சர்வ வேதாந்த சித்தாந்த ஸார ஸங்கிரஹம்- பகுதி-1

சர்வ வேதாந்த சித்தாந்த ஸார ஸங்கிரஹம் – பகுதி-1

ஸ்வாமி பரமார்த்தானந்தா விளக்கம்

முகவுரை

வேதத்தின் முதல் பகுதியானது நாம் எப்படி வாழ வேண்டும் என்பதை உபதேசிக்கிறது। இறுதி பகுதியானது வாழ்க்கையை எப்படி பார்க்க வேண்டும் என்பதை உபதேசிக்கிறது।

தர்மப்படி வாழாமல் இருப்பவனால் ஆத்ம தத்துவத்தை புரிந்து கொள்ள முடியாது। தர்மப்படி வாழ்ந்து கொண்டிருபவன்தான் வேதந்தத்திற்கு வரமுடியும்।

நாம் சாஸ்திரம் உரைக்கும் விதிப்படி வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்று கருத்தின் அடிப்படையில் சங்கரர் உபநிஷத்திற்கு விளக்கம் எழுதியிருக்கிறார்।

சித்தாந்தம் : உபதேசத்தின் மையக்கருத்து।

சங்க்ரஹ: படிப்படியாக முறையாக  விளக்கப்பட்டிருப்பது।

இந்த நூலில் முதல் 250 ஸ்லோகங்கள் மோட்சத்தை அடைவதற்கு தேவையான தகுதிகளை எடுத்து வைக்கிறது

முதல் மூன்று ஸலோகங்கள் பிரார்த்தனை ஸலோகங்கள் ।

இந்த நூலில் சொல்லப்பட்டுள்ள கருத்துக்கள் அனைவராலும் எளிதில் புரிந்துகொள்ளும் வகையில் இருக்க வேண்டும் என்று பிரார்த்திக்கப்படுகிறது।

ஸ்லோகம்-1

अखण्डानन्दसम्बोधो वन्दनाद्यस्य जायते ।

गोविनदं तमहं वनदे चिदानन्दतनुं गुरुम् ॥

அஹம் குரும் வந்தே கோவிந்தம் – குரு கோவிந்த பகவானுக்கு நமஸ்காரம்.

கோவிந்தம் -  வேத ஸப்தத்தினால் அறியப்படுபவன்.

யஸ்ய வந்தனாத் ஸம்போத ஜாயதே – குருவின் உதவியால் தெளிவான ஞானம் வந்தடையட்டும்.  குரு என்பவர் முறையாக வேதத்தை சீடர்களுக்கு உபதேசிப்பவர்.

அகண்டானந்தா – நிலையான முழுமையான மனநிறைவு.

சிதானண்ட தனும் குரும் – ஞானத்தையடைந்த குருவுக்கு நமஸ்காரம்.  குருவானவர் சைதன்ய ஆனந்த ஸ்வரூபமானவர்.

ஸ்லோகம்-2

अखणडं सच्चिदान्दमवाड्मनसगोचरम् ।

आत्मानमखिलाधारमाश्रयेऽभीष्टसिद्धये ॥

அகங்கார பார்வையில் ஈஸ்வரன் எனது கடவுள்

சாக்‌ஷி பார்வையில் நானே ஈஸ்வரன்.

அகண்டம் – பிளவுபடாதவர் – ஆகாசத்தைப்போல் பிளவுபடாமல் எங்கும் நிறைந்திருக்கின்ற.

சச்சிதானந்தம் – ஸத்- இருத்தல், சித் – உணர்வுமயமானதும், அறிவுபூர்வமானதும், ஆனந்தம்- முழு மன அமைதியுடனும்,

அவாங் மனஸ் அகோசரம் – இந்திரியங்களால் அறியப்படாவராகவும்,

ஆத்மானம் – எனக்குள் சாட்சியாக இருந்து கொண்டிருக்கின்ற

அகிலாதாரம் – அனைத்திற்கும் ஆதாரமாகவும், புகலிடமாகவும் இருக்கின்ற

அபீஷ்ட ஸித்தயே – என்னுடைய குறிக்கோளை அடைவதற்கு

உன்னிடம் சரணடைகின்றேன்.

ஞானிகளின் ஆசைகளானது அவரை கட்டுப்படுத்தாததாகவும்,  தார்மீகமானதாகவும் இருக்கும்.  இந்த ஆசைகள் நிறைவேறினாலும், நிறைவேறாவிட்டாலும் அதனால் அவர் மனமானது சஞ்சலப்படாது எந்த விகாரமும் அடையாது, பாவ புண்ணியங்களையும் கொடுக்காது, வருத்தமுமடையாது.

நம்மை கட்டுப்படுத்தாத ஆசைகளினால் நமக்கு எந்தவிதமான கெடுதலும் கிடையாது. அவைகள் நிறைவேறாவிட்டால் கோபமும், ஆத்திரமும் எரிச்சலும் ஏற்படாது.  அவைகளை நிறைவேற்ற வேண்டும் என்ற வேகமும்,  எதிர்ப்பார்ப்பும் ஏற்படாது, இவ்வகையான ஆசைகளை தூய்மையான ஆசைகள் என்று அழைக்கப்படுகிறது.  நம்மிடத்தே உள்ள அசுத்த ஆசைகளை நீக்க வேண்டுமென்றால் வேதாந்தத்தை பரம்பரையில் வந்த குருமுகமாக படிப்பதுதான் ஒரே வழி.

ஸ்லோகம்-3

यदालम्बो दरं हन्ति सतां प्रत्यूहसंभवम् ।

तदालम्बो दयालम्बं लम्बोदरपदाम्बुजम् ॥

லம்போதரம் – பானை போன்ற வயிறு உடையோனே

பதாம்புஜம் – தாமரை போன்ற பாதங்களை உடையவனே

தத் அஹம் ஆலம்பே – உங்களை நான் சரணடைகின்றேன்.

தயாலம்பம் – தயாள குணத்தையுடையோனே

யத் ஆலம்பம் – உன்னுடைய அருளை நாடுவதற்கு காரணம்

தரம் ஸதாம் ப்ரத்யூஹம் ஹந்தி– என் முயற்சிக்கு வரும் தடைகளை அழித்து விடுவாயாக. 

சம்சாரத்திலிருந்து விடுபட முயற்சிக்கும் எனக்கு அதை நிறைவேற விடாமல் தடுக்கும் தடைகளை நீக்குவாயாக.

ஹந்தி – அழித்து விடுவாயாக.

ஸதாம் – உன்னுடைய பக்தர்களுக்கு, தங்கள் உதவியை நாடுபவர்களுக்கு

ப்ரத்யூக சம்பவம் – தடைகளால் வரும் பயம்

பயமற்ற தன்மை ஜீவனுடைய இயற்கையான ஸ்வரூபம்.  அதை அடைய வேண்டும், உணர வேண்டும் என்ற முயற்சிக்கு வரும் தடைகளை நீக்கி அருள் புரிய வேண்டும்.   வேத ஞானம் எனக்கும் அறியாமைக்கும் இடையே இருக்கும் தடைகளை நீக்கி பயமற்ற ஸ்வரூபத்தை அடைய உதவி புரிய வேண்டும்.

ஸ்லோகம்-4

वेदान्तशास्त्रसिद्धान्तसारसंग्रह उच्यते ।

प्रेक्षावतां मुमुक्षूणां सुखबोधोपपत्तये ॥

வேதாந்த சாஸ்திரம் – ஜீவர்கள் தங்களுடைய உண்மையான ஸ்வரூப ஞானத்தை அடைவதற்கு உதவி செய்யும் வாக்கியங்களையுடைய வழிகாட்டி.

சித்தாந்தஹ – யுக்திபூர்வமாகவும், பலவிதமான விசாரத்தினாலும் அடைகின்ற முடிவு

ஸார ஸங்கிரஹ – சுருக்கமாகவும்,தெளிவாகவும்

உச்யதே – சொல்லப்பட்டிருக்கின்றது.

ப்ரோக்‌ஷா வதாம் – புத்திசாலிகளுக்கும், நித்ய-அநித்ய வஸ்துவை பிரித்துணரும் அறிவுடையவர்களுக்கும், ஞானத்தை அடைவதற்கு தேவையான அடிப்படை அறிவை 

முமுக்‌ஷூனாம் – ஆத்ம ஞானத்தை அடைய வேண்டும் என்ற ஆசையையுடைவர்களுக்கு

உடையவர்களுக்கும்

ஸூகபோதே உபபத்தயே – முறையாகவும், சுலபமாக புரிந்து கொள்ளும் வகையில் இந்நூல் எழுதப்பட்டிருக்கின்றது.

ஸ்லோகம்-5

अस्य शास्त्रानुसारित्वादनुबन्धचतुष्ट्यम् ।

यदेव मूलं शास्त्रस्य निर्दष्टं तदिहोच्यते ॥ ५ ॥

அஸ்ய – இந்த புத்தகம்

சாஸ்திர அனுஸார அனுபந்த சதுஷ்டயம் மூலம் – வேதாந்த சாஸ்திரத்தை பற்றி கூறுவதால், அதன் அனுபந்த சதுஷ்டயமே இதனுடையதாகும்.

ஒரு புத்தகம் எழுத வேண்டுமென்றால், எழுதப்போகின்ற விஷயத்தைப் பற்றிய முழுமையான அறிவு இருக்க வேண்டும்.  புத்தகத்திலிருக்கும் விஷயங்கள் சொல்ல விரும்புகின்ற கருத்து படிப்பவர்களுக்கு தெளிவாக புரியும்படி இருக்க வேண்டும்.

உதாரணமாக நாம் மற்றவர்களிடம் உரையாடும்போதோ, மேடையில் பேசும்போதோ எந்த விஷயத்தை புரிய வைக்கவேண்டும் அல்லது பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற விஷயத்தில் மிகவும் தெளிவாக இருக்க வேண்டும்.  அரைகுறையான அறிவோடு எதையும் பேசக்கூடாது.  நேரத்தை வெறுமனே போக்குவதற்காகவோ, மற்றவர்களைப் பற்றி குறை கூறுவதற்கான வெட்டி பேச்சாகவோ இருக்கக் கூடாது.

ஒரு புத்தகம் எழுதுவதற்கு சாஸ்திரம் நான்கு வகையான விதிகளை கூறுகிறது.

1.   யார் இந்த புத்தகத்தை படிக்கலாம் என்று சொல்ல வேண்டும்.

2.   எந்த விஷயத்தைப் பற்றி பேசப்பட்டிருக்கிறது என்பதையும் சொல்ல வேண்டும்

3.   எழுதப்பட்டிருக்கும் விஷயங்களுக்கும், படிப்பவர்களுக்கும் இடையே உள்ள சம்மந்தத்தை தெரிவிக்க வேண்டும்.

4.   புத்தகத்தை படிப்பதனால் அடையும் பலனையும் குறிப்பிட வேண்டும்.

இந்த நான்கு விதிகளையே அனுபந்த சதுஷ்டயம் என்ற் சாஸ்திரம் கூறுகிறது.

நம்முடைய பேச்சோ, எழுத்தோ மற்றவர்களுக்கு இதமாகவும், உபயோகமாகவும், யார் மனமும் புண்படாததாகவும் இருக்க வேண்டும்.  முக்கியமாக அவர்களுக்கு சம்மந்தமுடையதாக இருக்க வேண்டும். உதாரணமாக கணிதத்தில் ஆர்வமுடையவர்களிடம், ரசாயன பாடத்தைப் பற்றிப் பேசுதல் அவர்களுக்கு பயனும் அளிக்காது, எரிச்சலையே உண்டு பண்ணும், ஆனால் ரசாயன பாடத்தில் ஆர்வம் உடையவர்களுக்கு மகிழ்ச்சியையும், பலனையும் அளிக்கும்.

ஸ்லோகம்-6

अधिकारी च विषय: सम्बन्धश्र्च प्रयोजनम् ।

शास्त्रारम्भफलं प्राहुरनुबन्धचतुष्टयम् ॥ 6 ॥

1.   இந்த புத்தகம் யாருக்காக எழுதப்பட்டிருக்கிறது என்பதை தெரிவிக்கப்பட்டிருக்க   வேண்டும்.  இந்த புத்தகத்தை எப்படிபட்ட அறிவுடையவர்களுக்கு எழுதுகிறேன் என்றும் தெரிந்திருக்க வேண்டும்.

2.   எழுதப்போகும் விஷயத்தைப் பற்றியும் தெளிவாக குறிப்பிட வேண்டும்.  எழுதும் ஆசிரியருக்கு அந்த விஷயத்தில் முழுமையான அறிவு இருக்க வேண்டும். 

3.   இந்தப் புத்தகத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கின்ற விஷயத்திற்கும் படிப்பவருக்கும் இடையே இருக்கும் சரியான சம்பந்தத்தையும் தெரிவிக்க வேண்டும்.,

4.   இதைப் படிப்பதினால் நான் அடையும் பலன் என்ன என்பதைப் பற்றியும் தெரிவித்திருக்க வேண்டும்,

மேலே குறிப்பிட்டிருக்கும் நான்கு விதிகளையே சாஸ்திரம் அனுபந்த சதுஷ்டயம் என்று அழைக்கிறது.  இந்த விதிகளுடன் கூடிய எந்தப் புத்தகமும் படிப்பவரையும் ஆசிரியரையும் இணைத்து வைக்கும், படிக்கும் விஷயமும் பலனைக் கொடுக்கும்.

ஸ்லோகம்-7 (அதிகாரியைப் பற்றிய விளக்கம்)

चतुर्भि: साधनै: सम्यक्सम्पन्नो युक्तिदक्षिण: ।

मेधावी पुरुषो विद्वानधिकार्यत्र संमत: ॥ 7 ॥

வேதாந்தத்தை படிப்பதற்கு தகுதியுடையவர் யார்?

சதுர்பிஹி சாதனைஹி சம்யக் சம்பன்ன – நான்கு வகையான தகுதிகளை நன்கு உடையவன் தான் வேதத்தை படிப்பதற்கு முழு தகுதியுடையவன்.

யுக்தி தக்‌ஷிணஹ – யுக்தி அறிவையுடைவன்

நம் புத்தியானது யுக்திபூர்வமாக சிந்திக்கும் திறன் கொண்டதாக இருக்க வேண்டும். எந்த ஒரு இலக்கை அடைய வேண்டுமென்றாலும் நமக்கு நான்கு விஷயத்தில் தெளிவாக இருக்க வேண்டும். அவைகள்:

1.   அடைய நினைக்கும் இலக்கில் உறுதியாக, தெளிவாக இருக்க வேண்டும்.

2.   அதை அடைய உதவும் வழிமுறைகளுக்கும் இலக்கிற்கும் இடையே உள்ள உறவை நன்கு புரிந்திருக்க வேண்டும்.

3.   இலக்கை அடையும் வழிமுறைகள்

4.   அந்த இலக்கை அடைவதற்கு தகுதியுடையவன்தானா என்றும் தெரிந்து இருக்க வேண்டும்,

மேதாவி – விஷயத்தை சரியாக கிரகிக்கும் திறனுடையவர், கூர்ந்து கவனிக்கும் ஆற்றலுடையவர், கேட்டதை நடைமுறையில் பயன்படுத்தும் திறனுடையவர்.

வித்வான் – வேதாந்தத்தை சார்ந்துள்ள கர்மயோகம், பக்தியோகம் ஆகியவற்றில் ஈடுபாட்டுடன் கூடிய அறிவுடையவர், யுக்திபூர்வமாக சிந்திக்கும் திறனுடையவர். இவைகள் வேத உபதேசத்தை தெளிவாகவும், விரைவாகவும் புரிந்து அதை வாழ்க்கையில் கடைப்பிடிக்கும் மனபக்குவத்தை கொடுக்கும்.

மேலே கூறப்பட்டுள்ள அனைத்தும் உடையவர்தான்  வேதாந்தத்தை படிப்பதற்கு தகுதியானவர்.

அத்ர சம்மதஹ – இது எல்லோராலும் ஒருமனதாக் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டிருக்கிறது.

ஸ்லோகம்-8

विषयः शुद्धचैतन्यं जीवब्रह्मैकयलक्षणम् ।

यत्रैव दृश्यते सरवेदान्तानां समन्वयः ॥ 8 ॥

விஷயஹ - இந்த ப்ரகரணத்தில் கூறப்பட்டிருக்கின்ற விஷயாமானது ஜீவ-பிரம்ம ஐக்கியம். இங்கே ஐக்கியம் என்பதை ஒன்று சேர்தல் என்று பொருள் கொள்ளக்கூடாது.  ஏனென்றால் ஜீவன், பிரம்மன் இரண்டும் வெவ்வேறு அல்ல, இரண்டும் ஒன்றையே குறிக்கும் இரு சொற்கள்தான். அந்த ஒன்றை அறிந்து கொள்ள உதவும் விஷயங்கள்தான் இதில் கூறப்பட்டிருக்கின்றது.

சுத்த சைதன்யம் – பரபிரம்மன், பரமாத்மா

யத்ர எவ ஸர்வ வேதாந்த ஸமன்வயஹ – வேதாந்த த்தில் உள்ள எல்லா வாக்கியங்களும் அந்த ஒன்றை பற்றித்தான் உபதேசிக்கின்றது.

ஸ்லோகம்-9

एतदैक्यप्रमेयस्य प्रमाणस्यापि च श्रुतेः ।

सम्बन्धः कथ्यते सद्भिर्बोध्यबोधकलक्षणः  ॥ 9 ॥

என்னை அறிவதுதான் என்னுடைய முடிவான குறிக்கோள் என்றால் அதை அடைவதற்கு ஏன் வேதாந்தம் படிக்க வேண்டுமென்றால், வேதாந்தம்தான் அதை அறிய வைப்பதற்கான ஒரே ஒரு பிரமானம்  எனவே அதை குருமுகமாக படிக்க வேண்டும்.

கண்ணாடியில் தெரியும் நம் பிம்பம் சரியாக தெரிய வேண்டுமென்றால், கண்ணாடியில் உள்ள அழுக்கை நீக்க அதை நன்கு துடைக்க வேண்டும் அல்லது நம் கண்களை சரி செய்ய வேண்டும். அந்த பிம்பத்தை ஒன்றும் செய்ய தேவையில்லை. அதுபோல என்னை அறிவதற்கு திரும்ப திரும்ப வேதாந்தத்தை படிப்பதை தவிர வேறு வழியில்லை.

ஏதத் ஐக்ய ப்ரமேயஸ்ய – இந்த ஐக்கியத்தை அறிவதற்கு (குறிக்கோள்)

ப்ரமான ஸ்யாபி – உபநிஷத்தான் ஒரே வழி (குறிக்கோளை அடைவதற்கு)

சம்பந்த கத்யதே போதக போத்ய லக்‌ஷணை – படிப்பவனுக்கும், படிக்கப்படும் விஷயத்திற்கும் நேரடி சம்பந்தம் இருக்கிறது. எனவே உபநிஷத்தை குருமுகமாக முறையாகவும், அறிவு அடையும் வரை தொடர்ந்தும் படித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.

ஸத்பிஹி – இது கற்றறிந்த சான்றோர்களாக் கூறப்படுகின்றது.

ஸ்லோகம்-10

ब्रह्मात्मैकविज्ञानं सन्तः प्राहुः प्रयोजनम् ।

येन निःशेषसंसारबन्धात्सद्यः प्रमुच्यते ॥ 10 ॥

எந்தவொரு படிப்பும் அதற்கேற்ற அறிவைக் கொடுக்கும். அதுபோல வேதாந்தத்தை படிப்பதனால் ஆத்மஞானத்தை-ஜீவ-ஈஸ்வர ஐக்கிய அறிவை அடைவோம். இந்த அறிவினால் என்ன கிடைக்கும் என்றால் சம்சார பந்தத்திலிருந்து நம்மை விடுவித்து மோட்சத்தைக் கொடுக்கும் எனவே இதை பரா வித்யா என்றும் கூறுவர்.  இந்த பராவித்யா நான் யார் என்ற தத்துவத்தை புரிய வைக்கும், அதாவது அகங்கார நான் என்ற நிலையிலிருந்து நானே ஈஸ்வரன் என்ற நிலைக்கு கொண்டு செல்லும்.  இதை தவிர அறிவக்கொடுக்கும் மற்ற அனைத்தும் அபராவித்யா என்று அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.

யேன – இதிலிருந்து

ஸத்ய ப்ரமுச்யதே – நான் யார் என்று அறிவை அடைந்தவுடனே நானே ஈஸ்வரன், நானே பிரம்மன் என்ற ஞானம் ஏற்பட்டு விடும். இதுவே ஜீவன் முக்தி நிலையாகும்.

நிஹ்சேஷ சம்சார பந்தாத் – இந்த அறிவானது முழுமையாக சம்சார பந்தத்திலிருந்து நம்மை விடுவிக்கிறது.

இதுவே ஜீவன் முக்தி, இதுவே இந்த நூலை படிப்பதனால் அடையும் பலன்.

வேதாந்த சாஸ்திரம் படிப்பதினால் அறியாமை என்னும் இருள் நீங்கி, இந்த உலகத்தை நாம் அதன் உண்மையான தன்மையான மித்யத்வத்துடன் அணுகுவோம்.  நான் யார் என்பதை எந்தவித சந்தேகமில்லாமல் புரிந்து கொண்டுவிடுவோம் அந்த ஞான நிஷ்டையிலே நிலைத்து நிற்போம்.  ஜீவனுக்கும் ஜகத்திற்கும் உள்ள உறவும், ஜீவனுக்கும் ஈஸ்வரனுக்கும் இடையே உள்ள உறவும், ஈஸ்வரனுக்கும் ஜகத்துக்கும் இடையே உள்ள உறவும் நன்கு புரிந்து விடும்,

ஸ்லோகம்-11

प्रयोजनं संप्रवृत्तेः कारणं फललक्षणम् ।

प्रयोजनमनुद्दिश्य न मन्दोऽपि प्रवर्तते ॥ 11 ॥

ஒரு பொருளோ, பதவியோ அல்லது இதைப்போன்ற ஏதோ ஒன்றை அடைவதால் அடையும் பலனானது மனதில் ஆசையை உண்டாக்கும்.  இந்த ஆசையானது அதை அடையும் செயலில் ஈடுபடுத்தும்.  அதை அடையும் வரை மனதில் நிம்மதி ஏற்படாது.  அடைவதி தோல்வியடைந்தால் வருத்தமும், கோபமும் உண்டாகும், மன உளைச்சலுக்கு ஆளாக்கி விடும்,  அடைந்துவிட்டாலோ அதை விட்டுவிட்டு வேறொன்றை நாடும். இது தொடர்ந்து நடைபெறும் ஒரு முடிவில்லா பயணம்.

எத்ர எத்ர காமஹ தத்ர தத்ர ப்ரவிருத்திஹி, காம அபாவஹ ப்ரவ்ருத்தி அபாவஹ என்ற வேத வாக்கியங்கள் இதை உறுதி செய்கின்றன.

ப்ரயோஜனம் ஸ்ம்ப்ரவ்ருத்தே – பலன் செயலில் ஈடுபட வைக்கும்

காரணம் பல லக்‌ஷணம் – பலனுடைய தன்மைதான் இதற்கு காரணம்

ப்ரயோஜனம் அனுத்திஷ்ய -  பலனில்லாத விஷயத்தில்

ந மந்தோ அபி ப்ரவர்ததே – மந்தப்புத்தியுடையவன் கூட ஈடுபடமாட்டான்.

நிஷ்காம கர்மம் – பலனில் பற்றில்லாமல் செய்யப்படும் செயல்.

ஸ்லோகம்-12 (அதிகாரி யார் என்பதை விளக்குகிறது)

साधनचतुष्टयसंपत्तिर्यस्यास्ति धीमतः पुंसः ।

तस्यैवैतत्फलसिद्धिर्नान्यस्य किंचिदूनस्य ॥ 12 ॥

ஸாதன சதுஷ்ட ஸ்ம்பத்தி – நான்கு வகையான தகுதிகள், இவைகளை செல்வங்களாக கருதப்படுகிறது.

யஸ்ய அஸ்தி தீமத பும்ஸ – இவை நான்கும் இருந்தால்தான்

தஸ்யைவைதத் பல ஸித்திஹி - வேதத்தை படிப்பதானால் கிடைக்கும் பலனை அடைய முடியும்.

ந அன்யஸ்ய கிஞ்சிதனுஸ்ய – இந்த தகுதிகளைத் தவிர வேறெதனாலும் வேத படிப்பதனால அடையும் பலனான ஆத்மஞானத்தை அடைய முடியாது.

இந்த தகுதிகள் மனதை (அந்தகரணம்) அடிப்படையாக கொண்டது.  இதுமட்டும்தான் வேத உபதேசத்தை ஆத்ம ஞானமாக மாற்றக்கூடிய சக்தியுடையது.  யாருக்கு இவை நான்கும் முழுமையாக இருக்கின்றதோ அவர்களுக்கு மட்டும்தான் ஜீவன் முக்தி கிடைக்கும், இந்த நான்கில் ஒன்று குறைந்தாலும் நிச்சயமாக மோட்சம் கிடைக்காது.  மந்த அதிகாரிக்கு சிரவணம், மனனம், நிதித்யாஸனம் இந்த மூன்று நிலைகளை கடந்தால்தான் மோட்சம், மத்திம அதிகாரிக்கு சிரவணம், மனனம் இவையிரண்டிலே மோட்சம் சித்திக்கும், தீவிர அதிகாரிக்கு சிரவணம் மட்டுமே போதும் மோட்சத்தை அடைவதற்கு.

ஸ்லோகம்-13

चत्वारि साधनान्यत्र वदन्ति परमर्षयः ।

मुक्तिर्येषां तु सद्भावे नाभावे सिद्धयति ध्रुवम् ॥ 13 ॥

பரமர்ஷ்யஹ – மிக மேலான ரிஷிகள்

வதந்தி – சொல்லியிருக்கிறார்கள்,

ஸாதன சத்வாரி – சாதன சதுஷ்டய தகுதிகள் (கர்மயோகம், பக்தியோகம், ஞானயோகம் இவைகள் மோட்சத்தை அடைய உதவும் கருகிகள் மட்டுமே)

அன்யத்ர – இதைத் தவிர்த்து

ஏஷாம் ஸத்பாவே – இந்த நான்கு தகுதிகளனைத்தும் முழுமையாக இருந்தால்

முக்தி பவேத் – முக்தி அடையலாம்.

அபாவேத் ந ஸ்த்தியதி – இவைகள் இல்லையென்றால் மோட்ச பலனை அடைய முடியாது.

த்ருவம் – இது நிச்சயம்.

ஸ்லோகம்-14, 15

आद्यं नित्यानित्यवस्तुविवेकः साधनं मतम् ।

इहामुत्रार्थफलभोकविरागो द्वितीयकम्      ॥ 14 ॥

शमादिषट्कसंपत्तिस्तृतीयं साधनं मतम् ।

तुरीयं तु मुमुक्षुत्वं साधनं शास्त्रसंमतम् ॥ 15॥

ஆத்யம் சாதனம் – முதலாவது தகுதி

நித்ய அநித்ய வஸ்து விவேகஹ – நிலையான, நிலையற்ற பொருளை பற்றிய அறிவு,

இஹாமுத்ரா பலபோக விராகோ (வைராக்யம்) – இவ்வுலகம் மற்றும் பரலோகத்தில் உள்ள இன்பம் கொடுக்கும் பொருட்களிடத்தோ, விஷயங்களிடத்தோ, உயிர்களிடத்தோ விலகி இருத்தல், நாடாமல் இருத்தல்.  புலன்களினால் அடையும் இன்பத்தை நாடாமல் இருத்தல், விலக்கி வைத்தல்.  இதுவே இரண்டாவது தகுதி.

ஷமாதி ஷட்க ஸம்பத்தி ( செல்வம்) – சமம் போன்ற ஆறு வகையான செல்வங்கள், ஒழுக்கங்கள்.  சமம், தமம், திதிக்‌ஷா, உபரம, சிரத்தை, சமாதானம் இந்த ஆறு வகையான மன ஒழுக்கங்கள் நம்மிடத்தே என்றென்றும் இருந்தால் மனதும் அமைதியுடனும், நிம்மத்தியுடனும், நம் கட்டுப்பாட்டுக்குள்ளும் இருக்கும்.  இவை ஆறும் சேர்ந்து மூன்றாவது தகுதியாகிறது

துரியம் து ஸாதனம் முமுக்‌ஷூம் – நான்காவது தகுதியானது முமுக்‌ஷூத்வம், மோட்சத்தை அடைய வேண்டும் என்ற தீவிர ஆசை, ஒரே ஒரு ஆசை.  இந்த பலனானது மேலே குறிப்பிட்ட நான்கு தகுதிகளுடன் குருமுகமாக வேதத்தை படிப்பதனால் அடையலாம்.

சாஸ்திர சம்மதம் -  சாஸ்திரம் இவ்வாறு உரைக்கிறது.

1.    Discrimination  ( Viveka )

2.    Detachment ( Vairagyam ) or dispassion

3.    Discipline

4.    Desire for Moksha

இவ்வுலக அவ்வுலக இன்பம் தரும் விஷயங்களை அடைய வேண்டும் என்ற ஆசைகளிலிருந்து விடுபட வேண்டும் என்று இரண்டாவது தகுதியாக கூறப்படுகிறது ஆனால நான்காவது தகுதியானடு மோட்சத்தை அடைய ஆசைப்படு என்று கூறுவது முரண்பாடாக தோன்றினாலும், இதில் மோட்ச ஆசை மட்டும் விதிவிலக்காக கொள்ள வேண்டும், இந்த ஒன்றை அடைய வேண்டும் என்ற ஆசையை தவிர மற்ற அனைத்தையும் விலக்க வேண்டும் என்று எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும், இவ்வாறு மற்ற அனைத்து ஆசைகளை விலக்கி விடுவதால், நாம் நம்மையறியாமலே வேதத்தை படிக்கும் நிலைக்கு கொண்டு செல்லப்படுவோம்.  எனவே மோட்சத்தை அடைய வேண்டும் என்ற தீவிர ஆசையுடன் வேதத்தை படிக்கும் போது நம் மனநிலையும் நமக்கு ஒத்துழைக்கும் அதனால் மோட்ச பலனை நிச்சயம் அடைந்து விடுவோம்.  இந்த ஆசையில்லாமல் படிப்பது வெறும் அறிவை மட்டும்தான் கொடுக்கும் முக்தியான மோட்சத்தை கொடுக்காது.

ஸ்லோகம் 16-21 விவேகத்தை பற்றி விவரிக்கிறது

ஸ்லோகம்-16

ब्रह्मैव नित्यमन्यत्तु ह्यनित्यमिति वेदनम् ।

सोऽयं नित्यानित्यवस्तुविवेक इति कथ्यते ॥ 16 ॥

वेदनम्  – அறிவு, பிரம்மத்தைப் பற்றியும், அதை தவிர்த்து உள்ள மற்ற அனைத்தை பற்றிய அறிவு.

ब्रह्मैव नित्यम – பிரம்மன் மட்டும்தான் நிலையானது, இதையே ஈஸ்வரன் என்று குறிப்பால் அழைக்கின்றோம்.

अन्यत्तु ह्यनित्यमिति – பிரம்மத்தை தவிர மற்றனைத்தும் நிலையற்றது, மாற்றத்திற்குள்ளானது. எல்லா அனாத்மாக்களும் தொடர்ந்து மாறிக் கொண்டே இருக்கும் தன்மையுள்ளதால், நாம் மனிதர்களான அனாத்மாக்களிடம் ஒரே மாதிரியான குணத்தை எதிர்ப்பார்க்க முடியாது.  இதை நன்கு உணர்ந்து கொண்டால் மற்றவர்களுடைய திடீர் குணமாற்றத்தால் நமக்கு ஏமாற்றம் ஏற்படாது.

इति वेदनम् – இதை அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.

ஸ்லோகம்-17

मृदाधिकारणं नित्यं त्रिषु कालॆषु दर्शनात् ।

घटाद्यनित्यं तत्कार्यं यथ्स्तन्नाशईक्ष्यते ॥ 17 ॥

இந்த அறிவானது சுலபத்தில் நம்மால் அடைய முடியாது. இந்த அறிவை அடைந்தாலும் அது நம்முடைய சுபாவமாக மாற வேண்டும்.  சாஸ்திரம் வரையறுத்த மூன்று வகையான ஆசிரம தர்மங்கள் இந்த அறிவை அடைவதற்கு ஏதுவாக இருக்கும். இந்த அறிவை அடையும் எல்லா வழிகளையும் பின்பற்றி உறுதியாக அடைந்திட வேண்டும். மூன்று வகையான வழிகள் கூறப்படுகின்றது. அவைகள் 1. ப்ரதியக்‌ஷ பிரமானம்- நம் அனுபத்திலிருந்து அறிந்து கொள்வது,

2. சாஸ்திர பிரமானம் – ஈஸ்வரனை பிடித்துக் கொண்டு அவரைத் தவிர மற்ற அனைத்தும் நிலையற்றவைகள் என்ற அறிவை அடைவது, 3. தர்க்க பிரமானம் -  யுக்தியின் மூலமாகவும், தர்க்கத்தின் மூலமாகவும் இந்த அறிவை அடைவது, உதாரணமாக எவையெல்லாம் உண்டாக்கப்படுகின்றதோ அவையெல்லாம் அழியக்கூடியது, களிமண்ணால் உருவாக்கப்படும் அனைத்தும் அழியக்கூடியது ஆனால் களிமண் நிலையானது, அதுபோல பிரம்மத்தால் உருவாக்கப்பட்ட இந்த உலகமும் அதில் இருக்கின்ற அனைத்தும் நிலையற்றவை அழியக்கூடியது என்று உணர்ந்து கொள்ள வேண்டும்.

ஸ்லோகம்-18

तथैवतज्जगत्सर्वमनित्यं ब्रह्मकार्यत: ।

त्त्कारनं परम् ब्रह्म भवेन्नित्यं मृदादिवत् ॥ 18 ॥

இந்த உலகம் உருவாக்கப்பட்டதாக இருப்பதால் இது நிலையற்றது, அழியக்கூடியது என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

ஸர்வ ஜகத் அநித்யம் – இந்த உலகத்தில் உள்ள அனைத்தும் நிலையற்றவைகள்.

ப்ரஹ்ம காரியதஹ – இவைகள் பிரம்மத்தால் உருவாக்கப்பட்டவை.

ப்ரம்மன் நித்யதஹ தத் காரணம் – இந்த ஜகத்திற்கு காரணமாக இருக்கின்ற பிரம்மன் நிலையானது.

ம்ருதாவத் – களிமண்ணைப் போன்று பிரம்மன் நிலையானது.

ஸ்லோகம்-19

सर्ग वक्त्यस्य तस्माद्वा एतस्मादित्यपि श्रुतिः ।

सकाशाद्ब्रह्मणस्तस्मादनित्यत्वे न संशयः ॥ 19 ॥

இந்த உலகமானது பிரம்மத்தால் உருவாக்கப்பட்டது என்று எவ்வாறு அறிந்து கொள்ள முடியும் என்றால் வேத சாஸ்திர வாக்கியத்தின் அடிப்படையிலேதான் அறிந்து கொள்ள முடியும், நேரிடையான அனுபவத்தினால் அறிய முடியாது.  வேதமானது இந்த உலகம் பிரம்மத்திலிருந்து உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பதை தெளிவாக உரைக்கிறது. 

ஸ்லோகம்-20

सर्वस्यानित्यत्वे सावयवत्वेन सर्वतःसिद्धे ।

वैकुण्ठादिषु नित्यत्वमतिर्भ्रम एव मूढ्बुद्धिनाम् ॥ 20 ॥

பிரம்மத்தை தவிர அனைத்துமே எப்படி நிலையற்றதாக இருக்க முடியும் என்ற கேட்கும்போது நாம் அனுபவிக்கும் அனைத்தும் கால தேசத்திற்கு உட்பட்டதாக இருப்பதை புரிந்து கொண்டால் அவையனைத்தும் நிலையற்றது என்பதை புரிந்து கொள்ளல்லாம்.  எவையெல்லாம் கால, தேசத்திற்குட்பட்டதாக இருக்கின்றதோ அவையெல்லாம் அழியக்கூடியவை என்ற தர்க்கத்தின் அடிப்படையில் இந்த உண்மையை புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.  எனவே இதன் அடிப்படையில் எல்லாமும் நிலையற்றவைகள் என்று உறுதி செய்யப்படுகிறது.  வைகுண்டம், கைலாயம், பிரம்ம லோகம் போன்ற உலகங்களும் நிலையற்றவை.

सावयवत्वेन – உறுப்புக்கள் உடைய எந்தப் பொருளும் நிலையற்றவை.  நம்முடைய தேகம் பல அவயவங்களை உடையது அதே சமயம் அழியக்கூடியது இந்த உதாரணத்தைக் கொண்டு இதை புரிந்து கொள்ளலாம்.  இந்த உலகமே பலவிதமான பொருட்களால் உருவாக்கப்பட்டிருக்கின்றது, எனவே இது அநித்யம், அழியக்கூடியது  என்று அறிய முடிகிறது. நம்முடைய அனுபவமே இந்த உண்மையை உணர்த்துகின்றது.  நம்மால் அனுபவிக்கப்படுகின்ற பொருட்கள், உயிர்கள் மற்றும் பல பொருட்கள் மாற்றங்களையடைந்து அழிந்து போவதை பார்க்கின்றோம்.  இந்த உண்மையை மூடர்களால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாமல் அனுபவிக்கும் அனைத்தும் நிலையானது என்று நம்பி அதை தேடி ஒடுகிறார்கள்.

குரு பூர்ணிமா - விளக்கம்

குரு பூர்ணிமா

ஸ்வாமி குருபரானந்தா

குடிசகன்   - குடிசையில் வாழ்பவர்

பஹுதகன் - நதிக்கரையி வாழ்பவர்

பாரிவிராஜகன் - ஒரு இடத்தில் மூன்று நாட்களுக்கு மேல் தங்காதவர்

சாதுர்மாஸ்ய விரதம் - நான்கு மாதங்கள் ஒரே இடத்தில் இருப்பது என்று முடிவெடுப்பது.  மழை காலத்தில் இந்த மாதிரியான முடிவை எடுப்பார்கள்.

தாம் பெற்ற ஞானத்துக்காகவும், நன்றிகடனுக்காகவும் வாழ்நாள் முழுவதும் வேதம், ஈஸ்வரன், குரு ஆகிய மூவரையும் வழிபட வேண்டும்.

வேதாந்தம் படிக்கும் அனைத்து மாணவர்களும் குருவை வணங்கும் நாள்.

சதாசிவனில் ஆரம்பித்து பரபரம்பரையாக வந்த எல்லா குருமார்களையும் தியானித்து வழிபடும் நாள்.

ஆத்ம ஞானத்திற்கு அதிஷ்டான தேவதை தட்சிணாமூர்த்திதான்.

வேதமானது இரண்டு வகையாக பிரிக்கலாம். 

தர்ம ஸாஸ்திரம் -  வாழ்க்கையை எப்படி நெறியுடன் வாழ வேண்டும்    என்று உரைப்பது,

மோட்ச சாஸ்திரம் -  ஆத்ம, அநாத்ம விவேகம்.

பிரம்ம சூத்திரத்தை எழுதியவர் - வேத வியாஸர்.  இதில் கீழ்கண்டவைகள் விளக்கப்பட்டிருக்கிறது.

·         உபநிஷத் வாக்கியங்கள் எதை உணர்த்துகிறது

·         மற்ற மதத்தினர் கருத்தை நிராகரிக்கும் கருத்துக்கள்

·         மோக்ஷத்திற்கு தேவையான சாதனங்கள் படிப்படியாக விவரித்தல்

·         மோக்ஷத்தின் ஸ்வரூபம்

பிரஸ்த்னாத்ரயம் என்பது வேதம், பகவத்கீதை, பிரம்மசூத்திரம் மூன்றையும் அடக்கியது.  இதற்கு ஆதிசங்கராச்சாரியார் விளக்கம் எழுதியிருக்கிறார்.

பக்தனின் லட்சணங்கள்

Ø  தன்னிடத்திலே எதுவும் இல்லாதவன்

Ø  தமம்

Ø  மன அமைதி

Ø  அவனைச் சுற்றி ஆனந்தமயமான சூழல்

Ø  எதையும் சார்ந்தில்லாமல் இருப்பவன்

Ø  பக்தி ஞானம் நிரம்ப பெற்றவன்

Ø  எந்த உயிர்களிடத்தும் பகை உணர்ச்சியில்லாதவன்

Ø  எல்லா உயிர்களையும் சம்மாக பாவிக்கும் மனதுடையவன்

Ø  பரந்த மனமுடையவன், இறைவனிடத்தில் முழு பக்தியுடையவன்

Ø  எல்லா உயிர்களிடத்திலும் கருணையுடையவன்

பக்தன் அடையும் பலன்

Ø  வைராக்யத்தைக் கொடுக்கும்

Ø  இகலோக, பரலோகத்தில் உள்ள போகம் தரும் பொருட்களில் ஆசை இல்லாதவன்

Advaita : Question And Answer

Advaita : Question And Answer

Q: Many teachers seem to imply that the ego will disappear simply by ignoring or denying it. But if the innate tendencies or samskaras have not been completey eradicated, a teacher cannot call himself 'enlightened'. A tree whose branches have been cut grows again. So long as the roots of the tree remain unimpaired, the tree will contnue to grow. Unless the samskaras are totally destroyed by j~nAna, they will automatically attract rebirth at the appropriate time.

A: Of course, what you say is what is taught by the traditional teaching at a particular point – and very useful it has proven to be for many seekers for centuries. To the extent that it ‘fits’ with one’s upbringing, culture, education etc, it will continue to be invaluable for providing provisional answers for such seekers until such time as they are ‘ready’ for more appropriate pointers to the absolute truth.

In the West, many seekers do not have any affinity for ideas such as reincarnation or divine beings wielding powers of creation and destruction. Since the ultimate truth is that none of these are actually satyam (absolutely real), it may be counter-productive to try to impose such ideas upon them. Teachers in the West generally do not make use of them and I do not believe that you can say this is unacceptable.

Your main point seems to relate to the difference between enlightenment and j~nAna phalam (jIvanmukti). I have written several times on this topic but here is the answer I gave to a questioner some time ago:

"...the distinction between j~nAna - the knowledge gained as a result of one's sAdhanA through to enlightenment - and j~nAna phalam - the fruits of that knowledge in the form of peace of mind, equanimity in the face of adversity etc. Thus it is the case that one can have all the knowledge and be enlightened yet still be subject to the sort of disturbances of mind that you describe. According to commentaries on Gaudapada's mANDUkya kArikA (III.40 - 2), it all depends upon the extent of preparation (sAdhanA chatuShTaya sampatti) that was done in the past. The seeker who has done none will gain neither enlightenment nor the fruit. The middling student will gain enlightenment but not the fruit. The one who was fully prepared will gain both.

“The one who is now enlightened but does not have the peace of mind etc. (the madhyamA adhikArI) must perform nididhyAsana to recover the situation. This will convert the emotional blockage into j~nAna phalam. This practice should take the form of repeatedly listening to, reading or writing scriptures or discussion or teaching. (Alternatively, Vedantic meditation, as per Patanjali yoga, may be practiced.)"

The key point in respect of what you are saying here is that not having j~nAna phalam need not impact on a teacher’s ability. Indeed, Shankara has pointed out that a skilled and knowledgeable teacher who is not even enlightened is preferable to an enlightened one who is lacking teaching skills. Someone who is both a skilled teacher and enlightened would still be an excellent teacher even if themselves still suffering occasional mental problems as a result of insufficient preparation.

Incidentally, we are all in that ‘stateless state’ of being the Self, since there is only the Self. The problem is that most do not know it. This is self-ignorance. The purpose of all teaching is to introduce Self-knowledge to eliminate that ignorance. When this happens, the ‘person’ now recognizes this truth (i.e. is ‘enlightened’) but nothing has actually changed.

Q: Do you feel the need to write about the self, about advaita and let the others know that you know all this? It happens to me all the time. Do you think that is ego? Sorry if the question is too direct but I really want to know your opinion about that.

A: It would be the ego if you do it because you want people to admire you, in order to gain fame etc. Personally, I have always felt the drive to understand things and, having understood them, explain them to others by analyzing them and writing. Obviously this is especially the case with regard to the nature of ourselves and the world. This is explained by Vedanta as the result of vAsanA-s (from past lives) – as in the case of someone like Mozart who was born with such musical genius and had to express it. If you don’t accept the idea of reincarnation, just call it one’s intrinsic nature.

Q: (continued from question 135) What about the dream state ? Are the people that we see in dreams real, as in the waking state (from relative standpoint) or they are solipsistic (i.e. do I create them)?

A: From the standpoint of the dreamer, the people that you meet in the dream are real. From the standpoint of the waker, it is all a creation of the mind. But you can’t call this solipsism since the dreamer ego is not real either (from the standpoint of the waker).

This is why dreams are such a good pointer for the seeker looking for the truth! You know that, while you were in the dream, everything seemed so real yet, on awakening, you find that none of it was real. So it is with the waking state, too. Just as the dream was a creation of your individual mind, the world is a creation of the macrocosmic mind (Ishvara). Both are mithyA.

Q: So, to rephrase what you said: From the standpoint of the waker, the people that you meet are real. From the standpoint of the macrocosmic mind ( Ishvara), it is all a creation. But you can’t call this solipsism since the waker ego is not real either (from the standpoint of Ishvara). Is that right?

A: No, that is not quite right. Certainly, from the standpoint of the waker (empirical reality), other people are real and creation is real (and we say that Ishvara is the creator). From the standpoint of absolute reality (turIya, paramArtha, brahman), you the waker are not real, the world is not real, Ishvara is not real. Ultimately, only brahman is real (sat). Everything else is either unreal (asat) or mithyA.

Q: In respect of the ongoing traditional versus neo argument, if there are "not two", then how can one be better than another?

A: The 'not two' refers to paramArtha; the 'better than another' refers to vyavahAra, where there are (contrary to the claim of neo-advaitins) seekers, paths and enlightenment at the end of those paths.

Q: You missed the subtlety of my point. As a one-time student of Western philosophy, I learnt that its all "horses for courses". In other words, while some teachings or commentaries may resonate for some, they may not resonate for others. So once again, if paramArtha and vyavahAra, are essentially "not two", then why do you separate them?

A: All teaching takes place in vyavahAra. Most people need to go through a prolonged period of deconditioning of the usual dualistic beliefs before being able to take on board the bottom-line message of advaita. A very few may be able to see the ultimate truth straight off. Others may have already spent years trying this and that and reading many books. The 'non-teaching' of neo-Advaita is only ever going to be of any value for these latter categories. All the rest have to go the long way round.

Q: Why do you claim that your method is valid and the "method" of the so-called neo-advaita is not?

I do not have a method. I advocate the traditional advaita path as one that has been vindicated for the past 1500+ years by many seekers. I have also satisfied myself that it is one that is in accord with reason. Neo-advaita has no path (and denies that there is one).

Could it not be that both are valid?

The ultimate statements of both are the same. To this extent they are both ‘valid’ but, as noted above, you cannot say that the ‘methods’ are the same. The ‘non-method’ of neo-advaita might work for someone who has already been ‘travelling the traditional path’ for many years and understands all of the theory.

It seems a bit ridiculous: each one claiming that the other one is "ignorant".

I don’t think I have ever claimed anyone is ignorant. Can you provide a reference please?

Of course this is the way to bind people: you say that your way is the way and the others are wrong. Then the others react and say that you are wrong. In my view nobody is wrong and nobody is right.

No one can make any truthful statement about reality by definition, since all language is in duality.

There is no straight forward path to enlightenment. How could there be a straightforward path to nothing?

What is your definition of enlightenment? Your statement implies that it is different from mine.

There are many. Each one follows his own. Setting your self up as a teacher is in fact very dualistic and artificial and the greatest teachers aren't teachers. Both Tony Parsons and you have fallen into the teacher trap, I am afraid.

I have not ‘set myself up as a teacher’. All my books take the stance that ‘I have been looking into advaita as a teaching that explains the nature of self and reality and this is what I have found so far’. I do not teach – hold no satsangs or residential courses. I just write books.

Am "I" right?

For myself, I would say ‘no’. (I can’t speak for Tony.)

Q: Maya means splendour or something mysterious not easily understandable. In Advaita it is linked to illusion [confusion], avidya [wrong knowledge] mithya [unreality] jagat [world or prakriti to be precise] and all of them I think do not give the right meaning of avidya. What is there mystery or splendour there. I find no satisfactory answer to the concept or the doctrine of Maya. I think ignorance, illusion, wrong knowledge etc., do not exactly define Maya. Can you give me exactly why illusion, wrong knowledge, unreality are linked to Maya in advaitic literature. I think the English translations have failed to bring out the exact concept of Maya. What is your view? As I propose to do some research on Maya which is often quoted yet it is not easily intelligible to the common man, I gather all the materials available on Maya to get fairly good idea before plunging into the subject. Will you please help me clarifying the points raised by me here.

A: I think there are several essays at the website on this topic – if you search from the home page using the ‘Picosearch’ facility, it will list them for you.

Briefly, avidyA is associated with the jIva – i.e. the microcosmic, personal level. mAyA on the other hand is the ‘power’ wielded by Ishvara to seemingly create the world – i.e. the macrocosmic level. This is why it is ‘mysterious’ – because it is beyond our personal comprehension – and a ‘splendor’ – because creation is so incredibly complex and inspiring of wonder.

Q: The sense of "I" cannot be detached from the other perceived objects "floating in consciousness" because it is itself a part of consciousness. Waking up from deep sleep, for example, gives birth to the sense of "I" together with everything else (consciousness). It simply sticks to the perceived all the time. How can it be separated from the perceived? It is impossible. During deep sleep there is no sense of "I" at all but your real nature is still there, with or without the sense of "I". So the identification with the "I" is in my opinion also mAyA.

In other words, the sense of "I" is also perceived and as the perceived cannot be the perceiver (which is your real nature), the "I" is not your real nature. Your real nature therefore possesses no sense at all. All senses can only exist in the domain of consciousness.

Do you agree?

A: Atman is not a ‘part’ of consciousness. Atman is brahman and that is all there is.

As soon as you start talking about ‘witnessing’ ‘objects’ (including the sense of ‘I’), you are in duality – vyavahAra. You can try to bring the two together by talking about there being no separation between ‘I’ and the ‘perceived’ but this is ultimately only an attempt to rationalize the ineffable and must necessarily fail.

I would argue that the sense of ‘I’ is NOT perceived. Who would be perceiving this? The sense of ‘I’ is a priori and sat. Everything else is only mithyA.

Q: In deep sleep there is no sense of 'I'. Waking up, the sense of 'I' comes out with everything else (like in a dream). So my question is: Is it true that the sense of 'I' is perceived by that entity (our true nature) which is 'I-less' and is alone present in deep sleep?  Is that the entity which is perceiving knowledge, ignorance and, at the end, the sense of 'I' too?

A: When we (the jIva) are in deep sleep, the mind is resolved so that we do not ‘know’ anything. But the Atman is not affected, is ‘state-less’. In deep-sleep, we directly experience our true nature of sat-chit-Ananda but all that we know, when we wake up and the mind functions once more is that ‘I slept well’.

I think the problem you are having is in your use of the word ‘I’. Do you see that you are in danger of an ‘ad infinitum’ problem? Who is it who has ‘the sense of I’? If you say that ‘I’ have the sense of ‘I’, then who is it that has the sense of THAT ‘I’? The ‘real I’ is self-evident (you do not need a light in order to see another light).

The point is that all of this perceiving and thinking is in vyavahAra and is an (the) ultimate truth. Consciousness (turIya) is the only reality; waking, dream and deep-sleep are apparent states that ‘take place’ within that. You cannot say that the ‘true I’ is only present in deep sleep. It is ALWAYS present (since that is all there is). But the mind is reactivated in dream and waking and the apparently separate world appears once again.

There is obviously a lot of teaching around this one topic. My next book will deal with all of this so ask me again in about 18 months and I should be able to give you a clearer answer!

(The following dialog is edited from a discussion on the Advaitin list.)

Q: If there are not two things then it cannot be possible for one man to reach God before any other. When we do awaken, we must awaken all at once, because there is only one of us.

A: This is not the case. It is like saying that, when one person dies, everyone will die. Or suggesting that sages such as Shankara and Ramana Maharshi were not enlightened. It is a confusion of the absolute reality with the empirical. As enlightenment is an event in time in the mind of a jIva, it does not affect any other jIva. For some excellent observations on all of this, read about the pot-space versus total-space metaphor used by Gaudapada in his Mandukya kArikA II.3-9.

Q: I would say that, once a person has reached this enlightenment, they also see that we are all there already. Some of us just don't know it. There is no journey for there is no place to go. Isn't this the knowledge that exists within each of us?

What you are saying about time is my point, exactly. Once we have stepped out of time then we see that all time has passed because it was not real anyway. It may only appear from our Earthly domain that we are awakening in parts, and this is because of this illusion of time, but once we have woken then the truth is otherwise. Once time is no more, which is, in truth, always.

I think, in a manner of speaking, that when a person dies for the last time (that is to even say there could be a last time if all time occurs at once) then yes, once the transition from time is achieved, it could be said that all have died. We are all born at once and we all die at once. How can this not be so if all time is one moment? Are we all not one another; past, present and future?

A: As I said, you should read some presentations on this topic, such as the one I mentioned. In that metaphor, the ‘awakening’ relates to the pot (i.e. the mind), not the pot-space (i.e. the Atman), which is always only total-space. The pot (i.e. body of the person) only seemingly separates out a ‘part’ of the total space. The pot is born and dies but the space is unaffected. The pot is subject to time, the space is not. There is one total-space but lots of pots. ‘Enlightenment’ of one pot does not affect the others.

So, yes, some of what you say is correct: there is no real journey to be made; we are already the non-dual reality (the pot space is already the total space). People are never ‘absolutely real’ and enlightenment is realizing all of this. But the realization is in a single mind (a single pot) so that this understanding unfortunately does not impact directly on the understanding of another mind. This knowledge belongs to the pot and, while some have it, most do not. There is only seeming duality but the appearance of duality continues after enlightenment (the sun still appears to rise even though we know this is an appearance caused by the rotation of the earth). Time continues at the relative level for all jIva-s, enlightened or not. It is only true to say that there is no time, space and causation in respect of absolute reality. ‘We’ as separate persons never ‘step out of time’.

Q: This is what I meant when I was saying that I am sure I am not using the proper terminology. When I am speaking of "reaching God" I am speaking of the next step after enlightenment, I suppose; the only REAL state to achieve; the goal; The step that occurs at the end of all lives.

I do appreciate your helping me to differentiate. We, as separate person, do not step out of time but once time has been trancended then there will be no separate persons. Once it does happen it will have always been.

A: This is where you start to diverge from what we have been saying. There is no ‘next step’ in respect of the apparent person in the world. (There isn’t even a first step in respect of who-we-really-are in reality.) Realizing that there is no person, that we are already perfect and complete, *is* the goal for the one who still believes himself to be a person. The idea of ‘reaching God’ is for the person still seemingly trapped in duality. At the end of ‘our life’, nothing at all happens to Consciousness. When the pot breaks, the pot-space is unaffected because the pot-space never existed. The space is not in the pot; it is the pot that is in the space. Consciousness is not in the body; it is the body that is in Consciousness.

Q: As I have read more about Advaita I have seen that this is a truth that lies within all of us if it lies within any of us. I have always said that if any one of us will see Heaven then we must all see it because we are not separate. If any one of us is to know true peace and truly experience Heaven then we must all experience it because the truth of Heaven is without the chaos of human emotion and it cannot be had as long as any part of God believes itself to be in Hell.

It cannot be possible for any one person to experience the true reality and be one with God and also still believe he is a person. In reality we are ALL one with God and this is the only reality and it is now. It could not be possible for some of us to be one while others are not. Those who are not "enlightened" may not yet see this but those are also the same who do not see any truth, or very little.

A: All the you said up to about half way through sounded fine but then you again said: “I have always said that if any one of us will see Heaven then we must all see it because we are not separate. If any one of us is to know true peace and truly experience Heaven then we must all experience it because the truth of Heaven is without the chaos of human emotion and it cannot be had as long as any part of God believes itself to be in Hell.”

If I can return to the pot-space and total-space metaphor. The individual pots (the actual material) correspond to individual persons (body-minds).

Now pot A is not realized. He thinks that ‘who-I-really-am’ is the space inside me (equivalent to my ‘soul’ or whatever you want to call it). He thinks that, when he dies, his space will merge with God or go to some heavenly space or be reborn inside another pot. Or perhaps he thinks that, when he breaks (the body dies), his space will disintegrate and exist no more.

Pot B is enlightened. He knows that, in reality, there is only total-space and that who-he-really-is IS that total-space. Each pot actually exists in total-space. Each pot does not really have pot-space inside of it. He knows that when he breaks, all that will happen is that the clay of the pot will return to the ground but he, the total-space, will be totally unaffected.

But B’s knowing of the truth is an aspect of B’s pot (his mind). This does not affect A’s pot and A still does not know it (unless B becomes a teacher-pot and explains the discovered truth to others).

So, the bottom line is that the pot-spaces of ALL pots are really total-space, whether or not they know this. Total-space is all there is. But most pots do not realize this. When one pot is enlightened, other pots are not automatically enlightened.

Hope this is now clear.

Q: My understanding is that only the unenlightened jIva is reincarnated but not the realized man - is this correct?

A: There are some questions that touch on this already: 19, 23, 50 and 52. Also, the previous question (168), although I was actually answering a slightly different question, will throw some light on your question.

Basically, reincarnation is a teaching which is given to fit in with the apparent causality in the world. It is also in accord with Vedic/Hindu teachings about how one should behave in the world (morality/dharma). It is logically necessary for the theory of karma, which states that we must reap the fruits of our actions. Even so, they relate to the jIva – the apparently separate individual living in the world. It is the subtle aspects (vAsanA-s) that are said to transfer from one body-mind to another and, as you say, this ceases once there is enlightenment in the present incarnation.

From the standpoint of absolute reality (turIya, paramArtha), however, there has never been any birth (of world or jIva). Therefore, the ‘bottom-line’ has to be that what has never been born can never be re-born. Who-you-really-are is the limitless, eternal brahman. Whatever appears to happen in the world has reality for the person living in the world to the same degree that the dream world is real for the dreamer.

Q: As I am new to the study of Advaita and turlya, paramArtha, (why the capital A?) I have to have confirmation from someone who knows and not to just assume it intellectually. Have you actually experienced that you, as Brahman, are the dreamer of the Universe,and that it doesn't really exist, or is it just a theory ? And the truth is that I am dreaming my body, all bodies, all events including death and reincarnation, the Earth, the Universe; that I am dreaming that I am writing this on a dream pc and that  I am dreaming you are reading it and may or may not reply?

A: The traditional teaching is not quite as you have outlined.

It is a good way of looking at it to say that the universe is real for the person (just as the dream is real for the dreamer). But, from the standpoint of absolute reality, there is no person or universe.

The ‘A’ in paramArtha is simply to tell you the correct spelling in Sanskrit (if you are interested). There are two ‘a’ vowels: one short and one long. The ‘A’ means the ‘long’ one. See the ITRANS page at the website if you want more info - http://www.advaita.org.uk/sanskrit/itrans.htm.

All of this is not a theory. If you study traditional advaita (or much better are taught it by a qualified teacher), you will find ample proof. Eventually this is directly realized since you ARE that non-dual reality. My next book will be based on the Mandukya Upanishad and commentary by one of the greatest philosophers – Gaudapada – and this will hopefully convince you. It should be published in 2011.

Q: I have been looking at the material on the advaita.org web-site. I was interested to see all of the debate, attack and counter-attack between Dennis Waite and the so called neo-advaitins such as Tony Parsons, Jeff Foster etc. My question is: has full and total 'realization' occurred for any of these so called authorities on the subject, or are they all communicating from their limited experiences along with learned book knowledge i.e. from a state of ignorance?

I can't imagine Sri Nisargadatta or Ramana Maharshi engaging in this kind of behavior. Arguments about how many 'people' have been awakened by traditional advaita versus neo-advaita (as if it's a competition) is nonsense. Do we actually have any fully realized being present at the empirical level (as Dennis Waite calls it) and if so why would they want to awake the 'unreal'? If the One is experiencing Itself through the dream of existence then presumably It intends the unreal to exist as Its cosmic play. Once Reality is known why would there be any need to re-enter the dream to change anything? Waking up all apparent persons surely spoils the dream? If I dreamt that my house was flooded, when I wake in the morning do I arrange for the fire service to be in attendance for when I sleep again tonight?

A: I actually make some of the same points in my books so that your criticism seems somewhat harsh!

In 'Enlightenment: the path through the jungle':

"12. The book makes no specific claims about relative ‘success rates’ of the different approaches. There are no statistics available upon which any such claims might be made and views might well differ even upon whether a given teacher is ‘enlightened’ or not. What it will do is to present, analyze and criticize the various issues and endeavor to persuade the reader that anything other than the traditional approach is unlikely to succeed."

And, in Question 93 on the website, as part of the answer I said:

"Suppose you have a dream in which you find someone injured, say, and you are just about to call for an ambulance when you wake up. Having woken up, your concern for the injured person disappears completely because you now know that the entire incident was illusory. Similarly, the enlightened mind knows that the world, with its separate persons, global warming etc. is mithyA only. All is brahman and nothing needs to be done (or can be done because brahman does nothing). [Note that this is not to say that the realized man ignores those who are suffering around him. On the contrary, action will take place in response to the need, without any attachment, according to the nature of his body-mind.]"

If you can point to anything I have said on the website that is unreasonable in my criticism of neo-advaita and that is clearly "communicating... from a state of ignorance", then I will happily remove it.

On the topic of the 'empirical level' (this phrase is not my invention - it is a reasonable translation of the Sanskrit 'vyavahAra'), I'm not sure what you mean by 'awaking the unreal'. It is certainly pointless to talk about motives in respect of the 'cosmic play'. The bottom line is that there has never been any creation - everything is brahman, perfect and complete. But your implication is that whatever is happening is fine (from the point of view of 'the One') so that must also include seeming arguments between traditionalists and neo-advaitins!

Even the enlightened will tend to continue to do whatever their nature dictates. This may well include trying to communicate what has been discovered, even to those non-existent others who are now known to be already free.

One other point on your comment that "I can't imagine Sri Nisargadatta or Ramana Maharshi engaging in this kind of behavior". According to the stories about Shankara's life (there is no 'certified' biography), he used to travel around the country *specifically* to engage in philosophical disputes with those who disagreed with him and a section of his commentary on the Brahman Sutras specifically refutes the positions of other philosophies. Similarly, parts of Gaudapada's kArikA on the Mandukya Upanishad specifically address other views and contradict them. Since these two can be regarded as the 'fathers' of advaita philosophy, I think the precedent is established!