Yoga Vasishtam - Part-2 -Rev-2.0

அத்தியாயம்-3

உற்பத்திப் பிரகரணம்

(‘நான் யார்?’ என்கின்ற விசாரம்)

 
37 ‘நான்’ என்பதும் ‘பந்தம்’ என்பதும் என்ன?
இந்தப் பிரகரணத்தில் இனி சொல்லப்போகின்றவைகளை இங்கே சுருக்கமாகச் சொல்லுகிறேன் கவனமாக கேட்பாயாக என்று வசிஷ்டர் சொல்லத் தொடங்கினார்.

1. அது, இது, நான் என்னும் சப்தங்கள் கூடிய வாக்கின் பிரகாசங்களால் சுட்டிக் காட்டப்படும் பிரபஞ்சம் அல்லது பிரம்மவித் தன்னிடத்திலே பிரம்மத்தை காணும் கனவாகிய தோற்றமேயாகும். இந்தப் பிரபஞ்சம் பிரம்மத்தில் அடங்கியுள்ளது. இது ஒரு தோற்றமேயன்றி உண்மையில்லை. வாக்கின் குறைப்பாட்டினால் பிரம்மத்தை விட்டு வேறாகக் கருதப்பட்டு வருகிறது. யதார்த்தமாக பிரம்மமேதான் ஜகத்தாகக் காட்சியளிக்கிறது.
   
2. பிரம்மத்தை யாரொருவன் எந்தவொன்றாகக் கருதுகிறானோ அவன் அதாகவே உணருகிறான். அதாவது பிரம்மத்தை நம்மால் எவ்விதமாகக் கருதப்பட்டாலும் அவ்விதமான தோற்றத்தையோ, உணர்ச்சியையோ அது கொடுக்கிறது. ஏனெனில் கருதுபவனும் தோற்றமும் பிரம்மத்தில் அடங்கி இருக்கிறது.
   
3. இந்தப் பிரபஞ்சம் என்பது என்ன? இது யாருடையது? இது எங்குள்ளது? என்கின்ற கேள்விகளுக்கு, பிரபஞ்சம் பிரம்மத்தைத் தவிர வேறில்லை என்பதிலிருந்து விடை கிடைக்கின்றது.
   
4. அடுத்த கேள்வியாகிய ‘பந்தம்’ என்பது என்ன? என்பதற்கான விடையை பார்ப்போம்.

நமது இந்திரியங்களுக்குப் புலப்படுபவைகளே பந்தத்திற்குக் காரணம். புலன்களுக்குப் புலப்படாவிட்டால் பந்தமே கிடையாது. ஒரு பதார்த்தத்தைப் பார்க்கும்போது கண் உணர்ச்சியால் அறிவு ஏற்படுகிறது. அதாவது அறிவு பதார்த்தத்திற்கு சாட்சியாக நிற்கிறது. இதன் பிறகு இந்தப் பதார்த்தத்தை மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருந்தால் பந்தம் ஏற்படுகிறது. நினைக்கப்படாமலிருந்தால் பந்தம் ஏற்பட முடியாது.
 
ஆகவே பந்தமென்பது உணர்ச்சிகளால் ஏற்படுவது. இந்த உணர்ச்சி எப்படி ஏற்படுகிறது? என்பது அடுத்த கேள்வி. யார் உற்பத்தியாகிறானோ அவனுக்குத்தான் உணர்ச்சியும் உண்டு. உணர்வோனில்லாமல் உணர்ச்சியும் இல்லை. இந்த உணர்வோன் சம்சாரத்திலேதான் உற்பத்தியாகிறான். அப்படியானால் இந்தப் பிரபஞ்சம் ஏற்படுவதற்கு முன்னால் எப்படி இருந்தது என்று கேட்கலாம்.
 
38 பிரம்மத்திற்கும் பிரபஞ்சத்திற்கும் உள்ள சம்பந்தம்
பிரபஞ்சம் உற்பத்தியாகும் முன் எப்படி இருந்ததென்றால், ஒருவன் கனவிற்குப் பிறகு ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் என்ன காட்சியைக் காண்கிறானோ அது போலத்தான் இருந்தது. அலை அடங்கின கடல்போல் கம்பீரமான காட்சி. அங்கே பிரகாசமும் இல்லை, இருளும் இல்லை. எல்லாம் அடங்கி, ஒடுங்கி அமைதிக் கடல்போல் இருக்கும். வாக்கிற்கும் மனதிற்கும் எட்டாத சாசுவதமான ஸ்திதி. வியவகாரத்தின் பொருட்டு இதைத்தான் பிரம்மமென்றும், ஆத்மாவென்றும், சித்தென்றும் சொல்லிவருகிறோம்.
 
கடலிலிருந்து கிளம்பும் நீரை நீரென்று கூறாமால் அலையென்று தனிபெயரிட்டு அழைப்பது போல, பிரம்மத்தில் அடங்கியும் அந்தரங்கமாகவும் இருக்கம் பிரபஞ்சம், இயக்கத்தால் ஏற்படும் அசைவினால், வெளிக்கிளம்பிய தோற்றத்தைக் கொடுக்கிறது. ஜீவனென்பதும் இவ்விதம் ஏற்பட்ட பிரம்மவித்தேயாகும். பிரம்மத்தில் இருந்து வெளிக்கிளம்பியதும் தான் வேறாக தோன்றுகிறது. இந்த எண்ணம் உதித்தவுடன் தன் பூர்வ நிலை மறந்து, தனித்தோற்றம் அதிகரித்து இதன் காரணத்தால் பூர்வம் மேலும் மறந்து பிரபஞ்ச நோக்கத்தில் ஈடுபட்டுக் கொள்கிறது. இந்த ஈடுபாட்டினால் நாளடைவில் பூர்வ நிலைமை அடியோடு மறந்து பிரபஞ்சத் தோற்றத்திலேயே முற்றும் வேரூன்றி, பந்தத்திற்கு உட்பட்டு, அதிலிருந்து தப்பித்துக் கொள்ள முடியாமல் ஜீவன் திண்டாடுகிறது. ஆகவே பிரம்மத்திலிருந்து கிளம்பின தன்னை வேறாக நினைத்ததும், ஜீவனாகக் கருதப்பட்டு, இந்த ஜீவன் தன் கூடவே கிளம்பிய பிரபஞ்சத்தை நோக்கி அதில் நாளடைவில் ஈடுபட்டு மனதாக நின்று, பந்தத்தில் வேரூன்றி, அதிலேயே பிறப்பு இறப்பை அனுபவித்து வருகிறது. ஆதலால் நாம், அதாவது பிரபஞ்சம் எவ்வித நிலைமையிலிருந்தாலும் பிரம்மத்தில் அடங்கியும் அதைத் தவிர்த்து வேறாகத்தான் நிலை நிற்க முடியும். பிரம்மம் பிரபஞ்சத்தின் ஒவ்வொரு பரமாணுவிலும் தண்ணீரில் கரைந்திருக்கும் உப்பைப் போல வியாபித்து, தன்னைவிட்டு வேறாக இல்லாதவண்ணம் ஊடுருவி நிற்கிறது. தங்கத்தினால் செய்யப்பட்ட பொருள் வளையலென்று கூறப்படினும் அதன் ஒவ்வொரு பரமாணுவிலும் தங்கத்தைத் தவிர்த்து வேறொன்றுமில்லை. பிரபஞ்சத்திலும் அப்படியேதான்; அதில் பிரம்மத்தைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை, பிரம்மமின்றி நிலைநிற்க முடியாது. உண்டானாலும் அழிந்தாலும் அது பிரம்மமேயாகும்.
 
39 பிரம்மமும் மனதும்
இப்படியெல்லாம் பிரம்ம மயமாக இருந்தும், பந்தத்தின் காரணமாக, பிரம்மம் மனதென்ற தாழ்ந்த நிலையை அடைந்தவுடன், அதன் காட்சியும் நோக்கமும் மாறிவிடுகின்றன. இநத நிலையில்தான் பந்தம், மாயை என்று பலவாறாகக் கூறப்படுகிறது. மோகம் ஜீவனுக்கு ஏற்படுவதுபோல் தோன்றுகிறது. இவைகள் நாளுக்கு நாள் ஸ்திரபட்டும் வளர்ந்தும் பிரம்மாண்டமென்பது ஏற்படுகிறது. இப்படி வெளிப்படையில் ஜகத்தாகத் தோன்றுவது, மனது என்னும் நிலையை அடைந்த பிரம்மத்தில் சூட்சுமமாக இருந்து கொண்டே இருக்கிறது. மரமானது விதையில் எப்படி சூட்சுமமாக இருக்கிறதோ அப்படியே பிரபஞ்சமும் நம் மனதில் எப்பொழுதும் சூட்சுமமாக இருக்கிறது.
 
40 பந்தம் நீங்க அனுசரிக்கப்படும் உபாயங்கள்
மேலே சொன்னதிலிருந்து நாம் அறிவது மோட்சத்தை அடைய நாம் செய்ய வேண்டிய உபாயம் உணர்ச்சி என்பதைத் தழுவி நிற்பதாக இருக்கிறது. ஏனெனில் இதுதான் பந்தத்திற்கு காரணமாக இருக்கிறது. ஆகவே விடுதலை அடைய உணர்ச்சி நசிக்க வேண்டும். இதை எப்படி அடைவது? ஜபம், தவம் என்னும் முறைகள் பந்தத்தை அதிகரிக்கின்றனவே தவிர இருப்பவைகளை ஒழியச் செய்வதில்லை. தீர்த்த யாத்திரை, தர்க்கம் இவைகளாலும் முடியாது. இவைகளுக்கெல்லாம் மேலாகக் கருதப்படும்  ‘இல்லை, இல்லை’ என்னும் சித்தாந்தத்தினாலவது அடைப்படுமா? இருப்பதை இல்லையென்று சொல்வது எவ்வாறு? இல்லாதிருந்தால் தோற்றம் எப்படி ஏற்படுகிறது? இம்மார்க்கத்தினால் பந்தம் இன்னும் உறுயாகுமே தவிர நீங்குவதில்லை. யோகப் பயிற்சியாலும், இந்திரியங்களை அடக்கிக் கல்லைப் போலிருந்தும் பந்தத்தை நீக்கிக் கொள்ள முடியாது. கல்லைப் போல் எவ்வளவு நாட்கள் இருக்க முடியும்? அல்லது நிர்விகல்ப சமாதியால் அடையலாமா? அப்படி நீங்குவதாக இருந்தாலும் கண்ணை விழித்தவுடனே பழைய நிலைக்குத்தானே திரும்ப வேண்டும். மேலும் இப்படிச் சொற்ப காலம் துரிய பதவியை அடைவதில் என்ன லாபம்? ஆகவே மேற்சொன்ன உபாயங்கள் அனைத்தும் நம்மை நாமே ஏமாற்றிக்கொள்ளும் வித்தைகளேயாகும். இம்மார்க்கங்களை அனுசரித்து உணர்ச்சியை நீக்கிக் கொண்டவர்களை இங்கே கூடியிருக்கும் மகரிஷிகளில் யாரும் கண்டதுமில்லை, கேட்டதுமில்லை. ஆகையால் அவைகள் யாவும் சரியான மார்க்கங்களாகாது.
 
பூவைவிட்டு மணம் எப்படித் தனித்திருக்காதோ,  எள்ளில் எண்ணெய் எப்படி வியாபித்திருக்கிறதோ, அதேமாதிரி பார்வை, உணர்ச்சி என்பது பார்ப்பவன் உணர்வோனுடன் கூடியே இருக்கப்பட்டது. ஆகையால் பார்ப்பவன் அழிந்தால்தான் பார்வை நசிக்கக்கூடும். பார்வை என்பதில் நோக்கமில்லாமல் செய்து கொள்வதில்தான் அது நசிக்கும். இப்படிச் செய்வதால் சித்தானது விகற்பமற்ற தன்மையை அடைகிறது. இதற்கு உதாரணமாக ஒரு கதை சொல்லுகிறேன், கேள்.
 
61 ஆகாசஜன் கதை
முன்னொரு காலத்தில் யுகாந்திர முடிவில் மகாப்பிரளயம் ஏற்பட்டபோது, யமதர்மராஜனுடைய காரியதரிசிகள், தங்களுக்கு ஏற்பட்ட கட்டளைப்படி எல்லா ஜீவன்களையும் இரையாக்கிக் கொண்டு வருகையில் ‘ஆகாசஜன்’ என்னும் பிராமணன் மட்டும் ஒரு கவலையுமில்லாமல் ஜீவித்திருந்தான். யமனுடைய முக்கிய காரியதரிசியான மிருத்யு இதைக் கவனித்து, தனக்குக் கீழ்ப்பட்டவர்களால் விடப்பட்ட ஜீவனைத் தானே அழிப்பதாகப் புறப்பட்டான். பிராமணன் இருப்பிடத்தைச் சேர்ந்தும், அவனை நெருங்க முடியாமலிருப்பதைக் கண்டான். அவனிடமிருந்து கிளம்பிய தேஜஸ் அவ்வளவு பிரகாசமாக இருந்தது. பிறகு தன் சக்திகளையெல்லாம் சேர்த்து ஒருவாறு உள்நுழைந்து பிராமணனை வாரியெடுக்க முயன்றான். ஆனால் அவன் கைக்கு ஒன்றும் உருப்படியாக அகப்படவில்லை. வெகுநேரம் சிரமப்பட்டும் எந்த பயனும் இல்லை. என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் திகைத்து, கடைசியில் தன் எஜமானிடம் யோசனைக் கேட்டு வரலாமென்று திரும்பினான். எஜமானனுக்கு நடந்த சம்பவங்களை தெரிவித்தான். யமன் அவைகளைக் கேட்டு மிருத்யுவை நோக்கி, ‘உன் இஷ்டப்படி ஜீவன்களை அழிக்கலாமென்று நீ எண்ணுவது மிகவும் தவறு. அதைச் செய்ய எவராலும் முடியாது. ஒவ்வொரு பிராணியும், தன் கர்மத்தாலேதான் தன் நாசத்தை விதித்துக் கொள்ளகிறது. கர்மந்தான் ஜீவன்களுக்கு வாழும் காலத்தை நிர்ணயிக்கிறது. எனவே தானாகவே நசித்து வருவதுதான் உனக்கு இரையாகும். ஆதலால் அந்தப் பிராமணனுடைய கர்மத்தைத் தெரிந்து கொண்டால் அவன் ஆயள் காலத்தையும் அறிவாய், என்று பதிலளித்தான். இதைக் கேட்டதும் மிருத்யு உடனே புறப்பட்டுப் பிராமணனுடைய கர்மங்களைத் தேடும் பொருட்டுப் பிரபஞ்சமெல்லாம் அலைந்து திரிந்து எங்கும் தகவல் கிடைக்காமல் கவலையுடன் மறுபடியும் யமனை நாடிச் சென்றான். எங்கே தேடியும் கர்மசேஷம் யாதும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை என்று யமனிடம் சொல்லி, இந்த ஆகாசஜனுடைய சொரூபத்தைப் பற்றிச் சொல்லும்படியும் வேண்டிக்கொண்டான்.
 
யமன்: ஆகாசஜனுடைய சொரூபம் நிர்மலமான ஆகாசம்தான், பஞ்சபூதங்களின் சம்பந்தம் இல்லாததால், உருவமும் அமைப்பும் அவனுக்கு இல்லை. உதவிக் காரணங்களைத் தழுவியோ அல்லது அவைகள் சம்பந்தமில்லாமலோ எந்தவொன்று உண்டாகிறதோ அது தன் மூலகாரணததைத் தவிர வேறாக, அதாவது இவ்விடத்தில் காரியமாக, மாறுதல் அடைய முடியாது. இது அனுபவத்தில் தெரிந்த தத்துவம். இங்கே இந்த ஆகாசஜனுக்குப் பூர்வ கர்மம் ஒன்றுமில்லை. இப்பொழுதும் கர்மமாகிய அனுபவம் இல்லை. அதாவது அவனுக்குப் பிரபஞ்சத்தில் நோக்கமேயில்லை. சித்தின் அசைவின்றி இருக்கிறான். ஒரு பிராண அசைவு இருப்பதாகத் தோன்றுவதும் பார்ப்போர்க்கே தவிர, அவனுக்கு அதிலும் நோக்கம் இல்லை. அவன் கேவல சித் சொரூபமாகவே இருக்கிறான். இக்காரணங்களால் அவனுக்கு அழிவேயில்லை. மரணத்தின் நினைவு யார் மனதில் உதிக்கிறதோ அவன்தான் அதற்கு இரையாவான். ஆகாசஜனோ இவ்வித நினைவு எதுவுமின்றி ஞான ஸ்வரூபமாகவே இருக்கிறான்.
 
நாம் காணும் சொரூபம் நமது தோற்றத்தில் ஏற்படுவதாகும். இதற்கு காரணம் அமைதிக் கடலாகிய பிரம்மத்தில் ஆதியில் ஏற்பட்ட அசைவேயாகும். இந்த அசைவு எங்குள்ளது என்றால் அது பிரம்மத்தில் அடங்கியுள்ளது. அதைவிட்டுப் பிரிக்கமுடியாததாகும். தண்ணீரிலிருந்து ஓடும் தன்மையை பிரிக்க முடியுமா? அல்லது காற்றிலிருந்து அசைவை அகற்ற முடியுமா? அது போல பிரம்மத்திலிருந்து ஸ்பந்தம் அல்லது இயக்கம் என்பதைப் பிரிக்க முடியாது. இந்த அசைவின் காரணமாகத்தான் சிருஷ்டி ஏற்படுகிறது. இத்துடன் நான் என்னும் நினைவு அதிகரிப்பதால் பிரபஞ்சமும் விரிவடைகிறது. ஆகவே இந்த ஆகாசஜன் உதவிக் காரணங்களின்றித் தன் சுய சொரூபமாகிய சூன்யத்தில் நிற்கிறான். ஆதலால் இப்பேர்ப்பட்டவனை நீ எப்படி உன் வசமாக்கிக் கொள்ள முடியும்?
 
மிருத்யு: சூன்யத்திலிருந்து உண்டாவது எப்படி? பஞ்சபூதங்கள் இருப்பது எப்படி? இல்லாமல் போவது எப்படி?
யமன்: மகாப்பிரளயமென்ற ஸ்திதி ஏற்பட்டால் சர்வமம் ஐக்கியமடைகின்றன. அப்பொழுது மிஞ்சுவது என்ன? அது சூன்யமே, அதுவே பூர்ணமுமாகும். காரணம் காரியம் இரண்டும் நசித்தால் மிஞ்சுவதென்ன? அது சூன்யமே, அதுவே பூர்ணமாகும். சொப்பனத்தில் அனுபவிப்பதெல்லாம் என்ன? காரணம் சூன்யமாக இருந்தும், ஸ்தூல தேகம் எப்படி அசையப்படுகிறது. அதுபோலவேதான் இந்தச் சூன்யமான பூர்ணத்திலிருந்து உற்பத்தியான தோற்றமும், நாசமடையும் தோற்றமும் உண்டாகின்றன. பிரபஞ்சம் ஏற்பட்டதாக இருந்தால் அது நாசத்தை அடைய வேண்டியதும் திட்டம். உற்பத்தியாவதற்கும் நாசமடைவதற்கும் காரணமாக ஒன்று சாசுவதமாய் இருந்தே தீரவேண்டும். இது எந்தநேரத்திலும், எக்காலத்திலும் உற்பத்தி நாசமாகிய நியதி கர்மங்கள் ஏற்படும்படி, ஸ்திரமாயும், சாட்சியாகவும் நிற்க வேண்டும். எப்பொழுதும் சாட்சியாக இருப்பதென்றால் அது ஒருவித விகல்பமும் அடையக் கூடாது. ஆனால் அது எவ்வாறும் நம் புத்திக்குப் புலப்படுவதில்லை. ஆதலால் அது சூன்யமே, ஆயினும் இதிலிருந்துதான் இந்த பிரமாண்டம் உற்பத்தியாவதும், லயமடைவதும் சம்பவிக்கின்றது. ஆகையால் அதுவே பூர்ணம். இப்படி இருக்கும் பிராமணனை நீ எப்படி உன் வசமாக்கிக் கொள்ள முடியும்?
 
இதைக் கேட்ட மிருத்யுவக்குத் தன் யோக்கியதை புலப்பட்டு மேற்கொண்டு எது செய்தாலும், அனைத்தும் பயனற்றதென்று அறிந்துகொண்டான்.
 
ராமன் அந்தப் பிராமணன் பிரம்மாவா என்று வசிஷ்டரைப் பார்த்துக் கேட்டான். வசிஷ்டர் ஆம் என்று சொல்லிவிட்டு, ராமன் மிக கவனமாக தன் உபதேசத்தை கவனிப்பதைப் பற்றி புகழ்ந்தார்.
 
வசிஷ்டர்: மேலே கூறிய தத்துவங்களைச் சுருக்கமாகச் சொல்ல, பிரபஞ்சம் சித்தில் சுயமாயும், சூட்சுமரூபமாயும் எப்பொழுதும் இருந்து வருகிறது. சித்திற்கு உணர்ச்சி என்பது இயல்பாகவே ஏற்பட்டிருக்கிறது. உணர்ச்சிகளின் வளர்ச்சியே சம்சாரமாகும். ஆகையால் இவ்வுணர்ச்சிகள் நசிக்கச் சித்தின் நோக்கத்தைத் திருப்புவதில் பிரயத்தனம் இருக்கவேண்டும்.
 
42 பிரம்மா - மனம்
இதைக் கேட்ட ராமனுக்கு ஒரு சந்தேகம் தோன்றியது. அதை நீக்கும்படி கேட்டான்.
ராமன்: இதுவரையில் சொல்லியதிலிருந்து மனம் என்பதுதான் பிரம்மம் என்று புரிகிறது. அப்படியாயின் பூர்வ ஸ்மிருதியினால் நமக்கெல்லாம் ஏற்படும் சம்சார நிலை பிரம்மாவுக்கும் ஆதி ஸ்மிருதியின் காரணத்தால் ஏன் ஏற்படவில்லை.
 
வசிஷ்டர்: நமக்கு உண்டாகும் ஸ்மிருதி சங்கல்பத்தோடு கூடியது. மேலும் அது ஸ்தூல சரீரத்தைச் சேர்ந்தும் இருக்கிறது. ஆகையால் நாம் காரண காரிய விதிக்குப் பாத்திரமாகிறோம். பிரம்மாவுக்கோ பூத சம்பந்தமான சரீரம் இல்லை. ஆகையால் பிரபஞ்ச ஈடுபாடும் இல்லை. இருப்பதெல்லாம் நம் தோற்றத்தில் ஏற்படும் ஒரு சூட்மசரீரமே. மேலும் பிரம்மாவுக்குச் சங்கல்பமாவது அறியும் நோக்கமாவது இல்லை. ஆகையால் தனக்குத்தானே காரணமாக இருக்கிறார்.
 
43 ஜீவராசிகளின் இரு தேகம்
ராமன்: எல்லாப்பூத ஜாதிகளும் பிரம்மாவினால் ஏற்பட்டிருக்கும்பொழுது அவருக்கு மாத்திரம் ஒரு சரீரமும் மற்ற ஜீவன்களுக்கெல்லாம் இரண்டு சரீரமும் எப்படி உண்டாகின்றன?
வசிஷ்டர்: நமக்கு இரண்டு சரீரங்கள் ஏற்பட்டிருப்பது காரண-காரிய வசத்தலாகும். இந்த இரண்டாவது சரீரம் ஏற்படும் கிரமம் என்னவென்றால் ஜீவன் தன் சுய நிலையை அப்போதைக்கு அப்போது மறந்து வெளி நோக்கமாகிய உணர்ச்சிகள் அதிகரிப்பதினால் சம்சார சக்கரத்தில் சிக்கிக்கொள்கிறான். ஆகவே ஜீவன்களுக்கு காரண-காரிய சம்பந்த பாவம் உண்டு. ஆனால் பிரம்மாவுக்கோ வெளி நோக்கமாவது அதனால் ஏற்படும் கர்மமாவது இல்லாமிலிருப்பதால் ஒரு சரீரம் தோற்றந்தான் உண்டு.
 
44 பூதவுடல் அசத்தியம்
பிரம்மத்திலிருந்து உண்டான ஜீவன்களுக்கு இந்தச் சூட்சும சரீரம் இல்லாமலிருக்க முடியாது. மேலும் இந்தச் சரீரம் மாறுதல் அடையமுடியாது. ஆகையால் அது சத்தியமாகவே பிரவிருத்திக்க வேண்டும். மாறுதல் அடைவதென்றால் சத்தியத்தோடு சத்தியம் கலந்தால்தான் முடியும். அசத்தியம் சத்தியத்துடன் சேர இயலாது. ஆகையால் ஜீவராசிகளிடம் தோன்றப்படும் பூத சரீரம் அசத்தியமே, அதாவது வெறும் தோற்றமேயாகும்.
 
பிரபஞ்சம் தோற்றமாக இருந்தால் நம்மை எப்படி பாதித்து வருகின்றதென்று கேட்கலாம். கனவில் காணும் பெண்ணின் உருவம் நம் தேகத்தை எப்படிப் பாதிக்கிறதோ, அவ்விதமேதான் அந்தத் தோற்றத்தின் செயலும் இருக்கிறது. பொய்யான பெண்ணால் கனமுள்ள உடல் எவ்விதம் அசைக்கப்படுகிறது?  சித்திரம் எழுதுகிறவன் தன் மனதில் கற்பனை செய்த உருவத்தை எப்படி சித்திரமாக எழுதுகிறான். இந்தச் சங்கல்ப ரூபம் உண்மையா, அதற்கு அளவும் கனமும் உண்டா? இவைகளை ஆராய்ந்து பார்த்தால், அசத்தியமான சித்த விகற்பங்களும் லோக வியவகாரங்களும் அசத்தியமாகிய தேகத்தைத்தான் பாதிக்கின்றனவே தவிர, சத்தியமாகிய சித்தை ஒட்டுவதில்லை. இதை நாம் அனுபவத்தில் அறிந்து வருகிறோம்.
 
ஆகையால் இந்தப் பூத சம்பந்தமான உடல் ஒரு மோகமே தவிர, சத்தியமல்ல. அறிவு, உணர்ச்சி என்கின்ற நோக்கங்களால்தான் பிரபஞ்சம் உணரப்படுகிறதே தவிர, உணர்ச்சி உணர்வோனிடம் ஐக்கியமாகிவிட்டால், பிரபஞ்சமாகிய தோற்றமும் ஏற்படாது. அதாவது சுயநிலை மறந்தால் பிரபஞ்சம், பிரபஞ்சம் மறைந்தால் சுயநிலையாகும்.
 
ராமன்: நீங்கள் சொல்லியதன் தாத்பர்யம், மனமே பிரம்மமாகக் கருதப்பட வேண்டுமென்று தோன்றுகிறது. இந்த மனதின் சொரூபம் என்னவென்பதைப் பற்றித் தெளிவாகச் சொல்லும்படி கேட்டுக்கொள்கிறேன்.
 
45 மனதின் சொரூபம்
வசிஷ்டர்: மனம் என்பது சூன்யமாகையால் அதற்கு உருவமில்லை. ஆகாசம் எப்படியொ அப்படித்தான் மனமும் இருக்கிறது. ஆகாசத்தைப்போல் அது சர்வ வியாபியாகவும் இருக்கிறது. அது தானாகவே உண்டானது, ஆதியுமில்லை, அந்தமுமில்லை. நினைத்தவுடன் தோன்றுகிறது. வெளித்தோற்றம் ஏற்படும்போது மனம் இருப்பதாக நாம் அறிகிறோம். ஆகவே அது தோற்றத்தைத் தவிர வேறில்லை. அதைத்தான் பிரம்மமென்று நாம் சொல்லுகிறோம். அதற்குச் சூட்சும தேகம் மாத்திரந்தான் உண்டு. சங்கல்பத்தால் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பூத சம்பந்தமான தேகத்தை எடுத்துக் கொண்டு, அதிலேயே நிலைப்படுத்திக் கொள்கிறது. அப்போது மனம் என்று சொல்லப்படும். இப்படி மனமாக இருக்கும் தன்மையில்தான் ஜகத்தாகிய தோற்றமும் ஏற்படுகிறது. ஆகையால் இந்தப் பிரபஞ்சமும் எப்பொழுதும் எக்காலத்திலும் அழியாத தோற்றமேயாகும். ஆதலால் அதற்கு உற்பத்தி, நாசம் என்பதும் இல்லை. பிரம்மம் அல்லது அறிவோன் என்ற சத்தியத்தின் சக்தியாகிய அறியும் தன்மை வெளிநோக்கங்கொண்டால் பிரபஞ்சமாகிய தோற்றம் ஏற்படுகிறது. அப்படியின்றி அறிவு அறிவோனிடம் ஐக்கியமாகி இருந்தால் அப்பொழுது இருப்பது ஒரு சத்தியமே, தனிமை. அந்தப் பதவிதான் கைவல்யமெனப்படுவது, அதாவது பிரம்ம பதவி. ஆகையால் ஜகத்தாகிய அசத்திலிருந்துதான் சத்தாகிய பிரம்மத்தை அறிகிறோம். பிரம்மத்தில் அடங்கிய ‘நான்’ என்னும் பாவமும் அழிந்தால் பரமசாந்தமும் அமைதியுமாயுள்ள பிரம்மத்தில் லயம் ஏற்படுகிறது.
 
ராமன்: சத்தியமாய் இருப்பதற்கு முடிவில்லை. அதற்கு அபாவமும் இல்லை. மேலும் தோஷத்தையே விளைவிக்கும் அறியும் தன்மையில் ‘இல்லை’ என்பதும் இல்லை. அது எப்பொழுதும் கூடியே இருந்துவருகிறது. பிறகு இந்த அறியும் தன்மை நம்மை விட்டு எப்படி ஒழியும்?
வசிஷ்டர்: இதற்கு ஒரு மந்திரமுண்டு. அதாவது இந்தப் பிரபஞ்சத்தை ஒரு தோற்றமாக அதாவது பொய்யாக அறிவதாகும். பிரபஞ்சமாகிய தோற்றம் ஒரு மதிமயக்கமே என்று அறிவு ஏற்பட்டால் அறியும் தன்மை அல்லது உணர்ச்சி என்பதும் நீங்கும்.
 
ராமன்: அப்படியாயின் நாம் அனுபவிக்கும் இளமை, முதுமை, மரணம் மற்றும் நம் கண்முன் புலப்படுகின்ற உலகம் இவைகளெல்லாம் பொய்யா? இதை ஏற்றுக் கொள்வது எப்படி?
 
வசிஷ்டர் முன்சொல்லியவைகளை மறுபடியும் தெளிவாக ராமனுக்கு எடுத்துச் சொன்னார். இவ்விதம் நினைக்க மனதிற்கு முடியாவிட்டால் பிரபஞ்சம் தன்னை தவிர வேறல்ல என்ற பாவனையைக் கைப்பிடித்து உணர்ச்சியிலிருந்து விடுபடலாம் என்றார். எல்லாம் பிரம்மமாக இருந்தால் அறிவதற்கு ஒன்றுமில்லை.  ஆகையால் வெளிநோக்கம் என்பதும் இல்லை. உள்ளும் புறமும் இருப்பது பிரம்மம் மட்டுமேயாகும்.
 
வசிஷ்டர் மறுபடியும் ராமனுக்கு மனதின் சொரூபத்தைப்பற்றி விளக்கிச் சொன்னார். மகாப்பிரளயம் ஏற்படும் நிலையில் தனிமையாய் நிற்கும் பிரம்மத்திலிருந்து பிரம்மாவென்று தோற்றம் முதலில் ஏற்பட்டு, அதிலிருந்து உற்பத்தியானதுபோல் தோன்றும் ஜீவன்களுக்குப் பதார்த்தங்களில் சிந்தை ஏற்பட்டு மனதாகிய தோற்றம் உண்டாகிறது. இந்தச் சிந்தனை வெகுகாலமாக வேரூன்றி, மனிதர்களும் விசாரணை செய்யாத தோஷத்தால் பொய்யே நிஜமாகத் தோன்றி வருகின்றது.
 
46 மனோநாசத்தை அடைய அனுசரிக்க வேண்டிய உபாயங்கள்
வசிஷ்டர்: இத்தோற்றமாகிய உணர்ச்சி ஜாலங்கள் நீங்கினால்தான் ஞானமார்க்கத்தைக் கடைப்பிடித்தால்தான் முடியும். இந்த ஞானம் தேகத்தைக்கூடிய நிலையிலிருந்து உதயமாக வேண்டும். தானம், தர்மம், கர்மானுஷ்டஙகள், பூஜை மற்றும் யோகம் ஆகிய இவைகள் யாதொன்றினாலும் ஞானம் ஏற்பட முடியாது. ஞானம் என்பது “நான்” என்ற அகங்கார பாவம் நீங்குதலேயாகும். அதாவது ஜீவன் எதிலும் ஈடுபடாமலிருப்பதும், எதனாலும் இயங்காமலிருக்கும் தன்மையை அடைவதுமேயாகும். இத்தன்மையை அடைய முன்னமே சொல்லப்பட்ட உபாயங்களைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும். அந்த உபாயங்களாவன:

• விடாமுயற்சியுடன் கூடிய விசாரணையாகும். இதுவே மூலக்கருவி. இதில்லாமல் ஒரு பலனையும் அடைய முடியாது. விசாரணையாவது “நான் யார்?” என்பதாகும். எந்தவித விசாரணையும் யுக்தியுடன் செய்யப்படவேண்டும். இல்லாவிடின் பயனில்லை. எதனால் அறியத்தக்கது அறியப்படுமோ அதுவே யுக்தியாகும்.
  
• ஞானிகளின் சேர்க்கையும் இந்தச் சாதகத்திற்குப் பயனளிக்கத்தக்கது. ஞானியாவது யாரென்றால் சாதுக்களாகிய பெரியோர்கள் அனைவராலும் ஞானியாகக் கருதப்படுபவரே. ஞானிகளின் சேர்க்கையை வெகு கவனமாக பாதுகாத்து, தெரிய வேண்டியவைகளைக் கேட்டும், பார்த்தும் அறிந்து கொள்ள வேண்டும். இவ்விதச் சேர்க்கையாலே கூட முக்தியடையலாம்
  
• சாஸ்திரங்களை ஆராய்ச்சி செய்வதும் அவசியமே. ஆத்ம விசாரணையைப் பற்றிய சாஸ்திரங்களை மட்டும் இங்கு குறிப்பிடப்படுகின்றது. ஆனால் சாஸ்திரங்கள் வெறும் சித்தாங்களையே எடுத்துரைத்தும் விசாரித்தும் வந்தால் அவைகள் பயன்படாது. ஏனெனில் புத்திக்கு இவ்விதத்தில் தெளிவு ஏற்படாது. இக்காரணத்தைக் கருதியே நாம் இங்கே சொல்லிவருகின்ற மகாராமாயணம் எல்லாச் சாஸ்திரங்களுக்கும் மேலானதாகவே எண்ணப்படும். ஏனெனில் விஷயங்கள் அனேகமாக இதிகாச ரூபமாகப் புத்திக்குத் தெளிவாகப் புலப்படும்படி சொல்லப்பட்டிருக்கின்றன. ஆகையால் கேட்பதற்குச் சலனமில்லாமலும் இன்பமாயும் இருக்கும். இந்த மகாராமாயணம் எல்லாவித மக்களுக்கும் ஞானவழியைக் காட்டுகின்றது. ஆயினும் இதர சாஸ்திரங்களால் இந்த சித்தி ஏற்படுவதாக இருந்தால் அவைகளையும் பின்பற்றி ஆராய்ச்சி செய்யலாம். அறியவேண்டியதை அறிவதுதான் பிரதானம்.
  

 
47 ஜீவன்முக்தன்
இந்த மொழிகளைக் கேட்டபின் ராமன் ஜீவன்முக்தர், விதேகமுக்தர்களைப் பற்றியும் அவர்களுக்குள்ள பேதங்களையும் லட்சணங்களையும் பற்றிச் சொல்லம்படி வேண்டிக் கொண்டான். அதன்படி வசிஷ்டரும் சொல்லத் தொடங்கினார்.
 
ஜீவன்முக்தன் சம்சாரத்தில் ஈடுபட்டிருப்பதுபோலிருந்தும், உண்மையில் அதில் ஒட்டாமல் காரியங்களை இச்சையோ, வெறுப்போ இல்லாமல் செய்துவருவான். அனுபவத்தில் எல்லோருக்கும் சகஜமாகத் தெரிந்த மனநிலை ஒன்று உண்டு. அதாவது கண்ணை விழித்திருக்கும் பொழுது எதிரிலிருப்பது எந்தவொன்றையும்  மனதால் நாடாமலிருப்பது. இந்த நிலைமை சாசுவதமாயும், நீடித்தும் அனுபவத்திற்கு வந்தால் எப்படி இருக்குமோ அந்த மாதிரியான நிலையில்தான் ஜீவன்முக்தர்கள் இருக்கிறார்கள். தானாக ஒரு விஷயத்திலும் பிரவிருத்திக்காமலும், யதேச்சையாக வந்தவைகளைத் தள்ளாமல் அனுபவித்தும் வருவான். சுருக்கமாகக் கூறுமிடத்து அவனுக்கு பிரபஞ்சத்தில் வேண்டியதும் ஒன்றுமில்லை, வேண்டாததும் ஒன்றுமில்லை என்பதேயாகும்.
 
48 விதேகமுக்தன்
விதேகமுக்தன் எல்லா ஜந்துக்களிலும், வஸ்துக்களிலும் தானாகவே இருந்து மூன்று லோகத்திலும் கலந்தவனாக இருப்பவன். அவனே பிரம்மா. இப்படியாவதற்கு அறியும் தன்னை நீங்கவேண்டும். அறிவும் அறிவோனும் சமமாக இருக்க அறிவு எப்படி நசிக்குமென்றால் அது தீவிர முயற்சியல் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத்தான் நசித்துவரும். வெகு காலங்களாக அக்ஞானத்திலேயே மூழ்கிக் கிடந்தபடியால் படிப்படியாகத்தான் அப்பியாசத்தின் பலனாக இது சித்திக்கும். முயற்சி சரியாக இருந்தால்  முடிவைப் பற்றிச் சந்தேகமில்லை. உற்பத்தியானதாக இருந்தால் முக்தியை ஒவ்வொருவரும் அடைந்தே தீரவேண்டும். இதை அடைவதில் ஜனங்களுக்குள்ள வித்தியாசம், கால வித்தியாசமே தவிர பதவி வித்தியாசமில்லை.
 
49 பிரம்மம் சூன்யமுமல்ல, பூர்ணமுமல்ல
ராமன்: மகாப்பிரளயமென்ற ஸ்திதி ஏற்படுவதாக ஒப்புக்கொண்டாலும், அது சூன்யமும் அல்ல, பூர்ணமும் அல்ல என்றும், பிரகாசமும் அல்ல, இருளும் அல்ல என்றும் பலவாறாகச் சொல்வது எப்படி நியாயமாகும்?
வசிஷ்டர்: அமைதியாயிருக்கும் ஒரு தடாகத்தில் காற்று வீசினதும் அலை உண்டாகிறது. இந்த அலை வெளிக்கிளம்பும் முன் அது ஜலத்தில் அடங்கித்தான் இருந்தது. பிற்பாடு வெளிக்கிளம்பிய தோற்றத்தைக் கொடுத்தது. ஆகவே அலையை வைத்துப் பேசும்போது நீரலை சூன்யமாகத்தான் இருந்தது. ஆயினும் அலை நீரிலிருந்து கிளம்பும் முன் பூர்ணமாகவே இருந்து வந்தது. மேலும் ஒரு கல்தூணைப்பற்றி யோசிப்போம். சிற்பி கல்லில் ஒரு சிலையைச் செதுக்குவதாக வைத்துக் கொள்வோம். சிலை கல்லில் முதலில் அடங்கி இருந்தது. இப்படி ஒரே பதார்த்தத்தில் சூன்யத்தையும், பூர்ணத்தையும் நாம் காண்கிறோம். ஆனால் இந்த உதாரணங்களில் காலவித்தியாசம் இருக்கிறது. பிரம்மத்திலோ தேசம், காலம் இரண்டும் நாசமடைவதால் ஏக காலத்தில் இரண்டு பாவமும் தோன்றுகிறது. இவ்விதந்தான் பிரம்மத்தின் பூதப்பிரகாசம் ஒரு தோற்றத்தையும் கொடுப்பதில்லை. ஆனாலும் பிரம்மம்தான் எல்லாவற்றையும் அறியச் செய்கிறது. மேலும் எப்படி ஒரு பதார்த்தத்தின் தன்மையைப் அதை விட்டுத் தனியே பார்க்கமுடியாதோ அதேமாதிரி பிரபஞ்சமும் பிரம்மத்தைவிட்டுத் தனியே நிற்கமுடியாது.
 
50 உபமானங்களின் ஒற்றுமை, வேற்றுமை
மேலே சொல்லப்பட்ட உதாரணங்களில் சொற்ப ஒற்றுமையைத்தான் எதிர்பார்க்கலாம். ஏனெனில் பேச்சிற்கும் மனதிற்கும் எட்டாத பிரம்மத்திற்கு எதுவும் முழுமையான உபமானமாகாது. எந்தவொன்று தன்னுள் இருக்கிறதோ  அது தன்னால்தான் அறியப்படுமே தவிர பிறரால் அறிய இயலாது.
 
51 ஆத்மாவின் சொரூபம்
ராமன் மறுபடியும் பிரம்மத்தின் சொரூபத்தை தெளிவாகச் சொல்லும்படி கேட்டான்.
வசிஷ்டர்: ஜீவனுக்கு மகாப்பிரளயமென்ற ஸ்திதி ஏற்பட்ட காலத்தில், காரண காரிய சம்பந்தம் அழிந்து இந்திரியங்களின் வியவகாரங்களும் ஓய்ந்து, மனதின் தன்மையும் அடங்கி அதாவது ஜகத்தாகிய உணர்ச்சி நீங்கி அப்பொழுது தோன்றும் தோற்றமே, அல்லது தோற்றமின்மையே பிரம்மமாகிறது. அது சித்தின் சூட்சுமம், மகாசாந்தம், மகாநிர்மலம்.  ஒரு பொருளைப் பார்க்கும்பொழுது பார்ப்பவனுக்கும் பொருளுக்கும் இடையில் என்ன இருக்கிறதோ அதுவே பிரம்மம். கண்ணுக்கு எட்டாத தூரமிருக்கும் ஒரு பொருளை மனதில் நினைக்கும்போது இவ்விரண்டிற்கும் இடையில் என்ன இருக்கிறதோ அதுவே பிரம்மம். அது ஆகாசத்தைக் காட்டிலும் பரம ஆகாசமாக இருக்கிறது. அறிகிறவன், அறிவு, அறியப்படுவது ஆகிய இந்த மூன்று தோற்றமும் பிரம்மத்தைத் தவிர வேறில்லை.
 
மகாப்பிரளயம் ஏற்படும்போது ஜகத்மோகம் அழிகிறதென்றால் அது ஒருகாலம் ஏற்பட்டிருக்க வேண்டுமே என்று கேட்கலாம். இதன் தத்துவத்தை ஒரு கேள்வியின் மூலமாக அறிந்து கொள்ளலாம். கனவில் மலடியின் புத்திரனும் ஆகாசத்தில் காணும் மேகவுருவங்களும் எங்கிருந்து வந்தன? அவை எங்கே மறைந்து விட்டன. இந்த மோகம் எப்படி ஆராய்ச்சி செய்த மாத்திரம் அழிகிறதோ அதேமாதிரி அக்ஞானம் நீங்கியதும் அவ்விடத்தில் ஞானந்தான் மிஞ்சி நிற்கிறது. அப்பொழுது ஞானம் ஏற்பட்டதான தோற்றத்தைக் கொடுக்கிறது. உண்மையில் பிரபஞ்சத்திற்கு உற்பத்தியில்லை, ஆகவே அழிவுமில்லை. பிரபஞ்சத்தைப் பிரம்மத்தை தவிர்த்து வேறாக கருதும் நோக்கம் அழிந்ததும் அதே பிரபஞ்சம் பிரம்மமாகத் தனியாக நிற்கும். தங்கத்தால் செய்யப்பட்ட வளையலில் எந்தப்பாகத்தில் வளையலென்பது இருக்கிறது? ஒவ்வொரு அணுவிலும் தங்கத்தைத் தவிர வேறொன்றையும் நாம் காண்பதில்லை. ஆகாசத்தில் சூன்யமென்பது எங்கிருக்கின்றது? அது முற்றும் சூன்யம். அதேமாதிரி பிரபஞ்சம் பிரம்மத்தைத் தவிர வேறில்லை. அதிலிருந்தே உற்பத்தியான தோற்றம் ஏற்பட்டால் அப்பொழுது அதைப் பிரம்மத்தைத் தவிர வேறாகக் கருதுவதேன்?
 
பிறகு தோற்றமாகிய ஜகத் ஜட சம்பந்தமானது. இது ஸத்தாகிய பிரம்மத்திலிருந்து எப்படி உற்பத்தியாகும் என்று கேட்கலாம். பிரகாசத்தினால் நிழல் எப்படி ஏற்படுகிறதோ அதுபோலவேதான் ஜடமாகிய ஜகத்தின் தோற்றமும் ஏற்படுகிறது. பிரகாசம் இல்லாவிட்டால் அதன் பிரதியாகிய நிழல் ஏற்பட முடியாது. அப்படியே பிரம்மமாகிய சத்தியமில்லாமல் அஸத்தாகிய ஜகத் தோற்றமும் ஏற்பட முடியாது. ஆகவே ஜகத் என்பது பிரம்மமேயாகும். ஆனால் அந்தத் தோற்றம் ஏற்படுவது நம்முடைய அக்ஞானத்தால்தான்.
 
இந்த விளக்கத்தைக் கேட்டும் ராமனுக்கு தெளிவு ஏற்படாமல் மனக்கலக்கமே அதிகரித்தது. அவனுக்குத் தோன்றியதாவது: உணர்ச்சி, நோக்கம் அழிந்தால்தான் மோட்சம், ஆனால் இவைகளுக்கு அழிவேயில்லை. இவை எப்பொழுதும் அறிகிறவனோடு கூடியே இருக்கின்றன. பிறகு எப்படி இந்த மாயையை நீக்கிக் கொள்வது என்று நினைத்தான். இந்தச் சந்தேகத்தை கேட்ட வசிஷ்டர், அதைப் போக்கும்படி சிருஷ்டி, ஜீவன் என்பவைகளைப் பற்றிய சித்தாந்தங்களை எடுத்துரைப்பதாகவும், இவைகளை மிகவும் கவனமாகக் கேட்கும்படி கூறினார். உபதேசத்தில் வருகின்ற ஒவ்வொரு பதத்தையும,; வர்ணனைகள், உபாயங்கள் எல்லாம் உட்படச் சொன்னார். இவைகளைச் சரியாக மனதில் வாங்கிக் கொண்டு விசாரணை செய்து வந்தால் புத்திக்குத் தெளிவு ஏற்படும் என்றார்.
 
52 ஜகத் மோகம் ஏற்படும் முறை
வசிஷ்டர்: பிரபஞ்சம் என்பது பிரம்மத்தில் தோன்றுவதாகிய ஒரு தோற்றமே. நித்திரை என்னும் அவஸ்தைக்கு முன்னும் பின்னும் சொப்பனமாகிய தோற்றம் ஏற்படுவதைப் போலவேதான் ஜகத்தோற்றமும் உண்டாகிறது. இது ஏற்படும் கிரமத்தை இனிச் சொல்கிறேன். பிரபஞ்சம் சித் சொரூபமாயுள்ள பிரம்மத்தில் எப்பொழுதும் இருத்தல் என்கின்ற தன்மையுடன் இயல்பாகவே சூட்சுமமாக இருந்து வருகிறது. இதேமாதிரி அறியும் தன்மையும் அறிவில் சூட்சுமமாய் அடங்கி இருக்கிறது. எப்பொழுது அறிவுக்கு அறியும் தன்மையில் அகங்காரமற்ற நோக்கம் உண்டாகிறதோ அப்பொழுது அதற்கு “அறிவு” என்ற பெயர் கொடுக்கப்பட்டது. இவ்வறிவுக்குப் பாத்திரம் “பதார்த்தம்” என்ற கற்பனை வஸ்துக்களாகும். இவ்வறிவானது ஆகாயத்தைவிடச் சூட்சுமமாயும், சுத்தமாயும் இருந்து தனக்குப் பாத்திரமாகிய பதார்த்தங்களையும் விஷயங்களையும் வியாபித்து நிற்கின்றது. இதுவே மூலஉணர்ச்சியுமாகும். ஆகவே இப்படி அறிவாக வியாபித்திருப்பது பரமமான பிரம்மமேயாகும்.
 
இவ்வறிவு மேலும் மேலும் அறியும் தன்மையில் ஈடுபட்டுப் பல பொருட்களைத் தீவிரமாகக் கற்பனை செய்யுங்காலத்தில் தனக்கும் பிரம்மத்திற்கும் உள்ள சம்பந்தத்தை மறந்து, ஜீவனென்றும், மற்றொன்று என்றும் பலவாறான சப்தங்களால் வியவகரிக்கத்தக்கதாகிறது. பிறகு இதே அறிவு சங்கபல்பம் அல்லது பாவனையையே தன்னுடைய முக்கிய நோக்கமாகக் கொண்டு சம்சாரிப்பதில் தீவிரமாக ஈடுபட்டு நிற்கின்றது. அப்பொழுது வஸ்துக்களின் தன்மையோடு கூடவே அந்த உருவங்களுடனே தானும் கிளம்புவதாகத் தோன்றுகிறது. அதன் பிறகுதான் “இருத்தல்” என்ற தன்மை அறிவில் கிளம்புகிறது. இந்தச் சூன்யமாகிய ஆகாயந்தான் சப்த குணங்களுக்கு வித்தாகின்றது. “ஆகாயம்” என்று பிற்பாடு பெயரளிக்கப்பட்டது. இந்த சூன்யத்திற்கேயாகும். பிறகு இந்த “இருத்தல்” என்ற தன்மையோடு கூடவே “அகந்தை” அல்லது “நான்” என்பதும் உண்டாகிறது. அகங்காரமென்ற சொல்லுக்குப் பொருளாகயிருப்பது இதுவேயாகும். சம்சாரம் நிர்மலமான பிரம்மத்திலிருந்தே “தன்னை உணர்தல்” என்ற நோக்கம் ஏற்பட்டு அதன் காரணமாக, உண்மையில் இல்லாததாயினும் இவ்வளவு சமுதாயமும் இருப்பதாகத் தோற்றமளிக்கும் நிலைமை ஏற்படுகிறது.
 
இந்த நிலைமைக்கு இறங்கின அறிவு, கற்பனைகளைக் கிளைகளாகக் கொண்ட மரத்தின் முக்கிய விதையாகிய அகங்காரத்திற்கு உட்பட்டு, அதன் அசைவால் தானும் சலனத்தை அடைகிறது. பிறகு அகங்காரத்துடன் கூடிய அறிவு, ஆகாசம், சப்தம் இவ்விரண்டினுடைய சூட்சும ரூபத்தைப் பாவித்து அதனால் ஆகாசத்தைவிட ஸ்தூலமாகிக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஆகாயத்தில் தன்னை விஸ்தரித்துக் கொள்ளுகிறது. இதுவே சப்த சமுதாயங்களுக்கு மூலமாகும். பதம், வாக்கியம், பிரமாணம் என்ற மூன்று அம்சங்களையுடைய வேதங்கள் இந்தச் சப்த சமுதாய மரத்தில் மலர்ந்த பூக்களாகும். இந்தச் சப்த சமுதாயங்களால் நிரூபிக்கப்பட்ட அர்த்தங்களைக் கொண்டு விஸ்தரிக்கும் சட்டதிட்டங்களான உலக வியவஸ்தையானது இவைகளிலிருந்துதான் உற்பத்தியாக வேண்டும். இவ்வளவு பரிவாரங்களுடன் கூடிய அறிவுதான் பல உருவங்களுக்குக் காரணமாகவும், ஜீவன் என்பதற்கும் காரணமாயிருக்கிறது. இந்த ஜீவன் பஞ்ச பூதங்களால் உருவாகும் பதினான்குவித வேறுபாடுகளுடன் கூடிப் பதினான்குவித உலகங்களாக விஸ்தரிக்கிறது.
 
பிறகு சித்தினுடைய வேகத்தால் ஸ்பரிசமென்னும் உணர்ச்சிக்குக் காரணமான ஸ்பரிச சூட்சுமம் உண்டாகிறது. இந்த நிலையில் இதற்கு ஸ்பரிசமென்ற பெயர் பொருந்தாது. ஸ்பரிச சமுதாயத்திற்குக் காரணம் பிராணனின் அசைவாகும். சகல பூதங்களுடைய செயல்களின் இயக்கமெல்லாம் இதிலிருந்தேதான் உண்டாகின்றது. அதிலேயே சித்தானது விளங்குவதால் அதனுடைய தெளிவு அனுபவத்தால் அறியப்படுகின்றது. இந்தத் தெளிவு என்ற ஒளி அல்லது பிரகாசம் தேஜஸ் என்பதன் சூட்சுமமாகும். ஆனால் இந்த சூட்சும ஸ்திதியில் தேஜஸ் என்ற பெயர் பொருந்தாது. இந்தத் தேஜஸின் சூட்சுமமானது தனது விஸ்தாரத்தால் சூரியன், அக்னி முதலிய ஒளிக்கூட்டத்திற்கு வித்தாகிப் பிறகு பல்வேறு உருவங்களைக் கொள்வதால் சம்சாரம் இன்னும் விரிவடைகிறது. பிறகு இந்த தேஜஸானது தனது சூட்சும ரூபத்தைப் பாவித்துத் தான் அதிலிருந்தவாறே நீரின் தன்மையான ரசத்தை, அதாவது ஓடும் தன்மையைப் பாவிக்கிறது. ரச சமுதாயத்திற்கு ஆதாரமான தண்ணீரின் விஸ்தரிப்பிற்கு இதுவே வித்தாகும். பிறகு கற்பனையையே குணமாகக் கொண்ட இந்த ஜீவன் தன்னுடைய சங்கல்ப வசத்தினால் நாம ரூபங்களைக் கொண்டு கந்த தன்மாத்திரைத்தை அதாவது தன்னுடை சூட்சுமத்தை தன்னுள்ளேயே காண்கிறது. இதன் காரணமாகப் பின்பு ஏற்படப்போகும் பூகோளத்தின் தன்மையோடு சேர்ந்து உருவ சமுதாயத்திற்கு வித்தாக நிற்கிறது. இவ்விதமே சித்தினால் பாவிக்கப்படுகிற சூட்சுமங்கள் யாவும் தாமாகவே ஒவ்வொன்றும் பூர்த்தியாகின்றன. ஆனால் இந்தப் பூதங்களில் யாதொன்றும் தனிப்படையாகவும் சுத்தமாகவும், அதாவது சித்தின் சேர்க்கையில்லாது புலப்படுவதில்லை.
 
எப்படி ஒரு ஆலமரத்தின் விதைகளில் பல்லாயிர மரங்கள் சூட்சுமமாக அடங்கியிருக்கின்றனவோ, அதேமாதிரி இந்த எல்லையற்ற பிரபஞ்சமும் சித்தில்தான் அடங்கியிருக்கிறது. சித்தானது உணர்ச்சியென்பதில் நோக்கமடையும் காலத்தில் உணரப்படும் வஸ்துக்கள் தங்களுடைய உற்பத்தியைக் காண்பிப்பதோடு கூடப் பலவிதங்களாகவும் விஸ்தரித்துக் கொள்கின்றன. இப்படிப் பரமாணுவின் மத்தியில் விளங்குவதோடுகூட கண நேரத்தில் பல கற்பங்களாகவும் மாறி நிற்கின்றன. சுழலற்று நின்றும் சுழலை நோக்கியே ஓடுகின்றது. எல்லாமும் கண நேரத்தில் சித்தினால் ஊடுருவப்பட்டு உருவத்துடன் காட்சியை அளிக்கின்றது. ஆகவே சூட்சுமங்களின் சமுதாயம் சங்கல்ப ரூபமான சித்துதான் என்று ஏற்படுகிறது. உணர்ச்சி(அறிவு) சரீரமின்றி நின்றுகொண்டு பரம சூட்சுமமான ஒரு சரீரத்தைத் தானேக் கற்பனை செய்து கொள்கிறது. இவற்றிலிருந்து ஏற்படுவது என்னவென்றால் பிரபஞ்சம் முழுவதிலும் பஞ்சபூதங்களின் சூட்சுமமே காரணமாய் நிற்கிறது என்பதேயாகும். இவைகளுக்குள் வித்தாய் நிற்பது முதன்மையானதும் சிறந்ததுமான ஒரு சக்தியே. அதுதான் எல்லாவற்றிற்கும் மூலமாகிய அனுபவ சித்தாந்தம்; அதிலிருந்தே பிரபஞ்சங்களின் விஸ்தரிப்பு ஏற்படுகிறது.
 
53 ஜீவனின் உற்பத்திமுறை
அதாவது பிரபஞ்சம் சித்தில் சூட்சும ரூபமாக அடங்கியே இருந்து சித்தின் அசைவால் ஜகத் என்னும் தோற்றம் வெளிப்படையாகக் காணப்படுகிறது. இதனால் பிரம்மம் சமமெனவும், சமமற்றதெனவும் வியவகாரத்தில் சொல்லத் தகுதியாகிறது. முதலில் சித்தானது அறியும் தன்மையை அறிவதால் அதன் காரணமாகவே அறியப்படும் பொருட்களைக் கற்பனை செய்து கொள்கிறது. அதாவது அறிவின் அசைவால் கற்பனை உண்டாகிறது. அறியப்படும் பொருட்களில் அறிவின் சேர்க்கையாகிய அசைவு ஏற்பட்டால் அதுவே ஜீவனக்குக் காரணமாகிறது. இந்த ஜீவன் அறியப்படும் பொருட்களிலேயே மூழ்கிக் கிடப்பதால் இந்த நிலைமையே ஜீவனுக்கு மாயையாகிறது. அதுவே அகங்காரமுமாகும். இந்த அகங்காரத்தின் பரிணாமமே புத்தி. இதுவே பிற்காலத்தில் மனதென்றும் மனதின் சூட்சுமமென்றும் அழைக்கப்பட்டது. இதுவே பூத உடலைத் தாங்கிப் பெருத்து நிற்கையில் மற்றவைளுடைய சூட்சுமமங்களைக் கற்பனை செய்துகொண்டு இவ்வளவு அகண்ட ஜகத்தாக விளங்குகிறது. சொப்பனத்தில் காணும் நகரம்போல, ஒரு நொடிப்பொழுதில் மகாகாசமென்கிற அடர்ந்த காட்டில் பிரபஞ்சமானது கிளம்பிப் கிளம்பி நாசமடைகிறது. இந்தப் பிரபஞ்சமாகிய புதருக்கு அகங்காரமே வித்தாகிறது. இந்த அகங்காரத்திற்கு நீர், நிலம், வெயில் எதுவும் வளர்ச்சிக்குத் தேவையில்லை. ஏனெனில் இவைகளுக்கும் சித்தே காரணமாக இருக்கிறது. ஆகையால் கனவில் காணும் நகரம் எப்படிப் கனவோ, அப்படியே சித்தின விலாசம் சித்ரூபமேயாகும். அதாவது ஜகத்திற்கு வித்தாயிருப்பது பஞ்ச பூதங்களின் தன்மாத்திரைகள், இவைகளுக்கு வித்தாயிருப்பது சித்தே. விதைபோல் பழம், ஆகவே பிரம்மத்தைப் போல் ஜகத். தன்மாத்திரைகளின் ஐந்து கணமும் சித்தின் வேகத்தால் மகாகாசத்தில் தன் அங்கமாகக் கற்பனை செய்யப்பட்டவைகளேயன்றி உண்மையானதல்ல. இந்தத் தன்மாத்திர கணங்கள் தங்களை விஸ்தரித்துக்கொண்டு உலக உருவத்தில் நிற்கும் நிலையிலும் ஸத்தாகவே கருதப்படும். ஏனெனில் எவ்விதக் கிரியையும் சித்தின்றி நடைபெற முடியாது.
 
பிரபஞ்சமாகிய தோற்றம் சித்தின் கற்பனையாகும், ஆகையால் அது எப்படிச் ஸத்தாகும் என்று கேட்கலாம். பிரபஞ்சத்திற்கு காரணம் பஞ்சதன்மாத்திரைகளாக இருப்பதால் இவையே பிரம்மமாக கருதப்படலாம். அதில் தவறில்லை. ஆகையால் பிரபஞ்சமும் பிரம்மமென்று கருதப்படும். சிருஷ்டியின் ஆரம்பத்தில் பஞ்சதன்மாத்திர கணமானது எந்த நிலையிலிருந்ததோ அதே நிலையில்தான் முக்காலத்திலும் இருக்கும். ஆகையால் உண்டாவது, இருப்பது, அழிவது என்கின்ற எண்ணங்களுக்கு இடமில்லை.
 
பிரம்மாகாசத்தில் நிற்கும் சித்தில், பிரம்மமே ஜீவாகாசத் தன்மையை தன்னிடத்திலேயே காண்கிறது. ஆகையால் ஜீவனானது ஆகாயத்தில் தோன்றுகின்ற ஆகாயமேயாகும்.
 
54 ஜீவன் தேகத்தைத் தேடிக்கொள்ளும் முறை
பரமாகாசச் சொரூபமாகிய ஜீவாகாசம் சிந்தனையின் காரணமாக, தான் தேஜஸின் ஒரு அணுவென்று தானாகவே கருதுகிறது. இக்கருத்து மேலும், மேலும் பெருகி இல்லாதது இருப்பதாகத் திடமாகிறது. இந்த நிலையில் பார்ப்பவன் பார்க்கப்படுவது என்ற த்வைத பாவம் ஏற்பட்டுக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஸ்தூலமாகிறது. பிறகு தன் இஷ்டப்படி பாவித்து அவன், இவன் நானென்னும் பாவனைகளையும் தன் தலையில் சுமத்திக் கொள்ளுகிறது. இது எப்படியென்றால் சொப்பனத்தில் தன்னையே ஒரு வழிப்போக்கனாகக் காண்பதுபோல் இருக்கிறது. இதேமாதிரி பின்னர் ஏற்படும் உருவத்தை முன்பே பாவித்து அதனால் அது அவ்விதமே ஆகிவிடுகிறது. உடனே வெளிப்படையான தோற்றங்களை விட்டுவிட்டு தன்னுள்ளும் நோக்குகிறது. வெளியிலும் இதுவே இருப்பதாயினும் கண்ணாடியில் காணும் மலைபோலச் சுருக்கிய தோற்றத்தைத் தன் உட்புறத்தில் காண்கிறது. தண்ணீரில் பிரதிபலிக்கும் சரீரமும், எதிரொலியில் அடங்கிய சப்தமும் எப்படிச் சக்தியற்று இருக்கின்றனவோ அப்படியே இந்த ஜீவன் எதில் பிரதிபலிக்கிறதோ அதை மீறி நடவாத நிலைமைக்குத் தன்னை உட்படுத்திக் கொள்ளுகிறது. பிறகு தானாகவே இயங்க ஆரம்பித்து, புத்தி, சித்தம், ஞானம் இவற்றின் இருத்தல் என்ற தன்மையில் தன்னை விஸ்தரித்துக் கொள்ளுகிறது. பிறகு “நான் பார்க்கிறேன்” என்ற எண்ணம் உதித்து, அதனால் பார்க்கும் கருவிகளாகிய கண்களையும் ஸ்பரிசத்தை எண்ணி அதனால் “தோல்” என்ற இந்திரியத்தையும், கேட்பதற்காகக் காதுகளையும் ஜீவன் தன்னிடத்திலே காண்கிறது. ஆகவே கர்மேந்திரியங்களின் ஒத்துழைப்பாகிய செயல், ரூபம், ஒளி, அகங்காரம் இவைகள் அனைத்தும் பாவனை செய்யப்பட்டு, சூட்சும சரீரத்தைக் கொண்டதாக ஆகாசத்தில் நிற்கிறது.
 
55 பிரம்மமும் ஜீவனும்
இவ்விதம் பிரம்மத்திலிருந்து கிளம்பினதாகத் தோன்றும் ஒரு பொறி, பாவனையின் காரணத்தால் வேறாக எண்ணப்பட்டு ஜீவனென்று சொல்லும்படியாகிறது. இதுவே ஜீவ சப்தத்தின் பொருளாகும். அதாவது கற்பனை பிரவாகமாகிய பிரம்மம். இப்படியே தேசம், காலம், செயல், பொருள் இவைகளையும் இந்த ஜீவன் கற்பனை செய்துகொண்டு அவற்றிலே ஈடுபட்டு அதனால் கட்டுப்பட்டு, பிரபஞ்ச சுழலில் சூட்சும சரீரத்தைத் தாங்கி நிற்கிறது. தான் அசத்தியமே ஆயினும் ஒரு தோற்றத்தைக் கொடுப்பதாக நிற்கிறது. ஆகவே இதில் புதிதாக உண்டானது ஒன்றுமில்லை. எல்லாம் தானாகவே எப்பொழுதும் போல ஒன்றாக நிற்கிறது. தோற்றமெனப்படும் எல்லாம் பொய்யேயாகும். அதாவது இந்தப் பிரபஞ்சமே பொய்யானது.

பிரம்மமென்ற ஆகாசம், பரம ஆகாசமாகவே என்றும், எப்பொழுதும், எங்கும், எந்நிலையிலும் அசைவற்று நிற்கிறது. உண்மைபோல் காணப்படும் அனைத்தும் இல்லாதவையே. இவைகள் எவராலும் என்றும் உருவாக்கப்படவில்லை, உண்டாக்கப்படவும் இல்லை. இவற்றிற்கு வர்ணமொன்றும் கிடையாது. இந்தப் பிரபஞ்சம் ஒரு நிறமற்ற சித்திரமேயாகும். இது செய்யப்பட்டதல்ல, ஆனால் அனுபவிக்கப்படுகிறது. இது உண்மையானதல்ல, ஆனால் உண்மைபோல் தோன்றுகிறது.
 
இந்த ஜீவனுக்கு முக்தன் என்ற நிலை ஏற்படும்பொழுது, தன்னைப் பல பொருட்களாகப் பாவனை செய்து கொள்வதற்கு முன்புள்ள ஞாபகமான பிரம்மம், பிற்பாடு ஏற்படும் கற்பனைகளுக்குக் காரணமென்று கூறமுடியாது. முக்தனாயிருக்கும் நிலையில் ஜீவனுக்கு ஞாபகம், செயல், சங்கல்பம் எதுவும் கிடையாது. அவை இருந்தால் முக்தனாகமாட்டான். மேற்கூறிய நிலையில் இருப்பதால்தான் அதாவது சூட்சும உருவத்தில் உள்ள முக்தனை சுயம்பு, பிரம்மா என்று சொல்லப்படும். ஜீவனுக்கு ஏற்படும் கற்பனைகளுக்கு முற்பட்ட ஞாபகம் காரணமல்ல என்பது சித்தாந்தம். சுயம்பு என்று கூறப்படும் நிலையிலுள்ள ஜீவனுக்குக் காரணம் வேறொன்றும் கிடையாது. தனக்குத்தானே காரணமான பொருளில் வேறு காரணத்தை கற்பிப்பது தர்க்க நியதிக்கு பொருந்தாது.
 
ஆகவே சூட்சும உருவத்தில் நிற்கும் ஜீவன் எவ்வுருவத்தை ஏற்றுக்கொள்கிறதோ அந்த உருவத்தைக் கொண்ட இந்தப் பிரபஞ்சம் உண்டானது. இந்த அனுபவம் அனாதியானது. ஆகையால் முடிவுமற்றது. ஆகையால் நாம் காணும் பிரபஞ்சம் பொய்யான கற்பனையேயாகும்.
 
பரம்பொருளாய் இருப்பது ஆகாச உருவமே, சூன்யமே, அதாவது எவ்வித உருவமும் இல்லாத ஒன்றாகும். ஆகையால் அந்தமயமாயிருக்கும் பிரபஞ்சமும் அவ்வண்ணமே நிற்கும். தண்ணீரைக் காட்டிலும் ஓடும்தன்மை எப்படி வேறல்லவோ அதேமாதிரி பரமாத்மாவைக் காட்டிலும் சிருஷ்டியும் வேறல்ல. ஆகவே நமக்குப் புலப்படுபவைகள் யாவும் சமமேயாகும். வேறாகக் காண்கின்ற அக்ஞானம் நாமே நமக்கு கற்பித்துக்கொண்டது. இதற்குத் தன்னை விட்டு வேறான ஆதாரம் ஒன்றும் கிடையாது.
 
மேற்சொல்லிய நோக்கத்தை விட்டுப் பிரபஞ்சத்தைத் தனியாக உணர்ந்தாலென்ன என்று கேட்கலாம். அதனாலும் ஒரு பாதகம் கிடையாது. பரமாகாசம் என்பது சூன்யம், நிர்மலம். இதில் சம்சரிப்பது ஈடுபடுவது என்பதெல்லாம் தோற்றமேயாகும். எது உண்மையோ அதுதான் நிலைக்குமேயன்றி உண்மையற்றது சாசுவதமாக நிலை நிற்காது. ஆகவே ஆதாரமுமில்லை, ஆதாரத்தை சார்ந்துமில்லை. அப்பொழுது புலப்படுவதென்பதும் கிடையாது. பார்ப்பவன் என்ற ஒரு தனி புருஷனும் கிடையாது. ஆகவே பிரம்மாண்டமென்று தனியாக யாதுமில்லை. இதுதான் இந்த கொள்கைக்கும் முடிவாகும்.
 
இந்த விஷயத்தில் விதண்டாவாதம் செய்ய இடமே கிடையாது. ஜகத்துமில்லை, ஜகத் சமூகமுமில்லை. எல்லாம் சாந்தம், எல்லாம் ஒன்றே. பிரம்மத்தின் விஸ்தரிப்பே அனைத்துமாக இருக்கிறது. அது தானே தன் விஸ்தரிப்பை பிரகாசிக்கிறது. திரவப்பொருளின் தன்மை எப்படி நீரென்று அழைக்கப்படுகிறதோ அவ்விதமே பிரபஞ்சம் சித்தைத் தவிர வேறல்ல. இல்லாதது தோன்றுகிறது, இருப்பதைப் போல அனுபவிக்கப்படுகிறது. கனவில் காணும் நம்முடைய மரணம் உண்மையல்ல. ஆகையால் அந்தத் திருஷ்டி நாசமடைகிறது. அதேபோல ஜகத்தில் நாம் காண்கின்ற பொருட்கள் அனைத்தும் உண்மைப் பொருட்களல்ல. ஆகையால் இந்த அசத்தாகிய உருவமும் உணர்ச்சியும் அழிகின்றன. சித்துதான் நிலைத்து நிற்கும். சத்தாகிய சொரூபத்தைத் தாங்கிய உலகமும் சத்தாகத்தான் இருக்க வேண்டும். பிரபஞ்சத்தில் பிரபஞ்சமென்ற நோக்கந்தான் அக்ஞானமேயன்றி அதுவும் பிரம்மம் தானென்பது முடிவான சித்தாந்தமே. ஆகவே ஞானம், அறிவு, ஆகாசம் இவையே பிரம்மம், இவைகளே உலகமுமாகும்.
 
மேலே சொன்னவைகளைச் சுருக்கிச் சொல்வாமாகில் - பரமாகாசத்தில் முதல் இயக்கம், அதிசூட்சுமமாய், ஆகாச ரூபமாய் சமமாய் நின்று, பிரம்மா அதாவது ஜீவராசிகளின் தலைவனென்று அழைக்குமாறு விளங்குகிறது. அவன் சுயம்பிரகாசன், அவனுக்குச் சூட்சும ரூபந்தான் உண்டு, பூதசம்பந்தமே கிடையாது. ஆகையால் இதர காரண சகாயமில்லாமல் சங்கற்பிக்கப்பட்ட பூத சமுதாயம், பூத சமுதாயமென்ற வகையில் உண்மையல்ல. ஏனென்றால் அது உண்டாகவுமில்லை, உண்டாக்கப்படவுமில்லை. எல்லாம் வெறும் தோற்றமே; ஆத்மாவொன்றே சத்தியமானது.
 
இந்த ஜகத்ததாகிய பொய்த்தோற்றம் பகுத்தறிவு என்னும் குணத்தால் ஏற்படுகிறதே தவிர, பூர்ண அறிவு ஏற்பட்ட பிறகு இத்தோற்றம் புலப்படுவதில்லை. இந்தச் சம்பவம் “பகுத்தறிவு- பகுத்து அறிவு” என்ற சொல்லின் பொருளிலேயே அடங்கியிருக்கிறது. இந்தத் தோற்றம் ஏன் உண்டாகின்றதென்று கேட்கலாம். சூரிய கிரணங்களின் ஒளியால்தான் சூன்யமாகிய ஆகாயத்தை நாம் அறிய முடிகிறது. அதுபோல ஜடமாகிய ஜகத் தோற்றத்தால்தான் சித்தாகிய சூன்யத்தையும் அறியமுடியும். நம் கண்முன் புலப்படும் ஆகாயத்தைவிட நம் சங்கல்பத்தில்  தோன்றும் ஆகாயம் எவ்வளவு சூட்சுமமோ, அதேமாதிரிதான் ஜகத் தோற்றத்திற்கும் சித்துக்குமுள்ள சம்பந்தம். ஆகவே எதுவும் உண்டாகவில்லை, அதனால் அழிவதென்பதும் கிடையாது. உண்டாவதும் அழிவதும் நம் மனதில்தான். இந்த தத்துவத்தை நன்கு விளக்கும் பொருட்டு ஒரு சிறுகதை சொல்கிறேன்.