லாம் ஆத்மமயமாக இருக்கையில் தேகமென்ற கற்பனைக்கு இடமேது? ஞானம் உதித்த கணம் தேகமென்ற கற்பனை வெயிலைக் கண்ட பனிபோல மறைந்து விடுகிறது. ராட்டினத்தில் உட்கார்ந்து இருப்பவனுக்கு பூமியானது சுழலுவதுபோல்தான் தோன்றும். அதேமாதிரி அக்ஞானம் இருக்கும் வரையில் தேகம், பிரபஞ்சம் எல்லாம் மெய்யென்றும், சித் அல்லது அறிவு பொய்யென்று புலப்படுகிறது. அக்ஞானம் நீங்கியதும் பொய்த் தோற்றமெல்லாம் மறைந்துவிடுகிறது. உலக வழக்கில் பேசும்பொழுது லீலாவுக்கு பரிபூரண ஞானம் உதித்ததும் தேகத்தின் மேலுள்ள இச்சையை முற்றிலும் விட்டுவிட்டு அதிலிருந்து விடுபட்டாள்.
 
ராமன்: ஒரு ஞானி, உடலைவிட்டு அந்தர் தியானமானால் அவ்வுடலை சாதாரண மக்கள் எப்படி உணருவார்கள்?
வசிஷ்: ஞானியின் உடல் காணப்படுவதே இல்லை. ஏனெனில் அவர் சிந்தையில் தேகமென்ற வஸ்து இல்லாமல் இருக்க, பிறரால் அது எப்படி காணப்படும்? ஆனால் ஞானமடையும் முன் மற்ற மக்கள் இதர பொருட்களை உணருவதை போலதான் அவர் தேகத்தையும் உணருவார்கள்.
 
ராமன்: ஸ்தூல சரீரமே சூட்சும சரீரமாக மாறுகிறதா அல்லது இது வேறு காரணத்தால் ஞானிக்கு உண்டாகிறதா?
வசிஷ்: ஸ்தூல சரீரமென்பது ஞானியின் நோக்கத்தில் ஒரு தோற்றம், வெகுகாலத்து அக்ஞானத்தால் உருவமும் கனமுமடைந்து, அந்த அக்ஞானம் நீங்கியதும் இந்தத் தோற்றம் சொப்பனம் போல் மறைந்துவிடுகிறது. சொப்பனத்தில் கண்ட பர்வதம் விழித்தவுடன் கற்பனையென்று விளங்குவதுபோல இந்த தேகமும் ஒரு சங்கல்ப ரூபமென்ற விளங்குகிறது.
 
72. கனவும் விழிப்புநிலை அனுபவங்களைக் கொண்டதேயாகும்
ராமன்: கனவில் காண்பது எங்கே மறைந்துவிடுகிறது?
வசிஷ் கனவில் காண்பதும் சித்தின் விகல்பமேயாகும். இது இந்திரிய சம்பந்தம் இல்லாமல் விழிப்பில் அறியப்பட்ட விஷயங்களையே ஆதாரமாகக் கொண்டு,, பலவிதத் தோற்றங்களைக் காண்கிறது. இந்த தோற்றங்கள் மறைந்ததும் நித்திரை ஏற்பட்டு ஒன்றிலும் ஒட்டாமலும் ஒருவித பாவனையும் இல்லாமலும் சித்தானது தனியாய் நிற்கிறது. விழித்ததும் இதே சித் பிரபஞ்சத்தில் ஊடுருவிநின்று இவைகளைத் தோற்றமாகக் காண்கிறது. ஆகையால் கனவிலும் விழிப்பிலும் அதே சித்தானது தன்னைச் சங்கல்ப பதார்த்தங்களாகவும் திட பதார்த்தங்களாகவும் தோற்றுவிக்கின்றது. ஆகையால் இவ்விரு உணர்ச்சிகளும் காட்சிகளே தவிர உண்மையல்ல. இதை அனுபவமாக அறிந்தால் அக்ஞானம் நீங்கி சித் சித்தாகவே உணரப்படும்.
 
விதூரதனுடைய ஜீவன் பத்மனுடைய தேகத்தினுள் மூக்குத் துவாரங்களின் வழியே உட்சென்றது. அப்பொழுது இந்த ஜீவனைப் பின்பிற்றி வந்த சரஸ்வதியும் லீலாவும் இதைக் கண்டார்கள். லீலாவதியானவள் தேவியை நோக்கி, “பத்மன் இறந்ததும் தான் சமாதியடைந்தும் எவ்வளவு காலமாயிற்று?” என்று கேட்டாள். ஒருமாத காலமானதாக தேவி விடையளித்தாள். இப்பொழுதும் உன் தோழிகள் எல்லாம் தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். உலக வழக்கில் பேசும்பொழுது உன் ஜீவன் ஒருபட்ச காலத்தில் ஆவியாக மறைந்தது. நீ மரணமடைந்ததாக உன் பரிவாரங்கள் நிச்சயித்து, தேகத்தை பொசுக்கி வேண்டிய கர்மங்களையும் செய்து முடித்துவிட்டார்கள். நீ என்னை சூட்சும ஸ்திதியில் கண்டு என் அனுக்கிரகத்தால் ஞானமடைந்து அதில் நிலையாக நிற்கிறாய். ஆனால் பூர்வ வாசனைகளெல்லாம் இன்னும் சாந்தியடையவில்லை. ஆகையால் நீ மறுபடியும் தேகத்தை எடுத்துக் கொண்டு கொஞ்சகாலம் ஜீவிதம் செய்யவேண்டும், ஆனால் ஞானம் ஏற்பட்ட காரணத்தால் உன்னுடைய உடல்மேல் ஒருவித பற்றுமில்லாமல் காலத்தைக் கழிப்பாய். இப்பொழுது நாம் இருவரும் ஸ்தூல சரீரத்தை எடுத்துக் கொண்டு விதூரதன், லீலா இவர்களின் அனுபவத்தை விசாரிக்கலாம்.
 
இப்படிச் சொல்லிவிட்டு இருவருமாக தங்கள் விருப்பப்படி தேகத்தை எடுத்துக் கொண்டு லீலாவின் முன் நின்றார்கள். அவள் சொப்பனத்திலிருந்து விழித்தவள் போல் கண்ணைத் திறந்து இவ்விரண்டு தேவதைகளைக் கண்டு எழுந்து வணங்கினாள். தேவி அவளை அனுக்கிரகித்து அவளுடைய வரலாற்றை விசாரித்தாள். அவள் தான் வேறு பிரதேசத்தில் இருந்ததாகவும் அங்கே மரணம் அடைந்து கொஞ்சம் நாழிகை ஒன்றும் தெரியாமல் பிறகு ஆகாய மார்க்கமாக சஞ்சரித்து கடைசியாக இவ்விடம் வந்து சேர்ந்ததாகவும், இங்கே தன்னுடைய கணவன் சண்டை செய்த சிரமத்தால் நித்திரை செய்வதாகவும் சொன்னாள். அச்சமயம் பத்மராஜனும் நித்திரையிலிருந்து எழுந்தவன் போல் கண்ணை விழித்து, எதிரிலிருப்பவர்களைக் கண்டு, பிரமித்து பூர்வலீலாவை நோக்கி நீங்கள் இருவரும் இருப்பதெவ்விதம் என்று எப்பொழுதும் போல் சகஜமாய் படுத்தவண்ணமே கேட்டான். லீலாவானவள் விருத்தாந்தமெல்லாம் பூர்ணமாகச் சொல்லி, இருவர் இருப்பதின் தாத்பர்யத்தையும் விளக்கி கடைசியாக அவன் தலைப்புறம் இருப்பது சரஸ்வதி தேவியென்றும் சுருக்கிச் சொன்னாள். பத்மன் மிக வியப்புடன் எழுந்து தேவியை வணங்கி, தனக்கு அனுக்கிரகம் செய்யும்படி வேண்டிக் கொண்டான். தேவியும் அவ்வாறே செய்துவிட்டு மறைந்துவிட்டாள்.
 
பத்மராஜன் இவ்விரு மனைவிகளுடன் வெகு காலம் மிக மென்மையாக ராஜ பரிபாலனம் செய்து, கடைசியில் மூவருமாக ஜீவன்முக்த நிலையை அடைந்து அதன் பிறகு விதேகமுக்தியையும் அடைந்தார்கள்.
 
இக்கதையின் தாத்பரியத்தை யார் மனதில் வாங்கிக்கொண்டு அவைகளை கடைப்பிடித்து வாழ்வை விடாமுயற்சியுடன் சீர்திருத்தி வருகிறானோ அவன் முக்தியை சீக்கிரமாக அடைவதில் சந்தேகமில்லை. நோக்கம் அல்லது அறிகின்ற தன்மை பரமார்த்தத்திலிருந்து பிரவிருத்தியானதே. ஆயினும் அது வெறும் தோற்றம் என்பதை அறிந்து மக்கள் தங்கள் நடத்தையை சீர்திருத்திக்கொண்டால் சம்சார வலையில் சிக்கிக்கொள்ளாமல் ஆயுளை சந்தோஷமாக நடத்தி வரலாம். இதுவே இக்கதையின் முக்கிய சாரம். மனதின் வேகத்தால்தான் சம்சாரம் எல்லை இல்லாமல் விஸ்தரிக்கிறது. ஆகையால் இதை அடக்கினால் சம்சாரம் வேரோடு அழிந்துவிடும், ஞானமும் சித்திக்கும்.
 
ராமன்: இந்த உபதேசங்களுக்கு நான் மிகவும் கடமைப்பட்டவனானேன். என் மனம் இப்பொழுது பரம சாந்தியை அடைந்தது. ஆனால் ஒரு சந்தேகம், அதை தீர்த்து வைக்கும்படி கேட்டுக்கொள்கிறேன். விதூரத-பத்மனுக்கு நடந்ததெல்லாம் காலப் பிரமாணத்தில் ஒன்றும் பொருந்தி வரவில்லையே. இவைகள் ஒரு இரவில் சம்பவித்தவைகளா அல்லது அனேக வருடங்களில் சம்பவித்தவைகளா?
வசிஷ்: யாரார் எதை எவ்விதம் பாவனை செய்து வருகிறார்களோ அவரவர் அதை அவ்விதமே அனுபவிக்கிறார்கள். விஷத்தை அமிர்தமாகவே பாவனை செய்து வந்தால் அது அவ்விதமேயாகும். ஒருவன் தன் பகைவனிடம் நட்பு பாவனையை செய்து வந்தால் அந்த பகைவனும் நண்பனாவதில் சந்தேகமில்லை. ஆகையால் பதார்த்தங்களின் தன்மைகள் நம் எண்ணத்திலும் பாவனையிலும் இருக்கிறதே தவிர உண்மையில் அப்பதார்த்தங்களில் இல்லை. இதேமாதிரிதான் கால அனுபவமும் இருக்கிறது. கால வித்தியாசங்களெல்லாம் நம் மனோ நிலையைத் தழுவி இருக்கின்றன. புராணத்தில் கூறப்பட்ட அரிச்சந்திரனுக்கு ஒரு இரவின் அனுபவங்கள் பன்னிரண்டு வருடமாகத் தோன்றின. லவணனுக்கு ஒரிரவின் அனுபவம் ஒரு ஆயுள் காலமாக தோன்றிற்று.  ஒரு மனுவின் ஆயுள்காலம் பிரம்மாவுக்கு ஒருநாளாகும். இவ்விதமே விஷ்ணு, சிவன் இவர்களுடைய ஆயுட்காலங்களும் இருக்கிறது. ஆகையால் எல்லோருக்கும் எல்லாக் காலத்திலும் ஒரே காலப்பிரமாணமென்பது கிடையாது. பத்மன், விதூரதன், ஞானலீலா, லீலா, நீ, நான் ஒவ்வொருவரும் ஒரே காலத்தை வெவ்வேறு அளவாக உணருகிறோம். ஆகையால் இந்தக் கால வித்தியாசங்களைப்பற்றி கவனிப்பதில் ஒரு பலனுமில்லை. முக்கியமாக அறியவேண்டியது பத்மன், விதூரதன் அவர்களுடைய அனுபவங்களையும் அவைகளின் காரணங்களையும், இக்கதையில் உரைக்கப்பட்ட தத்துவங்களையுமேயாகும்.
 
73.பல மக்களுக்கு ஒரே மோகம் எப்படி ஏற்படுகிறது:
ராமன்: மேற்கூறிய அனுபவங்கள் அரசனுக்கு மாத்திரமல்லாமல், கூடவே மந்திரி இதர பரிவாரங்கள் எல்லோருக்குமே ஏற்பட்ட கிரமமென்ன?
வசிஷ்: ஒரு பெரிய பிரவாகமானது பக்கத்திலிருக்கும் சிறிய பிரவாகங்களை எல்லாம் சேர்த்துக் கொண்டு கடலில் சேருகிறது. சிறிய பதார்த்தங்களுக்குச் சுதந்திர நிலைமை கிடையாது. அவ்வினத்தின் முக்கிய வஸ்துவைத் தழுவியே நிலைக்கின்றது. அதுபோலவே ராஜனை அண்டிப் பிழைத்த குடிமக்களுக்கு எல்லாம் அரசனுடைய உணர்ச்சிகளே முக்கியமாக ஏற்பட்டு அவ்வித அனுபவங்களும் சம்பவித்தன. பிரம்மத்தில் இதேமாதிரி ஒரு முக்கியமான அசைவு அல்லது ஜீவத்தோற்றம் உண்டானால் அதையொட்டியே பல சிறிய அசைவுகளும் ஏற்பட்டு பிரதான ஜீவனுடைய பரிவாரங்களாக அதன் அனுபவங்களையே பெரும்பாலும் அனுபவித்து வருகின்றன.
 
ராமன்: “நான்”, “ஜகத்” இவ்விரண்டும் பிரம்மத்திலிருந்து தோன்றியும் இவற்றுள் பேதம் எவ்வாறு உண்டாயிற்று?
வசிஷ்: உணருகிறவன் உணரப்படும் பொருட்களை பிரம்மம் அல்லது அறிவு என்ற கண்ணாடியில்தான் பார்க்கிறான். இவ்விரண்டு ஜாதியுமே பிரம்மத்தை தவிர வேறில்லை. சப்தம், அர்த்தம் இவைகளும் இந்த தத்துவத்தையே சுட்டிக் காட்டுகின்றன. இவைகளுக்குத் தனிச் சொரூபம் கிடையாது. பிரம்மந்தான் ஜகத் என்னும் உருவத்தைக் கொடுக்கின்றது. ஆனால் ஜகத் பிரம்மமல்ல. ஏனெனில் ஒரு மூலப்பொருளுக்கு பல அவயவங்களுண்டு. ஆனால் இவ்வயவங்கள் மூலப் பொருட்களாகமாட்டாது. இந்த ஜகத் காட்சியின் மூலப் பொருள்களாகிய ஆகாயம், வாயு, ஓளி இவைகளெல்லாம் ஸ்மரணையில் ஒன்றன்பின் ஒன்றாகக் கற்பிக்கப்பட்டும் வெளிப்படையாக ஏககாலத்தில்தான் தோன்றின. உள்ளே அடங்கியில்லாமல் வெளியே தோன்றுவதற்குக் காரணமில்லை. இப்படி வெளித்தோற்றம் ஏற்பட்ட மாத்திரமே பேதம் என்பதும் கூடவே கிளம்பியது.
 
ஆகையால் சிருஷ்டியானது பிரம்மத்தில் ஏற்பட்டும், பிரம்மம் சிருஷ்டிக்கு காரணமாகாது. சிருஷ்டியானது பிரம்மத்தின் அவயவமல்ல. ஆனால் நமக்குத் அதுமாதிரிதான் தோன்றுகிறது. இதேமாதிரி லயத்திலும் அது ஒட்டுவதில்லை. அது வெறும் சாட்சியாக மட்டுமே இருக்கிறது. இதுவே சத்தியம்.
 
இந்தப் பிரபஞ்சமெல்லாம் ஆதியிலிருந்து அந்தம்வரையில் பரமாணுவிலுள்ள ஸத்தில் தோன்றுகிறது. இப்படித் தோன்றுகிறவைகள் பிரபஞ்சத்திலுள்ள ஒவ்வொரு பரமாணுவிலும் அவ்விதமே தோன்றும். ஆகையால் ஸத்தினுடைய விஸ்தாரம் அளவிட முடியாது.
 
74.ஜனனம் யாருக்கு?
ராமன்: ஞானமடைந்து நிர்விகல்ப சமாதியும் சித்தித்து ஏன் மறுபடியும் பூமியில் ஜனனம் ஏற்படுகிறது?
வசிஷ்: ஜனனமாகிறவர்கள் நியதியென்னும் கட்டுப்பாட்டுக்கு உட்பட்டவர்கள் ஆவார்கள். இந்த நியதியும் சித்தின் சக்தியைத் தவிர வேறல்ல. இது சிருஷ்டி ஏற்பட்ட காலத்திலேயே அதன் கூடவே எல்லா வஸ்துக்களையும் வியாபித்து, எக்காலத்திலும் மாறுபாடு அடையாமலும் ஒவ்வொரு பொருளையும், செயலையும் தனக்கு உட்படுத்திக்கொண்டு நிற்கின்றது. ஆகவே சிருஷ்டியும் நியதியும் ஒன்றையொட்டியொன்று பிரவிருத்திக்கலாயிற்று. இந்த நியதியின் காரணத்தால்தான் பல ஜந்துக்கள் உண்டாகவும் முடிந்தது. இல்லாவிடின் ஒரு பொருள் மற்றொன்றாக மாறியோ அல்லது ஒன்றுக்கொன்று வித்தியாசமில்லாமலோ உலகம் விஸ்தரிக்க வேண்டும். ஆகவே நியதியென்பது புல்பூண்டுகள், ஜீவராசிகள், தேவாசுரர்கள் எல்லாவற்றையும் வியாபித்து இவற்றிலுள்ள பேதங்களுக்கு காரணமாக நிற்கின்றது.
 
75.நியதியைப் பற்றி விளக்கம்:
இப்படி நியதியின் விஸ்தாரம் சகலத்தையும் வியாபித்த நிற்பதால், இதற்கும் சாட்சியாக இருக்கின்ற பரமார்த்தத்தையே நாம் சந்தேகிக்கும்படி நேர்ந்து விட்டது. ஆகாயத்தில் ஒரு சித்திர அமைப்பைக் காண்பதாக நாம் சில சமயங்களில் நம்புவதுபோல இந்தப் பரப்பிரம்மத்தின் இருத்தலைக் கூட நாம் எளிதில் மறந்துவிடுகிறோம். அப்படி இல்லாவிடின் நியதியும் நிலைக்காது.
 
இந்த சம்சாரம், நியதியென்னும் தத்துவங்கள் எல்லாம் பிரம்மா-சிவன் போன்ற ஞானிகளால் நமக்கு அறிவிக்கப்பட்டன. மேற்சொல்லிய நியதிக்கு ஆதாரம் பௌருஷமே. இப்பௌருஷமில்லாவிட்டால் நியதி நிலைக்காது. பௌருஷமும் சித்தின் தன்மையேயாகும். மானிடர்களுக்கும் பௌருஷமே பிரதானம். பௌருஷமின்றி ஒரு செயலையும் சாதிக்க முடியாது. நியதியின் சுபாவமும் இப்படியேயாகும். ஓவ்வொருவருடைய செயல்களுக்கும் நியதியே காரணமாகும். தற்சமயம் நீ என் உபதேசத்தை அடைவதும் நியதியின் குணத்தாலேதான். அப்படி இருந்தபோதிலும் மானிடர்கள் பௌருஷமில்லாமல் இருப்பின் அவர்களுடைய கதியும், மரம், மட்டைகளைப் போலவேதான் ஆகும். நியதியின் சக்தியால் தேகம் ஏற்பட்டதென்று அது நியதியாலேயே ஆதரிக்கப்படுமென்று ஒருவன் சும்மா இருப்பின், அவன் உயிரை இழப்பதில் சந்தேகமில்லை. நியதியானது எப்படிப் பௌருஷத்தால் நிலைநிற்கிறதோ அவ்விதமே மனிதர்களும் பௌருஷத்தால்தான் நிலைநிற்க முடியும். ஆகையால் நியதியின் நடை எவ்விதமிருப்பினும் மானிடர்கள் பௌருஷத்தைக் கைக்கொண்டுதான் ஞானத்தை அடைய வேண்டும்.
 
குறிப்பு:
ராமனுடைய கேள்விக்கு நேரான பதில் வசிஷ்டர் உபதேசத்தில் இருப்பதாகத் தோன்றவில்லை. ஆனால் இதர இடங்களில் பரம முக்தியை அடைந்தவர்கள் மறுபடியும் ஜனனமாகிறதில்லையென்று பலதடவை சொல்லியிருப்பதால் இங்கே நாம் ஊகிக்க வேண்டியது ஜனனம் ஓய்வு அடையாதவரை நியதிக்கு உட்பட்டிருக்க வேண்டியதென்றும், மேலும் ஆதியில் ஜனனமான தோற்றம் ஏற்பட்டவுடன் நிர்ணயித்துக் கொண்ட காலம் முடியாமலிருக்கும் வரையில், ஜீவன் முக்தனானபோதிலும், ஜனனம் ஓய்வதில்லையென்றும் எடுத்துக் கொள்வது இவ்விடத்தில் பொருத்தமாக இருக்கும்.
 
76.ஜீவத்தோற்றம் இரண்டு என்ற பாவனையால் ஏற்பட்டது
ராமன்: இந்த ஜீவனானது பரப்பிரம்மத்திலிருந்து தோன்றியும் கூட இரண்டென்ற பாவம் ஏற்பட்ட காரணம் என்ன?
வசிஷ்: பிரம்மம் பரம சாந்தமாகவும் அமைதியாகவும் சதா இருப்பினும், மிகவும் அமைதியாகவிருக்கும் ஒரு கடலில் ஒரு சிறிய அசைவு ஏற்பட்டால் எப்படியோ அப்படியே இந்த சாந்தக்கடலில் ஒரு அசைவு யதேச்சையாக ஏற்பட்டது. அதுவே இந்த ஜீவனென்ற தோற்றமாகும். அது சித் சொரூபம். சேதனமே அதற்கு இயற்கையான குணம். சேதனம் சூட்சும ஸ்திதியில் சங்கல்பமென்றும், வெளிப்படையாகத் தோன்றும் பொழுது கிரியையென்றும் சொல்லப்படும். இந்த ஜீவனானது சங்கல்பவசத்தால் சகல வஸ்துக்களையும் பிராணிகளையும் முதலில் சூட்சுமமாகவும், பிறகு பூத சம்பந்தத்துடனும் சிருஷ்டித்தது. இப்படிச் சிருஷ்டிக்கப்பட்டவைகளெல்லாம் ஜீவனின் பிரதிபிம்பமே. ஜீவன் பிரவிருத்தியையே தொழிலாகக் கொண்டதனால் அதன் நோக்கம் முற்றிலும் அதிலேயே முழகிக் கிடந்து தான் யாரென்று உணருவதில்லை. தன் இயக்கத்தில்தான் ஜீவன் தன்னை உணருகிறது. இதுவே த்வைத பாவத்திற்குக் காரணம். ஜீவனுக்குத்தான் இவ்வித உணர்ச்சி ஏற்படுகிறதே தவிர எப்பொழுதும் ஆனந்தமாய் இருக்கும் பிரம்மத்திற்கு யாதொரு உணர்ச்சியும ஏற்படுவதில்லை. ஆயினும் ஜீவனுடைய சிருஷ்டியிலும் சங்கல்பத்திலும் இந்த பிரம்மம் வியாபித்தே இருக்கிறது. ஏனெனில் ஜீவனும் அதைத் தவிர வேறல்லாமல் இருக்கிறது. நம் தேகத்தில் ஜீவனென்பது எப்படி ஒவ்வொரு திருணத்தையும் வியாபித்திருக்கிறதோ அதுபோலவே பிரம்மம் எவ்விடத்திலும் எல்லா வஸ்துக்களிலும் வியாபித்திருக்கிறது. இந்த ஜீவனுக்குத் தான் செய்யும் கிரியைகளே தன் கர்மாவாக ஏற்படுகின்றன. ஆகையால் தன்னுடைய கர்ம பலன்களிலிருந்து ஜீவன் எப்படித் தப்பிக்க முடியும்? இக்கர்மங்களே இந்த ஜீவனுக்குத் தெய்வமாகும். வேறு தனிப்புருஷனாக ஒரு தெய்வமென்பது கிடையாது. மேலும் இந்த ஜீவன்தான் சிருஷ்டிகளுக்கெல்லாம் காரணம். இந்த ஜீவன்தான் பிரம்மாவென்றும் அழைக்கப்படுகிறது. இதைத் தவிர வேறு தனிப்படையான சிருஷ்டிகர்த்தா என்று ஒருவரும் இல்லை.
 
ஆகவே இந்த ஜீவனாகிய பரமாத்மா தோற்றம், பிரவிருத்தி என்பதில் ஈடுபட்டுக் கொண்டதும், பிரவிருத்திப்பது தானென்று உணர்ந்து தன் சுயநிலையை மறந்து, அதனால் மேன்மேலும் பிரவிருத்தியின் முன் ஏற்படும் சங்கல்பமே மனதின் சொரூபமாகும். இது உருவத்தையும் கனத்தையும் அடைந்தால் பதார்த்தமும் பலனுமாகின்றன. மேற்கூறிய சங்கல்பமும் அதனால் விளைகின்ற பலனும் “நான்” என்ற மூல இச்சையை முன்னிட்டு ஒவ்வொரு விஷயத்திலும் பிரவிருத்தியாகின்றது. ஆகவே மனம் என்பது ஜீவனின் இச்சையைத் தவிர வேறில்லை. மனதே இந்த பிரமாண்ட சம்சாரத்திற்குக் காரணம். இதனால் இந்திரியங்களும், இந்திரியங்களால் தேகமும் இயங்குகின்றன. மனம், இந்திரியங்கள், தேகம் இவைகளின் சேர்க்கையே கிரியையும் கர்மாவுமாகின்றன. ஆகவே மனதுதான், வெளிநோக்கம் ஏற்படுகையில், பிரபஞ்சத்தையும் உள்நோக்கம் கொண்டபொழுது ஜீவனாகிய பரமாத்மாவையும் பார்க்கின்றது. இந்த இரண்டு பாவத்தையும் வைத்துக்கொண்டுதான் விஸ்தரிக்கவும் செய்கின்றது. இதுவே த்வைதபாவம். இது மனதிற்குத்தான் ஏற்படுகின்றது. ஜீவனாகிய பரமாத்மாவுக்கு இந்த த்வைத பாவம் கிடையாது. ஆகவே தேகமும் பிரபஞ்சமும் மனதின் கனசொரூபமேயாகும். மனம் ஜீவனின் இச்சா சொரூபம். ஜீவன் பரமாத்ம சொரூபமாகும். ஆகையால் பரமாத்மாதான் எல்லாமுமாக இருக்கிறது. இதையறிய ஒரு உதவியும் வேண்டியதில்லை. கண்ணெதிரிலுள்ள கைப்பொருள் போல் பிரத்யக்ஷமானது.
 
76.ஆத்மாவை அடைய இச்சைகளை ஒழிப்பதே சரியான வழியாகும்:
இந்தத் தத்துவத்தை அறிய அதிகப் பிரயாசையும் வேண்டியதில்லை. வெகு எளிதாக அறியலாம். எப்படியென்றால் இச்சைகள் நிலையற்றதென்று நமக்கு நன்கு தெரிகிறது. அப்படியிருக்க இவைகளை அடியோடு ஒழித்தால் நஷ்டம் ஒன்றும் கிடையாது என்றும் தெரிகிறது. ஆனால் நம்மால் இதை செய்வதற்கு இயலவில்லை. இச்சைகள் ஒழிந்தால் மனதிற்கு வெளிநோக்கம் ஓய்ந்து உள்நோக்கம் ஸ்திரமாகிறது. இதுவே அறிவென்பதாகும். இச்சைகளை ஒழிக்க விடாமுயற்சியுடன் கூடிய பயிற்சிதான் முக்கியமானதாகும். எது நமக்கு வெகு திருப்தியைக் கொடுக்கிறதோ அது முதலில் தியாகம் செய்யப்பட்டால் மற்றவைகளெல்லாம் வெகு சீக்கிரமாகவே விடப்படும். ஆகையால் முக்தியை அடைய வெகு எளிதில் முடியும். அதாவது இந்த மனோநிலையை உடையவர்களால் முக்தியை நிச்சயமாக அடைந்துவிட முடியும்.
 
77. மனதும் ஆத்மாவும்
ராமன்: மனதென்னும் தன்மையை உடைய ஜீவனுக்கும் பரமாத்மாவுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? அது எப்படி உண்டாயிற்று?
வசிஷ்: சர்வேஸ்வரனாக இருக்கின்ற பிரம்மன் எப்பொழுதும் பரம சாந்தமாகவே இருக்கின்றது. ஆனால் அதில் அடங்கியிருக்கும் சக்தி அசைந்தால் ஜீவனென்று சொல்லப்படும் விஸ்தரிப்புக்குக் காரணமாகின்றது. இந்த ஜீவனுக்குச் சங்கல்பமே மூலகாரியம். இந்த சங்கல்பமாகிய இயக்கந்தான் மனம் என்பதாகும். மனதினுடைய விஸ்தரிப்பு பிரபஞ்சமாகும்.
 
ராமன்: அப்படியானால் நாம் எதைத் தெய்வமென்றும், கர்மமென்றும் கருதுகிறோம்? எதைக் காரணமென்று சொல்லுகிறோம்?
வசிஷ்: பிரம்மத்தில் அடங்கிய சித் அல்லது அறிவானது அறியும் தன்மையோடு இயங்கினால் அதுவே ஸ்பந்தமென்றும், உணர்ச்சியென்றும் சொல்லப்படும். இதுவே ஜீவனுமாகும். இந்த நிலையில்தான் இரண்டு என்ற நோக்கம் ஏற்படுகிறது. இதன் தொடர்ச்சியாக புத்தி, மனம், பிறப்பு, இறப்பு, கர்மம் ஆகிய எல்லாமுமே அடுத்தடுத்து ஏற்படுகின்றன. ஜீவன் எப்படி யதேச்சையாகத் தோன்றியதோ அதேமாதிரி, ஸ்பந்தசக்தி அடங்கியதும், பிரம்மத்தில் ஐக்கியமாகிறது. ஓவ்வொரு ஜீவனின் காலமும் வேறாகும். சில அனேக லட்சக்கணக்கான ஜன்மங்களுக்குப் பிறகு ஓய்வடையலாம். எப்படியும் இவை பரமார்த்தத்தில் ஒரு தோற்றமே. ஆனால் இந்தத் தோற்றங்களுக்கு பரமாத்மாவே காரணமென்று நினைக்கப்படலாம். ஒருவிதத்தில் இதை ஒத்துக்கொள்ளலாம். எப்படியென்றால் நிலத்தில் விதைத்த விதையானது மரமாக வளரும்பொழுது ஆகாயம் அதன் வளர்ச்சிக்கு தடையாக இல்லாமால் எப்படிக் காரணமாகின்றதோ அதேமாதிரி பிரம்மம் ஜீவனுக்கு காரணமென்று கருதப்படலாம். ஒரு ஸ்படிகத்தின் அருகேயிருக்கின்ற பொருளின் நிறத்தை பிரதிபலிப்பதால் அந்த நிறம் ஸ்படிகத்தினுள்ளே இருப்பதான தோற்றம் ஏற்படுவதுபோல, ஜகத் முழவதும் பிரம்மத்தில் பிரதிபலித்து அதுவே காரணமாகத் தோன்றுகிறது. ஆனால் இந்த விஷயத்தை ஆராய்ச்சி செய்து அறிவதால் பலன் என்னவென்று கேட்கலாம். ஏனெனில் எல்லா ஜீவன்களும் ஒருகாலம் முக்தியடைய வேண்டியதால் ஆராய்ச்சியால் அடைகின்ற பலனானது ஜன்மாக்களில் ஏற்படும் துயரங்களின்றி ஜீவன் வாழ்நாளைச் சந்தோஷமாகக் கழிக்கலாம். இதுதான் அறிவினால் ஏற்படும் பலனாகும். ஆகவே பிரம்மம் யாதொரு சம்பந்தமுமின்றி ஜீவனுக்குக் காரணமாகின்றது.
 
78.விஷூசிகா கதை
மானிடர்கள் மனதில் எதைக் கற்பனை செய்து கொள்கிறார்களோ அதையேதான் பின்பு அனுபவமாக அடைகிறார்கள். இந்த விஷயத்தை விளக்க புராணத்தில் கர்கடி என்ற அரக்கியைப் பற்றிய கதையுண்டு.  அவளுக்கு விசூசிகா என்ற பெயரும், அநியாயபாதிகை என்ற பெயருமுண்டு.
 
இமோத்கிரி பர்வத சார்பில் வசித்துவந்த இவள் விந்திய மலைக்காட்டைப் போல பிரம்மாண்ட உடலை தரித்தும், அகோர பார்வையும் உடையவளாக இருந்தாள். இவளுடைய அடங்காப் பசிக்கு வேண்டிய உணவு எங்கும் கிடைக்காமல் என்ன செய்வதென்ற சிந்தித்து கடைசியில் பிரம்மாவை நோக்கித் தவம் செய்வதே சரியென்று எண்ணி அப்படியே செய்யத் தொடங்கனாள். வெகுகாலம் கடின தவம் செய்த பலனாக பிரம்மாவே அவள் எதிரில் தோன்றி, அவளை ஆசீர்வதித்து அவள் வேண்டுகொளை தெரிவிக்கச் சொன்னார். இறைவனுக்கு அடிபணிந்து, தான் எல்லா ஜீவப்பிராணிகளில் நுழையவும், பிறகு அவைகளை புசிக்கவும் ஆகிய இரண்டு தன்மைகளை நான் அடைய வேண்டும் என்பதை வரமாக கேட்டுக் கொண்டாள். அவற் இச்சைப்படியே வரத்தைக் கொடுத்து பிரம்மா அப்படியே மறைந்துவிட்டார்.
 
வரம் கிடைத்த கொஞ்ச நேரத்திற்கெல்லாம் இவளுடைய பிரம்மாண்ட உடல் கொஞ்ச கொஞ்சமாக குறுகியும், மெலிந்தும் ஒருகை அளவாகி விரல் அளவுக்கு குறைந்து இன்னும் சற்று நேரம் கழிய கண்ணுக்குப் புலப்படாமல் சூரியக் கிரண அளவாகிவிட்டது. இப்படித் தன் நிலைமையானதைக் கண்டு வியப்படைந்தாள். தனக்கு கிடைத்த வரமே இவ்வளவு விபரீதமாக முடியுமென்று கனவிலும் நினைக்கவில்லை. இப்படித்தான் நம்முடைய ஆசைகளெல்லாம் முடிவடைகின்றன. நாம் எதை விரும்பினாலும் அதைப் பிரயத்தனத்தால் அடைவது நிச்சயமே. ஆனால் அது நமக்குப் பின்பு எந்தவிதமான மகிழ்ச்சியை கொடுக்குமென்பது நிச்சயமில்லை. இப்படி விபரீதமாக விளைகின்ற கிரமம் என்னவென்றால், ஒரு விஷயத்தில் நாம் இச்சை வைக்கும்பொழுது மனதெல்லாம் அதிலேயே லயப்பட்டு அதைத் தழுவி நிற்கும் இதர விஷயங்களை கவனிக்க முடியாமலும், அந்த விஷயங்களுக்குத் தேவையான ஏற்பாடுகளை செய்யாமலுமிருப்பதே சகஜம். இதனால் காரியம் கைகூடியும் அது நம்மைப் பிரதிகூலமாக பாதிக்கின்றது. ஆகவே எவற்றிலும் ஆசை என்பது கூடாது. இந்த அரக்கியின் கதியைக் கவனித்தால் அது எவ்வளவு பரிதாபத்திற்குரியது என்பதைப் புரிந்து கொள்ளலாம்.
 
இப்படி அரக்கியாக உருவகப்படுத்தியது ஜீவஜந்துக்களுக்குச் சத்ருவாயிருக்கும் விஷக்கிருமிகளேயாகும். இவைகள் எங்கும் பரவியும் எல்லாவற்றிலும் வியாபித்திக்கின்றது. தேக ஆரோக்கியம் கொஞ்சம் குறைந்தால் அப்போது தேகத்தில் வேரூன்றி நாசத்திற்குக் காரணமாகின்றன. இந்த விஷக் கிருமிகள் இல்லாத இடங்கள் சொற்பம். உதாரணமாக காற்றோட்டமில்லாத இடங்கள், கொசுக்கள் நிரம்பிய இடங்கள், சதா ஈரமாக இருக்குமிடங்கள், பில்வ மரமில்லா இடம், அழுக்கு உடைகள், எலும்பு மூட்டுக்கள், அதி வேகமாக அடிக்கும் காற்றுகளில், மூடுபனிகளில், நகசந்துக்களில், மனிதன் சஞ்சாரமுள்ள இடங்களில் இருக்கின்ற புதர்களில், எச்சில், பாலைவனம் ஆகிய இடங்களிலெல்லாம் இக்கிருமிகள் எப்பொழுதும் சஞ்சரிக்கின்றன. மேலும் யாத்ரிகர்கள். வழிநடைகள், பேன்பிடித்தவர்களால் உபயோகிக்கப்படும் பாத்திரங்கள் இவைகளால் இக்கிருமிகள் வேறிடங்களுக்கு பரவுகின்றன. மேலும் ஆத்ம ஞானம் இல்லாதவர்களிடமும் இந்தக் கிருமிகள் இருப்பது நிச்சயம். இக்கிருமிகள் வியாதிகளுக்கு மாத்திரம் காரணமாக இல்லாமல் எல்லா ஜீவப்பிராணிகளிலும் வியாபித்திருக்கின்றன. நம்முடைய தேகம் முழுவதும், அதாவது ரோமம், தோல், மாமிசம், ரத்தம், எலும்பு எல்லாமுமே இவைகளாலே வியாபிக்கப்பட்டு வளர்ச்சியுமடைகின்றன. ஆகவே இவைகள்தான் ஜீவ ஜந்துக்களாகும். தேகநிலையை சரியாகவும் ஒரு நிதானத்திலும் இருக்கும் வரையில் இக்கிருமிகள் தங்கள் செயல்களை நேராகவே செய்துகொண்டு வருகின்றன. தேக ஆரோக்கியம் நாம் உட்கொள்கின்ற உணவாலேயோ அல்லது வேறு காரணத்தினாலோ குறைந்தால் அப்பொழுது இக்கிருமிகளே விஷமாகின்றன. ஆகவே அமிர்தமும் விஷமும் ஒரே கிருமி இனத்தின் மாறுதலான செயல்களாகும்.
 
இந்தக் கேவல நிலைமையை அடைந்த அரக்கி மனம் நொந்து பிறகு கொஞ்சம் பிறகு விவேகத்தையும் அடைந்து, தான் இந்தக் கதியை தான் செய்த தவத்தின் பலனால் அடைந்தது என்று ஞாபகம் வந்து, மறுபடியும் தவத்தினால் நல்ல கதியை அடையலாமென்று தீர்மானித்து, யதேச்சையாக அங்கே வந்த ஒரு கழுகின் சுவாசமார்க்கமாக அதற்குள் நுழைந்து அதை இமோத்கிரி மார்க்கம் செல்ல மனதைத் தூண்டினாள். கொஞ்ச நேரம் கழித்து பழைய வாசஸ்தலத்திற்கு வந்து சேர்ந்தாள். உடனே தவத்தைத் தொடங்கி வெகுகாலம் இந்த ஸ்திதியிலிருந்தாள். தேவேந்திரன் இதை அறிந்தபின் அவளின் தவத்தின் நோக்கத்தை நாரதரின் மூலமாக தெரிந்துகொண்டான்.  தன் மகிமை குறைந்து விடுமோவென்று பயந்து அதற்கு உபாயமாக வாயுபகவானை அழைத்து தவம் புரிந்துக் கொண்டிருந்த அரக்கியை கண்டு, அவள் கேட்கும் வரத்தை அளித்து வரும்படி சொன்னான். வரத்தைப் பெறுவதால் தவத்தின் பௌருஷம் குறைந்து விடும். மேலும் வரத்தின் பலனை அனுபவித்தபிறகு பழைய நிலைமைக்கு திரும்ப நேரிடும். இதுவே இந்திரனுடைய சூழ்ச்சியாகும். வாயுபகவான் அப்படியே சென்று அங்குமிங்கும் தேடி, கடைசியில் அவள் இருப்பிடத்தை அடைந்து, ஒரே காலில் நின்றுகொண்டு அகோர தவம் செய்துவரும் காட்சியைக் கண்டு, அரக்கியின் தவ மகிமையால் பனிக்கட்டியால் மூடப்பட்ட மலைகளெல்லாம் ஜ்வாலை விட்டு எரியும் போது வருகின்ற உஷ்ணத்தை உணர்ந்து ஒன்றும் செய்ய முடியாமல், தரிசனம் கிடைத்ததே தனக்கு பரமலாபக் கருதி தேவேந்திரனிடம் திரும்பிச் சென்றார். நாரதரிடமிருந்து வரலாற்றைக் கேட்ட தேவேந்திரன் தன்னால் கொடுக்க இயலாத வரம் பிரம்மாவினால் கொடுக்கமுடியுமென்று எண்ணி, பிரம்மலோகம் சென்று அந்த லோகாதிபதிக்கு எல்லா விஷயங்களையும் தெரிவித்தான். இதைக் கேட்டு பிரம்மா தான் வரமளிப்பதாகச் சொல்லி, தபஸ்வினிக்கு மனோ ரூபமாக தன்னைத் தெரிவித்துக்கொண்டு என்ன உத்தேசத்தைக் கொண்டு தவத்தில் ஈடுபட்டாளென்று கேட்டார். இதை உணர்ந்த அரக்கி சற்று ஆலோசித்துப் பிறகு தனக்கு இப்பொழுது யாதொரு தேவையுமில்லை என்று நன்கு அறிந்து கொண்டாள். எல்லாவிதப் பற்றுதல்களும் அவளுக்கு வேரோடு அறுபட்டன. மனம் நிர்மலமாகி எல்லாவற்றையும் பிரகாசிக்கச் செய்தது. ஆகையால் யாதொரு வரத்தையும் விரும்பாமல் மௌனமாகவே இருந்தாள். இதையறிந்து பிரம்மாவானவர், இவளுடைய பூர்வ வாசனை முற்றிலும் அழியாமல் இருந்தபடியால், நியதிக்கு விரோதம் ஏற்படாமல், இவள் முதலில் கொண்ட இச்சை நிறைவேறும்படியும், தவத்தின் பலன் சித்திக்கும் வண்ணமும், பழைய அரக்கி சொரூபம் அடையச் செய்தார். இராட்சச சொரூபம் சூட்சுமமாக இருந்தே வந்ததால் அது ஸ்தூலமாகும்படி செய்ததின் கருத்து இதுவேயாகும். இவைகளை இராட்சசிக்கு தெரிவித்து மேலும் இந்த தேகத்துடனே ஞானியாய் பாக்கி வாழிநாளைக் கழிப்பாளென்றும் சொல்லிவிட்டு மறைந்துவிட்டார்.
 
பிரம்மாவின் தரிசனத்திற்கு பிறகும் கொஞ்ச காலம் தவத்திலேயே கழித்தாள். ஒருநாள் நிஷ்டையிலிருந்து கண்ணை விழித்ததும் பசியால் தேகம் வருந்துவதை உணர்ந்தாள். இது ஸ்தூல தேகத்தின் நியதியாகும். இராட்சச தர்மப்படி இப்பசியை இதரப் பிராணிகளைப் புசித்துத்தான் தீர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். இப்படி செய்வதை விட தன் தேகம் அழிவதேமேல் என்று நினைத்தாள். இப்படி யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்போது ஒரு அசரீரி வாக்கு காதில் விழுந்தது. அதாவது அக்ஞானிகளைப் புசித்தால் தோஷமில்லையென்றும், இவ்விதம் தன் பசியை தீர்த்துக் கொள்ளலாமென்றும் அந்த வாக்கு கூறியது. இதுவே சரியென்று தீர்மானித்துக் கொண்டு இரை தேடப் புறப்பட்டாள். போகும் வழியில் இவளுக்கு தோன்றினதாவது, மூடர்களுக்கும் ஆத்ம ஞானமில்லாதவர்களுக்கும் உயிரோடு இருப்பதைவிட இறப்பே மேலாகும். ஏனெனில் வாழ்வில் ஏற்படும் துன்பங்களை அனுபவிக்காமல் இருக்கலாம். ஞானிகள் எல்லோருக்கும் நல்வழியைக் காட்டுகிறார்கள். இவர்களைப் புசிப்பதால் தனக்கும் நலமில்லை, உலகத்திற்கும் கேடு. இவ்விதம் எல்லாம் எண்ணியவாறு ஒரு அடர்ந்த காட்டை அடைந்தாள்.
 
கொஞ்ச தூரம் சென்றதும் இரண்டு மனிதர்கள் எதிரிலே வருவதைக் கண்டு, தனக்குத் தீனி அகப்பட்டதென்று எண்ணிக்கொண்டு, ஆனால் இவர்கள் விவேவிகளா அல்லது மூடர்களாவென்று பரிசோதிக்க தீர்மானித்து, பயங்கரமான கர்ஜனை செய்து “யார் அங்கே?” என்ற கேட்டாள். வந்தவர்கள் தீரர்களாக இருந்ததால் இவளுடைய மிரட்டலுக்கு பயப்படவில்லை. அவர்களில் ஒருவன் பின்வருமாறு பதிலுரைத்தான்.
 
“இந்தக் கேள்வியைக் கேட்பது யார்? எங்கள் நாட்டில் இவ்வளவு அட்டகாசம் செய்து கொண்டும் மரியாதையின்றி பேசுவதும் யார்? உனக்கு ஏதாவது தேவையாக இருந்தால் நேரில் வந்து வேண்டியதை வணக்கத்துடன் கேட்டுக் பெற்றுக் கொள்ளலாம். இந்தப் பிரதேசம் கிராத மண்டலத்தைச் சேர்ந்தது. இத்தேசத்தில் வசிக்கும் வேடர்களின் தலைவன் என்னருகிலிருக்கும் விக்கிரமன். நான் அவருடைய மந்திரி. குடிமக்களின் நன்மையைக் கருதி, அவர்களுக்கு யாதொரு தீங்கும் நேராதபடி நாங்களிருவரும் மாறுவேடம் பூண்டு இரவெல்லாம் துஷ்டர்களைத் தேடி அழித்து வருகிறோம். நாங்கள் யாருக்கும் அஞ்சினவர்கள் அல்ல. ஆனால் எங்களை நாடி யார் எதை யாசித்து வந்தாலும் அதை அவர்கள் அடையாமல் போவதில்லை. ஆகையால் உனக்கு அவ்விதம் தேவை இருந்தால் விண்ணப்பம் செய்துகொள்ளலாம். இப்படி வணங்கிக் கேட்பதை விட்டு அவசரமும் படபடப்புடன் நடந்து கொள்வதினால் பயனில்லை. இவைகளால் யாருக்கும் காரியம் கைகூடாது.”
 
இம்மொழிகளைக் கேட்ட இராட்சசி, இவ்வளவு தீரர்களாயும் மரணத்தைப் பற்றி அலட்சியமாகவும் இருப்பவர்கள் ஞானிகளாகத்தான் இருக்கவேண்டுமென்று தீர்மானித்துக் கொண்டு, இவர்களை பரிசோதித்தால் தனக்குண்டான சிற்சில சந்தேகங்களை தீh;த்துக் கொள்ளலாம் என்று எண்ணி, அவர்களை நோக்கி பேசலானாள். நீங்கள் யாராக இருந்தாலும் எனக்குப் பயமில்லை. நான் என் பசியைத் தீர்த்துக்கொள்ள இரைதேடி வந்தேன். நீங்களும் யதேச்சையாக என் வசம் அகப்பட்டுவிட்டீர்கள். ஆனால் நீங்கள் ஆத்மஞானம் உடையவர்களாக இருந்தால் உயிர் தப்பிக்கலாம். ஆகையால் உங்களைப் பரிசோதிக்கும் பொருட்டு ஆத்ம விஷயமாகச் சில கேள்விகளைக் கேட்கிறேன் என்று சொன்னாள்.
 
இப்படிச் சொல்லிவிட்டு மந்திரியை பார்த்து தன் சந்தேகங்களை பத்து கேள்விகளாக கேட்டாள். கேள்விகளுக்கு பதிலாக மந்திரி கேள்விகள் அனைத்தும் பரமாத்ம தத்துவத்தை தழுவியே இருப்பதாகச் சொன்னார். அது பிரபஞ்சத்திற்கெல்லாம் காரணமாகயிருந்தும் எதிலும் ஒட்டாமல் நிற்கின்றது. எல்லாம் அதில் அடங்கி இருப்பதென்றோ அல்லது அது எல்லாவற்றையும் ஊடுருவி நிற்பதாகவோ கருதலாம். மேலும் அது பரமாணுவின் தன்மையை அடைந்தது போலிருக்கிறது. பிரபஞ்சமாகிய காட்சி இப்பரமாணுவில் தோன்றுகின்றது. இதைச் சூன்யமாகவோ அல்லது பூர்ணமாகவோ பாவிக்கலாம். மனதைச் சேர்த்து ஆறு இந்திரியங்களுக்கும் புலப்படாமலிருப்பதால் சூன்யமாகத் தோன்றுகிறது. ஆனால் அது எக்காலத்திலும் எல்லாப் பொருட்களிலும் எங்கும் நிறைந்திருப்பதால் பூர்ணமென்றும் தோன்றுகிறது. எவ்விதம் எண்ணப்பட்டாலும் இந்த பாவனைகளெல்லாம் நம் மனதில் புலப்படுபவைகளாக இருக்கின்றன. ஆத்மாவுக்கு ஒருவித பாவனையும் கிடையாது. அது ஒருமைத் தன்மையுடனும், பாவனையற்றும், நிர்மலமாயும், சாசுவதமாயம், கேவலம் இருத்தல் என்ற தன்மையுடனும் இருக்கிறது. மற்றவைகள் எல்லாம் அதனாலேயே பிரதிபலிக்கும் தோற்றங்கள், ஆகையால் நாசத்திற்கு உட்பட்டவைகள். இத்தோற்றங்கள் அவரவர் மனோநிலையைத் தழுவி கால வித்தியாசங்களைக் காண்பிக்கின்றன. ஆகையால் மனோநிலைதான் காலப்பிரமாணத்திற்கு ஆதாரமே தவிர காலமென்ற ஒன்று தனியாக சத்தியமாக இல்லை, இதுவும் ஒரு கற்பனையேயாகும். ஆயினும் இந்தத் தோற்றங்கள் நமக்கு திடமானதாகவும், புஷ்டியுள்ளதுமான அனுபவங்களைக் கொடுத்து வருகின்றன. ஏனெனில் அக்ஞானமாகிய மதிமயக்கமும் தோற்றமாகிய மதிமயக்கமும் ஒரே சமுதாயத்தைச் சேர்ந்தவைகளாக இருக்கின்றன. ஆகையால் மோகம்தான் மோகத்தை உணருகிறது. சத்யம் சத்யமாகவேதான் இருக்கும். நமது மோகம் நீங்கினால் வஸ்து ஜாலமாகிய மோகங்களும் அத்துடன் நாசமடைகின்றன. இந்நிலையில் மிஞ்சி இருப்பது உள்ளும் புறமும் வியாபித்து நிற்கும் ஆத்மா மட்டும்தான். இதற்குக் காலதேசக் கட்டுபாடுகள் கிடையாது. ஒரு பானையில் மூடி வைத்த ஆகாசத்தை ஆயிரம் மைலுக்கப்பால் திறந்தால் அதன் உள்ளும் வெளியும் உள்ள ஆகாசம் எப்படி வெவ்வேறாகதோ அப்படியே எல்லாப் பொருட்களையும் வியாபித்து நிற்கும் ஆத்மாவும் வெவ்வேறாக இருக்க முடியாது. இது போவதுமில்லை, வருவதுமில்லை, மாறுவதுமில்லை.  இந்த மாறுபாடுகள் எல்லாம் உற்பத்தியின் கிரமத்தை அறியாதவர்களுக்கேயாகும். கானல் நீரில் நீர்க்காட்சி எப்படி ஏற்படுகிறதோ அதேமாதிரி ஞானத்தின் இருத்தலில் அக்ஞானத் தோற்றம் ஏற்படுகின்றது. இந்த அக்ஞானத்திற்குக் காரணம் “நான்”, “பொருள்” என்ற பேத பாவனையேயாகும். இரண்டிலும் பொதுவாக நிற்கும் ஆத்ம உணர்ச்சி ஏற்பட்டால் உடனே மோட்சத்திற்கு உபாயம் ஏற்படுகிறது.
 
இவ்வார்த்தைகளைக் கேட்ட விசுசிகா மிகவும் சந்தோஷப்பட்டாள். பிறகு அரசனைப் பார்த்து இந்த ஆத்ம தத்துவத்தைப் பற்றி அவன் அறிந்ததை சொல்லும்படி கேட்டாள். இவ்வேண்டுகோளுக்கு இணங்கி ராஜன் சொல்லத் தொடங்கினான்.
 
பிரம்மம் அல்லது ஆத்மாவென்பது ஜகத்தை ஒட்டிய அபாவம். பாவமாகிய உணர்ச்சியே ஜகத், அபாவத்தன்மை ஆத்மாவாகும். அது எல்லாவற்றையும் விட்டொழிப்பாதாயும் ஒன்றுமில்லாததாயும் இருப்பதே. இதில் ஏற்படும் விஸ்தரிப்பே ஜகத்தாகும். விஸ்தரிப்பு அடங்கும்பொழுது பிரளயம் ஏற்பட்டதாகச் சொல்லப்படும். இவ்விஷயத்தைப் பற்றி மேலும் சொல்லுகிறேன்.
 
பரமாணுவிலும் பரமாணுவாக இருப்பதால் சூன்யமாக நிற்கின்ற பிரம்மத்தில் ஏற்படும் விகல்பம்(மதிமயக்கம்) அறிகிறவன் - அறிவு என்ற இரட்டை பாவனை ஆகின்றது. பிறகு இந்த அறிகிறவனுடைய பிரதிபிம்பமாகிய ஜகத் அறியும் தன்மையால் அறியப்படுகிறது. ஆகவே நம்முடைய உணர்ச்சிகளைத்தான் வஸ்துக்களாக அனுபவிக்கிறோம். ஜகத் அல்லது பொருட்கள் சப்தங்களால் குறிப்பிடப்படுகின்றன. இந்தச் சப்தத்திற்கும் அதன் அர்த்தத்திற்கும் அப்பால் நிற்பது பிரம்மம் ஒன்றேயாகும். இது எல்லாமுமாக இருந்த போதிலும் வாஸ்தவமாக ஒன்றுமில்லை. எல்லா சப்தங்களுக்கம் மூல அர்த்தமாக நிற்பது இந்த பிரம்மம்தான். இப்படி இருப்பதற்குக் காரணமும் அதுவேதான்.
 
சித்தின் இயக்கமே சிருஷ்டியின் ஆரம்பமாகும். இந்த சித்தானது எவ்விதமெல்லாம் சங்கல்பம் செய்ததோ அவ்வவ்விதமே உணர்ந்து பொருட்களுக்கு ஆதாரமாயிற்று. நாளுக்குநாள் சங்கல்பம் முதிர்ந்ததும் சூட்சுமமான நிலையிலிருந்தவைகள் ஸ்தூல கதியை அடைந்ததும் பொருட்களென்று பாவிக்கப்படுகின்றன. அதனால் இப்பொருட்கள் நமக்கு சத்யமாகத் தோன்றுகின்றன. ஆகவே சூட்சுமமாய் இருந்தவைகள் ஸ்தூலமாக இப்பொழுது உணரப்படுகின்றனவே தவிர, முன்னேயில்லாமல் இப்பொழுது உணர்ச்சி ஏற்படுவதில்லை. நம் கண்களை உபயோகிக்கும் பொழுது அனுபவத்தில் வந்தவைகளைத்தான் உணருகிறோமே தவிர புதியதாய் ஒன்றையும் உணருவதில்லை. குழந்தை புதிய வஸ்துவைக் காணும்பொழுது அப்பொழுது அந்த வஸ்து எவ்வாறு தோன்றுகிறதோ அதைத்தான் உணருகிறதே தவிர வஸ்துவின் சுய சொரூபத்தை அது அறிவதில்லை. ஆகையால் நம் மனதின் ஸ்திதியே வெளிப் பிரபஞ்சமாகிறது. ஒரு உத்யாவனத்தில் வசந்த காலம் வந்தவுடன் பலவித புஷ்பச்செடிகள் வெவ்வேறு விதமாய்ப் மலர்கின்றன. ஆகையால் இவைகள் வசந்தகாலத்தின் சாரமாகும். சாரம் ஒன்றாய் இருந்தும் மலர்கள் பலவிதமாகின்றன. அதேமாதிரி சித் ஒன்றாக இருந்தும் உணர்ச்சிகளும் அனுபவங்களும் வெவ்வேறாகின்றன. இப்படியாக பல உணர்ச்சிகளுக்குக் காரணம் மனதேயாகும்.
 
சித்தின் ஒளியால்தான், இதைத் தவிர்த்து வேறில்லாத, பிரபஞ்சமும் உணரப்படுகின்றது. சித்தின் பிரவிருத்தியின்றி பிரபஞ்சம் பிரகாசிக்க, அதாவது உணரப்பட முடியாது. சூரிய சந்திர மண்டலங்களும் பிரகாசிப்பது சித்தின் ஒளியாலேதான். சித்தானது பிரகாசிக்காவிட்டால் இவைகளின் ஒளியைக் காண முடியாது. வெளிச்சத்திற்கு எதிராக இருப்பது இருட்டாகும். வெளிச்சம் உண்டானால் இருட்டு மறைந்துவிடுகிறது. ஆயினும் இவ்விரண்டையும் ஒரே சமயத்தில் உணர சித்தால்தான் முடியும். வெள்ளை மேகத்தில் இருக்கும் பனி வெளுப்பாகவும், மையின்மேல் விழுந்த பனி கருப்பாகவும் இருப்பது போல, ஒளியில் சித்தானது பிரகாசமாகவும், ஒளி மறைந்ததும் இருட்டாகவும் உணரப்படுகின்றது.
 
தூரதேசத்தை ஒருவன் மனதில் சங்கல்பம் செய்துகொண்டு பிறகு அவ்விடம் சேர்ந்ததும் சங்கல்ப நகரத்தைப் பிரத்யக்ஷமாகக் காண்கிறான். சங்கல்பம் செய்வதற்கும் பிறகு இதைக் கண்டு ஆமாதிப்பதற்கும் இவ்விரண்டையும் தாண்டி நிற்கும் ஏக வஸ்துவால்தான் முடியும். அதுதான் இங்கு சொல்லப்படும் சித்தாகும்.
 
ஆகவே இந்த சித்துதான் தன் இஷ்டப்படி பொருட்களாகிய தோற்றங்களைக் கற்பித்து அவைகளை வியாபித்தும் நிற்கின்றது. ஆகையால் நம்மால் காணப்படும் ஜகத் சித்தைத் தவிர வேறில்லை. விளையும் மரம் சூட்சுமமாக விதையிலிருப்பது போல இந்த ஜகத் முழவதும் சூட்சுமமாக சித் பரமாணுவில் அடங்கி இருக்கிறது. இந்த விதையை ஒரு பானையில் மூடி வைத்தால் எப்படியோ அப்படித்தான் தேகத்தில் மூடிவைக்கப்பட்ட ஜீவனும் இருக்கிறது. இப்படிப் பலவிதத் தோற்றங்களைக் கொடுத்தும் சித்தானது ஒரு மாறுபாடுமில்லாமல் இருப்பதால், இரண்டு, ஒன்று என்னும் தத்துவங்களுக்கும் அதனிடத்தில் இடமில்லை. ஒன்று என்பதை நினைத்தால்தான் இரண்டு என்பதையும் நினைப்பதற்கு காரணமாக இருக்கிறது. ஆகையால் எண்ணிக்கையை விட்டு ஒன்றுமில்லை என்கின்ற கொள்கையை ஆசிரயிப்பதே சரியான மார்க்கமாகும். இவ்வாறு சொல்லி முடித்தான் அரசன்.
 
அரசனும், மந்திரியும் போதித்த ஆத்மஞான விஷயங்களைக் கேட்டு மனமகிழ்ந்து அவர்களின் விவேகத்தைப் பற்றிப் புகழ்ந்து தான் அவர்களுக்கு மிகவும் கடமைப்பட்டதாகவும், இனி அவர்கள் தன்னுடைய ஆப்த நண்பர்களானார்கள் என்றும் கூறினாள். மேலும் அவர்கள் செய்த உதவிக்கு பிரதியாக தன்னிடமிருந்து ஏதாவது வரத்தைப் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டுமென்றும் என்று கேட்டுக் கொண்டாள். அரசனும் அவள் வேண்டுகோளுக்கிணங்கி, இனி அவள் நியாயமாகவும், யோக்கியமாகவும் இருப்பவர்களை புசிப்பதில்லை என்று வாக்களிக்க வேண்டுமென்று கேட்டுக்கொண்டான். அப்படியே வாக்குக் கொடுத்து இனிதான் தன்னிருப்பிடம் சென்று தவத்தைத் தொடங்குவதாகச் சொல்லிப் புறப்பட யத்தனித்தாள். ஆனால் ராஜா அதை உடனே மறுத்தான். பசியைத் தீர்த்துக் கொள்ளும் பொருட்டு தன் ராஜ்யத்திற்கு வந்து பசியைத் தீர்த்துக் கொள்ளாமல் போவது சரியல்லவென்றும், அதற்குத் தான் ஒரு யோசனை செய்திருப்பதாகவும் சொன்னான். அதாவது ராஜ தண்டனைக்குட்பட்ட துஷ்டர்கள், திருடர்கள் எல்லோரையும் தான் சேகரித்து வைப்பதாகவும், அவள் எப்பொழுதெல்லாம் தவத்திலிருந்து விழித்துப் பசியை உணருகிறாளோ அப்பொழுது இத்தேசம் வந்து இரையை எடுத்துக் கொண்டு தன் தேசம் சென்று சாப்பிடலாமென்று கூறினான். இதை ஆமோதித்த விசுசிகா ராஜனுடைய சொற்படி தன் சுயரூபத்தை விட்டு மானிட ரூபமெடுத்துக் கொண்டு ராஜா மந்திரியுடன் அவர்கள் அரண்மனை போய்ச் சேர்ந்தாள். அங்கே சிலநாட்கள் தங்கிவிட்டுப் பிறகு இரையை எடுத்துக் கொண்டு, தன் சுயரூபமெடுத்து தன்னிருப்பிடம் போய்ச் சேர்ந்தாள்.
 
ராஜா ஏற்பாடு செய்தபடி அரக்கியானவள் அப்போதைக்கப்போது பசியெடுக்கும் போது கிராத தேசம் சென்று இரையைப் பெற்று வந்தாள். இந்த அரசன் காலமான பிறகும் அத்தேசத்தில் இந்த வழக்கம் நடைபெற்று வந்தது. இன்னும் சில காலத்திற்குப் பிறகு தன்னுடலை விட்டுப் பிரியும் காலத்தை உணர்ந்து தனக்கு பதில் வேறொருத்தியை முன்னமே நியமித்துவிட்டு அவள் பிரம்மாவின் வாக்குப்படி முக்தியடைந்தாள்.
 
கதை முடிந்ததும் வசிஷ்டர் ராமனை நோக்கி இக்கதையின் தாத்பர்யத்தை மனதில் வாங்கிக் கொள்ளும்படி சொன்னார். அதாவது பிரம்மத்திலிருந்தே எல்லாம் உற்பத்தி என்பதை மனதில் நன்றாக பதிய வைத்துக் கொள்வாயாக என்று கூறினார். “அதிலிருந்து இது” என்னும் வாக்கியத்திலேயே பேதம் இருக்கும்போது த்வைதம் சத்யமல்ல என்று எப்படிச் சொல்லலாமென்று ராமன் கேட்டான்.
 
பதம், வாக்கியம் ஆகியவையெல்லாம் வியவகாரத்திற்கு வேண்டிய கருவிகளே தவிர, சுயமாகவே அவைகள் சத்யமாகாது என்றார் வசிஷ்டர். வியவகாரத்தில் இரண்டு என்றும் பாவமின்றி ஒரு செயலும் செய்ய முடியாது. நாமிருவரும் உரையாடுவதும் இந்தப் பேத பாவத்தை அனுசரித்தேதான். எல்லாம் அறிந்த ஞானிக்கும் வியவகாரத்தில் பேதத்தை அனுசரித்துத் தான் எதுவும் செய்ய இயலும். ஆனால் அவர்களிடம் மூல தத்துவம் எப்பொழுதும் உணர்ச்சியில் இருந்துக் கொண்டிருக்கும். வியவகாரமின்றி மூல தத்துவத்தைக் குறிப்பிடுவது சர்வமௌனமேயாகும். ஆகையால்தான் சொல்லும் கதைகளிலும் வசனங்களிலும் தாத்பர்யத்தை எடுத்துக் கொள்ள வேண்டுமே தவிர கேவலம் பத அர்த்தங்களைக் கவனிப்பதில் பிரயோஜனமில்லை என்று சொன்னார். சொல்லப்படும் தத்துவங்கள் சுலபமாகவும், தெளிவாகவும் புத்திக்கு புரியும்பொருட்டு கதாரூபமாகவும், அழகிய சொற்களாலும், பல உதாரணங்களைச் சேர்த்தும் ஞானம் இங்கு உபதேசிக்கப்படுகிறது. இவ்விதம் சொல்லப்படாவிட்டால் இந்த உபதேசங்களை ஏற்றுக் கொள்வது மிகவும் கடினமாகவிருக்கும்.
 
இந்த விஷயமாக தனக்கே முன்னொருகாலம் சந்தேகம் தோன்றியதாகவும் அவைகளை நிவர்த்தி செய்து கொள்ளும் பொருட்டு பிரம்மாவையே நாடிக் கேட்டதாகவும் அவர் பின்வருமாறு உபதேசித்தாகவும் சொன்னார்.

தொடரும்.......................