சர்வ வேதாந்த சித்தாந்த ஸார ஸங்கிரஹம் – பகுதி-4

சர்வ வேதாந்த சித்தாந்த ஸார ஸங்கிரஹம் – பகுதி-4

ஸ்வாமி பரமார்த்தானந்தா விளக்கம்

साधनेष्वपि सर्वेषु तितिक्षोत्तमसाधनम् ।

यत्र विघ्नाः पलायन्ते दैविका अपि भौतिका:  ॥ 61 ॥

சகிப்புதன்மையில்லாததினால் மனம் சஞ்சலமடைகிறது, அமைதியற்று இருக்கும்.  இந்த நிலையே வேதாந்த விசாரத்திற்கு தடையாக இருக்கும்.

யத்ர விக்னா பலாயந்தே -  திதிக்‌ஷா நமது இயல்பான குணமாகிவிட்டால் நமது ஆன்மீக லட்சியத்தை அடைவதற்கு எதுவுமே தடையாக இருக்காது.

தைவிக அபி பௌதிகா – மூன்று வழிகளில் வரும் தடைகள்

ஸர்வேஷு ஸாதனேஹி – மோட்சத்தை அடைய உதவும் சாதனங்களில்

திதிக்‌ஷா உத்தம ஸாதனம் – திதிக்‌ஷாதான் மேலான சாதனமாக கருதப்படுகிறது.

तस्मान्मुमुक्षोरधिका तितिक्षा संपादनीयेप्सितकार्यसिद्धयै ।

तीव्रा मुमुक्षा च महत्युपेक्षा चोभे तितिक्षासहकारिकारणम् ॥ 62 ॥

நம்முடைய ஆன்மீக முயற்சிக்கு வரும் தடைகளையெல்லாம் திதிக்‌ஷாவை வளர்த்துக் கொள்வது மூலம் நீங்கி விடும்.

ஸம்பாதனீயே அதிகா – திதிக்‌ஷாவை அதிக அளவில் வளர்த்து கொள்ள வேண்டும்.

சகிப்புத்தன்மையை நன்கு வளர்த்துக் கொள்வதினால் நம்முடைய புருஷார்தத்தை அடைவதில் எந்தவித தடையும் இருக்காது.

தீவிர முமுக்‌ஷா ச மஹத்யுபேக்‌ஷா – பிரஹ்ம ஞானத்தை அடைய வேண்டும் என்ற உறுதியான முயற்சி, தீவிர வைராக்கியம் இவையிரண்டும் முக்கியமான கருவியாக இருந்து வெற்றிகரமாக திதிக்‌ஷாவை அடைய வைக்கிறது.

तस्मात्तितिक्षया सोढवा तत्तद्दुःखमुपागतम् ।

कुर्याच्छक्त्यनुरूपेण श्रवणादि शनैः शनैः  । 63 ॥

துக்கம் – துயரம்;

உபாகதம்  - பிராரப்த கர்ம பலனாக

நம்முடைய பிராரப்த கர்ம பலனின் விளைவாகத்தான் நாம் சுக-துக்கங்களை அனுபவிக்கின்றோம். இதற்கு யாரும் பொறுப்புக் கிடையாது, கடவுள்கூட இதற்கு பொறுப்பில்லை.  இதை நன்கு புரிந்து கொண்டால் நாம் யாரையும் குறை சொல்ல மாட்டோம். இந்த பலன்களை நாம் அனுபவித்துத்தான் தீர்க்க வேண்டும்.  இவைகளை அனுபவிக்கும்போது மனம் ஒரே நிலையில் இருக்க வேண்டும்.  துன்பம் வரும்போது கஷ்டப்படாமல் அதை பொறுத்துக் கொண்டும், இன்பம் வரும்போது மகிழ்ச்சியடையாமல் அமைதியாகவும் இருக்க வேண்டும்.  நமக்கு வரும் இன்பம், துன்பங்களுக்கு கிரகங்களும் காரணமில்லை. எனவே துன்பம் வரும்போது இதை நினைவில் கொண்டு நம் மனநிலையில் மாற்றம் எதுவுமில்லாமல் இருக்க வேண்டும்.  திதிக்‌ஷாவினால் துன்பத்தை தீர்க்க எடுக்கும் பிராயசித்த கர்மத்தை நாட மாட்டோம், அதனால் செலவழிக்கும் காலமும் மிச்சமாகும்.  இதனால் நம் மனம் வருத்தப்படாமல், அமைதியாக இருக்கும்.  இந்த மனநிலையில் நம் சிரவணம் நன்கு செய்ய முடியும். அதன் விளைவாக நம்முடைய மோட்ச லட்சியத்தை அடையும் பயணத்தில் நல்ல முன்னேற்றம் கிடைக்கும்.

उपरमयति कर्माणीत्य्परतिशब्देन कथ्यते न्यासः ।

न्यासेनहि सर्वेषां श्रुत्या प्रोक्तो विकर्मणां त्यागः ॥ 64 ॥

உபரம – ஸ்வதர்ம அனுஷ்டானம் – நம்முடைய அன்றாட செயல்கள் ஆன்மீக அடிப்படையில் இருக்க வேண்டும், அப்போதுதான் மனத்தூய்மை அடைய முடியும்.  இது சந்நியாஸ ஆசிரமத்திற்கு செல்வதையும் குறிக்கின்றது.

ஞான-கர்ம ஸமுச்சய விசாரம்:

இந்த தத்துவத்தின்படி பிரஹ்ம ஞானம் மட்டும் மோட்சத்தைக் கொடுக்காது.  பல கஷ்டங்களின் நடுவே விடாமல் சிரத்தையோடு கர்ம காண்டத்தில் உபதேசிக்கப்பட்ட கர்மத்தை செய்ததன் பலனாக அடையும் சிறப்பு புண்ணியத்தின் உதவியோடு இந்த பிரஹ்ம ஞானம் உறுதியடைந்து மோட்சத்தை அடைய முடியும்.  இந்த புண்ணியமும் வேதாந்த ஞானமும் இணைந்துதான் மோட்சத்தை கொடுக்கும்.  இதுவே ஞான-கர்ம ஸமுச்சயம் என்று கூறப்படும்.

சங்கரர் இந்த வாதத்தை ஒப்புக் கொள்ளாமல் வேதாந்த ஞானத்தினால் மட்டும்தான் ஒருவன் மோட்சத்தை அடைய முடியும் என்று உறுதியுடன் கூறுகிறார்.  கர்ம காண்டத்தின் மூலம் மனம் தூய்மையை மட்டும்தான் அடைய முடியும்.  மனத்தூய்மையை அடைந்து விட்டால் வேதாந்த ஞானத்திற்கு கர்ம காண்டமே தேவையில்லை.

பூர்வபக்‌ஷி – கர்ம காண்டத்தை விட்டுவிட்டால் ப்ரத்யஹாரம் என்ற பாவம் வந்து விடாதா?

பதில்: மனத்தூய்மை அடைந்து விட்டால் இந்த பாவம் நம்மை வந்தடையாது.

உபநயனம் – இனிமேல் நான் கர்ம காண்ட்த்தில் பரிந்துரைக்கப்பட்ட வைதீக கர்மங்களை விடாமல் செய்வேன் என்று உறுதி கூறுகின்றோம்.

சந்நியாசம் – இதை மேற்கொள்ளும்போது அந்த உறுதியிலிருந்து விலகி விடுகின்றோம். இதனால் வைதீக கர்மங்களை செய்யாவிட்டால் வரும் ப்ரத்யஹாரம் என்கின்ற தோஷம் நம்மை வந்து சேராது.

மந்திர விளக்கம்

உபரதி ந்யாஸஹ ஷப்தேன கத்யதே – உபரதி என்பது வைதீக கர்மங்களை துறப்பதை குறிக்கின்றது.

ஸர்வேஷாம் கர்மணாம் த்யாகஹ – அனைத்துவிதமான கர்மங்களையும் விட்டுவிட வேண்டும்.

ஸ்ருத்ய ப்ரோக்தஹ – வேதமே இதை உரைக்கின்றது.

விகர்மணாம் – இவைகளெல்லாம் வேதாந்தத்தை படிப்பதற்கேற்ற சூழ்நிலையை கொடுக்காது.  நற்பண்புகளையும், தியானத்தையும் விட்டுவிடக்கூடாது.  வேதபாராயணத்தை மேற்கொள்வதையும் விட்டு விடக்கூடாது.

कर्मणा साद्धयमानस्यानित्यत्वं श्रूयते यतः ।

कर्मणानेन किं नित्यफलेप्सोः प्रमार्थिनः  ॥ 65 ॥

கர்மணா ஸாத்தயமானஸ்யானித்யத்வம்: எந்தவிதமான செயல்கள் மூலம் பலனை அடைந்தாலும் அவைகள் நிலையற்றவை.

ஸ்ரூயதே யதஹ – இதை வேதமே கூறுகிறது.

நித்யபலேப்ஸோ  - நிலையான மன அமைதியை தேடும் மனிதர்கள்

ப்ரமார்தினஹ – பரம புருஷார்த்தமான மோட்சத்தை அடைய

கிம் கர்மணானேன – எதற்காக நிலையற்ற பலனை தரும் கர்மத்தை செய்ய வேண்டும்.

வைராக்கியமுள்ள மனதே அதன் தூய்மையை காட்டுகின்றது.

எப்படி வைராக்கியத்தை புரிந்து கொள்ள முடியும்?

எப்பொழுது ஒருவன் வேதாந்தம்தான் நமக்கு தேவையானது, பொருத்தமானது மற்றவைகளெல்லாம் தேவையற்றது, பொருத்தமற்றது என்று உணர்கின்றானோ அதுவே அவன் வைராக்கியத்தை அடைந்துவிட்டான் என்று உணர்த்துகின்றது.

·         எந்த ஒரு செயலும் முடிவான பலனைத்தான் கொடுக்க முடியும்

·         கர்ம பலனானது காலத்தாலும், தேசத்தாலும் வரையறுக்கப்பட்டது

இது வேதத்தின் உபதேசம் என்பதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.  எனவே நிலையற்ற பலனை தரக்கூடிய இந்த வைதீக கர்மங்கள் மோட்சத்தை அடைய நினைக்கும் சாதகனுக்கு எப்படி பயன்படும். அவன் தேடுவது நிலையான பலனைத் தரக்கூடிய பிரஹ்ம ஞானம்.  இந்த வைதீக கர்மங்கL மனத்தூய்மை  அடைய மட்டும்தான் பயன்படும்.

उत्पाद्यमाप्यं संस्कार्य विकार्यं परिगण्यते ।

चतुविधं कर्मसाध्यं फलं नान्यदितः परम् ॥ 66 ॥

இந்த ஸ்லோகத்தில் கர்மத்தால் என்ன கொடுக்க முடியாது என்பதை விளக்குகிறது.

அனைத்து கர்மங்களும் நான்கு வகையாக பிரிக்கப்படுகின்றது.  அவைகள்,

1.   அடைய வேண்டியதை அடைதல்

2.   உருவாக்க முடிவதை புதியதாக உருவாக்குதல்

3.   மென்மேலும் புதுப்பிக்க முடிகின்றதை புதுப்பித்தல்

4.   மாற்றம் செய்ய முடிவதை மாற்றுதல்

பிரஹ்ம ஞானத்தை அடைய முயற்சிக்கும் சாதகர்களின் குறிக்கோளான அந்த பிரஹ்ம ஞானம் மேலே கூறப்பட்ட நான்கு விதங்களில் அடங்காது.  எனவே கர்மத்தால் இந்த ஞானத்தை அடைய முடியாது என்பது உறுதியாகின்றது.  பிரஹ்மத்தின் லக்‌ஷணமே இதை உறுதி செய்யும். அதாவது இதை புதியதாக அடையத்தேவையில்லை ஏனெனில் இது ஏற்கனவே அடையப்பட்டது.  இது அவயங்கள் அற்றது, நிலையானது, குணங்களற்றது. இந்த தன்மைகளால் மற்ற மூன்றும் தேவையற்றதாகி விடுகின்றது

नैतदन्यतरं ब्रह्म कदा भवितुमर्हति ।

स्वतःसिद्धं सर्वदाप्तं शुद्धं निर्मलमक्रियम् ॥ 67 ॥

ஸ்வத ஸித்தம் –   என்றும் இருப்பது, எல்லா காலத்திலும் இருப்பது, நித்ய வஸ்து. இது ஸத்தாகவும் (இருத்தல்), சித்தாகவும் (உணர்வுபூர்வம்), ஆனந்த்தத்துடனும் இருக்கின்றது.  எது எக்காலத்திலும் தொடர்ந்து இருந்து கொண்டிருக்கின்றதோ அதை புதியதாக உருவாக்க முடியாது.

ஸர்வதாப்தம் -    எங்கும் நிறைந்திருப்பதாகவும், ஏற்கனவே அடையப்பட்டதுமாக இருக்கின்றது.  எனவே அதை அடைய தேவையில்லை.

ஸுத்தம் நிர்மலம்  தூய்மையானது, குறைகளற்றது எனவே புதுப்பிக்க தேவையில்லை.

அக்ரியம்           இது நிலையானது, மாற்றங்களற்றது. எனவே இதை மாற்றி அமைக்க தேவையில்லை.

न चास्य कश्र्चिज्जनितेत्यागमेन निषिध्यते ।

कारणं ब्रह्म तत्तस्माद्ब्रह्म नोत्पाद्यमिष्यते ॥ 68  ।

ஸ்வஸித்தம் பற்றி இந்த மந்திரம் விவரிக்கிறது.

ந சாஸ்ய கஸ்சித் ஜனிதே – பிரஹ்ம்ம் தோன்றுவதற்கு எதுவும் காரணமாக இல்லை,

காரணம் ப்ரஹ்ம தத் - அதே சமயம் அதுவே இந்த பிரபஞ்சம் தோன்றுவதற்கே காரணமாக இருப்பதாலும் அது ஒரு தோற்றுவிக்கப்பட்ட பொருளாக இல்லாமல் இருப்பதாலும்

தஸ்மாத் ப்ரஹ்ம ந உத்பாத்யமிஷ்யதே - அதை புதியதாக தோற்றுவிக்க முடியாது.

आप्त्रप्ययोस्तु भेदश्र्चेदाप्त्रा चाप्यमवाप्यते ।

आप्तृस्वरूपमेवैतदब्रह्म नाप्यं कदाचन ॥ 69 ॥

ஸர்வதா ஆப்தம் – இது எங்கும் வியாபித்திருப்பதால் இதை அடைய வேண்டியதில்லை

இதை எங்கு சென்றும் அடையத்தேவையில்லை ஏனெனில் நானே பிரஹ்மமாக இருக்கின்றேன்.

பிரயாணம் செய்பவன், சேர வேண்டிய இடம் என்று தனித்தனியே இருந்தால்தால் அடைய வேண்டிய தேவை ஏற்படும்.  ஆனால் இங்கே இரண்டும் ஒன்றாக இருப்பதால் இந்த தேவையே இல்லாமல் போகின்றது.

நாம் பிரஹ்மன் என்பது தன்னைத்தவிர வேறொன்று அது எங்கேயோ இருப்பதாக கற்பணை செய்து கொண்டிருக்கின்றோம். உண்மையில் நானே பிரஹ்மன் என்று உணரும்போது நான் எங்கும் சென்று அடையத் தேவையில்லை.  நமது லட்சியமே நம்மை அடைவதுதான், நானே பிரஹ்மன் என்று உணர்ந்து கொள்வதுதான்.

मलिनस्यैव संस्कारो दर्पणादेरिहेष्यते ।

ओयोमवन्नित्यशुद्धस्य ब्रह्मणो नैव संस्क्रिया ॥ 70 ॥

ஸுத்தம் நிர்மலம்  - ஒரு பொருளை மெருகேற்றுவதற்கு இரண்டு நிலைகள் உண்டு.

1.   அந்தப் பொருள் அசுத்தமாக இருக்க வேண்டும் (தோஷ அபாயனம்).

2.   அந்தப்பொருளுடன் வேறொன்றை சேர்க்க வேண்டும்/ (குண ஆதானம்)

மலினஸ்ய ஏவ ஸம்ஸ்கார இஷ்யதே – அழுக்கான பொருளிலிருந்துதான் அதிலுள்ள அழுக்குகளை நீக்க வேண்டியதாக இருக்கும்.

தர்பணாதேரி – எப்படி நிலைக்கண்ணாடியில் அசுத்தமாக இருந்தால் அது சுத்தப்படுத்த தேவையோ

ப்ரஹ்மனோ நித்ய ஸுத்தமஸ்ய  - ப்ரஹ்மன் எப்பொழுதும் தூய்மையாக இருக்கின்றது.

ஸம்ஸ்க்ரியா ந ஏவ அஸ்தி – அதனால் அதை தூய்மை படுத்த தேவையில்லை.

केन दुषटेन युज्जयेत वस्तु निर्मलमाक्रियम् ।

यद्योगादागतं दोषं सम्स्कारो विनिवर्तयेत् ॥ 71 ॥

இயற்கையிலே பிரஹ்மனானது தூய்மையாக இருக்கின்றது ஆனால் அது தூய்மை அற்ற பொருளோடு சேரும்போது தூய்மையற்றதாகி விடுமல்லவா என்ற கேள்வி எழலாம். 

பதில் : ஒரு பொருள் மற்ற பொருளோடு சேர வேண்டுமென்றால் அது  முதலில் தான் இருந்த இடத்திலிருந்து நகர வேண்டும் பின்பு அந்தப்பொருளோடு சேர்ந்து அசுத்தமாக வேண்டும். ஆனால் பிரஹ்மன் நிலையானது எங்கும் வியாபித்திருப்பது அதனால் அது எங்கேயும் செல்ல தேவையில்லை அதனால் அசுத்தமடைய வாய்ப்பே இல்லை என்பது தெளிவாகின்றது. 

ஸம்ஸ்கார வினிர்வத்யேத் - அதனால் இதை புதுப்பிக்க தேவையில்லை.

புண்ணியாஹாவசனம் – நம் வசிக்கும் வீட்டில் உள்ள தீய சக்திகளை நீக்கி தூய்மையானதாக வைத்துக்கொள்ளுவதற்கு அதற்குரிய மந்திரங்களை பாராயணம் செய்ய வேண்டும்.

निर्गुणस्य गुणाधानमपि नैवोपपद्यते ।

केवलो निर्गुणश्र्वेति नैर्गुण्यं श्रूयते यतः ॥ 72 ॥

ப்ரஹ்மன் நிர்குணமாக இருப்பதால் அதனோடு எதையும் சேர்க்க முடியாது.

கேவலோ நிர்குண ச -  ப்ரஹ்மன் எந்த குணங்களமற்றது.

நைர்குண்யம் ஸ்ருயதே. – இவ்வாறு கைவல்ய உபநிஷத்தில் கூறப்பட்டிருக்கின்றது.

அதனால் ப்ரஹ்மத்தோடு எதையும் சேர்க்க முடியாது. நம்முடைய அறியாமையே அசுத்தமானது.  இந்த அறியாமையோடு சேர்ந்து இருப்பதே இந்த ஜீவன்.  அறியாமை ஆத்மாவை அறியாத நிலையில் இருப்பதால் அது ஆத்மாவை அசுத்தமாக்க முடியாது.  மேலும் அறியாமையே மித்யாவாக இருப்பதால் சத்யமான ஆத்மாவோடு சேர முடியாது அதனால் அதை அசுத்தமாக்க முடியாது.

सावयवस्य क्षीरादेर्वस्तुनः परिणामिन  ।

येन केन विकारित्वं स्यान्नॊ निश्कर्मवस्तुनः ॥ 73 ॥

ப்ரஹ்மன் காலத்தையும் தேசத்தையும் கடந்தது, என்றும் இருப்பது, எதுவும் அதனோடு சேர முடியாது அதனால் அது எந்த மாற்றத்தையும் அடையாதது.  அதில் எந்தவிதமான மாற்றமும் செய்ய முடியாது.

க்‌ஷீரம் ஸாவயவஹ  - பாலானது கடைசியாக உருவான ஒரு பொருள் அதில் பல பொருட்கள் உள்ளது.

வஸ்து ந பரிணாமின – இந்த மாதிரியான பொருள் பல மாற்றங்களை அடையலாம்,.

ஏன கேன விகாரித்வம் ஸ்யாத் - அதாவது பாலிலிருந்து தயிர், வெண்ணெய், நெய் என்று பல பொருட்களை மாற்றமடையலாம்.

நிஷ்கர்ம வஸ்து நஹ – ஆனால் என்றும் மாறாத்தும், நிலையாக இருப்பதுமான பிரஹ்மனிடத்தில் எந்த விதமான மாற்றத்தையும் கொண்டு வர முடியாது.

निष्कलं निष्क्रियं शान्तं निरवद्यं निरञ्जनम् ।

इत्येव वस्तुनस्तत्त्वं श्रुतियुक्तिव्यवस्थितम् ॥ 74 ॥

சங்கராச்சாரியார் ஸ்வேதஸ்வர உபநிஷத்திலிருந்து மேற்கோள் காட்டி இதை மேலும் விளக்குகின்றார்.

நிஷ்கலம் – அவயவங்களற்றது, பூரணமானது

நிஷ்க்ரியம் – செயலற்றது, மாற்றமடையாதது.  காலத்தை கடந்தது

ஷாந்தம் – அமைதியானது, கர்ம பலன்கள் எதுவும் இல்லாதது.

நிரவத்யம் – தூய்மையானது, எதனாலும் அசுத்தமாக்க முடியாதது.

நிரஞ்சனம் – அறிவுடையது, மாயையினால் பாதிக்கப்படாதது

இத்யேவ வஸ்து ந தத்வம் – இவைகள் பிரஹ்மத்தின் உண்மையான ஸ்வரூபம்.

இது ஸ்ருதியின் மூலமும், யுக்தியின் மூலமும் உறுதி செய்யப்பட்டிருக்கின்றது.

तस्मान्न कर्मसाध्यत्वं ब्रह्मणॊऽस्ति कुतश्र्चन ।

कर्मसाध्यं त्वनित्यं हि ब्रह्म नित्यं सनातनम ॥ 75 ॥

மேலே கூறியுள்ள பிரஹ்மத்தின் தன்மைகள் கர்மத்தின் மூலமாக அடைய முடியாது.  இதை கர்ம பலனாக என்றும் இருக்க முடியாது.  மோட்சமானது காலத்தால் அடையக் கூடிய ஒரு நிகழ்ச்சி இல்லை அப்படி இருந்தால் அது அநித்ய வஸ்துவாகி விடும் ஆனால் பிரஹ்மனோ நித்யமானது எனவே அதை காலத்தால் அடைய முடியாது அது ஸனாதனம் என்றும் இருப்பது.

देहादिः क्षीयते लोके यथैवं कर्मणा चितः ।

तथैवामुष्मिको लोकः संचितः पुण्यकर्मणा ॥ 76 ॥

சில வைதீக கர்மங்களை செய்வதன் மூலம் சுவர்க்கத்தை அடையலாம்.  அங்கே இன்பம் மட்டும்தான் இருக்கின்றது.  அங்கே செல்வதன் நாம் இன்பத்தை மட்டும் அடையலாம், துன்பம் என்பதே நம்மிடம் வராது.  அங்கே செல்வதன் மூலம் நாம் இறவாத நிலையை அடையலாம். அதுவே மோட்சம் நாம் அடையத்தக்கது.  எனவே இதை கர்மத்தின் மூலமே அடைந்துவிடலாம், வேதாந்தம் அவசியமில்லை என்று பூர்வமீமாம்ஸிகள் என்று வாதாடுகின்றனர்.

பதில்: வேதம் இந்த சுவர்க்கமே அநித்யம்தான் என்று கூறுகிறது. 

தேஹாதி லோகே க்‌ஷீயதே - அங்கே அனுபவிக்கும் யாவும் நிலையற்றவைகள், அழியக்கூடியவைகள் என்று எடுத்துக் காட்டுகிறது..

கர்மணா சித் – இந்த மனித உடல் பூர்வ ஜன்ம பலனகளை அனுபவித்து தீர்ப்பதற்காக நமக்கு கிடைத்திருக்கிறது.

த்தைவ அமுக்‌ஷ்ய லோக – சுவர்க்க லோகத்தில் உள்ள தேவ சரீரங்கள் எல்லாம்

ஸஞ்சித புண்ய கர்மணா – பூர்வ ஜென்ம புண்ணியத்தால் அடையப்பட்டது.

அவைகளும் அழிவுக்குட்பட்டது.  எவையெல்லாம் உருவாக்கப்பட்டதோ அவையெல்லாம் அழிவுக்குட்பட்டது என்ற நியதிப்படி இதை புரிந்து கொள்ளலாம்.

அந்த உலத்திலும் இன்பமும், துன்பமும் கல்ந்துதான் இருக்கின்றது.  அங்குள்ள தேவர்களும் வெவ்வேறு வகையான இன்பத்தை அனுபவிக்கின்றார்கள்.  இவ்வாறு இன்பத்திலே ஏற்றத்தாழ்வுகள் இருப்பதால் அதிகமான இன்பத்தை அடையும் மற்றவர்களை பார்த்து பொறாமை அடைகின்றார்கள் அதன் விளைவான் அவர்களும் துன்பத்தை அனுபவிக்கின்றார்கள்.

கேள்வி-2 சுவர்க்கத்தை பற்றி வேதம் ஒரு இடத்தில் ஒரு வகையாக சொல்கிறது, வேறொரு இடத்தில் வேறு மாதிரி சொல்கிறதே? வேத வாக்கியத்திலேயே முரண்பாடு இருக்கின்றதே?

பதில்-2  இப்படி முரண்பாடு ஏற்படும் இடத்தில் நாம் தர்க்கத்தை பயன்படுத்தி எது சரியானது என்று முடிவுக்கு வரலாம்.  சுவர்க்கத்தை அடைதல் என்பது ஒரு கர்மத்தின் விளைவாகத்தான் வேதம் கூறியிருக்கின்றது.

कृतकत्वमनित्यत्वे हेतुर्जागर्ति सर्वदा ।

तस्मादनित्ये स्वर्गादौ पण्डितः को नु मुह्यति ॥ 77 ॥

சுவர்க்கம் ஒரு காலத்தில் அடையப்படக்கூடியது, கர்மத்தை செய்வதன் பலனாக அடையக்கூடியதாக இருக்கின்றது. இந்த தர்க்கத்தின் மூலம் இது நிலையற்றது, அழியக்கூடியது என்ற முடிவுக்கு வரலாம்.  இந்த யுக்தியின் மூலம் அடைந்த உண்மையானது எல்லா காலத்திலும் பொருந்தி வரும் உண்மையாக இருக்கின்றது.

கேள்வி-1- இவ்வாறு யுக்தியின் மூலம் சுவர்க்கம் நிலையற்றது என்று நிரூபிப்பதின் மூலம் வேதம் நம்மை தவறான பாதைக்கு அழைத்து செல்கின்றது போல தோன்றுகின்றது.  எப்படி வேதம் தவறாக உரைகின்றது என்று நீங்கள் சொல்வீர்கள்?

பதில்- வேதம் சுவர்க்கத்தில் என்றும் இருக்கலாம் என்று சொல்வதை சரியான அர்த்தத்தில் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.  இங்கே என்றும் இருக்கலாம் என்பதை மிக நீண்ட நாள் இருக்கலாம் என்ற அர்த்தத்தைத்தான் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.  அதனால் கர்மத்தின் பலனாக அடையும் சுவர்க்கத்தில் இன்பமாக என்றும் இருக்கலாம் என்பதை மிக நீண்ட காலம் வாழலாம் என்றும் வேதாந்தத்தில் கூறியுள்ள நிலையான இன்பம் பிரஹ்மத்தை அடைதலை நிலையானது என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.,

கேள்வி-2 – மோட்சத்தை கர்மத்தை செய்து அடைவது கிடையாது, ஞானத்தினால் அடைவது என்று எடுத்துக்கொண்டால், ஞானத்தை அடைவதே ஒரு கர்ம்மாகத்தானே இருக்கின்றது. இதுவும் ஒரு நிகழ்வாகத்தானே இருக்கிறது.  அது எப்பொழுதும் இருக்கின்றதென்றால் எதற்கு வேதாந்தத்தை படிப்பதன் மூலம் அடைய வேண்டும். எனவே மோட்சத்தை அடைவதும் காலத்தால் அடையக்கூடிய ஒரு நிகழ்ச்சிதான், அதிலேயும் மாற்றம் இருக்கின்றதே.  இதை வைத்துக்கொண்டு பார்க்கும்போது ஞானம் அடைதலும் ஒரு நிகழ்வுதானே! எவ்வாறு மோட்சம் அடைதல் ஒரு நிகழ்வாக இல்லையென்று சொல்ல முடியும்?

பதில்-2 –

1.   ஞானம் என்பது காலத்தால் அடைவது கிடையாது.  அது அந்த மாதிரி தோன்றினாலும் இது ஒரு நிகழ்வு கிடையாது. நாம் ஞானம் அடைவது காலத்தால் நடக்கின்ற ஒரு நிகழ்வு என்று எடுத்துக்கொள்வோம்.  அந்த நேரத்தில் அறியாமல் இருந்த ஒன்று அறியப்படுகின்றது.  ஞானம் தெரியாமல் இருந்த ஒன்றை தெரிய வைத்தால் என்ன வகையான நிகழ்வு நடைபெற்றது? கண்ணுக்கு தெரியாமல் இருந்த ஒரு பொருள் நமக்கு தெரிய வருகின்றது.  இந்த நிகழ்வில் எந்த மாற்றமும் நடைபெறவில்லை எனவே ஞானம் என்பது ஒரு காலத்தில் நடைபெறும் நிகழ்வு இல்லை என்று நிரூபணமாகின்றது.  இங்கே மாற்றம் பார்த்த பொருளில் ஏற்படவில்லை, பார்க்கும் என்னிடத்தில்தான் ஏற்பட்டது.  பார்ப்பதற்கு முன்பு அறியாதவனாக இருந்தேன் பார்த்த பிறகு அதை அறிந்தவனாகின்றேன்.  ஆனால் இதை நிரூபிக்க முடியாது.  எனவே இந்த மாற்றத்தை ஒரு நிகழ்வாக கருத முடியாது.  அதனால அறிவை அடைவது என்பது ஒரு நிகழ்வாக எடுத்துக் கொள்ளக்கூடாது.

2.   எந்த ஒரு நிகழ்வுக்கும் தொடக்க நிலையும் முடிவு நிலையும் இருக்கும்.  ஆனால் இந்த அறிவை அடைதல் என்ற நிகழ்வுக்கு தொடக்க நிலையும் முடிவு நிலையும் சொல்ல முடியாது.  ஏனென்றால் இரண்டும் ஒரே சமயத்தில் நடைபெறுகின்றது.  எந்த ஒரு அனுபவமும் காலத்தில் நடைபெறும் ஒரு நிகழ்வுதான் ஆனால் அறிவை அடைதலை இவ்வாறு எடுத்துக் கொள்ள முடியாது.  எனென்றால் ஒருவருடைய அனுபவம் மற்றொருவரால் நீக்க முடியும், ஆனால் அடைந்த அறிவை யாராலும் நீக்க முடியாது.  உதாரணமாக இது வாழைப்பழம் என்ற அறிவை யாராலும் மாற்ற முடியாது ஆனால் அதை சுவைப்பதில் கிடைக்கும் அனுபவம் மனிதனுக்கு மனிதன் மாறுபடலாம்.  ஞானம் என்பது அறிவு, அனுபவம் என்பது போகம்.  ஆத்மஞானம் என்பது அறிவை அடைதல் அந்த அறிவு மோட்சத்தை அடையும் முயற்சிக்கு முற்று புள்ளி வைக்கிறது.

जगद्धेतोस्तु नित्यत्वं सर्वेषामपि संमतम् ।

जगद्धेतुत्वमस्यैव ववदीति श्रुतिर्मुहुः ॥ 78 ॥

நிலையாக என்றும் இருப்பது என்று ஒன்றிருந்தால் அது இந்த ஜகத்தை தோற்றுவித்த பிரஹ்மனேயாகும்.  எது காரணமாக இருக்கின்றதோ அது மட்டும்தான் நிலையாக இருக்கும் அதிலிருந்து உருவாகிய காரியங்கள் யாவுமே அழியக்கூடியவை.  களிமண்ணிலிருந்து உருவாகிய விதவிதமான பானைகள் அழியக்கூடியவை ஆனால் அவைகள் அழிந்தாலும் களிமண் இருந்துகொண்டிருக்கும்.  அதுப்போல இந்த ஜகத் தோன்ற காரணமாக இருக்கும் அந்த பரபிரஹ்மன் என்றும் நிலையாக இருக்கும் இந்த ஜகத் அழியக்கூடியதாக் இருக்கின்றது என்று வேதாந்தம் படித்து ஞானம் அடைந்த எல்லோராலும் ஒப்புக்கொள்ளப்படுகிறது.

அஸ்ய ஏவ ஜகத் – பிரஹ்மன் மட்டும்தான் ஜகத் தோற்றதிற்கு காரணம்.

இதை எல்லா உபநிஷத்துக்களும் திரும்ப திரும்ப உரைக்கின்றது.  தைத்திரிய உபநிஷத் 3.3. “யதேகவ இமானி பூதா” என்ற மந்திரம் இதை உறுதிபடுத்துகிறது.

ऐतदात्म्यमिदं सर्वं तत्सत्यमिति च श्रुति: ।

अस्यैव नित्यतां ब्रूते जगद्धेतोः सतः स्फुटम् ॥ 79 ॥

சாந்தோக்ய உபநிஷத் வாக்கியம் 6.8.7 “ஐததாத்ம்யம் இதம் ஸர்வம்” பிரம்மம்தான் இந்த ஜகத்திற்கு காரணம் உறுதிபட உரைக்கின்றது.  எனவே இந்த வேத வாக்கியத்திலிருந்து பிரஹ்மத்தின் நித்யத்வத்தை புரிந்து கொள்ள முடியும்.  நீயே அதுவாக இருக்கின்றாய் என்று ஸ்ருதி உறுதிபட கூறும்போது எப்படி குழப்பம் வரும், சந்தேகம் வரும்.

न कर्मणा न प्रजया धनेनेति स्वयं श्रुति: ।

कर्मणो मॊक्षहेतुत्वं साक्षादेव निषेधति ॥ 80 ॥

கைவல்ய உபநிஷத் வாக்கியம் “ ந கர்மணா” எந்தவிதமான கர்மத்தை செய்வதினால் யாரும் மோட்சத்தை அடைய முடியாது என்று உறுதிபட உரைக்கிறது.

ந ப்ரஜயா  - வாரிசுகளை பெற்று கொள்வதாலும் இதை அடைய முடியாது.

ந தனேன – செல்வத்தை அடைந்தாலும் அதனால் இதை அடைய முடியாது.

இதி ஸ்வயம் ஸ்ருதி நிஷேததி – இவ்வாறு ஸ்ருதியானது இவைகளால் ஞானத்தை அடைய முடியாது என்று உரைக்கின்றது.

சர்வ வேதாந்த சித்தாந்த ஸார ஸங்கிரஹம் – பகுதி-3

சர்வ வேதாந்த சித்தாந்த ஸார ஸங்கிரஹம் – பகுதி-3

ஸ்வாமி பரமார்த்தானந்தா விளக்கம்

ब्रह्मादिस्थावरान्तेषु वैराग्यं विषयेष्वनु ।

यथैव काकविष्टायां वैराग्यं तद्धि निर्मलम् ॥ 41 ॥

எவ்வளவுக்கெவ்வளவு வைராக்கியத்தோடு இருக்கின்றோமோ அவ்வளவுக்குவ்வளவு ஆனந்தமாகவும், மன அமைதியோடும் இருப்போம்.  வைராக்கியம் என்பது தீயபண்புகளான ஆசை-கோபம் போன்றவைகள் நம்மிடம் இல்லாமல் இருக்குமாறு மனதை நெறிபடுத்தி வைத்தல்.  எதனோடும் ஒட்டாமல் இருத்தல். 

ப்ரஹ்மாதி ஸ்தாவர அந்தேஷூ வைராக்யம் –

அதிக சுகம் தரும் பிரம்மலோகத்திலிருந்து சிறு தாவரம் வரை எதிலும் அடைய வேண்டும் என்ற ஆசை கொள்ளாமல் மனதை விலக்கி வைத்திருத்தலே வைராக்கியம். இந்த நிலை இயல்பாக வர வேண்டும்.  எந்தவித நிர்பந்தத்தாலோ அடையக்கூடாது.

யதைவ க்கவிஷ்டாயாம் – எப்படி காகத்தின் எச்சிலை மிக சுலபமாக தூக்கி எறிகின்றோமோ அதுபோல இவ்வுலக சுகம் தரும் பொருட்களையும் துறக்க வேண்டும், அதை அடைய வேண்டும் என்ற ஆசை இல்லாமலிருக்க வேண்டும்.  யத்தி நிர்மலம் - ஆனால் இதை யாரிடமும் வெளிப்படுத்தக் கூடாது.

बाह्यमाभ्यन्तरं चेति द्विविधं शौचमुच्यते

मृज्जलाभ्यां कृतं शौचं बाह्यं शारीरिकं स्मृतम् ॥ 42 ॥

உடலுக்குள்ளும் வெளியேயும் சுத்தமாக இருக்க வேண்டும். இவ்வாறு இரண்டு வகையிலும் சுத்தமாக இருக்க வேண்டும்.  வெளியே என்பது நம் உடல், வாழும் இடம், சுற்றுப்புறம், சமுதாயம் போன்ற எல்லாவற்றையும் குறிக்கின்றது.  உடலை மண் கொண்டு தேய்த்து சுத்தம் செய்து கொள்ள வேண்டும். உள்ளத்தை நற்பண்புகளால் சுத்தம் செய்து வைத்திருக்க வேண்டும்.

अज्ञानदूरीकरणं मानसं शौचमान्तरम् ।

अन्तःशौचे स्थिते सम्यग्बाह्यं नावश्यकं नृणाम् ॥ 43 ॥

இந்த ஸ்லோகத்தில் மன தூய்மையை பற்றி கூறப்பட்டிருக்கிறது. மனதானது மேலே சொல்லப்பட்ட நற்பண்புகளை கடைபிடித்து தீய பண்புகளை நீக்கினாலே தூய்மை அடைந்து விடும்.  மனதில் எழும் எண்ணங்களும் தூய்மையானதாகவே இருக்கும்.  நாம் பேசும்போதும் அது பிறர்க்கு இதமாகவும், நாகரீகமாகவும், துன்புறுத்தாதவாறும் இருக்க வேண்டும்.  நம்முடைய பேச்சுக்கள் நல்ல சொற்கள்கூடியதாக இருக்க வேண்டும்.

மானஸ ஷௌசம் – நாம் மனத்தூய்மையுடன் இருக்கின்றோம் என்பது வெளிப்படையாக யாருக்கும் தெரியாது.  மனத்தூய்மை என்பது தீய குணங்களை நீக்கி நற்குணங்களுடன் இருத்தல் என்பதை குறிக்கிறது.

காம, க்ரோத, லோபம் என்ற இந்த மூன்று குணங்களும் ஆன்மீக முன்னேற்றத்திற்கு மிகப்பெரும் தடையாக இருக்கின்றது.  எனவே மனத்தூயமையுடன் இருத்தலே மிக முக்கியமானது. உடல் தூய்மை அந்த அளவுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்க தேவை இல்லை.

ध्यानपूजादिकं लॊके द्रष्टर्येव करोति य: ।

पारमार्थिकधीहीनः स दम्भाचार उच्यते  ।

पुंसस्तथानाचरणमदंभित्वं विदुर्बुधा:  ॥ 44 ॥

தம்ப விவர்ஜனம் – தன்னைப்பற்றி உயர்வாக நினைத்து கொண்டிருத்தல்

தம்பாசாரம் – தன்னை அனைவரும் கவனிக்க வேண்டும் என்று எண்ணத்தில் தியானம், பூஜை போன்றவற்றை செய்தல்.  தன் பெருமையை அனைவரிடத்திலும் தானே சொல்லிக் கொண்டிருத்தல், தன்னைப் பற்றியே எப்பொழுதும் நினைத்துக் கொண்டிருத்தல், தன் புகழை தானே சொல்லிக் கொண்டிருப்பவனுக்கு தம்பாசாரி என்று பெயர்.

பாரமார்திக ந தீஹி – மேலான ஆத்மாவை பற்றி அவனுக்கு எதுவுமே தெரியாது.  ஆனால் உடல், மனம், புத்தி இவைகளைப் பற்றிய அறிவுடன் தான் இருக்கின்றான்.

பும்ஸஹ த்தா நஹ – அதிகமான அகத்தாய்வு மூலம்தான் நம்மால் இந்த தம்பத்தை விட முடியும்.

அதம்பித்வம் விது புத்தாஹா – இவ்வாறு செய்வதனால் அதம்பித்வத்தை அடைவோம் என்று மகான்கள் கூறுகின்ரார்கள்.

यस्त्वेन दृष्टं सम्यक्च श्रुतं तस्यैव भाषणम्

सत्यमित्युच्यते ब्रह्म सत्यमित्यभिभाषणम्  ॥ 45 ॥

வ்யாவஹாரிக சத்யம் – தர்ம சாஸ்திரத்தில் கூறப்பட்ட நீதி நெறிகள்

பாரமார்த்திக சத்யம் – அனைத்து ஜீவராசிகளுக்குள் இருக்கின்ற சுத்த சைதன்யம்

நாம் உண்மையையே பேச வேண்டும் ஆனால் அது மற்றவர்களை புண்படுத்தி விடும் என்றால் பேசாமல் இருந்திட வேண்டும் அல்லது பொய் சொல்வதில் தவறில்லை.

நம்மால் உறுதி செய்யப்பட்ட உண்மையைத்தான் பேச வேண்டும். மற்றவர்கள் சொல்வதை வைத்து அது உண்மை என்று நம்பி சொல்லக்கூடாது.  நம் கண்களால் பார்த்தையும், காதால் கேட்டதையும், நம்பத்தகுந்தவர்களின் வார்த்தைகளால் அறிந்த உண்மையைத்தான் சொல்ல வேண்டும். 

தஸ்ய ஏவ பாஷணம் – இந்த உண்மைகளை மட்டும்தான் மற்றவர்களிடம் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும்.

ப்ரஹ்ம ஸத்யம் – பிரஹ்மத்தை ஸத்யம் என்று

அவி பாஷணம் – கூட மற்றவர்களிடம் எடுத்துரைக்கலாம்.

देहादिषु स्वकीयत्वदृढबुद्धिविसर्जनम् ।

निर्ममत्वं स्मृतं येन कैवल्यं लभते बुधः ॥ 46 ॥

இது என்னுடையது என்பதிலிருந்து விடுதலையடைதல், உலகத்திலுள்ள எதையும் தனக்கு சொந்தமாக்கவோ அல்லது ஆக்கிரமிக்கவோ கூடாது.  இந்த உண்மையை என்றென்றும் நினைவில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும்.  இறைவன் மட்டுமே அனைத்துக்கும் சொந்தக்காரன்.  அவைகள் எல்லாம் இறைவனுடையது என்ற எண்ணத்துடன நாம் எதையும் அனுபவிக்கலாம். இந்த எண்ணம் நமது ஆழ்மனதில் நன்றாக பதிய வேண்டும்.  நிர்ம்மத்வம் என்றால் சரணாகதி என்று பொருள், இந்த குணமே நம்மை மன அமைதிக்கு அழைத்து செல்லும் என்று மகான்கள் கூறுகிறார்கள்.  இந்த குணம் இல்லாமல் மோக்‌ஷத்தை அடைய முடியாது.  இறைவனை குறித்து இந்த எண்ணத்தோடு பிரார்த்தனை செய்ய வேண்டும்.

गुरुवेदान्तवचनैर्निश्र्चितार्थे दृढस्थिति ।

तदेकवृत्त्या तत्स्थैर्यं नैश्र्चल्यं न तु वर्ष्मण: ॥ 47 ॥

ஸ்தைர்யம் – உறுதி,

எடுத்துக் கொண்ட லட்சியத்தை அடைய வேண்டும் என்ற உறுதி. இது உடலுறுதியை முழுவதுமாக குறிக்கவில்லை.  சூட்சும சரீரமான மனதின் உறுதியை குறிக்கின்றது.  வேதாந்தத்தை கற்றுக் கொள்ளும் போது மன உறுதியோடு இருக்க வேண்டும்.  உபநிஷத்தை குருமுகமாக கேட்கும்போது மனமானது அதையையே நினைத்து விசாரம் செய்து கேட்ட கருத்தில் மனதில் உறுதி செய்து கொள்ள வேண்டும்.

குருவின் வேதாந்த வார்த்தைகள் மனதில் இருந்து கொண்டு நம்முடைய எல்லா விவகாரத்திலும், செயல்களிலும் பிரதிபலிக்க வேண்டும்.  நம்முடைய வாழ்க்கை முறையானது இந்த குரு உபதேச வழிப்படி அமைந்திட வேண்டும்.  மோட்சத்தை அடைய வேண்டும் என்ற ஒரு இலட்சியத்தில் மனம் இருந்திட வேண்டும்.  உடலும் உறுதியாக இருக்க வேண்டும் ஆனால் அதுதான் நம்முடைய முக்கிய செயலாக இருக்கக்கூடாது.

ந து வர்ஷ்மணஹ – உடல் உறுதியை பிரதானமாக குறிக்கவில்லை.

विद्यैश्र्वर्यतपोरूपकुलवर्णाश्रमादिभि: ।

संजाताहङ्कृतित्यागस्त्वभिमानविसर्जनम् ॥ 48 ॥

அபிமான விஸர்ஜனம் – பணிவு, எளிமை, விநயம்.  நம்மிடத்தில் எந்த உயர்வான பொருளோ, அறிவோ, பதவியோ இருந்தாலும் அந்த பெருமையை பறை சாற்றிக் கொள்ளாமல் பணிவுடன் இருக்க வேண்டும்.

வித்யா – உயர்நிலை படிப்பு படித்து முடித்தவிட்டதால் வரும் கர்வம்.

ஐஸ்வர்யம் – உயர்பதவி, தலைமை பதவி, சக்தி, அதிக பணம் உடையவன்

தபஸ் – பலவிதமான வைதீக விரதங்களை மேற்கொண்டவன்

ரூபம் – அழகான லட்சணங்களைக் கொண்ட உடலை அடைந்தவன்.

குலம் – உயர்ந்த குலத்தில், குடும்பத்தில் பிறந்தவன்

வர்ணம் – உயர்ந்த வர்ணத்தில் இருப்பவன்

ஆஸ்ரம் – உயர்ந்த ஆசிரம தர்மத்தில் இருப்பவன்

சஞ்ஜாத அஹங்க்ருதி த்யாக -  மேலே கூறப்பட்ட லட்சணங்களில் உள்ள அபிமானத்தை விட்டுவிட வேண்டும்.

மேற்கூறியதில் எதை அடைந்தாலும் அதனால் கர்வம் அடையக்கூடாது.  எல்லாம் இறைவனுடையது அவர் கருணையான் நான் இப்போது அனுபவிக்கின்றேன் என்ற மனப்பான்மையோடு இருக்க வேண்டும்.  இறைவன் மீது பக்தி இருந்தால் இந்த மனநிலையோ நாம் இருப்போம்.

त्रिभिश्र्च करणैः सम्यग्धित्वा वैषयिकीम् क्रियाम् ।

स्वात्मैकचिन्तनं यत्तदीश्र्चरध्यानभिरितम् ।

छायेव सर्वदा वासो ब्रह्मविद्धिः सहस्थितिः ॥ 49 ॥

நாள்தோறும் இறைவனைக் குறித்து தியானம் செய்வதாலும், நல்லவர்களின் நட்பும், ஆன்மீகத்தில் உண்மையான நாட்டம் உடையவர்களோடு இருத்தலும், மகான்கள் எழுதிய புத்தகங்களை படித்துக் கொண்டிருத்தலும் நம்மை எப்பொழுதும் நம் லட்சியத்தில் வைத்திருக்கும்.

ஈஸ்வர தியானம் பல்வேறு நிலைகளில் இருக்கிறது.  ஏகரூப ஈஸ்வர தியானம் முதல் நிலையாக கருதப்படுகின்றது.  விஸ்வரூப தியானம் என்பது உயர்நிலையாக கருதப்படுகின்றது. இந்த நிலையில் சாதன சதுஷ்டயத்தை அடைந்தவன் நான ஈஸ்வரன் என்று தியானிக்க வேண்டும். இதுவே ஆத்மதியானம் அல்லது நிதித்யாஸனம்.

ஸமயக் தித்வா – உலக விவகாரங்களிலிருந்து விலகி இருத்தல்

வைஷயிகிம் க்ரியாம் – மூன்று நிலைகளிலும் உள்ள விவகாரங்கள்

த்ரிபிஷ்டகரணை – மூன்று விதமான கரணங்கள்

ஸ்வாத்மைகசிந்தனம் – ஆத்ம ஞானம் ( சிரவண, மனன, நிதித்யாஸனம் )

தத் ஈஸ்வரதியாகம் – இதுவே ஈஸ்வர தியானம்

ஸத்சங்கம் – நிழலைப்போல சான்றோர்களை தொடர்ந்து சார்ந்திருக்க வேண்டும்.

यद्यदुक्तं ज्ञानशास्त्रे श्रवणादिकमेषु यः ।

निरतः कर्मधीहीनो ज्ञाननिष्टः स एव हि ॥ 50 ॥

வேதாந்த சாஸ்திரம் படிக்கத் தொடங்கினால் முழு மனதோடு படித்தால்தான் ஞானத்தை அடைய முடியும்.

வேதாந்தத்தை முழுமனதோடு படிப்பதற்கு சிரவணம், மனனம், நிதித்யாஸனம்.  சாதன சதுஷ்டயத்தை தொடர்ந்து கடைப்பிடித்து அதுவே நிரந்தரமான குணமாகிவிட வேண்டும். 

ஞானசாஸ்திர ஸ்ரவணாதிக உக்தம் – ஞான சாஸ்திரத்தில் தொடர்ந்து இருக்க வேண்டும், முறையாக தகுதி வாய்ந்த குருவிடம் கற்க வேண்டும்.  இதற்கு சிரவணம் என்று பெயர், குருவிடம் கற்றதை திரும்ப திரும்ப நினைத்துப்பார்த்து, ஏதேனும் சந்தேகம் இருந்தால் அதை குருவின் துணைக் கொண்டு நீக்கிக் கொள்ள வேண்டும் இதற்கு மனனம் என்று பெயர்.  அடைந்த ஞானத்தில் நிலைபெற எடுக்கும் முயற்சிக்கு நிதித்யாஸனம்.  அடைந்த ஞானத்தில் வாழ்க்கை வாழ வேண்டும்.

ஏஷி யஹ நிரத -  வேதாந்தத்தில் கூறப்பட்ட நெறிபடி வாழ்க்கையை வாழ வேண்டும், எடுத்துக் கொண்ட லட்சியத்திலிருந்து விலகாமல் இருக்க வேண்டும்.

கர்மதீஹி நஹ – கர்ம காண்டத்தை சிறிது சிறிதாக விட்டுவிட வேண்டும்.  முக்கியமாக பிராயசித்த கர்மத்தை விட்டுவிட வேண்டும்.  கர்ம பலனால் நாம் அனுபவிக்கும் துன்பத்தை அனுபவித்து தீர்த்து விட வேண்டும்.  இவ்வாறு உள்ளவனே ஞான நிஷ்டன், ஞான சாதகன்.

धनकान्ताजवरादीनां प्राप्तकाले सुखादिभि: ।

विकारहीनतैव स्यात्सुखदुःखसमानता ॥ 51 ॥

சுக துக்க சமானதா – சுக-துக்கங்களை சமமாக பாவித்தல்.  எல்லா நிலைகளிலும் மனதை ஒரே பாவத்துடன் வைத்திருக்க வேண்டும். பொறுமையுடன் இருக்க வேண்டும். எந்த நிலையிலும் நம் மனது சோர்வடையக் கூடாது, காயப்படக்கூடாது.  எந்த சூழ்நிலையாலும் மனம் பாதிக்கப்படாமல் இருக்க வேண்டும் நிறைவுடன், அமைதியுடன் இருக்க வேண்டும். கோபத்துடன் விளைவு நிலைமையை ஆராய்ந்தறியும் சக்தியை பறித்துவிடும்.  மனம் கோபத்தில் இருக்கும்போதோ, குழப்பபத்தில் இருக்கும்போதோ எந்த முடிவும் எடுக்கக்கூடாது.  முடிவு எடுப்பதை தள்ளி போட வேண்டும்.  எப்பொழுது மனம் அமைதியுடன் இருக்கின்றதோ அதுவே முடிவு எடுக்க தகுந்த நேரமாகும்.

தன காந்தா – செல்வமும், வாழ்க்கைத்துணையும் இன்பத்தை கொடுக்கும் ஆதாரங்கள்,

ஜ்வரம் – உடல் காய்ச்சலும்

ஆதினா ப்ராப்த காலே – இவைகளை அனுபவிக்கும்போது

விகாரஹீன தஹ ஏவ  - இந்த இன்ப-துன்பங்களால் நாம் துவண்டு விடாமல் இருக்க வேண்டும்.

நம்மால் எந்த சூழ்நிலைகளையும் சமாளிக்க முடியும், கட்டுபடுத்த முடியும்.

श्रेष्टं पूज्यं विदित्वा मां मनयन्तु जका भुवि ।

इत्यास्क्त्या विहीनत्वं मानानासक्तिरूच्यते ॥ 52 ॥

மான அனாசக்தி – மற்றவர்கள் தன்னை புகழ வேண்டும், நல்ல வார்த்தைகளால் பாராட்ட வேண்டும் என்று எதிர்ப்பார்க்கும் குணம்

எல்லாரு என்னை பாராட்ட வேண்டும், நான் மிகப்பெரிய மனிதன் என்று புக்ழ வேண்டும் என்று எதிர்ப்பார்க்கும் குணம்.  அனைவருடைய பாராட்டுதலுக்கும் மரியாதைக்கும் உரியவன் நான் என்று தன்னை பற்றி உயர்வாக நினைத்துக் கொள்ளும் குணம். இப்படிவட்ட குணத்திற்கு அதம்பத்வம் என்று பெயர்.  இந்த மாதிரியான எதிர்பார்ப்பு எதுவும் இல்லாமல் இருக்கும் குணத்திற்கு அமானித்வம் அல்லது பணிவு, என்று பெயர்.   மானித்வம் என்பது தான் உயர்ந்தவன் என்று எண்ண அளவில் இருத்தல்.  அதை செயலளவில் கடைப்பிடிப்பதற்கு தம்பித்வம் அல்லது பணிவுடன் கூடிய அறிவு.

सच्चिन्तनस्य सम्बाधो विघ्नोऽयं निर्जने ततः ।

स्थेयमित्येक एवास्ति चेत्सैवैकान्तशीलता ॥ 53 ॥

ஏகாந்தஷீலதா – தொடர்ச்சியாக தனிமையில் இருந்து பழக வேண்டும். 

அயம் விக்னஹ – ஆன்மிக வளர்ச்சிக்கு தடையாக இருப்பது அதிக அளவு மனிதர்களிடம் தொடர்பு வைத்துக் கொள்வதால் வருவது.  இந்த நிலையானது நம்முடைய ஆன்மீக வளர்ச்சிக்கு தடையாகவும், பின்னடையவும் செய்து விடும்.

எனவே அவ்வப்போது தனிமையில் இருந்து குருவிடம் இருந்து கற்ற வேதாந்த கருத்துக்களை சிந்தித்து பார்த்து, ஏதேனும் சந்தேகங்கள் வந்தால் அதை குருவின் துணைக்கொண்டோ, சாஸ்திரத்தின் துணைக் கொண்டொ நீக்கி விட வேண்டும்.  தன்னிடமுள்ள தீயபண்புகளை நீக்கி, நற்பண்புகளை வளர்ந்துள்ளதான் என்று சுய சோதனை செய்து அதனை வளர்த்திட வேண்டும்.  மௌனமாக இருப்பதும் தனிமையில் இருப்பதற்கு சமமானதாக கருதப்படும்.

संसारबन्थनिर्मुक्तिः कदा झटिति मे भवेत् ।

इति या सुदृढा बुद्धिरीरिता सा मुमुक्षुता ॥ 54 ॥

முமுக்‌ஷூத்வம் – இந்த இடத்தில் இதற்கு பொருள் சம குணத்தை அடைதலை குறிக்கிறது

மோக்‌ஷத்தை அடைய வேண்டும் தீவிர ஆசை, நம்மை சம்சார பந்தத்திலிருந்து விடுதலை அடைய உதவும்.  என்னுடைய மனமானது வெளியே உள்ள சூழ்நிலைகளாலும், பொருட்களாலும், மனிதர்களாலும் கட்டுபடுத்தப்படுகின்றது. அது இந்த உலகத்திலுள்ள பொருட்களுக்கு அடிமைப் போல் செயல்படுகின்றது.  மனம் என் வசத்தில் இல்லை.  அது என்னிடத்தில் இருந்தாலும் என் கட்டுப்பாட்டில் இல்லை. இவ்வாறு மற்றவர்களுக்கு அடிமையாக இருக்கும் மனம் நமக்கு சுமை போல்தான் இருக்கும்.  அது நம் கட்டுப்பாட்டிற்குள் இருந்தால் அது இறைவனில் அருள்தான்.  முதலில் நாம் இந்த அடிமைத்தனத்தை புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.  பிறகு அதிலிருந்து விடுதலையடைந்திட வேண்டும்.  இதுதான் நம்முடைய முதல் கடமையாக இருக்க வேண்டும், ஏனென்றால் அதுதான் ஒவ்வொரு கணமும் நம்முடைய வாழ்க்கையை பாதிக்கிறது.

கதா ஜடிதி நிர்முக்தி பவேத் சம்சார பந்த நிர்முக்தி- அடிமைப்பட்டு கொண்டிருக்கும் மனதை விடுவித்து விட்டால் உடனே சம்சார பந்தத்தில்ருந்து விடுவிக்கப்படுகிறோம்.

இதி ஸ த்ருஷ்டா புத்தி – இதுவே முமுக்‌ஷூத்வம் என்று கூறப்படுகின்றது. இங்கே முமுக்‌ஷூத்வம் என்பது சம குணத்தை அடைதலை குறிக்கிறது

இந்த தகுதியானது நற்பண்புகளை நம்மிடைய வளர்வதற்கு உதவி புரிகின்றது.

இத்துடன் சம தகுதியை அடையும் வழியை கூறும் பகுதி முடிவடைகிறது

தமத்தை அடையும் உபாயம் ஆரம்பிக்கிறது.

ब्रह्मचर्यादिभिर्धर्मैर्बुद्धर्दोशनिवृत्तये ।

दण्डनं दम इत्याहुर्दमशब्दार्थकोविदा:  ॥ ५५ 55॥ ebook page no १२८

எந்த செயல்முறையானது மன அமைதியை அடைவதற்கும், நற்பண்புகளை அடைவதற்கும் உதவுகின்றதோ அதற்கு தம என்று கூறலாம்.

·         தண்டனம் – ஒழுக்கம் – தீய பழக்கத்திற்கு வேண்டாம் என்று சொல்வது

·         நற்பண்புகளை வளர்த்துக் கொள்ளுதல்

·         புத்தியிலுள்ள குறைகளை நீக்கி கொள்வதற்கும், மனச்சோர்வு, மன இறுக்கம் இவைகள் வராமலிருக்கவும் நற்பண்புகள் ஆயுதமாக உதவும்.

இவைகளை அடைவதே தமம் என்று கூறப்படுகின்றது.

तत्तद्वृत्तिनिरोधेन बाह्येन्द्रियविनिग्रहः ।

योगेनो दम इत्याहुर्मनसः शान्तिसाधनम् ॥ 56 ॥

ஞானேந்திரியங்கள்தான் மனக்குழப்பத்திற்கும், மன உளைச்சலுக்கும் முக்கிய காரணமாக விளங்குகின்றது. அதே சமயத்தில் பல நல்ல விஷயங்களை அறிவதற்கும் இவைகளே காரணமாக அமைகின்றன. அதனால் இவைகளை நல்ல விஷயங்களை கிரகிக்க மட்டும் உபயோகித்தோமானால் நம் மனம் அமைதியாக இருக்கும். புலன்களை நுகர விரும்பும் விஷயங்களை கூர்ந்து கவனிக்க வேண்டும்.  நல்ல விஷயங்களை மட்டும் கிரகிக்க அவைகளை பழக்க படுத்த வேண்டும்.  வேண்டாத விஷயங்களை அனுபவிக்க விரும்பும் அவைகளின் போக்கை தடுத்து நிறுத்த வேண்டும்.  இந்த செயல்முறையை தமஹ என்று கூறப்படுகிறது.  இவ்வாறு செய்யும் போது மனமானது தீய எண்ணங்களை உருவாக்கி அதனால் குழப்பத்தை அடையாது.  மனதிற்கு துயரத்தை கொடுக்கும் வழிகளிலிருந்து காப்பற்றபடுகிறது.

·         இயற்கையாக வெளியே செல்லும்படி இருக்கும் புலன்களை தடுத்தி நிறுத்தி உட்புறமாக செல்லும்படி ஒழுங்குபடுத்த வேண்டும்.

·         இதை நாமாகவே விரும்பி, முழுமுயற்சியுடன் செயல்படுத்த வேண்டும்.

·         தீய பழக்கத்திலிருந்தும், தீய எண்ணங்களையும் மனதில் தோன்றாமல் இருப்பதற்கு முழுமுயற்சி எடுக்க வேண்டும்.

·         மனதை தீய வழிகளுக்கு கொண்டு செல்லும் போது உடனடியாக தடுத்த நிறுத்த வேண்டும். சிறிதும்கூட யோசிக்ககூடாது.

·         யோக சாஸ்திரத்தில் கூறியுள்ள பிரத்யாஹாரம் என்ற சொல்லுக்கு மன அமைதியை கொடுக்கும் வழிகள் என்று பொருள்.

·         நற்பண்புகளை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.  முதலில் வலுக்கட்டாயமாக இதை செய்திட்டால் பின்னால் இவைகளே நமது இயலபான குணங்களாகி விடும்.

·         புலனடக்கம், புலனொழுக்கம் என்ற இந்த இரண்டும் தமத்தை அடைவதற்கு உரிய செயல்முறையாகும்.

·         எல்லா புலன்களும் குழந்தையை போல அடிக்கடி வெளியே செல்லவே முயற்சிக்கும், நாம்தான் அதை தடுத்து நிறுத்தி நம் கட்டுக்குள் கொண்டு வரவேண்டும்.

தத் தத்3 வ்ருத்தி நிரோதஹ – அந்தந்த புலன்களை ஒழுங்குபடுத்துதல், நெறிபடுத்துதல்

பா3ஹ்ய இந்திரிய வினிக்ரஹ வெளியே செல்லத்துடிக்கும் புலனகளை கட்டுப்படுத்த வேண்டும், நெறிப்படுத்த வேண்டும்.

மனஸஹ சாந்தி ஸாதனம் – புலனடக்கம் உடனடியாக மன அமைதியைக் கொடுக்கும்.

इन्द्रियेष्विन्द्रियार्थेषु प्रवृत्तेषु यदृच्छया ।

अनुधावति तान्येव मनो वायुमिवानलः ॥ 57 ॥

புலன்களை அவை விருப்படி செயல்பட விட்டோமானால் மனமும் அதனுடன் சென்று விடும்.  இதனால் மனம் தன்னிச்சையாக செயல்பட முடியாமல் புலனகளின் செயல் விளைவுகளை அனுபவிக்க நேரிடும்.  மனம் புலன்களின் அடிமையாக இருந்து புலன்கள் அனுபவிக்கும் விஷயங்களை அனுபவித்து அதனால் துயரத்தைத் தான் அடையும்.

இந்திரியேஷ்வி இந்திரியார்தேஷு ப்ரவ்ருத்தேஷு – புலன்களை அதன் விருப்பத்திற்கு விட்டு விட்டால்

வேதாந்தத்தை படிக்கும் மாணவர்கள் மனம் நல்ல நிலையில் இருக்க வேண்டும், அதாவது அமைதியுடன் இருக்க வேண்டும்.  அலைபாய்ந்து கொண்டு இருக்கக் கூடாது.  அப்போதுதான் வேதம் உரைக்கும் கருத்துக்கள் மனதில் பதியும்.  மேலும் புலனடக்கம் இல்லையென்றால் சாதன சதுஷ்டயம் என்கின்ற தகுதியை அடையவே முடியாது.

புலன்கள் காற்றாகவும், மனதை தீயாகவும் கற்பணை செய்து பார்த்தால், காற்று வேகமாக வீசினால் தீயானது அதிகமாகி பொருட்களை நாசம் செய்வது போல புலன்கள் மனதை அடக்கியாண்டு நம் ஆன்மீக லட்சியத்தை அழித்து விடும்.

इन्द्रियेषु निरुद्धेषु त्यक्त्वा वेगं मनः स्वयम् ।

सत्त्वभावमुपादत्ते प्रसादस्तेन जायते ।

प्रसन्ने सति चित्तेऽस्य मुक्तिः सिद्धयति नान्यथा ॥ 58 ॥

புலன்களும் மனமும் இணைந்தே செயலபடுகின்றன.  புலன்கள் நல்ல வழியில் சென்றால் மனமும் நன்றாக செயல்படும், ஆரோக்கியமாக இருக்கும்.  இதனால் நம்மிடையே நல்ல குணங்கள் வளரும் பின்பு திடமாகும்.

இந்திரியேஷு நிருத்தேஷு – புலனகளை முறையாக நல்வழியில் செல்லுமாறு பழக்கிவிட்டால் மனதிற்கு புலன்கள் உதவி இல்லாததால் தவறான வழிக்கு செல்லாது.  அது வலிமை இழந்துவிடுவதால் அதனை கட்டுபடுத்துவது, நெறி படுத்துவதற்கு மிகவும் சுலபமாக இருக்கும். இது ஆன்மீக வழியில் நாம் செல்வதற்கு மிகவும் உதவிகரமாக இருக்கும்.

ஸ்வயம் மனஹ வேகம் த்யக்த்வா -  மனம் புலனகளின் உதவியில்லாமல் சக்தி இழந்து விட்ட நிலையில் அதனால் தன்னிஷ்டத்திற்கு செயல்பட முடியாது.  இதனால் ரஜஸ் குணமானது சென்று விடும், சத்துவ குணம் மேலோங்கும்.  இந்த நிலையை மன அமைதி, சாந்தி என்று கூறப்படும்.  இவ்வாறு மனமானது மயக்கத்திலிருந்தும், சோர்விலிருந்தும், இறுக்கத்திலிருந்தும் விடுவிக்கப்படுகிறது

தேன ப்ரஸாத ஜாயதே – மனம் அமைதி நிலைக்கு செல்லும்.

ஆயாஸம் – மன சோர்வு, மனதளர்ச்சி à சிடுசிடுப்பை ஏற்படுத்தும், அது கோபத்தில் சென்று முடியும்.

ஆன்மீக பாதையில் செல்வதனால் நாம் அனாயாஸமாக் இருக்கலாம்.

ஸித்தே ப்ரசன்னே ஸதி – மன அமைதியே அறிவை அடையும் நிலையில் இருக்கும்.

ரஜோ குணம் அதிகமானால் செயல் அதிகமாகும், சத்துவ குணம் அதிகமானால் அறிவு வளரும்.

முக்தி ஸித்யதி – வேதாந்த சிரவணத்திற்கேற்ற மனநிலையை கொடுக்கும்.

ந அன்யதா – இதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.  தமத்தை தவிர வேறு வழி கிடையாது.

இனி திதிக்‌ஷாவை பற்றிய விளக்கம்.

आध्यात्मिकादि यद्दुःखं प्राप्तं प्रारब्धवेगत्त:  ।

अचिन्त्या तत्सहनं तितिक्षेति निगद्यते ॥ 59 ॥

திதிக்‌ஷா என்பது மன உறுதியை குறிக்கின்றது.  மனமானது எல்லா நிலைகளிலும் ஒரே மாதிரியாக இருப்பது. நம்முடைய பிராரப்த பலனை அனுபவிப்பதற்கு மனம் எப்பொழுதும் தயாராக இருக்க வேண்டும்.  சில கர்மபலனை தடுப்பதற்கு பிராயசித்த கர்மம் செய்யலாம்.  ஆனால் எல்லா பிராரப்த கர்ம பலனகளையும் இவ்வாறாக நீக்கி கொள்ள முடியாது. அதனால் இந்த பலன்களை அனுபவித்துதான் தீர்க்க வேண்டும்.  இதனால வரும் இன்ப-துன்பங்களை பொருட்படுத்தாமல் நம்முடைய வேதாந்த விசாரத்தில் தொடர்ந்து செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும்.  துன்பத்தை பொறுத்துக் கொள்ள வேண்டும் அது யாரிடமிருந்து வந்தாலும் நாம் நிந்தனை செய்யாமல் அனுபவித்து தீர்க்க வேண்டும்.

அத்யாத்மகாதி -  நம்மிடமிருந்தே வரும் துன்பம்.

வெளி சூழ்நிலைகளிடமிருந்து வரும் துன்பம், இயற்கையிலிருந்து வரும் துன்பம்

இவைகளை எந்தவித நிந்தனையுமின்றி பொறுத்துக் கொள்ளும் மனப்பக்குவம் வர வேண்டும்.

இவ்விதம் உடலுக்கும், உள்ளத்தும் வரும் துன்பத்தை தாங்கும் சக்தியை அடைந்து விட்டால் அது வேதாந்த சிரவணத்திற்கு மிகவும் உதவிகரமாக இருக்கும்.

வன்முறை  சகிப்புத்தன்மை, இல்லாத இடத்தில்தான், பொறுமின்மையால்தான் வெளி வருகின்றது. இது வேதாந்த சிரவணத்திற்கு தடையாக இருக்கின்றது. விவேகத்தினால் வரும் வன்முறையை வேதாந்தம் அனுமதிக்கின்றது.

ब्रह्मचर्यमहिंसा च साधूनामप्यगर्हणम् ।

पराक्षेपादिसहनं तितिक्षोरेव सिद्धयति ॥ 60 ॥

பிரம்மசர்யம் மற்ற பண்புகளை, தகுதிகளை வளர்த்துக் கொள்வதற்கு உதவி புரிகின்றது.

பிரம்மசர்யம் என்பது எளிமையாக வாழ்வது, வசதிகளை தியாக செய்துவிட்டு வாழ்வது, குருகுலத்தில் இருந்து சாஸ்திரம் படிப்பது போன்ற நியதிகளை உடைய ஆசிரமம்

அஹிம்ஸா – எந்த உயிரையும் துன்புறுத்தாமல் இருப்பது

சகிப்புதன்மை இல்லாதவர்கள்தான் அறிவிலும், ஒழுக்கத்திலும் மேலான சான்றோர்களை மதிப்பதில்ல, அவமரியாதையுடன் நடந்து கொள்கிறார்கள்.

ஸாது நிந்தா – சாதுக்களை அவமதிப்பதுதான் மிகப்பெரிய பாவமாக சாஸ்திரம் கருதுகின்றது.

திதிக்‌ஷா இருந்தால் இந்த மிகப்பெரிய பாவத்தை செய்யும் நிலை ஏற்படாது.

பரா ஆக்‌ஷெபாதி ஸஹனம் – மற்றவர்கள் கூறும் குறைகளை பொருட்படுத்தாமல் இருத்தல்.

யாரை பற்றியும் குறைக் கூறக்கூடாது, மற்றவர்கள் நம்மை பற்றி குறை கூறினாலும் அதை பொறுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.  அப்படி கூறும் குறையானது உண்மையாக் இருந்தால் அதை திருத்திக் கொள்ள வேண்டும்.  இத்தகைய குணங்கள் திதிக்‌ஷா என்ற தகுதியை அடைவதினால்தான் சாத்தியமாகும்.