வேதாந்த அறிமுகம்

வேதாந்த அறிமுகம்

ஸ்வாமி குருபரானந்தா

புருஷார்த்தஹ: திட்டமிட்டு முறையுடன் செயல்பட்டு ஒன்றை அடையும் திறன்.  தர்மம், அர்த்தம், காமம், மோட்சம் இவைகளை ஒன்றன் பின் ஒன்றாக அடைய முயற்சி செய்ய வேண்டும்.

அர்த்தம்(பொருள்): வாழ்க்கையில் நம்மை பாதுகாத்து கொள்வதற்காக எதை நாடுகிறோமோ அவையெல்லாம் இவ்வாறு அழக்கப்படுகிறது.

காமம்(இன்பம்): இன்பத்தை அனுபவிப்பதற்காக அடைய நினைக்கும் எண்ணமே காம்மாகும்

தர்மம்(அறம்): புண்ணியம், அர்த்த, காமம் இவைகள் தொடர்ந்து கிடைக்க வேண்டுமென்றால், புண்ணியத்தை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும், இந்த புண்ணியம் கிடைக்க வேண்டுமென்றால், தானதர்மங்களை செய்ய வேண்டும்.

மோட்சம்(வீடுபேறு): சம்சாரத்திலிருந்து விடுபடுதல்.  சம்சாரம் என்றால் மானஸ தாபஹ-மனதில் வருகின்ற காமம், குரோதம், லோபம் போன்ற தீய எண்ணங்கள்.  துக்கம் என்பது நம் மனதிலிருந்து வருவதுதான்.  “தீதும் நன்றும் பிறர் தர வாரா”.

சாஸ்திரம்:

புருஷார்த்தத்தை அடைய எது துணைபுரிகிறதோ அதைதான் சாஸ்திரம் என்பர்.  இது நமக்கு ஆணையிட்டு சிலவற்றைச்சொல்லும், சிலவற்றை உபதேசிக்கும்.  வேதத்தைத் தான் சாஸ்திரம் என்று கூறுகிறோம். புருஷார்த்தத்தை அடைய உதவும் சாதனைத்தை உபதேசிப்பதால் வேதம் என்று அழைக்கப்படுகிறது.  இது குருவின் மூலமாக சிஷ்யனால் கேட்கபடுவது, சிரத்தையுடன் கேட்டால்தான் அதன் பயன் முழுவதுமாக அடையலாம். இதில் சொல்லப்பட்ட கருத்துக்களை அடிப்படையாக கொண்டு எழுதப்பட்டிருக்கும் நூல்களை ஸ்மிருதி என்று அழைப்பர்.  நடந்த நிகழ்ச்சிகளை வார்த்தைகளாக எழுதப்பட்ட நூல்களை இதிகாசம் என்றும், வேத்த்தில் உள்ள கருத்துக்களை உபதேசிக்கும் விதமாக கற்பணையுடன் எழுதப்பட்ட கதைகளை புராணங்கள் என்றும் அழைப்பர். சாஸ்திரம் இரண்டு வகையாக பிரிக்கலாம், ஒன்று தர்மசாஸ்திரம் (கர்ம காண்டம்) இது வேதத்தின் முன்பகுதி மற்றொன்று ஞானசாஸ்திரம் (ஞான காண்டம்) இது வேதத்தின் கடைசி பகுதி, இதுவே வேதாந்தம் அல்லது உபநிஷத் என்றும் கூறுவர்.

வர்ணாசிரம தர்மம் (வாழ்க்கை முறை)

வர்ணம்: பகவான் மனிதனை அவனது குணத்தின், செயலின் அடிப்படையில் நான்கு வகையாக பிரித்திருக்கிறார்.  அவைகள் பிராமணன், க்ஷத்திரியன், வைசியன் மற்றும் ஸூத்ரன்.

பிராமணன்: வேதத்தை உபதேசித்தல், ஆலயங்களை பராமரித்தல், எளிமையாக வாழ்தல் போன்றவை. 

க்ஷத்திரியன்:    நாட்டைப் பாதுகாத்தல், மக்களை பாதுகாத்தல், அரசியல், சமுதாய சேவை போன்ற கடமைகள்

வைசியன்:  நேர்மையாக வியாபாரம் செய்பவர்கள், விவசாயம் செய்பவர்கள்

ஸூத்ரன்:   இந்த மூன்று வர்ணத்தை சேர்ந்தவர்களுக்கு வேலை செய்தல், அவர்கள் கொடுக்கும் கூலியை வாங்கி கொள்ளுதல்.

ஆசிரம்: இதுவும் நான்கு வகையாக பிரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. பிரம்மர்ச்சர்யம், கிரகஸ்தம், வானபிரஸ்தம் மற்றும் சந்நியாசம்.  இந்த ஆசிரமத்தில் உள்ளவர்களுக்கு தர்மமானது இரண்டு வகையான கூறபட்டிருக்கிறது.  சாமான்ய தர்மம், விசேக்ஷ தர்மம்.  சாமான்ய தர்மத்தை விட விசேக்ஷ தர்மம் மிக முக்கியமானது.

சாமான்ய தர்மம்: இது எல்லா ஆசிரமத்தில் உள்ளவர்களுக்கும் உள்ள பொதுவானது

விசேக்ஷ தர்மம்: இது வர்ண, ஆசிரமத்திற்கேற்றவாறு அமைவது.  இது மாற்றத்துக்குட்பட்டது.

பிராமணன்: சாஸ்திரம் படித்தல், அதை உபதேசம் செய்தல், இந்திரிய கட்டுப்பாட்டுடன் இருத்தல், எளிமையாக இருத்தல், பொருளுக்காக எதையும் செய்யாது இருத்தல், அஹிம்சையை கடைபிடித்து வாழ்தல். 

க்ஷத்திரியன்:    நாட்டைப் பாதுகாத்தல், மக்களை பாதுகாத்தல், அரசியல், சமுதாய சேவை.

வைசியன்:  நேர்மையாக வியாபாரம் விவசாயம் செய்தல்

ஸூத்ரன்:   இந்த மூன்று வர்ணத்தை சேர்ந்தவர்களுக்கு சரீர பணிவிடை செய்தல்.

பிரம்மச்சர்யம்: மாணவப்பருவம், சாஸ்திரத்தை படித்தல், அறிவை அடைதல், பொருளை சம்பாதிக்க கூடாது.  குருவுக்கு பணிவிடை செய்தல், அறிவை அடைய வேண்டுமென்றால் எளிமையாக வாழ வேண்டும்.

கிருகஸ்தம்:    ஐந்து விதமான யக்ஞம் செய்தல், தானம், தவம் செய்தல், தியானம் செய்வதற்கு சிறிது நேரம் ஒதுக்குதல்

               யக்ஞம்: இது ஐந்து வகையாக பிரிக்கப்பட்டு இருக்கிறது. தேவயக்ஞம்- இறைவழிபாடு, ரிஷியக்ஞம் - ரிஷிகள் எழுதிய புராணங்களை படித்தல், பித்ருயக்ஞம்-சிரார்த்தம், தர்ப்பணம் போன்ற பித்ரு வழிபாடு, மனிதயக்ஞம்-மற்ற மனிதர்களுக்கு நல்லது செய்தல், உதவி புரிதல், பூதயக்ஞம்-மற்ற உயிரினங்களுக்கு உபகாரம் செய்தல், உணவு அளித்தல்.

             தானம்:  மற்றவர்களுக்கு பொருளுதவி செய்தல்

             தவம்: தியானம் செய்வதற்கு நாள்தோறும் சிறிது நேரம் ஒதுக்குதல்

            

               இதையெல்லாம் கர்ம காண்டம் என்றும் அழைப்பர்.

வானபிரஸ்தம் கடமைகளை துறந்து விடுதல், தான் செய்து வந்த செயல்களையும், பொறுப்புக்களையும் மற்றவர்களிடம் ஒப்படைத்து விடுதல், முழுநேர தியானத்தில் ஈடுபடுதல். இதற்கு உபாஸான காண்டம் என்றும் கூறுவர்.

சந்நியாஸம்    சாஸ்திர சிரவணம், மனனம், நிதித்யாசனம் செய்தல்.

              

கர்மயோகம்:

கர்மத்தை சாதனமாக பயன்படுத்தி மனத்தூய்மை என்ற சாத்தியத்தை அடைவதையே கர்மயோகம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. மனம் தூய்மையாக இருப்பது என்றால், விருப்பு,வெறுப்பற்ற நிலையில் இருக்கும் மனம் என்ற தெரிந்து கொள்ளவேண்டும்.

வேதத்தில் நம்மால் செய்யப்பட வேண்டும் என்று விதிக்கப்பட்ட கர்மங்களை எப்படி கர்மயோகத்தில் செய்ய வேண்டும் என்று சுருக்கமாக பார்க்கலாம்.

சாமான்ய கடமைகளாவது, எல்லா காலத்திலும், எல்லா இடத்திலும், எல்லோருக்கும் பொதுவாக உள்ள கடமைகள். செய்யும் கடமையில் பலனை எதிர்பார்த்து (சகாமமாக) செய்தால் கிடைக்கும் பலன் புண்ணியம்.  அதையையே கர்மயோகமாக (நிஷ்காமமாக) செய்தால் கிடைப்பது மனத்தூய்மை (சித்தஸுத்தி).  இது மோட்ச ப்ருஷார்தத்தின் முதல்படி.  கர்மம் இயற்கையாகவே பந்தத்தில் ஈடுபடுத்தும், அதையே கர்மயோகமாக செய்வதால் மோட்சத்தை அடைவதற்கு தகுதியாக்குகிறது, சம்சார பந்தத்தில் இருந்து விடுவிக்கிறது.  கர்மத்தை செய்வதால் அதில் நமக்கு வெற்றி கிடைக்கும் என்று நிச்சயமில்லை.  ஆனால் கர்மயோகமாக செய்யும்போது பலன் நிச்சயம் கிடைக்கும்  கர்மத்தை தவறாக செய்தால் தோஷம் வரும், பாவமும் வரும், ஆனால் இதில் தவறாக செய்தாலும் தோஷம் வராது.  கர்மத்தை முழுமையாக செய்தால்தான் பலன் கிடைக்கும், இதில் எவ்வளவு செய்கிறோமோ அதற்கேற்றாவாறு பலன் கிடைக்கும், பலனில்லாமல் போகாது.

கர்மயோக லக்ஷணம் (புத்தியோகம்)

நாம் செய்யும் செயலில் வைக்க வேண்டிய சரியான பாவனையில்தான் அது யோகமாக மாறுகிறது. வேதத்தில் சொல்லப்பட்ட கர்மங்கள், அதில் நமக்கு இருக்க வேண்டிய பாவனைகளாவது,

சுவதர்ம கர்மம்:

1.       கடமைகளை நிஷ்காமமாக செய்வது

2.       விருப்பு, வெறுப்புக்கள் இல்லாமல் செய்வது

3.       கடமைகளிலிலிருந்து பலனை எதிர்ப்பார்க்கலாம், ஆனால் அதில் பற்று வைக்க கூடாது.  பலன் கிடைக்கவில்லையென்றால் இறைவன் ஏதாவது ஒரு வகையில் நமக்கு அதை அளிப்பார்.

4.       கடமையையே ஈஸ்வர அர்ப்பணமாத செய்ய வேண்டும். கடமையையே இறைவழிபாடாக செய்ய வேண்டு.

காம்ய கர்மம்

1.       பலனை விரும்பி செய்யும் கர்மமாக் இருந்தாலும், பலனை அடையும்போது இது இறைவனிடமிருந்து வருவதாக நினைக்க வேண்டும். எவ்வளவு கிடைக்கிறதோ அதை முழுமனதுடன், திருப்தியாக ஏற்றுக் கொள்ளவேண்டும்.

நிஷித்த கர்மம்:  வேதம் தடை செய்த கர்மங்களை செய்யாதிருத்தல்

பிராயசித்த கர்மம்

இந்த கர்மங்களைக் கூட செய்யாமல் வந்த கஷடத்தை அனுபவித்து தீர்க்க வேண்டும்.  பகவான் என்னை பக்குவ படுத்துவதற்காக இதை கொடுத்திருக்கிறார் என்ற பாவனையோடு இருக்க வேண்டும்.

உபாஸனை:

மனத்தூய்மை அடைந்தாலும், மனமானது ஒருமுகப்படாமல் சஞ்சலபட்டுக் கொண்டேயிருக்கும்.  எனவே மனதை திடப்படுத்தும், ஒருமுகபடுத்தும் சாதனைதான் உபாஸனை. உபாஸனம் என்பதை உப + ஆஸனம் என்று பிரித்தால், இதற்கு சமீபத்தில் இருத்தல் என்று பொருள் கொள்ளலாம். மனதை எப்பொழுதும் இறைவனிடத்தில் இருத்தி வைத்து பழகும் சாதனம். இது மனதால் செய்யப்படும் செயல், தியான ரூபமாக ஈஸ்வரனை தியானித்தல். இதற்கென்று தனியாக நேரத்தையும், இடத்தையும் ஒதுக்க வேண்டும்.

கர்த்தாவான மனதை கருவியாக மாற்றுவதுதான் உபாஸனை.  உபாஸனை செய்வதற்கு முன் நம்மை தயார் செய்ய வேண்டும். மனம் ஏற்கனவே ஒரு விதத்தில் பழக்கப்பட்டிருக்கும்.

·         சரீரத்திற்கு அதிக உழைப்பும் இருக்கக்கூடாது, உழைக்காமலும் இருக்க கூடாது.

·         உணவும் அதிகமாகவும் உட்கொள்ளக்கூடாது, குறைவாகவும் உட்கொள்ளக்கூடாது.

·         கண், காது இந்திரியங்களை தேவையில்லாத விஷயங்களில் ஈடுபடுத்தக்கூடாது.

·         நம் மனது சுக துக்கங்கள் அதிகமாக அனுபவித்தாலும் தியானத்தை பாதிக்கும்

·         அதிக பொறுப்புக்கள் இருந்தாலும் தியானத்தில் ஈடுபடக்கூடாது.

உபாஸனை லக்ஷணம் (மனதை குவிப்பது, விரிப்பது)

நாம் எடுத்துக்கொண்டே காரியத்தில் நம் மனதை அதில் நிலை நிறுத்த வேண்டும்.

1.       இந்திரியங்களை, சரீரத்தை அமைதி படுத்த வேண்டும்

2.       மனதில் ஓடும் எண்ணங்களை கவனித்தல்

3.       தியானத்தை பழக்கமாக மாற்றுவது

4.       மனதை ஒருமுகப்படுத்துவதில் ஈடுபட வேண்டும்.  மானஸ பாராயணத்தை செய்யாலாம், அதாவது ஏதாவது ஒரு மந்திரத்தை எடுத்துக்கொண்டு அதையே தியானம் செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும்.

5.       உபநிஷத்தில் சொல்லப்படும் உபாஸனை முறை மனதை விரிவுபடுத்த உதவும். (உ-ம்) விராட் உபாஸனை

6.       நற்பண்புகளை வளர்த்துக் கொள்ளுதல்

இந்த ஸாதனையை நன்கு செய்து தகுதிப் பெற்று விட்டால் ஞானயோகம் செய்வதற்கு செல்ல உதவும்.

ஞானயோகம்

ஞானத்தை, மோட்சத்தை அடைய உதவும் சாதனம்.  இதை மூன்று நிலைகளாக சொல்லபட்டிருக்கிறது. சிரவணம், மனனம், நிதித்யாஸனம்.

சிரவணம்:    குருமுகமாக வேதாந்த சாஸ்திரம் படித்தல்

மனனம்      குருவிடம் படித்ததை சிந்தித்து சந்தேகங்களை நீக்குதல்

நிதித்யாஸனம் உபநிஷத்தில் தெளிந்த அறிவு பெறுதல், அதிலேயே நிலை பெறுதல்

மோக்ஷம் என்பது மன நிறைவை அடைவது, அது பூரணமாக இருப்பது, கால, தேச வஸ்துவுக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்ட ஒன்றாக இருப்பது.  எப்பொழுதும் நம்மிடையே இருப்பது. சாத்திய வஸ்து என்பது இல்லாததை அடையும் வஸ்து, சித்த வஸ்து என்பது அடைந்ததையே அடைதல்.  அறியாமையால் ஒன்றை இழந்து விட்டு பிறகு தேடி அதை அடைதல்.  இதற்கு அறிவை அடைந்து பின் இழந்ததாக கருதப்பட்ட பொருளை அடைதல்.

ஞானத்தை அடைய உதவும் கருவிக்கு பிரமானம் என்றும், அறிபவனுக்கு பிரமாதா என்றும், அறியப்படும் பொருளுக்கு பிரமேயம் என்றும் கூறுவர்.

ஆத்மாவை அடைந்தவன் சோகத்தைக் கடக்கிறான்.  இந்த ஆத்மாவே அறிய வேண்டிய பொருள். எனவே இதை அறிய உதவும் கருவி வேதாந்த சாஸ்திரம் அதாவது உபநிஷத்.  நானே பிரம்மம் என்று அறியும் போது சம்சார பந்தத்திலிருந்து விடுபட்டு நிலையான இன்பத்தை அடைவோம்.

சிரவணம்

உபநிஷத் முதலில் ஜீவனைப்பற்றிப் பேசுகிறது.  பிறகு நாம் அனுபவிக்கும் இந்த உலகத்தைப் பற்றி பேசுகிறது. இந்த உலகத்தை படைத்த இறைவனை பற்றி பேசுகிறது. உபநிஷத் எந்த மைய கருத்தை விளக்க நினைக்கிறதோ அது புரியும் வரை நாம் படிக்கும் நிலைக்குத் தான் சிரவணம். 

சாஸ்திரத்தினுடைய தாத்பர்யம் எதுவென்றால் ஜீவன்-ஜகத்-ஈஸ்வரன், இதில் ஜீவனும் ஈஸ்வரனும் ஒன்றே எனவும் நாம் அனுபவிக்கும் உலகம் வெறும் தோற்றம் என்ற ஞானத்தை கொடுப்பதுதான்.

உபநிஷத் நான்கு வகையான கருத்துக்களை கூறுகிறது. அவைகளை பற்றி விரிவாக விசாரம் செய்யப்படுகிறது.

1.       ஜீவாத்மாவைப் பற்றிய விஷயங்கள்

2.       ஈஸ்வர விசாரம்

3.       ஜீவ-ஈஸ்வர சம்பந்தம்

4.       இந்த மூன்றை பற்றிய விஷயங்களை அறிவதனால் அடையும் பலன்

ஜீவ விசாரம்

ஜீவனிடத்தில் இரண்டு பகுதிகள் இருக்கிறது. அவைகளாவது சேதன தத்வம், அசேதன தத்வம்..

சேதன தத்வம்: இதுவே ஆத்மா என்றறியப்படுகிறது. இது அறிவு ஸ்வரூபமுடையது. (உ-ம்) நான் அறிவுடையவன் (இங்கே ஆத்மாவை குறிக்கிறது)

அசேதன தத்வம்: இது அறிவற்றது, ஜடஸ்வரூபம் (உ-ம்) நான் நடக்கிறேன் (இங்கே உடலை குறிக்கிறது)

ஆத்மா, அநாத்மாவின் சேர்க்கைதான் ஜீவன்.

ஜீவன் மூன்று உடல்களை கொண்டவன்.

1.       ஸ்தூல் சரீரம்: நாம் அனுபவிக்கின்ற கண்ணுக்கு தெரிகின்ற உடல்.  இது ஆறு விதமான மாற்றத்துக்குட்பட்டது. பிறத்தல், வளர்தல், மாற்றம் அடைதல், தேய்ந்து கொண்டே வருதல், மறைந்து விடுதல். உலகிலுள்ள போகங்களை அனுபவிக்க இந்த உடல் தேவைப்படுகிறது.

2.       சூட்சும சரீரம்(மனம்): இது ஐந்து விதமான சூட்சுமமான பூதங்களால் உருவாக்கப்பட்டது.  இதைக்கொண்டுதான் உலக விவகாரங்களில் ஈடுபடமுடியும்.  அதனால்தான் இதை போக சாதனம் என்றும் கூறலாம். இது 19அவயவங்களுடன் சேர்ந்து உள்ளது. ஐந்து ஞானேந்திரியங்கள், ஐந்து கர்மேந்திரியங்கள், ஐந்து பிராணன்கள், மனம் புத்தி, சித்தம் மற்றும் அகங்காரம்.

ஞானேந்திரியங்கள் பார்த்தல், கேட்டல், நுகர்தல், தொட்டுணர்தல், சுவையுணர்தல்

கர்மேந்திரியங்கள்  பேசும் சக்தி, கைகளில் இருக்கும் சக்தி, கால்களில் இருக்கும் சக்தி, மலத்தை வெளியேற்றும் சக்தி, ஜீவ உற்பத்தி செய்யும் சக்தி

பிராணன்கள்       பிராணன்- வெளியே விடும் காற்று,

                  அபானன்- உள்ளே இழுக்கும் காற்று

                  வியானன்- உடலிலுள்ள ரத்தத்தை எல்லா பகுதிகளுக்கும் எடுத்துச் செல்வது

                  சமானன்- உண்ட உணவை ஜீரணிக்கும் சக்தி

                  உதானன்- எதிராக செயல்படுகின்ற சக்தி

மனம்             சங்கல்பம், விகல்பம், சந்தேகப்படுகின்ற குணத்தை உடையது

புத்தி              எதையும் நிச்சயம் செய்கின்ற குணமுடையது

சித்தம்            நினைவுகள், எண்ணப்பதிவுகள்

அகங்காரம்        நான் என்ற எண்ணத்திற்கு காரணமாக இருப்பது.

3.       காரண சரீரம்: எது ஒன்று இந்த சூட்சும சரீரத்திற்கும், ஸ்தூல சரீரத்திற்கும் காரணமாக இருப்பதோ அதுவே காரண சரீரமாகும்.

விதையானது மரத்திற்கு காரணம். இது நிர்விகல்பமானது (வேறுபாடற்றது, எப்பொழுது தோன்றியது என்று கூற முடியாது). விகல்பம் என்றால் வேறுபாடுடையது.

அனாத்மாவில் கவனம் செலுத்துவதால், நம்மால் ஆத்மாவை அறிய முடியவில்லை.  எனவே அனாத்மா ஆத்மாவை மறைத்து விடுகிறது.  இது ஐந்து விதமான கோஷங்களால் மறைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

1.       அன்னமய கோசம்: இது ஸ்தூல சரீரத்தை குறிக்கிறது. உணவினால் தோன்றி, உணவால் காக்கப்பட்டு இறுதியில் உணவாகவே மாறுகிறது.

2.       பிராணமய கோசம்: இது சூட்சும சரீரத்தை சேர்ந்தது.  ஐந்து கர்மேந்திரியங்கள், ஐந்து பிராணன்கள் சேர்ந்தது.

3.       மனோமய கோசம்: மனம் + ஐந்து ஞானேந்திரியங்கள் சேர்ந்தது.

4.       விக்ஞானமய கோசம்: புத்தி + ஐந்து ஞானேந்திரியங்கள் சேர்ந்தது

5.       ஆனந்தமய கோசம்: காரண சரீரம்.

ஸ்தூல சரீரத்தின் மீது வைக்கும் அபிமானம் நீங்கினால் முதல் கோசமானது விலகி விட்டது என்று புரிந்து கொள்ளலாம்.

ஆத்மா -

1.       இது அறிவு ஸ்வரூபமுடையது.

2.       அனாத்மாவில் உள்ள மூன்று சரீரங்களின் வழியே உலகத்தை அறிபவன். (த்ரிக் ஸ்வரூபம் - அறிபவன்)

3.       இது நிர்விகாரஹ: இது மாற்றமுடையதல்ல

4.       இது ஸத்ஸ்வரூபம்: எப்பொழுதுமிருப்பது, நிலையானது

5.       இது ஒன்றேதான்: ஏக ஸ்வரூபம்

எப்படி ஸ்படிகமானது அதற்கு பின்னால் உள்ள சிவப்பு மலரின் வர்ணத்தை உள் வாங்கி பிரகாசிக்கிறதோ அதே மாதிரி ஆத்மாவில் அனாத்மாவின் லட்சணங்களை ஏற்றிப் பார்க்கப்படுகிறது.

ஈஸ்வர விசாரம்

இந்த ஜகத்திற்கு காரணமாக இருப்பவர் இவரை இரண்டு விதமான தத்துவமாக பிரிக்கப்படுகிறது. ஒன்று ப்ரம்மம் மற்றொன்று மாயா

மாயையானது காரண பிரவஞ்சம், இது அநாதி, பிரஹ்மத்தை சார்ந்திருக்கிறது.  மாயையும் பிரஹ்மமும் இணைந்து ஈஸ்வரனும் என்று சொல்லப்படுகிறது.  எது படைக்கப்படுகிறதோ, தோற்றுவிக்கப்படுகிறதோ அது காரியம் என்றழைக்கப்படுகிறது.  காரியத்திற்கு எது காரணமோ அதற்கு காரணம் என்று கூறப்படும்.  (உ-ம்) காரியம் - பானை, காரணம் - களிமண்.  எந்தப்பொருளும் தோற்றுவிக்கப்பட வேண்டுமென்றால் இரண்டு விதமான் காரணங்கள் இருக்க வேண்டும். அவை உபாதான காரணம், நிமித்த காரணம். இந்த உதாரணத்தில், களிமண் உபாதான் காரணம், அதை உருவாக்கும் குயவன், சக்கரம், தடி ஆகியவற்றை நிமித்தக்காரணம் என்று கூறலாம்.  இந்த உலகம் படைக்கப்பட்டதிற்கு இறைவன் இந்த இரண்டு காரணங்களாகவும் இருக்கிறார்.  மாயையின் பார்வையில் ஈஸ்வரன் உபாதான காரணம், பிரஹ்மத்தின் பார்வையில் ஈஸ்வரன் நிமித்த  காரணம். ஈஸ்வரன் பிரஹ்ம ஸ்வரூபமாகவே இருந்து கொண்டு மாயையே உடலாக கொண்டுள்ளார்.  ஈஸ்வரன் மாயா ஸ்வரூபத்தி்ல் இருந்து இந்த பிரபஞ்சம் தோன்றியிருக்கிறது.

முதலில் ஸூக்ஷுமமான ஆகாயம், வாயு, நெருப்பு, நீர், நிலம் தோற்றுவிக்கப்பட்டது.  பின்பு இதிலிருந்து ஐந்து சூட்சுமமான பூதங்களிலிருந்து, சத்துவ குணத்தை பிரதானமாகக் கொண்டு அந்தக்கரணம் (மனம், புத்தி, சித்தம், அகங்காரம்), ஐந்து ஞானேந்திரியங்களும், ரஜோ குணத்தை பிரதானமாகக் கொண்டு

ஐந்து கர்மேந்திரியங்களளும், ஐந்து பிராணன்களும்,தமோ குணத்தை பிரதானமாகக் கொண்டு குறிப்பிட்ட விகிதத்தில் சேர்ந்து ஸ்தூல பூதங்கள் தோன்றின.

சத்துவ குணம் - அறிவைக் குறிக்கும்

ரஜோ குணம் - செயல், சக்தியை குறிக்கும்

தமோ குணம் - ஜடமாக இருப்பதைக் குறிக்கும்.

இவைதளிலிருந்து ஈஸ்வரனின் உடலில் இருந்து தோன்றிய அனைத்து உயிர்களும், அவரே இருக்கிறார் என்று ஊகிக்கலாம்.

பிரஹ்ம லட்சணம்: ஞான ஸ்வரூபம், நிர்விகாரம், சத்தியமாக இருப்பது, வேறொன்றையும் சார்ந்திருப்பதில்லை.  அஸத் என்பது மித்யா- ஒன்றை சார்ந்திருப்பது.

ஜீவ-ஈஸ்வர சம்பந்த விசாரம்:

ஐக்கிய சம்பந்தம்[மஹா வாக்கியம்]

அறிவை கொடுக்கக்கூடிய கருவிக்கு பிரமானம் என்று பெயர்.  சாஸ்திரத்தை பிரமானமாகக் கொண்டு ஜீவ-ஈஸ்வர தத்துவத்தை புரிந்து கொண்டோம். சப்த பிரமான சாஸ்திரம் மஹா வாக்கியத்தை (ஜீவ-ஈஸ்வர ஐக்கிய சம்பந்தத்தை உணர்த்துகின்ற வாக்கியம்) உபதேசிக்கிறது.

மஹாவாக்கியம்தான் மோட்சத்தை அடைவதற்கு உதவுகிறது.

மஹா வாக்கியம்

·         ஜீவ-ஈஸ்வர ஐக்கியத்தை போதிக்கின்ற வாக்கியம்

·         இரண்டுமே ஒன்றுதான் என்று எடுத்துரைக்கிறது

·         ஜீவ-ஈஸ்வரனுக்கிடையே வேறுபாடு கிடையாது என்றும் உபதேசிக்கிறது.

·         எங்கு வேறுபாடு இருப்பதுபோல் இருக்கிற ஒரு விஷயத்தை சமன்படுத்த வேண்டிய அவசியம் ஏற்படுகிறது.

மஹா வாக்கியமத்தை புரிந்து கொள்வதன் பலன்

·         மோட்சத்தை அடைவது

·         பிறப்பு, இறப்பு என்ற சக்கரத்திலிருந்து விடுபடுவது

·         துக்க நிவிருத்தி

·         நிலையான இன்பம்

·         மன நிறைவை அடைவது

·         பல விஷயங்களிலிருந்து விடுதலை அடைவது

மேற்குறிப்பிட்ட நிலையை ஜீவன்முக்தி என்று அழைக்கப்படுகிறது.

விதேஹ முக்தி:(கர்ம விசாரம்)

கர்ம தத்துவம்

நாம் செய்யும் எல்லா செயல்களுக்கும் பலன் கட்டாயம் உண்டு.  இந்த கர்ம பலன் இரண்டுவிதமானது, ஒன்று திருஷ்டப்பலன்-நாம் நேரிடையாக அனுபவிப்பது மற்றொன்று அதிருஷ்டபலன்- நம் கண்ணுக்குத் தெரியாத பலன். (உ-ம்) தானம் செய்யும் கர்மத்திற்கு பலன் புண்ணியம்.  இந்த பாவ, புண்ணியங்கள் சுக துக்கங்களை கொடுத்துவிட்ட பின்னர் தீர்ந்து விடும். சேர்ந்து விட்ட பாவ புண்ணியங்கள் பலன் கொடுக்க கால அவகாசம் இருக்கிறது.  இந்த சுக துக்கங்களை அனுபவிக்க உடலும், உலகமும் இருக்க வேண்டும்.  இப்படிப்பட்ட உடலுடன் பிறக்க வேண்டும் என்று தீர்மானிப்பது நம்முடைய பாவ,புண்ணீயங்கள்தான்.  பிராரப்த கர்ம பலனை அனுபவிக்கும்போது புதியதாக சேர்க்கப்படும் பாவ, புண்ணீயங்களுக்கு ஆகாம கர்மம் எனப்படும். ஏற்கனவே இருக்கும் பாவ,புண்ணீயங்கள், பிராரப்த கர்ம பலனை அனுபவிக்கும் பாவ,புண்ணீயங்களை விட்டு விட்டு இருப்பது சஞ்சித கர்மம் எனப்படும்.

மனனம்   சாஸ்திரம் கொடுத்த அறிவைப் பெற்றபின், அதற்கு முரண்பாடாக இருப்பதைப்பற்றி விசாரம் செய்வதற்கு மனனம். வேதாந்த சாஸ்திர பிரமாணத்தின் மூலம் பெற்ற அறிவு வேறொரு பிரமானம்.  இதற்கு வேறாக இருக்கும்போது அதை விசாரம் செய்து, தெளிவு பெறுவது மனனம்.

நிதித்யாஸனம் சிரவனத்தாலும், மனனத்தாலும் பெற்ற அறிவிலே நின்று பழகுதல். ஏனென்றால் இந்த சரீரத்தை மனதை வைத்துக்கொண்டே, நான் ஆத்மா என்ற ஞானத்தை அடைந்திருக்கிறோம். எனவே சில காலம் இந்த ஞானத்திலே நிலையாக இருத்தலே, நிதித்யாஸனம்.

இந்த நிலையை அடைந்தவற்கு ஸ்திதபிரக்ஞன், ஞான நிஷ்டை அடைந்தவன் என்று அழக்கப்படுவான்.  தன்னிடத்திலே என்றென்றும் திருப்தியாக, மனநிறைவுடன் இருப்பவன்.

பக்தி

v  இறவனை நேசித்தல், வழிபடுதல் பூஜித்தல், நாடுதல் இவையாவும் பக்தியென்று கூறுவர்.

v  சுகப்பிராப்தி- சுகத்தை அடைய விரும்புவது

v  துக்கநிவிருத்தி - கஷ்டங்கள் விலக வேண்டுவது.

இவையிரண்டும் நம் முயற்சியிலே அடைய முடியாத நிலையில் நம் அகங்காரம் இறைவனை நாடுவது.  எனவே ஈஸ்வரனை சாதனையாகக் கொண்டு சுகப்பிராப்தி, துக்கநிவிருத்தியான சாத்தியத்தை நாடுவது பக்தி எனக் கூற்வது இப்படித்தான் பக்தியானது ஆரம்பமாகிறது.

சாதனையாகவும், சாத்தியமாகவும் இறைவனை பக்தி செலுத்தும் நிலைக்கு “நிஷ்காம” பக்தி என்று பெயர்.  இது இரண்டாவது நிலையிலிருக்கும் பக்தி.  ஜிக்னாஸு - மோக்ஷத்தை அடைய விரும்பும் பக்தனின் பெயர்.  இதை கர்மயோகம் என்ற சொல்லலாம். இது உபாஸனையாகவும் அமையலாம்.

ஈஸ்வரனை ஆத்மாவென்று பக்தி செலுத்துதல் மூன்றாவது நிலை.  இதையே ஞான லக்ஷண பக்தி என்று சங்கரர் கூறுகிறார்.  இதில் இறைவன் சாதனையும் அல்ல, சாத்தியமும் அல்ல. பகவான் இதை பராபக்தன் என்று கூறுகிறார்.

இவ்வாறு பக்தியானது மூன்று சாதைனைகளான கர்மயோகம், உபாஸனை, ஞானயோகம் இவைகளில் இருந்தால்தான் பரமாத்வோடு ஐக்கியமாக முடியும்.

ஞானயோகத்திற்கு அடிப்படையான பண்புகளாக சாதன சதுஷ்டய சம்பத்தி என்கின்ற நான்கு விதமான பண்புகள் முக்கியமாக தேவை. அவைகளாவது

1.       விவேகம் - நித்ய, அநித்ய வஸ்துவை பிரித்தறியும் சக்தியை அடைவது

இந்த உலகம் நிலையற்றது என்பதை அனுபவமூலமாக அறிய வேண்டும். இந்த ஞானம் அனுமானத்தின் மூலமாகவும் அறியலாம்.  வேத சாஸ்திரமும் இதையே உரைக்கிறது.  இதைக் கொண்டு நாம் காணும் இந்த உலகம் நிலையற்றது என்பதை உணரலாம்.

நிலையானது எது என்பதை உணர வேத சாஸ்திரத்தின் உதவி கொண்டு அறிந்து கொள்ளலாம்.  அதாவது பரம்பொருள் ஒன்றுதான் நிலையானது என்பதை தெளிவாக அறிந்து உணரலாம்.

கர்ம யோகத்தை சரியாக கடைபிடித்தால்தான் இந்த விவேகம் சாத்தியமாகும்.  மனதில் உள்ள விருப்பு, வெறுப்புக்கள் நீங்கினால்தான் இது சாத்தியமாகும்.

2.       வைராக்யம் - போகங்களில் விருப்பமில்லாத நிலை

இதை முயற்சி செய்துதான் அடைய முடியும்.  மோகத்தை உண்டாக்கும் பொருட்களனைத்தும் ஈஸ்வரனுடைய படைப்புக்களும் என்னுடைய போகத்திற்கு அல்ல என்று உணர்ந்து தெளிவடைதல்.  விவேகத்தை அடிக்கடி நினைத்துப்பார்த்தால் இந்த வைராக்யத்தை அடையலாம். இந்த உலகத்திலுள்ள பொருட்களில் உள்ள தோஷத்தை பார்த்துக்கொண்டே இருந்தால் வைராக்யம் தானே வந்தடையும். இது இருந்தால்தான் மனதை உலகத்தில் இருந்து பிரித்து விட முடியும்.

3.       சமம்- தமம் - உபரமஹ - திதிக்ஷா - சிரத்தை - சமாதானம்

1.       சமம் (மனக்கட்டுபாடு - மனதை நம் வசம் வைத்துக் கொள்வது)

மனதானது இந்திரியங்களாலும், நினைவு பதிவுகளாலும் சஞ்சலமடைகிறது.  ஏற்கனவே மனதில் பதிந்துள்ள நினைவுகளில் சமபந்தம் வைக்கமலும், புதிய நினைவுகளை சேர்க்க விடாமலும் அமைதியாக வைத்திருத்தல்.  காமம், குரோதம், பொறாமை, போன்ற தீய எண்ணங்கள் சேராமல் பார்த்து கொள்ள வேண்டும்.  (ஜப, தியானங்கள் செய்து இதை பழக்கிக் கொள்ள வேண்டும்.)

2.       தமம்(இந்திரியக்கட்டுபாடு),

மனம் சஞ்சலபடுகின்ற விஷயத்திலிருந்து இந்திரியங்களை கட்டுபடுத்துதல்

3.       உபரமஹ (சமத்துடனும், தமத்துடனும் நிலை பெற பழகுதல்,

சமத்தையும், தமத்தையும் தொடர்ந்து கடைபிடித்தல்

4.       திதிக்ஷா -(பொறுமை, சகிப்புத்தன்மை)

இருமைகளை அனுபவிக்கும்போது ஒரே நிலையில் இருத்தல், சுக-துக்கம், சீத-உஷ்ணம் போன்றவற்றை சகித்துக்கொள்ளுதல்,

இதன் மூலம் உறுதியான மனதை அடைதல்

5.       சிரத்தை-( நம்பிக்கை, விசுவாசம்)

வேதாந்தத்தின் மீதும், அதை உபதேசிக்கும் குருவின் மீதும் வைக்க வேண்டிய விசுவாசம், நம்பிக்கை

6.       சமாதானம்-

எடுத்துக்கொண்ட லட்சியத்தில் மனதை நிலையாக வைத்து இருத்தல், ஞானயோக ஸாதனையில் மனதை வைத்து பழகுதல்

4.       முமுக்ஷுத்வம்

மோக்ஷத்தைடைய வேண்டும் என்ற ஆசை. மோக்ஷத்தை அடைய விரும்புகிறவர்கள் கடைபிடிக்க வேண்டிய சரியான பாதை ஞானயோகம்தான்.

மேற்கூறிய நான்கும் உடையவன் அதிகாரி என்று அழைக்கப்படுகிறான்.

ஓம் தத் ஸத்

கர்மயோகம்-ஸ்வாமி குருபரானந்தா

கர்மயோகம்

ஸ்வாமி குருபரானந்தா

உடல், வாக்கு, மனம் என்ற மூன்று இடங்களிலிருந்து வெளிப்படும் செயலே கர்மமாகும். இது இரண்டு வகையாக வெளிப்படும், ஒன்று இயற்கையாக செய்யப்படுவது, மற்றொன்று தூண்டுதலால் செய்யப்படுவது.

கர்மயோகம் என்பது கர்மத்தை கருவியாக பயன்படுத்துதல், சாதனமாக பயன்படுத்துதல். ஆசையை பூர்த்தி செய்வதற்காக ஏதாவது ஒரு செயலை செய்கின்றோம்.  ஆசையை வளர்ப்பதற்கு காரணமாக அமையும் கர்மமானது விருப்பு வெறுப்புக்களை பதிவு செய்துவிடுகிறது. நாம் வளர வளர நம்மிடையே விருப்பு, வெறுப்புக்களும் வளர்கிறது.  இதன் விளைவாக பாவ, புண்ணியத்தை உற்பத்தி செய்து, நம்மை பந்தப்படுத்திக் கொண்டு இருக்கிறது.

நம் மனமானது இந்த விருப்பு வெறுப்புக்களின் குவியலாக இருக்கிறது. இவ்வாறு கர்மமானது விருப்பு வெறுப்புக்களை வளர்வதற்கு காரணமாக இருக்கிறது, இதே கர்மமானது விருப்பு வெறுப்புக்களை நீக்குவதற்கும் காரணமாக இருக்கிறது.  நாம் அடைய வேண்டிய மனம் எதுவென்றால், நம்மை அமைதியாக வைத்துக் கொள்ளக்கூடிய விருப்பு வெறுப்புக்களற்றதாக இருக்க வேண்டும். எந்தச் செயல்கள் நம்மை பந்தப் படுத்திக் கொண்டு இருக்கிறதோ அதையே நம்மை பந்தப்படுத்தாதவாறு செய்து தூய்மையாக வைத்துக் கொள்ளலாம். இதற்கு ஒரே வழி கர்மயோகம் என்ற சாதனைதான்.

கர்மமானது ஒரு யோகமாக செய்தோமானால் நம் மனதில் உள்ள விருப்பு வெறுப்புக்கள் வெகுவாக குறையும், உண்மை, பொய் இவற்றை மறைத்துக் கொண்டு இருக்கும் மோக மாயை அறியும் சக்தி, அறிவானது உருவாகும்.

கர்மங்கள் பலவகையாக இருக்கிறது, கடமைகளாக சில கர்மங்கள், காம்யமாக சில கர்மங்கள், கஷடங்கள் தீருவதற்கு செய்யப்படும் சில கர்மங்கள் (பிராயசித்த கர்மம்), சாஸ்திரம் மற்றும் சான்றோர்களால் விலக்கப்பட்ட சில கர்மங்கள் என பலவகையாக இருக்கிறது.  செயல்களை செய்பவன் கர்த்தா என்று அழைக்கப்படுகிறான்.  செயல்களின் விளைவை அன்பவிக்கும் போது அவனே போக்தாவாக இருக்கிறான். கர்த்தாவாக இருக்கும் போது எந்த மனநிலையோடு இருக்க வேண்டும், போக்தாவாக் இருக்கும் போது எந்த மனநிலையில் இருக்க வேண்டும் என்ற அறிவை அடைய வேண்டும்.

பகவான் கீதையில் கர்மத்தைப் பற்றி கீழ்கண்டவாறு கூறியிருக்கிறார்.

·         1.செயலை செய்யும் முறையை தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமை நமக்கு இருக்கிறது

·         2.செயலை செய்து முடித்துவிட்ட பிறகு அதன் பலனை தீர்மானம் செய்வதற்கு உரிமையில்லை.

·         3.செயலினுடைய பலன் நம்முடைய சங்கல்பத்தின்படி (எந்த பாவனையில் செய்கிறோமோ) அமைகிறது.  பாவ, புண்ணியங்களும் இதன் அடிப்படையில்தான் அமைகிறது.

·         4.செயலின்மையில் பற்றுக் கொள்ளக் கூடாது.

தர்மம் என்பது சரியான செயலை சரியான பாவனையோடு செய்வது. இது இரண்டு வகையாக இருக்கிறது.  ஒன்று சாமான்ய தர்மம், மற்றொன்று விசேஷ தர்மம்

சாமான்ய தர்மம்: எது எல்லா இடத்திலும், எல்லா காலத்திலும் மாறாமல் இருக்க கூடியது.  உதாரணமாக மற்றவர்க்ளை துன்புறுத்தாமல் இருப்பது, பொய் பேசாமை, உண்மை பேசுவது.  இந்த தர்மத்தை எப்படி அறிந்து கொள்ள முடியும் என்று கேட்டால், உனக்கு எது பிடிக்குமோ அதுதான் மற்றவர்களுக்கும் பிடிக்கும், உனக்கு எதில் விருப்பமில்லையோ அதில் மற்றவர்களுக்கும் விருப்பமிருக்காது. எவை எனக்கு கஷடத்தையோ, துன்பத்தையோ கொடுக்குமோ அதனை மற்றவர்களுக்கு செய்யாதே, எந்த செயல்கள் நன்மையை கொடுக்குமோ அதைத்தான் மற்றவர்களுக்கும் செய்ய வேண்டும்.

விசேஷ தர்மம்: இது மாற்றத்துக்குரியது, காலம், இடம், பொரும், மனிதன் இவைகளுக்கு ஏற்றவாறு மாறும் தன்மையுடையது.  இதை நியத கர்மம் என்றும் கூறுவர்.  அவரவர்களுடைய அன்றாட கலமைகள், கண்டிப்பாக செய்ய வேண்டிய கர்மங்கள், எதை செய்யாமல் இருந்தால் குற்ற உணர்வு வருமோ அதுவே நம்முடைய விசேஷ கடமை என்று தெரிந்து கொள்ளலாம். இப்படி கடமைகளை செய்யும்போது கடைபிடிக்க வேண்டிய பாவனை என்ன என்பதை தெரிந்துக் கொண்டு அதன்படி நடக்க வேண்டும்.

செய்யும் செயலில் இருக்க வேண்டிய பாவனை

1.       ராக, துவேஷம் (விருப்பு, வெறுப்பு) இருக்க கூடாது. அதே சமயம் நம் உழைப்பின்றி வரும் எதையும் ஏற்றுக் கொள்ளக் கூடாது.

2.       நாம் செய்யும் கடமையினால் பலன் அடைந்தவர்களிடம் நமக்கு உரிமை இருக்கிறது.  அது கிடைக்காவிட்டால் அதை கேட்டுப் பார்க்கலாம். அப்படியும் கிடைக்காவிட்டால் இறைவன் நமக்கு கொடுப்பான் என்ற நம்பிக்கையோடு அந்த உரிமையை தியாகம் செய்து விட வேண்டும்.

3.       கடமையை செய்கிறேன், ஆனால் உரிமை மறுக்கபடும் போது யாருக்காக நான் செய்ய வேண்டும் என்றால், ஈஸ்வரார்ப்பனம் என்ற பாவனையோடு செய்ய வேண்டும்.  நான் செய்யும் கடமையையே இறைவழிபாடாக செய்யும் மனப்பாங்கோடு செய்ய வேண்டும். அப்படி செய்வதால் உரிமையை கடவுளிடம் எதிர்பார்க்கலாம்.  கடவுளும் ஏதோ ஒரு வகையில் பலனை கொடுப்பார்.

4.       கிருஷ்ண பகவான் கீதையில், நீ உன்னுடைய கடமையை மட்டும் செய் மற்றவர்களுடைய கடமையை செய்ய முயற்சிக்காதே. அதனால் நம்முடைய கடமையை மட்டும் செய்து கொண்டிய்ருந்தாலே போதும்.

5.       நாம் சரியாக செய்யும் கடமையில் பலன் கிடைக்காவிட்டால் அதற்காக நாம் வருந்த தேவையில்லை, மனதில் குற்ற உணர்வை அடைய கூடாது.

கிருஷண பகவான் கீதையில் சில புதிய கடமைகளை செய்ய வேண்டும் என்று சொல்லியிருக்கிறார். இல்லறத்தி இருப்பவர்களுக்கு மூன்று கடமைகளை கூறியிருக்கிறார். அவைகள் யக்ஞம், தானம், தவம்.

யக்ஞம்: (இறைவழிபாடு) வேதத்தில் கூறப்பட்ட ஐந்து வகையான யக்ஞங்களை கட்டாயம் நாம் கடைபிடிக்க வேண்டும்.

1.       1.தேவ யக்ஞம்: பிரார்த்தனை - இறைவனை வழிபடுதல். தினந்தோறும் ஒரு சில நிமிடங்களாவது இதற்கு நாம் ஒதுக்க வேண்டும்.  பிரார்த்தனை என்பது மானசீகமாக இறைவனிடம் வேண்டுதல் விடுப்பது.

2.       2.ரிஷி யக்ஞம்: உயர்ந்த கருத்துக்களை கூறும் நூல்களை படிப்பது, ஆன்மீக சம்பந்தமான அறிவை அடைய மகான்களின் நூல்களை படிப்பது

3.       3.பித்ரு யக்ஞம்: நம் குடும்பத்தில் வாழ்ந்த பெரியோர்கள் காட்டிய நல்ல நெறிகளையும், எப்படி வாழக் கூடாது என்ற உபதேசத்தையும் நினைவு கூர்தல், வயதான காலத்தில் பெரியோர்கள் எதிர்பார்ப்பது அன்பும், ஆதரவும்தான் அதை நாம் பூர்த்தி செய்ய வேண்டும்.

4.      4. மனுஷ்ய யக்ஞம்: விருந்தினர்கள், உறவினர்களுக்கு செய்யும் உதவிகள்.

5.       5.பூத யக்ஞம்: மற்ற உயிர்களுக்கு உதவி செய்தல்

தானம்:
இல்லறத்தில் இருப்பவர்கள் மற்ற ஆசிரமத்தில் உள்ளவர்களை பராமரிக்க வேண்டும்.  அவர்களுக்கு பொருளுதவி செய்ய வேண்டும்.  மனிதர்களுக்கு லோபம் என்பது பலவீனமான குணம்.  நாம் ஈட்டிய பொருளை மற்றவர்களிடம் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும்.  ஈகை இசைபட வாழ்தல் என்ற வள்ளுவரின் வாசகம்படி ஈகை குணத்தை வீட்டிலிருந்து ஆரம்பித்து பின் உற்றார், உறவினர், நண்பர்கள் மற்றும் மற்ற ஆசிரமத்தில் உள்ளவர்களுக்கும் கொடுத்து உதவ வேண்டும்.  பகவான் நமக்கு அதிக செல்வம் கொடுத்தால் நம்மை தானத்தின் மூலம் தூய்மை படுத்துவதற்கு வசதி செய்து கொடுத்திருக்கிறார் என்று எண்ணி தானம் செய்து மனத்தூய்மை அடைந்திட வேண்டும்.

தவம்:

சாஸ்திரம் நமக்கு பொருளை ஈட்ட வேண்டும் என்று கட்டளையிடுகிறது.  அதேமாதிரி உலக இன்பங்களை தர்ம வழிப்படி அனுபவிக்க வேண்டும் என்றும் கட்டளையிடுகிறது.  வயதாகும்போது இந்திரியங்களும் சக்தியையிழந்து கொண்டே போகும்.  ஒரு நிலையில் அனுபவிக்கும் சக்தியை முற்றிலுமாக இழந்து விடும்.  இதுவரை அனுபவித்த இன்பங்கள் இல்லாமல் வாழ்ந்தாக வேண்டும்.  ஆனால் அந்த நிலையை எதிர்கொள்வது மிகவும் கடினமாக இருக்கும்.  எனவே சக்தி இருக்கும்போதே இதைப்பழக்கிக் கொள்ள வேண்டும்.  அதற்குரிய சாதனை தவம் என்றழைக்கப்படுகிறது.  இது பகுதி நேர சாதனை, வானபிரஸ்த ஆசிரமத்தின் முழுநேர சாதனையாகும். இல்லறத்தில் இருக்கும்போதே விரதமிருத்தல், மௌனமாக இருத்தல், தனியாக இருத்தல் போன்றவற்றை பழகிக் கொள்ள வேண்டும்.

வானபிரஸ்தாஸ்ரம கடமைகள்:

உல்க இன்பங்களிலிருந்து முழுவதுமாக விலகி தவமே முழுநேர சதனையாக இருக்க வேண்டும்.  நம்மிடம் உள்ள பொறுப்புக்களை உரியவர்களிடம் கொடுத்து விட்டு, அதனால் கிடைக்கும் நேரத்தை மௌனம், தியானம், ஜபம் செய்தல் போன்றவற்றின் மூலமாக தன்னிடத்திலேயே நிலைத்து நிற்க பழக வேண்டும்.

காம்ய கர்மம்

இவ்வுலக, பரலோக இன்பத்தையடைய செய்யப்படும் செயல்கள் யாவும் காம்ய கர்மம் என்று அழைக்கப்படும்.  இவைகள் கடமைகள் ஆகமாட்டா. இநத செயல்களை தர்மப்படி செய்ய வேண்டும், அளவுடன் இருக்க வேண்டும்.  இதை அனுபவிக்கும் போது போக்தாவாக இருப்பதால், இவைகள் இறைவனின் பிரசாதமாக எண்ணி அனுபவிக்க வேண்டும்.  இந்த இன்பங்களை மற்றவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும். இதை கொஞசம் கொஞ்சமாக குறைத்து பின் முற்றிலுமாக விட்டு விட வேண்டும்.  இதை செய்ய வேண்டும் என்ற ஆசையையும் மன்திலிருந்து நீக்கி விட வேண்டும்.

பிராயசித்த கர்மம்:

நமக்கு வரும் அதிக கஷ்டங்களைப் போக்கிக் கொள்ள, பிராயசித்த கர்மத்தை செய்வோம்.  நாம் அனுபவிக்கும் துன்பங்களை எப்படி எடுத்துக்கொள்ள வேண்டுமென்றால் இறைவன் தனக்கு கொடுக்கும் சோதனைகளாக நினைக்க வேண்டும்.  இதை கொஞசம் கொஞ்சமாக குறைத்து பின் முற்றிலுமாக விட்டு விட வேண்டும். 

பலன்கள்

1.       கர்மயோகத்தில் தோல்வி என்பதே கிடையாது

2.       இதில் விபரீத பலன்களே வராது

3.       எவ்வளவு தூரம் செய்கின்றோமோ அந்த அளவுக்கு பலன் வரும்.  இதில் செய்த கர்மம் வீண் போகாது

4.       நமக்கு விருப்பு, வெறுப்புக்கள் புதியதாக உண்டாகாது.  ஏற்கனவே இருப்பவைகளும் தானே நீங்கி விடும்.

5.       நம்முடைய விவேகம் வளர்ச்சியடையும். இதுவே வைராக்யம், முமுக்ஷுத்வம் என்று கூறபடுகிறது.

6.       இது ஒருவனை நன்கு பக்குவபடுத்தி ஞானயோகத்திற்கு எடுத்துச் செல்கிறது, மோட்சம் அடையும் வரை உதவியாக இருக்கும்.

ஒம் தத் ஸத்

பக்தியோகம்-ஸ்வாமி குருபரானந்தா

பக்தியோகம்
Bhakthi Yogam

ஸ்வாமி குருபரானந்தா விளக்கம்

பக்தியை பாதையாக அமைத்து பக்தியை அடைதல். உதாரணமாக நெல்லை விதைத்து நெல்லை அறுவடை செய்வது போல.

இறைவனிடத்தில் வைக்கும் அன்புக்கு பக்தி என்று அழைக்கப்படுகிறது.  அதாவது மேலான ஒன்றில் வைக்கும் அன்புக்கும் பக்தி என்று பெயர். உதாரணமாக குருவின் மீது வைக்கும் அன்புக்கு குருபக்தி, வாழும் தேச்த்தின் மீது வைக்கும் அன்புக்கு தேசபக்தி என்று கூறுகிறோம்.

ஒவ்வொரு உயிரும் அன்பை எதிர்பார்த்து ஏங்குகிறது.  ஆகவே அன்பானது எல்லோருக்கும் அடைய வேண்டிய லட்சியமாகிறது, சாத்தியமாகிறது.  அன்பை அன்பால்தான் அடைய முடியும், வேறேந்த மார்க்கமும் இல்லை.  அன்பை விலை பேச முடியாது. நாரதர் சொல்கிறார், “இறைவனிடத்தில் வைக்கும் அன்புதான் மிக மிக மேலானது”.  ஊமையால் எப்படி தான் சுவைத்த கனியின் சுவையை சொல்ல முதியாதோ அது போல அன்பை வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாது.

பக்தி வருவதற்கான காரணங்கள்: (பக்தியை எப்படி வளர்த்துக் கொள்வது)

நாரதர் இதற்கு மூன்று காரணங்கள் கூறுகிறார்.

1.       இறைவனைப் பற்றிய அறிவின் அடிப்படையில்தான் அன்பும் வறும் அது பின் பக்தியாக மாறும்.

2.       அன்யோன்ய ஆஸ்ரயம் என்ற நியதிப்படி பக்தியும், அன்பும் ஒன்றையொன்று சார்ந்திருக்கும்.  எண்ணெய் நிற்பதற்கு தொன்னை ஆதாரம், அதே மாதிரி தொன்னை நிற்பதற்கு எண்ணெய் ஆதாரமாக இருப்பது போல.  பணத்தை வைத்துத்தான் பணம் அதிகமாக வியாபாரத்தி சம்பாதிக்க முடியும். அது போல பக்தி வளர்வதற்கு பக்திதான் தேவை.

3.       விஷயத்தியாகம், சங்கத்தியாகம். உலகத்திலுள்ள பொருட்களின் மீதுள்ள பற்றும், நமக்கு நெருங்கியவர்களிடம் வைக்கும் அன்புதான் நம்மை இறைவனிடமிருந்து பிரிக்கிறது.  என்வே இவைகளை விட்டு விலகி, இறைவன் மீது பக்தி செலுத்தி கொண்டேயிருக்க வேண்டும்.

பக்தியானது இரண்டாக பிரிக்கப்படுகிறது. 

அவைகள்,

1.       சாத்திய பக்தி      - பிளவு படாத பக்தி

2.       சாதனை பக்தி     - பிளவு பட்ட பக்தி

நமக்கு இறைவனிடத்தில் எவ்வளவு பக்தி இருக்கிறது என்று அறிந்து கொள்ள வேண்டுமானால், நாம் இறைவனுக்காக எவ்வளவு தியாகம் செய்கிறோமோ அவ்வளவு பக்தி நாம் இறைவனிடத்தில் வைத்திருக்கிறோம் என்று அறிந்து கொள்ளலாம்.

அன்பே சிவம் என்று திருமூலர் கூறியிருப்பதைப் போல, நாம் எவ்வளவுக்கெவ்வளவு இறைவன் மீது அன்பு செலுத்துகிறோமோ அவ்வளவுக்கவ்வளவு அவரிடம் நெருங்கி விடுவோம்.  இறைவனைப் பற்றிய அறிவை வளர்த்துக் கொள்வதற்கு நாம் சிரத்தையோடு அவரை வழிபடவேண்டும்.

கீழே கொடுக்கப்பட்டிருக்கிற இரண்டு சொற்றொடர்களின் பொருளை பார்ப்போம்.

1.       கடவுளை காட்டினால் பிறகு நான் நம்புவேன்

2.       கடவுளை நம்பினால், கடவுளைக் காண்பாய்.

முதல் சொற்றொடரில் பிழை இருக்கிறது, ஒரு பொருளை நாம் பார்த்தப் பின் நம்பிக்கை தானாகவே உண்டாகும், நம்ப வேண்டிய அவசியம் இல்லை. கடவுளை நேரில் கண்ட பின் பிறகு எப்படி நம்பாமல் இருக்க முடியும். 

ஆனால் இரண்டாவது சொற்றொடரிலிருந்து எதையும் அறிவதற்கு முன் அதை முழுமையாக நம்ப வேண்டும் என்று உணர்த்துகிறது.  எனவே கடவுளை காண வேண்டுமானால், முதலில் அவர் மீது நம்பிக்கை வைக்க வேண்டும்.

ஒரு பொருள் இருக்கிறது அல்லது இல்லை என்பதை ஆதாரமில்லாமல் கூறுவது அந்த பொருளின் இருப்பின் அல்ல்து இல்லாமையின் மீது உள்ள நம்பிக்கையில்தான்.

பிளவுபட்ட பக்தி:

பக்தன் இறைவனிடம் இருந்து இதை பெற வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் செலுத்தும் பக்திக்கு பிளவு பட்ட பக்தியென்று அழைக்கப்படுகிறது.  இங்கே அன்பானது பகவான், நான், அடைய வேண்டிய பொருள் என்று மூன்றாக பிரிந்து இருக்கிறது.  இதில் நம்மைத்தான் முதலில் நேசிக்கிறோம், பிறகு அடைய வேண்டிய லட்சியம் மூன்றாவதாகத்தான் இறைவன்  வேண்டியது கிடைத்த்தும் இறைவனை தற்காலிகமாக மறந்து விடுவோம்.  நம் மீதுள்ள அன்பானது எல்லையற்றது, நிபந்தனை அற்றது.  நமக்கு எது சுகம் கொடுக்கிறதோ அதையும் நேசிப்போம். பிறகு எஞ்சியிருக்கும் அன்புதான் பகவான் மீது செல்கிறது.  இதற்கு சகாம பக்தி என்று அழைக்கப்படுகிறது, இதில் அன்பானது மூன்று இடத்தில் பிரிந்து இருக்கிறது. நான் பக்தன், பகவானிடம் வேண்டுவது அவரையே அடைய வேண்டும், இது நிஷ்காம பக்தி, இதில் அன்பானது இரண்டாக பிரிந்து இருக்கிறது.

பிளவுபடாத பக்தி:

பக்தன் தானே பகவான் என்று நினைக்கும்போது அது பிளவு படாக பக்தியாகிறது.

சகாம பக்தி:

இந்த வகையில் பக்தி செலுத்தும் பக்தன் இரண்டு வகையாக பிரிக்கப்படுகிறான். முதல் வகை ஆர்த்தஹ பக்தன், இரண்டாவது வகை அர்த்தார்த்தி பக்தன்.

ஆர்த்தஹ பக்தன்

துயரத்தில் இருக்கும்போது இறைவனை நினைக்கும் பக்தன் இந்த வகையை சேர்ந்தவன்.  மற்ற நேரத்தில் இறைவனை நினைப்பதில்லை.  இறைவன் நம் மீது அனுக்கிரகம் வைத்திருந்தால் நம் கஷ்டங்களை அப்படியே வைத்திருப்பார், அனுக்கிரகம் வைக்காதிருப்பவருக்கு கஷடத்தை நீக்கி விடுவார்.

அர்த்தார்த்தி பக்தன்

துன்பம் வரும்போது மட்டுமல்லாமல் சுகமாக இருக்கும்போதும் இறைவன் மீது பக்தி செலுத்திக் கொண்டிருப்பவன்.

இந்த பக்தர்களுடைய இலட்சியம் வாழ்க்கையில் வரும் துயரங்கள் யாவும் நீங்க வேண்டும், சுகங்கள் கிடைத்து கொண்டேயிருக்க வேண்டும்.  இறைவனை அடைய வேண்டும் என்ற எண்ணம் இவர்களுக்கு கிடையாது. அதே சமயம் தாங்கள் எந்த நிலையில் இருக்கிறார்களோ அதே நிலையிலேயே இருப்பார்கள்.  துயரம் வரும் போது இறைவனை நாடுவது, கேட்ட வரம் கிடைத்தால் மகிழ்ச்சியடைந்து பின்பு பழைய நிலைக்கே சென்று விடுவார்கள்.  இவர்கள் பக்திக்கு ஆசையும், பயமும்தான் காரணமாகிறது.

இவர்களுக்கு இறைவனைப் பற்றிய முழுமையான அறிவு கிடையாது. தாங்களடையும் வெற்றிக்கு இறைவன்தான் காரணம் என்று நம்புகிறார்கள்.  அவனருள் இன்றி எதுவும் நடக்காது, அவருடைய அனுக்கிரகம் தேவை என்ற அறிவுடையவர்கள்.  மூன்று குணத்தின் அடிப்படையில் இவர்கள் பக்தியை வெளிப்படுத்துவார்கள்.  பக்தியானது ஒரு பாவனைதான் ஆனால் செயலாகும் போது அது வேறுபடுகிறது.

சகாம பக்தன் தர்மவானாக இருக்கும்போது அது அவனை நிஷ்காம பக்திக்கு கொண்டு செல்லும்.

நிஷ்காம பக்தி:

பகவானை சாத்தியம், சாதனை என்று பக்தி செலுத்திக் கொண்டிருப்பவர்கள் [JIGNASU]

இப்படிபட்ட பக்தர்கள் அவர்களிடத்தில் இருக்கும் தீய குணங்களை நீக்குவதுதான் முதல் சாத்தியம், அதற்குப் பிறகுதான் இறைவனை சாத்தியமாக்க முடியும்.  இப்படி நம் குணங்களை மாற்றுவதற்கு நல்ல சூழ்நிலைகள் அமைய வேண்டும்.  நல்ல உடல் நலம் தேவை.  இவையெல்லாம் இறைவனிடம் கேட்கலாம்.  இதுவும் நிஷ்காம பக்தியில்தான் சேரலாம். 

இந்த மாதிரி இறைவனையே அடைய வேண்டும் என்று ஆசைப்படுவதற்கு காரணம் என்ன?

அறிவின் அடிப்படையில்தான் உணர்வு தோன்றுகிறது.  பக்திக்கு செலுத்துவதற்கு காரணம் வெளிவிஷயங்கள் மீது பற்றாக நம் அன்பானது சென்று விட்டால், இறைவனிடத்தில் வைக்க முடியாது.  இந்த பற்றை இறைவனின் மீது செலுத்த பழக வேண்டும்.  இரண்டு விதமான அறிவு இந்த நிஷ்காம பக்திக்கு கொண்டு செல்லும் ஒன்று உலகத்தைப் பற்றிய ஞானம் (த்த்துவ ஞானம் - ஒரு பொருளின் உண்மையான தன்மையை அறிவதாகும்), இரண்டாவது இறைவனைப் பற்றிய உண்மையான அறிவு.

தத்துவ ஞானம்:

உலகத்தின் முதல் தன்மை, இதிலுள்ள பொருட்கள் யாவும் நிலையற்றது, கால வரையறைக்குட்பட்டது.  ஆனாலும் அவற்றிலிருந்து இன்பம் பெறுகிறோம்.  காலம் செல்ல அதே பொருட்கள் துன்பத்தை கொடுக்கும்.  ஆகவே இந்த உலகத்தில் இன்பம் தரும் பொருட்களும் இருக்கின்றது, துன்பம் தரும் பொருட்களும் இருக்கின்றது ஆனால் இவைகள் காலவரையறைக்குட்பட்டது. இதிலிருந்து நாம் பெறும் அறிவு எந்தப்பொருளும், விஷயங்களும் எனக்கு நிலையான் இன்பத்தையும், பாதுகாப்பும் கொடுக்காது, இதுவே வைராக்யம் என்று கூறப்படுகிறது.  இதன் விளைவால் மனதானது உலக விஷயங்களில் இருந்து விலகி, இறைவனிடம் செலுத்தப்படுகிறது.  அப்போதுதான் இறைவனே சாத்தியம், சாதனையாக இருக்கிறார்.

இறைவன் என்பவர் யார்? என்ற கேள்விக்கு விடை யார் இந்த அனைத்து உலகத்திற்கும் காரணமாக இருக்கிறாரோ அந்த ஈஸ்வரன்தான் இறைவன் என்று கூறலாம்.  காரணம் இரண்டு வகையாக உள்ளது.  ஒன்று உபாதான காரணம் மற்றொன்று நிமித்தகாரணம். உதாரணமாக பானை காரியம் என்றால் அது உருவாவதற்கு காரணமாக இருக்கும் மண் உபாதான காரணம், அதை உருவாக்கிய குயவன் நிமித்த காரணம்.  அதே போல் இந்த உலகம் உருவாவதற்கு உபாதான காரணமும், நிமித்த காரணமும் ஈஸ்வரன்தான்.  எப்படி சிலந்தி பூச்சியானது வலையை உண்டாக்குவதற்கு தேவையான பொருளை தன்னிடத்திலிருந்தே எடுத்துக் கொண்டு தானே வலை உருவாவதற்கு இரண்டு காரணமுமாக இருக்கிறத்தோ அதே போல இறைவன் இருக்கிறார்.

இறைவனே எல்லா படைப்புக்கும் நிமித்தக் காரணமாக இருப்பதால் அவரை சர்வக்ஞன் என்று சாஸ்திரம் கூறுகிறது.  அனைத்து சக்திகளும் தன்னிடத்திலே வைத்திருப்பதால் சர்வ சக்திமான் என்றும் அழைக்கப்படுகிறார். இறைவன் பெயரில்லாதவர், உருவமில்லாதவர், சர்வ சக்திமான் என்ற அறிவுடைய பக்தன்தான் நிஷ்காம பக்தன்.  இதன் அடிப்படையில்தான் இறைவன் மீது அன்பு செலுத்துகிறான்.

பக்தியை வெளிப்படுத்தும் விதம்:

நிஷ்காம பக்தன் வைராக்யத்தோடு ஈஸ்வரனை பற்றிய சிறிது அறிவுடன் பக்தி செலுத்துகிறான்.  நாம் கடமைகளை செய்யும் போது அதை இறை வழிபாடாக செய்யும் நிலையில் இருக்க வேண்டும்.  இவ்வாறு செய்யும்போது கிடைக்கும் வெற்றி, தோல்விகளால் பாதிக்கப்படாமல் ஸமபாவனையோது இருக்க வேண்டும்.

செயலின் விளைவுகளை இறைவனுக்கு சமர்ப்பித்து விட வேண்டும்.  வெற்றி கிடைக்கும் போது இறைவனுக்கு நன்றி செலுத்த வேண்டும், தோல்வி வந்தால் அதை மன உறுதியோடு ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். தோல்விகளையும் இறைவனின் பிரசாதமாக ஏற்றுக் கொள்ளும் மனப்பக்குவத்தை அடைய வேண்டும்.

வயதாகும் போது கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கடமைகளிலிருந்து விலகி, பொறுப்புக்களை மற்றவர்களிடம் ஒப்படைத்து விட்டு, தியான நிலைக்கு செல்ல வேண்டும் அதிலிருந்து தியானயோகி நிலைக்கு செல்ல வேண்டும்.  இந்த சமயத்தில் நமக்கு நிறைய நேரம் கிடைக்கும்.  இந்த நேரத்தை விரதம், மௌனம், தியானம், இந்திரிய மனக்கட்டுபாட்டை வளர்த்தல் போன்ற சாதனைகளில் ஈடுபட வேண்டும்.  இந்த நிலையிலுள்ளவரை உபாஸகன் என்றும் அழைப்பர்.

கிருஷ்ண பகவான் தான் அருளிய கீதையில், “இப்படிபட்ட பக்தனாக யார் இருக்கிறார்களோ அவர்களுக்கு தேவையான பொருளை, பாதுகாப்பை நானே கொடுப்பேன், அது என்னுடைய கடமை”, என்று உறுதியளிக்கிறார்.

இப்படிபட்ட பக்தர்கள் பக்தி செலுத்தும் விதத்தில் எந்த நியதியும் கிடையாது.

(யோகஷேமம் வஹாமி - கிருஷ்ண பகவான்)

பக்தி என்பது பாவனையா? அல்லது செயலா?:

     

பக்தியின் உணர்வால் செய்யும் செயலும் பக்திதான்.  பக்தியை வெளிப்படுத்தும் செயலுக்கு எந்த நியதியும் கிடையாது.  நம்மிடத்தில் உள்ள பக்தியை வெளிப்படுத்தாமல் விட்டால் அது நம்மை விட்டு சென்று விடும்.  எனவே பக்தி வெளிப்பட்டால்தான் அது வளரும்.  சில சமயம் இறைவனுக்கு செய்யும் செயல் பக்தியை வளர்க்கும்.

பக்தியின் அவசியம், தரும் பலன்

ஸ்ரேயாம்ஸி பஹூ விதினானி - பல தடைகள்:

வாழ்க்கையில் உயர வேண்டுமானால் பல தடைகள் வரலாம்.  என்வே னாம் உயர வேண்டுமானால்,அதற்கு உதவுபவர்களை நாடிச் செல்லவேண்டும்.  நம்மிடத்தேயுள்ள தீய எண்ணங்களை அகற்றி, நல்லெண்ணங்களை வளர்க்க வேண்டும், நற்பண்புகளை வளர்க்க வேண்டும்.  இது மிக்க்கடினமானதாக இருந்தால் அதிக முயற்சி செய்து அதை அடைந்திட வேண்டும். இதற்கு நிறைய சக்தி தேவை.  எனவே அதிக சக்தியை அடைவதற்கான வழியை யோசித்து பெற வேண்டும்.

நம் இந்திரியங்களை ஒழுங்குபடுத்த வேண்டும்.  நல்ல விஷயங்களில் ஈடுபடுமாறு பழக்க வேண்டும்.  மற்றவர்கள் நம்மை நிந்திக்கும் போது அவர்களை மன்னிப்பதற்கு அதிக பலம் தேவை.  இந்த பலம் எங்கிருந்து கிடைக்கும்? நாம் இறைவனிடத்தில் சரணடைந்து விட்டால், அதிக பலம் பெற்று விடுவோம்.  இறைவன் மூலம் கிடைக்கும் சக்தியை கொண்டு இந்திரியங்களை வென்று விடலாம்.

பிருஹதாரன்ய உபனிஷத்தில், “ஒருவன் அன்பை முழுவதுமாக அனுபவித்திருந்தால் நமக்கு மனோபலம் அதிகரிக்கும்” என்று கூறுகிறது.  எங்கெல்லாம் அன்பு வெற்றிடமாக இருக்கிறதோ அங்கெல்லாம் பக்தியால் நிரப்பலாம்.  மனப்பக்குவத்தை பக்தியினால் அடையலாம்.  பக்தியினால் அன்பை வளர்த்துக் கொள்ளலாம்.

குருவினிடத்தில் இருக்கும் பக்தியானது (சிரத்தையானது) அவருடைய சிஷ்யர்களுக்கு பயன்படும்.  பக்தியில்லாமல் பெறும் எந்த சக்தியும் பயனற்றதாகி விடும்.  வேதம் உரைக்கும் நெறிமுறைகளை கடைப்பிடித்து வாழ்ந்தால்தான் நம்மிடம் உள்ள பக்திக்கு பயனுண்டு.  நம்முடைய மனம் யார் மீது அன்பு செலுத்துகிறதோ அவர் சொல்லுக்கு கட்டுபடுவோம்.  வேதம் கூறும் உபதேசத்தின் மீது சிரத்தை இருந்தால்தான் நம் மனம் தூய்மையடையும்.  இறைவன் மீது செலுத்தும் பக்திதான் நமக்கு இந்த சிரத்தையைக் கொடுக்கும்.  பக்தன் என்றால் தர்மத்தைக் கடைபிடித்து வாழ வேண்டும்.  மனோபலம், மனப்பக்குவம், மனத்தூய்மை துரிய பிராரப்தத்தை மாற்றக்கூடியது.

இறைவன் மீதுள்ள பக்தி பலவிதமான செயல்களில் வெளிப்படும்.  எந்த செயலைச் செய்தாலும் அதற்கென்று நிச்சயமாக பலனுண்டு.  பக்தியினால் செய்யும் செயலால் நமக்கு கிடைக்கும் பலன் புண்ணியம்.

இரண்டு வகையான பிராரப்தம் உள்ளது. ஒன்று பிரபல பிராரப்தம் மற்றொன்று துர்பல பிராரப்தம்.

பிரபல பிராரப்தம்: மாற்ற முடியாத நாம் அனுபவிக்கும் கர்ம பலன்கள்

துர்பல பிராரப்தம்: மாற்றத்தகுந்த நம்மை அடையும் கர்ம பலன்கள்

பக்தியினால் அடையும் புண்ணியம் இந்த துரிய பிராரப்த கர்ம பலனை மாற்றக்கூடிய சக்தி நமக்கு கிடைக்கும்.  ஆனால் மாற்ற முடியாத பிரபல பிராரப்தம் இது நீங்காது, அதை அனுபவித்துதான் தீர்க்க வேண்டும்.  இதை கர்மயோகத்தின் மூலம் அழித்து விடலாம்.  கர்மத்தை யோகமாக செய்பவன் கர்மயோகி என்று அழைக்கப்படுவான்.  இவன் நிஷ்காம பக்தியில் முதல் படியில் இருப்பவன்.  பிறகு உபாஸகனாக இரண்டாவது படிக்கு சென்று பின்பு மேலே உயர்ந்து விஸ்வரூப பக்தனாகிறான்.

விஸ்வரூப பக்தன்:

இறைவனைப் பற்றிய மேலும் பல தத்துவங்களை அறிந்தவன், இந்த உலகத்திற்கு நிமித்த காரணமாகவும், உபாதான காரணமாகவும் இருப்பவர் இறைவனே என்று அறிந்து கொண்டவர்.  இந்த உண்மையை அறிந்து பக்தி செலுத்திக் கொண்டு இருக்கும் பக்தன் விஸ்வரூப பக்தன் அழைக்கப்படுவான்.  எனவே நாம் பார்க்கும் அனைத்துக்கும் ஈஸ்வரன் உபாதான காரணமாக இருப்பதால், எல்லாவற்றையும் ஈஸ்வரனாகவே கருதும் மனப்பக்குவம் வந்து விடும்.  இந்த அறிவை அப்யாஸம் செய்து கொண்டிருப்பார்கள்.  இந்த அறிவில் நின்று பழகுவதுதான் இவர்கள் பக்தி வெளிப்படுத்தும் விதமாக இருக்கும்.

இவர்கள் அடையும் பலன்:

இவர்களிடத்தில் இருக்கும் சக்திகள் எல்லாம் ஈஸ்வரன் உடையதாக எண்ணிக் கொள்கிறார்கள்.  அதே போல உலகத்திலுள்ள எல்லா ஐஸ்வர்யங்களும் ஈஸ்வருனுடையதே என்ற எண்ணம் வரும்போதுதான், அவனிடத்தில் உள்ள பொறாமை போன்ற தீய எண்ணங்கள் நீங்கி விடும்.

இந்த விஸ்வரூப பக்தனின் அடுத்த நிலையான நிர்குண பிரம்ம பக்தனாக உயர்வடைகிறான்.  இந்த நிலையில் இதுவரை ஈஸ்வரனை வேறாக எண்ணிக் கொண்டு பக்தி செலுத்திக் கொண்டு வந்தானோ அந்த ஈஸ்வரன் என்னுடைய ஆத்ம ஸ்வரூபம்தான் என்று உணர்கிறான்.  என்னிடத்தில் உள்ள அகங்காரம்தான் என்னை ஈஸ்வரனை வேறாக நினைக்க வைத்துக் கொண்டிருந்த்து.  அவனுடைய ஆத்ம விசாரத்தினால் ஈஸ்வரனும் என்னுடைய ஆத்ம ஸ்வரூபமும் வேறல்ல என்ற அறிவை அடைகிறான்.  இப்போதுதான் சாத்திய பக்தியை அடைகின்றான்.

பக்தியே பாதை, பக்தியே இலட்சியம், நானே ஈஸ்வரன் என்று உணரும் போது தன்னை எப்படி மற்றவர்கள் நடத்த வேண்டும் என்று நினைக்கிறானோ அதே மாதிரிதான் இவன் மற்றவர்களை நடத்துவான்.  இந்த உலகத்திலுள்ள எதுவும் அவனுக்கு துயரத்தைக் கொடுக்காது.  உடலுக்கு துன்பம் வரலாம், அது அனுபவிக்க வேண்டிய ப்ராரப்தின் காரணமாகும்.  இவன் யாருக்கும் துயரத்தைக் கொடுக்க மாட்டான், அதே மாதிரி இந்த உலகம் அவனுக்கு துயரத்தைக் கொடுக்கும் சக்தி இழந்து விடும்.  இப்படி அன்பே சிவமாக வாழ்வது ஜீவன் முக்தி, இறந்த பின் விதேக முக்தி அடைகிறான்.

--- ஓம் தத் ஸத் ---